သြားရကံႀကံဳ . . .

ခရစ္စမတ္ျပန္သြားတဲ့
အိမ္ရွင္မကို သြားႀကိဳဖို႔ မနက္ျဖန္ ရန္ကုန္ဆင္းရပါမယ္။
ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ ေက်ာင္းသံုးရက္ေက်ာ္ပိတ္ရမွာမို႔ ေပ်ာ္ေနၾကပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ရန္ကုန္မွာၾကာၾကာမေနဘဲ အျမန္ျပန္ၿပီး စာသင္ခ်ိန္အပ်က္နည္းေအာင္ ႀကဳိးစားေပးရပါလိမ့္မယ္။ စာေမးပြဲေျဖဖို႔လည္း ႏွစ္လေက်ာ္ပဲက်န္ေတာ့တာမို႔ပါ။

ခရီးသြားပ်င္းလွတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ဒီတစ္ခါေတာ့ အိမ္ရွင္မေကာင္းမႈနဲ႔ ခရီးအေ၀းႀကီး သြားဖို႔ကံႀကံဳရၿပီ ျဖစ္ပါေၾကာင္း။ ။

ခရစ္ေတာ္ႏွင့္ ပိုက္ဆံအိ္တ္ . . .

ေနာက္နာရီ၀က္ဆိုရင္
ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္တို႔ရဲ႕ သခင္ခရစ္ေတာ္ ေမြးဖြားသန္႔စင္တဲ့ အခ်ိန္အခါသမယကို ေရာက္ပါေတာ့မယ္။ တစ္နည္းေျပာရရင္ေတာ့ ထူးျမတ္တဲ့ ခရစ္စမတ္အခါေတာ္ ေရာက္ပါေတာ့မယ္။

အခါတိုင္းႏွစ္ေတြဆိုရင္ ဒီညမ်ဳိးမွာ အိမ္ရွင္မနဲ႔အတူ ခရစ္စမတ္ကူေစာင့္ရင္း ဘုရားသီခ်င္းဆိုဖို႔ ဂစ္တာတီးေပးေနက်ပါ။ သူမ်ားေတြကေတာ့ သက္ဆိုင္ရာ ဘုရားေက်ာင္းမွာ ခရစ္စမတ္ႀကိဳၾကရင္း ေပ်ာ္ၾကပါးၾကေပမယ့္ ကိုယ္နဲ႔အေနမ်ားလို႔ ကိုယ့္စိတ္ဓာတ္ပါကူးကုန္တဲ့ အိမ္ရွင္မကေတာ့ ဘုရားေက်ာင္းသြားၿပီး ကုသုိလ္တစ္ပဲ ငရဲတစ္ပိႆာျဖစ္မွာကို စိတ္မပါေတာ့တာေၾကာင့္ အခါေတာ္က်မွပဲ ဘုရားေက်ာင္းသြားတာ မ်ားပါတယ္။ ဒါကလည္း ကလိယုဂ္ဆုတ္ကပ္ဆိုတဲ့ သဘာ၀အရ ဘာသာတရားေတြက မြန္ျမတ္ၾကေပမယ့္ ဘာသာ၀င္ေတြ၊ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ေတြက အားနည္းလာတာကို ျပေနသလိုပါ။ ဘယ္သူေတြတရားပ်က္ၾကေပမယ့္ ကိုယ္တိုင္တရားမပ်က္ဖို႔လည္း အမ်ဳိးသမီးကို မၾကာမၾကာ အားေပးရတာ ျပန္သတိရျဖစ္ပါတယ္။

ညေနက အိမ္ရွင္မနဲ႔ ဖုန္းဆက္ျဖစ္ေတာ့ ေနာက္ႏွစ္ဆန္းပိုင္းမွပဲ ျပန္လာမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ေမာင္ႏွမေတြ စံုစံုလင္လင္ ေတြ႕ၾကတဲ့ပြဲျဖစ္တာမို႔ ေပ်ာ္ေနၾကပံုရလို႔ မုဒိတာပြားရပါတယ္။ ကိုယ့္မွာလည္း အခုထိမျမင္ေသးတဲ့ ေယာက္ဖေတြ၊ ခယ္မေတြကို အေ၀းကလွမ္းၿပီး ေဖာ္လံဖားေနရတာလည္း တစ္ေန႔တစ္ေန႔ အေမာပါ။ ပါသြားတဲ့ လက္ေဆာင္ေတြ မ်က္ႏွာေၾကာင့္လား၊ တကယ့္အရွိကိုမ်ားေျပာသလား မေတြးတတ္ေပမယ့္ ညေနက ဖုန္းဆက္ေတာ့ ခယ္မေတာ္က “တို႔အစ္ကိုႀကီးက ေခ်ာတယ္”လို႔ လွမ္းၿပီး ေထာပနာျပဳလိုက္တာေၾကာင့္ ငခ်ိတ္ေရာင္ကဲၿပီး သပိတ္လိုမဲေနတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ေတာ့ ဖရဏာပီတိမွာ ဂြမ္းဆီထိၿပီး
“လိုတာရွိလဲ လွမ္းမွာေနာ္”လို႔ အဆစ္ကေလးပါ ထည့္ေျပာလိုက္မိပါေၾကာင္း...။ ။

စကားခ်ပ္။ ။
ပါသြားတဲ့ ပိုက္ဆံေတြ ကုန္သြားတာေၾကာင့္ ဘဏ္ဖြင့္ရင္ ပိုက္ဆံလႊဲေပးဖို႔ အိမ္ရွင္မက ရာဇသံေပးတဲ့အတြက္ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ပြတ္ေနမိပါေၾကာင္း...

ျခေသၤ့လည္ျပန္ . . .

အိမ္ရွင္မ ခရီးသြားေနတာ ဒီေန႔နဲ႔ဆိုရင္ ၅ရက္ရွိပါၿပီ။

အရင္က ကိုယ္ေရးတဲ့ပို႔စ္ေတြမွာ အိမ္ရွင္မအေၾကာင္း တစ္ခါမွထည့္မေရးျဖစ္ပါ။
ကိုယ္တိုင္က ကိုယ့္အိမ္ရွင္မ ေတာ္ေၾကာင္းကို သူမ်ားေတြသိေအာင္ ေျပာရမွာ ရွက္တတ္တာေၾကာင့္လည္းပါသင့္သေလာက္ပါသလို အရင္ကတည္းက ခ်စ္တယ္၊ ႀကိဳက္တယ္ဆိုတာေတြကို သိပ္ၿပီးအေလးတယူ မရွိတတ္တာေၾကာင့္လဲ ပါပါတယ္။ တစ္ေယာက္တည္း ေတြးခ်င္ရာေတြး၊ ဖတ္ခ်င္ရာဖတ္၊ သြားခ်င္ရာသြားေနရတဲ့ အရသာကို ျမတ္ႏိုးလြန္းတာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုးလည္း ဘာရည္းစားမွမထားခဲ့ဘဲ ခပ္ရွင္းရွင္းပဲ ေနခဲ့တာပါ။

ဒါတင္ပဲလားဆုိရင္ အနားမွာလာၿပီး တြတ္တီးတြတ္တာ စကားေျပာတာ၊ စိတ္ေကာက္တာ၊ သ၀န္တိုတာေတြကိုလည္း အင္မတန္မွ ကေလးဆန္တဲ့အလုပ္ေတြလို႔ ယူဆခဲ့တာပါ။ သမီးရည္းတို႔ဘာသာဘာ၀ ေလွ်ာက္လည္ၾကတာ၊ စိတ္ထဲကမပါလည္း ကိုယ့္ရည္းစား စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ လိမ္ေျပာ၊ ညာေျပာရတာ၊ မအားတဲ့ၾကားက ရည္းစားစိတ္ႀကဳိက္ လုိ္က္ပို႔ရျပဳရတာေတြကို သူငယ္ခ်င္းသမီးရည္းစားအတြဲေတြကို ၾကည့္ရင္းကပဲ စိတ္ကုန္လြန္းတာေၾကာင့္ ဘယ္မိန္းကေလးကိုမွ မပတ္ခဲ့သလို ပတ္သက္လာမယ္ထင္ရင္လည္း ခပ္ေ၀းေ၀းကပဲ ႀကိဳေရွာင္ခဲ့ပါရဲ႕။ ကိုယ္ကနည္းနည္းေရွာင္လိုက္ရုံနဲ႔ မိန္းကေလးတို႔သဘာ၀ကိုက သူတို႔ကို စိတ္၀င္စားဟန္မျပရင္ ပထမပိုင္းေတာ့ မခံခ်ိမခံသာ ျဖစ္တတ္ၾကေပမယ့္ ၾကာလာရင္ “အေတာ္ႀကီးၾကယ္တဲ့ေကာင္”လို႔ သမုတ္ၿပီး ကိုယ့္ကိုျမင္ရင္ ခပ္ေ၀းေ၀းက ေရွာင္ၾကေတာ့တာမ်ားပါတယ္။ ကိုယ္လိုခ်င္တာကလည္း ဒီအေျခအေနမ်ဳိးပဲမို႔ ေက်ာင္းသားဘ၀ကို ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ကိုယ္ မဂၤလာရွိရွိနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးျဖတ္သန္းခြင့္ရခဲ့ပါရဲ႕။ ၾကာလာေတာ့ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းရွိလွတဲ့ ကိုယ့္ေမေမကပါ “သားကိုႀကိဳက္မယ့္လူမ်ားမရွိလိို႔လား”လို႔ပါ ေမးယူရေလာက္ေအာင္ ခ်စ္တာေတြ၊ ေမတၱာေတြကို စိတ္၀င္စားမႈ နည္းခဲ့တာပါ။ အဲဒီလို ေနခဲ့ေပမယ့္ စာေရးျခင္းအႏုပညာကို ၀ါသနာထံုလြန္းတာေၾကာင့္ ကဗ်ာေတြ၊ ၀ထၳဳတိုေတြေရးရင္ေတာ့ အငွားစိတ္ကူးယဥ္ၿပီး သဘာ၀မက်က်ေအာင္ေရးၿပီး စာဖတ္သူကို လွည့္စားခဲ့ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက ကိုယ္ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေတြကိုဖတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက မိန္းကေလးေတြကို ကိုယ္သိပ္စိတ္မ၀င္စားလွတာနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ အၿမဲလို သံသယရွိတာကို ေက်ာင္းသားဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး ခံခဲ့ရပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အသိဆံုးမို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေျပာသမွ်၊ သံသယေတြကို ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ပဲ ရင္ဆိုင္ခဲ့ႏိုင္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္တန္ေတာ့ ႏြားပိန္ကန္စၿမဲျဖစ္တဲ့ လူ႔သဘာ၀အရ
အခုကိုယ့္အိမ္ရွင္မ ျဖစ္လာမယ့္သူနဲ႔ ေတြ႕ၿပီး ရည္းစားထားတာ အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ ဆိုတဲ့ ကိုယ့္မူနဲ႔ကိုယ္ပဲ တစ္အိုးတစ္အိမ္ ထူေထာင္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္တို႔ရည္းစားသက္တန္းတေလွ်ာက္မွာေတာ့ ကိုယ့္ဇနီးေလာင္းကို မိုးေလာက္ႀကီးခ်စ္ပါတယ္၊ တစ္ေလာကလံုးမွာ ခင္သာအလွဆံုး၊ အာကာကိုလႊာပံုၿပဳလို႔ ေမယုကိုလည္း စုတ္တံမခ်ီခဲ့သလို သမုဒ္ကိုလည္း မင္ရည္ေဖ်ာ္ၿပီး ခ်စ္တယ္ႀကိဳက္တယ္ဆိုတဲ့ စကားေတြကို ကိုယ့္၀ထၳဳေတြထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြေလာက္ ေဖာခ်င္းေသာခ်င္း မသံုးခဲ့ရိုးအမွန္ပါ။ ကိုယ္ကေတာ့ သူ႔ကို ကိုယ္တို႔ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ ဘ၀စီမံခ်က္ေတြကိုပဲ ေျပာျဖစ္ခဲ့တာ မ်ားပါတယ္။ ခပ္ငယ္ငယ္ကေလးကတည္းက မိဘနဲ႔ေတာင္ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး မေနတတ္ခဲ့တဲ့ ကိုယ့္အတြက္ အခုလိုေနတာထိုင္တာဟာ မထူးဆန္းေပမယ့္ မိန္းကေလးျဖစ္တဲ့ သူ႕ခမ်ာမွာေတာ့ ကိုယ့္ကိုေတာ္ေတာ္သည္းခံခဲ့ရရွာမွာ အခုလိုေ၀းေနမွပဲ သနားမိပါေတာ့တယ္။

အခုေတာ့လည္း အိမ္မွာတစ္ေယာက္တည္းေယာင္ခ်ာခ်ာဘ၀နဲ႔ ခရီးသြားေနတဲ့ အိမ္ရွင္မကို သတိတရရွိရင္းက ဆရာစိုင္းခမ္းလိတ္ေရးခဲ့တဲ့ “ျခေသၤ့လည္ျပန္”သီခ်င္းကိုပဲ မၾကာမၾကာ နားေထာင္ျဖစ္ေနပါရဲ႕ေလ။ ။

လြမ္းတတ္သလိုလြမ္းမိသည္ . . .

အတူေနတာ ရွစ္ႏွစ္ၾကာေတာ့
ေမတၱာသစၥာ ရင္မွာတြယ္ရစ္
ခ်စ္ျခင္းတာရွည္ ခိုင္ၿမဲသည္မို႔
တစ္ၿမိဳ႕တစ္ရြာ ေ၀းၾကရာ၀ယ္
ရင္၀ယ္ႏြမ္းလ် လြမ္းရသည္...

ခရစ္စမတ္ပြဲေတာ္အတြက္ ၁၅ရက္ေန႔ကပဲ ကိုယ့္ဇနီးသည္ သူ႔ေဒသကို ျပန္သြားပါတယ္။
အိမ္မျပန္တာ ၈ႏွစ္ေက်ာ္လာၿပီျဖစ္ေတာ့ ျပန္ခ်င္ရွာမယ္ေလ။
ၿပီးေတာ့ တစ္ျပည္လံုးမွာ ျပန္႔ႀကဲေနၾကတဲ့ သူ႔ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔လဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေတြ႕ခ်င္မွာမို႔ ကိုယ္လိုက္မသြားျဖစ္ေတာ့ပါ။ ႏွစ္ပတ္ေက်ာ္၊ သံုးပတ္ေလာက္ၾကာမယ့္ခရီးျဖစ္တာမို႔ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေတြကို ပစ္ထားလို႔မရတာေၾကာင့္လည္း ပါပါတယ္။ ပစ္ထားလို႔ရဦးေတာင္ ကိုယ့္အေနနဲ႔ ဘယ္လိုမွ ပစ္မထားႏိုင္ပါ။ စာေမးပြဲႀကီးေျဖဖို႔ သံုးလေတာင္ မလိုေတာ့တဲ့ အခုလို အခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ကိုယ္တို႔ပညာေရးသမားေတြအတြက္ တစ္ရက္၊ တစ္မနက္ဟာလည္း ေရႊထက္ေတာင္ အဖိုးတန္တာမို႔ အင္မတန္တန္ဖိုးထားၿပီး ႏွေျမာရပါတယ္။

ခပ္ငယ္ငယ္က စာစီစာကံုးေရးၾကတုန္းက ကိုယ္တို႔ေရးခဲ့ၾကပါတယ္။ က်န္းမာေရးနဲ႔ လြတ္လပ္ေရးဟာ ေလနဲ႔တူတယ္လို႔။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ရွိေနတုန္းမွာ တန္ဖိုးထားရေကာင္းမွန္းမသိၾကဘဲ ဆံုးရႈံးေတာ့မွ ႏွေျမာရတဲ့ အရာေတြျဖစ္ေနလို႔ပါ။ အခုလည္း အဲဒီစာသားကို ျပန္ကိုးကားရမလိုပါ။ အိမ္ရွင္မတစ္ေယာက္ရဲ႕ တန္ဖိုးကို သူအေ၀းေရာက္ေနမွ ပိုသိရပါေတာ့တယ္။ အိမ္ရွင္မသြားလို႔ ႏွစ္ရက္ေတာင္မၾကာေသးပါ ကိုယ့္အိမ္တစ္ခုလံုး ပစၥည္းေတြ ေနသားတက်မရွိေတာ့ပါ။ ကိုယ္ကလည္း ေန႔ခင္းတစ္နာရီေက်ာ္၊ ႏွစ္နာရီေလာက္ပဲ အိမ္ကပ္ခြင့္ရတာမို႔ သန္႔ရွင္းေရးေတြဘာေတြလည္း အာရုံမထားႏိုင္ပါ။ ေန႔ခင္းပိုင္း နားခ်ိန္မွာ က်န္တဲ့အရာေတြထက္ ကိုယ့္လုပ္ငန္းအတြက္ ျပင္ဆင္စရာေတြျပင္ဆင္ခ်င္ျပင္ဆင္၊ မျပင္ဆင္ခ်င္ရင္လည္း ညေနပိုင္း အလုပ္ခ်ိန္မွာ အားျပည့္အင္ျပည့္ရွိေအာင္ တေရးတေမာအိပ္ခ်င္အိပ္ဆိုေတာ့ အိမ္ရွင္မရွိတုန္းက လုပ္တဲ့အလုပ္ေတြဟာ လစ္ဟာကုန္ေတာ့တာပါ။

တကယ္ဆိုရင္ ကိုယ္တို႔ဆရာ၀န္လူမ်ဳိးဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ေလးကို အၾကင္နာ၊ သံေယာဇဥ္ နည္းၾကတဲ့လူမ်ုဳိးပါ။ ေရာဂါေတြ၊ ေ၀ဒနာခံစားရတာေတြနဲ႔ ယဥ္ပါးေနၾကသူေတြမို႔ ေတာ္ရုံအရာေလာက္ကို မသနားတတ္ေတာ့သလို ဘာကိုမွလည္း တြယ္တြယ္တာတာ သိပ္မရွိေတာ့ပါ။ ဒီၾကားထဲမွာ ကို္ယ္ကလည္း ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ဘယ္သူ႔ကိုမွ တြယ္တာတာေတြဘာေတြ သိပ္မရွိခဲ့တာေၾကာင့္ လြမ္းတယ္ဆိုတာ စိတ္ကူးယဥ္ၿပီးခံစားရုံသာ ခံစားခဲ့ဖူးတာေၾကာင့္ ဘာကိုေခၚမွန္း လက္ေတြ႕မသိခဲ့ရုိုးအမွန္ပါ။ အခုလို အိမ္ရွင္မ ခရီးထြက္သြားလို႔ ရင္ထဲမွွာ ဟာတာတာျဖစ္က်န္ရစ္ေတာ့မွ လြမ္းတယ္ဆိုတာ ဒါမ်ဳိးကိုေခၚတာျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိထားမိပါေတာ့တယ္။ အခါတိုင္း အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ျမင္ေနက်ေနရာမွာ ျမင္ေနက်သူ႔ကို မျမင္ရတာလည္း တကယ့္ကို ဟာတာတာႀကီး ျဖစ္လို႔ေနပါရဲ႕။

အလုပ္ခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ လက္မလည္ေအာင္ အလုပ္မ်ားေနတာမို႔ လြမ္းတာေတြ၊ သတိရတာေတြ သိပ္မခံစားရပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီရက္ေတြမွာ အလုပ္ခ်ိန္ကို အခါတိုင္းထက္ နည္းနည္းပိုယူလိုက္ပါတယ္။ အခါတိုင္း အိမ္ကို ည၈နာရီေလာက္ ျပန္ျဖစ္ေပမယ့္ ဒီရက္ေတြမွာေတာ့ ၉နာရီေလာက္မွပဲ သင္တန္းကို ျဖဳတ္ေပးျဖစ္ပါေတာ့တယ္။ ကိုယ္လည္းအလြမ္းေျပ ကိုယ့္ကေလးေတြလည္း အက်ဳိးရွိပါတယ္။

ဆရာဆိုေတာ့လည္း သာမန္လူလိုမလြမ္းဘဲ ဆရာလိုပဲ လြမ္းရေပမယ့္ တစ္ရက္တစ္ခါေတာ့ ဖုန္းမွန္မွန္ဆက္ရပါေသးရဲ႕...

အလွဴ . . .

အလွဴေျမာက္ခဲ့ပါၿပီ...
မေန႔ညေနကပဲ ဘကစာသင္ေက်ာင္းအတြက္ စာသင္ခံု၁၈စံု လုပ္ထားတာကို သြားၿပီးလွဴျဖစ္ပါတယ္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းကို ေရာက္သြားမွ ေက်ာင္းသားအင္အားက ကို္ယ္ထင္ထားသလို ၄၊၅ရာ မဟုတ္ဘဲ မူလတန္းအဆင့္ေက်ာင္းသား ၁၅၀၀ေက်ာ္ေနတာေတြ႕ရေတာ့ အံၾသမိသလို ဆရာေတာ္ရဲ႕ ေစတနာကိုလည္း ေလးစားမိရပါေတာ့တယ္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း၀န္းတစ္ခုလံုးလည္း ေက်ာင္းသားေလးေတြနဲ႔ ျပည့္ေနပါတယ္။ ရွိသမွ် ေက်ာင္းေဆာင္အားလံုးလည္း သံဃာေဆာင္မဟုတ္ေတာ့ဘဲ စာသင္ေဆာင္ေတြျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ကေလးသံုးေလးေယာက္နဲ႔ နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာေအာင္ေနရရင္ေတာင္ နားေတြပူ၊ မ်က္စိေတြေနာက္ၿပီး ဦးေဏွာက္ေတြပါ ပြက္ကုန္တဲ့ ကိုယ္ေတာ့ ဒီကေလးပုစုခရုေလးေတြနဲ႔ ေက်ာင္းတိုက္ထဲမွာ ေပ်ာ္ေနတဲ့ ဆရာေတာ္ကို မေလးစားဘဲ မေနႏိုင္ပါ။

ပိုေလးစားတဲ့ အခ်က္က
ဒီဘကေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းသားေတြကို ဘာသာမခြဲ၊ လူမ်ဳိးမျခားဘဲ သင္ယူခြင့္ေပးတာကိုပါ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဘာသာ၀င္အမ်ားစုက ဘာသာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ တစ္ေၾကာင္းစြဲဆန္ၾကသူေတြမ်ားတာမို႔ အခုလိုဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ ဆရာေတာ္က ဘာသာစြဲ၊ ဂိုဏ္းဂဏစြဲမထားဘဲ လူကိုသာေရွ႕တန္းတင္ၿပီး ပညာေရးအတြက္ ၀န္ေဆာင္မႈေတြကို စြမ္းစြမ္းတမန္လုပ္ေပးေနတာ ၾကည္ညိဳလြန္းမက ၾကည္ညိဳမိပါတယ္။ ဘာမွအစီအစဥ္ အေထြအထူးမရွိဘဲ ေရွာင္တခင္လို သြားလွဴတာေၾကာင့္ ေက်ာင္းတိုက္မွာ ေက်ာင္းသားေလးေတြအတြက္ ဘာေတြလုိအပ္ေနတယ္ဆိုတာ ေသေသခ်ာခ်ာမေလ့လာမိခဲ့တာေၾကာင့္ ေနာက္တစ္ခါထပ္ၿပီး လွဴဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထားပါေသးတယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
စာသင္ခံုေတြဆိုတာ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ မရွိမျဖစ္အရာေတြျဖစ္တာမို႔ ကိုယ္တို႔လွဴတဲ့ စာသင္ခံုသစ္ေလးေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသားေလးေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ တက္တက္ႁကြႁကြ ပညာသင္ယူေနၾကတဲ့ ပံုကို မ်က္စိထဲမွာ ျမင္ေယာင္ရင္း ဒီေန႔အထိ ေက်နပ္ပီတိျဖစ္ေနမိပါေသးရဲ႕။ ။

ဒီဇင္ဘာမိုး . . .

ႀကံႀကီးရယ္တဲ့ စည္ရာ
ေဆာင္းတြင္းမွာ မိုးရြာလို႔
ဘယ္ရာသီ ဘယ္ပံုေျပာင္းတယ္
ေတြးခက္ပါေၾကာင္း

မေန႔က ထူးထူးဆန္းဆန္းပဲ ဒီဇင္ဘာေဆာင္းတြင္းႀကီးမွာ မိုးေတြရြာပါတယ္။ ဒီေန႔လည္း တစ္ေန႔ခင္းလံုး မိုးေတြတဖြဲဖြဲက်ေနေလရဲ႕။ ၾသကာသေလာကႀကီးလည္း ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၿပီလဲ မေျပာတတ္ေတာ့ပါ။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေဆာင္းတြင္းႀကီးမွာ မိုးကာအက်ႌထုတ္၀တ္ၿပီး ရာသီေတာ္ဦးကို ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ပဲ ရင္ဆိုင္လိုက္ရပါေတာ့တယ္။

ရာသီေဖာက္ျပန္တာေၾကာင့္ ဒီဘက္ႏွစ္ေတြမွာ မုန္တိုင္းေတြကလည္း နံမည္အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ေလာကသားေတြဆီကို မၾကာမၾကာ အလည္လာကုန္ၾကပါတယ္။ နာဂစ္၊ ဆူနာမီ၊ ဘစ္ဂ်္လီ ကုလားလိုတစ္မ်ဳိး စပိန္လိုတစ္ဖံု အမ်ဳိးေတြစံုစံုနဲ႔ ကိုယ္တို႔ကို ႏႈတ္ခြန္းေတာ္ေတြ ဆက္သလို႔ မရိုးႏိုင္ေအာင္ ၾကည္စယ္ေတာ္မူရက္ၾကပါေပတယ္။ ရာသီေတြေဖာက္ဆို သစ္ေတာေတြလည္း ေပ်ာက္သေလာက္ရွိကုန္ၾကၿပီ မဟုတ္ပါလား။
ကမၻာ့ေျမလႊာက ရသမွ် ေျမေပၚ၊ ေျမေအာက္ သယံဇာတေတြကို တိုးတက္တဲ့နည္းပညာအကူအညီနဲ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာထုတ္လိုက္ၾက သံုးလိုက္ၾကတာ အခုဆိုရင္ ခန္းမယ့္အေရးကိုေတာင္ ေတြးၿပီးပူေနရပါပေကာလား။ ကိုယ္တို႔တစ္သက္ေတာင္ ဒါေတြကုန္မွာစိုးေနရရင္ ေနာင္လာေနာက္သားေတြအတြက္ဆိုရင္ေတာ့ မလြယ္ေရးခ်မလြယ္တာ ေသခ်ာေနေပါ့။ ခက္တာက ေဖာက္ျပန္လြန္းတဲ့ ဒီရာသီသဘာ၀ကို ျပဳျပင္ၾကဖို႔ဆိုတာကလည္း ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း သစ္ပင္ေတြစိုက္၊ ေလထုသန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေနလို႔ ရတာမဟုတ္တဲ့ ကိစၥျဖစ္ေနတာပါပဲ။

ကိုယ္ကေတာ့ ပညာေရးသမားျဖစ္တာေၾကာင့္ ဒါေတြကို ေျဖရွင္းဖို႔ လူေတြအားလံုး ပညာတတ္ရမယ္လို႔ပဲ ေကာက္ခ်က္ခ်မိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပညာတတ္ေခြးၿမီးေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကရင္လည္း တတ္တဲ့ပညာအားကိုးနဲ႔ ကမၻာကိုဖ်က္မယ့္ ပညာရွင္ႀကီးေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကရင္လည္း ေဆးအတြက္ေလးကုန္ပါဦးမယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူေတြကို ပညာေရာ၊ အသိပါ တြဲၿပီးေပးႏိုင္ရင္ လွပတဲ့ေလာကသစ္(အားလံုးရဲ႕ အိပ္မက္ထဲက ကမၻာ) ကို တည္ေဆာက္ႏိုင္မွာ မလြဲေတာ့ပါ။
အင္း...မနက္ျဖန္သို႔မဟုတ္ ဘယ္ေသာခါမ်ား ျဖစ္ေနမလားေတာ့ မေျပာတတ္ေတာ့...

ရင္ေလးတယ္ . . .

ေက်ာင္းသားေတြကို
နားေနခ်ိန္လံုေလာက္ေအာင္ေပးသင့္သလား။
ဒါမွမဟုတ္...
ရသမွ်အခ်ိန္တိုင္း စာသင္သင့္သလား။

ကိုယ္လည္းစာသင္ေနတဲ့ဆရာျဖစ္ေနၿပီမို႔ ဆရာေတြရဲ႕ခံစားခ်က္ကို နားလည္ပါတယ္။ ဆရာဆိုတာကေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ရသမွ်အခ်ိန္တိုင္း စာသင္ေနခ်င္တာပါ။ တစ္ေရးႏိုးထၿပီးစာသင္ရရင္လည္း ကိုယ္တို႔ဆရာေတြကေတာ့ ေပ်ာ္တာပါပဲ။ လင္မယားရန္ျဖစ္ေနရင္းက ေက်ာင္းသားေတြေရာက္လာရင္လည္း ရန္ျဖစ္ေနတာကို ခဏနားၿပီး စာသင္လိုက္တာပါပဲ။ စာသင္ၿပီးမွ ျပန္ရန္ျဖစ္တာေပါ့ေလ။

ေနမေကာင္းလို႔ ဖ်ားခ်င္သလိုျဖစ္ေနရင္လည္း စာသင္ခ်ိ္န္တစ္ခ်ိန္ေလာက္ အင္တိုက္အားတိုက္သင္လိုက္ရင္ ေခၽြးညီသြားၿပီး အဖ်ားက်သြားေလ့ရွိတာပါ။ ေဆာင္းရာသီခ်မ္းေနရင္လည္း စာသင္ရင္း လႈပ္ရွားလိုက္ရင္ အပူထြက္ၿပီး အခ်မ္းသက္သာသြားပါရဲ႕။ ေႏြရာသီပူပူေလာင္ေလာင္ႀကီးမွာလဲ စာသင္လို္က္ရင္ ေခၽြးထြက္လာၿပီး ေခၽြးေလးတစ္စိုစိုနဲ႔ အပူသက္သာသြားပါေရာ။ အိမ္ေထာင္ေရးျပႆနာ၊ စီးပြားေရးျပႆနာ၊ လူမႈေရးျပႆနာေတြေၾကာင့္ စိတ္ညစ္ေန၊ စိတ္ဆင္းရဲေနရင္လည္း စာတစ္ခ်ိန္ေလာက္သင္လိုက္ရင္ ေက်ာင္းသားေတြၾကားထဲမွာ ရယ္လိုက္ေမာလိုက္ ဆူလိုက္ေငါက္လိုက္နဲ႔ မၾကာခင္ပဲ စိတ္ညစ္ေျပသြားေလ့ရွိပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဆရာဆိုတဲ့ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးအတြက္ စာသင္ျခင္းဟာ သူ႔အတြက္ ရာသီဒဏ္၊ ေလာကဓံ၊ ပတ္၀န္းက်င္ဒဏ္၊ အရာရာ သက္သာေစတဲ့ တကယ့္မဟာၾသသဓေဆးႀကီးတစ္ပါးျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ စာသင္ယူျခင္းကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ေဆးခါးႀကီးပါ။
ေရာဂါေပ်ာက္မွန္းသိေပမယ့္ အ၀င္ဆိုးလွတဲ့ ေဆးခါးႀကီးလိုပဲ ဘ၀အတြက္ လိုအပ္မွန္းသိေပမယ့္ ကေလးတို႔ဘာ၀ ေပ်ာ္ခ်င္ပါးခ်င္၊ လည္ခ်င္ပတ္ခ်င္စိတ္ေတြကို ခ်ဳိးႏွိမ္ၿပီး ကိုယ္ပိုင္လြတ္လပ္ခြင့္ေတြကိုပါ စေတးၾကရတာျဖစ္လို႔ ကေလး၁၀၀မွာ ၁၀၀လံုးပဲ စာသင္ခ်ိန္ေတြကို ပ်င္းၾကေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါကိုလည္း အျပစ္လို႔ျမင္လို႔ မျဖစ္ပါ။ လူ႔သဘာ၀ကို အျပစ္ျမင္ေနလို႔ကေတာ့ ကိုယ္ပဲဒုကၡေရာက္ရပါလိမ့္မယ္။ ကိုယ္လည္း ငယ္ငယ္က ပ်င္းခဲ့တာပါပဲ။ ဘယ္သူမဆို ေက်ာင္းသားဘ၀ကေတာ့ စာသင္ရမွာ၊ စာၾကည့္ရမွာ ပ်င္းခဲ့တဲ့လူေတြခ်ည္းပါပဲ။ အရြယ္ရလာ၊ ရာထူးဌာနႏၲရေတြရလာ၊ ဂုဏ္ပုဒ္ေတြရွိလာမွပဲ ငယ္ငယ္က ၀ီရိယရွိခဲ့သေယာင္ေယာင္၊ စာႀကိဳးစားရမွာ စာေမးပြဲေျဖရမွာ ေပ်ာ္ခဲ့သေယာင္ေယာင္၊ ဆရာေတြဆိုဆံုးမတာေတြကို ေက်နပ္ခဲ့သေယာင္ေယာင္ လုပ္ၾကသူေတြခ်ည္းပါပဲ။

ဒီေတာ့ ကိုယ္တို႔လူႀူကီးေတြအေနနဲ႔ ကေလးေတြေရွ႕မွာ ဟိတ္ဟန္တစ္ခြဲသားနဲ႔ ငယ္ငယ္ကဒီေခတ္ကေလးေတြလိုမဟုတ္ဘဲ ၀ီရိယအရာ၊ စိတ္ဓာတ္အရာမွာ ဧတဒဂ္ရခဲ့သလို ပံုဖမ္းမေနဘဲ ရိုးရိုးသားသားနဲ႔ ကိုယ္တို႔ေတြလည္း ငယ္ငယ္က ပ်င္းခဲ့ေၾကာင္း ရဲရဲႀကီး၀န္ခံလိုက္ေစခ်င္ပါတယ္။ ကိုယ့္တုန္းက ပ်င္းခဲ့ၿပီး သူမ်ားပ်င္းေတာ့မွ နင္ပဲငဆ ဆူေန၊ ေငါက္ေနတာေတြကို ၾကားရလြန္းလို႔ နားၾကားျပင္းကတ္ကတ္ရွိလွတာေၾကာင့္ ဒီိပို႔စ္ကိုေရးျဖစ္တာပါ။ ကေလးေတြရဲ႕ သဘာ၀ကိုလည္း နားမလည္၊ ေခတ္ကိုလည္း ျမင္ေအာင္မၾကည့္၊ ငါႏွင့္ငါသာႏႈိင္းစရာဆိုတဲ့ သံုးမရတဲ့အတၱေတြ တစ္ပုံတစ္ေခါင္းနဲ႔ ပညာေရးလုပ္သားတစ္ခ်ဳိ႕ႏွိပ္စက္တာကို မခ်ိမဆန္႔ခံေနရရွာတဲ့ ကိုယ္တို႔ေက်ာင္းသားေလးေတြကို သနားလာတာေၾကာင့္လဲ ပါပါတယ္။

ဆရာတစ္ခ်ဳိ႕ကေျပာပါေသးတယ္။ “ေပးတဲ့ငါတို႔ကေတာင္ ေပးႏိုင္ေသးတာ၊ ယူတဲ့နင္တို႔က ဘာေၾကာင့္မယူႏိုင္ရတာလဲ” တဲ့။ ေတာ္ေတာ္ေလး မိုက္ရိုင္းတဲ့ ၾသ၀ါဒကထာပါပဲ။ ဒါဆိုရင္ ကိုယ္တစ္ခုေျပာၾကည့္ခ်င္တယ္။ အဲဒီပုဂၢဳိလ္ထူးေတြကို ကိုယ့္အိမ္က အ၀တ္အစားထည့္တဲ့ ဗီရိုတစ္လံုးလက္ေဆာင္ေပးမယ္။ ဒီအတိုင္းသယ္သြားရမယ္လို႔။ မသယ္ႏိုင္ရင္ ကိုယ္ေျပာမယ္ေလ။ “ေပးတဲ့လူကေတာင္ေပးႏိုင္ေသးတာ၊ ယူတဲ့သူက ႏိုင္ေအာင္သယ္သြားေပါ့”လို႔။

ဆရာတစ္ေယာက္က ေပးတယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ဦးေဏွာက္ထဲမွာ ရွိတာကို ထုတ္ေပးတာျဖစ္လို႔ သိပ္အပန္းႀကီးတာမဟုတ္ပါ။ ကေလးတစ္ေယာက္က ယူရတယ္ဆိုတာ တစ္ခါမွမျမင္ဖူး၊ မေတြ႕ဖူးတဲ့ စာေတြကို သူ႔ဦးေဏွာက္ထဲကို အတင္းသြင္းယူရတာျဖစ္လို႔ အင္မတန္မွ ပင္ပန္းပါတယ္။ ဒါေလးေလာက္ေတာင္ နားမလည္ဘဲ ပညာေရးေလာကမွာ မင္းမူေနၾကတဲ့ ခ်စ္လွစြာေသာ ၀ါရင့္(၀ါၿပီးရင့္ေနလို႔ ေႁကြရုံပဲ က်န္ေတာ့တဲ့) ပညာေရး၀န္ထမ္းေတြ နားမလည္ႏိုင္ၾကရင္ျဖင့္ ေနာင္လာေနာက္သားေတြရဲ႕ အနာဂတ္အေရးကို ဦးဟန္ၾကည္ ေတြးရင္းေတြးရင္း ရင္ေလးမိပါေၾကာင္း။ ။

ဥယ်ဥ္မွဴး၏ ေသာကမ်ား . . .

စာေမးပြဲတစ္ပတ္ၿပီးသြားျပန္ပါၿပီ။ ေက်ာင္းသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက်ကုန္ၾကပါတယ္။
က်တယ္ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို သံုးစုခြဲၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ -
(၁) ႀကိဳးစားပါလ်က္နဲ႔ ထိုက္သင့္တဲ့အဆင့္မမီေသးလို႔ က်တဲ့ေက်ာင္းသားေတြ
(၂) ဥာဏ္ရည္ရွိပါလ်က္နဲ႔ မႀကိဳးစားလို႔ က်တဲ့ေက်ာင္းသားေတြ
(၃) ဥာဏ္ရည္လည္းမမီ ႀကိဳးလည္းမႀကိဳစားတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ
ဆိုၿပီးေတြ႕ရပါတယ္။

ဒီအုပ္စုသံုးစုထဲမွာ ေနာက္ဆံုးအုပ္စုအင္အားမ်ားသြားရင္ ျပႆနာလွလွႀကီးတက္ပါၿပီ။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ကိုယ့္မွာအဲဒီအုပ္စု၀င္ေက်ာင္းသား ေလးေယာက္ေတြ႕ေနပါတယ္။ ဒုတိယအုပ္စု၀င္ေက်ာင္းသား မ်ားေနၿပီးေတာ့ ပထမအုပ္စု၀င္ေက်ာင္းသား ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ရွိေနပါတယ္။ ပထမအုပ္စုနဲ႔ ဒုတိယအုပ္စုက ေက်ာင္းသားေတြကို ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းေပးရမွာ သိပ္၀န္မေလးပါ။ နည္းနည္းေလး ၀ီရိယစိုက္ထုတ္ၿပီး တြန္းအားေပးလိုက္ရင္ လိုခ်င္တဲ့အတိုင္းအတာမဟုတ္ေသးရင္ေတာင္ အထိုက္အေလ်ာက္ေတာ့ ျဖစ္ေျမာက္လာပါလိမ့္မယ္။ မညာတမ္းေျပာရရင္ေတာ့ တတိယအုပ္စု၀င္ေက်ာင္းသားေတြကိုေတာ့ စိတ္ပ်က္ခ်င္ခ်င္ပါ။ အားနည္းတဲ့ဥာဏ္ရည္ကို သူမ်ားထက္သာတဲ့ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈနဲ႔ ျဖည့္ရမွာျဖစ္ေပမယ့္ ေလလာရာဖင္ေပး၊ ေအးေအးေနၾကတာ ဘယ္လိုမွခံစားလို႔မရပါ။

ဒါေၾကာင့္ တတိယအုပ္စု၀င္ေက်ာင္းသားေတြကို ဒီလေနာက္ဆံုးအႀကိမ္သတိေပးထားပါတယ္။ ေနာက္လစာေမးပြဲမွာ စိတ္ေက်နပ္ေလာက္တဲ့ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈမ်ိဳးမေတြ႕ရရင္ေတာ့ သင္တန္းကေန ပယ္ရပါလိမ့္မယ္။ ဒီလထဲမွာပဲ သင္ခန္းစာေတြကို ျပန္လွန္သင္ၾကားျခင္းေတြစေတာ့မွာမို႔ အရင္လကထက္ေတာ့ ရလဒ္ေတြပိုေကာင္းရမွာပါ။ တကယ္လို႔ ေကာင္းမလာရင္ေတာ့လည္း ရွင္ေတာ္ဘုရားေဟာေတာ္မူတဲ့ ျဗဟၼစိုရ္တရားေလးပါးထဲက ေနာက္ဆံုးတစ္ပါးျဖစ္တဲ့ ဥေပကၡာတရားကို ပီပီျပင္ျပင္က်င့္သံုးၿပီး ေရေလာင္းထားတဲ့ အပင္ေတြရွင္သန္ႀကီးထြားဖို႔ ေပါင္းႏႈတ္ရပါေတာ့မယ္။

အင္း...ဥယ်ာဥ္မွဴး၏ ေသာကမ်ားပါပဲေလ...