ကြဲရႈံး . . .

ကေလးေတြ စာေမးပြဲေျဖေနမွပဲ 

ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ စာေတြေရးလို႔ေကာင္းေနလိုက္တာမွ လက္ကိုစက္တပ္ထားသလား မွတ္ရပါရဲ႕။ ႏုစဥ္ကာလေတြတုန္းကေတာ့ ကေလးေတြ စာေမးပြဲေျဖေနၾကၿပီဆိုရင္ပဲ စိတ္ေတြအပူႀကီးပူၿပီး စားမ၀င္၊ ေသာက္မ၀င္နဲ႔ ေနမထိထိုင္မသာ ျဖစ္ခဲ့ဖူးသေပါ့ေလ။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ပညာေရးလုပ္သက္ကလည္း ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခု ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီမို႔ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာေတြကို ကိုယ့္ဘက္က တာ၀န္အေက်ဆံုး၊ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ႀကဳိးစားေပးခဲ့ၿပီး ဘယ္လိုရလာဒ္မ်ဳိးပဲ ထြက္လာထြက္လာ ကိုယ့္စိတ္ကို သက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္ေအာင္ ထားႏိုင္လာၿပီေပါ့။ အႏွီလိုမွ မထားႏိုင္ရင္လည္း စိတ္ဖိစီးမႈေတြ ငယ္ထိပ္တက္ၿပီး သက္တန္းမေစ့ခင္ဘဲ လူ႕ျပည္ညည္းလို႔ နတ္ထီးစံရမယ့္ကိန္း မဟုတ္လား။

ပညာေရးေလာကထဲမ၀င္ခင္ ေဆးေလာကထဲမွာ က်င္လည္ေနတုန္းကေတာ့လည္း အခုအခ်ိန္လို စိတ္မ်ဳိး ဘယ္ဟုတ္လိမ့္မလဲေလ။ အရြယ္ကလည္း ငယ္လြန္း၊ ႏုလြန္းေနတဲ့အျပင္ ပညာမာန္ေတြကလည္း ၿဖဳိးၿဖဳိးေမာက္ေနျပန္ေတာ့ အခက္အခဲအက်ပ္အတည္းနဲ႔ေတြ႕တိုင္းႀကဳံတိုင္းမွာ စိတ္ဖိစီးမႈဒဏ္ကို တနင့္တပိုးႀကီး ခံစားခဲ့ရတာပ။ ဘယ္ေလာက္ႀကီးတဲ့ေရာဂါကိုမဆို ငါကုရင္ေပ်ာက္ရမယ္ ဆိုတဲ့ ထင္တစ္လံုးကလည္း အင္မတန္မွ ျပႆနာေပးတာကလား။ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေဆးပတ္လည္လို႔မွ ေရာဂါအေျခအေန ထူးျခားမလာေသးရင္ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ေခါင္းမီးေတာက္ရပါေလေရာ။ ဒီၾကားထဲမွာ ထစ္ခနဲရွိရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပႆနာရွာခ်င္တဲ့ ေမြးရာပါ သေႏၶကလည္း ေႃမြပူရာကင္းေမွာင့္ လုပ္တတ္ပါေသးရဲ႕။ ငါညံ့လွေခ်လား၊ ဒီေလာက္ကေလးေတာင္ ငါမကုႏိုင္ဘူးလားဆိုတဲ့ အေတြးဆိုးေတြကလည္း နလံမထူေအာင္ ႏွိပ္စက္လြန္းတာမို႔ တျခားေရာဂါေတြကို ေပ်ာက္ေအာင္ကုေပးႏိုင္လို႔ ရတဲ့ပီတိေလးေတြေတာင္ ၾကာရွည္မခံစားရဘဲ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား စိတ္ညစ္ခဲ့ရဖူးတာကိုး။

မွတ္မိပါေသးတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္က တစ္ေန႔ခင္းလံုး စာသင္ရ၊ လူနာၾကည့္ရနဲ႔ ပင္ပန္းခဲ့သမွ် အတိုးခ်ၿပီး ေကာင္းေကာင္းအိပ္ေနတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ကို ေဆာင္းညသန္းေခါင္ အခ်ိန္ႀကီးမွာ လူနာၾကည့္ေပးဖို႔ လာပင့္ပါေလေရာ။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ပင္ပန္းလို႔ မတ္တပ္ကေနလဲပါေစ လူနာေဟ့ဆိုရင္ တက္ႁကြၿပီးသား ဦးဟန္ၾကည္လည္း လူနာလာပင့္တဲ့လူရဲ႕ ဆရာဆိုတဲ့ေခၚသံတစ္ခြန္းအဆံုးမွာတင္ အိပ္ေနရာကေန ေငါက္ခနဲထထိုင္၊ အသင့္ရွိၿပီးသားေဆးအိတ္ထဲမွာ လိုမယ္ထင္တ့ဲေဆးေတြေကာက္ထည့္ၿပီး ထလိုက္လာခဲ့တာေပါ့။ အမွန္တကယ္ဆို ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ ေမြးရာပါ ဗီဇက အင္မတန္မွ အပ်င္းႀကီးတာကလား။ အိပ္ေရးကလည္း ဘာမက္သလည္း မေမးနဲ႔။ ေဒါသကလည္း ငယ္ထိပ္ကိုတက္ေနတဲ့ လူစားျဖစ္တာမို႔ အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီဆိုမွျဖင့္ အိမ္ရွင္မကေတာင္ မႏႈိးရဲတဲ့အထိ။ ဒါေပမယ့္ လူနာလာပင့္လို႔ကေတာ့ ႀကဳိက္တဲ့အခ်ိန္ႏႈိး ဦးဟန္ၾကည္တို႔ မႏိုးဘူးဆိုတာ သက္တန္းတေလွ်ာက္ တစ္ခါမွကို မရွိခဲ့ဖူးတာ။

လက္ႏိွပ္ဓာတ္မီးေလး မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္နဲ႔ ေမွာင္ႀကီးမည္းမည္းမွာ ေႃမြမေၾကာက္ကင္းမေၾကာက္နဲ႔ ရမ္းသမ္းသြားၿပီး လူနာရွိတဲ့အိမ္ကိုေရာက္လို႔ လူနာကိုလည္း ၾကည့္လိုက္မိေရာ ဆရာ၀န္ေပါက္စ ဦးဟန္ၾကည္လည္း ေခါင္းႀကီးသြားလိုက္တာမွ စပါးထည့္တဲ့ပုတ္ေလာက္ျဖစ္သြားတယ္ ထင္မိပါရဲ႕။ အသက္ ၇၀ ေက်ာ္ ဆီးခ်ဳိသမားလူနာက အိပ္ရာေပၚမွာ ပက္လက္ကေလး။ vital sign ေတြကို စစ္ေဆးၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း အေျခအေနက မေကာင္း။ BP ယူလိုက္ျပန္ေတာ့လည္း ေအာက္ေသြးက သုညနားမွာ။ ႏွလံုးခုန္ႏႈန္းကလည္း မၾကားတစ္ခ်က္ ၾကားတစ္ခ်က္။ ဒီအေနအထားႀကီးေရာက္မွ ေဆးရုံပို႔ျပန္ရင္လည္း လမ္းမွာတင္ အသက္ကုန္မယ့္ အေျခအေန။ ၀ါရင့္ဆရာ၀န္ႀကီးေတြဆိုရင္ေတာ့ ရုပ္ရွင္ေတြထဲကလို လူနာရွင္ကို ေခါင္းကေလး တစ္ခ်က္ရမ္းျပၿပီး ေဆးအိပ္အသာဆြဲၿပီး ျပန္လာခဲ့ရုံေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ပညာမာန္က ငယ္ထိပ္တက္ေနတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ေပပဲ။ လူနာရွင္ကို အက်ဳိးအေၾကာင္းရွင္းျပၿပီး ေသမင္းႏိုင္ငံကို ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းလံုး ေရာက္လုနီးေနတဲ့ လူနာကို ကယ္ႏိုင္ဖို႔ အႀကိတ္အနယ္ ႀကဳိးစားပါေလေရာ။ ရွင္ေတာ္ဘုရားေတာင္မွ မလြန္ဆန္ႏိုင္တဲ့ ေနာက္ဆံုးလားရာဂတိကို ဦးဟန္ၾကည္က ဘယ္လိုတားေပးႏိုင္ပါ့မလဲေလ။ နာရီ၀က္သာသာေလာက္လည္း ႀကဳိးစားၾကည့္ၿပီးေရာ လူနာလည္း အသက္ကုန္ပါေလေရာ။ တစ္ခုရွိတာက သက္ေတာင့္သက္သာ အသက္ကုန္သြားတာပဲေပါ့။ တကယ္ဆို ေသခါနီးလူနာကို ကုရတဲ့ ကံဆိုးသူ ဆရာ၀န္က ဦးဟန္ၾကည္။ ဆရာမ ၀င္း၀င္းျမင့္ရဲ႕ “ အခ်စ္ရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲစာမ်က္ႏွာမ်ားမွာ ” ဆိုတဲ့ ၀ထၳဳထဲက စာသားကို အငွားသံုးၿပီးေျပာရရင္ေတာ့ ေႁကြလုဆဲဆဲ ထန္းသီးပုပ္ႀကီးေပၚမွာမွ နားလိုက္မိတဲ့ က်ီးေပါ့ေလ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေျဖၿပီးေတြးရင္ ေတြးစရာအကြက္ေတြမွ တပံုတပင္ႀကီး။

ဒါေပမယ့္ အပါးမ၀တဲ့ ဆရာ၀န္ေပါက္စ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာမွာေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျပစ္ေတြတင္လို႔ မဆံုးေတာ့ဘဲ ကိုယ့္ပညာအေပၚမွာ ကိုယ္တိုင္ပဲ သံသယေတြ ၀င္လာပါေလေရာ။ အရြယ္ကလည္း ငယ္လြန္းေနျပန္ေတာ့လည္း စိတ္မေျဖႏိုင္ဘူးေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ ဒီအခ်ိန္ေရာက္လို႔ ေခါင္းေအးေအးထားၿပီး ျပန္စဥ္းစားမိမွပဲ အႏွီျဖစ္စဥ္မွာ ဦးဟန္ၾကည္မရႈံးခဲ့တာကို သတိထားမိသေပါ့။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အသက္ကုန္ေတာ့မယ့္လူနာကို သက္ေတာင့္သက္သာ ၀ိညာဥ္ခ်ဳပ္သြားေအာင္ ကူညီႏိုင္ခဲ့ေသးတာကိုး။ ရွင္ေတာ္ဘုရားေတာင္ မကယ္ႏုိင္တဲ့ လူ႕အသက္ကို ဆြဲဆန္႔လို႔ မေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့အတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျပစ္တင္ေနခဲ့မိတာ မွားလိုက္ေလျခင္းလို႔ သေဘာေပါက္လာတဲ့ အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့မွပဲ ေနရထိုင္ရ သက္ေတာင့္သက္သာ ရွိသြားေတာ့တာပ။

ပညာေရးေလာကထဲကို စ၀င္ကာစတုန္းကလည္း ဦးဟန္ၾကည္တို႔ မာနႀကီးတုန္းပါပဲ။ ငါသင္ရင္ေအာင္ရမယ္၊ ငါ့တပည့္ဟူသမွ် အေတာ္ဆံုးျဖစ္ရမယ္ ဆိုတဲ့ မာန္ေတြဟာ အင္မတန္ ဖိစီးတာကလား။  ခက္တာက ပညာေရးေလာကမွာ ဆရာဆိုတဲ့ လူတန္းစားက ပံ့ပိုးသူ၊ ျဖည့္ဆည္းသူ၊ လမ္းညႊန္သူ အဆင့္ပဲ ရွိတာကိုး။ ကိုယ္က ဘယ္ေလာက္ပဲ ပံ့ပိုးေနပါေစ၊ ခံယူသူက မခံယူျပန္ေတာ့လည္း ဦးဟန္ၾကည္တို႔ စိတ္ညစ္ရျပန္ေရာ။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက ဆရာတစ္ေယာက္ ေျပာဖူးခဲ့တဲ့ -

“ အုိးေစာင္း၊ အိုးေမွာက္၊ အိုးဖင္ေပါက္

ဆရာအလြန္ေၾကာက္ ”

ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ေလးကိုပဲ မၾကာမၾကာ သတိရမိတာပ။ ထိုက္သင့္တဲ့ စိတ္ပုိုင္းဆိုင္ရာ ပ့ံပိုးမႈေတြကို တတ္အားသမွ် ျဖည့္ေပးထားတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ တပည့္ေတြထဲမွာ အိုးေမွာက္နဲ႔တူတဲ့ တပည့္ကေတာ့ မရွိသေလာက္ရွားပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ အႏွီအိုးေမွာက္မ်ဳိးကိုေတာ့ ေပယ်ာလကန္ျပဳလိုက္ရင္ ကိုယ္သက္သာႏိုင္ေသးသကိုး။ ဘယ္ေလာက္သင္သင္ အျပည့္မတတ္တဲ့ အိုးေစာင္းတပည့္၊ ဒီေန႔သင္ မနက္ျဖန္ေမ့ကုန္တဲ့ အိုးဖင္ေပါက္တပည့္ေတြ ပတ္လည္၀ိုင္းေနတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာမွာေတာ့ ပစ္ထားလို႔လည္းမရ၊ ျဖည့္လို႔လည္း မျပည့္တဲ့ ပညာေရးပါရမီႀကီးကို အင္တိုက္အားတိုက္ ျဖည့္ေနရင္းက တစ္ခါတစ္ခါမ်ား ကိုယ့္ကိုယ္ကို သနားစိတ္၀င္မိတဲ့အထိ။ တစ္ခ်ဳိ႕တပည့္ေတြကလည္း စေလဦးပုညရဲ႕ စာထဲကလို- “ သုတ္၊ ၀ိနည္း၊ ပိဋကတ္နဲ႔။ လွ်ာျပတ္ေအာင္ေဟာေသာ္လည္း။ ေဟာရင္းသာ ျပန္ေတာ္မူသြားမယ္ ” နည္းနည္းမွကို မႀကဳိးစား ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းသားမ်ဳိးေတြကိုး။ စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ေရႊမန္းဦးတင္ေမာင္ရဲ႕ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္လို -

“ မင္း…တို႔ကိုလည္း အျပစ္မတင္…

ေမာင္တင္…

ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသာ သနားမိပါရဲ႕… ”

လို႔ပဲ ခုနစ္သံခ်ီၿပီး ေအာ္ခ်င္စိတ္ကေတာ့ မၾကာမၾကာ ေပါက္မိပါရဲ႕။ ေျပာမယ့္သာ ေျပာရတယ္ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ပညာေရးေလာကသားေတြကို စာနာနားလည္ႏိုင္မယ့္သူဆိုတာကလည္း ကိုယ့္တပည့္ထဲက အနည္းအက်ဥ္းေလာက္သာ ရွိတာကလား။ အႏွီေတာ့ ေအာ္ငိုေနျပန္ရင္လည္း ကိုယ္ပဲ ငေပါျဖစ္ေပေတာ့မေပါ့။

တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ လုပ္သက္ေလးလည္းရလာ၊ ဟဲေလးသီခ်င္းလို Old service တစ္ပိုင္းလည္း ျဖစ္လာတဲ့ ဒီအခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ တလူလူလြင့္ေနတဲ့ မာနတံခြန္ေတြလည္း ပိိတ္ပိတ္ေပ်ာက္ကုန္ပါေလေရာ။ ဟုတ္ပါရဲ႕…။ ကိုယ္ကသာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို စြတ္တင္ေနမိတာ။ ရွင္ေတာ္ဘုရားေတာင္မွ သတၱ၀ါတိုင္းကို ကၽြတ္တမ္း၀င္ေအာင္ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ပဲကိုး။ ရွင္ေတာ္ဘုရားက မနက္မိုးေသာက္ယံမွာ ဒီေန႔ကၽြတ္ထိုက္သူ ဘယ္သူရွိသလဲလို႔ ေရႊဥာဏ္ေတာ္ကြန္ယက္ျဖန္႔ၿပီး ကၽြတ္ထိုက္သူကိုပဲ ကၽြတ္တမ္း၀င္ေအာင္ ေဟာေတာ္မူပါရဲ႕။ ဒီအေတြး၊ ဒီအသိေလးလည္း ႏွလံုးသားထဲမွာ ကိန္းေအာင္းလာေရာ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ မာနေတြလည္း ကြာပါေလေရာေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ ဆရာဆိုတဲ့ လူစားမ်ုဳိးက တပည့္ေရြးခြင့္မရွိဘဲ လာသမွ်၊ အပ္သမွ် ျဖဴေသာ၊ မည္းေသာ မခြဲဘဲ ရႏိုင္သမွ် ေအာင္ျမင္မႈရသြားေစဖို႔ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ပံ့ပိုးရတာမဟုတ္လား။ အႏွီေတာ့လည္း ဒီငနဲကေတာ့ ဒီႏွစ္မေအာင္ႏိုင္ဘူးလို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်ၿပီး ေပယ်ာလကန္ျပဳလို႔ ဘယ္ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလဲေလ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း သင္းဖာသာ ဥာဏ္မီတာမမီတာ အပထား လြယ္ႏိုင္သမွ် အလြယ္ဆံုး၊ ေခါင္းထဲကို အေရာက္ႏိုင္ဆံုးျဖစ္မယ့္ နည္းစနစ္ကို တြင္တြင္သံုးၿပီး ဒီႏွစ္မေအာင္ႏိုင္ေသးရင္ေတာင္ ေနာက္တစ္ႏွစ္အတြက္ အေျခခံေကာင္းေတြရသြားဖို႔ ေရရွည္ပစ္မွတ္ထားေပးရေတာ့တာပ။

အႏီွလို ေက်ာင္းသားေတြခ်ည္း ပတ္လည္၀ိုင္းေနတဲ့ ႏွစ္မ်ဳိးနဲ႔ႀကံဳရင္ေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ကြဲၿပီေပါ့ေလ။ ခက္တာက ဆရာတစ္ေယာက္ ဘယ္လိုသင္တယ္၊ ဘယ္လို ေစတနာေကာင္းထားတယ္ဆိုတာ သူ႕တပည့္ေတြပဲ သိတာကလား။ မိဘေတြနဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ကေတာ့ ကေလးေတြေအာင္ရင္ ဆရာေတာ္လို႔၊ ကေလးေတြက်ရင္ ဆရာညံ့လို႔လို႔ပဲ ခပ္လြယ္လြယ္ ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္ၾကတာခ်ည္းပ။ ကိုယ့္သိကၡာကို ကေလးေတြလက္ထဲမွာ ၀-ကြက္ၿပီး အပ္ထားရတာက ဦးဟန္ၾကည္တို႔ရဲ႕ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းကိုး။ ရွိေစေတာ့။

လက္ေ၀ွ႕ေလာကမွာ အရႈံးသံုးမ်ဳိးရွိပါသတဲ့။ ေၾကာက္ရႈံး၊ လဲရႈံး၊ ကြဲရႈံး လို႔ေခၚပါသတဲ့။ မထိုးရဲလို႔ အရႈံးေပးလိုက္ရင္ “ ေၾကာက္ရႈံး ”။ အလဲထိုးခ်ခံလိုက္ရလို႔ ျပန္မထႏိုင္ရင္ “ လဲရႈံး ”။ တစ္ဖက္သားရဲ႕ လက္သီးခ်က္ေၾကာင့္ မ်က္ခံုးေတြ နားေတြ ကြဲၿပဲကုန္လို႔ ဆက္မထိုးႏိုင္ရင္ “ ကြဲရႈံး ” ေပါ့ေလ။ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ပဲ ရႈံးရႈံး၊ ရႈံးတာခ်င္းေတာ့ တူေပသေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အႏွီအရႈံးထဲမွာ သူတင္ကိုယ္တင္ ထိုးရင္းရႈံးသြားတဲ့ ကြဲရႈံးမ်ဳိးကိုပဲ ဦးဟန္ၾကည္ လိုခ်င္သပ။ တစ္ဖက္သားက ကိုယ့္ထက္ ဘယ္ေလာက္ပဲ အင္အားႀကီးႀကီး ႏိုင္တာမႏိုင္တာကို ေခါင္းထဲက ထုတ္ၿပီး စြန္႔စြန္႔စားစား ယွဥ္ၿပဳိင္ရင္း မယွဥ္သာလို႔ ရႈံးသြားတာမ်ဳိးကိုပဲ ျမတ္ႏိုးသပ။ ဒါေၾကာင့္လဲ ဘယ္ေလာက္ညံ့တဲ့ တပည့္မ်ဳိးပဲ လာအပ္ပါေစ ဦးဟန္ၾကည္က ever welcome လုပ္ရင္း တတ္ႏိုင္သမွ် စြမ္းအားရွိသမွ် ပံ့ပိုးေပးေနမိတာေပါ့ေလ။ ပညာေရးေလာကကို ေရြးခ်ယ္လိုက္မိတာကိုက တိုင္းျပည္မွာ လိုအပ္ေနတဲ့ တစ္ေထာင့္တစ္ေနရာကေန အလုပ္အေႁကြးျပဳဖို႔ဆိုတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ႀကီးနဲ႔ ေရြးခဲ့တာကိုး။

ဦးဟန္ၾကည္တို႔ တိုင္းျပည္မွာ အထူးကု ဆရာ၀န္ႀကီးေတြ ေထာင္ေသာင္းခ်ီၿပီးရွိေပမယ့္ စြမ္းရည္ျပည့္၀၊ ႏွလံုးလွတဲ့ ပညာေရးေလာကသားက်ေတာ့ အင္မတန္မွ အေရအတြက္ နည္းေနေသးတာကိုး။ ဒါ့အျပင္ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ကို တန္ဖိုးထားေလးစားမႈနဲ႔ ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္ကို တန္ဖိုးထားေလးစားမႈကလည္း နံ႔သာဆီနဲ႔ အီးနံ႔ေလာက္နီးနီး ကြာလြန္းပါရဲ႕။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆရာ၀န္ေရာ၊ ေက်ာင္းဆရာေရာ သူမ်ားေတြ အလိုရွိမွ ေတာင့္တခံရတဲ့ ဘ၀ေတြခ်ည္းပဲမို႔ ဗိုက္နာတ့ဲအခ်ိန္ေရာက္မွ လူေတြစဥ္းစားမိတတ္ၾကတဲ့ အိမ္သာလို ဘ၀မ်ဳိးေတြခ်ည္းပဲမို႔ ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ အေနအထားတူလို႔ သတ္မွတ္ၿပီး မတုန္လႈပ္ဘူးေပါ့ေလ။

အႏွီေတာ့လည္း ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ေမာင္ဘခ်စ္ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ကို ေခါင္းထဲမွာ အေသရုိက္ထည့္ၿပီး ဖြတ္ၾကားကေလးေတြကို လူျဖစ္လာေအာင္ ႀကဳိးစားေပးေနလိုက္တာ အခုဆိုရင္ သေကာင့္သားေလးေတြ စာေမးပြဲေတာင္ ေျဖလို႔ၿပီးေတာ့မွာပါလား။ အမ်ားတကာစိတ္မ၀င္စားတဲ့၊ အစိုးရေက်ာင္းကဆရာေတြက လူညံ့လို႔ သတ္မွတ္ထားခံရတဲ့ အႏွိမ္ခံဖြတ္ၾကားေလးေတြက ဒီစာေမးပြဲမွာ လူလံုးႁကြၿပီး မ်က္ႏွာပန္းလွေအာင္ ေျဖျပခဲ့ၾကတာမို႔ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ပီတိေတြတရႊင္ရႊင္နဲ႔ ဘ၀င္ကို ေလဟပ္ေနပါရဲ႕။ တကယ္လို႔ ေျခေခ်ာ္လက္ေခ်ာ္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ စာေမးပြဲ က်သြားခဲ့ရင္လည္း ဦးဟန္ၾကည္ဘက္က စြမ္းႏိုင္သေလာက္ ႀကဳိးစားေပးခဲ့တာမို႔ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီးနဲ႔ပဲ ကြဲရႈံးကို လက္ခံဖို႔ အသင့္ပါတဲ့ဗ်ား။   ။