Tuesday 28 June 2011

လြမ္းျခင္း . . .

ဒီရက္ပတ္ေတြမွာ မိုးက ေန႔တိုင္းရြာေနပါတယ္။
လမ္းေတြလည္း ေရေတြျပည့္ေနတာေၾကာင့္ သြားရလာရတာ သိပ္အဆင္မေျပလွပါ။ ဒီၾကားထဲမွာ မိုးမ်ားတဲ့ဒဏ္ေၾကာင့္ မီးတိုင္ပဲလဲသလား၊ transformer ပဲ ေလာင္သလား မေျပာတတ္ေတာ့ပဲ မီးပ်က္သြားပါေတာ့တယ္။ မီးေရာင္ထိ္န္ထိန္လင္းလင္းနဲ႔ ေလးငါးႏွစ္ေလာက္ေနခဲ့ၿပီးၿပီမို႔ အက်င့္ရေနတာေၾကာင့္ မီးမလာေတာ့တဲ့အခါ အင္မတန္မွ အေနရအထိုင္ရ ခက္ပါေတာ့တယ္။ ဟုိးအရင္တုန္းကဆိုရင္ေတာ့ မီးမလာရင္လည္း ဖေယာင္းတိုင္ကေလးနဲ႔ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ေက်နပ္ေနခဲ့ရေပမယ့္ မီးကေလးနဲ႔ လူလူသူသူေနအၿပီးမွာေတာ့ မီးမလာရင္ကိုပဲ ေလာကႀကီးက မလွေတာ့သလို ခံစားရပါေတာ့တယ္။

ပိုဆိုးတာက တစ္ၿမဳိ႕လံုး မီးေတြထိန္ထိန္လင္းၿပီး ကိုယ့္ရပ္ကြက္ကေလးက်မွကြက္ၿပီး မီးမလာတာျဖစ္လို႔ စာသင္ခ်ိန္ၿပီးလို႔ ၿမဳိ႕ထဲကေန ကိုယ့္အိမ္ကိုျပန္လာရင္ ပိန္းပိတ္ေအာင္ေမွာင္ေနတဲ့ အေမွာင္ထုႀကီးက ဆီးႀကဳိေနေတာ့တာမို႔ အားငယ္ခ်င္စရာပါ။ မီးမလာတာေၾကာင့္ အလုပ္ေတြလည္း ရပ္ထားရပါေတာ့တယ္။ စာအုပ္စာတမ္းေတြ လုပ္စရာရွိတာလည္း မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ စာလည္းမေရးႏိုင္ေတာ့ပါ။ ေန႔လည္ပိုင္း ၿမဳိ႕ထဲသြားၿပီး စာသင္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္နက္ဘုတ္နဲ႔ ဖုန္းကို အားအျပည့္သြင္းခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ နက္ဘုတ္ဆိုတာကလည္း တစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ပဲ ဘက္ထရီနဲ႔သံုးလို႔ရတာမို႔ ဘာအလုပ္မွမၿပီးခင္ အားကုန္သြားတာမ်ားပါတယ္။

ဒီၾကားထဲမွာ ညစဥ္ညတိုင္း ၂နာရီေလာက္မွ အိပ္ေပ်ာ္တဲ့ မ်က္လံုးေတြက ကိုယ့္ကိုဒုကၡေပးပါေသးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မေရာက္မခ်င္း ဘယ္လိုအိပ္အိပ္ အိပ္လို႔မေပ်ာ္ပါ။ အိပ္ယာထဲမွာဟိုလူးသည္လွိမ့္နဲ႔ အင္မတန္မွ ၀ဋ္ဒုကၡႀကီးလြန္းပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ အားသြင္းရတဲ့မီးကေလး မလင္းတလင္းကိုဖြင့္ၿပီး ေရွးရိုးအတိုင္းပဲ စာရြက္နဲ႔ေဘာပင္ကို အားကိုးၿပီး ကဗ်ာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေရးျဖစ္ပါတယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကဗ်ာေတြရလာတာ အျမတ္လို႔ပဲ ဆိုရမယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဒီေန႔လည္း မီးမျပင္ရေသးတာမို႔ အေမွာင္ကမၻာထဲမွာ ေနရဦးမယ့္ကိန္းက ဆက္ေနပါေတာ့တယ္။ ပိုဆိုးတာက အားသြင္းရတဲ့မီးကေလးက မေန႔ညက အားကုန္သြားပါၿပီ။ ဒီညကိုေတာ့ ျမန္မာ့ရိုးရာ ဖေယာင္းတိုင္နဲ႔ပဲ စခန္းသြားရဖို႔ ေသခ်ာသေလာက္နီးနီးရွိေနတာမို႔ အိမ္ျပန္ဖို႔ေတာင္ ၀န္ေလးလာမိပါရဲ႕။

ေရးျဖစ္ထားတဲ့ကဗ်ာေတြထဲက စိတ္ႀကိဳက္ေတြ႕တဲ့ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို တင္လိုက္ပါတယ္။ ရသစာေပပို႔စ္ကိုေတာ့ မီးလာမွပဲ ဆက္ေရးရမွာမို႔ သည္းခံဖို႔ေတာင္းပန္ထားပါရေစဦး...
“လြမ္းျခင္း”
မီးရယ္...
ေရွာင္ဖယ္ကာတမင္တိမ္း
စိမ္းရက္ေလျခင္း။

ညခင္းသာ
လမင္းရယ္ဖယ္ခြာေျပး
တိမ္ေဘးမွာကိုယ္ေရာင္ကြယ္
မိုးမင္းရယ္သည္းရြာခိုက္
(မီးရယ္) 
လြမ္းလိုက္ေလျခင္း။     ။

ဟန္ၾကည္
၂၈.၆.၂၀၁၁
မနက္၂.၁၀ နာရီ
 



Wednesday 22 June 2011

တရားေသ . . .

 လူငယ္နဲ႔ ရသစာေပအေၾကာင္းကို ေရးဖို႔စာျမည္းေပးထားခဲ့ေပမယ့္ ဖတ္စရာ၊ ေလ့လာစရာ၊ ကိုးကားစရာေတြ မ်ားေနတဲ့အျပင္ ကိုယ္ေတြ႕အေတြ႕အႀကံဳေတြကိုလည္း စနစ္တက်ျဖစ္ေအာင္ ျပန္စီစဥ္ေနရျပန္တာေၾကာင့္ အခုထိေရးလို႔ မၿပီးေသးပါ။ စာေရးမယ္လို႔ စိတ္ကူးၿပီး ထိုင္လိုက္ေပမယ့္ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ျဖစ္မလာဘဲ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပဲ ထြက္လာတာမို႔ အမိအရ ေကာက္ျခစ္ၿပီး မွတ္ထားလိုက္မိပါတယ္။ ညဥ့္ေတာ္ေတာ္နက္မွ အေျခာသတ္လို႔ ၿပီးသြားတာေၾကာင့္ တင္လိုက္ပါတယ္။

စိတ္ထဲမွာ အစာမေက်တာေတြ မ်ားေနလို႔ထင္ပါရဲ႕။ ကဗ်ာမွာပါ အေငြ႕အသက္ေတြ ပါကုန္ပါေတာ့တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူနဲ႔ သူ႔အတၱအေၾကာင္းကို ေရးျဖစ္သြားတဲ့ ကဗ်ာျဖစ္တာမို႔ ေတြးစရာေလးေတြ ပါေနမွာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ စကားလံုးအသံုးအႏႈန္းကိုလည္း အမ်ားနားလည္ႏိုင္တာပဲ ေရြးသံုးထားျဖစ္ပါတယ္။

ခံစားၾကည့္ပါ...

“ တရားေသ ”
လူေဟ့ေနာ္...
မသူေတာ္  စိတ္တစ္ပိုင္း
စိတ္ရိုင္းက  အသေခ်ၤ
မေသခင္  ကာလတြင္း
မိုက္ရင္းနဲ႔  ေန႔တိုင္းေပ်ာ္...

လူေဟ့ေနာ္...
အတၱေပၚ  မာနကဲ
ေမာဟထဲ  ေလာဘ၀င္
ငါသာလွ်င္  သခင္ျဖစ္
ငါျဖစ္ခိုက္  ငါမိုက္ရန္
ငါျပန္ခ်ိန္  ငါမသိ...

လူေဟ့ေနာ္...
တစ္ေယာက္ေပၚ တစ္ေယာက္နင္း
တစ္ေယာက္ဆင္း  တစ္ေယာက္တက္
တစ္ေယာက္ထက္  တစ္ေယာက္ကဲ
ငရဲဆို ခ်ဳိနဲ႔လား
ေဘးစကားသူမယံု
စိတ္အာရုံ  လႈိင္းၾကမ္းစီး
ကိုယ့္မီးကို  ကိုယ္တိုင္ေမႊး
ကို္ယ့္ကိုယ္ကို  ထိုးေကၽြးရင္း
ေသမင္းဆီေျခလွမ္းမွန္...

လူေဟ့ေနာ္...
တေၾကာ္ေၾကာ္သံကုန္ဟစ္
ေလွာ္ရင္းနဲ႔ နစ္မယ့္ေလွ
ေသမင္းဆီပန္းတိုင္မွတ္
ရပ္တန္႔လို႔ရခဲ့ရင္
သင္..ဘာေတြမ်ား လုပ္မွာလဲ။     ။

ဟန္ၾကည္
၂၁.၆.၂၀၁၁(အဂၤါေန႔)
၂:၃၀ နာရီ

Saturday 18 June 2011

ရသစာေပ ဘာေၾကာင့္သင္ . . .

ဒီရက္ပတ္ေတြမွာ စာေရးအား ေတာ္ေတာ္နည္းသြားပါတယ္။ 
စိတ္ထဲမွာ ေရးခ်င္စိတ္ရွိေနေပမယ့္ လက္ေတြ႕အေကာင္အထည္မေဖာ္ျဖစ္တာေၾကာင့္ စိတ္ကူးေတြ၊ အေတြးေတြဟာ ေလထဲမွာ ေပ်ာက္ကုန္တာ မ်ားေနပါေတာ့တယ္။ စိတ္ကူးေပါက္ရင္ ကဗ်ာတို၊ ကဗ်ာစေလးေတြ ေကာက္ျခစ္ျဖစ္ေပမယ့္ တစ္ပုဒ္မွ အဆံုးမသတ္ႏိုင္တာေၾကာင့္ တိုးလို႔တန္းလန္းနဲ႔ ပစ္ထားရတာေတြ မ်ားေနျပန္ပါတယ္။ အတင္းဖ်စ္ညွစ္ေရးရင္ ကဗ်ာျဖစ္သြားမွန္းသိေပမယ့္ ရင္ထဲက ခံစားခ်က္မပါတဲ့ ကဗ်ာအတုႀကီးကိုေတာ့ ခ်မျပခ်င္ျပန္ပါ။

ထူးအိမ္သင္ရဲ႕စကားလံုးကို ငွားေျပာရျပန္ရင္ “အၾကည္ဓာတ္ခမ္းတယ္” လို႔ ေျပာရမယ္ထင္ပါတယ္။ ကဗ်ာ၊ စာေပ၊ အႏုပညာအလုပ္ဆိုတာကလည္း အၾကည္ဓာတ္ကေလးရွိေနမွ လုပ္လို႔ရတဲ့ အလုပ္ပါ။ အၾကည္ဓာတ္မရွိဘဲ အတင္းတြန္းေရးျပန္ရင္လည္း အႏုပညာရသ ပီျပင္မွာ မဟုတ္တာ အလုိလုိ သိေနပါတယ္။ စကားႀကီး၊ စကားက်ယ္ေျပာရရင္ အႏုပညာမာနခံေနတယ္လို႔ပဲ ေျပာရမယ္ထင္ပါရဲ႕။ 

တစ္ေန႔တစ္ေန႔ သင္ၾကားေရးေတြ၊ သင္ေထာက္ကူေတြ၊ သင္ရိုးညႊန္းတန္းေတြနဲ႔ နပမ္းလံုးရင္း ေက်ာင္းသားေပါင္းစံု၊ အလႊာေပါင္းစံု၊ အေျခခံ စိတ္ဓာတ္ေပါင္းစံု၊ အရည္အခ်င္းေပါင္းစံုနဲ႔ ပတ္သက္ေနရတာမို႔ ကိုယ္ေတြ႕အေတြ႕အႀကဳံေတြကေတာ့ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ရေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘေလာ့မွာ ကို္ယ္ေရးကိုယ္တာေတြမ်ားသြားျပန္ရင္လည္း လာဖတ္တဲ့ စာဖတ္သူကို မေလးစားရာက်မွာ စိုးမိတာေၾကာင့္ ရင္ကိုေတာ္ေတာ္ေလး ထိခိုက္ေစတဲ့ ထိခတ္ေစတဲ့ အေၾကာင္းအရာမ်ဳိးကိုပဲ တင္ဖို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဆံုးမရပါတယ္။ ဒီပို႔စ္မွာေတာ့ ရသစာေပျဖစ္တဲ့ ကဗ်ာလည္း ေရးျဖစ္မွာမဟုတ္ဘဲ ကိုယ္ေတြ႕နဲ႔ အေတြးအျမင္နဲ႔ ေပါင္းၿပီး ေရးဖို႔ စိတ္ကူးမိပါတယ္။ (ေရးေနရင္းနဲ႔ပဲ စိတ္ကူးရလာတာမို႔ ဆန္စဥ္ရာ၊ က်ည္ေပြ႕လိုက္ ျဖစ္သြားရင္လည္း သည္းခံဖို႔ ေတာင္းပန္ထားရပါဦးမယ္ )

ဒါကေတာ့...
ကိုယ္တို႔ဆရာေတြ ေလာေလာဆယ္ ေတြ႕ႀကံဳေနရတဲ့  
လူငယ္နဲ႔ ရသခံစားမႈ အရည္အေသြး ကိစၥပါ...

ဒီဘက္ေခတ္ လူငယ္ေတြမွာ ရသခံစားမႈအရည္အေသြးေတြ လြန္လြန္မင္းမင္း နိမ့္က်ေနတာကို သူတို႔နဲ႔ အမ်ားဆံုးထိေတြ႕ေနရတဲ့ ကိုယ္တို႔ဆရာေတြက အမ်ားဆံုး ခံစားမိ၊ သတိထားမိေနပါတယ္။ ေန႔လည္ကပဲ ကိုယ္အနားယူေနတုန္းမွာ မ်က္ေစာင္းထိုးအိမ္က ကေလးတစ္ေယာက္ သီခ်င္းဖြင့္နားေထာင္ေနတာေၾကာင့္ မၾကားခ်င္လည္း နားပိတ္ထားလို႔ မရတာေၾကာင့္ သူဖြင့္တဲ့ သီခ်င္းက နားထဲကို အတံုးလိုက္၊ အတစ္လိုက္ ၀င္ၿပီး ႏွိပ္စက္တာ ခံရပါေတာ့တယ္။ ကိုယ့္ဖာသာကိုဖြင့္တာ ဘာျဖစ္လဲ ဆိုတဲ့ ကိုယ္တို႔လူမ်ဳိးရဲ႕ စိတ္ညစ္စရာ ေသာက္က်င့္ဆိုးေၾကာင့္ စပီကာ ႏွစ္လံုးနဲ႔ မိုင္ကုန္တင္ၿပီး ႏွိပ္စက္တာ ခံရတာမ်ဳိးကေတာ့ ရိုးသြားၿပီမို႔ ကေလးေတြရဲ႕ ေလာကနီတိပိုင္း၊ အသိစိတ္ဓာတ္ပိုင္းကိုေတာ့ ေလကုန္ခံၿပီး မေျပာခ်င္ေတာ့ပါ။ ဒီခ်ာတိတ္ဖြင့္ထားတဲ့ သီခ်င္းက သူတို႔ေခတ္လူငယ္ေတြ ဖြင့္ေလ့ရွိတဲ့ ဒိုးဒိုးဒန္႔ဒန္႔ေတြပဲဆိုတဲ့ အဆိုေတာ္ “အစၥနီ” ဆိုထားတဲ့ သီခ်င္းေခြပါ။ ဒီနံမည္ကိုသိတာကလည္း ကိုယ့္တပည့္ေတြ ဖြင့္လြန္းလို႔ ၾကားဖူးေနတာေၾကာင့္ပါ။ ဦးဟန္ၾကည္ Conservative ကေတာ့ ဒီခ်ာတိတ္ေတြရဲ႕ သီခ်င္းေတြကို ၀ယ္ဖြင့္ဖို႔ ေနေနသာသာ အလကားလာေပးရင္ေတာင္ လႊင့္ပစ္ဦးမွာ ေသခ်ာေနေပါ့။

စကားလမ္းမေခ်ာ္ခင္ လိုရင္းကို ဆက္ၾကပါဦးစို႔ရဲ႕။ သူဖြင့္ေနတဲ့ သီခ်င္းကို လူမႀကီးတႀကီး ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ တစ္လံုးမွနားမလည္ပါ။ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္လံုးမွာ စာေၾကာင္း သံုးေလးေၾကာင္းကိုပဲ ထပ္တလဲလဲ ဆိုေနတာပဲ သတိထားမိပါတယ္။ ဟုတ္ကဲ့...တီးလံုးကေရာ ဆန္းသစ္ပါရဲ႕လားလို႔ ေမးခ်င္ၾကပါလိမ့္မယ္။ ဆန္းသစ္ခ်က္ကေတာ့ ကမ္းကုန္ပါပဲလို႔ ေျဖရပါလိမ့္မယ္။ တစ္ပုုဒ္လံုးကို ဒီေဂ်ပြတ္သလို တက်ိက်ိအသံေတြ၊ ေဘ့စ္သံေတြ တဒူဒူနဲ႔ပဲ တန္ဆာဆင္ထားပါေလရဲ႕။ သံစဥ္ကလည္း ရင္ထဲကိုမထိ စာသားကလည္း တြံေတးစိုးေအာင္ သီခ်င္းေလာက္မွ မေျပာင္ေျမာက္တဲ့အျပင္ ေဘ့စ္သံကလည္း ျပင္းလြန္းတာေၾကာင့္ သံုးပုဒ္ေလာက္ နားေထာင္မိတဲ့ေနာက္မွာ နားထင္ေတြထုိးတက္လာတာမို႔ ကိုယ့္ဖာသာ လက္နက္ခ်ၿပီး ၿမဳိ႕ထဲထြက္လို႔ နားဒုကၡကင္းေအာင္ ႀကံရပါေတာ့တယ္။

အဲဒီမွာတင္ မီးခုိးႁကြက္ေလွ်ာက္ အေတြးေတြ စပါေတာ့တယ္...

ကိုယ္တို႔ကေလးေတြ အႏုပညာကို ဘယ္လိုမ်ားခံစားၾကပါလိမ့္ ဆိုတာကို ေတြးမိတာပါပဲ။ သီခ်င္းကိစၥကိုေတာ့ ဆက္မေတြးေတာ့ပါ။ ဒါကေတာ့ သူ႔ေခတ္နဲ႔သူမို႔ လက္ေလွ်ာ့ထားလိုက္တာပဲ ရင္ေအးပါလိမ့္မယ္။ သူ႕အရပ္နဲ႔ သူ႕ဇာတ္ဟပ္ၿပီး၊ ေရာင္းသူ ၀ယ္သူ လြန္ၾကည္ျဖဴေနတဲ့ ကိစၥမွာ ပဲေလွာ္ၾကားကို ဆားညပ္မိရင္လည္း ကိုယ့္အလြန္ပဲ ျဖစ္မယ္ မဟုတ္ပါလား။

ဒီညေန စာသင္ခ်ိန္မွာ ေန႔လည္က အေတြးက ေခါင္းထဲျပန္၀င္ဖို႔ အေၾကာင္းဖန္လာျပန္ပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဒီေန႔စာသင္ခ်ိန္ေတြအားလံုးက ျမန္မာစာခ်ိန္ေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနပါေလေရာ။ ျမန္မာကဗ်ာ သင္ေနရင္း ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေတြကို အကဲခတ္မိေတာ့ ကိုယ္ကေလးေတြမွာ ကဗ်ာရဲ႕ရသ၊ အရသာကို ျပည့္ျပည့္၀၀ ခံစားရပံုမေပၚပါ။ ဒါေတာင္ သူတို႔ဆရာျဖစ္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္က ကဗ်ာရဲ႕ေနာက္ခံသမိုုင္းနဲ႔တကြ ကဗ်ာဖြဲ႕စည္းပံုေရာ၊ သက္ဆိုင္ရာ အခ်က္အလက္ေတြ ေ၀ေ၀ဆာဆာနဲ႔ မေမာႏိုင္ မပမ္းႏိုင္ သင္တဲ့ဆရာမို႔ပါ။ တခ်ဳိ႕ဆရာမ်ားလို ခပ္၀ါး၀ါးေလး ရွင္းျပ၊ မွတ္စုေခၚေပးၿပီး သင္လိုက္မိရင္ေတာ့ ဘယ္လိုေနမယ္ မသိပါ။ တို႔ငယ္ငယ္တုန္းကဆိုရင္ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ကဗ်ာစပ္တမ္းကစားၾကတယ္ဆိုတဲ့ ဓာတ္ျပားေဟာင္းႀကီးကို ျပန္ဖြင့္မိျပန္ရင္လည္း ကိုယ့္ကို လူထူးဆန္းလို႔သေဘာထားၿပီး ေငးၾကည့္ေနၾကဦးမွာလည္း ေသခ်ာေနပါတယ္။ 
ဒါနဲ႔ပဲ...ရသခံစားမႈ အရည္အေသြးအေၾကာင္းကို တစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ၾကာေအာင္ ရွင္းျပရပါေတာ့တယ္။ သင္ၾကားမႈ သတ္မွတ္ခ်က္ကေတာ့ ဒီေန႔အဖို႔ မျပည့္လိုက္ပါ။ ဒါေပမယ့္ အေရးႀကီးတာကို ဦးစားေပးရမယ္ မဟုတ္ပါလား။

ရသနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ရွင္းမျပခင္မွာ 
ကေလးေတြကို ဦးဟန္ၾကည္ေမးတဲ့ ေမးခြန္းက တကယ့္ကို ရိုးရိုးရွင္းရွင္းေလးပါ။
ရသစာေပေတြ၊ ကဗ်ာေတြကို ဘာေၾကာင့္ သင္ရပါသလဲ လို႔...
ဟုတ္ကဲ့...အားလံုးသိေတာ္မူၾကတဲ့ အတုိင္း တစ္ေယာက္မွ မေျဖႏိုင္ဘဲ ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ပဲ ဆရာကို ေငးၾကည့္ေနၾကပါေတာ့တယ္။ တို႔ဆရာ ဘာေတြမ်ား စိတ္ကူးေပါက္ၿပီး ေမးပါလိမ့္လို႔လည္ သူတို႔စိတ္ထဲမွာ ေတြးေကာင္းေတြးေနပါလိမ့္မယ္။ ဆရာျဖစ္သူကလည္း သူတို႔မေျဖႏိုင္မွန္းသိေပမယ့္ ကိုယ္ရွင္းျပဖို႔အတြက္ ေခၚေမးခြန္းထုတ္တာပဲျဖစ္လို႔ အားမနာတမ္းပဲ ရွင္းျပရပါေတာ့တယ္။

ရသစာေပကို သင္ၾကားေပးျခင္းဟာ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားေတြကို လူျဖစ္လာေအာင္ သင္ၾကားေပးတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ အျပည့္စံုဆံုးနဲ႔ အမွန္ဆံုးအေျဖပါ။ ဒီထက္ေကာင္းေအာင္ ေျဖလို႔ မရႏိုင္ေတာ့ပါ။ ဒါဆိုရင္ ရသစာေပက သူတို႔ကို လူျဖစ္ေအာင္ ဘာေၾကာင့္ လုပ္ေပးတာပါလိမ့္...
ရွင္းပါတယ္။ လေရးႏွစ္ေခ်ာင္းငင္ “လူ”ဆိုတာ စက္ရုပ္မဟုတ္ပါ။ သူ႔မွာ ခံစားခ်က္ေတြ ခံစားမႈေတြ ရွိကိုရွိရပါလိမ့္မယ္။ ေပ်ာ္စရာေတြ႕ရင္ ေပ်ာ္ရပါလိမ့္မယ္။ ရယ္စရာေတြ႕ရင္လည္း ရယ္တတ္ရပါလိမ့္မယ္။ ငိုစရာေတြ႕ရင္ ငိုရမွာျဖစ္သလို ၾကည္ႏူးစရာေတြ႕ရင္္လည္း က်က်နန ၾကည္ႏူးတတ္မွပဲ လူသားစစ္စစ္ ျဖစ္လာမွာပါ။ ရယ္စရာေတြ႕လို႔မွ မရယ္တတ္တဲ့ လူသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အျဖစ္ဟာ ဘယ္ေလာက္မ်ား လူျဖစ္ရႈံးလိုက္ေလမလဲ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ သိႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီအရာေတြအားလံုးဟာ ရသခံစားမႈ အရည္အေသြးနဲ႔ တိုက္ရိုက္ပတ္သက္ေနတဲ့ အရာေတြပါ။

ရသစာေပဆိုတာ လူတစ္ေယာက္ကို ႀကီးပြားတိုးတက္ေအာင္ ခ်က္ခ်င္းႀကီး ေဆာင္ရြက္ပံ့ပိုး မေပးႏိုင္ေပမယ့္ လူသားစစ္စစ္ျဖစ္ေအာင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးစြမ္းေဆာင္ေပးႏိုင္ပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ ရသခံစားတတ္တဲ့လူေတြက ဘာေတြထူးလာမွာပါလိမ့္...
စဥ္းစားၾကည့္ၾကပါစို႔။ လူတစ္ေယာက္ဟာ စာအုပ္ထဲက ဇာတ္ေကာင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ရုပ္ရွင္ထဲက ဇာတ္ေကာင္တစ္ေကာင္ကိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သနားစိတ္၊ ၾကင္နာစိတ္၀င္တတ္တဲ့ ႏွလံုးသား ရွိတယ္ဆိုၾကပါစို႔ရဲ႕။ အဲဒီလူဟာ အျပင္ေလာကမွာ သူေတြ႕ရမယ့္ တကယ့္ သနားစရာအေပၚမွာ မသနားဘဲ ေနႏိုင္မယ္ မထင္ပါ။ အဲဒီမွာပဲ သူကိုယ္တိုင္ လူသားပီသသြားျခင္း၊ ေလာကရဲ႕ အရသာကို က်က်နန ခံစားရျခင္းဆိုတဲ့ အက်ဳိးအျပင္ ေလာကနဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ကိုပါ အက်ဳိးေဆာင္ႏိုင္ျခင္းဆိုတဲ့ အပိုဆုလာဘ္ေတြကိုပါ ရႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။

ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြကို ရသခံစားမႈ အရည္အေသြးတိုးတက္ေအာင္ သင္ေပးေနတာလို႔ ရွင္းျပရပါတယ္။ ဒါတင္မကဘဲ သူတို႔ထင္သာျမင္သာရွိေအာင္ နည္းနည္းျမင့္တဲ့ ဟာသေလးတစ္ပုဒ္ကိုပါ ေျပာျပရပါေသးတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း သေဘာေပါက္ျမန္တဲ့ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြက ရယ္ၿပီး သေဘာေပါက္ေႏွးတဲ့ ကေလးေတြကေတာ့ အူလည္လည္ျဖစ္က်န္ရစ္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွပဲ အဲဒါဟာ ရသခံစားမႈ အရည္အေသြး အႏုအရင့္ေပၚမႈတည္ၿပီး တံု႔ျပန္မႈေတြ ကြာသြားတာပဲျဖစ္တယ္ဆိုတာကို သက္ေသျပယူရပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေတာ့မွပဲ ေမာင္မင္းႀကီးသား၊ မယ္မင္းႀကီးမေလးေတြမွာ ေရႊသေဘာေတာ္ေပါက္ေတာ္မူႀကၿပီး ကိုယ္ရွင္းျပတဲ့ ကဗ်ာဆိုင္ရာ အခ်က္အလက္ေတြကို စိတ္၀င္တစားနဲ႔ စီးေျမာနားေထာင္ၾကပါေတာ့တယ္။ ကေလးေတြဆိုျပန္ေတာ့လည္း သူမ်ားနည္းတူ ရသခံစားမႈ အရည္အေသြး ရွိခ်င္ၾကတယ္ မဟုတ္ပါလား။ 

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆရာျဖစ္သူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေတြကို အစစအရာရာ ျပည့္စံုၿပီး ေလာကအက်ဳိးကို ေဆာင္မယ့္လူေတြ ျဖစ္ေစခ်င္သလို ေလာကရဲ႕အလွကို က်က်နနခံစားခ်င္သူေတြလည္း ျဖစ္ေစခ်င္တာ ဆရာ့အတၱ၊ ေလာဘပဲမို႔ သင့္ရာကိုေတာ့ မေရာက္ေရာက္ေအာင္ အပ္ပို႔ေနမိပါတယ္။ လူငယ္နဲ႔ ရသခံစားမႈ အေၾကာင္းကို က်က်နန ေလ့လာၿပီးမွ ထပ္ေရးဦးမွာမို႔ ေလာေလာဆယ္ပို႔စ္ကို စာျမည္းလို႔လည္း သေဘာထားရင္ ရႏိုင္ေကာင္းပါတယ္။ စာျမည္းနဲ႔တင္ အီျပီးစိတ္ကုန္သြားရင္လည္း ဒီအေတြးအေခၚဟာ ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ တစ္ကုိယ္ရည္ အယူအဆ၊ စိတ္ကူးသက္သက္သာ ျဖစ္တာမို႔ စာဖတ္သူရဲ႕ စိတ္ႀကဳိက္ဆံုးျဖတ္ႏိုင္ေၾကာင္း သတင္းေကာင္းလည္း ႀကိဳတင္ေပးထားမိပါေၾကာင္း။     ။

Tuesday 14 June 2011

ဖိစီးမႈ ဒီဂရီ . . .

 ကားႀကံဳလိုက္စီးတဲ့ လွတပတ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ခင္ဗ်ားရဲ႕ကားေပၚမွာ တင္ေခၚလာမိတယ္။ မၾကာခင္ပဲ အဲဒီမိန္းကေလးဟာ ရုတ္တရက္ဆိုသလို ကားေပၚမွာ သတိလစ္ေမ့ေျမာသြားတာေၾကာင့္ အနီးဆံုးေဆးရုံတစ္ရုံဆီ ခင္ဗ်ား အျမန္ေမာင္းသြားလိုက္ရတယ္။

ခင္ဗ်ား စိတ္ဖိစီးၿပီး စိုးရိမ္စျပဳလာၿပီ...

ေဆးရုံေရာက္တဲ့အခါမွာ ဆရာ၀န္ေတြ၊ သူနာျပဳေတြက မိန္းကေလးကို စမ္းသပ္စစ္ေဆးၿပီး ကိုယ္၀န္ရွိေနတာကို ေတြ႕ၾကရတဲ့အတြက္ ခင္ဗ်ားကို ခ်ီးမြမ္းၾကမယ္။ ဖေအတစ္ေယာက္အျဖစ္ကို ေရာက္ရေတာ့မွာမို႔ ခင္ဗ်ားအတြက္ ၀မ္းေျမာက္ဂုုဏ္ယူတယ္လို႔ ၀ိုင္းေျပာၾကမယ္။

ခင္ဗ်ားကလည္း ခင္ဗ်ားဟာ ဒီကေလးရဲ႕အေဖမဟုတ္ေၾကာင္း ေျပာျပမယ္။ ဒါေပမယ့္ သတိရလာတဲ့မိန္းကေလးက ခင္ဗ်ားဟာ ကေလးအေဖျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းကိုပဲ ထပ္တလဲလဲ
ေျပာေနမယ္။

ခင္ဗ်ား ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ဖိစီးၿပီး စိုးရိမ္ေနရၿပီ...

ဒါနဲ႔ပဲ ခင္ဗ်ားဟာ ဒီကေလးရဲ႕အေဖမဟုတ္ေၾကာင္း သက္ေသျပႏိုင္ဖို႔ မ်ဳိးဗီဇဆိုင္ရာ စစ္ေဆးမႈေတြ လုပ္ေပးဖို႔  ေဆးအဖြဲ႕ကို ခင္ဗ်ားက ေတာင္းဆိုမယ္။ 

သက္ဆိုင္ရာ စစ္ေဆးမႈေတြ က်က်နနလုပ္ၿပီးတဲ့ အခါမွာ ဆရာ၀န္က ခင္ဗ်ားဟာကေလးမရႏိုင္တဲ့သူျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒါဟာေမြးရာပါခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္ျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း ရွင္းျပမယ္။

ခင္ဗ်ား ေတာ္ေတာ္ႀကီး စိတ္ဖိစီး၊ စိုးရိမ္သြားမယ္...
ဒါေပမယ့္ မၾကာခင္မွာ စိတ္သက္သာရာရသြားမယ္...

ေဆးရုံကေနအိမ္ကို ကားေမာင္းၿပီးျပန္လာရင္း ခင္ဗ်ားရဲ႕ကေလးသံုးေယာက္အေၾကာင္းကို သြားစဥ္းစားမိမယ္။

အဲဒီမွာတင္ တကယ့္ကို ႀကီးအက်ယ္ စိတ္ဖိစီးၿပီး၊ စိုးရိမ္စရာနဲ႔ သြားေတြ႕ေတာ့တာပါပဲ...

( အင္တာနက္ေပၚတက္ၿပီး ေတြ႕သမွ်စာကို ေမႊေႏွာက္ဖတ္ရင္း သေဘာက်တဲ့ ဟာသေလးတစ္ခုကို  ျပန္ၿပီးေဖာက္သည္ခ်လိုက္ပါတယ္ )

Sunday 5 June 2011

ဆရာဟူသည္ . . .

မေန႔က ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းထြက္ပါတယ္။ 
အခါတိုင္းႏွစ္ေတြဆိုရင္ေအာင္စာရင္းက တနဂၤေႏြေန႔ေတြမွာ ထြက္ေလ့ရွိတာမို႔ မထင္မွတ္ဘဲ ထြက္လာတယ္လို႔ ဆိုရပါလိမ့္မယ္။ မနက္၆နာရီေလာက္မွာ တပည့္တစ္ေယာက္က ဖုန္းဆက္ေတာ့မွပဲ ေအာင္စာရင္းထြက္တာကို သိရတာပါ။ မႏွစ္က ကိုယ့္ေက်ာင္းသား ၁၁ေယာက္မွာ ၁၀ေယာက္ေအာင္ခဲ့ေပမယ့္ ဒီႏွစ္ေတာ့ ေအာင္ခ်က္က်သြားပါတယ္။ ေက်ာင္းသားအေရအတြက္ကလည္း မႏွစ္ကထက္ ႏွစ္ဆေက်ာ္ေက်ာ္ မ်ားလာတာေၾကာင့္လဲ ပါမယ္ထင္ပါရဲ႕။ အေရအတြက္မ်ားလာရင္ ရာခိုင္ႏႈန္း ထိခိုက္တတ္တာ သဘာ၀ပဲ မဟုတ္ပါလား။

တခ်ဳိ႕ဆရာေတြကေတာ့ ေအာင္ခ်က္ရာခုိင္ႏႈန္း ထိခိုက္မွာစိုးတဲ့အတြက္ ေက်ာင္းသားလာအပ္ရင္ အရည္အခ်င္းကိုၾကည့္ၿပီး ေအာင္ႏိုင္ေခ်ရိွတဲ့ ေက်ာင္းသားကိုပဲ လက္ခံေလ့ရွိေပမယ့္ ဆရာေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ လာသမွ်ကိုုု လက္မေရွာင္တမ္း လက္ခံၿပီးသင္ေပးေလ့ရွိတဲ့ ဆရာပါ။ ဒါတင္မကေသးဘဲ စာေမးပြဲေျဖဖို႔ တစ္လ၊ ႏွစ္လေလာက္မွ ေရာက္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကိုလည္း အၿပံဳးမပ်က္လက္ခံပါေသးတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းသားေလးေတြ အမ်ားစုက တစ္ႏွစ္တာပတ္လံုး စာေကာင္းေကာင္း မႀကဳိးစားတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးေတြ မ်ားတတ္တာမို႔ ဘယ္ေလာက္ပဲ တပင္တပန္းဆြဲတင္ေပမယ့္ က်တာပဲ မ်ားေနပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ရက္ပဲ သင္ခြင့္ရရင္လည္း ကိုယ့္တပည့္ပဲမို႔ ေက်ာင္းသားေတြ စာေမးပြဲက်တာ ရင္ထဲမွာ ဘယ္လိုမွ မေျဖႏိုင္ပါ။ သင္ၾကားမႈသက္တန္း ဘယ္ေလာက္ပဲ ရင့္တယ္ပဲဆိုဆို ကိုယ္တပင္တပန္းသင္ထားလ်က္က က်သြားရင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္စၿမဲပါ။

ေအာင္စာရင္းတို႔ရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း ေအာင္တဲ့ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားက တက္တက္ႁကြႁကြနဲ႔ ရႊင္ျမဴးေနသေလာက္ က်တဲ့ေက်ာင္းသားေလးေတြမွာေတာ့ မ်က္ႏွာငယ္ရရွာပါတယ္။ စိတ္ငယ္တဲ့ ေက်ာင္းသူေလးေတြက ငိုၾကရွာပါတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ နားမလည္တဲ့ မိဘတစ္ခ်ဳိ႕က သူတို႔ကေလးေတြကို ဆူၾက၊ မာန္ၾကျပန္ပါတယ္။ တကယ္ဆိုရင္ မိဘ၊ ဆရာ၊ ေက်ာင္းသား ဒီသံုးဦးထဲမွာ ေက်ာင္းသားဆိုတာ အပင္ပန္းဆံုးပါ။ မိဘဆိုတာက သင္တန္းေၾကး ပံုမွန္သြင္းၿပီးရင္ တာ၀န္ကုန္သေလာက္ ရွိပါၿပီ။ ကိုယ္တို႔ဆရာဆိုတာကလည္း စာသင္ခ်ိန္ၿပီးရင္ နားလို႔ရပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းသားေတြမွာေတာ့ မနားရေသးဘဲ စာၾကည့္ရပါေသးတယ္။ အပင္ပန္းဆံုးကို အသက္သာဆံုးက ဆူဆူဆဲဆဲလုပ္တယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ သဘာ၀မက်ပါ။ စာေမးပြဲက်တာေၾကာင့္ စိတ္အားငယ္ရတဲ့ၾကားမွာ အားကိုးရမယ့္ မိဘျဖစ္သူကပါ သူတို႔အရွက္ရတာတစ္ခုနဲ႔တင္ ဆူၾကပူၾကျပန္ေတာ့ ကေလးေတြမွာ ေနစရာမရွိေတာ့ပါ။

ဒါေၾကာင့္ ေအာင္စာရင္းထြက္တာနဲ႔ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ေအာင္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြကို မ်က္ႏွာျပရုံေလာက္သာ သြားျပၿပီး က်တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြအိမ္ကို အခ်ိန္မီသြားရပါတယ္။ မိဘေတြက ဆူေန၊ ဆဲေနရင္ ကိုယ္ကတပည့္ေတြကိုယ္စား ေျဖရွင္းေပးႏိုင္ေအာင္ပါ။ ဒါ့အျပင္ စိတ္ဓာတ္က်ေနတဲ့ ကိုယ့္တပည့္ေလးေတြကို အားေပးရင္း ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ႀကိဳးစားဖို႔ တြန္းအားလည္း ေပးရပါတယ္။
စာသင္ႏွစ္တစ္ႏွစ္လံုးမွာ ကိုယ့္တပည့္အားလံုးကို တေျပးညီသင္ေပးခဲ့ေပမယ့္ ေအာင္စာရင္းထြက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ေအာင္တဲ့ေက်ာင္းသားအိမ္ကို သြားရတာနဲ႔ က်တဲ့ေက်ာင္းသားအိမ္ကို သြားရတာ ခံစားခ်က္ခ်င္း အင္မတန္ကြာပါေတာ့တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္တပည့္ေတြ အားမငယ္ေအာင္ အားေပးရမွာ ဆရာ့တာ၀န္ပဲမို႔ တစ္ေနကုန္တစ္ေနခမ္း ေက်ာင္းသားေတြအိမ္ကို သြားၿပီးမေမာႏိုင္မပမ္းႏိုင္ အားေပးရင္း၊ ေက်ာင္းမထားခ်င္ေတာ့တဲ့ မိဘေတြကိုလည္း ေက်ာင္းျပန္ထားဖို႔ တရားေဟာရင္း ရင္ထဲမွာ နာနာက်င္က်င္ ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈနဲ႔ သနားစိတ္မွာ သနားစိတ္ကပဲ အႏိုင္ယူသြားေတာ့တာမို႔ မြမ္းက်ပ္ၿပီး ေနလို႔မေကာင္းေတာ့ပါ။

ဒါေၾကာင့္ ညပိုင္းမွာ ကဗ်ာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ခ်ေရးျဖစ္ပါေတာ့တယ္။ 
ရင္ထဲကအနာ သက္သာလိုသက္သာျငားပါ။ ဒါေပမယ့္လည္း ကိုယ့္ကေလးေတြ မ်က္ႏွာကို ျပန္ျမင္ေယာင္ေနမိတာေၾကာင့္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္တာကေတာ့ ဘယ္လိုမွကို မေလ်ာ့ႏိုင္တာေသခ်ာပါတယ္။ ဒီကေလးေတြကို ျပန္စုေပးၿပီး ေနာက္တစ္ႏွစ္မွာ ဂုဏ္ထူးနဲ႔ ေအာင္ျမင္ေအာင္ လုပ္ေပးဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္မိပါတယ္။ ဒါမွလည္း ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေလးေတြမွာ မိဘနဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္အေပၚ သူတို႔ရႈံးခဲ့သမွ် ျပန္ၿပီးအႏိုင္ရႏိုင္ၾကမယ္ မဟုတ္ပါလား။

ဒီကဗ်ာကိုဖတ္ၿပီး ဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ ခံစားခ်က္ကို နားလည္ႏိုင္ၾကရင္ျဖင့္ ရင္ထဲမွာ နည္းနည္းေတာ့လည္း ေျဖသာမယ္ထင္ပါရဲ႕ေလ...


“ ဆရာဟူသည္”

ျမဴးၾကကြယ္
ေအာင္ၾကတယ္မဟုတ္လား။

ႀကိဳးစားလာ
တစ္ႏွစ္တာပင္ပန္းမႈတြက္
ဆုလာဘ္ေတြလက္၀ယ္ရၿပီမို႔
တင့္တယ္လွေသး။

ေအာင္ပြဲ၀င္
ေပ်ာ္ရႊင္သူတပည့္မ်ားတြက္
ဂုဏ္တက္ကာ မာန္ဟုန္ရစ္ခ်င္လည္း
က်ရစ္သူတပည့္မ်ားကို
အားတင္းကာဇြဲစိတ္ႏိုးေစဖို႔
ေၾကကြဲစြာႏွစ္သိမ့္ေပးပါရင္း
(မင္းတို႔ဆရာမွာေလ...)
ျမဴးျခင္းခက္ေသး။     ။

ဟန္ၾကည္
၅.၆.၂၀၁၁(စေနေန႔)
ည ၁၀း၃၀နာရီ

Thursday 2 June 2011

မိုးနဲ႔အတူ . . .

ဒီရက္ပတ္အတြင္းမွာ ဘာစာမွ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ မေရးျဖစ္ပါ။ 
ခ်စ္စြာေသာ တပည့္မေဟာင္းမ်ားရဲ႕ ႏွလံုးသားေရးရာ အေျဖရွာၾကတဲ့ ျပႆနာေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ကို သူတို႔မိဘေတြနဲ႔ ကူညီေျဖရွင္းေပးေနရတာနဲ႔တင္ တစ္ရက္တစ္ရက္ဟာ စိတ္ေမာ၊ လူေမာနဲ႔ ကုန္သြားတာမ်ားေနပါတယ္။
 ဒီအခ်ိန္မွာ ပို႔စ္အသစ္တစ္ပုဒ္ေရးျပန္ရင္လည္း ေမာသံေတြပါေနမွာေသခ်ာေနပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္...
ခပ္ေစာေစာက ေရးျဖစ္တဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကိုပဲ တင္ျဖစ္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေန႔က စာသင္ခ်ိန္မွာ မိုးဖြဲဖြဲရြာေနပါတယ္။ ကိုယ့္တပည့္ေလးေတြ သခ်ၤာတြက္ေနၾကတာကို ေစာင့္ၾကည့္ရင္း ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေပၚလာတာေၾကာင့္ အမိအရဖမ္းထားလို္က္တဲ့ ကဗ်ာပါ။ ရင္ထဲကို မိုးနဲ႔အတူ သူ႔အလိုလို ေရာက္လာခဲ့တဲ့ အမွတ္တရကဗ်ာတစ္ပုဒ္လို႔ ွဆိုရင္လည္း ရမယ္ထင္ပါရဲ႕။ မိုးေတြ တဖြဲဖြဲရြာေနတာေၾကာင့္ လူေတြအလုပ္အကိုင္ပ်က္ျဖစ္ၾကရတာကို ျမင္မိရင္း ရင္ထဲမွာေပၚလာတဲ့ အေတြးတစ္စလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

ကဗ်ာပံုစံက မေရးျဖစ္တာေတာ္ေတာ္ၾကာေနၿပီျဖစ္တဲ့ ႀကိခ်ဳိးကဗ်ာပံုစံပါ။ အခ်ဳိးသံုးခ်ဳိးပါၿပီးေတာ့ ကာရန္ေရာ၊ အသံကိုပါ ဦးစားေပးရတဲ့ ကဗ်ာပံုစံလို႔ေခၚရင္လည္း မွားမယ္မထင္ပါ။ နေဘမ်ားမ်ားထပ္ၿပီး ယူႏုိင္ရင္ ပိုလွမွာျဖစ္ေပမယ့္ စိတ္ေအးလက္ေအးေရးရတာ မဟုတ္ဘဲ ေပၚလာသေလာက္ကို မွတ္ထားလိုက္တာျဖစ္လို႔ ရြက္ၾကမ္းေရက်ဳိကဗ်ာတစ္ပုဒ္သာသာပဲ ျဖစ္သြားတာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ အမွတ္တရသာသာပါပဲ...

“ ရာႏႈန္းျပည့္ ”
ရြာေခ်ၿပီ
ဖြဲဖြဲငယ္သီလို႔။

ေမာင္တို႔ျပည္ေရႊေရာင္လက္ကို
ထက္ေကာင္းကင္နတ္သိၾကားက
မ်က္ထားသည့္လား။

သည္သို႔သာ
ေန႔တိုင္းမွာပဇၨဳန္ညႈိးပါက
ဆန္အိုးေတြေရစုန္ေျမာေပလိမ့္
ေဇာစိတ္ရယ္ပြား။

ဟန္ၾကည္
၂၈.၄.၂၀၁၁





ႀကဳိက္ရင္ေပါ့ေလ . . .

Powered By Blogger