Saturday 31 December 2011

၂၀၄၂ . . .

“ ႏွစ္သစ္ကူးလို႔ ခ်စ္ဦးကိုရွာေဖြ . . .
 ဘယ္ရပ္ဌာေန ဘယ္ဆီမ်ားသြားပါလိမ့္ . . . ေနစိမ့္တဲ့သူေရ . . .”

ခ်မ္းခ်မ္းဆီးဆီး ေဆာင္းတြင္းႀကီးမွာ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ တစ္ကိုယ္ေတာ္ သႀကၤန္က်ေနျခင္း မဟုတ္ပါ။ နာရီပိုင္းအတြင္း ေရာက္လာမယ့္ ၂၀၁၂ ႏွစ္ဦးကို ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္နဲ႔ ႀကဳိဆိုဖို႔ သီခ်င္းညည္းေနျခင္းပဲ ျဖစ္ပါရဲ႕။ အသက္အရြယ္အရလည္း ဘိုးေတာ္အငယ္စားစာရင္းထဲကို ၀င္စျပဳလာျပန္တဲ့အျပင္ ေခတ္သီခ်င္း ဒိုးဒိုးေဒါင္ေဒါင္၊ ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါးေတြကိုလည္း နားၾကားျပင္းကတ္သူျဖစ္တာမို႔ ရင္ထဲကို စိမ့္၀င္ေနခဲ့တဲ့ အလကၤေက်ာ္စြာ ဆရာၿမဳိ႕မၿငိမ္းရဲ႕ “ ႏွစ္သစ္ခ်စ္ဦး ” နဲ႔ပဲ ႀကဳိလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ႏွစ္ေဟာင္းခ်စ္ဦးက အိမ္ရွင္မရာထူးကို အၿမဳိင့္သားယူထားတာမို႔ ဦးဟန္ၾက
ည္တစ္ေယာက္ ႏွစ္သစ္မွာ အခ်စ္ဦးရွာဖို႔ စိုင္းျပင္းေနတယ္လို႔ေတာ့ အမႈႀကီးေအာင္ မေတြးၾကဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံထားပါရေစဦး။

အခါတိုင္းႏွစ္ေတြမွာေတာ့ ႏွစ္ေဟာင္းက ဖာသိဖာသာကုန္သြားသလို ႏွစ္သစ္ကလည္း တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ကေလး အစား၀င္လာတာမို႔ တစ္ခါမွ မွတ္မွတ္ရရ မျဖစ္မိပါ။ လုပ္ငန္းသဘာ၀အရ ဒီႏွစ္ကူးက ကိုယ္နဲ႔သိပ္မဆိုင္တာကလည္း ႏွစ္ကူးနဲ႔ခပ္စိမ္းစိမ္းျဖစ္ေစရျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းခံတစ္ရပ္ ျဖစ္မယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ရဲ႕ ပညာေရးျပကၡဒိန္ကလည္း မတ္လလယ္ေလာက္ေရာက္မွပဲ ႏွစ္ေဟာင္းကုန္ေပသကိုး။

ႏွစ္ေဟာင္းကုန္လို႔ ႏွစ္သစ္ကိုေရာက္လာတာကို ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ေရႊျမန္မာေတြ ႀကဳိဆိုပံုက အင္မတန္မွသင္းပါသတဲ့။ ဘၤီယာေရခ်ဳိးလို႔ ၀ီစကီကိုမီးလႈံ အျမည္းေတာင္လိုပံုေအာင္ ေသာက္ေသာက္လဲ ၀ွဲခ်ီးဆင္ႏႊဲၾကတဲ့ ေရႊ႔ျပည္သားေတြကို ဆင္းရဲလွေခ်ရဲ႕လို႔ သနားၾကတဲ့ အေနာက္ဟိုျပည္က ေမာင္ေတြကို သနားစရာေတာင္ေကာင္းလွပါရဲ႕။ ည ၇ နာရီ၀န္းက်င္ေလာက္ကစလို႔ လမ္းေပၚမွာ ကားတ၀ီ၀ီ၊ ဆိုင္ကယ္ တဒီဒီနဲ႔ ငမူးပြဲေတာ္ဆင္ႏႊဲေနလိုက္ၾကတာ အခု ည ၁၁ နာရီခြဲတဲ့အထိ မရပ္ေသးပါ။ ၁၂ ရာသီပြဲေတာ္ေတြနဲ႔တင္အားမရဘဲ အစ္၊ ဒီပါ၀လီ၊ ခရစ္စမတ္၊ ႏွစ္ကူးပါမက်န္ မူးပြဲ၊ ေသာက္ပြဲက်င္းရမွ ေက်နပ္ေပသကိုး။ အနာဂတ္အတြက္ အားထားရမယ့္ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ရဲ႕ လူငယ္မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြကေတာ့ ဘီယာဘူးေတြကို လက္မွာကိုင္လို႔ အထီးေရာ၊ အမပါမက်န္ ၿမဳိင္လိုက္ရင္း ႏွစ္ကူးၾကဖို႔ ရည္ရြယ္ၾကဟန္တူပါတယ္။ အေမ့အေမြပစၥည္းေတြကို အရွိအရွိအတိုင္း ထုတ္ၿပၿပီး လမ္းသလားေနၾကပါေလရဲ႕။

အိမ္နားက ေခြးသူေတာင္းစားတစ္အုပ္ကေတာ့ နားမခံသာစရာေကာငး္တဲ့ သီခ်င္းေပါင္းစံုကို မိုင္ကုန္တင္ဖြင့္ၿပီး ေအာက္တန္းစားျဖစ္ေၾကာင္း ေၾကညာေနၾကေလရဲ႕။း ဆရာ၀န္ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ရပ္ကြက္ကို သနားတာေၾကာင့္ တိုးတိုးဖြင့္ဖို႔ ေတာင္းပန္ေပမယ့္ အားနာပါးနာနဲ႔ ဟုတ္ကဲ့လုိ႔ေျပာၿပီး ခဏပဲ အသံတိုးၿပီး မိုင္ကုန္တင္ၿမဲတင္လွ်က္ပဲ ရွိပါတယ္။ ႏွစ္ကူးဟာ ဒီလိုကေလက၀ေတြေပ်ာ္တဲ့ ပြဲမ်ားလား။ ဖြတ္မိေက်ာင္းျဖစ္ ျမစ္မခ်မ္းသာဆိုတဲ့ စကားက မွန္လွေခ်ရဲ႕။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ေရႊျပည္က ႏြားေတြဟာ ဆင္းရဲငတ္ျပတ္ေနမွ လူစိတ္၀င္ၾကဟန္တူပါရဲ႕။ ဒီလိုစိတ္ဓာတ္၊ ဒီလို အက်င့္ေတြနဲ႔ ဒီမိုကေရစီကို အားမနာတမ္းေတာင္းေနၾကတာ ရင္နာစရာေကာင္းလွေခ်ရဲ႕။ ဒီမိုကေရစီကို အသာထားဦး လူအခ်င္းခ်င္း ကိုယ္ခ်င္းစာတရားေတာင္မရွိႏိုင္တဲ့ ဒီႏြားေတြၾကားထဲမွာ လူစိတ္ေမြးေနရတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ တိုင္းသူျပည္သားေတြကို အေမာင္ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ား သနားစိတ္၀င္ေတာ္မူၾကပါကုန္။

ဒီတိုင္းျပည္မွာ ပညာတတ္ျဖစ္ရတဲ့ ဘ၀ကို ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ အင္မတန္စိတ္ကုန္ေနပါၿပီ။ ဘာခံယူခ်က္မွမရွိ၊ တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ုဳိးအတြက္ ဘာတစ္ခုမွ လုပ္မေပးဘဲ လက္နက္အားကိုးနွဲ႔ ဥပေဒကို ခ်ဳိးေဖာက္ခ်င္တိုင္း ခ်ဳိးေဖာက္ၿပီး ခ်မ္းသာေနၾကတဲ့ ဒီတိုင္းျပည္မွာ လူလာျဖစ္ရတာ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ စိတ္အပ်က္ႀကီးပ်က္ေနပါၿပီ။ လူမ်ဳိးေရးေယာင္ေယာင္၊ ႏိုင္ငံေရးေယာင္ေယာင္ အဖြဲ႕အစည္းေတြထဲ၀င္ၿပီး ဥပေဒေရာ၊ လူ႕က်င့္၀တ္ေရာပါ ခ်ဳိးေဖာက္ခ်င္တိုင္း ခ်ဳိးေဖာက္ၿပီး အလကားရတဲ့ ပိုက္ဆံေတြနဲ႔ ေအာက္တန္းက်ခ်င္တိုင္းက်ေနၾကတဲ့ ဒီတိုင္းျပည္မွာ ဘာေၾကာင့္မ်ား လူစိတ္၀င္ေနမိပါလိမ့္လို႔ စဥ္းစားေနမိပါရဲ႕။ ဖင္မွန္းေခါင္းမွန္းမသိတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမား ေခြးသူေတာင္းစားေတြကလည္း အသံေကာင္းဟစ္၊ နာမည္ေကာင္းယူၿပီး ဦးဟန္ၾကည္တို႔ တိုင္းသူျပည္သားေတြကို မေသေသေအာင္ သတ္ေနၾကပါေသးတယ္။ ႏိုင္ငံေရးသမား အားလံုးကို ဦးဟန္ၾကည္ ရြံပါတယ္၊ မုန္းပါတယ္။

ဒီေန႔ေခတ္လူငယ္ေတြကို ၾကည့္လိုက္ပါ။ ေယာက်္ားေလးေတြက ေဘာင္းဘီဖင္က်ပ္နဲ႔ နံပိန္ဗလနဲ႔ အေခ်ာက္ဏွာဘူးေတြ ျဖစ္ေနၾကပါၿပီ။ မိန္းမေတြက ပိုက္ဆံမရဘဲ ကိုယ့္ပစၥည္းကို ေရာင္းစားေနၾကပါၿပီ။ ဘယ္ႏိုင္ငံေရးသမားကမ်ား ဒီလူငယ္ေတြအေရးကို အေရးယူ အာရုံစိုက္ပါသလဲ။ အသက္ငယ္သည္ျဖစ္ေစ ႀကီးသည္ျဖစ္ေစ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားမရွိ၊ လူ႕က်င့္၀တ္ကို တစ္စိုးတစ္ေစ့မွ နားမလည္ၾကေတာ့ပါ။ လင္တရူးဖို႔။ မယားတရူးဖို႔ အင္တိုက္အားတိုက္ ႀကဳိးပမ္းၾကတာကို ဘယ္သူကမ်ား စကားထဲထည့္ေျပာပါသလဲ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ “ ဖာႏိုင္ငံႀကီး ” မွာ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ေနၾကရပါသတဲ့။

ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ဖြတ္ၾကားတိုင္းသူျပည္သားေတြဟာ ဒီမိုကေရစိနဲ႔မ်ားတန္လို႔လား။ အေမာင္စိတ္ကူးယဥ္သမား ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ား လူထဲကို ႏွံ႔နွံ႕စပ္စပ္၀င္ၿပီး ေလ့လာေတာ္မူၾကပါကုန္။ စိတ္ဓာတ္ေရာ အက်င့္စာရိတၱပါ ေအာက္တန္းက်ခ်င္တိုင္း က်ေနတဲ့ ဒီတိုင္းျပည္ဟာ အာဏာရွင္စနစ္ေတာင္မွ ျဖဳတ္ထုတ္သတ္စနစ္နဲ႔ပဲ ထိုက္တန္ပါရဲ႕။ အခု ည ၁၂ နာရီထိုးကာနီးပါၿပီ။ ေခြးသူေတာင္းစားတစ္အုပ္ သီခ်င္းမိုင္ကုန္တင္ဖြင့္ေနတုန္းပါ။ မူးမူးရူးရူးနဲ႔ မၾကား၀ံ့မနာသာ ေအာ္ဟစ္ေနၾကတုန္းပါ။ လက္ထဲမွာ ေသနတ္ရွိရင္ ဒီႏြားေတြကို ဦးဟန္ၾကည္ ေသခ်ာေပါက္ ပစ္သတ္ပါတယ္။

လာမယ့္ႏွစ္ေပါင္း သံုးဆယ္မွာ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ အိုပါလိမ့္မယ္။ ဒီေခြးသူေတာင္းစားေတြရဲ႕လက္ထဲမွာ ဦးဟန္ၾကည္တို႔တိုင္းျပည္ကို ထိုးအပ္ရပါဦးမယ္။ ႏိုင္ငံျခားကေနၿပီး တိုင္းျပည္နဲ႔ အစိုးရကို အပစ္တင္ေနၾကတဲ့ ဖြတ္ၾကားမ်ားကေရာ ဒီကိစၥကုို ဘယ္လိုေျဖရွင္းေပးခ်င္ပါသလဲ။ အေ၀းကေန အသံေကာင္းဟစ္ၿပီး စိတ္ကူးယဥ္ေနၾကတာေတြ ရပ္ေတာ္မူၾကပါကုန္။ ဦးဟန္ၾကည္လက္ထဲကို တိုင္းျပည္အာဏာေရာက္မလာေအာင္ ဆုေတာင္းၾကပါကုန္။ ဦးဟန္ၾကည္လက္ထဲမွာ တိုင္းျပည္အာဏာရလာရင္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္က အစထားလို႔ မ်ဳိးဆက္သံုးဆက္ေလာက္က္ို အျမစ္ျပဳတ္ေအာင္ သတ္ပါလိမ့္မယ္။ အာဒံနဲ႔ ဧ၀လို မ်ဳိးေကာင္းမ်ုဳိးသန္႔ တစ္စံုေလာက္နဲ႔ပဲ တိုင္းျပည္ကို အသစ္ျပန္တည္ေဆာက္ပစ္ပါလိမ့္မယ္။ မေက်နပ္ရင္လည္း မတတ္ႏိုင္ပါ။ တုိင္းျပည္ကို ခ်စ္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ေအာက္တန္းက်တဲ့ တိုင္းသူျပည္သားေတြကို ရြံပါတယ္၊ မုန္းပါတယ္။ မေက်နပ္ရင္လည္း မတတ္ႏိုင္ပါ။ ဒီတိုင္းသူျပည္သားေတြေၾကာင့္ ဒီိတိုင္းျပည္ သိကၡာက်ရတာကို ဘာေၾကာင့္ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနၾကပါလိမ့္။ အဲဒီႏိုင္ငံေရးသမားေတြကို ေရွ႕မွာေတြ႕ရင္ အမႈန္႔ႀကိတ္ပစ္ဖို႔ ရဲရဲႀကီး အာမခံပါတယ္။ ဒီပို႔စ္ကို လာဖတ္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားလည္း သတိထားေတာ္မူၾကပါကုန္။

ဒီႏွစ္သစ္ကူးဟာ နားဒုကၡ မ်က္စိဒုကၡေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ စိတ္အဆင္းရဲႀကီးဆင္းရဲၿပီး လူသတ္ခ်င္စိတ္ ေဒါသစိတ္ ေခ်ာင္းေခ်ာင္းထရေၾကာင္း ႏိုင္ငံတကာေရာက္ ဘောလာ့ဖတ္သူမ်ားသိေစဖို႔ သတင္းေကာင္းပါအပ္ပါရဲ႕။

ဟုတ္က့ဲ က်က္သေရယုတ္လွေသာ ႏွစ္ေဟာင္း အျမန္ကုန္ၿပီး ႏွစ္သစ္အျမန္ေရာက္ပါေစေတာ့။ နားဒုကၡသက္သာရင္ ေက်နပ္ပါၿပီ။

Tuesday 27 December 2011

ေၾကာက္လို႔တိုက္တဲ့ စစ္ပြဲေတြ . . .

မေသခ်ာ၊ မေရရာတဲ့ ေျမကမၻာေပၚမွာ စစ္ပြဲေတြျဖစ္လိုက္ၾကတာ။
 ဟိုတိုင္းျပည္မွာလည္း တဒိုင္းဒိုင္း တဒက္ဒက္၊ ဒီလူမ်ဳိးစုၾကည့္ျပန္ရင္လည္း တ၀ုန္း၀ုန္း တဒိုင္းဒိုင္းနဲ႔ ပစ္လိုက္ၾက၊ ခတ္လိုက္ၾက၊ သတ္လိုက္ၾက၊ ေသလိုက္ၾကတာေတြ မၾကားခ်င့္အဆံုး၊ မျမင္ခ်င့္အဆံုးပါ။ ခပ္စိပ္စိပ္ ႀကံဳလာေနရတဲ့ သဘာ၀ေဘးအႏၲရာယ္၊ ကပ္ဆိုးႀကီးေတြၾကားမွာ ကလိယုဂ္ဆုတ္ကပ္ျဖစ္လို႔ တိုလာေနတဲ့ အသက္တန္းကိုေတာင္ မငဲ့ညွာႏိုင္ေအာင္ ေသမ်ဳိးအခ်င္းခ်င္း သတ္ဖို႔ျဖတ္ဖို႔ကိစၥကို ဘာေၾကာင့္မ်ား အင္တိုက္အားတိုက္ လုပ္ေနၾကပါလိမ့္။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ရန္ၿငိဳးရန္စရွိဖို႔အသာထား ျမင္ေတာင္မျမင္ဖူးၾကတဲ့ လူအခ်င္းခ်င္း အယူ၀ါဒမတူရုံ၊ လူမ်ုဳိးခ်င္းကြဲျပားရုံနဲ႔တင္ ဘာေၾကာင့္မ်ား မညွာမတာ သတ္ၾကျဖတ္ၾကဖို႔ အားတက္သေရာ ရွိေနၾကပါလိမ့္။

ဆရာ၀န္စာေရးဆရာမ “ ဂ်ဴး ” ကေတာ့ “ အမုန္းေၾကာင့္ျဖစ္ေသာ စစ္ပြဲမ်ား ” ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္နဲ႔ စာတစ္အုပ္ေရးဖူးပါတယ္။ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံနဲ႔တစ္ႏိုင္ငံ၊ လူတန္းစားတစ္လႊာနဲ႔တစ္လႊာ၊ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးနဲ႔တစ္မ်ဳိး နာၾကည္းမုန္းတီးမႈေတြေၾကာင့္ ဆိုးရြားရက္စက္တဲ့ စစ္ပြဲႀကီးေတြျဖစ္ၾကရပါသတဲ့။ ဒီအခ်က္ဟာ စစ္ပြဲေတြျဖစ္ေစတဲ့ အေျခခံအခ်က္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ျငင္းစရာမလုိေအာင္ ေသခ်ာလွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ ဂ်ဴးရဲ႕အဆိုကို အျပည့္အ၀ မေထာက္ခံခ်င္ပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ တစ္ခ်ဳိ႕တစ္ခ်ဳိ႕ေသာ စစ္ပြဲေတြဟာ -
“ ေၾကာက္လို႔တိုက္တဲ့ စစ္ပြဲေတြ ” ျဖစ္ေနလို႔ပါ။

http://www.ww2incolor.com/d/29835-8/Abascalsa

ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံက အျခားတစ္ႏိုုင္ငံကို စီးပြားေရးအတြက္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဂုဏ္သိကၡာအတြက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ဴးေက်ာ္သိမ္းပိုက္ရင္ က်ဴးေက်ာ္ခံရတဲ့ တိုင္းျပည္က ရွိသမွ်အင္အားနဲ႔ စြမ္းႏိုင္သေလာက္ေတာ့ ေရကုန္ေရခမ္း ျပန္တိုက္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါဟာ က်ဴးေက်ာ္သူေတြကို မုန္းတီးစိတ္ေၾကာင့္ခံတိုက္တယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ေပမယ့္ တကယ္တမ္းေျပာရရင္ ကိုယ့္တိုင္းျပည္၊ ကိုယ့္ပိုင္ဆိုင္မႈ၊ ကိုယ့္အေနအထား ပ်က္စီးမွာကို ေၾကာက္တဲ့စိတ္ေၾကာင့္ပဲ ျပန္တိုက္ၾကတာပါ။ နားလည္လြယ္တဲ့ ေ၀ါဟာရနဲ႔ ေျပာရရင္ “ ေၾကာက္ခံခံ ” ၾကတာပါ။ လာတိုက္တဲ့ႏိုင္ငံကလည္း တိုက္ပြဲရႈံးလို႔ သိကၡာက်မွာ ေၾကာက္သလို၊ အက်ဳိးအျမတ္ေတြ ရသင့္သေလာက္မရမွာကိုလည္း ေၾကာက္ၾကျပန္ပါတယ္။ အေၾကာက္တရားဟာ အခ်င္းခ်င္းကို စည္းလံုးေစပါတယ္။ ေၾကာက္တဲ့လူအခ်င္းခ်င္း ေက်ာခ်င္းကပ္ၾကပါတယ္။ ရင္ခ်င္းအပ္ၾကပါတယ္။ တစ္ခုခုကို အတူတကြေၾကာက္ၾကတဲ့လူေတြ စုစည္းမိၿပီး ဆန္႔က်င္ဘက္အရပ္ႏွစ္ခုမွာ ရပ္တည္မိၾကတဲ့အခါမွာ စစ္ပြဲႀကီးေတြ ျဖစ္ၾကေတာ့တာပါပဲ။

တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစုတစ္စုနဲ႔တစ္စု တိုက္ၾကခိုက္ၾကတဲ့ တိုက္ပြဲေတြဟာလည္း အေၾကာက္တရားကို အရင္းခံပါတယ္။ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးကိုတစ္မ်ဳိးက မယံုၾကည္ျခင္းဆိုတာ ေၾကာက္ျခင္းရဲ႕ ပံုသဏၭာန္တစ္မ်ဳိးပဲ မဟုတ္ပါလား။ သတၱိရွိၿပီး ရဲ၀ံ့တဲ့လူဟာ ယံုၾကည္ခ်က္ခိုင္မာျမင့္မားပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္သလို တစ္ဖက္သားကိုလည္း စိတ္ခ်ပါတယ္။ ဥပမာျပရရင္ လြတ္လပ္ေရးေခါင္းေဆာင္ႀကီးဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ သူ႕ကို ဘယ္သူကမွ လုပ္ႀကံမွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ယံုၾကည္ခ်က္ထားသလိုပါ။ တစ္မ်ဳိးကို တစ္မ်ဳိး ေၾကာက္ၾကလန္႔ၾကတာေၾကာင့္ လက္နက္ေတြ အသင့္ကိုင္ထားၾကရပါတယ္။ တစ္ဖက္ကိုတစ္ဖက္ မ်က္ေျခအျပတ္မခံဘဲ ေစာင့္ၾကည့္ၾကရပါတယ္။ သူမ်ားက လက္ဦးသြားလို႔ ကိုယ့္လူမ်ဳိး ဒုကၡေရာက္ရတာမ်ုဳိးကို စိုးရိမ္ၾက၊ ေၾကာက္ၾကတဲ့အတြက္ ကိုယ္ကလက္ဦးမႈရေအာင္ တိုက္ဖို႔ခိုက္ဖို႔ စိုင္းျပင္းၾကပါတယ္။ တစ္ဖက္ကႏိုင္သြားရင္ ကိုယ့္လူမ်ဳိးကို အမႈန္႔ေျခမွာ အႏိုင္က်င့့္မွာ ေၾကာက္ရျပန္တာေၾကာင့္လည္း မႏိုင့္ႏိုင္ေအာင္ သူေသကိုယ္ေသ တိုက္ၾကျပန္ပါတယ္။ သံသရာလည္ေနတဲ့ အေၾကာက္တရားေၾကာင့္ပဲ ဒီေန႔ကမၻာေပၚမွာ တိုက္ပြဲေတြ မၿပီးႏိုင္မစီးႏိုင္ျဖစ္ေနၾကပါေတာ့တယ္။ တစ္ဖက္နဲ႔တစ္ဖက္ၾကားက အေၾကာက္တရားေတြ မေပ်ာက္ကြက္သမွ်ကာလပတ္လံုး တိုက္ပြဲေတြ ဆက္ျဖစ္ေနၾကဦးမွာကေတာ့ ေသခ်ာေနပါရဲ႕။ အစၥေရးနဲ႔ ပါလက္စတိုင္းတို႔တိုက္ေနၾကတာကိုပဲ ၾကည့္ပါ။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာေနၿပီျဖစ္ေပမယ့္ အေၾကာက္မေျပၾကေသးတာေၾကာင့္ ဒီေန႔အထိ တိုက္လို႔ေကာင္းေနၾကတုန္း မဟုတ္ပါလား။

တစ္ခ်ဳိ႕ကေျပာၾကပါတယ္။ သတၱိရွိလို႔ လက္နက္ကိုင္တာပါတဲ့။ မွားပါတယ္။ ေၾကာက္တတ္လို႔ လက္နက္ကိုင္ၾကတာပါ။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မယံုလို႔ လက္နက္ကို အားကိုးရတာပါ။ ကိုယ့္စည္းလံုးမႈကို စိတ္မခ်လို႔ လက္နက္ေဆာင္ထားရတာပါ။ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕တပည့္ေလးေတြေျပာသလို “ သိုင္းတတ္ရင္ တုတ္ကိုင္စရာမလိုပါဘူး ” လို႔ ေျပာရပါလိမ့္မယ္။ ကိုယ့္ကို သူမ်ားရန္စမွာ အႏိုင္က်င့္မွာ စိတ္မခ်တဲ့အတြက္၊ ေၾကာက္ရတဲ့အတြက္ သြားေလရာ၊ လာေလရာမွာ ေသနတ္ေတြ တကားကားနဲ႔ သြားေနၾကရတာ မဟုတ္ပါလား။ ေခ်းယို၊ ေသးေပါက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာင္ ေသနတ္ကို ခါးၾကားကမခ်ဘဲ ေဆာင္ထားရတဲ့လူေလာက္ ေၾကာက္တတ္တာ ဘယ္မွာရွိပါ့မလဲ။ ကိုယ္က သူမ်ားကို သတ္မိတဲ့အတြက္ ကိုယ့္ကိုျပန္သတ္ခံရမွာစိုးရိမ္တဲ့ အေၾကာက္တရားေတြေၾကာင့္ပဲ ကိုယ့္စိတ္ကို ကိုယ့္ဖာသာ ေထာင္ခ်ထားသလို ျဖစ္ေနၾကပါေတာ့တယ္။ မည္းမည္းျမင္သမွ်ကို ရန္သူထင္ၿပီး သစ္ရြက္လႈပ္တာကေလးကိုေတာင္ ရန္သူလာ၀ိုင္းတယ္လို႔ အျမင္မွားၿပီး က်ီးလန္႔စာစားျဖစ္ေနရတဲ့ လူေတြရဲ႕ပါးစပ္က သတၱိစကားၾကားရတာေတာ့ အင္မတန္ေကာင္းတဲ့ ပ်က္လံုးတစ္ပုဒ္လို႔ပဲ ဆိုရပါလိမ့္မယ္။

ကမၻာ့သမိုင္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံနဲ႔တစ္ႏိုင္ငံ အေၾကာက္လြန္ၾကတာေၾကာင့္ပဲ “ လက္နက္အသင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကာလ ” ဆိုတာ ျဖစ္လာခဲ့ရတာပါ။ အေမရိကန္က ဆိုဗီယက္ကို ေၾကာက္တာေၾကာင့္ ၿႏဴကလီးယားေတြ ထုတ္ပါတယ္။ ဆိုဗီယက္ကလည္း အေမရိကန္ကို လန္႔ၿပီး ၿႏဴလက္နက္ေတြ အသင့္ျပင္ထားပါတယ္။ တစ္ေယာက္ရဲ႕လက္နက္အင္အားကို တစ္ေယာက္က မ်က္ေျချပတ္မခံရဲရွာၾကပါ။ ထစ္ခနဲရွိရင္ ကိုယ့္လက္နက္ေတြကို အသင့္ျပင္ၾကပါေတာ့တယ္။ တစ္ဖက္ကလႈပ္ရင္ တစ္ဖက္က မ်က္ကလဲဆန္ျပာ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္မ်ားဆိုးတဲ့ အေၾကာက္တရားေတြပါလဲ။

အဲဒီအေၾကာက္တရားေတြေၾကာင့္ပဲ အခ်င္းခ်င္းယွဥ္ၿပဳိင္တာေတြ၊ အႏိုင္လုတာေတြ၊ မုန္းတီးၾကတာေတြ ျဖစ္ရပါတယ္။ ဆိုဗီယက္ႏိုင္ငံက လူသားလိုက္ပါစီးနင္းတဲ့ အာကာသယဥ္ကို ကမၻာပတ္လမ္းေၾကာင္းထဲအေရာက္ ပထမဆံုးအျဖစ္ လႊတ္တင္ႏိုင္တဲ့အခါမွာ ကမၻာ့သမိုင္းမွာ ေအာက္က်ေနာက္က်ျဖစ္က်န္ရစ္မွာေၾကာက္တဲ့ အေမရိကန္ႀကီးက လေပၚကို ပထမဆံုးေျခခ်ႏိုင္တဲ့ ႏိုင္ငံျဖစ္ဖို႔ အသည္းအသန္ႀကဳိးစားပါေတာ့တယ္။ သူမ်ားထက္ ညံ့သြားမွာကို ေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္ပဲ ကိုယ့္ထက္သာတဲ့လူေတြကို မနာလိုစိတ္၊ မုန္းတီးစိတ္ေတြ ျဖစ္လာရတယ္ မဟုတ္ပါလား။ ေအာက္က်ေနာက္က်ျဖစ္မွာကို ေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္ပဲ တိုးတက္သင့္သေလာက္ တိုးတက္လာတာ မွန္ေပမယ့္ ေၾကာက္လြန္းမကေၾကာက္လို႔ ျဖစ္လာရတဲ့ စစ္ပြဲႀကီးေတြကေတာ့ အင္မတန္မွ ရြံစရာ၊ မုန္းစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။

အေၾကာက္တရားေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့စစ္ပြဲေတြ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရဖို႔ ဘယ္လိုလုပ္ရပါလိမ့္မလဲ . . .

အေျပာလြယ္ပါတယ္။ အလုပ္မလြယ္ပါ။
တစ္ဖက္က တစ္ဖက္ကို အျပတ္အသတ္ေျခမႈန္းႏိုင္လိုက္ရင္ ဒီသံသရာႀကီးရပ္သြားမယ္လို႔ လူၿပိန္းေတြး ေတြးလို႔ရႏိုင္စေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အႏိုင္ရသြားတဲ့ဘက္ကလည္း ရႈံးတဲ့လူက ျပန္ၿပီးလက္စားေခ်မွာကိုေတြးၿပီး တထိတ္ထိတ္တလန္႔လန္႔ ေနရဦးမွာပါ။ ကိုယ့္လုံၿခံဳေရးအတြက္ တစ္ဖက္ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနရဦးမယ္ မဟုတ္ပါလား။ ဘယ္သူပဲႏိုင္ႏိုင္ အေၾကာက္တရားကိုေတာ့ အရႈံးေပးထားရပါဦးမယ္။ အေၾကာက္တရားမကင္းသေရြ႕ ဘယ္မွာစစ္ပြဲကင္းႏိုင္ပါဦးမလဲ။ တစ္ေန႔ေန႔တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ တိုက္ပြဲေတြ ျပန္ေပၚလာပါဦးမယ္။

တစ္ဖက္ဖက္က သတၱိရွိျပလိုက္မွဘဲ ဒီစစ္ပြဲေတြ ရပ္ပါလိမ့္မယ္။ အေၾကာက္တရားေၾကာင့္ ရန္ေစာင္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ေရွ႕မွာ မေၾကာက္မရြံ႕ဘဲ ေအးေအးေဆးေဆးေနျပလိုက္ရင္ ရန္ပြဲဆိုတာ ျဖစ္လာစရာ အေၾကာင္းမရွိေတာ့ပါ။ တစ္ဖက္သားကို လက္နက္ေတြမကိုင္ဖို႔ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ႀကံဳးေအာ္ေနမယ့္အစား ကိုယ့္လက္နက္ကို ေဘးပစ္ခ်ၿပီး သတၱိ္ရွိရွိ ေနျပလိုက္ရင္ အေႏွးနဲ႔အျမန္ဆိုသလို စစ္ပြဲေတြ ရပ္ကုန္ပါလိမ့္မယ္။ တစ္ဖက္ကို မေၾကာက္ရေတာ့ရင္ ကိုင္ထားတဲ့လက္နက္ေတြက ဘာမ်ားအဓိပၸာယ္ရွိပါဦးမလဲ။ ေၾကာက္လြန္းလို႔ကိုင္ထားရတဲ့ လက္နက္ေတြဟာ မေၾကာက္ရေတာ့တဲ့အခ်ိန္၊ ကိုယ္သတၱိရွိလာတဲ့ အခ်ိန္မွာ အသံုးမလိုေတာ့ပါ။ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ စားရမယ့္၊ သံုးရမယ့္၊ ဖြံ႕ၿဖဳိးမႈအတြက္ ရင္းႏွီးရမယ့္ ေငြေၾကးေတြကို လူသတ္လက္နက္ေတြအတြက္ ဘယ္သူကမ်ား အကုန္ခံခ်င္ၾကပါလိမ့္မလဲ။ လူသတ္လက္နက္ႀကီးကို ဖက္တြယ္ၿပီး ဘယ္သူကမ်ား ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနႏိုင္ပါလိမ့္မလဲ။ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ မေၾကာက္ၾကေတာ့တဲ့၊ မေၾကာက္ရေတာ့တဲ့ အခ်ိန္ေရာက္ရင္ အဲဒီေငြေတြဟာ အားလံုးရဲ႕ဘ၀ေတြအတြက္ အေကာင္းဆံုးအေထာက္အပ့့ံေတြျဖစ္လာမွာ ေသခ်ာေနတယ္ မဟုတ္ပါလား။

အေၾကာက္တရားကေန လြတ္ကင္းဖို႔ဆိုတာ အေျပာလြယ္သေလာက္ အလုပ္ခက္တယ္လို႔ ဆိုႏုိင္ေပမယ့္ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ေတာ့ ေကာက္ခ်က္ခ်လို႔မရပါ။ တကယ္ျဖစ္ခ်င္ တကယ္လုပ္ အဟုတ္ျဖစ္ရမွာ ေသခ်ာေနတဲ့ ေလာကႀကီးျဖစ္တာမို႔ တစ္ဖက္စီကသာ လံုေလာက္တဲ့သတၱိနဲ႔ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ စြန္႔စြန္႔စားစားရွိၾကရင္ ဒီေန႔ကမၻာေပၚမွာ ရွိသမွ် စစ္ပြဲေတြ အားလံုးနိဂုံးခ်ဳပ္ၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးခ်ဳိးသိမ္းငွက္ရဲ႕ ေတာင္ပံခတ္သံေတြကို ေနရာတိုင္းမွာ ၾကားလာရမွာျဖစ္ေၾကာင္း ထပ္ေလာင္းၿပီး အသိေပးခ်င္ပါေတာ့တယ္။               ။

မၾကာခင္ေရာက္လာေတာ့မယ့္ ၂၀၁၂ ႏွစ္သစ္မွာ လူအားလံုးရဲ႕ အေၾကာက္တရားေတြ ကင္းစင္ပေပ်ာက္ၿပီး သာယာၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ ေလာကလူ႕ေဘာင္သစ္ကို အတူတကြ လက္တြဲေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္ၾကဖို႔ ၀ိုင္း၀န္းဆုမြန္ေႃခြၾကပါစို႔ . . .

Tuesday 20 December 2011

ခရစ္စမတ္နဲ႔ ႏွစ္ကူးမွာ . . . ( တက္ဂ္ပို႔စ္ )

ရာသီေအးေအးမွာ အသာတၾကည္ေကြးရင္း
စာစီေရးဖို႔ ပ်င္းေၾကာဆြဲေနပါတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ဇိမ္တည္ေနတာကို မျမင္ရက္၊ မၾကည့္ႏိုင္ပါတဲ့ ရို႕စ္ က တဂ္စာတစ္ပုဒ္နဲ႔ လႈပ္ႏႈိးလာပါတယ္။ တဂ္စာေတြဟာ ဘေလာ့ရြာမွာပဲ ေတြ႕ရတဲ့ ခ်စ္စရာေမတၱာလက္ေဆာင္ေတြျဖစ္တာမို႔ ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာေရးေလ့ရွိပါရဲ႕။ ဒါေၾကာင့္ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း စာေရးျဖစ္ေပမယ့္ ဘေလာ့ဂ္ေပၚတင္ရမွာရြံ႕ေနတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ကို “ သူေတာ္ေကာင္း၊ နတ္ေကာင္းေစာင္မ ” ဆိုတဲ့ စကားအတိုင္း ( စတည္ကတည္းက အၿပတ္ယူထားမွ ) ဆိုက္ဆိုက္ၿမဳိက္ၿမိဳက္ေရာက္လာတဲ့ အႏွီတဂ္စာကို ေအာက္ပါအတိုင္း ၿမဳိင္ၿမဳိင္ဆိုင္ဆိုင္ ေရးခ်လိုက္ပါသတတ္။

ရုိ႕စ္ရဲ႕ တဂ္စာက တစ္မ်ဳိးပါ။ ေခါင္းစဥ္တစ္ခုတည္ေပးၿပီး ေရးခိုင္းတာမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ ေမးခြန္းေတြေျဖရပါမယ္တဲ့။  
( သူကိုယ္တိုင္က်ေတာ့ ေျဖမထားပါ။ အေတာ္တရားတဲ့ ကေလးမ ) ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရရင္ ေမးခြန္းမ်ားမ်ားျမင္လိုက္ရင္ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ မ်က္ခံုးခပ္လႈပ္လႈပ္ရယ္ပါ။ ေဆးေက်ာင္းကို စေရာက္ကာစက စိတ္ပညာေရးေျဖေမးခြန္းေပါင္း ၃၂၀ ကို ၂ နာရီအတြင္း ေျဖရတဲ့စာေမးပြဲမွာ ဖုန္းခနဲျမည္ေအာင္က်ၿပီးကတည္းက ေမးခြန္းေတြ တသီတတန္းႀကီးျမင္ရရင္ ဖ်ားခ်င္သလိုလို ျဖစ္လာတတ္တာ ဒီေန႔အထိလို႔ ဆိုရမယ္ထင္ပါရဲ႕။ စိတ္ပညာေရးေျဖမွာက အမွတ္နည္းရင္လည္း က်သလို၊ ဂုဏ္ထူးထြက္ရင္လည္း က်တတ္ပါသတဲ့။ အဲဒီစာေမးပြဲမွာ ဂုဏ္ထူးနဲ႔က်ခဲ့ေပမယ့္ ( အမွတ္နည္းလို႔က်တာထက္ေတာ့ ၾကားလို႔ေကာင္းသပ ) အခုေမးခြန္းေတြမွာေတာ့ ေပးမွတ္၊ ေအာင္မွတ္၊ ဂုဏ္ထူးမွတ္ သတ္မွတ္မထားတာေၾကာင့္ မ်က္စိစံုမွိတ္ၿပီး ေျဖလိုက္ရမွာပါ။

ကိုင္း…တဂ္စာတစ္ျဖစ္လဲ တဂ္ေမးခြန္းေတြကို အေၾကာင္းညီညြတ္ေအာင္ ႏွာေခါင္းဆီဆြတ္ၿပီး ေျဖလိုက္ပါၿပီ။ ေဘာင္းဘီ၀တ္ၿပီး ဖတ္ၾကေလကုန္ …

http://4.bp.blogspot.com/_FJ1ycxNG1gU/SVRNTIUdXYI/AAAAAAAAAAc/i81ILSkP9vw/s320/X-Mas19.gif

♥ ခရစ္စမတ္ ေရာက္ခါနီးရင္ စိတ္လႈပ္ရွား ေပ်ာ္ရႊင္မိပါသလား။
ဟုတ္ကဲ့။ စိတ္လႈပ္ရွားသပ။ စိတ္တင္မကဘဲ ပိုက္ဆံအိတ္ပါ လႈပ္ရွားေပသေပါ့ ဗ်ာတို႔ရယ္ ( ကဖိုးေငြ၏ ေလသံကို အတုခိုးၿပီးေရးသည္ )။ အိမ္ရွင္မက ခရစ္ယာန္၊ ဦးဟန္ၾကည္က ဗုဒၶဘာသာ၀င္ျဖစ္တာမို႔ သူ႕ပြဲကိုယ့္ပြဲကို အျပန္အလွန္ အသိအမွတ္ျပဳၾကရတာကလား။ ဒီအခ်ိန္၊ ဒီကာလ ေရာက္ၿပီဆိုမွျဖင့္ ခရစ္စမတ္လက္ေဆာင္ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ အိမ္ရွင္မအတြက္ မ်က္ႏွာလုပ္ဖို႔ မဟာ့မဟာ အခြင့္အလမ္းႀကီး ရေတာ့တာကိုး။ ကိုယ့္အိမ္ရွင္မကို ကိုယ္ျပန္ၿပီး လက္ေဆာင္ေပးရတာ ကိုယ့္အိတ္ထဲကိုျပန္ဖိတ္တဲ့ကိစၥျဖစ္တာမို႔ စိတ္မလႈပ္ရွားပဲ ေနပါရိုးလား။

♥  ကိုယ့္ရဲ႕ အိမ္ကို ခရစ္စမတ္ သစ္ပင္၊ decoration ornaments မ်ားနဲ႔ အလွဆင္ေလ့ ရွိပါသလား။
အိမ္ရွင္မကေတာ့ ခရစ္စမတ္သစ္ပင္ေတြ၊ ၾကယ္ေတြ၊ မီးလံုးေတြနဲ႔ အလွဆင္ခ်င္ဟန္တူရဲ႕။ ထင္းရွဴးပင္ေပါတဲ့ေဒသမွာ ခရစ္စမတ္သစ္ပင္ကို အလကားမတ္တင္းရႏိုင္ေပမယ့္ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ေဒသမွာ ထင္းရွဴးပင္အသာထားဦး လက္ေမာင္းလံုးေလာက္ သစ္ပင္ကိုေတာင္ ခြဲစိတ္ျဖတ္ေတာက္ၿပီး ပရိေဘာဂလုပ္ပစ္ၾကတာမို႔ ခရစ္စမတ္သစ္ပင္ အတုကိုပဲ သံုးၾကရပါရဲ႕။ အတုဆိုတာ အစစ္ထက္ေစ်းပိုႀကီးရုိးထံုးစံရွိျပန္တာမို႔ တစ္ေတာင္ထြာေလာက္ပဲျမင့္တဲ့ အႏွီပလတ္စတစ္ထင္းရွဴးပင္ ပိစိေကြးေလးတစ္ပင္ကိုေတာင္မွ ျမန္မာက်ပ္ေငြ ၃ ေသာင္းေလာက္ေပးရတဲ့အျပင္ လက္ေဆာင္ေတြဘာေတြ ခ်ိတ္ရဆြဲရ၊ မီးအလွေတြပါ ဆင္ရသရရင္ ဖြတ္ကလိဒဂၤါးေပါင္းမ်ားစြာ ပလံုစြပ္ျဖစ္မွာမို႔ ေပသီးေခါက္ပါရဂူ အိမ္ရွင္မခမ်ာ ဆိုင္မွာသြားသြားၾကည့္ၿပီး အာသာေျဖရွာပါသတဲ့။ ( ဒီႏွစ္ေတာ့ အိမ္ရွင္မကို မ်က္ႏွာလုပ္ဖို႔ သစ္ပင္ႀကီးႀကီးတစ္ပင္ေလာက္ surprise ၀ယ္ေပးဖို႔ ဦးဟန္ၾကည္ ႀကံစည္ေနပါေၾကာင္း )

♥ ႏွင္းေတြ ေအးခဲေနတ့ဲ ေနရာကို သြားေရာက္လည္ပတ္ခ်င္ပါသလား။ တကယ္လို႔ ႏွင္းေတြႀကားမွာ လက္ရွိေနထိုင္ေနရင္ ႏွင္းမပါတ့ဲ ခရစ္စမတ္နဲ႔ ႏွင္းျဖဴျဖဴေတြ က်ေရာက္ေနတ့ဲ ခရစ္စမတ္ ဘယ္အရာကို ပိုႏွစ္သက္မိလဲ (ေရြးခ်ယ္ခြင့္ ရွိမယ္ဆိုရင္ေပါ့)။
ႏွင္းေတြခဲေနတဲ့ေနရာကို သြားလည္ခ်င္သေပါ့ကြယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနေတာ့မေနခ်င္ေပါင္။ မနက္ေစာေစာ ကိုယ့္အိမ္ေရွ႕က ႏွင္းထုကို ေဂၚျပားနဲ႔က်ဳံးရမယ့္ အေရးက အင္မတန္မွ စိတ္ညစ္စရာ ေကာင္းတန္ရဲ႕။ ႏွင္းေတြဗြက္ေပါက္ၿပီး ညစ္ထပ္ထပ္အေရာင္ျဖစ္သြားရင္လည္း အေတာ့္ကို စိတ္ပ်က္ဖို႔ေကာင္းတာကလား။ ေရငန္ေသာက္ ျမက္ေျခာက္စားတဲ့ အညာသား ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ ႏွင္းက်တာ၊ မက်တာအပထားလို႔ ဖြတ္ကလိဒဂၤါးမ်ားမ်ားရတဲ့ ေဒသမ်ဳိးကို ပိုၿပီးအာသီသရွိပါသတဲ့။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ snow flake ေတြ ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနေအာင္က်ၿပီး မီးေရာင္စံုေတြ ထိန္ထိန္ညီး၊ X’mas Carol သံေတြေ၀စည္ေနတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ ခရစ္စမတ္ညတစ္ညေလာက္ကိုေတာ့ တစ္ခါဖူးေလာက္ ႀကံဳဖူးခ်င္သပ။ ( ပါရမီျဖည့္ခ်င္သူမ်ားထံမွ ေလယာဥ္လက္မွတ္ခမ်ားႏွင့္ တည္းခိုစရိတ္မ်ားကို ပက္ပက္စက္စက္ လက္ခံမည္ ျဖစ္ပါေၾကာင္း )

♥ ခရစ္စမတ္ပိတ္ရက္ကို ဘယ္လို ျဖတ္သန္းခ်င္ပါသလဲ။ အ့ဲဒီအခ်ိန္မွာ ခရီးထြက္တတ္ပါသလား။
အႏွီခရစ္စမတ္ဆိုတာ သူတကာေတြအတြက္ မဂၤလာအေပါင္းနဲ႔ ခေညာင္းတ့ဲ ပိတ္ရက္ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ေပမယ့္ ဦးဟန္ၾကည္အတြက္ေတာ့ အစဥ္အလာမေျပာင္းဘဲ ခါးေညာင္းတဲ့ ဖြင့္ရက္ေတြ ျဖစ္ပါရဲ႕။ မနက္ ၈ နာရီကေနေက်ာင္းသြား၊ ေန႔လည္ ၁၂ ကေန ၁ အထိ ထမင္းစားနား၊ ညေန ၄ နာရီမွ ေက်ာင္းလႊတ္၊ ညပိုင္းကို ၅ နာရီကေန ၉ နာရီအထိ ညပိုင္းအခ်ိန္ပို တက္ေနရၿပီး စာသင္ခ်ိန္နဲ႔ တတ္ေျမာက္မႈ ေျပာင္းျပန္အခ်ဳိးက်ေအာင္္ ေျပာင္ေျမာက္လွတဲ့ ဒီဘက္ေဒသက ကေလးေတြ ခရစ္စမတ္ေန႔ တစ္ရက္ေတာ့ ေန႔ေရာညပါ နားရက္ရၾကပါမတဲ့။
( က်န္တဲ့ရက္ေတြကေတာ့ မနက္တစ္ပိုင္းနဲ႔ ညပိုင္းအခ်ိန္ပိုတက္ရမယ္ဆိုပဲ ) အႏွီလို ေန႔တစ္ပိုင္း နားေနၾကရတဲ့ ရေတာင့္ရခဲ ပိတ္ရက္မွာ ဒုတိယႏွစ္၀က္စာ သင္ခန္းစာေတြကို ျပန္ေႏႊးေပးရမယ့္ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ ခရီးထြက္ဖို႔ ေ၀လာေ၀း မနက္ ၅ နာရီခြဲေလာက္ကတည္းကစလို႔ ညပိုင္း ၈ နာရီေလာက္အထိ တစ္ခ်ိန္ၿပီးတစ္ခ်ိန္ အာေပါက္ေအာင္ စာသင္ရပါေၾကာင္း။
( ခရစ္စမတ္အားလပ္ရက္မွာ ခရီးယာယီထြက္ႏိုင္ၾကတဲ့ ဖိုးကံေကာင္း၊ မယ္ကံေကာင္းမ်ားကို မနာလိုရွိလွပါဘိေတာ့ )

♥ ခ်စ္တဲ့ခင္တဲ့သူေတြကို ဘယ္လို လက္ေဆာင္ေလးေတြ ေပးျဖစ္လဲ။
ဒီႏွစ္မွာေတာ့ ခရစ္စမတ္ပြဲေတာ္လာတဲ့ ခ်စ္မိတ္ေဆြေတြကို ေရတိုက္ၿပီး၊ သြားၾကားထိုးတံ ေ၀လႊတ္ဖို႔ စိတ္ကူးထားပါရဲ႕။ ( အျပန္မွာ သြားၾကားထိုးတံေလးေတြ ကိုက္ၿပီးျပန္ၾကေတာ့ အသားဟင္းနဲ႔ေကၽြးလႊတ္လိုက္လို႔ သြားၾကားညပ္ကုန္ၾကတယ္ ထင္စရာေပါ့။ ခရစ္စမတ္ပါတီပြဲကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးႏႊဲခ်င္ၾကကုန္ေသာ ဘေလာ့ဂါ ဘေလာ့ဂီအေပါင္းတို႔ ဦးဟန္ၾကည္နဲ႔ ဆက္သြယ္ၾကကုန္ )။ ခင္တဲ့သူေတြကိုေတာ့ လက္ေဆာင္မေပးပါရေစနဲ႔လား မေရႊရိုစ့္ရယ္။ ဒီေလာက္မိတ္ေဆြေတြ မ်ားေနမင့္ဟာ။ ရွိစုမယ့္စု စည္းစိမ္ေလးပါ ျပဳတ္ျပဳတ္ျပဳန္းရေခ်ရဲ႕။ ခ်စ္တဲ့သူကိုေတာ့ လက္ေဆာင္ေပးရေပသေပါ့။ ( မေပးလို႔ ဘယ္ရလိမ့္တုန္း၊ နဂါးမ်က္ေစာင္းထက္ ပါ၀ါပိုမ်ားတဲ့ အိမ္ရွင္မမ်က္ေစာင္းနဲ႔တိုးရင္ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ ေဘာ္ေငြေရာင္ဆံေကသာေတြ ေျပာင္တလင္းခါရေခ်ရဲ႕။ ) ဘယ္လိုလက္ေဆာင္မ်ဳိးေပးသလဲဆိုရရင္ျဖင့္ ထံုးစံအတိုင္း မဒမ္ဟန္ၾကည္ အႀကဳိက္ဆံုးပစၥည္းေတြကို တန္းစီစာရင္းျပဳစုၾကည့္ၿပီး ေစ်းအႀကီးဆံုးအရာကို ေရြးၿပီး၀ယ္ေပးရေပသေပါ့။ ( ဒီရက္မ်ဳိးမွ မ်က္ႏွာမရရင္ တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး မ်က္ႏွာရဖို႔လမ္းမျမင္ဘူး မဟုတ္လား။ ဗယ္လင္တိုင္းမွာ အျမန္အစားထိုးရင္ေတာင္ သံုးေလးရက္ေလာက္ကေတာ့ အေကာက္ေတာ္ျဖည္ရတာနဲ႔တင္ ဖတ္ဖတ္ေမာရခ်ိမ့္။ )

♥ ခရစ္စမတ္မွာ အမွတ္တရေလးေတြ ရွိခဲ့ဖူးရင္ ေျပာျပေပးပါ။
မိဘအိမ္မွာေနတဲ့အခ်ိန္ကေတာ့ ခရစ္စမတ္က ကိုယ္နဲ႔ဘယ္ဆိုင္လိမ့္တုန္း။  အိမ္ရွင္မနဲ႔ ေတြ႕မွပဲ ခရစ္စမတ္နဲ႔ ဦးဟန္ၾကည္ နဖူးေတြ႕ဒူးေတြ႕ ေတြ႕ရေတာ့ရဲ႕။ အိမ္ေထာင္သက္ပဲ ကိုးႏွစ္ထဲ၀င္လာမင့္ဟာ ခရစ္စမတ္အမွတ္တရေပါင္းက တစ္ၿပံဳတစ္မႀကီး ရွိေပသေပါ့။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၆ ႏွစ္က ခရစ္စမတ္ညမွာ တပည့္ေတြနဲ႔ ထမင္းခ်က္ၿပီး စားျဖစ္ၾကတာေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ ရွိလွပါရဲ႕။ ( ခရစ္စမတ္ အမွတ္တရေတြကို ပို႔စ္တစ္ခုေရးဖို႔ စဥ္းစားမိတာေၾကာင့္ ေမးခြန္းထဲမွာ ထည့္မေျဖလိုက္တာ သည္းခံၾကကုန္ )


ရို႕စ္ရဲ႕ေမးခြန္းေတြက ေနာက္ဆက္တြဲ က်န္ပါေသးတယ္။
ဒီေမးခြန္းေတြကေတာ့ ႏွစ္သစ္ကူးေမးခြန္းေတြပဲ ျဖစ္ပါသတဲ့။ ေက်ာင္းသားေတြကို ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ႏွိပ္စက္ေလ့ရွိတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ အခုမွပဲ ေကာင္းေကာင္းႀကီး ၀ဋ္လည္ပါေရာလား။ ေမးခြန္းေတြကလည္း လူႀကီးေတြ အေျဖရၾကပ္လွေခ်ရဲ႕။ ကိုင္း … ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္…ခ်ဲလက္စနဲ႔ ဆက္ၿပီးခ်ဲၾကဦးစို႔ရဲ႕ …

http://glittermagic.files.wordpress.com/2011/01/happy-new-year.gif

♥ ႏွစ္သစ္ အႀကိဳညမွာ ဘယ္သူေတြနဲ႔ အတူတူ ရွိေနခ်င္ပါသလဲ။
ေမးရက္ပါေပ့ကြယ္။ ေမးခြန္းသဘာ၀ကိုေလ့လာၾကည့္ရင္ အႏီွေမးခြန္းက “ ေခၚေမးခြန္း ” ျဖစ္ေနသကိုး။ ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ “ ေရွးအထက္က၊ အသက္အသြင္၊ ငါခ်စ္ခင္တဲ့၊ ၾကင္သည္းအူ ” အိမ္ရွင္မနဲ႔အတူ မန္ယူပြဲေလးတစ္ပြဲေလာက္ထိုင္ၾကည့္ေနခ်င္သပ။ တဂ္စာေရးရမယ့္ က်န္ပုဂၢဳိလ္မ်ားလည္း ကိုယ္သန္ရာသန္ရာ ေျဖၾကေလကုန္။

♥ New Year Eve မွာ countdown ျပဳလုပ္ေလ့ ရွိသလား။ အမွတ္တရမ်ား ရွိခ့ဲရင္ ေျပာျပေပးပါ။
ဦးဟန္ၾကည္သည္ မည္သည့္အခါကမွ်  ႏွစ္သစ္ကူး countdown မလုပ္ခဲ့ဖူးခဲ့ေလရာ အမွတ္တရလည္း မရွိခဲ့ပါေလ ( ဤကား သူႀကီးမင္း ကိုကိုေမာင္၏ ေလသံ )။ မ်ားေသာအားျဖင့္ လဆန္းတစ္ရက္ေန႔မွာ ေျဖေလ့ရွိတဲ့ လပတ္စာေမးပြဲအတြက္ ေမးခြန္းေတြထုတ္ရင္း၊ အေျဖလႊာေတြျပင္ဆင္ရင္း သူ႔ႏွစ္သစ္က သူ႔ဖာသာ ကူးသြားပါေလရဲ႕။ ႏွစ္သစ္တစ္ခါကူးတိုင္း အသက္တစ္ႏွစ္ႀကီးလာျပန္တာမို႔ အႏွီႏွစ္သစ္ကို သူ႕စရိတ္နဲ႔သူ လႊတ္ထားလိုက္တာ ေကာင္းရဲ႕မဟုတ္ပါလား။ ( ႏွစ္သစ္မွာ အခ်စ္စစ္နဲ႔ေပ်ာ္တဲ့အခ်ိန္ေတြကလည္း ကုန္လြန္ခဲ့ၿပီေကာ )
 
♥ ႏွစ္သစ္ကို ကုန္ဆုံးေစခ်င္တ့ဲ ေနရာသီးသန္႔မ်ိဳး ရွိပါသလား။ အလည္အပတ္ အစီအစဥ္ ရွိ၊ မရွိ ေဖာ္ျပေပးပါ။
 စာမသင္ရ၊ ေက်ာင္းသားေတြကို မျမင္ရရင္ ဖ်ားခ်င္၊ နာခ်င္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ အင္တိုက္အားတိုက္ႀကဳိးစားၾကမယ့္ ခ်စ္စရာတပည့္ေတြရွိတဲ့ ေနရာမ်ဳိးမွာပဲ ႏွစ္သစ္ေရာ ႏွစ္ေဟာင္းပါမက်န္ ကုန္ဆံုးခ်င္သပ။ ႏွစ္သစ္ကူးတစ္ရက္ေန႔မွာ ေျဖမယ့္ လပတ္စာေမးပြဲမွာ တပည့္ေတြ ရမွတ္ေကာင္းေကာင္းထြက္ေအာင္ ေျဖႏိုင္ၾကရင္ပဲ စိတ္ကူးထဲမွာတင္ သုခဘံုကို ေရာက္ေနမင့္ဟာ အလည္အပတ္ခရီးနဲ႔ သီးသန္႔ေနရာ ဘယ္လိုလိမ့္မလဲ။

♥ ႏွစ္သစ္မွာ New Year Resolution အေနနဲ႔ ဘာေတြ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ျပီး အေကာင္အထည္ ေဖာ္တတ္ပါသလဲ။
သူ႕ဖာသာကူးသြားတဲ့ ႏွစ္သစ္ကူးကို သတိေတာင္မထားမိတတ္တာေၾကာင့္ ဘာ resolution မွ မလုပ္ျဖစ္၊ ဘာဆံုးျဖတ္ခ်က္မွ မခ်ျဖစ္တာေတာ့ ေသခ်ာပါရဲ႕။ မနက္မိုးလင္းလို႔ မ်က္စိနွစ္လံုးပြင့္တာနဲ႔ “ ဒီေန႔ အေကာင္းဆံုးႀကဳိးစားမယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကို အေကာင္းဆံုး သင္ၾကားမႈေပးမယ္ ” လို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ရိုးထံုးစံရွိတာေၾကာင့္္ အႏွီႏွစ္ကူးက်မွ တကူးတက ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မခ်ေတာ့ပါ။ ရို႕စ္ေျမွာက္ေပးလို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ရရင္ျဖင့္ ဒီႏွစ္အတြင္းမွာ Land Cruiser သံုးစင္းနဲ႔ Marcedes ငါးစင္းေလာက္ ပိုင္ရမယ္္လို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ရုံပါပဲ။

♥ ႏွစ္တစ္ႏွစ္ ကုန္ဆုံးသြားတ့ဲ အေပၚ လြမ္းေမာတသတာမ်ိဳး၊ အခ်ိန္ မကုန္ေစခ်င္တာမ်ိဳး ရွိတတ္ပါသလား။
ႏွစ္သစ္ကူးမွာ ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔ကိုယ္ ယားလို႔ေတာင္မွ မကုတ္အားတာေၾကာင့္ ကုန္သြားတာေတြကိုလည္း မႏွေျမာသလို မေရာက္ေသးတာႀကီးကုိလည္း ရင္မခုန္မိရိုး အမွန္ပါ။ သူ႕ဖာသာ သြားခ်င္သလိုသြား၊ ကုန္ခ်င္သလို ကုန္မယ့္ အႏီွီအခ်ိန္ယႏၱယားႀကီးကို ရပ္ထားလို႔မွ မရတာကလား။ ရပ္လို႔မ်ားရခဲ့ရင္ျဖင့္လည္း တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားအရြယ္ အသက္ ၂၀ ေလာက္ကတည္းက တစ္ခါတည္း အၿပီးရပ္ထားလိုက္ၿပီေပါ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏွစ္တစ္ႏွစ္ေတာ့ ကုန္သြားၿပီ၊ ဦးဟန္ၾကည္လည္း အသက္တစ္ႏွစ္ႀကီးျပန္ၿပီ၊ ဒါေပမယ့္ ဂိမ္းေဘာမဆိုက္ေသးဘူး၊ တစ္ႏွစ္တာ အေတြ႕အႀကံဳေတြလည္း ရခဲ့ၿပီ၊ လာမယ့္ႏွစ္မွာ ဆံပင္ေတြပိုၿပီး ေငြေရာင္လက္လာဦးမယ္လို႔ေတာ့ တစ္ခါတစ္ခါ ေတြးၿပီးေပ်ာ္ပါေၾကာင္း။

♥ ႏွစ္သစ္ေရာက္ရင္ ေဆြမ်ိဳး၊ မိတ္ေဆြေတြကို ပို႔စ္စကဒ္မ်ား၊ e-card မ်ားႏွင့္ ႏႈတ္ခြန္းဆက္တာမ်ိဳး ရွိပါသလား။
ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ေရႊျပည္ႀကီးမွာ အႏွီလိုစိတ္ကူးမ်ုဳိး ေယာင္လို႔ေတာင္မွ မကူးရဲပါေၾကာင္း။ စာပို႔ဌာနရဲ႕ အလုပ္ေလးစားမႈေၾကာင့္ ႏို၀င္ဘာလဆန္းေလာက္က ႀကဳိတင္ၿပီး ႏွစ္ကူးပို႔စ္ကဒ္ပို႔ထားမွ ႏွစ္ကူးေလာက္မွာ လိုရာေရာက္မွာ ေသခ်ာေနပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ႏို၀င္ဘာမွာ ႏွစ္ကူးကဒ္ေတြကလည္း ဆိုင္ေပၚမွာ တင္မေရာင္းတာေၾကာင့္ ဆင္ေျခေကာင္းေကာင္းနဲ႔ တစ္ခါမွ မပို႔ျဖစ္တာ ေသခ်ာပါရဲ႕။ e-card ပို႔ဖို႔ဆိုတာကလည္း အင္တာနက္မရွိတဲ့ ေတာနယ္ေတြက ေဆြမ်ဳိးေတြအတြက္ ဘယ္လိုလုပ္ျဖစ္နုိင္လိမ့္တုန္း။ ေသခ်ာေပါက္ေရာက္ခ်င္ရင္ေတာ့ လူကိုယ္တိုင္သြားပို႔ရမယ့္ကိန္း ျဖစ္တာမို႔ အႏွီအလုပ္မ်ဳိးကို လူျဖစ္ကတည္းက တစ္ခါမွ မလုပ္ဖူးပါေၾကာင္း။

♥ ထပ္ျပီး ျဖည္႔စြက္ ေရးခ်င္တာက....။
၁၉၈၉ ခုႏွစ္ေလာက္မွာ ဌာနဆိုင္ရာ၀န္ထမ္းေတြကို သက္ဆိုင္ရာက ေမးခြန္း ၃၀ ေက်ာ္ပါတဲ့ စာရြက္ေတြထုတ္ေပးၿပီး အေျဖခိုင္းပါတယ္။ အဲဒီေမးခြန္းေတြကလည္း အေတာ္ကိုေျပာင္ေျမာက္တဲ့ေမးခြန္းေတြျဖစ္တာမို႔ မိတ္ေဆြအရာရွိ၊ အရာခံေတြ၊ စာေရး၊ စာခ်ီေတြ တသီတတန္းႀကီး တာ၀န္ကေန ရပ္စဲခံၾကရပါေရာလား။ ( အထုတ္ခံရတယ္လို႔ေျပာရင္ ဘယ္ေကာင္းမလဲ ) ဒီေမးခြန္းေတြမွာေတာ့ အဲဒီလို နည္းဗ်ဴဟာဆင္ထားတာမ်ုဳိးမပါတာေၾကာင့္လည္း ေက်ာင္းသားတစ္သိုက္ သူရို႕သင္ခန္းစာေတြနဲ႔ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ၿပီး အလုပ္မ်ားေနတုန္းမွာ စိတ္ေအးလက္ေအး ေျဖလိုက္ပါေၾကာင္း။        

Sunday 18 December 2011

ပါ၀ါ = လက္နက္ ? ပညာ ?

တိုင္းျပည္မၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့အခ်ိန္မွာ လက္နက္ရွိသူမွာ ပါ၀ါရွိတယ္…

http://image.shutterstock.com/display_pic_with_logo/52543/52543,1126393354,6/stock-photo-a-massive-pile-of-guns-mostly-ak-style-rifles-545040.jpg

တိုင္းျပည္ၿငိမ္းခ်မ္းလာရင္ ပညာရွိသူမွာ ပါ၀ါရွိတယ္…

 http://www.setoyaki.net/wp-content/uploads/2011/08/free-money-for-education.jpg

ဦးဟန္ၾကည္တို႔တိုင္းျပည္က ပညာတတ္လူငယ္ေတြမွာ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အားနည္းခ်က္ေတြ ရွိေနခဲ့တာၾကာပါၿပီ။

တျခားႏိုင္ငံက ပညာရွင္ေတြနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္လိုက္ရင္ အခြင့္အေရးပိုင္း ၀င္ေငြပိုင္း တန္ဖိုးထားခံရမႈအပိုင္းေတြမွာ အစစအရာရာ ခ်ဳိ႕တဲ့ေနျပန္တာမို႔ စိတ္ပ်က္အားငယ္မယ္ဆိုလည္း အားငယ္စရာပါ။ အဆိုးတကာ့အဆိုးဆံုးကေတာ့ အေရးပါသေလာက္ အရာမေရာက္ၾကျခင္း ပါ။ ပညာရွင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ အေရးပါမႈအခန္းက႑ကို အမ်ားက လက္ခံလာၾကၿပီျဖစ္ေပမယ့္ ပညာရွင္ေတြရဲ႕ အရာေရာက္မႈအခန္းက႑ကေတာ့ မွိန္ေဖ်ာ့ေနဆဲပဲ ရွိေနပါေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ပညာရွင္ေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ ပညာကို ထိထိေရာက္ေရာက္ အသံုးခ်ႏိုင္ၾကမယ့္ ျပည္ပတိုင္းျပည္ေတြမွာ အလုပ္လုပ္ေနၾကရပါတယ္။ ပညာတတ္ၿပီးသား ေခတ္လူငယ္ေတြအတြက္ သူတို႔ရဲ႕ပညာကို တန္ဖိုးရွိရွိသံုးႏိုင္မယ့္ ေနရာေတြမွာ အထိုက္အေလ်ာက္ေနရာရေအာင္ ႀကဳိးစားႏိုင္ၾကေပမယ့္ ပညာမတတ္ၾကေသးတဲ့ လူငယ္ေတြမွာေတာ့ အျမင္မွား၊ အယူအဆမွားေတြေၾကာင့္ ပညာရဲ႕ တန္ဖိုးကို အထင္ေသးကုန္ၾကတာ၊ ပညာတတ္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္ေတြ ေလ်ာ့နည္းလာေနၾကတာ မျမင္ခ်င့္အဆံုး ျမင္ေနရပါေတာ့တယ္။

လက္ရွိကိုယ့္တိုင္းျပည္ရဲ႕ အေနအထားအရ ပညာရွင္ေတြကို ထိုက္သင့္သေလာက္ ေနရာမေပးႏိုင္ေသးတဲ့ အခ်က္တစ္ခုတည္းနဲ႔ ပညာေရးကို ဥေပကၡာျပဳဖို႔ စိတ္ကူးရင္ မွားပါလိမ့္မယ္။
ပညာရွင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ တန္ဖိုးဟာ ေနရာ၊ ေဒသကိုလုိက္ၿပီး ေျပာင္းလဲေလ့ရွိတာကို ေမ့ထားလို႔မရပါ။ ဒီအခ်က္ကို လူငယ္ေတြသေဘာေပါက္ေစဖို႔ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္နဲ႔ ဥဒါဟရုဏ္ေဆာင္ရပါလိမ့္မယ္။ တစ္ခါက အမႈိက္ေကာက္တဲ့ကေလးတစ္ေယာက္ဟာ အမႈိက္ပံုတစ္ပံုကိုေမႊရင္းက အေရာင္လက္ေနတဲ့ ေက်ာက္ခဲေလးတစ္ခုကို ေကာက္ရပါသတဲ့။ ဘာေက်ာက္မွန္းမသိေပမယ့္ တန္ဖိုးရွိမယ္လို႔ ခန္႔မွန္းႏိုင္တာမို႔ ကေလးကလည္း အဲဒီေက်ာက္ကေလးကို ေကာက္ယူၿပီး ထြက္လာခဲ့ပါေလေရာ။ လမ္းမွာ ဆုိုက္ကားသမားတစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႕တဲ့အခါ ဆို္က္ကားသမားက အဲဒီေက်ာက္ကို ေငြ ၁၀ ေပးၿပီး ၀ယ္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေက်ာက္ကေလးဟာ အမႈိက္ေကာက္တဲ့ ကေလးရဲ႕ လက္ထဲမွာ တန္ဖိုး ၁၀ ရွိသြားပါၿပီ။

ဆိုက္ကားသမားကလည္း အဲဒီေက်ာက္ကို ကုန္စံုဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ သြားျပၿပီးေရာင္းတဲ့အခါ ဆိုင္ရွင္က ၁၀၀ နဲ႔ ၀ယ္လို္္က္ပါသတဲ့။ ဆိုက္ကားသမားလက္ထဲမွာ ေက်ာက္တန္ဖိုးက ၁၀၀ ျဖစ္လာပါၿပီ။ ကုန္စံုဆိုင္ရွင္က ေက်ာက္ပြဲစားဆီမွာ ေက်ာက္ကိုေရာင္းလိုက္ျပန္ေတာ့ ၁သိန္းရပါေလေရာ။ ဆိုင္ရွင္ရဲ႕လက္ထဲမွာ ေက်ာက္တန္ဖိုးက ၁ သိန္းျဖစ္လာၿပီေပါ့။ ေက်ာက္ပြဲစားက အဲဒီစိန္ရိုင္းတံုးေက်ာက္ကေလးကို က်က်နနေသြး၊ အေရာင္တင္ၿပီး ေစ်းကြက္မွာေရာင္းလိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ သိန္းရာေက်ာ္တန္သြားပါေတာ့တယ္။

အထက္က ဥပမာမွာ ေက်ာက္ရဲ႕တန္ဖိုးက တန္ဖိုးသတ္မွတ္မႈ၊ တန္ဖိုးသတ္မွတ္မႈေပၚမူတည္ၿပီး အဆင့္ဆင့္ေျပာင္းလဲသြားတာ ေတြ႕ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ တန္ဖိုးသတ္မွတ္ခ်က္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စိတ္ပ်က္ေနစရာ မလိုလွပါ။ တန္ဖိုးဆိုတာ သတ္မွတ္သူနဲ႔ပဲ ဆုိင္တာမဟုတ္ပါလား။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က စိန္ျဖစ္ေနဖို႔က အေရးအႀကီးဆံုးပါ။ တန္ဖိုးကိုနားလည္တဲ့ ေနရာမွန္ကို ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ထိုက္တန္တဲ့ တန္ဖိုးရလာမွာ ေသခ်ာေနၿပီးျဖစ္ပါရဲ႕။ ဒါေၾကာင့္လဲ ရွင္ေတာ္ဘုရားက “ ကာလံ၊ ေဒသံ၊ အဂၢံ၊ ဓနံ ” လို႔ ေဟာညြန္ျပေတာ္မူခဲ့တာပါ။

ဦးဟန္ၾကည္တို႔ရဲ႕တုိင္းျပည္မွာ ပညာရွင္ကို ထိုက္သင့္တဲ့ တန္ဖိုးထားမႈမေပးႏိုင္ေသးတာ မျငင္းႏိုင္တဲ့ အခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ရဲ႕ သမိုင္းေၾကာင္းကို ျပန္ၾကည့္ျပန္ရင္လည္း ေျမရွင္ပေဒသရာဇ္စနစ္က အစခ်ီၿပီး ဒီဘက္ေခတ္အထိ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း၊ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ေနခြင့္ထိုင္ခြင့္ရတဲ့ အခ်ိန္ပိုင္းကလည္း အင္မတန္ရွားပါးခဲ့ပါတယ္။ ပေဒသရာဇ္ေခတ္ တစ္ေခတ္လံုး နယ္ေျမလုတိုက္ပြဲ၊ နန္းလုတိုက္ပြဲ၊ ဂုဏ္သိကၡာတိုက္ပြဲေတြနဲ႔ တိုက္ပြဲေပါင္းမ်ားစြာၾကားမွာ လူးကာလွိမ့္ကာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ တိုင္းျပည္ပါ။ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္၊ ဂ်ပန္လက္ေအာက္ေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း တိုင္းျပည္ရဲ႕ လြတ္လပ္ေရးကို အရယူႏိုင္ဖို႔ မဆံုးႏို္င္တဲ့ တိုက္ပြဲေတြ တိုက္ၾကရျပန္ပါေသးတယ္။ လြတ္လပ္ေရးရျပန္ေတာ့လည္း ႏိုင္ငံေရးခံယူခ်က္ေၾကာင့္ ျဖစ္ရတဲ့ စစ္ပြဲေတြနဲ႔ ႀကံဳရျပန္ပါတယ္။ ဒါေတြၿပီးျပန္ေတာ့လည္း လူမ်ဳိးေရး နားလည္မႈလြဲမွားမႈေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ေနခဲ့တဲ့ တိုက္ပြဲေတြက ဒီေန႔အထိ မဆံုးႏိုင္ေသးပါ။ ခပ္ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ တိုက္ပြဲေတြၾကားထဲမွာ မေသရုံတမည္ ရုန္းေနကန္ေနရရွာတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ရဲ႕ တိုင္းျပည္ပဲ ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။

ဒီလိုတိုက္ပြဲေတြၾကားထဲမွာ ဘယ္တိုင္းျပည္မဆို ခြန္အားဗလႀကီးမားတဲ့သူ၊ လက္နက္ရွိတဲ့လူေတြကို ဦးစားေပးၾကရမွာပါ။ လက္နက္ပိုင္တဲ့လူေတြကပဲ တိုင္းျပည္ကို ဦးေဆာင္ၾကမွာပါ။ ကမၻာ့ရာဇ၀င္မွာ ဘယ္တိုင္းျပည္ကိုၾကည့္ၾကည့္ ဒီသေဘာတရားဟာ မလြဲႏိုင္တဲ့ နိယာမတရားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုမွမလုပ္ျပန္ရင္လည္း တိုင္းျပည္ရဲ႕ အခ်ုဳပ္အျခာအာဏာကို ထိန္းသိမ္းဖို႔ ဘယ္မွာျဖစ္ႏိုင္ပါလိမ့္မလဲ။ ဒါေပမယ့္ တိုင္းျပည္ၿငိမ္းခ်မ္းၿပီး တည္ၿငိမ္မႈရလာတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ တိုင္းျပည္ကို ထူေတာင္ဖို႔အေရးမွာ ပညာရွင္ေတြ၊ ပညာတတ္ေတြဟာ အေရးႀကီးပုဂၢဳိလ္ေတြ ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။ ဒီပညာတတ္ေတြဟာ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အေရးႀကီးေနရာဌာနေတြမွာ တာ၀န္ယူခြင့္ ရကိုရလာပါလိမ့္မယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ တည္ၿငိမ္မႈကို တည္ေဆာက္ဖို႔ လက္နက္အင္အားလိုသလို တိုးတက္ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈကို တည္ေဆာက္ဖို႔ ပညာလိုအပ္ေနလို႔ပါ။ ဒီအခ်ိန္ဒီကာလကို ေရာက္မလာဘဲ အလဟႆပ်က္စီးသြားတဲ့ တိုင္းျပည္ရယ္လို႔ ကမၻာ့သမိုင္းမွာေတာင္မရွိခဲ့ဘဲ ဦးဟန္ၾကည္တို႔တိုင္းျပည္က်မွ ပညာတတ္ေတြဟာ အနာဂတ္ကာလေတြအထိ ေအာက္က်ေနာက္က်ေနၾကရမယ္ဆိုတာ လံုး၀ကို မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အေၾကာင္းအရာပဲ မဟုတ္ပါလား။

လက္နက္ေခတ္ႀကီးမွာ လက္နက္ကိုင္သူဟာ အင္အားႀကီးတယ္ဆိုေပမယ့္ လက္နက္ကိုင္ဖို႔ဆိုတာ ပင္ပန္းတႀကီးဖန္တီးယူရတဲ့ အေရးကိစၥမဟုတ္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီကာလမ်ဳိးမွာ ပါ၀ါရဖို႔ဆိုတာ ခဲခဲယဥ္းယဥ္းမဟုတ္ပါ။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အရင္းတည္ၿပီးႀကဳိးစားဖို႔လည္း မလိုပါ။ မိုက္မိုက္ကန္းကန္း လုပ္ရဲတဲ့ သတၱိေလးကို အရင္းတည္၊ လူစုၿပီး လက္နက္ကိုင္ရုံနဲ႔တင္ လုပ္ပိုင္ခြင့္နဲ႔ အာဏာပါ၀ါက ေျပးမလြတ္ႏိုင္တာ ေသခ်ာေနပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ တည္ၿငိမ္မႈရလာတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကာလမွာလိုအပ္တဲ့ ပညာလက္နက္ကိုရဖို႔ဆိုတာကေတာ့ အဲဒီေလာက္ လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႔ မရႏိုင္ပါ။ ထိုက္သင့္တဲ့ ႀကဳိးစားအားထုတ္မႈ၊ အခ်ိန္ကာလ၊ စိတ္ဓာတ္၊ ဇြဲစတာေတြ ရင္းႏွီးျမွဳပ္နံမွ ရႏိုင္ပါရဲ႕။ ဒါတင္မကဘဲ ပညာေရးဟာ တစ္ကုိယ္ရည္ႀကဳိးစားမႈကို အေျခခံထားျပန္တာမို႔ အုပ္စုအားကိုးနဲ႔ ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါးလုပ္ေနရုံနဲ႔လဲ ရႏိုင္တာမဟုတ္ပါ။ လိုအပ္လာခ်ိန္ေရာက္မွ ခ်က္ခ်င္းထလုပ္ယူလို႔လည္း မရႏိုင္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေန႔ဒီအခ်ိန္ကတည္းက ႀကဳိႀကဳိတင္တင္ ႀကဳိးစားထားမွပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါမွလည္း လိုအပ္လာတဲ့ အေျခအေနမွာ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနမယ္ မဟုတ္ပါလား။

http://29.media.tumblr.com/tumblr_lnhm5jOHS31qe6w2qo1_500.jpg

ေခတ္ဆိုတာ ရပ္တန္႔ေနတဲ့အရာမဟုတ္ပါ။ အခ်ိန္ေတြ တျဖည္းျဖည္းန႔ဲကုန္သြားသလို၊ အသက္ေတြ တျဖည္းျဖည္းႀကီးျပင္းလာေနသလို ေခတ္ႀကီးကလည္း ေျပာင္းလဲေနမွာပါ။ ဘယ္အရာမွ အၿမဲဆိုးသြမ္းပ်က္စီးေနတယ္ဆိုတာ မရွိရိုးအမွန္ပါ။ အနိစၥတရားရဲ႕ နိယာမေအာက္မွာ အဆိုးနဲ႔အေကာင္းဟာ တစ္လွည့္စီေနရာရစၿမဲျဖစ္တာေၾကာင့္ ၿငိ္မ္းခ်မ္းလာတဲ့အခ်ိန္လည္း အေႏွးနဲ႔အျမန္ ေရာက္လာပါလိမ့္မယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မျမင္ဖူး၊ မေတြ႕ဖူး၊ ရန္မျဖစ္ဖူးဘဲနဲ႔ အေၾကာင္းမဲ့သက္သက္ သတ္ျဖတ္ေနၾကရတဲ့ လုပ္ရပ္မ်ဳိးကို ဘယ္သူေတြကမ်ား မက္မက္စက္စက္ တစ္သက္လုံုးလုပ္ၾကပါလိမ့္မလဲ။ သူ႕အသက္ကို ကို္ယ္သတ္သလို ကိုယ့္အသက္ကို သူမ်ားသတ္မွာ စိုးရိမ္ေနရတဲ့ ဘ၀မ်ဳိးမွာ ဘယ္လူမ်ဳိး၊ ဘယ္လူတန္းစားကမ်ား ျမတ္ႏိုးပါ့မလဲ။ အေႏွးနဲ႔အျမန္ဆိုသလို ေရာက္လာဦးမယ့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကာလမွာ တိုင္းျပည္ကို ထူေထာင္ဖို႔ ပညာတတ္ေတြကို ေနရာမေပးခ်င္လို႔ လံုး၀မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ အဲဒီအခ်ိန္အခါမ်ဳိးေရာက္ရင္သာ ပညာတတ္ေခတ္လူငယ္ေတြဘက္က ဆင္ေျခဆင္လက္ေတြမေပးၾကဘဲ တုိင္းျပည္အတြက္ လိုအပ္တဲ့ေနရာေတြမွာ အင္တိုက္အားတိုက္ ေနရာ၀င္ယူၿပီး ေရႊႏိုင္ငံရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာကို အျမင့္ဆံုးျမွင့္တင္ဖို႔ အေရးႀကီးလွပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ထိုက္သင့္သေလာက္ ေနရာမေပးႏိုင္ေသးတဲ့၊ ေနရာမရေသးတဲ့ ဒီေန႔အခ်ိန္အခါမွာ ပညာတတ္ျဖစ္ၿပီးတဲ့ လူငယ္ေတြကလည္း ကိုယ့္ပညာ၊ ကိုယ့္သိကၡာကို သူမ်ားသတ္မွတ္ေပးတဲ့ ေစ်းေပၚမူတည္ၿပီး စိတ္ဓာတ္က်၊ စိတ္ညစ္ေနတာမ်ုုဳိး မျဖစ္ေစဘဲ ကိုယ့္တန္ဖိုးကို ကိုယ့္ဖာသာျမွင့္တင္ၿပီး စိတ္ဓာတ္ကို ျမင့္ျမင့္မားမားထားဖို႔၊ ပညာမတတ္ေသးတဲ့လူငယ္ေတြကလည္း မ်က္ေတာင္ေမႊးတဆံုးကိုပဲ မၾကည့္ဘဲ အနာဂတ္အတြက္ အရင္းအႏွီးျဖစ္တဲ့ ပညာေရးကိစၥကို အားသြန္ခြန္စိုက္ႀကဳိးစားဖို႔ တိုက္တြန္းခ်င္ပါရဲ႕။    ။

ပံုေတြကို Google ကေန ရွာထားပါတယ္ . . .

ႀကဳိက္ရင္ေပါ့ေလ . . .

Powered By Blogger