ရာသီဖ်ား . . .

ရန္ကုန္ကအျပန္မွာ
ခရီးသြားလို႔ ေက်ာင္းပိတ္ထားရတဲ့ ရက္ေတြကို ကာမိေအာင္ အင္တိုက္အားတိုက္ စာသင္မယ္လို႔ ေမာင္းတင္ထားတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ တုပ္ေကြးအျပင္းအထန္မိသြားတာေၾကာင့္ ေက်ာင္းမပိတ္ခ်င္ပါဘဲနဲ႔ ေလးရက္ေလာက္ေက်ာင္းပိတ္လိုက္ရပါတယ္။

ကိုယ္ေတြလက္ေတြကိုက္ခဲၿပီး ဖ်ားေတာ့မယ္ဆိုတာ သိတဲ့ညေနက
ေဆးတစ္ခြက္ႀကိဳတင္ေသာက္ထားၿပီး ညဘက္အိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ေဆးအျမန္ေသာက္ေပမယ့္ ေနာက္ရက္မနက္လင္းေတာ့ တစ္ကိုယ္လံုး ေတာင့္တင္းကိုက္ခဲၿပီး မထႏိုင္ေတာ့ပါ။
တုပ္ေကြးဆိုတာ အျမင္သိပ္မဆိုးေပမယ့္ အခံရခက္လြန္းတာမို႔ ဘယ္လိုမွ စာသြားသင္လို႔မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့တာေၾကာင့္ မနက္ပိုင္းစာသင္ခ်ိန္ကစလို႔ နားရပါေတာ့တယ္။ အပူခ်ိန္လည္း ၁၀၁ထိတက္လာပါတယ္။ ေခါင္းမူးေနၿပီး ေနလို႔လံုး၀ မေကာင္းေတာ့ပါ။ ေန႔လည္ပိုင္းမွာ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားတစ္အုပ္ လူနာလာေမးၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကို စကားျပန္မေျပာႏိုင္ေအာင္ပဲ အားနည္းသြားပါတယ္။ ညေနပိုင္းမွာေတာ့ ေခၽြးနည္းနည္းျပန္စို႔လာၿပီး လူလည္းေပါ့သြားပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အဖ်ားက်ၿပီလို႔ သတ္မွတ္လိုက္ၿပီး ည၁၀နာရီေလာက္မွာ အိမ္ရွင္မနဲ႔ အျပင္ထြက္ၿပီး တစ္ခုခု ထြက္စားျဖစ္လိုက္ပါေသးတယ္။ အဲဒီမွာ အေအးမိသြားပါေတာ့တယ္။

ညဘက္မွာေတာ့ တစ္ကို္ယ္လံုး ျခစ္ျခစ္ေတာက္ ပူတက္လာၿပီး တုန္ေနေအာင္ အတြင္းကလႈိက္ခ်မ္းပါေတာ့တယ္။ ငွက္ဖ်ားမိသလို တဟင္းဟင္းေနေအာင္ ညည္းယူရတဲ့အထိ ခ်မ္းခ်က္က ကမ္းကုန္လြန္းပါတယ္။ တစ္ညလံုး အဖ်ားတက္ၿပီး ေနာက္မနက္လင္းေတာ့ မေန႔ကထက္ ပိုဖ်ားပါေတာ့တယ္။ ခက္တာက ကိုယ့္အက်င့္က ဖ်ားရင္ဘာမွမစားခ်င္၊ မေသာက္ခ်င္၊ ဘယ္သူ႔မွ မျမင္ခ်င္တာပါ။ အိမ္ရွင္မခမ်ာ ေဘးကေနျပဳစုရတာက တစ္မ်ဳိး ကိုယ္စိတ္တိုမွာစိုးရိမ္ရတာ တစ္မႈေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္ေလး သည္းခံရရွာပါတယ္။

အဲဒီပံုစံအတိုင္း သံုးရက္ေလာက္ဖ်ားၿပီးတဲ့ညေနမွာေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဆံုးမၿပီး ေဆးခန္းသြားရပါေတာ့တယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘယ္ေလာက္ပဲ ကုတတ္ပါတယ္ဆိုေပမယ့္ ကိုယ့္တင္ပါးကို ေဆးထိုးဖို႔ေတာ့လည္း မျဖစ္ႏိုင္တာမို႔ လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရျခင္းလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အထူးကုဆရာ၀န္ႀကီးက ေလသံခ်ဳိခ်ဳိနဲ႔မို႔ အဆင္ေျပသြားပါတယ္။ တကယ္လို႔သာ ေျပာေပါက္ဆိုေပါက္ ခပ္ဆိုးဆိုး ဆရာ၀န္သာဆိုရင္ ကိုယ့္ေဒါသနဲ႔ ေတြ႕ဦးမွာ မလြဲပါ။ ေဆးတစ္လံုးထိုးခဲ့ၿပီးေနာက္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးေပါ့သြားသလိုခံစားရတာေၾကာင့္ ဒီညေတာ့အဖ်ားသက္သာၿပီထင္ထားတဲ့အတိုင္း ညဘက္မွာ ေကာင္းေကာင္းအိပ္လိုက္ရပါတယ္။

ေနာက္ရက္မနက္လင္းတဲ့အခါ လည္ေခ်ာင္းေတြ ကြဲၿပီး တစ္ကိုယ္လံုးနီရဲေနေအာင္ အပူေတြတက္ပါေတာ့တယ္။ မႏွစ္ကလည္း ဒီလိုအဖ်ားမ်ဳိးဖ်ားဖူးတာမို႔ နာလန္ထရင္ လည္ေခ်ာင္းကြဲၿပီး တစ္ကိုယ္လံုး အနီစက္ေလးေတြထတာ ႀကံဳဖူးထားတာမို႔ သိပ္မစိုးရိမ္ေပမယ့္ လူကေတာ့ ေကာ့ေနေအာင္ခံရပါတယ္။ မခံႏိုင္တဲ့အဆံုး ေရခ်ဳိးပစ္မိတဲ့အထိပါ။ လည္ေခ်ာင္းကြဲတာကလည္း တံေတြးေတာင္ မ်က္ရည္ထြက္ေအာင္ မ်ဳိယူရတဲ့အထိမို႔ ဒုကၡအင္မတန္ႀကီးလွပါတယ္။ ဘာမွလည္း မစားႏိုင္၊ မေသာက္ႏိုင္တာေၾကာင့္ ကိုယ့္ေျခေထာက္ကိုယ္ေတာင္ မသယ္ႏိုင္ေအာင္ အားနည္းသြားပါေတာ့တယ္။ ညေနေဆးခန္းကိုသြားေတာ့ လည္ေခ်ာင္းနာတဲ့အေၾကာင္းပါ အားမနာႏိုင္ဘဲ ထုတ္ေျပာရပါေတာ့တယ္။ အဖ်ားမရွိေတာ့ေပမယ့္ လည္ေခ်ာင္းနာတဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲေရာဂါႀကီးေၾကာင့္ ညတစ္ညလံုး ခံစားရပါတယ္။ ခံတြင္းနာသက္သာတဲ့ ငံုေဆးလည္း တစ္ကဒ္လံုးကုန္ေအာင္ ငံုယူတာေတာင္ မသက္သာပါ။

ေနာက္ရက္မွာေတာ့ လည္ေခ်ာင္းနာတာကလြဲလို႔ တုပ္ေကြးမရွိေတာ့တာမို႔ ညေနပိုင္းစာသင္ခ်ိန္ကစၿပီး ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ေပးပါတယ္။ လည္ေခ်ာင္းက အက္ၿပီးနာေနတာမို႔ စာတစ္ပုဒ္ကို မ်က္ရည္က်မတတ္ ရွင္းယူရပါတယ္။ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေတြက အလိုက္တသိနဲ႔ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ အာရုံစိုက္ေပးႀကလို႔သာ ခံသာပါေတာ့တယ္။ ဒါေတာင္ အခါတိုင္းလို အခ်ိန္ျပည့္မသင္ႏိုင္ဘဲ ည၈နာရီခြဲေလာက္မွာ သင္တန္းျဖဳတ္ေပးလိုက္ရပါတယ္။

ဖ်ားေနတဲ့ အေတာအတြင္းမွာ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ စိတ္အင္မတန္ပူပါတယ္။ ကိုယ္မရွိရင္ စာမၾကည့္ျဖစ္ၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ပိုလို႔ပူပါတယ္။ စာေမးပြဲရက္ကိုတြက္ၾကည့္မိရင္ ပိုလို႔ေနေကာင္းခ်င္ပါေသးရဲ႕။

အခုေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းနည္းနည္းေျခာက္တာကလြဲလို႔ က်န္းမာေရးအရင္ပံုစံနီးပါးျပန္ျပည့္လာၿပီမို႔ သင္တန္းခ်ိန္ေတြကို အာရုံစိုက္မႈအျပည့္နဲ႔ အင္တိုက္အားတိုက္ ျပန္စေနပါၿပီ။ စာေမးပြဲႀကီးစစ္ဖို႔လည္း ၄၇ရက္ပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။

ခါးေတာင္းႀကိဳက္မျဖဳတ္စတမ္း ဦးဟန္ၾကည္လို႔ပဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားတင္းရင္း . . .