ဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ဟာ မလြယ္ပါလို႔ ေျပာမိရင္
ညည္းေတာ့မယ္လို႔ ထင္ေကာင္းထင္ႏိုင္ပါတယ္။ ညည္းခ်င္းေတာ့ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္ေပမယ့္ သနားေသာအားျဖင့္ ရင္ဖြင့္လႊာလို႔ ခပ္ေဖါ့ေဖါ့ေလးေတြးေပးဖို႔ အရင္ေမတၱာရပ္ခံရင္ ေကာင္းမလားစဥ္းစားမိပါရဲ႕။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရးတဲ့လူက ေရးခ်င္သလိုေရးၿပီး ေတြးတဲ့လူက ေတြးခ်င္သလိုေတြးၾကမွာမို႔ ဘာနိဒါန္းမွ မခ်ီခ်င္ေတာ့ပါ။
ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ေဆးထိုးအပ္ေတြပစ္ခ်ၿပီး Whiteboard Marker ေကာက္ကိုင္လို႔ စာသင္တဲ့အလုပ္ကိုလုပ္ေနတာ ဘယ္လိုအေျခအေနမ်ားရွိသလဲလို႔ ေမးခ်င္ျမန္းခ်င္သူေတြရွိေကာင္းရွိမယ္ထင္ပါရဲ႕။ မရွိလည္း ေရးဖို႔စိတ္ကူးၿပီးသားမို႔ ေရးျဖစ္ေအာင္ကို ေရးမွာပါပဲ။ ကိုယ့္ဖာသာေမးၿပီး ကိုယ့္ဖာသာေျဖရရင္ တစ္ခုမွမလြယ္ပါလို႔ပဲ ေျဖရပါလိမ့္မယ္။ ပို႔စ္တစ္ခုမွာ ေရးခဲ့ဖူးသလို ဆရာ၀န္ဆိုတာ လူေတြရဲ႕ အသက္နဲ႔ အလုပ္လုပ္ရတဲ့ လူတန္းစားျဖစ္ၿပီး ေက်ာင္းဆရာဆိုတာ လူေတြရဲ႕ ဘ၀နဲ႔အလုပ္လုပ္ရသူေတြျဖစ္တာမို႔ ေပါ့ေပါ့ဆဆလုပ္လို႔ရတဲ့ အလုပ္တစ္ခုမွမရွိပါ။ လက္ရွိအလုပ္ကို ဂုဏ္တင္ၿပီးေျပာရရင္ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ဟာ လူနာတစ္ေယာက္ကို အမ်ားဆံုးတာ၀န္ယူရရင္ တစ္ပတ္ဆယ္ရက္ေလာက္ပဲ ရွိၿပီး ကိုယ္တို႔အလုပ္ကေတာ့ အနည္းဆံုးဆယ္လကေတာ့ တာ၀န္ယူုရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာပဲလုပ္လုပ္ ေကာင္းေကာင္းေလးလုပ္ခ်င္တဲ့ ကိုယ့္အတြက္ကေတာ့ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေတြ ဘ၀တစ္ခုေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ မျဖစ္သမွ်တာ၀န္ယူုေနမိတာမို႔ အခ်ိန္ကန္႔သတ္ခ်က္ေတာင္ မရွိေတာ့ပါ။
ဒီၾကားထဲမွာ
ဆရာ့၀တ္ထဲမွာပါတဲ့ က်င့္၀တ္ေတြထဲမွာ သင့္ရာအပ္ပို႔ဆိုတဲ့ က်င့္၀တ္ကလည္း ဦးဟန္ၾကည္တို႔ိိုကို မလႈပ္ႏိုင္ေအာင္ ခ်ည္ထားပါေသးရဲ႕။ သင့္ရာအပ္ပို႔ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္က ဆိုးတဲ့ကေလး ဆိုးသလိုလႊတ္ထားလိုက္ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ပါေနေသးေပမယ့္ ဆရာတစ္ေယာက္အတြက္ တပည့္ဆိုးဆိုတာ ရွိတာမွမဟုတ္တာပဲေလ။
ဒီညေနခင္းကိုပဲ ဥပမာေပးခ်င္ပါရဲ႕...
ဒီေန႔ေန႔လည္ပိုင္းက စာသင္ဖို႔ ၀ိုင္းတစ္၀ိုင္းကိုေရာက္ေတာ့ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားက အိမ္မွာမရွိပါ။ ေက်ာင္းသားသံုးေယာက္ခ်ေပးထားတဲ့၀ိုင္းမွာ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ပဲ ရွိေနပါတယ္။ ဒီေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္မွာ အဓိကေက်ာင္းသားကိုအေဖာ္ရေအာင္ ေနာက္တစ္ေယာက္ကို တြဲထည့္ေပးထားရတာမို႔ ေခါင္းေဆာင္လုပ္တဲ့ အဲဒီေက်ာင္းသားအေၾကာင္းကိုပဲ ေျပာရပါလိမ့္မယ္။ ဒီ၀ိုင္းကို စဖြင့္ေပးထားတာ တစ္ပတ္ေက်ာ္ပဲရွိေသးေပမယ့္ အဲဒီေမာင္ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းပ်က္တာ ၄ရက္ရွိပါၿပီ။ လာအပ္ကတည္းက သူတို႔ေက်ာင္းသားက ထိန္းလို႔မရတဲ့အေၾကာင္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာထားၿပီးသားပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆရာဟူသည္မွာ ေက်ာင္းသားဆိုးေတြကို လမ္းမွန္ေရာက္ေအာင္ျပဳျပင္ေပးဖို႔ တာ၀န္အရွိဆံုးလူသားလို႔ ခံယူထားတာမို႔ လက္ခံထားလိုက္ပါတယ္။ ဒီေက်ာင္းသားမွာ အေဖမရွိေတာ့ပါ။ အေမကလည္း အေဖေပးထားခဲ့တဲ့ ေရာဂါေၾကာင့္ က်န္းမာေရးက သိပ္မေကာင္းျပန္ပါ။ ပိုဆိုးတာက အေမျဖစ္သူကလည္း သူ႔သားကို ထိန္းသိမ္းႏိုင္စြမ္းမရွိတာမို႔ ဦးေလးျဖစ္သူက အစစလိုက္ၿပီး ထိန္းေပးေနရပါတယ္။
ဒါက ကိုယ့္ရဲ႕ခ်စ္စြာေသာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေျခခံအခ်က္အလက္ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေမာင္ေက်ာင္းသားကို ေက်ာင္းေနဖို႔အေရးမွာ ဦးေလးျဖစ္သူက ဆိုင္ကယ္အသစ္တစ္စီး ၁၈သိန္းတန္ကို ၀ယ္ေပးရတဲ့ အျပင္ ကြန္ျပဴတာသစ္တစ္စံု ၆သိန္းတန္ေလာက္ကိုလည္း ၀ယ္ေပးရျပန္ပါတယ္။ အဲဒီမွာတင္ ျမင္းကိုခ်ဳိတပ္ေပးလိုက္တဲ့ကိန္းဆိုက္ေတာ့တာမို႔ ဆိုင္ကယ္တစ္စီးနဲ႔ ၿပဲၿပဲစင္ေအာင္ လည္ပါပတ္ပါေတာ့တယ္။ မုန္႔ဖိုးကိုလည္း ေဖာေဖာသီသီေပးၾကတာမို႔ ေငြရႊင္ေနျပန္ေတာ့ အေပါင္းအသင္းကလည္း မ်ားလာျပန္ပါတယ္။ ဒီကေလးက အရင္ကတည္းက ရာဇ၀င္ေလးေတြနဲ႔ ကေလးျဖစ္ျပန္ေတာ့ ပိုလို႔သာဆိုးပါေတာ့တယ္။ ခက္ေနတာက စာသင္ခ်ိန္ကို ေရာက္ျပန္ရင္လည္း အာရုံစိုက္ၿပီးသင္ေနျပန္တာမို႔ ကိုယ့္မွာပစ္ရမွာလည္း အဆီ၀င္း၀င္း စားရမွာလည္း သဲနဲ႔ရွပ္ရွပ္ဆိုတဲ့ကိန္း ဆိုက္ေနပါေတာ့တယ္။
ဆရာကိုယ္တိုင္ အိမ္တိုင္ယာေရာက္လာသင္ေနပါလွ်က္နဲ႔ ႏွစ္ရက္ဆက္တိုက္ ေက်ာင္းလစ္ေနေတာ့ ကိုယ္လည္း ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ့ ေဒါကန္လာပါေတာ့တယ္။ ကိုယ့္အယူအဆကလည္း ေငြေပးခ်င္သေလာက္ေပး ပညာကိုတန္ဖိုးမထားရင္ နည္းနည္းမွ သင္ခ်င္စိတ္မရွိပါ။ ႀကိဳးစားတဲ့ေက်ာင္းသား၊ စိတ္ဓာတ္ေကာင္းတဲ့ ေက်ာင္းသားကို ထမင္းပါေကၽြးၿပီး အလကားသင္ေပးခ်င္တဲ့ဆရာျဖစ္ေနတာမို႔ စိတ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ေလးကို မေက်မနပ္ျဖစ္တယ္လို႔ မညာတမ္း၀န္ခံပါရေစ။ ဒါနဲ႔ သူ႔ဦးေလးကို လွမ္းေခၚၿပီးေမးရပါေတာ့တယ္။ သူတို႔အိမ္ကလည္း ေစ်းသမားေတြျဖစ္တာမို႔ ေန႔လည္ပိုင္းဆိုရင္ အိမ္မွာ လူႀကီးဆိုလို႔ တစ္ေယာက္မွ မရွိၾကပါ။
ဦးေလးျဖစ္သူေရာက္မွ တပည့္ေက်ာ္ရဲ႕ ဂုဏ္ပုပ္(ဂုဏ္ပုဒ္မဟုတ္ပါ)ေတြကို နားနဲ႔မဆံ့ေအာင္ ၾကားရပါေတာ့တယ္။ မေန႔က စာသင္ခ်ိန္မွာ အျပင္လည္ေနတာကို ဦးေလးျဖစ္သူက ဆံုးမေတာ့ ဦးေလးကို ရိုင္းရိုင္းစိုင္းစိုင္း ခံပက္ပါသတဲ့။ အျပင္မသြားေအာင္ဆိုင္ကယ္သိမ္းမယ္ဆိုျပန္ေတာ့ ဆိုင္ကယ္ေသာ့ကို ပစ္ေပါက္ၿပီးေပးပါေလေရာတဲ့။ ဒါတင္မကေသးဘဲ ဦးေလးျဖစ္သူကို ဒါးတရမ္းရမ္းနဲ႔ ရန္ရွာဖို႔ လုပ္ပါသတဲ့။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းပါလိမ့္။ ေက်ာင္းမေနေတာ့ဘူးလို႔လည္း ေျပာပါသတဲ့။ ဘယ္သူ႔အတြက္ ေက်ာင္းေနခိုင္းတယ္ဆိုတာေတာင္ မသိတဲ့ကေလးပါ။ ဒါတင္မကေသးပဲ အေမျဖစ္သူက ဆူတဲ့အခါလည္း အေမကို ခြန္းႀကီးခြန္းငယ္ျပန္ေအာ္ပါသတဲ့။ အေမနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ၿပီးစကားေျပာတာမွာ ေျခေထာက္ကို စားပြဲေပၚတင္ၿပီး အေမ့မ်က္ႏွာဘက္ကို သူ႕႔ေျခေထာက္ထိုးထားပါေသးသတဲ့။ ဒီလိုသားမ်ဳိးေလးမ်ား စိတ္ကူးနဲ႔သာ ေမြးၾကည့္ေပေတာ့။ ဒီၾကားထဲမွာ အေမက ဘာမိဘတာ၀န္ေတြေက်လို႔လဲ ဆိုတဲ့ စကားနဲ႔ပါ ေစာ္ကားလိုက္ပါေသးတယ္။
ခပ္ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ကိုယ့္ပုဒ္မထဲမွာ မိဘကုိ ေစာ္ကားတဲ့ပုဒ္မဟာ အမုန္းဆံုးပုဒ္မျဖစ္ေနတာမို႔ ဒီေက်ာင္းသားကို ပညာသင္ေပးခ်င္စိတ္ နည္းနည္းမွ မက်န္ေတာ့ပါ။ ကိုယ့္ပညာနဲ႔ မတန္ဘူးလို႔လည္း ဆံုးျဖတ္ၿပီး ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ကသာ မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္ရင္ ဘယ္သူကမွ သူ႔ကို ပညာသင္ေပးေတာ့မွာ မဟုတ္မွန္းသိေနျပန္တာမို႔ ဦးေလးျဖစ္သူကို ေျဖာင္းဖ်ရျပန္ပါေတာ့တယ္။ ေက်ာင္းသားဆိုးေတြကို ကိုင္တြယ္ခ့ဲ့တဲ့ ကိုယ့္အေတြ႕အႀကံဳေတြကို ေဖာက္သည္ခ်ရင္း နည္းဗ်ဴဟာပါ ခ်ေပးရျပန္ပါတယ္။ ကိုယ့္ခမ်ာလည္း ေက်ာင္းသားဆိုးေတြကို ျပဳျပင္ေပးႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ နံမည္ထြက္ေနျပန္ေတာ့ ကိုယ့္ဆီကိုလာအပ္ၾကရင္ ဆရာမႏိုင္ ႏွစ္ေဆာင္ျပဳိင္ေတြက မ်ားေနပါတယ္။ အင္း...Surveillance (ဆားပုလင္း)ဆိုတာ လူဆိုးထိန္းကို ေခၚတာမို႔ ကိုယ္ကလည္း ဆားပုလင္းႏွင္းေမာင္ထက္သာတဲ့ ဆားပုလင္းဟန္ၾကည္မ်ား ျဖစ္ေနေရာ့သလားမသိ။ ကိုယ့္စိတ္ရင္းအတိုင္းသာဆိုရင္ (ဆရာလုပ္ေနတာလည္း မဟုတ္ခ့ဲရင္) ေပါင္၁၀၀ေတာင္မျပည့္တတ္တဲ့ ဒီေမာင္ေက်ာင္းသားလူရိုင္းကို နာရင္းပဲ ပိတ္အုပ္ခ်င္စိတ္ေပါက္ေနတာ ၀န္ခံပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သင့္ရာကိုပို႔ရမယ့္ ဆရာ၊ မသင့္သင့္ေအာင္လုပ္ေပးရမယ့္ ဆရာဟူသည္...ဆိုျပန္ေတာ့လည္း...
ဒီတစ္ေယာက္အေရးၿပီးျပန္ေတာ့ ေနာက္တစ္ေရးက ေပၚျပန္ပါတယ္။ ရန္ကုန္မွာ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္တက္ေနတဲ့ ကိုယ့္ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္က တစ္စခန္းထထားတာပါ။ ဒီေက်ာင္းသူေတြက ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္လံုး ကိုယ့္ဆီမွာ တၿပဳိင္တည္း ဆယ္တန္းတက္ၾကတာပါ။ ၀ိဇၨာတြဲေတြျဖစ္ၿပီး အေပါင္းအႏုတ္ေတာင္ မတတ္တာေၾကာင့္ တျခားဆရာေတြက လက္မခံတာကို ေဒါပြလြန္းတာေၾကာင့္ ကိုယ္ပဲသင္ေပးခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီကေလးႏွစ္ေယာက္လံုးက ႀကိဳးစားအားရွိေပမယ့္ ဥာဏ္ရည္နိမ့္လြန္းတာေၾကာင့္ ပထမတစ္ႏွစ္မွာ ႏွစ္ေယာက္လံုးက်ပါတယ္။ အဲဒီမွာတင္ လူႀကီးေတြက ေက်ာင္းမထားေတာ့ဘူးလို႔ လုပ္ေနတာေၾကာင့္ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေတြ ႀကိဳးစားတာကိုသိေနတဲ့ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပဲ လူမိုက္လုပ္ၿပီး ပထမႏွစ္က သင္တန္းေၾကးရဲ႕တ၀က္ပဲယူတဲ့အျပင္ ဒီကေလးႏွစ္ေယာက္က်ရင္ ေနာက္ႏွစ္စာသင္မစားဘူးဆိုတဲ့ ကတိပါေပးၿပီး မိုက္မိုက္ကန္းကန္းသင္ခဲ့ရတာပါ။ သူတို႔လူႀကီးေတြကလည္း ထားခ်င္လြန္းလို႔မဟုတ္ဘဲ ကိုယ့္ကိုယ္အားနာတာေၾကာင့္ ထားတာလို႔ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကိုယ့္ကိုေျပာၾကပါတယ္။ ဇာတ္လမ္းကို ခပ္တိုတိုခ်ဳပ္ရရင္ ေနာက္တစ္ႏွစ္မွာညီအစ္မႏွစ္ေယာက္လံုး ေအာင္ၾကပါတယ္။ သူတို႔သာ မေအာင္ရင္ ကိုယ္လည္း ဒီေလာကထဲမွာ အခုခ်ိန္အထိ ရွိေနမွာမဟုတ္ေတာ့ပါ။ ကေလးေတြဘ၀အတြက္ စားေနတဲ့ ထမင္းလုပ္ပါ အရင္းလုပ္ၿပီး သင္ခဲ့ရဖူးပါရဲ႕။
ညီမျဖစ္သူက အမွတ္ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ ေဘာက ၇၄၊ သမိုင္း ၇၂ ရတာေၾကာင့္ ဂုဏ္ထူးနဲ႔ သီသီေလးပဲ လြဲခဲ့တာမို႔ ကိုယ္လည္း ေတာ္ေတာ္ေလး အားရခဲ့ပါတယ္။ ဒီကေလးေတြ ေက်ာင္းဆက္ထားမယ္အလုပ္မွာ မပါမၿပီးတဲ့ ကိုယ္ပဲတာ၀န္ယူၿပီး တကၠသို္လ္၀င္ခြင့္ ေလွ်ာက္ေပးရျပန္ပါတယ္။ ညီမျဖစ္သူက သူတို႔အျမင့္ဆံုးတက္ခြင့္ရတဲ့ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ကို မီေနတာေၾကာင့္ သူကလည္း တက္ခ်င္ေပမယ့္ သူတို႔လူႀကီးေတြက အိမ္နဲ႔ေ၀းလြန္းတဲ့ေဒသျဖစ္တာေၾကာင့္ မတက္ေစခ်င္ပါ။ နီးနီးနားနားၿမဳိ႕မွာ ရိုးရိုးဘြဲ႕ပဲ ယူေစခ်င္ၾကပါတယ္။ ႀကိဳးစားတဲ့ကေလးကို ဆုလာဘ္ရေစခ်င္တဲ့ ကိုယ္ကပဲ လူႀကီးေတြကိုေျဖာင္းဖ်၊ ကိုယ့္ေက်ာင္းသူကို အာမခံၿပီး ရန္ကုန္စီးပြားေရးတကၠသို္လ္ကို တက္ခိုင္းလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ကိုယ့္ရည္ရြယ္ခ်က္က ရိုးရိုးေလးပါ။ ဒီေက်ာင္းသူအတြက္ ဘ၀အာမခံခ်က္ရေစခ်င္တဲ့အျပင္ ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္ၾကၿပီး ပညာမတတ္ၾကတဲ့ သူတို႔အိမ္အတြက္လည္း လုပ္ငန္းႀကီးႀကီးလုပ္ရာမွာ အေထာက္အကူျဖစ္ေစခ်င္တာပါ။
ဒါေပမယ့္ ထင္သလိုမျဖစ္တဲ့ ေလာကနိယာမအတိုင္း ကိုယ့္ေက်ာင္းသူက ေက်ာင္းတက္လို႔ တစ္လမျပည့္ခင္မွာပဲ ရည္းစားထားၿပီး ေက်ာင္းေျပး၊ ပန္းၿခံထဲသြားထိုင္၊ ခရီးေတြထြက္ၿပီး ဆရာ့မ်က္ႏွာကို အိုးမည္းတင္မက ကတၱရာပါ အားပါးတရ သုတ္ပါေတာ့တယ္။ သူ႔ကို စိတ္မခ်ရဲေတာ့တာေၾကာင့္ သူ႔အိမ္က လူတစ္ေယာက္ပါ ရန္ကုန္သြားေနေပးရပါေတာ့တယ္။ ကိုယ့္တပည့္ေတြကို အင္မတန္မွယံုလြန္းတဲ့ (ယံုရေလာက္ေအာင္လည္း ဆယ္တန္းတစ္ႏွစ္လံုးမွာ ေက်ာင္းစာတင္မကပဲ ဘ၀နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ခံယူခ်က္အျပင္ အေတြးအေခၚဗဟုသုတအစ၊ ဘာသာေရးအဆံုးအမအထိ ျဖည့္ေပးလိုက္ၿပီးသားပါ) ဆရာျဖစ္သူကေတာ့ ဒါေတြကို တစ္ခုမွမသိဘဲ ထင္တစ္လံုးနဲ႔ ေက်နပ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဒီေက်ာင္းသူ ပထမႏွစ္၀က္အၿပီးေရာက္မွ သူတို႔အိမ္က ကိုယ့္ကိုဖြင့္ေျပာၿပီး အကူအညီေတာင္းေတာ့တာေၾကာင့္ သိရပါေတာ့တယ္။
ဒီညီအစ္မႏွစ္ေယာက္စလံုးမွာ မိဘေတြတကြဲတျပားနဲ႔မို႔ ဘြားေအ၀မ္းကြဲက ကေလးအရြယ္ကတည္းက အစစျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ၿပီးေက်ာင္းထားေပးခဲ့တာပါ။ ဒါေၾကာင့္မို႔လည္း ကိုယ္က သူတို႔ဘ၀ကို အျမင့္ဆံုးမေရာက္ေတာင္ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္ ရပ္ႏိုင္တဲ့ အဆင့္ထိေရာက္ေစခ်င္မိပါရဲ႕။ ပထမႏွစ္၀က္မွာ ေစာေစာက ေျပာခဲ့သလို ဇာတ္လမ္းေတြျဖစ္လာတာမို႔ သူတို႔အိမ္က သူ႔ကို ရန္ကုန္မွာ မတက္ေစခ်င္ေတာ့ဘဲ အနီးအနားေဒသမွာတင္ ရိုးရိုးဘြဲ႕တစ္ခုကို ယူခိုင္းဖို႔ စိတ္ကူးျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ တစ္မ်ဳိးလံုး တစ္ေဆြလံုးကလည္း အဲဒီအတိုင္း တစ္သံတည္းထြက္လာပါေတာ့တယ္။ ခက္တာက သူတို႔ကေလးက လက္မခံဘဲ ခါးခါးသီးသီးျငင္းေနတာမို႔ ေနာက္ဆံုးကယ္တင္ရွင္ ဦးဟန္ၾကည္ကို အကူအညီေတာင္းၾကျပန္ပါေတာ့တယ္။ အင္း ... သင့္ရာအပ္ပို႔ ဆရာတို႔ မဟုတ္ပါလား။
အေၾကာင္းစံုသိလိုက္ရတဲ့အခါ ကိုယ္စိုက္ခဲ့တဲ့အပင္တစ္ပင္ အပြင့္ပြင့္ၿပီး အသီးသီးကာနီးမွ ပိုးထိုးသြားတာ ျမင္လိုက္ရတဲ့ ဥယ်ာဥ္မွဴးတစ္ေယာက္လိုပဲ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ယူႀကံဳးမရျဖစ္ရပါေတာ့တယ္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ရည္းစားထားတာ မဆန္းပါ။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းတက္ၿပီး တစ္လမျပည့္ခင္ရည္းစားထားလိုက္တာကေတာ့ ရည္မွန္းခ်က္ေပ်ာက္သြားမွန္း သိသာလြန္းေနပါရဲ႕။ ဘ၀ေမ့သြားတာလည္း ျငင္းစရာမလိုေအာင္ ရွင္းရွင္းႀကီးေပၚေနျပန္ပါတယ္။ အနာဂတ္အတြက္ အားကိုးအားထားျပဳဖို႔ဆိုတဲ့ စိ္တ္ကူးလည္း ခပ္၀ါး၀ါးပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ နိမ့္က်တာမျမင္ခ်င္တ့ဲ့ ဆရာျဖစ္သူဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ သူ႔အစား သူ႔လူႀကီးေတြကို ေျဖာင္းဖ်ၿပီး ေနာက္တစ္ခါ အခြင့္အေရးထပ္ေပးဖို႔ ခ်စ္စြာေသာ တပည့္မကိုယ္စား ေတာင္းပန္ရပါေတာ့တယ္။ ဒါကိုေတာ့ ကိုယ့္တပည့္မ သိမွာမဟုတ္ပါ။ သူတို႔လူႀကီးေတြကို သံုးနာရီေလာက္ၾကာေအာင္ ရွင္းျပၿပီးေတာ့ သေဘာေပါက္သြားၾကေပမယ့္ ဆရာ့တပည့္ကို ဆရာပဲဆံုးမေပးပါဆိုၿပီး အပ္ၾကျပန္ပါတယ္။ ကိုယ့္မွာလည္း အားတဲ့တစ္ရက္က်ရင္ အိမ္ေခၚၿပီးဆံုးမေပးပါဦးမယ္လို႔ ကတိေပးလိုက္ရပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔ကိုယ္ ဂ်င္ေခ်လည္ေနတာမို႔ ေလးငါးရက္ၾကာတဲ့ အထိအေကာင္အထည္မေဖာ္ျဖစ္ေသးတာမို႔ သူတို႔လူႀကီးေတြက ကိုယ့္ကိုယ္ေတြ႕တိုင္း ဆံုးမေပးဖို႔ အားကိုးတႀကီးေျပာပါေတာ့တယ္။
ဒီညေနကပဲ ေစာေစာက ေမာင္ေက်ာင္းသားအေရးကို ေျဖရွင္းေပးၿပီး ေနာက္တစ္၀ိုင္းမဆက္ခင္မွာ ခ်စ္စြာေသာ တပည့္မအိမ္၀င္ၿပီး သူတို႔ရဲ႕ဆရာက သူတို႔အတြက္ သိကၡာကိုထပ္ၿပီး ရင္းဦးမယ့္အေၾကာင္း တပည့္မကို နား၀င္ေအာင္ ရွင္းျပရပါတယ္။ ေနာက္ရက္မွာ အိမ္ကိုလာဖို႔လည္း ေျပာရပါေသးတယ္။ မၿပီးေသးေသာပန္းခ်ီကားကို ထပ္ဆြဲသလို အသိဥာဏ္မျပည့္ေသးတဲ့ ကိုယ့္တပည့္မကို လိုအပ္တာေတြ ထပ္ျဖည့္ဆံုးမေပးဖို႔ပါ။ အင္း...သင့္ရာအပ္ပို႔ဆိုတာ ဘယ္အထိမ်ားပို႔ခိုင္းပါလိမ့္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပဲ ေမးရမလား၊ ေရွးသူေဟာင္းေတြကိုပဲ ျပန္ေမးရမလား မသိေတာ့ပါ...
တိုင္းျပည္မွာ အေရးအႀကီးဆံုး အလုပ္က ဦးဟန္ၾကည္တို႔ရဲ႕ ပညာေရးအလုပ္ပါ။ တိုင္းျပည္တစ္ခုကို တည္ေထာင္လို႔ရသလို ဖ်က္ဆီးႏိုင္တာလည္း ဦးဟန္ၾကည္တို႔ပါ။ စာသင္ရတာ အင္မတန္လြယ္ေပမယ့္ ဆရာေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရတာ တစ္ဘ၀လံုးပံုေအာလိုက္ရတာမို႔ အင္မတန္ခက္လွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္မ်ား က်ဴရွင္ဆရာလို႔ေျပာလုိက္ရင္ အမ်ားစုက အထင္အျမင္ေသးၾကပါလိမ့္ေနာ္...။
သင့္ရာအပ္ပို႔တစ္ခုတည္းနဲ႔တင္ တစ္ဘ၀စာေပးလိုက္ရတဲ့ ဆရာတစ္ေယာက္ဟာ က်န္တဲ့ အတတ္လည္းသင္၊
ပဲ့ျပင္ဆံုးမ၊
သိပၸမခ်န္၊
ေဘးရန္ဆီးကာ ဆိုတဲ့
ဆရာ့က်င့္၀တ္ေတြအတြက္ ဘယ္ေလာက္အထိ အခ်ိန္ေပးလိုက္ရမယ္၊ ဘ၀ေတြရင္းလိုက္ရမယ္ဆိုတာ စဥ္းစားၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါတင္မကေသးဘဲ ဦးစီးဦးေဆာင္ နာယကေတြျဖစ္ေနျပန္တဲ့ ဆရာ့မွာ
ထႁကြႏိုးၾကား၊
သနားသည္းခံ၊
ေ၀ဖန္ေထာက္ရႈ၊
ဤေျခာက္ခု ႀကီးသူ႔က်င့္၀တ္တာလို႔
ဆိုျပန္တဲ့ က်င့္၀တ္ေတြကိုလည္း ျပည့္ေအာင္ျဖည့္ရျပန္တဲ့အခါ...
ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ အခုထိကို ဆရာေကာင္းတစ္ေယာက္ ျပည့္ျပည့္၀၀ မျဖစ္ႏိုင္ေသးပါ။
ကိုင္း...လြယ္တယ္ထင္ရင္လည္း စမ္းလိုက္ၾကပါစို႔လား။
