အစိမ္းရင့္ေရာင္ အလြမ္း ( ၂ ) . . .

ကိုယ္ေရးထားဖူးတဲ့ ၀ထၳဳကို

၀မ္းသာအားရနဲ႔ ႁကြားခ်င္စိတ္ေတြ ငယ္ထိပ္တက္ၿပီး အေလာတႀကီးတင္လိုက္မိၿပီး သံုးရက္ေလာက္ၾကာမွပဲ အခန္းဆက္မွန္းသိေအာင္ နံပါတ္စဥ္မထိုးခဲ့မိတာ ဦးဟန္ၾကည္ သတိထားမိပါရဲ႕။ တစ္ရက္ကို တစ္ျဖတ္ႏႈန္းနဲ႔ သံုးေလးရက္အတြင္း အၿပီးတင္ဖို႔ စိတ္ကူးထားမိေပမယ့္ Google နဲ႔ ျပႆနာတက္ၿပီး account အပိတ္ခံလိုက္ရတာေၾကာင့္ ေနာက္ဆက္တြဲတင္ဖို႔ ေလးငါးရက္ေလာက္ အခ်ိန္လင့္သြားတာ ေတာင္းပန္ရဦးေတာ့မွာပါပဲ။ ( ေတာင္းပန္လို႔ိကို မဆံုးႏိုင္  း၀)

ေနာက္တစ္ပိုင္းကို မတင္ခင္မွာ ဒီ၀ထၳဳဟာ ကိုယ္ေတြ႕မဟုတ္ေၾကာင္း အိမ္ရွင္မ မဒမ္ဟန္ၾကည္ဆီမွာ သက္ေသအေထာက္အထားခိုင္လံုစြာနဲ႔ ေထာက္ခံခ်က္ေတာင္းၿပီး ပို႔စ္တင္ခြင့္ကို တရား၀င္ပါမစ္ရၿပီးျဖစ္တာမို႔ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ ဗိုက္ေခါက္ထူထူေလး လြတ္လပ္ေရးရေနပါေၾကာင္း သတင္းေကာင္းပါးလိုက္ပါသဗ်ား။ ( အႏွီလိုမွ ႀကဳိႀကဳိတင္တင္ မေျပာရင္ လူပ်ဳိသိုး သူႀကီးမင္း ကိုကိုေမာင္နဲ႔ အပ်ဳိႀကီး ေဒၚေခ်ာတို႔ရန္ ေၾကာက္ရေသးသကိုး )

အစိမ္းရင့္ေရာင္အလြမ္း(၂)

 အပိုင္း ( ၁ ) မွ အဆက္ . . .

            ေနာက္ေန႔မ်ားတြင္ မီသည္ သူ၏ တပည့္မကေလး ျဖစ္လာသည္။ သူသည္လည္း မီ၏ ဆရာအျဖစ္ ေရာက္ခဲ့ေတာ့သည္။ မီ့ကို စာျပေပးရင္းမွ သူမ၏ စိတ္ေနသေဘာထားကို သူသိလာရ သည္။ ဆံပင္ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ရွည္ရွည္ေလးမ်ားႏွင့္ ဂါ၀န္ဖားဖားေလး ၀တ္ထားေသာ ကေလးမေလးသည္ အလြန္ပင္ ဇြဲေကာင္းလွသူေလး ျဖစ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ အရြယ္ႏွင့္မလိုက္ေအာင္ လူႀကီး ဆန္ေသာ္လည္း အရြယ္အရ သူမ၏ အျပဳအမူမ်ားမွာ ပီဘိကေလးမငယ္ေလးသာ ျဖစ္ပါသည္။ အေဒၚ၏ အလိုိုလိုက္မႈေၾကာင့္ မထင္ရင္ မထင္သလို စိတ္ေကာက္တတ္ေသာ္လည္း စိတ္ေျပလြယ္ သည္။

            ကေလးဘ၀မွစ၍ မိဘႏွင့္ မေနခဲ့ရသျဖင့္ သူ႕အေပၚ တြယ္တာေနေၾကာင္းလည္း သူသတိထားမိသည္။

            အခ်ိန္ကာလသည္ ရစ္ဖြဲ႕တတ္ေသာ သံေယာဇဥ္ႀကဳိးကုို ခိုင္မာေစသည္။ ေလးလမွ်ေသာ အခ်ိန္သည္ သူႏွင့္မီၾကားရွိ သံေယာဇဥ္ကို ေကာင္းစြာေႏွာင္တြယ္မိေစရန္ လံုေလာက္ခဲ့သည္။ ကာလမ်ားစြာ ေျခာက္ေသြ႕ခဲ့ေသာ သူ႕ဘ၀သည္လည္း တျဖည္းျဖည္း စိုျပည္လာေၾကာင္း သတိထားမိသည္။

            မၾကာမီ ႏွစ္၀က္အစမ္းစာေမးပြဲေျဖရေတာ့မည္ျဖစ္၍ ကေလးမမွာ အသည္းအသန္ စာၾကည့္ေနရရွာသည္။ ထင္းရွဴးပင္ေအာက္သို႔ သူ႕ထက္ပင္ ေစာေရာက္ၿပီး စာက်က္ေနတတ္သည္။ စိတ္ဓာတ္ျပင္းထန္လွေသာ သူမကို သူပင္အံ့ၾသယူရသည္။ ကေလးမ၏ စာေမးပြဲအတြက္ သူကိုယ္တိုင္လည္း မအားမလပ္ႏိုင္ေအာင္ရွိသည္။ ေမးခြန္းေဟာင္းမ်ား ရွာေဖြရျခင္း၊ ေမးႏိုင္ေသာ ေမးခြန္း ပုံစံမ်ားကို မွတ္စုထုတ္ရျခင္းတို႔ေၾကာင့္ သူမထက္ပင္ အလုပ္မ်ားရသည္။ မီႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ တက္ႁကြလြန္းေနတတ္ေသာ သူ႕အျဖစ္ကုိ ရယ္ခ်င္ေနမိရျပန္သည္။

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

            ယေန႔ မီတို႔ ပထမဆံုးဘာသာေျဖသည္။ ျဖစ္ခ်င္စိတ္ ျပင္းထန္လြန္းေသာ သူမအတြက္ သူစိတ္ပူ၍မဆံုး။ “ စိတ္ေအးေအးထားၿပီးေျဖေနာ္ ” ဟု အထပ္ထပ္ မွာၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း စိတ္မ ေအးႏိုင္သည္မွာ သူကိုယ္တိုင္ျဖစ္သည္။

            မနက္လင္းကတည္းက သူေယာင္ခ်ာခ်ာျဖစ္ေနသည္။ အိပ္ယာထၿပီး သြားတိုက္၊ ပလုပ္က်င္းရုံက်င္းၿပီး ေရခ်ဳိးခန္းထဲက ထြက္သည္။ အျပင္ေရာက္မွ မ်က္ႏွာမသစ္ရေသးေၾကာင္း သတိရၿပီး ေရခ်ဳိးခန္းတြင္းသို႔ ျပန္၀င္ရသည္။

            မနက္စာ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ရာတြင္ ေကာ္ဖီမႈန္႔ကို ဇြန္းအျပည့္ထည့္ၿပီး ႏို႔ဆီမထည့္မိ။ ထမင္းစားပြဲတြင္ထိုင္ၿပီး ေကာ္ဖီေသာက္မွ ေပါ့ရႊတ္၊ ခါးသက္ေသာ အရသာကို သတိထားမိသည္။ ေကာ္ဖီကို ရွက္ရွက္ႏွင့္ က်ိတ္မွိတ္ၿမဳိခ်ေသာအခါ ရင္ထဲတြင္ ခ်ဳိျမေနသေယာင္ ခံစားရသည္။

            လုပ္သမွ်ကိုင္သမွ် မွားယြင္းေနမည့္ သူ႕အျဖစ္ကို သတိထားမိၿပီး ၿခံထဲဆင္းထိုင္သည္။ လူက ၿငိမ္သြားမွ စိတ္က ပို၍မၿငိမ္မသက္ ျဖစ္ျပန္သည္။ စာေျဖခန္းထဲရိွ ကေလးမ၏ ပံုရိပ္ကို နာရီ တၾကည့္ၾကည့္ႏွင့္ မွန္းဆေနမိသည္။ ေျဖႏိုင္ပါေစဟူေသာ ဆႏၵျဖင့္ ရင္သည္ လႈိက္ခုန္၏။ စိတ္ပင္ပန္းစြာျဖင့္ ပန္းပင္မ်ားကို ေရေလာင္းသည္။ စိတ္ႏွင့္လူက မကပ္။ သတိထားမိခ်ိန္တြင္ ပန္းပင္ သည္ ေရအရွိန္ျဖင့္ အျဖစ္ေဖြးေဖြးပင္ ေပၚေနေခ်ၿပီ။

            သူ စိတ္ညစ္ညဴးစြာျဖင့္ ေရပိုက္ကို ပစ္ခ်ၿပီး အ၀တ္လဲကာ ထင္းရွဴးပင္ရွိရာ လြင္ျပင္ဆီသို႔ အျမန္္ေလွ်ာက္သြားသည္။ နာရီကိုၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ကေလးမစာေမးပြဲအခ်ိန္ေစ့ရန္ နာရီ၀က္ သာသာ က်န္ေနေသးသည္။ ထိုင္လို္က္၊ ထလိုက္၊ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္ျဖင့္ တစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ ေမွ်ာ္လိုက္ရသည္။

            အေ၀းမွ တေရြ႕ေရြ႕လာေနေသာ သူမကိုျမင္ရလွ်င္ သူထိုင္ေနရာမွ ထ၍ရပ္သည္။ သူမဆီ ေလွ်ာက္သြားသည္။ လူခ်င္းသဲကြဲစြာ ျမင္ျမင္ခ်င္း “ ေျဖႏိုင္လား ကေလး ” ဟု သူေမးသည္။ “ အိုေကတာေပါ့ ဦးရဲ႕ ” ဟု သူမ ေျဖသည္။ ထင္းရွဴးပင္ဆီသို႔ ေလွ်ာက္လာၾကရင္း သူမထံမွ ေမးခြန္းကို သူယူၾကည့္သည္။ ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ေအာင္ စိတ္လႈပ္ရွားေနေသာ သူ႔ကို သူမ ၾကည့္သည္။

            “ ဦးက မီ့ကိုသာ ေျပာေနတယ္။ ဦးကျဖင့္ အရမ္းစိတ္လႈပ္ရွားေနၿပီးေတာ့ . . . ”

            “ ကေလးအတြက္ စိုးရိမ္လို႔ပါ ” ဟု သူေျဖရင္း ထင္းရွဴးပင္ေအာက္တြင္ ထိုင္သည္။ “ မနက္ျဖန္ ေျဖရမယ့္ဘာသာ ၾကည့္ရေအာင္ ” သူမထံမွ စာအုပ္မ်ားကို သူလွမ္းယူရင္း ေျပာသည္။

            ေဆာင္းအ၀င္ေလေအးက သူတို႔ႏွစ္ဦးကို ညင္သာစြာ တိုက္ခတ္ၾကည္စယ္သြားေလသည္။

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

            “ ဦး . . . မီ ေလးဘာသာ ဂုဏ္ထူးပါတယ္ . . . ”

            သူ႕ထံသို႔ အေျပးလာရင္း မီေျပာသည္။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈသည္ သူမမ်က္ႏွာေပၚတြင္ အတိုင္းသား ေပၚ၏။ သူမထက္ မေလ်ာ့ေသာ ပီတိျဖင့္ သူထရပ္သည္။ ခ်ီးက်ဴးရန္ စကားလံုးသည္ အလြယ္ႏွင့္ ပင္ ရွာမရ။

            “ ဦး . . . မီ့ကို ဆုခ်ရမယ္ေနာ္ ” ဟူေသာ သူမ၏ ေတာင္းဆိုသံမဆံုးခင္ “ ကေလးကို ဆုခ်ရမယ္ ” ဟု သူေျပသည္။ စကားခ်င္း ထပ္လုနီးပါး ျဖစ္သြားေသာေၾကာင္း သူမရယ္ေလသည္။ တစ္ပတ္ေက်ာ္ ပင္ပန္းထားသျဖင့္ ကေလးမ အနည္းငယ္ ေဖ်ာ့ေတာ့ေနရွာသည္။ အိပ္ေရးပ်က္ထားေသာ မ်က္လံုးမ်ားထဲတြင္မူ ရိုးသား၍ အျပစ္ကင္းစင္ေသာ အလွကို ျမင္ေနရ၏။

            “ ဦး Final မွာ ဒီလိုပဲ ေျဖႏိုင္ရင္ မီ ေဆးေက်ာင္းတက္လို႔ ရၿပီေပါ့ေနာ္ . . . ”

            သူမ၏ ေမးခြန္းအဆံုးတြင္ သူ၏ ဆရာ၀န္အျဖစ္ကို သတိရသည္။ သိကၡာမလံုစြာၿပံဳးရင္း သူေခါင္းညိတ္မိသည္။ တစ္စံုတစ္ခုကို ေတြးေတာဟန္ျဖင့္ သူမ ၿငိမ္သက္သြားျပန္သည္။

            ႏွင္းစက္အခ်ဳိ႕ ထင္းရွဴးပင္ထက္မွ ေႁကြက်လာၾကေလ၏။

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

            ေနာက္တစ္ရက္တြင္ လက္ေဆာင္ပစၥည္းတစ္ထုပ္ျဖင့္ ထင္းရွဴးပင္ေအာက္မွ သူမကို သူေစာင့္သည္။ မၾကာခင္ သူမ အေျပးေရာက္လာသည္။ သူ႕လက္တြင္းမွ လက္ေဆာင္ဗူးကို ျမင္လွ်င္ “ ဦးက ကတိတည္သားပဲ ” ဟု ေျပာေလသည္။

            “ ဦးရဲ႕ လက္ေဆာင္ကို ကေလး မရယ္ရဘူးေနာ္ ”

            ေျပာရင္း လက္ေဆာင္ကို သူမလက္ထဲ ထည့္သည္။ သူမက “ ဟုတ္ကဲ့ပါ ” ဟု ဆုိရင္း လက္ေဆာင္ဗူးကို ပတ္ထားေသာ ဖဲႀကဳိးကို ျဖည္သည္။ လက္ေဆာင္ကို ျမင္ရလွ်င္ သူမ မည္သို႔ တံု႔ျပန္မည္ကို သိလိုေဇာျဖင့္ သူမမ်က္ႏွာကို သူဖတ္ေနမိသည္။

            ပက္ကင္စကၠဴကိုခြာၿပီး ဗူးကို သူမ ဖြင့္သည္။ စနစ္တက်ေခြထည့္ထားေသာ နားၾကပ္ကို ျမင္လွ်င္ သူမမ်က္ႏွာ တည္သြားသည္။ နားၾကပ္ကို ထုတ္ယူရင္း သူ႕ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္သည္။

            “ ဦးရဲ႕လက္ေဆာင္ကို ႀကဳိက္ရဲ႕လား ” ဟု သူေမးမိသည္။

            “ ေက်းဇူးပဲ ဦး ” ဟုဆိုရင္း နားၾကပ္ကို လည္ပင္းတြင္ သိုင္းသည္။ ရည္မွန္းခ်က္ႀကီးလြႏ္းသူ၏ မ်က္ႏွာကို သူၾကည့္ရင္း “ ဒီလိုဆိုေတာ့ ကေလးက ဆရာ၀န္နဲ႔ တူသားပဲ ” ဟု စိတ္ကို ေဖာ့ေပးသည္။

            “ ဒါေပမယ့္ ဆရာ၀န္နဲ႔မတူတဲပ ဆရာ၀န္ရွိေသးတယ္ ” ဟု သူမ ဆိုသည္။ လံုး၀မထင္မွတ္ေသာစကား . . . ။ သူ႕ရင္ထဲတြင္ နင့္ခနဲ ခံစားလိုက္ရသည္။ အၾကည့္ကို သူမထံမွ အေ၀းရွိ ေတာတန္းဆီသို႔ သူလႊဲယူလိုက္သည္။ ညွဳိးသြားေသာ သူ႕မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရင္း

            “ ဦး မီ့ကို စိတ္ဆိုးသြားသလားဟင္ . . .  ”

            သူမ စိုးရိမ္တႀကီး ေမးသည္။ သူညင္သာစြာ ေခါင္းရမ္းသည္။

            “ တစ္ေန႔မွာ လူနာတိုင္း အားကိုးရတဲ့ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ မီႀကဳိးစားပါ့မယ္လို႔ ဦးကို ကတိေပးပါတယ္ . . . ”

            ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားျဖင့္ ျပန္သားေသာ ေလသံ။

            သူ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ခိုးရွဳိက္ရင္း သူမဆီသို႔ မ်က္ႏွာမူသည္။

            “ ကေလး ေအာင္ျမင္မွာပါ ” ဟု သူခိုင္မာစြာ အားေပးသည္။။ သူနားထဲတြင္မူ “ လူနာတိုင္း အားကိုးရတဲ့ ဆရာ၀န္ ” ဟူေသာ ကေလးမ၏ စကားလံုးမ်ားသည္ ပဲ့တင္ထပ္လွ်က္ . . .

            ေဆာင္းသည္ အေအးဓာတ္အခ်ဳိ႕ကို သယ္လာသည္။

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

အပိုင္း ( ၃) ကိုလည္း အားေပးၾကပါဦး . . .