“ ေဆးေပါင္းခ . . . ”

သီတင္းကၽြတ္ တန္ေဆာင္မုန္း လနတ္ေတာ္...

ေကာက္ဦးေပၚလို႔ မုန္႔ဆမ္းေလွာ္...

တိုင္းစြန္ျပည္နားမွာ ထမင္းရွာစားေနတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ မုန္႔ဆမ္း မျမင္ဖူးတာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ။ ကုန္သည္လုပ္ငန္းကို အဓိကလုပ္ၾကတဲ့ သည္ဘက္နယ္မွာ မုန္႔ဆမ္းကို ေတာင့္တေနရင္ ေတာင့္တတဲ့လူ လူမိုက္။ ျပည္နယ္မွာေနၿပီး အညာမုန္႔ကို ခ်ဥ္ျခင္းတပ္ေနရင္ တပ္တဲ့လူ လူ႔ဟာသ။

ေရာမေရာက္ေတာ့ ေရာမလို က်င့္ေနရတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ အႏွီလိုနဲ႔ပဲ အညာစာေတြ ငတ္တာ ၾကာၿပီ။ မနက္မိုးလင္းရင္ ပဲေရပြေၾကာ္ကေလးနဲ႔ ထမင္းဆီဆမ္းၿပီး စားလိုက္ခ်င္တဲ့ အာသီသကို ခ်ဳိးႏွိမ္ထားရတာ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခု။ ထမင္းရည္ပူပူေလးကို ဆားခတ္ မတ္ပဲဘယာေၾကာ္ကေလးကို ခ်ဳိးေခ်ထည့္ၿပီး တရွဴးရွဴးျမည္ေအာင္ ေသာက္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵကို အေကာင္အထည္မေဖာ္ႏိုင္တာလည္း ၾကာၿပီ။ ေပ်ာ္ရာမွာ ေနခ်င္ေပမင့္လည္း ေတာ္ရာမွာ ေငြျမင္ရျပန္ေတာ့လည္း ဆႏၵေတြ အာသီသေတြကို ခ်ဳိးႏွိမ္ထားၾကရတာကိုက လူ႔ဘ၀ပဲ ထင္ပါရဲ႕။

လူ႔စိတ္ဆိုတာမ်ဳိးကလည္း အခက္သား။ ေဖာေဖာသီသီရေနတဲ့အခ်ိန္တုန္းကေတာ့ စားရလြန္းလို႔ မျမင္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ မုန္းေနေပမင့္လည္း ရွားပေဟ့ မရွိဘူးေဟ့ဆိုတဲ့ အခ်ိန္မ်ဳိးကေတာ့လည္း စားခ်င္လိုက္တာမွ ငမ္းငမ္းတက္။ အညာမွာေနတုန္းကေတာ့ တစ္ခါလာလည္း ပဲႀကီးဟင္း တမာရြက္ျပဳတ္ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ခ်ဥ္ေရ၊ ေနာက္ေန႔လာလည္း သည္ဟင္း။ စိတ္အဆင္းရဲႀကီးဆင္းရဲခဲ့ရတဲ့ သည္ဟင္းစပ္ကို မစားရတာ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္လည္း ၾကာလာေရာ သည္အခ်ိန္မွာ အစားခ်င္ဆံုး ဟင္းစပ္က အႏွီဟင္းစပ္ ျဖစ္ေနျပန္ေရာ။

အညာျပန္တာ ႏွစ္ခါရွိေပမင့္လည္း ရာသီက တမာရြက္တုံးတဲ့ ေႏြေခါင္ေခါင္ႀကီးျဖစ္ေနျပန္ေတာ့လည္း ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ အညာေရာက္ပါလ်က္နဲ႔ အာသီသက မေျပခဲ့တာ ျပန္ေတြးတိုင္း ရင္နာလို႔မဆံုး။ သည္ဘက္က ပဲႀကီးေတြ ႏွပ္ၿပီးစားျပန္ေတာ့လည္း ဟိုေဆး သည္ေဆးေတြနဲ႔ ျပင္ထားတာဆိုေတာ့ ဘယ္လိုႏွပ္ႏွပ္ အလွပ္လိုက္မျဖစ္ဘဲ မာဆတ္ဆတ္။ ေငြရသေလာက္ ငတ္တာ က်ဳပ္တို႔ပါဗ်ဳိ႕လို႔ ေအာ္ရရင္ သူမ်ား အေတာ္နားၾကားျပင္းကတ္မယ္ထင္ရဲ႕။ တတ္ႏိုင္ဘူး။ ကိုယ္ငတ္တာ ကိုယ္ပဲသိတာကိုး။

ဆရာစိုင္းခမ္းလိတ္ရဲ႕ ေရၾကည္ထဲက လရိပ္ေလး သီခ်င္းစာသား “ မရမွန္းသိေလ...ပိုလိုခ်င္မိေလ... ” ဆိုတာကလည္း မွန္ခ်က္ ကမ္းကုန္။ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ လက္ထဲက ပိုက္ဆံေလးေတြ ထိုင္ၾကည့္ရင္း သူ႔အခ်ိန္ သူ႔ရာသီအလိုက္ အညာမွာေပၚတဲ့ စားဖြယ္ေသာက္ခင္းေလးေတြကို ထိုင္ေတြးေနရတာကိုက ရာသီေပၚ ၀ဋ္တစ္မ်ဳိး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အစားနဲ႔ပတ္သက္ရင္ အေတာ္ဒုကၡၿငိမ္းတယ္လို႔ ထင္ထားေပမင့္လည္း ကိုယ့္ေဒသစာေလးေတြကိုေတာ့ မက္မက္စက္စက္မရွိဘဲ ဘယ္ေနလိမ့္တုန္းေလ။ လူမ်ားကလည္း ခက္ပါ့။ အေ၀းေရာက္ၾကၿပီဆိုမွျဖင့္ ဘာရယ္မဟုတ္တဲ့ ကိုယ့္ေဒသထြက္ သြားရည္စာကေလး တစ္ဆုပ္တစ္ဖဲ့ကိုေတာင္ တမ္းတၿပီး သြားရည္က်တတ္တာမ်ဳိး။

အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္မွာ အညာက အဘိုးအဘြားေတြရဲ႕ ကုိင္းထဲဆင္း ၾကက္သြန္ဥ ၀ိုင္းတူးတဲ့အခါ ေန႔ခင္းမွာ အခင္းရွင္ကေကၽြးတဲ့ အေၾကာ္ႏွစ္ခုကို သည္ေန႔အထိ ဦးဟန္ၾကည္လြမ္းတုန္း။ တူးလက္စ ၾကက္သြန္ခင္းထဲက ၾကက္သြန္တစ္ဥကို ပုဆိုးေလးနဲ႔ သုတ္၊ အခြံမခြာဘဲ ဂၽြမ္းခနဲကိုက္၊ ၾကက္သြန္ခင္း ေျမာင္းေပါင္ေပၚမွာ အတန္းလိုက္ စိုက္ထားတဲ့ နံနံပင္တစ္ပင္ကိုခ်ဳိးၿပီး ပါးစပ္ထဲပစ္ထည့္၊ အေၾကာ္တစ္ကိုက္ကိုက္၊ ၿမိန္လိုက္တဲ့အရသာ။ သည္အရြယ္မွာ ဘာစားစား အႏွီအရသာကို မီတာမ်ဳိး တစ္ခါဖူးမွကို မႀကံဳေတာ့တဲ့အထိ။ အညာမွာေနခဲ့တုန္းကေတာင္မွ အႏွီလို ဇေယာ္ဇယာ စားစရာေလးေတြကို ႀကံႀကံဖန္ဖန္ တမ္းတမိတတ္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ ျပည္နယ္သားလည္းျဖစ္ေရာ ႀကီးလိုက္ပါတဲ့ စားဒုကၡ။ ေျပာျပရင္ လြန္အံ့ေတာင္ ထင္ၾကေပလိမ့္။

ေႏြဦးကေလးမ်ား ေပါက္ပဟဲ့ဆိုရင္ လက္ပံေခါင္းခ်ဥ္ရည္ဟင္းကို ဦးဟန္ၾကည္ လြမ္းၿပီ။

“ လာေဟ့ဒြား

သြားေကာက္ေခ်စို႔

ပြင့္ေျခာက္ကယ္ အနားလန္

ပင္လက္ပံ ေႁကြခ်ိန္က်ၿပီမို႔

မိဇံလွ နင္လိုက္ဦးမလား... ”

ဆိုတဲ့ကဗ်ာကိုမ်ား ျပန္သတိရရင္ ေမ့ေမ့လက္ရာ ခ်ဥ္ရည္ဟင္းကို လြမ္းလြန္လြန္းလို႔ သြားရည္မ်ားေတာင္ က်မိပါရဲ႕။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း ဘာမဟုတ္တဲ့ ေၾကာက္လွ်ာပြင့္သုတ္ကိုေတာင္ လြမ္းမိျပန္ေရာ။ သည္ဘက္နယ္မွာက ေၾကာင္လွ်ာပြင့္ကို သုတ္စားရေကာင္းမွန္း မသိတာေၾကာင့္ အပင္ေအာက္မွာ အပြင့္ေတြ ေထာင္းလေမာင္းထေအာင္ ေႁကြေနတာကို သည္အတိုင္းပစ္ထားၾကတာ ျမင္ရရင္ ေျပးေကာက္၊ ျပဳတ္သုတ္စားခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပါက္မိေသး။

ဒါတင္ဘယ္ကလိမ့္တုန္း။ ထန္းလက္ကာ ထန္းလက္မိုးထားတဲ့ တစ္ဖက္ရပ္တဲ့ကေလးထဲက ထန္းလက္နဲ႔လုပ္ထားတဲ့ ကြပ္ပ်စ္မွာ ထိုင္ၿပီး ျမဴအိုးထဲက ခိုျပာေရာင္ေပါက္ေနတဲ့ ငွက္ခါးေတာင္ ပုစြန္ဆိတ္ခုန္ ထန္းရည္ကို အုန္းမႈတ္ခြက္ကေလးနဲ႔ ခပ္ေသာက္ရတဲ့ အရသာကလည္း ႀကဳိက္တတ္ရင္ လြမ္းစရာ။ စပါးခင္းေပါတဲ့ အညာဆိုေတာ့လည္း လယ္ႁကြက္ႀကီးေတြက ဆူပါဘိသနဲ႔။ တကယ္ကၽြမ္းက်င္တဲ့လူက လယ္ႁကြက္ကို ခ်င္း၊ ၾကက္သြန္ျဖဴ ဓားျပားရိုက္နဲ႔ က်က်နနမ်ား ေၾကာ္ထားတာကို ထန္းရည္နဲ႔မ်ား ျမည္းလိုက္ရလို႔ကေတာ့ “ နင့္ နန္းေျမကနက္ ငါ့ထန္းရည္တစ္ခြက္နဲ႔ မလဲေရးခ် မလဲ... ” လို႔ေတာင္ ေႁကြးေၾကာ္မိမွာ က်ိန္းေသ။

မိုးက်ျပန္ေတာ့ ပိုဆိုးေရာ။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ အညာမွာ မိုးရာသီဆိုရင္ အသီးအႏွံတယ္ေပါသကိုး။ သက္ရြက္ေဆြးတို႔ ႏြားေခ်းတို႔ပဲသံုးၿပီး သဘာ၀က်က် စိုက္ထားတဲ့ အသီးအႏွံဆိုတာ ဘယ္လိုပဲစားစား အရည္ရႊမ္းရႊမ္း၊ အရသာအျပည့္။ မုန္လာဥ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေတြကို ျပဳတ္ၿပီး ပဲငပိဟင္း အရည္က်ဲနဲ႔ တို႔စားရတဲ့ ဟင္းကို ငယ္ငယ္က အင္မတန္မုန္းေပမင့္ အခုအခ်ိန္မွာ ျပန္စားရမယ္ဆိုရင္ တစ္လလံုးလုံးေတာင္ စားလိုက္ခ်င္စမ္းပါရဲ႕။ သည္စာကို ေရးေနရင္းနဲ႔ေတာင္ မုန္ညင္းဖူးေၾကာ္ ေမႊးေမႊးေလးကို လြမ္းမိျပန္ပါေရာလား။

ေဆာင္းဦးေပါက္ပဟဲ့ဆိုရင္လည္း လြမ္းစရာေတြက အျပည့္။ ေဆာင္းတြင္းႀကီး ခ်မ္းခ်မ္းဆီးဆီးမွာ သစ္တစ္ပင္လံုးကို အလ်ားလိုက္ တံုးလုံးလွဲၿပီး မီးရွဳိ႕ထားတဲ့ မီးဖိုနံေဘးမွာ တိုးတိုးေ၀ွ႕ေ၀ွ႕နဲ႔ ပူးကပ္ထိုင္ၾကရင္း ျပာပူထိုးထားတဲ့ ထန္းျမစ္ ေဖာင္းေဖာင္းအိအိႀကီးေတြကို အလုအယက္ယူ၊ ျပာေတြစင္သြားေအာင္ ပုဆိုးနဲ႔သုတ္၊ အခြံေတြခြာ၊ အမွ်င္ေတြသင္၊ ထပ္ကိုင္းျခမ္း၊ အူတိုင္ထုတ္၊ တစ္ျခမ္းခ်င္းကို တစ္ပိုင္းစီခ်ဳိးၿပီး ျပာေတြလူးေနတဲ့ ပန္းကန္ထဲမွာ ထည့္ထားတဲ့ ဆီဆားနဲ႔ တို႔စားရတာမ်ား အခုျပန္ေတြးၾကည့္ အခုသြားရည္က်တုန္း။ ပဲစဥ္းငံုေပၚတဲ့အခါဆိုရင္ေတာ့ ပဲစဥ္းငုံကို အခြံမသင္ဘဲ အိုးထဲပစ္ထည့္ၿပီးျပဳတ္။ ပဲစဥ္းငုံျပဳတ္ကို ဆီမ်ားမ်ား ဆားသင့္ရုံထည့္ၿပီး တို႔စားရတာမ်ား ငယ္ငယ္တုန္းက နတ္ၾသဇာအစစ္။ ေျပာၾကစတမ္းဆိုရင္ေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ အညာဆိုတာ ေငြေၾကးပိုင္းဆိုင္ရာနဲ႔ လူေနမႈအဆင့္အတန္းမွာ တန္းမ၀င္ စံမမီေပမင့္ အစားအစာကေတာ့ တကယ္ေပါတာကလား။ ဒါေၾကာင့္လည္း အညာသားမ်ား က်န္းမာထြားက်ဳိင္းၿပီး ခြန္အားဗလနဲ႔ ျပည့္စံုၾကတာ ထင္ပါရဲ႕။

ဘ၀ရဲ႕ သံုးပံုႏွစ္ပံုေလာက္ အညာစာေတြစားၿပီး အညာအားအျပည့္နဲ႔ အညာသားျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ ျပည္နယ္သားလည္းျဖစ္ေရာ အူနဲ႔ေဟာင္းေလာင္း ျဖစ္ပါေလေရာ။ မနက္မိုးလင္းလို႔ ဘာစားမလဲၾကည့္လိုက္ရင္ ယိုးဒယားစာ “ ေကြ႕တယို ”၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က နန္းႀကီးသုတ္ဆိုတာကလည္း ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ခပ္ငယ္ငယ္ အသုပ္စံုလုပ္တန္းကစားခဲ့တဲ့ အသုပ္ကမွ လူစဥ္မီဦးမယ္ထင္ရဲ႕။ မုန္႔ဟင္းခါးကေလး ေသာက္မဟဲ့လို႔ ၾကည့္လိုက္ရင္ မုန္႔ဖတ္က ႏွစ္က်ပ္သား ငွက္ေပ်ာအူဖတ္က တစ္ပိႆာ။ ဒါေတြခ်ည္းေတြ႔ေနရေတာ့လည္း ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ မနက္စာရယ္လို႔ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ မစားေတာ့ဘဲ ဗိုက္ဆာမွပဲ ထမင္းအုပ္လိုက္တာ သည္ဘက္နယ္ ေရာက္ကတည္းက။ ကာလေတြၾကာလာေတာ့လည္း မနက္စာဆိုတာ ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္သလိုေတာင္ ျဖစ္ေနပါေရာ့လား။

ထမင္းစားျပန္ေတာ့လည္း အရြက္ေတြက မလတ္ဆတ္၊ အသီးေတြက ေဆးအုပ္၊ အသားေတြက ေရခဲရိုက္။ စိတ္ႀကဳိက္ျဖစ္မွသာ စားစတမ္းဆိုရင္ မာလက စ်ာန္ႁကြတာ ၾကာေပါ့။ စိတ္လိုလက္ရရွိလို႔ ညစာကို ဆိုင္သြားစားျပန္ရင္လည္း ဆိုင့္တကာဆိုင္တိုင္းမွာ ခ်ဳိတိုတို စပ္တပ္တပ္ ယိုးဒယားစာေတြခ်ည္း။ ဒါမစားခ်င္ဘူးလို႔ ညည္းေနရင္လည္း ကိုယ္ပဲငတ္မွာ ေသခ်ာေနေတာ့ ႀကဳိက္ျခင္းမႀကဳိက္ျခင္းကို ေဘးခ်ိတ္ၿပီး ဇြတ္မွိတ္ၿမဳိရင္းနဲ႔ “ ရသတဏွာ ” ေတာင္ ေပ်ာက္လုေပ်ာက္ခင္။ တစ္ခါတစ္ခါ စိတ္ခ်ဥ္ေပါက္လာရင္ ကရင္ေတြစားသလို ဘူးသီးေရလုံုျပဳတ္နဲ႔ ထမင္းခ်ည္းစားလိုက္ရတာေတာင္ ခံတြင္းလိုက္ေသးရဲ႕။

လူ႔မေနာကလည္း မျဖစ္လို႔ ဇြတ္ႏွစ္လိုက္ရဦးေတာင္ ဗီဇစိတ္ဆိုတာ လြယ္လြယ္နဲ႔ ဘယ္ေပ်ာက္လိမ့္တုန္း။ အႏွီေတာ့လည္း ရာသီခ်ိန္က်ၿပီဆိုရင္ ရာသီစာကေလးေတြကို အာသီသက ရွိျပန္ပါေရာ။ ခက္တာက သည္ဘက္နယ္က စားဓေလ့က အညာဓေလ့နဲ႔ ဖီလာ။ ေကာက္ညွင္းေပါင္းကို အုန္းသီးဆံျဖဴးစားတာ သူရို႕ပါးစပ္နဲ႔ အဟပ္ညီေပမင့္ ဆီဆမ္း ဆားျဖဴးၿပီး ေကာက္ညွင္းေစ့ေပ်ာက္ေအာင္ လံုးနယ္စားတဲ့ အညာဓေလ့နဲ႔က်ေတာ့ ေျပာင္းျပန္။ ထန္းျမစ္မီးဖုတ္မရႏိုင္ရင္လည္း အရပ္ထဲမွာ လည္ေရာင္းေနတဲ့ ထန္းျမစ္ျပဳတ္ကေလးကို ခ်ဥ္ရဲေျပစားမယ္လို႔ ျမည္းၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း လက္ညွဳိးလံုးေလာက္ ထန္းျမစ္ကေလးေတြကို မျဖစ္ညစ္က်ယ္ ျပဳတ္ထားရတဲ့ၾကားမွာ ထန္းျမစ္ကလည္း ႏုထြတ္ေနျပန္ေတာ့ ခါးခ်က္ ကမ္းကုန္။ အႏွီေတာ့လည္း အညာသားဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ ရာသီစာဟူသမွ် ေသခန္းျပတ္။

တျမန္ေန႔ကေတာ့ Myanmar MP3.net ကေန သီခ်င္းေတြ ရွာနားေထာင္ရင္း ေဇာ္၀င္းထြဋ္ရဲ႕ “ ေဆးေပါင္းခတဲ့ည ” ဆီးရီးကို နားေထာင္လိုက္မိတာ ရာသီစာ မယ္ဇလီဖူးသုတ္ စားခ်င္တဲ့ပိုးက အလိုက္ကမ္းဆိုးမသိ ထလာျပန္ပါေရာလား။ ခက္တာက သည္ဘက္နယ္မွာ မယ္ဇလီဖူးကို သုတ္စားရေကာင္းမွန္းမသိဘဲ အပြင့္ပါမက်န္ ေရာထည့္ၿပီး ဟင္းခ်ဳိခ်က္ေသာက္တာပဲ တတ္တာကိုး။ သည္ၾကားထဲမွာ ေဒသကလည္း သစ္ပင္ေဟ့ဆိုရင္ ဓာတ္ဗူးေလာက္ လံုးပတ္ရွိရင္ေတာင္ လွဲၿပီး ခြဲစိတ္ေရာင္းစားၾကျပန္ေတာ့ “ ေဆးေပါင္းခ ” ခ်င္တဲ့ အိပ္မက္က ခပ္၀ါး၀ါး။

သို႔ေပမင့္ “ လူမင္းဘုန္းႀကီး နတ္မင္းမေနႏိုင္ ” ဆိုတဲ့ ျမန္မာစကားပုံက အေတာ္မွန္ဟန္တူရဲ႕။ တပည့္မတစ္ေယာက္က “ ဆရာ မနက္ပိုင္းဆိုရင္ ေစ်းသည္ေတြ မယ္ဇလီဖူး လာေရာင္းတယ္ဆရာ…ဆရာလိုခ်င္ရင္ သမီး၀ယ္ခဲ့မယ္ ” လို႔ မေန႔ညေနက သတင္းပို႔ပါေရာလား။ ၾကည့္စမ္း။ ေတာ္လိုက္တဲ့တပည့္။ “ ဆရာက မယ္ဇလီဖူးသုတ္စားခ်င္တယ္လို႔ ေျပာဖူးလို႔ သမီးမွတ္ထားတာ… ” လို႔ဆက္ေျပာေတာ့ အႏွီတပည့္ကို အမွတ္ႀကီးတစ္မွတ္ေတာင္ ေပးလိုက္မိေသး။ သို႔ေပမင့္ သူရို႕ေဒသအထာကို သေဘာေပါက္ၿပီးသားဆိုေတာ့လည္း “ ဟဲ့…မယ္ဇလီဖူးက အပြင့္၀ါ၀ါေတြ မပါဘူးေနာ္…အဖူးေလးေတြခ်ည္းပဲ… ” လို႔ တိတိက်က် ေျပာလိုက္ရေသးရဲ႕။

သည္ေန႔ညေနခင္း သင္တန္းခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ တပည့္မက မယ္ဇလီဖူး ျပဳတ္ၿပီးသား အထုပ္သံုးထုပ္ ဦးဟန္ၾကည့္လက္ထဲကို လာထည့္ပါေလေရာ။ အစိမ္းမရလို႔ ျပဳတ္ၿပီးသား၀ယ္လာတာလို႔ ဆိုေပမင့္လည္း something is better than nothing မူအတိုင္း လက္ခံထားလိုက္ရပါရဲ႕။ အထုပ္ကို ျဖည္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မယ္ဇလီဖူးက တကယ္ပိစိေလးေတြခ်ည္း။ ႏွမ္းေစ့ကေတာင္ သူ႔ထက္ အရြယ္ႀကီးမယ္ထင္ရဲ႕။ သည္ၾကားထဲမွာ အရိုးေတြမဖယ္ အညွာေတြ မသင္ဘဲ သည္အတိုင္းျပဳတ္ထားလိုက္တာမ်ား တစ္ရိုးတစ္ရိုးက လက္သန္းေလာက္။ သို႔ေပမင့္ “ အလကားရတဲ့ႏြား သြားၿဖဲၾကည့္ ” ေနလုိ႔မွ မျဖစ္ဘဲကိုး။ အႏွီေတာ့လည္း ဆရာလုပ္တဲ့လူေတြရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း ၀ယ္လာတဲ့တပည့္ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ သာဓုကေလးဘာေလးေခၚ၊ ဆုေလးဘာေလး ေပးရေပသေပါ့ေလ။

အိမ္ျပန္ေရာက္လို႔ “ မဒမ္ေရ…မယ္ဇလီဖူး သုတ္စားရေအာင္ေဟ့…ေဆးေပါင္းခသတဲ့ကြ… ” လို႔ ေျပာၿပီး မဒမ္ၾကည့္လက္ထဲ မယ္ဇလီဖူးထုပ္ေတြ ထည့္လိုက္ေတာ့ မဒမ္ၾကည့္မ်က္ႏွာက မထံုတက္ေသး။ “ ဟ…ဒီေဒသမွာက မယ္ဇလီဖူးဆိုတာ ရွားပါးပစၥည္းကြ… ” လို႔ ကိုယ့္ပစၥည္းကို role တင္လိုက္မိမွပဲ “ မယ္ဇလီဖူး သုတ္စားတာကေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ….ဘယ္မလဲ အာလူး…တုိဖူးကေလးကလည္း ပါဦးမွ စားေကာင္းမွာ ဘယ္မလဲ တိုဖူး… ” ဆိုတဲ့ မဒမ့္စကားလည္းၾကားေရာ ဦးဟန္ၾကည္ ပါေတာပိတ္။ အာလူးဆိုတာက ေစ်းထဲသြား၀ယ္ရင္ ရႏိုင္ေပမင့္လည္း အခ်ိန္က ညႀကီးအခ်ိန္မေတာ္။ တိုဖူးဆိုတာက ပိုဆိုးေသး။ စားခ်င္ဦးေတာင္ တိုဖူးေရာင္းတဲ့ဆိုင္မရွိ။ စားခ်င္သပဆိုရင္ ပဲမႈန္႔အစိမ္း၀ယ္ၿပီး က်ဳိေပေရာ့ကိုယ္တိုင္။

အႏွီေတာ့လည္း…ကိုင္း…သည္ညေတာ့ ေဆးေပါင္းခမဟဲ့ ဆိုတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ ဧရာမစိတ္ကူးႀကီးခမ်ာလည္း မဒမ့္လက္ထဲက မယ္ဇလီဖူးျပဳတ္ ေပ်ာ့ၿပဲၿပဲကေလးေတြနဲ႔အတူ ပုံပ်က္ပန္းပ်က္ျဖစ္ေရာ။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ဖီလင္ေအာက္ပံုမ်ားကေတာ့ ထီေပါက္ၿပီး လက္မွတ္ေပ်ာက္တဲ့အျဖစ္နဲ႔ နင္လားငါလား။ မဒမ့္မ်က္ႏွာၾကည့္လိုက္ေတာ့ “ ကိုင္း…ဘယ့္ႏွယ္ရွိစ… ” ဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔။ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ စီစဥ္ၿပီး သုတ္ေပးကြာ…လို႔ ပါ၀ါသြားျပရင္လည္း မယ္ဇလီသံုးထုပ္လံုး မိုးပ်ံဂီယာတပ္ခံရမွာ ေသခ်ာေပါက္။ အႏွီေတာ့လည္း -

“ ကိုင္း…မဒမ္ေရ…အႏွီမယ္ဇလီဖူးေလးေတြကို ေရခဲေသတၱာထဲမွာ ထည့္ထားလိုက္ပါ့မယ္ကြာ…မနက္ခင္းမွာ မယ္ဇလီဖူးေတြလည္း အေကာင္းအတိုင္းရွိ၊ ဦးဟန္ၾကည္လည္း စားရကံႀကံဳရင္ေတာ့ ဆီခ်က္ကေလးခ်က္ၿပီး ျဖစ္သလိုပဲ သုတ္စားလိုက္ၾကတာေပါ့…စားရကံမႀကံဳေတာ့လည္း အခါတိုင္းႏွစ္ေတြလိုပဲ ငတ္ၿမဲ ငတ္ဆဲလို႔ သတ္မွတ္လိုက္ၾကပါစို႔ရဲ႕… ”

လို႔ ေလေျပကေလးထိုးရင္း ေရခဲေသတၱာကေလးကို အသာဖြင့္ အထုပ္ကေလးသံုးထုပ္ကို ထည့္ရင္း အဆင္သင့္ေတြ႕တဲ့ ဘီယာကေလးတစ္ဗူးကို အသာေဖာက္ၿပီး…“ ဘီယာလည္း ေဆးဖက္၀င္ပါသကြာ…တံဆိပ္တစ္မ်ဳိးကို ေဆးတစ္မ်ဳိးလို႔ သတ္မွတ္ၿပီး ေဆးေပါင္းခသြားေအာင္လို႔ ဘီယာႏွစ္မ်ဳိး တြဲေသာက္လိုက္ပါ့မယ္… ” လို႔ အသာေလွ်ာခ်လိုက္ရပါေရာလား။

ဘီယာေလးႏွစ္ဗူးကို စားပြဲေပၚအသာခ်၊ ကြန္ပ်ဴတာထဲက သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ေကာက္ဖြင့္လိုက္ေတာ့ Rocker ႀကီး ေဇာ္၀င္းထြဋ္ရဲ႕…

“ ***ေဆးေပါင္းခတဲ့ ညေပါ့ကြယ္…

ဒီမွာကိုယ့္အနား မင္းရွိေနတယ္…

ဒဏ္ရာေတြအကုန္လံုး အေ၀းသို႔လြင့္စင္…

ၾကင္နာသူ အခ်စ္မ်ား ေဆးဖက္၀င္*** ”

ဆိုတဲ့ သီခ်င္းသံႀကီးက ဟိန္းလို႔။ အင္းေပါ့ေလ…အနားမွာ မဒမ္ၾကည္ ရွိေနမင့္ဟာ မယ္ဇလီဖူးေတာင္ ဘယ္လိုေတာ့လိမ့္တုန္း။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ဘီယာေလးေတာင္ အဆစ္ပါေသးရဲ႕ မဟုတ္လား… ;)  ။     ။

( ဟန္ၾကည္ )

၃၀.၁၀.၂၀၁၄ ( ၾကာသပေတးေန႔ )

“ ေတာသား . . . ”

ဦးဟန္ၾကည္သည္ မိမိကိုယ္ကို ေတာသားအစစ္ဟု ဂုဏ္တင္လိုလွသည္။ သို႔ေသာ္ ဦးဟန္ၾကည္ကား အညာေက်းလက္ေဒသ၏ ေတာနယ္ဇနပုဒ္တြင္ ေမြးဖြား၍ အညာရြာကေလးတြင္ အေျခခ်ေနထိုင္ေသာ အဘိုး၊ အဘြားမ်ား၏အိမ္ ေလွကားရင္းတြင္ အခ်င္းျမွဳပ္ခဲ့ေသာ္လည္း လူလားေျမာက္ေသာအခါတြင္ ေတာရြာတြင္မဟုတ္ဘဲ ေတာမက ၿမဳိ႕မက်သည့္ အညာၿမဳိ႕ငယ္ကေလးတြင္ လူျဖစ္ႀကီးျပင္းခဲ့ေသာေၾကာင့္ ေတာသားအစစ္လည္းမဟုတ္၊ ၿမဳိ႕ကေလးသားအစစ္လည္းမျဖစ္ စိတ္ညစ္စရာ ေအာက္ကလိအာ အေနအထားျဖင့္ လူျဖစ္ႀကီးျပင္းခဲ့ရသည္ကို ယေန႔အခ်ိန္အထိ မေက်နပ္ႏိုင္။ ရွိေစေတာ့။ လူသည္ မိမိ၏ ငယ္ဘ၀ကို ျပန္လည္စီရင္ရန္ မစြမ္းႏိုင္ေသာ သတၱ၀ါ တစ္မ်ဳိးမဟုတ္ေလာ။ ေတာတြင္ေမြးဖြားႀကီးျပင္းခဲ့ေသာ မိဘမ်ားက အညာၿမဳိ႕တြင္ အေျခစိုက္ေနထိုင္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ဦးဟန္ၾကည္ေပါက္စလည္း ေတာျမစ္တြင္ ၿမဳိ႕ငယ္အပြင့္ ပြင့္ရသည့္ “ ဘိမသာ ဘာမသိပင္ ” ျဖစ္ရျခင္းကို မျပဳျပင္ႏိုင္။

ခက္သည္က ဦးဟန္ၾကည္ လူျဖစ္ခဲ့ေသာ အညာရြာသည္လည္း ရြာစစ္စစ္မဟုတ္။ ၿမဳိ႕၏ ဆင္ေျခဖံုးတြင္ရွိေသာ ရြာငယ္သာသာ။ သည္တစ္ေႏြဦးဟန္ၾကည္ အညာျပန္ေရာက္ခ်ိန္တြင္ ခ်က္ျမွဳပ္အညာရြာသည္ပင္ ရြာမဟုတ္ေတာ့။ ရြာဇာတ္ေျပာင္း၍ ရပ္ကြက္ျဖစ္ေနေလၿပီ။ အီလည္လည္ခံစားခ်က္ျဖင့္ ေတာသားလည္းမဟုတ္၊ ၿမဳိ႕ႀကီးသားလည္း မျဖစ္ရေသာ ဦးဟန္ၾကည္မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘယ္အေနအထားတြင္ ထားရမည္မွန္း မသိေတာ့။ ၿမဳိ႕သားဟု ေခါင္းစဥ္တပ္ျပန္လွ်င္လည္း ရန္ကုန္၊ မန္းေလး ၿမဳိ႕ႀကီးသားမ်ားက ဟားတိုက္၍ ရယ္သည္ကို ခံရေပဦးမည္။ ေတာသားဟု အမည္ေပးလွ်င္လည္း ေတာႀကဳိအံုၾကားမွ တကယ့္ဇနပုဒ္သားက “ သနားတယ္ ကိုယ့္လူ ” ဟု မၾကည္ျဖဴေသာ မ်က္ႏွာေပးမ်ဳိးျဖင့္ ေ၀းေ၀းကေရွာင္ၾကသည္ကို ခံရမည္မွာ မလြဲ။ ခက္ပဲခက္လွခ်ည့္။ ေမြးခဲ့သည့္ မိဘႏွစ္ပါးကိုပင္ ရန္လုပ္ခ်င္စရာ။ သို႔ေသာ္လည္း မိမိေမြးရပ္ဇာတိ၊ မိဘရွိရာတြင္ ကေလးမ်က္ႏွာျမင္လိုေသာ ဦးဟန္ၾကည့္ ေမေမ၏ အားကိုးစိတ္ကိုေတာ့ မေလးစား၍ မျဖစ္ႏိုင္ျပန္။ ခံစားခ်က္တို႔ကို ေဘးခ်ိတ္ရင္း ဦးဟန္ၾကည္ ႀကီးျပင္းခဲ့ရသည့္ဘ၀ကို ျပန္သံုးသပ္လွ်င္ကား ေတာသားလည္းမဟုတ္ ၿမဳိ႕သားလည္း မဟုတ္သည့္ “ ခပ္ႏုပ္ႏုပ္ ” သတၱ၀ါဘ၀။

ေတာတြင္ေမြး၍ ၿမဳိ႕တြင္ ႀကီးျပင္းခဲ့ေသာ ဦးဟန္ၾကည္သည္ ငယ္ဘ၀တေလွ်ာက္လံုး “ ငါသည္ ၿမဳိ႕သား ျဖစ္သည္ ” ဟူေသာ ထင္တစ္လံုးျဖင့္ ဘ၀င္ႏွလံုး ရႊင္ၿပဳံးရင္း ၿမဳိ႕နယ္တြင္းရွိ ေက်းရြာမ်ားတြင္ လူလားေျမာက္ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းမ်ားကို “ ေတာသား ” ဟု နာမည္တပ္၍ ခပ္ဆတ္ဆတ္ ဆက္ခံခဲ့မိသည္ကိုကား မၿငင္းလို။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ၾကည့္လွ်င္ကား ၿမဳိ႕ႀကီးသား မဟုတ္လား။ ကာလယႏၲယား တိုက္စားလြန္ေျမာက္၍ ဦးဟန္ၾကည္ တကၠသိုလ္ေရာက္ၿပီး စိတ္ေနာက္ကိုယ္ပါႏိုင္စြမ္းသည့္ ေရႊမန္းသား၊ ေတာင္ႀကီးသား၊ မိုးကုတ္သား၊ မံုရြာသား ေဘာ္ဒါမ်ားႏွင့္ အေပါင္းအသင္းဖြဲ႕မိလွ်င္ကား ကိုယ္တိုင္လည္း ၿမဳိ႕ႀကီးသား မဟုတ္ေတာ့ၿပီ။ ကိုယ့္ရည္းစားကပင္ ကိုယ့္ဇာတိကို ထီမထင္သည့္ အဟုတ္မႁကြားသာသည့္ ဇနပုဒ္သားပမာ ျဖစ္ရွာရေလၿပီ။ ၀ဋ္သည္ လည္တတ္ေပစြ။ ဘ၀သည္ တရား၏။ ကိုယ္ၾကည့္ခဲ့သည့္အတိုင္း ကိုယ့္ကို ျပန္ျမင္ၾကသည္မွာ နိယာမ။ ဦးဟန္ၾကည္ ဘာကိုမွ အျပစ္မတင္လို။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရွက္မိသည္ကိုေတာ့ မျငင္း။ ခပ္ရွင္းရွင္း၀န္ခံရလွ်င္ ဦးဟန္ၾကည္သည္ ေရအုိင္ထဲမွ ဖားသူငယ္ပမာ မာနတက္ခဲ့မိသည္မဟုတ္လား။

အရြယ္ေရာက္ ႀကီးျပင္း၍ ေခါင္းထက္တြင္ ဆံပင္ျဖဴမ်ား ခပ္က်ားက်ားေနရာယူလာေသာ ယခုအရြယ္ေရာက္လွ်င္ ေတာသားၿမဳိ႕သား အေရးကို စိတ္အတြင္းတြင္ စစ္ေဆးၾကည့္မိတိုင္း ရွင္မဟာသီလ၀ံသႏွင့္ ခံုေတာ္ေမာင္က်ဘန္းတို႔၏ စကားစစ္ထိုးပြဲကို  ဦးဟန္ၾကည္ သတိရမိသည္။ ခံုေတာ္ေမာင္က်ဘန္း၏ “ ဘယ္ကိုႁကြမလို႔လဲ ဇနပုဒ္သား အရွင္ ” ဟူေသာ အေမးကို “ အမရပူရကို ႁကြမလို႔ပါ ရြာႀကီးသား ခုံမင္း ” ဟု ရွင္မဟာ သီလ၀ံသက အေျဖေတာ္ရွိခဲ့သည္ မဟုတ္ပါလား။ အမရပူရ ဘုရင့္ၿမဳိ႕ေတာ္ႀကီးကို “ ရြာ ” ဟု သံုးႏႈန္းျခင္းကို ခံျပင္းခဲ့သည့္ ေမာင္က်ဘန္းကို ရွင္မဟာသီလ၀ံသက ေျဖရွင္းသည့္ “ လူ႔ဘုံ နတ္ရြာဟူေသာ စာစကားအရ နတ္တို႔ေပ်ာ္စံရာ နတ္ျပည္ကိုပင္ ရြာဟု ေခၚၾကေသးလွ်င္ သာမန္လူတို႔ ေနထိုင္ရာ မင္းေနျပည္ေတာ္ကေလးကို ရြာႀကီးဟု တင္စားလိုက္ျခင္းကို နာဖြယ္ရာမရွိ ” ဟူသည့္ စကားသံသည္ ဦးဟန္ၾကည္၏ နားအတြင္းတြင္ မၾကာမၾကာ ပဲ့တင္ထပ္လာေလ့ရွိသည္။ ဟုတ္ပါရဲ႕။ နတ္ျပည္ကိုပင္ “ နတ္ရြာ ” ဟု သမုတ္ေသးလွ်င္ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ လူ႔ျပည္မွာ ရွိသမွ်ေသာ ၿမဳိ႕ႀကီးဟူသမွ်ကို ရြာဟု သမုတ္လွ်င္လည္း နာစရာ အေၾကာင္းမျမင္။ အမွန္ကို ဆင္ျခင္မိလွ်င္ အျမင္မွားခဲ့သမွ် တရားက်ဖို႔သာ ေကာင္းေလၿပီ။

ၾကည္လင္ေသာ အေတြးစတို႔ကို ႏွလံုးသားမွ သိျမင္လာခ်ိန္တြင္ ဦးဟန္ၾကည္သည္ ၿမဳိ႕ငယ္သားျဖစ္ရျခင္းကို မရွက္ေတာ့။ ၿမဳိ႕ႀကီးသား မျဖစ္ခဲ့ရျခင္းကိုလည္း ၀မ္းမနည္း။ အသည္းထဲတြင္ တံဆိပ္ႏွိပ္ရင္း ခ်က္ခ်င္းသံုးသပ္ ဆံုးျဖတ္လိုက္မိသည္မွာ “ ငါသည္…ေတာသား ”။ ေတာသားျဖစ္ေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္ ဘာမ်ား ဂုဏ္ငယ္စရာ ရွိပါဦးမည္နည္း။ ေ၀းစြေျခာက္ပါး။ လားလားမွ် မရွိ။ ေတာသားသည္ ရိုးသား၏။ ေတာသားသည္ ပကတိ အရွိတရားကို ကိုးကြယ္သူ။ ေတာသားသည္ အမ်ားအတြက္ အသက္ဆက္ရွင္သန္ေနသူ။ ေတာသားမရွိလွ်င္ ျမန္မာျပည္ႀကီးတြင္ ကိုးကြယ္စရာ ဘုန္းႀကီးႏွင့္ ကာကြယ္ေပးမည့္ စစ္သား ဟူ၍ မရွိႏိုင္ေတာ့။ ပစၥဳပၸန္ႏွင့္ သံသရာ ႏွစ္ျဖာေသာ ကာကြယ္ျခင္းကို ေဆာင္ႏွင္းေပးႏိုင္သည့္ ေတာသားျဖစ္ရျခင္းကို ဦးဟန္ၾကည္ အဘယ္ေၾကာင့္ ၀မ္းနည္းရမည္နည္း။ ႀကီးမားေသာ ေၾကကြဲျခင္းကို စာတင္ၾကစတမ္းဆိုလွ်င္ ေတာသားအစစ္ မျဖစ္ရျခင္းကိုပင္ ဦးဟန္ၾကည္ ၀မ္းနည္းစရာပင္ ေကာင္းလွေတာ့သည္။

ျမန္မာျပည္တြင္ လူဦးေရ၏ ၇၀ ရာႏႈန္းေက်ာ္သည္ ေတာသားမ်ား ျဖစ္သည္။ ထို႔ထက္ပိုလွ်င္ ပိုမည္ လိုသည္ဟူ၍ မရွိႏိုင္သည္မွာ အမွန္တရား။ လူအမ်ားစုသည္ ေတာသားျဖစ္ေနေသာ ျမန္မာျပည္တြင္ ဦးဟန္ၾကည္ ေတာသားျဖစ္ျခင္းသည္ မဆန္း။ ၀မ္းနည္းစရာမလို။ “ ေတာသား ဒိုက္ဖတ္ ” “ ကဒတ္ ” ဟူ၍ ခ်ဳိးခ်င္ႏိွမ္ခ်င္ေသာ ၿမဳိ႕ႀကီးသားမ်ားကို “ တကယ္မ်ား သတၱိရွိလွ်င္ ေတာသားနဲ႔ ၿမဳိ႕သား စစ္တိုက္တမ္း စမ္းၾကစို႔ ” ဟု စကားတစ္ခြန္း လက္ေဆာင္ပါးလိုလွသည္။ ေတာသားသည္ ပကာသနမရွိ။ အလွအပနတၳိ။ ၾကည့္မေကာင္းေသာ သတၱ၀ါ။ စကားေျပာရာတြင္လည္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း။ လုူပုံကိုၾကည့္စမ္းဦး ၾကမ္းတမ္းခက္တေရာ္ ေခၚခ်င္စရာမေကာင္း၊ ေပါင္းခ်င္စရာ ေ၀းစြ၊ အေ၀းကပင္ ေရွာင္ခ်င္စရာ။ ကမၻလာေျမထု အေျချပဳၿပီး လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနရေသာ ေတာသားထံတြင္ ႏုႏြဲ႕သိမ္ေမြ႕ျခင္းကို ဘယ္ဒင္းမွ မေတြ႕ႏိုင္။ ႏြားႏွင့္ဖက္ရုန္းေနရေသာ ေတာသားထံမွ အလွတရားဆိုသည္မွာ ကာယလုပ္အားသက္သက္။ မက္ဖြယ္စက္ဖြယ္ ရုပ္အဆင္းဆိုသည္မွာ ေတာသားတြင္ မရွိ။ ၾကည့္ပါ။ ေတာသားမွာ ရင္ခုန္စရာ ဘာမ်ားရွိႏိုင္လိမ့္တုန္း။ အျပင္ပန္းကို ၾကည့္၍ လူကို အကဲျဖတ္ခ်င္ေသာ ၿမဳိ႕ႀကီးသားမ်ားအျမင္တြင္ ေတာသားသည္ ၿပဳံးခ်င္စရာ။ ေဟာင္ဖြာေဟာင္ဖြာ ေျပာတတ္ေသာ ေတာသားသည္ ဟားခ်င္စရာ။ ဘာကုိမွာ ဂဃနဏ မသိရွာေသာ ေတာသားသည္ ပီဘိ ဟာသ သတၱ၀ါစစ္စစ္။

“ အျမစ္ေျမက ” ဟူေသာ စကားကို ဦးဟန္ၾကည္ ၾကားကတည္းက သေဘာက်သည္မွာ ယခုအရြယ္အထိ။ ၾကည့္လိုက္စမ္းပါ။ အမိျမန္မာျပည္တြင္ ေတာသားသည္ အျမစ္မဟုတ္လား။ ေျမထုၾကားတြင္ လူမျမင္ သူမသိ ရွိသမွ်စြမ္းအားႏွင့္ ႀကဳိးစားရုန္းကန္ေနၾကေသာ ေတာသားအျမစ္မ်ား၏ စိတ္ထား၊ လုပ္ရပ္ တည့္မတ္ႀကံ႕ခိုင္မႈကို ေျမေပၚရွိ ၿမဳိ႕သား အသီးအပြင့္မ်ား မီွခိုအားထားေနရသည္ကို ေမ့ေလ်ာ့ထားလွ်င္ ဦးဟန္ၾကည္ ဟားတိုက္၍ပင္ ရယ္လိုက္ခ်င္ပါ၏။ “ ၾကည့္ေသာ မ်က္စိတြင္ သိေသာ အသိတရား မကပ္လွ်င္ ျမင္သမွ်အမွား ” ဟူေသာ အရွိတရားကို ဘယ္အနားတြင္ ထားရပါမည္နည္း။ ျမန္မာျပည္ႀကီးတြင္ ေတာသားက စပါးမစိုက္လွ်င္ ေပါင္မုန္႔စား၍ ရွင္သန္ႏိုင္သူ မည္မွ် ရွိပါသနည္း။ ေတာသားက သီးႏွံမစိုက္လွ်င္ အသီးအႏွံႀကဳိက္သည့္ ျမန္မာ့ၿမဳိ႕သားႀကီးမ်ား ဘယ္ႏုိင္ငံက အသီးကိုစား၍ ရွင္သန္ၾကမည္ကို စဥ္းစားခ်င္စရာ ေကာင္းလွပါ၏။ ၾကည့္ပါ။ ဗလခ်ာ မြဲငတ္၍ စုတ္ျပတ္ေသာ အ၀တ္အစားျဖင့္ ႀကဳိးစားရုန္းကန္ေနၾကသည့္ ျမန္မာ့ေတာသားမ်ားသည္ ႁကြားရရြား ၀င့္စားေနသည့္ ၿမဳိ႕ေနပညာတတ္လူတန္းစားမ်ား အစားတစ္လုပ္ျဖင့္ လူလုပ္ႏိုင္ေရးအတြက္ ရႊံ႕ထဲႏြံထဲတြင္ ႏြားႏွင့္ဖက္ရုန္းရင္း အသက္ဆက္ေပးေနၾကသည့္ အျမစ္မ်ားျဖစ္သည္မဟုတ္ပါလား။

အလုပ္မပါသည့္စကားမ်ားျဖင့္ ေတာသားကိုု ႏိွမ္ၾကသည္ကို ေတာသားဦးဟန္ၾကည္ မေက်နပ္။ စိတ္ဓာတ္ေအာက္တန္းက်ျခင္းကို ဦးဟန္ၾကည္ မႏွစ္လို။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို တန္ဖိုးထားလွ်င္ တစ္ဖက္သားကို ေလးစားရမည္မွာ ေလာကနိယာမ။ ကိုယ္က ၿမဳိ႕သား အေကာင္းစားဟု ႁကြားတ၀င့္၀င့္ျဖင့္ စကားအဆင့္ဆင့္ ျမွင့္ေနျခင္းကို ဦးဟန္ၾကည္ မၾကည္ညဳိ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခ်စ္လွ်င္ တစ္ဖက္သားကို အျပစ္မျမင္စတမ္း။ ကိုယ္ထမ္းေသာ၀န္ကမွ အေရးႀကီးသည္ဟု ေသြးႀကီးေနလွ်င္ ဦးဟန္ၾကည့္အျမင္တြင္ ထိုသူသည္ ခ်ဥ္ဖတ္အဆင့္ထက္ တစ္ျပားသားမွ မပို။ စားေနေသာ ထမင္းသည္ ေတာသား၏ ေက်းဇူးမကင္း။ ခင္းထိုင္ေသာ သင္ျဖဴးသည္ ေတာသား၏ ေခၽြးစက္မ်ား။ ႏြားႏွင့္ဖက္ရုန္းေနေသာ ေတာသားကို လူလားမေျမာက္၊  လူေလာက္မတန္ဟူေသာ အေတြးျဖင့္ အဖက္မလုပ္ခ်င္လွ်င္ ထုိသူ႔ထက္ ခ်ဥ္ေသာ ခ်ဥ္ဖတ္မရွိႏိုင္ေတာ့။ ထိုသူမ်ဳိးကို ဦးဟန္ၾကည္ျမင္ရလွ်င္ အန္ပင္ အန္မိမည္မွာ မလြဲ။ ငါမွငါဟူသည့္ လြဲမွားေသာ စိတ္ထားရွိသည့္ ထိုထိုေသာ လူ႔အႏၶမ်ဳိးကို ဦးဟန္ၾကည္ အိပ္မက္ထဲပင္ ထည့္မမက္ခ်င္။ တိုးတက္ခ်င္ေသာ တိုင္းျပည္ဟူသမွ် ေတာသားအစ၊ ရြာသားအလယ္၊ ၿမဳိ႕ငယ္သားအလတ္၊ ရပ္ႀကီးသားအဆံုး အားလံုးခ်စ္ၾကည္ တူညီေသာ စိတ္ထားရွိၾကရမည္မွာ အေသခ်ာဆံုး နိယာမ။ မည္သည့္အခါတြင္မွ မလြဲႏိုင္ေသာ အမွန္တရား။ လူသားအခ်င္းခ်င္း ရိုင္းပင္းခ်င္းမရွိ၊ တန္းမညွိႏုိင္သည့္ “ ဖာတိုင္းျပည္ ” တြင္ ဦးဟန္ၾကည္ မေပ်ာ္ရႊင္။ လူစင္စစ္ျဖစ္လွ်င္ ထိုအေနအထားမ်ဳိးမတြင္ မၾကည္လင္ႏိုင္သည္မွာနိယာမ။

သိလာသမွ်ကို သတၳဳခ်ၾကည့္လွ်င္ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ တိုင္းသူျပည္သား အမ်ားစုတြင္ လူသားခ်င္း ရိုင္းပင္းစိတ္မရွိ။ ကူညီခ်င္စိတ္ နတၳိ။ သနားစိတ္ကေတာ့ အျပည့္ရွိသည္မွာ ဧကန္။ အမွန္အတိုင္းေျပာရလွ်င္ ျမန္မာျပည္သားတို႔၏ သနားစိတ္ကို ဦးဟန္ၾကည္ ခ်ဥ္လိုက္သမွ ေက်ာက္ခ်ဥ္ကပင္ အဘေခၚေပလိမ့္မည္။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔လူမ်ဳိးသည္ တစ္ဖက္သားကို အလြန္တရာ သနားတတ္ေသာ လူမ်ဳိးျဖစ္သည္။ ဟိသစၥံ၊ မွန္၏။ တစ္ဖက္သားကို သနားတိုင္း ဦးဟန္ၾကည္ မေလးစား။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ တိုင္းသူျပည္သားမ်ား တစ္ဖက္သားကို သနားျခင္းမွာ “ ကြာ…ဒီေကာင္ေတြ ငတ္ေန ဆင္းရဲေနတာ သနားလိုက္တာ…ကၽြတ္ ကၽြတ္… ” ဟူေသာ စကားသံေနာက္ကြယ္တြင္ “ ေအး…ငါေတာ့ မငတ္ေသးဘူး…မင္းတို႔ကို ေကၽြးႏိုင္ ေပးႏိုင္ေသးတယ္ ” ဟူသည့္ ေမာဟ၊ မာန ရာခိုင္ႏႈန္းအေတာ္မ်ားမ်ား ပါေနသည္ကို ဦးဟန္ၾကည္ အသိဆံုး။ နတၳိဆံုးေနသည့္ လူဆင္းရဲတစ္ေယာက္ ကံေကာင္းေထာက္မ၍ ႁကြယ္၀ခ်မ္းသာသြားလွ်င္ ၾကည္လင္ေသာစိတ္ထားႏွင့္ မုဒိတာ ပြားႏိုင္သည့္ ျမန္မာျပည္သား မည္မွ်မ်ားသနည္းဟူသည္ကို ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ဆန္းစစ္ၾကဦးစို႔။ “ ဒီေကာင္ အရင္က ငတ္ေနတာပါ…အခုမွ ခြင္ေကာင္းမိၿပီး ခ်မ္းသာသြားတာ ” ဟူေသာ စကားသံမ်ား နားႏွင့္မဆန္႔သည့္တိုင္းျပည္တြင္ ခ်စ္ခင္စရာစိတ္ထား မည္မွ် ရွားပါးေနသည္ကို ဦးဟန္ၾကည္ ေစာေၾကာမိေနသည္မွာ ၾကာေပၿပီ။

ဤမွ် ခ်ာတူးလန္ေသာ စိတ္ဓာတ္မ်ား ေဖာင္းပြေနသည့္ ေရႊျပည္ႀကီးတြင္ ဦးဟန္ၾကည္ကား ေတာသား။ ေတာသားမစစ္ေသာ္လည္း ေတာကိုခ်စ္ေသာေၾကာင့္ ေတာသားျဖစ္ျခင္းကို ဂုဏ္ယူေနသည့္ “ ေအာက္ကလိအာေတာသား ”…။

သေဘာတရားအျဖစ္ေျပာလွ်င္ ေတာသားအစစ္မဟုတ္ေသာ ဦးဟန္ၾကည္သည္…

ေတာသားကို ခ်စ္သည္။

ေတာသားအျဖစ္ကို ျမတ္ႏိုးသည္။

ေတာသား၏ ရိုးသားျခင္းကို ဂုဏ္ယူသည္။

ေတာသား၏ အသိဥာဏ္နည္းျခင္းကို ခြင့္လႊတ္သည္။

ေတာသား၏ ကံၾကမၼာႏုံနဲ႔ျခင္းကို အားမရ။

ေတာသား၏ ႏုံခ်ာလွျခင္းကို မေက်နပ္ . . .။

ေတာသားကို ေစာ္ကားျခင္းကို ျပင္းထန္စြာ ေဒါသထြက္သည္။

ေတာသားသည္ ျမန္မာျပည္၏ ေက်ာရိုး။

ေတာသားသည္ ျမန္မာျပည္၏ က်က္သေရ။

ေတာသားသည္ ျမန္မာျပည္၏ အနာဂတ္ တက္ေန။

ေတာသားမရွိလွ်င္ ျမန္မာျပည္ဟူသည္ မရပ္တည္ႏိုင္ဟူေသာ ခံယူခ်က္ကို ဦးထိပ္ရြက္ထားမိသည္မွာ ဦးဟန္ၾကည္သာလွ်င္ ျဖစ္ေလ၏ . . .။   ။

“ ဂီတရူး နဲ႔ ဂီတမိတ္ . . . ”

ဦးဟန္ၾကည္ဆိုတဲ့ လူၾကမ္းႀကီးက သီခ်င္းနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ Black-eyed Susan ကိုေတာင္ ကေလးဘတုန္းက အၿမီးအေမာက္တည့္ ကီးကိုက္ေအာင္မဆိုႏိုင္၊ တူရိယာနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ၀ါးလက္ခုပ္ကိုေတာင္ နရီမွန္ေအာင္ မတီးတတ္၊ အကနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ခ်ဳိမိုင္မိုင္ေတာင္ အေပါက္အလမ္းမတည့္ေပမင့္ ဂီတသုခုမကိုေတာ့ ဘာမက္သလဲ မေမးနဲ႔။ ဘာျမတ္ႏိုးသလဲ မေမးနဲ႔။

ေမေမ့ေျပာစကားအရ ေမာင္ဟန္ၾကည္ ငတိက ပုလုေကြးအရြယ္ကတည္းက ညအိပ္ရာ၀င္ရင္ သီခ်င္းကေလးနဲ႔ ေခ်ာ့သိပ္မွ အိပ္ေပ်ာ္တာ ဆိုပဲ။ အံမယ္ သီခ်င္းစာသားကို နားလည္ဖို႔ထားဦး စကားေတာင္ မေျပာတတ္ေသးတဲ့ ငတိက ျမဴးျမဴးႁကြႁကြ သီခ်င္းမ်ဳိးဆိုျပရင္ သေဘာမက်တဲ့အျပင္၊ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို သံုးေလးညဆက္တိုက္ ဆိုျပရင္လည္း နားယဥ္ၿပီးသား သီခ်င္းႀကီးကို နားမေထာင္ခ်င္ဘူး ဆိုတဲ့ သေကၤတနဲ႔ ၿပဲၿပဲလန္ေအာင္ ငိုပါသတဲ့။ အင္း...ဦးဟန္ၾကည့္အဘြားေရာ၊ ေမေမပါ ဂီတပိုးကေလးပါခဲ့လို႔ သီခ်င္းကေလး အၿမဲညည္းေနတတ္တဲ့ ၀သီကေလး ရွိေပလို႔သာေပါ့။ ေခတ္ကလည္း ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေညာင္းေညာင္း သီခ်င္းေတြ ေခတ္စားခဲ့တာမို႔လည္း အဆင္ေျပတယ္ထင္ပါရဲ႕။ သည္ဘက္ေခတ္လို ေခြးေခၚသံ၊ ၀က္ေခၚသံ “ ရို႕ ရို႕...အို႔ အို႔ ” ေတြနဲ႔ခ်ည္း တန္ဆာဆင္ထားတဲ့ သီခ်င္းေတြနဲ႔ခ်ည္း တင္းၾကမ္းျဖစ္ေနရင္ သေကာင့္သားေမာင္ဟန္ၾကည္ ပုခက္ထဲကငခၽြတ္ခမ်ာ အိပ္လို႔ေတာင္ ေပ်ာ္ရွာမယ္ မထင္ေပဘူး ;)

ေမာင္ဟန္ၾကည္ မတ္တပ္ေျပးအရြယ္ေရာက္ေတာ့ ဂီတဗီဇက ပိုလို႔ေတာင္ ပီသလာေသးတယ္ဆိုကိုး။ ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ သီခ်င္းစာသားကို ကိုယ္ၾကားသလို ျပန္ဆိုထားတဲ့ “ ႏွမ္းခင္းလမ္းေလးေလွ်ာက္ပါ...ခ်စ္ကေလးရယ္... ” ဆိုတဲ့ တစ္ပိုဒ္ကို ပါးစပ္ထဲက မခ်တမ္း ဆိုပါသတဲ့။ အႏီွတစ္ေၾကာင္းတည္းကိုခ်ည္း အားတိုင္းေအာ္ေနတာကို နားၾကားျပင္း ကတ္လာတဲ့ ေဖေဖက “ ငါ့သားရဲ႕...ပန္းခင္းလမ္းပါကြ... ” လို႔ ဘယ္ေလာက္ပဲ ျပင္ျပင္ ေမာင္ဟန္ၾကည္ကေတာ့ စိတ္ကေလးၾကည္တဲ့အခါတိုင္း “ ႏွမ္းခင္းလမ္း ” တုန္း။ ေတာက္မယ့္ မီးေသြးခဲမ်ားဆိုေတာ့လည္း ဂီတကို အႏွီေလာက္ နားနီးဟန္တူပါရဲ႕ဗ်ာ... ;)

ႏွစ္တန္း သံုးတန္း အရြယ္ေရာက္လာတဲ့အခါ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ ေမာင္ဟန္ၾကည္  ေပ်ာက္ခ်က္သား ေကာင္းေနၿပီဆိုရင္ ေသခ်ာၿပီ။ ေကာက္ရိုးပံုေပၚတက္ ပက္လက္လွန္ၿပီး ေတြ႕ကရာသီခ်င္းေတြ ညည္းေနၿပီသာမွတ္။ ေခတ္ကလည္း အစစအရာရာ တိုေရရွားေရ ႏိုင္တဲ့ေခတ္ဆိုေတာ့ စတီရီယို ကက္ဆက္ဆိုတာ တကယ့္သူေဌးသံုးပစၥည္း။ အိမ္မွာရွိတဲ့ အဘိုးရဲ႕အေမြ National ေရဒီယိုႀကီးကလည္း ကိုယ္ႀကဳိက္တာကို ဖြင့္နားေထာင္လို႔မရဘဲ သူလႊင့္တာခ်ည္း နားေထာင္ေနရတဲ့အျပင္ အားအားရွိရင္ “ ကေလးတို႔ေရ...လာၾက လာၾက...ၾကားလိုက္ေအာင္ နားစိုက္ေထာင္ၾက... ” ဆိုတဲ့ ကေလးတို႔ဆရာမသီခ်င္းတို႔... ” AIDS ေအ့ဒ္စ္ေရာဂါ ေၾကာက္စရာ... ” တို႔ခ်ည္း ပတ္လည္ရိုက္ေအာင္ လႊင့္ေနေတာ့ သီခ်င္းႀကဳိက္ ေမာင္ဟန္ၾကည္ ဘယ္အာသီသ ေျပလိမ့္တုန္း။ အႏွီေတာ့လည္း ေကာက္ရိုးပံုေပၚတက္ၿပီး ကိုယ္စိတ္ကူးေပါက္တဲ့သီခ်င္းကို ဆိုခ်င္သလို ေအာ္ဆိုရတာကို ခံတြင္း ပိုလိုက္ေပသေပါ့။ ေတြးမိသမွ်ကို ေပါက္ကရသံစဥ္ထည့္ၿပီး ဆိုခ်င္သလို ေအာ္ဆိုခဲ့တဲ့ သီခ်င္းေတြကို အသံသာသြင္းထားခဲ့လိုက္ရင္ သည္ဘက္ေခတ္ ေဂ်ာက္ဂ်က္တို႔ ေမွာက္လ်က္တို၊႔ ဆင္ေပါက္တို႔ ေခြးေပါက္တို႔၊ ၾကက္ဖတို႔ ႁကြက္မတို႔အကုန္ ထိုင္ငိုသြားရမယ့္ Modern Antique သီခ်င္းေတြ ျဖစ္လိမ့္မယ္ ထင္ပါရဲ႕... ;)

ဂီတကို အႏွီေလာက္ အရူးအမူး ျဖစ္ခဲ့ပါလ်က္နဲ႔ သည္အသက္သည္အရြယ္ ေရာက္တဲ့အခါ ဂီတဘက္မွာ ဘာတစ္ခုမွ ေလာက္ေလာက္လားလား မျဖစ္ခဲ့တာကို ျပန္ေတြးမိရင္ ေခတ္ႀကီးကိုပဲ အျပစ္တင္ရမလား မေျပာတတ္ေပါင္ဗ်ာ... ( သူမ်ားေတြလည္း ကိုယ္မစြမ္းလို႔ မစြံခဲ့တဲ့ကိစၥတစ္ခုခုကို လူေရွ႕ခ်ျပခ်င္ရင္ လက္ညွဳိးအရင္ျပင္ထားတာကို သတိထားမိလို႔ ေခတ္မီေအာင္ ပင္လယ္ငါး စားလိုက္ပါသဗ်ား ;)  ) အႏွီဘက္ ၈၀ ေက်ာ္ႏွစ္ေတြဆိုတာ တကယ့္ေခတ္ႀကီးကိုး။ သီခ်င္းကေလးတစ္ပုဒ္ေလာက္ နားေထာင္ဖို႔ဆိုတာ လြယ္မွတ္လို႔။ ကိုယ့္အိမ္မွာ ကက္ဆက္ရွိရင္သာ အေခြကေလး ထိုးထည့္၊ ခလုတ္ကေလး ေဂ်ာက္ခနဲႏွိပ္လိုက္ရုံနဲ႔ သီခ်င္းသံထြက္လာတာကိုး။ အစစအရာရာ ဆယ္လီေက်ၿပီး ေငြပိုအကုန္မခံတဲ့ ဦးဟန္ၾကည့္မိဘေတြဆိုတာ ကက္ဆက္ကို ဇိမ္ခံပစၥည္း စာရင္းထဲ ထည့္ထားၾကတာမို႔ သီခ်င္းႀကဳိက္တဲ့ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေရွ႕ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားရင္း နားစြန္နားဖ်ား ၾကားခဲ့ရတဲ့ သီခ်င္းတစ္ပိုင္းတစ္စေလာက္ပဲ ေခါင္းထဲမွာ ရွိပါေလေရာ။ အႏွာေတာင္ သီခ်င္းဖြင့္ေနတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေရွ႕ေရာက္ရင္ သီခ်င္းၾကာၾကာ နားေထာင္ခြင့္ရဖို႔အတြက္ slow motion နဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ေပလို႔သာေပါ့။ စက္ဘီးနဲ႔သာ ျဖတ္သြားမိရင္ ဘာသီခ်င္းမွ ေခါင္းထဲ ၀င္မွာမဟုတ္တာ ေသခ်ာေပါက္။

ၿမဳိ႕ထဲမွာ ပြဲရွိ၊ အလွဴ၊ မဂၤလာေဆာင္မ်ားရွိရင္ ေမာင္ဟန္ၾကည္တို႔ ေပ်ာ္ခ်က္ကေတာ့ ကမ္းကုန္။ မေပ်ာ္ေနရိုးလား။ အညာထံုးစံအတိုင္း မန္က်ည္းပင္ခြၾကားမွာ ေလာက္စပီကာတင္ၿပီး မိုင္ကုန္တင္ဖြင့္တဲ့ သီခ်င္းဟူသမွ်ကို အလကားမတ္တင္း နားေထာင္ရေပသကိုး။ သို႔ေပမင့္ ကိုယ္နားေထာင္ခ်င္တဲ့ စတီရီယိုသီခ်င္းကေတာ့ ခပ္ရွားရွား။ ကိုသိန္းတန္နဲ႔ခ်ည္း ညားတာက ခပ္မ်ားမ်ား။ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္လို႔ အဘိုးအဘြားေတြရဲ႕ ရြာမွာသြားေနၿပီး ၾကက္သြန္ကေလး ဘာေလး ၀ိုင္း၀န္းတူးေပးတဲ့အခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ့ ကက္ဆက္ဇာတ္လမ္းေတြ နားေထာင္ရပါေလေရာ။ ေတာဆိုေတာ့လည္း ေတာအလိုက္ ေတာအႀကဳိက္ ဘီအီးဒီေအာင္သိုက္ေပါ့ေလ။ မနက္ခင္းမွာ ၾကက္သြန္တူးၿပီးလို႔ ေနခင္းမွာ ၾကက္သြန္ျဖတ္၊ ဥႀကီး ဥလတ္ေရြးၾကတဲ့အခါ ၾကက္သြန္ခင္းရွင္က ကက္ဆက္ဖြင့္ၿပီး ဧည့္ခံရတာ အညာထံုးစံကိုး။

တစ္ေႏြမွာေတာ့ အဘိုးအဘြားေတြနဲ႔ ၿခံခ်င္းကပ္ ေတာင္သူႀကီးသား လူပ်ဳိသိုးနဲ႔ သူ႔ၿခံနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က လူပ်ဳိသိုး ႏွစ္ေယာက္သား တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ လူ႔ငယ့္ဘာ၀ ၿပဳိင္ၾကဆိုင္ၾကရင္း ကက္ဆက္ေတြ အၿပဳိင္၀ယ္၊ sound box ေတြ အၿပဳိင္ဆင္ၿပီး ေန႔ရွိသေရြ႕ သူႏိုင္ကိုယ္ႏိုင္ အၿပဳိင္ႀကဲလိုက္ၾကတာ တစ္ရပ္လံုး စိတ္ညစ္ၾကေပမင့္ စတီရီယိုသီခ်င္းေတြကို ဖရီးနားေထာင္ခြင့္ရတဲ့ ေမာင္ဟန္ၾကည္ကေတာ့ ဖိုးႀကဳိင္းတုတ္ကို ျဖစ္လို႔။ ကိုယ့္လူႏွစ္ေယာက္ကလည္း မႏိုင့္ႏိုင္ေအာင္ အၿပဳိင္ဖြင့္ၾကတာမ်ား ေစ်းအင္မတန္ႀကီးတဲ့ sound box ေတြကို တစ္လံုးကေန ႏွစ္လံုး မ၀ယ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အခါ ေရအိုးထဲမွာ speaker ထည့္ၿပီးေတာင္ ဖြင့္လိုက္ၾကေသး ;) ။ ေတာသားေတြဆိုေပမင့္လည္း ၿမဳိ႕ကို အေရာက္အေပါက္ရွိၾကတာမို႔ တစ္ခါတစ္ခါမ်ား Madonna ရဲ႕ Like a Virgin ေတြဘာေတြေတာင္ ဖြင့္ေသးတာရယ္။ ၿခံခ်င္းကပ္ေနတဲ့ အဘိုး အဘြားေတြကေတာ့ စိတ္ရွဳပ္ၾကေပမင့္လည္း ဂီတအိုးကြဲ ေမာင္ဟန္ၾကည္ ပုလုေကြးကေတာ့ သူရို႕ဖြင့္သမွ်ကို ဒိုင္ခံနားေထာင္ရင္း ၀မ္းေတြကို သာလို႔။ တစ္ခါတစ္ခါမ်ား သူရို႕ၿခံဘက္သြားၿပီး ဟိုသီခ်င္းကေလးဖြင့္ပါ၊ သည္သီခ်င္းကေလးလုပ္ပါလို႔ သီခ်င္းသြားေတာင္းရင္ ေမာင္မင္းႀကီးသားမ်ားက ၀မ္းေတြမ်ားေတာင္ သာလို႔။ မသာေနရိုးလား။ ၿမဳိ႕သားႀကီးကိုယ္တိုင္က တကူးတက သီခ်င္းလာေတာင္းတာကိုး။ ေမာင္ဟန္ၾကည္က ၿမဳိ႕ပိစိေကြးသားဆိုေပမင့္ အညာေတာၾကားမွာေတာ့ ရူပါထြားတဲ့ စူပါစတား အငယ္စားကိုး… ;)

ခက္တာက ေမာင္ဟန္ၾကည္ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားရင့္မႀကီး ျဖစ္တဲ့အထိ အိမ္မွာ ကက္ဆက္တစ္လံုးမွ မရွိတဲ့အျဖစ္။ အႏွီေခတ္ကလည္း မိဘကို အလိုလိုက္ရတဲ့ေခတ္ဆိုေတာ့ ကက္ဆက္လိုခ်င္လိုက္တာလို႔ ဘယ္ပူဆာရဲ႕လိမ့္တုန္း။ ပညာေရးနဲ႔႔ပတ္သက္လာရင္ ဘယ္ေလာက္ကုန္ကုန္ အကုန္ခံမယ္…က်န္တဲ့ အပရိက ကိစၥေတြအတြက္ေတာ့ တစ္ျပားမွ အကုန္မခံဘူး ဆိုတဲ့ မိဘရဲ႕ ေပၚလစီႀကီးကို ဓာတ္ျပား အပ္ဖ်ားတိုေအာင္ ေန႔တိုင္းဖြင့္ျပသမွ် နားေထာင္ေနရေတာ့လည္း ကိုယ့္လိုဘကေလးကို စိတ္ထဲမွာ အသာၿမဳိရင္း ကက္ဆက္ရွိတဲ့သူငယ္ခ်င္းအိမ္ကို အလည္ေရာက္ရင္ သူရို႕ဖြင့္ျပတာေလးေတြ နားေထာင္၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေရွ႕ျဖတ္သြားရင္းနဲ႔ နားစြန္နားဖ်ားၾကားရုံေလာက္နဲ႔တင္ ဂီတကို မ၀ေရစာကေလး မွီ၀ဲခဲ့ရပါေလေရာ။ သို႔ေပမင့္ ေရဒီယိုသီခ်င္းကေတာ့ ဘာနားေထာင္ရသလဲ မေမးနဲ႔။ အစီအစဥ္စကတည္းက ဖြင့္ထားလိုက္တာ အဂၤလိပ္ပိုင္းအစီအစဥ္ၿပီးမွ သင္းကို အနားေပးတာ ထံုးစံ။ သခ်ၤာတြက္ရင္ ေရဒီယိုက သီခ်င္းလာတဲ့အခ်ိန္ေလးနဲ႔ ခ်ိန္ကိုက္ၿပီး ေရဒီယိုေရွ႕မွာ ထိုင္တြက္ရတာ အရသာတစ္ခု။ စာက်က္ခ်ိန္က်ရင္ေတာ့ ေရဒီယိုနား မကပ္ရဲဘူးေပါ့ေလ။ ေတာ္ၾကာ ေဘာဂေဗဒေတြ က်က္ရင္းက အာရုံေတြ အကုန္ပ်ံ႕ၿပီး “ ေစ်းကြက္ယႏၲယားဆိုသည္မွာ…ေမာင္ညီမေလးတို႔ေရ…ပုံျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲကြယ္… ” ေတြ ျဖစ္ကုန္မွ အခက္… ;)

ေမာင္ဟန္ၾကည္ ဆယ္တန္းေျဖၿပီးလို႔ အိမ္မွာ လတ္လ်ားလတ္လ်ား အားေနတဲ့ တစ္ရက္သားမွာ ေဖေဖက “ ကိုင္း ငါ့သား… Pheasant စက္ဘီးအသစ္တစ္စီးယူမလား…ကက္ဆက္တစ္လံုး ၀ယ္မလား… ” လို႔ ေမးပါေလေရာ။ စိတ္ထဲရွိတဲ့အတိုင္း မညာတမ္းေျပာရရင္ေတာ့ စက္ဘီးအသစ္ကို မလိုခ်င္ပဲ ဘယ္ေနလိမ့္တုန္း။ အရြယ္ကလည္း “ ေခ်ာင္းၾကည့္ၿပဳံးျပန္၊ ေလွ်ာက္ျပန္သံေပး၊ ေျခေအး၀မ္းေယာင္ ” လုပ္ၿပီး လူလံုးျပထြက္ရတဲ့ အရြယ္ကိုး။ မဒီကညာေတြ ၾကည္သာဖို႔အတြက္ Pheasant က ခရီးမဖင့္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ေပးႏိုင္တာကို မသိဘဲ ဘယ္ေနလိမ့္တုန္း။ သို႔ေပမင့္ သီခ်င္းႀကဳိက္သေလာက္ ၀၀လင္လင္ နားမေထာင္ခဲ့ရဘဲ တစ္သက္လံုး မစို႔မပို႔သီခ်င္းကေလးေတြကို မ၀ေရစာ နားေထာင္လာခဲ့ရတာႀကီးကို စိတ္အကုန္ႀကီးကုန္ေနတဲ့ ေမာင္ဟန္ၾကည္ကေတာ့ “ မဒီတသိုက္၊ အႀကည္မဆိုက္ရင္လည္းေန၊ ကိုယ့္စိတ္ႀကဳိက္ဂီတနဲ႔၊ အားရေအာင္ စိတ္ေျဖမယ္… ” လို႔ စိတ္တံုးတံုးခ်ၿပီး “ ကက္ဆက္ ” လို႔ တစ္ခြန္းတည္း ေျဖလိုက္တာေၾကာင့္ Samsung တံဆိပ္ ကက္ဆက္အသစ္တစ္လံုး ေန႔ခ်င္းညခ်င္း အိမ္ေပၚေရာက္လာပါေလေရာ။ အႏွီေခတ္က ကက္ဆက္တိပ္ေခြ အငွားဆိုင္ေတြလည္း ေခတ္စားေသးတာမို႔ မုန္႔ဖိုးျပတ္လို႔ အေခြမ၀ယ္ႏိုင္ရင္ ငွားၿပီး နားေထာင္ရတာ ထံုးစံ။ သည္ၾကားထဲမွာ “ လွ်ပ္စစ္ျဖင့္ ေလာကနိဗၺာန္တည္ေဆာက္အ့ံ… ” ဆိုတဲ့ ေႁကြးေၾကာ္သံႀကီးကလည္း သက္တန္း ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္လာတာေတာင္ လွ်ပ္စစ္မီးဆိုတာ ခရမ္းခ်ဥ္သီးလို ရဲရဲေလးဆိုတဲ့အဆင့္ကေန မတက္ေသးတာမို႔ သီခ်င္းကေလး နားေထာင္ဖို႔အေရး ဘက္ထရီအိုး အေလးႀကီးကို တပင္တပန္းမၿပီး ေန႔တိုင္းအားသြားသြင္းရတဲ့ ဒုကၡကလည္း ဘယ္ေသးလိမ့္တုန္း။ မဒီၾကားမွာ ႁကြားရရြား ဟန္ဓာတ္ခုတ္ႏိုင္မယ့္ စက္ဘီးအသစ္ကို ဟင့္အင္းလုပ္ၿပီး ဘီးစုတ္ႀကီးတေဂ်ာက္ေဂ်ာက္နင္းရင္း သီခ်င္းေတြနဲ႔ ေက်နပ္ေနတဲ့ ေမာင္ဟန္ၾကည္ကေတာ့ အႏွီေလာက္ကို ဒုကၡလို႔ ဘယ္မွတ္လိမ့္တုန္း…။

ဂီတဆိုတဲ့အမ်ဳိးအစားကလည္း တယ္နတ္ႀကီးသကိုး။ ဂီတကို ခံစားသက္ကေလး နည္းနည္းရလာရင္ ဖန္တီးခ်င္စိတ္ကေလးေတြ ၀င္လာတတ္တာ သူ႔သဘာ၀။ ဆယ္တန္းေျဖၿပီးကတည္းက ဆယ္တန္းေတြကို စာျပ၊ ဂိုက္လုပ္ေနတဲ့ ေမာင္ဟန္ၾကည့္မွာကလည္း မိဘကို အပ္သင့္သေလာက္အပ္ၿပီး ကုတ္ကပ္စုထားတဲ့ ေငြယားကေလးနည္းနည္းရွိလာတာနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆီက ဂီတာတစ္လံုး ၀ယ္ျဖစ္သြားပါေရာ။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကလည္း အေတာ္ေလး ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းပါရဲ႕။ ဂီတာတီးတတ္ဖို႔အသာထားလို႔ လက္ယားေအာင္ေတာင္ မကိုင္ဘူးတဲ့ ေမာင္ဟန္ၾကည့္ကို ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္ ခုနစ္အိုရွစ္ေဆြး သူ႔ဂီတာႀကီးကို သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္ မ်ားျမတ္ေသာေစ်းနဲ႔ အစြံထုတ္ထည့္လိုက္ပါေလေရာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမာင္ဟန္ၾကည္ အူေၾကာင္ၾကားကေတာ့ ဂီတာျဖစ္ရင္ၿပီးစတမ္း၊ ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ရင္ကို ေက်နပ္လို႔။ အံမယ္…လူကသာ ၀ါးလက္ခုပ္ေတာင္ ေျဖာင့္ေအာင္မတီးတတ္တာရယ္ အသံုးမက်တဲ့ မာနကေတာ့ ခပ္ႀကီးႀကီး။ အႏွီေတာ့လည္း ဂီတာတီးနည္းစာအုပ္ေတြ၀ယ္ၿပီး ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္နဲ႔ ဂီတာတီးက်င့္ပါေလေရာ။ အႏွီလိုမွ မတီးရင္လည္း မိုးလင္း က်ဴရွင္ျပ၊ ေန႔ခင္းမွာ လုပ္အားေပးေက်ာင္းဆရာလုပ္၊ မိုးခ်ဳပ္ရင္ ဂိုက္၀င္ေနရတဲ့ ေမာင္ဟန္ၾကည့္မွာ က်က်နန ဂီတာတီးသင္ဖို႔အသာထား ယားတာေတာင္ မကုတ္အားဘူးကိုး။ လူကလည္း ဂီတဘက္မွာ ပါရမီပါလို႔ထင္ပါရဲ႕။ သံုးေလးလေလာက္လည္း အခ်ိန္လုၿပီး က်င့္လိုက္ေရာ C, Am, D, G ဆိုတဲ့ ဂီတာ Chord မဟာႀကီးေတြကို ကၽြမ္းက်င္ေအာင္ ကိုင္တတ္တဲ့အဆင့္ကို ေရာက္ပါေလေရာ။ အႏွီေလးကြက္ကို ပတ္လည္ႏွက္ၿပီး ဒံု - ဂ်မ္…ဒံု ဒံု - ဂ်မ္ ေလာက္ခတ္တတ္ရင္ အဆင္ေျပတဲ့ သီခ်င္း ေလးငါးပုဒ္ေလာက္ကို အပိုင္အႏိုင္ရေအာင္ ေလ့က်င့္ႏိုင္လိုက္တာမ်ား နည္းတဲ့ဗီဇမွတ္လို႔… ;) ။ ငါေတြ႕အရ ဘာမွ ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ မတီးတတ္ေပမင့္လည္း စာေတြ႕ကေတာ့ လာမစမ္းေလနဲ႔။ Bossa nova, Cha Cha, Hard Rock, Slow Rock ဘယ္ Beat ကို ဘယ္လိုတီးရတယ္ တစ္ဘားက ဘယ္လို၊ ဘား၀က္က ဘယ္ညာ၊ Key က ဘယ္ခ်မ္းသာဆိုတာကို အာေပါင္အာရင္းသန္သန္နဲ႔ ျငင္းဖို႔ဆိုရင္ေတာ့ လာထား… ;) အားအားရွိတိုင္း ဒုံ - ဂ်မ္ လုပ္လိုက္ပံုမ်ားေတာ့ ဘယ္လက္ေခ်ာင္းထိပ္က အသားမာဆိုတာ လက္သည္းညွပ္နဲ႔ ေန႔တိုင္းညွပ္ယူရတာေတာင္ အလ်ဥ္မမီဘူးကိုး… ;)

ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အႏွီအရြယ္ လူငယ္ဆိုတာက ရြယ္တူခ်င္း အုပ္ဖြဲ႕ၿပီး သြားၾကလာၾက၊ ဆုိၾကတီးၾကနဲ႔ အုပ္ဖြဲ႕ေနေလ့ရွိတဲ့အရြယ္။ သို႔ေပမင့္ ေမာင္ဟန္ၾကည့္မွာက ညေန ၆ နာရီေလာက္ကတည္းက ဂိုက္၀င္လိုက္ရတာ ႏွစ္ခ်ိန္ဆက္လည္းၿပီးေရာ ည ၁၁ ထိုး။ အႏွီေတာ့လည္း ဘယ္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔မွလည္း သေ၀မထိုးအားဘူးကိုး။ သည္ၾကားထဲမွာ တစ္ပတ္ကို တစ္ရက္အနားရလို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဟိုအိမ္ေရွ႕သြားၿပီး တီးရေအာင္၊ သည္အုတ္ခံုမွာ ဆိုရေအာင္လို႔ အေဖာ္စပ္တိုင္း ေျခကန္ၿပီး ျငင္းပစ္တာခ်ည္း။ ဘယ့္ႏွယ္ဗ်ာ။ ဂီတကို ျမတ္ႏိုးတယ္ဆိုတာက တစ္ပုိင္း၊ ေဂၚေရးထြင္တာက တစ္က႑ကိုး။ ကိုယ္က လမ္းေဘးအုတ္ခံုေပၚမွာ ခ်မ္းခ်မ္းဆီးဆီးနဲ႔ ၾကားၾကားသမွ် ေသာက္ညင္ကတ္ေအာင္ သီခ်င္းေအာ္ဆို၊ ဟိုက မဒီက ေစာင္ၿခဳံၿပီး သိုးေနမယ့္ ကိစၥႀကီးကိုေတာ့ ဖီးလ္ကို နည္းနည္းမွ မလာတာ အမွန္။ သူကသာ ဇိမ္မပ်က္တာကလား။ ကိုယ့္မွာေတာ့ ကံေကာင္းရင္ ေလးခြစာမိဖို႔ ရာႏႈန္းက ခပ္မ်ားမ်ား။ အႏွီေတာ့လည္း “ လမ္းေဘးအုတ္ခံုမွတဆင့္ ဂီတစင္ျမင့္ေပၚသို႔ တက္ၾကရသည္ ” ဆိုတဲ့ လမ္းစဥ္ႀကီးကို အာရုံမက်တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ ဂီတာတီးသက္ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ C, Am, Dm, G ကေန မတက္တာ ဘယ္ဆန္းလိမ့္တုန္း။ သို႔ေပမင့္ အားတိုင္းယားတိုင္း ဒုံ - ဂ်မ္ အလုပ္ေကာင္းလိုက္တာ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းႀကီး အင္ထုလႊတ္လို္က္တဲ့ ဂီတာဘိုးေအႀကီးက သက္တန္း ႏွစ္ႏွစ္သားလည္း ေရာက္ေရာ အိုးေတြကြာ၊ ဖလက္တံေတြျပဳတ္ၿပီး ဂီတာရုပ္ေတာင္ ေပ်ာက္သြားတာမို႔ ဂီတာတစ္လံုးကုန္ေအာင္ တီးခဲ့တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္လို႔ စာတင္ရမယ္ထင္ပါရဲ႕… ;)

ဦးဟန္ၾကည္က အတီးမွာသာ မစြမ္းတာ အဆိုက်ေတာ့ ပါရမီထူးဟန္တူပါရဲ႕။ အဘိုးတို႔ရြာက ေညာင္ေရသြန္းပြဲေတာ္မွာ စတိတ္ရွဳိးထည့္ေတာ့ ရြာခံေတြက အခၽြန္နဲ႔၀ိုင္းမ-တာေၾကာင့္ စာရင္းေပး ပိုက္ဆံထည့္ၿပီး ဆိုမယ့္သီခ်င္းကို တစ္ပတ္တိတိ အိမ္မွာ အဆိုက်င့္ေနေတာ့ ဂီတ၀ါသနာအိုး ေမေမက အသာနားေထာင္ေနပါေလေရာ။ ( အမွန္ေတာ့ ရြာသားငတိေတြက ဦးဟန္ၾကည့္အသံကို နားေထာင္ခ်င္လြန္းလို႔ စင္ေပၚတြန္းတင္တာမွ မဟုတ္ဘဲကိုး…ဆိုမယ့္လူတစ္ေယာက္တိုးလာေတာ့ တစ္ေယာက္စာ ထည့္၀င္ေၾကး ပိုမ်ားတာ အေသအခ်ာမို႔ ၿမဳိ႕သားအူေၾကာင္ၾကားကို ပတ္တီးခ်ၾကတာကလား… ;) ) တစ္ရက္သားမွာ ကိုထီးရဲ႕ “ ခ်စ္တာတစ္ခုတည္းသိတယ္ ” ဆိုတဲ့သီခ်င္းကို မုဒ္အျပည့္သြင္းၿပီး အပီအျပင္ မ်က္စိမွိတ္ အဟဲက်င့္ေနတဲ့ ဦးဟန္ၾကည့္ေဘးကို ေမေမေရာက္လာၿပီး “ ငါ့သားရယ္…သီခ်င္းမဆိုဘဲ သည္အတုိင္းေနတာကမွ ငါ့သားကို စာသိပ္ေတာ္တဲ့ ေကာင္ကေလးလို႔ သူမ်ားက အထင္ႀကီးၾကလိမ့္ဦးမယ္…ဒီအသံႀကီးနဲ႔ စင္ေပၚတက္ၿပီး သီခ်င္းဆိုရင္ေတာ့ ရၿပီးသားနာမည္ေလးပါ ပလုံသြားမွာ ေသခ်ာေပါက္ပဲ… ” လို႔ အားေပးပါေလေရာ။ အႏွာကိုသာၾကည့္ေပေရာ့…ပါရမီ့ရွင္ေတြရဲ႕ ခရီးလမ္းဆိုတာ မေျဖာင့္တန္းပါဘူးဆိုမွ… ;) ။ ကိုယ့္သားရဲ႕ ဗီဇကို ကိုယ့္အေမက အႏွီေလာက္ေတာင္ အားေပးေနမွေတာ့ ဘယ္စိတ္ညစ္စရာ ရွိေသးလို႔တုန္း… ;) ။ သို႔ေပမင့္ သိေတာ္မူတဲ့အတိုင္း ဘယ္သူဘာေျပာေျပာ ထင္ရာလုပ္ေလ့ရွိတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ေပါက္စကလည္း ေမေမဘာပဲေျပာေျပာ အခ်ိန္က်တဲ့အခါ စင္ေပၚတက္ၿပီး အပီဟဲပါသဗ်ား။ အံမယ္…အႏွီေတာ့လည္း ရြာသားေတြ အားေပးလိုက္တာမ်ား ေသာင္းေသာင္းျဖျဖ။ “ မမတင္ရဲ႕ သားေလးက အသံေကာင္းသားပဲ… ” လို႔ ေမေမ့ကို ၀ိုင္းေျပာၾကေတာ့ မာတာမိခင္က “ အံမေလးဟယ္…နင္တို႔က အခုမွ နားေထာင္ရတာကိုး…ငါ့သား အိမ္မွာ အဆိုက်င့္ေနတာကိုသာ လာနားေထာင္မိရင္ ခဲနဲ႔ပါေပါက္ခ်င္စိတ္ေပါက္မွာ ေသခ်ာေပါက္ ” လို႔ ေျပာပါသတဲ့။ အင္း…ရြာသားေတြကလည္း အဘိုးေတာင္သူႀကီး မ်က္ႏွာနဲ႔ ေျမးလုပ္သူ ဂီတရူးကို ဘုံေျမွာက္ၾကဟန္လည္း တူပါရဲ႕ေလ…။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မတီးတတ္ရင္လည္း ဆိုလို႔ရတာပဲဆိုတဲ့ အသိကေလး ရင္ထဲေရာက္သြားတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀တေလွ်ာက္လံုး “ ဖိုးဆုိခ်င္ ခင္ေမာင္ညြန္႔ ” ျဖစ္ခဲ့ပါေလေရာ။ တကယ္ေတာ့ ဦးဟန္ၾကည့္အသံက ဘယ္သံခပ္လံုးလံုး။ အေကာင္းႀကီးမဟုတ္ေပမင့္ လူမၾကား သူမၾကား သီခ်င္းခ်ည္းဆိုေနခဲ့တာဆိုေတာ့လည္း နည္းနည္းပါးပါးေတာ့ လူရုပ္ေပါက္ေအာင္ ဆိုတတ္ေပသေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ ကိုယ့္ထက္ အသံေကာင္းတဲ့လူေတြမွ ဒုနဲ႔ေဒး။ တကယ္ေတာ့ စင္ေပၚတက္ၿပီး သီခ်င္းဆိုဖို႔ဆိုတာက အသံေကာင္းဖို႔ထက္ စင္မေၾကာက္ဖို႔က ပိုအေရးႀကီးတာကိုး။ ဟဲ ဟဲ…အႏွီေနရာမွာေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔က ေအးေဆး။ ႏွစ္ႏွစ္ခြဲေလာက္ ေက်ာင္းဆရာလုပ္လာခဲ့မွေတာ့ စတိတ္စင္ေလာက္ကို ေအးေဆးေပါ့ေလ။ မိုးလင္းကေန မိုးခ်ဳပ္ ေက်ာင္းသားေရွ႕ထြက္ၿပီး ဆရာလုပ္လာခဲ့တဲ့လူဆိုတာ ထူးၿပီး မ်က္ႏွာအေျပာင္က်င့္စရာမွ မလိုေတာ့ဘဲကိုး… ;)

ေက်ာင္းသားဘ၀ လြန္ေျမာက္ၿပီး အိမ္ေထာင္သည္ဘ၀ေရာက္ေတာ့လည္း ခ်စ္စြာေသာ မဒမ္ၾကည္က တကယ့္ဂီတမိတ္။ သူရို႕ခရစ္ယာန္ဆိုတာက ေသြးထဲသားထဲမွာကို ဂီတပိုးက ပါခဲ့ၾကၿပီးသားဆိုေတာ့ ဂီတရူး ဦးဟန္ၾကည္နဲ႔ ဂီတမိတ္ မဒမ္ၾကည္ေပါင္းလိုက္တဲ့အခါ “ ဘုန္းႀကီးရူးနဲ႔ ေလွလူး ” ( အေတာ္ရုပ္ဆိုးတဲ့ စကားပံု…တတ္ႏိုင္ဘူး ဒါပဲရွိတာကိုး… ;)  ) အဆင္ကိုေျပလို႔။ ခက္တာက အိမ္ေထာင္ေရးဘ၀အစမွာ ဂီတဖို႔ေနေနသာသာ မံမံတူတူမပုန္းဖို႔ပဲ အသည္းအသန္ရုန္းေနခဲ့ရတာဆိုေတာ့ အခ်ိန္ရွိသမွ်ေတာ့ “ ႏွစ္ကိုယ္တူခ်စ္သမွ်ကို ” ေတြ ဘယ္လုပ္အားလိမ့္တုန္း။ တစ္ခါသားမွာ သင္တန္းေၾကးေငြကေလး လံုးခနဲ ခဲခနဲရလိုက္တာမို႔ မဒမ္ၾကည့္ကို “ ကိုင္း…မဒမ္…ဘာ၀ယ္မလဲ လက္စြပ္ကေလးတစ္ကြင္းေလာက္ ၀တ္မလား… ” လို႔ ေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့ “ ဂီတာတစ္လံုး ၀ယ္မယ္… ” လို႔ ေျဖပါေလေရာ။ ကဲ…ၾကည့္… ေဂါေနဏ ေဂါေဏာပါဆိုမွ ;) အဲ…ရတနာရွိရာ ရတနာစုပါတယ္ဆိုမွ…။ ေအာင္မယ္…ဂီတာတစ္လံုးနဲ႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ဟန္ကိုက်လို႔။ ကိုယ္ကတီးလိုက္ သူကဆိုလိုက္။ သူ႔ဘာသာသူ တီးၿပီးဆိုလိုက္။ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ညည္းလိုက္နဲ႔ စိတ္ကို ၿငိမ္းခ်မ္းလို႔။ သူတီး ကိုယ္တီးဆိုလို႔လည္း သိပ္ေတာ့ အထင္မႀကီးေလနဲ႔ အႏွီအခ်ိန္အထိ ဦးဟန္ၾကည္က C, Am, Dm, G ဆိုတဲ့ ဗ်ဴဟာကြက္ႀကီးေတြအျပင္ A, B, E, F နဲ႔ သူ႔မိုင္နာကီးေတြကို စမ္းတ၀ါး၀ါး ႏွိပ္တတ္ရုံထက္ကို နည္းနည္းမွ မပိုေသးတာအမွန္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဦးဟန္ၾကည္ ဂီတကို ျမတ္ႏိုးတယ္ဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ဖန္တီး၊ ကိုယ္တိုင္ခံစားဖို႔ပဲဆိုေတာ့လည္း ကိုယ္တီး ကိုယ္ဆို ကိုယ္နားေထာင္…ေဟာ..ပရိသတ္ မဒမ္ၾကည္ေတာင္ ရွိေသးဗ်ာ…။

ေတာသားဦးဟန္ၾကည္ ေရၾကည္ရာျမက္ႏုရာ ရွာရင္း ၿမဳိ႕ေရာက္လာၿပီး ထမင္းကိစၥ ဟင္းကိစၥ ေခါင္းေအးရတဲ့အခ်ိန္ပိုင္းေရာက္ေတာ့ ရွိရင္းစြဲ ဂီတပိုးေတြ အသားကုန္ ထႁကြၾကပါေလေရာ။ သင္တန္းခ်ိန္ ေစာေစာၿပီးတဲ့ ညေနခင္းေတြဆိုရင္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ၿမဳိ႕ထဲက ကာရာအိုေကဆိုင္ခ်ီတက္ၿပီး တစ္နာရီေလာက္ကေတာ့ ဟဲေနက်။ တစ္လတစ္ခါေလာက္မွ အႏွီလို မဟဲလိုက္ရရင္ စားမ၀င္ အိပ္မေပ်ာ္ေတာင္ ျဖစ္လိုက္ခ်င္ေသး။ ခက္တာက ဦးဟန္ၾကည္နဲ႔ မဒမ္ၾကည္က ဂီတကို ျမတ္ႏိုးပံုခ်င္း တူေပမင့္လည္း ခံစားတဲ့ ဂီတအမ်ဳိးအစားေတြက “ တေစာင္းေစးနဲ႔ မ်က္ေခ်း ” ။ ဘိုလို၀တ္သေလာက္ ဗမာသီခ်င္းႀကဳိက္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္က “ ဂႏၶမာေတာင္… ” တို႔ “ ျမျမေမာင္းေမာင္း ” တို႔မွ နားေၾကာစိမ့္သလို၊ သီခ်င္းဆိုရင္ သဟာယဆရာတင္ တို႔ ၿမဳိ႕မၿငိမ္းတို႔ ေရးမွ အားရတဲ့လူစား။ စိတ္လိုလက္ရရွိရင္ စိန္မြတၱားရဲ႕ လက္စြမ္းျပတီးလံုးေလးနဲ႔ေတာင္ ၿငိမ့္လိုက္ေသးတဲ့လူ။ မဒမ္ၾကည္ကေတာ့ “ ခ်မ္းခ်မ္း ” တို႔ “ အိုင္းရင္းဇင္မာျမင့္ ” တို႔ “ ခ်စ္သုေ၀ ” တို႔ကို အသည္းစြဲ။ ဦးဟန္ၾကည္က အာၿပဲစိန္၊ ေလႀကီးမိုးႀကီးမ လို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ “ ျဖဴျဖဴေက်ာ္သိန္း ” ( ဟဲ ဟဲ…ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ မည္းမည္းေက်ာ္သိန္း လို႔ ေခၚတာပဲ… ; ) ) ဆိုရင္ ကတံုးေပါက္ေက ႏႈတ္ခမ္းတလန္ ပန္းတလန္နဲ႔ ေထာ္ျပရြဲ႕ၿပၿပီး ဆိုထားတဲ့ ပထမဆံုးအေခြကတည္းက အားေပးလိုက္တာ အခုထိ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဂီတခ်စ္သူခ်င္းဆိုေတာ့လည္း အခ်င္းခ်င္း အိုေခမွာ စိုျပည္ေအာင္ ညွိရတာေပါ့ေလ။

လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးေလးရက္ကေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္ အြန္လိုင္းေပၚမွာ ေမႊရင္းေႏွာက္ရင္း ၀င္ထားတာ အေတာ္ႀကီးၾကာေနၿပီျဖစ္တဲ့ “ ၇၀-၈၀-၉၀ ခုႏွစ္ သီခ်င္းသည္မ်ား ” ဆိုတဲ့ အုပ္စုရဲ႕ wall ကို အၿမီးျပန္ေခါင္းျပန္ေမႊရင္း ကိုယ္ငယ္ငယ္က နားစြန္နားဖ်ားပဲ ၾကားခဲ့ဖူးတဲ့ သီခ်င္းေတြကို ေဒါင္းယူၿပီး ျပန္နားေထာင္ၾကည့္ေတာ့ စိတ္ေတြကို ႏုပ်ဳိ၊ လန္းဆန္းလာပါေလေရာ။ ငယ္ငယ္က သီခ်င္းကို သည္အရြယ္ေရာက္မွ ျပန္နားေထာင္တယ္ဆိုေပမင့္လည္း အရသာမပ်က္တ့ဲအျပင္ နား၀င္ပီယံေတာင္ ပိုရွိေနတာ အံ့ၾသစရာ။ လူဆိုတာ က်န္တဲ့ေနရာမွာ အရြယ္အလိုက္ အႀကဳိက္ေျပာင္းခ်င္ေျပာင္းမယ္၊ ဂီတနဲ႔ပတ္သက္ရင္ေတာ့ ငယ္ဘ၀ရဲ႕ ဂီတကို ဘယ္အရြယ္ေရာက္ေရာက္ နား၀င္ခ်ဳိေနတုန္းကိုး။ ကိုယ္စြဲခဲ့တဲ့ သီခ်င္းေတြကို ျပန္နားေထာင္ရ ျပန္ညည္းရတဲ့အရသာ ခ်မ္းေျမ႕ခ်က္ကေတာ့ ေျပာမယံု ႀကဳံမွသိမယ္ထင္ပါရဲ႕။ လူဆိုတာ အစားေကာင္းစားရရင္ ခ်စ္တဲ့သူကို သတိရစၿမဲဆိုေတာ့လည္း အႏွီသီခ်င္းေလးေတြ နားေထာင္ရတဲ့အခါ မဒမ္ၾကည္အတြက္လည္း သီခ်င္းရွာရေပသေပါ့ေလ။ တင္ဇာေမာ္တို႔ မဒီတို႔သီခ်င္းေလးေတြ ေဒါင္းၿပီး မဒမ္ၾကည့္ကို ေပးလိုက္ေတာ့ မဒမ့္မ်က္ႏွာက ၿပဳံးလို႔။ ဂီတမိတ္ ၿပဳံးတယ္ဆိုေတာ့ ဂီတရူးလည္း စိတ္ခ်မ္းသာေပသေပါ့ေလ။

ႏွစ္ဦးညီမွ်

ဂီတနိဗၺာန္

ေတးသံသာယာ

အိမ္ေဂဟာတြင္

ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕

ေန႔ရက္တိုင္းသည္ မဂၤလာ . . .။     ။

လက္ရွိအခ်ိန္မွာေတာ့ ဂီတမိတ္ မဒမ္ၾကည္က သူ႔သူငယ္ခ်င္းဆီမွာ စႏၵယားအတီးသင္ေနသလို ဂီတရူး ဦးဟန္ၾကည္ကလည္း ဂီတာတီး သင္တန္းတက္ဖို႔ စိုင္းျပင္းေနပါေၾကာင္း။ အေၾကာင္းအခြင့္တိုက္ဆိုင္ရင္ေတာ့ မဒမ္ၾကည္က တေယာထိုး သင္ဖို႔ စိတ္ကူးထားၿပီး ဦးဟန္ၾကည္ကလည္း ပတၱလားတီးသင္ဖို႔ အိပ္မက္ မက္ေနပါေၾကာင္း သတင္းေပးလိုက္ပါရေစဗ်ား… :D

( ဟန္ၾကည္ )

၇.၁၀.၂၀၁၄ ( အဂၤါေန႔ )