၂၃ႏွစ္ . . .

မေန႔က
ၿမဳိ႕ထဲသြားရင္း အသုဘတစ္ခုခ်လာတာနဲ႔ ဆံုပါတယ္။

အသုဘကားေတြမွာကပ္ထားတဲ့ နံမည္နဲ႔အသက္ကို ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ အသက္၂၃ႏွစ္ပဲ ရွိေသးတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတာေတြ႕ရပါတယ္။ အသက္ ၂၃ႏွစ္ဆိုတာ တကယ္ဆိုရင္ လူ႔ဘ၀အေၾကာင္းကို ဘာမွေတာင္ ေစ့ေစ့စပ္စပ္မသိလိုက္ရေသးတဲ့ တကယ့္ကေလးသာသာ အရြယ္ပါ။

ေကြးေသာလက္ မဆန္႔ခင္၊ ဆန္႔ေသာလက္ မေကြးခင္ဆိုတဲ့ တရားသေဘာကို နားလည္ေပမယ့္ အခုလို အရြယ္ငယ္ငယ္နဲ႔ ေသမင္းႏိုင္ငံေရာက္ရတာကိုေတာ့ နည္းနည္းမွ လက္မခံႏိုင္ပါ။ ကိုယ္တိုင္က လူေတြရဲ႕ အသက္ေတြကို ကယ္တင္ဖို႔ပညာသင္လာခဲ့တဲ့သူျဖစ္တာေၾကာင့္ အခုလို ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ လူ႔ေလာကက စြန္႕သြားၾကရတာေတြျမင္ရင္ အင္မတန္မွ ၀မ္းနည္းပါတယ္။ ကို္ယ္နဲ႔ အမ်ဳိးမေတာ္ေပမယ့္လည္း စိတ္မေကာင္းျခင္းႀကီးစြာ ခံစားရပါတယ္။

ဘာေၾကာင့္မ်ား ၂၄ႏွစ္နဲ႔ ေလာကကို ႏႈတ္ဆက္သြားပါလိမ့္။
က်န္းမာေရးကပဲ ခ်ဳိ႕တဲ့လြန္းလို႔လား၊ အေနအထိုင္ပဲ မတတ္လို႔ပဲလား၊ ဥပေစၧဒကကံေၾကာင့္ပဲလား ေတြးရခက္ႀကီးပါ။ သူမ်ားတိုင္းျပည္မွာ ဘိုးသက္ရွည္၊ ဘြားသက္ရွည္ေတြကို ျမင္ရင္ေတာ္ေတာ္အားက်ပါတယ္။ ကိုယ္တို႔လူမ်ဳိးေတြလည္း အဲဒီလို အသက္ရွည္ေစခ်င္ပါတယ္။
အသက္ကေလးရယ္တဲ့ရွည္ေစလို၊
ျမနႏၵာေရညဳိသန္းတဲ့ ေရႊမန္းေတာင္ရိပ္မ်ား မခိုၾကလို႔လား မသိပါ။ အခုတေလာ အရြယ္ေတာ္ တဆိတ္မဟုိင္းခင္ ၂၀ေက်ုာ္ အစိတ္ပိုင္းမွာပဲ အနိစၥေရာက္ကုန္ၾကတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားေနပါတယ္။

တိုင္းျပည္မွာ က်န္းမာေရးမ႑ဳိင္တစ္ရပ္ကလည္း အေရးႀကီးတဲ့ အခန္းက႑ကေန ပါေနပါတယ္။ ကိုယ္တို႔ေတြ မက်န္းမမာျဖစ္ၾကလို႔ ေဆးထိုး၊ ေဆးစား လုပ္ၾကရရင္ ကိုယ္တို႔ ျပည္တြင္းေငြေတြ ျပည္ပကို အလဟႆေရာက္ကုန္ၿပီး အေလအလြင့္ျဖစ္ပါတယ္။ တိုင္းျပည္ရဲ႕ လူသားအရင္းအျမစ္လဲ ထိခိုက္ပါတယ္။ ျပည္တြင္းထုတ္လုပ္မႈ အင္အားက်ဆင္းပါလိမ့္မယ္။ ပညာေရးဘက္မွာလည္း အားနည္းကုန္ပါလိမ့္မယ္။ ပညာေရးအားနည္းလို႔လည္း က်န္းမာေရး အားနည္းရတာပါ။ ဒီႏွစ္ခုကေတာ့ အျပန္အလွန္ အမွီသဟဲျပဳေနရတဲ့ အရာေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အခ်ဳပ္ေျပာရရင္ေတာ့ က်န္းမာေရးပိုင္းဆိုင္ရာ ခ်ဳိ႕ယြင္းၾကျခင္းဟာ တိုင္းျပည္တစ္ခုကို အဖ်က္သေဘာေဆာင္တဲ့ ရလာဒ္ေတြပဲ ရေစပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တိုင္းသူျပည္သားေတြရဲ႕ က်န္းမာေရးကို ဂရုတစိုက္ ေစာင့္ေရွာက္ေပးဖို႔ အင္မတန္မွ လိုအပ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္က်န္းမာေရးကို ကိုယ္တိုင္ေစာင့္ေရွာက္ရမွာပါ။ ေရွးလူႀကီးေတြကလည္း အသက္ဥာဏ္ေစာင့္၊ ဥစၥာကံေစာင့္လို႔ ဆိုထားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္တိုင္ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ဆိုတာကလည္း ပညာ အထိုက္အေလ်ာက္တတ္ေနဖို႔ လိုသလို၊ အေျခခံက်န္းမာေရး အသိေလာက္ေတာ့ ရွိေနဦးမွ ျဖစ္မွာပါ။ ပညာမတတ္တဲ့ လူေတြကို အေျခခံ က်န္းမာေရး အသိထည့္ေပးဖို႔ အလုပ္ကေတာ့ ေဆးေလာကသားေတြရဲ႕ အဓိကတာ၀န္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာ၀န္ဆိုတာ လူေတြကို ေရာဂါျဖစ္မွ ေဆးကုေပးရသူေတြ မဟုတ္ပါ။ ေရာဂါမျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳတင္ကာကြယ္ေပးသူေတြ ျဖစ္ရမွာပါ။ လူေတြ အဖ်ားအနာ ထူေျပာရင္ ဆရာ၀န္ေတြ GP ေကာင္းတာ မွန္ေပမယ့္ ကိုယ္ေတာ့၀မ္းမသာဖူးပါ။ ၀မ္းလည္းမသာခ်င္ပါ။ ၀မ္းသာမိရင္လည္း ငရဲႀကီးပါလိမ့္မယ္။ လူနာေတြ မရွိရင္ ပိုလို႔ေကာင္းပါလိမ့္မယ္။ ကိုယ္တို႔ေဆးေလာကသားဆိုတာ လူေတြကိုယ္တို႔ကို မလုိေတာ့ေအာင္ လုပ္ေပးရမယ့္ တာ၀န္ေတြ တနင့္တပိုးႀကီး ရွိသူေတြျဖစ္ပါတယ္။ စာသင္တဲ့ဆရာေတြဟာ ေက်ာင္းသားေတြက သူတို႔ကို မလိုေတာ့မွ တာ၀န္ေက်သလို ဆရာ၀န္ေတြဟာလည္း လူတိုင္းလူတိုင္း သာမန္ေရာဂါငယ္ေလးေတြကို ကို္ယ္တိုင္ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္တတ္တဲ့ အဆင့္ကို ေရာက္ပါမွ တာ၀န္ေက်မွာပါ။

တကယ္ေတာ့ အဲဒီေလာက္ထိ လုပ္ေပးဖို႔ဆိုတာ အေျပာလြယ္သေလာက္ အလုပ္အင္မတန္ခက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခက္တယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္တစ္ခုနဲ႔ ဘာမွမလုပ္ဘဲ ထိုင္ေနျပန္ရင္လည္း ဘာမွျဖစ္လာေတာ့မွာ မဟုတ္ပါ။ ႀကီးတာ၊ ငယ္တာ အသာထား၊ ႏိုင္သေလာက္ လုပ္ၾကမွ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ကိုယ္သင္ယူထားတဲ့ ပညာ၊ ကိုယ္ပိုင္ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေဘာင္ထဲကေန တတ္ႏိုင္သေလာက္ လုပ္ရင္ တျဖည္းျဖည္းေတာ့ ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္အရာမဆို သူ႔မို႔၊ ငါ့မို႔၊ သူ႔ေၾကာင့္၊ ငါ့ေၾကာင့္လို႔ လက္ၫွိဳးထိုးတတ္တဲ့ ကိုယ္တို႔လူမ်ဳိးရဲ႕ ေမြးရာပါ အက်င့္ဆိုးေတြကို ျပင္ၾကၿပီး အခုကတည္းကစလို႔ ကိုယ္ႏိုင္တဲ့ နယ္ပယ္မွာ ႏိုင္သေလာက္ ႀကဳိးစားၾကရင္ အခ်ိန္မီခ်ဳပ္ အစုတ္သက္သာမွာ ေသခ်ာပါတယ္။

အားလံုး ကိုယ့္အလုပ္ကို ဂုဏ္ယူၾကၿပီး ကိုယ့္တာ၀န္ကို ေက်ပြန္ေအာင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ထမ္းၾကရင္ျဖင့္ ကိုယ္တို႔တိုင္းျပည္ဟာ ဘယ္သူ႕ဘယ္သူမွ လက္ၫွဳိးထိုး ေနစရာ မလိုေတာ့ဘဲ တိုးတက္ထြန္းကားလာရမွာ မလြဲဘူးလို႔ ရင္ထဲမွာေရာ၊ ႏွလံုးသားထဲမွာပါ ေလးေလးနက္နက္ ယံုၾကည္ေနပါေၾကာင္း။ ။