Friday 29 July 2011

အိုဘယ့္ တက္ဂ္ပို႔(စ္) . . .

ဘေလာ့တိုင္းျပည္ကို ဦးဟန္ၾကည္ ေရာက္ခဲ့တာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္လို႔ ႏွစ္ႏွစ္နီးပါး ရွိလာပါၿပီ။ ဘေလာ့ယဥ္ေက်းမႈေတြနဲ႔လည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတာ့ အကၽြမ္းတ၀င္ျဖစ္လာပါၿပီ။ ကိုယ္ပိုင္တဲ့ဘေလာ့မွာ ကိုယ္ယံုၾကည္ရာ၊ ကိုယ္အားသန္ရာေတြကိုေရးလို႔ ငါႏွင့္ငါသာ ေက်နပ္ရာ လုပ္ေနခဲ့ရင္းက ဘေလာ့ရြာရိုးကိုးေပါက္ကို ေျခတိုေအာင္ ေလွ်ာက္လည္တိုင္း တက္ဂ္ပို႔(စ္)ဆိုတဲ့ ဘေလာ့ဂါအခ်င္းခ်င္း ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ ေမးၾကျမန္းၾကတဲ့ ပို႔(စ္)မ်ဳိးေတြကိုလည္း သူမ်ားေတြ ေရးၾကတာ ဖတ္ဖူး၊ မွတ္ဖူး၊ သေဘာက်ဖူးခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ကိုတက္ဂ္လုပ္တဲ့လူလည္း မရွိတာေၾကာင့္ ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္တဲ့ ပို႔္(စ္)အမ်ဳိးအစားလို႔ ယူဆၿပီး ေဘးကင္းရန္ကင္းေနခဲ့ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ညီမေတာ္ Anglehlaing က ဦးဟန္ၾကည္ကို အခၽြန္နဲ႔မ,လိုက္တာမို႔ တက္ဂ္ပို႔(စ္)ေရးဖို႔ အေၾကာင္းဖန္လာပါေတာ့တယ္။ တက္ဂ္ပို႔စ္တစ္ခုေရးရင္ ကိုယ့္ေပါင္ကိုလွန္ေထာင္းရသလို ေကာင္းတာေရာ၊ ဆိုးတာပါ ေရးရတာ သဘာ၀ျဖစ္ေနျပန္ေတာ့ ေခါင္းစဥ္ေတြဖတ္ၿပီး ေပါင္ေတြပါက်ိန္းလာပါေသးရဲ႕။ စိတ္ကူးနဲ႔ ေပါင္က်ိန္းေပမယ့္ တကယ္ေရးၾကည့္ရင္ေတာ့ ထင္သေလာက္ မက်ိ္န္းေလာက္ပါဘူးေလလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အတင္းကာေရာ အားေပးရင္း မလွတာကို ရြာလည္ျပဖို႔ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ တက္ဂ္ပို႔(စ္)ေရးလိုက္ပါၿပီ။

ၾကားၾကားသမွ်၊ ဖတ္ဖတ္သမွ် သာဓုမေခၚအားရင္ေတာင္ 
ႏွာႏုကိုေတာ့ ေဆာ္မသြားေလာက္ပါဘူးလို႔ေတာ့ ယူဆလိုက္မိပါရဲ႕. . .


( ၁ ) ကိုယ္ခႏၶာ

အရပ္ - ေျခာက္ေပ တစ္လက္မ  
ဖြဲ႕စည္းပံု - အားကစားသမားခႏၶာကိုယ္  
ဆံပင္ - အနက္  
မ်က္လံုး - အနက္  
အသားေရာင္ - ေၾကးနီေရာင္  

ကိုင္း…ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ပံုကို အဲဒီအခ်က္ေတြအတိုင္း မ်က္စိမွိတ္ၿပီး ပံုေဖာ္ၾကည့္ေပေတာ့။
Enrique Iglesias  နဲ႔ နင္လား၊ ငါလားေတာင္ မွားေလာက္ရဲ႕ မဟုတ္လား။


https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgsIWw-cHrYDlKPBAG9c6R93AwKhelOKeOuJeYE-Mj-ztnvZzehVW-g7Mm4dhPm87SsXCsuHOAqcFvG5siN-bRYiM9IOzhnCsqCnxBKYWaQxZ_Ds0Avk2FyTFLkmiGBchCPxzEbGNKSVJpr/s1600/Enrique-Iglesias-Wallpapers-2011.jpg

အင္း…အဲဒီလိုမ်ား မမွန္တဲ့အတိုင္း ေရးလို႔ရရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိမ့္မလဲ။  တကယ္ေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္က အထက္ကပံုမ်ဳိး ဘယ္ဟုတ္လိမ့္မလဲေလ။ ေက်ာင္းသားဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး စာၿပီးရင္းစာ လုပ္ေနခဲ့ေပသကိုး။ အဘိုးျဖစ္သူက ကာယဗလသမား၊ အေဖျဖစ္သူက ၿမဳိ႕နယ္လက္ေရြးစင္ ေဘာလံုးသမား၊ သားျဖစ္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ ေဘာလံုးကို ေျမႀကီးေပၚက ႁကြလာေအာင္ ဆယ္တန္းေရာက္တဲ့အထိ မကန္တတ္ခဲ့ေလေတာ့ ဘယ္လို ခႏၶာကိုယ္မ်ဳိးရွိမယ္ဆိုတာ ေတြးၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ေျပးၾကည့္တာထက္ေတာင္ မွန္ႏိုင္ေကာင္းပါရဲ႕။
မိဘေတြက အားကစားကို အားေပးသေလာက္ ေမာင္ဟန္ၾကည္ေပါက္စတစ္ေယာက္က လူမ်ားမ်ားနဲ႔ ဆက္ဆံရတဲ့ အားကစားအလုပ္ကို အင္မတန္ စိတ္ကုန္သူျဖစ္တာေၾကာင့္ လူငယ္ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး ဘာအားကစားမွ မယ္မယ္ရရ မလုပ္ျဖစ္ခဲ့ပါ။

ကိုးတန္းေက်ာင္းသား အရြယ္ေလာက္မွာေတာ့ ကာယဗလသမားေတြကို အားက်မိတာမို႔ အေလးျပားေတြကို တစ္ႏွစ္နီးပါးေလာက္ မႏိုင္မနင္းထမ္းလို႔ ၀ိတ္သမားေယာင္ေယာင္ လုပ္ခဲ့ဖူးပါရဲ႕။ အရပ္ထြက္ရမယ့္ အရြယ္မွာ ၀ိတ္ျပားေတြထမ္းၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို မတန္တဆႏွိပ္စက္မိတာေၾကာင့္ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕အရပ္က ျမန္မာေနရွင္နယ္အရပ္ ကေန တက္မလာရွာေတာ့ပါ။ တကယ္ဆို အဲဒီအရြယ္မွာသာ ေရကူးတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ Basket ball ပဲျဖစ္ျဖစ္ Volley ball ပဲျဖစ္ျဖစ္ ကစားခဲ့ရင္ ႏိုင္ငံတကာစံခ်ိန္မီတဲ့ အရပ္မျဖစ္ရင္ေတာင္ ႏွစ္လက္မေလာက္ ထပ္ရွည္ရရင္လည္း မနည္းဘူးလို႔ေတြးမိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ မိသားစုမွာက ဦးဟန္ၾကည္အရပ္အရွည္ဆံုး ျဖစ္ေနျပန္တဲ့အျပင္ သူငယ္ခ်င္းအားလံုးကလည္း ကိုယ့္ေလာက္အရပ္ပဲ ရွိတာမို႔ သိပ္ေတာ့ မခံစားခဲ့ရပါ။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ဘ၀မွာေတာ့ အရပ္အေမာင္းေကာင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေပါင္းမိတာမို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားငယ္စိတ္ကေလးေတာ့ ၀င္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ အရပ္ျမင့္ျမင့္ မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ရွိေသးတာမို႔ အလွႀကဳိက္တဲ့ အဲဒီအရြယ္တုန္းကေတာ့ မၾကာမၾကာ စိတ္ညစ္ခဲ့ဖူးပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအရြယ္ေရာက္မွ အရပ္ရွည္ခ်င္ေဇာနဲ႔ တန္းဘားသြားကစားရင္လည္း အရပ္မထြက္ဘဲ လက္ပဲရွည္ထြက္လာရင္ မလွရတဲ့ၾကားက အေမေပးထားတဲ့ ရုပ္ကေလးပါပိုဆိုးသြားမွာ စိုးရိမ္ရေသးတာမို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို တရားနဲ႔ပဲေျဖရရွာပါတယ္။
( အင္း…ေရးေနရင္းကပဲ ေမာင္ဟန္ၾကည္ကေလးကို ဦးဟန္ၾကည္ သနားလိုက္ပါရဲ႕…)

အရပ္အေမာင္းကထူးထူးျခားျခားမျမင့္ရွာတဲ့ ေမာင္ဟန္ၾကည္ကေလးမွာ ခႏၶာကိုယ္ကလည္း ေျပာေလာက္ေအာင္ ထြားႀကဳိင္းမႈ မရွိခဲ့ျပန္ပါ။ ေက်ာင္းသားဘ၀ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ဘယ္အခ်ိန္ပဲ ေပါင္ခ်ိန္စက္ေပၚတက္တက္ ေပါင္ ၁၀၀ စြန္းရုံထက္ တစ္ခါမွ မပိုခဲ့ပါ။  ဒါေပမယ့္ ေဆးေက်ာင္းသား အမ်ားစုက ပိန္ပိန္ပါးပါး လူဖလံေလးေတြပဲ မ်ားျပန္တာမို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားငယ္စရာလို႔ေတာ့ မထင္ခဲ့မိရိုးအမွန္ပါ။ ကိုယ္ကလည္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ခႏၶာကိုယ္ကို တန္ဖိုးထားသလို နည္းနည္း၀သလိုျဖစ္လာရင္ပဲ အင္မတန္ စိတ္ပ်က္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္ မိန္းကေလးမ်ားလို ဂုဏ္ယူရရင္ေတာ့ ေက်ာင္းသားဘ၀ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ေပါင္ ၁၀၀ ၀န္းက်င္မွာ ထိန္းထားႏိုင္ခဲ့တယ္လို႔ ေျပာရပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ အရြယ္ေလး နည္းနည္းရလာျပန္တဲ့အခါမွာ လူဖလံေလးျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ တစ္ဖက္သားရဲ႕ ေလးစားမႈကို ရသင့္သေလာက္ မရတာမ်ဳိးကိုလည္း ႀကံဳရျပန္ပါရဲ႕။  ဒီတစ္ခါမွာေတာ့ အရပ္အေမာင္းဘက္မွာ သူမ်ားထက္ ကံပိုမေကာင္းတာမို႔ သူလိုကိုယ္လို ျမန္မာေနရွင္နယ္ အရပ္နဲ႔တင္ ေက်နပ္လိုက္ရရွာတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္က္ို သဘာ၀တရားက မ်က္ႏွာသာ ရက္ရက္ေရာေရာႀကီး ေပးလိုက္တာေၾကာင့္ လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ႏွစ္ခြဲေလာက္ကစလို႔ ေဘာ္ဒီ၀ိတ္ေတြ တက္လာလိုက္တာမွာ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ ေပါင္ ၁၆၀ ၀န္းက်င္ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ ႁကြားႁကြားရြားရြား ျဖစ္ေနပါေပါ့လား။ ဒါတင္အားမရေသးဘဲ ေယာက်္ားျဖစ္ရင္ ဗလငါးတန္ေတာ့ ျပည့္စံုရမယ္ဆုိတဲ့ ကုိယ့္မူနဲ႔ကိုယ္ ကာယက်န္းမာေရးကို ႏိုင္သေလာက္ အေရးတယူျပဳေနတာေၾကာင့္  ေဗလု၀ ကို အလဲထိုးႏိုင္တဲ့ ကာယဗလမ်ဳိးလဲ ရွိေနပါေသးတယ္။

ခႏၶာကိုယ္ျပည့္ျပည့္ၿဖိဳးၿဖဳိးကေလးနဲ႔ မာန္တက္ခ်င္လာျပန္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ကို သဘာ၀တရားက ေနာက္ထပ္လက္ေဆာင္ ေပးလိုက္ျပန္ပါတယ္။ တစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္မွာ ပိတုန္းေရာင္ေကသာကို ေခါင္းလိမ္းဆီေသခ်ာလိမ္းရင္းနဲ႔ ဘိုေကေက်ာ့ေက်ာ့၊ ေခါင္းတေမာ့ေမာ့ လုပ္ခဲ့လာတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ ေခါင္းေပၚမွာ ၾကာဆံတစ္ေထြးႀကီး တင္ေပးလိုက္ျခင္းပါပဲ။ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးေလးႏွစ္ကစ,လို႔ တျဖည္းျဖည္း မ်ားလာတဲ့ ေဘာ္ေငြေရာင္ဆံပင္ ( ဆံပင္ျဖဴလို႔ ေျပာရင္ ဘယ္လွပါေတာ့မလဲ ) ေတြဟာ တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္ ေလ်ာ့တယ္မရွိဘဲ ပိုပိုမ်ားလာေပသမို႔ အခုဆိုရင္ အနက္တပ္ရင္းရဲ႕ ဌာနခ်ဳပ္ကိုေတာင္ အျဖဴတစ္အုပ္က သိမ္းပိုက္လုနီးနီး ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ကလည္း အဲဒီအခ်ိန္ကုိ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးပဲ ႀကဳိဆိုေနပါရဲ႕။ တစ္ခ်ဳိ႕လူေတြခမ်ာ အသက္ေတာ္ ေလးဆယ္၊ ငါးဆယ္တြင္း ၀င္လာလို႔ ေခါင္းေပၚမွာ ဆံပင္ျဖဴကေလးေတြ ႀကဳိးတိုးႀကဲတဲ ေပါက္လာရင္ ေနမထိ၊ ထိုင္မသာ ျဖစ္ရွာၾကတာကိုေတြ႕ရရင္ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ အင္မတန္ ရယ္ခ်င္မိပါတယ္။ ေလာကႀကီးက ကိုယ့္ကိုေပးလိုက္တဲ့ လက္ေဆာင္ကို ဘာေၾကာင့္မ်ား ခါးခါးသီးသီးျငင္းေနတယ္ဆိုတာ စဥ္းစားလို႔ေတာင္ မရႏိုင္ေတာ့ပါ။ ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ ကိုယ့္ဆီကို ေစာေစာစီးစီးေရာက္လာတဲ့ ခ်စ္လွစြာေသာ သဘာ၀တရားရဲ႕ လက္ေဆာင္ကို ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ လက္ခံလ်က္ရွိေၾကာင္းပါ။

တစ္ခ်ဳိ႕လူမ်ားကေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္ကို ဆံပင္ေဆးဆိုးဖို႔ တိုက္တြန္းၾကပါရဲ႕။ အဲဒီအခါမ်ဳိးမွာေတာ့ ေလာကႀကီးအေပၚမွာ ရိုးသားခ်င္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္က ခါးခါးသီးသီးျငင္းေလ့ရွိပါတယ္။ စဥ္းစားၾကည့္မယ္ဆိုရင္ သံုးဆယ္ေက်ာ္အရြယ္ေလာက္ကတည္းက ဆံပင္ေဆးဆိုးရရင္ အသက္ ၆၀ မွာေသတယ္ထားဦးေတာ့ အနည္းဆံုး ႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္ေလာက္ ေဆးဆိုးၿပီး ေနရမယ့္ အေရးကို ဘယ္လိုခံစားႏိုင္ပါ့မလဲ။ ဒီၾကားထဲမွာ ဆံပင္ေဆးဆိုးထားတဲ့သူဟာ ေလာကႀကီးကို လိမ္တဲ့သူျဖစ္ေနတာမို႔ ဘယ္အခ်ိန္မွာ အလိမ္ေပၚလိမ့္မလဲဆိုတဲ့ စိုးရိမ္စိတ္ တသီႀကီးနဲ႔ အင္မတန္ အေနက်ဳံ႕ေနရမွာကို ေတြးရင္း သနားမိပါေသးရဲ႕။ ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ ၾကည္လင္၊ ရိုးသား၊ ပြင့္လင္းစြာနဲ႔ပဲ ျဖဴလြေနတဲ့ ဆံပင္ေတြကို လူမျမင္မွာ အင္မတန္ စိုးရွာတာေၾကာင့္ အျပင္ထြက္ရင္ေတာင္ ဦးထုပ္မေဆာင္းဘဲ ေခါင္းေမာ့ရင္ေကာ့ရင္း ႁကြားလံုးထုတ္လ်က္ပါ။ တကယ္လို႔ ေဆးဆိုးျပန္ရင္လည္း ေဆးဆိုးတဲ့ဆံပင္ဟာ နက္သြားတာေတာ့ မွန္ေပမယ့္ သဘာ၀ကို ညာလို႔ရရိုး မရွိတာေၾကာင့္ ေအာက္ကေနလိုက္ထြက္လာတဲ့ ဆံပင္ကေတာ့ ရွိရင္းစြဲအျဖဴအတိုင္းပဲ ထြက္ေနမွာပါ။ အေပၚနက္၊ ေအာက္ျဖဴ ဆံပင္ႀကီးကို နည္းနည္းမွ ရင္ခုန္လို႔မရပါ။ ျမန္ျပည္တစ္ခြင္ ရွာမွရွားတဲ့ ေဘာ္ေငြေရာင္ျဖဴျဖဴလြလြဘ၀ကေန ကိုယ့္စရိတ္နဲ႕ကိုယ္ ေခါင္းၾကားဘ၀ေရာက္ရတဲ့ အျဖစ္ကိုေတာ့ နည္းနည္းမွကို မလိုခ်င္တာေၾကာင့္ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေခါင္းက ပလက္တီနမ္ေရာင္ဆံပင္ေတြကို အၿမဲလိုလို တသသနဲ႔ ဂုဏ္ယူ၀မ္းေျမာက္ေနေလရဲ႕။

ဦးဟန္ၾကည္က ဂုဏ္ယူ၀မ္းေျမာက္ေပမယ့္ မုဒိတာမပြားႏိုင္ရွာၾကတဲ့ တိုင္းသူျပည္သားတစ္ခ်ဳိ႕က “ဆရာက ငယ္ငယ္ေလးပဲ ရွိေသးတာ…ဆံပင္ေတြျဖဴကုန္ၿပီေနာ္” ဆုိတဲ့ စကားမ်ဳိးနဲ႔ သနားသေယာင္ေယာင္နဲ႔ အားနည္းခ်က္ကို အႏိုင္က်င့္တဲ့ စကားမ်ဳိးနဲ႔ မၾကာမၾကာ ေသြးတိုးစမ္းေလ့ရွိပါေသးတယ္။ သူတို႔မွာ ဦးဟန္ၾကည္က္ို ဆီလိုအျပစ္ရွာၿပီး အားနည္းခ်က္ရွာခ်င္ေပမယ့္ စိတ္ဓာတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ၊ လုပ္ငန္းပိုင္းဆိုင္ရာမွာ အားနည္းခ်က္မရွိျပန္ေတာ့ မရွိရွိရာကို ရွာႀကံလ္ို႔ ထိုးႏွက္တဲ့ လုပ္ရပ္မွန္း ေနာေက်ေနေအာင္ သိေနတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္က “ ဟား…အဲဒါ   ကံေကာင္းတာေပါ့…စဥ္းစားၾကည့္ေလ…သူမ်ားေတြဆိုရင္ အဲဒီလို ဆံပင္ျဖဴျဖဴေလးေတြရဖို႔    ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္၊ ၆၀ နီးပါး ေစာင့္ယူရတယ္မဟုတ္လား။ အခုဆိုရင္ ဆရာ့မွာ  အဲဒီေလာက္ေတာင္   ေစာင့္စရာမလုိဘဲ ေစာေစာစီးစီးျဖဴတာ ဘယ္ေလာက္ေက်နပ္ဖို႔ေကာင္းသလဲ ”    ဆိုတဲ့ ၀မ္းသာအားရ ေလသံနဲ႔ ျပန္ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒီလို ျပန္ေျပာလိုက္ရင္ တစ္ဖက္သားအားနည္းခ်က္အေပၚမွာ အႏိုင္ယူခ်င္တဲ့ အဲဒီပုဂၢဳိလ္မ်ားခမ်ာ သူတို႔ေမွ်ာ္လင့္ထားသလို စိတ္ပ်က္အားငယ္သြားတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ကို မျမင္ရဘဲ ၀မ္းသာဂုဏ္ယူေနတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္က္ို ျမင္ရေတာ့တာမို႔ စိတ္အပ်က္ႀကီး ပ်က္ကုန္ၾကရွာၿပီး ေနာက္တစ္ခါ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ ေဘာ္ေငြေရာင္ဆံပင္ေတြအေၾကာင္း စကားစပ္လို႔ေတာင္ မေျပာၾကေတာ့ပါ။  
  ( စိတ္မေကာင္းလိုက္တာေနာ္…ႁကြားခ်င္ပါတယ္ဆိုမွ )
လူဆုိတာ သူမ်ားစိတ္မေကာင္းျဖစ္တာ၊ စိတ္အားငယ္သြားတာကိုပဲ ျမင္ခ်င္ၾကတာ မဟုတ္ပါလား။ ကိုယ့္စကားေၾကာင့္ တစ္ဖက္သား ေက်နပ္၀မ္းေျမာက္သြားတာမ်ဳိးကို မရႈစိမ့္ႏိုင္တဲ့ လူက ပိုမ်ားတာမို႔ ဘယ္သူကမွ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ အားသာခ်က္ျဖစ္တဲ့ အျဖဴလြလြ ဆံပင္ေတြအေၾကာင္းကို မေျပာၾကေတာ့တာကိုေတာ့ ေလာေလာဆယ္မွာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနပါေသးရဲ႕။

ေဘာ္ေငြေရာင္ဆံပင္နဲ႔ လွခ်င္တိုင္းလွေနတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ အသားအရည္က္ို ၾကည့္ျပန္ရင္ အေနာက္နိုင္ငံသားမ်ားခမ်ာ လိုခ်င္ရွာလြန္းတာေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္ေရာက္ရင္ ရႊံ႕အထပ္ထပ္လူးၿပီး ေက်ာပူခံလို႔ ေနလွမ္းမွသာ ရႏိုင္ရွာတဲ့ အညဳိႏုေရာင္ပါ။  
( အင္း…အနက္ႏုေရာင္ေတာ့ မေပါက္ေသးပါဘူးေလ ။ ေရးရင္းနဲ႔ ကိုယ့္လက္က အသားေရာင္ကို ျပန္ငံု႔ၾကည့္မိေသးရဲ႕... ) အဲဒီအေရာင္ဟာ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ဂုဏ္ယူ၀င့္ႁကြားရမယ့္ အမ်ဳိးသားအေရာင္ မဟုတ္ပါလား။ ေၾကးနီေရာင္အသားအရည္နဲ႔ အေရွ႕ေတာင္အာရွမွာ အင္အားအႀကီးဆံုး လက္နက္ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးကို ထူေထာင္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ အေလာင္းမင္းတရာနဲ႔ အဂၤလိပ္ကို ႀကံ႕ႀကံ႕ခံၿပီး တြန္းလွန္ခဲ့တဲ့ စစ္သူႀကီး သတိုးသီရိသုဓမၼ မဟာဗႏၶဳလ တို႔ရဲ႕ အႏြယ္ေတာ္ျဖစ္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ ကိုယ့္အသားအရည္ကို ဂုဏ္ယူ၀င့္ႁကြားေနလြန္းလို႔ ခက္လို႔ေနပါရဲ႕။ ( သမိုင္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ ဘာတစ္ခုမွ ေျပာင္ေျပာင္ေျမာက္ေျမာက္ လုပ္မျပႏိုင္ခဲ့တဲ့ ကိုရီးယားေတြနဲ႔တူတဲ့ အသားအရည္၊ အေရာင္မ်ဳိးရေအာင္ တပင္တပန္း ႀကဳိးစားေနရွာတဲ့ တစ္ခ်ဳိ႕ေသာ ခ်ာတိတ္ေတြကို သနားလိုက္ေလျခင္း…) ေဆးေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕မိတ္ေဆြ ဂ်ာမန္အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္က ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕လက္က အသားကို ကိုင္ၾကည့္ၿပီး ႏူူးညံ့လိုက္တာလို႔ တခုတ္တရခ်ီဳးက်ဴးတဲ့စကားသံကို ခံယူၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ရွိရင္းစြဲအသားအရည္ကို အေသြးအေရာင္ တစ္ေရြးသားမွ မေလ်ာ့ေအာင္ ထိန္းသိမ္းထားႏိုင္ခဲ့တာေၾကာင့္ ဒီအသက္အရြယ္အထိ ေၾကးနီေရာင္ 
 ( ဟုတ္ဘူးဟဲ့…အညိဳႏုေရာင္…အို…သိပ္ကြာတာမွတ္လို႔ ) အသားအရည္ကို ထိန္းသိမ္းၿပီး အမ်ဳိးသား ဂုဏ္သိကၡာကို ဂုဏ္ယူ၀င့္ႁကြားစြာ ေစာင့္ထိန္းလ်က္ ရွိပါတယ္။ နည္းနည္းျဖဴလာမယ္ႀကံရင္ ေနပူထဲမွာ ဦးထုပ္မေဆာင္းဘဲ ေလွ်ာက္သြားျခင္း၊ အပန္းေျဖခရီးစဥ္မ်ားအတြင္း စက္ဘီးတစ္စီးႏွင့္ ေနပူခံထြက္ျခင္းမ်ားနဲ႔ ထိန္းသိမ္းေနပါေၾကာင္း သတင္းေကာင္း ပါးအပ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ တကယ္လို႔မ်ား ျမန္မာေနရွင္နယ္အရပ္၊ ေပါင္ ၁၆၀ ၀န္းက်င္ခႏၶာက္ိုယ္နဲ႔ ေၾကးနီေရာင္ အသားအရည္ပိုင္ရွင္မ်ားေတြ႕ခဲ့ရင္ ဦးဟန္ၾကည္အမွတ္နဲ႔ Autograph အေတာင္းမွားမွာ စိုးတာေၾကာင့္ မလွတာကို ရြာလည္လို႔မႁကြားအားေပမယ့္၊ ဘေလာ့မွာ ကိုယ့္ပံုကိုတင္ၿပီး ဘေလာ့လာသူအေပါင္းကိုေတာ့ အားမနာ၊ လွ်ာမက်ဳိး အင္တိုက္အားတိုက္ ႁကြားလ်က္ရွိေနပါေၾကာင္း…


 ( ကိုုင္း…ခ်စ္စြာေသာ ညီမေတာ္ Anglehlaing ေရ…နတ္သမီး က စ,လိုက္တဲ့ ဒီတက္ဂ္ပို႔(စ္)ကို ဘာစာပဲျဖစ္ျဖစ္   အင္တိုက္အားတိုက္ ေရးရမွ ေက်နပ္ေလတဲ့ အစ္ကိုေတာ္ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ကျဖင့္ ကိုယ့္ေပါင္ကို    အားရပါးရေထာင္းရင္း   ဒီတက္ဂ္ပို႔စ္တစ္ပိုင္းနဲ႔တင္ ေပါင္က်ိန္းသြားျပန္တာေၾကာင့္ က်န္တဲ့တက္ဂ္ေခါင္းစဥ္ေတြကို    ေနာက္တစ္ပို႔(စ္)မွာမွ ေရးဖို႔   အေၾကာင္းခံနဲ႔ ေတာင္းပန္လိုက္ပါရဲ႕ ) 


စာႁကြင္း။   ။

အလို…ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္အေၾကာင္းေတြေရးလို႔ မလွတာေလးေတြ ရြာလည္ၿပီး ႁကြားတာေတာင္ ပို႔(စ္)တစ္ခုစာ   ျဖစ္သြားပါေပါ့လား။ ကိုင္း…ဇမၺဴတစ္ခြင္မရွိတဲ့ မအူပင္ငပိလို အေပါင္းအသင္းတစ္ေထြးႀကီးၾကားမွာ   ေကာင္းသတင္းေမႊးၿပီးသားျဖစ္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ “အျပဳအမူ၊ အစားအေသာက္၊ အ၀တ္အစား” ေတြနဲ႔   ပတ္သက္တဲ့ တက္ဂ္ပို႔(စ္)အဆက္ကို ေနာက္မ်ားမၾကာမီမွာ တင္ဆက္မွာမို႔ ေမတၱာေတာ္အနႏၲနဲ႔   ေစာင့္ေမွ်ာ္ေတာ္မူၾကေစေၾကာင္း သတင္းေကာင္းပါးရင္း 
 “လူငယ္နဲ႔ အားကစားစိတ္ဓာတ္” ပို႔(စ္)ရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲျဖစ္တဲ့ အားကစားစိတ္ဓာတ္ရွိေအာင္   ဘယ္လိုျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေပးမလဲဆိုတာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ အားကစားကို ကိုယ္တိုင္မေလ့လာဘဲ   အားကစားစိတ္ဓာတ္ရွိရုံသာ က်င့္ယူခဲ့တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ တင္ျပခ်က္ကို ဒီတက္ဂ္ပို႔(စ္)ၿပီးမွသာ   ဆက္ေရးႏိုင္ေတာ့မွာျဖစ္ေၾကာင္း ၀မ္းသာစရာ 
 ေၾကာ္ျငာေမာင္း ခတ္လိုက္ပါရဲ႕…။ 






Sunday 24 July 2011

လူငယ္ႏွင့္ အားကစားစိတ္ဓာတ္ . . .

ဒီေန႔ေခတ္ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြနဲ႔ ေန႔စဥ္ထိေတြ႕ေနရတာေၾကာင့္ ဦးဟန္ၾကည္ဆီမွာ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြနဲ႔ပတ္သက္ရင္ ေျပာစရာေတြ တသီတတန္းႀကီး ရွိလို႔ေနတတ္ပါတယ္။ ျမင္သေလာက္ေျပာၿပီး၊ ေျပာသေလာက္ တိုက္တြန္းေပးမွ တိုးတက္မယ္လို႔ ကိုယ့္ခံယူခ်က္နဲ႔ကိုယ္ ရွင္သန္ေနတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ လူငယ္ေရးရာေဆာင္းပါးေတြကို မေမာႏုိင္၊ မပမ္းႏိုင္ ေရးေနဦးမွာ ေသခ်ာပါတယ္။

ဒီေန႔ေခတ္ လူငယ္ေတြကို ေလ့လာလိုက္ရင္ အလြယ္တကူနဲ႔ အရႈံးေပးတဲ့စိတ္က သူတို႔ေတြရဲ႕ အတြင္းပိုင္းသ႑ာန္မွာ ႀကီးစိုးေနတာ သိသာလြန္းေနပါတယ္။ ထင္သာျမင္သာတဲ့ အခ်က္က အလြယ္တကူ စိတ္ဓာတ္က်လြယ္၊ စိတ္ပ်က္လြယ္က်တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ စိတ္ဓာတ္ခိုင္မာတယ္လို႔ ထင္ထားမိေပမယ့္ အခက္အခဲႀကီးႀကီးမားမားနဲ႔ သံုးေလးခါေလာက္ ရင္ဆိုင္မိၾကရင္ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ၿပီး မ်က္ႏွာငယ္ေလးေတြနဲ႔ မိုးမိထားတဲ့ ၾကက္ေပါက္စကေလးေတြလို သနားစရာေလးေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကပါေတာ့တယ္။ အဲဒီအခါမ်ဳိးမွာ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ဆရာေတြက သူတို႔ေလးေတြ စိတ္ဓာတ္တက္ႁကြေအာင္ တပင္တပန္း ႀကဳိးစားေပးရပါေတာ့တယ္။ ပံုမွန္အေျခအေနမ်ဳိးမွာေတာင္ စိတ္ဓာတ္ကို ျမွင့္တင္ေပးဖို႔ ခက္လွတဲ့ ဒီကေလးေတြကို အဲဒီလို စိတ္ဓာတ္က်ေနတဲ့ အခ်ိန္မ်ဳိးမွာ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာကို ျပဳျပင္ေပးရတဲ့အလုပ္ဟာ အေျပာမလြယ္သလို၊ အလုပ္လည္း ခက္လြန္းတဲ့အေၾကာင္း အေတြ႕အႀကံဳေပါင္းမ်ားစြာက သင္ေပးထားတာေၾကာင့္ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ေနာေက်ေနေအာင္ သိၿပီးသား ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။

ဒီကေလးေတြကို မေမာႏိုင္မပမ္းနိုင္ တရားေဟာရင္း၊ စိတ္ဓာတ္တက္ႁကြေအာင္ အားေပးရင္းကေန တစ္ခုစဥ္းစားမိပါတယ္။ ပညာေရးမွာ သင္ေထာက္ကူ ရွိသလို စိတ္ဓာတ္ေရးမွာေရာ သင္ေထာက္ကူပစၥည္း မရွိသင့္ဘူးလားဆိုတဲ့ အေတြးပါ။ တကယ္ေတာ့ ပညာေရးအလုပ္ဟာ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာကို ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ၿပီးမွ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ရလာဒ္ေကာင္းေတြရေအာင္ လုပ္ယူရတာ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ကို အေကာင္းဆံုး ျမွင့္တင္ေပးႏိုင္ဖို႔ဆိုတာဟာ ပညာသင္ၾကားေရးရဲ႕ အဓိကမူျဖစ္တယ္ဆုိတာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကေလးေတြကို အလြယ္တကူ စိတ္ဓာတ္မက်ေအာင္ ဘာေတြလုပ္ေပးသင့္ပါသလဲ။ ဘယ္လို သင္ေထာက္ကူပစၥည္း(စိတ္ကိုေထာက္ပံ့ေပးမွာ ျဖစ္တာေၾကာင့္ စိတ္ေထာက္ကူပစၥည္းလို႔လည္း ေခၚလို႔ရနိုင္ေကာင္းမယ္ ထင္ပါတယ္) ေတြကို သံုးသင့္ပါသလဲ?

အထိေရာက္ဆံုးနဲ႔ အေကာင္းဆံုးနည္းလမ္းကေတာ့ ကေလးေတြကို အားကစားစိတ္ဓာတ္ရွိေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အားကစားသမားေကာင္းတစ္ေယာက္မွာ ရွိသင့္ရွိထိုက္တဲ့ အားကစားစိတ္ဓာတ္ဆိုတာ အႏိုင္ရေအာင္ အၿမဲတမ္းႀကဳိးစား ကစားသလို၊ အရႈံးနဲ႔ေတြ႕ႀကံဳရရင္လည္း စိတ္ဓာတ္က်မသြားဘဲ ေနာက္တစ္ပြဲအတြက္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္၊ ျပန္ၿပီးအႏုိင္ရေအာင္ ႀကဳိးစားတဲ့ စိတ္ဓာတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္အားကစားသမားကမွ ပြဲတစ္ပြဲရႈံးသြားတာေၾကာင့္ စိတ္ဓာတ္က်ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသတယ္လို႔ မၾကားဖူးပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေျပာဖူးတဲ့ “အေကာင္းဆံုးကိုလည္း ေမွ်ာ္လင့္တယ္၊ အဆိုးဆံုးျဖစ္လာရင္လည္း ရင္ဆိုင္ဖို႔ အဆင္သင့္ပဲ”ဆိုတာ အားကစားစိတ္ဓာတ္ပါ။ အဲဒီလို စိတ္ဓာတ္မ်ုဳိးရွိထားရင္ ဘာမဆို ရင္ဆုိင္ဖို႔ ခြန္အားေတြ၊ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ႀကံ႕ခိုင္မႈေတြ ျပည့္၀လာမွာျဖစ္တာေၾကာင့္ အခက္အခဲတိုင္းကို ရင္ဆိုင္ရာမွာ အညံ့ခံမယ့္စိတ္၊ စိတ္ဓာတ္လြယ္လြယ္နဲ႔ က်တဲ့ အက်င့္ဆိုးေတြလည္း ၀င္လာမွာ မဟုတ္ေတာ့ပါ။ ဒါေၾကာင့္ အားကစားစိတ္ဓာတ္ဟာ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္သာမက ေလာကမွာ ရွင္သန္ရပ္တည္ေနထိုင္ဖို႔အတြက္ပါ အင္မတန္ အေရးပါတဲ့စိတ္ဓာတ္လို႔ ရည္ညႊန္းရရင္လည္း မွားမယ္မထင္ပါ။

ဒီေတာ့ အားကစားစိတ္ဓာတ္ရွိတဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္မွာ ဘယ္လိုအက်ဳိးေက်းဇူးေတြ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္းရမလဲဆိုတာကို အရင္ေလ့လာၾကပါစို႔…


(၁) အခက္အခဲကို မေၾကာက္ဘူး

အားကစားသမားေကာင္းတစ္ေယာက္ဟာ ၿပဳိင္ဘက္ေကာင္းဆိုတာ ကိုယ့္အရည္အေသြးကို တုိးတက္ေအာင္ ပံ့ပိုးေပးမယ့္သူလို႔ပဲ ျမင္ပါတယ္။ ၿပဳိင္ဘက္ေကာင္းနဲ႔ ယွဥ္ၿပဳိင္ၿပီး အႏိုင္ယူရျခင္းကို ကစားသမားတိုင္း တန္ဖိုးထားၾကပါတယ္။ ဘယ္အားကစားသမားမွ ကိုယ့္ထက္ အဆမတန္ညံ့တဲ့လူကို အသာစီးကေန စိတ္ႀကဳိက္အႏိုင္ယူရတာကို ဂုဏ္ယူရိုးထံုးစံမရွိပါ။ ဥပမာေျပာရရင္  ျမန္မာေဘာလံုးသင္းက ေျခစစ္ပြဲတစ္ခုမွာ ေဘာလံုးဆိုလို႔ အလံုးအျပားေတာင္ကြဲဟန္မတူတဲ့ “ဂူအမ္ႏိုင္ငံ” အသင္းကို ၂၆ ဂိုး၊ ဂိုးမရွိ နဲ႔ႏိုင္ခဲ့တာကို ဘယ္ကစားသမားကမွ ဂုဏ္မယူသလိုမ်ုဳိးပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ တကယ္လို႔သာ ျမန္မာအသင္းက “ဘရာဇီးအသင္း”ကို သေရက်ေအာင္ပဲ ကန္နိုင္မယ္ဆိုရင္ေတာင္ အင္မတန္ဂုဏ္ယူစရာေကာင္းမယ္ မဟုတ္ပါလား။

ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္မွာသာ အားကစားစိတ္ဓာတ္ရွိရင္ ဘယ္ေလာက္ခက္ခဲတဲ့ ပုစၧာကိုမွ ေၾကာက္ေတာ့မွာ မဟုတ္ပါ။ ဒီေနရာမွာ ထူးခၽြန္တဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က ပုစၧာခက္ေလ သူအစြမ္းျပခြင့္ရေလလို႔ ယူဆၿပီး ေပ်ာ္ေနမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သာမန္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကေတာ့ ခက္တဲ့ပုစၧာနဲ႔ေတြ႕ရင္ မ်က္ႏွာငယ္ပါလိမ့္မယ္။ တကယ္လို႔သာ သူ႔မွာသာ အားကစားစိတ္ဓာတ္ရွိရင္ အဲဒီပုစၧာကုိတြက္ႏိုင္ရင္ သူအမ်ားႀကီး တိုးတက္လာလိမ့္မယ္လို႔ ေတြးၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးတြက္ပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီလိုပဲ ခက္ခဲတဲ့က်က္စာတစ္ပုဒ္ကိုလည္း သူ႕အရည္အေသြးကို တိုးတက္ေအာင္လုပ္ေပးမယ့္အရာလို႔ပဲ ျမင္ၿပီး ေၾကာက္ေတာ့မွာမဟုတ္ပါ။


(၂) အလြယ္တကူ အရႈံးမေပးဘူး

အားကစားသမားေကာင္းတစ္ေယာက္ဟာ ၿပဳိင္ပြဲထဲကို ေရာက္ၿပီဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတဲ့ၿပဳိင္ဘက္နဲ႔ေတြ႕ေနပါေစ ကိုယ္စြမ္းဥာဏ္စြမ္းရွိသေလာက္ေတာ့ ယွဥ္ၿပဳိင္ပါလိမ့္မယ္။ တစ္ဘက္အသင္းသားကိုၾကည့္ၿပီး မႏိုင္ေလာက္ဘူးထင္တာေၾကာင့္ မၿပဳိင္ခင္ အရႈံးေပးသြားတဲ့ ကစားသမား တစ္ေယာက္မွ မရွိပါ။ ေဘာလံုးပြဲေတြမွာဆုိရင္လည္း ေျခစြမ္းခ်င္း အဆမတန္ကြာေနေပမယ့္ ပြဲသိမ္းခရာမႈတ္ခ်ိန္အထိ အရိုးေၾကေၾက၊ အေရခမ္းခမ္း ႀကဳိးစားကစားၾကတာမ်ဳိးဟာ အားကစားေလာကမွာ ေတြ႕ေနက်ျမင္ကြင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလို ကစားရင္းနဲ႔ပဲ ကစားသမားေတြ တိုးတက္လာၾကတာပါ။ ဒါေၾကာင့္လဲ ထိုင္းႏိုင္ငံအသင္းဟာ ကိုယ့္ထက္အဆမတန္ ေျခစြမ္းသာတဲ့ “မန္ခ်က္စတာ ယူႏိုက္တက္” “လီဗာပူး” စတဲ့ အသင္းေတြကို ဖိတ္ၿပီး ေျခစမ္းပြဲေတြကန္ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။

အားကစားစိတ္ဓာတ္ရွိတဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ဟာ ဘယ္ေလာက္ခက္ခဲတဲ့ ပုစၧာပဲျဖစ္ျဖစ္ မရမခ်င္းတြက္ပါလိမ့္မယ္။ အလြယ္တကူနဲ႔ အရႈံးေပးၿပီး လက္ေလွ်ာ့မွာ မဟုတ္ပါ။ ဒီပုစၧာကို ရေအာင္တြက္ႏိုင္ရင္ သူ႔အတြက္ အျမတ္လို႔ ယူဆမွာျဖစ္ၿပီး တကယ္လို႔ ဘယ္လိုမွ တြက္လို႔မရရင္လည္း သူစိတ္ဓာတ္က်သြားမွာမဟုတ္ဘဲ တြက္လိုက္ရတာ အျမတ္ထြက္တယ္လို႔ပဲ ယူဆဦးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔မွာရွိတဲ့ အားကစားစိတ္ဓာတ္က အလြယ္တကူ လက္ေလွ်ာ့ရမွာကို ရွက္လာေအာင္ ပံ့ပိုးေပးေနတာေၾကာင့္ ဘယ္အခက္အခဲမဆို ရင္ဆိုင္ရဲလာမွာ မလြဲပါ။


(၃) အရႈံးနဲ႔ရင္ဆိုင္ရရင္လည္း စိတ္ဓာတ္က်ၿပီး လက္ေလွ်ာ့မသြားဘူး

ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတဲ့ ေဘာလံုးသင္းပဲျဖစ္ျဖစ္ မရႈံးဖူးတဲ့ အသင္းရယ္လို႔ သမိုင္းေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္ မရွိခဲ့ဖူးပါ။ ကမၻာ့အေကာင္းဆံုးအသင္းလည္း တစ္ပြဲတစ္ေလေတာ့ ရႈံးေလ့ရွိပါတယ္။ ဒီပြဲကို ရႈံးရေကာင္းလားဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ ေဘာလံုးေလာကကေန ႏႈတ္ဆက္ၿပီးထြက္သြားတဲ့ ကစားသမားလည္း မရွိခဲ့ပါ။ သူ႔အေနနဲ႔ ရႈံးသြားတဲ့ပြဲကေန သင္ခန္းစာေတြယူၿပီး ေနာက္တစ္ပြဲအတြက္ အားသစ္အင္သစ္ေတြ ျပန္ေမြးေလ့ရွိပါတယ္။ ရႈံးသြားတဲ့အတြက္ က်သြားတဲ့ စိတ္ဓာတ္ကုိ အားအင္သစ္၊ မခံခ်င္စိတ္ေတြျဖစ္ေအာင္ ပံုစံအျမန္ဆံုးေျပာင္းၿပီး ေအာင္ျမင္မႈဆီကို ေရွးရႈၾကပါတယ္။ အဲဒီလို အျမန္ဆံုး ပံုစံေျပာင္းႏိုင္တဲ့ ကစားသမား၊ အသင္းဟာ ေအာင္ျမင္မႈ အမ်ားဆံုးရတဲ့ အသင္း၊ ကစားသမား ျဖစ္လာတာ မဆန္းပါ။ လက္ရွိအခ်ိန္မွာ ကမၻာ့အေကာင္းဆံုးေဘာလံုးသမားလို႔ အမ်ားက သတ္မွတ္ထားတဲ့ “ Lionel Messi ”  မက္ဆီဟာ Copa America ဖလားပြဲမွာ ေျခစြမ္းမျပႏိုင္သလို သူ႔အသင္း အာဂ်င္တီးနားဟာလည္း ပါရာေဂြးကို အရႈံးေပးၿပီး အိမ္ျပန္ေစာခဲ့ပါတယ္။ မက္ဆီကိုလည္း ေဘာလံုးေလာကတစ္ခုလံုးက ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေ၀ဖန္တာခံရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ႏွစ္ေဘာလံုးရာသီျပန္စတဲ့အခါမွာ သူ႔အသင္း ‘ Barcelona ’ မွာ တက္တက္ႁကြႁကြ ေျခစြမ္းျပန္ျပေနတဲ့ မက္ဆီကို ျပန္ျမင္ရဦးမွာျဖစ္ပါတယ္။ ႏုိင္ငံလက္ေရြးစင္အသင္းမွာလည္း သူစြမ္းသေလာက္ ထပ္ႀကဳိးစားဦးမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ အဲဒီစိတ္ဓာတ္ဟာ အားကစားသမားေတြရဲ႕ သိသာျမင္သာတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေကာင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို အားကစားစိတ္ဓာတ္ေတြ ထည့္ေပးႏိုင္ရင္ ဒီေက်ာင္းသားဟာ အရႈံးနဲ႔ႀကံဳရင္ တုန္လႈပ္သြားမွာ မဟုတ္ဘဲ ေနာက္တစ္ခါထပ္ၿပီး ႀကဳိးစားဖို႔၊ ေနာက္တစ္ခါအခြင့္အေရးကို စိတ္အားထက္ထက္သန္သန္နဲ႔ ေစာင့္ေနေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ပုစၧာတစ္ပုဒ္ကို ပထမတစ္ေခါက္တြက္လို႔ အေျဖမရခဲ့ရင္လည္း စိတ္ပ်က္သြားမွာ မဟုတ္ဘဲ ေနာက္တစ္ခါ ျပန္တြက္ဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ စာေမးပြဲတစ္ခါက်သြားခဲ့ရင္လည္း လက္ေလွ်ာ့သြားမ်ာ မဟုတ္ဘဲ ေနာက္တစ္ခါ ေအာင္ျမင္ေအာင္ ေျဖႏိုင္ဖို႔ ဆက္ႀကဳိးစားေနမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
 “ လဲရင္ျပန္ထ၊ ဒါဘ၀ပဲ ” ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ႀကီးကို အပ္ေၾကာင္းထပ္ေအာင္ ရြတ္ျပၿပီး ဦးဟန္ၾကည္တို႔တစ္ေတြက သူတို႔ကို အားေပးေနစရာလည္း လိုေတာ့မွာ မဟုတ္တာ ေသခ်ာပါတယ္။


(၄) ေလ့က်င့္ခန္းဆင္းေနရခ်ိန္မွာလည္း တက္ႁကြေနတယ္

အားကစားသမားေကာင္းတစ္ေယာက္ဟာ ေအာင္ျမင္မႈရဖို႔ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေလ့က်င့္ရမယ္ဆိုတဲ့ အသိကို သူ႔ႏွလံုးသားထဲမွာ သံမႈိရိုက္ထားသလို စြဲၿမဲယံုၾကည္သူ ျဖစ္ပါတယ္။ ေလ့က်င့္ခန္းဆင္းရတဲ့ အခ်ိန္ေတြဟာ သူ႔ဘ၀ကို ေအာင္ျမင္မႈပန္းတိုင္ဆီကို တစ္ျဖည္းျဖည္းနီးလာေအာင္ ပို႔ေပးေနတယ္လို႔လဲ လက္ခံထားၾကပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ လက္ေ၀ွ႔ေက်ာ္ “ Muhammad Ali ” “မိုဟာမက္အလီ” ေျပာတဲ့ စကားကို ျပန္ၿပီးညႊန္းရပါလိမ့္မယ္။ သူေျပာတာက “ I hated every minutes of training. But I said to myself, suffer now, and live a whole life as a champion ” တဲ့။ ျမန္မာလို ျပန္ျပရရင္ “ ေလ့က်င့္ခန္းဆင္းရတဲ့ စကၠန္႔တိုင္းကို ငါသိပ္မုန္းတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ငါ့ကိုယ္ငါေျပာမိတယ္။ ေလ့က်င့္ခန္းေၾကာင့္ ဆင္းရဲပင္ပန္းတဲ့ဒဏ္ကို အခု ခံစားလိုက္မယ္ကြာ ၿပီးရင္ေတာ့ ငါ့တစ္သက္လံုးခ်န္ပီယံ အျဖစ္နဲ႔ ေနသြားမယ္ ” လို႔ ေျပာတာပါ။ မွန္ပါတယ္။ သူတို႔ဟာ မရင္းႏွီးဘဲ ဘာမွမရႏိုင္တာကို နားလည္ၾကသူေတြပါ။ ပင္ပန္းတဲ့အခါတိုင္းမွာ ေအာင္ျမင္မႈကို ႀကိဳေတြးၿပီး အပန္းေျဖတတ္ၾကသူေတြလည္း ျဖစ္ပါေသးတယ္။

ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္မွာ အားကစားစိတ္ဓာတ္ ရွိေနခဲ့ရင္ စာသင္တဲ့အခ်ိန္၊ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ရတဲ့ အခ်ိန္၊ စာက်က္ရတဲ့ အခ်ိန္တိုင္းကို သူ႔ဘ၀ေအာင္ျမင္ဖို႔အတြက္ ရင္းႏီွးရတယ္လို႔ လက္ခံပါလိမ့္မယ္။ ဒီအလုပ္ေတြကိုမလုပ္ဘဲ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ ေအာင္ျမင္မႈရမွာမဟုတ္တာကိုလည္း ယံုၾကည္ထားပါလိမ့္မယ္။ သူ႔ဘ၀ ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ ဘယ္လိုျဖတ္လမ္းနည္းကိုမွလည္း သံုးမွာမဟုတ္ေတာ့ပါ။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ငယ္ငယ္ကလည္း သူမ်ားေတြ ပြဲသြားၾကည့္ေန၊ ရုပ္ရွင္သြားၾကည့္ေန၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေလွ်ာက္လည္ေနခ်ိန္ေတြမွာ စာၾကည့္ေနရတိုင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားေပးရင္း ဂုဏ္ယူစိတ္ေတြ ေမြးယူခဲ့ရပါတယ္။ “ ငါ အခုလို ႀကဳိးစားေနတဲ့အတြက္ တစ္ေန႔မွာ အဲဒီပြဲသြားေနတဲ့ေကာင္ေတြထက္ အမ်ားႀကီးျမင့္တဲ့ ဘ၀ကို ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္လိမ့္မယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ငါအခုလို တပင္တပန္းႀကဳိးစားေနရတာဟာ တန္တယ္ ” လို႔ အၿမဲေတြးျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔အေလလိုက္သလို ကိုယ္မလုပ္ရတဲ့အတြက္လည္း တစ္ခါမွ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယူႀကဳံးမရ မျဖစ္ခဲ့သလို၊ အခုထိလည္း သူမ်ားေတြနည္းတူ ျဖစ္သလို မေနခဲ့မိတာကို ေက်နပ္ေနတုန္းပါ။ အဲဒါဟာ အားကစား စိတ္ဓာတ္ရဲ႕ အက်ဳိးေက်းဇူးပဲ မဟုတ္ပါလား။


စာႁကြင္း။     ။

ဒီပို႔စ္မွာေတာ့ အားကစားစိတ္ဓာတ္ရွိျခင္းရဲ႕ အက်ဳိးေက်းဇူးေတြကိုပဲ တင္ျပသြားမွာျဖစ္ၿပီး အားကစား စိတ္ဓာတ္ရွိေအာင္ ဘယ္လိုပ်ဳိးေထာင္ေပးမယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ေနာက္ပို႔စ္တစ္ခုက်မွပဲ ဆက္ေရးပါေတာ့မယ္။ ဘေလာ့ပို႔စ္ေတြရဲ႕ သဘာ၀အရ ပို႔စ္ရွည္လြန္းရင္ စာဖတ္သူ ညည္းေငြ႕သြားၿပီး ကိုယ္ေပးခ်င္တဲ့ အခ်က္အလက္ကို မ်က္ေစ့လွ်မ္းသြားတတ္တာ သတိထားမိတာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ခပ္ငယ္ငယ္ကၾကားဖူးတဲ့ ဆရာေတာ္တစ္ပါးရဲ႕
“ ေဆးလိပ္ဆုိ, တို၊ ဟင္းခ်ဳိ, ခ်ဳိ၍၊ တရား, တိုမွ၊လူႀကဳိက္ၾက၏ ” ဆိုတဲ့ 
ေလးလံုးစပ္လကၤာေလးကို ေျပးသတိရမိတာေၾကာင့္ စာဖတ္တဲ့သူအႀကဳိက္ ပို႔စ္တိုတိုေလးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး ေရးလိုက္ရပါေၾကာင္း။

Saturday 23 July 2011

ဟစ္တလာလိုလုပ္ရင္ေကာင္းမလား . . .

ေရႊဥေဒါင္း
ဟစ္တလာလုပ္ခဲ့သမွ်

ထုတ္ေ၀သည့္အႀကိမ္ - ဒုတိယအႀကိမ္ ၂၀၀၁ခု ႏို၀င္ဘာလ
ျဖန္႔ခ်ီေရး - ရတနာပံုစာအုပ္တိုက္
ေရးသူ - ေရႊဥေဒါင္း

အခန္း ၁၄
အလုပ္ၾကမ္းေလ့က်င့္ရာဌာန
(စာမ်က္ႏွာ ၁၄၉ မွ ၁၅၉ အထိ)

ဂ်ာမနီျပည္၌ နာဇီအစိုးရသည္ အျခားတိုင္းျပည္မ်ားတြင္ စိတ္ကူးမထည့္ေသးသည့္ နည္းစနစ္အမ်ုဳိးမ်ဳိးတို႔ကို တီထြင္လ်က္ရွိရာ ၄င္းနည္းသစ္ နည္းေကာင္းမ်ားအနက္ ေလဘာဆားဗစ္ ( labor service ) ေခၚ အလုပ္ၾကမ္းေလ့က်င့္ရာ စခန္းမ်ား စီမံထားပံုမွာ အေကာင္းမြန္ဆံုးျဖစ္၍ တိုင္းျပည္တိုင္း အတုခုိး နည္းယူေလာက္ေပသည္ဟု ကၽြမ္းက်င္သူတို႔က ၀န္ခံရေလၿပီ။

            ၁၉၃၆ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၂၆ ရက္ေန႔တြင္ ဂ်ာမနီျပည္၌ အလုပ္ၾကမ္းႏွင့္္ဆိုင္ရာ ဥပေဒတစ္ခု ျပဌာန္းခဲ့၏။ ၄င္းဥပေဒအရ ဆင္းရဲခ်မ္းသာမေရြး ေယာက်္ားဟူသမွ်သည္ အသက္ ၁၈ ႏွစ္မွ ၂၆ ႏွစ္ အရြယ္အတြင္း အလုပ္ၾကမ္းေလ့က်င့္ရာ စခန္းတစ္ခုခုတြင္ ၆ လမွ် အမႈထမ္းၾကရေလသည္။ ယခုအခါ ဂ်ာမနီတစ္ျပည္လံုးတြင္ အလုပ္ေလ့က်င့္ရာစခန္းေပါင္း ၁၂၆၀ မွ် ရွိ၍ စခန္းတစ္ခုတြင္ လူဦးေရ ၁၅၂ ေယာက္မွ် ရွိ၏။ ၄င္းစခန္းမ်ားမွာ ေႏြအခ်ိန္တြင္ ၆ လ၊ ေဆာင္းအခ်ိန္တြင္ ၆ လ ပိုင္းျခားထား၍ တစ္ႏွစ္လွ်င္ ႏွစ္ႀကိမ္မွ် ေလ့က်င့္ေပးေနရာ မည္သည့္အခါမဆို ၄င္းစခန္းမ်ားတြင္ လူဦးေရ ႏွစ္သိန္းခန္႔မွ် အလုပ္ၾကမ္း ေလ့က်င့္လ်က္ ရွိၾက၏။

            တစ္ျပည္လံုး၌ ရွိၾကေသာ လူငယ္မ်ားသည္ ၄င္းစခန္းမ်ားတြင္ အတူတကြ ေနထိုင္ၾက၍ အက်ႌတံုးလံုးခၽြတ္ကာ တစ္ေန႔လွ်င္ ၈ နာရီမွ် အလုပ္ၾကမ္းလုပ္ၾကရ၏။ ၄င္းတို႔လုပ္ကိုင္ရေသာ အလုပ္မ်ဳိးမွာ လယ္ေျမမ်ားညွိေပးျခင္း၊ ေတာမ်ားကိုခုတ္၍ လယ္တီထြင္ျခင္း၊ ခ်ဳိင့္၀ွမ္းေသာ ရႊံ႕ႏြံမ်ားကို ေျမဖို႔ျခင္း၊ ဒီေရတက္ေသာ ကမ္းေျခမ်ားတြင္ ေျမဖို႔၍ လယ္ကြက္မ်ား ေဖာ္ေပးျခင္း၊ တာရိုး တမန္မ်ား ေဆာက္လုပ္ျခင္း၊ ေတာလမ္းမ်ားတီထြင္ျခင္း အစရွိသည့္၊ ေျမႀကီးႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အလုပ္မ်ဳိးမွ်သာ ျဖစ္ေလသည္။ ဂ်ာမန္တို႔၏ သေဘာထားမွာ လူသည္ ေျမႀကီးကို အမွီျပဳ၍ အသက္ရွင္ေနေသာေၾကာင့္ ေျမႀကီးႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အလုပ္မ်ဳိးကို လူတိုင္း လုပ္တတ္ၾကရမည္ ဆို၏။

            အလုပ္ၾကမ္းေလ့က်င့္ရာ စခန္းမ်ား တီထြင္လိုက္ျခင္းအားျဖင့္ ဂ်ာမန္တို႔ခံစားရေသာ အက်ဳိးမ်ားမွာ မိမိလူမ်ုဳိးအခ်င္းခ်င္း သူ႕ထက္ငါ သာလြန္ျမင့္ျမတ္သည္ဟု တစ္ေယာက္အေပၚ တစ္ေယာက္ စိတ္ႀကီး၀င္ေသာစိတ္မ်ဳိး ပေပ်ာက္သြားျခင္း၊ အလုပ္ၾကမ္းသည္ ငါႏွင့္မဆိုင္ဟူေသာ သေဘာမ်ုဳိး လြင့္စင္ ပေပ်ာက္ကုန္ျခင္း၊ လူတိုင္း စည္းစနစ္ကို နားလည္ေသာ အေလ့အက်င့္ ျဖစ္ေပၚေစျခင္း၊ ႀကံ႕ခိုင္သန္စြမ္းေသာ ကိုယ္ကာယမ်ား ရွိလာျခင္း စသည္တို႔အျပင္ စီးပြားေရးႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ မ်ားစြာေသာ အျခားေက်းဇူးမ်ားလည္း ျဖစ္ေပၚလာေသး၏။

            (စကားခ်ပ္)။`      ။ ကၽြႏု္ပ္တို႔ ျမန္မာျပည္၌ စီ-ေအ-တီ-ကတ္ ေလာက္သင္ခဲ့ရဖူးလွ်င္ပင္ လက္ကိုရႊံ႕လူးမည္ ေၾကာက္ရြံ႕လ်က္ ရွိၾကရာ ဘီေအ၊ အမ္ေအ ေအာင္ျမင္သူတို႔အဖို႔မူ အဘယ္မွာ ဆိုဖြယ္ရာ ရွိေပေတာ့အံ့နည္း။ သို႔ျဖစ္၍ ဂ်ာမနီျပည္၏ နည္းတစ္မ်ဳိးကို အတုခိုး နည္းယူရန္လိုေသာ တိုင္းျပည္မ်ား ရွိခဲ့လွ်င္ ၄င္းတုိင္းျပည္မ်ားအနက္ ျမန္မာျပည္ကို ထိပ္ဆံုးမွ စာရင္းသြင္းရန္ လုိေပလိမ့္မည္။ သို႔ျဖစ္ရကား တိုင္းျပည္မႈႏွင့္ပတ္သက္၍ စီမံခြင့္ရသူမ်ားသည္ ဒီမိုကေရစီတုိင္းျပည္မ်ား၏ နည္းတစ္နည္းကိုသာ အခါခပ္သိမ္း ၾကည့္မေနမူ၍ ဂ်ာမနီ၊ အီတလီစေသာ အာဏာရွင္ တိုင္းျပည္မ်ားမွလည္း နည္းယူသင့္သည္ကို ယူၾကဖို႔၊ အခါခပ္သိမ္း နား၊ မ်က္စိမ်ား ဖြင့္ထားၾကဖို႔ သတိေပး ႏႈိးေဆာ္လိုက္ရေပသတည္း။

            ဂ်ာမနီျပည္၌ အလုပ္ၾကမ္းေလ့က်င့္ေသာ စခန္းမ်ားတြင္ စစ္တပ္ဌာနမ်ားမွာကဲ့သို႔ စည္းကမ္းဥပေဒမ်ားျဖင့္ က်ပ္တည္းစြာ စီမံထား၏။ ေလ့က်င့္သူ လူငယ္မ်ားသည္ ယူနီေဖာင္းအ၀တ္မ်ား ၀တ္ဆင္ၾကရေလရာ ေသနတ္အစား တူရြင္းကို ကိုင္ေဆာင္၍ ကြင္းထဲ၌ အလုပ္လုပ္ရျခင္းတစ္ခုတည္းသာလွ်င္ ျခားနားျခင္း ရွိေလသည္။

            အလုပ္ၾကမ္းစခန္းမ်ား တီထြင္ထားျခင္း၏ ရည္ရြယ္ခ်က္သံုးခုမွာ ကိုယ္ကာယ အေလ့အက်င့္ရျခင္း၊ ဒလိန္း ( drill ) ျပရျခင္းႏွင့္ စိတ္ကုိေလ့က်င့္ေပးျခင္းတို႔ ျဖစ္၏။ တစ္ေန႔အတြက္ သင္ၾကားရန္ရရွိေသာ အခ်ိန္ကို သံုးပိုင္း အညီအမွ် ပိုင္းျခားသတ္မွတ္ထား၍ အထက္ပါ ရည္ရြယ္ခ်က္သံုးခုအတြက္ တစ္လွည့္စီ သင္ၾကားျပသေပးၾကေလသည္။

            အလုပ္ၾကမ္းစခန္းေပါင္း ၁၂၆၀ မွ် ရွိသည့္အနက္ သင္ၾကားျပသေသာ ပညာရပ္မ်ားကို အခ်ိန္သတ္မွတ္ထားပံုမွာ အားလံုးဆင္တူ ျဖစ္၏။ ဥပမာ စခန္းတစ္ခု၌ နံနက္ ၁၀ နာရီအခ်ိန္တြင္ ဒလိန္းျပ ( drill ) လ်က္ ရွိၾကသည္ျဖစ္ပါမူ အားလံုးေသာ စခန္းေပါင္း ၁၂၆၀ တို႔တြင္လည္း ထိုအခ်ိန္တြင္ ဒလိ္န္္းျပလ်က္ပင္ ရွိေနၾကေပလိမ့္မည္။ တစ္ေန႔အတြက္ လုပ္ငန္းအစီအစဥ္ကို နမူနာအျဖစ္ႏွင့္ ေဖာ္ျပရေသာ္ နံနက္ ၅ နာရီအခ်ိန္တြင္ လူအားလံုး အိပ္ရာမွထ၍ ၁၀ မိနစ္ခန္႔ ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားျခင္းအလုပ္က္ို ေလ့က်င့္ၿပီးေနာက္ အ၀တ္လဲရန္၊ ေနရာထိုင္ခင္းတို႔ကို သပ္ရပ္စြာ ျပင္ဆင္ရန္အတြက္ တစ္နာရီ ခြင့္ျပဳကာ ေနာက္ ဒလိန္းျပျခင္း ( drill ) ေလ့က်င့္၍ တူရြင္းႏွင့္ ေျမာင္းႏွစ္ခုပါရွိသည့္ ဆြာစတိက အလံကို တခမ္းတနား လႊင့္ထူၾကရ၏။ ထို႔ေနာက္ ၄င္းေန႔အတြက္ လုပ္ငန္းကို သတ္မွတ္ေ၀ဖန္ၾက၍ အလုပ္ခြင္သို႔ အစုအအုပ္ျဖင့္ ေျခလွမ္းညီညာစြာ သြားၾကရေလရာ ခရီးေ၀းခဲ့လွ်င္လည္း စက္ဘီးမ်ားျဖင့္ သြားၾကရေလသည္။

            လုပ္ခြင္၌ နံနက္ ၆ နာရီခြဲမွ ေန႔လည္ ၂ နာရီ ၁၅ မိနစ္တိုင္ေအာင္ အလုပ္လုပ္ၾကရေလရာ ထိုအခ်ိန္တြင္ နံနက္ ၁၀ နာရီအခ်ိန္၌ နံနက္စာစားရန္အတြက္ နာရီ၀က္မွ်သာ အနားေပး၏။ ဤနည္းအားျဖင့္ ေႏြရာသီ၌ ၈ နာရီ၊ ေဆာင္းရာသီ၌ ၇ နာရီ အလုပ္လုပ္ၾကရေလသည္။

            ၃ နာရီအခ်ိန္တြင္ ညေနစာ စားၿပီးသည္ႏွင့္တၿပဳိင္နက္ ေႏြရာသီျဖစ္ခဲ့လွ်င္ လူတိုင္း အိပ္ရာ၌ ၁ နာရီ လဲေလ်ာင္းကာ အနားယူ၏။ အိပ္ရာမွ ထလာေသာအခါ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ တရားမ်ားၾကားနာရ၍ ကစားခုန္စားျခင္း သို႔မဟုတ္ ဒလိန္းျပရျခင္း ( drill ) စသည္အတြက္ အခ်ိန္အနည္းငယ္ ကုန္ေစၿပီးေနာက္ ၅ နာရီအခ်ိန္ခန္႔တြင္ ႀကီးပြားလာေသာ ဂ်ာမနီျပည္ႀကီးအေၾကာင္း သို႔မဟုတ္ အျခားႏိုင္ငံမ်ားအေၾကာင္း နားေထာင္ၾကရျပန္၏။ ၄င္းေနာက္ လူနံမည္ေခၚကာ စာရင္းစစ္ၿပီးလွ်င္ ဆြာစတိကအလံကို တခမ္းတနား ရုပ္သိမ္းၾက၏။

            ၇ နာရီထိုးေသာအခါ ညစာစားရန္အတြက္ နာရီ၀က္ အခ်ိရ၏။ ၄င္းေနာက္ သီခ်င္းမ်ားသီဆိုုျခင္း၊ နာဇီဂိုဏ္းဆိုင္ရာ စာေပမ်ား ေဆြးေႏြးျခင္း ျပဳရ၏။ ညေနခင္းအခ်ိန္မ်ားမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ေသာ အခ်ိန္ျဖစ္၍ ဘီယာသည္ အရက္မဟုတ္ဟု ယူဆသည့္အေလ်ာက္ ထိုအခ်ိန္တြင္ လူငယ္မ်ား ေသာက္စားခြင့္ ရၾက၏။ ည ၁၀ နာရီထိုးသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ မီးၿငွိမ္းရန္ အခ်က္ေပး၍ လူတိုင္း အိပ္ရာသို႔ ၀င္ၾကရေလသည္။ ဤနည္းအားျဖင့္ လူငယ္မ်ားသည္ အလုပ္လုပ္ရျခင္းအျပင္ ပညာလည္း တိုးပြား၍ ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ားကိုလည္း မခ်န္ခဲ့ေခ်။

            အလုပ္ၾကမ္းေလ့က်င့္ရာစခန္းမ်ားမွာ စစ္တန္းလ်ားမ်ားနည္းတူ ေျမကြက္လပ္တစ္ခုကို ေလးမ်က္ႏွာပတ္လည္လွည့္၍ ေဆာက္လုပ္ထားရာ စခန္းေပါင္း ၁၂၆၀ တို႔မွာ တစ္ပံုစံတည္းျဖစ္၍ တန္းလ်ားတစ္မ်က္ႏွာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဆိုင္ရာ လူႀကီးမ်ားေနထိုင္ရန္အတြက္ႏွင့္ အစည္းအေ၀းမ်ား က်င္းပရန္အတြက္ သီးသန္႔ထား၍ က်န္ေသာ သံုးမ်က္ႏွာအနက္ တစ္မ်က္ႏွာလွ်င္ လူေပါင္း ၄၅ ေယာက္စီ ေနထိုင္ရ၏။ တစ္မ်က္ႏွာလွ်င္ အခန္းႀကီးသံုးခန္း ပိုင္းျခားကန္႔သတ္ထားျပန္ရာ တစ္ခန္းလွ်င္ လူေပါင္း ၁၅ ေယာက္စီ ေနထိုင္ရန္ ရေလသည္။ အုပ္ခ်ဳပ္စီမံသူ အေရအတြက္မွာ တစ္ခန္းလွ်င္ ၁၇ ေယာက္စီ ရွိ၏။

            အဆုိပါ အခန္းေပါင္း ၁၅၀ ေက်ာ္တို႔မွာ အားလံုး တစ္တန္းတည္းမထားဘဲ ကၽြမ္းက်င္သည့္အေလ်ာက္ အနိမ့္အျမင့္ သတ္မွတ္ထားရာ ထိုကဲ့သို႔ သတ္မွတ္ထားသည့္ အတန္းေပါင္းမွာ ၁၅ တန္းထက္မနည္း ရွိ၍ လူတိုင္းမွာ မိမိ၏ အတန္းအလိုက္ အမွတ္တံဆိပ္တစ္ခုစီ ဆြဲထားရေလသည္။ သို႔ျဖစ္၍ အေရးအေၾကာင္းရွိသည့္အခါ ဂ်ာမန္အစိုးရသည္ စခန္းေပါင္း ၁၂၆၀ တို႔မွ ဒလိန္းျပ၍ စည္းကမ္းစနစ္ႏွင့္ ေလ့လာသင္ၾကားေပးထားၿပီးျဖစ္ေသာ ေျခလ်င္စစ္သားေပါင္း ၂ သိန္းခန္႔ကို ရုတ္ခ်ည္း ထုတ္ယူလာနိုင္ေပသည္။

            နာဇီ၀ါဒ၏ ရည္ရြယ္ရင္းတစ္ခုမွာ တိုင္းသူျပည္သားမ်ားကို စီမံအုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္မည့္ ေခါင္းေဆာင္မ်ား ေလ့က်င့္ေပးရန္ျဖစ္ရာ အလုပ္စခန္းမ်ားတြင္ျဖစ္ေစ၊ “ဟစ္တလာလူငယ္အဖြဲ႕မ်ား” တြင္ ျဖစ္ေစ အျခားလူမ်ားထက္ လူရည္ခၽြန္မည့္ လကၡဏာရွိေသာ လူငယ္မ်ားကို ေရြးခ်ယ္သတ္မွတ္ထား၏။ ထိုကဲ့သို႔ ေရြးခ်ယ္သတ္မွတ္ျခင္းခံရသည့္ လူငယ္မ်ားအား ေခါင္းေဆာင္အတတ္သင္ေက်ာင္း ႏွင့္ အထံု၀ါသနာရွိ ပညာတစ္ခုခု သင္ၾကားသည့္ေက်ာင္းမ်ားသို႔ ၁၀ ႏွစ္တိုင္တိုင္ ေစလႊတ္သင္ၾကားေစသည္ျဖစ္ရာ မည္သည့္အခ်ိန္အခါတြင္မဆို ၂၅,၀၀၀ မွ်ေသာ ေခါင္းေဆာင္တို႔သည္ စခန္းတစ္ခုခုတြင္ ေလ့လာသင္ၾကားလ်က္ ရွိၾကေလသည္။

            အလုပ္ၾကမ္းစခန္းမ်ား၏ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ လူငယ္မ်ား၏ ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါးကို ေလ့က်င့္ေပးရန္ ျဖစ္သည္ဆိုေသာ္လည္း စီးပြားေရးဘက္ကလည္း လံုးလံုး လက္လႊတ္ထားသည္ မဟုတ္ေခ်။ ေလ့က်င့္လ်က္ရွိေသာ လူငယ္တစ္ေယာက္သည္ တစ္ေန႔လွ်င္ “မုန္႔ဖိုး” ( ျမန္မာေငြ ) ၅ ပဲ ခန္႔မွ်စီ ရရွိေလရာ လူငယ္တစ္ေယာက္အတြက္ အစိုးရ၌ တစ္ေန႔အဖို႔ ကုန္က်သည့္ စရိတ္ေငြမွာ ျမန္မာေငြ ၁ က်ပ္ ၂ ပဲ ထက္ မ်ားစြာ မပိုမိုေခ်။ သို႔ျဖစ္၍ ဂ်ာမန္အစိုးရသည္ လူတစ္ေယာက္အတြက္ ၁ က်ပ္ ၂ ပဲ မွ်ေသာ စရိတ္ကို တာ၀န္ခံယူရုံမွ်ႏွင့္ ကာယဗလျပည့္စံု၍ စည္းကမ္းေသ၀ပ္ေသာ လူေပါင္း ၂ သိန္းတို႔ကို မည္သည့္အလုပ္မ်ဳိးမဆို လုပ္ကိုင္ရန္အတြက္ မည္သည့္ေဒသသို႔ျဖစ္ေစ ရုတ္တရက္ ခ်က္ခ်င္း ေစလႊတ္ႏိုင္ေပ၏။

            လူသည္ ေျမႀကီးမွျဖစ္လာ၍ ေျမႀကီးႏွင့္ဆိုင္ေသာ အလုပ္ကို နားလည္သင့္သည္ဟု ဂ်ာမန္တို႔ ယူဆသည့္အတုိင္း အလုပ္ၾကမ္းေလ့က်င့္ေသာ လူငယ္မ်ားသည္ ေျမႀကီးႏွင့္ဆိုင္ေသာ အလုပ္သက္သက္ကိုသာ လုပ္ကိုင္ၾကရေလရာ ယခုအခါ ၄င္းလူစု၏ လံု႔လအစြမ္းျဖင့္ ပင္လယ္ထဲမွျဖစ္ေစ၊ ေတာႀကီးထဲမွျဖစ္ေစ၊ ႏြံဗြက္မ်ားအထဲမွျဖစ္ေစ ေတာင္ကမၻားယံမွျဖစ္ေစ “လုယူ”၍ လယ္တီထြင္ၿပီးေသာ ေျမဧရိယာ အက်ယ္အ၀န္းမွာ ဂ်ာမန္ဧကေပါင္း တစ္ကုေဋခန္႔မွ်ရွိၿပီဟု ခန္႔မွန္းၾကရေလသည္။

            ဂ်ာမန္တို႔သည္ တိုင္းသူျပည္သားမ်ားကို ေလ့လာသင္ၾကားေပးရာ၌ ( ၁ ) နံပါတ္အရာထား၍ သြန္သင္ျပသေသာ အျခင္းအရာသည္ကား မိမိတစ္ကိုယ္တည္း အက်ဳိးထက္ တစ္မ်ဳိးလံုး၏ အက်ဳိး၊ တိုင္းျပည္၏ အက်ဳိးကို အခါခပ္သိမ္း ေမွ်ာ္မွန္းကာ ေဆာင္ရြက္ရန္ပင္ ျဖစ္သည္။ အတၱကို ႏွိမ္နင္း၍ ျပည္က်ဳိးကို သည္ပိုးရမည္ ဆို၏။ အတၱတည္းဟူေသာ အျခင္းအရာမွာ သတၱ၀ါခပ္သိမ္း တို႔အား ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ ဖံုးလႊမ္းေစသည္ျဖစ္၍ ေဂါတမျမတ္စြာဘုရား၏ တရားေတာ္မွာလည္း အတၱတည္းဟူေသာ “မ်က္စိလည္မႈ” ပေပ်ာက္ေရးအတြက္ ဆံုးမၾသ၀ါဒ ေပးျခင္းပင္ျဖစ္ရာ ဂ်ာမန္တို႔သည္ သံသရာမွ ထြက္ေျမာက္ရန္ ႀကံရြယ္ခ်က္ မရွိေသာ္လည္း မွန္ကန္ေသာ တရားေတာ္ႏွင့္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ နီးကပ္ေနျခင္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အျခားေသာ တိုင္းျပည္မ်ားထက္ ႀကီးပြား ထြန္းကားလိမ့္မည္ဟု ေတြးထင္ဖြယ္ ရွိေပေတာ့သတည္း။   ။

ကိုယ္ဖတ္ထားတာေတြထဲက ႀကိဳက္တာေတြကို ျပန္ေ၀မွ်ရင္း ေဆြးေႏြးခ်င္စရာ၊ ျငင္းခုန္ခ်င္စရာေတြ ရွိရင္လည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊြင္ရႊင္ တက္တက္ႁကြႁကြ ေဆြးေႏြးၾကဖို႔ “ဖတ္ညႊန္းက႑”တစ္ခုလုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ 

Tuesday 19 July 2011

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို မလြမ္းနဲ႔ . . .

ဒီေန႔ ဇူလိုင္ ၁၉...
ငါ ငယ္ငယ္ကတည္းက ရင္ထဲမွာ ေၾကကြဲခဲ့ရတဲ့ အာဇာနည္ေန႔...
ငါတို႔တိုင္းျပည္...ခပ္ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ငါတို႔ အေရွ႕ေတာင္အာရွ တစ္ခြင္လံုးအတြက္ အနာဂတ္ေပ်ာက္ခဲ့ရတဲ့ေန႔...စကားလံုးလွလွေျပာရရင္
“အာဇာနည္ေန႔” 

ဒီေန႔ေရာက္ရင္ ငါတို႔ေၾကကြဲၾကတယ္...လြမ္းၾကတယ္...အားမနာတမ္းေျပာရရင္ ၀မ္းနည္းခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၾကတယ္။ စိတ္ရွိတဲ့အတုိုင္းေျပာၾကရင္ ညာၾကတယ္။ ေသသြားတဲ့ ငါတို႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္နံမည္နဲ႔ လုပ္စားၾကတယ္။ ငါတို႔ရဲ႕ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၊ နတ္ေမာက္သား လူမိုက္ကေလး ေအာင္ဆန္းဟာ ေသၿပီးလို႔ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ ေက်ာ္ၾကာလာတာေတာင္ ငါတို႔ႏိုင္ငံသား တစ္ခ်ဳိ႕တစ္၀က္ကို ထမင္းေကၽြးေနတုန္း...သူ႔နံမည္သံုးၿပီး တိုင္းျပည္ကို မ်က္လွည့္ျပေနတဲ့လူေတြကို ကမၻာ့အလည္မွာ ညာခြင့္ေပးေနတုန္း...

ငါ...ငါခ်စ္တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို သနားတယ္...

ငါခ်စ္တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ေလးစားတယ္...

ငါလည္း သူ႔လို မလုပ္နိုင္ဘူး...ခပ္ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ သူ႔လို မလုပ္ရဲဘူး...

သူ႔မွာ ငဲ့ကြက္ရမယ့္ ေဒၚခင္ၾကည္ဆိုတဲ့ မိန္းမရွိတယ္။ ေစာင့္ေရွာက္ရမယ့္ သားသမီးေတြ ရွိခဲ့တယ္...ဒါေပမယ့္ သူဟာ ဒါေတြထက္ ငါတို႔တိုင္းျပည္ကို ပိုၿပီး ဦးစားေပးခဲ့တယ္...သူ႔အသက္ထက္၊ သူ႔မိသားစုထက္ ငါတို႔ တိုင္းျပည္၊ ငါတို႔ ေနာက္လာမယ့္လူသားေတြ ရိုင္းရိုင္းေျပာရရင္ ဖြတ္ၾကားေတြ၊ ငို႔ဘသမားေတြ အတြက္ သူ႔အသက္ကို ေပးခဲ့တယ္...ငါ မေပးႏိုင္ဘူး....ငါမေပးရဲဘူး...

ဒါေတာင္မွ ငါ့မွာ သားသမီး မရွိေသးဘူး...ငဲ့ကြက္ရမယ့္ မိန္းမတစ္ေယာက္ထဲပဲ ရွိယံုနဲ႔ အမွန္တရားကို မ်က္ကြယ္မျပဳရဲဘူး...ငါ့ကိုယ္ငါ ရွက္တယ္...သူ႔ကို ခ်စ္တယ္၊ ေလးစားတယ္လို႔ ေျပာမိတုိင္း ငါ့ကိုယ္ငါ ရြံတယ္...မုန္းတယ္...ေလးစားမႈေနာက္မွာ အမွန္တရားကို ရင္မဆိုင္ရဲတဲ့ ငါ့ကိုယ္ငါ အပစ္တင္မိတယ္...

ငါဟာ ငါ့ကိုယ္ငါ ညာေနတာ...ငါ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ေလးစားခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတာ...

ဒီေန႔ မိုးေတြရြာတယ္...

အာဇာနည္ေတြကို ေလးစားေသာ အားျဖင့္ မိုးေတြေတာင္ ငိုေနတယ္လို႔ ကဗ်ာဆန္ဆန္ ငါေတြးခ်င္တယ္။ ဒါ အလကားပဲ...ငါ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အတြက္ ငါကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ေရးဖို႔ ႀကိဳစားတယ္....ေရးလို႔မရဘူး...ငါ့ရင္ထဲမွာ ဆို႔ေနတယ္...ငါ့ ကဗ်ာ၊ ငါ့ စာသားဟာ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ ငါ့ဗုိလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ ကိုယ္က်င့္တရား၊ သစၥာတရားကို ပီျပင္ေအာင္ ေဖာ္ထုတ္ႏုိင္မွာ မဟုတ္မွန္း ငါသိေနတယ္...ငါကိုယ္တိုင္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ ရိုးသားမႈ၊ ေျဖာင့္မတ္မႈလမ္းစဥ္ကို မလိုက္နာႏိုင္သမွ် ငါေရးသမွ် အလကားပဲ...ငါသိတယ္...
အမွန္ကို အမွန္အတိုင္း ငါျမင္တယ္...

ငါတို႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေသသြားေတာ့ အသက္ ၃၂ ႏွစ္...စဥ္းစားၾကည့္ရင္ လူ႔ဘ၀ရဲ႕ အေကာင္းဆံုးအရြယ္...အသိညာဏ္ေရာ၊ ခြန္အားပါ အျပည့္၀ဆံုးအရြယ္...လူတစ္ေယာက္ဘ၀မွာ အျပည့္၀ဆံုးအရြယ္...ဒီအရြယ္မွာ သူ ေသခဲ့ၿပီ...သူ႔နံမည္ကို သံုးၿပီး လုပ္စားေနတဲ့ လူတစ္ခ်ဳိ႕၊ နံမည္သုံးၿပီး တိုင္းျပည္ကို ဖ်က္ဆီးေနတဲ့ လူေတြ အသက္ရွင္ေနၾကတုန္း...ေတြးမိရင္ ငါ စိတ္နာတယ္...ငါ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ငါႏွေျမာတယ္...

ငါတို႔အသက္...ရုိင္းရိုင္းေျပာရရင္ ငါတို႔တစ္တိုင္းျပည္လံုးရဲ႕ အသက္ေတြ ေပါင္းၿပီးခ်ိန္လိုက္ရင္ ငါတို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ အသက္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ဘယ္လိုမွ မယွဥ္သာဘူး...အခု...ကိုယ့္ကိုယ္ကို ႏိုင္ငံေရးသမားလို႔ နံမည္တပ္ၿပီး ငါတို႔ တိုင္းသူျပည္သားေတြရဲ႕ အသက္ေတြ၊ ေသြးေတြနဲ႔ သူတို႔ဘ၀ေတြကို တည္ေဆာက္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနၾကတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားဆုိတဲ့ သတၱ၀ါေတြရဲ႕ အသက္ေတြ ဆယ္ဘ၀စာေပါင္းရင္ေရာ...ငါတို႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ ဘ၀တစ္ႏွစ္စာကိုေတာင္ မမီဘူး...ငါတို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို တကယ္ခ်စ္ရဲ႕လား....ငါတို႔ေတြ သူ႔ကို ခ်စ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနခဲ့တာ မ်ားၿပီ....ငါတို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္စဥ္းစားသင့္ၿပီ...ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရွက္သင့္ၿပီ...

ငါတို႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဘာေၾကာင့္ အသက္ေပးသြားခဲ့တာလည္း...ငါတို႔ တိုင္းရင္းသားေတြ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ နားလည္မႈေတြလြဲမွားၿပီး အခ်င္းခ်င္း သတ္ကုန္ၾကေအာင္လား...ငါတို႔ေတြ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ လက္ညွဳိးထိုးၿပီး အပစ္ေတြ တင္ရင္း အခ်ိန္ေတြကုန္ေနရေအာင္လား...သူ႔နံမည္ကိုသံုးၿပီး မရွက္တဲ့ႏြားေတြ ထမင္းစားေနရေအာင္လား...ငါေရာ...အဲဒီလိုျဖစ္ကုန္မွာကို ႀကိဳသိရင္ အေသခံမလား...
ငါတို႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေရာ ဒါေတြကို ႀကဳိသိရင္ အေသခံမလား...

ငါ့ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟာ ဒီေခတ္အျမင္နဲ႔ ေျပာရင္ လူမိုက္...စဥ္းစားၾကည့္ရင္ အဲဒီေခတ္က ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားဆိုတာ ဘုရားငယ္တစ္ဆူပဲ...ေက်ာင္းသားျဖစ္ရုံတစ္ခုထဲနဲ႔တင္ တစ္တိုင္းျပည္လံုးက ေလးစားၿပီးသား...ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားေတြ လုပ္သမွ် တစ္တိုင္းျပည္လံုးက အားက်ခဲ့ရတာ...ငါေရာ...အဲဒီဘ၀မ်ဳိးကို မတြယ္တာေပဘူးလား...

အဲဒီေခတ္က ပုလိပ္ကိုေတာင္ “ဘုရား”ထူးၿပီး ဒူးေထာက္ရတဲ့ ေခတ္...ေကာလိ္ပ္ကဘြဲ႕ရရင္ အနည္းဆံုးေတာ့ ၿမဳိ႕အုပ္၊ ၿမဳိ႕ပိုင္ျဖစ္ၿပီ...သြားေလရာ၊ လာေလရာမွာ ကတၱီပါဖိနပ္စီး၊ ေရႊထီးမေဆာင္းရုံတမည္ကလြဲရင္ ဘုရင္အငယ္စားေလာက္ တန္ခိုးႀကီးတဲ့ ဘ၀...ဒါေတြကို ငါေရာ မမက္ေမာဘူးလား...မညာတမ္းေျပာရရင္ ငါမက္ေမာတယ္...ဒါေပမယ့္ ငါတို႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္ မက္ေမာခဲ့သလား...
တြယ္တာခဲ့သလား...ဒါေတြကို ေယာင္လို႔ေတာင္ မမက္ေမာခဲ့ဘဲ စြန္႔ပစ္ခဲ့တာ တကယ့္လူမိုက္ႀကီးေပါ့...
ငါတို႔ခ်စ္တဲ့...ငါတို႔ေလးစားရတဲ့ သမိုင္း၀င္လူမိုက္ႀကီးေပါ့...

ငါတို႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေက်ာင္းသားသမဂၢဥကၠ႒ ဘ၀တုန္းက အေဆာင္မွာ မအိပ္ဘဲ ေက်ာင္းသားသမဂၢ အစည္းအေ၀းခန္းမထဲက ႀကမ္းပိုးေတြ တင္းၾကမ္းရွိေနတဲ့ ႀကိမ္ခံုေပၚမွာ ညတိုင္းအိပ္တယ္...သမဂၢလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ပိုင္ရွင္ အဘြားႀကီးက ငါတို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို သနားလြန္းလို႔ “ေစာင္မရွိ၊ ေခါင္းအံုးမရွိနဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေပၚမွာ အိပ္ေနသလဲ၊ အိပ္စရာ ေနရာ မရွိလို႔လား” လို႔ ေမးေတာ့ ငါတို႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္က“ကၽြန္ေတာ္ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ရင္ ေစာင္မရွိ၊ ေခါင္းအံုးမရွိနဲ႔ ၾကမ္းပိုးေတြ တင္းၾကမ္းထေနတဲ့ ၾကမ္းေပၚမွာ အိပ္ရမွာမို႔ အခုကတည္းက ႀကိဳတင္ၿပီး က်င့္ေနတာပါ” လို႔ ျပန္ေျဖတယ္...ငါတို႔ေရာ...အဲဒီေလာက္ သတၱိ ရွိႏိုင္ပါ့မလား...

ငါတို႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ညဥ့္နက္ေအာင္ စာဖတ္ၿပီး မနက္ပိုင္းဆိုရင္ အိပ္ရာထ အၿမဲေနာက္က်ေနက်...
၁၉၄၆ ခုႏွစ္က တစ္ေန႔ေတာ့ အိမ္မွာ ဖဆပလ အမႈေဆာင္လူႀကီးေတြကို အစည္းအေ၀းေခၚထားၿပီး သူက ညေနသံုးနာရီအထိ အိပ္ေနေတာ့ သူ႔မိန္းမ ေဒၚခင္ၾကည္က မႏႈိးရဲလို႔ လက္စြဲေတာ္ ဗို္လ္ထြန္းလွက အတင္းလႈပ္ႏႈိးေတာ့ ငါတို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ စိတ္ဆိုးတယ္...အစည္းအေ၀းေခၚထားမွန္း ေျပာျပေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေအာက္ဆင္းၿပီး အမႈေဆာင္ေတြကို သူအိပ္ရာထ ေနာက္က်သြားလို႔ ေတာင္းပန္တယ္...ငါတို႔ေရာ...အဲဒီေလာက္ ျပည့္၀ႏိုင္ပါ့မလား...

ငါတို႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွာ အင္မတန္ အရက္ႀကိဳက္တဲ့ ကားေမာင္းသမား ေက်ာ္စိန္ဆိုတာ ရွိခဲ့တယ္...ဒီတစ္ေယာက္က အရက္မူးရင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ရန္မရွာဘဲ ဟာသေတြေျပာၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနက်...ငါတို႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕သားသမီးေတြကအစ သူ႔ကို “ေအာ္စိန္”လို႔ေခၚၿပီး အင္မတန္ခ်စ္ခံရတဲ့လူ...တစ္ေန႔မွာေတာ့ အလံုလမ္းမွာရွိတဲ့ ဘုရင္ခံအိမ္ေတာ္မွာ ညစာစားပြဲရွိေတာ့ အဲဒီ “ေအာ္စိန္”ကို ကားထဲမွာ ေစာင့္ခိုင္းၿပီး ငါတို႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္က အထဲ၀င္ၿပီး ညစာစားတယ္...ျပန္ထြက္လာေတာ့ “ေအာ္စိန္”က မူးၿပီး ကားေနာက္ခန္းမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီ...လက္စြဲေတာ္ ဗိုလ္ထြန္းလွက စိတ္ဆိုးၿပီး ႏႈိးမယ္လုပ္ေတာ့ ငါတို႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္က “မႏႈိးပါနဲ႔ေတာ့ကြာ...သူ႔ခမ်ာ တစ္ခါတစ္ေလလည္း မူးခ်င္ရွာမွာေပါ့”လို႔ ေျဖာင္းျဖၿပီး ဗို္လ္ထြန္းလွကို ကားေမာင္းခိုင္းၿပီး သူက ေဘးမွာ အသာေလး ထိုင္လိုက္သြားခဲ့တယ္...ငါတို႔ဆိုရင္ေရာ...အဲဒီေလာက္ သေဘာထားႀကီးႏိုင္ပါ့မလား...ေ၀းပါေသးရဲ႕...

အဂၤလိ္ပ္လက္ထက္တုန္းက ငါတို႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ၀န္ႀကီးျဖစ္ေတာ့ အဂၤလန္လုပ္ “၀ူုစလီ”အမ်ဳိးအစား ကားအနက္ေရာင္ နံပါတ္ RA - 2874 တစ္စီးရတယ္...တစ္ရက္ေတာ့ အတြင္း၀န္ရုံး အစည္းအေ၀း မနက္ ၁၀ နာရီထုိးအမီသြားဖို႔ ျပင္ေနတုန္း ကားပ်က္ေနလို႔ ဗိုလ္ထြန္းလွက ကားတစ္စီးငွားဖို႔ ဖုန္းဆက္မယ္လုပ္ေတာ့ ငါတို႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္က တားတယ္...“စီးပြားေရးသမားေတြဆီက ကားငွားရင္ ကားရမွန္း ငါသိတယ္...ဒါေပမယ့္ ဒီေကာင္ေတြက ငါတို႔ကို ကားငွားၿပီးရင္ အခြင့္အေရးေတြ တသီႀကီးေတာင္းလိမ့္မယ္...ကားမငွားနဲ႔...ငါတို႔ လမ္းေလွ်ာက္သြားမယ္”လို႔ ေျပာၿပီး သူကိုယ္တိုင္ ဦးေဆာင္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္သြားတယ္...ငါတို႔သာ သူ႔ေနရာမွာဆို အဲဒီလို လမ္းေလွ်ာက္ပါ့မလား...ဒါေတာင္ ငါတို႔ဟာ ဘာေကာင္မွ မဟုတ္ေသးဘူး...

တစ္ရက္မွာ ငါတို႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ဗိုလ္ထြန္းလွကို ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္ရွိသလဲ ေမးေတာ့ “သံုးက်ပ္”ရွိသတဲ့...ဒါဆိုရင္ ရုပ္ရွင္သြားၾကည့္ရေအာင္ ဆုိၿပီး ထြက္လာၾကတယ္...ရုပ္ရွင္ရုံေရာက္ေတာ့ ဗိုလ္ထြန္းလွက တစ္က်ပ္ခြဲတန္းက လက္မွတ္၀ယ္မယ္လုပ္ေတာ့ ငါတို႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္က လက္မခံဘဲ ပိတ္ကားနဲ႔ ကပ္ေနတဲ့ ငါးမူးတန္းကပဲ ၀ယ္ခုိင္းၿပီး ကေလးေတြၾကားထဲမွာ မရွက္မေၾကာက္ ထုိင္ၾကည့္သတဲ့...ငါတို႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ဟာသခန္းေတြကို အားပါးတရနဲ႔ အသံကုန္ဟစ္ၿပီးရယ္ေတာ့ ကေလးေတြက သူ႔ကို ၀ိုင္းၾကည့္ၾကရင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္္မွန္း သိကုန္သတဲ့...အဲဒီအခ်ိန္မွာ ငါတို႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီး ျဖစ္ေနၿပီ...ရုံပိုင္က သတင္းရေတာ့ ခ်က္ခ်င္းလာၿပီး တစ္က်ပ္ခြဲတန္းကေန ၾကည့္ဖို႔ ေတာင္းပန္တာေတာင္ ခ်က္ခ်င္းလက္မခံဘဲ ျငင္းခဲ့တဲ့ ငါတို႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္...ဘာမဆို ကိုယ္က်ဳိးမၾကည့္တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္...ငါတို႔သာဆုိရင္ အဲဒီလို ငါးမူးတန္းက ၾကည့္ဖို႔ဆိုတာ ေ၀လာေ၀း...

ငါတို႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အစည္းအေ၀းလုပ္ေနရင္း ခဏနားေတာ့ ဗိုလ္ထြန္းလွကို စာတစ္ေစာင္ေရးၿပီး ေဒၚခင္ၾကည္ဆီသြားေပးခိုင္းတယ္...စာထဲမွာ ဘာေရးထားသလဲဆိုရင္
“ၾကည္ေရ...ပဲျပဳပ္နဲ႔ နံျပားရရင္ စားခ်င္တယ္ကြာ”တဲ့...
စာသားကို ေသခ်ာၾကည့္...“ရရင္ စားခ်င္တယ္”တဲ့...တိုင္းျပည္အေပၚ နံျပားတစ္ခ်ပ္စာေတာင္ အခြင့္အေရးမယူတာကို ထားလိုက္...ယူထားတဲ့ မိန္းမကိုေတာင္ အာဏာမေပးတဲ့ ငါတို႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္...ရရင္စားခ်င္သတဲ့...မရရင္လည္း မစားေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ ငါတို႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္...ငါတို႔ေရာ...တိုင္းျပည္အေပၚမွာ ထားဦး..ငါတို႔ မိန္းမေတြအေပၚမွာေတာင္ အဲဒီေလာက္ ေမတၱာတရားနဲ႔ စာနာစိတ္ရွိလို႔လား...

အဲဒီေလာက္ အဆင့္ေတြကြာ၊ စိတ္ဓာတ္ေတြ ကြာျခားေနတာေတာင္ ငါတို႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ခ်စ္ပါတယ္လို႔ ညာေနမိတာ ငါရင္နာတယ္...ငါတို႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို တကယ္ခ်စ္ရင္ ငါတို႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ ရိုးသားမႈမ်ဳိး...ပြင့္လင္းမႈမ်ဳိးရွိေအာင္ ဘာျဖစ္လို႔ ငါတို႔ေတြ မက်င့္ၾကတာလဲ...ဒါဟာ ႏို္င္ငံေရး မဟုတ္လို႔လား...တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ညစ္ၾက၊ ညာၾကတာ မဟုတ္လို႔လား...ထမင္းမ၀မွာစိုးလို႔လား...ျမင့္ျမတ္တဲ့ လမ္းစဥ္ မဟုတ္လို႔လား...

တကယ္လို႔ ငါတို႔အားလံုးသာ ငါတို႔ိဗိုလ္ခ်ဳပ္လို ရိုးသားရင္...ျဖဴစင္ရင္ အခုလို ပင္ပန္းဆင္းရဲစရာ ဘာအေၾကာင္းမွ မရွိဘူး...အခုလို တိုက္ပြဲေတြ...ေသြးထြက္သံယိုေတြ ျဖစ္စရာ ဘာအေၾကာင္းမွ မရွိဘူး...
ငါတို႔တစ္ေတြလည္း ကမၻာလွည့္ၿပီး “ကူလီမ်ဳိးေဟ့...တို႔ဗမာ”လို႔ ေအာ္စရာ ဘာအေၾကာင္းမွ မရွိဘူး...ငါတို႔ေခတ္က်မွ ညံ့ကုန္ၾကတာ ရင္နာစရာ ေကာင္းလိုက္တာ...

၁၉၄၇ ဂ်ဴဗလီေဟာ မွာ ငါတို႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေနာက္ဆံုးေဟာခဲ့တဲ့ မိန္႔ခြန္းထဲမွာ “ခင္ဗ်ားတို႔ ေစာက္ခ်ဳိးေတြျပင္ၾက”တဲ့...ဒီေလာက္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေျပာတာေတာင္ ျပင္ၾကလို႔လား...
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ေမးရင္ ေကာင္းမယ္...  
“ညီညြတ္ေရး...ညီညြတ္ေရးနဲ႔ 
စားဖားေတြ ညီညြတ္တာမ်ဳိးကေတာ့ အလကားပဲ”တဲ့...
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ၾကည့္ၾကစို႔...ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္က ကိုယ္လို လုပ္စားေဖာ္၊ လုပ္စားဖက္ေတြအေပၚ အင္မတန္ ညီညြတ္တာ တိုင္းျပည္အတြက္မ်ားလား...“သူမ်ား တစ္လွမ္းလွမ္းရင္ ခင္ဗ်ားတို႔ က်ဳပ္တို႔က ေလးငါးဆယ္လွမ္း ၿပဲေနအာင္ လွမ္းမွ ေတာ္ကာက်မယ္” တဲ့... 
ကဲ...အခုေရာ...ဘယ္ႏွစ္လွမ္းမ်ား လွမ္းၾကလို႔လဲ... 
“ဒီလိုသာ ဆက္သြားရင္ ေနာက္ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္ၾကာရင္ က်ဳပ္တို႔ႏိုင္ငံႀကီး ဖာႏိုင္ငံႀကီး ျဖစ္သြားမယ္”တဲ့...
အခု ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ ေက်ာ္ၿပီ...ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္ကို ျပန္ၾကည့္ပါဦး...ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေရာ ျပန္ဆန္းစစ္ပါဦး...ကိုယ္တိုင္ျဖစ္ေနၿပီလား...စားသံုးသူျဖစ္ေနၿပီလား ဆုိတာ သံုးသပ္ရေအာင္...

ငါတို႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟာ ဘုရားမဟုတ္ဘူး...အာသေ၀ါကုန္ခမ္းတဲ့ ရဟႏၱာမဟုတ္ဘူး...သူလိုငါလို လူသား...
ေသြးနဲ႔ကိုယ္၊ သားနဲ႔ကိုယ္ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ လူသား...မေသမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး...ေသမ်ဳိး...သူ႔လုပ္ရပ္ေတြကို ငါမေ၀ဖန္ဘူး...မွားတာလည္းပါမယ္...မွန္တာလည္းပါမယ္.... ဒါေတြကို ငါစိတ္မ၀င္စားဘူး...ငါသိတာ ငါ့ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ ရိုးသားေျဖာင့္မတ္မႈ...ျဖဴစင္မႈ...တုိင္းျပည္အေပၚ သစၥာရွိမႈ...စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံမႈ...ငါတို႔ေတြ ထားႏိုင္ဖို႔မလြယ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္မ်ဳိး ရွိတဲ့ ငါတို႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟာ လုပ္ႀကံခံရသည္ျဖစ္ေစ၊ အခုခ်ိန္ထိ ရွိေနသည္ျဖစ္ေစ...ငါ့အတြက္ေတာ့ အာဇာနည္ပဲ...

ငါတို႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အသက္ေပးသြားတာ...ငါတို႔ေတြ ပံုေတာ္သလို စိတ္ဓာတ္အညံ့စားေတြနဲ႔ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ လက္ညွဳိးထိုးၿပီး ေအာက္တန္းစားေတြ ျဖစ္ေအာင္လား...ကိုယ္က်ဳိးဘဲၾကည့္တဲ့ ငို႔ဘသမားေတြ ျဖစ္ေအာင္လား...ငါတို႔ဗုိလ္ခ်ဳပ္ အင္မတန္မွ စက္ဆုပ္တဲ့ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြ လုပ္စားဖို႔လား...စဥ္းစားသင့္ၿပီ...

ငါတို႔တစ္ေတြ ႏိုင္သေလာက္၊ စြမ္းသေလာက္ ကိုယ့္တာ၀န္ကိုယ္ယူ...ဆုိက္ကားသမားကလည္း ကိုယ့္ေဖာက္သည္အေပၚ အေကာင္းဆံုး ၀န္ေဆာင္မႈေပး...ေစ်းသည္ကလည္း ကိုယ့္ေစ်း၀ယ္အေပၚ အေကာင္းဆံုး ၀န္ေဆာင္မႈေပး...ဆရာေတြကလည္း ကိုယ့္တပည့္ေတြအေပၚ အေကာင္းဆံုး တာ၀န္ေက်... အရွင္းဆံုးေျပာရရင္ တိုင္းျပည္မွာ ရွိသမွ်လူအားလံုး ကိုယ့္တာ၀န္ကိုယ္ ေက်ေအာင္ႀကိဳစားၿပီး သူမ်ားကို ထိုးေနတဲ့ လက္ညွဳိးေတြကို အသာေဘးခ်လို႔ အေကာင္းဆံုး မႀကဳိးစားသေရြ႕ ငါတို႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ခ်စ္တယ္...လြမ္းတယ္လို႔ မေျပာဘဲ ေနၾကစို႔လား...။     ။

Monday 18 July 2011

မိုးႏွင့္လူသား . . .

မိုးေတြရြာျပန္ပါၿပီ...

မိိုးရာသီျဖစ္လို႔ မိုးရြာတာ မထူးဆန္းေပမယ့္ မိုးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ကိုယ္တို႔ရဲ႕ အေတြးအေခၚေတြ ေျပာင္းလဲသြားၾကတာကေတာ့ ထူးဆန္းလို႔ ေနပါတယ္။ လူဆိုတာ အသက္အရြယ္နဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ကိုလိုက္ၿပီး စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ခံစားခ်က္ေတြ ေျပာင္းလဲေလ့ရွိလြန္းပါရဲ႕။ တကယ္ေတာ့ အင္မတန္မွလွပတဲ့ ေလာကရဲ႕ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ရႈခင္းေတြကို ခံစားဖို႔ အေကာင္းဆံုးအရြယ္ဆိုတာ တိတိက်က် သတ္မွတ္ထားလို႔ မရပါ။ ဒါေပမယ့္ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြနဲ႔ ပူေလာင္လြန္းလွတဲ့ ကိုယ္တို႔လူသားေတြခမ်ာမွာေတာ့ အသက္အရြယ္နဲ႔ လြတ္္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္မႈ၊ ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ႕မႈေတြဟာ ေျပာင္းျပန္အခ်ဳိးက်ေနတာ ၀မ္းနည္းဖို႔ေတာင္ ေကာင္းေနပါေတာ့တယ္။

မေျပာင္းလဲတဲ့ ေလာကရဲ႕သစၥာတရားနဲ႔ ေျပာင္းလဲႏိုင္လြန္းတဲ့ လူသားရဲ႕ ႏွလံုးသားအေၾကာင္းကို ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေရးျဖစ္ပါတယ္။ မိုးေၾကာင့္ရေသာ အေတြးမ်ားပါပဲ...


“ မိုးႏွင့္လူသား ”
 
မိုးရြာၿပီ…

ငယ္ငယ္ကဆို
မိုးစိုစိုမွာ
ဟိုသည္ေျပးလႊား
ကစားခုန္ေပါက္
စိတ္ေနာက္က္ိုယ္ပါ
ေပ်ာ္ဖူးပါ၏
မိုးရြာခ်ိန္တိုင္းၾကည္ႏူးသည္။

ယခုခါမူ
မိုးရြာက်လွ်င္
ထီးကိုျပင္၍
ေကာင္းကင္ကိုၾကည့္
ေရရႊတ္မိသည္္
သည္မိုးကလည္း ဆိုးလိုက္တာ။

ေၾသာ္…
ေကာင္းကင္ထက္က
ရြာက်သည့္မိုး
ေကာင္းျခင္းဆိုးျခင္း
ေ၀ဖန္ရင္းျဖင့္
စီးနင္းခဲ့ၾက
ဘ၀ရထား
ရပ္တန္႔သြားလွ်င္
ေကာင္းကင္ျပင္မွာ
ဗလာဟင္းလင္းရွိမည္လား။    ။

ဟန္ၾကည္
၁၈.၇.၂၀၁၁(တနလၤာေန႔)
ညေန ၇ : ၀၀ နာရီ

Wednesday 13 July 2011

အနာရြတ္တစ္ခုသို႔ တမ္းခ်င္း . . .

ေအးခ်မ္းဆိတ္ၿငိမ္ေသာ ညတစ္ညတြင္ 
သူသည္ ပက္လက္ကုလားထိုင္တစ္လံုးေပၚတြင္ ေအးေအးလူလူထိုင္ရင္း စာအုပ္တစ္အုပ္ျဖင့့္ ေလာကကိုေမ့ထားဖို႔ ႀကိဳးစားေနမိသည္။ ဤအခိုက္အတန္႔သည္ပင္ သူ႔ဘ၀၏ ရွားပါးလွေသာ ရေတာင့္ရခဲျဖစ္သည့္ ေအးခ်မ္းျခင္းႏွင့္ လြတ္ေျမာက္ျခင္းတို႔ကို ခံစားရေသာ အခုိက္အတန္႔ျဖစ္ေလသည္။ ေလာက၏ ပူေလာင္ဆူပြက္မႈတို႔မွခဏတာ ကင္းကြာခြင့္၊ ကိုယ္ပိုင္ခံစားခြင့္တို႔ကို ရေစႏိုင္ေသာ ဤတဒဂၤေလးမ်ားကို သူအလြန္တန္ဖိုးထားပါသည္။ ဤတဒဂၤေလးမ်ားကပင္ ဘ၀ကိုဖက္တြယ္ရင္း ဆက္လက္ရုန္းကန္ လႈပ္ရွားႏိုင္ေစရန္ အင္အားမ်ားကို ေပးစြမ္းႏိုင္သည္ဟုလည္း 
သူမမွိတ္မသုန္ ယံုၾကည္ထားမိသည္။

စာအုပ္ဖတ္ရင္းမွ မ်က္စိေညာင္းလာသျဖင့္ စာအုပ္ကိုပိတ္လိုက္သည္။ စာအုပ္ကိုပိတ္ေသာ ညာဘက္လက္ေပၚသို႔ အၾကည့္တစ္ခ်က္ မရည္ရြယ္ဘဲ ကစားလိုက္မိသည္။ သူ႔ညာလက္ တံေတာင္ဆစ္ ေအာက္နားစတြင္ အနာရြတ္တစ္ခု ထင္ထင္ရွားရွားရွိေနသည္။ ထုိုအနာရြတ္သည္ ရိုးရိုးအနာရြတ္တစ္ခုမွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ ထိခိုက္ဒဏ္ရာတစ္ခုခုေၾကာင့္ အသားပြန္းပဲ့ပ်က္စီးၿပီးေသာအခါ အေရျပားတြင္ က်န္ေနရစ္တတ္ေသာ အမွတ္အသား တစ္ခုသာလွ်င္ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအနာရြတ္သည္ သူ၏ႏွလံုးသားႏွင့္ တိုက္ရိုက္ပတ္သက္ေနျပန္ေသာေၾကာင့္ သာမန္အမာရြတ္တစ္ခုအျဖစ္ ယူဆ၍ မရႏိုင္စေကာင္းပါ။ အနာရြတ္ကို ဘယ္လက္ျဖင့္ အသာပြတ္သက္ၾကည့္မိရင္း အေတြးတို႔သည္ ငယ္ဘ၀ဆီသို႔ ျပန္လည္လြင့္ပါးသြားၾကသည္။ 
သူ႔အသက္သည္လည္း ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ျပန္လည္ႏုပ်ဳိလာျပန္ေတာ့သည္။

သူ႔ငယ္ဘ၀သည္ အညာၿမဳိ႕ငယ္ေလးတစ္ခုမွ သာမန္၀န္ထမ္းမိသားစုတစ္စု၏ သားတစ္ေယာက္အျဖစ္ႏွင့္ စတင္ခဲ့သည္။ အညာေဒသ၏ ယဥ္ေက်းမႈတို႔ ထံုမႊမ္းရာ ထိုၿမဳိ႕ငယ္ေလးတြင္ အေျခခံပညာ အထက္တန္းေအာင္ျမင္သည့္အခ်ိန္အထိ မိဘမ်ားႏွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ေအးခ်မ္းစြာ ျဖတ္သန္းခဲ့ပါသည္။ သူ႔တြင္ ေျပာစကားကို နားမေထာင္ေသာ၊ အစ္ကိုျဖစ္သူကို အထင္ႀကီးေသာ္လည္း မေလးစားေသာ ခ်စ္စရာေကာင္းလွသည့္ ညီမေလးတစ္ေယာက္လည္း ရွိျပန္ပါသည္။ သူ႔ထက္ အသက္ငါးႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ငယ္ေသာ ထိုညီမေလးသည္ သူလိုမည္းမည္းပိန္ပိန္မဟုတ္ဘဲ ဖြံ႕ဖြံ႕ထြားထြား ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးျဖစ္ၿပီး သူ႔ထက္လည္း ဥာဏ္ရည္ပို၍ ထက္ျမက္လွသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုညီမေလးသည္ ငယ္စဥ္ကတည္းက အလြန္ပ်င္းရိၿပီး ပညာေရးကိုလည္း မည္သည့္အခါကမွ အားသြန္ခြန္စိုက္ ႀကိဳးစားခဲ့သူ မဟုတ္ျပန္ပါ။

အစ္ကိုျဖစ္သူက အတန္းစဥ္ ပညာရည္ခၽြန္ဆုမ်ားယူေနေသာ္လည္း ညီမျဖစ္သူကမူ အတန္းထဲတြင္ ဘိတ္လြတ္ရုံသာသာအဆင့္ျဖင့္ လံုးခ်ာလိုက္ေနတတ္သူလည္း ျဖစ္သည္။ အစ္ကိုျဖစ္သူ၏ ေအာင္ျမင္မႈမ်ားႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္ၿပီး ဆရာဆရာမမ်ားက ဆံုးမျခင္းကိုခံရလွ်င္လည္း “အစ္ကိုတို႔ႀကိဳးစားခဲ့လို႔ သမီးတို႔ အဆူခံရတာ”ဟူေသာစကားျဖင့္ အစ္ကိုုုျဖစ္သူကို အျပစ္တင္ၿမဲလည္း ျဖစ္ပါသည္။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစ သူ႔ဘ၀တြင္ ရွားရွားပါးပါး တစ္ေယာက္တည္းသာရွိေသာ ထိုညီမေလးကို သူအလြန္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္၏ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ခ်စ္ခင္တြယ္တာျခင္းသည္ ႏွစ္ဦးသား မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မိၿပီး ငါးမိနစ္ေလာက္အၾကာတြင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလ့ရွိသည္သာ မ်ားပါသည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ စကားႏိုင္လုၾကျခင္း၏ အစသည္ စိတ္ဆိုး၊ စိတ္ေကာက္ၾကျခင္းကို ျဖစ္ေစၿပီး ႏွစ္ေယာက္စလံုး ဒဏ္ေပးခံရျခင္းျဖင့္သာ အဆံုးသတ္ၾကစၿမဲလည္း ျဖစ္ျပန္ပါသည္။

အနာရြတ္ကို ေငးၾကည့္ေနရမိရင္းမွ
သူ႔ညီမေလးခပ္ငယ္ငယ္က အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုက္ို သူျပန္သတိရမိျပန္သည္။ သူ႔ညီမေလး ခပ္ငယ္ငယ္က အျခားကေလးမ်ား စကားေျပာတတ္စအရြယ္တြင္ စကားမေျပာပါ။ ေျပာသင့္ေသာအရြယ္ထက္ ေလးငါးလေက်ာ္ၾကာသည္အထိ စကားမေျပာေသာအခါ သူ႔မိဘႏွစ္ပါး စိုးရိမ္စျပဳလာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရွိစုမဲ့စု ေငြကေလးျဖင့္ ၿမဳိ႕ႀကီးတစ္ခုရွိ မ်က္စိ၊ နား၊ ႏွာေခါင္း အထူးကုဆရာ၀န္ႀကီးထံသို႔ သြားျပၾကသည္။ ဆရာ၀န္ႀကီးက ညီမေလးကို စမ္းသပ္စစ္ေဆးၿပီး ခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္မေတြ႕ေသာေၾကာင့္ မိဘမ်ားကို စိတ္မပူရန္အားေပးသည္။ အခ်ဳိ႕ကေလးမ်ားတြင္ စကားစေျပာခ်ိန္ ေနာက္က်တတ္ေၾကာင္းကိုလည္း ရွင္းျပခဲ့သည္။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစ ေဆးကုသစရိတ္ကေတာ့ ထံုးစံအတုိင္းပင္ ေပးရစၿမဲပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ေဆးခန္းမွျပန္ထြက္လာၿပီး လမ္းမေပၚမေရာက္ခင္အခ်ိန္တြင္ ညီမေလး၏ ပါးစပ္မွ “ေဖေဖ” ဟူေသာ စကားသံထြက္လာသည္။
မိဘမ်ားမွာ ၀မ္းသာ၍မဆံုးေတာ့။ ညီမေလးသည္
ေဖေဖဟူေသာ ထိုစကားသံ၏ ေနာက္တြင္ တစ္ေနကုန္တစ္ေနခမ္း မနားတမ္းစကားေျပာပါေတာ့သည္။ စကားစေျပာဖို႔ရည္ရြယ္ခ်က္ ရွိခဲ့လွ်င္ ေဆးခန္းသို႔မ၀င္ခင္ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္အလိုတြင္ စကားစေျပာလွ်င္ မည္မွ်ေကာင္းလိုက္မည္နည္း။ မိဘႏွစ္ပါး ေငြကုန္ေၾကးက်မရွိေတာ့မည္ကို စိုးရိမ္ဟန္တူသည့္ ခ်စ္စရာ ညီမေလးပင္ မဟုတ္ပါလား။

မွတ္မွတ္ရရ သူသံုးတန္းအရြယ္တြင္ စက္ဘီးစီးသင္သည္။ ဆိုင္ကယ္၊ ေမာ္ေတာ္ကားတို႔ မစီးႏိုင္ေသာ သူတို႔မိသားစုတြင္ ေစ်းေပါေပါျဖင့္ သြားေရးလာေရး အဆင္ေျပေစေသာ စက္ဘီးသည္သာ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေသာ ရတနာ ျဖစ္ပါသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားထိုအခ်ိန္က စီးၾကေသာ BMX စက္ဘီးဆိုသည္မွာ သူ႔အဖို႔ အိပ္မက္တြင္ပင္ ထည့္၍မမက္စေကာင္းေသာ အရာလည္း ျဖစ္ျပန္ပါသည္။ သူ႔ငယ္ဘ၀အတြက္ တစ္ခုတည္းေသာ စီးေတာ္ယာဥ္မွာ သူ႔ေမေမစီးေလ့ရွိေသာ အိႏၵိယထုတ္ Hero တံဆိပ္ မိန္းမစီးစက္ဘီးသာလွ်င္ ျဖစ္သည္။

မိန္းမစီးစက္ဘီးေပၚတြင ္ေျခႏွစ္ဖက္ခြ၍ရပ္၊ လက္ကိုင္ကို လက္ႏွစ္ဘက္ႏွင့္ကိုင္ထားၿပီး
ေျခနင္းကို ေျခတစ္ဘက္ႏွင့္နင္း၍ဘီးလွိမ့္ၿပီး အရွိန္အနည္းငယ္ရလာလွ်င္ က်န္ေျခတစ္ဘက္ကိုပါ ေျခနင္းတစ္ဘက္ေပၚ နင္းကာ ဟန္ခ်က္ညီေအာင္ ထိန္းရသည္မွာ ထိုအသက္အရြယ္အတြက္ အလြန္ႀကီးမားလွေသာ မဟာစြန္႔စားခန္းႀကီး တစ္ရပ္ျဖစ္ပါသည္။ စက္ဘီးစီးသင္ကာစတြင္ စက္ဘီးေရြ႕ေအာင္ဟူသည့္ရည္ရြယ္ခ်က္ထက္ စက္ဘီးမလဲေအာင္ဟူေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ကပင္ အေရးအႀကီးဆံုးေသာ အေျခခံမူ ျဖစ္သည္။ ဘယ္ညာေျခနင္းႏွစ္ဘက္လံုးေပၚသို႔ ေျခေထာက္မ်ားတင္ၿပီးေသာအခါ ေျခနင္းတစ္ပတ္လည္ေအာင္ မနင္းႏိုင္ေသးဘဲ ဘယ္ဘက္ေျခနင္းကို အနည္းငယ္နင္းခ်လိုက္၊ ျမင့္တက္လာေသာ ညာဘက္ေျခနင္းကို ျပန္နင္းခ်လိုက္ျဖင့္ စက္ဘီးေရြ႕ေအာင္နင္းျခင္းကို သူတုိ႔ေဒသအေခၚ “ေဂ်ာက္ဂ်က္နင္းျခင္း” ဟု ေခၚပါသည္။ ထိုေဂ်ာက္ဂ်က္နင္းႏိုင္ေသာ အဆင့္အထိေရာက္ေအာင္ပင္ သူ႔မွာ ပင္ပန္းႀကီးစြာက်င့္ယူရသည္။ ဟန္ခ်က္ပ်က္ၿပီး လဲက်ေသာအႀကိမ္ေပါင္းကလည္း မေရႏိုင္သလို စက္ဘီးကေပးေသာ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္မ်ားမွာလည္း တစ္ကိုယ္လံုး ပြစာႀကဲေနေတာ့သည္။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစ စက္ဘီးေျခနင္းကို တစ္ပတ္ျပည့္ေအာင္နင္းလိုက္ႏုိင္ျခင္းေၾကာင့္ ခံစားရေသာ ပီတိသည္ တစ္သက္တာတြင္ မည္သည့္အရာကမွ မယွဥ္ႏိုင္ေအာင္ အရသာရွိလြန္းလွသည္။

သူစက္ဘီးစီးသင္ေသာႏွစ္တြင္ သူ႔ညီမေလးအသက္ ေလးႏွစ္ရွိၿပီ ျဖစ္သည္။ အရြယ္ႏွင့္မလိုက္ေအာင္ပင္ စကားတတ္လြန္းလွသည္။ သူစက္ဘီးကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ မစီးတတ္ခင္ တစ္ညေနက ျဖစ္သည္။ ထံုးစံအတိုင္း စက္ဘီးစီးက်င့္ရန္ အိမ္ေရွ႕လမ္းေပၚသို႔ စက္ဘီးကိုတြန္းယူၿပီး သူထြက္လာေသာအခါ သူ႔ေနာက္မွ ညီမေလးကပ္လိုက္လာသည္။ စက္ဘီးေပၚသို႔ တက္ၿပီး သူနင္းေနသည္ကို စိတ္၀င္တစားထိုင္ၾကည့္သည္။ လမ္းမအတို္င္း သူစက္ဘီးစီးေနသည္ကို အသြားအျပန္ႏွစ္ေခါက္ေလာက္ ထိုင္ၾကည့္ၿပီးေသာအခါ စိတ္၀င္စားလာဟန္ရွိသည္။ သူ႔စက္ဘီးကယ္ရီယာေပၚတြင္ ထိုင္လိုက္ခ်င္သည္ဟု ပူဆာေလေတာ့သည္။ သူစက္ဘီးစီး မကၽြမ္းက်င္ေသးပါ။ သို႔ေသာ္ စက္ဘီးစီးတတ္ကာစ အခ်ိန္တြင္ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိေသာ အစြမ္းျပခ်င္သည့္ စိတ္ရိုင္းကေလးကလည္း ေခါင္းေထာင္လာေသာေၾကာင့္ ညီမေလးကို စက္ဘီးေနာက္မွ ထိုင္လိုက္ခြင့္ျပဳလိုက္မိသည္။ ထိုအခြင့္အေရးကို မည္သည့္ကာလကတည္းက ေစာင့္ေနမွန္းမသိေသာ ညီမေလးသည္ သူနင္းေနေသာ စက္ဘီး၏ ကယ္ရီယာေပၚသို႔ မေျပာမဆိုႏွင့္ လႊားကနဲ ခုန္တက္ပါေတာ့သည္။ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ခုန္တက္လိုက္ေသာ အရွိန္ေၾကာင့္ စက္ဘီးလဲပါေတာ့သည္။ သူ႔တစ္သက္ စက္ဘီးလဲသမွ် အႀကိမ္မ်ားတြင္ ယခုတစ္ႀကိမ္သည္ အဆိုးရြားဆံုးပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။ ေျမမညီေသာ လမ္းတြင္ လဲျခင္းျဖစ္္ေသာေၾကာင့္ သူေတာ္ေတာ္အက်နာသည္။ ပိုဆိုးသည္မွာ ၾကမ္းတမ္းေသာ ေက်ာက္စရစ္ခဲမ်ားႏွင့္ ပြတ္တိုက္မိၿပီး သူ႔ညာဘက္လက္တံေတာင္ဆစ္နားတြင္ စုတ္ၿပဲကုန္ျခင္းျဖစ္သည္။ ညီမေလးကေတာ့ စက္ဘီးအေပၚတြင္ ထုိင္လ်က္က်သျဖင့္ ဒဏ္ရာမရပါ။ သူ႔လက္တြင္သာ ေသြးခ်င္းခ်င္းနီကုန္သည္။

ထိုေန႔က စက္ဘီးလဲသည့္ဒဏ္ရာသည္ သူ႔ဘ၀တြင္ ေသရာပါ အမွတ္အသားအျဖစ္ က်န္ရစ္သည္။ ညာဘက္လက္ တံေတာင္ဆစ္နားတြင္ ဖုေနေသာ အနာရြတ္ကို စမ္းမိတိုင္း သူ႔ညီမေလးကို လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြး သတိရမိၿမဲျဖစ္ပါသည္။ နီးတက်က္က်က္၊ ေ၀းတသက္သက္ဟူေသာ ဆိုရိုးသည္ မွန္လြန္းေပစြ။ ညီမေလးႏွင့္သူ ေ၀းကြာခဲ့ရသည္မွာ ခုနစ္ႏွစ္ေက်ာ္၍ ရွစ္ႏွစ္ထဲပင္ ၀င္လာေပၿပီ။ အေနေ၀း၍ ေသြးေအးတတ္ျခင္းဟူေသာ နိယာမသည္ ေမာင္ႏွင့္္ႏွမ၊ သားႏွင့္အမိၾကားတြင္ တက္တက္စင္ေအာင္ မွားယြင္းေလသည္။ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္ေသာ အခ်ိန္တိုင္းတြင္ မိဘႏွစ္ပါးႏွင့္ ညီမေလးကိုလြမ္းေသာအလြမ္းသည္ သူ႔ရင္ကို စူူးနင့္သိမ္ေမြ႕စြာ ခုန္ေစၿမဲျဖစ္ေလ၏။

ညီမေလးႏွင့္သူ အသက္ငါးႏွစ္ေက်ာ္ကြာေသာေၾကာင့္ ယခုအခ်ိန္ဆိုလွ်င္ ညီမေလး အသက္ အစိတ္ေက်ာ္ၿပီး သံုးဆယ္တြင္းသို႔ ၀င္ေလာက္ေပၿပီ။ သို႔ေသာ္ သူ႔စိတ္ကူးထဲတြင္ ညီမေလးသည္ စကတ္ကားကားေလးျဖင့္ အသားျဖဴျဖဴ ခပ္၀၀ ကေလးမေလး တစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ေနပါေသးသည္။ ဆရာ၀န္မႀကီး ျဖစ္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ညီမေလး၏ ပုံသဏၭာန္မည္သို႔ရွိမည္ကို သူမၾကာမၾကာဆိုသလို ရင္ခုန္စြာျဖင့္ စိတ္ကူးၾကည့္မိျဖစ္သည္။ ျဖဴေဖြးေသာ အသားအရည္၊ ျမင့္မားခန္႔ထည္ေသာ အရပ္အေမာင္းျဖင့္ လူနာမ်ားအလည္တြင္ တည္ၿငိမ္ေအးေဆးစြာ ရွိေနမည္ျဖစ္ေသာ ညီမေလးကို သူအားရ၀မ္းသာစြာ ျမင္ေယာင္ေနမိတတ္သည္။ မည္သည့္အခါကမွ စာမႀကဳိးစားခဲ့ဖူးေသာ ညီမေလးတစ္ေယာက္ ဆရာ၀န္ဘ၀သို႔ ေရာက္လာျခင္းကိုလည္း ျပန္ေတြးျဖစ္ျပန္သည္။

သူ႔ညီမေလးမွာ သူ႔ထက္ပို၍ ဥာဏ္ရည္ျမင့္မားသူျဖစ္သလို သူ႔ထက္ပို၍ အပ်င္းႀကီးသူလည္း ျဖစ္သည္။ မူလတန္း၊ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္း ေက်ာင္းသူဘ၀တေလွ်ာက္လံုး တစ္ႏွစ္တစ္တန္း မွန္မွန္ေအာင္ရုံထက္ပိုေသာ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈမ်ဳိး မရွိခဲ့ေသာ ညီမေလးသည္ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသူဘ၀တြင္လည္း ပံုမွန္ႀကိဳးစားမႈျဖင့္သာ ေပါ့ေပါ့ဆဆေနခဲ့သူျဖစ္သည္။ ကိုယ့္အာရုံ၊ ကိုယ့္အလုပ္ျဖင့္ ဖာသိဖာသာေနေလ့ရွိေသာ သူကလည္း ညီမေလးကို မည္သည့္တြန္းအားေပးမႈမ်ဳိးမွ မလုပ္ခဲ့မိျပန္ပါ။ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲ ေျဖခ်ိန္တြင္ ညီမေလးဒုကၡေတြ႕ေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သူသည္ ေဆးတကၠသိုလ္တြင္ ပထမႏွစ္တက္ေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ျမန္မာစာေျဖသည့္ရက္ကတည္းက ေခါင္းငိုက္စိုက္ျဖင့္္ထြက္လာေသာ ညီမေလး၏ အေျခအေနသည္ ေမးစရာမလိုေအာင္ ထင္ရွားေနေပၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ မိဘမ်ားႏွင့္ တုိင္ပင္ၿပီး ေနာက္ဆံုးဘာသာကို သြားမေျဖခိုင္းေတာ့ဘဲ တစ္ႏွစ္အက်ခံရန္ စိတ္မေကာင္းျခင္းႀကီးစြာႏွင့္ ဆံုးျဖတ္ၾကရေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ႏွစ္အက်ခံျခင္း၏ အက်ဳိးေက်းဇူးကို ညီမေလး မခံစားရေတာ့ပါ။ ေနာက္တစ္ႏွစ္တြင္ ဆယ္တန္းသင္ရိုးညႊန္းတန္း အားလံုး အသစ္ေျပာင္းသြားေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ေလသည္။

မည္သို႔ပင္ဆိုေစ အမွတ္သည္းေျခႀကီးလွေသာ ညီမေလးသည္ သင္ခန္းစာ အသစ္မ်ားကို အားႀကိဳးမာန္တက္ ေလ့လာေလေတာ့သည္။ အစ္ကိုျဖစ္သူက ေဆးေက်ာင္းသား၊ ညီမလုပ္တဲ့သူက ဆယ္တန္းက်ဟူေသာ ပတ္၀န္းက်င္၏ စကားသံမ်ားကိုလည္း စိတ္နာသြားဟန္ ရွိေလသည္။ “ေမာင္ႏွမခ်င္းဆိုေပမယ့္ ကိုယ့္ရွိမွ ကိုယ္စားရမွာေနာ္၊ အစ္ကိုဆရာ၀န္ျဖစ္လို႔ ညီမကို ထိုင္စားခိုင္းမယ္မထင္နဲ႔”ဟူေသာ သူ႔စကားသည္လည္း ညီမေလးကို ပို၍နာက်င္ေကာင္း နာက်င္ေစမည္ ျဖစ္ပါသည္။ ညီမေလး စိတ္နာၿပီး စာႀကဳိးစားေစရန္ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ေျပာခဲ့မိေသာ္လည္း ထိုစကားစုမ်ားကို သူျပန္ေတြးမိတိုင္း စိတ္မေကာင္းျခင္းႀကီးစြာ ျဖစ္မိရေလ့ ရွိပါသည္။ နာၾကည္းမႈမ်ားျဖင့္ တပင္တပန္းႀကိဳးစားခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ေအာင္စာရင္းထြက္ခ်ိန္တြင္ ညီမေလးသည္ သံုးဘာသာ ဂုဏ္ထူးျဖင့္ ထူးခၽြန္စြာ ေအာင္ျမင္ခဲ့ေလသည္။ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္လုံး တကၠသိုလ္တစ္ခုတည္းတြင္ တက္ေရာက္ခြင့္ရသည့္ ျဖစ္ရပ္သည္လည္း မိဘမ်ားကို ပီတိႀကီးစြာ ျဖစ္ေစခဲ့ေလသည္။

ယခုဆိုလွ်င္ ညီမေလး ေက်ာင္းၿပီးသြားသည္မွာ သံုးေလးႏွစ္ခန္႔ ရွိေပၿပီ။ သို႔ေသာ္ သူသည္ကား ညီမေလးႏွင့္ အေ၀းတြင္ ေရာက္ေနခဲ့ေလသည္။ ယံုၾကည္ခ်က္တစ္ခုကို တရားေသဆုပ္ကိုင္ရင္း အတၱမ်ား၊ မာနမ်ားျဖင့္ မိုက္မဲလွေသာ သူသည္ မိဘႏွင့္အေ၀းတြင္ ဘ၀တိုက္ပြဲကို က်ားကုတ္က်ားခဲ ဆင္ႏႊဲေနရေလသည္။ စာမလာ သတင္းမၾကားျဖင့္ စိမ္းကားလွေသာ အစ္ကိုျဖစ္သူကို ညီမေလး သတိတရရွိေနမည္လား၊ ငယ္စဥ္ကတည္းက လက္ပြန္းတတီးမေနခဲ့ေသာ အစ္ကိုျဖစ္သူကို စိတ္နာေနမည္လား သူမစဥ္းစားတတ္ပါ။ စဥ္းလဲမစဥ္းစားရဲပါ။ စဥ္းလဲ မစဥ္းစားခ်င္ပါ။ သူသိသည္မွာ သူ႔ညီမေလးကို သူအလြန္ ခ်စ္ျမတ္နိုးျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။

အေတြးစတို႔၏ အဆံုးတြင္ သူ႔လက္မွ အနာရြတ္ကို ငံု႔ၾကည့္မိသည္။ သိသာထင္ရွားစြာ ေဖာင္းေနေသာ အနာရြတ္သည္ သူ႔ကိုေလွာင္ၿပံဳးၿပံဳးေနသေယာင္ေယာင္ ရွိေလ၏။ အနာရြတ္ကုိ ေနာက္တစ္ခါ ပြတ္သပ္ၾကည့္မိသည္။ သူ႔ရင္ထဲတြင္ အမ်ဳိးအမည္မသိေသာ ေ၀ဒနာတစ္ခု ျဖစ္ေပၚလာျပန္၏။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာလား၊ ရွက္ျခင္းလား၊ ဂုဏ္ယူျခင္းလား၊ သူမေ၀ခြဲတတ္ေတာ့ပါ။

မည္သို႔ပင္ဆိုေစ သူ႔ညီမေလးအေပၚတြင္ သူ၏ခ်စ္ျမတ္ႏိုးျခင္းသည္ ေသရာပါမည့္ သူ႔အနာရြတ္ႏွင့္အတူ သူ႔ႏွလံုးသားထဲတြင္ ထာ၀ရစြဲၿမဲစြာ ရွိေနမည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။

ညီမေလးေရာ သူ႔ကို ခ်စ္ပါဦးမည္လား…

Sunday 10 July 2011

ဒဏ္ရာေဟာင္းမ်ား . . .

မီးကလည္း အခုထိ အျပည့္အ၀ ျပန္မလာႏိုင္ေသးပါ။ 
တစ္ရက္ျခားတစ္ခါ အလွည့္နဲ႔လာေနတာမို႔ ေရွးျဖစ္ေဟာင္း ေအာက္ေမ့ဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးေနေရာ့သလား ထင္မိပါေတာ့တယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ ကံကြက္ၾကားမိုးရြာခ်င္ျပန္ေတာ့ သူမ်ားေတြမီးလာတဲ့အလွည့္မ်ားဆို ဘာအေႏွာင့္အယွက္မွ မရွိဘဲ ကို္ယ္တို႔အလွည့္မ်ားက်ရင္ တစ္ခါမွ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ျဖဴးျဖဴး မရွိရွာပါ။ ျဖဴးစ္ျပတ္လို႔တစ္မ်ဳိး၊ လိုင္းေၾကာင္လို႔တစ္ဖံုနဲ႔ ပ်က္လိုက္လာလိုက္ ျဖစ္ရရွာပါေသးတယ္။ ျဖစ္ေလရာ ဘ၀ဘ၀ေတြတုန္းက ဘုရားကို မီးမပူေဇာ္ခဲ့မိလို႔မ်ား အခုလို ကံဆိုးရွာေလေရာ့သလား မေတြးတတ္ေတာ့ပါ။ ဒါေပမယ့္လည္း အရင္ဘ၀က ဦးဟန္ၾကည္အေလာင္းအလ်ာ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ ဘာေတြလုပ္ခဲ့တယ္ဆိုတာကလည္း ျပန္မသိႏိုင္တဲ့အရာ ျဖစ္ေနျပန္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း “ကံ”ကိုပဲ အပစ္ပံုခ်ၿပီး ေျဖသာေအာင္ ေျဖရရွာပါရဲ႕။

မီးမလာတာေၾကာင့္ အရင္ကလို စာလည္းေကာင္းေကာင္းမေရးႏိုင္ေတာ့ပါ။ မီးလာတဲ့ အခ်ိန္ဆိုရင္လည္း လုပ္ငန္းနဲ႔ပတ္သက္သမွ် သင္ေထာက္ကူစာအုပ္စာတမ္းေတြ ျပဳစုရ၊ ပရင့္ထုတ္ရနဲ႔မို႔ စာဖတ္ပရိသတ္ကို မႏွိပ္စက္ျဖစ္တာလည္း တစ္ပတ္နီးပါး ရွိသြားပါေတာ့တယ္။ ( အေတာ္ေလးေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာၾကမယ္ ထင္ရဲ႕ )

မီးပ်က္တဲ့ညေတြမွာ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ တပင္တပန္းနဲ႔ ရုန္းကန္ခဲ့ရတဲ့ ဘ၀အစပို္င္း အခ်ိန္ေတြကို ျပန္ျပန္သတိရမိတတ္ပါတယ္။ ခတ္ကၽြဲမွန္ရင္ ခ်ဳိခ်က္မကင္းတာ သဘာ၀မို႔ မည္းမည္းျမင္သမွ် ေကာင္းေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵတစ္ခုနဲ႔ ေစတနာကလြဲရင္ က်န္တာ ဘာကိုမွမျမင္ရွာတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာမွာလည္း ရင္ထဲမွာ ဒဏ္ရာေတြအျပည့္ပါ။ မီးေရာင္ထိန္ထိန္နဲ႔ အမ်ားနည္းတူ လႈပ္ရွားခြင့္ရေနတဲ့ အခ်ိန္မ်ားမွာ ဒဏ္ရာေဟာင္းေတြက သိပ္မနာလွေပမယ့္ အခုလို မီးကပ်က္၊ ညေမွာင္ေမွာင္မွာ အိပ္မေပ်ာ္ဘဲ သန္းေခါင္ေက်ာ္တဲ့အထိ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕မိျပန္ရင္ ဒဏ္ရာေတြက အေဟာင္းကို အသစ္ျပန္ျဖစ္တာမို႔ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္အျဖစ္ အံထုတ္မိပါေတာ့တယ္...

ခံစားေပးပါဦးေလ... 


 “ ဒဏ္ရာေဟာင္း ”
မီးပ်က္ညမွာ
လမသာခိုက္  ေမွာင္မိုက္မည္းမည္း
မိုးဖြဲဖြဲရြာ  လြမ္းမိပါ၏
ဒဏ္ရာေဟာင္းတို႔ေပၚလာသည္။

ဘ၀တုိက္ပြဲ  ငါဆင္ႏႊဲစဥ္
ေမွာင္မဲလွစြာ  ရြာတစ္ရြာ၌
၀မ္းစာအတြက္  သက္ဆက္ရုန္းကန္
မနက္ျဖန္တိုင္း  ထိုင္းမႈိင္းေလးလံ
ဒဏ္ရာမ်ားလည္းမေရႏိုင္။

တစ္ရက္တစ္ရက္  မနက္မ်ားစြာ
ေရာင္ျခည္ျဖာတိုင္း  ထိုင္းမႈိင္းေလးလံ
ေၾကကြဲရန္ထက္  ၀မ္းစာခက္ခဲ့
အသက္သည္လည္း ေသခဲစြ။

ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ျပင္  ကိုယ့္ယာဥ္ကိုယ္ေမာင္း
လမ္းေၾကာင္းမရွိ 
ေရာက္သည့္ေနရာ  ေျခကုပ္ရွာရင္း
၀မ္းစာအတြက္ရုန္းခဲ့သည္။

ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ
ေျခရာရွာရင္း ၀ဲလည္ရင္းျဖင့္
ထမင္းနပ္မွန္  ၀တ္ရန္အက်ီ
ပီျပင္လာစ 
  ဘ၀ေရာင္ျခည္  သန္းလာသည္တြင္
  ရင္တြင္ဒဏ္ရာမ်ားခဲ့ၿပီ။

မီးေရာင္ေ၀ျဖာ  ေနရာအသစ္
ဘ၀သစ္တြင္  ၾကည္လင္သာယာ
ေနရပါလည္း  ေမွာင္မည္းကာလ
မီးပ်က္ညႏွင့္  ႀကံဳရျပန္ရာ
ဤအခါတြင္  ဒဏ္ရာေၾကမြ
ရင္ကအနာ  ျပန္၍နာ၏
ေသသည့္တိုင္ေအာင္စြဲမည္ထင့္။     ။

ဟန္ၾကည္
၁၁.၇.၂၀၁၁ ( တနလၤာေန႔ )
၁ : ၃၀ နာရီ

ႀကဳိက္ရင္ေပါ့ေလ . . .

Powered By Blogger