ခ်စ္ေသာအညာ ( ၅ ) . . .

အပိုင္း ( ၄ ) မွ အဆက္ . . .

အလွဴရက္မတိုင္ခင္ တစ္ပတ္ေလာက္အလိုေရာက္ရင္ ေမာင္ရွင္ေလာင္းေတြကို ရြာဦးေက်ာင္းပို႔ၿပီး သကၤန္းေတာင္းေတြဘာေတြ တက္ခုိင္းထားဖို႔ကလည္း အေရးႀကီးေသးရဲ႕။ “ သကလ၊ ၀ဋၬ…” ဘာဘာညာညာစတဲ့ သကၤန္းေတာင္းကို ႀကဳိႀကဳိတင္တင္ရမထားရင္ ရွင္ေလာင္းတာ၀န္မေက်မွာ စိုးတဲ့အတြက္ ရွင္ေလာင္းေတြခမ်ာလည္း ႀကဳိးႀကဳိးစားစား က်က္ၾကရွာတာပါပဲ။ သကၤန္းေတာင္း ညက္သြားရင္ “ ၀ိသုဒၶာရုံ ရွင္က်င့္၀တ္ ” ေတြ ဘာေတြလည္း က်က္ၾကရတာေပါ့ေလ။ အႏွာေတြရမွ ကုိရင္ပီပီသသ ျဖစ္ေတာ့မွာကိုး။ ရွင္က်င့္၀တ္ေတြ က်က်နန လိုက္နာႏုိင္တဲ့ အေနအထားကို အညာမွာေတာ့ “ သကၤန္းႏိုင္တယ္ ” လို႔ေခၚၾကတာကိုး။ ေမာင္ဟန္ၾကည္တို႔ ရွင္ေလာင္းဘ၀တုန္းကေတာ့ သကၤန္းႏိုင္သလားလို႔ေမးရင္ သကၤန္းကို ေကာက္မလိုက္ၿပီး သကၤန္းႏိုင္ပါ့. . .ေဟာသည္မွာ ေပါ့ေပါ့ေလးလို႔ ခပ္ရြတ္ရြတ္ေျပာမိတာ မ်ားပါရဲ႕။ အလွဴမေပးခင္ ကာလစပ္ၾကားကေတာ့ ေမာင္ရွင္ေလာင္းေတြကို တစ္ရြာလံုးက မ်က္စိေအာက္ကကို အေပ်ာက္မခံေတာ့တာကလား။ သစ္ပင္လည္းမတက္ရ၊ ျမစ္ထဲဆင္းၿပီးလည္း ေရမခ်ဳိးရ၊ ယုတ္စြအဆံုး စက္ဘီးေတာင္ မစီးရေတာ့တဲ့အထိ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သာသနာ့အေမြခံျဖစ္ေတာ့မယ့္ ေမာင္ရွင္ေလာင္းေတြကို မနာလိုမရႈစိမ့္တဲ့ မာရ္နတ္က သည္အခ်ိန္သည္ကာလမ်ဳိးမွာ ရွင္ေလာင္းေတြကို အေႏွာင့္အယွက္ေပးတတ္တယ္ဆိုကိုး။ ကေလးပီပီ ေမ်ာက္ရွဳံးေအာင္ ေဆာ့ခ်င္တဲ့ ရွင္ေလာင္းေတြအတြက္ေတာ့ အင္မတန္မွ ေျခခ်ဳပ္မိတဲ့ကာလေပါ့ေလ။

အလွဴေပးဖို႔ သံုးေလးရက္အလိုေလာက္ေရာက္ရင္ ၿမဳိ႕ေပၚက မိတ္ေဆြေတြကို အလွဴဖိတ္စာေတြ ေ၀ၾကရၿပီ။ ဖိတ္စာေ၀တဲ့ေနရာမွာလည္း မိတ္ရင္းေဆြရင္းေတြ မက်န္ရေအာင္ သတိထားရေသးတာ။ ဖိတ္စာရိုက္ကတည္းက လူ၂၀၀ေလာက္ဖိတ္မယ္မွန္းရင္ ၂၅၀ေလာက္ ပိုပိုလိုလို ရိုက္ထားၿပီးသား။ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ ေလးငါးရြာေလာက္ကေတာ့ “ ဗ်ဳိး ” ဟစ္လိုက္ရုံနဲ႔ ရြာလံုးကၽြတ္၊ မီးခိုးတိတ္ အားေပးၾကဖို႔ ေသခ်ာၿပီးသား။ ဗ်ဳိးဟစ္တယ္ဆိုတာက အညာေခၚ။ က်န္တဲ့ေဒသေတြမွာေတာ့ ဘယ္လိုေခၚတယ္ ဦးဟန္ၾကည္ မသိေပါင္။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ အညာရြာမွာေတာ့ ညေန ေမွာင္စပ်ဳိးလို႔ တစ္ရြာလံုး တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ရြာေဆာ္ ( အညာေခၚ “ ရေဆာ္ ” ) လုပ္တဲ့လူက ရြာထဲက လမ္းဆံုလမ္းခြမွာ ရပ္ၿပီး “ ၾကားၾကားသမွ်ဗ်ဳိး…ဘယ္ေန႔ဘယ္ရက္ ဘယ္အခ်ိန္မွာ အလွဴ႕ဒကာ ဦးဘယ္သူနဲ႔ အလွဴ႕အမ ေဒၚဘယ္၀ါတို႔ရဲ႕ အလွဴအိမ္သို႔ ႁကြေရာက္ခ်ီးျမွင့္ေတာ္မူၾကပါတဲ့ဗ်ဳိး… ” လို႔ အသံရွည္ရွည္ဆြဲၿပီး ဟစ္လိုက္တာကို ဗ်ဳိးဟစ္တယ္လို႔ ေခၚတာပါပဲ။ သို႔ေပမင့္ ေမာင္ရွင္ေလာင္းထမ္းစင္ထမ္းမယ့္ ကာလသားေတြကိုေတာ့ စီးကရက္တစ္ဗူးစီနဲ႔ ဖိတ္ရပါသဗ်ား။ ေမာင္ရွင္ေစာင္တို႔၊ ေခါင္းအံုးတို႔ ရြက္ၾကမယ့္ အမ်ဳိးအေဆြေတြကိုေတာ့ စတီးပန္းကန္ျပားတို႔ ေႁကြပန္းကန္ျပားတို႔နဲ႔ တသီးတသန္႔ ဖိတ္ရသလို၊ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ အပ်ဳိေခ်ာေတြကိုလည္း က်က်နန ဖိတ္မွျဖစ္တာ။ ကိုယ့္ရြာက ကြမ္းေတာင္ကိုင္တင္မကဘဲ က်န္တဲ့ရြာက ကြမ္းေတာင္ကိုင္ေတြကိုလည္း တခုတ္တရ ဖိတ္ထားဖို႔ကလည္း လိုေသးသပ။ ေျပာရရင္ အလွဴႀကီးဆိုတာက သူ႕ရြာကိုယ့္ရြာ အလွၿပဳိင္ၾကတဲ့ ပြဲတစ္မ်ဳိး။

စကားစပ္လို႔ ေျပာရရင္ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ဆိုတာက ရြာတစ္ရြာရဲ႕ ျပယုဂ္။ သည္ရြာသူေတြ ဘယ္ေလာက္လွတယ္၊ ဘယ္ေလာက္ က်က္သေရရွိတယ္ဆိုတာကို ထင္ဟပ္ေဖာ္ျပမယ့္ နိမိတ္ပံု metaphor။ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ျဖစ္ဖို႔ဆိုတာ အရြယ္ေရာက္လာတဲ့ ကာလသမီးတိုင္းရဲ႕ စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္။ သို႔ေပမင့္ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ျဖစ္ဖို႔ဆိုတာက လြယ္မွတ္လို႔။ မိစံု၊ ဖစံုကရွိဦးမွ။ ေငြေၾကးကလည္း ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္းရွိမွ။ ရုပ္ရည္ေခ်ာဖို႔ က်က္သေရရွိဖို႔ဆိုတာကေတာ့ ေျပာစရာမလိုတဲ့ အဓိက လိုအပ္ခ်က္။ အက်င့္စာရိတၱေကာင္းဖို႔ကလည္း အေျခခံလိုအပ္ခ်က္ထဲမွာ ထည့္ထားဖို႔ လိုေသးသပါ့။ မိဘေတြက ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္အထိ နာမည္ႀကီးတဲ့ မ်ဳိးရိုးျဖစ္ရင္ေတာ့ အတိုင္းထက္အလြန္ေပါ့ေလ။ ဒါေတာင္မွ တစ္သက္လံုး ကြမ္းေတာင္ကိုင္လုပ္ခြင့္ရတာ မဟုတ္ဘူးရယ္။ အိမ္ေထာင္က်ၿပီဆိုတာနဲ႔ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ဘ၀က နားရၿပီ။ တစ္ေယာက္နားမွ ေနာက္ထပ္တစ္ေယာက္ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ျဖစ္ခြင့္ရွိေလေတာ့ ကိုယ္အပ်ဳိအရြယ္မွာ ရွိေနတုန္းမွာ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ေဟာင္း အနားယူသြားမွ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ျဖစ္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခြင့္ရွိတာကလား။ အႏွီကြမ္းေတာင္ကိုင္သစ္ေရြးတဲ့ေနရာမွာေတာ့ ရြာက အပ်ဳိေခါင္းရဲ႕ တာ၀န္။ အစိုးရဌာနေတြမွာသာ လာဘ္ေပးၿပီး နားလည္မႈနဲ႔ ရာထူးယူလို႔ ရေပမယ့္ အညာက ကြမ္းေတာင္ကိုင္ေရြးတဲ့ ေနရာမွာေတာ့ သမာသမတ္က်သလားမေမးနဲ႔။ ကိုယ့္ရြာ ကိုယ့္ရပ္ကို ကုိယ္စားျပဳမယ့္ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ကိုေတာ့ ေျခာက္ပစ္ကင္း သဲလဲစင္ျဖစ္ေအာင္ ဂရုတစိုက္ ေရြးၾကတာကလား။

အလွဴေပးဖို႔ ႏွစ္ရက္ေလာက္အလိုေရာက္ရင္ အလွဴ႕ရွင္အိမ္၀ိုင္းထဲမွာ ၀ါးလံုးတိုင္ေထာင္ ဖ်ာၾကမ္းမိုးထားတဲ့ မ႑ပ္ၾကမ္းတစ္ခုထိုးၿပီး ကာလသမီးေတြ ၾကက္သြန္ခြာတာတို႔ ဆန္ေရြးတာတို႔ စလုပ္ၾကရၿပီ။ အလွဴအိမ္ေခါင္းရင္းက မန္က်ီးပင္ခြၾကားမွာတင္ထားတဲ့ ေလာက္စပီကာကလည္း တြံေတးသိန္းတန္တို႔ ဟသၤာတထြန္းရင္တို႔ရဲဲ႕ ေက်းလက္ေတးသံေတြ ညံလို႔စည္လို႔ေပါ့။ သည္ၾကားထဲမွာ ဘီအီးဒီေအာင္သိုက္ရဲ႕ ကက္ဆက္ဇာတ္လမ္းေတြကလည္း မပါမျဖစ္။ ေရႊမန္းတင္ေမာင္ရဲ႕ ဇာတ္ေတာ္ႀကီးေတြကေတာ့ အဘိုးႀကီး၊ အမယ္ႀကီးေတြရဲ႕ ဓာတ္စာ။ “ ဟုတ္ပါ့မလား ေမာင္ကာဠဳရဲ႕…သည့္ထက္ေတာင္ပိုေသးဘုရား ” ဆိုတဲ့ ဘုရားေလာင္းေတာထြက္ေတာ္မူခန္းထဲကစာသားက အညာသားေတြရဲ႕ ပါးစပ္ဖ်ားမွာ ေရပန္းအစားဆံုး စာသား။ နီနီ၀င္းေရႊရဲ႕ သီခ်င္းေတြကလည္း ျမဴးျမဴးႁကြႁကြ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္။ “ ေတာသူဆိုတာ တကယ့္ကိုရိုးတယ္ . . . ဘာဘာညာညာေတြလည္း နားမလည္ . . . ၿမဳိ႕ႀကီးသူ မယ္တို႔လို မျပင္တတ္တယ္. . .  မဆင္တတ္တယ္ . .  ” လို႔ ဆိုျပန္ေတာ့ ညိဳျပာညက္တို႔မ်ား ၿပံဳးလို႔ ရႊင္လို႔။ ကက္ဆက္ဇာတ္လမ္းေလးေတြ နားေထာင္ရင္း ၾကက္သြန္ခြာလိုက္၊ ဆန္ေရြးလိုက္၊ စကားတေသာေသာ ရယ္လိုက္ေမာလိုက္နဲ႔ ၾကည္ႏူးစရာ  အညာအလွဴရဲ႕ျမင္ကြင္းကေတာ့ ေက်းလက္ရဲ႕ ဟာမိုနီကိုး။ အႏွီလို လုပ္ၾကကိုင္ၾကတဲ့ေနရာမွာ အလွဴ႕ရွင္နဲ႔ အလွဴ႕အမကို ၾကက္သြန္နီအခြံေလးေတာင္ အႏႊာမခံဘဲ ေရႊေပၚျမတင္ ထားၾကေသးတာ။ ကိုယ့္ရြာကို မ်က္ႏွာလွေအာင္ အလွဴေပးတဲ့ ရြာ့ေက်းဇူးရွင္လို႔ သတ္မွတ္ၿပီး တခုတ္တရ တန္ဖိုးထားတာကလား။ အလွဴထမင္းကေတာ့ သည္လိုေန႔ေတြကတည္းက စၿပီးေကၽြးေနၿပီ။ သို႔ေပမင့္ အလွဴလာ၀ိုင္းတဲ့ လူေတြကိုခ်ည္းေကၽြးတာဆိုေတာ့ အိုးသူႀကီးလည္း သက္ေတာင့္သက္သာေပါ့။

အႏွီီအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ကာလသားတစ္အုပ္ကေတာ့ အလွဴ႕အိမ္နဲ႔ မနီးမေ၀းမွာ ထမင္းေကၽြးရုံေဆာက္ဖို႔ စိုင္းျပင္းေနၾကရၿပီ။ ၿခံက်ယ္၀န္းက်ယ္ေပါလွပါတယ္ဆိုတဲ့ အညာေဒသမွာေတာင္ ေကၽြးရုံက တစ္ရုံတည္းေဆာက္လို႔ ေလာက္တာမဟုတ္ဘူးရယ္။ အနည္းဆံုး ႏွစ္ရုံေလာက္ေတာ့ ေဆာက္ထားမွ။ ေကၽြးရုံတစ္ရုံဆိုတာကလည္း ေပ၁၀၀ ပတ္လည္ရွိတဲ့ ၿခံ၀န္းတစ္ခုအျပည့္ ေဆာက္ခ်ပစ္တာဆိုေတာ့ အလွဴတစ္ခုမွာ လာၾကစားၾကမယ့္ ပရိသတ္ ဘယ္ေလာက္မ်ားမယ္ဆိုတာ စဥ္းစားသာၾကည့္ေပေရာ့။ ၀ါးေပါတဲ့အညာေဒသပီပီ ၀ါးလံုးတိုင္ေထာင္၊ ဖ်ာၾကမ္းကာ၊ ဖ်ာၾကမ္းမိုးတဲ့ ေကၽြးရုံႀကီးတစ္ရုံကို ကာလသားေတြ ေဆာက္လိုက္တာ မ်က္လွည့္ျပသလို တကယ့္တစ္ညေနခင္းကေလးပဲ ၾကာတာကလား။ တိုင္ထူဖို႔အတြက္ ၀ါးႏွစ္လံုးစာဆန္႔တဲ့ က်င္းေတြ တန္းစီၿပီးတူး။ တစ္က်င္း တစ္က်င္းမွာ ၀ါးႏွစ္လံုးစီ လ်ာထား။ အႏွီ၀ါးႏွစ္လံုးကို ေအာက္ပိုင္းေတြ ေလွ်ာ္နဲ႔တုပ္။ အေပၚပိုင္းက ၀ါးႏွစ္လံုးၾကားမွာ တန္း၀ါးေတြညွပ္။ အားလံုးအဆင္သင့္ျဖစ္ရင္ တိုင္တစ္လံုးကို ကာလသားတစ္ေယာက္ကိုင္ၿပီး “ တစ္၊ ႏွစ္၊ သံုး ” ဆိုတာနဲ႔ ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ က်င္းထဲကို တၿပဳိင္တည္းစိုက္ထည့္လိုက္ရင္ ကိစၥျပတ္ၿပီ။ အနိမ့္အျမင့္မညီေသးရင္ တိုင္ရင္းမွာ သဲထည့္ၿပီး ညွိလိုက္ျပဳလိုက္တာနဲ႔ အိုေခ။ တန္း၀ါးေတြေပၚမွာ ကန္႔လန္႔တန္းေတြတင္ၿပီး ေလွ်ာ္နဲ႔တုပ္လိုက္ရင္ ေကၽြးရုံကိုယ္ထည္ၿပီးၿပီ။ အေပၚမွာ ဖ်ာၾကမ္းေတြတင္ ပတ္လည္မွာ ဖ်ာၾကမ္းေတြကာလိုက္တာနဲ႔ ေကၽြးရန္အသင့္။ ေကၽြးရုံေရွ႕မွာ အေပၚပိုင္းအဆစ္ကို ဓားနဲ႔မႊာထားတဲ့ ႏွစ္ေတာင္သာသာ ၀ါးပိုးပိုင္းေတြ ေလးငါးလံုး တန္းစီၿပီး စိုက္ထားတာက ေသာက္ေရအိုးတင္ဖို႔။ ေကၽြးရုံဖြင့္ကာနီးရင္ မႊာထားတဲ့ ၀ါးဆစ္ၾကားထဲကို ေရအုိးတင္လိုက္ရုံနဲ႔တင္ အညာလက္ျဖစ္ ေရအိုးစင္ကေလးေတြက ေသာက္ခ်င့္စဖြယ္ လွေနေရာ။

အလွဴေပးဖို႔ တစ္ရက္အလိုေလာက္ေရာက္ရင္ေတာ့ အလွဴ႕ရွင္ရဲ႕ ၿခံ၀န္းထဲမွာ မ႑ပ္ႀကီးထိုးၿပီ။ စကၠဴနဲ႔လုပ္ၿပီး ေရႊမင္သုတ္ထားတဲ့ မ႑ပ္ႀကီးေတြကလည္း ႀကဳိႀကဳိတင္တင္ ငွားထားရတာ။ သံုးပင္ေလးခန္း၊ ငါးခန္းပတ္လည္ စသည္ျဖင့္ အရြယ္အစားကိုလိုက္ၿပီး ေစ်းကအမ်ဳိးမ်ဳိး။ မ႑ပ္ၾကမ္းကေတာ့ ရြာသားေတြလက္ရာ ၀ါးဖရိန္။ ပြဲနီးလာရင္ ၿမဳိ႕ကမ႑ပ္ဆရာအိမ္က မ႑ပ္အကာေတြကို လွည္းေတြလွည္းေတြနဲ႔ တိုက္ၿပီး ( အညာမွာက လွည္းနဲ႔သြားသယ္တာကို လွည္းနဲ႔တိုက္တယ္လို႔ ေခၚသဗ် ) မ႑ပ္ၾကမ္းေရွ႕မွာပံုထား။ မ႑ပ္ဆရာေရာက္လာရင္ သူ႕ညႊန္ၾကားခ်က္အတိုင္း ဟိုအပိုင္းကို ဟိုတိုင္မွာခ်ည္။ ဟိုအကန္႔ကို ဟိုတန္းမွာတုပ္။ မၾကာခင္မွာပဲ နန္းေတာ္ပံုခ်ဳိးထားတဲ့ မ႑ပ္ႀကီး ရုပ္လံုးေပၚပါေလေရာ။ စုလစ္မြန္းခၽြန္ေတြ၊ ခန္း၀င္ပန္းခ်ီကားေတြ ထည္ထည္၀ါ၀ါ၊ ဘံုအဆင့္ဆင့္မွာ ေရႊေရာင္လက္ေနတဲ့ မ႑ပ္ႀကီးကို ျမင္လိုက္တာနဲ႔တင္ တစ္ရြာလံုး ျမဴးလို႔ေပ်ာ္လို႔။ မ႑ပ္ထဲမွာ တရားေပးမယ့္ သံဃာေတာ္ေတြထိုင္ဖို႔ သံဃာစင္ကိုလည္း မေမ့ေစရ။ မ႑ပ္ေထာင့္က ကန္ေတာ့ပြဲကေလးက ရွင္ဥပဂုတ္မေထရ္ျမတ္ကို ပူေဇာ္ထားတာ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ အလွဴတြင္းမွာ မိုးရြာၿပီး ပြဲမပ်က္ရေလေအာင္ မေထရ္ျမတ္ႀကီးကို မိုးတားေပးေတာ္မူဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံထားမွ။ အႏွီဓေလ့က ပထမသဂၤါယနာတင္တဲ့ အခ်ိန္ကို ျပန္သတိရမိေအာင္ လုပ္ေနသလို။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သီရိဓမၼာေသာကမင္းႀကီးရဲ႕ အလွဴပြဲမွာ ပြဲဖ်က္မယ့္ မာရ္နတ္က မိုးေတြရြာ၊ ေလေတြတိုက္ေအာင္လုပ္ေတာ့ ရွင္ဥပဂုတၱမေထရ္ႀကီးက ကာကြယ္တားဆီးေပးေတာ္မူခဲ့တာကိုး။

မ႑ပ္ထိုးၿပီးတာနဲ႔ တစ္ရြာလံုး အုတ္ေအာ္ေသာင္းသည္း အလုပ္မ်ားၾကၿပီ။ ေနာက္တစ္ရက္ဆိုရင္ အလွဴရက္။ အႏွီပထမရက္ကို အညာမွာေတာ့ “ မ႑ပ္၀င္ ”လို႔ ေခၚၾကပါရဲ႕။ အလွဴကိုလာၾကမယ့္ ကိုယ့္မိတ္ေဆြေတြကို ဧည့္ခံဖို႔ ေကၽြးေမြးဖို႔ အိမ္တိုင္းလိုလို အဆင္ေျပမယ့္ မုန္႔ေတြလုပ္ၾကရၿပီ။ ဆီေပါ၊ ေကာက္ညွင္းေပါတဲ့ အညာေဒသျဖစ္ျပန္ေတာ့ ေကာက္ညွင္းတို႔ ဆန္ၾကမ္းတို႔ကို အေျခခံထားတဲ့ အညာမုန္႔ေတြက ဗိုက္တာမင္ ျပည့္တာထက္ေတာင္ လွ်ံေနေသး။ အမ်ားဆံုးလုပ္ၾကတာက မုန္႔ဆီေၾကာ္။ ေကာက္ညွင္းဆန္ႏွစ္မႈန္႔ကို ထန္းလ်က္ရည္နဲ႔ေရာၿပီး အိုးကင္းျပန္႔ေပၚမွာ ဆီနဲ႔ေၾကာ္၊ ေသာင္သာတဲ့လူက ေထာပတ္ထည့္ထားတဲ့ မုန္႔ဆီေၾကာ္တစ္ခုတစ္ခုဆိုတာ ေခါင္းေပၚတင္လိုက္ရင္ နားႏွစ္ဖက္ကိုပါ အုပ္က်သြားတဲ့အထိ အားပါးတရႀကီးေတြ။ ငွက္ေပ်ာပင္ဆုိတာကလည္း အေလ့က်ေလာက္နီးနီး ေပါက္ေနျပန္တာမို႔ ေကာက္ညွင္းထုပ္၊ မုန္႔ဖက္ထုပ္ဆိုတာကေတာ့ မျမင္ခ်င့္အဆံုး။ ႀကံသကာတို႔ ေျမပဲယိုတို႔ကလည္း စံုစံုလင္လင္။ ဟိုအိမ္သြားလည္း အညာမုန္႔၊ သည္အိမ္သြားလည္း အညာမုန္႔။ ၿမဳိ႕သားမ်ားကေတာ့ အႏွီေလာက္မ်ားလြန္းတဲ့ မုန္႔ေတြကို တစ္ခါေလာက္ျမင္ဖူးသြားရင္ တစ္သက္မုန္းေလာက္ေပမယ့္ ေက်းေတာက အညာသားေတြကေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ားကို ဘယ္ႏွစ္ခါပဲစားစား မုန္းကိုမမုန္းႏိုင္တာကလား။ ဧည့္သည္ေစာင္သည္လာရင္ ၾကည့္ေပ်ာ္ရွဳေပ်ာ္ရွိေအာင္ အိမ္ကေလးေတြကို လွည္းက်င္းသုတ္သင္။ အိမ္မွာရွိသမွ် ပန္းကန္ခြက္ေယာက္အသစ္ေတြ ထုတ္ခ်။ အေကာင္းဆံုးထားတဲ့ စားပြဲခင္းေတြ ထုတ္ခင္း။ ညအိပ္နားမယ့္ ဧည့္သည္ေတြအတြက္ မၿခံဳရက္ မသံုးရက္ဘဲ ထန္းေခါက္ဖာထဲထည့္သိမ္းထားၾကတဲ့ ေစာင္ေတြ ျခင္ေထာင္ေတြထုတ္။ အညာသားဆုိတာ ဧည့္သည္ကို တကယ္ခ်စ္တဲ့ လူစားမ်ဳိး။

ကာလသမီးေတြကလည္း သူရို႕အပ္ထားတဲ့ အ၀တ္အစားေတြ အလွဴရက္အမီရဖို႔ စက္ဆိုင္ေတြကို ေလာေဆာ္။ ခါေတာ္မီ ဆံပင္ေျပးေကာက္တဲ့လူကေကာက္။ သည္ပြဲမ်ဳိးမွ အလွမျပင္ရင္ ဘယ္ပြဲျပင္ရလိမ့္တုန္း။ ေျပာမယ့္သာေျပာရတယ္ အညာေက်းေတာသူဆိုတာ ဒီဇိုင္နာေတြ ဘာေတြ ဘာသိတာမွတ္လို႔။ စက္ဆိုင္နံရံမွာ ေတာ္သလိုေလ်ာ္သလို ႏွီးစနဲ႔ထိုးၿပီးညွပ္ထားတဲ့ ျပကၡဒိန္ေတြထဲက ကိုယ္ႀကဳိက္တဲ့ မင္းသမီး၀တ္ထားတဲ့ အက်ႌကိုလက္ညွဳိးထုိးျပၿပီး အဲသာမ်ဳိးခ်ဳပ္ေပးေတာ္လို႔ ေျပာပစ္ခဲ့တဲ့သူေတြခ်ည္း။ ေမာင္ဟန္ၾကည္တို႔ခပ္ငယ္ငယ္ကေတာ့ “ ေမာင့္ပက္လက္လန္ ” တို႔ ဘီဘဲတို႔ ေခတ္စားတာမွတ္မိေသးရဲ႕။ ေမာင့္ပက္လက္လန္ဆိုတဲ့ အက်ႌစက မွန္သားေရာင္ ခပ္ၾကည္ၾကည္ အသားမွာ မန္က်ည္းရြက္ပံုစံ အဖတ္ကေလးေတြ အစီအရီ ကပ္ေနတဲ့ ဒီဇိုင္း။ အိမ္ရွင္ထီးေတြ မ်က္လံုးျပဴးၿပီး ပက္လက္လန္သြားေအာင္ ေစ်းႀကီးလြန္းလို႔ အႏွီနာမည္တြင္တယ္ ထင္တာပါပဲ။ အထိုက္အေလ်ာက္ တတ္ႏိုင္ၾကရင္ေတာ့ ဇာေလးဘာေလး၀တ္တာေပါ့ေလ။ အလွဴ႕အမကေတာ့ အႏွီကာလမွာ စတားေပါ့။ သူရို႕က်ေတာ့ ေတာၿမဳိ႕ေလးနဲ႔တင္ ဘယ္ေက်နပ္လိမ့္တုန္း။ မႏၲေလးေျပးၿပီး ပိုးခ်ိတ္ေတြဘာေတြ ၀ယ္ၾကသေပါ့။ အလွဴ႕အမ၀တ္တဲ့ ဘယ္ခ်ိတ္ကဘယ္ေလာက္ေပးရတာဆိုတဲ့ အသံက သည္ကာလမွာ အေရးႀကီးျပန္ေသးရဲ႕။     ။

ဆက္ပါဦးမယ္ . . .

( သကလ ၀ဋၬ နဲ႔ ရွင္ဥပဂုတၱမေထရ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သတ္ပံုမွားနဲ႔ အခ်က္အလက္အမွားေတြကို ေစတနာေရွ႕ထားၿပီး ျပင္ဆင္ေထာက္ျပေပးခဲ့တဲ့ အရွင္ဇနက ( အဂၤါေမာင္ ) ကို အထူးေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေလွ်ာက္တင္ပါရေစ )