Monday, 30 May 2011

လြမ္းရြက္မေႁကြ . . .

“ လြမ္းရြက္မေႁကြ”

ပန္းခေရ
စမ္းေရမွာေမ်ာ။

အလြမ္းေႏြ
ႏြမ္းေခြရင္ေမာ။

ခေရပန္း
ေႁကြႏြမ္းေသာ္လည္း ေမႊးပ်ံံ႕ဆဲ။

ေႏြအလြမ္း
ေျခာက္ခမ္းေသာ္လည္း ဆြတ္ပ်ံ႕ဆဲ။

ေႏြစခန္းတြင္  ခေရပန္းေႁကြ
လြမ္းပြင့္ေ၀ေသာ္  ေျမေပၚေႁကြသက္
ေရာ္သစ္ရြက္အား  ႏႈတ္ဖ်ားတိုင္တည္
ရင္၀ယ္တမ္းတ  ေမွ်ာ္ကိုးရသည့္
မာနထိပ္တင္  ေမာင့္သခင္ကို
ေႏြရင္ခြင္ႏွင့္လြမ္းရေၾကာင္း…။   ။

ဟန္ၾကည္
၂၈.၄.၂၀၁၁(စေနေန႔)

Sunday, 29 May 2011

ဆားပုလင္းဟန္ၾကည္ရဲ႕ တစ္ညေန . . .

ဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ဟာ မလြယ္ပါလို႔ ေျပာမိရင္
ညည္းေတာ့မယ္လို႔ ထင္ေကာင္းထင္ႏိုင္ပါတယ္။ ညည္းခ်င္းေတာ့ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္ေပမယ့္ သနားေသာအားျဖင့္ ရင္ဖြင့္လႊာလို႔ ခပ္ေဖါ့ေဖါ့ေလးေတြးေပးဖို႔ အရင္ေမတၱာရပ္ခံရင္ ေကာင္းမလားစဥ္းစားမိပါရဲ႕။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရးတဲ့လူက ေရးခ်င္သလိုေရးၿပီး ေတြးတဲ့လူက ေတြးခ်င္သလိုေတြးၾကမွာမို႔ ဘာနိဒါန္းမွ မခ်ီခ်င္ေတာ့ပါ။
 
ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ေဆးထိုးအပ္ေတြပစ္ခ်ၿပီး Whiteboard Marker ေကာက္ကိုင္လို႔ စာသင္တဲ့အလုပ္ကိုလုပ္ေနတာ ဘယ္လိုအေျခအေနမ်ားရွိသလဲလို႔ ေမးခ်င္ျမန္းခ်င္သူေတြရွိေကာင္းရွိမယ္ထင္ပါရဲ႕။ မရွိလည္း ေရးဖို႔စိတ္ကူးၿပီးသားမို႔ ေရးျဖစ္ေအာင္ကို ေရးမွာပါပဲ။ ကိုယ့္ဖာသာေမးၿပီး ကိုယ့္ဖာသာေျဖရရင္ တစ္ခုမွမလြယ္ပါလို႔ပဲ ေျဖရပါလိမ့္မယ္။ ပို႔စ္တစ္ခုမွာ ေရးခဲ့ဖူးသလို ဆရာ၀န္ဆိုတာ လူေတြရဲ႕ အသက္နဲ႔ အလုပ္လုပ္ရတဲ့ လူတန္းစားျဖစ္ၿပီး ေက်ာင္းဆရာဆိုတာ လူေတြရဲ႕ ဘ၀နဲ႔အလုပ္လုပ္ရသူေတြျဖစ္တာမို႔ ေပါ့ေပါ့ဆဆလုပ္လို႔ရတဲ့ အလုပ္တစ္ခုမွမရွိပါ။ လက္ရွိအလုပ္ကို ဂုဏ္တင္ၿပီးေျပာရရင္ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ဟာ လူနာတစ္ေယာက္ကို အမ်ားဆံုးတာ၀န္ယူရရင္ တစ္ပတ္ဆယ္ရက္ေလာက္ပဲ ရွိၿပီး ကိုယ္တို႔အလုပ္ကေတာ့ အနည္းဆံုးဆယ္လကေတာ့ တာ၀န္ယူုရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာပဲလုပ္လုပ္ ေကာင္းေကာင္းေလးလုပ္ခ်င္တဲ့ ကိုယ့္အတြက္ကေတာ့ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေတြ ဘ၀တစ္ခုေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ မျဖစ္သမွ်တာ၀န္ယူုေနမိတာမို႔ အခ်ိန္ကန္႔သတ္ခ်က္ေတာင္ မရွိေတာ့ပါ။
 
ဒီၾကားထဲမွာ
ဆရာ့၀တ္ထဲမွာပါတဲ့ က်င့္၀တ္ေတြထဲမွာ သင့္ရာအပ္ပို႔ဆိုတဲ့ က်င့္၀တ္ကလည္း ဦးဟန္ၾကည္တို႔ိိုကို မလႈပ္ႏိုင္ေအာင္ ခ်ည္ထားပါေသးရဲ႕။ သင့္ရာအပ္ပို႔ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္က ဆိုးတဲ့ကေလး ဆိုးသလိုလႊတ္ထားလိုက္ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ပါေနေသးေပမယ့္ ဆရာတစ္ေယာက္အတြက္ တပည့္ဆိုးဆိုတာ ရွိတာမွမဟုတ္တာပဲေလ။
 
ဒီညေနခင္းကိုပဲ ဥပမာေပးခ်င္ပါရဲ႕...
 
ဒီေန႔ေန႔လည္ပိုင္းက စာသင္ဖို႔ ၀ိုင္းတစ္၀ိုင္းကိုေရာက္ေတာ့ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားက အိမ္မွာမရွိပါ။ ေက်ာင္းသားသံုးေယာက္ခ်ေပးထားတဲ့၀ိုင္းမွာ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ပဲ ရွိေနပါတယ္။ ဒီေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္မွာ အဓိကေက်ာင္းသားကိုအေဖာ္ရေအာင္ ေနာက္တစ္ေယာက္ကို တြဲထည့္ေပးထားရတာမို႔ ေခါင္းေဆာင္လုပ္တဲ့ အဲဒီေက်ာင္းသားအေၾကာင္းကိုပဲ ေျပာရပါလိမ့္မယ္။ ဒီ၀ိုင္းကို စဖြင့္ေပးထားတာ တစ္ပတ္ေက်ာ္ပဲရွိေသးေပမယ့္ အဲဒီေမာင္ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းပ်က္တာ ၄ရက္ရွိပါၿပီ။ လာအပ္ကတည္းက သူတို႔ေက်ာင္းသားက ထိန္းလို႔မရတဲ့အေၾကာင္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာထားၿပီးသားပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆရာဟူသည္မွာ ေက်ာင္းသားဆိုးေတြကို လမ္းမွန္ေရာက္ေအာင္ျပဳျပင္ေပးဖို႔ တာ၀န္အရွိဆံုးလူသားလို႔ ခံယူထားတာမို႔ လက္ခံထားလိုက္ပါတယ္။ ဒီေက်ာင္းသားမွာ အေဖမရွိေတာ့ပါ။ အေမကလည္း အေဖေပးထားခဲ့တဲ့ ေရာဂါေၾကာင့္ က်န္းမာေရးက သိပ္မေကာင္းျပန္ပါ။ ပိုဆိုးတာက အေမျဖစ္သူကလည္း သူ႔သားကို ထိန္းသိမ္းႏိုင္စြမ္းမရွိတာမို႔ ဦးေလးျဖစ္သူက အစစလိုက္ၿပီး ထိန္းေပးေနရပါတယ္။

ဒါက ကိုယ့္ရဲ႕ခ်စ္စြာေသာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေျခခံအခ်က္အလက္ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေမာင္ေက်ာင္းသားကို ေက်ာင္းေနဖို႔အေရးမွာ ဦးေလးျဖစ္သူက ဆိုင္ကယ္အသစ္တစ္စီး ၁၈သိန္းတန္ကို ၀ယ္ေပးရတဲ့ အျပင္ ကြန္ျပဴတာသစ္တစ္စံု ၆သိန္းတန္ေလာက္ကိုလည္း ၀ယ္ေပးရျပန္ပါတယ္။ အဲဒီမွာတင္ ျမင္းကိုခ်ဳိတပ္ေပးလိုက္တဲ့ကိန္းဆိုက္ေတာ့တာမို႔ ဆိုင္ကယ္တစ္စီးနဲ႔ ၿပဲၿပဲစင္ေအာင္ လည္ပါပတ္ပါေတာ့တယ္။ မုန္႔ဖိုးကိုလည္း ေဖာေဖာသီသီေပးၾကတာမို႔ ေငြရႊင္ေနျပန္ေတာ့ အေပါင္းအသင္းကလည္း မ်ားလာျပန္ပါတယ္။ ဒီကေလးက အရင္ကတည္းက ရာဇ၀င္ေလးေတြနဲ႔ ကေလးျဖစ္ျပန္ေတာ့ ပိုလို႔သာဆိုးပါေတာ့တယ္။ ခက္ေနတာက စာသင္ခ်ိန္ကို ေရာက္ျပန္ရင္လည္း အာရုံစိုက္ၿပီးသင္ေနျပန္တာမို႔ ကိုယ့္မွာပစ္ရမွာလည္း အဆီ၀င္း၀င္း စားရမွာလည္း သဲနဲ႔ရွပ္ရွပ္ဆိုတဲ့ကိန္း ဆိုက္ေနပါေတာ့တယ္။

ဆရာကိုယ္တိုင္ အိမ္တိုင္ယာေရာက္လာသင္ေနပါလွ်က္နဲ႔ ႏွစ္ရက္ဆက္တိုက္ ေက်ာင္းလစ္ေနေတာ့ ကိုယ္လည္း ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ့ ေဒါကန္လာပါေတာ့တယ္။ ကိုယ့္အယူအဆကလည္း ေငြေပးခ်င္သေလာက္ေပး ပညာကိုတန္ဖိုးမထားရင္ နည္းနည္းမွ သင္ခ်င္စိတ္မရွိပါ။ ႀကိဳးစားတဲ့ေက်ာင္းသား၊ စိတ္ဓာတ္ေကာင္းတဲ့ ေက်ာင္းသားကို ထမင္းပါေကၽြးၿပီး အလကားသင္ေပးခ်င္တဲ့ဆရာျဖစ္ေနတာမို႔ စိတ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ေလးကို မေက်မနပ္ျဖစ္တယ္လို႔ မညာတမ္း၀န္ခံပါရေစ။ ဒါနဲ႔ သူ႔ဦးေလးကို လွမ္းေခၚၿပီးေမးရပါေတာ့တယ္။ သူတို႔အိမ္ကလည္း ေစ်းသမားေတြျဖစ္တာမို႔ ေန႔လည္ပိုင္းဆိုရင္ အိမ္မွာ လူႀကီးဆိုလို႔ တစ္ေယာက္မွ မရွိၾကပါ။

ဦးေလးျဖစ္သူေရာက္မွ တပည့္ေက်ာ္ရဲ႕ ဂုဏ္ပုပ္(ဂုဏ္ပုဒ္မဟုတ္ပါ)ေတြကို နားနဲ႔မဆံ့ေအာင္ ၾကားရပါေတာ့တယ္။ မေန႔က စာသင္ခ်ိန္မွာ အျပင္လည္ေနတာကို ဦးေလးျဖစ္သူက ဆံုးမေတာ့ ဦးေလးကို ရိုင္းရိုင္းစိုင္းစိုင္း ခံပက္ပါသတဲ့။ အျပင္မသြားေအာင္ဆိုင္ကယ္သိမ္းမယ္ဆိုျပန္ေတာ့ ဆိုင္ကယ္ေသာ့ကို ပစ္ေပါက္ၿပီးေပးပါေလေရာတဲ့။ ဒါတင္မကေသးဘဲ ဦးေလးျဖစ္သူကို ဒါးတရမ္းရမ္းနဲ႔ ရန္ရွာဖို႔ လုပ္ပါသတဲ့။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းပါလိမ့္။ ေက်ာင္းမေနေတာ့ဘူးလို႔လည္း ေျပာပါသတဲ့။ ဘယ္သူ႔အတြက္ ေက်ာင္းေနခိုင္းတယ္ဆိုတာေတာင္ မသိတဲ့ကေလးပါ။ ဒါတင္မကေသးပဲ အေမျဖစ္သူက ဆူတဲ့အခါလည္း အေမကို ခြန္းႀကီးခြန္းငယ္ျပန္ေအာ္ပါသတဲ့။ အေမနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ၿပီးစကားေျပာတာမွာ ေျခေထာက္ကို စားပြဲေပၚတင္ၿပီး အေမ့မ်က္ႏွာဘက္ကို သူ႕႔ေျခေထာက္ထိုးထားပါေသးသတဲ့။ ဒီလိုသားမ်ဳိးေလးမ်ား စိတ္ကူးနဲ႔သာ ေမြးၾကည့္ေပေတာ့။ ဒီၾကားထဲမွာ အေမက ဘာမိဘတာ၀န္ေတြေက်လို႔လဲ ဆိုတဲ့ စကားနဲ႔ပါ ေစာ္ကားလိုက္ပါေသးတယ္။

ခပ္ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ကိုယ့္ပုဒ္မထဲမွာ မိဘကုိ ေစာ္ကားတဲ့ပုဒ္မဟာ အမုန္းဆံုးပုဒ္မျဖစ္ေနတာမို႔ ဒီေက်ာင္းသားကို ပညာသင္ေပးခ်င္စိတ္ နည္းနည္းမွ မက်န္ေတာ့ပါ။ ကိုယ့္ပညာနဲ႔ မတန္ဘူးလို႔လည္း ဆံုးျဖတ္ၿပီး ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ကသာ မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္ရင္ ဘယ္သူကမွ သူ႔ကို ပညာသင္ေပးေတာ့မွာ မဟုတ္မွန္းသိေနျပန္တာမို႔ ဦးေလးျဖစ္သူကို ေျဖာင္းဖ်ရျပန္ပါေတာ့တယ္။ ေက်ာင္းသားဆိုးေတြကို ကိုင္တြယ္ခ့ဲ့တဲ့ ကိုယ့္အေတြ႕အႀကံဳေတြကို ေဖာက္သည္ခ်ရင္း နည္းဗ်ဴဟာပါ ခ်ေပးရျပန္ပါတယ္။ ကိုယ့္ခမ်ာလည္း ေက်ာင္းသားဆိုးေတြကို ျပဳျပင္ေပးႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ နံမည္ထြက္ေနျပန္ေတာ့ ကိုယ့္ဆီကိုလာအပ္ၾကရင္ ဆရာမႏိုင္ ႏွစ္ေဆာင္ျပဳိင္ေတြက မ်ားေနပါတယ္။ အင္း...Surveillance (ဆားပုလင္း)ဆိုတာ လူဆိုးထိန္းကို ေခၚတာမို႔ ကိုယ္ကလည္း ဆားပုလင္းႏွင္းေမာင္ထက္သာတဲ့ ဆားပုလင္းဟန္ၾကည္မ်ား ျဖစ္ေနေရာ့သလားမသိ။  ကိုယ့္စိတ္ရင္းအတိုင္းသာဆိုရင္ (ဆရာလုပ္ေနတာလည္း မဟုတ္ခ့ဲရင္) ေပါင္၁၀၀ေတာင္မျပည့္တတ္တဲ့ ဒီေမာင္ေက်ာင္းသားလူရိုင္းကို နာရင္းပဲ ပိတ္အုပ္ခ်င္စိတ္ေပါက္ေနတာ ၀န္ခံပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သင့္ရာကိုပို႔ရမယ့္ ဆရာ၊ မသင့္သင့္ေအာင္လုပ္ေပးရမယ့္ ဆရာဟူသည္...ဆိုျပန္ေတာ့လည္း...

ဒီတစ္ေယာက္အေရးၿပီးျပန္ေတာ့ ေနာက္တစ္ေရးက ေပၚျပန္ပါတယ္။ ရန္ကုန္မွာ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္တက္ေနတဲ့ ကိုယ့္ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္က တစ္စခန္းထထားတာပါ။ ဒီေက်ာင္းသူေတြက ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္လံုး ကိုယ့္ဆီမွာ တၿပဳိင္တည္း ဆယ္တန္းတက္ၾကတာပါ။ ၀ိဇၨာတြဲေတြျဖစ္ၿပီး အေပါင္းအႏုတ္ေတာင္ မတတ္တာေၾကာင့္ တျခားဆရာေတြက လက္မခံတာကို ေဒါပြလြန္းတာေၾကာင့္ ကိုယ္ပဲသင္ေပးခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီကေလးႏွစ္ေယာက္လံုးက ႀကိဳးစားအားရွိေပမယ့္ ဥာဏ္ရည္နိမ့္လြန္းတာေၾကာင့္ ပထမတစ္ႏွစ္မွာ ႏွစ္ေယာက္လံုးက်ပါတယ္။ အဲဒီမွာတင္ လူႀကီးေတြက ေက်ာင္းမထားေတာ့ဘူးလို႔ လုပ္ေနတာေၾကာင့္ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေတြ ႀကိဳးစားတာကိုသိေနတဲ့ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပဲ လူမိုက္လုပ္ၿပီး ပထမႏွစ္က သင္တန္းေၾကးရဲ႕တ၀က္ပဲယူတဲ့အျပင္ ဒီကေလးႏွစ္ေယာက္က်ရင္ ေနာက္ႏွစ္စာသင္မစားဘူးဆိုတဲ့ ကတိပါေပးၿပီး မိုက္မိုက္ကန္းကန္းသင္ခဲ့ရတာပါ။ သူတို႔လူႀကီးေတြကလည္း ထားခ်င္လြန္းလို႔မဟုတ္ဘဲ ကိုယ့္ကိုယ္အားနာတာေၾကာင့္ ထားတာလို႔ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကိုယ့္ကိုေျပာၾကပါတယ္။ ဇာတ္လမ္းကို ခပ္တိုတိုခ်ဳပ္ရရင္ ေနာက္တစ္ႏွစ္မွာညီအစ္မႏွစ္ေယာက္လံုး ေအာင္ၾကပါတယ္။ သူတို႔သာ မေအာင္ရင္ ကိုယ္လည္း ဒီေလာကထဲမွာ အခုခ်ိန္အထိ ရွိေနမွာမဟုတ္ေတာ့ပါ။ ကေလးေတြဘ၀အတြက္ စားေနတဲ့ ထမင္းလုပ္ပါ အရင္းလုပ္ၿပီး သင္ခဲ့ရဖူးပါရဲ႕။

ညီမျဖစ္သူက အမွတ္ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ ေဘာက ၇၄၊ သမိုင္း ၇၂ ရတာေၾကာင့္ ဂုဏ္ထူးနဲ႔ သီသီေလးပဲ လြဲခဲ့တာမို႔ ကိုယ္လည္း ေတာ္ေတာ္ေလး အားရခဲ့ပါတယ္။ ဒီကေလးေတြ ေက်ာင္းဆက္ထားမယ္အလုပ္မွာ မပါမၿပီးတဲ့ ကိုယ္ပဲတာ၀န္ယူၿပီး တကၠသို္လ္၀င္ခြင့္ ေလွ်ာက္ေပးရျပန္ပါတယ္။ ညီမျဖစ္သူက သူတို႔အျမင့္ဆံုးတက္ခြင့္ရတဲ့ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ကို မီေနတာေၾကာင့္ သူကလည္း တက္ခ်င္ေပမယ့္ သူတို႔လူႀကီးေတြက အိမ္နဲ႔ေ၀းလြန္းတဲ့ေဒသျဖစ္တာေၾကာင့္ မတက္ေစခ်င္ပါ။ နီးနီးနားနားၿမဳိ႕မွာ ရိုးရိုးဘြဲ႕ပဲ ယူေစခ်င္ၾကပါတယ္။ ႀကိဳးစားတဲ့ကေလးကို ဆုလာဘ္ရေစခ်င္တဲ့ ကိုယ္ကပဲ လူႀကီးေတြကိုေျဖာင္းဖ်၊ ကိုယ့္ေက်ာင္းသူကို အာမခံၿပီး ရန္ကုန္စီးပြားေရးတကၠသို္လ္ကို တက္ခိုင္းလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ကိုယ့္ရည္ရြယ္ခ်က္က ရိုးရိုးေလးပါ။ ဒီေက်ာင္းသူအတြက္ ဘ၀အာမခံခ်က္ရေစခ်င္တဲ့အျပင္ ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္ၾကၿပီး ပညာမတတ္ၾကတဲ့ သူတို႔အိမ္အတြက္လည္း လုပ္ငန္းႀကီးႀကီးလုပ္ရာမွာ အေထာက္အကူျဖစ္ေစခ်င္တာပါ။

ဒါေပမယ့္ ထင္သလိုမျဖစ္တဲ့ ေလာကနိယာမအတိုင္း ကိုယ့္ေက်ာင္းသူက ေက်ာင္းတက္လို႔ တစ္လမျပည့္ခင္မွာပဲ ရည္းစားထားၿပီး ေက်ာင္းေျပး၊ ပန္းၿခံထဲသြားထိုင္၊ ခရီးေတြထြက္ၿပီး ဆရာ့မ်က္ႏွာကို အိုးမည္းတင္မက ကတၱရာပါ အားပါးတရ သုတ္ပါေတာ့တယ္။ သူ႔ကို စိတ္မခ်ရဲေတာ့တာေၾကာင့္ သူ႔အိမ္က လူတစ္ေယာက္ပါ ရန္ကုန္သြားေနေပးရပါေတာ့တယ္။ ကိုယ့္တပည့္ေတြကို အင္မတန္မွယံုလြန္းတဲ့ (ယံုရေလာက္ေအာင္လည္း ဆယ္တန္းတစ္ႏွစ္လံုးမွာ ေက်ာင္းစာတင္မကပဲ ဘ၀နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ခံယူခ်က္အျပင္ အေတြးအေခၚဗဟုသုတအစ၊ ဘာသာေရးအဆံုးအမအထိ ျဖည့္ေပးလိုက္ၿပီးသားပါ) ဆရာျဖစ္သူကေတာ့ ဒါေတြကို တစ္ခုမွမသိဘဲ ထင္တစ္လံုးနဲ႔ ေက်နပ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဒီေက်ာင္းသူ ပထမႏွစ္၀က္အၿပီးေရာက္မွ သူတို႔အိမ္က ကိုယ့္ကိုဖြင့္ေျပာၿပီး အကူအညီေတာင္းေတာ့တာေၾကာင့္ သိရပါေတာ့တယ္။

ဒီညီအစ္မႏွစ္ေယာက္စလံုးမွာ မိဘေတြတကြဲတျပားနဲ႔မို႔ ဘြားေအ၀မ္းကြဲက ကေလးအရြယ္ကတည္းက အစစျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ၿပီးေက်ာင္းထားေပးခဲ့တာပါ။ ဒါေၾကာင့္မို႔လည္း ကိုယ္က သူတို႔ဘ၀ကို အျမင့္ဆံုးမေရာက္ေတာင္ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္ ရပ္ႏိုင္တဲ့ အဆင့္ထိေရာက္ေစခ်င္မိပါရဲ႕။ ပထမႏွစ္၀က္မွာ ေစာေစာက ေျပာခဲ့သလို ဇာတ္လမ္းေတြျဖစ္လာတာမို႔ သူတို႔အိမ္က သူ႔ကို ရန္ကုန္မွာ မတက္ေစခ်င္ေတာ့ဘဲ အနီးအနားေဒသမွာတင္ ရိုးရိုးဘြဲ႕တစ္ခုကို ယူခိုင္းဖို႔ စိတ္ကူးျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ တစ္မ်ဳိးလံုး တစ္ေဆြလံုးကလည္း အဲဒီအတိုင္း တစ္သံတည္းထြက္လာပါေတာ့တယ္။ ခက္တာက သူတို႔ကေလးက လက္မခံဘဲ ခါးခါးသီးသီးျငင္းေနတာမို႔ ေနာက္ဆံုးကယ္တင္ရွင္ ဦးဟန္ၾကည္ကို အကူအညီေတာင္းၾကျပန္ပါေတာ့တယ္။ အင္း ... သင့္ရာအပ္ပို႔ ဆရာတို႔ မဟုတ္ပါလား။

အေၾကာင္းစံုသိလိုက္ရတဲ့အခါ ကိုယ္စိုက္ခဲ့တဲ့အပင္တစ္ပင္ အပြင့္ပြင့္ၿပီး အသီးသီးကာနီးမွ ပိုးထိုးသြားတာ ျမင္လိုက္ရတဲ့ ဥယ်ာဥ္မွဴးတစ္ေယာက္လိုပဲ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ယူႀကံဳးမရျဖစ္ရပါေတာ့တယ္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ရည္းစားထားတာ မဆန္းပါ။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းတက္ၿပီး တစ္လမျပည့္ခင္ရည္းစားထားလိုက္တာကေတာ့ ရည္မွန္းခ်က္ေပ်ာက္သြားမွန္း သိသာလြန္းေနပါရဲ႕။ ဘ၀ေမ့သြားတာလည္း ျငင္းစရာမလိုေအာင္ ရွင္းရွင္းႀကီးေပၚေနျပန္ပါတယ္။ အနာဂတ္အတြက္ အားကိုးအားထားျပဳဖို႔ဆိုတဲ့ စိ္တ္ကူးလည္း ခပ္၀ါး၀ါးပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ နိမ့္က်တာမျမင္ခ်င္တ့ဲ့ ဆရာျဖစ္သူဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ သူ႔အစား သူ႔လူႀကီးေတြကို ေျဖာင္းဖ်ၿပီး ေနာက္တစ္ခါ အခြင့္အေရးထပ္ေပးဖို႔ ခ်စ္စြာေသာ တပည့္မကိုယ္စား ေတာင္းပန္ရပါေတာ့တယ္။ ဒါကိုေတာ့ ကိုယ့္တပည့္မ သိမွာမဟုတ္ပါ။ သူတို႔လူႀကီးေတြကို သံုးနာရီေလာက္ၾကာေအာင္ ရွင္းျပၿပီးေတာ့ သေဘာေပါက္သြားၾကေပမယ့္ ဆရာ့တပည့္ကို ဆရာပဲဆံုးမေပးပါဆိုၿပီး အပ္ၾကျပန္ပါတယ္။ ကိုယ့္မွာလည္း အားတဲ့တစ္ရက္က်ရင္ အိမ္ေခၚၿပီးဆံုးမေပးပါဦးမယ္လို႔ ကတိေပးလိုက္ရပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔ကိုယ္ ဂ်င္ေခ်လည္ေနတာမို႔ ေလးငါးရက္ၾကာတဲ့ အထိအေကာင္အထည္မေဖာ္ျဖစ္ေသးတာမို႔ သူတို႔လူႀကီးေတြက ကိုယ့္ကိုယ္ေတြ႕တိုင္း ဆံုးမေပးဖို႔ အားကိုးတႀကီးေျပာပါေတာ့တယ္။

ဒီညေနကပဲ ေစာေစာက ေမာင္ေက်ာင္းသားအေရးကို ေျဖရွင္းေပးၿပီး ေနာက္တစ္၀ိုင္းမဆက္ခင္မွာ ခ်စ္စြာေသာ တပည့္မအိမ္၀င္ၿပီး သူတို႔ရဲ႕ဆရာက သူတို႔အတြက္ သိကၡာကိုထပ္ၿပီး ရင္းဦးမယ့္အေၾကာင္း တပည့္မကို နား၀င္ေအာင္ ရွင္းျပရပါတယ္။ ေနာက္ရက္မွာ အိမ္ကိုလာဖို႔လည္း ေျပာရပါေသးတယ္။ မၿပီးေသးေသာပန္းခ်ီကားကို ထပ္ဆြဲသလို အသိဥာဏ္မျပည့္ေသးတဲ့ ကိုယ့္တပည့္မကို လိုအပ္တာေတြ ထပ္ျဖည့္ဆံုးမေပးဖို႔ပါ။ အင္း...သင့္ရာအပ္ပို႔ဆိုတာ ဘယ္အထိမ်ားပို႔ခိုင္းပါလိမ့္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပဲ ေမးရမလား၊ ေရွးသူေဟာင္းေတြကိုပဲ ျပန္ေမးရမလား မသိေတာ့ပါ...

တိုင္းျပည္မွာ အေရးအႀကီးဆံုး အလုပ္က ဦးဟန္ၾကည္တို႔ရဲ႕ ပညာေရးအလုပ္ပါ။ တိုင္းျပည္တစ္ခုကို တည္ေထာင္လို႔ရသလို ဖ်က္ဆီးႏိုင္တာလည္း ဦးဟန္ၾကည္တို႔ပါ။ စာသင္ရတာ အင္မတန္လြယ္ေပမယ့္ ဆရာေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရတာ တစ္ဘ၀လံုးပံုေအာလိုက္ရတာမို႔ အင္မတန္ခက္လွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္မ်ား က်ဴရွင္ဆရာလို႔ေျပာလုိက္ရင္ အမ်ားစုက အထင္အျမင္ေသးၾကပါလိမ့္ေနာ္...။

သင့္ရာအပ္ပို႔တစ္ခုတည္းနဲ႔တင္ တစ္ဘ၀စာေပးလိုက္ရတဲ့ ဆရာတစ္ေယာက္ဟာ က်န္တဲ့ အတတ္လည္းသင္၊
ပဲ့ျပင္ဆံုးမ၊
သိပၸမခ်န္၊
ေဘးရန္ဆီးကာ ဆိုတဲ့
ဆရာ့က်င့္၀တ္ေတြအတြက္ ဘယ္ေလာက္အထိ အခ်ိန္ေပးလိုက္ရမယ္၊ ဘ၀ေတြရင္းလိုက္ရမယ္ဆိုတာ စဥ္းစားၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါတင္မကေသးဘဲ ဦးစီးဦးေဆာင္ နာယကေတြျဖစ္ေနျပန္တဲ့ ဆရာ့မွာ
ထႁကြႏိုးၾကား၊
သနားသည္းခံ၊
ေ၀ဖန္ေထာက္ရႈ၊
ဤေျခာက္ခု ႀကီးသူ႔က်င့္၀တ္တာလို႔
ဆိုျပန္တဲ့ က်င့္၀တ္ေတြကိုလည္း ျပည့္ေအာင္ျဖည့္ရျပန္တဲ့အခါ...

ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ အခုထိကို ဆရာေကာင္းတစ္ေယာက္ ျပည့္ျပည့္၀၀ မျဖစ္ႏိုင္ေသးပါ။

ကိုင္း...လြယ္တယ္ထင္ရင္လည္း စမ္းလိုက္ၾကပါစို႔လား။


Friday, 27 May 2011

အမႈိက္ျခင္း . . .

“ အမႈိက္ျခင္း ”

ကဗ်ာတစ္ပုဒ္  စာတစ္ဆုပ္ကို
ေရးထုတ္ဖို႔ႀကံ  စိတ္ရည္သန္လည္း
ရင္ထဲဗလာ  အကာအတိ
စိတ္ကသိေသာ္
မခ်ိအၿပံဳး  တြင္တြင္သံုးရင္း 
ခ်က္ခ်င္းေနာက္္ဆုတ္ေနမိသည္...

ရသစာေပ  အၿမဳေတသည္
ေဖြရွာဖတ္သူ  တစ္ဖက္လူတြင္
ခ်စ္ရႊင္သနား  တည္ၾကားၾကမ္းၾကဳတ္
စက္ဆုတ္ေၾကာက္ရြံ႕  ရဲ၀ံ့အံ့ၾသ
ေနာအရသာ  က်န္းဂန္လာကို
ရင္မွာတြယ္ၿငိ  ဂြမ္းဆီထိသို႔
ေထာက္ပို႔ႏိုင္မွ  ေရးသင့္လွဟု
စိတ္ကခံယူမိျပန္သည္...

သုတစာေပ  ေရးျပန္ေလလည္း
ေဖြေဖြရွာရွာ  ေသခ်ာေစ့စပ္
သီကံုးတတ္မွ  ဖတ္ရက်ဳိးနပ္
ေရးက်ဳိးနပ္မည္  သိေနသည္ေၾကာင့္
ေျဖာင့္ေျဖာင့္မေရးႏိုင္မိျပန္... 

စာတိုေပစ  မေရးရလွ်င္
စိတ္ကမရႊင္  မၾကည္လင္ျငား
 ကိုယ့္စာသားသည္   တပါးေသာသူ
စိတ္ၾကည္ျဖဴေအာင္  မေဆာင္ႏိုင္ေသး
ေတြးမိျပန္လွ်င္
သံေယာဇဥ္ျဖတ္  တစ္ခန္းရပ္ရင္း  
အမႈိက္ျခင္းသို႔ပို႔မိသည္...။    ။

ဟန္ၾကည္
၂၈.၅.၂၀၁၁ ( စေနေန႔ )
၁း၀၀နာရီ


Wednesday, 25 May 2011

ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး . . .

တစ္ရက္တစ္ရက္လည္း ေက်ာင္းသားသစ္ေတြနဲ႔ နပမ္းလံုးရင္း ကုန္မွန္းမသိ ကုန္လို႔ေနပါေတာ့တယ္။ သင္ၾကားေရးမွာ ေက်ာင္းသားေတြကို ဦးတည္တဲ့ သင္ၾကားမႈနည္းစနစ္ကို အေလးထားတာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားသစ္ေတြကို သင္ၾကားမႈ နည္းစနစ္သစ္နဲ႔ အံ၀င္ခြင္က်ျဖစ္ေအာင္ တပင္တပမ္း လုပ္ယူေနရတာလည္း ဧရာမအလုပ္ႀကီးတစ္ခုပါ။ ဟင္းစားေပးရင္ သက္သာမွန္းသိေပမယ့္ ေရရွည္မွာ မသက္သာတာကို အေတြ႕အႀကံဳအရသိေနတာေၾကာင့္ ကြန္ခ်က္ျပဖို႔ပဲ ခဲခဲယဥ္းယဥ္း ႀကိဳးစားရပါေတာ့တယ္။ ပိုဆိုးတာက spoon feeding education ေအာက္မွာ parrot learning နဲ႔ ဆယ္တန္းေရာက္လာၾကတာမို႔ အစစအရာရာကို ျပန္သင္ေပးေနရတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သမိုင္းစတင္တဲ့ ပုဂံေခတ္ကတည္းက ဒီစနစ္နဲ႔ အသားက်ၿပီးသား ကိုယ္တို႔တိုင္းသူျပည္သားေတြကို နားလည္ေပးရပါလိမ့္မယ္။ ကိုယ္တို႔ကေလးေတြရဲ႕ အေနအထားကိုလည္း သေဘာေပါက္ဖို႔လိုပါေသးတယ္။ ဘယ္အရာမွ ခ်က္ခ်င္းမရႏိုင္တာကိုလည္း ယံုယံုၾကည္ၾကည္နဲ႔ လက္ခံေပးရဦးမွာပါ။

ကိုယ့္တပည့္ေက်ာ္ အေျခခံပညာအထက္တန္းေက်ာင္းသားရင့္မႀကီးေတြဟာ သခ်ၤာမွာ အေျခခံအေပါင္း၊ အႏုတ္ကို မကၽြမ္းက်င္ပါလို႔ေျပာရင္ လြန္တယ္ထင္ပါလိမ့္မယ္။ မယံုမရွိပါနဲ႔ တကယ့္လက္ရွိအေျခအေနပါ။ အဂၤလိပ္စာမွာလည္း subject, verb, object ကို အၿမီးအေမာက္တည့္ေအာင္ မသိၾကပါ။ အားမနာတမ္းေျပာရရင္ ဒီဘက္ေဒသက ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားေလးေတြရဲ႕ ပညာအဆင့္အတန္းဟာ ရန္ကုန္လိုၿမဳိ႕ႀကီးျပႀကီးက ငါးတန္းေျခာက္တန္းအဆင့္သာသာပဲ ရွိတာပါ။ ၿမိဳ႕ႀကီးနဲ႔ ၿမိဳ႕ငယ္ ပညာေရးအဆင့္ကြာတတ္တာ သဘာ၀လို႔ ေျပာႏိုင္ေပမယ့္ အခုေလာက္ထိေတာ့ မကြာသင့္ပါ။ တကယ္ဆို ဘယ္ေဒသသားပဲျဖစ္ျဖစ္ ပခံုးႏွစ္ဘက္ၾကားက လူေတြခ်ည္းပဲမို႔ ဇြဲေကာင္းေကာင္း၊ စိတ္ဓာတ္ရွိရွိနဲ႔ မဆုတ္မနစ္ႀကိဳးစားၾကရင္ အရည္အေသြးတူရမွာပါ။ ခက္ေနတာက ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္ မရွိတာပါပဲ။ ထူးခၽြန္ေက်ာင္းသားေတြမွာ ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္၊ သိလိုစိတ္ဆိုတာမ်ဳိးက သူ႔ဗီဇမွာ ပါၿပီးသားျဖစ္ေပမယ့္ ပံုမွန္နဲ႔ ပံုမွန္ေအာက္ေက်ာင္းသားေတြမွာေတာ့ ဆရာ၊ မိဘေတြရဲ႕ ပံ့ပိုးမႈမပါဘဲ ဒီစိတ္ဓာတ္ေတြ ဘယ္လိုမွ ၀င္မလာႏိုင္ပါ။ ဒီဘက္ေဒသမွာေတာ့ မိဘအမ်ားစုက ပညာမတတ္ၾကတဲ့အျပင္ စီးပြားေရးနဲ႔ပဲ နပမ္းလံုးေနၾကတာ မ်ားတာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားကိစၥအတြက္ သူတို႔ကို နည္းနည္းမွ အားကိုးလို႔မရႏိုင္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ ပညာရည္ျမင့္မားေရးဟာ ကိုယ္တို႔ဆရာေတြရဲ႕ ေခါင္းေပၚမွာ အထုပ္လိုက္ အပုိးလိုက္ က်လာပါေတာ့တယ္။ ဒါကိုပဲ ပညာတတ္တစ္ေယာက္ ထမ္းရမယ့္ တာ၀န္လို႔ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ေက်ေက်နပ္နပ္ခံယူပါတယ္။ ဘာကိုမွလည္း မေက်မနပ္လည္း မျဖစ္မိပါ။ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း  အျပစ္မတင္မိပါ။ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တဲ့ တာ၀န္ကို ေက်ေက်ပြန္ပြန္ထမ္းဖို႔ပဲ အားသန္ပါတယ္။

ႏိုင္ငံတကာက ေက်ာင္းဆရာေတြဟာ ကို္ယ္တို႔ေလာက္မပင္ပန္းတာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ သူတို႔ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားအမ်ားစုမွာ တိုးတက္ခ်င္စိတ္၊ ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္ဆိုတာ ေမြးရာပါဗီဇအတိုင္း အလိုလိုပါၿပီးသားမို႔ပါ။ ဒါ့အျပင္ သူတို႔ကေလးေတြမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားကိုးတဲ့စိတ္ဓာတ္ဆိုတာက ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက သေႏၶတည္ခဲ့ၿပီးသားမို႔ အစစအရာရာ ဆရာ့လုပ္သူရဲ႕ ႏို႕သက္ကို ခံမေနၾကပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာလုပ္သူဟာ သင္ၾကားေရးကိုပဲ အာရုံစိုက္ဖို႔လိုပါေတာ့တယ္။ ကိုယ္တို႔ေတြလို သင္ၾကားေရးေရာ၊ ထိန္းသိမ္းေရးပါ ပါေလရာငပိခ်က္လုပ္စရာမလိုတာေၾကာင့္ သင္ၾကားမႈဟာ ပိုၿပီးထိေရာက္သလို ဆရာလည္း သက္သာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ကိုယ္တို႔ပညာေရးဟာ သူမ်ားႏိုင္ငံေတြေလာက္ အဆင့္အတန္းမျမင့္ေသးတာပါ။ ပညာေရးစနစ္သစ္နဲ႔ ႏိုင္ငံတကာ စံခ်ိန္မီေအာင္လုပ္တာ အင္မတန္လြယ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္တို႔တစ္ေတြနဲ႔ ကိုယ္တို႔ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အေျခခံစိတ္ဓာတ္ကေရာ ႏိုင္ငံတကာ စံခ်ိန္မီပါရဲ႕လား။ ေမးစရာမလိုတဲ့ အေျဖျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ထိုင္ၿပီးညည္းေနရင္ ကိုယ့္ေပါင္ကို လွန္ေထာင္းရာက်ရုံကလြဲၿပီး အက်ဳိးမရွိရုံသာမက စိတ္ဓာတ္က်တာပဲ အဖတ္တင္မွာမို႔ သူမ်ားကိုၾကည့္ရင္း သြားရည္က်ရုံနဲ႔ ေက်နပ္ေနတတ္တဲ့ ေမြးရာပါ လူမ်ဳိးရဲ႕ဗီဇကို ဇြတ္အတင္းေဖ်ာက္ၿပီး လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာကိုပဲ အင္တိုက္အားတိုက္လုပ္ေနျဖစ္ပါတယ္။

ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းနဲ႔ ခပ္ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ စာသင္တဲ့အလုပ္ဟာ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းပါ။ ဒီထက္ပိုရွင္းေအာင္ ခပ္ေျပာင္ေျပာင္ႏွက္ရရင္ စာသင္မွထမင္းစားရတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ထမင္းစားရရင္ၿပီးေရာဆုိတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္တစ္ခုတည္းနဲ႔ စာသင္မစားပါ။ မရွက္မေၾကာက္နဲ႔ ရိုးရ္ိုးသားသားလုပ္စားရင္ ထမင္းငတ္ေသတဲ့ မသာမရွိခဲ့ဖူးတဲ့ ဒီတိုင္းျပည္မွာ ထမင္းတစ္လုပ္ကေတာ့ ထင္းခုတ္စားရင္လည္း ရပါတယ္။ ကိုယ္ေခါင္းထဲမွာ ရွိထားတဲ့ပညာေတြကို ေသရာယူသြားရမွာ ႏွေျမာတဲ့စိတ္၊ ကိုယ္သင္ထားတဲ့ပညာနဲ႔ ကိုယ္တတ္ႏိုင္သမွ်  ေကာင္းက်ဳဳိးျပဳခ်င္တဲ့စိတ္ေၾကာင့္ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းေတြ တပံုတေခါင္းထဲကမွ ဒီပညာေရးလမ္းေၾကာင္းကို ကိုယ့္သေဘာနဲ႔ကိုယ္ ေရြးခဲ့တာပါ။ အခုအထိလည္း ကိုယ့္ရဲ႕အေကာင္းဆံုးေတြကိုပဲ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေတြကို ကိုယ္တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒီေလာကထဲမွာ ရွိေနသမွ်လည္း ဆက္ၿပီးႀကဳိးစားေပးေနမွာပါ။ ဒီေက်ာင္းသားေတြဟာ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ တိုင္းျပည္ပါ။ ဒီအသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းဟာ ဦးဟန္ၾကည္သိတဲ့ ႏိုင္ငံေရးပါ။

တကယ္ဆို ဦးဟန္ၾကည္တတ္ႏိုင္သမွ်ဟာ ကိုယ့္ေက်ာင္းသား လက္တစ္ဆုပ္စာေလးပဲ ရွိပါတယ္။ ဦးဟန္ၾကည္ကိုယ္တိုင္လည္း သူမ်ားတကာလို တိုင္းသိျပည္သိမဟုတ္သလို ႏွာေခါင္းေပါက္ေလာက္သာရွိတဲ့ ၿမဳိ႕ကေလးမွာေတာင္ ကိုယ့္နံမည္ကို မၾကားဖူးေသးတဲ့လူေတြ ဒုနဲ႔ေဒးပါ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္တတ္ႏိုင္သမွ်ကို အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ေအာင္ႀကဳိးစားေပးေနရင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေက်နပ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ စိတ္ဓာတ္ေကာင္းေကာင္း၊ ဇြဲရွိရွိန႔ဲ ဘ၀ခရီးကို ျဖတ္သန္းဖို႔ လိုအပ္တဲ့ ကိုယ္ခံအားေတြ ရွိလာတာကို ေစာင့္ၾကည့္ရင္း၊ ပံ့ပိုးရင္းနဲ႔ ဘ၀ကိုႏွစ္ႏွစ္ၿခဳိက္ၿခဳိက္ႀကီး ျဖတ္သန္းပါတယ္။ အခုအခ်ိန္အထိ အရာရာကို အလိုမက်တာေတြ ရွိခဲ့ေပမယ့္ ကိုယ္မလုပ္ႏိုင္တဲ့ အရာကို လုပ္ေနတဲ့လူေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ ေဘးထိုင္ဘုေျပာ မလုပ္ပါ။ လုပ္ႏိုင္သမွ်ကို တတ္ႏိုင္သမွ် ေကာင္းေအာင္လုပ္ပါတယ္။ အခုလို လုပ္ေနရုံနဲ႔ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ မတိုးတက္ႏိုင္ဘူးလို႔ ေျပာခ်င္ေျပာပါ။ ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာတာကေတာ့ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ခ်င္းစီကေတာ့ အေကာင္းဆံုးတိုးတက္သြားၾကတာေတြခ်ည္းပါပဲ။ သူတို႔ေတြကေရာ ကိုယ္တို႔တိုင္းသူျပည္သားေတြပဲ မဟုတ္ပါလား။ သူတို႔ေတြ ထူးခၽြန္သြားေတာ့ ဘယ္ႏိုင္ငံ အက်ဳိးရွိပါသလဲ၊ ဘယ္လူမ်ဳိး အက်ဳိးရွိပါသလဲ။ ဒါကိုမွ တိုင္းျပဳျပည္ျပဳလို႔မေျပာခ်င္ရင္ေတာ့လည္း တိုင္းျပည္ကိုဖ်က္တဲ့ အလုပ္လားလို႔ ေအာ္ေမးရင္း ထုိင္ဆဲရုံပဲက်န္ပါေတာ့တယ္။

ကိုယ္လုပ္ႏိုင္သမွ်ကို အေကာင္းဆံုးလုပ္ေနတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ တတိယႏိုင္ငံေတြမွာသြားေနၿပီး တိုင္းျပည္အတြက္ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္လွလွတပ္ၿပီး ေလနဲ႔လုပ္စားေနၾကတဲ့ တိုင္းသိျပည္သိ ပုဂၢဳိလ္ႀကီးေတြထက္ ပိုၿပီးျမင့္ျမတ္တယ္လို႔ ကိုယ့္ကို္ယ္ကို ခပ္ေျပာင္ေျပာင္ပဲ ေတြးပါတယ္။ ထမင္းတစ္လုပ္အတြက္ အတင္းလည္းတုပ္စရာမလိုတဲ့ ကိုယ့္ဘ၀က သူတို႔ထက္ပိုၿပီး ေက်နပ္စရာေကာင္းတယ္လို႔ ခံယူပါတယ္။ ကိုယ့္တိုင္းသူျပည္သားေတြ ေကာင္းက်ဳိးဆိုတဲ့ စကားလံုးလွလွသံုးၿပီး တိုင္းရင္းသားအခ်င္းခ်င္း၊ ႏိုင္ငံသားအခ်င္းခ်င္း တစ္ေယာက္ကိ္ုတစ္ေယာက္ အထင္အျမင္မလြဲလြဲေအာင္လုပ္၊ ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္ၿပီး အျပစ္မဲ့တဲ့ တိုင္းသူျပည္သားေတြမေသေသေအာင္ ေသြးထိုးေပးေနတဲ့ အဲဒီပုဂၢဳိလ္ႀကီးေတြကို တစ္ခုေလာက္ ေမးခ်င္ပါရဲ႕။

သူမ်ားမ်က္ရည္စက္ေတြ၊ ဘ၀ေတြကိုနင္းၿပီး တက္ရတဲ့လမ္းကို ဘာေၾကာင့္မ်ား ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးလုပ္ေနၾကပါသလဲလို႔။ တကယ္လို႔မ်ား အဲဒီပုဂၢဳိလ္ႀကီးေတြမ်ား ေသနတ္သံ၊ မိုင္းသံေတြၾကားမွာ ကိုယ္တို႔လို ေရာက္ေနရင္ ဘာေတြမ်ားေျပာၾကမလဲလို႔။ 
 
အရာရာကို ဂဃနဏ တိတိက်က် မသိဘဲ တစ္ဖက္ေစာင္းနင္းအျမင္နဲ႔ သတင္းသမားလုပ္ေနတဲ့ အဲဒီပုဂၢဳိလ္ထူး၊ ပုဂၢဳိလ္ျမတ္ႀကီးေတြဟာ သတင္းသမားလို႔မ်ား နံမည္ခံထိုက္ပါသလား ဆိုတာေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္လဲ မေတြးတတ္ပါ။ ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ ကို္ယ့္အလုပ္ကိုပဲ ေကာင္းေကာင္းလုပ္ပါတယ္။ ဘယ္သူ႔မေကာင္းေၾကာင္းမွလဲ စိတ္မ၀င္စားပါ။ မေကာင္းတာကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေကာင္းေအာင္ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ ကူညီႏိုင္မလဲဆိုတာပဲ ေတြးၿပီး တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကြက္လပ္ျဖည့္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ကို္ယ္ကို မ်ဳိးခ်စ္သူရဲေကာင္းႀကီးလို႔လည္း တစ္ခါမွ မေတြးပါ။ သူရဲေကာင္းျဖစ္ေအာင္လည္း မႀကိဳးစားပါ။ ဒီဘက္ေခတ္မွာ သူရဲေကာင္းလဲ မလိုပါ။ တာ၀န္ေက်တဲ့ ႏုိင္ငံသားေတြပဲ လိုပါတယ္။ ဦးဟန္ၾကည္ လုပ္ေနသမွ်ဟာ သင္ထားတဲ့ပညာနဲ႔တန္ေအာင္ ျပန္ေပးဆပ္ရုံသက္သက္ပဲ လုပ္ေနတာျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေလာက္ သဘာ၀ေဘးဆိုး၊ ကပ္ဆိုးႀကီးေတြ၀ိုင္းေနၿပီး တိုေတာင္းလွတဲ့ လူ႔သက္တန္းမွာ လူ႔ေလာကရဲ႕အလွကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ဆင္ဖို႔ မႀကိဳးစားပဲ တစ္ဖက္သားရဲ႕ အျပစ္ေတြခ်ည္း မွန္ဘီလူးတစ္လက္နဲ႔ တစ္ဖက္နဲ႔တစ္ဖက္ အားအားယားယား ရွာေနၾကတဲ့ ခ်စ္စြာေသာ မိတ္ေဆြႀကီးမ်ား အေနနဲ႔ အရာရာကို အ၀ိဇၨာမ်က္လံုးေတြနဲ႔ တစ္ဖက္ေစာင္းနင္းၾကည့္ေနၾကမယ့္အစား ကိုယ္တတ္ႏိုင္သမွ်ကို ေစတနာသန္႔သန္႔နဲ႔ လုပ္ၾကရင္ျဖင့္ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ တိုင္းျပည္လည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ တိုးတက္လာရမွာ မလြဲပါ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္တို႔တိုင္းျပည္ ဆင္းရဲတာ၊ လူတန္းမေစ့တာ မျငင္းပါ။ ဒါေပမယ့္ သူစိမ္းအိမ္မွာ ေကာင္းေကာင္းေနရရုံနဲ႔ ဆင္းရဲတဲ့ အေမ့အိမ္က္ိုေတာ့ ဖ်က္လိုဖ်က္ဆီးမလုပ္သင့္ဘူးလို႔ ရိုးရိုးေလးပဲ ေတြးပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ႀကဳိးစားႀကဳိးစား တိုးတက္ဖြံ႕ၿဖိဳးၿပီးျဖစ္တဲ့ ႏိုင္ငံႀကီးေတြကိုေတာ့ ႏွစ္ေပါင္း၅၀အတြင္း ဘယ္လိုမွ မယွဥ္ႏိုင္ေသးတာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆင္လည္းဆင့္အထြာ၊ ဆိတ္လည္း ဆိတ္အထြာမို႔ ကိုယ့္အတိုင္းအတာေလးနဲ႔ကိုယ္ တိုးတက္ေအာင္ ႀကဳိးစားေပးဖို႔ပဲ လိုပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္မ်ား အဲဒီိလို စိတ္ေကာင္းေလးေတြ မ၀င္ၾကပါလိမ့္?

ဘေလာ့သက္တန္းတစ္ႏွစ္ေက်ာ္အတြင္း အလုပ္အေၾကာင္း၊ အေတြ႕အႀကံဳေလးေတြအေၾကာင္းပဲ ေရးေနခဲ့တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ အခုလို ေလသံတစ္မ်ဳိးထြက္လာတာေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရးသမားလို႔ အမည္တပ္ခ်င္တပ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ဦးဟန္ၾကည္ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပါတီႏိုင္ငံေရး မဟုတ္ပါ။ ပါတီႏိုင္ငံေရးဟာ လူညစ္ပတ္ေတြရဲ႕ အလုပ္လို႔ပဲ ခပ္ရွင္းရွင္းျမင္ပါတယ္။ ဦးဟန္ၾကည္က ကိုယ့္တိုင္းျပည္အတြက္ ကိုယ္ႏိုင္သေလာက္ အလုပ္အေႁကြးျပဳမယ့္ အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေရးသမားပါ။ စားစရာမရွိတဲ့သူကို စားစရာေပးပါတယ္။ ပညာခ်ဳိ႕တဲ့သူေတြကို ပညာသင္ေပးပါတယ္။ ကိုယ္လုပ္သမွ်ကို တန္ဖိုးထားၿပီး ေလးေလးစားစား လုပ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ထမင္းစားဖို႔လည္း လုပ္ရေသးတာမို႔ ပရဟိတခ်ည္းသက္သက္လည္း မလုပ္ႏိုင္ေသးပါ။ သီလေစာင့္ဖို႔အေရးအတြက္ အူမေတာင့္ဖို႔ကို အရင္ဦးစားေပးေနရတဲ့ ဘ၀မို႔ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေတြဆီက ထိုက္သင့္တဲ့ ၀န္ေဆာင္စရိတ္ယူေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ရသမွ်၀င္ေငြကို ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း မသံုးဘဲ အမ်ားနဲ႔အတူ ေ၀မွ်သံုးဖို႔ ဦးစားေပးတာမို႔ ႏိုင္ငံေက်ာ္၊ ကမၻာေက်ာ္ ပါတီႏိုင္ငံေရးသမားႀကီးေတြထက္ေတာ့ မ်က္ႏွာမြဲ အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေရးသမား ဦးဟန္ၾကည္ ဂုဏ္မငယ္ပါလို႔ပဲ ကိုယ့္တရားကိုယ္စီရင္ရင္း ကိုယ္ယံုၾကည္တဲ့ လမ္းစဥ္အတိုင္း မ်က္စိကိုမွိတ္၊ နားကိုပိတ္ရင္း ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္၊ ကိုယ့္အလုပ္ကို အေကာင္းဆံုးပံ့ပိုးဖို႔ ႀကဳိးစားေနဆဲပါ။     ။




 

Sunday, 15 May 2011

ထံုးအိုးထမ္းမယ့္ ဦးဟန္ၾကည္ . . .

အင္တာနက္နာရီ 
လက္က်န္နည္းေနသဟာေၾကာင့္ အြန္လိုင္းေပၚ တက္သင့္မတက္သင့္ ခ်ိန္ဆေနလင့္ေသာ္ျငားလည္း ဘေလာ့ဂါမည္သည္ အဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္မွ ဘေလာ့ဂင္းျခင္းကို မစြန္႔ရာဟု ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ အလုပ္မပို႔ပိုေအာင္ ခ်မွတ္ထားမိေပထေသာ မဟာ့မဟာ သံဓိ႒ာန္ေတာ္ေၾကာင့္ မျဖစ္ျဖစ္သည့္နည္းျဖစ့္ ပို႔စ္သစ္တင္အံ့ဟု စိတ္ရည္သန္လွ်က္ ဘေလာ့ဂါတို႔ ဘိုင္က်ေသာအခါ လုပ္ေလ့လုပ္ထရွိေသာ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းကို အျပည့္အ၀ လုိက္နာၿပီးသကာလ  ႏုတ္ပက္ဟု သညာေပးအပ္ေသာ စာေရးကဒ္ကို ဖြင့္ၿပီးလွ်င္ ေဇာ္ဂ်ီေဖာင့္ဟု အမည္သညာတြင္ေပထေသာ လြန္စြာမွ ေရွးက်လွသည့္ အင္တာနက္သံုး  ျမန္မာစာစနစ္ျဖင့္ ပို႔အသစ္တစ္ခုကို မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ျဖစ္ညွစ္ေရးထုတ္ၿပီး ေကာ္ပီအင္ကတ္ စနစ္ကို က်င့္သံုး၍ အင္တာနက္ေပၚတြင္ ငါးမိနစ္ခန္႔သာ အခ်ိန္ၾကာေအာင္ ဥာဏ္နီဥာဏ္နက္မ်ဳိးစံုထုတ္ၿပီး ဤပို႔စ္အသစ္က္ိုဖတ္သူစိတ္ညစ္ေအာင္ တင္လိုက္ျပန္ပါေခ်သည္ စာရႈသူ။

သင္ရိုးညႊန္းတန္းစာအုပ္ေပါင္းစံုကို စီစဥ္ေရးထုတ္ေနမင့္ေၾကာင့္ အားလပ္ခ်ိန္ဟူ၍ စိုးစဥ္းမွ်ပင္ မရွိရာ ဘီယာစုတ္ခ်ိန္ပင္ စဥ္းငယ္မွ် မရလင့္ကစား ဘ၀ဘ၀က ပါရမီဟု အမည္ေကာင္းတပ္အံ့ေသာ မေရးရမေနႏိုင္သည့္ ၀ဋ္ေႁကြးေၾကာင့္ အခ်ိန္ရွိသမွ် ဘေလာ့ဂင္းရန္အတြက္သာ အားသန္ေနျပန္သည္ကလည္း မံမံပန္းကန္ ေမွာက္ေအာင္ ကလူက်ီစယ္သကဲ့သို႔ ရွိျပန္ေခ်သည္ တမံု႔။ ပသို႔ပင္ဆိုေစ ဆိုေရးရွိက ဆိုအပ္စြဟူေသာ ေရွးသူေဟာင္းတို႔ ထံုးေဟာင္းကို အင္တာနက္ေခတ္ႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီေထြေအာင္ ေရးေရးရွိက ေရးအပ္စြဟု ကိုယ့္တရားကိုယ္စီရင္ အသစ္ျပင္ၿပီးလွ်င္ ရင္ထဲစိတ္ထဲတြင္ အခဲမေက်ေအာင္ျဖစ္ေနပါေသာ အႏွီအက်ိတ္၊ အဖု၊ အစိုင္၊ အခဲကို နည္းနည္းပင္ေျပေသာ္လည္း ခံသာရာ၏ဟု ယူဆၿပီးလွ်င္ ၾကားဖူးနား၀ ပံုေဟာင္းတစ္ပုဒ္ကို ထုတ္ႏုတ္တင္ဆက္မိျပန္ပါေပ၏။

အတီေတ ေရွးအခါက စာေရးသားရာတြင္ ကြန္ျပဴတာဟု အမည္တြင္ေပထေသာ သိုးေဆာင္းဘုတ္အုုတ္ကလည္း မေပၚေသးရုံသာမက၊ ေပါက္ေဖာ္ႀကီးတို႔ စီစဥ္ဖန္တီးအပ္ေသာ စကၠဴမည္သည့္ အရြက္ပါးပါးကလည္း ျမင္ကာမွ်ပင္ မျမင္ဖူးေသးသည္ျဖစ္ရာ ဖြတ္ကလိဒဂၤါး ျပားျပားမွမကုန္ပဲ အလကားမတ္တင္းျဖင့္ ေပပင္ေပၚတက္ခူးလွ်င္ ရစေကာင္းေသာ ေပရြက္ေပၚတြင္ ကညစ္ဟု အႏြတၱသညာတြင္ေပထေသာ သံခၽြန္ျဖင့္ စာေပတို႔ကို သက္ေတာင့္သက္သာ မရွိလွစြာ ေရးသားရသည္ ဟူသတတ္။ အႏွီကာလတြင္ အညာေက်းလက္ ဘဂ၀ါဟုိက္စကူးေခၚ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွ ပၪၥင္းငယ္တစ္ပါးသည္ စာခ်ဆရာေတာ္ထံ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီးလွ်င္ မိမိသီကုံးစပ္ဆိုထားေသာ ပါဠိဂါဌာတစ္ပုဒ္ကို သဒၵါနည္းက်မက်၊ ဖြဲ႕ထံုးမွန္မမွန္ စစ္ေဆးေပးပါရန္ ေတာင္းပန္ေလသတတ္။ အကယ္တည့္ အႏွီဂါဌာတြင္ အမွားတစ္လံုးတစ္ေလ ပါရွိျငားလွ်င္ အနီးရွိ ထံုးအိုးထဲမွ ထံုးျဖင့္ အသာအယာတို႔၍မွတ္သားေပးပါေၾကာင္း ထပ္ေလာင္း၍ ေမတၱာရပ္ခံၿပီးလွ်င္ ထိုပၪၥင္းပ်ဳိလည္း သင့္ရာေနရာသို႔ဖယ္ခြာသြားေလ၏။ အခ်ိန္အတန္လင့္လတ္ေသာ္ ထိုပၪၥင္းပ်ဳိလည္း စာခ်ဆရာေတာ္ထံသို႔ ျပန္လည္ခ်ဥ္းကပ္ၿပီးလွ်င္ မိမိ၏ေပမူအေၾကာင္းကို ေမးျမန္းသည္ဟူ၏။ ထိုေရာအခါ ဆရာေတာ္ျပန္ေျဖသည္မွာကား “အို... ပါဠိပါ႒္သားအရာတြင္ သူမတူေအာင္ တစ္ဖက္ကမ္းခတ္ ကၽြမ္းက်င္ေပထေသာ ေမာင္ပၪၥင္း...။ ေမာင္ပၪၥင္း၏ ေပမူကို ငါဆရာစစ္ရာတြင္ အမွားတစ္လံုးေတြ႕သကာလ ထံုးျဖင့္တို႔ရင္း စစ္ေလရာ ထံုးတို႔၍ပင္ မႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ရေလေသာေၾကာင့္ ေမာင္ပၪၥင္း၏ ေပမူကို ပသို႔ျပဳရမည္ပင္ မဆံုးျဖတ္တတ္ေလေတာ့ရာ အႏွီထံုးအိုးထဲတြင္သာ ႏွစ္ထားလိုက္ရေခ်သည္ တမံု႔” ဟု မ်က္ႏွာေတာ္နီနီျဖင့္ မိန္႔ေလေသာေၾကာင့္ ပၪၥင္းပ်ဳိလည္း ထံုးအိုးထဲကို လက္အသာႏႈိက္ၿပီးလွ်င္ မိမိ၏ေပမူကို အသာအယာယူ၍ ေ၀းရာသို႔ ေျပးရွာရေလသတတ္။

အႏွီပံုျပင္ကို ပုလုေကြးအရြယ္ ငယ္ကတည္းက ၾကားဖူးပင္ၾကားဖူးျငားေသာ္လည္း ေက်ာင္းစာမွတပါး အျပင္စာမ်ားကို ၪာဏ္မကစားအားေလာက္ေအာင္ ဖိစီးေပထေသာ ေရႊျပည္ႀကီး၏ မဟာပညာေရးစနစ္ေၾကာင့္ ေလာက္ေလာက္လားလား နားလည္ခံစားမိျခင္းမရွိဘဲ တဟဲဟဲႏွင့္ သြားၿဖဲနားၿဖဲ ရယ္ရုံသာ တတ္ႏိုင္ခဲ့ေခ်သည္တမံု႔။ ပသို႔ဆိုေစ ေန႔ကိုလစား၊ လကိုႏွစ္စား၊ ေရႊျပည္၏စီးပြားကို လူနပ္တို႔စား၊ ေမာ္ဒယ္ဂဲလ္ကို အန္ကယ္တို႔စား၊ တကၽြတ္ကၽြတ္ညံေသာ စုတ္သပ္သံကို ဖြတ္ေၾကာျပာစုတို႔ စားရင္းျဖင့္ အရြယ္ေတာ္ တစ္ဆိတ္ဟိုင္း၍ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အစိတ္ပိုင္းကို ႏွစ္ခါပင္၀င္လုေလမွ အႏွီပံုျပင္ကို ၪာဏ္ျဖင့္ဆင္ျခင္မိရေတာ့ေခ်ရာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပင္ လြန္စြာမွ ႏွစ္ေထာင္းအားရျဖစ္မိၿပီးလွ်င္ က်ည္ေပြ႕ျဖင့္ငယ္ထိပ္ကိုႏွက္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ၾကည္ညဳိမိရေခ်ေတာ့သည္။

လူသားဟူသမွ် အမွားႏွင့္မကင္းႏိုင္ေလရာ တစ္ရက္တစ္ရက္မွားသမွ် ထံုးတို႔၍သာ မွတ္သားထားရလွ်င္ လူတစ္ကိုယ္လံုး ထံုးပေဒသာျဖစ္ၿပီး အ၀တ္အစား၀တ္ရန္ပင္ လိုအံ့မထင္ေသာေၾကာင့္ ဖြတ္ကလိဒဂၤါးအကုန္အက် အတန္ပင္သက္သာေခ်မည္ဟု မဟာ့မဟာ အႀကံႀကီး ျဖစ္ေပၚလာရျပန္ေခ်ေတာ့သည္။ သို႔ပင္ေသာ္ျငား အသူက အသူ႔ကို စစ္ေဆးေပးအံ့နည္းဟူသည့္ မဟာျပႆနာေတာ္ႀကီး တစ္ရပ္လည္း ေပၚလာရျပန္ေခ်ေတာ့သည္။ အဘယ္သေကာင့္သားတြင္ သူတပါးကို စစ္ေဆးေပးအံ့ေသာ အရည္အခ်င္းသည္ ျပည့္စံုအံ့နည္းဟူသည္ကိုလည္း ျဖဴၿပီးျဖစ္ေသာ ေခါင္းထက္ကဆံပင္ သံုးေလးပင္အကၽြတ္ခံ၍ စဥ္းစားပါျငားကပဲ ေခြးတစ္ေကာင္၊ ေၾကာင္တစ္ၿမီးမွပင္ မျမင္ျပန္ေလ။

ကလိယုဂ္ဆုတ္ကပ္ဟု ေရွးသူေဟာင္းတို႔ ဆိုအပ္ေသာ ဤေခတ္အခါႀကီးတြင္ ဘုန္းႀကီးက ခ်ဲဂဏန္းေပး၊ ဆရာေလးက ခ်ဲေရာင္း၊ ေက်ာင္းသားက ဘီယာစုတ္၊ ဘုတ္အုတ္ထက္ ခ်က္တင္က အေရးပါ၊ ပညာထက္ အသျပာကအင္အားႀကီး၊ သစၥာသမာဓိသည္လည္း ေခြးခ်ီးေလာက္ပင္ အနံ႔မသင္း၊ သိမ္ဖ်င္းလွသည္ျဖစ္ရာ အမွားတစ္ရံသည္ အမွန္တရားဟု ကိုယ့္တရားကိုယ္ စီရင္ၾကသူေတြခ်ည္း ျပည့္ႏွက္ေနျပန္ေသာေၾကာင့္ ထံုးတို႔မည့္စိတ္ကူးသည္လည္း ေလထဲပင္မေရာက္ႏိုင္ျပန္ေခ်။ အကယ္တည့္ သူတပါးကို ထံုးတို႔ရျပန္လွ်င္လည္း ကိုယ့္ေပါင္ကိုအရင္ေထာင္း၍ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပင္ အရင္ထံုးတို႔သင့္သည္ျဖစ္ျပန္ရာ အသာယို႔ေနျခင္းက ပိုေကာင္းအံ့ဟုပင္ ေတြးမိရျပန္ေခ်သည္။ သို႔ပင္ေသာ္ျငား မိမိပင္ အမုန္းခံ၍ ထံုးမတို႔ျပန္လွ်င္လည္း လူစြမ္းေကာင္းဟု အမည္လွလွေပးခံရမည့္ လာလတၱံ႕ေသာ လူမိုက္မရွိသည္ကို ဆင္ျခင္မိျပန္ေခ်ရာ အသို႔ျပဳရေခ်အံ့ဟုလည္း စိတ္ရႈပ္ေထြးျခင္းႀကီးစြာ ျဖစ္ရျပန္ေတာ့သည္။
ပသို႔ပင္ဆိုေစ ဘေလာ့ရြာ၀ယ္၊ က်င္လည္ပါရင္း၊ လာသြားျပန္ၾကည့္၊ သတိရွိစြာ၊ ေလ့လာက်ဳိးကုတ္၊ ထံုးသုတ္ၾကရင္း၊ အမွားကင္းေအာင္၊ ႀကံေဆာင္ေလက၊ ေကာင္းေလစြဟု မဟာအႀကံျဖစ္ေပၚျပန္ေလသည္။ တစ္ေယာက္အမွား၊ တစ္ေယာက္နားမွာ၊ မခါးရေအာင္၊ ေရွ႕ေဆာင္ေထာက္ျပ၊ ကူညီရလွ်င္၊ အလွထက္တြင္၊ အယဥ္ကိုဆင့္၊ ဘေလာ့ျမင့္မည္ဟုလည္း စြဲစြဲမွတ္မွတ္၊ ယံုၾကည္အပ္ျပန္ပါေခ်သည္တမံု႔။

အႏွီမဟာဧရာမအႀကံႀကီးျဖင့္ ဘေလာ့လည္ရင္း ေတြ႕ေတြ႕သမွ် ပို႔စ္မ်ားကို ေၾကာင္ပုစြန္စား၊ ႁကြတ္ႁကြတ္၀ါးရင္း တစ္ျပားႏွစ္ျပား၊ စုပါမ်ား၊ ကုလားသူေဌးျဖစ္ဟူေသာ ေစတနာျဖင့္ တတ္သမွ် မွတ္သမွ် ပုရြက္ဆိတ္ဦးေဏွာက္ျဖင့္ ျမင္သမွ် စာလံုးေပါင္းသတ္ပံုအမွားဟူသမွ်ကို ဘေလာ့ဂါႀကိဳက္ျခင္းမႀကိဳက္ျခင္းကို အသာေဘးဖယ္၍ ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္စားကာ ဘႀကီးႏြားကို အလကားေက်ာင္းရင္း စာလံုးေပါင္းျပင္ျခင္းအလုပ္ကို ေစတနာဗလပြႏွင့္ တတ္သေလာက္လုပ္မိျပန္ေခ်ေတာ့သည္။

ေစတနာထံုးအိုးျဖင့္ မည္းမည္းျမင္သမွ် တို႔လတၱံ႕ေသာ အႏွီဦးဟန္ၾကည္ကို ျမင္သမွ်ဘေလာ့ဂါ၊ ဘေလာ့ဂီတို႔သည္ ဘေလာ့ျခင္း၊ မန္႔သမွ်ကို ရီဂ်က္ျခင္း မျပဳသမွ် မိမိကိုအားေပးသည္ဟု တစ္ေၾကာင္းစြဲယူဆအပ္သည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေနာက္ေနာင္ကိုလည္း လူခ်င္းဆံုရန္ အင္မတိအင္မတန္ ခက္ခဲေပထေသာ ဤဘေလာ့ႏိုင္ငံႀကီးတြင္ ထံုးတစ္အိုးျဖင့္ ေစတနာစာတည္းအလုပ္ကို အဆဲခံႏိုင္သမွ်ကာလပတ္လံုး အမုန္းခံလုပ္ရန္ အားသန္မိျပန္ပါသတတ္။ အဆဲအဆိုခံႏိုင္၊ တံေတြးေထြးခံႏိုင္ျခင္းအရာ၌ ဘေလာ့ႏိုင္ငံမွ အက်င့္ရ၊ အေရထူလာပါက အျပင္ေလာကတြင္ပါ ထံုးအိုးတစ္လံုးျဖင့္ လမ္းသလားရန္လည္း မဟာ့မဟာရည္ရြယ္ခ်က္ႀကီးကို ဦးထိပ္တြင္ရြက္ထားမိျပန္ေခ်သည္။

သို႔ပါေသာေၾကာင့္ သူတကာကို ထံုးမတို႔ခင္ မိမိကိုယ္ကို ဦးစြာထံုးတို႔ထားျခင္းက လာလတၱံ႕ေသာ ေဘးဘယာတို႔ကို ကာကြယ္ႏိုင္အံ့ဟု အယူရွိျပန္ေလရာ ၀ါးအံံ့ဟုရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ လက္ထဲတြင္ကို္င္ထားေသာ ကြမ္းတစ္ယာကို အသာဖြင့္ၿပီးလွ်င္ မိမိနဖူးကို ထံုးျဖင့္ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ သုတ္လိုက္မိျပန္ေခ်သည္။ “အေတြးစေလးေတြ”ဟု အမည္သညာ ေပးအပ္ေသာ မိမိ၏ မျဖစ္ညစ္က်ယ္ဘေလာ့မွာမူ ပထမပို႔စ္ကို စမ္းတ၀ါး၀ါးတင္အပ္သည့္ အခ်ိန္မွစ၍ ထံုးအိုးထဲတြင္ ႏွစ္ထားလိုက္ပါေသေၾကာင့္ ေဖြးေဖြးျဖဴေနသည္ျဖစ္ရာ ခ်စ္စြာေသာ ဘေလာ့ဂါ၊ ဘေလာ့ဂီတို႔သည္ ထံုးတို႔မည့္အႀကံရွိပါေခ်က အသာေနာက္ယို႔ၿပီးလွ်င္ ျမင္သာထင္သာရွိစိမ့္ေသာငွာ ကတၱရာေစးျဖင့္သာ တို႔သင့္ပါေၾကာင့္ ေမတၱာေတာ္ ဗလပြျဖင့္ အႀကံေကာင္းေပးအပ္ပါသတည္း။     ။

Friday, 13 May 2011

အခြင့္ပန္ . . .

အြန္လိုင္းေပၚ မတက္ျဖစ္တာ တစ္ပတ္ေက်ာ္ ႏွစ္ပတ္နီးပါ ၾကာေနမင့္ကိုး။
 
အခါတိုင္းဆိုရင္ ခ်စ္စြာေသာ ယိုးဒယားက တစ္လကို ဘတ္၂၀၀သြင္းရင္ နာရီ ၁၀၀ သံုးခြင့္ေပးေသာ္ျငားကပဲ အခုေတာ့ နာရီ ၇၀ပဲ သံုးခြင့္ေပးေတာ့သဟာၾကာင့္ တစ္ရက္ကို ၅နာရီနီးပါး အြန္လိုင္းသံုးမိတဲ့ ကိုယ့္မွာ တြက္ေျခမကိုက္ဘဲ ျဖစ္သြားေခ်ၿပီမုိ႔ အြန္လိုင္းနာရီကုန္ၿပီး နာရီအသစ္ထပ္၀ယ္ဖို႔ ၀န္ေလးေနရင္းေၾကာင့္ လိုင္းေပၚမတက္ျဖစ္ေတာ့ပဲ ရွိျပန္သည္တမံု႕။ စာသင္ႏွစ္အစျဖစ္တာေၾကာင့္ သင္ရုိးညႊန္းတန္းေတြ ျပန္ၿပီး အသစ္ထုတ္ဖို႔ စီစဥ္ေနရင္း အလုပ္မ်ားေနျခင္းကလည္း အေၾကာင္းျပရန္  တဖန္ပါျပန္သည္တမံု႔။ သို႔ေပတည့္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းနဲ႔ ရွင္းရွင္းေျပာရလွ်င္ တစ္လကို ၂၀၀၀၀ ေလာက္ မစားရက္မေသာက္ရက္ ဖြတ္ကလိဒဂၤါး ကုန္မွာကို ႏွေျမာေနရင္းကလည္း အဓိက အေၾကာင္းရင္း ျဖစ္ေနျပန္ေခ်သည္ မဟုတ္တံုေလာ။ စာသင္ႏွစ္စကာစ ျဖစ္ေပထေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားလည္း သိပ္မမ်ားေသးတာမို႔ ၀င္ေငြကလည္း ေျပာေလာက္ေအာင္ မျဖဴးေသးတဲ့အျပင္ တစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ခရီးရွည္သြားထားတာေၾကာင့္ ေသာက္ေသာက္လဲ ကုန္ထားတဲ့ ပိုက္ဆံေတြကို ျပန္ဖာဖို႔ ေထးဖို႔လည္း စိတ္ေစာေနမိတာေၾကာင့္ အြန္လိုင္းနာရီထပ္၀ယ္ဖို႔ ခ်စ္တီးတြက္တြက္ရင္း ကပ္ေစးႏွဲမိတာေၾကာင့္ လိုင္းေပၚ မတက္ျဖစ္တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားပါေရာ့လာား ခ်စ္စြာေသာ စာရႈသူ။
 
သို႔ေလေသာ္ျငား ကုရခက္တဲ့ေရာဂါလို႔ အမည္တပ္ရင္ ရႏိုင္ေကာင္းတဲ့ ဘေလာ့ဂါေရာဂါဆိုးေၾကာင့္ တစ္ရက္တစ္ရက္ လိုင္းေပၚမတက္ရရင္ပဲ စားမ၀င္၊ အိပ္မေပ်ာ္ တစ္ခုခုလိုေနသလိုလို ျဖစ္မိသဟာေၾကာင့္ ဖြတ္ကလိဒဂၤါးရွိသမွ်ကို ပြတ္ရင္းသတ္ရင္း ဖုန္းထဲမွာ က်န္က်န္သမွ် ဘတ္ေငြ၆၀ကို အရင္းျပဳၿပီးသကာလ အြန္လိုင္းနာရီ ၅နာရီ ၀ယ္ၿပီးတဲ့လွ်င္ ဘယ္သူမျပဳ မိမိမႈဆိုသည့္အတိုင္း ပို႔စ္အသစ္တစ္ခုကို ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္စား၊ ကိုယ့္ဖာသာေရးၿပီးသကာလ ဖတ္သူစိတ္ခ်မ္းသာျခင္းမသာျခင္းကို အသာေဘးခ်ိတ္ရင္း မေရးရ မေနႏိုင္သဟာေၾကာင့္ ေရးမိျပန္ပါေခ်သည္။ အသို႔ ေရးရျပန္ေခ်ေသာ္လည္း အဘယ္အေၾကာင္းအရာကိုအဘယ္သို႔ ေရးစေကာင္းသည္ကို မသိျခင္းေၾကာင့္ ပို႔စ္ျဖစ္ေရာရည္ရြယ္ခ်င္းရာ တစ္ခုတည္း ဦးတည္လ်က္ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ေမာင္ဘခ်စ္ထံုး ႏွလံုးမူၿပီးသကာလ ေရးခ်လိုက္ျခင္းေၾကာင့္ ကိုယ့္ဘေလာ့ကိုလာလည္ျခင္းေၾကာင့္ ျပန္လာလည္ျခင္းဟူေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္တစ္ခုတည္းျဖင့္ ေရာက္လာေပထကုန္ေသာ ခ်စ္စြာေသာ ဘေလာ့ဂါ၊ ဘေလာ့ဂီအေပါင္းတို႔သည္ အႏီွီပို႔မမည္ေသာ ပို႔စ္ကို ေရးေပထေသာ သေကာင့္သားဦးဟန္ၾကည္က္ို ေမတၱာမျမင္ စိတ္မရႊင္ျခင္းေၾကာင့္ ၿငိဳျငင္ႏြမ္းညစ္ အျပစ္တင္လည္းတင္ေစေသာဟု ကိုယ့္တရားကိုယ္စီၤရင္ ကိုယ့္ပုလႅင္ကိုခ်၍ ပို႔မမည္ေသာ ဤသည့္ပို႔စ္ကိုိ ဖ်စ္ညွစ္သီကံုး အမ်ားမုန္းေအာင္ စီကံုးဖြဲ႔ဆိုမိပါသတတ္။

ဖြတ္ကလိဒဂၤါး အလြန္ပင္ရွားပါးလွစြာေသာ အကၽြန္တို႔ျပည္၀ယ္ မံမံတစ္လုပ္ မွန္မွန္တုပ္ေရးအတြက္ ႏွဖူးကေခၽြး ေျခမက်ရုံမက အ၀ီစိအထိတြင္းထူးၿပီးေရာက္ေအာင္ တပင္တပန္းႀကိဳးစားရကုန္သည္ျဖစ္ရာ ဦးဟန္ၾကည္မည္ေပထေသာ သာမေညာင္ည ဆရာ၀န္ဘ၀မွ စုေတစိတ္ကိုယ့္ဖာသာက်ၿပီး ျဖစ္လာေသာ ေက်ာင္းဆရာ၊ က်ဴရင္ဆရာသည္လည္း မံမံသရဏံဂစၦာမိရေခ်ေသာေၾကာင့္ ကြန္ျပဴတာဟုဆိုအပ္လွေသာ သိုးေဆာင္းတို႔၏ ဘုတ္အုတ္ကို ဖြင့္မိသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ မံမံတစ္လုပ္ မွန္မွန္အုပ္ေရးအတြက္ သင္ရိုးညႊန္းတန္းေပါင္းမ်ားစြာ မာတိကာပါမက်န္ မွန္မွန္ႀကိဳးုကုတ္ မံမံအတြက္ အားထုတ္ရပါေလေသာေၾကာင့္ ပို႔စ္အသစ္တင္ဖို႔အေရး ေႏွာင့္ေႏွးေနရျပန္ေခ်သည္တမံု႕။

ပသို႔ပင္ရွိေစ ပို႔စ္အသစ္တင္ရန္ စီမံႀကိဳးကုတ္ အားထုတ္ထားမိေပေသာ ပုဂံျပည္ခရီးသြားမွတ္တမ္းႀကီးကား ငြားငြားစြင့္စြင့္ ရွိႏွင့္ေပထေသာေၾကာင့္ အခြင့္သင့္အခါသင့္ ရွိလင့္ေသာ အခ်ိန္အခါ သမယေကာင္းတြင္ ပို႔စ္မ်ားတင္ရန္ရည္ရြယ္ထားရင္းကိုလည္း ေရွးမဆြကပင္ ႀကိဳတင္ႀကံစဥ္ရင္းရွိသည့္အေလ်ာက္ မကြယ္မေထာက္ပဲ ႀကိဳတင္ကာ ဖြင့္ဟအပ္သည္ေၾကာင့္ ေစာင့္လို႔သာ ဖတ္လင့္ပါေၾကာင့္ ေမတၱာေတာ္ အခါခါေလာင္းရင္း စိတ္ရင္းေကာင္းႏွင့္ အၾကံေကာင္းေပးအပ္ပါသတည္း။     ။

Monday, 2 May 2011

ကိုေက်ာက္တမ္းျခင္း...

မေန႔က 
အြန္လိုင္းေပၚတက္ေတာ့ မယံုႏိုင္စရာ၊ စိတ္မေကာင္းစရာ သတင္းဆိုးႀကီးနဲ႔ ႀကံဳပါတယ္။ ကိုယ္အင္မတန္ေလးစား အားက်တဲ့ ဘေလာ့ဂါႀကီး ကိုေက်ာက္(ေရႊရတုမွတ္တမ္း) ဆံုးသြားတဲ့ သတင္းပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္ကပဲ ခရီးေတြသြား၊ ေက်ာက္ေတာင္ေတြတက္ၿပီး “ေျခေထာက္ဆြဲသရဲ”အေၾကာင္းေတြ ေရးၿပီး ကိုယ္တို႔မ်က္စိလည္ေအာင္ လုပ္ခဲ့ေသးတာမို႔ က်န္းက်န္းမာမာရွိေနၿပီထင္ၿပီး ၀မ္းပန္းတသာ ျဖစ္ေနခဲ့ရပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုလို အမွတ္မထင္ သတင္းဆိုးႀကီး ထြက္လာေတာ့ ယံုေတာင္မယံုႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ရပါတယ္။ က်ီစယ္တတ္တဲ့ ေသမင္းကိုပဲ ေဒါပြရမလို၊ ေသမင္းကို မမႈလြန္းတဲ့ ကိုေက်ာက္ကိုပဲ ကရုဏာေဒါသျဖစ္ရမလိုလို မေ၀ခဲြႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ရပါေတာ့တယ္။
တကယ္ေတာ့ ကိုေက်ာက္ဆိုတာ ဘေလာ့ဂါေတြအေပၚ အင္မတန္မွ သံေယာဇဥ္ႀကီးတဲ့သူပါ။ ကိုယ္ဘေလာ့စေရးကတည္းက အခုအခ်ိန္အထိ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ကာလအတြင္း ပို႔စ္အသစ္တင္တိုင္း မပ်က္မကြက္နဲ႔ ကြန္မန္႔ေပးေလ့ရွိတာမို႔ မွတ္မွတ္ရရ ရွိေနပါေတာ့တယ္။ ဘယ္ဘေလာ့ပဲျဖစ္ျဖစ္ က်က်နနဖတ္ၿပီး တခုတ္တရကြန္မန္႔ေပးေလ့ရွိတဲ့သူမို႔ ဘေလာ့ဂါေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ကိုေက်ာက္ကို ေလးေလးစားစားနဲ႔ ခ်စ္ၾကခင္ၾကပါတယ္။ သူေရးတဲ့ပို႕စ္တိုင္းမွာလည္း စိတ္ညစ္စရာသိပ္မပါဘဲ သူ႔ဘ၀အေတြ႕အႀကံဳေတြကို ဟာသစြက္ၿပီး ဖတ္ေပ်ာ္ေအာင္ ေရးတဲ့သူမို႔ သူ႔ပို႔စ္ေတြကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ဖတ္ရေလ့ရွိပါတယ္။ ကိုယ္မေရးႏိုင္တဲ့ သေရာ္စာေတြကို ေျပာင္ေျပာင္ေျမာက္ေျမာက္ေရးႏိုင္လြန္းတဲ့ ဘေလာ့ဂါႀကီးမို႔လည္း အခုလိုဆံုးပါးသြားတာ ဘေလာ့ေလာကအတြက္ ဆံုးရႈံးမႈလို႔ ယူဆမိပါေတာ့တယ္။
 
စိတ္ဓာတ္ႀကံ႕ခိုင္လြန္းတဲ့
သေရာ္စာအေရးေကာင္းလြန္းတဲ့
ေလာကဓံကို ႀကံ႕ႀကံ႕ခံႏိုင္လြန္းတဲ့
ဘေလာ့ဂါေတြအေပၚ သံေယာဇဥ္ႀကီးလြန္းတဲ့
ေသမင္းကိုေတာင္ သေရာ္ရဲတဲ့
ခ်စ္လွစြာေသာ ကိုေက်ာက္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေလရာဘ၀တိုင္းမွာ သူေရးခဲ့တဲ့ဟာသဓာတ္ေတြ ခပ္ေသာေသာပါလြန္းတဲ့ သေရာ္စာေတြထဲကလို အၿမဲၿပံဳးရႊင္ၾကည္ႏူးၿပီး က်န္းမာႀကံ႕ခုိင္တဲ့ စိတ္ဓာတ္၊ ကိုယ္ခႏၶာကိုပိုင္ဆိုင္လို႔ စာေတြဆက္ေရးႏိုင္တဲ့ကိုယ္ ျဖစ္ပါေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။

ဒီပို႔စ္ေရးၿပီးတင္ၿပီးသြားၿပီဆိုေပမယ့္ အခါတိုင္းလို ကြန္မန္႔လာေပးမယ့္ ကိုေက်ာက္ေရာက္မလာႏိုင္ေတာ့တာ ေတြးမိေတာ့ ၀မ္းနည္းျပန္ေရာ အစ္ကုိႀကီးေရ...


ႀကဳိက္ရင္ေပါ့ေလ . . .

Powered By Blogger