ခ်စ္ေသာအညာ ( ၄ ) . . .

အပိုင္း ( ၃ ) မွ အဆက္ . . .

တာ၀န္ေက် စပါးသြင္း၊ စပါးေပးယူထားတဲ့ အေႁကြးေတြဆပ္ၿပီးရင္ေတာ့ က်ီထဲမွာ က်န္တဲ့စပါးဟာ လယ္သမားရဲ႕ တစ္ႏွစ္တာ လုပ္အားခေပါ့ေလ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အႏွီကာလကေတာ့ အညာရြာေတြမွာ ဆိုင္းသံဗုံသံေတြ ဆူဆူညံတဲ့ကာလ။ အလွဴပြဲေတြ ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲၿပီး ထမင္းရည္ေတြ ေခ်ာင္းစီးတဲ့ ကာလႀကီးေပါ့။ ဟိုရြာသည္ရြာ အလွဴႀကီးၿပဳိင္ၾကတဲ့ ကာလႀကီးဆိုရင္လည္း မမွားေပဘူးေပါ့။ အလွဴပြဲေတြထဲမွာ အညာေတာအလွဴဟာ ေပ်ာ္စရာ အေကာင္းဆံုးလို႔ ဦးဟန္ၾကည္ထင္ပါရဲ႕။ အႏွီလိုေျပာလို႔ ေဒသစြဲစိတ္နဲ႔ လိုရာဆြဲေျပာတယ္လို႔လည္း မထင္ေလနဲ႔။ အညာသားရဲ႕ အညာေသြး၊ အညာဗီဇက ေတာအလွဴေတြမွာမွ အထင္းသားေပၚတာ ေျပာမယံု ႀကံဳဖူးမွ သိၾကမွာပ။

ရြာတစ္ရြာမွာ အလွဴရွိတယ္ဆိုရင္ အလွဴမတိုင္ခင္ တစ္လကိုးသီတင္းေလာက္ကတည္းက တစ္ရြာလံုး အံုးအံုးႁကြက္ႁကြက္ လႈပ္ရွားၾကေရာ။ ကာလသား၊ ကာလသမီးေတြကလည္း ၿမဳိ႕တက္ၿပီး အက်ႌအ၀တ္အစား ၀ယ္တဲ့လူ၀ယ္၊ စက္ဆုိင္မွာ အပ္တဲ့လူအပ္။ လူႀကီးပိုင္းကလည္း လုပ္စရာကိုင္စရာရွိတာေတြကို ျပင္ၾကဆင္ၾက။ ကေလးေတြကလည္း ျမဴးၾကေပ်ာ္ၾက၊ တစ္ရြာသားနဲ႔ တစ္ရြာသားဆံုရင္ ငါတို႔ရြာက သည္ေႏြမွာ ဘယ္ႏွစ္လွဴ၊ မင္းတို႔ရြာက ဘယ္ႏွစ္လွဴဆိုတာ ၿပဳိင္ၾကရတာ အေမာ။ အလွဴဆိုတာက အညာအသံုးအႏႈန္းနဲ႔ ေျပာရရင္ အလွဴေလးနဲ႔ အလွဴႀကီးဆိုၿပီး ႏွစ္မ်ဳိးရွိေသးတာရယ္။ အလွဴေလးဆိုတာကေတာ့ ထမင္းတစ္နပ္ေကၽြးၿပီး ဆုိင္းေတြ၀ိုင္းေတြမပါဘဲ ေလာက္စပီကာ ( အညာေခၚ ေလာ္စပီကာ ) ဖြင့္ၿပီး အက်ဥ္းရုံး သကၤန္းစည္းေပးတဲ့ပြဲ။ အလွဴႀကီးကေတာ့ ထမင္းသံုးနပ္အနည္းဆံုးေကၽြးၿပီး ဆိုင္းေတြ၊ ဘိသိတ္ေတြနဲ႔ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ၀ွဲခ်ီးက်င္းပတဲ့ပြဲႀကီး။ ေတာ္ရုံေတာင္သူ အနားမကပ္ႏိုင္ဘဲ လယ္ဧက ေလးငါးေျခာက္ဆယ္ပိုင္တဲ့ ေတာင္သူႀကီးေတြ လုပ္ေလ့ရွိတဲ့ အလွဴႀကီးမ်ဳိး။ ရြာတစ္ရြာမွာ အလွဴႀကီးတစ္ခုရွိပေဟ့ဆိုရင္ တစ္ရြာလံုးကို ျမဴးလို႔ရႊင္လို႔။ မလိုတမာစိတ္ရွိတယ္လို႔လည္း မၾကားဖူးေပါင္။ မုဒိတာပြားၿပီး   ပီတိျဖစ္ေနၾကတာခ်ည္း။

အလွဴေလးမွာက ဗူးသီးနဲ႔၀က္သား သားႃပြမ္းေကၽြးတာကမ်ားတာပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အကုန္အက် နည္းတာကိုး။ ဗူးသီးနဲ႔၀က္သားသာဆိုတယ္ ေျပာရရင္ ဧက ၂၀ ေလာက္က်ယ္တဲ့ ဗူးခင္းႀကီးထဲမွာ ငါးပိႆာေလာက္ပဲ အခ်ိန္စီးမယ့္ ၀က္ေပါက္ကေလးတစ္ေကာင္ ျဖတ္ေျပးသေလာက္ပဲ ရွိတာကလား။ လက္ဦးတဲ့လူက အျမန္ႏႈိက္ဆယ္ႏုိင္ပါမွ ပါေလကာ ၀က္သားဖတ္ကေလး ထမင္းပန္းကန္ထဲေရာက္မယ္။ လက္ေႏွးတဲ့လူမ်ားကေတာ့ ဟင္းခ်ဳိပန္းကန္ထဲ ေရငုပ္ရွာမွ ၀က္သားဖတ္ ျမင္ရမယ့္ကိန္း။ အရံဟင္းကေတာ့ ပဲတီခ်ဥ္သနပ္၊ ပဲႀကီးႏွပ္နဲ႔ ငရုတ္သီးအေတာင့္ေၾကာ္ေတြ အေကၽြးမ်ားတာ သတိထားမိပါရဲ႕။ အလွဴႀကီးမွာေတာ့ ငါးေျခာက္ေထာင္းေၾကာ္၊ ပဲတီခ်ဥ္သနပ္၊ မွန္ေရာင္ဟင္းခ်ဳိ၊ ပဲႀကီးႏွပ္၊ ငရုတ္သီးေတာင့္ေၾကာ္ေတြ အေကၽြးမ်ားတာပါပဲ။ အႏွီမွာ မွန္ေရာင္ဟင္းခ်ဳိဆိုတာက ေရထဲမွာ ၾကက္သြန္ျဖဴ၊ နီနဲ႔ ပုစြန္ေျခာက္ကေလး ပါေလရုံခပ္ၿပီး ပန္းကန္ေပၚမွာ ဆီကေလးေတြ ေ၀့ရုံေ၀့ေနတဲ့ ဟင္းခ်ဳိကို ေခၚတာရယ္။ သူ႕အေရာင္က ၾကည္ၾကည္လင္လင္ဆိုေတာ့ အညာထံုးစံအတိုင္း မွန္ေရာင္ဟင္းခ်ဳိလို႔ နာမည္ေပးထည့္လိုက္တာ မပိုင္လားဗ်ာ။ အလွဴတစ္ခုမွာေတာ့ ငါးေျခာက္နဲ႔ အုန္းႏို႔ႏွပ္ၿပီးေကၽြးတာ တုတ္ခဲ့ဖူးပါရဲ႕။ အညာသားကေတာ့ ဘာစားစား မၿမိန္ဘူးဆိုတာကို မရွိတာ။ ဗူးသီးဟင္းခ်ဳိဆိုလည္း တရွဴးရွဴးနဲ႔ ေသာက္ထည့္လိုက္ၾကတာ အညာေလနဲ႔ ေျပာရရင္ “ ေလွထိုးတဲ့အတိုင္း ” ေပါ့။

သည္ဘက္နယ္က မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က သူအညာေရာက္တုန္းက အလွဴမွာ ငါးေျခာက္ေထာင္းေၾကာ္ေကၽြးတာကို တအံ့တၾသနဲ႔ လာေျပာေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္ ၿပံဳးမိေသးရဲ႕။ သူ႕အထင္က ကပ္ေစးႏွဲလို႔ ငါးေျခာက္ေကၽြးတယ္ထင္တာကိုး။ ငါးေျခာက္ေထာင္းေၾကာ္က သူေဌးမွ ေကၽြးႏိုင္တာ ကိုယ့္ဆရာလို႔ ရွင္းျပလိုက္ေတာ့မွ အႏွီပုဂၢဳိလ္ ပါးစပ္အေဟာင္းသားကို ျဖစ္လို႔။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ မိုးေခါင္ေရရွား အထက္အညာေဒသမွာ ငါးႀကီးေျခာက္ဆိုတာ ေရႊေလာက္ရွားတာကိုး။ သည္ၾကားထဲမွာ ငါးေျခာက္ဆိုတာမ်ဳိးက ဆီထည့္ရင္ ထည့္သေလာက္ ၀င္ေသးတာရယ္။ ဆီမ်ားေလ စားေကာင္းေလဆိုတာမ်ဳိး။ ငါးေျခာက္အေကာင္ႀကီးေတြကို ျပဳတ္၊ အသားႏႊင္၊ ခုတ္စဥ္းၿပီး ၾကက္သြန္နီနဲ႔ေရာေၾကာ္တဲ့ အညာစတိုင္ ငါးေျခာက္ေၾကာ္မ်ဳိးကို သတိရလြန္းလို႔ ကိုယ့္ဖာသာ အိမ္မွာ ေၾကာ္စားၾကည့္ရင္ အလွဴမွာ စားရသေလာက္ မစြဲေပါင္ဗ်ာ။ အလွဴငါးေျခာက္ေၾကာ္က ဒယ္အိုးႀကီးေတြနဲ႔ ေၾကာ္တဲ့ “ ဒယ္ႀကီးခ်က္ ” ဆိုေတာ့ ပိုေကာင္းတယ္လို႔ေတာ့ ေမေမက ရွင္းျပဖူးပါရဲ႕။ အႏွီေတာ့ ေမာင္ဟန္ၾကည္တို႔မွာ ဒယ္ႀကီးခ်က္ စားရဖို႔အေရး ငါးေျခာက္ေထာင္းေၾကာ္ေကၽြးမဲ့ အလွဴႀကီးကို ေႏြေရာက္တိုင္း ေမွ်ာ္ရတာမွ ေမာလို႔။

အလွဴတစ္ခုေပးေတာ့မယ္ဆိုရင္ အလွဴ႕ရွင္၊ အလွဴ႕အမက သက္ႀကီး၀ါႀကီး အေတြ႕အႀကံဳမ်ားတဲ့လူေတြနဲ႔ ႀကဳိတင္တိုင္ပင္ၾကရတာရယ္။ သူရို႕ကမွ ေထာင့္ေစ့ကို လမ္းညႊန္ႏိုင္တာကိုး။ အညာက သက္ႀကီး၀ါႀကီးေတြဆိုတာ တကယ့္ကို အပူေဇာ္ခံ၊ အားကိုးအားထားရာေတြ။ ၿမဳိ႕ျပေတြမွာ ေသခါနီး ဖြဲတစ္ဆုပ္ေတာင္ မနည္းခ်ီေနရတဲ့ အရြယ္ေတြ အႏွိပ္ခန္းသြား၊ ဘီယာခ်၊ ကီပင္ထားေနၾကတာေတြျမင္တုိင္းျမင္တိုင္း အညာက သက္ႀကီး၀ါႀကီးေတြကို ဦးဟန္ၾကည္ စိတ္ကူးနဲ႔မွန္းၿပီး ဦးခ်မိတာ အခါခါ။ အလွဴအစည္းအေ၀းေတြမွာ ကာလသားေခါင္း၊ ကာလသမီးေခါင္းေတြပါ ပါၿပီးသား။ အလွဴအတြက္ ထင္းေခြဖို႔၊ ေရခပ္ဖို႔ သူရို႕ဖာသာ တာ၀န္ခြဲသြားလိုက္ၾကတာမွ ေထာင့္ကိုေစ့လို႔။ အလွဴထင္းအတြက္ လိုအပ္ရင္ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ၿခံထဲက သစ္ပင္ႀကီးေတြကို စိတ္ႀကဳိက္ခုတ္ယူခြင့္ျပဳၿပီး ဒါနအကူပါၾကတာကိုက ခ်စ္စရာ အညာဓေလ့။ အႏွီလို ခုတ္လို႔ထစ္လို႔မွ မေလာက္ေသးရင္ ကာလသားတစ္အုပ္ လွည္းကိုယ္စီျပင္ၿပီး ေတာေျခတက္ ထင္းခုတ္ေပးၾကေသးတာ။ အလွဴအတြက္ ေငြအားမတတ္ႏိုင္ၾကရင္ေတာင္ ႏိုင္တဲ့ဘက္က လူအားပါ၀င္ခြင့္ရရင္ကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ေက်နပ္ၾကတာ ဘယ္မွာမွ မေတြ႕ႏိုင္တဲ့ ခ်စ္စရာ အညာဓေလ့။ ျမစ္နားေခ်ာင္းနားနီးတဲ့ ရြာေတြမွာေတာ့ အလွဴမတုိင္ခင္ကတည္းက သဲေသာင္ျပင္ထဲမွာ ပဲတီေတြ အပင္ေဖာက္ဖို႔ပ်ဳိးထားတာက ရြာက သက္ႀကီး၀ါႀကီးေတြရဲ႕ တာ၀န္။ ရြာဘံုပစၥည္းေတြျဖစ္တဲ့ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ေတြ၊ အိုးေတြ၊ ဒယ္ေတြက ရြာဦးေက်ာင္းမွာ အဆင္သင့္။ ပြဲနီးလာတာနဲ႔ ကာလသားေတြ သြားျပဳသယ္ၿပီး ေဆးလိုက္ေၾကာလိုက္ၾကရုံနဲ႔ အိုေခ။ အႏွီလိုမွ မေလာက္ေသးရင္ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြမွာ သြားငွားလိုက္ရုံ။

သည္ၾကားထဲမွာ ကြမ္းေတာင္ေတြထိုးဖို႔ျပဳဖို႔ကိစၥကို ကာလသမီးေခါင္းက စီစဥ္ထားၿပီးသား။ အႏွီဖက္ကြမ္းေတာင္ထိုးတဲ့ အလုပ္ကလည္း သူ႕ကၽြမ္းက်င္မႈနဲ႔သူ။ အလွဴလွည့္ရာမွာ သံုးမယ့္ တံခြန္ေတြ ကုကၠားေတြ ကိုက္ဖို႔ညွပ္ဖို႔က သက္ႀကီး၀ါႀကီးေတြရဲ႕ အခန္းက႑။ မ႑ပ္ထဲမွာ ထိုင္ၾကနားၾကဦးမယ့္ အလွဴပြဲလာ ပရိသတ္ကို ဧည့္ခံဖို႔ ငွက္ေပ်ာသီးေတြ မွည့္ေအာင္အုပ္ဖို႔ကလည္း ရွိေသး။ အႏွီအလုပ္ကလည္း ႀကဳိႀကဳိတင္တင္ လုပ္ထားရေသးတာ။ အလွဴရက္နဲ႔ကိုက္ၿပီး ငွက္ေပ်ာသီးမွည့္ဖို႔ဆိုတာကလည္း နားလည္တဲ့လူက စီစဥ္ေပးရတဲ့ ကိစၥ။ လက္ဖက္တို႔ ဂ်င္းတို႔ကိုလည္း ေမ့ထားလို႔ မျဖစ္ျပန္။ ျမင္းၿခံနယ္ကထြက္တဲ့ သနပ္ဖက္ေဆးလိပ္ေတြလည္း အစည္းေပါင္းရာခ်ီၿပီး မွာထားမွ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အလွဴမွာ အကူေငြထည့္တဲ့ မိတ္ေဆြေတြကို ေဆးလိပ္ျပန္ကမ္းေပးရဦးမွာကိုး။ ေမာင္ဟန္ၾကည္တို႔ အလွဴေပးတုန္းကေတာ့ ေငြငါးက်ပ္အကူေငြထည့္ရင္ ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ ျပန္ကမ္းတာ မွတ္မိပါရဲ႕ ။ ဒါတင္မကေသးဘဲ အလွဴယပ္ေတာင္ကိုလည္း ၿမဳိ႕ထဲက ယပ္ေတာင္လုပ္ငန္းမွာ ႀကဳိႀကဳိတင္တင္ အပ္ထားရေသးတာ။ အညာႀကဳိက္ေျပာင္းဖူးဖက္ေဆးလိပ္ႀကီးေတြ လိပ္ထားဖို႔ကိုလည္း မလစ္ဟင္းေစရ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အလွဴပြဲလာ အဘိုးႀကီးအမယ္ႀကီးေတြက ေျပာင္းဖူးဖက္ေဆးလိပ္ တစ္ေတာင္ေလာက္ႀကီးေတြကို ခဲရမွ အာသာေျပၾကတာကိုး။ အႏွီေတာ့လည္း ခုတ္စဥ္းထားတဲ့ ဥႏွဲသားကို ဗာဂ်ီးနီးယားေဆးနဲ႔စပ္ၿပီး ခ်ဳိျပင္းရွျဖစ္ေအာင္ ပ်ားရည္ကေလးေတာက္ထားတဲ့ ေျပာင္းဖူးဖက္ေဆးစပ္ေကာင္းေကာင္းရဖို႔ အညာသူ အမယ္ႀကီးေတြ လံုးပမ္းၾကရျပန္ေရာ။

ဒါတင္မကေသးပဲ ၿမဳိ႕ကဧည့္သည္ေတြကို ဖိတ္ဖို႔ၾကားဖို႔ အလွဴဖိတ္စာရိုက္ရမယ့္ ကိစၥကလည္း ရွိေသး။ ဖိတ္စာမွာ ပါသင့္ပါထိုက္တဲ့ ေဆြမ်ဳိးေတြလည္း စံုစံုလင္လင္ ထည့္ဦးမွ။ ဟိုအမ်ဳိးပါၿပီး သည္အမ်ဳိးမပါခဲ့ရင္ အၿငဳိျငင္ခံရဖို႔က ေသခ်ာၿပီးသား။ အလွဴဖိတ္စာတို႔ မဂၤလာဖိတ္စာတို႔ဆိုတာ အညာသားေတြအတြက္ ေဆြမ်ဳိးေတာင့္ေၾကာင္း ႁကြားစရာ၊ ၀ါစရာ ေနရာတစ္ခု။ ထည့္ရမယ့္ ေဆြမ်ဳိးစာရင္းေတြ ေနရာက်ရင္ ဖိတ္စာေကာင္းေကာင္းေရးတတ္တဲ့ ရြာက စာတတ္ေပတတ္ ပညာရွိဆီကို ခ်ဥ္းကပ္ေပေရာ့။ သူတို႔ကမွ စာသံေပသံေပါက္ေအာင္ တဖြဲ႕တႏြဲ႕ ေရးတတ္ခၽြတ္တတ္ၾကတာကိုး။ “ အသေရမညွဳိးတဲ့ ေပတိုးရြာက၊ ေနာင္အက်ဳိးေျမာ္သည့္ ေမာင္ဖိုးေထာ္၏ တူ …ဘာညာကြိကြ ” နဲ႔ ေရးမွသားမွ သေဘာက်ၾကတာကလား။ အႏွီလိုမဟုတ္ဘဲ တံုးတိတိနဲ႔ ေရးထားလို႔ကေတာ့ မင္းတို႔ရြာမွာ စာတတ္္ပုဂၢဳိလ္ အႏွီေလာက္ ရွားရသလားလို႔ စကားတင္းဆုိခံရဦးမွာကလည္း ေသခ်ာရဲ႕။ သို႔ေပမင့္ သည္ဘက္ေခတ္ေရာက္ေတာ့လည္း ဆီေလ်ာ္တဲ့ စကားေျပနဲ႔ပဲ ေရးကုန္ၾကတာ မ်ားတာပါပဲ။

ဖိတ္စာကိစၥစီစဥ္ေနတုန္းမွာ လည္လည္ပတ္ပတ္ရွိတဲ့ ရြာသားတစ္ခ်ဳိ႕နဲ႔ အလွဴ႕ရွင္ရဲ႕ ကိုယ္စားလွယ္တစ္ေယာက္ေယာက္က ၿမဳိ႕တက္ၿပီး ဆိုင္းတို႔ ဘိသိတ္တို႔က ငွားၾကရေသးတာ။ အႏွီကာလကေတာ့ ဆိုင္းဆရာေတြ ဘိသိတ္ဆရာေတြ တယ္ပ႑ာစားတဲ့ ကာလ။ အူစိုတဲ့ ရာသီေတြေပါ့ေလ။ ဆိုင္းကလည္း နာမည္ႀကီးရင္ ႀကီးသလို ေစ်းကေခၚေသးတာရယ္။ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ရက္နဲ႔ ဆိုင္းဆရာေပးႏိုင္တဲ့ရက္ အဆင္ေခ်ာဖို႔ တစ္ခ်ဳိ႕မ်ားဆိုရင္ သံုးေလးလေလာက္ကတည္းက ႀကဳိျပဳၿပီး ဆိုင္းငွားၾကရေသးတာ။ အလွဴ႕ရွင္ခမ်ာလည္း ေငြကုန္ေၾကးက်ခံေပမယ့္ ကိုယ္ငွားတဲ့ဆိုင္းက ရြာကႀကဳိက္တဲ့ဆိုင္းျဖစ္ဖို႔ အေတာ္ဦးစားေပးရေသးတာ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ရြာကလူႀကီးေတြက ဘယ္ဆိုင္းဘယ္ဆိုင္းေတာ့ ေကာင္းသကြာလို႔ လမ္းညႊန္တာကိုပဲ လိုက္နာၾကရတာ မ်ားပါရဲ႕။ အလွဴနားကပ္လို႔ ဖုတ္ပူမီးတိုက္ ဆိုင္းသြားငွားလို႔ကေတာ့ ဆိုင္းဆရာလုပ္တဲ့လူက ဆိုင္းပြဲရွိတဲ့ရက္ေတြကို ၾကက္ေျခေတြ ျခစ္ထားတဲ့ သူ႕ျပကၡဒိန္ႀကီး တလွန္လွန္လုပ္တာနဲ႔တင္ ဆိုင္းငွားေတြခမ်ာ မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္။ ဆိုင္းကိစၥ ရင္ေအးရရင္ ဘိသိတ္ဆရာဆီေျပး။ ဘိသိတ္ကလည္း အာ၀ဇၨန္းေကာင္းေကာင္းနဲ႔ က်ေအာင္ေျပာႏိုင္မွ အဆင္ေျပတာကလား။ ရိုးရိုးဘိသိ္တ္ဆရာမဟုတ္ဘဲ နာမည္ေနာက္မွာ BA တို႔ B.Sc တို႔ အၿမီးငုတ္တုတ္ပါတဲ့ ၿမဳိ႕ႀကီးျပႀကီးက ဘိသိတ္ဆရာမ်ဳိးသာျဖစ္ရင္ အညာသားေတြ မေနာကိုေခြ႕လို႔။

တစ္ခ်ဳိ႕တတ္ႏိုင္တဲ့ အလွဴ႕ရွင္မ်ားက်ေတာ့ အလွဴလွည့္တာကိုေတာင္ ရိုးရိုးမလွည့္ဘဲ ၀င္းခင္းၾကေသးတာ။ ၀င္းကလည္း မင္းညီမင္းသားေတြပံုစံ ၀တ္ဆင္ၿပီး လွည့္တဲ့ “ ရာဇာ၀င္း ” တို႔ နတ္ေတြသိၾကားေတြပံုစံ၀တ္ၿပီးလွည့္တဲ့ “ ေဒ၀ါ၀င္း ” တို႔ဆိုၿပီး ခြဲထားလိုက္ေသး။ ရာဇာ၀င္းမွာေတာင္မွ “ ပုဂံ၀င္း ” “ ကုန္းေဘာင္၀င္း ” ဘာဘာညာညာ ေခါင္းစဥ္ခြဲေတြက ရွိေသး။ အလွဴ႕ရွင္စိတ္ႀကဳိက္၀င္းကို ေရြးၿပီးရင္ အ၀တ္အစားငွားတဲ့ လုပ္ငန္းမွာ စရံသတ္ထားမွ။ အႏွီ၀င္းခင္းတဲ့ ကိစၥက်ေတာ့ အ၀တ္အစားကို အလွဴ႕ရွင္က တာ၀န္ယူၿပီး မိတ္ကပ္ဘာညာကေတာ့ ရြာသူရြာသားေတြ ကိုယ့္တာ၀န္ကိုယ္ယူၾကေပါ့ေလ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ရြာ၊ ကိုယ့္အလွဴကို တတ္ႏိုင္သမွ် စည္စည္ကားကား သိုက္သိုက္၀န္း၀န္းျဖစ္တယ္ဆိုရင္ကို အညာသားက ေပ်ာ္ၿပီးသား။ ေမာင္ရွင္ေလာင္းေတြ ၀တ္မယ့္ဆင္မယ့္ ေဗာင္း၊ နားေတာင္းေတြ လက္ၾကပ္ေတြပါတဲ့ မင္း၀တ္မင္းစားေတြနဲ႔ နားသမယ့္ သမီးေတြ ၀တ္ဖို႔ မလိကၠာတန္ဆာေတြကိုလည္း ေမ့လို႔မျဖစ္ျပန္။ အလွဴ႕ရွင္နဲ႔ ရွင္ေလာင္းေတြအတြက္ ၿမဳိ႕က မိတ္ကပ္ဆရာကိုလည္း ႀကဳိႀကဳိတင္တင္ ငွားထားဦးမွ။ ဓာတ္ပံုဆရာကိုလည္း မက်န္ေစနဲ႔ဦး။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဗီဒီယိုသမားေလးလည္း ပါမွ။     ။

ဆက္ပါဦးမယ္ . . .