“ ထားဘို . . . ”

ထားဘိုဆိုတာ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ေဘးအိမ္ကေမြးထားတဲ့ ေခြးနာမည္။ ေခြးက တယ္ရီယာလည္းမဟုတ္၊ ခ်ီ၀ါး၀ါးလည္းမဟုတ္၊ အယ္လ္ေဇးရွင္းလည္းမဟုတ္တဲ့ သာမန္ အယ္လ္ေခ်းစား ေခြးမ်ဳိး။ နာမည္က ဆန္းလွေခ်လားလို႔လည္း မေတြးနဲ႔ဦး။ ေခြးတို႔ေၾကာင္တို႔ အင္မတန္ခ်စ္တဲ့ ပိုင္ရွင္ကရင္ေမာင္ႏွံက သူရို႕ေခြးကို ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ ျမန္မာလို “ သား ” လို႔ အဓိပၸာယ္ရတဲ့ “ ထားဘို ” လို႔ ေပးထားတာေၾကာင့္ အႏွီနာမည္တြင္ေနတာရယ္။ ခက္တာက ကရင္စကားနဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ့လူေတြပဲ အႏွီအေကာင္ကို “ ထားဘို ” လို႔ ပီပီသသေခၚေပမင့္ ကရင္စကားနဲ႔ နားေ၀းတဲ့ ဗမာကေတာ့ “ က်ားဘို ” လို႔ နားထဲမွာ ၾကားတဲ့အတိုင္း ေခၚထည့္လိုက္ၾကေလေတာ့လည္း တစ္ေကာင္တည္းနဲ႔ ႏွစ္နာမည္ အပိုင္စား ရပါေလေရာ။ ဦးဟန္ၾကည္ကလည္း ေခြးခ်စ္တတ္တဲ့လူဆိုေတာ့ “ က်ားဘို ” အမည္ခံ “ထားဘို ” လည္း ဦးဟန္ၾကည္တို႔ အိမ္သားတစ္ပိုင္း ကရင္ေမာင္ႏွံရဲ႕ အိမ္သားတစ္ပိုင္းေပါ့ေလ။ သန္းေခါင္စာရင္းေကာက္ရင္ေတာ့ ကရင္မိသားစုရဲ႕ စာရင္းထဲ ေပါင္းထည့္ရမယ္ထင္ပါရဲ႕။ သူရို႕ေမြးထားတာကိုး။

ေျပာရရင္ေတာ့ ေမာင္ထားဘိုရဲ႕ ကံဇာတာကလည္း အဆန္းသား။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ပတ္၀န္းက်င္ဆိုတာကလည္း လမ္းေဘးေခြး ဘာမ်ားသလဲမေမးနဲ႔။ သူရို႕ရာသီေရာက္ပဟဲ့ဆိုရင္ တစ္လမ္းလံုး သူရို႕ေတြခ်ည္း။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ကလည္း ႏွစ္ေယာက္တည္းေနတဲ့ အိမ္ေထာင္ျဖစ္ျပန္ေတာ့ ပိုသမွ်လွ်ံသမွ် ထမင္းက်န္ဟင္းက်န္ေတြ ခ်ေကၽြးေနျဖစ္တာမို႔ သင္းတို႔ေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး စံျမန္းၾကေလသတည္းေပါ့ေလ။ လမ္းေခြးဆိုတာမ်ဳိးကလည္း ေတြ႕ကရာေလွ်ာက္သြား ေကၽြးတာစားၿပီး ႀကံဳသလိုေနတဲ့အမ်ဳိးဆိုေတာ့လည္း အိုးပိုင္အိမ္ပိုင္မရွိ ပိုင္ရွင္မရွိရွာၾကဘူးေပါ့။ သို႔ေပမင့္ ေခြးမမ်ားက်ေတာ့ အႏွီလို ဘယ္ဟုတ္လိမ့္တုန္း။ သူရို႕ရာသီေရာက္လို႔ ျမဴးၾကပလူးၾကၿပီး ေမြးဖို႔ဖြားဖို႔ ျဖစ္လာၿပီဆိုတာနဲ႔ အဆင္ေျပမယ့္ တစ္ေခ်ာင္ေခ်ာင္မွာ ၀င္ခိုၾကရတာ ထံုးစံ။ အႏွီေတာ့လည္း အိမ္ေရွ႕က ေရႏႈတ္ေျမာင္းခမ်ာ ရာသီေရာက္တာနဲ႔ ေဟာင္ေကာင္သားဖြားခန္းျဖစ္ပါေလေရာ။ ထားဘိုတို႔အေမလည္း ထံုးစံမပ်က္ ေရႏႈတ္ေျမာင္း သားဖြားရုံမွာ အားပါးတရ သားေပါက္ထည့္လိုက္တာမွ တစ္သားတည္းမွာတင္ ခုနစ္ေကာင္။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ႏွစ္အိမ္လံုးကလည္း ေခြးခ်စ္ၾကတာဆိုေတာ့ သူရို႕အတြက္ အစားအစာေတာ့ မရွားဘူးေပါ့ေလ။

ေခြးသဘာ၀ကိုက သားေပါက္ကေလးေတြဆိုရင္ အင္မတန္ ခ်စ္စရာေကာင္းတာကိုး။ အႏွီေတာ့လည္း ဟိုလူက ေကာက္ခ်ီ သည္လူက ေကာက္ျမွဴနဲ႔ ေပ်ာ္ၾကေလသတည္းေပါ့။ အႏွီသားေပါက္တစ္အုပ္မွာ အနက္ခ်ည္းက သံုးေကာင္၊ အျဖဴမြဲမြဲက သံုးေကာင္၊ အျဖဴအနက္ၾကားကေလးက တစ္ေကာင္။ တစ္မေအတည္းေပါက္ေပမင့္ သူရို႕အေမပဲ မရိုးသားေလသလား သင္းကပဲ ကံထူးေလသလားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ အျဖဴအနက္က်ားကေလးက ၀၀ကစ္ကစ္ ခ်စ္စရာေလး ျဖစ္ေနပါေလေရာ။ က်န္တဲ့အေကာင္ေလးေတြကေတာ့ လမ္းေခြးထံုးစံု စုတ္ခၽြန္းကေလးေတြခ်ည္း။ အဲ…ေခြးဆိုတာမ်ဳိးက အႀကီးျမန္သကိုးဗ်။ ၾကည့္ေနရင္းကေန တစ္ရက္ၿပီး တစ္ရက္ႀကီးလာလိုက္ၾကတာ တစ္လေက်ာ္ ႏွစ္လေလာက္လည္း ေရာက္လာေရာ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ အိမ္ေရွ႕မွာ ဘုစုခရုေလးေတြတစ္ၿပဳံနဲ႔ ေခြးတပ္ႀကီးျဖစ္လာပါေလေရာ။ ညဘက္ညဘက္က်ရင္ သင္းတို႔ အူၾက ေဟာင္ၾကနဲ႔ အိပ္ေရးပ်က္ခ်က္ကေတာ့ ကမ္းကုန္။ ေန႔လည္ဘက္ဆိုရင္လည္း ေခြးတို႔ထံုးစံ ဟိုေျပး သည္ေျပးနဲ႔ဆိုေတာ့ ကားတိုက္မွာေၾကာက္ရ ဆိုင္ကယ္တိုက္မွာ စိုးရိမ္ရနဲ႔ ဦးဟန္ၾကည္တို႔မွာ တဟဲ့ဟဲ့နဲ႔ ေမာင္းေနရပါေလေရာ။ ခက္တာက လမ္းႀကဳိလမ္းၾကားမွာ ေမြးတဲ့ လမ္းေခြးမဟုတ္ဘဲ အိမ္ေရွ႕မွာေမြးတဲ့ လမ္းေခြးျဖစ္ျပန္ေတာ့လည္း အႏွီတစ္အုပ္က သည္ေနရာကေန ဘယ္မွမခြာဘဲ အပီအျပင္ စတည္းခ်ေနေတာ့တာကိုး။

အႏွီ ေခြးတစ္အုပ္အတြက္ ညဘက္အိပ္ေရးပ်က္ရတဲ့ ဒုကၡေတြ သင္းတို႔ကို စိုးရိမ္ရတဲ့ ေသာကေတြ မ်ားလြန္းမက မ်ားလာေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ႏွစ္အိမ္ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ရပါေလေရာ။ ေနာက္ဆံုးမွာ “ မေကာင္း…ေက်ာင္းပို႔ ” ဆိုတဲ့ ဗမာ့ထံုးစံကို ကရင္ေရာ ဗမာပါ အျပည့္အ၀ေထာက္ခံၿပီး အႏွီတစ္သိုက္ကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း သြားပို႔ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်က္လိုက္ရပါရဲ႕။ သင္းတို႔ကို ေက်ာင္းပို႔ဖို႔ ရပ္ကြက္ထဲမွာ အ၀တ္လုိက္ေလွ်ာ္တဲ့ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္ကို ေငြ တစ္ေသာင္းေပးၿပီး ခိုင္းေတာ့ နည္းတယ္ဆိုပဲ။ သူေဌးေဒသမ်ား ခက္ပါ့။ ကိုင္း တစ္ေသာင္းခြဲ ယူေတာ္မူပါလို႔ ေတာင္းပန္မွပဲ သေဘာတူေတာ္မူပါရဲ႕။ အင္း…ဦးဟန္ၾကည္တို႔ အညာမွာဆိုရင္ ပိုက္ဆံ ငါးရာေလာက္ေပးလိုက္ရင္ေတာင္ ၿပီးတဲ့ကိစၥ။ ေဒသ ကြာေပသကိုး။ ေခြးတစ္အုပ္ကို အႏွီလို ပို႔မယ္ဆိုျပန္ေတာ့ ေခြးခ်စ္တဲ့ ဦးကရင္က တစ္စခန္းထပါသဗ်ား။ တစ္ေကာင္ေလာက္ေတာ့ ယူထားခ်င္တယ္လို႔ လုပ္လာတာကိုး။ သူေမြးခ်င္တယ္ဆိုေတာ့လည္း ယူေစသတည္းေပါ့။ အႏွီလိုနဲ႔ က်န္တဲ့သတၱ၀ါေတြအကုန္ ေက်ာင္းေရာက္ကုန္ၿပီးေတာ့ အျဖဴအနက္က်ားကေလးတစ္ေကာင္ အိုးပိုင္အိမ္ပိုင္ ျဖစ္လာပါေလေရာ။ သင္းကေလးက ပါရမီထူးေပသကိုး။ တစ္မိတည္းေမြးတဲ့ က်န္တဲ့တစ္အုပ္ကေတာ့ ေက်ာင္းေခြးျဖစ္၊ သင္းက်ေတာ့ အိမ္ေခြးျဖစ္သြားတာ ကံၾကမၼာမ်ား ဆန္းလည္းဆန္းပါရဲ႕။ အႏွီလိုနဲ႔ ေမာင္က်န္ရစ္ကေလးလည္း ဦးကရင္ေပးတဲ့ “ထားဘို ”  ဗမာေတြေခၚတဲ့ “ က်ားဘို ” အျဖစ္နဲ႔ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ မ်က္စိေအာက္မွာတင္ ေခြးလားေျမာက္လာပါေလေရာ။

ထားဘိုဆိုတဲ့ သတၱ၀ါက ေခြးစံနဲ႔ ခ်ိန္ထိုးၾကည့္ရင္ ဘယ္ေနရာမွကို စံမမီတဲ့ ငတိ။ ရုပ္ကေလး သနားကမားရွိေပမင့္ အေၾကာက္ကေတာ့ ဘာသန္သလဲမေမးနဲ႔။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ဦးကရင္တို႔က ေကၽြးေမြးထားတာေတာင္ သူ႔ကို ပြတ္ခ်င္သပ္ခ်င္လို႔ ခ်ီလိုက္ေပြ႕လိုက္ရင္ အၿမီးကို ကုပ္ေနေအာင္ သတၱိေကာင္းတာကလား။ သို႔ေပမင့္ မ်က္ႏွာလုပ္တဲ့ေနရာ ဖားတဲ့ေနရာက်ေတာ့ သင္းက ထိပ္တန္း။ ဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္ အၿမီးေလး တႏွန္႔ႏွန္႔နဲ႔။ အဲ လွမ္းေတာ့ မေခၚေလနဲ႔။ လူနားကပ္ရမွာ ေသမတတ္ေၾကာက္တဲ့ အေကာင္။ ဘယ္ေလာက္ေခၚေခၚ ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန အၿမီးႏွန္႔ျပေနၿပီသာမွတ္။ ေဟာင္ဖို႔ဆုိတာမ်ား ေ၀လာေ၀း။ တက္နင္းရင္ အသံထြက္တတ္ပါ့မလားေတာင္ သံသယျဖစ္ယူရတဲ့အထိ။ သည္လိုနဲ႔ပဲ တာဘိုးလည္း တစ္ႏွစ္သားအရြယ္ေရာက္လာတယ္ ဆိုၾကပါစို႔။ ေၾကာက္လည္းေၾကာက္တတ္ ဖားလည္းအဖားသန္တဲ့ “ ေၾကာက္ဖား ” ဆိုေတာ့ မနက္မိုးလင္းလို႔ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ တံခါးဖြင့္ရင္ အၿမီးေလးႏွန္႔ၿပီး လာႏႈတ္ဆက္တာက သင္းထံုးစံ။ မဒမ္ၾကည္ ေစ်းသြား၀ယ္ရင္ ေနာက္ကေန ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္လိုက္တာကလည္း သင္းအလုပ္။ ပြတ္သပ္ေပးဖို႔ေတာ့ မႀကဳိးစားေလနဲ႔။ အေကာင္ႀကီးလာတဲ့အထိ အေၾကာက္ကသန္တုန္း။ ဦးကရင္က အႏွီတာဘိုးကို သူ႔ေခြးလို႔ သတ္မွတ္ထားတာဆိုေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္ကလည္း ကိုယ့္ေခြးလို႔ကို မသတ္မွတ္ဘူးေပါ့ေလ။

လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္လယ္ပိုင္းေလာက္မွာ ဦးဟန္ၾကည္တို႔က Shih Tzu ကေလးတစ္ေကာင္ ၀ယ္ေမြးေပမယ့္ တစ္ပတ္အတြင္းမွာပဲ ဆံုးသြားရွာတာဆိုေတာ့ “ထားဘို” အေၾကာင္း မသိလိုက္ဘူးေပါ့ေလ။ “ ခ်ီလီ ” ကေလးကို ေမြးေတာ့မွပဲ သင္းအေၾကာင္း သိေတာ့တာကလား။ ေမာင္ထားဘိုက အေတာ္ မနာလိုစိတ္ႀကီးတဲ့ အေကာင္ကိုး။ ခ်ီလီကေလး အိမ္ေရာက္ၿပီဆိုကတည္းက ဦးဟန္ၾကည္တို႔အနားကို မကပ္ေတာ့တာ။ မဒမ္ၾကည္ ေစ်းသြားလည္း မလိုက္၊ ဦးဟန္ၾကည္ အလုပ္ကျပန္လာရင္လည္း အခါတိုင္းလို အၿမီးေလးနန္႔ၿပီး ေျပးႀကဳိတာမ်ဳိးကို မလုပ္ေတာ့တာကိုး။ လွမ္းေခၚရင္ေတာင္ မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ခပ္တည္တည္ေနတာမ်ား ရိုက္ခ်င္စရာေတာင္ ေကာင္းေသးေတာ့။ ဦးကရင္ေျပာမွပဲ သူရို႕လင္မယားက သူမ်ားကေလးကို ခဏေလာက္ေပြ႕ခ်ီထားရင္ေတာင္ သင္းက စိတ္ေကာက္ျပတယ္ဆိုပဲ။ အဓိပၸာယ္ကေတာ့ သူ႔ကိုပဲ ခ်စ္ၾကရမယ္ေပါ့။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မခ်စ္ရဘူးေပါ့။ ထားဘိုက စကားမေျပာတတ္တဲ့ ေခြးျဖစ္ေနလို႔သာ စိတ္ေကာက္ျပတာကိုး စကားမ်ားေျပာတတ္ရင္ ဦးဟန္ၾကည္ကို ရန္ေထာင္လိုက္မယ့္ ျဖစ္ျခင္း။ သို႔ေပမင့္ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ကလည္း ကိုယ့္ခ်ီလီကေလးကို ဖူးဖူးမႈတ္ေနၾကတာဆိုေတာ့ ထားဘိုကို ရွိတယ္ေထာင္ မထင္ဘူးေပါ့ေလ။ မနက္ခင္း လာႏႈတ္မဆက္ရင္လည္း ေအးေဆးေပါ့။ ကိုယ့္ခ်ီလီကေလး ရွိေနတာကိုး။ မဒမ္ၾကည္ ေစ်းသြားလို႔ ထားဘိုလိုက္မသြားလည္း အေရးမဟုတ္ဘူးေလ။ ခ်ီလီေလးကို ေခၚသြားတာကိုး။

ညဘက္ ဦးဟန္ၾကည္ျပန္ေရာက္လို႔ ခ်ီလီေလးကို ဆိုင္ကယ္ေပၚတင္ၿပီး ၿမဳိ႕တစ္ပတ္ ပတ္ဖို႔ျပင္ရင္ ထားဘိုက ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန ေစာင္းေပေစာင္းေပ လာလုပ္ခ်င္ေသးတာ။ ခ်ီလီဆိုတဲ့ ငတိမေလးကလည္း သခင့္အားကိုးနဲ႔ ဘာစြာသလဲ မေမးနဲ႔။ အႏီွေလာက္အေကာင္ႀကီးကို ဆိုင္ကယ္ျခင္းထဲကေန လွမ္းလွမ္းရန္စခ်င္ေသးတာကိုး။ ႏွစ္ေကာင္သား လမ္းမွာေတြ႕ၾကရင္လည္း ခ်ီလီက အရင္ လိုက္ဆြဲတတ္ေလေတာ့ ဗႏၶဳလထားဘိုခမ်ာ ခ်ီလီကို ျမင္ရင္ ရြံေၾကာက္ႀကီးကို ျဖစ္ေရာ။ ေခြးကေလးမ်ားကလည္း မ်ဳိးရိုးနဲ႔ဆိုင္တဲ့ မာနကေလးေတြ ရွိတယ္ထင္ပါရဲ႕။ အရပ္တစ္ထြာေလာက္ပဲရွိတဲ့ ခ်ီလီက အရပ္အေမာင္း တစ္ေတာင္ေက်ာ္ေက်ာ္ေခြးႀကီး ထားဘိုကို ႏိုင္လိုက္တာမွ ေခ်းတံုးေခြးႏိုင္ဆိုတဲ့ စကားပံုအတိုင္း။ ခ်ီလီကေလးေရာက္လာလို႔ တစ္လေလာက္လည္းရွိလာေရာ ထားဘိုလည္း စိတ္ေျပာင္းလာတယ္ထင္ပါရဲ႕။ မနက္မိုးလင္းလို႔ တံခါးဖြင့္ရင္ အိမ္ေအာက္ကေန လာေစာင့္ေနပါေလေရာ။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ကို ဂရုမစိုက္ဘဲ ခ်ီလီရွိတဲ့ အိမ္ခန္းထဲကို လာလာေမွ်ာ္တာ ထံုးစံ။ အိမ္ေအာက္မဆင္းရတဲ့ တစ္ေကာင္ႁကြက္ မခ်ီလီကလည္း အိမ္ေပၚကေန အသံ တအုအုေပးပါသဗ်ား။ ေခြးအခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ၾကည္ေရးလုပ္ၾကတယ္ ထင္ပါရဲ႕။

လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးလေလာက္ကေတာ့ ထားဘိုတစ္ေကာင္ ခ်ီလီကို လာႏႈတ္မဆက္ေတာ့ျပန္ဘူး။ ဘယ္ႏႈတ္ဆက္အားမလဲ။ သူ႔ရာသီလည္းေရာက္ သူလည္းေခြးလားေျမာက္ၿပီကိုး။ ေအာင္မယ္…အႏွီကာလေရာက္ေတာ့ ထားဘိုတို႔က စြမ္းပါ့ဗ်ာ။ လမ္းေခြးထဲက ေခြးမေခ်ာေခ်ာေလးတစ္ေကာင္ကို အပီဆြဲထားလိုက္ပါေလေရာ။ သူ႔အဆက္ေခြးမေလးကို ဖြန္လာေၾကာင္တဲ့ လမ္းေခြးေတြကို ဟိန္းလိုက္ ေဟာင္လိုက္တာမ်ား ထားဘိုမွ ဟုတ္ပါေလစလို႔ သံသယျဖစ္ယူရတဲ့အထိ ေအာင္လိုက္ မာလိုက္တဲ့ အသံႀကီးနဲ႔ကိုး။ သင္းက ေၾကာက္ပါးဆိုေတာ့ အနာခံၿပီး ကိုက္လိမ့္မယ္ေတာ့ မထင္ေလနဲ႔။ အိမ္ေရွ႕ကေန ေဟာင္လႊတ္တာခ်ည္း။ က်န္တဲ့လမ္းေခြးေတြခမ်ာ စားရမဲ့ ေသာက္ရမဲ့ ဘ၀ေတြဆိုေတာ့ အေကာင္ခပ္လွီလွီေတြခ်ည္းမို႔ ထားဘိုေဟာင္သံၾကားရင္ကို လန္႔ေျပးၾကပါေလေရာ။ အႏွီလိုအခါမ်ဳိးေရာက္ရင္ေတာ့ ထားဘိုတို႔ သတၱိျပၿပီ။ လမ္းေပၚအထိ တက္လိုက္ၿပီး တ၀ုန္း၀ုန္းထိုးေဟာင္ၿပီသာမွတ္။ သင္းကလည္း အကဲဆတ္ခ်က္က ကမ္းကုန္။ ည ၁ နာရီ ၂ နာရီေလာက္မွာ လမ္းေခြးတစ္ေကာင္တစ္ေလကို အေ၀းႀကီးက လွမ္းျမင္ရင္ကို အိမ္ေရွ႕ထြက္ၿပီး ေဟာင္ေတာ့တာကလား။ အဓိပၸာယ္ကေတာ့ “ ေဟ့ေကာင္ေတြ ငါ လစ္ၿပီအထင္နဲ႔ ငါ့ျမာကေလးကို လာ၀ိုက္မယ္မႀကံနဲ႔…ငါ မအိပ္ေသးဘူးေနာ… ” လို႔ ဆိုလိုဟန္တူပါရဲ႕။ သင္းမ႑ပ္တိုင္တက္တာက အေရးမႀကီးဘူး။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ခမ်ာ ညတိုင္းလိုလို အိပ္ေရးေတြကို ပ်က္လို႔။

ေအာင္မယ္ ေခြးမ်ားကလည္း လူအတိုင္းကိုးဗ်။ သူ႔ေဘးမွာ သူ႔မဒီေခြးမေလးမ်ား ရွိေနလို႔ကေတာ့ ေမာင္ထားဘိုပံုစံက ေဆာင့္ႁကြားႁကြားနဲ႔ ဖိန္႔ဖိန္႔ႀကီး။ အားကိုးစမ္းအခ်စ္ရယ္ ဆိုတဲ့ ဒီဇိုင္းမ်ဳိးနဲ႔ကိုး။ သင္းဟာမကေလးကလည္း အနားကကို မခြာတာရယ္။ ေခြးခ်စ္ပါတယ္ဆိုတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ေတာင္ ညားခါစလင္မယားစတိုင္ ေျမွာက္ႁကြေျမွာက္ႁကြနဲ႔ ေအာက္ေျခလြတ္ေနတဲ့ ထားဘိုကို ၾကည့္ရတာ ျမင္ျပင္းကတ္လာတဲ့အထိ။  ဦးဟန္ၾကည္ သတိထားမိသေလာက္ ေခြးဆိုတဲ့ သဘာ၀က သူရို႕ရာသီေရာက္ရင္ ေတြ႕ကရာေခြးထီး ေခြးမ ႀကံဳသလို ၿမဳိင္လိုက္ၾကတာမ်ဳိး။ ႏွစ္ေကာင္ တပူးတြဲတြဲလုပ္ေနၾကလည္း လြန္ေရာကၽြံေရာ သံုးေလးရက္။ သည့္ထက္ၾကာရင္ ေနာက္တစ္ေကာင္နဲ႔ ၿငိၾကတာမ်ဳိး။ အႏွာေၾကာင့္ပဲ ေတြ႕ကရာလူနဲ႔ ႀကံဳသလိုျဖစ္ၾကပ်က္ၾကတဲ့ ေယာက်္ား မိန္းမေတြကို “ ေတာ္သလင္းေခြးဇာတ္ခင္း ” တယ္လို႔ သမုတ္ၾကတာကိုး။ ထားဘိုတို႔က် အႏွီလို မဟုတ္ေပါင္ဗ်ာ။ သူ႔ျမာကေလးကလည္း သူ႔နားကကို တစ္ဖ၀ါးမွ မခြာေတာ့တာ။ သင္းကလည္း သင္းပစၥည္းကေလးကို ဂရုစိုက္ခ်က္ကေတာ့ လူေတြေတာင္ အတုယူဖို႔ေကာင္းပါရဲ႕။ အစာေကၽြးရင္လည္း သင္းဟာမေလးကို အရင္အစားခိုင္းသဗ်ား။ ပိုသမွ်ကေလးကိုပဲ သင္းက စားေတာ္မူရွာပါေလေရာ။ ညဘက္ အိပ္ရင္လည္း သူ႔မဒီကေလးကို ခံုတန္းရွည္ေပၚမွာ အအိပ္ခိုင္းၿပီး သင္းကေတာ့ ေအာက္က တမံသလင္းေပၚမွာ အိပ္ပါေလေရာ။ ဦးဟန္ၾကည္ ညဘက္ အလုပ္ကျပန္လာလို႔ သင္းတို႔ႏွစ္ေကာင္ကိုၾကည့္လိုက္တိုင္း အႏီွလိုခ်ည္း ျမင္ေနရေတာ့ ကိုယ္ယူထားတဲ့ မိန္းမကို ေပယ်ာလကန္ျပဳတတ္တဲ့ ေယာက်္ားေတြအစား ရွက္ေတာင္ ရွက္လာတဲ့အထိ။

သင္းတို႔ႏွစ္ေကာင္ တပူးတြဲတြဲေနၾကတာ သူရို႕ရာသီ မကုန္ေသးလို႔ျဖစ္မွာပါလို႔ ဦးဟန္ၾကည္ေတြးထားမိေပမင့္ ဘယ္ဟုတ္လိမ့္တုန္း။ ေတာ္သလင္းလြန္ၿပီး ၿမဳိင္ထရာသီကုန္လို႔ တေပါင္းလထဲေရာက္လာတဲ့ သည္အခ်ိန္အထိ ႏွစ္ေကာင္သား ခ်စ္ၾကခင္ၾက ၾကင္နာၾကတုန္း။ ေၾသာ္…ကိုယ့္ေကာင္ ငေၾကာက္ႀကီးက သည္ေနရာက်ေတာ့လည္း ေယာက်္ားၿပီသသားပဲကိုး။ အေၾကာက္သန္လွတဲ့အေကာင္ျဖစ္ေပမင့္ သူ႔ဟာကေလးအတြက္ ေမြးထားလိုက္တဲ့ သတၱိေတြမွ မနည္းမေနာ။ ေယာက်္ားၿပီသတယ္ဆိုတာ ဗလႀကီးတာ သတၱိေကာင္းတာကို ဆိုလိုတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ ကိုယ့္တာ၀န္ကိုယ္ ေက်ပြန္ေအာင္ ထမ္းတယ္ဆိုမွ တကယ့္ေယာက်္ားေကာင္း မဟုတ္လား။ ရာသီကုန္ၿပီး သံုးေလးလၾကာတဲ့အထိ ထားဘိုကေတာ္မွာ ဗိုက္မျမင္လို႔ စပ္စုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုယ္၀န္ပ်က္က်သြားတယ္ဆိုကိုး။ ေၾသာ္… ထားဘိုႀကီးက သင္းမဒီကေလးကို သနားစိတ္နဲ႔ ဆက္ၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ေနတယ္ထင္ပါရဲ႕။ ၾကည့္စမ္း။ အသိဉာဏ္ျမင့္လွေခ်ရဲ႕ဆိုတဲ့ လူေတြက မယားငယ္ယူ ကီပင္ထား မာဆတ္သြားေနၾကေပမင့္ တစ္လင္တစ္မယားစနစ္ကို ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး က်င့္သံုးေနတဲ့ အဟိတ္တိရစၧာန္ ထားဘိုႀကီးမ်ား ေလးစားဖို႔ေကာင္းလိုက္ပါဘိ။ သို႔ေပမင့္ သင္းက ကိုယ့္အနား သိပ္မကပ္ေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔လည္း သင္းစိတ္ရင္းကို ခ်ီးက်ဴးေပမင့္ ေပယ်ာလကန္သေဘာမ်ဳိး ထားလိုက္တာေပါ့ေလ။ ကိုယ့္မွာလည္း ခ်ီလီကေလးနဲ႔ မဟုတ္လား။

လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္လေက်ာ္က ခ်ီလီကေလး ဆံုးသြားေတာ့ ခ်ီလီေလးအေလာင္းကို ထားဘိုႀကီးက လာနမ္းၾကည့္ေသးတာရယ္။ ငတိမ တကယ္ဆံုးတာမွ ဟုတ္ရဲ႕လားလို႔ လာစပ္စုဟန္ တူပါရဲ႕။ ခ်ီလီကေလး ဆံုးတာ ေသခ်ာမွန္းလည္းသိေရာ ေနာက္တစ္ရက္မနက္ မိုးလင္းလို႔ တံခါးဖြင့္လိုက္တာနဲ႔ အိမ္၀မွာ ထားဘိုႀကီး ေရာက္ေနပါေလေရာဗ်ား။ တံခါးဖြင့္တဲ့ မဒမ္ၾကည္ကို သင္းက လာႏႈတ္ဆက္တာကိုး။ မဒမ္ၾကည္ ေစ်းသြားေတာ့လည္း အၿမီးေလး တနန္႔နန္႔နဲ႔ လိုက္သြားတာမ်ား သင္းမဟုတ္တဲ့အတိုင္း။ ဦးဟန္ၾကည္ အလုပ္ၿပီးလို႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း အူးယားဖားယားေျပးႀကဳိလိုက္တာမွ ဘာမ်ားျဖစ္တာပါလိမ့္လို႔ စဥ္းစားယူရတဲ့အထိ။ ကိုယ့္ခ်ီလီေလး ဆံုးသြားလို႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ သင္းကို ေဒါကန္ေပသေပါ့။ ငါ့မွာ ကေလးဆံုးလို႔ ၀မ္းနည္းရတဲ့ၾကားမွာ သင္းက ၀မ္းသာျပေနေသးတယ္လို႔ေတြးၿပီး ေခြးနဲ႔အၿပဳိင္ စိတ္ေကာက္ေနမိတာနဲ႔ ထားဘိုႀကီးကို ဂရုေတာင္ မစိုက္ဘဲ ပစ္ထားလိုက္ပါေလေရာ။ ဟိုဘက္သည္ဘက္ ေဖာက္ျမင္ရေလာက္ေအာင္ ပါးလွပ္ေနတဲ့ ထားဘိုႀကီးကလည္း အႏွာကို သေဘာေပါက္ဟန္တူရဲ႕။ စိတ္ေပ်ာ့တဲ့ မဒမ္ၾကည္ကိုပဲ လိုက္ဖားပါေလေရာ။ တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ မဒမ္ၾကည္နဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရသြားၾကတယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဦးဟန္ၾကည္နားေတာ့ သိပ္မကပ္ရဲရွာဘူး။ ခပ္လွမ္းလွမ္းကေနပဲ အၿမီးနန္႔ျပေနရွာတာကလား။

အႏွီလို အၿမီးတနန္႔နန္႔နဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလာလုပ္ေနတာ တစ္ရက္မဟုတ္ ႏွစ္ရက္မဟုတ္ တစ္ပတ္ႏွစ္ပတ္ေလာက္ၾကာလာၿပီဆိုမွေတာ့ ေခြးခ်စ္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္လည္း ဘာသားနဲ႔ထုထားတာမွ မဟုတ္ဘဲ သင္းကို ျပန္ဂရုစိုက္မိပါေလေရာ။ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ မ်က္ႏွာေပးကိုျမင္ေတာ့ ထားဘိုႀကီး အားတက္သြားဟန္တူရဲ႕ အၿမီးေလး တနန္႔နန္႔နဲ႔ အနားလာကပ္ပါသဗ်ား။ လာစမ္းဆိုၿပီး ထားဘို ႀကီးကို ေကာက္ခ်ီလိုက္ေတာ့ ႀကီးေကာင္ႀကီးမား သတၱ၀ါႀကီးခမ်ာ ေၾကာက္လိုက္တာမွ အၿမီးတင္မကဘဲ နားရြက္ေတာင္ ကုပ္သြားတဲ့အထိ။ ေၾသာ္…သင္းက တကယ္သတၱိရွိလာတာမွ မဟုတ္ဘဲကိုး ခ်စ္ခ်စ္အတြက္ သတၱိေတြ ဇြတ္အတင္းေမြးထားတာပဲကိုးလို႔ သေဘာေပါက္သြားတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ေတာင္ သေဘာက်ၿပီး ရယ္မိပါေသးရဲ႕။ ကိုင္း ဗႏၶဳလႀကီး ႁကြေတာ္မူပါဘုရားလို႔ ေအာက္ခ်ေပးလိုက္ေတာ့ သေကာင့္သားခမ်ာ ေပ်ာ္ရွာတယ္ထင္ရဲ႕။ အၿမီးတင္မကဘဲ ခါးေတြပါ ရမ္းခါၿပီး ဦးဟန္ၾကည္အေပၚကို ဖက္တက္လိုက္တာမွ ငယ္ရည္းစားနဲ႔ ျပန္ေတြ႕တဲ့အတိုင္း။ ေနာက္တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ သင္းက သူ႔မဒီေလးပါေခၚလာၿပီး ဦးဟန္ၾကည္ကို လာဖားေသးတာရယ္။ ဦးဟန္ၾကည္အနားလာလိုက္ သူ႔ပစၥည္းေလးနားသြားလိုက္နဲ႔ သံုးေလးခါေလာက္လည္း လုပ္ၿပီးေရာ သင္းဟာမေလးလည္း ဦးဟန္ၾကည္နားလာကပ္ေရာ ဆိုၾကပါစို႔။ ေၾသာ္…သင္းက ဒါေလးက ကၽြန္ေတာ့္မဒီကေလးပါ သူ႔ကိုလည္း ခ်စ္ပါလို႔ လာအပ္တာကိုးဗ်…။ လည္လိုက္ ပါးလိုက္တဲ့ ထားဘို …။

အခုေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔မွာ ခ်ီလီေလးလည္းမရွိ။ အလုပ္မအားတာက တစ္ေၾကာင္း ေႏြရာသီတစ္လလံုး အပန္းေျဖခရီးရွည္ထြက္ဖို႔ ျပင္ဆင္ထားတာက တစ္ေၾကာင္း အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြ ရွိေနတာမို႔ ခ်ီလီကိုယ္ပြားေလးလည္း ထပ္မ၀ယ္ျဖစ္ေသးတာေၾကာင့္ ထားဘိုတစ္ေကာင္လည္း မနက္မိုးလင္းရင္ လာႏႈတ္ဆက္၊ မဒမ္ၾကည္ေစ်းသြားရင္ လုိက္သြား၊ ဦးဟန္ၾကည္ ျပန္လာရင္ လာႀကဳိနဲ႔ အလုပ္ေတြ ရွဳပ္ေနပါေလရဲ႕။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ေႏြရာသီ ခရီးစဥ္ၿပီးလို႔ ခ်ီလီကိုယ္ပြားကေလးတစ္ေကာင္ ထပ္ေမြးရင္ေတာ့ သေကာင့္သား ထားဘိုႀကီး ဘယ္လိုစတိုင္ခ်ဳိးဦးမယ္ မေျပာတတ္ဘူး။

ေလာေလာဆယ္ သည္စာေရးေနတဲ့ ညသန္းေခါင္အခ်ိန္ႀကီးမွာေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းက လမ္းေဘးေခြးတစ္ေကာင္ကို ဟိန္းေဟာက္ေနတဲ့ ထားဘိုႀကီးရဲ႕ အသံကို ဦးဟန္ၾကည္ ၾကားေနရပါရဲ႕။ မဒမ္ထားဘိုကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ခံုတန္းရွည္ေပၚမွာ ခန္႔ခန္႔ႀကီး ထိုင္ေတာ္မူၿပီး ခ်စ္ခ်စ္ႀကီးထားဘိုကို အားကိုးတဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ လွမ္းၾကည့္ေနမွာကို ဦးဟန္ၾကည္ ျမင္ေယာင္ေနမိပါေၾကာင္းဗ်ား…။     ။

( ဟန္ၾကည္ )

၂၈.၂.၂၀၁၄ ( ေသာၾကာေန႔ )

မနက္ ၁ နာရီ ၁၀ မိနစ္