ရန္ကုန္ဒုတိယညကို
ေျခပစ္လက္ပစ္ အိပ္ပစ္ၿပီး ေနာက္ရက္မွာေတာ့ ရန္ကုန္ေနာက္ဆံုးရက္ျဖစ္တာေၾကာင့္ စိတ္တိုင္းက် ေျခဆန္႔ဖို႔ အသင့္ျပန္ၾကရျပန္ပါတယ္။ အျပန္ကားလက္မွတ္ကို ကိုယ့္ဇနီးသည္ရဲ႕ ညီမကို ကားကြင္းလိုက္ပို႔ရင္း တစ္ခါတည္း ၀ယ္ထားခဲ့တာမို႔ ဒီေန႔ညေန၈နာရီခြဲရင္ အျပန္ခရီးစရမယ္လို႔ ခပ္လြယ္လြယ္မွတ္ထားလိုက္တာေၾကာင့္ပါ။ စိတ္ထဲမွာ ရန္ကုန္မွာ ႏွစ္ညအိပ္သံုးရက္ၾကာမယ္လို႔ ေတြးထားၿပီး ႏွစ္ကူးတစ္ရက္ေန႔မွာ အိမ္ျပန္ေရာက္မယ္လို႔ ေတြးထားမိတာေၾကာင့္ က်န္တဲ့နာရီပိုင္းေလးမွာ အ၀လည္ဖို႔ ပတ္ဖို႔ တာစူူေနမိတာပါ။ (တကယ္ေတာ့ ဒီေန႔မွ ၃၀ရက္ေန႔ပဲရွိေသးၿပီး ကိုယ္ျဖတ္ထားတဲ့ကားလက္မွတ္က ၃၁ရက္ေန႔လက္မွတ္ဆိုတာကို သတိမထားမိတာေၾကာင့္ ညေနပိုင္းေရာက္ရင္ ကားဂိတ္မွာ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ဒုကၡေရာက္ရပါဦးမယ္)
မေန႔က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းကို ၿပဲၿပဲစင္ေအာင္ သြားခဲ့ၿပီးၿပီမို႔ ဒီေန႔ေတာ့ မဂၤလာေစ်းကို သြားဖို႔အႀကံရၾကပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ၾကားရုံသာၾကားဖူးထားတာမို႔ တက္စီသမားကိုပဲ အားကိုးရပါေတာ့တယ္။ မဂၤလာေစ်းေရာက္ေတာ့ ထင္ထားသေလာက္ စည္ကားလွတဲ့ ေစ်းမဟုတ္တာေတြ႕ရေပမယ့္ ေရာက္တဲ့လက္စနဲ႔ ျမင္သမွ်ထဲက သေဘာက်တာေလးေတြ ေရြး၀ယ္မယ္ႀကံထားေပမယ့္ ပထမထပ္တစ္ထပ္လံုးမွာ ေဘထုပ္ေတြေရာင္းေနတာပဲ ေတြ႕ပါတယ္။ အေနစုပ္ေပမယ့္ ေဘထုပ္တဲ့ ျမပ၀ါမို႔ ႀကိဳက္တာေလး၊ သန္႔တာေလး သံုးေလးထည္ ေရြးေကာက္ပြဲလုပ္ၿပီး ၀ယ္ခဲ့တာပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒါေတြကမွ တကယ့္ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ အစစ္အမွန္ေတြ မဟုတ္လား။ ေစ်းကလည္း ခ်ဳပ္ခသာသာပဲ ရွိတာမို႔ ၀တ္ေပ်ာ္ပါတယ္။
ေန႔လည္ပိုင္းေရာက္ေတာ့ မဂၤလာေစ်းကထြက္ၿပီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ စားစရာ၀င္စားၾကပါတယ္။ အိမ္ရွင္မက ေခါက္ဆြဲေၾကာ္မွာစားတာမွာ ေခါက္ဆြဲျပားေတြကို ေၾကာ္ထားၿပီး အရည္တရြဲရြဲနဲ႔မို႔ သူလည္းစိတ္ပ်က္ၿပီး ကုန္ေအာင္ မစားႏိုင္ေတာ့ပါ။ ကိုယ္ကေတာ့ ေကာင္းတာမေကာင္းတာအပထား ပိုက္ဆံေပးၿပီး၀ယ္ထားတဲ့ အရာကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မလဟႆျဖစ္မခံတဲ့ လူစားမို႔ ႀကိတ္မွိတ္ၿပီး စားခ်င္စားမွာျဖစ္ေပမယ့္ အိမ္ရွင္မကေတာ့ နဲနဲျမည္းၾကည့္ၿပီး မစားေတာ့ပါ။ ပို္က္ဆံရွင္းဖို႔လုပ္ၾကေတာ့ ဆိုင္ရွင္ကုလားက ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ဘာျဖစ္လို႔လဲလို႔ ေမးပါေတာ့တယ္။ မေကာင္းတာမွန္ေပမယ့္ အမွန္အတိုင္းေျပာဖို႔ သူမ်ားကိုအားနာတတ္တဲ့ အသံုးမက်တဲ့ အက်င့္ေတြစြဲေနၾကၿပီျဖစ္တဲ့ ကိုယ္တို႔လူမ်ဳိးထံုးစံအတိုင္းဘဲ ဗိုက္ျပည့္ေနလို႔ပါလို႔ပဲ နားေထာင္ေကာင္းေအာင္ေျဖလို္က္ၿပီး အဲဒီမေကာင္းတေရာင္း ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ႀကီးကိုပဲ ပါဆယ္ထုပ္ၿပီး သယ္ခဲ့ရပါေတာ့တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူမ်ားစိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာ စိုးရိမ္တတ္တဲ့စိတ္ေလးရွိတာ မဂၤလာပဲလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားေပးရင္း ေခါက္ဆြဲေၾကာ္တစ္ထုပ္နဲ႔ ခရီးဆက္ရပါေရာလား။
ဆိုင္ကထြက္လာၿပီးေတာ့ ၀ယ္ဖို႔စိတ္ကူးထားတဲ့ စာရင္းထဲက software CD ေတြ၀ယ္ဖို႔ ၾကားဖူးနား၀ရွိတဲ့ National CD(အသစ္အေဟာင္း အားလံုးစံုတယ္လို႔ ေၾကာ္ညာဖတ္ဖူးကတည္းက သြားခ်င္တာပါ) ကို တက္စီသမားအားကိုးနဲ႔သြားျဖစ္ပါတယ္။ အထုပ္ေတြ မႏိုင္မနင္းကို အိမ္ရွင္မရဲ႕ေမာင္ျဖစ္သူက အားေကာင္းေမာင္းသန္နဲ႔ ဆြဲခဲ့ေပလို႔ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ရုပ္မပ်က္တာလည္း ေက်းဇူးတင္ရမွာပါ။ National CD ေရာက္ေတာ့ တကယ့္ software ရတနာသိုက္ႀကီးကို ေရာက္သလိုပဲ ခံစားရပါတယ္။ software ေတြကို Language, Hobby, Application, Medical, Game စသည္ျဖင့္ အမ်ဳိးအစားခြဲၿပီး က်က်နန စီစဥ္ထားတာ တကယ့္ကို လိုခ်င္စရာပါ။ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းအတြက္ Radiology နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ CD ေတြရွာ၀ယ္ရင္း ကိုယ္လည္း ေကာင္းႏိုးရာရာ ေခြေတြ၀ယ္ျဖစ္ပါေသးတယ္။ နည္းနည္းေတာ့ ေဆးစာေလးေတြျပန္ၾကည့္ဦးမွလို႔လဲ စိတ္ကူးရလို႔ပါ။ ေက်ာင္းတုန္းကစာေတြလည္း ေက်ာင္းကိုျပန္သြားၾကတာ ၾကာေနၿပီမို႔ ကိုယ့္ဆီကို အလည္ျပန္လာလိုလာျငား ႀကိဳးစားၾကည့္မလို႔ စိတ္ကူးေလးလည္း ေပၚလာလို႔ပါပဲ။ ကိုယ္တို႔ဆီမွာ တစ္ခုခုလိုခ်င္ရင္ online ေပၚတက္ၿပီး မ၀ေရစာ ရွာေဖြ၊ ဆြဲခ်ေနရတာကို ကၽြဲၿမီးတိုေနတာၾကာၿပီျဖစ္လို႔ အခုလိုေပါေပါမ်ားမ်ားေတြ႕တုန္း အားပါးတရ၀ယ္ျဖစ္ပါတယ္။ (အားေပးရမယ္ေလ၊ သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ software တစ္မ်ဳိးကို ေဒၚလာ ၅၀ကေန ၁၀၀ထိေပး၀ယ္ရေပမယ့္ ကိုယ္တို႔ပညာရွင္ေတြေက်းဇူးေၾကာင့္ တစ္ေခြကို ျမန္မာက်ပ္ေငြ ၅၀၀ပဲ ေပးရတာကိုမွ ငါးပါးသီလက်ဳိးခံၿပီး အားမေပးရင္ လူမိိုက္ျဖစ္သြားမယ္မဟုတ္လား)
ေခြဆိုင္က ထြက္လာၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ လိုအပ္တဲ့ စာအုပ္ေတြ၀ယ္ဖို႔ ေရႊလက္ေဆာင္စာေပကို သြားဖို႔ စီစဥ္ရပါတယ္။ လိပ္စာလည္း မသိတာေၾကာင့္ ေခြဆိုင္မွာ ရန္ကုန္လမ္းၫႊန္ငွားၿပီး ရွာရပါတယ္။ ေတြ႕မယ့္ေတြ႕ေတာ့ လိပ္စာသံုးခုေတာင္ ျဖစ္ေနတာမို႔ အားလံုးကူးခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးမွ တက္စီတစ္စီးကိုတားၿပီး အဲဒီလိ္ပ္စာေတြထဲက အနီးဆံုးကို ပို႔ေပးဖို႔ ေျပာေတာ့ တက္စီသမားက လိပ္စာေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ၿပီး ေရွ႕လမ္းၾကားထဲမွာ ခ်ဳိး၀င္လိုက္ရင္ အဲဒီလိပ္စာေတြထဲက တစ္ခုကိုေရာက္တဲ့ အေၾကာင္းေျပာၿပီး ကားငွားဖို႔မလိုတဲ့ အေၾကာင္း အႀကံေပးပါတယ္။ ခ်ီးက်ဴးစရာ တက္စီသမားပါ။ တကယ္လို႔ သူသာပညာျပခ်င္ရင္ ကားေပၚတက္ခိုင္းၿပီး ဟိုၾကားသည္ၾကား သံုးေလးပတ္ေမာင္းၿပီးမွ ကိုယ့္ကိုလိုက္ပို႔ရင္ ပိုက္ဆံထြက္ရဦးမွာပါ။ ကားသမားကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း အထပ္ထပ္ေျပာၿပီး ေရႊလက္ေဆာင္စာေပဆီကို အထုပ္ေတြတစ္နင့္ႀကီးနဲ႔ သံုးေယာက္သား သြားၾကရပါတယ္။
၀ယ္စရာရွိတဲ့ စာအုပ္ေတြ ၀ယ္ၿပီးေတာ့ ညေန ၃နာရီေက်ာ္သြားပါၿပီ။ ကားကြင္းကို ည၇နာရီခြဲအေရာက္သြားရမွာမို႔ တည္းခိုရိပ္သာျပန္ၿပီး ထည့္စရာ၊ ထုပ္ပိုးစရာေတြ ျပင္ရဆင္ရပါေတာ့တယ္။ အေရးထဲမွာ ကားလက္မွတ္အထားမွားေနလို႔ ေခါင္းပူေအာင္ရွာရပါေသးရဲ႕။ ညေန၆နာရီမွာေတာ့ ႏႈတ္ဆက္စရာရွိသူေတြကို ႏႈတ္ဆက္လို႔ တက္စီတစ္စီးေခၚၿပီး အထုပ္ေတြ တစ္သီႀကီးနဲ႔ ကားကြင္းဆီကို ဦးတည္ရပါေတာ့တယ္။ ကိုယ္ငွားလာတဲ့ ကားသမားက သူ႔ကိုယ္သူ ၿပဳိင္ကားေမာင္းေနတယ္လို႔မ်ားထင္ေနသလား ေတာ့မသိပါ၊ လမ္းမွာ မိင္ကုန္တင္ၿပီး တ၀ီး၀ီးျမည္ေအာင္ ေမာင္းပါေတာ့တယ္။ ကားသမားက ဆံပင္ရွည္ရွည္ မင္ေၾကာင္ေတြ တသီတတန္းႀကီးနဲ႔ တကယ့္လမ္းသရဲ ဒီဇိုင္းဆိုေတာ့ ကိုယ္လည္း သူေမာင္းခ်င္သလိုေမာင္းေနတာကို ဘာမွသိပ္မေျပာရဲပါ။ လမ္းမွာ ကားၾကပ္ေနရင္ ယဥ္္ေၾကာေျပာင္းျပန္ေမာင္းၿပီးရေအာင္ ေက်ာ္ပါေသးတယ္။ ကိုယ္တို႔ကို ၿမိဳ႕အထိလိုက္ပို႔မယ္ ဆီပဲထည့္ေပးဖို႔ ေျပာေနလို႔ ကားလက္မွတ္ျဖတ္ၿပီးတဲ့ အေၾကာင္း ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ေျပာရပါေသးရဲ႕။ သူ႔ဖာသာ ကားခ၃၅၀၀ေတာင္းၿပီး လမ္းတစ္၀က္ေရာက္ေတာ့ ခရီးေ၀းတယ္ဆိုၿပီး ၄၅၀၀ေပးရမယ္ လုပ္ပါေလေရာ။ သိပ္စကားမ်ားမ်ား မေျပာခ်င္တာေၾကာင့္ ေခါင္းပဲညိတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ အင္း..ရွင္းရွင္းေျပာရင္ေတာ့ မႏိုင္လို႔ သည္းခံရျခင္းသည္လည္းေကာင္းေပါ့ေလ။
ကားကြင္းကိုေရာက္ေတာ့ ၆နာရီခြဲသာသာပဲ ရွိေသးတာမို႔ တေမ့တေမာႀကီး ေစာင့္ရဦးမွာပါ။ ၀န္းအျပင္ထြက္ၿပီး စားစရာရွာျပန္ေတာ့လည္း ဘာစားစရာမွ ေလာက္ေလာက္လားလား မေတြ႕ရပါ။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တစ္ဆိုင္က မေကာင္းတေရာင္း မုန္႔ဟင္းခါးကိုပဲ ႀကိတ္မွိတ္ၿမဳိၿပီး အာသာမေျပတာေၾကာင့္ ဆိုင္ထပ္ရွာေတာ့ လမ္းေဘးထမင္းေၾကာ္ဆိုင္ေလးေတြ႕တာမို႔ အသားဟင္းနဲ႔ ထမင္းေၾကာ္ တစ္ေယာက္တစ္ပြဲစီစားလိုက္တာ ခ်ဥ္ေရဟင္းေလး၊ အခ်ဥ္ေလးနဲ႔မို႔ မထင္မွတ္ပဲ ခံတြင္းေတာ္ေတာ္လိုက္ပါတယ္။ စားၿပီးလို႔ ပိုက္ဆံရွင္းေတာ့ ၁၀၀၀ေက်ာ္ေက်ာ္ပဲ က်တာမို႔ အံ့ၾသလို႔ မဆံုးပါ။ စားေသာက္ၿပီးေတာ့ သြားစရာလည္း မရွိေတာ့တာမို႔ ကား၀န္းထဲမွာပဲထိုင္ရင္း ၇နာရီခြဲလို႔ ကားေပၚတက္လို႔ရမယ့္ အခ်ိန္ကို ထိုင္္ေစာင့္ရပါေတာ့တယ္။
ည၇နာရီခြဲေရာက္ေတာ့ ကားေပၚတက္ခြင့္ ရၿပီမို႔
ပါလာသမွ် ပစၥည္းေတြကို ကားေအာက္တဲကိုထည့္ၿပီး ကားေပၚတက္လုိက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ဘာမဆိုအရာနဲ႔ အေၾကာင္းေၾကာင္းျဖစ္ေလ့ရွိတဲ့ ထံုးစံကို ဗုန္းမွန္လို႔ေတာင္ မပ်က္ေစရတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ဒုကၡနဲ႔ လွလွနဲ႔ ေတြ႕ၿပီး ျပႆနာစပါေတာ့တယ္။ ။
ေျခပစ္လက္ပစ္ အိပ္ပစ္ၿပီး ေနာက္ရက္မွာေတာ့ ရန္ကုန္ေနာက္ဆံုးရက္ျဖစ္တာေၾကာင့္ စိတ္တိုင္းက် ေျခဆန္႔ဖို႔ အသင့္ျပန္ၾကရျပန္ပါတယ္။ အျပန္ကားလက္မွတ္ကို ကိုယ့္ဇနီးသည္ရဲ႕ ညီမကို ကားကြင္းလိုက္ပို႔ရင္း တစ္ခါတည္း ၀ယ္ထားခဲ့တာမို႔ ဒီေန႔ညေန၈နာရီခြဲရင္ အျပန္ခရီးစရမယ္လို႔ ခပ္လြယ္လြယ္မွတ္ထားလိုက္တာေၾကာင့္ပါ။ စိတ္ထဲမွာ ရန္ကုန္မွာ ႏွစ္ညအိပ္သံုးရက္ၾကာမယ္လို႔ ေတြးထားၿပီး ႏွစ္ကူးတစ္ရက္ေန႔မွာ အိမ္ျပန္ေရာက္မယ္လို႔ ေတြးထားမိတာေၾကာင့္ က်န္တဲ့နာရီပိုင္းေလးမွာ အ၀လည္ဖို႔ ပတ္ဖို႔ တာစူူေနမိတာပါ။ (တကယ္ေတာ့ ဒီေန႔မွ ၃၀ရက္ေန႔ပဲရွိေသးၿပီး ကိုယ္ျဖတ္ထားတဲ့ကားလက္မွတ္က ၃၁ရက္ေန႔လက္မွတ္ဆိုတာကို သတိမထားမိတာေၾကာင့္ ညေနပိုင္းေရာက္ရင္ ကားဂိတ္မွာ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ဒုကၡေရာက္ရပါဦးမယ္)
မေန႔က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းကို ၿပဲၿပဲစင္ေအာင္ သြားခဲ့ၿပီးၿပီမို႔ ဒီေန႔ေတာ့ မဂၤလာေစ်းကို သြားဖို႔အႀကံရၾကပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ၾကားရုံသာၾကားဖူးထားတာမို႔ တက္စီသမားကိုပဲ အားကိုးရပါေတာ့တယ္။ မဂၤလာေစ်းေရာက္ေတာ့ ထင္ထားသေလာက္ စည္ကားလွတဲ့ ေစ်းမဟုတ္တာေတြ႕ရေပမယ့္ ေရာက္တဲ့လက္စနဲ႔ ျမင္သမွ်ထဲက သေဘာက်တာေလးေတြ ေရြး၀ယ္မယ္ႀကံထားေပမယ့္ ပထမထပ္တစ္ထပ္လံုးမွာ ေဘထုပ္ေတြေရာင္းေနတာပဲ ေတြ႕ပါတယ္။ အေနစုပ္ေပမယ့္ ေဘထုပ္တဲ့ ျမပ၀ါမို႔ ႀကိဳက္တာေလး၊ သန္႔တာေလး သံုးေလးထည္ ေရြးေကာက္ပြဲလုပ္ၿပီး ၀ယ္ခဲ့တာပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒါေတြကမွ တကယ့္ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ အစစ္အမွန္ေတြ မဟုတ္လား။ ေစ်းကလည္း ခ်ဳပ္ခသာသာပဲ ရွိတာမို႔ ၀တ္ေပ်ာ္ပါတယ္။
ေန႔လည္ပိုင္းေရာက္ေတာ့ မဂၤလာေစ်းကထြက္ၿပီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ စားစရာ၀င္စားၾကပါတယ္။ အိမ္ရွင္မက ေခါက္ဆြဲေၾကာ္မွာစားတာမွာ ေခါက္ဆြဲျပားေတြကို ေၾကာ္ထားၿပီး အရည္တရြဲရြဲနဲ႔မို႔ သူလည္းစိတ္ပ်က္ၿပီး ကုန္ေအာင္ မစားႏိုင္ေတာ့ပါ။ ကိုယ္ကေတာ့ ေကာင္းတာမေကာင္းတာအပထား ပိုက္ဆံေပးၿပီး၀ယ္ထားတဲ့ အရာကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မလဟႆျဖစ္မခံတဲ့ လူစားမို႔ ႀကိတ္မွိတ္ၿပီး စားခ်င္စားမွာျဖစ္ေပမယ့္ အိမ္ရွင္မကေတာ့ နဲနဲျမည္းၾကည့္ၿပီး မစားေတာ့ပါ။ ပို္က္ဆံရွင္းဖို႔လုပ္ၾကေတာ့ ဆိုင္ရွင္ကုလားက ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ဘာျဖစ္လို႔လဲလို႔ ေမးပါေတာ့တယ္။ မေကာင္းတာမွန္ေပမယ့္ အမွန္အတိုင္းေျပာဖို႔ သူမ်ားကိုအားနာတတ္တဲ့ အသံုးမက်တဲ့ အက်င့္ေတြစြဲေနၾကၿပီျဖစ္တဲ့ ကိုယ္တို႔လူမ်ဳိးထံုးစံအတိုင္းဘဲ ဗိုက္ျပည့္ေနလို႔ပါလို႔ပဲ နားေထာင္ေကာင္းေအာင္ေျဖလို္က္ၿပီး အဲဒီမေကာင္းတေရာင္း ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ႀကီးကိုပဲ ပါဆယ္ထုပ္ၿပီး သယ္ခဲ့ရပါေတာ့တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူမ်ားစိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာ စိုးရိမ္တတ္တဲ့စိတ္ေလးရွိတာ မဂၤလာပဲလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားေပးရင္း ေခါက္ဆြဲေၾကာ္တစ္ထုပ္နဲ႔ ခရီးဆက္ရပါေရာလား။
ဆိုင္ကထြက္လာၿပီးေတာ့ ၀ယ္ဖို႔စိတ္ကူးထားတဲ့ စာရင္းထဲက software CD ေတြ၀ယ္ဖို႔ ၾကားဖူးနား၀ရွိတဲ့ National CD(အသစ္အေဟာင္း အားလံုးစံုတယ္လို႔ ေၾကာ္ညာဖတ္ဖူးကတည္းက သြားခ်င္တာပါ) ကို တက္စီသမားအားကိုးနဲ႔သြားျဖစ္ပါတယ္။ အထုပ္ေတြ မႏိုင္မနင္းကို အိမ္ရွင္မရဲ႕ေမာင္ျဖစ္သူက အားေကာင္းေမာင္းသန္နဲ႔ ဆြဲခဲ့ေပလို႔ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ရုပ္မပ်က္တာလည္း ေက်းဇူးတင္ရမွာပါ။ National CD ေရာက္ေတာ့ တကယ့္ software ရတနာသိုက္ႀကီးကို ေရာက္သလိုပဲ ခံစားရပါတယ္။ software ေတြကို Language, Hobby, Application, Medical, Game စသည္ျဖင့္ အမ်ဳိးအစားခြဲၿပီး က်က်နန စီစဥ္ထားတာ တကယ့္ကို လိုခ်င္စရာပါ။ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းအတြက္ Radiology နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ CD ေတြရွာ၀ယ္ရင္း ကိုယ္လည္း ေကာင္းႏိုးရာရာ ေခြေတြ၀ယ္ျဖစ္ပါေသးတယ္။ နည္းနည္းေတာ့ ေဆးစာေလးေတြျပန္ၾကည့္ဦးမွလို႔လဲ စိတ္ကူးရလို႔ပါ။ ေက်ာင္းတုန္းကစာေတြလည္း ေက်ာင္းကိုျပန္သြားၾကတာ ၾကာေနၿပီမို႔ ကိုယ့္ဆီကို အလည္ျပန္လာလိုလာျငား ႀကိဳးစားၾကည့္မလို႔ စိတ္ကူးေလးလည္း ေပၚလာလို႔ပါပဲ။ ကိုယ္တို႔ဆီမွာ တစ္ခုခုလိုခ်င္ရင္ online ေပၚတက္ၿပီး မ၀ေရစာ ရွာေဖြ၊ ဆြဲခ်ေနရတာကို ကၽြဲၿမီးတိုေနတာၾကာၿပီျဖစ္လို႔ အခုလိုေပါေပါမ်ားမ်ားေတြ႕တုန္း အားပါးတရ၀ယ္ျဖစ္ပါတယ္။ (အားေပးရမယ္ေလ၊ သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ software တစ္မ်ဳိးကို ေဒၚလာ ၅၀ကေန ၁၀၀ထိေပး၀ယ္ရေပမယ့္ ကိုယ္တို႔ပညာရွင္ေတြေက်းဇူးေၾကာင့္ တစ္ေခြကို ျမန္မာက်ပ္ေငြ ၅၀၀ပဲ ေပးရတာကိုမွ ငါးပါးသီလက်ဳိးခံၿပီး အားမေပးရင္ လူမိိုက္ျဖစ္သြားမယ္မဟုတ္လား)
ေခြဆိုင္က ထြက္လာၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ လိုအပ္တဲ့ စာအုပ္ေတြ၀ယ္ဖို႔ ေရႊလက္ေဆာင္စာေပကို သြားဖို႔ စီစဥ္ရပါတယ္။ လိပ္စာလည္း မသိတာေၾကာင့္ ေခြဆိုင္မွာ ရန္ကုန္လမ္းၫႊန္ငွားၿပီး ရွာရပါတယ္။ ေတြ႕မယ့္ေတြ႕ေတာ့ လိပ္စာသံုးခုေတာင္ ျဖစ္ေနတာမို႔ အားလံုးကူးခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးမွ တက္စီတစ္စီးကိုတားၿပီး အဲဒီလိ္ပ္စာေတြထဲက အနီးဆံုးကို ပို႔ေပးဖို႔ ေျပာေတာ့ တက္စီသမားက လိပ္စာေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ၿပီး ေရွ႕လမ္းၾကားထဲမွာ ခ်ဳိး၀င္လိုက္ရင္ အဲဒီလိပ္စာေတြထဲက တစ္ခုကိုေရာက္တဲ့ အေၾကာင္းေျပာၿပီး ကားငွားဖို႔မလိုတဲ့ အေၾကာင္း အႀကံေပးပါတယ္။ ခ်ီးက်ဴးစရာ တက္စီသမားပါ။ တကယ္လို႔ သူသာပညာျပခ်င္ရင္ ကားေပၚတက္ခိုင္းၿပီး ဟိုၾကားသည္ၾကား သံုးေလးပတ္ေမာင္းၿပီးမွ ကိုယ့္ကိုလိုက္ပို႔ရင္ ပိုက္ဆံထြက္ရဦးမွာပါ။ ကားသမားကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း အထပ္ထပ္ေျပာၿပီး ေရႊလက္ေဆာင္စာေပဆီကို အထုပ္ေတြတစ္နင့္ႀကီးနဲ႔ သံုးေယာက္သား သြားၾကရပါတယ္။
၀ယ္စရာရွိတဲ့ စာအုပ္ေတြ ၀ယ္ၿပီးေတာ့ ညေန ၃နာရီေက်ာ္သြားပါၿပီ။ ကားကြင္းကို ည၇နာရီခြဲအေရာက္သြားရမွာမို႔ တည္းခိုရိပ္သာျပန္ၿပီး ထည့္စရာ၊ ထုပ္ပိုးစရာေတြ ျပင္ရဆင္ရပါေတာ့တယ္။ အေရးထဲမွာ ကားလက္မွတ္အထားမွားေနလို႔ ေခါင္းပူေအာင္ရွာရပါေသးရဲ႕။ ညေန၆နာရီမွာေတာ့ ႏႈတ္ဆက္စရာရွိသူေတြကို ႏႈတ္ဆက္လို႔ တက္စီတစ္စီးေခၚၿပီး အထုပ္ေတြ တစ္သီႀကီးနဲ႔ ကားကြင္းဆီကို ဦးတည္ရပါေတာ့တယ္။ ကိုယ္ငွားလာတဲ့ ကားသမားက သူ႔ကိုယ္သူ ၿပဳိင္ကားေမာင္းေနတယ္လို႔မ်ားထင္ေနသလား ေတာ့မသိပါ၊ လမ္းမွာ မိင္ကုန္တင္ၿပီး တ၀ီး၀ီးျမည္ေအာင္ ေမာင္းပါေတာ့တယ္။ ကားသမားက ဆံပင္ရွည္ရွည္ မင္ေၾကာင္ေတြ တသီတတန္းႀကီးနဲ႔ တကယ့္လမ္းသရဲ ဒီဇိုင္းဆိုေတာ့ ကိုယ္လည္း သူေမာင္းခ်င္သလိုေမာင္းေနတာကို ဘာမွသိပ္မေျပာရဲပါ။ လမ္းမွာ ကားၾကပ္ေနရင္ ယဥ္္ေၾကာေျပာင္းျပန္ေမာင္းၿပီးရေအာင္ ေက်ာ္ပါေသးတယ္။ ကိုယ္တို႔ကို ၿမိဳ႕အထိလိုက္ပို႔မယ္ ဆီပဲထည့္ေပးဖို႔ ေျပာေနလို႔ ကားလက္မွတ္ျဖတ္ၿပီးတဲ့ အေၾကာင္း ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ေျပာရပါေသးရဲ႕။ သူ႔ဖာသာ ကားခ၃၅၀၀ေတာင္းၿပီး လမ္းတစ္၀က္ေရာက္ေတာ့ ခရီးေ၀းတယ္ဆိုၿပီး ၄၅၀၀ေပးရမယ္ လုပ္ပါေလေရာ။ သိပ္စကားမ်ားမ်ား မေျပာခ်င္တာေၾကာင့္ ေခါင္းပဲညိတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ အင္း..ရွင္းရွင္းေျပာရင္ေတာ့ မႏိုင္လို႔ သည္းခံရျခင္းသည္လည္းေကာင္းေပါ့ေလ။
ကားကြင္းကိုေရာက္ေတာ့ ၆နာရီခြဲသာသာပဲ ရွိေသးတာမို႔ တေမ့တေမာႀကီး ေစာင့္ရဦးမွာပါ။ ၀န္းအျပင္ထြက္ၿပီး စားစရာရွာျပန္ေတာ့လည္း ဘာစားစရာမွ ေလာက္ေလာက္လားလား မေတြ႕ရပါ။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တစ္ဆိုင္က မေကာင္းတေရာင္း မုန္႔ဟင္းခါးကိုပဲ ႀကိတ္မွိတ္ၿမဳိၿပီး အာသာမေျပတာေၾကာင့္ ဆိုင္ထပ္ရွာေတာ့ လမ္းေဘးထမင္းေၾကာ္ဆိုင္ေလးေတြ႕တာမို႔ အသားဟင္းနဲ႔ ထမင္းေၾကာ္ တစ္ေယာက္တစ္ပြဲစီစားလိုက္တာ ခ်ဥ္ေရဟင္းေလး၊ အခ်ဥ္ေလးနဲ႔မို႔ မထင္မွတ္ပဲ ခံတြင္းေတာ္ေတာ္လိုက္ပါတယ္။ စားၿပီးလို႔ ပိုက္ဆံရွင္းေတာ့ ၁၀၀၀ေက်ာ္ေက်ာ္ပဲ က်တာမို႔ အံ့ၾသလို႔ မဆံုးပါ။ စားေသာက္ၿပီးေတာ့ သြားစရာလည္း မရွိေတာ့တာမို႔ ကား၀န္းထဲမွာပဲထိုင္ရင္း ၇နာရီခြဲလို႔ ကားေပၚတက္လို႔ရမယ့္ အခ်ိန္ကို ထိုင္္ေစာင့္ရပါေတာ့တယ္။
ည၇နာရီခြဲေရာက္ေတာ့ ကားေပၚတက္ခြင့္ ရၿပီမို႔
ပါလာသမွ် ပစၥည္းေတြကို ကားေအာက္တဲကိုထည့္ၿပီး ကားေပၚတက္လုိက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ဘာမဆိုအရာနဲ႔ အေၾကာင္းေၾကာင္းျဖစ္ေလ့ရွိတဲ့ ထံုးစံကို ဗုန္းမွန္လို႔ေတာင္ မပ်က္ေစရတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ဒုကၡနဲ႔ လွလွနဲ႔ ေတြ႕ၿပီး ျပႆနာစပါေတာ့တယ္။ ။
No comments:
Post a Comment