အစိမ္းရင့္ေရာင္ အလြမ္း ( ၃ ) . . .

 

 အပိုင္း( ၂ ) မွ အဆက္ . . .

            နာရီလက္တံတို႔က ပံုမွန္လည္ပတ္ေနၾကသည္။ ျပကၡဒိန္တစ္ရြက္ႏွင့္တစ္ရြက္ အေျပာင္းတြင္ ရာသီဥတုသည္ ပံုမွန္ေျပာင္းလဲ၏။ ထင္းရွဴးပင္ေအာက္ရွိ သူတို႔၏ စာၾကည့္၀ိုင္းေလးကား မေျပာင္းမလဲရွိသည္။

            မီသည္ ေတြ႕စကထက္ အနည္းငယ္ တည္ၿငိမ္လာသည္။ မၾကာမၾကာ စိတ္ေကာက္တတ္ေသာ အက်င့္သည္ ေပ်ာက္လုလု။ တစ္ခါတစ္ရံမွသာ ထံုးစံမပ်က္ စိတ္ေကာက္တတ္သည္။ ကေလးမကဲ့သို႔ပင္ ေျပာင္းလဲလာေသာ သူ႕အျဖစ္ကိုလည္း သတိထားမိသည္။ ေတြ႕စက သူမ စိတ္ေကာက္လွ်င္ သူစိတ္ညစ္ေလ့ရွိေသာ္လည္း ယခုမူ မီစိတ္ေကာက္ေျပေအာင္ ေခ်ာ့ရသည့္ကို သူ ေပ်ာ္ေနတတ္ၿပီ။

            အထူးဆန္းဆံုးမွာ ပစ္ပယ္ထားခဲ့ေသာ ေဆးစာအုပ္မ်ားကို တစ္ခါတစ္ခါ ေကာက္ဖတ္မိလာျခင္း ျဖစ္သည္။

            စာက်က္ရင္း ၿငီးေငြ႕လာေသာအခါမ်ဳိးတြင္ မီက ဆရာ၀န္မ်ားအေၾကာင္းကို စိတ္၀င္တစား ေမးတတ္သည္။ ထိုအခါ သူ႕အေတြ႕အႀကံဳမ်ား၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ အေတြ႕အႀကံဳမ်ားအေၾကာင္း ကို ေျပာျပရေလသည္။ သူ႕ကို ေလးစားအားက်စြာ ေငးၾကည့္ရင္း နားေထာင္ေနတတ္ေသာ မီမ်က္၀န္းမ်ား၏ စိုးမိုးမႈေအာက္တြင္ သူ၏ဆရာ၀န္ဘ၀တြင္ ျပန္လည္ေပ်ာ္၀င္စ ျပဳလာသည္။

            သူႏွင့္မီတို႔၏ သံေယာဇဥ္သည္လည္း အခ်ိန္ႏွင့္အမွ် ႀကီးမားလာသည္။ သူေနာက္က်ေသာ ေန႔မ်ားတြင္ မီသည္ ထင္းရွဴးပင္ေအာက္မွေန၍ သူအလာကို လည္တဆန္႔ဆန္႔ျဖင့္ ေမွ်ာ္ေနတတ္ သလို၊ မီေနာက္က်လွ်င္လည္း စိတ္ပင္ပန္းစြာျဖင့္ သူေမွ်ာ္ရေလ့ရွိသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ သူကသာ ေစာစီးစြာ သြားေလ့ရွိသည္။ သူေနာက္က်လွ်င္ မီတစ္ေယာက္ စိတ္ပင္ပန္းစြာျဖင့္ ေမွ်ာ္ေနရမည္ကို   သူမျမင္ရက္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းဆင္းလွ်င္ဆင္းခ်င္း အ၀တ္လဲၿပီး ကသုတ္ကရက္ ေျပးတက္လာေသာ သူမကိုျမင္ေသာ အခ်ိန္ေလးတြင္ သူ႕ရင္သည္ ခ်မ္းေျမ႕ေအးခ်မ္းသြား ေၾကာင္း ၀န္ခံမိသည္။

            သူ႕ဘ၀သည္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ အဓိပၸာယ္ရွိလာေလ၏။

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

            အတန္းတင္စာေမးပြဲမေျဖမီ တစ္လအလိုတြင္ မီသည္ သူမ၏ မေျပာင္းလဲေသာ ဘ၀ပန္းတိုင္အေၾကာင္း သူ႕ကို တိုင္တည္ျပန္သည္။ အရြယ္ႏွင့္မမွ်ေသာ သူမ၏ ျဖဴစင္သည့္ စိတ္ထားကို သူအံ့ၾသေလးစားရသည္။

            “ ဦးရယ္ . . .  မီေတာ့ ေရာဂါေ၀ဒနာ ခံစားေနရတဲ့လူေတြကိုျမင္ရင္ သိပ္သနားတယ္။ အခ်ိန္လြန္မွ ေဆးရုံေရာက္လာၿပီး မဆံုးသင့္ဘဲ ဆံုးသြားရတဲ့ လူနာေတြအေၾကာင္းၾကားရင္ မီ အရမ္း ၀မ္းနည္းတယ္။ ဆရာ၀န္မေရာက္ ေဆးမရွိတဲ့ ျပည္နယ္ေတြက တိုင္းရင္းသားေတြဆို ဘယ္လိုမ်ားေနၾကမလဲ မသိဘူးေနာ္။ မီသာ ဆရာ၀န္ျဖစ္ရင္ အဲဒီေဒသေတြကို သြားမယ္။ ဦး လိုက္ခဲ့ေနာ္ ”

            သူ႕ကို အားကိုးတႀကီး ေမာ့ၾကည့္ရင္း တတြတ္တြတ္ေျပာေနေသာ သူမကိုၾကည့္ရင္း သူ႕ရင္ထဲတြင္ ေ၀ဒနာတစ္ရပ္ကို ခံစားလာရသည္။ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္က ဘ၀ကို တန္ဖိုးမဲ့စြာ ျဖတ္သန္းကုန္ဆံုးေနခ်ိန္တြင္ ရည္မွန္းခ်က္ႀကီးမားေသာ ကေလးမတစ္ေယာက္က အမ်ားအတြက္ စဥ္းစားေနသည္။ ဆရာ၀န္အျဖစ္ကို ရရွိၿပီးသူက မိမိအလုပ္ႏွင့္တာ၀န္ကို တန္ဖိုးမထားဘဲေနစဥ္ ေဆးေက်ာင္းတက္ရန္ပင္ မေသခ်ာေသးေသာ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္က ဆရာ၀န္ဘ၀ကို ျမတ္ႏိုးေတာင့္တစြာျဖင့္ အမ်ားအက်ုဳိးေဆာင္ရန္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ေနသည္။ မီ တစ္ခါက ေျပာခဲ့ ဖူးေသာ “ လူနာတိုင္းက အားကိုးရတဲ့ ဆရာ၀န္ ” ဟူသည့္ စကားလံုးမ်ားသည္ သူ႕ရင္ကို အရွိန္ျပင္းစြာျဖင့္ ၀င္ေဆာင့္သည္။ ရွက္ျခင္းသည္ သူ႕တစ္ကိုယ္လံုးကို သိပ္သည္းစြာ ပ်ံ႕ႏွံ႕လာ၏။

            “ ဦး လိုက္ခဲ့မယ္ မီ ”

            “ တကယ္ ! ” အံ့ၾသ၀မ္းသာမႈသည္ ကေလးမ၏ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ အထင္းသားေပၚသည္။ “ မီ အရမ္း၀မ္းသာတာပဲ ဦးရယ္ ” ဟု တုန္ယင္စြာ ေျပာေလသည္။

            “ မီက ဦးကို လူနာတိုင္းက အားကိုးရတဲ့ ဆရာ၀န္ ျဖစ္ေစခ်င္တာ ” မ်က္ရည္မ်ားက်လွ်က္ မီက ဆိုသည္။

            မီ့လက္အစံုကို သူဆုပ္ကိုင္ အားေပးရင္း “ ဦး ကတိေပးပါတယ္ ကေလးရယ္ ” ဟု ခိုင္မာစြာ ဆိုမိသည္။

            ထင္းရွဴးပင္ေပၚမွ ဥၾသတြန္သံကို ၾကားရ၏။

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

            အခ်ိန္သည္ ေမ့ေလ်ာ့ထားျခင္းခံရလွ်င္ လ်င္ျမန္စြာ ကုန္ဆံုးသည္။ အ.ပ.ထ စာေမးပြဲသည္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ အနားေရာက္လာ၏။ ဘာသာရပ္တိုင္းကုိ ေက်ညက္စြာ ေလ့လာထားၿပီးျဖစ္၍ ကေလးမတြင္ ယံုၾကည္ခ်က္အျပည့္ႏွင့္ ျဖစ္ေနသည္။

            တစ္ႏွစ္တာလံုး ပံုမွန္စာၾကည့္ခဲ့ေသာ အက်ဳိးေၾကာင့္ စာေမးပြဲကို မီေကာင္းစြာ ေျဖဆိုႏိုင္ခဲ့သည္။ တစ္ဘာသာေျဖၿပီးသြားတိုင္း ရႊင္ျမဴးေနေသာ ကေလးမ၏ မ်က္ႏွာကို ျမင္ရတိုင္း သူ႕ရင္တြင္ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ရေလသည္။

            မီက စာေမးပြဲကို တည္ၿငိမ္စြာေျဖေနသေလာက္ သူက ပ်ာေနေအာင္ စိုးရိမ္ေနမိျပန္သည္။ ေခတ္ပညာတတ္တစ္ေယာက္အေနျဖင့္ မယံုၾကည္ခဲ့ေသာ္လည္း သူမ စာေမးပြဲကို ထူးခၽြန္စြာ ေျဖဆိုႏိုင္ရန္ ယၾတာမ်ဳိးစံု သူေခ်ျဖစ္သည္။ ထိုအေၾကာင္းကို ရွက္ရွက္ျဖင့္ မီ့ကို ေျပာျပမိလွ်င္ သူမက အားနာစြာၿပံဳးရင္း “ ဦးက ကေလးက်ေနတာပဲ ” ဟု ဆိုေလသည္။

            မီစာေမးပြဲေျဖေနစဥ္အတြင္း ျပည္နယ္မ်ားတြင္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္လိုေၾကာင္း က်န္းမာေရး၀န္ႀကီးဌာနသို႔ သူေလွ်ာက္လႊာတင္သည္။ ထိုအေၾကာင္းကို မီ့အား မေျပာေသး။ တရား၀င္ခန္႔စာ ရမွ သူမ အံ့ၾသသြားရန္ ဖြင့္ေျပာမည္ စိတ္ကူးသည္။

            သူ ဂဏာမၿငိမ္စြာ၊ ပူပန္စြာျဖင့္ပင္ သူမ၏ စာေမးပြဲ ၿပီးသြားခဲ့သည္။ ေအာင္ျမင္သူ၏ အေပ်ာ္သည္ သူ႕ထံသို႔ပါ ကူးစက္လာ၏။ “ ဦးကို မီေက်းဇူးတင္တယ္ ” ဟု အထပ္ထပ္ေျပာေလသည္။ “ ဦးကို ကန္ေတာ့ပါရေစ ” ဆိုၿပီး ေနာက္ဆံုးဘာသာ ေျဖၿပီးေသာေန႔က သူ႔ကို က်ဳံ႕က်ဳံ႕ထိုင္ကာ ကန္ေတာ့သည္။ သူ႕ရင္တြင္ ေျပာမျပႏိုင္ေအာင္ပင္ ၾကည္ႏူးရသည္။

            စာေမးပြဲၿပီးေသာ ေနာက္တစ္ရက္တြင္ မီတို႔အိမ္သို႔ ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ သူသြားသည္။ အတန္ငယ္က်ယ္၀န္းေသာ ၿခံထဲတြင္ ပန္းမ်ဳိးစံုတို႔ စိုက္ထားသည္။ မီတို႔အိမ္သည္ ပန္းခင္းတို႔အလယ္ရွိ တစ္ထပ္တိုက္ျပား လွလွေလး ျဖစ္သည္။ သူေရာက္သြားခ်ိန္တြင္ မီသည္ အခ်စ္ေတာ္ ေဘာ္ဘီႏွင့္ ပန္းခင္းထဲတြင္ ေျပးကစားေနသည္။ သူ႕ကိုျမင္လွ်င္ ၀မ္းသာအားရ တံခါး လာဖြင့္ေပးသည္။ “ ဦးက ဘာျဖစ္လို႔ လာမယ္ဆိုတာ ႀကဳိမေျပာတာလဲ ” ဟု အျပစ္တင္သည္။ “ ကေလး အံ့ၾသသြားေစခ်င္လို႔ ” ဟု သူေျဖသည္။

            “ အန္တီနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးမယ္ ” ေျပာရင္း သူ႕ကို အိမ္ဆီသို႔ မီေခၚသြားသည္။

            မီတို႔အိမ္၏ အလင္းအေမွာင္အယူအဆ၊ ပရိေဘဂထားသိုပံု၊ ဧည့္ခန္းအျပင္အဆင္တို႔က ပညာတတ္အသိုင္းအ၀ိုင္းမွျဖစ္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပေနသည္။

            မီ့အေဒၚသည္ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ တည္ၿငိမ္ရင့္က်က္ေသာ အမ်ဳိးသမီးႀကီးျဖစ္သည္။ သိမ္ေမြ႕ေသာ အၿပံဳးကို သူတံု႔ျပန္ရင္း အသက္ငါးဆယ္နီးပါးေလာက္ရွိၿပီဟု မ၀ံ့မရဲ ခန္႔မွန္းမိသည္။ သူ႕ကို ျမင္ျမင္ခ်င္း အမ်ဳိးသမီးႀကီးက

            “ မီေလး ေျပာေျပာေနတဲ့ ေဒါက္တာထင္တယ္ ” ဟု ေဖာ္ေရြစြာ ႏႈတ္ဆက္သည္။ “ ဟုတ္ကဲ့ ” ဟု သူေျဖသည္။ ရင္းႏွီးပြင့္လင္းေသာ ဆက္ဆံေရးေၾကာင့္ သူအေနမႀကံဳ႕။

            မီ့ကို သူမေမးျဖစ္ခဲ့ေသာ သူမ၏ မိဘမ်ားအေၾကာင္းကို မီ့အေဒၚက ေျပာျပသည္။ သူမေျခာက္လသမီးအရြယ္တြင္ပင္ ကားမေတာ္တဆျဖစ္မႈတစ္ခုေၾကာင့္ မိဘႏွစ္ပါးလံုး ကြယ္လြန္ၾက ေၾကာင္း သူသိရသည္။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ႏွင့္ မိဘမဲ့ျဖစ္ရေသာ မီ့ကို သူသနားမိသည္။

            အျပန္တြင္ သူ႕ကို ၿခံ၀အထိ လိုက္ပို႔ရင္း “ မနက္ျဖန္ မီ့ကို ဘုရားအစံုလိုက္ပို႔ ” ဟု မီပူဆာေလသည္။ “ စိတ္ခ် ” ဟု သူေျဖရင္း လွည့္ထြက္ခဲ့သည္။

            ေလအေ၀့တြင္ ရြက္၀ါအခ်ဳိ႕ ေႁကြက်လာၾကေလသည္။

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

            စာေမးပြဲၿပီးသြားေသာ္လည္း ထင္းရွဴးပင္ႀကီးေအာက္တြင္ သူတို႔ ပံုမွန္ပင္ ဆံုျဖစ္ၾကသည္။ မီသည္ သူ႔ကို ထင္သည္ထင္ပင္ပို၍ သံေယာဇဥ္တြယ္ေနေၾကာင္း သူရိပ္စားမိသည္။ သူမ၏ မရွိေတာ့ေသာ မိဘတို႔ေနရာတြင္ သူ႕ကို အစားထိုးၿပီး တြယ္တာေနသည္လား။ သို႔မဟုတ္ . . .

            ၄င္းကို ခြဲျခားဖို႔ သူ႕တြင္ အခြင့္အေရးမရွိပါ။

            သူကိုယ္တုိင္ကေရာ။ ကေလးမကို သံေယာဇဥ္ျဖစ္ေနေၾကာင္း သူ၀န္ခံသည္။ ထို႔ထက္ပို၍ . . .

            သူ ဆက္မစဥ္းစားခ်င္။ မစဥ္းစားသင့္ဟု သူယူဆသည္။

            ေႏြညေနခင္းတို႔သည္ ေန၀င္ခ်ိန္ရႈခင္းကို စုတ္တံျဖင့္ ဖမ္းယူရင္း ၀ါေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ျမက္ခင္းျပင္ေပၚတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ၾကရင္းျဖင့္ မသိမသာ ကုန္ဆံုးသြားၾကသည္။

            ထိုရက္မ်ားအတြင္း ေဆးပညာကို သူျပန္ေလ့လာျဖစ္သည္။ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ သံုးႏွစ္နီးပါးမွ် ထိေတြ႕မႈကင္းခဲ့ေသာ ပညာရပ္တို႔ကို အမ်ားအတြက္ဟူေသာ အသိျဖင့္ ျပန္ေလ့လာျခင္းေၾကာင့္ မူလထက္ပင္ မ်ားစြာတိုးတက္လာေၾကာင္း သတိထားမိသည္။ သူ၏ ဆရာ၀န္ဘ၀သည္ အားသစ္အင္သစ္တို႔ျဖင့္ အသင့္ျဖစ္ေနေပၿပီ။

            ရည္မွန္းခ်က္ႀကီးေသာမီအတြက္ ေကာင္းႏိုးရာရာ ေဆးပညာစာအုပ္မ်ားကိုလည္း သူစုေဆာင္းျဖစ္သည္။

            မီတို႔ေအာင္စာရင္းထြက္ရန္ တစ္ပတ္အလိုတြင္ သူ႕ထံသို႔ က်န္းမာေရး၀န္ႀကီးဌာနမွ အေၾကာင္းၾကားစာ ေရာက္လာသည္။ ဘာအံၿမဳိ႕နယ္တြင္းရွိ တိုက္နယ္ေဆးရုံတစ္ရုံတြင္ လထဆရာ၀န္ အျဖစ္ ခန္႔ထားေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကားစာ ျဖစ္သည္။ ထိုအေၾကာင္းကို ထိုညေနတြင္ မီ့ကို သူေျပာျပသည္။

            “ ဒီေန႔ ကေလးကို ၀မ္းသာစရာအေကာင္းဆံုး အေၾကာင္းအရာတစ္ခု ေျပာစရာရွိတယ္ ”

            “ ဘာကိစၥလည္း ဦး ” သူ႕ကို ေခါင္းေထာင္ၾကည့္ရင္း ေမးသည္။

            အေၾကာင္းၾကားစာကို သူမလက္ထဲ သူထည့္သည္။ သူ႕မ်က္ႏွာကို နားမလည္သလိုၾကည့္ရင္း စာရြက္ကို သူမ ဖတ္သည္။ ဖတ္ေနရင္းမွပင္ စာရြက္ကိုင္ထားေသာ လက္အစံုတို႔ တုန္ယင္ လာၾက၏။

            “ တကယ္ေနာ္ . . . ဒါ . တကယ္ေနာ္ . ဦး . . .၊ မီ ၀မ္းသာလိုက္တာ ဦးရယ္ . . . ”

            အံ့ၾသ၀မ္းသာမႈျဖင့္ သူမ၏ အသံသည္ တုန္ခါေန၏။ “ ကေလး စာေမးပြဲေျဖေနတုန္း ဦးေလွ်ာက္လုိက္တာ ” ဟု သူေျပာသည္။

            “ ဦးက အရင္သြားႏွင့္ေပါ့၊ မီ ေနာက္ကလိုက္ခဲ့မယ္ေလ ” ရႊင္ျမဴးေသာေလသံ။

            တစ္စံုတစ္ခုကို သတိရသြားသလို ရုတ္တရက္ သူမေတြသြားသည္။ မ်က္ႏွာ တစ္ခ်က္ညွဳိးသြားသည္ကို သူသတိထားမိသည္။

            “ မီတို႔ႏွစ္ေယာက္ ခြဲရေတာ့မွာေပါ့ေနာ္ ” ဟု ေငးရင္းမွ ေျပာသည္။

            “ ဦး စာေရးမွာေပါ့ ကေလးရဲ႕၊ ခြင့္ရတိုင္း ျပန္လာမယ္ေလ ” ဟု သူႏွစ္သိမ့္သည္။

            “ မီ ဦးနဲ႔မခြဲခ်င္ပါဘူး ဦးရယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္အျဖစ္နဲ႔ လူနာေတြအနားမွာ ဦးရွိေနတာကို မီ ပိုျမင္ခ်င္တယ္ ”

            သူမရင္ထဲမွလာေသာ စကားျဖစ္ေၾကာင္း သူခံစားမိသည္။ တကယ္ဆိုလွ်င္ သူမႏွင့္ ခြဲခြာရမည့္အျဖစ္ကို သူလည္း မလိုလားပါ။ သို႔ေသာ္ သူသည္ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနေလၿပီ။ လူနာတိုင္းအတြက္ ၂၄ နာရီပတ္လံုး တာ၀န္ရွိသူလည္း ျဖစ္သည္။ ပုဂၢလိကေ၀ဒနာသည္ ပရဟိတကိစၥတြင္ ေဘးဖယ္ထားရမည့္အရာဟု သူနားလည္သည္။ သို႔ေသာ္ သူလည္း လြမ္းတတ္ပါသည္။

            “ ဦး ဘာေတြ ေတြးေနတာလဲ။ ဘယ္လူနာကို ဘယ္လုိကုလိုက္မယ္ သ-လိုက္မယ္နဲ႔ ေတြးၾကည့္ေနတာ မဟုတ္လား။ မီေရာက္လာလို႔ကေတာ့ ဦးလူနာေတြအကုန္ မီ့ဆီေရာက္ေအာင္ကို ကုပစ္မွာေနာ္ ”

            ရယ္စရာျဖင့္ သူတပါး၏စိတ္ကို ေဖာ့ေပးတတ္ေသာ အတတ္ကို မီလည္းတတ္ေျမာက္ေနေၾကာင္း သူသတိထားမိသည္။

            မည္သို႔ပင္ဆိုေစ မီေအာင္စာရင္းထြက္ၿပီးေနာက္ေန႔တြင္ တာ၀န္က်ရာသို႔ သူသြားရေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း သူမကို မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါ။ မၾကာခင္ ခြဲရေတာ့မည္ဆိုေသာ အသိေၾကာင့္ သူတုန္လႈပ္မိေသာ္လည္း သူမ မရိပ္မိေအာင္ ပိရိစြာ ဟန္ေဆာင္ႏိုင္ခဲ့သည္။

            အေ၀းဆီမွ ဥၾသတြန္သံ ၾကားရျပန္၏။

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

အပိုင္း ( ၄ ) ကိုလည္း အားေပးၾကပါဦး . . .