ကေလးေတြစာေမးပြဲၿပီးသြားကတည္းက ဦးဟန္ၾကည္တို႔ လြတ္လပ္ေရးရေနလိုက္တာ စာေတာင္မေရးျဖစ္တဲ့အထိ။ စည္းကမ္းပ်က္ေနတဲ့ ကေလးမ်ားလို ညဘက္လည္း ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ေရာက္တဲ့အထိ ဂိမ္းကစားလိုက္၊ ရုပ္ရွင္ၾကည့္လိုက္၊ မနက္လည္း ထခ်င္တဲ့အခ်ိန္ထလိုက္နဲ႔ ေနခ်င္သလိုေန၊ စားခ်င္သလိုစားၿပီး လြတ္လပ္ျခင္းရဲ႕ အရသာကို ျပည့္ရုံတင္မကဘဲ လွ်ံပါလွ်ံထြက္ေအာင္ ခံစားေနမိပါရဲ႕။ အႏွီေလာက္လြတ္လပ္ေရးရေနျပန္ရင္လည္း ၾကာလာရင္ က်န္းမာေရးေတာင္ ထိခို္က္ဖို႔မ်ားေနပါေရာလား။ သူမ်ားတကာကေတာ့ အားခ်ိန္၊ နားခ်ိန္ရပေဟ့ ဆိုတာနဲ႔ သြားစရာ၊ လည္စရာ၊ ပတ္စရာေတြ ေဖာခ်င္းေသာခ်င္းရွိေပမယ့္ လူအမ်ားနဲ႔ ေပါင္းရသင္းရတာကို စိတ္မပါလွတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္မွာေတာ့ သြားစရာ၊ လည္စရာကလည္း မရွိသေလာက္ ရွားတယ္မဟုတ္လားေလ။ စိတ္လိုလက္ရရွိရင္ေတာ့လည္း ကြန္ပ်ဴတာဆိုင္က မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္နဲ႔ စစ္တုရင္ကစားျဖစ္ေပသေပါ့။ ဒါကလည္း ဆယ္ခါ့တစ္ခါ။
ဒါေၾကာင့္လဲ အအုပ္အထိမ္း၊ အကြပ္အညပ္ မရွိျခင္းဆိုတာ ေကာင္းက်ဳိးေရာ၊ ဆိုးျပစ္ပါ ရွိတယ္လို႔ ဆိုၾကေပတာကိုး။ အကြပ္မဲ့ၾကမ္း၊ ပရမ္းပတာလို႔ေတာင္ စကားပံုရွိေသးရဲ႕ မဟုတ္လား။ လူဆိုတဲ့ သတၱ၀ါမ်ဳိးကလည္း ပံုမွန္လည္ပတ္ လႈပ္ရွားေနရမွပဲ ေနသာထိုင္သာရွိတာကလား။ လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္ကေန ေသြဖဥ္ရၿပီဆိုတာနဲ႔ ကေပါက္တိ ကေပါက္ခ်ာ ျဖစ္ကုန္တာမ်ဳိး။ စာသင္ႏွစ္တစ္ႏွစ္လံုး မနက္ ၆ နာရီအိပ္ရာထ စာသင္၊ ေန႔လည္ ၁၂ ထိုးရင္ အိမ္ျပန္လာ၊ ထမင္းစား။ ညေန ၃ နာရီေလာက္ တစ္ခါ စာျပန္သင္၊ ည ၉ နာရီေလာက္ကို အိမ္ျပန္ေရာက္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ဇယားႀကီးအတိုင္း လည္ပတ္ေနခဲ့ရာက အခုလို ဘာမွလုပ္စရာ၊ ကိုင္စရာ သတ္သတ္မွတ္မွတ္မရွိတဲ့ အေနအထားကို ျဗဳန္းခနဲ ဒိုင္းခနဲလဲ ရလာေရာ ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္းကို မသိေတာ့တာရယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ရင္ ဖတ္မယ္လို႔ အားခဲထားတဲ့ စာအုပ္ေတြကလည္း စာအုပ္ဗီရိုထဲကေန အျပင္ကို မထုတ္ရေသး။ သင္ရိုးညႊန္းတန္းေတြ ႀကဳိတင္ျပင္ဆင္မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူကလည္း အေကာင္အထည္ မေဖာ္ရေသး။ ေႏြရာသီ အဂၤလိပ္စာ သင္တန္းအတြက္ စာအုပ္ေတြ စီစဥ္ဖို႔ဆိုတာကလည္း အခုအခ်ိန္အထိ စာသံုးေလးမ်က္ႏွာကေန မတက္ေသး။ တစ္ခါတစ္ခါ ငါ…ဘာေတြမ်ားလုပ္ေနမိပါလိမ့္လို႔ေတာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို စဥ္းစားယူမိရတဲ့အထိ။
ဒီေန႔မနက္ကေတာ့ ညီမဆီက ဖုန္းလာပါေလေရာ။ ေရႊျပည္ႀကီးမွာ ႏွစ္သိန္းတန္ GSM ေတြ ခ်ေပးေနေတာ့ ေပသီးေခါက္ပါရဂူ ညီမလည္း ဖုန္းေတြဘာေတြနဲ႔ ျဖစ္လာမွကိုး။ ေျပာရရင္ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ ကုလားေတာင္မွ လွည္းနဲ႔ ႏြားနဲ႔ ျဖစ္သြားၿပီေပါ့ေလ။ လက္ကိုင္ဖုန္း စကိုင္ရတဲ့သူေတြရဲ႕ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းအတုိင္း ဖုန္းဆက္စရာ မရွိရွိရာ ဇြတ္ေရာအတင္းပါ ရွာၿပီးဆက္ေလေတာ့ အစ္ကိုလုပ္သူကို သတိရပါေလေရာ။ ဒါေတာင္မွ ေနာက္ဆိုရင္ တစ္မိနစ္ကို ၂၅ က်ပ္နဲ႔ ေျပာလို႔ရတဲ့ ညသန္းေခါင္ေလာက္က်မွပဲ အစ္ကို႔ဆီကို ဖုန္းဆက္ေတာ့မယ္လို႔ ေပသီးဆက္ေခါက္ေသးလို႔ မယ္မင္းႀကီးမရယ္ ေတာ္ရုံသင့္ရုံေလာက္ပဲ လုပ္ပါလို႔ ေတာင္းပန္ရပါေသး။ သူဖုန္းဆက္ေတာ့မွပဲ အိမ္သတင္း၊ ရပ္သတင္း၊ ရြာသတင္းေတြကို စံုတကာေစ့ေနေအာင္ ရပါရဲ႕။ ေျပာမယ့္သာေျပာရတယ္ ဦးဟန္ၾကည္က သူ႕ေဒသမွာ သူ႕မိဘေလာက္ပဲ ခင္တြယ္စရာ က်န္ခဲ့တာကလား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ညီမျဖစ္သူက သတင္းစံုပို႔ေနျပန္ေတာ့လည္း ဟုတ္ကဲ့…ေအးပါ လုပ္ရတာပါပဲေလ။
ညီမနဲ႔ ဖုန္းေျပာေနရင္း စားပြဲေပၚမွာ ေတြ႕တဲ့ကြမ္းဗူးထဲက ကြမ္းတစ္ယာကို ပါးစပ္ထဲထိုးသြပ္ၿပီး စကားေျပာမိမွပဲ ျပႆနာ စပါေလေရာ။ အသံေျပာင္္းသြားတာကို ရိပ္မိတဲ့ညီမက အစ္ကို…ကြမ္းငံုလိုက္တာလားလို႔ ေမးေတာ့ ေအး..ေပါ့။ အႏွီမွာတင္ ညီမေဘးနားမွာ ရွိေနတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ ေမေမက ခ်စ္စြာေသာ သားေတာ္ေမာင္ ကြမ္းမျဖတ္ေသးတာ သိသြားၿပီေပါ့။ အေတာ္ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ ညီမ း(။ ဒါနဲ႔ပဲ အခုမွ တစ္ေခါင္းလံုး ၾကာဆံျဖစ္ေအာင္ ျဖဴကာစပဲရွိေသးတဲ့ ကေလးေပါက္စ သားသားဟန္ၾကည္ခမ်ာ ေမြးသမိခင္ရဲ႕ အဆူခံရၿပီေပါ့။ ဟုတ္ပါရဲ႕ ကိုယ္ကလည္းကိုယ္။ အႏွီကြမ္းယာရဲ႕ ဆိုးက်ဳိးဟူသမွ်ကို အူမေခ်းခါးမက်န္ သိပါလွ်က္နဲ႔ ၀ါးေနျဖစ္သကိုး။ မ၀ါးဘဲေနလို႔ရသလားဆိုေတာ့လည္း ရေပသေပါ့။ ဘာရယ္မဟုတ္ဘဲ ပါးစပ္အလုပ္မရွိ အလုပ္ရွာတာပါပဲ။ ဒါေတာင္မွ တစ္ေနကုန္တစ္ေနခမ္း ပါးစပ္တစ္ေပါက္က စာသင္ေနရတာနဲ႔ေတာင္ နားခ်ိန္ရယ္လို႔ မရွိေပလို႔။ ေျပာရရင္ေတာ့ တစ္ခုခုကို မေက်မနပ္ျဖစ္စရာရွိရင္ ပါးစပ္ထဲမွာ ငံုထားတဲ့ ကြမ္းတံေတြးကို ဖြီကနဲ ေထြးထုတ္ပစ္ၿပီး ကိုယ္အစာမေၾကတဲ့အေၾကာင္း ေလာကႀကီးကို ျပရတဲ့ အရသာက အေတာ္ေကာင္းတယ္မဟုတ္လား။ မႏွစ္က ေမြးေန႔တုန္းကေတာ့ ကြမ္းျဖတ္လိုက္ပါေသးရဲ႕။ မွတ္မွတ္ရရ ေန႔တ၀က္ႀကီးမ်ားေတာင္။ အရင္ႏွစ္ကတပည့္ေတြကလည္း ဦးဟန္ၾကည္ကို ကြမ္းျဖတ္ခိုင္းေနတာၾကာေပါ့။ ေမြးေန႔ေရာက္ရင္ ျဖတ္မယ္လို႔ ကတိေပးထားၿပီး ဘာလိုလိုနဲ႔ ဧၿပီ ၁၁ ဆိုရင္ ေနာက္ထပ္ေမြးေန႔တစ္ခုေတာင္ ေရာက္ေတာ့မွာပါကလား။ တပည့္ေတြက ဆရာကြမ္းမျဖတ္ေသးဘူးလားေမးရင္ အင္း…ဒီႏွစ္ေမြးေန႔ေပါ့လို႔ ေယာင္၀ါး၀ါး ေျဖရျပန္ေရာ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီႏွစ္ေတာ့ ကြမ္းျဖတ္ျဖစ္ေအာင္ ျဖတ္ရေတာ့မွာပ။ ခက္တာက ေမြးေန႔မွာ ကြမ္းျဖတ္ရေအာင္လည္း ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ ေမြးေန႔က သႀကၤန္နားနီးေပသကိုး။ အႏွီေတာ့လည္း သႀကၤန္တြင္း လည္ရင္းပတ္ရင္း ကြမ္းကေလးတၿမံဳ႕ၿမံဳ႕နဲ႔ ေနရတဲ့ဖီလင္ကေလးက မက္စရာျဖစ္ေနျပန္ေရာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေယာက်္ားဇာနည္ ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ ၀ါးခ်င္ေထြးခ်င္တဲ့ ကိုယ့္စိတ္ကို ခၽြန္းႏိုင္ေအာင္ အုပ္ရဦးေတာ့မွာေပါ့ေလ။ အမ်ားေကာင္းက်ုဳိး၊ ကိုယ့္ေကာင္းက်ဳိးမဟုတ္လား။ ကိုယ့္အတြက္ဆိုတာထက္ ကိုယ့္မိဘစိတ္ခ်မ္းသာဖို႔ကို ေရွ႕တန္းတင္ရေပမေပါ့။ အင္း…ဘုရားမႀကဳိက္၊ နတ္မႀကဳိက္တာမလုပ္ဘဲ ကိုယ္ႀကဳိက္တာပဲကိုယ္လုပ္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ကၽြတ္တန္း၀င္ျခင္းလို႔ပဲ ေခါင္းစဥ္တပ္ရမယ္ထင္ရဲ႕။
ေမေမနဲ႔ ဖုန္းေျပာျဖစ္မွပဲ ဒီဧၿပီဘတ္ဂ်က္ဖြင့္မွာ ၀န္ထမ္းေတြကို လစာတိုးေပးဖို႔ စီစဥ္ထားတာ သိရပါရဲ႕။ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ လစာကို ၅၀ရာႏႈန္းေလာက္ တိုးေပးမယ္ဆိုပါကလား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မဂၤလာသတင္းေပါ့ေလ။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ႏိုင္ငံ့၀န္ထမ္းေတြခမ်ာမွာလည္း မ၀ေရစာ လစာေလး ႏွစ္ပဲေျခာက္ျပားနဲ႔ ဖတ္သီလိုက္ေနခဲ့ရတဲ့ ကာလေတြ နည္းမွမနည္းခဲ့တာကလား။ အႏွီလိုေလး လစာတိုးေပးလိုက္ေတာ့ အထိုက္အေလ်ာက္ေတာ့လည္း စားေလာက္၊ ေသာက္ေလာက္ျဖစ္သြားရဲ႕ မဟုတ္လား။ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြ ထိုးတက္မသြားဖို႔ကိုေတာ့ ဆုေတာင္းရေသးသပ။ ခက္တာက ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာကလည္း တစ္ဖက္သား၀င္ေငြပိုရလာတယ္လို႔ သိရတာနဲ႔ လွီးဖို႔ျဖတ္ဖို႔ကိုပဲ တာစူၾကတာမ်ဳိး။ ၀န္ထမ္းေတြေတာင္ လစာတိုးပဟဲ့ ငါတို႔လည္း ပစၥည္းေတြ ေစ်းတင္ေရာင္းလိုက္မယ္ဆိုတဲ့ ကုန္သည္ပြဲစားေတြကလည္း ရွိေသးသကိုး။ အႏွီေတာ့လည္း လစာတိုးေပးလည္း ဒုံရင္းဒုံရင္းဘ၀နဲ႔ ၾကပ္ၿမဲၾကပ္လွ်က္ဆိုတာေတြကလည္း သမိုင္းတေလွ်ာက္လံုး ဒုနဲ႔ေဒး။ ၀န္ထမ္းေတြကို လစာတိုးေပးရုံကလြဲၿပီး က်န္တဲ့နည္းနဲ႔ ေခ်ာင္လည္ေအာင္ မစီမံတတ္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ အစိုးရခမ်ာလည္း သူရို႕လုပ္သမွ်အလုပ္က သမင္ေမြးရင္း က်ားစားရင္းျဖစ္တာနဲ႔တင္ နံမည္ဆိုးဆိုင္းဘုဒ္ႀကီး တစ္ခုၿပီးတစ္ခုတိုးလာတာပဲ အဖတ္တင္ရဲ႕။
ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ မိဘႏွစ္ပါးကေတာ့ လစာတိုးမွာကို ေမွ်ာ္ၾကရွာတဲ့ ၀န္ထမ္းေတြပီပီ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းလို႔ ရလာမယ့္ လစာကို ႀကဳိေတြးရင္း ေပ်ာ္ေနၾကသကိုး။ ေမေမရယ္…ေစ်းေတြတက္ကုန္ရင္ ဘာထူးဦးမွာလဲလို႔ ဦးဟန္ၾကည္က အထြန္႔တက္မိေတာ့ ငါ့သားရယ္…မတက္ပါဘူးကြဲ႕လို႔ ေျဖေရာ။ အႏွီေတာ့မွပဲ ဟယ္…ငါ့ဟာ အဆိုးျမင္စိတ္မ်ား မ်ားလြန္းေနသလားလို႔ ကိုယ့္ကို္ယ္ကို ေတြးယူရပါေလေရာ။ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ။ အခုတစ္မ်ဳိး၊ ေတာ္ၾကာတစ္မ်ဳိး ျဖစ္ေလ့၊ လုပ္ေလ့ရွိတဲ့ ေရႊျပည္ႀကီးမွာ လူလားေျမာက္၊ ႀကီးျပင္းၿပီး လက္ရွိမွီတင္းေနထိုင္ရေလေတာ့လည္း ဟိုလူ႔လည္းမယံု၊ သည္လူ႔လည္းမယံု၊ တစ္ခုခုမျဖစ္ခင္ ပ်က္မွာကို ႀကဳိေတြးေနမိတတ္တဲ့ မေကာင္းတ့ဲ ဗီဇဆိုးႀကီးေတြက ဦးေဏွာက္ထဲမွာ သံမႈိစြဲထားၿပီးသားမဟုတ္လား။ မရွိရွိရာ ေကာင္းကြက္ရွာေတြးယူရရင္ေတာ့ ရွင္ေတာ္ဘုရားေဟာေတာ္မူခဲ့တဲ့ -
“ အတၱာဟိ၊ အတၱေနာ၊ နာေထာ ”
( မိမိကိုယ္သာ ကိုးကြယ္ရာ )
ဆိုတဲ့ တရားေတာ္ကို ေရႊျပည္သားျဖစ္ယံုံနဲ႔တင္ အျပည့္အ၀ လိုက္နာၿပီးသား ျဖစ္သြားတာေပါ့ေလ။ အစစအရာရာ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုး၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကိုးကြယ္ရလြန္းအားႀကီးလို႔လည္း ဘုရားစင္က ျမတ္စြာဘုရားရုပ္ပြားေတာ္ ေအာက္နားမွာ ကိုယ့္ဓာတ္ပံုေလးပါ တင္ထားၿပီး ဘုရားနဲ႔အတူေရာၿပီး ရွိခိုးရေတာ့မယ္ထင္ရဲ႕။
တစ္ေန႔ေန႔တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ေရာက္ရင္ေတာ့ ဘုရားစင္ေပၚမွာ တင္ဖို႔စိတ္ကူးေနတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ရဲ႕ ဓာတ္ပံုေလးေတြလည္း အယ္လ္ဘမ္ထဲမွာ ေနသားတက် စိတ္ေအးခ်မ္းသာစြာ ရွိေနဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိတာပ။ အင္း…ေျပာမယ့္သာ ေျပာရတယ္ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ အဘိုးလက္ထက္ကလည္း ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ေမေမကို သမီးေရ ငါတို႔ေတာ့ အသက္ႀကီးၿပီ ေခတ္ေကာင္းမမီေတာ့ဘူး…ညည္းတို႔လက္ထက္ေရာက္မွပဲ ေခတ္ေကာင္းမီေတာ့မယ္လို႔ ေျပာခဲ့သပ။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ေမေမလည္း သားရယ္…အေမတို႔ အသက္ေတြႀကီးလာၿပီ သားတို႔လက္ထက္ေရာက္မွပဲ ေခတ္ေကာင္းမီေတာ့မယ္လို႔ ေျပာျပန္တာပါပဲ။ အခုဦးဟန္ၾကည္လည္း တပည့္ေတြကို အင္း…ဆရာတို႔ အသက္ႀကီးလာၿပီကြယ္…မင္းတို႔လက္ထက္ေရာက္မွပဲ ေခတ္ေကာင္းမီေတာ့မပလို႔ ေျပာေနရျပန္ၿပီေကာ။ အႏွာကိုက တိုးတက္ရစ္မယ့္ မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြအတြက္ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ မ်ဳိးဆက္ေဟာင္းေတြက ခ်န္ထားေပးရစ္ခဲ့တဲ့ ေကာင္းျမတ္ေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အေမြလို႔ပဲ ေကာင္းကြက္ေလးရွာေတြးၿပီး ေျပာရေတာ့မယ္ထင္ပါရဲ႕ေလ။ ဘ၀ေပးပါရမီအရ က်န္တာေတြ လက္ဆင့္မကမ္းႏိုင္ေတာ့လည္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးေတြ လက္ဆင့္ကမ္းေပးေနရတာကိုက ေရႊျပည္ရဲ႕ သရုပ္မွန္…အင္း….ေမာပ။ ။
