ရင္ေလးတယ္ . . .

ေက်ာင္းသားေတြကို
နားေနခ်ိန္လံုေလာက္ေအာင္ေပးသင့္သလား။
ဒါမွမဟုတ္...
ရသမွ်အခ်ိန္တိုင္း စာသင္သင့္သလား။

ကိုယ္လည္းစာသင္ေနတဲ့ဆရာျဖစ္ေနၿပီမို႔ ဆရာေတြရဲ႕ခံစားခ်က္ကို နားလည္ပါတယ္။ ဆရာဆိုတာကေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ရသမွ်အခ်ိန္တိုင္း စာသင္ေနခ်င္တာပါ။ တစ္ေရးႏိုးထၿပီးစာသင္ရရင္လည္း ကိုယ္တို႔ဆရာေတြကေတာ့ ေပ်ာ္တာပါပဲ။ လင္မယားရန္ျဖစ္ေနရင္းက ေက်ာင္းသားေတြေရာက္လာရင္လည္း ရန္ျဖစ္ေနတာကို ခဏနားၿပီး စာသင္လိုက္တာပါပဲ။ စာသင္ၿပီးမွ ျပန္ရန္ျဖစ္တာေပါ့ေလ။

ေနမေကာင္းလို႔ ဖ်ားခ်င္သလိုျဖစ္ေနရင္လည္း စာသင္ခ်ိ္န္တစ္ခ်ိန္ေလာက္ အင္တိုက္အားတိုက္သင္လိုက္ရင္ ေခၽြးညီသြားၿပီး အဖ်ားက်သြားေလ့ရွိတာပါ။ ေဆာင္းရာသီခ်မ္းေနရင္လည္း စာသင္ရင္း လႈပ္ရွားလိုက္ရင္ အပူထြက္ၿပီး အခ်မ္းသက္သာသြားပါရဲ႕။ ေႏြရာသီပူပူေလာင္ေလာင္ႀကီးမွာလဲ စာသင္လို္က္ရင္ ေခၽြးထြက္လာၿပီး ေခၽြးေလးတစ္စိုစိုနဲ႔ အပူသက္သာသြားပါေရာ။ အိမ္ေထာင္ေရးျပႆနာ၊ စီးပြားေရးျပႆနာ၊ လူမႈေရးျပႆနာေတြေၾကာင့္ စိတ္ညစ္ေန၊ စိတ္ဆင္းရဲေနရင္လည္း စာတစ္ခ်ိန္ေလာက္သင္လိုက္ရင္ ေက်ာင္းသားေတြၾကားထဲမွာ ရယ္လိုက္ေမာလိုက္ ဆူလိုက္ေငါက္လိုက္နဲ႔ မၾကာခင္ပဲ စိတ္ညစ္ေျပသြားေလ့ရွိပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဆရာဆိုတဲ့ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးအတြက္ စာသင္ျခင္းဟာ သူ႔အတြက္ ရာသီဒဏ္၊ ေလာကဓံ၊ ပတ္၀န္းက်င္ဒဏ္၊ အရာရာ သက္သာေစတဲ့ တကယ့္မဟာၾသသဓေဆးႀကီးတစ္ပါးျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ စာသင္ယူျခင္းကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ေဆးခါးႀကီးပါ။
ေရာဂါေပ်ာက္မွန္းသိေပမယ့္ အ၀င္ဆိုးလွတဲ့ ေဆးခါးႀကီးလိုပဲ ဘ၀အတြက္ လိုအပ္မွန္းသိေပမယ့္ ကေလးတို႔ဘာ၀ ေပ်ာ္ခ်င္ပါးခ်င္၊ လည္ခ်င္ပတ္ခ်င္စိတ္ေတြကို ခ်ဳိးႏွိမ္ၿပီး ကိုယ္ပိုင္လြတ္လပ္ခြင့္ေတြကိုပါ စေတးၾကရတာျဖစ္လို႔ ကေလး၁၀၀မွာ ၁၀၀လံုးပဲ စာသင္ခ်ိန္ေတြကို ပ်င္းၾကေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါကိုလည္း အျပစ္လို႔ျမင္လို႔ မျဖစ္ပါ။ လူ႔သဘာ၀ကို အျပစ္ျမင္ေနလို႔ကေတာ့ ကိုယ္ပဲဒုကၡေရာက္ရပါလိမ့္မယ္။ ကိုယ္လည္း ငယ္ငယ္က ပ်င္းခဲ့တာပါပဲ။ ဘယ္သူမဆို ေက်ာင္းသားဘ၀ကေတာ့ စာသင္ရမွာ၊ စာၾကည့္ရမွာ ပ်င္းခဲ့တဲ့လူေတြခ်ည္းပါပဲ။ အရြယ္ရလာ၊ ရာထူးဌာနႏၲရေတြရလာ၊ ဂုဏ္ပုဒ္ေတြရွိလာမွပဲ ငယ္ငယ္က ၀ီရိယရွိခဲ့သေယာင္ေယာင္၊ စာႀကိဳးစားရမွာ စာေမးပြဲေျဖရမွာ ေပ်ာ္ခဲ့သေယာင္ေယာင္၊ ဆရာေတြဆိုဆံုးမတာေတြကို ေက်နပ္ခဲ့သေယာင္ေယာင္ လုပ္ၾကသူေတြခ်ည္းပါပဲ။

ဒီေတာ့ ကိုယ္တို႔လူႀူကီးေတြအေနနဲ႔ ကေလးေတြေရွ႕မွာ ဟိတ္ဟန္တစ္ခြဲသားနဲ႔ ငယ္ငယ္ကဒီေခတ္ကေလးေတြလိုမဟုတ္ဘဲ ၀ီရိယအရာ၊ စိတ္ဓာတ္အရာမွာ ဧတဒဂ္ရခဲ့သလို ပံုဖမ္းမေနဘဲ ရိုးရိုးသားသားနဲ႔ ကိုယ္တို႔ေတြလည္း ငယ္ငယ္က ပ်င္းခဲ့ေၾကာင္း ရဲရဲႀကီး၀န္ခံလိုက္ေစခ်င္ပါတယ္။ ကိုယ့္တုန္းက ပ်င္းခဲ့ၿပီး သူမ်ားပ်င္းေတာ့မွ နင္ပဲငဆ ဆူေန၊ ေငါက္ေနတာေတြကို ၾကားရလြန္းလို႔ နားၾကားျပင္းကတ္ကတ္ရွိလွတာေၾကာင့္ ဒီိပို႔စ္ကိုေရးျဖစ္တာပါ။ ကေလးေတြရဲ႕ သဘာ၀ကိုလည္း နားမလည္၊ ေခတ္ကိုလည္း ျမင္ေအာင္မၾကည့္၊ ငါႏွင့္ငါသာႏႈိင္းစရာဆိုတဲ့ သံုးမရတဲ့အတၱေတြ တစ္ပုံတစ္ေခါင္းနဲ႔ ပညာေရးလုပ္သားတစ္ခ်ဳိ႕ႏွိပ္စက္တာကို မခ်ိမဆန္႔ခံေနရရွာတဲ့ ကိုယ္တို႔ေက်ာင္းသားေလးေတြကို သနားလာတာေၾကာင့္လဲ ပါပါတယ္။

ဆရာတစ္ခ်ဳိ႕ကေျပာပါေသးတယ္။ “ေပးတဲ့ငါတို႔ကေတာင္ ေပးႏိုင္ေသးတာ၊ ယူတဲ့နင္တို႔က ဘာေၾကာင့္မယူႏိုင္ရတာလဲ” တဲ့။ ေတာ္ေတာ္ေလး မိုက္ရိုင္းတဲ့ ၾသ၀ါဒကထာပါပဲ။ ဒါဆိုရင္ ကိုယ္တစ္ခုေျပာၾကည့္ခ်င္တယ္။ အဲဒီပုဂၢဳိလ္ထူးေတြကို ကိုယ့္အိမ္က အ၀တ္အစားထည့္တဲ့ ဗီရိုတစ္လံုးလက္ေဆာင္ေပးမယ္။ ဒီအတိုင္းသယ္သြားရမယ္လို႔။ မသယ္ႏိုင္ရင္ ကိုယ္ေျပာမယ္ေလ။ “ေပးတဲ့လူကေတာင္ေပးႏိုင္ေသးတာ၊ ယူတဲ့သူက ႏိုင္ေအာင္သယ္သြားေပါ့”လို႔။

ဆရာတစ္ေယာက္က ေပးတယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ဦးေဏွာက္ထဲမွာ ရွိတာကို ထုတ္ေပးတာျဖစ္လို႔ သိပ္အပန္းႀကီးတာမဟုတ္ပါ။ ကေလးတစ္ေယာက္က ယူရတယ္ဆိုတာ တစ္ခါမွမျမင္ဖူး၊ မေတြ႕ဖူးတဲ့ စာေတြကို သူ႔ဦးေဏွာက္ထဲကို အတင္းသြင္းယူရတာျဖစ္လို႔ အင္မတန္မွ ပင္ပန္းပါတယ္။ ဒါေလးေလာက္ေတာင္ နားမလည္ဘဲ ပညာေရးေလာကမွာ မင္းမူေနၾကတဲ့ ခ်စ္လွစြာေသာ ၀ါရင့္(၀ါၿပီးရင့္ေနလို႔ ေႁကြရုံပဲ က်န္ေတာ့တဲ့) ပညာေရး၀န္ထမ္းေတြ နားမလည္ႏိုင္ၾကရင္ျဖင့္ ေနာင္လာေနာက္သားေတြရဲ႕ အနာဂတ္အေရးကို ဦးဟန္ၾကည္ ေတြးရင္းေတြးရင္း ရင္ေလးမိပါေၾကာင္း။ ။