ဦးဟန္ၾကည္ႏွင့္ ျမန္မာမႈ . . .

ရုပ္သက္မႀကီးရင့္ေသးေသာ ဦးဟန္ၾကည္သည္ မိမိ၏ စိတ္သက္ကို အသက္ ေျခာက္ဆယ္မွ် ရွိေနၿပီဟု မၾကာမၾကာ ေတြးမိသည္။ ေနပံုထိုင္ပံုကလည္း ၀ါေတာ္ရွစ္ဆယ္ရ မေထရ္ႀကီးကဲ့သို႔ တည္တည္ခံ့ခံ့ႀကီး ေနတတ္ျပန္ေလရာ မဒမ္ဟန္ၾကည္က မၾကာမၾကာ ေထာပဏာျပဳျခင္းကို ခံရေလ၏။ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္က မိဘရင္ေငြ႕ကို ျပန္လည္ခံုလႈံရန္ အညာေျမသို႔ တစ္ေခါက္တစ္က်င္း ခို၀င္စဥ္ကလည္း ခ်စ္လွစြာေသာ မာတာမိခင္က သားေတာ္ေမာင္၏ ေဘာ္ေငြေရာင္ ေကသာလြလြကို မ်က္စိစပါးေမြးစူးျပန္ေလသည္။ သားေတာ္ေမာင္သည္ကား ဘိုလို၀တ္လွ်င္လည္း ေၾကာင္လွ်ာသီးကအစ အျပည့္တပ္သေလာက္ ျမန္မာလို၀တ္ျပန္လွ်င္လည္း ၀တ္စံုျပည့္ဆင္လိုေသာ ဦးဟန္ၾကည္ပင္ မဟုတ္ပါလား။ အိမ္တြင္ေနလွ်င္လည္း လည္ကတံုးအျဖဴ၊ အျပင္ထြက္လွ်င္လည္း လည္ကတံုးအျဖဴႏွင့္ ပုဆိုးအေရာင္ခပ္ရင့္ရင့္ကိုသာ ဒံုးခံ၀တ္ေလေသာ ဦးဟန္ၾကည္ကို “ ငါ့သားရဲ႕ အသက္ခပ္ငယ္ငယ္ပဲ ရွိေသးတာ အပြင့္ေလး အကြက္ေလး ၀တ္စမ္းပါ ” ဟု မာတာမိခင္က မၾကာမၾကာ ၾသ၀ါဒ ေႃခြေလ၏။ သို႔ေသာ္ ဦးဟန္ၾကည္ကား ေခါင္းမာလွသည္။ မ၀တ္။ မိတ္ေဆြသဂၤဟမ်ားကလည္း ဦးဟန္ၾကည္ႏွင့္ သူ႔ေဖေဖတို႔ အျပင္သြားတိုင္း ညီအစ္ကိုလားဟု ေမးၾကျပန္ေလသည္။ ဦးဟန္ၾကည္ကား မၿဖံဳေရးခ် မၿဖံဳ။ ေဘာ္ေငြေရာင္ေကသာလြလြကို လူျမင္ေအာင္ တသသ လုပ္တတ္ျပန္ေလ၏။ ေျပာသူက ေျပာလိုရာေျပာ ကိုယ္ထင္ရာကိုယ္လုပ္ေလ့ရွိသည္က ဦးဟန္ၾကည္။ ခက္လွေခ်ရဲ႕။

အ၀တ္အစားႏွင့္ ေနပံုထိုင္ပံုတင္မဟုတ္ေသး။ စာေပႏွင့္ ဂီတတြင္လည္း ထို႔နည္းႏွင္ႏွင္။ ကဗ်ာသည္ ကာရန္ပါမွ နရီလွသည္ဟု တစ္ေၾကာင္းစြဲ ခံယူထားေလသည္။ ထိုအစြဲႏွင့္ပင္ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ၏ ကဗ်ာမ်ားကို အာဂုံေဆာင္ေလသည္။ တင္မိုး၏ ဖန္မီးအိမ္ကဗ်ာစာအုပ္ကို ေခါင္းရင္းတြင္ ထား၍ အိပ္ေလသည္။ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း၏ မဟာေလးခ်ဳိးႀကီးမ်ားကို ရြတ္ရသည္ကိုမွ ခံတြင္းလိုက္ေလသည္။ ရွင္မဟာ ရ႒သာရ၊ ရွင္မဟာ သီလ၀ံသ၊ ၀န္ႀကီးပေဒသရာဇာ၊ ရွင္သူရဲ၊ နတ္ရွင္ေနာင္၊ မင္းႀကီးကေတာ္ခင္ဆံု၊ ဓာတုကလ်ာ၊ မင္းေဇယ်ရႏၲမိတ္၊ သတိုးပီယ၊ ရာဇသႀကၤန္၊ လက္၀ဲသုႏၵရအမတ္ႀကီး၊ ေမာင္းေထာင္ဦးေက်ာ္လွ၊ ဦးႀကီး၊ ဦးတိုးတို႔သည္ ဦးဟန္ၾကည္၏ ႏွလံုးသားတြင္းမွ ကဗ်ာ့၀ိဓူမ်ား။ စေလဦးပုည၏ ေတးထပ္ေပါင္းခ်ဳပ္တစ္အုပ္ကို ၀ယ္ထားၿပီး အခ်ိန္အားရတိုင္း အလြတ္က်က္ေနျပန္ေလသည္။ ေခတ္ေပၚကဗ်ာမ်ားကို ဖတ္ျပန္လွ်င္လည္း ကာရန္ေလးျမင္မွ၊ နေဘေလးရႊင္မွ ဘ၀င္က်ျပန္ေလရာ ကိုေလး ( အင္း၀ဂုဏ္ရည္ ) ၏ ကဗ်ာမ်ားကို ႏွစ္ႏွစ္ၿခဳိက္ၿခဳိက္ခံစားသည္။ ေမာင္စိန္၀င္း ( ပုတီးကုန္း ) ၏ အခ်စ္ကဗ်ာမ်ားကို အာဂုံေဆာင္ထားသည္မွာလည္း အပုဒ္ေပါင္း မေရႏိုင္။ ၾကည္ေအး၏ ကာရန္ပါေသာကဗ်ာမ်ားကို မၾကာမၾကာ ဖတ္ျပန္ေလသည္။ ဆရာေမာင္ပုတ္စည္၏ “ လာေရာက္ခိုနား၊ ပ်ံထြက္သြားေတာ့၊ ကိုင္းဖ်ားဆတ္ဆတ္ခါရစ္သည္ ” ဟူသည့္ သံေပါက္တိုကေလးတစ္ပုဒ္ကို ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း တပည့္မ်ားကို ရြတ္ျပၿပီး ႏြားကို ပလာတာေကၽြးသလို မေမာႏိုင္မပမ္းႏိုင္ အနက္ျပန္ျပျဖစ္ေလသည္။ သည္ဘက္ေခတ္ ကဗ်ာဆရာမ်ားထဲမွ ေကာင္းကင္ကို၏ ကဗ်ာမ်ားကိုမူ ဘ၀င္က်ျပန္ေလ၏။ “ ညခင္းတို ခဏေလးမွာ၊ လမင္းလို ညီမေလးက၊ အဒိႏၷာဒါနာကို အခါခါခ်ဳိး၊ ငါ့အခ်ိန္မ်ားကို လာလာခိုးတယ္ ” ဟူသည့္ စာသားကို ဦးဟန္ၾကည္ အႀကဳိက္ဆံုးပင္။

စကားေျပဖတ္ရာတြင္လည္း ထူးမျခားနား။ ျမန္မာစကားေျပကို ကုန္းေဘာင္ေခတ္မွ စ၍ဖတ္ေလသည္။ ကင္း၀န္မင္းႀကီး၏မွတ္တမ္း၊ သံအမတ္ႀကီးဦးၿခိမ့္၏ ပူတေကသြားမွတ္တမ္းမ်ားကို ၿမိန္ရည္ရွက္ရည္ ဖတ္ျပန္၏။ မြန္၀န္ႀကီးဗညားဒလ၏ ရာဇာဓိရာဇ္ အေရးေတာ္ပံုက်မ္းကို ဖတ္လိုက္သည္မွာလည္း အေခါက္ေပါင္း မေရႏိုင္။ သည္မွာဘက္ ေခတ္စမ္းေခတ္တြင္ သိပၸံေမာင္၀ကိုသာ ဆရာဟု မွတ္ထင္ေလသည္။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ၏ “ ပုဂံေစ်း ” လို အစမ္းစာမ်ဳိးကိုပင္ ခံတြင္းသိပ္မလိုက္ခ်င္။ ေမာင္ထင္၏ “ ငဘ ” ကို အႀကဳိက္ေတြ႕ျပန္သည္။ နႏၵ၏ “ သံႏွင့္ေသြး ” ကိုလည္း မၾကာမၾကာ ဖတ္ျပန္ေလ၏။ ဆင္ျဖဴကၽြန္းေအာင္သိန္း၏ “ ကိုေဆးရိုး၀ထၳဳတိုမ်ား ေပါင္းခ်ဳပ္ ” ဧရာမ အထူႀကီးကို တစ္ပတ္တစ္ပုဒ္ဖတ္သည္။ ဆံုးသြားလွ်င္ တစ္ခါျပန္ဖတ္ျပန္၏။ ယခု သံုးေခါက္ေျမာက္ဖတ္ေနၿပီ။ ဒဂုန္တာရာ၏ “ ေမ ” ႏွင့္ “ တို႔ေခတ္ကို ေရာက္ရမည္မွာမလြဲပါ ” ကို ဖတ္သာဖတ္ေသာ္လည္း သိပၸံေမာင္၀ေလာက္ မစြဲ။ သိန္းေဖျမင့္၏ “ သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသား ” “ အေရွ႕ကေန၀န္းထြက္သည့္ပမာ ” “ တက္ဘုန္းႀကီး ” “ တစ္ခုေသာ ေရႊရတုသဘင္ ” “ သီတာၿပံဳး ” တစ္အုပ္မက်န္ဖတ္သည္။ မစြဲ။ ဇ၀န၏ “ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား ” ကိုမူ စာေပတန္ဖိုး နိမ့္ေသာ္လည္း အစြဲႀကီးစြဲျပန္ေလ၏။ ဦးဟန္ၾကည္ကိုယ္တိုင္ တကၠသိုလ္ေရာက္ေသာအခါတြင္မွ ဆရာဇ၀နကို ေမတၱာပို႔ေလေတာ့သည္။ ဦးဟန္ၾကည္တက္ေသာ တကၠသိုလ္က ဆရာဇ၀နတို႔ တကၠသိုလ္ေလာက္ ေပ်ာ္ဖို႔မေကာင္းေပပဲကိုး။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀တြင္မူ ဆရာၿငိမ္းေက်ာ္၏ ၀ထၳဳဟူသမွ်ကို သံုးရက္တစ္ခါ အေဟာင္းဆိုင္တန္းဘက္သို႔သြား၍ ေမႊေႏွာက္၀ယ္ယူ စုေဆာင္းျဖစ္ေလသည္။ ဆရာၿငိမ္းေက်ာ္၏ စကားေျပအေရးအသားကိုမူ ဦးဟန္ၾကည္ အထင္ႀကီးသည္ မဟုတ္ပါလား။ ဆရာၿငိမ္းေက်ာ္ထြက္သမွ် စာအုပ္မ်ားအနက္ ႏွစ္အုပ္မွလြဲ၍ က်န္စာအုပ္မ်ားကို လက္၀ယ္ပိုင္ခဲ့ဖူးေလသည္။ ဦးဟန္ၾကည္ ကိုယ့္၀န္ကိုယ္ထမ္း၍ ကိုယ့္လမ္းကို ေလွ်ာက္ရေသာအခါတြင္ ထိုစာအုပ္မ်ားကို အေမ့အိမ္တြင္ ခ်န္ထားရစ္ခဲ့ရေလ၏။ သည္တစ္ေႏြ အိမ္ျပန္ေရာက္၍ စာအုပ္မ်ားကို ျပန္စုေလလွ်င္ ဆရာၿငိမ္းေက်ာ္ သံုးပံုႏွစ္ပံုမွာ ျခစား၍ တက္တက္ေျပာင္ေလၿပီ။ ဦးဟန္ၾကည္ ႏွေမ်ာတသ၍ မဆံုးေတာ့။ ဆရာၿငိမ္းေက်ာ္၏ ၀ထၳဳတစ္စံုလံုးသည္ ယေန႔ေခတ္တြင္ သိန္းသံုးဆယ္မကတန္သည္ဟု ဦးဟန္ၾကည္ ေႁကြးေၾကာ္ေလလွ်င္ ေဖေဖေခါင္းႀကီးေလေတာ့သည္။ ဆရာၿငိမ္းေက်ာ္ကိုသာမက တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္၏ စာမ်ားကိုလည္း ဦးဟန္ၾကည္ ႏွစ္ၿခဳိက္ပါ၏။ “ ေႏြကႏၲာဦး ”၊ “ သူငယ္ခ်င္းလို႔ပဲ ဆက္၍ေခၚမည္ခိုင္ ”၊ “ ႏွင္းေငြ႕တစ္ေထာင့္ မိုးတေမွာင့္”၊ “ စိမ္းေနဦးမည့္ ကၽြန္ေတာ့ေျမ” ထို႔ေနာက္ မေရတြက္ႏိုင္။ ထြက္သမွ် ဖတ္ဖူးသည္ခ်ည္း။ သို႔ေသာ္ ဦးဟန္ၾကည္ အာဂုံမေဆာင္၀ံ့။ ဆရာဘုန္းႏိုင္၏ “ လွပါသည္၊ အဟုတ္လွပါသည္၊ တကယ္ကိုပဲ လွပါသည္ ” ဟူေသာ ႏုလြန္းႏြဲ႕လြန္းသည့္ စာမ်ားကို အာရုံေဆာင္မိလွ်င္ ဦးဟန္ၾကည္ဘ၀မွ ဦးဟန္ႏုၾကည္ဘ၀ေျပာင္းမည္ကို စိုးပါ၏။

ပ်ဳိေမရွင္ကို အလိုလိုက္ရလိမ့္မယ္ . . .

ဦးဟန္ၾကည္၏ စိတ္ႀကဳိက္စာေရးဆရာမ်ားမွာ ေမာင္ထင္၊ မန္းတင္၊ သိန္းေဖျမင့္၊ ေမာင္သာရ၊ မဟာေဆြ၊ ခင္ေဆြဦး၊ ဒဂုန္ခင္ခင္ေလး၊ ဒဂုန္ေရႊမွ်ား၊ ေရႊဥေဒါင္း၊ ကုသ၊ ေသာ္တာေဆြ..မေရတြက္ႏိုင္ေတာ့။ ေက်ာင္းသားဘ၀က ရသမွ် မုန္႔ဖိုးေငြသည္ စာအုပ္၀ယ္သည္ႏွင့္ ကုန္ခဲ့သလို၊ ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္းျဖင့္ ကိုယ္ပိုင္၀င္ေငြရွိလာေသာ ယခုအခ်ိန္တြင္လည္း ဦးဟန္ၾကည္ စာအုပ္ဆိုင္သို႔ ၀င္လွ်င္ မဒမ္ဟန္ၾကည္မ်က္လံုးျပဴးေလသည္။ စာအုပ္ဗီရိုထဲတြင္လည္း စာအုပ္မ်ားအျပည့္၊ ကြန္ပ်ဴတာထဲတြင္လည္း စာအုပ္မ်ား တပံုတေခါင္း။ မတတ္ႏိုင္။ လူဟူသည္ကား စြဲမိစြဲရာ မဟုတ္ပါလား။ ဦးဟန္ၾကည္ဖတ္သမွ် စာေရးဆရာမ်ားကို စစ္တမ္းေကာက္လွ်င္ ဆရာေန၀င္းျမင့္မွလြဲ၍ သည္ဘက္ေခတ္ စာေရးဆရာ တစ္ေကာင္တၿမီးမွ် မပါျပန္ေလ။ ေန၀င္းျမင့္၏ စာမ်ားကိုမူ ဦးဟန္ၾကည္ စြဲျပန္ေလသည္။ “ ပါရီေႏြဦး သရုပ္လြန္အလင္းႏွင့္ ရာစုသစ္ပင္၏ ရုပ္ႁကြင္းမ်ား ” ဟူသည့္ ပါရီသြားခရီးသြားမွတ္တမ္းမွ အစျပဳၿပီး

“ ေအးေအးလူလူအေတြးမ်ား ” ကဲ့သို႔ေသာ ေဆာင္းပါးမ်ားကိုပင္ အလြတ္မေပးဘဲ ၀ယ္ဖတ္ေလေတာ့သည္။ တာရာမင္းေ၀ႏွင့္ မင္းခိုက္စိုးစံကိုမူ တစ္ခါတစ္ရံ ခံတြင္းေတြ႕သည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ သမားဂုဏ္ျပလြန္းေသာေၾကာင့္ ျမင္ျပင္းကတ္၏။ လြန္းထားထားကိုမူ စာေရးဆရာဟုပင္ မသတ္မွတ္ခ်င္၊ မင္းသိခၤ၊ မင္းျမတ္သူရ၊ ႀကိစကၠ၊ သတိုးေတဇ၊ သူရႆ၀ါ၊ အၾကည္ေတာ္၊ နတ္ရြာမိုး ထိုပုဂၢဳိလ္မ်ားကို ငေပါမ်ားဟု ထင္ေလသည္။ ထိုပုဂၢဳိလ္မ်ား၏ စာမ်ားကို ေယာင္မွား၍ပင္ လွန္မၾကည့္။ လြန္ခဲ့ေသာ တစ္ေန႔က စာအုပ္ဆိုင္သို႔ ေရာက္ေလရာ ၀ထၳဳစာအုပ္ အငွားတန္းကို မ်က္စိကစားရင္း မီကိုဇူးဇင္၊ ႏိုကိုဇူးဇင္၊ ေမမိုး၊ မီမိုး၊ ရွင္မိုး၊ ရွင္မ စသည့္စသည့္ ထူးေထြတည့္အံ့ရာေသာ္ေသာ ကေလာင္အမည္မ်ားကို ျမင္ရေလရာ ရင္သပ္ရႈေမာျဖစ္ရေလေတာ့သည္။ ဦးဟန္ၾကည္ကဲ့သို႔ေသာ စာဖတ္ပရိသတ္မ်ားသာ ရွိမည္ဆိုလွ်င္ ထိုထိုေသာ စာေရးဆရာမ်ား ထမင္းအိုးကြဲမည္မွာ မုခ်။ တစ္ေၾကာင္းစြဲဆန္ေသာ ဦးဟန္ၾကည္ကို လူ႔ခြစာဟု သမုတ္လွ်င္လည္း ခံရုံပင္။ စာသမားသည္ မိမိအာရုံက်ရာကို ဖတ္မည္သာတည္း။

ကိုငွက္ . . .

စာေပသာမက ဂီတတြင္လည္း ထူးမျခားနား။ နန္းေတာ္ေရွ႕ဆရာတင္ကို ေလးစား၊ ၿမဳိ႕မၿငိမ္းကို ၾကည္ညဳိ၊ စိုင္းခမ္းလိတ္ကို အားက်ၿပီး ထူးအိမ္သင္ကို ျမတ္ႏိုးေသာ ဦးဟန္ၾကည္ကား သည္ဘက္ေခတ္ အုအုအအမ်ားကို သီခ်င္းဟုပင္ မမွတ္ေလ။ သင္းတို႔၏ အုအုအားအား အသံမ်ားကိုၾကားလွ်င္ ေခြးနာေလာက္ကိုက္၍ ေအာ္သည္ဟု ထင္မိ၏။ ေယာက်္ားအဆိုေတာ္မ်ား ေညာင္နာနာ ႏွာသံျဖင့္ သီခ်င္းဆိုသည္ကို ၾကားရလွ်င္ ေကသီပန္ေသြးပုပ္ခ်ေဆးကို ေျပးျမင္ျပန္ေလသည္။ ဆံပင္နီေလးတသသ၊ မိတ္ကပ္ကေလးတဖြဖြ၊ လက္သည္းကေလး တရြရြႏွင့္ သည္ဘက္ေခတ္ အဆိုေတာ္ထီးမ်ားကိုျမင္ရလွ်င္ ေဘာ္လီ၀တ္ေပးခ်င္ေသာ စိတ္သည္ တဖြားဖြား။ ကိုအံ့ႀကီး၊ ကိုျမႀကီး၊ ကိုထြန္းေရႊတို႔၏ သီခ်င္းမ်ားကို ဘ၀င္ခိုက္ေလေသာ ဦးဟန္ၾကည္သည္ ၾကက္ဖ၊ ဆင္ေပါက္၊ ယုန္ေလး၊ က်ားေပါက္ စသည္စသည့္ အဆိုေတာ္နာမည္မ်ားကို ၾကားရလွ်င္ တိရစၧာန္ရုံကိုသာလွ်င္ မ်က္စိထဲတြင္ ျမင္ေလေတာ့သည္။ သည္ဘက္ေခတ္ မိန္းမအဆိုေတာ္မ်ားကိုမူ ဦးဟန္ၾကည္ လန္႔ပင္လန္႔ရွာေလ၏။ စင္ေပၚတက္ၿပီး ေပၚခ်င္ရာေပၚ ေဖာ္ခ်င္ရာေဖာ္ အ၀တ္အစားမ်ား၀တ္ကာ ေကာ့ျပကားျပႏွင့္ ပစၥည္းေၾကာ္ျငာေနေသာ ထိုမိန္းမမ်ားကို အႏုပညာရွင္ဟု အမည္တပ္ရမည္ကိုပင္ ဦးဟန္ၾကည္ မသတီ။ ပရိသတ္ကို ေစာ္ကားသည့္မ်က္ႏွာေပးမ်ဳိးႏွင့္ ဆိုခ်င္ရာဆိုေသာ ထိုသေကာင့္သား၊ သေကာင့္သမီးမ်ားကို ဦးဟန္ၾကည္ ဖင္ပိတ္ကန္ခ်င္စိတ္သည္ ထိန္းမႏိုင္သိမ္းမရ။

အလကၤာေက်ာ္စြာ ဆရာၿငိမ္း . . .

ဦးဟန္ၾကည္က ထိုမွ်ေရွးရိုးဆန္ေနေသာ္လည္း မဒမ္ဟန္ၾကည္ကား ထိုသို႔မဟုတ္ေခ်။ ဦးဟန္ၾကည္ တစ္လံုးတစ္ပါဒမွ် နားမလည္ေသာ ခ်မ္ခ်မ္း၊ ေနေန စသည့္စသည့္ ေခတ္ေပၚအဆိုေတာ္မ်ားကို အထိုက္အေလ်ာက္ ခံစားႏိုင္ေလသည္။ သို႔ေသာ္ မဒမ္သည္လည္း ဦးဟန္ၾကည္ကဲ့သို႔ ေရွးရိုးမဆန္ေစကာမူ သူ႕ေခတ္က အဆိုေတာ္မ်ားကိုသာ အစြဲႀကီးစြဲျပန္၏။ ေဟမာေန၀င္းသည္ မဒမ္၏ အသည္းစြဲ။ ထြန္းအိႃႏၵာဗို၏ သီခ်င္းမ်ားကို မဒမ္ခံစားသည္။ တင့္တင့္ထြန္း၏ ဆိုဟန္ႏွင့္အသံသည္ မဒမ္ႏွင့္ ကြက္တိျဖစ္ေလ၏။ ေခတ္ေပၚ pop, rock သီခ်င္းမ်ားႏွင့္ ယဥ္ပါးခဲ့ေလေသာ မဒမ္ခမ်ာ မဒမ္ဟန္ၾကည္ဘ၀သို႔ေရာက္ခါမွ ေခ်ာက္က်ေလေတာ့သည္။ ဦးဟန္ၾကည္ နားေထာင္ေလ့ရွိေသာ ဆိုင္းသံဗံုသံမ်ားကို မဒမ္နားညည္းေလေတာ့သည္။ ရြာစားေက်ာ္စိန္မြတၱား၏ လက္စြမ္းျပတီးကြက္မ်ားကို ဦးဟန္ၾကည္ ၀မ္းသာအားရျဖင့္ ဖြင့္ေလလွ်င္ မဒမ္ေျပးေလေတာ့သည္။ အခါတို္င္းကဲ့သို႔ မ်က္ေစာင္းလက္နက္ပင္ မထိုးႏိုင္ရွာေလ။ ျမန္မာ့ဂီတသည္ ထိုမွ်ပင္ အစြမ္းထက္လွေပ၏။ ေဒၚမာမာေအး၏ ၿမဳိ႕မဧည့္ခံေတးမ်ားကိုမူ သည္းညည္းခံ၍ နားေထာင္ရွာေလသည္။ တံငါနားနီးတံငါ၊ ဟန္ၾကည္နားနီး ဟန္ၾကည္ျဖစ္သြားသည္ ထင္၏။ လြန္ခဲ့ေသာ သံုးေလးႏွစ္မွစ၍ မဒမ္ဟန္ၾကည္သည္ ရာဇာ၀င္းတင့္၏ အသံကို ခံတြင္းလိုက္ေလေတာ့သည္။ ခ်ဳိၿပံဳးကို အသံခ်ဳိေသာေၾကာင့္ သေဘာက်သည္ဟု ဆိုလာေလသည္။ တင္တင္ျမကိုမူ အသံၾသေသာေၾကာင့္ မႀကဳိက္ဟု အဆိုတင္သြင္းေလ၏။ ဦးဟန္ၾကည္ ေစာဒကမတက္။ ဟန္ၾကည္သည္ ဟန္ၾကည္၊ မဒမ္သည္ မဒမ္ပင္ မဟုတ္ပါေလာ။ ကိုသန္းလႈိင္၊ ကိုတင္လႈိင္၊ ဂီတနက္သံ ကိုေစာၿငိမ္းတို႔၏ အလြမ္းသီခ်င္းမ်ားကို စိတ္လိုလက္ရရွိလွ်င္ ထိုင္၍ နားေထာင္ၿပီး ထိုသီခ်င္းမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္သမွ် ဦးဟန္ၾကည္ လက္ခ်ာရိုက္သည္ကို မညည္းညဴျခင္းကိုပင္ ဦးဟန္ၾကည္ ေက်းဇူးတင္လွၿပီ။

ဆရာလိတ္ . . .

အမ်ားႏွင့္မတူေသာ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ လြန္ခဲ့ေသာ တစ္ပတ္ေက်ာ္က ေခြးဘုရားပြဲေတြ႕ေလသည္။ အြန္လိုင္းတြင္ ေတာင္ေမႊေျမာက္ေမႊလုပ္ရင္း ျမန္မာ့မဟာဂီတ သီခ်င္းႀကီးမ်ားကို တစ္ထုပ္တစ္ပိုက္ႀကီး ေဒါင္းလုဒ္ရခဲ့သည္ မဟုတ္ပါလား။ ေလဘာတီမျမရင္၊ ခင္ေမာင္ရင္၊ ကိုျမႀကီးစေသာ ေခတ္ေဟာင္းအဆိုေတာ္ႀကီးမ်ား၏ သီခ်င္းမ်ားကို ၀မ္းသာအားရျဖင့္ ေဒါင္းယူေနေသာ ဦးဟန္ၾကည္သည္ မဒမ္ကို ဖားရန္လည္း မေမ့ေစရ။ ေဟမာေန၀င္း သီခ်င္းဟူသမွ်ကို တစ္ပုဒ္မက်န္ ေဒါင္းျပန္ေလသည္။ ေဒၚမာမာေအး၏ သီခ်င္းအားလံုးကို ေဒါင္းယူခဲ့သည္က ဦးဟန္ၾကည္၏ ဓာတ္စာ။ ထိုသီခ်င္းမ်ားကို MP3 player ျဖင့္နားေထာင္ေနေသာ ဦးဟန္ၾကည္ကား ထုိမွ်ႏွင့္ မေက်နပ္ႏိုင္။ သီခ်င္းမ်ားကို memory stick တြင္းသြင္းကာ စပီကာတပ္ၿပီး ခပ္က်ယ္က်ယ္ပင္ ဖြင့္ေလေတာ့သည္။ ေဟမာေန၀င္း၏ သီခ်င္းမ်ားကို ဖြင့္လွ်င္ မဒမ္ေက်နပ္ေလသည္။ ေလဘာတီ၏ သီခ်င္းမ်ားအေရာက္တြင္ မဒမ္မ်က္ႏွာပ်က္ေလေတာ့သည္။ ရီရီသန္႔ဆိုထားေသာ မဟာဂီတသီခ်င္းမ်ားအေရာက္တြင္ကား မ်က္ႏွာမည္းလာေလၿပီ။ “ ဘုန္းမိုးသြန္းေလာင္း ” တစ္ပုဒ္သာ ဦးဟန္ၾကည္ အရသာခံလိုက္ရသည္။ “ ရႊန္းရႊန္းျမ ” အေရာက္တြင္ ေဘးသို႔လွည့္ၾကည့္လိုက္လွ်င္ မဒမ္မရွိေတာ့။ အိပ္ခန္းတြင္းသို႔ ၀င္သြားေလၿပီ။ ေရွးရိုးစြဲ အဘိုးႀကီးဦးဟန္ၾကည္ အလိုက္သိရေလသည္။ မဒမ့္စိတ္ႀကဳိက္သီခ်င္းမ်ားကို ေျပာင္းဖြင့္ရေလ၏။ မဟာဂီတကား MP3 player ျဖင့္သာ နားေထာင္ရေသာ သီခ်င္းဘ၀သို႔ အရွင္လတ္လတ္ ေျပာင္းရွာေလၿပီတည္း။

 ျမန္မာျပည္ကား မဟာဂီတ ဆိတ္သုဥ္းေတာ့မည္ထင္၏။            ။

( ပံုေတြကို Google ကေန ရွာယူထားပါတယ္...သက္ဆိုင္ရာ ပိုင္ရွင္မ်ားကို ဒီေနရာကေန ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း credit ေပးလိုက္ပါရေစ. . . )