ထံုးအိုးထမ္းမယ့္ ဦးဟန္ၾကည္ . . .

အင္တာနက္နာရီ 

လက္က်န္နည္းေနသဟာေၾကာင့္ အြန္လိုင္းေပၚ တက္သင့္မတက္သင့္ ခ်ိန္ဆေနလင့္ေသာ္ျငားလည္း ဘေလာ့ဂါမည္သည္ အဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္မွ ဘေလာ့ဂင္းျခင္းကို မစြန္႔ရာဟု ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ အလုပ္မပို႔ပိုေအာင္ ခ်မွတ္ထားမိေပထေသာ မဟာ့မဟာ သံဓိ႒ာန္ေတာ္ေၾကာင့္ မျဖစ္ျဖစ္သည့္နည္းျဖစ့္ ပို႔စ္သစ္တင္အံ့ဟု စိတ္ရည္သန္လွ်က္ ဘေလာ့ဂါတို႔ ဘိုင္က်ေသာအခါ လုပ္ေလ့လုပ္ထရွိေသာ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းကို အျပည့္အ၀ လုိက္နာၿပီးသကာလ  ႏုတ္ပက္ဟု သညာေပးအပ္ေသာ စာေရးကဒ္ကို ဖြင့္ၿပီးလွ်င္ ေဇာ္ဂ်ီေဖာင့္ဟု အမည္သညာတြင္ေပထေသာ လြန္စြာမွ ေရွးက်လွသည့္ အင္တာနက္သံုး  ျမန္မာစာစနစ္ျဖင့္ ပို႔အသစ္တစ္ခုကို မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ျဖစ္ညွစ္ေရးထုတ္ၿပီး ေကာ္ပီအင္ကတ္ စနစ္ကို က်င့္သံုး၍ အင္တာနက္ေပၚတြင္ ငါးမိနစ္ခန္႔သာ အခ်ိန္ၾကာေအာင္ ဥာဏ္နီဥာဏ္နက္မ်ဳိးစံုထုတ္ၿပီး ဤပို႔စ္အသစ္က္ိုဖတ္သူစိတ္ညစ္ေအာင္ တင္လိုက္ျပန္ပါေခ်သည္ စာရႈသူ။

သင္ရိုးညႊန္းတန္းစာအုပ္ေပါင္းစံုကို စီစဥ္ေရးထုတ္ေနမင့္ေၾကာင့္ အားလပ္ခ်ိန္ဟူ၍ စိုးစဥ္းမွ်ပင္ မရွိရာ ဘီယာစုတ္ခ်ိန္ပင္ စဥ္းငယ္မွ် မရလင့္ကစား ဘ၀ဘ၀က ပါရမီဟု အမည္ေကာင္းတပ္အံ့ေသာ မေရးရမေနႏိုင္သည့္ ၀ဋ္ေႁကြးေၾကာင့္ အခ်ိန္ရွိသမွ် ဘေလာ့ဂင္းရန္အတြက္သာ အားသန္ေနျပန္သည္ကလည္း မံမံပန္းကန္ ေမွာက္ေအာင္ ကလူက်ီစယ္သကဲ့သို႔ ရွိျပန္ေခ်သည္ တမံု႔။ ပသို႔ပင္ဆိုေစ ဆိုေရးရွိက ဆိုအပ္စြဟူေသာ ေရွးသူေဟာင္းတို႔ ထံုးေဟာင္းကို အင္တာနက္ေခတ္ႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီေထြေအာင္ ေရးေရးရွိက ေရးအပ္စြဟု ကိုယ့္တရားကိုယ္စီရင္ အသစ္ျပင္ၿပီးလွ်င္ ရင္ထဲစိတ္ထဲတြင္ အခဲမေက်ေအာင္ျဖစ္ေနပါေသာ အႏွီအက်ိတ္၊ အဖု၊ အစိုင္၊ အခဲကို နည္းနည္းပင္ေျပေသာ္လည္း ခံသာရာ၏ဟု ယူဆၿပီးလွ်င္ ၾကားဖူးနား၀ ပံုေဟာင္းတစ္ပုဒ္ကို ထုတ္ႏုတ္တင္ဆက္မိျပန္ပါေပ၏။

အတီေတ ေရွးအခါက စာေရးသားရာတြင္ ကြန္ျပဴတာဟု အမည္တြင္ေပထေသာ သိုးေဆာင္းဘုတ္အုုတ္ကလည္း မေပၚေသးရုံသာမက၊ ေပါက္ေဖာ္ႀကီးတို႔ စီစဥ္ဖန္တီးအပ္ေသာ စကၠဴမည္သည့္ အရြက္ပါးပါးကလည္း ျမင္ကာမွ်ပင္ မျမင္ဖူးေသးသည္ျဖစ္ရာ ဖြတ္ကလိဒဂၤါး ျပားျပားမွမကုန္ပဲ အလကားမတ္တင္းျဖင့္ ေပပင္ေပၚတက္ခူးလွ်င္ ရစေကာင္းေသာ ေပရြက္ေပၚတြင္ ကညစ္ဟု အႏြတၱသညာတြင္ေပထေသာ သံခၽြန္ျဖင့္ စာေပတို႔ကို သက္ေတာင့္သက္သာ မရွိလွစြာ ေရးသားရသည္ ဟူသတတ္။ အႏွီကာလတြင္ အညာေက်းလက္ ဘဂ၀ါဟုိက္စကူးေခၚ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွ ပၪၥင္းငယ္တစ္ပါးသည္ စာခ်ဆရာေတာ္ထံ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီးလွ်င္ မိမိသီကုံးစပ္ဆိုထားေသာ ပါဠိဂါဌာတစ္ပုဒ္ကို သဒၵါနည္းက်မက်၊ ဖြဲ႕ထံုးမွန္မမွန္ စစ္ေဆးေပးပါရန္ ေတာင္းပန္ေလသတတ္။ အကယ္တည့္ အႏွီဂါဌာတြင္ အမွားတစ္လံုးတစ္ေလ ပါရွိျငားလွ်င္ အနီးရွိ ထံုးအိုးထဲမွ ထံုးျဖင့္ အသာအယာတို႔၍မွတ္သားေပးပါေၾကာင္း ထပ္ေလာင္း၍ ေမတၱာရပ္ခံၿပီးလွ်င္ ထိုပၪၥင္းပ်ဳိလည္း သင့္ရာေနရာသို႔ဖယ္ခြာသြားေလ၏။ အခ်ိန္အတန္လင့္လတ္ေသာ္ ထိုပၪၥင္းပ်ဳိလည္း စာခ်ဆရာေတာ္ထံသို႔ ျပန္လည္ခ်ဥ္းကပ္ၿပီးလွ်င္ မိမိ၏ေပမူအေၾကာင္းကို ေမးျမန္းသည္ဟူ၏။ ထိုေရာအခါ ဆရာေတာ္ျပန္ေျဖသည္မွာကား “အို... ပါဠိပါ႒္သားအရာတြင္ သူမတူေအာင္ တစ္ဖက္ကမ္းခတ္ ကၽြမ္းက်င္ေပထေသာ ေမာင္ပၪၥင္း...။ ေမာင္ပၪၥင္း၏ ေပမူကို ငါဆရာစစ္ရာတြင္ အမွားတစ္လံုးေတြ႕သကာလ ထံုးျဖင့္တို႔ရင္း စစ္ေလရာ ထံုးတို႔၍ပင္ မႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ရေလေသာေၾကာင့္ ေမာင္ပၪၥင္း၏ ေပမူကို ပသို႔ျပဳရမည္ပင္ မဆံုးျဖတ္တတ္ေလေတာ့ရာ အႏွီထံုးအိုးထဲတြင္သာ ႏွစ္ထားလိုက္ရေခ်သည္ တမံု႔” ဟု မ်က္ႏွာေတာ္နီနီျဖင့္ မိန္႔ေလေသာေၾကာင့္ ပၪၥင္းပ်ဳိလည္း ထံုးအိုးထဲကို လက္အသာႏႈိက္ၿပီးလွ်င္ မိမိ၏ေပမူကို အသာအယာယူ၍ ေ၀းရာသို႔ ေျပးရွာရေလသတတ္။

အႏွီပံုျပင္ကို ပုလုေကြးအရြယ္ ငယ္ကတည္းက ၾကားဖူးပင္ၾကားဖူးျငားေသာ္လည္း ေက်ာင္းစာမွတပါး အျပင္စာမ်ားကို ၪာဏ္မကစားအားေလာက္ေအာင္ ဖိစီးေပထေသာ ေရႊျပည္ႀကီး၏ မဟာပညာေရးစနစ္ေၾကာင့္ ေလာက္ေလာက္လားလား နားလည္ခံစားမိျခင္းမရွိဘဲ တဟဲဟဲႏွင့္ သြားၿဖဲနားၿဖဲ ရယ္ရုံသာ တတ္ႏိုင္ခဲ့ေခ်သည္တမံု႔။ ပသို႔ဆိုေစ ေန႔ကိုလစား၊ လကိုႏွစ္စား၊ ေရႊျပည္၏စီးပြားကို လူနပ္တို႔စား၊ ေမာ္ဒယ္ဂဲလ္ကို အန္ကယ္တို႔စား၊ တကၽြတ္ကၽြတ္ညံေသာ စုတ္သပ္သံကို ဖြတ္ေၾကာျပာစုတို႔ စားရင္းျဖင့္ အရြယ္ေတာ္ တစ္ဆိတ္ဟိုင္း၍ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အစိတ္ပိုင္းကို ႏွစ္ခါပင္၀င္လုေလမွ အႏွီပံုျပင္ကို ၪာဏ္ျဖင့္ဆင္ျခင္မိရေတာ့ေခ်ရာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပင္ လြန္စြာမွ ႏွစ္ေထာင္းအားရျဖစ္မိၿပီးလွ်င္ က်ည္ေပြ႕ျဖင့္ငယ္ထိပ္ကိုႏွက္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ၾကည္ညဳိမိရေခ်ေတာ့သည္။

လူသားဟူသမွ် အမွားႏွင့္မကင္းႏိုင္ေလရာ တစ္ရက္တစ္ရက္မွားသမွ် ထံုးတို႔၍သာ မွတ္သားထားရလွ်င္ လူတစ္ကိုယ္လံုး ထံုးပေဒသာျဖစ္ၿပီး အ၀တ္အစား၀တ္ရန္ပင္ လိုအံ့မထင္ေသာေၾကာင့္ ဖြတ္ကလိဒဂၤါးအကုန္အက် အတန္ပင္သက္သာေခ်မည္ဟု မဟာ့မဟာ အႀကံႀကီး ျဖစ္ေပၚလာရျပန္ေခ်ေတာ့သည္။ သို႔ပင္ေသာ္ျငား အသူက အသူ႔ကို စစ္ေဆးေပးအံ့နည္းဟူသည့္ မဟာျပႆနာေတာ္ႀကီး တစ္ရပ္လည္း ေပၚလာရျပန္ေခ်ေတာ့သည္။ အဘယ္သေကာင့္သားတြင္ သူတပါးကို စစ္ေဆးေပးအံ့ေသာ အရည္အခ်င္းသည္ ျပည့္စံုအံ့နည္းဟူသည္ကိုလည္း ျဖဴၿပီးျဖစ္ေသာ ေခါင္းထက္ကဆံပင္ သံုးေလးပင္အကၽြတ္ခံ၍ စဥ္းစားပါျငားကပဲ ေခြးတစ္ေကာင္၊ ေၾကာင္တစ္ၿမီးမွပင္ မျမင္ျပန္ေလ။

ကလိယုဂ္ဆုတ္ကပ္ဟု ေရွးသူေဟာင္းတို႔ ဆိုအပ္ေသာ ဤေခတ္အခါႀကီးတြင္ ဘုန္းႀကီးက ခ်ဲဂဏန္းေပး၊ ဆရာေလးက ခ်ဲေရာင္း၊ ေက်ာင္းသားက ဘီယာစုတ္၊ ဘုတ္အုတ္ထက္ ခ်က္တင္က အေရးပါ၊ ပညာထက္ အသျပာကအင္အားႀကီး၊ သစၥာသမာဓိသည္လည္း ေခြးခ်ီးေလာက္ပင္ အနံ႔မသင္း၊ သိမ္ဖ်င္းလွသည္ျဖစ္ရာ အမွားတစ္ရံသည္ အမွန္တရားဟု ကိုယ့္တရားကိုယ္ စီရင္ၾကသူေတြခ်ည္း ျပည့္ႏွက္ေနျပန္ေသာေၾကာင့္ ထံုးတို႔မည့္စိတ္ကူးသည္လည္း ေလထဲပင္မေရာက္ႏိုင္ျပန္ေခ်။ အကယ္တည့္ သူတပါးကို ထံုးတို႔ရျပန္လွ်င္လည္း ကိုယ့္ေပါင္ကိုအရင္ေထာင္း၍ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပင္ အရင္ထံုးတို႔သင့္သည္ျဖစ္ျပန္ရာ အသာယို႔ေနျခင္းက ပိုေကာင္းအံ့ဟုပင္ ေတြးမိရျပန္ေခ်သည္။ သို႔ပင္ေသာ္ျငား မိမိပင္ အမုန္းခံ၍ ထံုးမတို႔ျပန္လွ်င္လည္း လူစြမ္းေကာင္းဟု အမည္လွလွေပးခံရမည့္ လာလတၱံ႕ေသာ လူမိုက္မရွိသည္ကို ဆင္ျခင္မိျပန္ေခ်ရာ အသို႔ျပဳရေခ်အံ့ဟုလည္း စိတ္ရႈပ္ေထြးျခင္းႀကီးစြာ ျဖစ္ရျပန္ေတာ့သည္။

ပသို႔ပင္ဆိုေစ ဘေလာ့ရြာ၀ယ္၊ က်င္လည္ပါရင္း၊ လာသြားျပန္ၾကည့္၊ သတိရွိစြာ၊ ေလ့လာက်ဳိးကုတ္၊ ထံုးသုတ္ၾကရင္း၊ အမွားကင္းေအာင္၊ ႀကံေဆာင္ေလက၊ ေကာင္းေလစြဟု မဟာအႀကံျဖစ္ေပၚျပန္ေလသည္။ တစ္ေယာက္အမွား၊ တစ္ေယာက္နားမွာ၊ မခါးရေအာင္၊ ေရွ႕ေဆာင္ေထာက္ျပ၊ ကူညီရလွ်င္၊ အလွထက္တြင္၊ အယဥ္ကိုဆင့္၊ ဘေလာ့ျမင့္မည္ဟုလည္း စြဲစြဲမွတ္မွတ္၊ ယံုၾကည္အပ္ျပန္ပါေခ်သည္တမံု႔။

အႏွီမဟာဧရာမအႀကံႀကီးျဖင့္ ဘေလာ့လည္ရင္း ေတြ႕ေတြ႕သမွ် ပို႔စ္မ်ားကို ေၾကာင္ပုစြန္စား၊ ႁကြတ္ႁကြတ္၀ါးရင္း တစ္ျပားႏွစ္ျပား၊ စုပါမ်ား၊ ကုလားသူေဌးျဖစ္ဟူေသာ ေစတနာျဖင့္ တတ္သမွ် မွတ္သမွ် ပုရြက္ဆိတ္ဦးေဏွာက္ျဖင့္ ျမင္သမွ် စာလံုးေပါင္းသတ္ပံုအမွားဟူသမွ်ကို ဘေလာ့ဂါႀကိဳက္ျခင္းမႀကိဳက္ျခင္းကို အသာေဘးဖယ္၍ ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္စားကာ ဘႀကီးႏြားကို အလကားေက်ာင္းရင္း စာလံုးေပါင္းျပင္ျခင္းအလုပ္ကို ေစတနာဗလပြႏွင့္ တတ္သေလာက္လုပ္မိျပန္ေခ်ေတာ့သည္။

ေစတနာထံုးအိုးျဖင့္ မည္းမည္းျမင္သမွ် တို႔လတၱံ႕ေသာ အႏွီဦးဟန္ၾကည္ကို ျမင္သမွ်ဘေလာ့ဂါ၊ ဘေလာ့ဂီတို႔သည္ ဘေလာ့ျခင္း၊ မန္႔သမွ်ကို ရီဂ်က္ျခင္း မျပဳသမွ် မိမိကိုအားေပးသည္ဟု တစ္ေၾကာင္းစြဲယူဆအပ္သည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေနာက္ေနာင္ကိုလည္း လူခ်င္းဆံုရန္ အင္မတိအင္မတန္ ခက္ခဲေပထေသာ ဤဘေလာ့ႏိုင္ငံႀကီးတြင္ ထံုးတစ္အိုးျဖင့္ ေစတနာစာတည္းအလုပ္ကို အဆဲခံႏိုင္သမွ်ကာလပတ္လံုး အမုန္းခံလုပ္ရန္ အားသန္မိျပန္ပါသတတ္။ အဆဲအဆိုခံႏိုင္၊ တံေတြးေထြးခံႏိုင္ျခင္းအရာ၌ ဘေလာ့ႏိုင္ငံမွ အက်င့္ရ၊ အေရထူလာပါက အျပင္ေလာကတြင္ပါ ထံုးအိုးတစ္လံုးျဖင့္ လမ္းသလားရန္လည္း မဟာ့မဟာရည္ရြယ္ခ်က္ႀကီးကို ဦးထိပ္တြင္ရြက္ထားမိျပန္ေခ်သည္။

သို႔ပါေသာေၾကာင့္ သူတကာကို ထံုးမတို႔ခင္ မိမိကိုယ္ကို ဦးစြာထံုးတို႔ထားျခင္းက လာလတၱံ႕ေသာ ေဘးဘယာတို႔ကို ကာကြယ္ႏိုင္အံ့ဟု အယူရွိျပန္ေလရာ ၀ါးအံံ့ဟုရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ လက္ထဲတြင္ကို္င္ထားေသာ ကြမ္းတစ္ယာကို အသာဖြင့္ၿပီးလွ်င္ မိမိနဖူးကို ထံုးျဖင့္ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ သုတ္လိုက္မိျပန္ေခ်သည္။ “အေတြးစေလးေတြ”ဟု အမည္သညာ ေပးအပ္ေသာ မိမိ၏ မျဖစ္ညစ္က်ယ္ဘေလာ့မွာမူ ပထမပို႔စ္ကို စမ္းတ၀ါး၀ါးတင္အပ္သည့္ အခ်ိန္မွစ၍ ထံုးအိုးထဲတြင္ ႏွစ္ထားလိုက္ပါေသေၾကာင့္ ေဖြးေဖြးျဖဴေနသည္ျဖစ္ရာ ခ်စ္စြာေသာ ဘေလာ့ဂါ၊ ဘေလာ့ဂီတို႔သည္ ထံုးတို႔မည့္အႀကံရွိပါေခ်က အသာေနာက္ယို႔ၿပီးလွ်င္ ျမင္သာထင္သာရွိစိမ့္ေသာငွာ ကတၱရာေစးျဖင့္သာ တို႔သင့္ပါေၾကာင့္ ေမတၱာေတာ္ ဗလပြျဖင့္ အႀကံေကာင္းေပးအပ္ပါသတည္း။     ။