ဦးဟန္ၾကည္ႏွင့္ ပရဟိတ . . .

ေခတ္ႀကီးကား တိုးတက္လွသည္။ လူထုကလည္း သမိုင္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ မႀကံဳစဖူး တက္ႁကြလွပါ၏။

photo credit to Google

Civil society ဟု အမည္တြင္သည့္ လူမႈအဖြဲ႕အစည္းမ်ားလည္း မိုးဦးက်မႈိမ်ားကဲ့သလို႔ အလွ်ဳိအလွ်ဳိေပၚလာလာလိုက္ၾကသည္မွာ ေဟာတစ္ဖြဲ႕ ေဟာတစ္ဖြဲ႕။ ေခါင္းစဥ္ေပါင္းစံု လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေပါင္းစံုျဖင့္ လူထုအက်ဳိးကို စြမ္းသမွ် သယ္ပိုးၾကမည့္ ထိုလူမႈအဖြဲ႕အစည္းမ်ားကို ဦးဟန္ၾကည္ ခ်စ္သည္။ ထိုအဖြဲ႕အစည္းမ်ားတြင္ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ႏွစ္ျမွဳပ္လုပ္ကိုင္ေနသူ လူငယ္လူႀကီးမေရြးကို ဦးဟန္ၾကည္ ေလးစားသည္။ လူထုကို ဦးဟန္ၾကည္ ခ်စ္သည္ မဟုတ္ပါလား။

ဦးဟန္ၾကည္ကိုယ္တိုင္လည္း ပရဟိတအလုပ္ကို ႏိုင္သေလာက္ စြမ္းသေလာက္ လုပ္ျဖစ္သည္။ အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုခု၏ ေခါင္းစဥ္ေအာက္သို႔ကား မ၀င္ျဖစ္ခဲ့။ မည္သည့္လုပ္ငန္းကိုမဆို ကိုယ္စိတ္ကိုယ္ပိုင္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လုပ္ကိုင္လိုေသာ ဆႏၵေၾကာင့္ပင္ ၀ါသနာတူရာ မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ ညွဳိႏႈိင္းၿပီး လိုအပ္ေသာေနရာမ်ားကို ျဖည့္သည္။ သို႔ေသာ္ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ အလုပ္တစ္ဖက္ လုပ္ရျပန္ေသာေၾကာင့္ စဥ္ဆက္မျပတ္မလုပ္ႏိုင္။ ထို႔ေၾကာင့္ ႏိုင္သေလာက္ကိုသာ က်က်နန လုပ္ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။

ကိုယ္တိုင္ ပရဟိတ လုပ္ရုံႏွင့္ အားမရေသးဘဲ တပည့္မ်ားကိုလည္း ပရဟိတစိတ္ဓာတ္၀င္ေစရန္ ေဟာေျပာျခင္းသည္ ဦးဟန္ၾကည္၏ တစ္ေန႔တာ လုပ္ငန္းမ်ားထဲမွ တစ္ခု။ မလိုအပ္ဘဲ မုန္႔၀ယ္စားပစ္လိုက္ေသာ ပိုက္ဆံသည္ ျဖဳန္းတီးျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ထိုေငြပမာဏ တစ္ေထာင္ႏွစ္ေထာင္သည္ မရွိဆင္းရဲသားမ်ားအတြက္ ထမင္းတစ္နပ္ ျဖစ္သြားႏိုင္ေၾကာင္း အသိပညာေပးသည္။ ေငြ ေလးငါးေထာင္ မွ်ျဖင့္ ဘ၀ပ်က္ၾကရသူမ်ားရွိေၾကာင္းကို သေဘာေပါက္ေစရန္ ရွင္းျပသည္။ အထိုက္အေလ်ာက္ ေအာင္ျမင္မႈရပါ၏။ ရာႏႈန္းျပည့္ ေအာင္ျမင္မႈရေစရန္ေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္ မစြမ္း။ မုန္႔ဖိုးတစ္ေထာင္သံုးမည့္ေနရာတြင္ ငါးရာသာသံုးလွ်င္ပင္ ေက်နပ္ရေပၿပီ။

လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္က ဦးဟန္ၾကည္ႏွင့္ စိတ္တူကိုယ္တူ မိတ္ေဆြမ်ား ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ပညာေရးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းသို႔သြား၍ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို ေလ့လာၾကသည္။ ေက်ာင္းကေလးကား သပ္သပ္ရပ္ရပ္။ ေက်ာင္းသားအတန္ငယ္မ်ားသည္။ ေလးတန္းအထိ အတန္းငါးတန္းတြင္ ေက်ာင္းသားတစ္ရာ့ငါးဆယ္သည္ ေက်ာင္းႏွင့္ မဆန္႔ရင္ကာ။ ဆရာမအင္အားငါးေယာက္ျဖင့္ ရုန္းၾက ကန္ၾကရွာသည္။ ဆရာမေလးမ်ား၏ လစာကလည္း တစ္လမွ ျမန္မာက်ပ္ေငြ ေလးေသာင္း။ ေနစရိတ္ႀကီးျမင့္ေသာ ဤေဒသတြင္ ထိုေငြပမာဏျဖင့္ ရပ္တည္ရန္မလြယ္။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစ လက္နက္ကိုင္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႕မ်ားက ထိုဆရာမေလးမ်ားအတြက္ ေနစရာ အိမ္ခန္းမ်ား စီစဥ္ေပးထားရာ ေနေရးအဆင္ေျပသည္။ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ အားလပ္ခ်ိန္မ်ားတြင္ က်ဴရွင္ျပၾကသည္။ ျပၾကပါေစ။ သူရို႕ရေသာ လစာက စားမွမစားေလာက္ေပပဲ။

ထိုေက်ာင္းကေလးကိုၾကည့္ၿပီး ဦးဟန္ၾကည္တို႔ မိတ္ေဆြတစ္သိုက္ ေခါင္းခ်င္းရိုက္သည္။ ေက်ာင္းတြင္လိုအပ္ေနေသာ နည္းပညာ အကူအညီမ်ားေပးရန္ ဆံုးျဖတ္ၾကသည္။ ကြန္ပ်ဴတာ တစ္စံုလွဴရန္ မိတ္ေဆြႏွစ္ေယာက္ ညွိလိုက္ၾကသည္။ ဦးဟန္ၾကည္၏ ေက်ာင္းသားမိဘတစ္ဦးက printer တစ္လံုး လွဴသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားက ေလးေၾကာင္းမ်ဥ္းစာအုပ္ ဒါဇင္ငါးဆယ္ခန္႔ လွဴၾကသည္။ ဆရာမမ်ားကို ကြန္ပ်ဴတာ အေျခခံသင္ေပးရန္ ဦးဟန္ၾကည္ စိုင္းျပင္းသည္။ သို႔ေသာ္ အခ်ိန္က ညွိမရ။ သူမအား ကိုယ္မအားျဖင့္ ေႏြေပါက္သြားသည္။ လာမည့္ႏွစ္တြင္မွ သင္ေပးရန္ ဦးဟန္ၾကည္ တာစူရျပန္သည္။

ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္တြင္ အညာတစ္ခြင္ ခရီးထြက္၍ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ထိုဘကေက်ာင္းတာ၀န္ခံ ဦးပဥၨင္းထံသြားသည္။ တာ၀န္ခံကိုယ္ေတာ္ကား မ်က္ႏွာမေကာင္း။ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ႏွင့္ ျပႆနာျဖစ္သည္ဟု ဆို၏။ ကိုယ္ေတာ္ကလည္း သူ႔ဘကေက်ာင္းကို သူ႔ေျခသူ႔လက္ စီမံလိုသည္။ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ကလည္း သူ႔ကိုေဘးဖယ္ထားသည္ဟု ယူဆသည္။ အပ်က္အပ်က္ျဖင့္ ႏွာေခါင္းေသြးထြက္ၾကရင္း တာ၀န္ခံကိုယ္ေတာ္က ဘကေက်ာင္းကို စြန္႔ရန္ဆံုးျဖတ္သည္။ အျခားတစ္ေနရာတြင္ တစ္ေက်ာင္းေထာင္မည္ဆို၏။ လက္ရွိေက်ာင္းသားမ်ားကေတာ့ ေက်ာင္းေဟာင္းတြင္ ေနရစ္ၾကေပလိမ့္မည္။ ဆရာမမ်ားက မည္သို႔ရပ္တည္ၾကမည္ မသိေတာ့။ ဦးဟန္ၾကည္ စိတ္ညစ္သြားသည္။ ပရဟိတအေရးအတြင္ အတၱမာနမ်ား ၿပဳိင္ေနၾကလွ်င္ မည္သို႔သဘာ၀က်မည္နည္း။

အဆံုးသတ္ သတၱဳခ်လိုက္လွ်င္ တာ၀န္ခံကိုယ္ေတာ္ လူထြက္သြားသည္။ အျခားတစ္ေနရာတြင္ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းေထာင္၏။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ လွဴထားေသာ ကြန္ပ်ဴတာမ်ားလည္း ပါသြားသည္။ ထိုေက်ာင္းေအာင္ျမင္သည္ မေအာင္ျမင္သည္ကို ဦးဟန္ၾကည္ စိတ္မ၀င္စားေတာ့။ ပရဟိတသမားမ်ားကို ဦးဟန္ၾကည္ ဆန္းစစ္ရေပဦးေတာ့မည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ပရဟိတ လုပ္ၾကပါသနည္း။ မိမိ၏ တစ္ကိုယ္ရည္ ထင္ေပၚမႈအတြက္ ပရဟိတ လုပ္ၾကေလသေလာ မေျပာတတ္ေတာ့။

လူသည္ အတၱျဖင့္ ရွင္သန္ေသာ သတၱ၀ါျဖစ္ေၾကာင္း ဦးဟန္ၾကည္ သိပါသည္။ အလွဴအတန္းကိစၥတြင္ပင္ အတၱကင္းၾကသည္ မဟုတ္။ လွဴသမွ် ဆုေတာင္းလိုက္လွ်င္ မိမိကိုယ္က်ဳိးခ်ည္း မဟုတ္ပါလား။ အတၱမည္မွ်ပင္ရွိပါေစ ပရႏွင့္ႀကံဳလွ်င္ မိမိ၏ အတၱကို စြန္႔ၾကရေပလိမ့္မည္။ ထိုသို႔မွ မစြန္႔ႏိုင္ၾကလွ်င္ လုပ္သမွ် အေဟာသိကံပင္ မဟုတ္လား။ ကိုတာေရးေသာ ပရဟိတ လုပ္ငန္းမ်ားဆိုင္ရာ စာတစ္အုပ္ကို ဦးဟန္ၾကည္ ဖတ္မိလွ်င္ ပရဟိတလုပ္ငန္းမ်ား၏ ဦးတည္ခ်က္ လုပ္ရပ္မ်ား တလြဲဆံပင္ေကာင္းျဖစ္ေနေသးသည္ကို သေဘာေပါက္မိသည္။ လွဴတန္းရုံတစ္ခုတည္းျဖင့္ လူတို႔၏ ဘ၀ကို ျမင့္မားေအာင္ မစြမ္းႏိုင္။ ရွိေစေတာ့။ မလုပ္ဘဲ ေဘးထိုင္ဘုေျပာေနသူမ်ားထက္ လုပ္ေနကိုင္ေနၾကသူမ်ားကို ေက်းဇူးတင္ရေပလိမ့္မည္။

ပရဟိတအသင္းအဖြဲ႕မ်ားထဲတြင္ နာေရးကူညီမႈအသင္းမ်ားကလည္း ၿမဳိ႕တိုင္းတြင္ အင္အားေကာင္းလွသည္။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ေဒသတြင္ နာေရးကူညီမႈအသင္းတစ္သင္း ဖြဲ႕ထား၏။ ၿမဳိ႕သူၿမဳိ႕သားမ်ား အထိုက္အေလ်ာက္ အဆင္ေျပသည္။ ၀မ္းသာရပါ၏။ သို႔ေသာ္ အသင္းသက္တန္း သံုးေလးႏွစ္မွ်ၾကာလွ်င္ လူ႔ဇာတိတို႔ ထႁကြလာျပန္ေလၿပီ။ ၿမဳိ႕တြင္းသု႔ိအလွဴခံထြက္ေသာအခါတြင္ ကၽြန္မတို႔က က်န္တဲ့အလွဴခံေတြလို မဟုတ္ဘူး။ ရွင္တို႔ကို တကယ္ကူညီေနတာ။ ထည့္ခ်င္သလို မထည့္ခ်င္သလို မလုပ္ၾကပါနဲ႔ ဟူေသာစိန္ေခၚသံတို႔ကို ဦးဟန္ၾကည္ နားကေလာလာသည္။ အလွဴေငြပမာဏနည္းလွ်င္ ရပါတယ္ ခင္ဗ်ားတို႔ ဘယ္ေလာက္ပဲ ထည့္ထည့္ ခင္ဗ်ားတို႔ အသုဘကို ေကာင္းေကာင္းလုပ္ေပးမွာပါ ဟူေသာ ခနဲ႔သံမ်ားကို ၾကားျပင္းကတ္လာသည္။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ အိမ္နားမွ လူတစ္ေယာက္ တက္စီဆြဲစားရာမွ အဆင္မေျပသျဖင့္ နာေရးအသင္းထဲ၀င္သည္။ တစ္လမွ် မၾကာခင္ ေတာက္ေျပာင္အေရာင္ထြက္ၿပီး စားႏိုင္ေသာက္ႏိုင္ ဆူၿဖဳိးလာေလရာ ဦးဟန္ၾကည္ မ်က္စိလည္ေလေတာ့၏။ နာေရးအသင္းကားေပၚမွ နာေရး ယူနီေဖာင္း၀တ္မ်ား၏ ထီမထင္ေသာမ်က္ႏွာေပး၊ သင္းတို႔ေသရင္ ငါတို႔လက္ထဲေရာက္မွာပဲ ဟူသည့္ စိတ္ထားမ်ားကို ဦးဟန္ၾကည္ စိတ္ကုန္ေနေလၿပီ။

လြန္ခဲ့ေသာ တစ္ရက္ေက်ာ္က မိတ္ေဆြစည္ပင္ဒုဦးစီးမွဴးႏွင့္ စကားစပ္မိလွ်င္ နာေရးအသင္း ေနာက္တစ္သင္း ထပ္ေပၚလာေသာ သတင္းဆန္းကို တအံ့တၾသ ၾကားရျပန္ေလသည္။ ရွိၿပီးသား တစ္သင္းသည္ပင္ လံုေလာက္ေနေပၿပီ။ ဤၿမဳိဳ႕တြင္ အသုဘကို ရက္ဆက္ပို႔ရသည္မွာ ခပ္ရွားရွား။ တစ္ရက္လွ်င္ အသုဘႏွစ္ခုရိွဖို႔ဆိုသည္မွာလည္း ျဖစ္ေတာင့္ျဖစ္ခဲ။ ပရဟိတ လုပ္ငန္းမ်ား လုပ္စရာ ဒုႏွင့္ေဒး ရွိပါလွ်က္ႏွင့္ အဘယ္ေၾကာင့္ နာေရးအသင္းကိုသာ မ်က္ေစ့က်ေနရသနည္း မေျပာတတ္ေတာ့။ မိတ္ေဆြက မသာတစ္ေခါက္ ေက်ာင္းဆယ္ေခါက္ဟူသည့္ ဆိုရိုးစကားကို ေထာက္ျပသည္။ အႏွီလိုသာဆိုလွ်င္ သူရို႕ပရဟိတ လုပ္ၾကသည္မွာ အတၱဟိတ ျဖစ္ေနေပေရာ့မည္။ မိမိအတြက္ အက်ဳိးအမ်ားဆံုး ရွိမည့္ ပရဟိတမ်ဳိးကိုသာ လုပ္လိုသည္ဆိုပါက အဘယ္မွာလွ်င္ ပရဟိတ ျဖစ္ပါဦးမည္နည္း။

အသစ္ေထာင္ေသာ နာေရးအသင္းကလည္း စကတည္းက ယဥ္သကိုဟု ဆိုရေပေတာ့မည္။ နာေရးအသင္းရုံးအတြက္ ေျမေနရာေရြးၾကရာတြင္ သစ္ေတာဌာနႏွင့္ ညွိႏႈိင္းၿပီး သူရို႕လိုခ်င္ေသာ ေနရာကို လက္ညွဳိးထိုးျပလိုက္သည္ ဟူ၏။ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားႏွင့္ ျပႆနာမျဖစ္လိုေသာ သစ္ေတာကလည္း ေျမပံုထုတ္ေပးၿပီး ဟုတ္ကဲ့ေအးပါ လုပ္လိုက္ေလရာ စည္ပင္ေခါင္းေပၚသို႔ ထိုအထုပ္က အပံုလိုက္က်ေလေတာ့သည္။ သူရို႕ေရြးထားေသာ ေျမေနရာက သခ်ဳႋင္းေျမျဖစ္ေနသည္။ စည္ပင္လုပ္ထံုးလုပ္နည္းမ်ားအရ သခ်ဳႋင္းေျမဟူသည္မွာ ေဒသႏၲရ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႕ အေရးမပိုင္။ ၀န္ႀကီးအဆင့္မွ တိုက္ရိုက္ကိုင္တြယ္သည္။ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းက သမာသမတ္က်သည္။ ထိုသို႔မဟုတ္လွ်င္ ၿမဳိ႕ျပအုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႕အစည္းက သခ်ဳႋင္းေျမကို အလြဲသံုးစားလုပ္ၾကမည္ မဟုတ္ေလာ။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ခံဘက္ဂေရာင္း ထုႏွင့္ထည္ႏွင့္လာေသာ နာေရးအသင္းသစ္က စည္ပင္ရွင္းျပသည္ကို လက္မခံ။ သူရို႕လိုေသာေျမေနရာကို ေပးလွ်င္ေပး မေပးလွ်င္ ၀န္ႀကီးထံတိုင္မည္၊ လႊတ္ေတာ္သို႔တင္ျပမည္ဟု ၿခိမ္းေျခာက္ေလေတာ့သည္။ ဗဟိုဦးစီးစနစ္မွ စုေတစိတ္က်ၿပီး ျပည္နယ္အစိုးရေအာက္တြင္ ကိုးရိုးကားယားျဖစ္ေနေသာ စည္ပင္ခမ်ာ ေနစရာမရွိေတာ့။

အခ်ဳပ္ဆိုရလွ်င္ ၀န္ႀကီးကိုတင္ျပၿပီး သူရို႕လိုေသာ ေျမေနရာကို အတည္ျပဳေပးလိုက္ရပါသတည္း။ အတည္မျပဳ၍လည္း မျဖစ္။ လူမႈေရးကိစၥတြင္ ကဖ်က္ယဖ်က္လုပ္သည္ဟူေသာ နာမည္ဆိုးႀကီးထြက္လာလွ်င္ သတင္းႏြားတို႔ အႀကဳိက္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ထိုအသင္းသစ္ရုံးစိုက္မည့္ ေနရာကား ယခင္ရွိၿပီးသား အသင္းေဟာင္းနွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္။ ႏွစ္သင္းၾကားတြင္ လမ္းတစ္ခုသာ  ျခားေလရာ မည္မွ် ျပႆနာရွဳပ္ၾကမည္ကို စဥ္စားစရာပင္ မလို။ အသင္းေဟာင္းထူေထာင္သူ ပုဂၢဳိလ္ႏွင့္ ယခု အသင္းသစ္ထူေထာင္သူ ပုဂၢဳိလ္တို႔တြင္လည္း ေက်ာင္းေတာ္က ရန္စရွိၾကသည္ဟူ၏။ ေသခ်ာသည္မွာ ယခုအသစ္ဖြင့္ေသာ နာေရးရုံးသစ္၏ အေဆာက္အဦသည္ ယခင္ရံုးေဟာင္းထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ပိုမိုႀကီးက်ယ္ေပလိမ့္မည္။ နာေရး၀န္ထမ္းသစ္မ်ားကိုလည္း အသင္းေဟာင္းထက္ ပိုမိုေထာက္ပံ့ေပလိမ့္မည္။ ေကာင္းပါေလ့။

ဦးဟန္ၾကည္ တစ္ခုေတာ့ စိုးရိမ္မိသည္။ အသင္းႏွစ္သင္း မသာလုေနလွ်င္ ခက္ရေပေတာ့မည္။ မေသခင္ အသက္ငင္ေနစဥ္က မသာလာမွတ္ေနလွ်င္ အဆင္မေျပ။ ႏွစ္သင္းၿပဳိင္ မသာခ်ရင္း ေစာင္းၾကေျမာင္းၾကလွ်င္ ေသၿပီးသားမသာ အေနခက္ အထိုင္ခက္ျဖစ္ရေပလိမ့္မည္။ ပရဟိတစိတ္ဓာတ္မ်ား ေဖာင္းပြျခင္းထက္ ေခါင္းေဆာင္လုပ္လိုစိတ္မ်ား ေဖာင္းပြျခင္းက အႏၲရာယ္ မ်ားလွပါ၏။ ဘုန္းႀကီးမွန္လွ်င္ ဘက...လူမွန္ရင္ မသာခ် ေနၾကသည္မွာ ထူးေပဆန္းေပစြ။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ တိုင္းျပည္ႀကီးတြင္ ပရဟိတလုပ္ငန္းလုပ္စရာကိုင္စရာမ်ား ဒုႏွင့္ေဒး။ မရွိရွိရာ ရွာႀကံ၍ ပရဟိတေနစရာမလို။ နာဂစ္ေဘးသင့္ ဒုကၡသည္မ်ားပင္ ယခုအခ်ိန္အထိ ဘ၀ႏွင့္ စိတ္ဓာတ္မ်ား ပံုမွန္ျပန္မျဖစ္ၾကေသး။ မဒမ္ဟန္ၾကည္ သူရို႕ေဒသကို ျပန္လွ်င္ နာဂစ္ဒုကၡသည္မ်ား၏ ဆင္းရဲဒုကၡမ်ားကို မ်က္ျမင္ေတြ႕ေနက်။ စိတ္မေကာင္းျခင္းႀကီးစြာျဖင့္ ႏိုင္သေလာက္ ေထာက္ပံ့ေနက်။ ဘကသင့္သေလာက္ ဘက၊ မသာခ်သင့္သေလာက္ ခ်ၿပီးလွ်င္ က်န္ပရဟိတမ်ားကိုလည္း လုပ္ၾကပါဦးစို႔။ ဒုတိယဦးေက်ာ္သူ ျဖစ္ခ်င္စိတ္၊ ဒုတိယေရႊည၀ါဆရာေတာ္ ျဖစ္လိုစိတ္မ်ား ေဘးဖယ္ၾကပါဦးစို႔။ ကိုယ္စီကိုယ္စီ အတၱတရားမ်ား ေလွ်ာ့ၾကပါဦးစို႔။

အသင္းကေလး အဖြဲ႕ကေလးတစ္ခု ထူထူေထာင္ေထာင္ျဖစ္လာလွ်င္ စိတ္ႀကီး၀င္တတ္ေသာ ငါတေကာေကာတတ္ေသာ ျမန္မာ့ စိတ္ဓာတ္ကို မျပင္ႏိုင္ၾကလွ်င္ ပရဟိတလုပ္ငန္းမ်ား အေဟာသိကံ ျဖစ္ရေပလိမ့္မည္။ ပရဟိတသည္ တစ္ကိုယ္ရည္ ေက်ာ္ၾကားမႈ မဟုတ္၊ ဂုဏ္တုဂုဏ္ၿပဳိင္ရမည့္ အရာမဟုတ္၊ ႏိုင္သေလာက္ စြမ္းသေလာက္ ရိုးရိုးကုတ္ကုတ္ လုပ္ၾကကိုင္ၾက ပံ့ပိုးၾကရမည့္ လုပ္ငန္းျဖစ္ေၾကာင္း ေရႊျပည္သားမ်ား အမွန္ျမင္ႏိုင္ၾကပါေစသတည္း။   ။

( photo credit to Google )

“ ႏြံ ”

 

 မလာနဲ႔ခင္

ေႏြရင္ခြင္ထဲ  ပူေလာင္ဆဲမို႔...

မလြမ္းနဲ႔ခင္

ေမ့တတ္ရင္လည္း  ေက်နပ္ဆဲမို႔...

မငိုနဲ႔ခင္

ေႏွာင္တြယ္ငင္ျခင္း  ကင္းၾကစို႔...

ခင္ထားရာေန  ခင္ေစရာသြား

ခင့္အနားတြင္  ခစား၀ပ္စင္း

ခ်စ္ျခင္း၏ကၽြန္  ေသာက၀န္ထမ္း

ေမာင္ပင္ပန္းၿပီ...

မ်က္ႏွာေတာ္ဦး ေမာ္မဖူးခ်င္

ၾကည္ခ်ဳိရႊင္ျပ  စကားလွတို႔

တမ္းတတတ္ျခင္း  ေႏွာင္တြယ္ကင္းစြာ

ေနလိုပါလည္း...

ရစ္ခ်ည္ေနွာင္ဖြဲ႔  ၿငိ မိခဲ့ေသာ

ထိုသံေယာဇဥ္  ႏြယ္တစ္မွ်င္ေၾကာင့္

ခင္ေစသမွ်  လိုတရေသာ

ေမွာ္ရုံေတာ၀ယ္  မ်က္စိလည္ရင္း

ခ်စ္ျခင္းမ်ားေၾကာင့္ ရူးခဲ့ၿပီ...။     ။

ဟန္ၾကည္

၁၉.၉.၂၀၁၃ ( ၾကာသပေတးေန႔ )

သမုဒယကဗ်ာေတြ မေရးျဖစ္တာ အေတာ္ၾကာေနပါၿပီ။ ဒီေန႔ေတာ့ အမွတ္မထင္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ စိမ့္ထြက္လာတာမို႔ အမိအရ ဖမ္းထားလိုက္မိပါတယ္။ လူၾကမ္းႀကီးဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ အႏုသယေႏွာတဲ့ ရွားပါးကဗ်ာလို႔ ဆိုႏိုင္ေကာင္းပါရဲ႕။

image credit to

Nude Descending a Staircase, No.2 - Marcel Duchamp - WikiPaintings.

wikipaintings.org

http://uploads4.wikipaintings.org/images/marcel-duchamp/nude-descending-a-staircase-no-2-1912.jpg

ဦးဟန္ၾကည္ႏွင့္ F 4 . . .

credit to Google

ေခတ္သည္ တန္႔ရပ္မေန။ နာရီသံတစ္ခ်က္ခ်က္ၾကားတြင္ တစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္ ေျပာင္းလဲေနသည္။ ကုန္ဆံုးသြားေသာ ေန႔ရက္နာရီတို႔ကို ျပန္လည္ရွာေဖြ၍ မေတြ႕ႏိုင္ေတာ့သလို ကုန္လြန္ျဖတ္သန္းခဲ့သည့္ လြန္ေလၿပီးေသာ ေခတ္ကာလမ်ားကိုလည္း ျပန္လည္ရႏိုင္ရန္ မျဖစ္ႏိုင္။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစကာမူ ရိုးသားျဖဴစင္မႈမ်ား သစၥာရွိမႈမ်ား တာ၀န္ယူမႈ တာ၀န္သိမႈမ်ားျဖင့္ အထိုက္အေလ်ာက္ လူနံ႔သင္းခဲ့သည့္ အတိတ္ေခတ္မ်ားကို ဦးဟန္ၾကည္ လြမ္းေမာသည္။ ေခတ္ေဟာင္းေခတ္ေဆြးတို႔ကို ေနာက္သို႔ခ်န္ထား၍ ေခတ္သစ္ကိုသာ ေရွးရွဳၾကျခင္းသည္ ျဖစ္သင့္ေသာ သဘာ၀မဟုတ္ေလာ။ သို႔ေသာ္ ကုန္လြန္ျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာ မည္သည့္ေခတ္တြင္မဆို ဆိုးေမြခ်ည္း ခ်န္ရစ္ခဲ့သည္မဟုတ္။ အေကာင္းႏွင့္အဆိုး ဒြန္တြဲေနသည့္ ေလာကနိယာမအရ ေကာင္းေမြမ်ားလည္း ရွိေပဦးမည္။ ဦးဟန္ၾကည္ကား ထိုေကာင္းေမြမ်ားကို မ်က္ေမွာက္ေခတ္အထိ ယူေဆာင္လာေစလိုေသာ Conservative သမားပင္ ျဖစ္ေလသည္။

အတြင္းစိတ္အခံက ေရွးေမြကို ထိုကဲ့သို႔ ျမတ္ႏိုးသည့္ၾကားတြင္ ၀ါသနာဘာဂီအရ စာေပတို႔ကို ဖတ္ရွဳေလ့လာျဖစ္ေသာအခါမ်ဳိး၌ အတိတ္၏ လြမ္းေမာဖြယ္တို႔က ဦးဟန္ၾကည္ကို ကလူ၏သို႔ ျမွဴ၏သို႔ ရွိျပန္၏။ ျမေကတု၏ ေႏွာင္းေခတ္တကၠသိုလ္မွတ္တမ္း၊ သိပၸံေမာင္၀၏ ေအာက္စဖို႔တကၠသိုလ္ေန႔စဥ္မွတ္တမ္းတို႔ကို ဖတ္ရွဳေသာအခါတိုင္းတြင္ တကၠသိုလ္ပီသေသာ ပညာရပ္၀န္းတြင္ က်င္လည္ခြင့္ရခဲ့သူတို႔ကို ေလးစားအားက်စိတ္သည္ တဖြားဖြား။ တကၠသိုလ္ေခတ္ပ်က္တြင္ လူျဖစ္လာရေသာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း အားမလိုအားမရ။ ၁၉၈၇ ခုႏွစ္တြင္ ပထမအႀကိမ္ထုတ္ေ၀ၿပီး ၂၀၁၁ စက္တင္ဘာတြင္ ဒုတိယအႀကိမ္ ျပန္လည္ထုတ္ေ၀ထားေသာ ဦးခ်မ္းသာ၏ “ ကၽြန္ေတာ္အိုင္စီအက္ ” မွတ္တမ္းကို ၀မ္းသာအားရျဖင့္ ဖတ္မိေသာအခါတြင္ကား ၀မ္းနည္းမႈမွာ သာ၍ပင္ ကဲေလေတာ့သည္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေခတ္ဦးတြင္ ေက်ာင္းသားျဖစ္ခဲ့ေသာ၊ ေအာက္စဖို႔တကၠသိုလ္တြင္ အိုင္စီအက္စ္အစမ္းခန္႔အျဖစ္က်င္လည္ခဲ့ေသာ ဦးခ်မ္းသာႀကီးကို အားက်စိတ္သည္လည္း ထိန္းမႏိုင္သိမ္းမရ။ မည္မွ်ပင္ အားက်ေစကာမူ တိုင္းျပည္၏ အေနအထားႏွင့္ အလားအလာတို႔အရ ဦးခ်မ္းသာလို အခြင့္အေရးမ်ဳိးကို ဦးဟန္ၾကည္ရႏိုင္ရန္ ယခုဘ၀တြင္ မလြယ္ေတာ့ၿပီ။ အရြယ္ေတာ္ကလည္း တစ္ဆိတ္ဟိုင္းၿပီ မဟုတ္ပါလား။ သားေကၽြးမႈ မယားေကၽြးမႈအတြက္ ရုန္းကန္ေနရသည့္ သာမန္လူသားဘ၀တြင္ ေနသားက်ခဲ့ၿပီ မဟုတ္ပါလား။ အေနာက္ႏိုင္ငံသား လူ၀င့္ႁကြားတို႔ၾကား၀ယ္ ျမန္မာလူမ်ဳိး ဦးဟန္ၾကည္လည္း စံမီတန္း၀င္ေၾကာင္း ျပသႏိုင္ခြင့္သည္ ေလႏွင္ရာသို႔ ေမ်ာပါေပ်ာက္ပ်က္သြားသည့္ တိမ္မွ်င္သဖြယ္ ခပ္ေရးေရး။ စံမီေပမီ ပညာရွင္ျဖစ္ႏိုင္ခြင့္သည္ ေဆာင္းအိပ္မက္ပမာ။

မည္သို႔ပင္ဆုိေစ လတ္တေလာအသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းအရ ပညာေရးႏွင့္ လက္ပြန္းတတီးရွိေနရျခင္းကို ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ရေသ့စိတ္ေျဖေက်နပ္မိသည္။ မိမိမရခဲ့ေသာ အခြင့္အေရးမ်ဳိးကို တပည့္မ်ားအား ရေစခ်င္လွပါ၏။ သို႔ေသာ္ ပညာေရးအေျခအေနသည္ တက္လမ္းမျမင္။ ဦးဟန္ၾကည္ထံသို႔ေရာက္လာၾကေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားတြင္ စိတ္ဓာတ္ခြန္အား၊ တာ၀န္သိစိတ္၊ တာ၀န္ေက်ပြန္မႈ၊ အေျခခံကၽြမ္းက်င္မႈတို႔က တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္ ပို၍ပို၍ ဆုတ္ယုတ္လာေနသည္။ မည္သည့္အရာကိုမွ် တိတိက်က် မကၽြမ္းက်င္ျခင္းသည္ ေခတ္ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ဂုဏ္ပုဒ္ျဖစ္ေနေလၿပီ။ သို႔ေသာ္ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္တြင္လာလတၱံ႕ေသာ အဆင့္မီတကၠသိုလ္၊ အဆင့္မီပညာေရးအတြက္ သင္းကေလးတို႔ကို အဆင့္မီေက်ာင္းသားမ်ား ျဖစ္ေစရန္ ဦးဟန္ၾကည္ ရည္သန္သည္။ အားသြန္သည္။ ပညာရွင္တို႔ ကြန္းခိုရာ၊ ပညာတတ္လူမြန္တို႔ ေမြးထုတ္ေပးရာ ျမကၽြန္းသာသို႔ သင္းကေလးတို႔ ေရာက္ၾကေလလွ်င္ ပညာတတ္အသိုင္းအ၀ိုင္းၾကား၌ လူရည္မြန္ကေလးမ်ား ျဖစ္လာၾကမည္မွာမလြဲ။ ေရႊပင္နားလွ်င္ ေရႊေက်းျဖစ္ရမည္ မဟုတ္ပါလား။ သို႔ေသာ္ အရိုးစြဲေနေသာ အက်င့္စရိုက္ဆိုးမ်ား၊ အသည္းႏွလံုးတြင္ ကၽြဲပခံုးထေနေသာ ဗီဇဆိုးမ်ားကို စာသင္ႏွစ္ တစ္ႏွစ္မွ်ျဖင့္ နတ္ေရကန္တြင္း ပစ္ခ်လိုက္သလို ဥဳံဖြမန္းလိုက္သလို ျပဳျပင္ေပးႏိုင္ရန္ မလြယ္ကူ။ သို႔ေသာ္ ေခါင္းမာလွေသာ ဦးဟန္ၾကည္ကား အလြယ္တကူႏွင့္ ဇြဲေလွ်ာ့တတ္သူမဟုတ္။ ေခ်ာ့တစ္ခါ၊ ေျခာက္တစ္လွည့္ျဖင့္ သင္းကေလးတို႔ကို ျပဳျပင္သည္၊ လမ္းေၾကာင္းတည့္ေစရန္ အားထုတ္သည္။ တည့္သည္လည္းရွိသလို ေခ်ာ္သည္လည္း ရွိ၏။ တည့္သြားေသာအခါ ေပ်ာ္ရသည္။ ေခ်ာ္သြားေသာအခါတြင္ ကိုယ့္အားနည္းခ်က္ကို ျပန္ျပင္ရန္ နည္းလမ္းေပးသလိုရွိေသာေၾကာင့္ ၀မ္းသာရျပန္၏။ အမႈိက္ပံုတြင္းမွ ေရႊရွာသူ မိုက္ထုတ္သမား ဦးဟန္ၾကည္ပင္ မဟုတ္ပါလား။ လူဆိုးကေလးမ်ား၊ လူပ်င္းကေလးမ်ား ဆယ္တန္းကို ေခ်ာေခ်ာေမာေမာေအာင္ျမင္၍ တကၠသီလာျမကၽြန္းညဳိသို႔ ကြန္းခိုခြင့္ရၾကလွ်င္ ဦးဟန္ၾကည္ တစ္ကိုယ္ေတာ္၀မ္းေျမာက္ေလေတာ့သည္။ “ မင္းရင္ထဲမွာ မင္းဆင္ႏႊဲတာ မင္းပဲသိတဲ့ မင္းရဲ႕ေအာင္ပြဲပါ . . . ” ဟူသည့္ အဆိုေတာ္ ကိုင္ဇာ၏ သီခ်င္းစာသားက ဦးဟန္ၾကည္၏ တစ္ကိုယ္ရည္ေအာင္ျမင္မႈမ်ားကို အားေပးအားေျမွာက္ျပဳသည့္ ဘက္ေတာ္သားျဖစ္ေနခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွိခဲ့ေလၿပီ။

သို႔ေသာ္ ဦးဟန္ၾကည္၏ ပီတိသည္ မႈိေလာက္မွ်ပင္ အသက္မရွည္ရွာ။ အမိတကၠသိုလ္ရင္ခြင္သို႔ တပည့္ေက်ာ္မ်ားခုိလႈံ၍ တစ္လမျပည့္ေသးခင္ သင္းကေလးတို႔၏ မိဘမ်ား မ်က္ကလူးဆန္ျပာျဖင့္ ဦးဟန္ၾကည္ထံလာ၍ အႀကံဥာဏ္ေတာင္းၾကေလၿပီ။ ဆရာ့တပည့္ ဘယ္သူက ဆိုင္ကယ္ေပါင္ၿပီး ဖဲရိုက္ပစ္လို႔။ ဘယ္၀ါက ေက်ာင္းမတက္ဘဲ အရက္ခ်ည္းေသာက္ေနလို႔။ ဘယ္ဒင္းက ရည္းစားနဲ႔ခ်ိန္းၿပီး တည္းခိုခန္းမွာ သြားသြားအိပ္လို႔။ ဘယ္သတၱ၀ါက မူးယစ္ေဆးစြဲေနလို႔…စသည္ စသည္ျဖင့္ ေကာင္းသတင္းတစ္ကြက္မွ်မပါ။ မိဘအသီးသီး၏ အားကိုးတႀကီး တိုင္သံေတာသံမ်ားၾကားတြင္ ဆရာဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ ေနမထိထိုင္မသာ။ ေခြးၿမီးေကာက္ကေလးမ်ားကိုလည္း အျပစ္မဆိုခ်င္ေတာ့။ ေခြးၿမီးေကာက္ကို ေျဖာင့္ရန္လည္း မျဖစ္ႏိုင္။ အေကာက္အတိုင္း ပစ္ထားျပန္လွ်င္လည္း သဘာ၀မက်။ ဦးဟန္ၾကည္ စြပ္ေပးထားေသာ က်ည္ေတာက္ကို ျဖဳတ္ပစ္သူမ်ားကိုသာ ဆဲလိုေတာ့သည္။ ေခြးၿမီးေကာက္ကေလးမ်ားကို က်ည္ေတာက္စြပ္ရသည္မွာ ထင္သေလာက္မလြယ္။ အကိုက္အခဲခံႏိုင္မွ အျငဴစူခံႏိုင္မွ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ တစ္ႏွစ္တာပတ္လံုး “ သုတ္၊ ၀ိနည္း၊ ပိဋကတ္ႏွင့္ လွ်ာျပတ္ေအာင္ ေဟာေတာ္မူ ”၍ တပင္တပန္း လူေယာင္ဖန္ဆင္းေပးထားရေသာ ဦးဟန္ၾကည္၏ အလုပ္အားလံုး သဲထဲေရသြန္ျဖစ္ရျခင္းသည္ ေက်နပ္ဖြယ္ေကာင္းေသာ ရလာဒ္မဟုတ္။ တပည့္မ်ား လူဆိုးကေလးမ်ားကို တကၠသိုလ္ပညာသင္ယူရန္ ဦးဟန္ၾကည္ တိုက္တြန္းၿပီး အေရာက္ပို႔ေပးျခင္းသည္ က်ည္ေတာက္ကို ျဖဳတ္ခိုင္းရန္မဟုတ္။ ထိုက်ည္ေတာက္ကို ပိုမိုခုိင္ခံ့ၿမဲၿမံေစရန္၊ ပိုမိုေကာင္းမြန္ေသာ စာရိတၱက်ည္ေတာက္ ပညာက်ည္ေတာက္မ်ားျဖင့္ တစ္သက္တာ က်င့္သားရေစရန္ အားကိုးတႀကီးျဖင့္ တကၠသီလာသို႔ ပို႔ျခင္းမဟုတ္ပါေလာ။ ဦးဟန္ၾကည္မွအစထား၍ လူတိုင္းလူတိုင္းတြင္ ေခြးၿမီးေကာက္ႏွင့္တူေသာ ဗီဇဆိုး စရိုက္ဆိုးမ်ား ရွိၾကသည္သာ။ ထုိစရိုက္ေခြးၿမီးမ်ားကို ပညာက်ည္ေတာက္ စာရိတၱက်ည္ေတာက္မ်ားျဖင့္ ထိန္းသိမ္းထားၾကရသည္ မဟုတ္ေလာ။ တကၠသီလာျမကၽြန္းသာသည္ က်ည္ေတာက္စြပ္ေပးရာ၊ က်ည္ေတာက္က်င့္ေပးရာ ဘူမိနက္သန္ ေနရာမွန္ မဟုတ္ေတာ့ၿပီထင္၏။ ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းလွသည္။

လူေရွာ္ကေလးမ်ားကို ထိန္းေက်ာင္းပဲ့ျပင္ၿပီး ဆယ္တန္းေအာင္ေစရန္ သင္ၾကားေပးခဲ့စဥ္က ေက်ာင္းသားမိဘမ်ားအိမ္သို႔ အ၀င္လွခဲ့ၿပီး တပည့္မ်ား၏ ေအာင္ျမင္မႈပီတိကို ၿမိန္ၿမိန္ႀကီးခံစားခဲ့ရေလသမွ် သင္းကေလးတို႔ တကၠသိုလ္ေရာက္လွ်င္ သင္းကေလးတို႔၏ မိဘမ်ားႏွင့္ ဦးဟန္ၾကည္ မေတြ႕လိုေတာ့ၿပီ။ သင္းကေလးတို႔ အိမ္မ်ားသို႔ အလည္မသြားလိုေတာ့ၿပီ။ တပင္တပန္း ေရေလာင္းေပါင္းသင္ထားရေသာ ပန္းကေလးမ်ား ငံုကာစအရြယ္တြင္ ပိုးကိုက္ပ်က္စီးျခင္းကို မည္သည့္ဥယ်ာဥ္မွဴး ခံစားႏိုင္ပါမည္နည္း။ သို႔ေသာ္ သင့္ရာအပ္ပို႔ရမည္က ဆရာတို႔တာ၀န္မဟုတ္ေလာ။ ထို႔ေၾကာင့္ မိဘမ်ားကို သားသမီးသြန္သင္လမ္းညႊန္နည္း အႀကံျပဳရသည္ကတစ္မ်ဳိး၊ တကၠသိုလ္ေရာက္ ေမာင္ေက်ာင္းသားမ်ား ၿမဳိ႕ျပန္ေရာက္လာၾကလွ်င္ ေခၚယူဆံုးမသည္ကတစ္ဖံုျဖင့္ ေဆးၿမီးတိုေပါင္းစံုသံုးရျပန္သည္။ ျပဳတ္သြားေသာ က်ည္ေတာက္ကို ျပန္စြပ္ႏိုင္ရန္ကား မလြယ္ေတာ့။ ဦးဟန္ၾကည္ မ်က္စိေရွ႕တြင္ပင္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား တပည့္မ်ား ေဟာတစ္ေယာက္ ေဟာတစ္ေယာက္ စာေမးပြဲတဖံုးဖံုးက်၊ ေဆးသမားျဖစ္၊ အရက္သမားျဖစ္၍ ဘ၀ပ်က္ ေက်ာင္းထြက္ကုန္ၾကသည္မွာ ရင္ထုမနာ။ ပညာျဖင့္ ေလာကကို အလွဆင္လိုသည့္ ဦးဟန္ၾကည္၏ ဆုေတာင္းျပည့္ေစရန္ လမ္းေၾကာင္းေျဖာင့္ေျဖာင့္သြားသည့္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမွာ တစ္ႏွစ္ေန၍ သံုးေလးေယာက္ပင္ မျပည့္တတ္ေတာ့။ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုမွာ တကၠသိုလ္ေရာက္သည္ႏွင့္ အဆင္းကို ဘီးတပ္ၿပီး ျဖစ္သြားေလၿပီ။

credit to Google

တကၠသိုလ္တက္၍ အပ်က္ႀကီးပ်က္လာၾကေသာ ေက်ာင္းေတာ္သားေဟာင္းမ်ားကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ ျမင္ၾကရလွ်င္ ႏွစ္သစ္ဆယ္တန္းေအာင္ ေက်ာင္းသားတို႔၏ မိဘမ်ားသည္ ဦးဟန္ၾကည္ေဟာေနက် တကၠသိုလ္ေက်းဇူးတရားတို႔ကို သံသယျဖစ္လာၾကေလၿပီ။ သူရို႕သားသမီးမ်ားကို တကၠသိုလ္ပို႔လိုက္လွ်င္ ပ်က္စီးမည္ဟုသာ တစ္ထစ္ခ် ေတြးၾကကုန္၏။ ရင္နာဖြယ္ပင္။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစ တစ္ေၾကာင္းစြဲ ဦးဟန္ၾကည္ကား သူ၏ခ်စ္တပည့္မ်ား တကၠသီလာရင္ေငြ႕ခိုလႈံခြင့္ ရစိမ့္ေသာငွာ “ တကၠသိုလ္ပို႔တာ ပ်က္စီးတယ္ဆိုရင္ ဒီေန႔ကမၻာေပၚက ႏိုင္ငံတိုင္းမွာ တကၠသိုလ္ေတြ ဘယ္မွာထားၾကေတာ့မလဲ…ပ်က္တယ္ဆုိတာကေတာ့ အိမ္မွာထားလည္း ပ်က္ခ်င္တဲ့ကေလး ပ်က္မွာပဲ…တကၠသိုလ္မွာ ပ်က္တယ္ဆိုတာက ပညာတတ္ပ်က္ပ်က္ၾကတာဆိုေတာ့ ပ်က္တာခ်င္းတူဦးေတာင္ အဖတ္ဆယ္လို႔ ရေသးတယ္… ” ဟူသည့္ ေရႊျပည္ေအးတရားျဖင့္ ေက်ာင္းသားမိဘမ်ားကို ေသြးေဆာင္ၿမဲပင္။ စာမတတ္ေပမတတ္ ေက်ာင္းသားမိဘမ်ားကား ဆရာဦးဟန္ၾကည္၏ စကားကို ေျမ၀ယ္မက် နားေထာင္ၾကစၿမဲ။ ဦးဟန္ၾကည္ကလည္း တကၠသိုလ္တက္လတၱံ႕ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ေက်ာင္းသားက်င့္၀တ္မ်ား တိုးတက္ေအာင္ႀကဳိးစားေနထိုင္နည္းမ်ားကို ထံုးစံမပ်က္ သြန္သင္ၿမဲ။ ေက်ာင္းသားမ်ားကလည္း တကၠသိုလ္တက္၍ ႏွစ္လမျပည့္ခ်င္ ပ်က္စၿမဲ။ ထိုျဖစ္စဥ္ႀကီး ေခါက္ရိုးက်ဳိးလာေလလွ်င္ တကၠသီလာကို ျမတ္ႏိုးႏွစ္လိုေသာ ျမကၽြန္းသာဘက္ေတာ္သားႀကီး ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ခ်စ္ေသာတကၠသီလာကို သံသယ၀င္လာရေလၿပီ။ ငါးတန္းေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္က အျခားတစ္ေယာက္ကို “ ငါတို႔ဆယ္တန္းေအာင္ေအာင္ ေျဖရေအာင္…ဒါမွ တကၠသိုလ္ေရာက္ရင္ ကဲလို႔ရမွာ ” ဟု တိုက္တြန္းေနသံကို လြန္ခဲ့ေသာ သီတင္းပတ္က ၾကားရလွ်င္ တကၠသီလာသံသယျဖင့္ ေလးလံေနေသာ ဦးဟန္ၾကည္၏ရင္၀ကို ဆယ္ေပါင္တူႏွင့္ထုသလို နာေလေတာ့သည္။ တကၠသီလာသည္ ကဲစရာ ၿဖဲစရာ ရြဲစရာ ေနရာျဖစ္ေနၿပီေလာ။ တကၠသိုလ္သည္ လင္ေရြးပြဲ၊ မယားေရြးပြဲခံရာ ေဒသႀကီးေလာ။ ဖဲ အရက္ မူးယစ္ေဆး ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကားရာ ကုန္စည္ဒိုင္ႀကီးေလာ။ “ ခံုနံပါတ္ထိုး သံုးဆယ့္ကိုး…က်န္တာကူးခ် ဂုဏ္ထူးရ ” ဟု တြင္တြင္ႀကီး ေႁကြးေၾကာ္ေနၾကေသာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတာ္သူ ေက်ာင္းေတာ္သားမ်ားကို ဦးဟန္ၾကည္ ေဒါလည္းပြ သနားလည္းသနားပါ၏။ B.A ဆိုက္ကား၊ B.Sc ကြမ္းယာဟူေသာ ဂုဏ္ပုဒ္မ်ား မ်က္စိေရွ႕တြင္ ျမင္မေကာင္းရွဳမလွျဖစ္ေနရျခင္းမွာ ေၾကကြဲဖြယ္အတိ။

တကၠသိုလ္ပညာသင္ယူၿပီးေျမာက္ခဲ့ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ား အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္ေနရျခင္းကို ဦးဟန္ၾကည္ ၀မ္းမနည္း။ တိုင္းျပည္၏ ဆင္းရဲႏုံခ်ာေသာ အျဖစ္ကို ဦးဟန္ၾကည္ နားလည္သည္။ သုိ႔ေသာ္ တကၠသီလာတြင္ ေလးႏွစ္တာ ပညာသင္ယူခဲ့ပါလွ်က္ စိတ္ဓာတ္ အသိဥာဏ္ စာရိတၱတို႔ ထူးျခားေကာင္းမြန္မလာသည့္အျပင္ ယိုယြင္းပ်က္စီးသြားရျခင္းကိုသာ ေၾကကြဲ၏။ တကၠသိုလ္တြင္ မည္သည့္စာမ်ားကို မည္ကဲ့သို႔ သင္ၾကားေပးေနပါသနည္း။ အဂၤလိပ္စာ အထူးျပဳျဖင့္ ဘြဲ႕ရလာခဲ့ေသာ တပည့္မတစ္ေယာက္ အဂၤလိပ္စာကို အၿမီးအေမာက္တည့္ေအာင္ မေရးႏိုင္ေသာအခါ ဆရာျဖစ္သူ ဦးဟန္ၾကည္က ေဒါသတႀကီးျဖင့္ ျမည္တြန္ေတာက္တီးဖူးသည္။ ထိုတပည့္ေက်ာ္က “ ဆရာကလည္း တကၠသိုလ္ဆရာေတြက ဆရာလိုမွ မသင္ဘဲ သမီးတို႔ ဘယ္တတ္မွာလဲ ” ဟု ဆင္ေျခေပးေလသည္။ ဦးဟန္ၾကည္ လက္မခံႏိုင္။ အဆင့္ျမင့္ပညာမွ ဆရာမ်ားသည္ အေျခခံပညာ ေက်ာင္းဆရာ ဦးဟန္ၾကည္ထက္ ပို၍ပင္ ကၽြမ္းက်င္ၾကလိမ့္မည္ဟု တစ္ထစ္ခ်ယံုၾကည္လွ်က္ပင္။ ထိုိထိုေသာ တကၠသီလာ ဆရာတို႔၏ အမည္ေနာက္မွ M.A, M.Sc, Phd ဟူသည့္ ႁကြက္ၿမီးတန္းႀကီးမ်ားကို ဦးဟန္ၾကည္ ေလးစားသည္ မဟုတ္ပါလား။ GTC ႏွစ္ႏွစ္တက္ခဲ့ၿပီး B.tech မ၀င္သျဖင့္ တန္းလန္းေကာင္ဘ၀ႏွင့္ ေက်ာင္းထြက္လာရေသာ တပည့္ေက်ာ္တစ္ေယာက္က “ ဘာေတြသင္မွန္း မသိပါဘူးဆရာရယ္ ” ဟု ျမည္ေႁကြးျပန္ေလသည္။ “ မင္းေသခ်ာ နားမေထာင္လို႔ ျဖစ္မွာေပါ့ ” ဟု ဦးဟန္ၾကည္က ထိုေက်ာင္းသားကို အျပစ္တင္၏။ သို႔ေသာ္ ထိုကဲ့သို႔ေသာ တိုင္သံေတာသံ ဆင္ေျခကန္သံမ်ား ၾကားရဖန္မ်ားလွ်င္ ရွိရင္းစြဲသံသယစိတ္ကား ပို၍ခိုင္ၿမဲလာေလၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ တကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္ၿပီး၍ ျပည္ေတာ္ျပန္၀င္လာၾကေသာ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ား ဆရာရင္း ဦးဟန္ၾကည္ထံလာ၍ ႏႈတ္ဆက္ၾကလွ်င္ သင္းကေလးတို႔ကို ဦးဟန္ၾကည္ အကဲခတ္သည္။ မည္သည့္ ပညာအလင္းမ်ဳိးကိုမွ သင္းကေလးတို႔ထံတြင္ မေတြ႕ရ။ တိုးတက္သည့္ မည္သည့္အေတြးအေခၚမ်ဳိးမွ သင္းကေလးတို႔ ေခါင္းအတြင္းတြင္ ပါမလာ။ ေသခ်ာသည္က သင္းကေလးတို႔ ေခါင္းမ်ား သံေခ်းကိုက္လာသလို စိတ္ဓာတ္မ်ားလည္း အေခ်ာင္ခို အေလလိုက္ျခင္းတို႔ျဖင့္ ေၾကး(ဂ်ီး)တက္၍ ေနၾကေလၿပီ။

ငါ့တပည့္တို႔ တကၠသိုလ္မွာ စာၾကည့္တိုက္ရွိသလားဟု ဦးဟန္ၾကည္ေမးမိလွ်င္ သင္းကေလးတို႔ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ၾကေလေတာ့သည္။ ထိုမွ်ဆိုလွ်င္ ဦးဟန္ၾကည္ သေဘာေပါက္ေပၿပီ။ ေရႊမန္းၿမဳိ႕တြင္ မန္းတကၠသိုလ္အနီး၌ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနထိုင္လာခဲ့ေသာ ဦးဟန္ၾကည္ပင္ မဟုတ္ပါလား။ အေ၀းသင္သြားမည့္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ လြန္ခဲ့ေသာ သံုးရက္က ဦးဟန္ၾကည္ထံလာ၍ ႏႈတ္ဆက္သည္။ assignment ေတြ ဘယ္လိုေျဖသလဲဟု ဦးဟန္ၾကည္ စပ္စုမိပါ၏။ သူမ်ားကို အေျဖခိုင္းလိုက္တယ္ဆရာဟု ၀မ္းသာအားရ ေျဖေလသည္။ ေကာင္းပါေလ့။ အေ၀းသင္ပထမႏွစ္အတြက္ ဘယ္ေလာက္ကုန္သလဲဟု ဦးဟန္ၾကည္ အေမးဆက္လွ်င္ ႏွစ္သိန္းခြဲေလာက္ေတာ့ ကုန္မယ္ဆရာဟု ေျဖျပန္ေလသည္။ မ်ားလွေခ်လားဟု ဦးဟန္ၾကည္ တအံ့တၾသစကားအစ္လွ်င္ အေဆာင္လခက ႏွစ္ေသာင္း၊ ထမင္းလခက ငါးေသာင္း က်ဴရွင္လခက ကိုးေသာင္းေလဆရာရဲ႕ဟု ေျဖေလေတာ့သည္။ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရက တကၠသိုလ္ေက်ာင္းလခမ်ားကို ေစ်းျမွင့္လိုက္စဥ္က မိဘမ်ား ပူညံပူညံလုပ္ခဲ့ၾကသည္။ မည္မွ်ပင္ေစ်းျမွင့္ေစကာမူ ထိုေက်ာင္းလခသည္ ကေလးမုန္႔ဖိုးသာသာပင္ ရွိသည္မဟုတ္ပါလား။ ႏိုင္ငံေတာ္ထက္ ပို၍ေလာဘေဇာကပ္ေလေသာ အဆင့္ျမင့္ပညာမွ ဆရာတို႔လက္တြင္း ပူေဇာ္ရေသာ ထိုေငြပမာဏကိုမူ မည္သူမွ ေစာဒက မတက္ၾက။ စာေမးပြဲအၿပီးတြင္ ပူေဇာ္ပသရေသာ မသထာေရစာမ်ားကို မည္သူမွ် မျမင္။ ေရႊျပည္သားမ်ား သဒၶါတရား ထက္သန္လွခ်ည့္။ မည္သည့္အရာမွ အလကားမတ္တင္းမရႏိုင္ေသာ ေလာက၏ နိယာမကို ဦးဟန္ၾကည္ နားလည္သည္။ က်ဴရွင္လခ ကိုးေသာင္းမကဘဲ သိန္းတစ္ရာျဖစ္လွ်င္လည္း ဦးဟန္ၾကည္ ေစဒက မတက္လို။ ေငြယူထားေသာ္လည္း တာ၀န္ေက်ေအာင္ မႀကဳိးစားေသာ ထိုဆရာမ်ားကိုသာ ေမတၱာတြင္တြင္ ပို႔လိုေတာ့သည္။ ဆရာျဖစ္သူမ်ားက တာ၀န္ယူမႈႏွင့္ သစၥာရွိမႈတို႔ကို နမူနာေကာင္းမျပလွ်င္ ေက်ာင္းသားမ်ား မည္သို႔ထြန္းေပါက္ပါေတာ့မည္နည္း။ ႏိုင္ငံ့သားေကာင္းမ်ား မည္သို႔ျဖစ္ပါေတာ့မည္နည္း။

ပညာေရးေကာလိပ္တြင္ ႏွစ္၀က္သင္တန္းၿပီးဆံုး၍ ၿမဳိ႕ျပန္ကာ တန္းျပဆင္းေနေသာ တပည့္မတစ္ေယာက္က “ သမီးတို႔ တကၠသိုလ္က တစ္ခ်ဳိ႕ဆရာမေတြ ေဒါသအေတာ္ႀကီးတယ္ဆရာ…ဘာမွမေမးရဲဘူး…သူသင္တာလည္း ဘာမွနားမလည္ဘူး…” ဟု ဆရာရင္းဦးဟန္ၾကည္ကို အားကိုးတႀကီးတိုင္ေလသည္။ သူတန္းျပဆင္းေသာမူလတန္းေက်ာင္းမွ ဆရာမတစ္ေယာက္ နားေနခန္းအတြင္းတြင္ ရည္းစားႏွင့္ပလူးေနျခင္းကိုလည္း မေက်မနပ္ျဖင့္ ရင္ဖြင့္ေလသည္။ ဦးဟန္ၾကည္ကား ရင္နာရုံမွလြဲ၍ ဘာမွ် မတတ္ႏုိင္။ သမီးတို႔ေက်ာင္းမွာ တန္းျပလာဆင္းတဲ့ ဆရာမေလးေတြ အေတာ္ၾကမ္းတယ္ဆရာ…တစ္ခ်ိန္လံုး ေအာ္ေငါက္ေနတာပဲဟု ရင္ဖြင့္ေလေသာ ႏွစ္တက္တပည့္မ်ား၏ စကားသံကိုသာလွ်င္ ျပန္လည္ၾကားေယာင္မိေလသည္။ ဆရာမေလာင္းမ်ားကို သင္ၾကားေပးေနေသာ ဆရာမ်ားသည္ပင္ ဆရာမပီသလွ်င္ က်န္ဆရာမ်ား မည္သို႔ရွိေလမည္နည္း။ ထိုဆရာမေလာင္းမ်ား ဆရာအျဖစ္သို႔ေရာက္ၾကလွ်င္ သူရို႕ေကာလိပ္မွ ဆရာမမ်ား၏ အတုကိုယူ၍ ၾကမ္းၾက ရမ္းၾကဦးမည္မွာ ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲ။ မ်က္ႏွာတြင္ မိတ္ကပ္အေဖြးသား ခြာျမင့္ဖိနပ္တစ္ေတာင္ေလာက္ႏွင့္ နားေနခန္းတြင္ ရည္းစားႏွင့္ ပလူးေသာဆရာမ်ားကိုသာလွ်င္ ေမြးထုတ္ႏိုင္ေပလိမ့္မည္။ တကၠသီလာမွ ျပဌာန္းခ်က္မ်ားကို လက္လွမ္းမီသေလာက္ ဦးဟန္ၾကည္ဖတ္ၾကည့္သည္။ အားလံုးအဆင့္မီပါ၏။ ထိုစာမ်ားကို က်က်နန ေလ့လာ၍ ႏိုင္ငံရပ္ျခားတြင္ ပညာဆက္လက္သင္ယူၾကေသာ မိတ္ေဆြမ်ားကိုလည္း စံုစမ္းၾကည့္သည္။ ႏိုင္ငံျခားတကၠသိုလ္မ်ားတြင္လည္း အထစ္အေငါ့မရွိ စာလိုက္ႏိုင္ၾကပါ၏။ သို႔ေသာ္ ထိုထိုေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားကား လူလြန္မသားမ်ားပင္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေကာင္းစြာ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ၾကေသာ ဇာနည္ဘြားမ်ားပင္။ က်န္ေက်ာင္းသားအမ်ားစုမွာ ဘြဲ႕ရ၍ အလုပ္၀င္လွ်င္ ဘြဲ႕ရလူရမ္းကားမ်ားခ်ည္း ျဖစ္ကုန္ၾကသည္ မဟုတ္ပါေလာ။

ဦးဟန္ၾကည္ မည္မွ်ပင္ ႀကိတ္မႏိုင္ခဲမရ ေဒါပြေနေသာ္လည္း မည္သို႔မွ် မတတ္ႏုိင္။ အေရးလည္းမပါ အရာလည္း မေရာက္ေသာ သာမန္ဆရာတစ္ေယာက္၏ ဘ၀သည္ ေဒါသကို အေဖာ္လုပ္ရင္း အသက္တိုရသည္သာလွ်င္ အဖတ္တင္ပါ၏။ တိုင္းျပည္ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးၾကေသာ က်န္မိတ္ေဆြမ်ားလည္း ထိုနည္းႏွင္ႏွင္ပင္ ခံစားၾကရမည္မွာ ေသခ်ာလွသည္။ စိတ္ပ်က္ဖြယ္ပင္။ တကၠသိုလ္ႀကီးမ်ားကို အေဆာက္အဦမ်ား ပရိ၀ုဏ္မ်ား မည္မွ်အဆင့္မီေအာင္ မြမ္းမံသည္ျဖစ္ေစ၊ ျပဌာန္းခ်က္မ်ားကို မည္မွ်ေကာင္းမြန္ေအာင္ ျပဳျပင္သည္ျဖစ္ေစ တကၠသီလာဆရာတို႔၏ စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ တာ၀န္ယူမႈအပိုင္းကို တိုးတက္ေအာင္ မျမွင့္တင္ႏိုင္လွ်င္ တိုင္းျပည့္ဘ႑ာမ်ား အေဟာသိကံျဖစ္ရုံကလြဲ၍ ဒံုရင္းအစ္စ္ ဒံုရင္း ျဖစ္ေနဦးမည္မွာ ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲ။ သို႔ေသာ္ ေရႊျပည္ႀကီးကား မ်က္စိက်ဥ္း၍ ဖင္ေခါင္းက်ယ္ေသာ စရိုက္ဆိုးႀကီးျဖင့္ ေခါက္ရိုးက်ဳိးေနေလၿပီ။ အေပၚယံေရႊမႈန္ႀကဲရသည္ကိုပင္ အဟုတ္ႀကီးထင္ေနၾကေလၿပီ။ ေကာင္းပါေလ့။

တစ္မနက္ခင္းတြင္ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားမ်ားက ဦးဟန္ၾကည္ကို ေမးခြန္းထုတ္ေလသည္။ သင္းကေလးတို႔၏ ေမးခြန္းမွာ ဆရာ…သားတို႔တကၠသိုလ္ေရာက္ရင္ ဘာျဖစ္မလဲဆရာ…ဟူ၏။ ျမင္ျမင္သမွ် ဘ၀င္မက်ေသာ ဦးဟန္ၾကည္က “ တကၠသိုလ္ေရာက္သြားရင္ F4 ျဖစ္တာေပါ့ကြာ . . . ” ဟု ဘုႏွိပ္လိုက္ေလသည္။ F4 ဆိုေတာ့ ကိုရီးယားမင္းသားျဖစ္တာလားဟု အလိုက္မသိေသာ ေမာင္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က အထြန္႔တက္ေလလွ်င္..

“ တကၠသိုလ္ေရာက္ရင္

ဖဲရိုက္

ဖိုးရွဴ

ဖာလိုက္

ဖြန္ေၾကာင္

ဆိုတဲ့ ဖဦးထုပ္ေလးလံုး F ေလးလံုးနဲ႔ ျပည့္စံုသြားလို႔ F4 ျဖစ္သြားတာေဟ့ ” ဟူ၍ ခပ္ျပင္းျပင္း ေျပာခ်လိုက္မိပါေလသတည္း။    ။

( တိုင္းျပည္၏ အနာဂတ္အညြန္႔အဖူးမ်ားျဖစ္ၾကေသာ လူငယ္ေမာင္ေက်ာင္းသားမ်ား တကၠသိုလ္ F4 ဘ၀မွ အျမန္ဆံုး ကင္းလြတ္ႏိုင္ၾကပါေစ။ တိုင္းျပည္ကို ပညာျဖင့္ အလုပ္အေႁကြးျပဳႏိုင္ေသာ ျပဳလိုေသာ တာ၀န္ေက်ပြန္သည့္ လူရည္မြန္မ်ား ျဖစ္ၾကပါေစဟု ဆုမြန္ေႃခြလိုက္ပါေၾကာင္း )