ရန္ကုန္သြား ေတာလား(၂) . . .

ရန္ကုန္ ဒုတိယေန႔
ပထမေန႔က ခရီးပန္းသြားတာေၾကာင့္ မနက္၇နာရီခြဲေလာက္မွပဲ အိပ္ရာထျဖစ္ပါေတာ့တယ္။ မ်က္ႏွာသစ္၊ မုန္႔စားၿပီး(ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ လမ္းေဘးကမုန္႔တီဆိုင္မွာ နန္းႀကီးသုတ္စားလိုက္တာပါ) ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ဖူးဖို႔ ထြက္ခဲ့ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ့္အမ်ဳိးသမီးနဲ႔ သူ႔ေမာင္တစ္ေယာက္၊ အစ္ကိုတစ္ေယာက္ပါအတူလိုက္ခဲ့ေပမယ့္ ခရစ္ယာန္ေတြမို႔ ကိုယ္တစ္ေယာက္ပဲ ဘုရားဖူးရမွာပါ။ သူတို႔ကေတာ့ ရႈခင္းၾကည့္ရုံပဲ လိုက္ခဲ့ၾကတာပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လိုက္ေပးေဖာ္ရတာပဲ ေက်းဇူးတင္ရမွာမို႔ မနီးမေ၀းမွာပဲရွိတဲ့ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ဆီကို ေလးေယာက္သား လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးေတာ့ သြားျဖစ္ပါတယ္။



ေစတီေတာ္ေပၚတက္တဲ့ ေစာင္းတန္းေလွခါးအေရာက္မွာ လံုၿခံဳေရးလားဘာလားမသိတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ေတြက ကိုယ့္ကိုေျခအိတ္ခၽြတ္ဖို႔ေျပာတာေၾကာင့္ ဘုမသိ၊ ဘမသိ၊ ဘာအေၾကာင္းျပခ်က္မွန္းမသိဘဲနဲ႔ ေျခအိတ္ပါခၽြတ္ရပါေတာ့တယ္။
(ဖိနပ္တင္မကဘဲ ေျခအိတ္ပါခၽြတ္ရတာဟာ ဘုရား၀တၱကေျမမို႔လားေတာ့ မသိပါ)

ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ ေရႊတိဂံုကို ႏွစ္ခါပဲ ေရာက္ဖူးခဲ့တာပါ။
ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း လြန္ခဲ့တဲ့ ရွစ္ႏွစ္ေက်ာ္က ေရႊတိဂံုခရီးကို ျပန္သတိရမိပါေသးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့ မိဘအိမ္ကေန ထြက္လာခါစ ဘ၀ဆိုတာ ဘာမွန္းမသိေသးတဲ့အခ်ိန္၊ ေငြေၾကးဆိုတာလည္း မျပည့္စံုေသးခ်ိန္မို႔ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ကို ဖူးသာဖူးခဲ့ရေပမယ့္ ရင္ထဲက အားငယ္စိတ္၊ စိုးရိမ္စိတ္ေတြနဲ႔မို႔ ၾကည္ႏူးမႈ သႏၲရသကို နည္းနည္းမွ မခံစားခဲ့ရပါ။ အခုတစ္ေခါက္မွာေတာ့ ကိုယ့္မွာလည္း ထိုက္သင့္တဲ့အေနအထားေလး ရွိေနၿပီမို႔ ကိုယ္ပိုင္ယံုၾကည္မႈ၊ ရဲ၀ံ့မႈေတြေၾကာင့္ ဘုရားကို တကယ့္ကို ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ဖူးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
ေနရာေဒသခ်င္းတူေပမယ့္ အခ်ိန္ကာလ၊ အေနအထားေပၚမူတည္လို႔ ခံစားခ်က္ေတြ ေျပာင္းလဲေလ့ရွိတာကိုလည္း စိတ္ထဲမွာ အမွတ္ထင္ထင္ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ေန႔ပါ။

ေရႊတိဂံုက အဆင္းမွာ အနားက မဟာ၀ိဇယေစတီေတာ္ကိုပါ ဖူးျဖစ္ပါတယ္။ ထူးျခားတဲ့ပံုေတာ္နဲ႔ က်ယ္ျပန္႔တဲ့ရင္ျပင္ေတာ္ ေတာင္ကုန္းရဲ႕ အေနအထားေၾကာင့္ ေရႊတံဂံုေစတီေတာ္နည္းတူ ၾကည္ႏူးမႈရခဲ့ပါတယ္။

ဘုရားဖူးအၿပီးမွာေတာ့ နာမည္ပဲၾကားဖူးခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းကို ထံုးစံအတိုင္း တက္စီတစ္စီးငွားၿပီး သြားျဖစ္ပါတယ္။ ေစ်းေရာက္ေတာ့ ေရာင္းတဲ့သူေတြသာမ်ားၿပီး ၀ယ္မဲ့သူနည္းေနတဲ့ ေစ်းကိုပဲ ျမင္ရေတာ့တာပါ။ ၀ယ္စရာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတြ႕ရေပမယ့္ သယ္ရျပဳရမယ့္ အေရးကို ေတြးေၾကာက္တာေၾကာင့္ ကိုယ့္ဆီမွာ မရွိတာေတြပဲ ေရြး၀ယ္ျဖစ္ပါတယ္။ ၀ယ္သူပါးေနတာျမင္လို႔ ကိုယ္တို႔က ကရုဏာသက္မိေပမယ့္ ကိုယ္တုိ႔ၿမိဳ႕နံမည္လည္းၾကားေရာ သူေဌးၿမဳိ႕က လာတဲ့သူေတြလို႔ အထင္ေတြႀကီးၿပီး ပစၥည္းေစ်းေတြကို ခ်က္ခ်င္းတင္ပစ္ၿပီး ေရာင္းတာေတြ႕ေတာ့ သနားခ်င္တဲ့စိတ္ကေလးကို ဘရိတ္အုပ္လိုက္မိပါေတာ့တယ္။
ဘယ္ကလာတယ္ဆိုတာ မေျပာဘဲ၀ယ္မွ ေစ်းမွန္နီးနီးရမွာလို႔လည္း အသိတစ္ခုရခဲ့တာ အျမတ္ပါ။



ဒီခရီးကို စလာကတည္းက
စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔ပဲ ဦးစားေပးမယ္ ေငြေၾကးကို ထည့္မစဥ္းစားဘူး၊ စာရင္းေတာင္မတြက္ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတဲ့အတိုင္းပဲ(ခ်မ္းသာလြန္းလို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါ၊ ရွစ္ႏွစ္ေက်ာ္စုထားရတဲ့ ေငြယားေလးေတြ ပါလာလို႔ပါ) ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းတခြင္ စိတ္တိုင္းက်ေမႊၿပီး မ်က္စိက်တာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို မစဥ္းစားဘဲ ၀ယ္လိုက္ပါတယ္။ ႀကီးက်ယ္တယ္ထင္ခ်င္လည္း ထင္ခံရႏိုင္ေပမယ့္ ရွစ္ႏွစ္တာကာလတစ္ေလွ်ာက္လံုး ခရီးရွည္တစ္ခုမွ မသြားျဖစ္သလို ၿမိဳ႕ထဲက စတိုးဆိုင္ေတြ မွာပဲ ႀကဳံသလို စခန္းသြားေနခဲ့ရာက ပစၥည္းစံုစံုလင္လင္ရွိတဲ့ ေစ်းႀကီးထဲကို ေရာက္သြားရင္ ကိုယ္ေျပာတာကို သေဘာေပါက္ႏိုင္မွာပါ။

ကိုယ္တို႔ဆီမွာ ေစ်းႀကီးေပး၀ယ္ရတဲ့ ပုဆိုး၊ တို္က္ပံု၊ သိုးေမြးအက်ႎစတာေတြ ၀ယ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ တစ္ခုရယ္စရာေကာင္းတာက ဒီမွာက ယိုးဒယားကပစၥည္းကို အေကာင္းစားလုပ္ေရာင္းၾကတာျဖစ္လို႔ အဲဒီပစၥည္းေတြကို ျမင္ရပါမ်ားေနတဲ့ ကိုယ္တို႔က တရုတ္ပစၥည္းပဲျပပါလို႔ေျပာၿပီး ၀ယ္ရတာကိုပါ။ ပထမေတာ့ ေစ်းသည္ေတြက အံ့ၾသၾကေပမယ့္ ကိုယ္တို႔လာတဲ့ ေဒသကိုလည္းသိေရာ သေဘာေပါက္သြားၾကပါတယ္။ လူဆိုတာ ေကာင္းမွန္းသိေပမယ့္ ၾကာရင္ရိုးတတ္တာ သဘာ၀ပဲ မဟုတ္ပါလား။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းထဲမွာ တစ္ေန႔ခင္းလံုးကုန္ေအာင္ ေမႊြေႏွာက္ၿပီးေတာ့ ၀မ္းဟာလာတာမို႔ ေစ်းေအာက္ထပ္က စားေသာက္ဆိုင္မွာ စားစရာ၀င္စားျဖစ္ပါတယ္။ ရန္ကုန္က စားေသာက္ဆိုင္ေတြ သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ျဖစ္လာတာ ေတြ႕ရေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးေက်နပ္မိပါတယ္။ (ဆိုင္ေနာက္ေဖးကိုေတာ့လည္း ၀င္မၾကည့္မိလို႔ မေျပာတတ္ပါ) ဒါ့အျပင္ အစားအေသာက္တစ္ခုစီကိုလည္း ေစ်းႏႈန္းေတြ ကပ္ၿပီး ေရာင္းတာလည္း သေဘာက်ပါတယ္။ ဒါမွလည္း ကိုယ့္မွာပါတဲ့ ေငြပမာဏနဲ႔ ခ်င့္ခ်ိန္ႏုိင္ၿပီး စားၿပီးမွ စိတ္ညစ္ရတဲ့ အျဖစ္ေတြ မႀကံဳရမွာပါ။ ကိုယ္တို႔ေဒသမွာလည္း ဒါမ်ဳိးဆိုင္ေတြရွိလာရင္ ေကာင္းမယ္လို႔လည္း မေတြးရဲေတြးရဲ ေတြးမိပါေသးတယ္။

စားေသာက္ၿပီးေတာ့ တက္စီတစ္စီးေပၚတက္ၿပီး တည္းတဲ့ ေနရာကို ျပန္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၾကာၾကာမေနျဖစ္ပါ။ ေရမိုးခ်ဳိး၊ ခဏနားရုံနားၿပီးေတာ့ ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ၾကဖို႔ ၿမိဳ႕ထဲကို ထြက္ခဲ့ျဖစ္ၾကျပန္ပါတယ္။ တက္စီေပၚကဆင္းၿပီး ရုပ္ရွင္ရုံေတြရွိရာကို ေရာက္ေတာ့ ရုံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ျမန္မာကား ခပ္ခ်ာခ်ာ၊ ခပ္ေပါေပါေတြပဲ တင္ထားတာေတြ႕ရပါတယ္။ ကိုယ္တို႔မင္းသားမင္းသမီးေတြလည္း ထုတ္လုပ္သူစိတ္ႀကဳိက္လိုက္ၾကရင္း ငေပါ၊ ငေၾကာင္ေတြျဖစ္ေနၾကတာ စိတ္မေကာင္းျခင္းႀကီးစြာ ေတြ႕ခဲ့ရပါေသးရဲ႕။ သူတို႔ဖာသာ ေပါခ်င္ေပါ၊ ေပါက္ခ်င္ေပါက္ ျမန္မာကားဆိုရင္ တစ္ကားမွမၾကည့္ဖို႔ ၁၅ႏွစ္ေလာက္ ေ၀ရာမဏိလုပ္ထားတဲ့ ကိုယ္တို႔ကေတာ့ စိတ္မ၀င္စားပါ။ ရုပ္ရွင္ရုံတစ္ရုံ(ဘာရုံလဲမမွတ္မိပါ) မွာေတာ့ Denzal Washington ရဲ႕ Unstoppable တင္ေနတာေတြ႕ေတာ့ ကိုယ္အႀကိဳက္ဆံုးမင္းသားျဖစ္တာမို႔ ေရငတ္တုန္းေရတြင္းထဲက်သလို ၀မ္းသာအားရပဲ လက္မွတ္ေျပး၀ယ္ျဖစ္ပါတယ္။ ရုပ္ရွင္က ၆နာရီခြဲမွစမွာမို႔ ၁နာရီေက်ာ္ေက်ာ္အားေနတဲ့ အခ်ိန္ကို sight seeing လုပ္ျဖစ္ၾကပါေသးတယ္။ လမ္းေဘးမွာ အေၾကာ္ဆိုင္ေတြ႕လို႔ မစားရတာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ဗယာေၾကာ္ကြင္းေလးေတြ ၀မ္းသာအားရ၀ယ္စားျဖစ္ပါေသးတယ္။ အေၾကာ္ ၅၀၀ဖိုးကို တစ္ပံုတစ္ေခါင္းႀကီးရတာေတြ႕ေတာ့ တန္လိုက္တာလို႔ ေတြးလိုက္မိပါေသးတယ္။ ကိုယ္တို႔ဆီမွာက အေၾကာ္တစ္ခုကို ၁၀၀ေတာင္ ေပးရတယ္ေလ။ ကိုယ့္ကို ဘယ္သူမွမသိတဲ့ ေဒသေရာက္ေနတာမုိ႔ လမ္းေဘးက အမဲအူသုတ္ေရာင္းတဲ့ဆိုင္မွာ ႏွစ္ေယာက္သား ထိုင္စားျဖစ္ပါေသးတယ္။ တစ္ပြဲမွ ၃၀၀ပါ။ မစားရတာၾကာလို႔ ထင္ပါရဲ႕ စားလို႔ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္။

စားၿပီးလို႔ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ၾကရင္း ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ အားကစားအက်ႎေတြ(ေဘထုပ္ေတြထင္ပါရဲ႕၊ ဒါေပမယ့္ အသစ္ေတြခ်ည္းပါ) တစ္ထည္ကို ၁၀၀၀ဆိုတာေၾကာင့္ ငါးထည္ေရြး၀ယ္ျဖစ္ပါေသးတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ အိမ္ရွင္မက ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ဖို႔ အေလး၀ယ္ခ်င္တယ္ဆိုတာေၾကာင့္ ၀ယ္ရပါေသးတယ္။ ငါးေပါင္အေလးတစ္ခု၀ယ္ၿပီး အထုပ္အပိုးေတြ တနင့္တပိုးႀကီးနဲ႔ ၆နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေရာက္မွ ရုပ္ရွင္ရုံဆီ ျပန္ေရာက္ပါေတာ့တယ္။ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ရင္ တစ္ခုခုေတာ့ ၀ါးေနရမွ ေက်နပ္ၾကတာမို႔ ရုံေအာက္ထပ္မွာ စားစရာေတြထပ္၀ယ္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ အထုပ္ေတြမ်ားသထက္မ်ားလို႔ လာခဲ့ပါေရာလား။

တစ္ခါမွမၾကည့္ဖူးတဲ့ ရုပ္ရွင္ရုံ(အမွန္က ရန္ကုန္မွာ တစ္ခါမွကို ရုပ္ရွင္မၾကည့္ဖူးတာပါ) ျဖစ္တာေၾကာင့္ ေယာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ပဲ တစ္ထပ္ၿပီးတစ္ထပ္တက္ရင္း ကိုယ္တို႔ၾကည့္ရမယ့္ အထပ္ကို သြားရပါတယ္။ ရုံထဲေရာက္ေတာ့ ပရိသတ္က ၁၀ေယာက္ေတာင္မျပည့္ပါ။ ႏိုင္ငံျခားကားမို႔ ၾကည့္မယ့္သူနည္းတာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ကားက တင္ထားတာၾကာေနၿပီျဖစ္တာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ လူျပည့္မယ္ထင္လို႔ လက္မွတ္ကို ေစ်းႀကီးႀကီးေပး၀ယ္မိတာေတာင္ မွားတယ္လို႔ ထင္မိပါေတာ့တယ္။ (ရုံထဲေရာက္ေတာ့ ခံုနံပါတ္ကအေရးမႀကီးေတာ့ဘဲ ထိုင္ခ်င္ရာ ထိုင္လို႔ရေနတာ ေတြ႕ရလို႔ပါ) ရုပ္ရွင္က ဇာတ္လမ္းအေကာင္းႀကီး မဟုတ္ေပမယ့္ ရိုက္ခ်က္ေတြေကာင္းတာေၾကာင့္ ၾကည့္ေပ်ာ္ရႈေပ်ာ္ေတာ့ ရွိပါတယ္။ ကိုယ္ကလည္း ရုပ္ရွင္နဲ႔ေ၀းတာ ရွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေနတာေၾကာင့္လားမသိပါ ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ့ ၾကည့္ရတာ အရသာရွိပါတယ္။ ရုပ္ရွင္ၿပီးေတာ့ ညရွစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ပဲ ရွိေသးတာမို႔ တည္းခိုုေဆာင္ကို ခဏျပန္ၾကပါတယ္။

ပစၥည္းထုပ္ေတြထားၿပီးေတာ့ အိမ္ရွင္မရဲ႕ေမာင္ကိုပါေခၚၿပီး
မနီးမေ၀းက shopping mall တစ္ခုဆီကို တက္စီခ ၁၀၀၀အကုန္ခံလို႔ သြားျဖစ္ပါေသးတယ္။
ကုတ္အက်ႎတစ္ထည္၀ယ္ဖို႔ ၾကည့္လိုက္မိတာ တစ္ထည္ကို တစ္သိန္းခြဲျဖစ္ေနတာမို႔ အသာလက္ျပန္ရုပ္လိုက္ရပါတယ္။ (ဘယ္သူေတြမ်ား ၀တ္ၾကသလဲဆိုတာေတာ့ သိခ်င္လိုက္တာ) သိပ္လည္း ပံုမလွတာေၾကာင့္ ရွိစုမယ့္စုေလး မေျပာင္တာပါ။ ေဘာပင္တစ္ေခ်ာင္း၀ယ္ဖို႔ ၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း ေစ်းအေပါဆံုးက သံုးေသာင္းပါ။
တစ္သိန္းခြဲတန္ပါ ရွိပါေသးတယ္။ တစ္ေသာင္းခြဲေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ ဇြတ္မွိတ္ၿပီး ၀ယ္ျဖစ္မွာျဖစ္ေပမယ့္ အဲဒီေလာက္ထိေတာ့လည္း မစြန္႔ခ်င္ပါ။ နာရီကိုၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း ေစ်းအေပါဆံုးက ရွစ္သိန္းပါ။ တန္းမွာခ်ိတ္ထားတဲ့ အက်ႎ္ေတြကို ၾကည့္မိျပန္ေတာ့လည္း ေစ်းအေပါဆံုးက ေျခာက္ေသာင္းပါတဲ့။ အဲဒီေရာက္မွပဲ ကိုယ္ေတာ္ေတာ္ဆင္းရဲေသးတာ သိိလိုက္ရသလိုပါ။
ေတာ္ေတာ္ႀကိဳးစားဖို႔လည္း လိုေသးတယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိေပးမိပါေသးတယ္။

တန္းမွာခ်ိတ္ထားတဲ့ Daniel Lewis ေဘာင္းဘီတစ္ထည္ကို သေဘာက်တာေၾကာင့္ ကပ္ထားတဲ့ေစ်းကို သာမန္ကာလွ်ံကာၾကည့္ၿပီး ေကာင္တာမွာ ေငြသြားရွင္းေတာ့ သံုးေသာင္းေက်ာ္ေနပါတယ္။ ဒီေလာက္ေစ်းရွိတဲ့ ေဘာင္းဘီကိုေတာင္ ျဖစ္သလို ခ်ိတ္ၿပီးေရာင္းေနတာ ေတာ္ေတာ္ေလး ဖ်ားသြားပါေသးရဲ႕။ Neck tie တစ္ေခ်ာင္း ၀ယ္ဖို႔ ေစ်းေမးလိုက္ေတာ့ ေလးေသာင္းႏွစ္ေထာင္ပါတဲ့။ ဒါေပမယ့္ မူရင္းေစ်းကို ယိုးဒယားေငြနဲ႔ ေရးထားတာက ဘတ္၈၀၀ပါ။ ျမန္မာေငြနဲ႔ဆိုရင္ ႏွစ္ေသာင္းေက်ာ္ေက်ာ္ပဲ ရွိသင့္တာကို ႏွစ္ဆေက်ာ္ေစ်းတင္ထားတာေတြ႕ရေတာ့ ငါတို႔လူမ်ဳိး သူခိုးရွိသည္ဆိုတာ သတိရခဲ့မိပါေသးတယ္။ ကိုယ့္ေယာက္ဖအတြက္ အ၀တ္အစားေလးေတြ ၀ယ္ေပးၿပီး ပိုက္ဆံအိတ္မျပားခင္ဘဲ အျမန္ျပန္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒီလိုဆိုင္မ်ဳိးမွာ ျမင္သမွ်အကုန္သာ မ်က္စိက်ရရင္ေတာ့ သိန္းရာခ်ီၿပီး ေျပာင္ရလိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္။

တက္စီတစ္စီငွားၿပီး တည္းခိုိရိပ္သာျပန္ေရာက္ေတာ့ ည၁၀နာရီခြဲေနပါၿပီ။ လူလည္း ပင္ပန္းေနၿပီမို႔ ဘယ္မွထပ္မသြားျဖစ္ၾကေတာ့ဘဲ မဟာရန္ကုန္ဒုတိယညကို အိပ္ပစ္လိုက္ၿပီး ျဖတ္သန္းခဲ့ပါေၾကာင္း။ ။