ခ်စ္ေသာအညာ ( ၆ ) . . .

အပိုင္း ( ၅ )မွ အဆက္ . . .

ညေနေစာင္းရင္ေတာ့ ကာလသမီးေတြ ေရခပ္ဆင္းၾကၿပီ။ အႏီွအခ်ိန္မ်ဳိးကမွ တကယ့္ကို ၾကယ္စံုည၊ လွတဲ့ညေန။ တစ္ရြာလံုးက အပ်ဳိေတြ သနပ္ခါးဘဲၾကားရိုက္ၿပီး ေရအိုးကိုယ္စီနဲ႔ အလွဴအတြက္ ေရခပ္ဆင္းၾကတ့ဲကာလေလာက္ အလွစံုတာ ဘယ္မွာရွိလိမ့္တုန္း။ အညာမွာေတာ့ ကာလသမီးေတြကို “ ကုမၼာရီ ” လို႔ သညာေပးၾကပါရဲ႕။ “ ကညာ ” တို႔ “ ေဂါရီ ” တို႔ “ ကုမၼာရီ ” တို႔ဆိုတာ ဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္ကတည္းက မိန္းကေလးေတြကို အရြယ္အရ ပိုင္းျခားၿပီးေခၚတဲ့စကားလံုး။ ေမာင္ဟန္ၾကည္ခပ္ငယ္ငယ္ကေတာ့ “ ကုမၼာရီ အမ်ဳိးသမီးမ်ားခင္ဗ်ား ” လို႔ ေလာက္စပီကာကေန ေအာ္ေခၚတဲ့အသံၾကားတိုင္း အမ်ဳိးသမီးေတြ ဘာျဖစ္လို႔ကုန္သြားပါလိမ့္လို႔ ေခါင္းကုတ္မိေသး။ နားထဲမွာက “ ကုန္ပါၿပီ ” လို႔ခ်ည္း စြတ္ၾကားေနတာကိုး။ 

အခါတိုင္းညေနခင္းမ်ဳိးမွာေတာ့ “ ပ်ဳိေလးေတြ ေရခပ္ဆင္းကို ျခင္းခတ္လို႔ေခ်ာင္း ” ခဲ့တဲ့ ကာလသားေတြခမ်ာ အႏွီညေနမ်ဳိးမွာေတာ့ ဘယ္ေခ်ာင္းအားလိမ့္တုန္း။ သူရို႕မွာလည္း အလုပ္ေတြမွပံုလို႔။ အိုးသူႀကီးအဖြဲ႕ ခ်က္ဖို႔ျပဳတ္ဖို႔အတြက္ ေနရာေတြျပင္ဆင္၊ ထမင္းခ်က္ဖို႔ မီးဖိုက်င္းရွည္ႀကီးေတြတူး၊ ထမင္းရည္ငွဲ႕ဖို႔ လိုက္က်င္းေတြတူး၊ ထမင္းထည့္ဖို႔ အညာေလွႀကီးေတြကို မီးဖိုေဘးေရႊ႕နဲ႔ ေခၽြးသံတရႊဲရႊဲ။ သည္ၾကားထဲမွာ ထင္းေတြက ခြဲရစိတ္ရ၊ ျဖတ္ရေပါက္ရေသးတာ။ မ႑ပ္ထဲမွာ သာသနာ့အလံေလးေတြတပ္တာကအစ လစ္ဟင္းလို႔ ျဖစ္တာမဟုတ္။ ရွင္ေလာင္းလွည့္တဲ့ေနရာမွာသံုးမယ့္ ထမ္းစင္တို႔ ေရႊထီးတို႔ကလည္း ရြာဦးေက်ာင္းကေန ႀကဳိႀကဳိတင္တင္ သယ္ထားျပဳထားမွ။ ရြာဘံု ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ေတြ သယ္ဖို႔ျပဳဖို႔ကလည္း သတိတရ ရွိၾကရေသးတာ။ ေကၽြးရုံထဲမွာ ခင္းမဲ့ စားပြဲေတြ၊ ထိုင္ခုံေတြကိုလည္း သည္ညေနခင္းကတည္းက ႀကဳိၿပီးေနရာခ်ထားမွ မ႑ပ္၀င္ေန႔မွာ မကသီမွာ။ သည္ၾကားထဲမွာ အလွဴလွည့္အဖြဲ႕နဲ႔အတူ လိုက္ရမယ့္ ရြာခံေျဗာအဖြဲ႕သားေတြကလည္း အားခ်င္းတီး၀ိုင္းတိုက္။ ျပဇာတ္ခင္းမယ့္ အဖြဲ႕သားေတြကလည္း ကိုယ္က်ရာဇာတ္ရုပ္ကို အပီအျပင္ သရုပ္ေဆာင္ႏိုင္ဖို႔အေရး ေက်ညက္ေအာင္ တိုက္ၾကျပဳၾကနဲ႔ တစ္ရြာလံုး အံုးအံုးကၽြက္ကၽြက္။

ညေန ေန၀င္ရီတေရာအခ်ိန္ေရာက္ၿပီဆိုရင္ အိုးသူႀကီးအဖြဲ႕ အလုပ္မ်ားရၿပီ။ လူေပါင္းေထာင္ခ်ီၿပီး ေကၽြးမယ့္ေမြးမယ့္ အႏွီအလွဴပြဲႀကီးအတြက္ မ႑ပ္မ၀င္ခင္ညကတည္းက ႀကဳိႀကဳိတင္တင္ ခ်က္ျပဳတ္ထားမွ အေနေတာ္။ အိုးသူႀကီးအဖြဲ႕မွာက ထမင္းခ်က္နဲ႔ ဟင္းခ်က္ ႏွစ္မ်ဳိးခြဲထားေသးတာရယ္။ အရင့္အရင္တုန္းကေတာ့ တစ္အိမ္ကို ဆန္ႏို႔ဆီဗူးဘယ္ႏွစ္လံုး ေ၀ငွေပးၿပီး အလွဴထမင္းကို တစ္ရြာလံုး ၀ိုင္းကူခ်က္ေပးခဲ့ၾကရသပ။ သို႔ေပမင့္ ထမင္းေပါင္းတဲ့နည္းစနစ္ေပၚလာေတာ့ အဆင္ပိုေခ်ာသြားေရာ။ အဆင့္ေတြပါတဲ့ ထမင္းခ်က္စင္ကို ေရပြက္ပြက္ဆူေနတဲ့ ဒယ္အိုးႀကီးထဲမွာထည့္။ အဆင့္တစ္ဆင့္စီမွာ ေဆးၿပီးသားဆန္ေတြကို သတၱဳလင္ပန္းေတြနဲ႔ထည့္ၿပီး အစီအရီတင္။ ၿပီးရင္ ဆန္ေတြတင္ထားတဲ့စင္ကို သတၱဳေပါင္းေခ်ာင္ရွည္ႀကီးနဲ႔ ဒယ္အိုးႏႈတ္ခမ္းတိုက္ အုပ္ခ်လိုက္။ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အခ်ိန္ေစ့ရင္ ေပါင္းေခ်ာင္ႀကီးဖြင့္ၾကည့္။ ဆန္လင္ပန္းေတြအားလံုး ထမင္းလင္ပန္းေတြ ျဖစ္ေနေရာ။ အႏွီထမင္းေတြကို ငွက္ေပ်ာဖက္ခံထားတဲ့ ထန္းေခါက္ေတာင္းႀကီးေတြထဲ ထည့္ၿပီးသိမ္းခ်င္သိမ္း။ ဒါမွမဟုတ္ရင္ ပက္လက္လွန္ထားတဲ့ အညာေလွႀကီးေတြရဲ႕ ေလွ၀မ္းထဲမွာ ငွက္ေပ်ာဖက္ခင္းၿပီး ပံုခ်င္ပံု။ အခ်ိန္က်ရင္ ေကၽြးဖို႔အဆင္သင့္။ ဒါေတာင္မွ ထမင္းခ်က္အဖြဲ႕ခမ်ာ တစ္ညလံုးေပါက္ခ်က္ၾကရရွာတာ။

ဟင္းအိုးသူႀကီးကေတာ့ အလွဴတစ္ခုလံုးရဲ႕ အခရာ။ သူစြမ္းရင္စြမ္းသေလာက္ အလွဴနာမည္ရသလို သူခ်ာရင္ခ်ာသေလာက္ အလွဴတစ္ခုလံုး သဲထဲေရသြန္ျဖစ္မွာ ေသခ်ာသေပါ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အညာရြာေတြမွာ တစ္ရြာကို အိုးသူႀကီးေကာင္းတစ္ေယာက္ ရွိစၿမဲ။ အႏွီအိုးသူႀကီးေတြကလည္း ပြဲတုိးဖူးတဲ့ ၀ါရင့္အိုးသူႀကီးေတြ။ ဟင္းခ်က္ရင္း ႀကံဳတတ္တဲ့ အခက္အခဲဟူသမွ်ကို ေခါင္းေအးေအးနဲ႔  ေျဖရွင္းႏိုင္တဲ့သူေတြခ်ည္း။ အိုးသူႀကီးတစ္ဖြဲ႕မွာ အနည္းဆံုးကေတာ့ လူငါးေယာက္ေလာက္ ပါမွ။ လူေပါင္းမ်ားစြာအတြက္ ဟင္းခ်က္ဖို႔ အခ်ိန္ရတဲ့ တစ္ညတာအတြင္းမွာ အထစ္အေငါ့မရွိ ခ်က္ႏိုင္ျပဳတ္ႏိုင္ဖို႔ အႏီွ အိုးသူႀကီးေတြရဲ႕ စီမံခန္႔ခြဲမႈဆိုင္ရာ စြမ္းရည္က အခရာ။ က်င္းမီးဖိုရွည္ႀကီးေတြထဲမွာ ဒယ္အိုးႀကီးေတြ တန္းစီၿပီး တစ္လံသာသာ သစ္သားေယာက္မႀကီးေတြနဲ႔ အားႀကဳိးသႏြဲ ခ်က္ေနျပဳတ္ေနၾကတဲ့ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း အညာသားႀကီးေတြက အညာအလွဴရဲ႕ ကန္႔လန္႔ကာေနာက္ကြယ္က အလွတရား။ 

 သည္ေနရာမွာ အညာသားေတြရဲ႕ တီထြင္ဖန္တီးမႈ ထိုးထြင္းဥာဏ္ကိုလည္း ေတြ႕ႏိုင္ေသးရဲ႕။ အႏွီအရာကေတာ့ ၾကက္သြန္လွီးတဲ့ ဓားစက္။ ပိႆာေပါင္းမ်ားစြာလိုမယ့္ ၾကက္သြန္နီေတြကို သည္အတိုင္းထိုင္လွီးေနရလို႔ကေတာ့ ဘယ္ၿပီးေတာ့မလဲ။ အႏွီေတာ့ အခြံသင္ထားတဲ့ ေရႊဖလားၾကက္သြန္နီ( ၾကက္သြန္နီ ၀ိုင္း၀ိုင္းျပားျပား ေရႊေရာင္ေတာက္ေနတဲ့ လက္ေရြးစင္ႀကီးေတြကို အညာေခၚ ေရႊဖလားလို႔ ေခၚတာကိုး )အလံုးလိုက္ေတြကို ခါးေစာင္းေလာက္ျမင့္တဲ့ ဓားစက္ထဲထည့္ၿပီး လက္ကိုင္ဒလက္ကို လွည့္ေပးေနရုံနဲ႔ လွီးၿပီးသား ၾကက္သြန္ေလးေတြ အကြင္းလိုက္ အကြင္းလိုက္ ဓားစက္ေဘးေပါက္မွာ အဆင္သင့္ခ်ထားတဲ့ ထန္းေခါက္ေတာင္းထဲကို ေ၀ါခနဲ ေ၀ါခနဲက်။ လိုတဲ့အခ်ိန္မွာ လိုသေလာက္ထည့္ၿပီးလွည့္။ အခ်ိန္မကုန္ဘဲ အဆင္ကိုေခ်ာလို႔။ ေမာင္ဟန္ၾကည္တို႔ ငယ္ငယ္ကေတာ့ အႏွီၾကက္သြန္လွီးစက္ကထြက္လာတဲ့ ၾကက္သြန္နီအကြင္းေလးေတြကို ၾကည့္ရင္း ဘယ္လိုလုပ္လိုက္ပါလိမ့္ဆိုတာ တအံ့တၾသ။ အရြယ္ေလးေရာက္လို႔ စက္ကို ေသခ်ာကပ္ၾကည့္မွ ၾကက္သြန္နီဥေတြ က်မယ့္လမ္းမွာ ႏြားစာစဥ္းဓားသံုးေခ်ာင္းေလာက္ကို ၾကားမွာ ၾကက္သြန္ဥ၀င္သာရုံ ေနရာခ်န္ထားၿပီး ပတ္လည္တပ္ထားတာျမင္မွ သေဘာေပါက္ေတာ့တာရယ္။ စက္ေဘးက ဒလက္ကို လွည့္လိုက္ရင္ ဓားေတြလည္ၿပီး အေပၚကလိမ့္က်လာတဲ့ ၾကက္သြန္ဥေတြကို အကြင္းလိုက္လွီးၿပီးသား။ အညာသားမ်ား ပိုင္ခ်က္။

ငါးေျခာက္ျပဳတ္ထားတာက တစ္ဒယ္။ ပဲႀကီးက တစ္ဒယ္။ ၾကက္သြန္နီေၾကာ္က တစ္ဒယ္။ ဒယ္အိုးေတြ ႏႈတ္ခမ္းတိုက္။ ေမႊတဲ့လူကေမႊ။ ျမည္းတဲ့ အိုးသူႀကီးကျမည္း။ မီးထိုးတဲ့လူကထိုး။ အိုးသူႀကီးအဖြဲ႕ေဘးက ဖ်ာၾကမ္းတစ္ခ်ပ္ေပၚမွာ ေရေႏြးၾကမ္းတစ္အိုးနဲ႔ ေဆးလိပ္ခြက္တစ္ခြက္။ ေျမပဲဆားေလွာ္က တစ္ပန္းကန္။ အဖန္ရည္ေလး တစ္ႀကဳိက္ ရွဴးခနဲေသာက္လိုက္ ေျမပဲဆားေလွာ္ေလး ပါးစပ္ထဲပစ္ထည့္လိုက္နဲ႔ စကား၀ိုင္းဖြဲ႕ေနတဲ့ အုိးသူႀကီးအဖြဲ႕သားေတြက တစ္ညလံုး အိပ္ပ်က္ခံၿပီး ခ်က္ရျပဳတ္ရမွာကို လားလားမွ မမႈတဲ့လူေတြ။ သူရို႕အဖြဲ႕က ႏွစ္ညလံုးလံုး ညလံုးေပါက္ေအာင္ ခ်က္ၾကရမွာ။ အလွဴပြဲမတုိင္ခင္ ေနာက္တစ္ညဆိုရင္ သံဃာေတာ္ေတြအတြက္ “ ဘုန္းႀကီးပြဲ ” ဆိုတာကလည္း မေမ့မေလ်ာ့ ခ်က္ေပးရစၿမဲ။ အလွဴပြဲလာ ရြာသားေတြနဲ႔ မတူတဲ့ ဟင္းေကာင္းေကၽြးေကာင္းကိုမွ သံဃာေတာ္ေတြကို အမြန္တျမတ္ ကပ္ခ်င္လွဴခ်င္ၾကတာကလည္း အညာထံုးစံ။ ဘုန္းႀကီးပြဲလို႔ သညာေပးထားေပမယ့္ ပိုႏိုင္သမွ်ပို၊ လွ်ံႏိုင္သမွ်လွ်ံေအာင္ ခ်က္ထားရေသးတာရယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုရင္ ၿမဳိ႕ကေန တကူးတကန္႔လာၿပီး ခ်ီးျမွင့္ၾကမယ့္ ဧည့္သည္ေတြကိုလည္း အႏွီဟင္းေတြနဲ႔ ၀တ္ျပဳခ်င္ၾကေသးတာကလား။ ၿမဳိ႕သားေတြဆိုတာ သူရို႕ေတာသားေတြစားသလို စားႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ႏွိမ့္ခ်ၿပီးေတြးေလ့ရွိတာကိုက အညာသားရဲ႕ ရိုးဂုဏ္။ ေအာင္မယ္ ၿမဳိ႕သားလည္းလူပဲ တို႔မ်ားစားသလို စားေပါ့ ဆိုတဲ့ မလိုတမာအေတြးမ်ဳိး မ၀င္ၾကဘဲ ကိုယ့္ရြာကိုယ့္ရပ္မွာ ရတတ္သမွ်ထဲက ေကာင္းေပ့ညႊန္႔ေပ့ဆိုတာေတြခ်ည္း ဧည့္ခံတတ္ၾကတဲ့ အညာအလွဴထံုးစံကေတာ့ ေျပာမယံု ႀကံဳဖူးမွပဲ သိၾကမွပါ့။

မနက္အရုဏ္တက္လို႔ ေလာက္စပီကာက သုတိသာယာဖြယ္ေကာင္းတဲ့ “ ေရကင္းသံ ” သီခ်င္းကို မိုင္ကုန္တင္ၿပီး ဖြင့္လိုက္တာနဲ႔ အလွဴပြဲရဲ႕ မ႑ပ္၀င္ေန႔က စၿပီ။ အလင္းေရာင္ပ်ဳိ႕လာၿပီဆိုရင္ ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ ကာလသား၊ ကာလသမီးေတြ ၀တ္ေကာင္းစားလွေတြ၀တ္ၾကဆင္ၾကၿပီ။ ကိုယ့္အရပ္နဲ႔ ကိုယ့္ဇာတ္ တတ္သလို မွတ္သလို ျပင္ထားဆင္ထားၾကတဲ့ အညာရဲ႕ လွပ်ဳိျဖဴေတြကို ၿမဳိ႕သူမေရႊေခ်ာေတြသာ ျမင္ရင္ “ ေတာသူ၊ ဒိုက္ဖတ္ ” ဆိုၿပီး ရယ္ၾကေပလိမ့္။ ဗူးျပားျပား ၀ိုင္း၀ိုင္းႀကီးထဲက မိတ္ကပ္ကို ေရဆြတ္ထားတဲ့ တို႔ဖတ္နဲ႔ သုတ္ယူၿပီး မ်က္ႏွာမွာ လိမ္းရတဲ့ “ ေရစိုမိတ္ကပ္ ” ဆိုတာ အညာမွာေတာ့ ရတနာတစ္ပါး။ ယိုးဒယားကလာတဲ့ “ အာခ်ီ ” ( Arche ) တို႔ “ ပရိုမီနာ ” ( Promia ) တို႔ဆိုတာေတြကလည္း အပ်ဳိအရြယ္ရွိတဲ့ အညာအိမ္ရဲ႕ မွန္တင္ခံုတိုင္းမွာ ရွိစၿမဲ။ သို႔ေပမင့္ ခါးလွဖို႔ထက္ ၀မ္း၀ဖို႔ကို အားစိုက္ေနရတဲ့ အညာသူေတြျဖစ္ျပန္ေတာ့ မိတ္ကပ္ကို ေရႊေလာက္နီးနီးတန္ဖိုးထားၿပီး ရြရြကေလး ေကာ္ယူၿပီး၊ ဖြဖြကေလးပဲ လိမ္းၾကရရွာတာကလား။ “ ဒိုရူး ” ( Doru ) တို႔ “ ရွီရွဲဒိုး ” ( Shesido ) တို႔ “ ရယ္ဗလြန္ ” ( Revlon ) တို႔ ေၾကာ္ျငာေတြကို ဦးဟန္ၾကည္ျမင္တိုင္းျမင္တိုင္း ေအာက္ခံမိတ္ကပ္ခပ္ပါးပါးေပၚမွာ သနပ္ခါး ထူထူအုပ္ထားတဲ့ အညာသူ ညဳိျပာညက္ေတြကို လြမ္းမိေတာ့တာခ်ည္း။ ခမ်ာမ်ားမွာ မိတ္ကပ္ကို တန္ဖိုးထားၾကရတဲ့ ဘ၀ေတြမို႔ မ်က္ႏွာတစ္ခုတည္း အသားေပးလိမ္းၿပီး လည္ပင္းကိုေတာ့ သနပ္ခါးၾကမ္းေလာက္ပဲ ပြတ္ႏိုင္ၾကတာကိုး။ အႏွီေတာ့လည္း လည္တိုင္ညဳိစိမ့္စိမ့္ေပၚက ျဖဴျဖဴျပာျပာ မိတ္ကပ္မ်က္ႏွာေလးေတြနဲ႔ ဂ်ပန္ျပဇာတ္မင္းသမီးေလးေတြနဲ႔ေတာင္ တူေနေသး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အညာသား လူပ်ဳိေတြရဲ႕ မ်က္လံုးထဲမွာေတာ့ အႏွီကုမၼာရီညဳိျပာညက္ကေလးေတြဟာ စိုးျမတ္သူဇာလည္း ဟုတ္ေလာက္ရဲ႕။ တင္တင္ညဳိလည္း ျဖစ္ေလာက္ရဲ႕။ နီနီ၀င္းေရႊနဲ႔လည္း မွားေလာက္ရဲ႕။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ထင္ ခုတင္ေရႊနန္းကိုးဗ်ာ။

မနက္ ရွစ္နာရီေလာက္ရွိရင္ အလွဴပြဲလာေတြ တဖြဲဖြဲ လာကုန္ၾကၿပီ။ “ အလွဴပြဲသြားၿပီး မကူဘဲစားမယ့္ ” လူေတြလည္း ေရာက္ၾကၿပီ။ တျခားအလွဴကေန ပြဲကူးလာတဲ့ ဆိုင္း၀ိုင္းႀကီးကလည္း မ႑ပ္ထဲမွာ ေနရာယူၿပီးၿပီ။ အညာေႏြ ပူပူေလာင္ေလာင္ႀကီးမွာ ဆိုင္းနားေထာင္ၾကမယ့္ ပရိတ္သတ္ကလည္း ဆိုင္းဆရာ ပတ္စာကပ္အၿပီးကို နားစြင့္ေနၾကၿပီ။ “ ေညာင္ရြက္ျပာနဲ႔ ထမင္းေစး ”ကို ေရာၿပီးႏွယ္ထားတဲ့ ပတ္စာကို ပတ္လံုးတစ္လံုးစီမွာကပ္လိုက္။ လက္ဖ်ားကေလးနဲ႔ တို႔ရင္းခတ္ရင္း အသံစမ္းလိုက္။ အသံမႀကဳိက္ေသးရင္ လက္မကို တံေတြးေလး အသာဆြတ္ၿပီး ပတ္စာျဖည့္လိုက္ ႏႈတ္လိုက္လုပ္ေနတဲ့ ရြာစားကလည္း ေမာင့္က်က္သေရ ေခါင္းေပါင္းစႀကီး တလူလူနဲ႔။ တစ္ေတာင္ေလာက္ရွည္တဲ့ ႏွဲႀကီးကို ႏႈတ္ခမ္းမွာေတ့ၿပီး တပ္ထားတဲ့ “ ႏွဲခင္ ” အဆင္ေျပမေျပ မႈတ္စမ္းေနတဲ့ ႏွဲဆရာကလည္း မင္ေမာင္းအျပည့္။ “ ႏွဲေခ်ာရင္ တေယာ ” လို႔ အဆိုထားၾကေလေတာ့ သူကလည္း ဆိုင္း၀ိုင္းထဲမွာ အခရာကိုး။ ဆိုင္းေနာက္ကေန ၀စနာလကၤာရနဲ႔ ပရိသတ္ကို ေဖ်ာ္ေျဖၾကမယ့္ “ ဆိုင္းေနာက္ထ ” ႏွစ္ေယာက္ကလည္း ၀ိုင္းထဲမွာတင္ ေရစိုမိတ္ကပ္အကူအညီနဲ႔ လူေယာင္ဖန္ဆင္းေနၾကေလရဲ႕။ ၀ိုင္းေနာက္က မွန္စီေရႊခ် ပဥၥရူပရုပ္ႀကီးႏွစ္ခုကေတာ့ ၀င့္၀င့္ႁကြားႁကြား။ ဆုိင္းမင္းသမီးကေလးကလည္း တတ္သေလာက္မွတ္သေလာက္ အလွေတြျပင္လို႔။ ႏႈတ္ခမ္းနီကေလးရဲရဲ၊ ရုပ္ရည္ေလး သနရုပၸနဲ႔ အသံခ်ဳိခ်ဳိ အႏွီဆိုင္းမင္းသမီးေလးကို ထမင္းစားဖိတ္ခ်င္ၾကတဲ့ ကာလသားေတြကလည္း မနည္း။ တစ္၀ိုင္းလံုး သူ႕ေနရာနဲ႔သူ အဆင္ေခ်ာသြားရင္ ရြာစားႏႈတ္ကထြက္လာတဲ့ “ ဟိတ္ ” ဆိုတဲ့ အခ်က္ေပးသံနဲ႔အတူ မိုးထက္၀ဠာညံမယ့္ ဆိုင္းေတာ္မဂၤလာရဲ႕ လက္စြမ္းျပ တီးကြက္ေတြက မ႑ပ္ထဲမွာ ဟီးထြက္လာပါေလေရာ။ ဆိုင္း၀ိုင္းထဲမွာ မိုက္ကရိုဖုန္း သံုးေလးလံုးတပ္ေပးထားၿပီး ေလာက္စပီကာနဲ႔ တစ္ခါတည္း ဆက္ေပးထားျပန္ေတာ့ ရြာစားဆရာရဲ႕လက္သံဟာ မန္က်ီးပင္ခြၾကားမွာ ေလးပြင့္ဆိုင္တပ္ထားတဲ့ ေလာက္စပီကာေတြကေန ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ေတြအထိ ေသာေသာကို ညံလို႔။     ။

ဆက္ပါဦးမယ္ . . .