အစိမ္းရင့္ေရာင္ အလြမ္း ( ၅ ) ( ဇာတ္သိမ္း ) . . .

အပိုင္း ( ၄ ) မွ အဆက္ . . .

            အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္ေရာက္ခ်င္း အ၀တ္အစားပင္ မလဲႏိုင္။ မီတို႔ိအိမ္သို႔ သုတ္ေျခတင္သည္။ ျမက္ခင္းလြင္ျပင္ အေရာက္တြင္ သူရပ္သည္။ မီရွိမည္လားအေတြးျဖင့္ ထင္းရွဴးပင္ကို လွမ္းၾကည့္သည္။ မရွိေၾကာင္းေသခ်ာမွ ေျခလွမ္းသြက္သြက္ျဖင့္ ဆက္ေလွ်ာက္သည္။ ၾကည္ႏူးမႈတို႔ျဖင့္ ညေနခင္းသည္ က်က္သေရ ရွိေန၏။

            မီတို႔ၿခံ၀အေရာက္တြင္ လူေခၚေခါင္းေလာင္းကို တုန္ယင္စြာျဖင့္ သူႏွိပ္သည္။ သူ႕ကို မထင္မွတ္ဘဲ ေတြ႕ရလွ်င္ အံ့ၾသသြားရွာမည့္ ကေလးမ၏ ပံုရိပ္ကို သူစိတ္ကူးၾကည့္သည္။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈျဖင့္ သူ႕ရင္သည္ တုန္လႈပ္ေန၏။ အတန္ၾကာလွ်င္ အိမ္တံခါး ပြင့္လာသည္။

            မီအံ့ၾသသြားမည္ဟူေသာ အေတြးျဖင့္ တံခါး၀ကို သူလွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္သည္။ သို႔ေသာ္ အိမ္ထဲမွ ထြက္လာသူသည္ မီမဟုတ္။ မီ၏အေဒၚ။

            သူ႕ကိုျမင္လွ်င္ “ ေၾသာ္ . . . ေဒါက္တာ . . . ” ဟု အာေမဋိတ္ျပဳရင္း ၿခံတံခါးကို ခပ္သြက္သြက္ လာဖြင့္ေပးသည္။ “ မီရွိလား အန္တီ ” ဟု သူေမးမိသည္။ အမ်ဳိးသမီးႀကီးက တံခါးပိတ္ေနသည္။ သူ႕အေမးကို မၾကားလိုက္ဟု ထင္မိသည္။ စိတ္လႈပ္ရွား တက္ႁကြလြန္းေနေသာ သူ႕အျဖစ္ကို ရွက္ရြံ႕စြာျဖင့္ သူေနာက္တစ္ခြန္း ထပ္မေမးေတာ့ဘဲ ဆိတ္ဆိတ္ေနလိုက္မ္ိသည္။

            ပန္းခင္းထဲတြင္ ကေလးမ၏ အခ်စ္ေတာ္ ေဘာ္ဘီ ေနစာလႈံေနသည္။ မီရွိမည္လားဟု သူၾကည့္သည္။ မေတြ႕။

            အိမ္ထဲသို႔ေရာက္လွ်င္ သူ မီ့အရိပ္အေယာင္ကို ရွာသည္။ သူလာသည္ကိုျမင္၍ တမင္ပုန္းေနသည္ဟူေသာ အေတြး၀င္လာသျဖင့္ အမ်ုဳိးသမီးႀကီးကို သူၾကည့္မိသည္။ မီ့အေဒၚက တည္ၿငိမ္စြာျဖင့္ -

            “ ထိုင္ပါဦး ေဒါက္တာ ” ဟု ဆိုသည္။ အသင့္ရွိေသာ ဆက္တီတစ္လံုးတြင္ သူ၀င္ထိုင္လိုက္ရင္း

            “ မီရွိလား အန္တီ ” ဟု ထပ္ေမးသည္။

            အမ်ဳိးသမီးႀကီး၏ မ်က္ႏွာသည္ ရုတ္တရက္ မႈိင္းညဳိ႕သြားသည္။ သူေၾကာင္ေနစဥ္ အမ်ုဳိးသမီးႀကီး ရႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုေလသည္။ အံ့အားတသင့္ျဖင့္ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ ထင့္သြားသည္။ “ အန္တီ ” ဟု သူစကားအစလိုက္တြင္ အမ်ဳိးသမီးႀကီးက မ်က္ရည္မ်ားျဖင့္ သူ႕ကိုၾကည့္သည္။

            “ မီေလး ဆံုးသြားၿပီ ေဒါက္တာ ”

            ထင္မွတ္မထားေသာ စကားစုတို႔က သူ႕နားစည္ကို ျပင္းထန္စြာ ရုိက္ခတ္သည္။

            “ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး . . . မျဖစ္ႏိုင္ဘူး . . . ”

            သူ ကေယာင္ကတမ္း ထရပ္မိသည္။

            “ မီဆံုးသြားတာ ေျခာက္လေလာက္ရွိၿပီ ေဒါက္တာ ” ဟု အမ်ဳိးသမီးႀကီးက စကားဆက္သည္။

            သူ ထိုစကားစုတို႔ကို မည္သုိ႔မွ် မယံုၾကည္ႏိုင္။ သို႔ေသာ္ မီ့အေဒၚသည္ ထိုစကားမ်ားကို လိမ္ညာေျပာဆိုမည္မဟုတ္မွန္ သူသိေနသည္။ ထိတ္လန္႔အံ့ၾသျခင္းသည္ သူ႕တစ္ကိုယ္လံုး၌ ပ်ံ႕ႏွံ႕၏။ အရာအားလံုးသည္ သူ႕ျမင္ကြင္းထဲတြင္ ၀ိုးတ၀ါး . . .

            “ မီ ဘာျဖစ္လို႔ ဆံုးသြားတာလဲ  . . . ” သူ တုန္ယင္စြာ ေမးမိသည္။

            “ ေသြး . . . ကင္ . . . ဆာ . . .ေၾကာင့္ . . . ” ရိႈက္သံမ်ားၾကားမွ သူမ ေျဖသည္။

            “ ေသြးကင္ဆာ၊ လူကီးမီးယား ” သူ နာက်င္စြာ ေခါင္းခါမိသည္။ ထိုစကားလံုးမ်ားသည္ နားစည္ကို ရုိက္ခတ္ၿပီး ႏွလံုးသည္းပြတ္ကို ထိုးေဖာက္သြားၾကသည္။ ေရာဂါေ၀ဒနာမ်ားကို အေရထူၿပီးျဖစ္ေသာ သမားေတာ္တစ္ဦး၏ ဘ၀ကို သူေမ့ေလ်ာ့သြားသည္။ ရက္စက္လြန္းေသာ ကံၾကမၼာကို သူ နာၾကည္းလာသည္။ သူ႕လည္ေခ်ာင္းတို႔ ဖ်စ္ညွစ္ခံထားရသလို ဆြံ႕အ နာက်င္ေနသည္။

            “ ကေလးရယ္ ” ဟူေသာ ေၾကကြဲစြာ ျမည္တမ္းသံသည္ သူ႕ရင္ထဲတြင္ လႈိဏ္သံပါေအာင္ ျမည္ဟည္းေနသည္။

            စီးက်လာေသာ မ်က္ရည္ပူတို႔ကို သူ မသုတ္မိ။

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

            မီလဲေလ်ာင္းရာ အုတ္ဂူေဖြးေဖြးသည္ ၿခံေထာင့္ရွိ ထင္းရွဴးပင္ေအာက္တြင္ ရွိသည္။

            “ မယြန္းသက္မီ

            အသက္ ( ၁၇ ) ႏွစ္ ” ဟူေသာ အုတ္ဂူေပၚရွိ စာေၾကာင္းကို ျမင္ရလွ်င္ သူမ်က္ရည္စို႔လာျပန္သည္။

            “ ေဒါက္တာကို အေၾကာင္းၾကားေပးမယ္ေျပာေတာ့ ဦးစိတ္ဆင္းရဲလိမ့္မယ္ဆိုၿပီး မသိပါေစနဲ႔လို႔ ေျပာရွာတယ္ . . . ေဒါက္တာေပးခဲ့တဲ့ နားၾကပ္နဲ႔ စာအုပ္ေတြကို ကိုင္ရင္း မ်က္ရည္ေတြ ေန႔တိုင္းက်ေနရွာတာပါပဲရွင္ . . . ”

            “ မဆံုးခင္ တစ္ပတ္ေလာက္က ေဒါက္တာတို႔ထိုင္ေနက် ထင္းရွဴးပင္ႀကီးေအာက္ကို လိုက္ပို႔ခိုင္းတယ္ . . . ထင္းရွဴးပင္ေအာက္ေရာက္ေတာ့ မီ ဦးကို ေစာင့္ေနမယ္ေနာ္လို႔ မ်က္ရည္ေတြ တေတြေတြနဲ႔ တဖြဖြေျပာရွာတယ္ . . . ”

            “ မီေလးဟာ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္အထိ ေဒါက္တာ့ကို တမ္းတေနရွာပါတယ္ ေဒါက္တာရယ္ . . .  ”

            ငိုရႈိက္သံတို႔ စြန္းထင္ေနေသာ အမ်ဳိးသမီးႀကီး၏ စကားစုတို႔သည္ သူ႕နားထဲတြင္ မၾကားတစ္ခ်က္ ၾကားတစ္ခ်က္။ မီ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မတိုင္ခင္အထိ ေရးသြားခဲ့သည္ဆိုေသာ ဒိုင္ယာရီ စာအုပ္ကေလးက သူ႕လက္တြင္းမွာ။

            ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တို႔ျဖင့္ တက္ႁကြေနတတ္သူကိုမွ ေရာဂါဆိုးက တိုက္ခိုက္ဖ်က္ဆီးရက္ေလျခင္း။ ေသာကသည္ သူ႕ရင္ကို အလံုးအရင္းႏွင့္ ၀င္ေရာက္တိုက္ခိုက္ျပန္၏။

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

            မီတို႔အိမ္မွ ျပန္ထြက္လာခ်ိန္တြင္ ေနျခည္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့သည္ ေလာကကို လႊမ္းၿခံဳထားသည္။ ညေနခင္း၏ အလွသည္ သူ႕ရင္တြင္ မခ်ဳိၿမိန္ေတာ့။

            ထိုင္ေနက် ထင္းရွဴးပင္ကို ျမင္လွ်င္ ကေလးဆန္ေသာ မီ့မ်က္ႏွာကို သူျမင္ေယာင္သည္။ “ လူနာတိုင္း အားကိုးရတဲ့ ဆရာ၀န္ျဖစ္ေအာင္ ႀကဳိးစားမယ္ ” ဟူေသာ မီ့စကားသံကို ျပန္လည္ ၾကားေယာင္၏။ အရာအားလံုးသည္ မေန႔ကအတိုင္း သူ႕အာရုံတြင္ ထင္လာသည္။

            ျမင္လြင္ျပင္ကိုျဖတ္ေလွ်ာက္ၿပီး ထင္းရွဴးပင္ဆီသို႔ သူသြားသည္။ ထင္းရွဴးပင္ေျခရင္းရွိ ျမက္ခင္းျပင္ေပၚတြင္ ထိုင္သည္။ လက္တြင္းမွ စာအုပ္ကို ဖြင့္ၾကည့္မိသည္။

            “ ဦးကို မီခ်စ္တယ္ ”

            စာမ်က္ႏွာျပည့္ေအာင္ ေရးထားေသာ စာေၾကာင္းမ်ား။ သူ႕ရင္တြင္ က်ဥ္ခနဲခံစားလိုက္ရသည္။ သူ႕ရင္ထဲမွ ႏွလံုးသားသည္ ျမက္ခင္းျပင္ေပၚသို႔ ခုန္ထြက္ လူးလြန္႔ေန၏။ မေျပာျဖစ္ခဲ့ေသာ သူ႕ကိုယ္သူ ေဒါသျဖစ္မိသည္။ လူႀကီးတစ္ေယာက္၏ လုပ္ပိုင္ခြင့္ျဖင့္ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းခဲ့ေသာ သူ႕ေၾကာင့္ မီခံစားခဲ့ရေပလိမ့္မည္။ ရင္တြင္းမွ ခံစားခ်က္တို႔သည္ မ်က္ရည္အျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းၿပီး အျပင္သို႔ စိမ့္ထြက္လာၾကေလ၏။

            မီေနာက္ဆံုးေရးထားခဲ့ေသာ စာမ်က္ႏွာကို သူေတြ႕သည္။

                        “ မီ မေနရေတာ့ပါဘူး ဦးရယ္။ ဒါေပမယ့္ မီ မေၾကာက္ပါဘူး။ ဦးနဲ႔ခြဲရမွာကိုပဲ မီ၀မ္းနည္းတယ္။ မီအရမ္းျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဆရာ၀န္လည္း ျဖစ္ခြင့္မရေတာ့ဘူး ဦးရယ္ . . .

            ဒါေပမယ့္ မီေက်နပ္ပါတယ္။ မီခ်စ္တဲ့ ဦးက မီ့ကိုယ္စား ရိုးသားတဲ့ တိုင္းရင္းသားေတြကို  ေဆးကုေပးေနမွာ မီသိတယ္  . . .

            မီ့အနားမွာ ဦးရွိေစခ်င္လိုက္တာ . . . ။ ဒါေပမယ့္ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ဘ၀နဲ႔ တျခားလူနာေတြအနားမွာ ဦးရွိသင့္ပါတယ္ေလ . . .

                                                            မီ .  ေက်နပ္တယ္ . . . ”

            ေ၀ဒနာကို အံႀကိတ္ရင္ဆိုင္ရင္း တုန္ယင္စြာေရးထားေသာ စာလံုးရြဲ႕ရြဲ႕ေစာင္းေစာင္းေလးမ်ားကိုဖတ္ၿပီး သူ ေခါင္းငိုက္စိုက္က်သြားသည္။

                        “ ကေလးရယ္ . . . ”

            “ ဦး ကေလးကိုယ္စား ရိုးသားတဲ့တိုင္းရင္းသားေတြကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးဖို႔ ကတိေပးပါတယ္ကြယ္ . . . ”

                                    နာက်င္ေၾကကြဲစြာ သူေရရြတ္မိသည္။

                                    တမလြန္ေရာက္ ကေလး ၾကားနိုင္ပါေစေတာ့ . . .

            ေလေပြတစ္ခုက ေ၀ွ႕ရမ္းတိုက္ခတ္သည္။ ညေနခင္းသည္ အေရာင္ရင့္လာသည္။ ေလာကသည္ ပူေဆြးျခင္းျဖင့္ တိတ္ဆိတ္ေနေလ၏။

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

            အားလံုး၏ အျမင္တြင္ မီေသဆံုးခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႕ႏွလံုးသားထဲတြင္ မီ ထာ၀ရ ရွင္သန္ေနသည္။

            “ ဦးသြားႏွင့္ . . . မီေနာက္က လိုက္ခဲ့မယ္ . . . ” ဟူေသာ မီ့စကားသံသည္ သူ႕နားစည္ကို ထာ၀ရ ရို္က္ခတ္၏။ ရိုးသားႏြမ္းပါးေသာ ျပည္နယ္သားမ်ားကို ၾကင္နာစြာ ျပဳစုကုသေပးေနေသာ သူ႕အနီးတြင္ မီရွိေနပါသည္။ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းေလး အလယ္ရွိ ထင္းရွဴးပင္ေအာက္တြင္လည္း မီရွိသည္။

            သူ႕အဖို႔ ေနရာတိုင္းတြင္ မီရိွပါသည္။

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

            သူေနထိုင္ရာၿခံ၏ အေနာက္ဘက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းႏွင့္ က်ယ္ျပန္႔ေသာလြင္ျပင္တစ္ခု ရွိပါသည္။ ထိုလြင္ျပင္၏ အလယ္တြင္ သစ္ပင္တစ္ပင္ရွိသည္။ ျမင့္မား၍ စိမ္းစိုအုပ္ ဆိုင္းလွေသာ ထိုသစ္ပင္သည္ ရာသီဥတုဒဏ္ကိုမမႈ၊ ေလျပင္းကို အံတုၿပီး ထီးထီးမားမားရွိလွသည္။ လြင္ျပင္က်ယ္တြင္ အေဖာ္မဲ့စြာ တည္ရွိေသာ ထိုသစ္ပင္သည္ အထီးက်န္ဆန္သည္ဟု ထင္ရ ေသာ္လည္း . . .

            ထိုအရာသည္ ထင္းရွဴးပင္ တစ္ပင္ျဖစ္ပါသည္။

            ထိုေနရာတြင္ . . .

                        ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ရွိခဲ့သည္

                        သူႏွင့္ သူမတို႔ စတင္ဆံုဆည္းခဲ့သည္

                        သူ၏ ႏွလံုးသားကို ေတြ႕ရွိခဲ့သည္

                        ႏႈတ္မဆက္ဘဲ သူမ ထြက္ခြာသြားခဲ့သည္

                        အလြမ္းမ်ားႏွင့္ သူက်န္ရစ္ခဲ့သည္။

            ထုိေနရာတြင္ . . .

                        သူမ ထာ၀ရ ရွိေနပါသည္။

                                    ထိုသစ္ပင္သည္ . . . ။        ။

                                                                                                
                                                                                              

                                                                                                                                                      ခ်မ္းေျမ႕ႏုိင္ၾကပါေစ . . .

                                                                                                                                                                                    ဟန္ၾကည္ 

   မနက္ျဖန္ ဧၿပီ ၁၁ ရက္ေန႔ဆိုရင္ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ ေမြးေန႕ေရာက္ျပန္ပါၿပီ။ ဦးဟန္ၾကည္ထက္ ေမြးေန႔တစ္ရက္ေစာတဲ့ စိုင္းစိုင္းခမ္းလႈိင္ဆိုတဲ့ ခ်ာတိတ္ခမ်ာမွာေတာ့ သူ႕ေမြးေန႔မွာ ဘတ္ေဒးရွဴိးလို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ၿပီး ေဘာ္ခ်က္ပိုက္ဆံရွာတာ ႏွစ္တိုင္းေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အင္မတန္မွ ရိုးသားရွာတဲ့ ဘေလာ့ဂါဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ သူငယ္ငယ္က ေရးဖူးတဲ့ ၀ထၳဳတစ္ပုဒ္ကို ဖုန္သုတ္ၿပီး ဘေလာ့ေပၚ ေကာက္တင္လိုက္တာနဲ႔တင္ ေမြးေန႔အထိမ္းအမွတ္ျဖစ္သြားပါေလေရာဗ်ား။

    အစိမ္းရင့္ေရာင္အလြမ္းကို အပိုင္း ၁ ကေန ဇာတ္သိမ္းပိုင္း အပိုင္း ၅ ေရာက္တဲ့အထိ မညည္းမညဴ အားေပးၾကတဲ့ မိတ္ေဆြမ်ားကိုလည္း ေက်းဇူးဥပကာယ အထူးတင္ေၾကာင္း ေျပာရင္းနဲ႔ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ေမြးေန႔မွာ ဘေလာ့လာလည္ၾကတဲ့ လူပ်ဳိသိုး၊ အပ်ဳိသိုးမ်ားအားလံုး စြံျခင္းႀကီးစြံၾကၿပီး၊ စြံၿပီးတဲ့ မိတ္ေဆြမ်ားလည္း ဘာေရးညာေရးေတြအားလံုး အစစအရာရာ အဆင္ေျပၾကေစေၾကာင္း ဆုမြန္ေကာင္းမ်ား ေတာင္းေပးလိုက္ပါရေစဦးလား . . .