အစိမ္းရင့္ေရာင္ အလြမ္း . . .

ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ 

ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ နားခ်ိန္ေတြရေနသလို စာေတြလည္း ေရးျဖစ္ေနေပမယ့္ ပို႔စ္ဘ၀ကိုေတာ့ တစ္ခုမွ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ ေရာက္မလာခဲ့ပါ။ ဗီရိုတစ္လံုးစာ စာေႁကြးေတြကို အင္တိုက္အားတိုက္ ဖတ္ျဖစ္ေနရင္း တစ္ေန႔ေတာ့ ေဆးေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စုၿပီးထုတ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ၀ထၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္တစ္အုပ္ကို ျပန္လွန္ျဖစ္ပါေလေရာ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္ ႏွစ္ခုနီးပါး၊ အသက္အရြယ္ ႏုစဥ္တုန္းက ေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကိုယ့္၀ထၳဳတိုကို ဒီအသက္အရြယ္ေရာက္မွ ျပန္ဖတ္ေတာ့ နည္းနည္း ခပ္ရွက္ရွက္ခံစားရပါရဲ႕။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အႏွီအသက္၊ အႏွီအရြယ္ ဆိုတာကလည္း အခ်စ္သရဏံဂစၧာမိၾကတာခ်ည္းမို႔ ေမာင္ဟန္ၾကည္ေပါက္စလည္း အမ်ားနည္းတူ အခ်စ္၀ထၳဳပဲ ေရးျဖစ္သကိုး။ ၀ထၳဳတိုဆိုတာ လူထု၊ လူတန္းစားကို ကိုယ္စားျပဳရမယ္၊ လူထုနဲ႔ တသားတည္းျဖစ္ရမယ္ဆိုတဲ့ စံေတြ၊ ေဘာင္ေတြထဲမွာလည္း ဘယ္၀င္လိမ့္တုန္း။

            ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဆာင္းပါးနဲ႔ ကဗ်ာပဲ အားသန္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္မွာ ကိုးတန္းေက်ာင္းသားဘ၀က ၿမဳိ႕နယ္စာေပနဲ႔ စာနယ္ဇင္းက လုပ္တဲ့ စာဆိုေတာ္ေန႔ အထိမ္းအမွတ္ ၀ထၳဳတိုၿပဳိင္ပြဲမွာ ဆုရခဲ့တဲ့ “ ေစတနာပန္းနံ႔ သင္းပ်ံ႕လႈိင္ ” ဆိုတဲ့ ၀ထၳဳတိုတစ္ပုဒ္ရယ္၊ ဒီတစ္ပုဒ္ရယ္ စုစုေပါင္းမွ ၀ထၳဳတိုႏွစ္ပုဒ္ပဲ ေရးျဖစ္ခဲ့တာမို႔ အမွတ္တရအျဖစ္ စာျပန္စီၿပီး ပို႔စ္အျဖစ္ တင္ျဖစ္လိုက္ပါတယ္။ ဒီ၀ထၳဳ သေႏၶတည္တဲ့ ကာလနဲ႔ ဒီဘက္ကာလ ၾကားထဲမွာ နည္းပညာ တိုးတက္မႈေတြ၊ လူေတြရဲ႕ စိတ္ပိုင္းနဲ႔ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ေျပာင္းလဲမႈေတြ အမ်ားႀကီး ျဖတ္သန္းခဲ့တာမို႔ တစ္ခ်ဳိ႕အခ်က္အလက္ေတြကို ဒီဘက္ေခတ္မ်က္လံုးနဲ႔ၾကည့္ရင္ေတာ့လည္း သဘာ၀ယုတၱိကေန ကင္းကြာေကာင္း ကင္းကြာႏုိင္ပါရဲ႕။ ဒါေၾကာင့္ ဒီ၀ထၳဳတိုကို မဖတ္ခင္မွာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ၀န္းက်င္ဆီေရာက္ေအာင္ ကိုယ့္စိတ္ကို ျပန္ပို႔ၿပီးမွဖတ္ရင္ ပိုၿပီးအဆင္ေျပမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိပါသဗ်ား။

ဒီ၀ထၳဳကိုေရးျဖစ္တာက သူငယ္ခ်င္းေတြစုၿပီး ၀ထၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္ထုတ္ဖို႔ ေရးျဖစ္တာမို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္က သိပ္မဆန္းလွေပမယ့္ ေရးခ်င္တာကတျခား ေရးမိတာကတလြဲ ျဖစ္သြားတာကေတာ့ ထူးဆန္းပါရဲ႕။ ဇာတ္ကိုစတည္ၿပီး ႏွစ္ခန္းေလာက္အၾကမ္းေလာင္းေနတုန္းကေတာ့ ကိုယ္တည္ထားတဲ့ လမ္းေၾကာင္းအတိုင္း ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ သြားေနေပမယ့္။ သံုးခန္းေျမာက္လဲေရာက္ေရာ တည္ထားတဲ့အတိုင္း မဟုတ္ေတာ့ဘဲ သူသြားခ်င္ရာ သြားပါေလေရာ။ စာေရးဆရာႀကီးေတြေျပာတဲ့ ကုိယ့္ဇာတ္ကို ကိုယ္မႏိုင္ဘူးဆိုတာ ဒါမ်ဳိးပဲ ျဖစ္မယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဒါနဲ႔ပဲ သူသြားတဲ့အတိုင္း ေနာက္ကေနေမွးလိုက္သြားလိုက္တာ “ အစိမ္းရင့္ေရာင္ အလြမ္း ” ျဖစ္သြားေရာ ဆိုပါစို႔။ မနက္ ၈ နာရီေလာက္က စာေရးစားပြဲမွာထိုင္ၿပီး တစ္ထိုင္တည္းေရးခ်လိုက္တာ ညေန ၃ နာရီေလာက္မွာ အၿပီးသတ္လိုက္ႏိုင္တာမို႔ အထစ္အေငါ့မရွိဘဲ ေရးျဖစ္သြားတဲ့ ၀ထၳဳလို႔လည္း ဆိုႏိုင္ပါရဲ႕။ ၀ထၳဳတိုေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ ထားေပမယ့္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ စာလံုးေရ တစ္ေသာင္းႏွစ္ေထာင္ထက္ မေက်ာ္သင့္ဘူးဆိုတဲ့ ( သူရိယကႏၲိ - ျမန္မာ၀ထၳဳတိုမ်ား၊ ဂႏၴေလာကမဂၢဇင္း၊ အတြဲ ၂၁၊ ဇြန္လ၊ ၁၉၃၅ ) ရဲ႕ အဆိုနဲ႔ မကိုက္ညီတာမို႔ ၀ထၳဳလတ္လို႔ ေခၚရင္လည္း ရေကာင္းရဲ႕လို႔ ယူဆမိပါေၾကာင္း။

အစိမ္းရင့္ေရာင္အလြမ္း

( ဟန္ၾကည္ )

            သူေနထိုင္ရာၿခံ၏ အေနာက္ဘက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းႏွင့္ က်ယ္ျပန္႔ေသာလြင္ျပင္တစ္ခု ရွိပါသည္။ ထိုလြင္ျပင္၏ အလယ္တြင္ သစ္ပင္တစ္ပင္ရွိသည္။ ျမင့္မား၍ စိမ္းစိုအုပ္ ဆိုင္းလွေသာ ထိုသစ္ပင္သည္ ရာသီဥတုဒဏ္ကိုမမႈ၊ ေလျပင္းကို အံတုၿပီး ထီးထီးမားမားရွိလွသည္။ လြင္ျပင္က်ယ္တြင္ အေဖာ္မဲ့စြာ တည္ရွိေသာ ထိုသစ္ပင္သည္ အထီးက်န္ဆန္သည္ဟု ထင္ရ ေသာ္လည္း . . .

            ထိုအရာသည္ ထင္းရွဴးပင္ တစ္ပင္ျဖစ္ပါသည္။

            ထိုေနရာတြင္ . . .

                        ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ ရွိခဲ့သည္

                        သူႏွင့္ သူမတို႔ စတင္ဆံုဆည္းခဲ့ၾကသည္

                        ႏႈတ္မဆက္ဘဲ သူမ ထြက္ခြာသြားခဲ့သည္

                        အလြမ္းမ်ားႏွင့္ သူက်န္ရစ္ခဲ့သည္

                                    ထိုသစ္ပင္သည္ . . .

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

            ေအးခ်မ္းဆိတ္ၿငိမ္ျခင္းကို ႏွစ္သက္ေသာ သူ႔အတြက္ ၿခံေနာက္လြင္ျပင္ရွိ ထင္းရွဴးပင္ေလးသည္ စိတ္အပန္းေျဖစရာ ေနရာျဖစ္သည္။ ထင္းရွဴးပင္ေအာက္ရွိ ျပန္႔ျပဴးေသာ ျမက္ခင္းျပင္ေပၚ တြင္ထိုင္၍ အေ၀းရွိ မႈန္ပ်ပ် ေတာတန္းကို ေငးၾကည့္ျခင္းသည္ သူ၏ညေနပိုင္းတာ၀န္တစ္ရပ္လို ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ေတာတန္းေလးအေပၚ၌ ေနမင္း ေမးတင္ေနေသာ မရိုးႏိုင္သည့္ ျမင္ကြင္းကို သူပန္းခ်ီဆြဲေလ့ရွိသည္။

            ထိုေနရာေလးသည္ သူ႕ဘ၀၏ အိုေအစစ္ျဖစ္သည္။

            တစ္ေန႔တြင္ သူ၏ အိုေအစစ္အတြင္းသို႔ ရုတ္တရက္ျဖင့္ သူမ ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။

            “ ဟဲ့ . . . ေဘာ္ဘီ ျပန္လာခဲ့ . . . ျဖဴေဖြး . . . ေဘာ္ဘီ . . .  ေဘာ္ဘီ . . .  မလုပ္နဲ႔ေလ . . . ေဘာ္ဘီ . . .ေဘာ္ဘီ . . . ”

စီစီညံညံ အသံႏွင့္အတူ စည္းခ်က္မညီေသာ ပံုရိပ္တစ္ခ်ဳိ႕ သူ႕ျမင္ကြင္းထဲသို႔ ၀င္လာသည္။ ေၾကာင္ျဖဴေလးတစ္ေကာင္ကို အေမြးဖြားဖြား ေခြးညဳိေလးတစ္ေကာင္က သဲႀကီးမဲႀကီး လိုက္ေနသည္။ ပိုင္ရွင္ျဖစ္ဟန္တူေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က တေၾကာ္ေၾကာ္ေအာ္ရင္း ေနာက္မွ အေျပးလိုက္လာေနသည္။

            လြင္ျပင္ကို ျဖတ္ေျပးလာေသာ ေၾကာင္သည္ သူ႕အနီးရွိ ထင္းရွဴးပင္ကို အားထားရာအျဖစ္ သတ္မွတ္လိုက္ပံုရသည္။ သူမင္သက္မိေနစဥ္တြင္ ေၾကာင္ျဖဴေလးသည္ သူ႕အနီးမွျဖတ္၍ ထင္းရွဴးပင္ေပၚသို႔ တြယ္ကပ္တက္သြားသည္။ ေနာက္မွလို္က္လာေသာ ေခြးငယ္သည္ ဆြဲလက္စ ပန္းခ်ီကားတပ္ထားေသာ ေဒါက္တိုင္ေရာ သူ႕ကိုပါ အရွိန္ျပင္းစြာျဖင့္ ၀င္တိုးသည္။ မထင္မွတ္ေသာ အရွိန္ျဖင့္ ၀င္တိုက္ခံလိုက္ရသျဖင့္ သူယိုင္သြားစဥ္ ေဒါက္တိုင္မ်ားက သူ႕အေပၚ ပိက်လာသည္။ ဟန္ခ်က္မထိန္းႏိုင္ဘဲ သူလဲက်၏။

            ေဒါက္တိုင္ကို တြန္းဖယ္ရန္ ႀကဳိးစားေနစဥ္ ေနာက္မွ အေျပးလိုက္လာေသာ မိန္းမပ်ဳိ ေရာက္လာၿပီး ေဒါက္တိုင္ကို သူ႕အေပၚမွ ဖယ္ေပးသည္။ အားနာေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ သူ႕ကို ေတာင္းပန္ သည္။

            “ မီ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဦးရယ္၊ ျဖဴေဖြးကိုျမင္တာနဲ႔ ေဘာ္ဘီက အတင္းရုန္းထြက္သြားတာ မီ ဘယ္လိုမွ ဆြဲလို႔ကို မႏိုင္ဘူး၊ ေဘာ္ဘီကလည္း ျဖဴေဖြးကိုဆို အရမ္းႏိုင္ခ်င္တာ . . . ”

            မိန္းကေလးက သူ႕တိရစၧာန္ကေလးမ်ားအေၾကာင္း ညည္းညဴရင္း ေဒါက္တိုင္ကို ျပန္ေထာက္သည္။ လြင့္က်ေနေသာ ပန္းခ်ီကားကို ျပန္တပ္ေပးသည္။ တစ္စစီ ျပန္႔က်ဲေနေသာ စုတ္တံမ်ား ကို ေကာက္သည္။

            “ ရပါတယ္ ကေလးရယ္။ ဦးလည္း ရုတ္တရက္မို႔ပါ . . . ”

            အားနာေနေသာ ကေလးမ အေနမခက္ေစရန္ သူၿပံဳး၍ေျပာရင္း မတ္တပ္ရပ္သည္။ ေဆးစပ္ဘုတ္ျပားႏွင့္ စုတ္တံမ်ားကို သူ႕လက္ထဲလာထည့္ေပးရင္း ကေလးမက မိတ္ဆက္စကား ဆို ေလသည္။

            “ မီတို႔ ဒီၿမဳိ႕ကို ေျပာင္းလာတာ သိပ္မၾကာေသးဘူး ဦးရဲ႕။ ဟိုေတာင္ကုန္းေပၚက အိမ္မွာေနတယ္ေလ။ ဦး အားရင္လာလည္ေပါ့။ ေတာင္းပန္တဲ့အေနနဲ႔ မုန္႔ေကၽြးမယ္ေလ . . . ”

            “ ရပါတယ္ ကေလးရယ္။ ဦးလမ္းႀကံဳရင္ ၀င္လည္ပါ့မယ္ ”

            “ ဦး မီ႔ကို စိတ္မဆုိးဘူးေနာ္ . . . ” စိုးရိမ္ေသာအသံ။

            “ ဦး စိတ္မဆုိးတတ္ပါဘူး ”

            “ ဒါဆို ေဘာ္ဘီနဲ႔ ျဖဴေဖြးကိုေရာ . . . ”

            သူ ၿပံဳးရင္း ေခါင္းခါလိုက္သည္။ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းသည္ ကေလးမ၏ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ထင္၏။ သူ႕ပန္းခ်ီကားကိုၾကည့္ရင္း “ ဦးက ပန္းခ်ီဆရာလား ” ေမးသည္။ “ ၀ါသနာအရပါ ” ဟု အလိုက္ သင့္ သူေျဖသည္။ “ မီလည္း ပန္းခ်ီ၀ါသနာပါတယ္ ” ေျပာရင္း သူမ ရယ္ေလသည္။

            ေဘာ္ဘီကမူ ျဖဴေဖြးကို ဇြဲေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ေဟာင္ေနဆဲ။ သူမက ေဘာ္ဘီကို ႀကဳိးမွ ဆြဲေခၚသည္။ ယက္ကန္ယက္ကန္ျဖင့္ ေဘာ္ဘီပါလာသည္။ “ မီ ျပန္ေတာ့မယ္ ဦး ” ဟု ႏႈတ္ဆက္ ၿပီး သူ႕ကို ေက်ာခိုင္းသည္။ သံုးေလးလွမ္း လမ္းေလွ်ာက္သြားၿပီးေနာက္ သူ႕ဘက္ျပန္လွည့္ၾကည့္သည္။

            “ ဦးက ညေနတိုင္း ဒီမွာ ရွိတာလား . . . ”

            မဆီမဆိုင္ ေမးသည္။ သူေခါင္းညိတ္အျပတြင္ ေဘာ္ဘီ့ကိုဆြဲ၍ သူမေျပးေလသည္။

            ျဖဴေဖြးကား သစ္ပင္ေပၚတြင္ တုန္ေနရွာဆဲ ရွိ၏။

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

            ေဖ်ာ့ေတာ့ေသာ ေနေရာင္ျခည္သည္ ေလာကကို ရစ္သိုင္းထားသည္။ ေရႊ၀ါေရာင္ ေနျခည္ေအာက္တြင္ အရာအားလံုးသည္ ပန္းခ်ီဆန္စြာ လွပေန၏။

            ထင္းရွဴးပင္ေအာက္တြင္ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို စိတ္၀င္တစား ဖတ္ေနရင္းမွ ေလာကအလွကို သူေခါင္းေထာင္ၾကည့္မိသည္။ ေတာတန္းေလးအထက္တြင္ ေနမင္းက လွပစြာ တည္ရွိေနသည္။ ရုတ္တရက္ သူ႕ေရွ႕သို႔လာရပ္ေသာ ေျခအစံုေၾကာင့္ သူ႕အေတြးစတို႔ ျပတ္သြားၾကသည္။ လွပေသာ ေျခေထာက္တို႔ပိုင္ရွင္ကို သူေမာ့ၾကည့္မိသည္။ မိန္းကေလးသည္ သူ႕ကို အျပစ္ကင္းစင္စြာ ၿပံဳး၍ ၾကည့္ေန၏။

            “ မီေလ . . . ဦးရဲ႕၊ မမွတ္မိေတာ့ဘူးလား။ တစ္ရက္ပဲ ရွိေသးတာေနာ္ . . . ”

            “ မွတ္မိပါတယ္ ကေလးရယ္၊ ရုတ္တရက္ဆိုေတာ့ အံ့ၾသသြားလို႔ပါ ”

            “ ဦး ဒီေန႔ ပန္းခ်ီမဆြဲဘူးလား ” ဟု သူမ ေမးသည္။ လက္တြင္းမွ စာအုပ္ကို သူေထာင္ျပသည္။ သူမက “ ေဘာ္ဘီ့ကို ေၾကာက္သြားလို႔ေပါ့ ” ဟု ဆိုသည္။ သူျပန္မေျဖျဖစ္။ ၿပံဳးေနလိုက္ သည္။

            “ ဦးက ဆရာ၀န္ဆို . . . ”

            သူႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ ထုိင္ရင္း ေမးလာသည္။ မထင္မွတ္ေသာ ေမးခြန္း။ ကေလးမ ဘယ္က စံုစမ္းလာသည္မသိ။

            “ ထားပါေတာ့ ” ဟု သူစိတ္မပါသလို ေျဖသည္။

            “ ေဆးမကုဘူးဆို . . . ”

            သူ ေခါင္းညိတ္ျပသည္။ “ ဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္ . . . ” ဟူေသာ အေမးစကားတြင္ အံ့ၾသမႈတို႔ ေရာစြက္ေနသည္။ သူမေျဖမိ။

            “ မီေလ . . . ဆရာ၀န္ အရမ္းျဖစ္ခ်င္တာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာ၀န္ျဖစ္ေအာင္ ႀကဳိးစားေနတာ ”

            “ ကေလး ဘယ္ႏွစ္တန္းေရာက္ၿပီလဲ ” သူေမးသည္။

            “ ဆယ္တန္းေရာက္ၿပီ ” ဟူေသာ အေျဖစကားတြင္ အားမာန္အျပည့္။

            ထိုေန႔က သူတို႔ စကားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ သူမတြင္ မိဘ မရွိေတာ့ေၾကာင္း။ အေဒၚအပ်ဳိႀကီးႏွင့္ ေနေၾကာင္း ေျပာသည္။ မီသည္ ကေလးဆန္စြာ ဆိုးႏြဲ႕တတ္ေၾကာင္း သူ အကဲခတ္မိသည္။ ျပန္ခါနီးတြင္ -

            “ ဦး မီ့ကို စာျပေပးေနာ္ ” ဟု ပူဆာသည္။ သူစဥ္းစားေနစဥ္ သူမက ျမက္ခင္းျပင္ကို ျဖတ္၍ ျပန္ေျပးေနၿပီ။

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@