အတူေနတာ ရွစ္ႏွစ္ၾကာေတာ့
ေမတၱာသစၥာ ရင္မွာတြယ္ရစ္
ခ်စ္ျခင္းတာရွည္ ခိုင္ၿမဲသည္မို႔
တစ္ၿမိဳ႕တစ္ရြာ ေ၀းၾကရာ၀ယ္
ရင္၀ယ္ႏြမ္းလ် လြမ္းရသည္...
ခရစ္စမတ္ပြဲေတာ္အတြက္ ၁၅ရက္ေန႔ကပဲ ကိုယ့္ဇနီးသည္ သူ႔ေဒသကို ျပန္သြားပါတယ္။
အိမ္မျပန္တာ ၈ႏွစ္ေက်ာ္လာၿပီျဖစ္ေတာ့ ျပန္ခ်င္ရွာမယ္ေလ။
ၿပီးေတာ့ တစ္ျပည္လံုးမွာ ျပန္႔ႀကဲေနၾကတဲ့ သူ႔ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔လဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေတြ႕ခ်င္မွာမို႔ ကိုယ္လိုက္မသြားျဖစ္ေတာ့ပါ။ ႏွစ္ပတ္ေက်ာ္၊ သံုးပတ္ေလာက္ၾကာမယ့္ခရီးျဖစ္တာမို႔ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေတြကို ပစ္ထားလို႔မရတာေၾကာင့္လည္း ပါပါတယ္။ ပစ္ထားလို႔ရဦးေတာင္ ကိုယ့္အေနနဲ႔ ဘယ္လိုမွ ပစ္မထားႏိုင္ပါ။ စာေမးပြဲႀကီးေျဖဖို႔ သံုးလေတာင္ မလိုေတာ့တဲ့ အခုလို အခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ကိုယ္တို႔ပညာေရးသမားေတြအတြက္ တစ္ရက္၊ တစ္မနက္ဟာလည္း ေရႊထက္ေတာင္ အဖိုးတန္တာမို႔ အင္မတန္တန္ဖိုးထားၿပီး ႏွေျမာရပါတယ္။
ခပ္ငယ္ငယ္က စာစီစာကံုးေရးၾကတုန္းက ကိုယ္တို႔ေရးခဲ့ၾကပါတယ္။ က်န္းမာေရးနဲ႔ လြတ္လပ္ေရးဟာ ေလနဲ႔တူတယ္လို႔။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ရွိေနတုန္းမွာ တန္ဖိုးထားရေကာင္းမွန္းမသိၾကဘဲ ဆံုးရႈံးေတာ့မွ ႏွေျမာရတဲ့ အရာေတြျဖစ္ေနလို႔ပါ။ အခုလည္း အဲဒီစာသားကို ျပန္ကိုးကားရမလိုပါ။ အိမ္ရွင္မတစ္ေယာက္ရဲ႕ တန္ဖိုးကို သူအေ၀းေရာက္ေနမွ ပိုသိရပါေတာ့တယ္။ အိမ္ရွင္မသြားလို႔ ႏွစ္ရက္ေတာင္မၾကာေသးပါ ကိုယ့္အိမ္တစ္ခုလံုး ပစၥည္းေတြ ေနသားတက်မရွိေတာ့ပါ။ ကိုယ္ကလည္း ေန႔ခင္းတစ္နာရီေက်ာ္၊ ႏွစ္နာရီေလာက္ပဲ အိမ္ကပ္ခြင့္ရတာမို႔ သန္႔ရွင္းေရးေတြဘာေတြလည္း အာရုံမထားႏိုင္ပါ။ ေန႔ခင္းပိုင္း နားခ်ိန္မွာ က်န္တဲ့အရာေတြထက္ ကိုယ့္လုပ္ငန္းအတြက္ ျပင္ဆင္စရာေတြျပင္ဆင္ခ်င္ျပင္ဆင္၊ မျပင္ဆင္ခ်င္ရင္လည္း ညေနပိုင္း အလုပ္ခ်ိန္မွာ အားျပည့္အင္ျပည့္ရွိေအာင္ တေရးတေမာအိပ္ခ်င္အိပ္ဆိုေတာ့ အိမ္ရွင္မရွိတုန္းက လုပ္တဲ့အလုပ္ေတြဟာ လစ္ဟာကုန္ေတာ့တာပါ။
တကယ္ဆိုရင္ ကိုယ္တို႔ဆရာ၀န္လူမ်ဳိးဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ေလးကို အၾကင္နာ၊ သံေယာဇဥ္ နည္းၾကတဲ့လူမ်ုဳိးပါ။ ေရာဂါေတြ၊ ေ၀ဒနာခံစားရတာေတြနဲ႔ ယဥ္ပါးေနၾကသူေတြမို႔ ေတာ္ရုံအရာေလာက္ကို မသနားတတ္ေတာ့သလို ဘာကိုမွလည္း တြယ္တြယ္တာတာ သိပ္မရွိေတာ့ပါ။ ဒီၾကားထဲမွာ ကို္ယ္ကလည္း ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ဘယ္သူ႔ကိုမွ တြယ္တာတာေတြဘာေတြ သိပ္မရွိခဲ့တာေၾကာင့္ လြမ္းတယ္ဆိုတာ စိတ္ကူးယဥ္ၿပီးခံစားရုံသာ ခံစားခဲ့ဖူးတာေၾကာင့္ ဘာကိုေခၚမွန္း လက္ေတြ႕မသိခဲ့ရုိုးအမွန္ပါ။ အခုလို အိမ္ရွင္မ ခရီးထြက္သြားလို႔ ရင္ထဲမွွာ ဟာတာတာျဖစ္က်န္ရစ္ေတာ့မွ လြမ္းတယ္ဆိုတာ ဒါမ်ဳိးကိုေခၚတာျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိထားမိပါေတာ့တယ္။ အခါတိုင္း အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ျမင္ေနက်ေနရာမွာ ျမင္ေနက်သူ႔ကို မျမင္ရတာလည္း တကယ့္ကို ဟာတာတာႀကီး ျဖစ္လို႔ေနပါရဲ႕။
အလုပ္ခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ လက္မလည္ေအာင္ အလုပ္မ်ားေနတာမို႔ လြမ္းတာေတြ၊ သတိရတာေတြ သိပ္မခံစားရပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီရက္ေတြမွာ အလုပ္ခ်ိန္ကို အခါတိုင္းထက္ နည္းနည္းပိုယူလိုက္ပါတယ္။ အခါတိုင္း အိမ္ကို ည၈နာရီေလာက္ ျပန္ျဖစ္ေပမယ့္ ဒီရက္ေတြမွာေတာ့ ၉နာရီေလာက္မွပဲ သင္တန္းကို ျဖဳတ္ေပးျဖစ္ပါေတာ့တယ္။ ကိုယ္လည္းအလြမ္းေျပ ကိုယ့္ကေလးေတြလည္း အက်ဳိးရွိပါတယ္။
ဆရာဆိုေတာ့လည္း သာမန္လူလိုမလြမ္းဘဲ ဆရာလိုပဲ လြမ္းရေပမယ့္ တစ္ရက္တစ္ခါေတာ့ ဖုန္းမွန္မွန္ဆက္ရပါေသးရဲ႕...
ေမတၱာသစၥာ ရင္မွာတြယ္ရစ္
ခ်စ္ျခင္းတာရွည္ ခိုင္ၿမဲသည္မို႔
တစ္ၿမိဳ႕တစ္ရြာ ေ၀းၾကရာ၀ယ္
ရင္၀ယ္ႏြမ္းလ် လြမ္းရသည္...
ခရစ္စမတ္ပြဲေတာ္အတြက္ ၁၅ရက္ေန႔ကပဲ ကိုယ့္ဇနီးသည္ သူ႔ေဒသကို ျပန္သြားပါတယ္။
အိမ္မျပန္တာ ၈ႏွစ္ေက်ာ္လာၿပီျဖစ္ေတာ့ ျပန္ခ်င္ရွာမယ္ေလ။
ၿပီးေတာ့ တစ္ျပည္လံုးမွာ ျပန္႔ႀကဲေနၾကတဲ့ သူ႔ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔လဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေတြ႕ခ်င္မွာမို႔ ကိုယ္လိုက္မသြားျဖစ္ေတာ့ပါ။ ႏွစ္ပတ္ေက်ာ္၊ သံုးပတ္ေလာက္ၾကာမယ့္ခရီးျဖစ္တာမို႔ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေတြကို ပစ္ထားလို႔မရတာေၾကာင့္လည္း ပါပါတယ္။ ပစ္ထားလို႔ရဦးေတာင္ ကိုယ့္အေနနဲ႔ ဘယ္လိုမွ ပစ္မထားႏိုင္ပါ။ စာေမးပြဲႀကီးေျဖဖို႔ သံုးလေတာင္ မလိုေတာ့တဲ့ အခုလို အခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ကိုယ္တို႔ပညာေရးသမားေတြအတြက္ တစ္ရက္၊ တစ္မနက္ဟာလည္း ေရႊထက္ေတာင္ အဖိုးတန္တာမို႔ အင္မတန္တန္ဖိုးထားၿပီး ႏွေျမာရပါတယ္။
ခပ္ငယ္ငယ္က စာစီစာကံုးေရးၾကတုန္းက ကိုယ္တို႔ေရးခဲ့ၾကပါတယ္။ က်န္းမာေရးနဲ႔ လြတ္လပ္ေရးဟာ ေလနဲ႔တူတယ္လို႔။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ရွိေနတုန္းမွာ တန္ဖိုးထားရေကာင္းမွန္းမသိၾကဘဲ ဆံုးရႈံးေတာ့မွ ႏွေျမာရတဲ့ အရာေတြျဖစ္ေနလို႔ပါ။ အခုလည္း အဲဒီစာသားကို ျပန္ကိုးကားရမလိုပါ။ အိမ္ရွင္မတစ္ေယာက္ရဲ႕ တန္ဖိုးကို သူအေ၀းေရာက္ေနမွ ပိုသိရပါေတာ့တယ္။ အိမ္ရွင္မသြားလို႔ ႏွစ္ရက္ေတာင္မၾကာေသးပါ ကိုယ့္အိမ္တစ္ခုလံုး ပစၥည္းေတြ ေနသားတက်မရွိေတာ့ပါ။ ကိုယ္ကလည္း ေန႔ခင္းတစ္နာရီေက်ာ္၊ ႏွစ္နာရီေလာက္ပဲ အိမ္ကပ္ခြင့္ရတာမို႔ သန္႔ရွင္းေရးေတြဘာေတြလည္း အာရုံမထားႏိုင္ပါ။ ေန႔ခင္းပိုင္း နားခ်ိန္မွာ က်န္တဲ့အရာေတြထက္ ကိုယ့္လုပ္ငန္းအတြက္ ျပင္ဆင္စရာေတြျပင္ဆင္ခ်င္ျပင္ဆင္၊ မျပင္ဆင္ခ်င္ရင္လည္း ညေနပိုင္း အလုပ္ခ်ိန္မွာ အားျပည့္အင္ျပည့္ရွိေအာင္ တေရးတေမာအိပ္ခ်င္အိပ္ဆိုေတာ့ အိမ္ရွင္မရွိတုန္းက လုပ္တဲ့အလုပ္ေတြဟာ လစ္ဟာကုန္ေတာ့တာပါ။
တကယ္ဆိုရင္ ကိုယ္တို႔ဆရာ၀န္လူမ်ဳိးဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ေလးကို အၾကင္နာ၊ သံေယာဇဥ္ နည္းၾကတဲ့လူမ်ုဳိးပါ။ ေရာဂါေတြ၊ ေ၀ဒနာခံစားရတာေတြနဲ႔ ယဥ္ပါးေနၾကသူေတြမို႔ ေတာ္ရုံအရာေလာက္ကို မသနားတတ္ေတာ့သလို ဘာကိုမွလည္း တြယ္တြယ္တာတာ သိပ္မရွိေတာ့ပါ။ ဒီၾကားထဲမွာ ကို္ယ္ကလည္း ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ဘယ္သူ႔ကိုမွ တြယ္တာတာေတြဘာေတြ သိပ္မရွိခဲ့တာေၾကာင့္ လြမ္းတယ္ဆိုတာ စိတ္ကူးယဥ္ၿပီးခံစားရုံသာ ခံစားခဲ့ဖူးတာေၾကာင့္ ဘာကိုေခၚမွန္း လက္ေတြ႕မသိခဲ့ရုိုးအမွန္ပါ။ အခုလို အိမ္ရွင္မ ခရီးထြက္သြားလို႔ ရင္ထဲမွွာ ဟာတာတာျဖစ္က်န္ရစ္ေတာ့မွ လြမ္းတယ္ဆိုတာ ဒါမ်ဳိးကိုေခၚတာျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိထားမိပါေတာ့တယ္။ အခါတိုင္း အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ျမင္ေနက်ေနရာမွာ ျမင္ေနက်သူ႔ကို မျမင္ရတာလည္း တကယ့္ကို ဟာတာတာႀကီး ျဖစ္လို႔ေနပါရဲ႕။
အလုပ္ခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ လက္မလည္ေအာင္ အလုပ္မ်ားေနတာမို႔ လြမ္းတာေတြ၊ သတိရတာေတြ သိပ္မခံစားရပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီရက္ေတြမွာ အလုပ္ခ်ိန္ကို အခါတိုင္းထက္ နည္းနည္းပိုယူလိုက္ပါတယ္။ အခါတိုင္း အိမ္ကို ည၈နာရီေလာက္ ျပန္ျဖစ္ေပမယ့္ ဒီရက္ေတြမွာေတာ့ ၉နာရီေလာက္မွပဲ သင္တန္းကို ျဖဳတ္ေပးျဖစ္ပါေတာ့တယ္။ ကိုယ္လည္းအလြမ္းေျပ ကိုယ့္ကေလးေတြလည္း အက်ဳိးရွိပါတယ္။
ဆရာဆိုေတာ့လည္း သာမန္လူလိုမလြမ္းဘဲ ဆရာလိုပဲ လြမ္းရေပမယ့္ တစ္ရက္တစ္ခါေတာ့ ဖုန္းမွန္မွန္ဆက္ရပါေသးရဲ႕...
No comments:
Post a Comment