အစိမ္းရင့္ေရာင္ အလြမ္း ( ၄ ) . . .

 အပိုင္း ( ၃ ) မွ အဆက္ . . .

             မီတို႔ ေအာင္စာရင္းထြက္မည္ဟူေသာ အသိျဖင့္ သူ တစ္ညလံုး အိပ္မေပ်ာ္။ စိုးရိမ္စိတ္ျဖင့္ တုန္ေနရွာမည့္ ကေလးမ မ်က္ႏွာကို သူျမင္ေယာင္ေနမိသည္။ အိပ္မရေတာ့သည့္အဆံုး စာၾကည့္ စားပြဲတြင္ သူထိုင္သည္။ စာအုပ္တစ္အုပ္က္ို ဆြဲယူၿပီး ဖတ္သည္။ စာထဲတြင္ အာရုံ၀င္စား၍မရ။ သူမ၏ ရည္မွန္းခ်က္တို႔ ေအာင္ျမင္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ႀကဳိေတြးထားမိေသာ္လည္း မေတာ္တဆရွိခဲ့ေသာ္ ဟူေသာအေတြးက သူ႕ကို ေျခာက္လွန္႔သည္။ မီ့အေပၚတြင္ထားမိေသာ သူ႕ေမတၱာ၏ အတိမ္အနက္ကိုလည္း သူသေဘာေပါက္မိသည္။

            မနက္ ငါးနာရီသည္ အလင္းေရာင္ပင္ ေကာင္းစြာမရေသးေသာ အခ်ိန္။ အလင္းေရာင္ကို သူမေစာင့္ႏိုင္ေတာ့။ ေႏွးေကြးလြန္းလွေသာ နာရီလက္တံကို ဆြဲလွည့္၍ မရေၾကာင္း သေဘာ ေပါက္သည့္အဆံုးတြင္ မ်က္ႏွာသစ္၊ အ၀တ္လဲၿပီး ထင္းရွဴးပင္ေအာက္သို႔ လာခဲ့သည္။ သစ္ပင္ေအာက္တြင္ ထိုင္ေနရင္းမွ သူ႕အျဖစ္ကို ျပန္စဥ္းစားမိၿပီး အံ့ၾသမိသည္။ ရည္မွန္းခ်က္ႀကီးသူ အျဖစ္မွ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေလလြင့္ခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္မွ အမ်ားအတြက္ အသံုး၀င္ေသာ ဆရာ၀န္ဘ၀ကို ျပန္ရခဲ့သည္။ မီဆိုေသာ ကေလးမကို သူစာသင္ေပးခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ မီက ဘ၀ေနနည္းကို သူ႕အား ျပန္လည္သင္ၾကားေပးခဲ့ေလသည္။

            ေရာက္တတ္ရာရာ စဥ္းစားေနစဥ္တြင္ အေ၀းဆီမွ ေခၚသံသဲ့သဲ့ ၾကားရသည္။ ဆံႏြယ္မ်ား ေ၀့၀ဲ၍ ေျပးလာေသာ ကေလးမကို သူျမင္ရသည္။ မီ့ထံသို႔ သူ အျမန္ေလွ်ာက္သြားသည္။ ေဖ်ာ့ေတာ့ေသာ အလင္းေရာက္တြင္ ၿပံဳးရႊင္ေနေသာ သူမ၏မ်က္ႏွာသည္ ထင္းေန၏။

            “ ဦး . . . မီ ဘာသာစံု ဂုဏ္ထူးပါတယ္၊ မီ ဆရာ၀န္လုပ္လို႔ ရေတာ့မယ္ . . . ”

            ေျပးလာေနရင္းမွ ေမာသံျဖင့္ သူမ ေအာ္ေျပာသည္။ သူ႕ရင္ထဲတြင္ ဆို႔ေနေသာ ေသာကအစိုင္အခဲသည္ အေငြ႕ပ်ံသြားသည္။ ခ်မ္းေျမ႕ေသာအရသာကို သူခံစားရသည္။ ေအာင္ျမင္ေပ်ာ္ရႊင္ မႈမ်ားျဖင့္ ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္ေနေသာ သူမ၏ ကေလးငယ္ပမာ ျဖဴစင္အျပစ္ကင္းေနျခင္းကို သူၾကည္ႏူးသည္။ တိုင္းဆမဲ့ေသာ ၀မ္းသာမႈျဖင့္ သူ႕ေျခအစံုတို႔ ယိုင္နဲ႔ခ်င္လာသည္။ ဥယ်ာဥ္မွဴး၏ ပီတိသည္ ရင္ကို လႊမ္းၿခံဳ၏။

            “ မီ့ကို ဆုခ်ရဦးမယ္ ” ဟု သူ အလ်င္ဦးေအာင္ ေျပာသည္။ သူမထက္ အေျပာဦးသြားေသာ သူ႕ကိုၾကည့္ရင္း မီ ရႊင္ျမဴးစြာ ရယ္ေလသည္။

            မနက္ျဖန္အေၾကာင္း သူ မစဥ္းစားခ်င္။

            ကေလး ထာ၀ရ ေပ်ာ္ႏိုင္ပါေစကြယ္ . . .

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

            ထိုညတြင္ ကေလးမအတြက္ သူ စာတစ္ေစာင္ေရးသည္။

            ကေလးေရ . . .

            ကေလးကို ဦးက ေက်းဇူးတင္ေနတယ္ဆိုရင္ ကေလး အရမ္းအံ့ၾသသြားမွာေပါ့။ မအံ့ၾသပါနဲ႔ကြယ္။ တစ္ခါက ကေလးေမးခဲ့ဖူးတဲ့ ဘာျဖစ္လို႔ ေဆးမကုတာလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို ေျဖရင္းနဲ႔ ဦး ရွင္းျပပါ့မယ္။

            ဦးလည္း ကေလးလိုပဲ ငယ္ငယ္ကတည္းက ဆရာ၀န္လုပ္ဖို႔ ရည္မွန္းခ်က္ႀကီးခဲ့တာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဦးဘြဲ႕ရၿပီး မၾကာခင္မွာ ဦးေမေမရဲ႕က်န္းမာေရး အေတာ္ေဖာက္လာတယ္။ အေမတစ္ခု သားတစ္ခုဘ၀မို႔ ဦးေမေမကို ဦးသိပ္ခ်စ္တာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဦးေမေမကို ဂရုတစိုက္နဲ႔ ျပဳစုၿပီး ကုေပးတာေပါ့ေလ။

            ေမေမ့ေရာဂါက ႏွလံုးေရာဂါဆုိုေတာ့လည္း အေျခအေနက တစ္ေန႔ေရႊ၊ တစ္ေန႔ေငြေပါ့ ကေလးရယ္။ ျပန္ေကာင္းလာဖို႔ အခြင့္အလမ္းမရွိေပမယ့္လည္း တတ္ႏိုင္သမွ် အသက္သာဆံုးျဖစ္ဖို႔ ႀကဳိးစားေပးရတာေပါ့။ တစ္ညမွာ ေတာဘက္က လူတစ္စု ဦးကို လာပင့္တယ္။ သူတို႔လူနာ အသည္းအသန္ျဖစ္ေနလ္ို႔တဲ့။ က်န္းမာေရးအေျခမအေနအရ ေမေမ့ကို မ်က္စိေအာက္က အေပ်ုာက္မခံရဲတဲ့ ဦးက လာပင့္တဲ့ေနာက္ကို မလိုက္ခ်င္ဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေမေမက သူသက္သာေနၿပီတဲ့ အသက္တစ္ေခ်ာင္းကို ကယ္ေကာင္းပါတယ္ သားရယ္တဲ့ အားကိုးတႀကီး လာပင့္တဲ့ လူနာရွင္ေတြေနာက္ကို လိုက္သြားေပးလိုက္ပါဆိုေတာ့လည္း ဦးလိုက္သြားရတာေပါ့ေလ။ ေမေမ့အေျခအေနကလည္း သက္သာသလိုရွိေနတာကိုး။

            လူနာရွင္ေတြေနာက္ကိုလိုက္သြားၿပီး လူနာကိုလည္းေတြ႕ေရာ အေျခအေနက သိပ္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိမွန္း ဦးရိပ္မိတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ လူနာရွင္ေတြကေတာ့ သူတို႔လူနာအေျခအေနကို အမွန္အတိုင္း ဘယ္သိၾကပါ့မလဲ။ သူတို႕စိတ္ထဲမွာ ဆရာ၀န္ျပလိုက္ရင္ ခ်က္ခ်င္းေကာင္းသြားမယ္လို႔ ယူဆထားၾကပံုရတယ္။ ဦးလည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ နားလည္ေအာင္ရွင္းျပၿပီး အေကာင္းဆံုး ကုေပးေပမယ့္ ညသန္းေခါင္ေက်ာ္ေလာက္မွာပဲ လူနာဆံုးသြားပါေလေရာ။ လူနာရွင္ေတြလည္း မ်က္ႏွာဘယ္ေကာင္းမလဲ။ ဦးလည္း စိတ္မေျဖႏိုင္ဘူးေပါ့ေလ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္လူနာတစ္ေယာက္ တစ္ခုခုျဖစ္သြားရင္ ဘယ္ဆရာ၀န္က စိတ္ေကာင္းႏိုင္ပါ့မလဲ။

            အဲဒီညက ဦးအိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ လင္းအားႀကီးျဖစ္ေနၿပီ။ ဦးေမေမ ထြက္မႀကဳိႏိုင္ဘူးေလ။ ေမေမ အိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္ထင္ၿပီး ေမေမ့အခန္းထဲ၀င္ၾကည့္မွ ဦးရင္က်ဳိးရေတာ့တာပဲ။ ဦးေမေမ အသက္မရွိေတာ့ဘူး ကေလးရယ္။ ဦးအတြက္ေတာ့ အဲဒီညက ကမၻာပ်က္တဲ့ညပါပဲ။ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္အေနန႔ဲ ဘာတစ္ခုမွ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ လူနာရဲ႕ အသက္ကို မကယ္ႏိုင္ခဲ့တဲ့အျပင္ ကိုယ့္ေမေမရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာလည္း ျပဳစုမေပးႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျပစ္တင္လို႔လည္း မဆံုးေတာ့ဘူးေပါ့။

            ဦးေမေမရဲ႕ အသုဘကိစၥၿပီးလို႔ ေနာက္ရက္မွာပဲ ဦးအတြက္ ေနာက္ထပ္ျပႆနာတစ္ခုက ေစာင့္ေနျပန္ေရာ။ ေမေမဆံုးတဲ့ညက ဦးမကယ္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ လူနာရွင္ရဲ႕ အမ်ဳိးတစ္ေယာက္က သူတို႔လူနာဆံုးရတာ ဦးအမွားေၾကာင့္ဆိုၿပီး က်န္းမာေရးဦးစီးဌာနကို တိုင္တယ္ေလ။ လူနာရွင္မိသားစုက ရိုးရိုးအအေတြ ဆိုေပမယ့္ ရြာထဲမွာ နည္းနည္းပါးပါး ပညာတတ္တဲ့လူတစ္ေယာက္က အႀကံေပးၿပီး တိုင္ခိုင္းတာပါပဲ။ လူနာကို အေရးတႀကီး ဂရုစိုက္လိုက္ရတာမို႔ လူနာရွင္ေတြ နားလည္ေအာင္ အခ်ိန္ယူၿပီး က်က်နနရွင္းမျပမိခဲ့တဲ့ ဦးရဲ႕ အားနည္းခ်က္ေတြေၾကာင့္ေပါ့ ကေလးေရ။ အဲဒီမွာတင္ ဦးလည္း ခံုဖြဲ႕ၿပီး အစစ္ခံရတယ္။ ဦးဘက္က အေကာင္းဆံုး ေလွ်ာက္လဲခ်က္ေပးႏိုင္လို႔သာ ဦးရဲ႕ ဆ-မ အသိမ္းမခံခဲ့ရတာ။ သူတို႕လူနာအတြက္ ယူႀကံဳးမရျဖစ္ေနၾကတဲ့ လူနာရွင္ေတြကို အျပစ္မတင္ခ်င္ေပမယ့္ ေမေမဆံုးသြားလို႔ ၀မ္းနည္းေနတဲ့ ဦးကေတာ့ လူေတြကို ေတာ္ေတာ္ႀကီးစိတ္ကုန္သြားတယ္။ ေ၀ဒနာျဖစ္ရမယ့္ ေစတနာေတြလည္း ထပ္ၿပီးမထားခ်င္ေတာ့ဘူးေလ။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ဦးရဲ႕ဆရာ၀န္ဘ၀ကို ျပည္ဖံုးကားခ်ပစ္လိုက္မိတယ္။ လူေတြနဲ႔လည္း ခပ္ကင္းကင္း ေနခဲ့မိတယ္။ ေျပာရရင္ေတာ့ ေလာကကို အရႈံးေပးလိုက္တာေပါ့ ကေလးေရ။

            တစ္ေန႔မွာ အမွတ္မထင္ဘဲ ကေလးနဲ႔ဆံုတယ္ေလ။ ဦးထက္ အမ်ားႀကီးငယ္တဲ့ကေလးရဲ႕ စိတ္အားထက္သန္မႈေတြ၊ ျဖဴစင္မႈေတြကို ၾကည့္ရင္း ဦး အမ်ားႀကီးေျပာင္းလဲသြားတယ္။ တစ္ခါလဲသြားရုံနဲ႔ အၿပီးထိုင္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္မိတဲ့ ဦးရဲ႕အမွားကိုလည္း ျပန္ျမင္လာတယ္။ ျဖစ္ၿပီးခဲ့တာေတြကို အတိတ္မွာထားခဲ့ၿပီး ကိုယ့္ပညာနဲ႔ အလုပ္အေႁကြးျပဳဖို႔ တာ၀န္ေတြရွိေနေသးတာကို ျပန္ဆင္ျခင္မိလာတယ္။ အဲဒီအတြက္ ကေလးကို ဦး ေက်းဇူးတင္မိတာပါ။

            ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ကေလးကို ဦးေတာင္းပန္ခ်င္တာပါပဲ ကေလးေရ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကေလး ဒီစာကို ဖတ္ေနခ်ိန္မွာ ဦးက ကရင္ျပည္နယ္ကိုသြားတဲ့ လမ္းေပၚမွာ ေရာက္ေနမွာမို႔ပါ။ ကေလးကို ႀကဳိမေျပာခဲ့တဲ့ ဦးကို ခြင့္လႊတ္ပါ။ ကေလးမ်က္ရည္က်တာကို ဦးမျမင္ရက္လို႔ပါကြယ္။ ဦးေပးထားတဲ့ နားၾကပ္၊ စာအုပ္ေတြနဲ႔ ထူးခၽြန္တဲ့ ဆရာ၀န္ေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေအာင္ ႀကဳိးစားပါ။

            “ လူနာတိုင္း အားကိုးရတဲ့ ဆရာ၀န္ ” အျဖစ္နဲ႔ ျပည္နယ္ေတြ ကေလးကို ဦးေစာင့္ေနမယ္။       

                                                                                                                                                                                                                        ကေလးရဲ႕ . . .

                                                                                                                                                                                                                            ဦး

           

            စာကို တစ္ေခါက္ျပန္ဖတ္သည္။ စာအိပ္ထဲထည့္၍ ေသခ်ာစြာ ပိတ္သည္။ မီႏွင့္ ေ၀းရေတာ့မည္ဟူေသာ အသိက ရင္ကို ပူေလာင္ေစသည္။

            ေခါင္မိုးေပၚသို႔ မိုးေပါက္က်သံ တေျဖာက္ေျဖာက္ ၾကားလာရသည္။ မိုးက်သံမ်ားအဆံုးတြင္ ညသည္ တိတ္ဆိတ္ေန၏။

                        “ ေျပာေတာ့ေျပာမည္

                        စိတ္ကရည္လွ်က္

                        ႏႈတ္ကခက္ေတာ့

                        အိပ္မက္ေတြပဲ က်န္တယ္ေမ . . . ”

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

            ေနာက္ေန႔မနက္တြင္ ကေလးမကို ထင္းရွဴးပင္ေအာက္မွ သူေစာင့္သည္။ သူမ ေရာက္လာလွ်င္ သူ႕လက္ေဆာင္ပစၥည္းထုပ္ကို ၾကည့္ၿပီးရယ္သည္။ “ နည္းနည္း ေလးတယ္ေနာ္ ” ဟုဆိုၿပီး သူမလက္ထဲသို႔ လက္ေဆာင္ထုပ္ကို သူထည့္ေပးသည္။ “ ဘာေတြလဲ ” ဟု စူူးစမ္းသလိုေမးရင္း အထုပ္ကို ေဖာက္ရန္ သူမ ဟန္ုျပင္သည္။

            “ ဒီတစ္ခါေတာ့ အိမ္ေရာက္မွ ဖြင့္ေနာ္ ” ဟု သူေျပာသည္။

            “ သိခ်င္လွၿပီ ” သူမ ေစာဒက တက္သည္။ “ ဒါဆို အိမ္ကို အျမန္ျပန္ေျပးေပါ့ ” ဟု သူဆိုသည္။

            “ ၿပီးရင္ ျပန္လာမွာေနာ္ . . . ဦး ေစာင့္ေန ”

            သူမ လွည့္ၿပီး ေျပးရန္ ဟန္ျပင္သည္။ “ ကေလး ” ဟု သူလွမ္းေခၚသည္။ “ ဘာလဲ ဦး ” ဟူေသာ ထူးသံအဆံုးတြင္

            “ ဦး ျပည္နယ္ေတြက ေစာင့္ေနမယ္ ” ဟု သူေျပာသည္။ “ ဟုတ္ကဲ့ပါ ” ဟု ေျဖရင္း သူမ လွည့္ေျပးသည္။ ထြက္ေျပးသူ၏ ေက်ာျပင္ကို သူမ်က္စိတစ္ဆံုး ၾကည့္မိသည္။ သူ႕ရင္သည္ နာက်င္၏။ သူ႕လုပ္ရပ္သည္ တရားသည္၊ မတရားသည္ကို သူ မစဥ္းစားခ်င္ေတာ့။

            ထင္းရွဴးပင္ေအာက္မွ သူလွည့္ထြက္ခဲ့သည္။

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

            ေနရာေဒသသစ္သည္ သူ႕အတြက္ အသားမက်ေသးေသာ္လည္း စိမ္းမေန။ ရိုးသားေသာ တိုင္းရင္းသားတို႔၏ ေဖာ္ေရြပ်ဴငွာမႈတြင္ သူ ေနေပ်ာ္လာသည္။

            သူ တာ၀န္က်ေသာ တိုက္နယ္ေဆးရုံတြင္ သူေရာက္လာမွ ဆရာ၀န္စုစုေပါင္း ႏွစ္ေယာက္သာ ရွိသည္။ သပ္ရပ္ေသာ တစ္ထပ္ေဆးရုံကေလးတြင္ လူနာအင္အားက မနည္း။ သူ နားခ်ိန္ပင္ သိပ္မရလိုက္။ ေရာက္ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ပင္ အလုပ္စ၀င္ရသည္။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ဆရာ၀န္၊ ဆရာမမ်ား၏ တြဲေခၚမႈျဖင့္ အလုပ္တြင္ သူေပ်ာ္ေမြ႕လာသည္။

            အလုပ္တာ၀န္မ်ား မအားလပ္သည့္ၾကားမွ မီ့ထံသို႔ တစ္လလွ်င္ စာတစ္ေစာင္ သူေရးျဖစ္သည္။ လက္ေရး၀ိုင္း၀ိုင္းျဖင့္ ကေလးဆန္ဆန္ ေရးထားေသာ သူမ၏ ျပန္စာမ်ားသည္ သူ႕ဘ၀၏ အားအင္မ်ား ျဖစ္သည္။ လူႀကီးဆန္ေသာအေတြး၊ ကေလးဆန္ေသာ အေရးတို႔ျဖင့္ မီသည္ သူ႕ကို တြန္းအားေပးသည္။ “ ဆရာ၀န္ျဖစ္ရင္ မီလိုက္ခဲ့မယ္ေနာ္ ” ဟူေသာစာေၾကာင္းသည္ စာတိုင္းတြင္ ပါစၿမဲ။

            ေျခာက္လမွ်အၾကာတြင္ မီ့ထံမွ စာအဆက္အသြယ္ျပတ္သြားသည္။ စာမလာ၊ သတင္းမၾကားႏွင့္ သူ မေနတတ္ေအာင္ ျဖစ္ရသည္။ ေဆးတကၠသိုလ္တက္ရန္အတြက္ ျပင္ဆင္ေနရသျဖင့္ မအားလပ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ စာမေရးႏုိင္ျခင္းျဖစ္မည္ဟု သူမ၀ံ့မရဲ ေတြးသည္။ မီ သူ႕ကို ေမ့သြားၿပီလားဟု သူမေတြးခ်င္။ အခ်ိန္ကာလ၏ တုိက္စားမႈေအာက္တြင္ ေျပာင္းလဲတတ္ေသာလူမ်ားထဲတြင္ သူ၏မီ မပါႏိုင္။ မီ့ကို သတိရေသာ အလြမ္းက သူ႕ရင္တြင္ သိပ္သည္းစြာ ဖြဲ႕တည္သည္။ ညေနေစာင္းခ်ိန္ေရာက္တိုင္း ထင္းရွဴးပင္ေအာင္တြင္ သူ႔ကို ေမွ်ာ္ေနမည္ထင္ေသာ ကေလးမကို သူ သတိရတတ္ၿမဲ ျဖစ္ေလသည္။

            လူနာမ်ားအၾကားတြင္ နားခ်ိန္မရွိႏိုင္ေအာင္ လံုးခ်ာလိုက္ေနေသာ သူ႕အခ်ိန္ဇယား၏ ၀ါးၿမဳိမႈေအာက္တြင္ တစ္ႏွစ္ဆိုေသာ အခ်ိန္သည္ လ်င္ျမန္စြာ ကုန္ဆံုးသြား၏။

            သူတို႔ေဆးရုံကေလးသို႔ လထဆရာ၀န္သစ္တစ္ေယာက္ ထပ္ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ ခြင့္တင္၍ မီရွိရာသို႔ သူျပန္လာခဲ့သည္။ ယခုတစ္ခါတြင္ေတာ့ ႏွလံုးသားကို သူ အႏိုင္ေပးမိေလၿပီ။

            သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရးတြင္ အျမန္ဆံုးျဖစ္ေသာ ေလယာဥ္ပ်ံပင္လွ်င္ သူ႕စိတ္ထဲတြင္ လိပ္တစ္ေကာင္ပမာ ေႏွးေကြးလြန္းေနေလ၏။

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

အပိုင္း ( ၅ ) မွာ နိဂုံးခ်ဳပ္ပါေတာ့မယ္ . . .