သူတည္းတစ္ေယာက္၊ ေကာင္းဖို႔ေရာက္မူ၊ သူတစ္ေယာက္မွာ၊ ပ်က္လင့္ကာသာ၊ ဓမၼတာတည့္။
ေရႊအိမ္နန္းႏွင့္၊ ၾကငွန္းလည္းခံ၊ မတ္ေပါင္းရံလ်က္၊ ေပ်ာ္စံရိပ္ၿငိမ္၊ စည္းစိမ္မကြာ၊
မင္းခ်မ္းသာကား၊ သမုဒၵရာ၊ ေရမ်က္ႏွာထက္၊ ခဏတက္သည့္၊ ေရပြက္ပမာ၊ တစ္သက္လ်ာတည့္။
ၾကင္နာသနား၊ ငါ့အားမသတ္၊ ယခုလႊတ္လည္း၊ မလြတ္ၾကမၼာ၊ လူတကာတို႔၊ ခႏၶာခိုင္က်ည္၊
အတည္မၿမဲ၊ ေဖာက္လြဲတတ္သည္၊ မခၽြတ္စသာ၊ သတၱ၀ါတည့္။
ရွိခိုးေကာ္ေရာ္၊ ပူေဇာ္အကၽြန္၊ ပန္ခဲ့တုံ၏၊ ခိုက္ႀကံဳ၀ိပါတ္၊ သံသာစက္၌၊ ႀကိဳက္လတ္တြန္မူ၊
တုံ႔မယူလို၊ ၾကည္ညိဳစိတ္သန္၊ သခင္မြန္ကို၊ ခ်န္ဘိစင္စစ္၊ အျပစ္မဲ့ေရး၊ ခြင့္လွ်င္ေပး၏၊
ေသြးသည္အနိစၥာ၊ ငါ့ခႏၶာတည့္။ ။
အနႏၲသူရိယ
ျမန္မာ့စာေပသမိုင္းမွာ အင္မတန္မွ ထင္ရွားတဲ့ကဗ်ာပါ။ စာဆိုအမတ္ႀကီး အနႏၲသူရိယကို ဘုရင္က အမ်က္ေတာ္ရွလို႔ ေတာင္စြယ္ေနကြယ္ရင္ ေတာထုတ္ဓားခုတ္သတ္ေစလို႔ အမိန္႔ေတာ္မွတ္ခဲ့ပါတယ္။ ေသဒဏ္ေၾကာင့္ သူသတ္ကုန္းမွာ အသတ္ခံရေတာ့မယ့္ အမတ္ႀကီးက သူ႕ရဲ႕ဘုရင္ကို ေနာက္ဆံုးဆက္သခဲ့တဲ့ ကဗ်ာပါ။ မ်က္ေျဖလကၤာလို႔လည္း ထင္ရွားပါတယ္။ ဒီလကၤာေၾကာင့္ ေသဒဏ္ကေနလြတ္ခြင့္ရခဲ့ေပမယ္ လက္လြန္ခဲ့ပါၿပီ။ ဇက္ေပၚကို ဓား၀ဲေနတဲ့ၾကားထဲက ကဗ်ာဉာဏ္ထြက္ေနေသးတဲ့ အမတ္ႀကီးကေလးစားစရာပါ.....
No comments:
Post a Comment