မေန႔က ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္း တကယ္ထြက္ပါတယ္။
အမွတ္မထင္ ထြက္လာတာဆိုေတာ့ ဘယ္သူမွေတာင္ အံ့ၾသခ်ိန္မရလိုက္ပါ။ ကိုယ္ေရာက္ေနတဲ့ ၿမိဳ႕ကေလးက စီးပြားေရးကို ပိုဦးစားေပးၾကတာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြေအာင္ခ်က္ေျပာေလာက္ေအာင္ေတာ့ မေကာင္းပါ။ ဒါေပမယ့္ မႏွစ္ကထက္စာရင္ေတာ့ ေအာင္ခ်က္တက္လာတယ္ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။
ဒီေအာင္စာရင္းဟာ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ မဂၤလာရွိေသာ ေအာင္စာရင္းပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဆရာ၀န္ဘ၀ကေန စုတိစိတ္က်ၿပီး ၀ါသနာပါလြန္းတဲ့ စာသင္တဲ့အလုပ္ကိုလုပ္ေနခဲ့တာဆိုေတာ့ ကိုယ္လည္းေက်ာင္းဆရာျဖစ္ေနၿပီကိုး။ မႏွစ္က ကိုယ္သင္ေပးလိုက္တဲ့ စာသင္၀ိုင္းေတြမွာ စုစုေပါင္း ေက်ာင္းသား ၁၁ေယာက္ရွိတဲ့အနက္က ၁၀ေယာက္ေအာင္သြားတယ္ေလ။ သူမ်ားေတြမေျပာနဲ႔ သင္ေပးတဲ့ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ မယံုမရဲနဲ႔ တအံ့တၾသျဖစ္မိပါေသးတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြအိမ္ကကို ကိုယ္ေရာက္သြားေတာ့ တစ္ခ်ဳိ႕ေက်ာင္းသားမိဘေတြခမ်ာ ၀မ္းသာလြန္းလို႔ မ်က္ရည္ေတာင္က်ရွာတယ္။ ယံုေတာင္မယံုႏိုင္ဘူး ဆရာရယ္လို႔လည္း တဖြဖြေျပာတဲ့ မိဘကေျပာလို႔ေပါ့။ သူတို႔ေတြ ေပ်ာ္ေနၾကတာျမင္ေတာ့ ရင္ထဲမွာ ၾကည္ႏူးလိုက္တာ။ သူတို႔ေတြ ျဖစ္ခ်င္ ျမင္ခ်င္ၾကတဲ့ သူတို႔သား၊သမီးေတြရဲ႕ေအာင္ျမင္မႈကို ရေအာင္လုပ္ေပးႏိုင္ခဲ့ပါလားဆုိတဲ့ အသိက ရင္ကိုသိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕ၾကည္ႏူးေအာင္လုပ္ႏိုင္ပါတယ္။
ေက်ာင္းသား ေလး၊ ငါးဆယ္ရွိတဲ့က်ဴရွင္တစ္ခုမွာ
ေက်ာင္းသား၁၀ေယာက္ ၁၅ေယာက္ေလာက္ေအာင္ျမင္ေအာင္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္လုပ္ယူရတဲ့ဒီၿမိဳ႕မွာ ဒီလိုရာႏႈန္းျပည့္နီးပါးေအာင္ခ်က္ရွိတာ ၾကားေတာင္သိပ္မၾကားဖူးၾကပါ။
ပိုၿပီး အံ့ၾသၾကတာက ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေတြက တကယ့္လက္ေရြးစင္ေတြျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။ တစ္သက္နဲ႔တကိုယ္ စာရယ္လို႔တစ္ခါမွ ေကာင္းေကာင္းမႀကိဳးစားခဲ့တဲ့ နံမည္ႀကီး ေက်ာင္းသားငပ်င္းေတြ အမ်ားစုျဖစ္ေနတယ္ေလ။ သူတို႔ေတြ ေအာင္သြားၾကတာ ျမင္ရ၊ ၾကားရသူတိုင္း ရင္သပ္ရႈေမာ ျဖစ္ေနၾကပါေရာ။
ကိုယ့္ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ဆိုရင္ မ်က္စိကေမြးရာပါ အားနည္းလြန္းလို႔ သင္ပုန္းမွာေရးထားတဲ့့စာကိုေတာင္ ဖတ္ႏိုင္တာမဟုတ္ပါ။ စာအုပ္ထဲမွာ ျပန္ေရးၿပီး တပင္တပန္းသင္ေပးခဲ့ရပါတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ အားလံုးက ေက်ာင္းသားစာရင္းေတာင္မသြင္းၾကတဲ့ ၀ိဇၹာတန္းေက်ာင္းသူ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္လံုးပါေအာင္ေသးတယ္ေလ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဆုိရင္ ၁၇ထဲက ၈ ေတာင္မႏုတ္တတ္ခဲ့ၾကဘူးဆိုတာ ေျပာရင္ယံုႏိုင္စရာေတာင္မရွိပါ။
အားလံုးက ဘယ္ေလာက္ပဲ အံ့ၾသေနၾကေပမယ့္ ကိုယ္နဲ႔ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေတြ ဘယ္လိုပံုႀကိဳးစားခဲ့ရတယ္ဆိုတာ ကိုယ္တို႔ပဲသိၾကတာမို႔ ရင္ထဲမွာ သိပ္ေတာ့မထူးဆန္းပါ။
ေအာင္ခ်က္ေကာင္းလြန္းတာေၾကာင့္ သူမ်ားေတြက ခ်ီးက်ဴးမဆံုးရွိေနေပမယ့္ ကိုယ့္ရင္ထဲမွာေတာ့ ဒီႏွစ္ပိုႀကိဳးစားရမယ္ဆိုတဲ့ အသိ၀င္ေနပါတယ္။ ပိုၿပီး ေအာင္ျမင္၊ နံမည္ႀကီးလာရင္ ပိုၿပီးအားကိုးၾကေတာ့မွာမို႔ ကိုယ္ကပိုၿပီး ႀကဳိးစားေပးရမယ္ေလ။ ဒါမွလည္း သူတို႔ေတြ အားကိုးရက်ဳိးနပ္မွာ မဟုတ္လား။
အမွတ္မထင္ ထြက္လာတာဆိုေတာ့ ဘယ္သူမွေတာင္ အံ့ၾသခ်ိန္မရလိုက္ပါ။ ကိုယ္ေရာက္ေနတဲ့ ၿမိဳ႕ကေလးက စီးပြားေရးကို ပိုဦးစားေပးၾကတာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြေအာင္ခ်က္ေျပာေလာက္ေအာင္ေတာ့ မေကာင္းပါ။ ဒါေပမယ့္ မႏွစ္ကထက္စာရင္ေတာ့ ေအာင္ခ်က္တက္လာတယ္ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။
ဒီေအာင္စာရင္းဟာ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ မဂၤလာရွိေသာ ေအာင္စာရင္းပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဆရာ၀န္ဘ၀ကေန စုတိစိတ္က်ၿပီး ၀ါသနာပါလြန္းတဲ့ စာသင္တဲ့အလုပ္ကိုလုပ္ေနခဲ့တာဆိုေတာ့ ကိုယ္လည္းေက်ာင္းဆရာျဖစ္ေနၿပီကိုး။ မႏွစ္က ကိုယ္သင္ေပးလိုက္တဲ့ စာသင္၀ိုင္းေတြမွာ စုစုေပါင္း ေက်ာင္းသား ၁၁ေယာက္ရွိတဲ့အနက္က ၁၀ေယာက္ေအာင္သြားတယ္ေလ။ သူမ်ားေတြမေျပာနဲ႔ သင္ေပးတဲ့ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ မယံုမရဲနဲ႔ တအံ့တၾသျဖစ္မိပါေသးတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြအိမ္ကကို ကိုယ္ေရာက္သြားေတာ့ တစ္ခ်ဳိ႕ေက်ာင္းသားမိဘေတြခမ်ာ ၀မ္းသာလြန္းလို႔ မ်က္ရည္ေတာင္က်ရွာတယ္။ ယံုေတာင္မယံုႏိုင္ဘူး ဆရာရယ္လို႔လည္း တဖြဖြေျပာတဲ့ မိဘကေျပာလို႔ေပါ့။ သူတို႔ေတြ ေပ်ာ္ေနၾကတာျမင္ေတာ့ ရင္ထဲမွာ ၾကည္ႏူးလိုက္တာ။ သူတို႔ေတြ ျဖစ္ခ်င္ ျမင္ခ်င္ၾကတဲ့ သူတို႔သား၊သမီးေတြရဲ႕ေအာင္ျမင္မႈကို ရေအာင္လုပ္ေပးႏိုင္ခဲ့ပါလားဆုိတဲ့ အသိက ရင္ကိုသိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕ၾကည္ႏူးေအာင္လုပ္ႏိုင္ပါတယ္။
ေက်ာင္းသား ေလး၊ ငါးဆယ္ရွိတဲ့က်ဴရွင္တစ္ခုမွာ
ေက်ာင္းသား၁၀ေယာက္ ၁၅ေယာက္ေလာက္ေအာင္ျမင္ေအာင္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္လုပ္ယူရတဲ့ဒီၿမိဳ႕မွာ ဒီလိုရာႏႈန္းျပည့္နီးပါးေအာင္ခ်က္ရွိတာ ၾကားေတာင္သိပ္မၾကားဖူးၾကပါ။
ပိုၿပီး အံ့ၾသၾကတာက ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေတြက တကယ့္လက္ေရြးစင္ေတြျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။ တစ္သက္နဲ႔တကိုယ္ စာရယ္လို႔တစ္ခါမွ ေကာင္းေကာင္းမႀကိဳးစားခဲ့တဲ့ နံမည္ႀကီး ေက်ာင္းသားငပ်င္းေတြ အမ်ားစုျဖစ္ေနတယ္ေလ။ သူတို႔ေတြ ေအာင္သြားၾကတာ ျမင္ရ၊ ၾကားရသူတိုင္း ရင္သပ္ရႈေမာ ျဖစ္ေနၾကပါေရာ။
ကိုယ့္ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ဆိုရင္ မ်က္စိကေမြးရာပါ အားနည္းလြန္းလို႔ သင္ပုန္းမွာေရးထားတဲ့့စာကိုေတာင္ ဖတ္ႏိုင္တာမဟုတ္ပါ။ စာအုပ္ထဲမွာ ျပန္ေရးၿပီး တပင္တပန္းသင္ေပးခဲ့ရပါတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ အားလံုးက ေက်ာင္းသားစာရင္းေတာင္မသြင္းၾကတဲ့ ၀ိဇၹာတန္းေက်ာင္းသူ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္လံုးပါေအာင္ေသးတယ္ေလ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဆုိရင္ ၁၇ထဲက ၈ ေတာင္မႏုတ္တတ္ခဲ့ၾကဘူးဆိုတာ ေျပာရင္ယံုႏိုင္စရာေတာင္မရွိပါ။
အားလံုးက ဘယ္ေလာက္ပဲ အံ့ၾသေနၾကေပမယ့္ ကိုယ္နဲ႔ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေတြ ဘယ္လိုပံုႀကိဳးစားခဲ့ရတယ္ဆိုတာ ကိုယ္တို႔ပဲသိၾကတာမို႔ ရင္ထဲမွာ သိပ္ေတာ့မထူးဆန္းပါ။
ေအာင္ခ်က္ေကာင္းလြန္းတာေၾကာင့္ သူမ်ားေတြက ခ်ီးက်ဴးမဆံုးရွိေနေပမယ့္ ကိုယ့္ရင္ထဲမွာေတာ့ ဒီႏွစ္ပိုႀကိဳးစားရမယ္ဆိုတဲ့ အသိ၀င္ေနပါတယ္။ ပိုၿပီး ေအာင္ျမင္၊ နံမည္ႀကီးလာရင္ ပိုၿပီးအားကိုးၾကေတာ့မွာမို႔ ကိုယ္ကပိုၿပီး ႀကဳိးစားေပးရမယ္ေလ။ ဒါမွလည္း သူတို႔ေတြ အားကိုးရက်ဳိးနပ္မွာ မဟုတ္လား။
No comments:
Post a Comment