လူမႈဘ၀ထဲက သေကၤတေဗဒ . . .

ျမန္မာစာပါေမာကၡ ဦးခင္ေအး ကေလာင္နာမည္ ဆရာေမာင္ခင္မင္ ( ဓႏုျဖဴ )က သေကၤတေဗဒ နိဒါန္းဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ စာတစ္အုပ္ေရးခဲ့ဖူးလို႔ ဦးဟန္ၾကည္ က်က်နန ဖတ္ၾကည့္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ symbolism လို႔ေခၚတဲ့ သေကၤတေဗဒနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ မင္းသား Tom Hank ရဲ႕ Da Vinci code ဆိုတဲ့ ဇာတ္ကားမွာလည္း အက်ဥ္းသေဘာ ၾကည့္ဖူးပါရဲ႕။ သို႔ေပမင့္ အႏွီသေကၤတေဗဒဟာ လူမႈဘ၀မွာ အက်ဳံး၀င္ ပတ္သက္ၿပီး အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈ ရွိလိမ့္မယ္လို႔ ဦးဟန္ၾကည္ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့မိရိုးအမွန္။

လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးေလးရက္ေက်ာ္က ထံုးစံအတိုင္း ညပိုင္းမွာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ၿပီး မိတ္ေဆြလ၀ကဦးစီးမွဴးေဟာင္းတစ္ေယာက္ စည္ပင္ဦးစီးတစ္ေယာက္နဲ႔ စကား၀ိုင္းဖြဲ႕ၾကေတာ့မွ သေကၤတေဗဒဟာ လူမႈဘ၀မွာ အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈ ဘယ္ေလာက္ႀကီးမားတယ္ဆိုတာ ဦးဟန္ၾကည္ သေဘာေပါက္မိပါသဗ်ား။ အႏွီစကား၀ိုင္းမွာ စာအေၾကာင္း၊ ေပအေၾကာင္း တိုင္းျပည္အေၾကာင္းေတြ ေရာက္ရာေပါက္ရာ ေျပာၾကရင္း ေဒသႏၲရ ၿမဳိ႕ျပအုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႕လို႔ေခၚတဲ့ စည္ပင္ကူအဖြဲ႕အေၾကာင္း စကားစပ္မိၾကတာကိုး။ အႏွီစည္ပင္ကူအဖြဲ႕ရဲ႕ ဦးစီးပုဂၢဳိလ္ကို အရပ္ေခၚအရ ၿမဳိ႕ေတာ္၀န္လို႔ ေခၚမယ္ထင္ပါရဲ႕။ အႏွီၿမဳိ႕ေတာ္၀န္က စာမတတ္၊ ေပမတတ္ရတဲ့ၾကားမွာ လုပ္ပိုင္ခြင့္က အေတာ့္ကိုႀကီးႀကီးမားမား ရထားတာေၾကာင့္ တရား၀င္လုပ္ထံုးလုပ္နည္းေတြ ေဘးခ်ိတ္ၿပီး သူ႕ေအာက္မွာ ျပားျပားေမွာက္ေနတဲ့ စည္ပင္ဌာနအေၾကာင္း မိတ္ေဆြက ရင္ဖြင့္ပါေလေရာ။

သူရင္ဖြင့္မယ္ဆိုလည္း ဖြင့္ခ်င္စရာ။ အႏွီပုဂၢဳိလ္က စည္ပင္မွာရွိတဲ့ ဦးစီးက အစထားလို႔ AE, SAE စတဲ့ ပညာရွင္၀န္ထမ္းေတြကိုပါ ခပ္ခ်ဥ္ခ်ဥ္ျဖစ္ၿပီး ခြင္ထဲ၀င္တိုင္း ညက္ညက္ေက်ေအာင္ ဖြပ္တာကိုး။ ဦးစီးလစာေလးနဲ႔ မေလာက္ငွလို႔ အိမ္ကမိန္းမကိုပါ အေၾကာ္ ေၾကာ္ေရာင္းခိုင္းၿပီး အရိုးသားဆံုးရပ္တည္ေနတဲ့ ဘာသာေရးသမား စည္ပင္ဦးစီးခမ်ာ သူရို႕ဌာနကို ဘာေၾကာင့္မ်ား အႏွီေလာက္ လူထုကခ်ဥ္ေနတယ္ဆိုတာ သေဘာမေပါက္ႏိုင္ ျဖစ္ေနပါေလေရာ။ သူက အႏွီလို သေဘာမေပါက္ႏိုင္ ျဖစ္ေနေပမယ့္ ထိုင္နားေထာင္ေနတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ ဆရာေမာင္ခင္မင္ရဲ႕ စာအုပ္ေက်းဇူးနဲ႔ ဟိုဘက္ကမ္းလြန္ေအာင္ သေဘာေပါက္လွပါရဲ႕။  ဒါနဲ႔ပဲ မိတ္ေဆြႀကီးေရ စိတ္ေတာ့မရွိနဲ႔ဗ်ာ...ျမန္မာျပည္သူလူထုရဲ႕ မ်က္စိထဲမွာ စည္ပင္ဆိုတာ သူခိုးဌာနလို႔ သတ္မွတ္ထားၿပီး စည္ပင္၀န္ထမ္းဟူသမွ်ကို သူခိုးေတြလို႔ ယူဆထားၾကသဗ်ား...လို႔ အားနာနာနဲ႔ ေျပာလိုက္မိပါေရာ။ အႏွာကို သေကၤတ ေဗဒလို႔ ေခၚတာကိုး။ လူေတြရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ စြဲေနတဲ့ နိမိတ္ပံုေတြကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ဖို႔ဆိုတာ ရိုးသားတဲ့ စည္ပင္ဦးစီး တစ္ေယာက္တည္းလုပ္လို႔လည္း မျဖစ္ႏိုင္တာမို႔ ၀န္ထမ္းဘ၀က မထြက္ႏို္င္ေသးသမွ်ေတာ့ ေပၿပီးေတာ့သာ ခံေပေရာ့လို႔ အားေပးလိုက္မိပါရဲ႕။ ခမ်ာမွာလည္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လုပ္ခဲ့ကိုင္ခဲ့ရတဲ့ လုပ္သက္ေတြ ရင္းႏွီးခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို ႏွေျမာတာနဲ႔ပဲ အႏွီ၀န္ထမ္းဘ၀ကို မစြန္႔ႏိုင္ရွာေသးေတာ့ မ်က္ႏွာခပ္အိုအိုနဲ႔ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ လုပ္ရွာရတာေပါ့ေလ။ သူ႔ကိုၾကည့္ရင္း စိတ္မရႊင္ေတာ့တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္လည္း သေကၤတေဗဒရဲ႕ လႊမ္းမိုးႏိုင္စြမ္းေတြအေၾကာင္းကို ဆက္စဥ္းစားမိပါသဗ်ား။

ဦးဟန္ၾကည္တို႔ရဲ႕ ဒြႏၲယာႀကီးမွာ သေကၤတေတြရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈကလည္း ရွိသင့္တာထက္ကို ပိုေနတာကိုး။ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာ ပိုလို႔ေတာင္ ေတြ႕ႏိုင္ပါရဲ႕။ လူၾကမ္းက မင္းသမီးကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေပြ႕ပိုက္ၿပီး အခန္းထဲေခၚသြင္းသြားၿပီးရင္ ႏွင္းဆီပန္းကေလး ေႁကြက်သြားတာ ရိုက္ျပလိုက္ရုံနဲ႔ ဘာျဖစ္သြားၿပီဆိုတာ ပရိသတ္ သိၿပီ။ အေမအိုႀကီးကို သားလုပ္တဲ့လူက ဖက္ငိုေနၿပီးေတာ့ ေရအိုးတစ္လံုးကို ေပါက္ခြဲလိုက္တဲ့ အကြက္ကို ျပလိုက္ရင္ အႏွီအေမအိုႀကီး အနိစၥေရာက္ၿပီဆိုတာ ပရိသတ္ သေဘာေပါက္ၿပီးသား။ ဒီတစ္ခန္းၿပီးလို႔ ေနာက္တစ္ခန္းမွာ အဘြားႀကီးက က်န္းက်န္းမာမာနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္သြားလာေနတာကို ျပလိုက္ရင္ ပရိသတ္က ဘ၀င္မက်ေတာ့ဘူးကိုး။ တကယ္တန္း စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ဒါရိုက္တာက ေရအိုးတစ္လံုး ေပါက္ခြဲလိုက္တဲ့အခန္းကို သူ႕စိတ္ကူးနဲ႔သူ ျပခ်င္ ျပမွာေပါ့။ ဒီေရအိုးကြဲတာနဲ႔ အဘြားႀကီးေသတာဟာ ဘာပတ္သက္မႈမွ မရွိဘဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီအခန္းျပလိုက္ရင္ ဘာျဖစ္ရမယ္လို႔ ႀကဳိတင္သတ္မွတ္ထားတဲ့ ပရိသတ္ကသာ ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္သေဘာကို သေကၤတနဲ႔ တြဲၿပီး မွတ္ထားလိုက္ၾကလို႔ ဒီလိုျပရင္ တစ္ေယာက္ေသၿပီလို႔ ဇြတ္အတင္း သတ္မွတ္ပစ္ၾကတာကလား။ ကိုင္း...အႏွီေတာ့ လူေတြရဲ႕စိတ္ထဲမွာ စြဲေနတဲ့ သေကၤတေတြဟာ ဘယ္ေလာက္အထိ ျပႆနာ ေပးတယ္ဆိုတာ စဥ္းစားသာ ၾကည့္ေပေရာ့။

သေကၤတ တစ္ခုခ်င္းစီအေပၚမွာ လူေတြရဲ႕ စိတ္ခံစားမႈနဲ႔ တုံ႔ျပန္မႈကလည္း လူမ်ဳိး၊ သမိုင္းေၾကာင္း၊ ယဥ္ေက်းမႈေတြနဲ႔ တိုက္ရိုက္ ပတ္သက္ေနေသးတာကလား။ ဟစ္တလာ သံုးခဲ့တဲ့ စၾကာပံု “ ဆြာစတိက ” တံဆိပ္ဟာ ဂ်ဴးလူမ်ဳိးေတြအတြက္ စိတ္ထိခိုက္ နာက်ည္းစရာ နိမိတ္ပံုျဖစ္မွာ ေသခ်ာတာေပါ့။ သို႔ေပမင့္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြအတြက္ေတာ့ အႏွီတံဆိပ္ဟာ ဘာသာတရားရဲ႕ ၾကည္ညဳိဖြယ္ရာ ေကာင္းျခင္းကို သက္ေသထူထားတဲ့ သေကၤတျဖစ္ေနျပန္ပါေရာ။ ဗုဒၶရုပ္ပြားေတာ္တစ္ခ်ဳိ႕ရဲ႕ နဖူးသင္းက်စ္ေတာ္နဲ႔ ျဖန္႔ထားတဲ့ လက္ဖ၀ါးေတာ္ထဲက ဆြာစတိကတံဆိပ္က ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြအတြက္ ၾကည္ညဳိေလးျမတ္စိတ္ကိုပဲ ျဖစ္ေစတာ မထူးဆန္းေပဘူးလား။ အႏွီေတာ့ သေကၤတေဗဒကို ေလ့လာမယ္ဆိုရင္ လူမ်ဳိးအလိုက္ ယဥ္ေက်းမႈအလိုက္ ခြဲျခားေလ့လာဖို႔ လိုျပန္ပါေရာ။ ကိုင္း...ဦးဟန္ၾကည္က ေရႊျပည္ႀကီးသား ဗမာလူမ်ဳိး ဗုဒၶဘာသာ၀င္ျဖစ္ျပန္ေတာ့ ကိုယ္လက္လွမ္းမီတဲ့ နယ္ပယ္ကေနပဲ ခ်ဥ္းကပ္ၾကဦးစို႔။

ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြရဲ႕ စိတ္အာရုံထဲမွာ Made in China ဆိုတဲ့ စာတမ္းကို အရည္အေသြးညံ့ဖ်င္းမႈရဲ႕ သေကၤတလို႔ တစ္ေၾကာင္းစြဲ သတ္မွတ္ၾကတာကိုး။ တကယ္ေတာ့ ပစၥည္းရဲ႕ အရည္အေသြးကို ေဖာ္ေဆာင္တဲ့ သေကၤတက အႏွီစာတမ္းမွ မဟုတ္ဘဲ။ ဦးဟန္ၾကည္ အညာျပန္လို႔ ယိုးဒယားပစၥည္းေတြ လက္ေဆာင္၀ယ္သြားရင္ Made in China လို႔ေရးထားတဲ့ ယိုးဒယား-တရုတ္ ဖက္စပ္ပစၥည္းေတြကို ယူမသြားမိဖို႔ သတိႀကီးႀကီး ထားရပါရဲ႕။ ယိုးဒယားဘက္ကို ၀င္လာတဲ့ တရုတ္ပစၥည္းေတြဟာ အရည္အေသြးစစ္ေဆးမႈ ခံယူၿပီးသား QC passed ပစၥည္းေတြျဖစ္ေၾကာင္း ေရႊျပည္သားေတြမွ မသိဘဲကိုး။ ေရႊျပည္သားအတြက္ကေတာ့ “ တရုတ္စက္...တစ္ရက္စုတ္ ” လို႔ သတ္မွတ္ထားၿပီးသား။ ယိုးဒယားပစၥည္းကိုေတာ့ made in Thailand ဆိုတဲ့ စာတမ္းျမင္ရုံနဲ႔ ပစၥည္းေကာင္းလို႔ တစ္ေၾကာင္းစြဲ သတ္မွတ္လိုက္ၾကၿပီးသား။ ယိုးဒယားကလာေနတဲ့ ပစၥည္းခပ္ညံ့ညံ့ေတြရွိတယ္ဆိုတာ လူေတြ မသိၾကျပန္ဘူး။ အားေဆးဆိုရင္ ကိုရီးယား ဂ်င္ဆင္းမွ ေကာင္းတယ္လို႔ ယူဆေနၾကတာကလည္း ရွိေသး။ ဒါတင္ ဘယ္ကလိမ့္တုန္း။ ေက်ာင္းသားေတြ စာေမးပြဲနီးလာရင္ မိဘတိုင္းက Brand's Bird's Nest ဘရင္းငွက္သိုက္ရည္တို႔ ၾကက္ေပါင္းရည္တို႔ ၀ယ္တိုက္ၾကျပန္ပါေရာ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ အႏွီၾကက္ေပါင္းရည္ကိုေသာက္ရင္ သူရို႕သားသမီးေတြ ဥာဏ္ရည္တိုးတက္ၿပီး စာေမးပြဲေကာင္းေကာင္းေျဖႏိုင္ၾကလိမ့္မယ္လို႔ ယူဆထားၾကတာကိုး။ ဘရင္းၾကက္ေပါင္းကလည္း အႏွီသေကၤတကို လူထုၾကားေရာက္ေစဖို႔ ထူးခၽြန္ေက်ာင္းသားေတြကို သံုးၿပီး ေၾကာ္ျငာေတြ အင္တိုက္အားတိုက္ ရိုက္ထားတာကိုး။ အႏွီေတာ့ ထမင္းရည္ေသာက္ၿပီး စာက်က္လို႔ ဂုဏ္ထူးေတြ တသီႀကီး ထြက္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားကိုလည္း ဘရင္းေက်းဇူးနဲ႔ ဂုဏ္ထူးထြက္တာလို႔ ထင္ကုန္ၾကတာ ဘယ္ဆန္းလိမ့္တုန္း။

က်န္တဲ့လူမ်ဳိးေတြ ႏိုင္ငံသားေတြကေတာ့ သေကၤတေတြရဲ႕ လႊမ္းမိုးခ်ဳပ္ကိုင္မႈကေန အတတ္ႏိုင္ဆံုး ကင္းလြတ္ေအာင္ ေနႏိုင္ၾကတယ္ဆိုတာ သူရို႕က လူကို လူလို႔ပဲ ျမင္ၾကတာကိုး။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ေရႊျပည္သားေတြကေတာ့ လူကို ရုပ္၀ထၳဳ ပစၥည္းရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈေအာက္မွာ အျပည့္အ၀ ထားၾကတဲ့ လူမ်ဳိးေတြ ျဖစ္ေနတာကလည္း သေကၤတေတြရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈေအာက္မွာ ျပားျပားေမွာက္ရျခင္း အေၾကာင္းတစ္ရပ္ ျဖစ္မယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဒါေၾကာင့္လဲ မၾကာခဏဆိုသလို စားေနက် ေၾကာင္ဖားေတြရဲ႕ အႏိုင္က်င့္တဲ့ဒဏ္ကို ခံရတာ ျဖစ္ေပလိမ့္မယ္။ ဘတ္စ္ကားေတြေပၚမွာ ကိုယ့္အနားကို အ၀တ္အစား ခပ္စုပ္စုပ္ လူတစ္ေယာက္ ကပ္လာရင္ သူသူကိုယ္ကိုယ္ သတိထားၾကၿပီ။ အႏွီလူကို ခါးပိုက္ႏႈိက္လို႔ ထင္ၾကတာကိုးဗ်။ တကယ္ေတာ့  Attache case ကိုင္ထားၿပီး ကိုယ့္ေဘးနားမွာ မိန္႔မိန္႔ႀကီး ရပ္ေနတဲ့ ေမာင္မင္းႀကီးသားကမွ ခါးပိုက္ႏႈိက္အစစ္။ ဘယ္ခါးပိုက္ႏႈိက္မွ ခါးပိုက္ႏႈိက္နဲ႔တူေအာင္ ခပ္စုပ္စုပ္၀တ္မထားတာကို လူေတြမွ မသိၾကပဲကိုး။ မိန္းမတစ္ေယာက္ ေယာဂီေရာင္ ၀တ္ထားရင္ သူေတာ္ေကာင္းလို႔ သတ္မွတ္လိုက္ျပန္ၿပီ။ တိုက္ပံုႀကီး၀တ္ၿပီး ေမာင့္က်က္သေရေခါင္းေပါင္းႀကီး ေပါင္းထားရင္ လူႀကီးလူေကာင္းလို႔ သတ္မွတ္လိုက္ျပန္ၿပီ။ အႏွီေယာဂီ၀တ္မိန္းမေတြပဲ ပစၥည္းအလစ္သုတ္ၿပီး ေခါင္းေပါင္းသမားေတြပဲ အႏွိပ္ခန္း သြားတတ္ၾကတာ လူေတြ မသိၾကျပန္ဘူး။ ကိုင္း...မခက္လားဗ်ာ။

သေကၤတေတြရဲ႕ ႏွိပ္စက္တဲ့ဒဏ္ကို ခံရတဲ့လူေတြထဲမွာ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ဗိုလ္ႀကီးဆရာ၀န္ ေမ့ေဆးပါရဂူတစ္ေယာက္လည္း ပါပါသဗ်ား။ သူ႔ခမ်ာ တပ္ထဲမွာ မစားေလာက္လို႔ တပ္ျပင္ထြက္ၿပီး အထူးကုေဆးခန္းမွာ လာထိုင္ရရွာတာကိုး။ စကားအေျပာအဆိုကလည္း ဦးဟန္ၾကည္ထက္ ႏူးညံ့၊ စိတ္ထားကလည္း ဦးဟန္ၾကည္ထက္ အဆေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ပိုျဖဴစင္တဲ့ အႏွီသူငယ္ခ်င္းခမ်ာ တပ္ျပင္ထြက္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွကို ယူနီေဖာင္း မ၀တ္ရွာဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အႏွီယူနီေဖာင္း၀တ္ရင္ လူအမ်ားစုက သူ႔ကို ခပ္ရွိန္ရွိန္ျဖစ္သြားၾကတာ စိတ္ကုန္လို႔တဲ့။ ကိုင္းစဥ္းစားၾကည့္။ တကယ္ဆိုရင္ ကိုယ္နဲ႔ပတ္သက္ေနတာ လူမဟုတ္ဘူးလား။ ယူနီေဖာင္းႀကီးက စကားေျပာတတ္တာမွ မဟုတ္ဘဲ။ ဦးဟန္ၾကည္က ဆံပင္ရွည္ႀကီး ေက်ာလည္မွာစည္း၊ လက္မွာေဆးမင္ေၾကာင္ေတြ မည္းေနေအာင္ထိုးၿပီး ဂ်င္း၀မ္းဆက္၀တ္ထားရင္ ပါးစပ္က ဘယ္ေလာက္ပဲ သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕ေျပာေနေပမယ့္ တစ္ဖက္သားကေတာ့ ခပ္လန္႔လန္႔ ျဖစ္ေနမွာ ေသခ်ာတာေပါ့။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အႏီွလို၀တ္ထားတတ္တာက လမ္းသရဲလို႔ အမ်ားက ယူဆထားၾကတာကိုး။

သေကၤတနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ လူေတြရဲ႕ စိတ္ခံစားခ်က္ေတြဟာ အေျခအေန၊ အခ်ိန္အခါတစ္ခု ေျပာင္းလဲလာတာနဲ႔ အမွ် ေျပာင္းလဲလာေလ့ရွိပါသဗ်ား။ ဒါကလည္း ျဖတ္ေက်ာ္လာတဲ့ သမိုင္းေၾကာင္းနဲ႔ သက္ဆိုင္မယ္ ထင္ပါရဲ႕။ တစ္ေခတ္တစ္ခါတုံးကဆိုရင္ တပ္မေတာ္သားဆိုတာ သစၥာရွိျခင္း ကူညီတတ္ျခင္းရဲ႕ နိမိတ္ပံုမဟုတ္လား။ “ ဗမာ့ေသြးကို ႏွမေပးလိက္ခ်င္ပါတယ္ ” တို႔ “ ရဲေဘာ္အေပါင္းကို ကိုယ့္အေသြးအသားမို႔ အစဥ္မေမ့အပ္ေပသည္ ” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေတြက လူထုရဲ႕ ႏွလံုးသားထဲက လာခဲ့တဲ့ သီခ်င္းေတြမဟုတ္လား။ ဆံသဆိုင္ေတြမွာ ေရးထားတဲ့ “ ရဲေဘာ္တစ္၀က္ခ ” ဆိုတဲ့ စာတန္းေတြက အလကားသက္သက္ ေရးထားခဲ့ၾကတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ ၈၀ ျပည့္လြန္ႏွစ္ေတြေရာက္မွသာ တိုင္းျပည္ရဲ႕ သမိုင္းေၾကာင္းကို အေျခခံၿပီး ရဲေဘာ္ေတြအေပၚ လူအမ်ားစုရဲ႕ ထင္ျမင္ခ်က္ေတြ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ကုန္တာကိုး။ ဒီဘက္ေနာက္ပိုင္း ေခတ္ေတြမွာေတာ့ တပ္မေတာ္ေရာ၊ က်န္တဲ့ဌာနဆိုင္ရာေတြကပါ လူထုနဲ႔ ကင္းကြာကုန္ၾကတာမို႔ သူရို႕အေၾကာင္းကိုလည္း တိတိက်က် သိႏိုင္ဖို႔ ခဲယဥ္းလာၿပီး သူရို႕အေပၚမွာ လူထုရဲ႕ သေကၤတ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြကို မျပင္ႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ကုန္ၾကတာကလား။ အႏွီမွာတင္ သေကၤတတစ္ခုတည္း ၾကည့္ၿပီး သံုးသပ္တဲ့ အျပင္လူနဲ႔ အထဲကို ထဲထဲ၀င္၀င္ျမင္ထားတဲ့ အတြင္းလူရဲ႕ၾကားမွာ ျပႆနာေတြ တက္ၾကပါေလေရာ။

တကယ္ေတာ့ သေကၤတေတြဆိုတာဟာ လူေတြရဲ႕ ရင္ထဲက ထင္ျမင္ခ်က္ သက္သက္ပါ။ ထင္ေယာင္ထင္မွားျဖစ္ျခင္း Hallucination တစ္ခုပါ။ သေကၤတတစ္ခုက လမ္းညႊန္ထားတဲ့ စိတ္ခံစားခ်က္ဆိုတာ မေသခ်ာ မေရရာပါ။ ေယဘုယ်သေဘာ တင္စားခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါသဗ်ား။ အႏွီေတာ့ သေကၤတေတြက ေပးေနတဲ့ သတင္းအခ်က္အလက္ message ေတြေနာက္ကိုပဲ လိုက္မေနဘဲ ျဖစ္စဥ္အရပ္ရပ္ကို ယထာဘူတက်က် သံုးသပ္ႏိုင္ၾကရင္ေတာ့ ျပႆနာေတြ နည္းလာသလို သေကၤတကို ခုတံုးလုပ္ၿပီး အလိမ္အညာခံရတာေတြလည္း အေတာ္နည္းသြားပါလိမ့္မယ္။ က်န္တဲ့တိုင္းျပည္ေတြမွာ သေကၤတတစ္ခုဟာ အထိုက္အေလ်ာက္ တိက်တဲ့ နိမိတ္ပံုကို ေဖာ္ေဆာင္ေပမယ့္ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ တိုင္းျပည္မွာေတာ့ ဘယ္သေကၤတကမွ တိက်မႈကို မေပးႏိုင္ပါ။ ေကာင္းျမတ္ျခင္းကို သရုပ္ေဖာ္တဲ့ သေကၤတေအာက္မွာ ယုတ္မာေနၾကတာေတြ ေတြ႕ႏိုင္သလို၊ ဆိုးသြမ္းမႈလို႔ အမ်ားယူဆထားတဲ့ သေကၤတ တစ္ခုေအာက္မွာ မြန္ျမတ္ျဖဴစင္ျခင္းေတြလည္း ေတြ႕ေကာင္းေတြ႕ႏိုင္ပါရဲ႕။

သေကၤတေဗဒနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ကေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ထပ္ၿပီးေဆြးေႏြးစရာေတြ  တစ္ပံုတစ္ေခါင္းႀကီး ရွိပါေသးသဗ်ား။ သို႔ေပမင့္ ဘာသာေဗဒဆိုတာကလည္း လိုအပ္တာထက္ ပိုရွင္းရင္ လိုက္ေလေ၀းေလ ျဖစ္တတ္တာေၾကာင့္ “ သေကၤတဆိုတာ ေယဘုယ်သေဘာ သတ္မွတ္ခ်က္ တစ္ခုသာ ျဖစ္တာမို႔ သေကၤတေတြရဲ႕ လႊမ္းမိုးခ်ဳပ္ကိုင္မႈေအာက္မွာ ကိုယ့္ရဲ႕အသိဥာဏ္ ဆင္ျခင္တံုတရားနဲ႔ အမွန္တရားကို မစေတးၾကပါနဲ႔ ” လို႔ပဲ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ ေျပာလိုက္ခ်င္ပါရဲ႕။     ။

( photo credit to Google )