ဆႏၵမေစာၾကပါနဲ႔ . . . ( Tag post )

ဘာမွမေရးခင္မွာပဲ ဒီ Tag ကို စ-ေပးလိုက္တဲ့ ကိုခ်စ္သူေမာင္ကို ေက်းဇူးတင္တဲ့အေၾကာင္း အရင္ေျပာရမွာပါပဲ။

 ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူခ်ေပးလိုက္တဲ့ Tag post ကက်န္တဲ့ Tag ေတြလို Personal သိပ္မဆန္ဘဲ တိုင္းျပဳျပည္ျပဳဆန္တဲ့ Tag တစ္ခု ျဖစ္ေနတာက တစ္ေၾကာင္း၊ ေဘာင္ကန္႔သတ္ထားတဲ့ Tag မဟုတ္ဘဲ ကိုယ္ကၽြမ္းက်င္ရာ၊ ၀င္ဆန္႔ရာ နယ္ပယ္အသီးသီး၊ ရႈေထာင့္အမ်ဳိးမ်ဳိးကေန ကိုယ့္အျမင္၊ ကိုယ့္အေတြးကို အထိုက္အေလ်ာက္ ထုတ္ေဖာ္ေျပာခြင့္ရတာရယ္ေၾကာင့္က တစ္သြယ္၊ ဒီရက္ပတ္အတြင္းမွာ ေသြးေအးေနတဲ့ ဘေလာ့ရြာကို စည္စည္ေ၀ေ၀ျဖစ္ေအာင္ လႈံ႕ေဆာ္ေပးလိုက္ႏိုင္တာက တစ္က႑၊ ဘေလာ့ဂါေတြရဲ႕ ေတြးေခၚေျမာ္ျမင္ႏိုင္စြမ္း တိုးတက္လာေအာင္ ပံ့ပိုးေပးႏိုင္တာက တစ္ခ်က္၊ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အျမင္ခ်င္း ဖလွယ္ႏိုင္တာက တစ္လီ…စသည္ စသည့္ အက်ဳိးေက်းဇူးေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ ေပးႏိုင္စြမ္းတဲ့ Tag တစ္ခု ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ပါ။

ဒါေၾကာင့္လည္း ေျပာခ်င္ရက္ လက္တို႔သလို ျဖစ္သြားတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ စာေမးပြဲရက္ပတ္ျဖစ္တာေၾကာင့္ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ဖလက္ျပေနတဲ့ၾကားကပဲ အိပ္ခ်ိန္ေတြကို စေတးၿပီး အင္တိုက္အားတိုက္ ေရးလိုက္ပါေၾကာင္း။

 “ ဆႏၵမေစာၾကပါနဲ႔ ” လို႔ မေျပာခင္မွာ ၾကားဖူးနား၀ရွိထားတဲ့ ေပါက္ေဖာ္တို႔ရဲ႕ ဟာသတစ္ပုဒ္ကို အရင္ေျပာခ်င္ပါရဲ႕။ အီးစံကြားတို႔ရဲ႕ ဟာသပံုျပင္ေလးေတြက ရယ္လည္းရယ္ရ၊ ပညာလည္းရသမို႔ ေရႊျပည္က ဖြတ္ကလိဒဂၤါးဟူသမွ်ကို မရရတဲ့နည္းနဲ႔ သိမ္းႀကံဳးယူေနတဲ့ စူတို႔လူမ်ဳိးရဲ႕ ကတံုးေပၚထိပ္ကြက္ စီးပြားေရးနည္းဗ်ဴဟာႀကီးကို မၾကည္ေပမယ့္လည္း ဖတ္ေကာင္းရဲ႕ မဟုတ္ပါလား။ သူ႕ပံုျပင္က အႏွီလို ဆုိပါသတဲ့…

အတီေတ ေရွးအတိတ္ကာရီက ( အဟမ္း…ထီးသံ၊ နန္းသံ ေပါက္သြားပါေရာလား ) လုတို႔ ၀-တို႔ အီးစံကြား ရြာတစ္ရြာမွာ အင္မတန္႔၊ အင္မတန္မွ စိတ္ျမန္လွတဲ့ ေပါက္ေဖာ္ကာလသားတစ္ေယာက္ ရွိတယ္ဆိုပဲ။ ပံုျပင္ေျပာလို႔ အဆင္ေျပေအာင္ အႏွီေပါက္ေဖာ္နာမည္ကို “ အာဖ်ံကြီး ” လို႔ မွတ္ၾကပါစို႔ရဲ႕။ အႏွီအာဖ်ံကြီးက ဘယ္ကေလာက္မ်ား စိတ္ျမန္သလဲဆိုေတာ့ တစ္ခါသားမွာ ရြာထဲက စားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ေမာင္မင္းႀကီးသား တစ္ေယာက္တည္း ေခါက္ဆြဲျပဳတ္သြားစားပါသတဲ့။ “ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္တစ္ပြဲ ” လို႔ ေပါက္ေဖာ္တို႔ ဘာသာစကားနဲ႔ မွာၿပီး စားပြဲမွာ ထိုင္ခ်လိုက္လို႔ ဖင္နဲ႔ထိုင္ခံုထိကာစပဲ ရွိေသးတယ္ “ ေဟ့…ဆိုင္ရွင္ မင့္ေခါက္ဆြဲျပဳတ္က ၾကာလွေခ်လား၊ ဒီေန႔စားရမွာလား ” ဘာလား…ညာလားနဲ႔ ဆိုင္ရွင္ကို နားပူနားဆာ တိုက္ပါေလေရာ။ အႏွီမွာတင္ ဆိုင္ထဲမွာ ထိုင္ေနတဲ့ က်န္တဲ့လူေတြကလည္း အႏီွသေကာင့္သား ေပါက္ေဖာ္ကို ၀ိုင္းၾကည့္ၾကတာေပါ့။ သည္အေကာင္ေတာ့ ဆိုင္ရွင္ေပါက္ေဖာ္ရဲ႕ ၀က္ခုတ္ဓားဖ်ားမွာ ကားခနဲပဲ ေနမလား၊ ေပါက္ေဖာ္မရဲ႕ ငရုတ္က်ည္ေပြ႕လက္နက္ပုန္းကပဲ ငယ္ထိပ္ကို ေဒါင္ခနဲေနေအာင္ မွန္သြားေလမလား စဥ္းစားေနၾကမွာေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ ဦးဟန္ၾကည္ေျပာမယ့္ ပံုျပင္ထဲက ေပါက္ေဖာ္လင္မယားကေတာ့ အင္မတန္ စိတ္သေဘာေကာင္းၾကတယ္ဆိုပဲ။ ေပါက္ေဖာ္ခ်င္းခ်င္း၊ သတင္းေလြ႕ေလြ႕၊ ေပါင္းဖက္ေတြ႕ဆိုတဲ့ ဆိုရိုးအတိုင္းပဲ ေနမွာပ။ ကိုင္း…ထား။

သေကာင့္သားအာဖ်ံကြီးတစ္ေယာက္ ဆူဆူပူပူလုပ္လို႔ ငါးမိနစ္သာသာေလာက္လဲရွိေရာ သူထိုင္ေနတဲ့ စားပြဲဆီကို ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ပန္းကန္ကိုင္ထားတဲ့ ဆိုင္ရွင္ေပါက္ေဖာ္ ေရာက္လာပါသတဲ့။

 “ ေသြ႕ပုခ်ိ…ေသြ႕ပုခ်ိ ” လို႔လည္း ေျပာခ်င္ေျပာမွာေပါ့ေလ။ ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ ေပါက္ေဖာ္စကား မတတ္္လို႔ ခပ္ငယ္ငယ္က ၾကည့္ဖူးတဲ့ ေဒးဗစ္ခ်န္းတို႔ တီလံုးတို႔ ဇာတ္ကားထဲက မွတ္မိသမွ် မီးက်ဳိးေမာင္းပ်က္ စကားလံုး တစ္လံုးစ၊ ႏွစ္လံုးစ ထုတ္သံုးၾကည့္ရသပ။ ေတာင္းပန္ပါတယ္လို႔ ေပါက္ေဖာ္လို ဘယ္လိုေျပာရမယ္ဆိုတာ သိခ်င္ၾကရင္ေတာ့ ေပါက္ေဖာ္ေတြေနတဲ့ ထိုင္၀မ္ကၽြန္းက ဂ်ယ္ရီပစ္ပစ္ကို ေမးၾကေပေရာ့။ အႏွီဆိုင္ရွင္က စားပြဲေဘးလည္း ရပ္မိေရာ လက္ထဲမွာကိုင္လာတဲ့ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ပန္းကန္ထဲက ေခါက္ဆြဲေတြကို စားပြဲေပၚသြန္ခ်လိုက္ပါသတဲ့။ “ ေဟ့လူ ဒါဘာလုပ္တာလဲ ” လို႔ အာဖ်ံကြီးက ျပန္ေမးေတာ့ ဆိုင္ရွင္က ငါးသေလာက္ၿပံဳး ၿပံဳးျပၿပီး “ စိတ္မရွိပါနဲ႔ဗ်ာ…က်ဳပ္က ဒီပန္းကန္ကို ေဆးဖို႔ အလ်င္လိုေနလို႔ပါ ” လို႔ ေျဖသတဲ့။ စူ႕ထက္စူ စိတ္ျမန္တဲ့ ဆိုင္ရွင္ကို အာဖ်ံကြီးလည္း လက္လန္သြားၿပီးေတာ့ စားေသာက္ဆိုင္ကေန ေဒါနဲ႔ေမာနဲ႔ ေအာင္ဖ်ာလိပ္ၿပီး ျပန္လာခဲ့ရပါေလေရာ။

အႏွီလိုနဲ႔ ေဒါသအိုး အာဖ်ံကြီးတစ္ေယာက္ တစ္လမ္းလံုး တစ္ဖ်စ္ေတာက္ေတာက္နဲ႔ ေရရြတ္ၿပီး အိမ္ျပန္သြားလိုက္တာ လမ္းခုလတ္မွာ ေပါက္ေဖာ္မေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ ဆံုပါေရာလား။ အႏွီေပါက္ေဖာ္မေလးကလည္း ဒီေန႔ေခတ္က ဂံုလီတို႔ ရႈၾကည္တို႔ေလာက္ ေခ်ာခ်င္လည္း ေခ်ာေပမေပါ့ေလ။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ႀကဳိက္တဲ့ေပါက္ေဖာ္မင္းသမီး အစားထိုးၿပီး စိတ္ကူးၾကည့္ၾကတာေပါ့။ တစ္ကိုယ္တည္း တစ္ပြားတည္းပြားေနတဲ့ အာဖ်ံကြီးကို ေပါက္ေဖာ္မေလးက “ ဘာေတြျဖစ္လာတာလဲ ကီြးတေကာ ” လို႔ ေမးပါေလေရာ။ အႏွီမွာတင္ အာဖ်ံကြီးကလည္း အေၾကာင္းစံုကို ေျပာေတာ့တာေပါ့။ ေခါက္ဆြဲအျမန္စားခ်င္လို႔ မွာပါတယ္ဆိုမွ ဆိုင္ရွင္က ေခါက္ဆြဲပန္းကန္ကို အျမန္ေဆးခ်င္လို႔ ေခါက္ဆြဲငတ္တဲ့အေၾကာင္းေတြကို ေပါက္ေဖာ္သံေႏွာၿပီး ေကာင္မေလး မက်-က်ေအာင္ ေျပာမွာေပါ့ေလ။ အႏွီေတာ့ ေပါက္ေဖာ္မေလးက “ ကြီးတေကာရယ္ မိန္းမတစ္ေယာက္ ယူထားလိုက္ရင္ အခုလို ေခါက္ဆြဲဆိုင္သြားၿပီး စိတ္ညစ္စရာ မလိုေတာ့ဘူးေပါ့ ” လို႔ ေရလာေျမာင္းေပး၊ ေရမလာလည္း ေရစုပ္စက္နဲ႔ စုပ္တင္တဲ့ စကားလမ္းလည္း ေၾကာင္းလိုက္ေရာ စိတ္ျမန္ကိုယ္ျမန္ အာဖ်ံကြီးက “ ေအး…ေကာင္းသားပဲ၊ အခုပဲ နင့္ကို ငါယူမယ္၊ အိမ္လိုက္ခဲ့ ” ဆိုၿပီး လက္ဆြဲေခၚသြားပါေလေရာ။ အာဖ်ံကြီးတို႔က အႏွီလို စိတ္ျမန္တာကိုး…။ လက္ျမန္မျမန္ကိုေတာ့ သူ႕ေပါက္ေဖာ္မေလးကို ေမးၾကည့္မွပဲ သိရမွာပ။

သည္ယုန္ကိုျမင္လို႔ သည္ၿခံဳကို ထြင္မယ္ႀကံတဲ့ ေပါက္ေဖာ္မကေလးလည္း ၿခံဳမဖ်က္ရေသးခင္ ယုန္ထြက္လာတာနဲ႔တင္ အိုေခမွာ စိုျပည္ပါေလေရာတဲ့။ ဒါေပမယ့္ လင္မယား အရာေျမာက္လို႔ တစ္ပတ္ေလာက္လည္းၾကာေရာ ေမာင္မင္းႀကီးသား အာဖ်ံကီြးက မိန္းမလုပ္သူကို ျပႆနာရွာပါေလေရာ။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ သူ႕အတြက္ ကေလးေမြးမေပးေသးလို႔တဲ့။ ၇ ရက္နဲ႔ ကေလးေမြးဖို႔ဆိုတာ ဘယ္ျဖစ္ႏိုင္လိမ့္မတုန္း အရပ္ကတို႔ရယ္။ ဒါေပမယ့္ အာဖ်ံကြီးကေတာ့ ဒါမ်ဳိးလာမစမ္းနဲ႔ ဆိုပဲ။ သူ invest လုပ္ထားတာ အျမန္ဆံုးနည္းနဲ႔ profit ျပန္ထြက္ရမယ္ဆိုတဲ့ လူစားမ်ဳိး မဟုတ္လား။ အာဖ်ံကီြးကို ဘယ္လိုမွ ရွင္းျပလို႔ သေဘာမေပါက္၊ ေတာင္းပန္လို႔မရတဲ့ အဆံုးမွာ ေပါက္ေဖာ္မေလးလဲ ခ်ဳံးပြဲခ်ၿပီး ငိုပါေလေရာ။ အမွန္ကေတာ့ ငိုတယ္ဆိုတာ အရႈံးေပးတာ ဘယ္ဟုတ္လိမ့္တုန္း။ တန္ျပန္တိုက္စစ္ ျပန္ဆင္တာကိုး။ ႏုႏုႏြဲ႕ႏြဲ႕ မိန္းမသားေလး မ်က္ရည္က်ျပလိုက္ရင္ ေလးလံုးေျခာက္ဖက္ဆိုတဲ့ ေယာက်္ားႀကီးေတြ ျပားျပားေမွာက္ရမယ္ မဟုတ္လား။ ေပါက္ေဖာ္မကေလးက အႏွီလိုမ်ဳိး ခံစစ္ကေန ျပန္ကစ္လိုက္ေတာ့ အာဖ်ံကြီးခမ်ာ ေျခမကိုင္မိ၊ လက္မကိုင္မိ ျဖစ္ပါေလေရာ။ ဘယ္သြားကိုင္မိတယ္ဆိုတာေတာ့ ပံုျပင္ထဲမွာ ေျပာမထားေပါင္ဗ်ာ။

အႏွီလိုနဲ႔ အာဖ်ံကြီးတစ္ေယာက္ သူယူထားမိတဲ့ အရင္းႏွီးဆံုးသူစိမ္း ေပါက္ေဖာ္မေလးကို စိတ္လိုလက္ရ ထိုင္ေခ်ာ့လိုက္တာ ကြမ္းတစ္ယာညက္ေလာက္ ၾကာသြားတယ္ဆိုပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဟိုသတၱ၀ါမေလးကလည္း ႏိုင္တုန္းဖိေထာင္းမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးနဲ႔ ဇြဲခတ္ၿပီး မ်က္ရည္ေတြ မထြက္ထြက္ေအာင္ ညွစ္ညွက္ထုတ္ၿပီး ထိုင္ငိုေနေလေတာ့ ေမာင္မင္းႀကီးသား အာဖ်ံကီြးလည္း စိတ္ပ်က္လာပါေလေရာ။ စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ “ ေဟ့…နင္မတိတ္ေသးဘူးလား၊ ငါလည္း မေခ်ာ့တတ္ေတာ့ဘူး..အင္း…ေသသာေသလိုက္ခ်င္ေတာ့တာပဲ ” လို႔လည္း ညည္းလိုက္မိေရာ တၿဗဲၿဗဲငိုေနတဲ့ ေပါက္ေဖာ္ကေလးက တစ္ခါတည္း အငိုတိတ္သြားၿပီး လင္ေတာင္ေမာင္ အာဖ်ံကီြးကို မ်က္လံုးရြဲႀကီးေတြနဲ႔ ေတြေတြႀကီး စိုက္ၾကည့္ပါသတဲ့။ ပံုျပင္မို႔သာ ေျပာရတယ္ ေပါက္ေဖာ္မေလးမ်က္လံုးက ေပြးမ်က္လံုးလို ခပ္ေမွးေမွးရယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက ရြဲတယ္ဆိုလည္း ရြဲလိုက္ရုံေပါ့ေလ။ ပံုျပင္ကိုး။

အာဖ်ံကီြးမ်က္ႏွာကို အႏွီလိုစိုက္ၾကည့္လို႔လည္း အားရေရာ ေပါက္ေဖာ္မကေလးက စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာဘဲ ထိုင္ရာကထၿပီး အိမ္အျပင္ကို ေဆာင့္ေဆာင့္၊ ေဆာင့္ေဆာင့္နဲ႔ ထြက္သြားပါသတဲ့။ ကိုယ့္လူႀကီး ဦးစိတ္ျမန္ အာဖ်ံကြီးလည္း ပါးစပ္ႀကီးအေဟာင္းသားနဲ႔ ၾကက္ေသေသၿပီး အိမ္ထဲမွာ က်န္ေနရစ္ရွာတာေပါ့။ တစ္ေအာင့္ေလာက္လဲၾကာေရာ ငနဲမကေလးက ေပါက္ေဖာ္ထီးတစ္ေကာင္ လက္ဆြဲၿပီး အိမ္ထဲကို ျပန္၀င္လာပါသတဲ့။ သူရို႕ကိုၾကည့္မိမွ ၾကက္ေသေသရာကေန၊ ၀က္ရွင္ျပန္ရွင္လာတဲ့ အာဖ်ံကြီးလည္း “ ဟ…နင္ဘယ္သူ႕ကို ေခၚလာတာလည္း ” လို႔ သူ႔ခ်စ္ခ်စ္ကို အလန္႔တၾကား ေမးရၿပီေပါ့။ အႏွီေတာ့မွ ေပါက္ေဖာ္မေလးက အာဖ်ံကီြးကို သနားတယ္ဆိုတဲ့ အၿပံဳးမ်ဳိး တစ္ခ်က္ၿပံဳးျပၿပီးေတာ့ “ ေစာေစာက ေျပာေတာ့ ရွင္ေသမယ္ဆို…ရွင္ေသရင္ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္း မေနရဲလို႔ ေနာက္ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ သြားယူလာတာ…ရွင္ေသခ်င္လည္း ေသလို႔ရၿပီေပါ့ ” လို႔ ေျပာပါေလေရာ။ စူ႕ထက္ပိုၿပီး စိတ္ျမန္လွတဲ့ မဒမ္ကီြးကို ေငးၾကည့္ရင္း ဆႏၵေစာမိရွာတဲ့ အာဖ်ံကီြးခမ်ာ အခုခ်က္ခ်င္းပဲ ငုပ္တုပ္ကေန လဲေသရအခက္၊ မဒမ္ကြီးကေတာ္ လက္သစ္ကို ၿပံဳးျပရအခက္နဲ႔ ဟပ္ေကာ့ႀကီး ျဖစ္ပါေလေရာတဲ့ အရပ္ကတို႔ရယ္။

ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ ေရႊျပည္သူ၊ ေရႊျပည္သားေတြ စိတ္ျမန္ပံု၊ ဆႏၵေစာပံုေတြကို ျမင္ျပင္းကတ္တိုင္း အႏွီအာဖ်ံကီြးကိုပဲ သြားသြားသတိရမိတာပ။ ဘယ့္ႏွာ ခုေရတြင္းတူး၊ ခုေရၾကည္ေသာက္လို႔ ဘယ္ရလိမ့္တုန္း။ ေရႊျပည္ႀကီးဆိုတာက လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးငါးဆယ္ႏွစ္ေလာက္အထိ ဖြတ္ေၾကာျပာစု၊ အမြဲတကာ့ထြဋ္ေခါင္ ဖြတ္မင္းေနာင္တိုင္းျပည္ မဟုတ္လား။ တကတည္း သူမ်ားႏိုင္ငံေတြနဲ႔ သြားသြားၿပီး ႏႈိင္းေနလို႔ကေတာ့ျဖင့္ ဖားတုလို႔ ခရုခုန္ရင္ ဖင္က်ိန္းတာပဲ အဖတ္တင္ရုံပ။ ကိုယ့္မွာက ဆြမ္းေတာ္အသာထားလို႔ ၀မ္းေတာ္မွ အႏိုင္ႏိုင္ရယ္။ အခုေတာ့ျဖင့္ ဖုန္းဆိုလည္း ဖုန္းမို႔၊ အင္တာနက္ဆုိလည္း အင္တာနက္မို႔၊ ပညာေရးဆိုလည္း ပညာေရးမို႔၊ ကားဆိုလည္း ကားမို႔ ေန႔ခ်င္းညခ်င္းကို စံခ်ိန္မီခ်င္လြန္းေနၾကျပန္ေတာ့ ျမင္ျပင္းေလးကေတာ့ျဖင့္ ကတ္ခ်င္ခ်င္ျဖစ္လာမွကိုး။

ဒီရက္ပတ္ ဟိုနားၾကည့္လည္း ငါးေထာင္တန္ဖုန္းရရွိေရး၊ သည္နားသြားေခ်ာင္းလည္း ေမာ္ေတာ္ကားလိုင္စင္ေတြ ေစ်းေပါေပါနဲ႔ ရရွိေရးနဲ႔ ျမင္ျပင္းတင္မကဘဲ ၾကားျပင္းပါ ကတ္ခ်င္လာပါေရာ။ ဦးဟန္ၾကည္လည္း ေရႊျပည္သား စစ္စစ္ႀကီးမဟုတ္လား။ အမ်ားသူငါ ေရႊျပည္သားေတြၾကားမွာ ေဒြးေရာယွက္တင္ ေနၿပီး မံမံတူတူမပုန္းေအာင္ တတ္သေလာက္၊ မွတ္သေလာက္ လုပ္ကိုင္စားေနရတဲ့သူပီပီ သူမ်ားႏိုင္ငံေတြမွာ လမ္းေဘးဆိုင္ေတြမွာေတာင္ ၀ယ္လို႔ရတဲ့ ဖုန္းကဒ္ေတြကို သြားရည္မယိုဘဲ ဘယ္ေနလိမ့္တုန္း။ ယိုသမွ ဟိုဘက္ေတာင္လြန္ေသး။ ကေလးမ်ားလို လည္ပင္းမွာ သြားရည္ခံ တပ္မထားရုံတမည္။ ဒါေပမယ့္ အႏွီငါးေထာင္ဖုန္းဆိုတာႀကီး မသံုးခင္ လတ္တေလာ သံုးေနရတဲ့ ငါးသိန္းတန္ဖုန္းပဲ ၾကည့္ၾကပါဦး။ ေရႊျပည္ႀကီးတစ္ခုလံုးမွာ ဖုန္းအလံုးေရေပါင္း သိန္းဂဏန္းသာသာပဲ ရွိေသးတာကိုပဲ ဘယ္ဘက္နားမွာ ကပ္ထားတဲ့ ဖုန္းကို လက္မွာကိုင္ထားတဲ့ ဖုန္းနဲ႔လွမ္းေခၚတာေတာင္ ဆက္သြယ္မႈဧရိယာျပင္ပ ေရာက္ရတာနဲ႔၊ ဟဲလို တစ္ခြန္းေျပာ ဖုန္းတစ္ခါက်ရတာနဲ႔၊ ႀကဳိးဖုန္းကို လွမ္းေခၚရင္ ကိုယ္ေျပာတဲ့အသံ ကိုယ္ျပန္ၾကားေနရတာနဲ႔ ျပႆနာေပါင္းက ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ေတာင္ မကခ်င္ဘူး။ ဒီၾကားထဲမွာ စကားေျပာရင္း ဖုန္းလိုင္းေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတတ္လြန္းလို႔ လိုင္းမိတဲ့ေနရာကို သြားသြားေျပာရတဲ့ ဒုကၡ၊ ထိုင္ေျပာရင္ လိုင္းမမိလို႔ လမ္းေလွ်ာက္ေနရတဲ့ ဒုကၡ၊ လွ်ဳိ႕၀ွက္သတင္းကို တစ္ဖက္လူတင္မကဘဲ တစ္ရပ္ကြက္လံုးၾကားေအာင္ မိုင္ကုန္တင္ၿပီး ေအာ္ေနရတဲ့ဒုကၡေတြကလည္း ဒုနဲ႔ေဒး။

ဒါတင္ဘယ္ကလိမ့္တုန္း။ သူမ်ားတိုင္းျပည္မွာ တစ္မိနစ္စာ ဖုန္းေျပာရင္ ၁၅ က်ပ္ေလာက္ပဲ ကုန္ေပမယ့္ ကိုယ့္ဆီမွာက ဟယ္လိုတစ္ခြန္းကို ၆၀ ေပးရေသး။ ယပက္လက္တိုင္းျပည္မွာ ဖုန္း Prepaid Top up card တစ္ကဒ္ကို ဘတ္ ၆၀ ( ျမန္မာေငြ ၁၅၀၀ ) ဆိုရင္ အိုေခေပမယ့္ ကိုယ့္ဆီမွာေတာ့ တစ္ကဒ္၀ယ္ရင္ အနည္းဆံုး တစ္ေသာင္း ပလံုစြပ္။ သူမ်ားဆီမွာ ဖုန္းေျပာရင္း ပိုက္ဆံကုန္သြားရင္ အေႁကြးမွတ္ေပးထားတာနဲ႔၊ အေရးေပၚအေျခအေနမွာ ပိုက္ဆံေခ်းေပးတာနဲ႔ စိုျပည္သေလာက္ ကိုယ့္ဖုန္းကေတာ့ ဖုန္းထဲမွာ ပိုက္ဆံ ၁၀၀၀ ေအာက္ နည္းသြားတာနဲ႔တင္ အထြက္ call ကေတာ့ ႏိုးျဖစ္ပါေလေရာ။

ဖုန္းအေရအတြက္ကေလး လက္တစ္ဆုပ္စာကိုေတာင္ လူခ်င္းတူ၊ သူခ်င္းမွ်ေအာင္ ၀န္ေဆာင္မႈမေပးႏိုင္ေသးတဲ့ ေရႊျပည္ႀကီးမွာ ႏွပ္ေခ်းတြဲေလာင္းကေလးကအစ ၀ယ္ကိုင္ႏိုင္မယ့္ ငါးေထာင္တန္ဖုန္းသာ ျဖစ္လာခဲ့ရင္ေတာ့ အႏွီဖုန္းဆိုတာ အင္တာနက္သံုးဖို႔၊ You Tube ၾကည့္ဖို႔၊ Mail စစ္ဖို႔ အသာထား၊ စကားေတာင္ ေျပာလို႔ရမွာမဟုတ္လို႔ ခါးခ်ိတ္အလွျပ ပစၥည္းေတာင္ ျဖစ္သြားႏိုင္ပါရဲ႕။ ေနာက္ ဖုန္းကဒ္တစ္ကဒ္ကို ငါးေထာင္နဲ႔မို႔ ဆင္းရဲသားေက်ာမြဲကအစ ၀ယ္ႏိုင္ၾကတယ္ထားဦး ဖုန္းေျပာခက အႏွီေလာက္ ေခါင္ခိုက္ေနမွျဖင့္ ရသမွ်ဖြတ္ကလိဒဂၤါးကို ကိုယ္မစားဘဲ အႏွီအီလက္ထရြန္းနစ္ အလွဴခံပံုးထဲခ်ည္း ထည့္ေနရတာနဲ႔တင္ ဖြတ္သထက္ညစ္ရေခ်ရဲ႕။

ဘယ္အရာမဆို အလွမ္းက်ယ္ရင္ အလယ္လပ္သြားတတ္တာ ေလာကနိယာမတရားပ။ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း၊ ေရတိုတစ္ျဖတ္ပဲ မ်က္ခံုးေမြးတစ္ဆံုးၾကည့္ၿပီး ၀ုန္း၀ုန္းဒိုင္းဒိုင္း အေကာင္အထည္ ေဖာ္လိုက္မိရင္ေတာ့ ေကာင္းက်ဳိးထက္၊ ဆိုးက်ဳိးပိုမ်ားရမွာ ေသခ်ာေနသကိုး။ အႏွီေတာ့ ေကာင္းက်ဳိးမရလို႔ အေရာင္မထြက္တာထက္ ဆိုးက်ဳိးရၿပီး ရင္းစားေလးျပဳတ္ကုန္မယ့္ အျဖစ္မ်ဳိးကိုေတာ့ ဥာဏ္ႀကီးသူမ်ား ဆင္ျခင္သင့္လွပါရဲ႕။ တိုက္တစ္လံုးေဆာက္တဲ့အခါ ေျမအေနအထား၊ ေျမအမ်ုဳိးအစား၊ ရာသီဥတုအေျခအေန၊ ၀န္နဲ႔အား၊ စတာေတြကို စနစ္တက် အခ်ိန္ယူ တြက္ခ်က္ၿပီး က်က်နန မေဆာက္ဘဲ သူမ်ားနည္းတူ တိုက္တစ္လံုးျဖစ္ၿပီးစတမ္း ေန႔မီးညမီးဆက္ၿပီး အျမန္ေဆာက္ထည့္လိုက္ရင္ေတာ့ ၿပီးလည္းၿပီး၊ ၿပဳိလည္းၿပဳိ ျဖစ္သြားဖို႔ မ်ားေနေပသကိုး။ တဲကေလးနဲ႔ ေအးေအးလူလူ အိပ္ေနရတဲ့ဘ၀က ဆင္းရဲေပမယ့္ ၿပဳိက်မွာစိုးရိမ္ရတဲ့ တိုက္သစ္ႀကီးေပၚမွာ တထိတ္ထိတ္တလန္႔လန္႔ ေနရတာထက္ေတာ့ ပိုၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းတယ္လို႔ ဦးဟန္ၾကည္ ထင္မိပါရဲ႕။

အႏွီေတာ့ ငါးေထာင္၊ ငါးေထာင္ဆိုတာႀကီးကို အသာထားၿပီး ေလာေလာဆယ္ရွိေနတဲ့ အေနအထားေလးေတြကို ပိုၿပီးတိုးတက္ေကာင္းမြန္လာေအာင္ပဲ ပထမဦးစားေပးသင့္လွပါရဲ႕။ ျဗဳန္းခနဲ၊ ဒိုင္းခနဲ အုတ္ေအာ္ေသာင္းသည္း တိုးတက္သြားတာမ်ဳိးထက္ တစ္ရစ္ခ်င္း၊ တစ္ဆင့္ခ်င္းေလး စနစ္တက် တိုးတက္စည္ပင္လာတာမ်ဳိးက ပိုလို႔ေတာင္မွ ေရရွည္တည္တံ့ႏုိင္မယ္ မဟုတ္ပါလား။ ေခ်းယိုခ်င္မွ အိမ္သာတြင္းတူးေနရတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ေရႊျပည္ႀကီးမွာ မႏိုင္မနင္းနဲ႔ ရွိရင္းစြဲအေနအထားကေန ယိုင္ဆင္းမသြားဖို႔အတြက္ “ ဆႏၵမေစာၾကပါနဲ႔ ” လို႔ တိုက္တြန္းလိုက္ပါရဲ႕။ အႏီွလို ထိုက္သင့္တဲ့ နားလည္မႈေလးေတြေပးၿပီး သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္တဲ့ အခ်ိန္ကာလအတိုင္အတာတစ္ခုအထိ စိတ္ရွည္ရွည္ထားေပးတာကိုမွ တိုးတက္ဖြံ႕ၿဖဳိးလာေအာင္ စြမ္းေဆာင္မေပးၾကရင္လည္း အေမာင္တို႔စိတ္ႀကဳိက္ ျပဳခ်င္ရာသာ ျပဳၾကေပေရာ့လို႔ အခၽြန္နဲ႔ မ-လိုက္ပါရေစဗ်ား။    ။

ေတာင္းပန္ျခင္း…

လတ္တေလအေနအထားအရ ပညာေရးေလာကထဲမွာ က်င္လည္ေနတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္က ဆႏၵမေစာၾကပါနဲ႔ဆိုတဲ့ Tag post အတြက္ ပညာေရးေလာကမွာ တစ္ဆင့္ခ်င္းေလး ဖြံ႕ၿဖဳိးစည္ပင္ေအာင္ လုပ္သင့္တဲ့ အခန္းက႑ေတြကို မီးေမာင္းထိုးျပဖို႔ အားသန္ထားေပမယ့္ ပို႔စ္အေနအထားအရ ရွည္လ်ားေပမ်ားၿပီး လိုရင္းကို မ်က္စိလွ်မ္းကုန္မွာ စိုးရိမ္တာေၾကာင့္ အႏွီကိစၥေတြကို သာမန္ပို႔စ္တစ္ခုအျဖစ္ပဲေရးဖို႔ စိတ္ကူးၿပီး အာဖ်ံကီြးကိုပဲ ဥဒါဟရုဏ္တင္လႊတ္လိုက္ပါေၾကာင္း . . .