ဂုဏ္...ဂုဏ္...ဂုဏ္... ဂုဏ္ဆိုတာေငြကိုေခၚတယ္...
ေငြကုိသာ ေရလုိသံုးရင္...တစ္ျပည္လံုးမွာ လုပ္သမွ်တင့္တယ္...
လူမွန္းသိတတ္ကတည္းက ၾကားဖူးတဲ့ ဆရာဦးသုခရဲ႕ နာမည္ႀကီးသီခ်င္းပါ။ ဆရာႀကီးကေတာ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေကာင္းနဲ႔ေရးခဲ့တာျဖစ္ေပမယ့္ အမ်ားစုကေတာ့ အထက္ကစာသားကိုပဲ သေဘာတက်နဲ႔ဆိုေလ့ရွိၾကပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ခပ္ငယ္ငယ္ကတည္းက ဒီစာသားကို သေဘာသိပ္ေတာ့ မေတြ႕လွပါ။ ေငြမရွိရင္လည္း ဂုဏ္ရွိႏိုင္တာပဲလို႔ အၿမဲေတြးပါတယ္။ အဲဒီခံယူခ်က္နဲ႔ပဲ ဘ၀ကိုျဖတ္သန္းခဲ့ပါတယ္။ အထိုက္အေလ်ာက္လည္း စိတ္ေက်နပ္မႈရခဲ့တာ ေသခ်ာပါတယ္။
အခုလူလတ္ပိုင္းအရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ငယ္ငယ္ကအေတြးအျမင္ေတြကို မၾကာမၾကာျပန္ဆင္ျခင္ၾကည့္မိလာပါတယ္။ ေငြမရွိလဲဂုဏ္ရွိႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ ကုိယ့္အယူအဆကေတာ့ လံုး၀မမွားတာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ဂုဏ္သိကၡာကို သတ္မွတ္ျပဌာန္းတဲ့ အခ်က္ေတြထဲမွာ ေငြေၾကးဆိုတာ သာမန္အစိတ္အပိုင္းပဲျဖစ္ေနလို႔ပါ။ ကိုယ္က်င့္တရား၊ သီလသမာဓိ စတာေတြနဲ႔ယွဥ္ရင္ ေငြေၾကးကေနရမဲ့ ဂုဏ္သိကၡာဆုိတာ မေျပာပေလာက္ပါ။
ကိုယ့္အေတြးနဲံကိုယ္ ေငြေၾကးဆိုတာကို အေရးမစိုက္ဘဲ ႏွစ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေနျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဘာသြားေတြ႕ရသလဲဆိုရင္ ကိုယ့္မွာေငြေၾကးမျပည့္စံုတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ တစ္ခါတစ္ခါမွာ ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ ကိုယ္က်င့္တရားကို ေတာ္ေတာ္ခက္ခက္ခဲခဲ ထိန္းသိမ္းရတယ္ဆိုတာပါပဲ။ ေငြေၾကးမျပည့္စံုရင္ ကိုယ္က်င့္တရားကို ေငြနဲ႔ခ်ေရာင္းမွာပဲဆိုတဲ့ ခပ္ညံ့ညံ့အေတြးမ်ဳိးရွိတဲ့လူေတြအတြက္ ကိုယ္ကမၾကာမၾကာဆိုသလို ပစ္မွတ္ေကာင္းႀကီးျဖစ္ျဖစ္ေနတတ္ပါေရာ။ စေလဦးပုညရဲ႕ေတးထပ္ထဲကလို॥
“ပညာရွင္ဆုိကတည္း မြဲရင္ျဖင့္မိုက္ရေတာ့မယ္” ဆိုတာ လူတိုင္းကိုရည္ရြယ္တာမဟုတ္မွန္းမသိတဲ့လူကလည္း အမ်ားသားဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ့္ကိုခံခဲ့ရပါတယ္။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔စဥ္းစားလာမိတာက ကိုယ္က်င့္တရားနဲ႔ဂုဏ္သိကၡာကို သက္ေတာင့္သက္သာ ထိန္းသိမ္းႏိုင္ဖို႔ ေငြေၾကးဆိုတာလည္း အေထာက္အကူပစၥည္းတစ္ခုအျဖစ္လိုတယ္္ဆိုတာပါပဲ။ လူသားဆိုတာလူသားအေတြးမ်ဳိး လူသားရဲ႕ခံစားခ်က္မ်ဳိးသာရွိႏိုင္တာမို႔ အေမွာင့္ပေယာဂေတြမ်ားလြန္းရင္ အနည္းနဲ႔အမ်ားေတာ့ ယိုင္နဲ႔သြားဖို႔မ်ားပါတယ္။ ဒီေတာ့ အေကာင္းဆံံုးအေနအထားကေတာ့ အေမွာင့္ပေယာဂေတြရန္ကကာကြယ္ဖို႔ ျပင္ဆင္ထားရုံပါ။ အေႏွာင့့္အယွက္ကင္းေလ အပ်က္အစီးနည္းေလဆိုတာ သဘာ၀ပဲမဟုတ္လား။
အဲဒီအေတြးမ်ဳိး၀င္လာတဲ့အခ်ိန္ကစလို႔ အရင္ကေတြးခဲ့တ“ေငြဆိုတာအလကားပါကြာ၊ ေငြမရွိလည္း ငါ့မွာဂုဏ္သိကၡာရွိတာပဲ”ဆိုတဲ့ အေတြးကိုေဖ်ာက္ၿပီး ရွိသမွ်စိတ္ဓာတ္၊အင္အားကိုသံုးလို႔ ေငြေၾကးကို ႀကိဳးစားၿပီးရွာျဖစ္ပါတယ္။ ေငြေၾကးရဲ႕အေရးပါမႈကို နားလည္သေဘာေပါက္ရင္း၊ တစ္ဖက္ကလည္း ေငြေၾကးကို ကိုးကြယ္ရာမေရာက္ေအာင္ထိန္းရပါေသးရဲ႕။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သူတပါးကိုၾကည့္စရာမလိုဘဲ ရပ္တည္ႏိုင္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ကိုယ္က်င့္တရားနဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာကို ထိပါးမဲ့ျပင္ပအေႏွာင့္အယွက္ကေတာ့ သိသိသာသာႀကီးနည္းလာပါတယ္။
ဒါေပမယ့္...
ေလာကဓံတရားရွစ္ပါးထဲက လာေဘာ၊ သုခံ၊ ယေသာ၊ နိႏၷံ ဆိုတဲ့တရားေလးပါးကို ရင္ဆိုင္ၿပီးကိုယ္က်င့္တရား မထိခိုက္ေအာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပိုၿပီးထိန္းသိမ္းရျပန္ပါေရာ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ပိုင္တဲ့ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ရင္ဆိုင္ရတာ သူမ်ားအေႏွာင့္အယွက္ကို ရင္ဆိုင္ရတာထက္ေတာ့ ေက်နပ္စရာေကာင္းေသးတယ္လို႔ေတြးေနမိတဲ့ ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ နဲနဲေနလို႔ေကာင္းလာသလိုပါ....
ေငြကုိသာ ေရလုိသံုးရင္...တစ္ျပည္လံုးမွာ လုပ္သမွ်တင့္တယ္...
လူမွန္းသိတတ္ကတည္းက ၾကားဖူးတဲ့ ဆရာဦးသုခရဲ႕ နာမည္ႀကီးသီခ်င္းပါ။ ဆရာႀကီးကေတာ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေကာင္းနဲ႔ေရးခဲ့တာျဖစ္ေပမယ့္ အမ်ားစုကေတာ့ အထက္ကစာသားကိုပဲ သေဘာတက်နဲ႔ဆိုေလ့ရွိၾကပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ခပ္ငယ္ငယ္ကတည္းက ဒီစာသားကို သေဘာသိပ္ေတာ့ မေတြ႕လွပါ။ ေငြမရွိရင္လည္း ဂုဏ္ရွိႏိုင္တာပဲလို႔ အၿမဲေတြးပါတယ္။ အဲဒီခံယူခ်က္နဲ႔ပဲ ဘ၀ကိုျဖတ္သန္းခဲ့ပါတယ္။ အထိုက္အေလ်ာက္လည္း စိတ္ေက်နပ္မႈရခဲ့တာ ေသခ်ာပါတယ္။
အခုလူလတ္ပိုင္းအရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ငယ္ငယ္ကအေတြးအျမင္ေတြကို မၾကာမၾကာျပန္ဆင္ျခင္ၾကည့္မိလာပါတယ္။ ေငြမရွိလဲဂုဏ္ရွိႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ ကုိယ့္အယူအဆကေတာ့ လံုး၀မမွားတာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ဂုဏ္သိကၡာကို သတ္မွတ္ျပဌာန္းတဲ့ အခ်က္ေတြထဲမွာ ေငြေၾကးဆိုတာ သာမန္အစိတ္အပိုင္းပဲျဖစ္ေနလို႔ပါ။ ကိုယ္က်င့္တရား၊ သီလသမာဓိ စတာေတြနဲ႔ယွဥ္ရင္ ေငြေၾကးကေနရမဲ့ ဂုဏ္သိကၡာဆုိတာ မေျပာပေလာက္ပါ။
ကိုယ့္အေတြးနဲံကိုယ္ ေငြေၾကးဆိုတာကို အေရးမစိုက္ဘဲ ႏွစ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေနျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဘာသြားေတြ႕ရသလဲဆိုရင္ ကိုယ့္မွာေငြေၾကးမျပည့္စံုတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ တစ္ခါတစ္ခါမွာ ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ ကိုယ္က်င့္တရားကို ေတာ္ေတာ္ခက္ခက္ခဲခဲ ထိန္းသိမ္းရတယ္ဆိုတာပါပဲ။ ေငြေၾကးမျပည့္စံုရင္ ကိုယ္က်င့္တရားကို ေငြနဲ႔ခ်ေရာင္းမွာပဲဆိုတဲ့ ခပ္ညံ့ညံ့အေတြးမ်ဳိးရွိတဲ့လူေတြအတြက္ ကိုယ္ကမၾကာမၾကာဆိုသလို ပစ္မွတ္ေကာင္းႀကီးျဖစ္ျဖစ္ေနတတ္ပါေရာ။ စေလဦးပုညရဲ႕ေတးထပ္ထဲကလို॥
“ပညာရွင္ဆုိကတည္း မြဲရင္ျဖင့္မိုက္ရေတာ့မယ္” ဆိုတာ လူတိုင္းကိုရည္ရြယ္တာမဟုတ္မွန္းမသိတဲ့လူကလည္း အမ်ားသားဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ့္ကိုခံခဲ့ရပါတယ္။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔စဥ္းစားလာမိတာက ကိုယ္က်င့္တရားနဲ႔ဂုဏ္သိကၡာကို သက္ေတာင့္သက္သာ ထိန္းသိမ္းႏိုင္ဖို႔ ေငြေၾကးဆိုတာလည္း အေထာက္အကူပစၥည္းတစ္ခုအျဖစ္လိုတယ္္ဆိုတာပါပဲ။ လူသားဆိုတာလူသားအေတြးမ်ဳိး လူသားရဲ႕ခံစားခ်က္မ်ဳိးသာရွိႏိုင္တာမို႔ အေမွာင့္ပေယာဂေတြမ်ားလြန္းရင္ အနည္းနဲ႔အမ်ားေတာ့ ယိုင္နဲ႔သြားဖို႔မ်ားပါတယ္။ ဒီေတာ့ အေကာင္းဆံံုးအေနအထားကေတာ့ အေမွာင့္ပေယာဂေတြရန္ကကာကြယ္ဖို႔ ျပင္ဆင္ထားရုံပါ။ အေႏွာင့့္အယွက္ကင္းေလ အပ်က္အစီးနည္းေလဆိုတာ သဘာ၀ပဲမဟုတ္လား။
အဲဒီအေတြးမ်ဳိး၀င္လာတဲ့အခ်ိန္ကစလို႔ အရင္ကေတြးခဲ့တ“ေငြဆိုတာအလကားပါကြာ၊ ေငြမရွိလည္း ငါ့မွာဂုဏ္သိကၡာရွိတာပဲ”ဆိုတဲ့ အေတြးကိုေဖ်ာက္ၿပီး ရွိသမွ်စိတ္ဓာတ္၊အင္အားကိုသံုးလို႔ ေငြေၾကးကို ႀကိဳးစားၿပီးရွာျဖစ္ပါတယ္။ ေငြေၾကးရဲ႕အေရးပါမႈကို နားလည္သေဘာေပါက္ရင္း၊ တစ္ဖက္ကလည္း ေငြေၾကးကို ကိုးကြယ္ရာမေရာက္ေအာင္ထိန္းရပါေသးရဲ႕။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သူတပါးကိုၾကည့္စရာမလိုဘဲ ရပ္တည္ႏိုင္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ကိုယ္က်င့္တရားနဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာကို ထိပါးမဲ့ျပင္ပအေႏွာင့္အယွက္ကေတာ့ သိသိသာသာႀကီးနည္းလာပါတယ္။
ဒါေပမယ့္...
ေလာကဓံတရားရွစ္ပါးထဲက လာေဘာ၊ သုခံ၊ ယေသာ၊ နိႏၷံ ဆိုတဲ့တရားေလးပါးကို ရင္ဆိုင္ၿပီးကိုယ္က်င့္တရား မထိခိုက္ေအာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပိုၿပီးထိန္းသိမ္းရျပန္ပါေရာ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ပိုင္တဲ့ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ရင္ဆိုင္ရတာ သူမ်ားအေႏွာင့္အယွက္ကို ရင္ဆိုင္ရတာထက္ေတာ့ ေက်နပ္စရာေကာင္းေသးတယ္လို႔ေတြးေနမိတဲ့ ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ နဲနဲေနလို႔ေကာင္းလာသလိုပါ....
No comments:
Post a Comment