အိမ္ရွင္မက ဆိုင္ကယ္တစ္စီး လိုခ်င္ေနတာၾကာပါၿပီ။
ကိုယ္က ယိုးဒယားလုပ္ Fino ဆိုင္ကယ္ တစ္စီး ၀ယ္ေပးဖို႔ စိတ္ကူးထားေပမယ့္ အစစအရာရာ စံနစ္က်လြန္းတဲ့ အိမ္ရွင္မက ဆိုင္ကယ္တစ္စီး ၆သိန္းေက်ာ္၊ ၇သိ္န္းနီးပါးကို ႏွေျမာတာေၾကာင့္ မ၀ယ္ျဖစ္ခဲ့ပါ။ ဒီဆိုင္ကယ္ေလးေတြကို လိုင္စင္လုပ္လိုက္ရင္ အၿပီးအစီး ၈သိန္းေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ပဲ က်တယ္ဆိုေပမယ့္ စိတ္ခ်မ္းသာ လက္ခ်မ္းသာ စီးလို႔ရပါတယ္။
ကိုယ္က ဘာမဆို အေကာင္းႀကဳိက္တဲ့သူမို႔ ပစၥည္းဆိုရင္ ေကာင္းေကာင္းပဲ ၀ယ္ခ်င္ေပမယ့္ အခုကိစၥမွာေတာ့ ကာယကံရွင္ျဖစ္သူက ေစ်းႀကီးလို႔ မလိုခ်င္တာေၾကာင့္ အဲဒီဆိုင္ကယ္ေလးေတြကို ႀကဳိက္ပါလ်က္နဲ႔ မ၀ယ္ျဖစ္ခဲ့ပါ။
လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးရက္ကေတာ့ အိမ္ရွင္မက Keyboard လိုခ်င္တယ္ဆိုတာေၾကာင့္ ဂ်ပန္Domestic ေတြ ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ကို သြားၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။ (Domestic ဆိုတာ ဂ်ပန္ျပည္အမႈိက္ပံုထဲက ပစၥည္းေဟာင္းေတြပါ။ အဲဒီတိုင္းျပည္မွာက အေဟာင္းျပင္ခက အသစ္တန္ဖိုးထက္ေစ်းႀကီးလို႔ထင္ပါရဲ႕။ ေဟာင္းၿပီ၊ ပ်က္ၿပီဆိုတာနဲ႔ အမႈိက္ပံုမွာ ပစ္ၾကပါေလေရာ။ အဲဒီအမႈိက္က ကိုယ္တို႔ဆီမွာေတာ့ တကယ့္ေရႊေတြ ျဖစ္လို႔ေနပါတယ္။ အဲဒီ အမႈိက္ပံုႀကီးေက်းဇူးေၾကာင့္ပဲ တိုက္ေဆာက္၊ ကားစီးတဲ့သူေတြ စီးေနၾကၿပီမို႔ ဂ်ပန္ငပုက အခုေတာ့လည္း ကိုယ္တို႔တိုင္းျပည္ကို ေကာင္းက်ဳိးေတြ ေပးလို႔ေနပါေသးရဲ႕။) အဲဒီမွာတင္ ဆိုင္ေရွ႕မွာ ေရာင္းဖို႔ ရပ္ထားတဲ့ Domestic Auto Gear ဆိုင္ကယ္ေလးေတြကို အိမ္ရွင္မက မ်က္စိက်ပါေတာ့တယ္။ ဆိုင္ကယ္ေလးေတြက ေသးေသးေကြးေကြးေလးေတြမို႔ ကိုယ္တို႔ ေယာက်္ားေလးေတြနဲ႔ မလိုက္ဖက္ေပမယ့္ မိန္းကေလးေတြစီးရင္ေတာ့ အဆင္ေျပပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီဆိုင္က
ယ္ေလးေတြက စက္ဘီးစီးသလိုထိုင္ၿပီး ေျခေထာက္က ဘာမွလုပ္စရာမလိုတာေၾကာင့္ သူတို႔နဲ႔ေတာ့ ကိုက္ပါတယ္။ စကတ္၀တ္ထားရင္လည္း ထိုင္ရျပဳရအဆင္ေျပတာေၾကာင့္ မ်က္စိက်တာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဘာေၾကာင့္ပဲ သေဘာက်က် သူတို႔လိုခ်င္ရင္ ၀ယ္ေပးရမွာ အိမ္ေထာင္ဦးစီးတို႔ရဲ႕ သမိုင္းေပးတာ၀န္ျဖစ္ေပတာမို႔ ကိုယ္လည္း ဘာမွေထြေထြထူးထူး မစဥ္းစားေတာ့ဘဲ အိမ္ျပန္ပိုက္ဆံယူၿပီး ဆိုင္ကယ္စီးခ်င္လြန္းေနတဲ့ အိမ္ရွင္မရဲ႕ ဆႏၵကို ျဖည့္ရပါေတာ့တယ္။ ဆိုင္ကယ္တစ္စီးမွ ေငြႏွစ္သိန္းေက်ာ္ေက်ာ္ပဲေပးရတာဆိုေတာ့လည္း ပ်က္ရင္လည္း ပစ္လိုက္ရုံမို႔ သိပ္ႏွေမ်ာစရာမလိုတာေၾကာင့္လည္း ေကာက္ခါငင္ခါ ၀ယ္ျဖစ္သြားတာပါ။ ဒီလိုနဲ႔ Keyboard တစ္လံုးနဲ႔ Domestic ဆိုင္ကယ္တစ္စီး အိမ္ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။
သူတို႔ ဂ်ပန္ျပည္မွာက လွ်ပ္စစ္မီးအားကို 110V ပဲသံုးၾကတာမို႔ 22oV သံုးတဲ့ ကိုယ္တို႔တိုင္းျပည္နဲ႔ မကိုက္တာေၾကာင့္ Keyboard အသံျမည္ဖို႔အေရး လွ်ပ္စစ္အားကို 220V ကေန 110V ကိုေျပာင္းေပးမယ့္ Adapter တစ္ခု ေျပး၀ယ္ရပါတယ္။ အဲဒီပစၥည္းေလးက ေပါက္ေဖာ္ႀကီးတို႔ လုပ္ထားတာျဖစ္ေပမယ့္ တစ္ေသာင္းခြဲနီးပါးက်တာေၾကာင့္ ဆင္ဖိုးနဲ႔ ခၽြန္းဖိုးေပါင္းၿပီး ႏွစ္မ်ဳိးေပါင္း တစ္သိန္းနီးပါး ေခ်ာပါေတာ့တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၀ယ္လာမိမွေတာ့လည္း သံုးလို႔ရေအာင္ ႀကဳိးစားရေတာ့မွာမို႔ ဘာမွႏွေျမာမေနေတာ့ဘဲ အသံျမည္ေအာင္ ႀကံရဖန္ရပါေတာ့တယ္။ Keyboard socket နဲ႔ Adapter ေခါင္းက ႀကဳိးေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနျပန္တာေၾကာင့့္ Adapter ၀ါယာႏွစ္ေခ်ာင္းကို ျဖတ္ၿပီး ေျပာင္းျပန္ျပန္ဆက္ရျပန္ပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အသံထြက္လာတာေၾကာင့္ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တတ္တဲ့ ကိုယ္တို႔ေရႊျမန္မာေတြရဲ႕ ေရႊဥာဏ္ေတာ္စူးေရာက္ပံုကို စိတ္ထဲကပဲ ခ်ီးက်ဴးမိပါေသးတယ္။
Keyboard က အဆင္ေျပသြားေပမယ့္ ဆိုင္ကယ္က Domestic ရုပ္ေပါက္ေနတာမို႔ ဆိုင္သြားၿပီး အလွျပင္ရပါေသးတယ္။ ေနာက္ၾကည့္မွန္ေတြတပ္ လက္ကိုင္စြပ္စတဲ့ ပစၥည္းေလးေတြထည့္ၿပီး ၾကည့္ေပ်ာ္ရႈေပ်ာ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္လိုက္ေတာ့လည္း ခ်စ္စရာေလး ျဖစ္သြားပါေလေရာ။ ေမာင္မင္းႀကီးသားဆိုင္ကယ္က အေကာင္ေသးေပမယ့္ ကိုယ္တို႔ဆိုင္ကယ္ေတြလို ဆီတစ္မ်ဳိးထဲထည့္ရုံနဲ႔ မရေသးဘဲ 2T ဆိုတဲ့ ဆီတစ္မ်ဳိးပါထည့္ရပါေသးတယ္။ ဆီတိုင္ကီက ေအာက္ဆံုးေျခေထာက္တင္တဲ့ေနရာမွာ 2T တိုင္ကီက ထိုင္ခံုေအာက္က Tool box ထဲမွာ သူ႔ေနရာေလးနဲ႔သူ ခ်ပ္ခ်ပ္ရပ္ရပ္ထည့္ထားတာေတြ႕ေတာ့ အထားအသိုလွပံုကို သေဘာမက်ဘဲ မေနႏိုင္ပါ။
ညဘက္ စာသင္ခ်ိန္ၿပီးလို႔ အိမ္ရွင္မနဲ႔ အျပင္သြားၾကဖို႔ ဆိုင္ကယ္တစ္စီးစီနဲ႔ ထြက္ၾကေတာ့ Auto Gear ကို ေမာင္းက်င့္မရွိတဲ့ အိမ္ရွင္မ ဒုကၡေတြ႕ပါေတာ့တယ္။ ဒီဆိုင္ကယ္ေလးေတြက ဂီယာနဲ႔ လီဗာကို တစ္ခါထဲတြဲထားတာမို႔ အထြက္တစ္ခ်က္မွာ ေဆာင့္ထြက္တတ္တာကို သူေတာ္ေတာ္လန္႔ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆိုင္ကယ္ေလးက အေကာင္ေသးေပမယ့္ အေျပးျမန္လြန္းတာကိုလည္း စိတ္မလံုျပန္ပါ။ တုန္တုန္ယင္ယင္နဲ႔ပဲ ၿမဳိ႕တစ္ပတ္ ေမာင္းၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္ၾကတာေတာင္ အိမ္ရွင္မမွာ လက္တုန္တာ မေပ်ာက္ေသးပါ။
ေနာက္ရက္က်ေတာ့
ဆိုင္ကယ္က 2T ေတြ နည္းနည္းယိုေနတာေၾကာင့္ ျပင္ဖို႔ ကိုယ္ပဲ ေမာင္းယူသြားရပါတယ္။ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ သူတို႔ဆရာ ဆိုင္ကယ္ေပါက္စေလးနဲ႔ ခ်ီတက္လာတာျမင္ေတာ့ ၀ိုင္းၿပီးၾသဘာေပးၾကပါတယ္။ ကိုယ္စာသင္ေနတုန္းမွာ
ဆိုင္ကယ္ကို Workshop အပ္ထားခဲ့ၿပီး အိမ္ျပန္ခ်ိန္က်မွ ေမာင္းျပန္ခဲ့ပါတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ၾကလို႔ ထံုးစံအတိုင္း ၿမဳိ႕ထဲထြက္မယ္လုပ္ၾကေတာ့ ျပႆနာ စပါေတာ့တယ္။ အင္ဂ်င္ေသာ့က ဘယ္လိုမွ ဖြင့္လို႔မရေတာ့တာပါ။ နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာေအာင္ ႀကဳိးစားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ လက္နက္ခ်ၿပီး ဆိုင္ကယ္ကို အိမ္ထဲမွာပဲ သိမ္းထားလိုက္ရပါေရာလား။
ဒီေန႔လည္ပိုင္းကေတာ့ ကိုယ့္ကေလးသံုးေယာက္ေခၚၿပီး ၿမဳိ႕ထဲကို ဆိုင္ကယ္ေသာ့ျပင္ဖို႔ ထြက္ရပါေတာ့တယ္။ ပထမဆံုးေတြ႕တဲ့ ဆိုင္ကစက္ျပင္ဆရာကေတာ့ နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာေအာင္ ေခၽြးတစ္လံုးလံုးနဲ႔ ႀကဳိးစားၾကည့္ၿပီး အရႈံးေပးသြားပါတယ္။ အဲဒါ ဗမာစက္ျပင္ဆရာပါ။ ဒါနဲ႔ ေနာက္တစ္ဆုိင္ေရာက္ေတာ့ ေသာ့ကို တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ကလိၾကည့္ၿပီး ျပင္လို႔မရေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာပါေတာ့တယ္။ အဲဒီဆရာလည္း ကိုယ္တို႔ ေရႊျမန္မာပါ။ ခက္တာက အဲဒီေသာ့မ်ဳိးက ဆိုင္မွာ၀ယ္လို႔ရတာမဟုတ္ပဲ အေဟာင္းဆိုင္မွာ ေခၽြးျပန္ေအာင္ေမႊမွ ရတာမ်ဳိးျဖစ္လို႔ ကိုယ္လည္း ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ပ်က္သြားမိတာ အမွန္ပါ။ အင္ဂ်င္ေသာ့ ဖြင့္လို႔မရရင္ ဆိုင္ကယ္ဆိုတာ စက္ဘီးေလာက္ေတာင္ အသံုးမ၀င္တာမို႔ ကေလးတစ္ေယာက္က ဆိုင္ကယ္ေပၚထိုင္ၿပီး ေနာက္တစ္ေယာက္က ဆိုင္ကယ္တစ္စီးေမာင္းရင္း ကိုယ့္ဆိုင္ကယ္ကို တြန္းလို႔ ၿမဳိ႕တစ္ဘက္က ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကို တပင္တပန္းသြားၾကရျပန္ပါေတာ့တယ္။
ီ
အဲဒီဆိုင္ေရာက္ေတာ့ ဆိုင္မွာထိုင္ေနတဲ့ ကုလားေလးက အသက္၁၄၊ ၁၅သာသာ ခ်ာတိတ္ေလးပါ။ သူက ကိုယ့္ဆိုင္ကယ္ေသာ့ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီးတာနဲ႔ ျဖဳတ္ၿပီးကလိပါေတာ့တယ္။ ၅မိနစ္သာသာေလာက္ကလိၿပီး ျပန္တပ္လိုက္ေတာ့ ဆိုင္ကယ္က အိုေကမွာ စိုေျပသြားပါၿပီ။ လက္ခ ၂၀၀၀ေတာင္းတာကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးေပးလိုက္မိပါတယ္။ ဒီကေလးရဲ႕ ပညာကို ေလးစားလို႔ပါ။
ဆိုင္ကယ္ေမာင္းလာရင္ လမ္းမွာ စဥ္းစားမိပါတယ္။
ကိုယ္တို႔လူမ်ဳိးနဲ႔ ကုလားနဲ႔ ကြာတဲ့ အခ်က္ကိုပါ။ ကိုယ္တို႔လူမ်ဳိးက ပင္ပင္ပန္းပန္း ခက္ခက္ခဲခဲ လုပ္ရမယ့္ အရာဆိုရင္ သိပ္အားမစိုက္ခ်င္ပါ။ ေငြကို ခပ္လြယ္လြယ္ရခ်င္တာပဲ မ်ားေနပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္လုပ္တဲ့ အလုပ္ကို ကၽြမ္းက်င္ပိုင္ႏိုင္ေအာင္ ႀကဳိးစားဖို႔လညး္ စိတ္မကူးတာ မ်ားပါတယ္။ ခပ္ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ တတ္လို႔ဆိုတာထက္ ငတ္ေတာ့မွ လုပ္စားၾကတာပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကိုယ္တို႔လူမ်ဳိးေတြနဲ႔ လူမ်ဳိးျခားေတြ အလုပ္ယွဥ္လုပ္ၾကရင္ ကိုယ္တို႔လူမ်ဳိးေတြ ေနာက္မွာက်န္ခဲ့တာမ်ားပါတယ္။ ခက္တာက ကိုယ္တို႔လူမ်ဳိးက ဒီအခ်က္ကိုေတာ့ ျမင္ေအာင္ မၾကည့္ဘဲ သူမ်ားလူမ်ဳိး ႀကီးပြားခ်မ္းသာရင္ မနာလိုစိတ္နဲ႔ သြားပုတ္ေလလြင့္ေျပာခ်င္စိတ္ပဲ မ်ားေနပါတယ္။ ကိုယ္တို႔ေတြသာ သူတို႔လူမ်ဳိးေတြလို ႀကိဳးစားရင္ ပင္ကိုက ျဖတ္ထိုးဥာဏ္ရွိၿပီးသား လူမ်ဳိးျဖစ္တာမို႔ သူတို႔လူမ်ဳိးထက္ေတာင္ ႀကီးပြားခ်မ္းသာမွာ မလြဲပါ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ Domestic ေလး ေက်းဇူးနဲ႔ ကိုယ္တို႔လူမ်ဳိးေတြ ဆင္းရဲတာ ရွည္ရျခင္း အေၾကာင္းရင္း တစ္ခ်က္ကို သိခဲ့ရလို႔ အိမ္ရွင္မရဲ႕ Domestic ေလးကိုေတာင္ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ေက်းဇူးတင္ရမလိုလိုပါ။ ။
(ပံုေတြကိုေတာ့ ေက်းဇူးရွင္ႀကီး ဦးGoogle ဆီကပဲ ရွာယူလိုက္ပါတယ္)
ကိုယ္က ယိုးဒယားလုပ္ Fino ဆိုင္ကယ္ တစ္စီး ၀ယ္ေပးဖို႔ စိတ္ကူးထားေပမယ့္ အစစအရာရာ စံနစ္က်လြန္းတဲ့ အိမ္ရွင္မက ဆိုင္ကယ္တစ္စီး ၆သိန္းေက်ာ္၊ ၇သိ္န္းနီးပါးကို ႏွေျမာတာေၾကာင့္ မ၀ယ္ျဖစ္ခဲ့ပါ။ ဒီဆိုင္ကယ္ေလးေတြကို လိုင္စင္လုပ္လိုက္ရင္ အၿပီးအစီး ၈သိန္းေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ပဲ က်တယ္ဆိုေပမယ့္ စိတ္ခ်မ္းသာ လက္ခ်မ္းသာ စီးလို႔ရပါတယ္။
ကိုယ္က ဘာမဆို အေကာင္းႀကဳိက္တဲ့သူမို႔ ပစၥည္းဆိုရင္ ေကာင္းေကာင္းပဲ ၀ယ္ခ်င္ေပမယ့္ အခုကိစၥမွာေတာ့ ကာယကံရွင္ျဖစ္သူက ေစ်းႀကီးလို႔ မလိုခ်င္တာေၾကာင့္ အဲဒီဆိုင္ကယ္ေလးေတြကို ႀကဳိက္ပါလ်က္နဲ႔ မ၀ယ္ျဖစ္ခဲ့ပါ။
လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးရက္ကေတာ့ အိမ္ရွင္မက Keyboard လိုခ်င္တယ္ဆိုတာေၾကာင့္ ဂ်ပန္Domestic ေတြ ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ကို သြားၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။ (Domestic ဆိုတာ ဂ်ပန္ျပည္အမႈိက္ပံုထဲက ပစၥည္းေဟာင္းေတြပါ။ အဲဒီတိုင္းျပည္မွာက အေဟာင္းျပင္ခက အသစ္တန္ဖိုးထက္ေစ်းႀကီးလို႔ထင္ပါရဲ႕။ ေဟာင္းၿပီ၊ ပ်က္ၿပီဆိုတာနဲ႔ အမႈိက္ပံုမွာ ပစ္ၾကပါေလေရာ။ အဲဒီအမႈိက္က ကိုယ္တို႔ဆီမွာေတာ့ တကယ့္ေရႊေတြ ျဖစ္လို႔ေနပါတယ္။ အဲဒီ အမႈိက္ပံုႀကီးေက်းဇူးေၾကာင့္ပဲ တိုက္ေဆာက္၊ ကားစီးတဲ့သူေတြ စီးေနၾကၿပီမို႔ ဂ်ပန္ငပုက အခုေတာ့လည္း ကိုယ္တို႔တိုင္းျပည္ကို ေကာင္းက်ဳိးေတြ ေပးလို႔ေနပါေသးရဲ႕။) အဲဒီမွာတင္ ဆိုင္ေရွ႕မွာ ေရာင္းဖို႔ ရပ္ထားတဲ့ Domestic Auto Gear ဆိုင္ကယ္ေလးေတြကို အိမ္ရွင္မက မ်က္စိက်ပါေတာ့တယ္။ ဆိုင္ကယ္ေလးေတြက ေသးေသးေကြးေကြးေလးေတြမို႔ ကိုယ္တို႔ ေယာက်္ားေလးေတြနဲ႔ မလိုက္ဖက္ေပမယ့္ မိန္းကေလးေတြစီးရင္ေတာ့ အဆင္ေျပပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီဆိုင္က
ယ္ေလးေတြက စက္ဘီးစီးသလိုထိုင္ၿပီး ေျခေထာက္က ဘာမွလုပ္စရာမလိုတာေၾကာင့္ သူတို႔နဲ႔ေတာ့ ကိုက္ပါတယ္။ စကတ္၀တ္ထားရင္လည္း ထိုင္ရျပဳရအဆင္ေျပတာေၾကာင့္ မ်က္စိက်တာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဘာေၾကာင့္ပဲ သေဘာက်က် သူတို႔လိုခ်င္ရင္ ၀ယ္ေပးရမွာ အိမ္ေထာင္ဦးစီးတို႔ရဲ႕ သမိုင္းေပးတာ၀န္ျဖစ္ေပတာမို႔ ကိုယ္လည္း ဘာမွေထြေထြထူးထူး မစဥ္းစားေတာ့ဘဲ အိမ္ျပန္ပိုက္ဆံယူၿပီး ဆိုင္ကယ္စီးခ်င္လြန္းေနတဲ့ အိမ္ရွင္မရဲ႕ ဆႏၵကို ျဖည့္ရပါေတာ့တယ္။ ဆိုင္ကယ္တစ္စီးမွ ေငြႏွစ္သိန္းေက်ာ္ေက်ာ္ပဲေပးရတာဆိုေတာ့လည္း ပ်က္ရင္လည္း ပစ္လိုက္ရုံမို႔ သိပ္ႏွေမ်ာစရာမလိုတာေၾကာင့္လည္း ေကာက္ခါငင္ခါ ၀ယ္ျဖစ္သြားတာပါ။ ဒီလိုနဲ႔ Keyboard တစ္လံုးနဲ႔ Domestic ဆိုင္ကယ္တစ္စီး အိမ္ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။
သူတို႔ ဂ်ပန္ျပည္မွာက လွ်ပ္စစ္မီးအားကို 110V ပဲသံုးၾကတာမို႔ 22oV သံုးတဲ့ ကိုယ္တို႔တိုင္းျပည္နဲ႔ မကိုက္တာေၾကာင့္ Keyboard အသံျမည္ဖို႔အေရး လွ်ပ္စစ္အားကို 220V ကေန 110V ကိုေျပာင္းေပးမယ့္ Adapter တစ္ခု ေျပး၀ယ္ရပါတယ္။ အဲဒီပစၥည္းေလးက ေပါက္ေဖာ္ႀကီးတို႔ လုပ္ထားတာျဖစ္ေပမယ့္ တစ္ေသာင္းခြဲနီးပါးက်တာေၾကာင့္ ဆင္ဖိုးနဲ႔ ခၽြန္းဖိုးေပါင္းၿပီး ႏွစ္မ်ဳိးေပါင္း တစ္သိန္းနီးပါး ေခ်ာပါေတာ့တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၀ယ္လာမိမွေတာ့လည္း သံုးလို႔ရေအာင္ ႀကဳိးစားရေတာ့မွာမို႔ ဘာမွႏွေျမာမေနေတာ့ဘဲ အသံျမည္ေအာင္ ႀကံရဖန္ရပါေတာ့တယ္။ Keyboard socket နဲ႔ Adapter ေခါင္းက ႀကဳိးေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနျပန္တာေၾကာင့့္ Adapter ၀ါယာႏွစ္ေခ်ာင္းကို ျဖတ္ၿပီး ေျပာင္းျပန္ျပန္ဆက္ရျပန္ပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အသံထြက္လာတာေၾကာင့္ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တတ္တဲ့ ကိုယ္တို႔ေရႊျမန္မာေတြရဲ႕ ေရႊဥာဏ္ေတာ္စူးေရာက္ပံုကို စိတ္ထဲကပဲ ခ်ီးက်ဴးမိပါေသးတယ္။
Keyboard က အဆင္ေျပသြားေပမယ့္ ဆိုင္ကယ္က Domestic ရုပ္ေပါက္ေနတာမို႔ ဆိုင္သြားၿပီး အလွျပင္ရပါေသးတယ္။ ေနာက္ၾကည့္မွန္ေတြတပ္ လက္ကိုင္စြပ္စတဲ့ ပစၥည္းေလးေတြထည့္ၿပီး ၾကည့္ေပ်ာ္ရႈေပ်ာ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္လိုက္ေတာ့လည္း ခ်စ္စရာေလး ျဖစ္သြားပါေလေရာ။ ေမာင္မင္းႀကီးသားဆိုင္ကယ္က အေကာင္ေသးေပမယ့္ ကိုယ္တို႔ဆိုင္ကယ္ေတြလို ဆီတစ္မ်ဳိးထဲထည့္ရုံနဲ႔ မရေသးဘဲ 2T ဆိုတဲ့ ဆီတစ္မ်ဳိးပါထည့္ရပါေသးတယ္။ ဆီတိုင္ကီက ေအာက္ဆံုးေျခေထာက္တင္တဲ့ေနရာမွာ 2T တိုင္ကီက ထိုင္ခံုေအာက္က Tool box ထဲမွာ သူ႔ေနရာေလးနဲ႔သူ ခ်ပ္ခ်ပ္ရပ္ရပ္ထည့္ထားတာေတြ႕ေတာ့ အထားအသိုလွပံုကို သေဘာမက်ဘဲ မေနႏိုင္ပါ။
ညဘက္ စာသင္ခ်ိန္ၿပီးလို႔ အိမ္ရွင္မနဲ႔ အျပင္သြားၾကဖို႔ ဆိုင္ကယ္တစ္စီးစီနဲ႔ ထြက္ၾကေတာ့ Auto Gear ကို ေမာင္းက်င့္မရွိတဲ့ အိမ္ရွင္မ ဒုကၡေတြ႕ပါေတာ့တယ္။ ဒီဆိုင္ကယ္ေလးေတြက ဂီယာနဲ႔ လီဗာကို တစ္ခါထဲတြဲထားတာမို႔ အထြက္တစ္ခ်က္မွာ ေဆာင့္ထြက္တတ္တာကို သူေတာ္ေတာ္လန္႔ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆိုင္ကယ္ေလးက အေကာင္ေသးေပမယ့္ အေျပးျမန္လြန္းတာကိုလည္း စိတ္မလံုျပန္ပါ။ တုန္တုန္ယင္ယင္နဲ႔ပဲ ၿမဳိ႕တစ္ပတ္ ေမာင္းၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္ၾကတာေတာင္ အိမ္ရွင္မမွာ လက္တုန္တာ မေပ်ာက္ေသးပါ။
ေနာက္ရက္က်ေတာ့
ဆိုင္ကယ္က 2T ေတြ နည္းနည္းယိုေနတာေၾကာင့္ ျပင္ဖို႔ ကိုယ္ပဲ ေမာင္းယူသြားရပါတယ္။ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ သူတို႔ဆရာ ဆိုင္ကယ္ေပါက္စေလးနဲ႔ ခ်ီတက္လာတာျမင္ေတာ့ ၀ိုင္းၿပီးၾသဘာေပးၾကပါတယ္။ ကိုယ္စာသင္ေနတုန္းမွာ
ဆိုင္ကယ္ကို Workshop အပ္ထားခဲ့ၿပီး အိမ္ျပန္ခ်ိန္က်မွ ေမာင္းျပန္ခဲ့ပါတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ၾကလို႔ ထံုးစံအတိုင္း ၿမဳိ႕ထဲထြက္မယ္လုပ္ၾကေတာ့ ျပႆနာ စပါေတာ့တယ္။ အင္ဂ်င္ေသာ့က ဘယ္လိုမွ ဖြင့္လို႔မရေတာ့တာပါ။ နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာေအာင္ ႀကဳိးစားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ လက္နက္ခ်ၿပီး ဆိုင္ကယ္ကို အိမ္ထဲမွာပဲ သိမ္းထားလိုက္ရပါေရာလား။
ဒီေန႔လည္ပိုင္းကေတာ့ ကိုယ့္ကေလးသံုးေယာက္ေခၚၿပီး ၿမဳိ႕ထဲကို ဆိုင္ကယ္ေသာ့ျပင္ဖို႔ ထြက္ရပါေတာ့တယ္။ ပထမဆံုးေတြ႕တဲ့ ဆိုင္ကစက္ျပင္ဆရာကေတာ့ နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာေအာင္ ေခၽြးတစ္လံုးလံုးနဲ႔ ႀကဳိးစားၾကည့္ၿပီး အရႈံးေပးသြားပါတယ္။ အဲဒါ ဗမာစက္ျပင္ဆရာပါ။ ဒါနဲ႔ ေနာက္တစ္ဆုိင္ေရာက္ေတာ့ ေသာ့ကို တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ကလိၾကည့္ၿပီး ျပင္လို႔မရေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာပါေတာ့တယ္။ အဲဒီဆရာလည္း ကိုယ္တို႔ ေရႊျမန္မာပါ။ ခက္တာက အဲဒီေသာ့မ်ဳိးက ဆိုင္မွာ၀ယ္လို႔ရတာမဟုတ္ပဲ အေဟာင္းဆိုင္မွာ ေခၽြးျပန္ေအာင္ေမႊမွ ရတာမ်ဳိးျဖစ္လို႔ ကိုယ္လည္း ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ပ်က္သြားမိတာ အမွန္ပါ။ အင္ဂ်င္ေသာ့ ဖြင့္လို႔မရရင္ ဆိုင္ကယ္ဆိုတာ စက္ဘီးေလာက္ေတာင္ အသံုးမ၀င္တာမို႔ ကေလးတစ္ေယာက္က ဆိုင္ကယ္ေပၚထိုင္ၿပီး ေနာက္တစ္ေယာက္က ဆိုင္ကယ္တစ္စီးေမာင္းရင္း ကိုယ့္ဆိုင္ကယ္ကို တြန္းလို႔ ၿမဳိ႕တစ္ဘက္က ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကို တပင္တပန္းသြားၾကရျပန္ပါေတာ့တယ္။
ီ
အဲဒီဆိုင္ေရာက္ေတာ့ ဆိုင္မွာထိုင္ေနတဲ့ ကုလားေလးက အသက္၁၄၊ ၁၅သာသာ ခ်ာတိတ္ေလးပါ။ သူက ကိုယ့္ဆိုင္ကယ္ေသာ့ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီးတာနဲ႔ ျဖဳတ္ၿပီးကလိပါေတာ့တယ္။ ၅မိနစ္သာသာေလာက္ကလိၿပီး ျပန္တပ္လိုက္ေတာ့ ဆိုင္ကယ္က အိုေကမွာ စိုေျပသြားပါၿပီ။ လက္ခ ၂၀၀၀ေတာင္းတာကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးေပးလိုက္မိပါတယ္။ ဒီကေလးရဲ႕ ပညာကို ေလးစားလို႔ပါ။
ဆိုင္ကယ္ေမာင္းလာရင္ လမ္းမွာ စဥ္းစားမိပါတယ္။
ကိုယ္တို႔လူမ်ဳိးနဲ႔ ကုလားနဲ႔ ကြာတဲ့ အခ်က္ကိုပါ။ ကိုယ္တို႔လူမ်ဳိးက ပင္ပင္ပန္းပန္း ခက္ခက္ခဲခဲ လုပ္ရမယ့္ အရာဆိုရင္ သိပ္အားမစိုက္ခ်င္ပါ။ ေငြကို ခပ္လြယ္လြယ္ရခ်င္တာပဲ မ်ားေနပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္လုပ္တဲ့ အလုပ္ကို ကၽြမ္းက်င္ပိုင္ႏိုင္ေအာင္ ႀကဳိးစားဖို႔လညး္ စိတ္မကူးတာ မ်ားပါတယ္။ ခပ္ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ တတ္လို႔ဆိုတာထက္ ငတ္ေတာ့မွ လုပ္စားၾကတာပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကိုယ္တို႔လူမ်ဳိးေတြနဲ႔ လူမ်ဳိးျခားေတြ အလုပ္ယွဥ္လုပ္ၾကရင္ ကိုယ္တို႔လူမ်ဳိးေတြ ေနာက္မွာက်န္ခဲ့တာမ်ားပါတယ္။ ခက္တာက ကိုယ္တို႔လူမ်ဳိးက ဒီအခ်က္ကိုေတာ့ ျမင္ေအာင္ မၾကည့္ဘဲ သူမ်ားလူမ်ဳိး ႀကီးပြားခ်မ္းသာရင္ မနာလိုစိတ္နဲ႔ သြားပုတ္ေလလြင့္ေျပာခ်င္စိတ္ပဲ မ်ားေနပါတယ္။ ကိုယ္တို႔ေတြသာ သူတို႔လူမ်ဳိးေတြလို ႀကိဳးစားရင္ ပင္ကိုက ျဖတ္ထိုးဥာဏ္ရွိၿပီးသား လူမ်ဳိးျဖစ္တာမို႔ သူတို႔လူမ်ဳိးထက္ေတာင္ ႀကီးပြားခ်မ္းသာမွာ မလြဲပါ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ Domestic ေလး ေက်းဇူးနဲ႔ ကိုယ္တို႔လူမ်ဳိးေတြ ဆင္းရဲတာ ရွည္ရျခင္း အေၾကာင္းရင္း တစ္ခ်က္ကို သိခဲ့ရလို႔ အိမ္ရွင္မရဲ႕ Domestic ေလးကိုေတာင္ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ေက်းဇူးတင္ရမလိုလိုပါ။ ။
(ပံုေတြကိုေတာ့ ေက်းဇူးရွင္ႀကီး ဦးGoogle ဆီကပဲ ရွာယူလိုက္ပါတယ္)
1 comment:
ဒီမွာေတာ့ auto ေတြမ်ားတယ္ဗ်..သူမ်ားစီးတာေတြ႔တာပါ..ခုလိုေဆာင္းတြင္းေတာ့ ဘယ္သူမွမစီးနိုင္ဘူး..
Post a Comment