Sunday 26 December 2010

သြားရကံႀကံဳ . . .

ခရစ္စမတ္ျပန္သြားတဲ့
အိမ္ရွင္မကို သြားႀကိဳဖို႔ မနက္ျဖန္ ရန္ကုန္ဆင္းရပါမယ္။
ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ ေက်ာင္းသံုးရက္ေက်ာ္ပိတ္ရမွာမို႔ ေပ်ာ္ေနၾကပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ရန္ကုန္မွာၾကာၾကာမေနဘဲ အျမန္ျပန္ၿပီး စာသင္ခ်ိန္အပ်က္နည္းေအာင္ ႀကဳိးစားေပးရပါလိမ့္မယ္။ စာေမးပြဲေျဖဖို႔လည္း ႏွစ္လေက်ာ္ပဲက်န္ေတာ့တာမို႔ပါ။

ခရီးသြားပ်င္းလွတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ဒီတစ္ခါေတာ့ အိမ္ရွင္မေကာင္းမႈနဲ႔ ခရီးအေ၀းႀကီး သြားဖို႔ကံႀကံဳရၿပီ ျဖစ္ပါေၾကာင္း။ ။

Friday 24 December 2010

ခရစ္ေတာ္ႏွင့္ ပိုက္ဆံအိ္တ္ . . .

ေနာက္နာရီ၀က္ဆိုရင္
ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္တို႔ရဲ႕ သခင္ခရစ္ေတာ္ ေမြးဖြားသန္႔စင္တဲ့ အခ်ိန္အခါသမယကို ေရာက္ပါေတာ့မယ္။ တစ္နည္းေျပာရရင္ေတာ့ ထူးျမတ္တဲ့ ခရစ္စမတ္အခါေတာ္ ေရာက္ပါေတာ့မယ္။

အခါတိုင္းႏွစ္ေတြဆိုရင္ ဒီညမ်ဳိးမွာ အိမ္ရွင္မနဲ႔အတူ ခရစ္စမတ္ကူေစာင့္ရင္း ဘုရားသီခ်င္းဆိုဖို႔ ဂစ္တာတီးေပးေနက်ပါ။ သူမ်ားေတြကေတာ့ သက္ဆိုင္ရာ ဘုရားေက်ာင္းမွာ ခရစ္စမတ္ႀကိဳၾကရင္း ေပ်ာ္ၾကပါးၾကေပမယ့္ ကိုယ္နဲ႔အေနမ်ားလို႔ ကိုယ့္စိတ္ဓာတ္ပါကူးကုန္တဲ့ အိမ္ရွင္မကေတာ့ ဘုရားေက်ာင္းသြားၿပီး ကုသုိလ္တစ္ပဲ ငရဲတစ္ပိႆာျဖစ္မွာကို စိတ္မပါေတာ့တာေၾကာင့္ အခါေတာ္က်မွပဲ ဘုရားေက်ာင္းသြားတာ မ်ားပါတယ္။ ဒါကလည္း ကလိယုဂ္ဆုတ္ကပ္ဆိုတဲ့ သဘာ၀အရ ဘာသာတရားေတြက မြန္ျမတ္ၾကေပမယ့္ ဘာသာ၀င္ေတြ၊ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ေတြက အားနည္းလာတာကို ျပေနသလိုပါ။ ဘယ္သူေတြတရားပ်က္ၾကေပမယ့္ ကိုယ္တိုင္တရားမပ်က္ဖို႔လည္း အမ်ဳိးသမီးကို မၾကာမၾကာ အားေပးရတာ ျပန္သတိရျဖစ္ပါတယ္။

ညေနက အိမ္ရွင္မနဲ႔ ဖုန္းဆက္ျဖစ္ေတာ့ ေနာက္ႏွစ္ဆန္းပိုင္းမွပဲ ျပန္လာမယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ေမာင္ႏွမေတြ စံုစံုလင္လင္ ေတြ႕ၾကတဲ့ပြဲျဖစ္တာမို႔ ေပ်ာ္ေနၾကပံုရလို႔ မုဒိတာပြားရပါတယ္။ ကိုယ့္မွာလည္း အခုထိမျမင္ေသးတဲ့ ေယာက္ဖေတြ၊ ခယ္မေတြကို အေ၀းကလွမ္းၿပီး ေဖာ္လံဖားေနရတာလည္း တစ္ေန႔တစ္ေန႔ အေမာပါ။ ပါသြားတဲ့ လက္ေဆာင္ေတြ မ်က္ႏွာေၾကာင့္လား၊ တကယ့္အရွိကိုမ်ားေျပာသလား မေတြးတတ္ေပမယ့္ ညေနက ဖုန္းဆက္ေတာ့ ခယ္မေတာ္က “တို႔အစ္ကိုႀကီးက ေခ်ာတယ္”လို႔ လွမ္းၿပီး ေထာပနာျပဳလိုက္တာေၾကာင့္ ငခ်ိတ္ေရာင္ကဲၿပီး သပိတ္လိုမဲေနတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ေတာ့ ဖရဏာပီတိမွာ ဂြမ္းဆီထိၿပီး
“လိုတာရွိလဲ လွမ္းမွာေနာ္”လို႔ အဆစ္ကေလးပါ ထည့္ေျပာလိုက္မိပါေၾကာင္း...။ ။

စကားခ်ပ္။ ။
ပါသြားတဲ့ ပိုက္ဆံေတြ ကုန္သြားတာေၾကာင့္ ဘဏ္ဖြင့္ရင္ ပိုက္ဆံလႊဲေပးဖို႔ အိမ္ရွင္မက ရာဇသံေပးတဲ့အတြက္ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ပြတ္ေနမိပါေၾကာင္း...

Sunday 19 December 2010

ျခေသၤ့လည္ျပန္ . . .

အိမ္ရွင္မ ခရီးသြားေနတာ ဒီေန႔နဲ႔ဆိုရင္ ၅ရက္ရွိပါၿပီ။

အရင္က ကိုယ္ေရးတဲ့ပို႔စ္ေတြမွာ အိမ္ရွင္မအေၾကာင္း တစ္ခါမွထည့္မေရးျဖစ္ပါ။
ကိုယ္တိုင္က ကိုယ့္အိမ္ရွင္မ ေတာ္ေၾကာင္းကို သူမ်ားေတြသိေအာင္ ေျပာရမွာ ရွက္တတ္တာေၾကာင့္လည္းပါသင့္သေလာက္ပါသလို အရင္ကတည္းက ခ်စ္တယ္၊ ႀကိဳက္တယ္ဆိုတာေတြကို သိပ္ၿပီးအေလးတယူ မရွိတတ္တာေၾကာင့္လဲ ပါပါတယ္။ တစ္ေယာက္တည္း ေတြးခ်င္ရာေတြး၊ ဖတ္ခ်င္ရာဖတ္၊ သြားခ်င္ရာသြားေနရတဲ့ အရသာကို ျမတ္ႏိုးလြန္းတာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုးလည္း ဘာရည္းစားမွမထားခဲ့ဘဲ ခပ္ရွင္းရွင္းပဲ ေနခဲ့တာပါ။

ဒါတင္ပဲလားဆုိရင္ အနားမွာလာၿပီး တြတ္တီးတြတ္တာ စကားေျပာတာ၊ စိတ္ေကာက္တာ၊ သ၀န္တိုတာေတြကိုလည္း အင္မတန္မွ ကေလးဆန္တဲ့အလုပ္ေတြလို႔ ယူဆခဲ့တာပါ။ သမီးရည္းတို႔ဘာသာဘာ၀ ေလွ်ာက္လည္ၾကတာ၊ စိတ္ထဲကမပါလည္း ကိုယ့္ရည္းစား စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ လိမ္ေျပာ၊ ညာေျပာရတာ၊ မအားတဲ့ၾကားက ရည္းစားစိတ္ႀကဳိက္ လုိ္က္ပို႔ရျပဳရတာေတြကို သူငယ္ခ်င္းသမီးရည္းစားအတြဲေတြကို ၾကည့္ရင္းကပဲ စိတ္ကုန္လြန္းတာေၾကာင့္ ဘယ္မိန္းကေလးကိုမွ မပတ္ခဲ့သလို ပတ္သက္လာမယ္ထင္ရင္လည္း ခပ္ေ၀းေ၀းကပဲ ႀကိဳေရွာင္ခဲ့ပါရဲ႕။ ကိုယ္ကနည္းနည္းေရွာင္လိုက္ရုံနဲ႔ မိန္းကေလးတို႔သဘာ၀ကိုက သူတို႔ကို စိတ္၀င္စားဟန္မျပရင္ ပထမပိုင္းေတာ့ မခံခ်ိမခံသာ ျဖစ္တတ္ၾကေပမယ့္ ၾကာလာရင္ “အေတာ္ႀကီးၾကယ္တဲ့ေကာင္”လို႔ သမုတ္ၿပီး ကိုယ့္ကိုျမင္ရင္ ခပ္ေ၀းေ၀းက ေရွာင္ၾကေတာ့တာမ်ားပါတယ္။ ကိုယ္လိုခ်င္တာကလည္း ဒီအေျခအေနမ်ဳိးပဲမို႔ ေက်ာင္းသားဘ၀ကို ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ကိုယ္ မဂၤလာရွိရွိနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးျဖတ္သန္းခြင့္ရခဲ့ပါရဲ႕။ ၾကာလာေတာ့ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းရွိလွတဲ့ ကိုယ့္ေမေမကပါ “သားကိုႀကိဳက္မယ့္လူမ်ားမရွိလိို႔လား”လို႔ပါ ေမးယူရေလာက္ေအာင္ ခ်စ္တာေတြ၊ ေမတၱာေတြကို စိတ္၀င္စားမႈ နည္းခဲ့တာပါ။ အဲဒီလို ေနခဲ့ေပမယ့္ စာေရးျခင္းအႏုပညာကို ၀ါသနာထံုလြန္းတာေၾကာင့္ ကဗ်ာေတြ၊ ၀ထၳဳတိုေတြေရးရင္ေတာ့ အငွားစိတ္ကူးယဥ္ၿပီး သဘာ၀မက်က်ေအာင္ေရးၿပီး စာဖတ္သူကို လွည့္စားခဲ့ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက ကိုယ္ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေတြကိုဖတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက မိန္းကေလးေတြကို ကိုယ္သိပ္စိတ္မ၀င္စားလွတာနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ အၿမဲလို သံသယရွိတာကို ေက်ာင္းသားဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး ခံခဲ့ရပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အသိဆံုးမို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေျပာသမွ်၊ သံသယေတြကို ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ပဲ ရင္ဆိုင္ခဲ့ႏိုင္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္တန္ေတာ့ ႏြားပိန္ကန္စၿမဲျဖစ္တဲ့ လူ႔သဘာ၀အရ
အခုကိုယ့္အိမ္ရွင္မ ျဖစ္လာမယ့္သူနဲ႔ ေတြ႕ၿပီး ရည္းစားထားတာ အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ ဆိုတဲ့ ကိုယ့္မူနဲ႔ကိုယ္ပဲ တစ္အိုးတစ္အိမ္ ထူေထာင္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္တို႔ရည္းစားသက္တန္းတေလွ်ာက္မွာေတာ့ ကိုယ့္ဇနီးေလာင္းကို မိုးေလာက္ႀကီးခ်စ္ပါတယ္၊ တစ္ေလာကလံုးမွာ ခင္သာအလွဆံုး၊ အာကာကိုလႊာပံုၿပဳလို႔ ေမယုကိုလည္း စုတ္တံမခ်ီခဲ့သလို သမုဒ္ကိုလည္း မင္ရည္ေဖ်ာ္ၿပီး ခ်စ္တယ္ႀကိဳက္တယ္ဆိုတဲ့ စကားေတြကို ကိုယ့္၀ထၳဳေတြထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြေလာက္ ေဖာခ်င္းေသာခ်င္း မသံုးခဲ့ရိုးအမွန္ပါ။ ကိုယ္ကေတာ့ သူ႔ကို ကိုယ္တို႔ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ ဘ၀စီမံခ်က္ေတြကိုပဲ ေျပာျဖစ္ခဲ့တာ မ်ားပါတယ္။ ခပ္ငယ္ငယ္ကေလးကတည္းက မိဘနဲ႔ေတာင္ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး မေနတတ္ခဲ့တဲ့ ကိုယ့္အတြက္ အခုလိုေနတာထိုင္တာဟာ မထူးဆန္းေပမယ့္ မိန္းကေလးျဖစ္တဲ့ သူ႕ခမ်ာမွာေတာ့ ကိုယ့္ကိုေတာ္ေတာ္သည္းခံခဲ့ရရွာမွာ အခုလိုေ၀းေနမွပဲ သနားမိပါေတာ့တယ္။

အခုေတာ့လည္း အိမ္မွာတစ္ေယာက္တည္းေယာင္ခ်ာခ်ာဘ၀နဲ႔ ခရီးသြားေနတဲ့ အိမ္ရွင္မကို သတိတရရွိရင္းက ဆရာစိုင္းခမ္းလိတ္ေရးခဲ့တဲ့ “ျခေသၤ့လည္ျပန္”သီခ်င္းကိုပဲ မၾကာမၾကာ နားေထာင္ျဖစ္ေနပါရဲ႕ေလ။ ။




Monday 13 December 2010

လြမ္းတတ္သလိုလြမ္းမိသည္ . . .

အတူေနတာ ရွစ္ႏွစ္ၾကာေတာ့
ေမတၱာသစၥာ ရင္မွာတြယ္ရစ္
ခ်စ္ျခင္းတာရွည္ ခိုင္ၿမဲသည္မို႔
တစ္ၿမိဳ႕တစ္ရြာ ေ၀းၾကရာ၀ယ္
ရင္၀ယ္ႏြမ္းလ် လြမ္းရသည္...


ခရစ္စမတ္ပြဲေတာ္အတြက္ ၁၅ရက္ေန႔ကပဲ
ကိုယ့္ဇနီးသည္ သူ႔ေဒသကို ျပန္သြားပါတယ္။
အိမ္မျပန္တာ ၈ႏွစ္ေက်ာ္လာၿပီျဖစ္ေတာ့ ျပန္ခ်င္ရွာမယ္ေလ။
ၿပီးေတာ့ တစ္ျပည္လံုးမွာ ျပန္႔ႀကဲေနၾကတဲ့ သူ႔ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔လဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေတြ႕ခ်င္မွာမို႔ ကိုယ္လိုက္မသြားျဖစ္ေတာ့ပါ။ ႏွစ္ပတ္ေက်ာ္၊ သံုးပတ္ေလာက္ၾကာမယ့္ခရီးျဖစ္တာမို႔ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေတြကို ပစ္ထားလို႔မရတာေၾကာင့္လည္း ပါပါတယ္။ ပစ္ထားလို႔ရဦးေတာင္ ကိုယ့္အေနနဲ႔ ဘယ္လိုမွ ပစ္မထားႏိုင္ပါ။ စာေမးပြဲႀကီးေျဖဖို႔ သံုးလေတာင္ မလိုေတာ့တဲ့ အခုလို အခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ကိုယ္တို႔ပညာေရးသမားေတြအတြက္ တစ္ရက္၊ တစ္မနက္ဟာလည္း ေရႊထက္ေတာင္ အဖိုးတန္တာမို႔ အင္မတန္တန္ဖိုးထားၿပီး ႏွေျမာရပါတယ္။

ခပ္ငယ္ငယ္က စာစီစာကံုးေရးၾကတုန္းက ကိုယ္တို႔ေရးခဲ့ၾကပါတယ္။ က်န္းမာေရးနဲ႔ လြတ္လပ္ေရးဟာ ေလနဲ႔တူတယ္လို႔။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ရွိေနတုန္းမွာ တန္ဖိုးထားရေကာင္းမွန္းမသိၾကဘဲ ဆံုးရႈံးေတာ့မွ ႏွေျမာရတဲ့ အရာေတြျဖစ္ေနလို႔ပါ။ အခုလည္း အဲဒီစာသားကို ျပန္ကိုးကားရမလိုပါ။ အိမ္ရွင္မတစ္ေယာက္ရဲ႕ တန္ဖိုးကို သူအေ၀းေရာက္ေနမွ ပိုသိရပါေတာ့တယ္။ အိမ္ရွင္မသြားလို႔ ႏွစ္ရက္ေတာင္မၾကာေသးပါ ကိုယ့္အိမ္တစ္ခုလံုး ပစၥည္းေတြ ေနသားတက်မရွိေတာ့ပါ။ ကိုယ္ကလည္း ေန႔ခင္းတစ္နာရီေက်ာ္၊ ႏွစ္နာရီေလာက္ပဲ အိမ္ကပ္ခြင့္ရတာမို႔ သန္႔ရွင္းေရးေတြဘာေတြလည္း အာရုံမထားႏိုင္ပါ။ ေန႔ခင္းပိုင္း နားခ်ိန္မွာ က်န္တဲ့အရာေတြထက္ ကိုယ့္လုပ္ငန္းအတြက္ ျပင္ဆင္စရာေတြျပင္ဆင္ခ်င္ျပင္ဆင္၊ မျပင္ဆင္ခ်င္ရင္လည္း ညေနပိုင္း အလုပ္ခ်ိန္မွာ အားျပည့္အင္ျပည့္ရွိေအာင္ တေရးတေမာအိပ္ခ်င္အိပ္ဆိုေတာ့ အိမ္ရွင္မရွိတုန္းက လုပ္တဲ့အလုပ္ေတြဟာ လစ္ဟာကုန္ေတာ့တာပါ။

တကယ္ဆိုရင္ ကိုယ္တို႔ဆရာ၀န္လူမ်ဳိးဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ေလးကို အၾကင္နာ၊ သံေယာဇဥ္ နည္းၾကတဲ့လူမ်ုဳိးပါ။ ေရာဂါေတြ၊ ေ၀ဒနာခံစားရတာေတြနဲ႔ ယဥ္ပါးေနၾကသူေတြမို႔ ေတာ္ရုံအရာေလာက္ကို မသနားတတ္ေတာ့သလို ဘာကိုမွလည္း တြယ္တြယ္တာတာ သိပ္မရွိေတာ့ပါ။ ဒီၾကားထဲမွာ ကို္ယ္ကလည္း ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ဘယ္သူ႔ကိုမွ တြယ္တာတာေတြဘာေတြ သိပ္မရွိခဲ့တာေၾကာင့္ လြမ္းတယ္ဆိုတာ စိတ္ကူးယဥ္ၿပီးခံစားရုံသာ ခံစားခဲ့ဖူးတာေၾကာင့္ ဘာကိုေခၚမွန္း လက္ေတြ႕မသိခဲ့ရုိုးအမွန္ပါ။ အခုလို အိမ္ရွင္မ ခရီးထြက္သြားလို႔ ရင္ထဲမွွာ ဟာတာတာျဖစ္က်န္ရစ္ေတာ့မွ လြမ္းတယ္ဆိုတာ ဒါမ်ဳိးကိုေခၚတာျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိထားမိပါေတာ့တယ္။ အခါတိုင္း အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ျမင္ေနက်ေနရာမွာ ျမင္ေနက်သူ႔ကို မျမင္ရတာလည္း တကယ့္ကို ဟာတာတာႀကီး ျဖစ္လို႔ေနပါရဲ႕။

အလုပ္ခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ လက္မလည္ေအာင္ အလုပ္မ်ားေနတာမို႔ လြမ္းတာေတြ၊ သတိရတာေတြ သိပ္မခံစားရပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီရက္ေတြမွာ အလုပ္ခ်ိန္ကို အခါတိုင္းထက္ နည္းနည္းပိုယူလိုက္ပါတယ္။ အခါတိုင္း အိမ္ကို ည၈နာရီေလာက္ ျပန္ျဖစ္ေပမယ့္ ဒီရက္ေတြမွာေတာ့ ၉နာရီေလာက္မွပဲ သင္တန္းကို ျဖဳတ္ေပးျဖစ္ပါေတာ့တယ္။ ကိုယ္လည္းအလြမ္းေျပ ကိုယ့္ကေလးေတြလည္း အက်ဳိးရွိပါတယ္။

ဆရာဆိုေတာ့လည္း သာမန္လူလိုမလြမ္းဘဲ ဆရာလိုပဲ လြမ္းရေပမယ့္ တစ္ရက္တစ္ခါေတာ့ ဖုန္းမွန္မွန္ဆက္ရပါေသးရဲ႕...

Saturday 11 December 2010

အလွဴ . . .

အလွဴေျမာက္ခဲ့ပါၿပီ...
မေန႔ညေနကပဲ ဘကစာသင္ေက်ာင္းအတြက္ စာသင္ခံု၁၈စံု လုပ္ထားတာကို သြားၿပီးလွဴျဖစ္ပါတယ္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းကို ေရာက္သြားမွ ေက်ာင္းသားအင္အားက ကို္ယ္ထင္ထားသလို ၄၊၅ရာ မဟုတ္ဘဲ မူလတန္းအဆင့္ေက်ာင္းသား ၁၅၀၀ေက်ာ္ေနတာေတြ႕ရေတာ့ အံၾသမိသလို ဆရာေတာ္ရဲ႕ ေစတနာကိုလည္း ေလးစားမိရပါေတာ့တယ္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း၀န္းတစ္ခုလံုးလည္း ေက်ာင္းသားေလးေတြနဲ႔ ျပည့္ေနပါတယ္။ ရွိသမွ် ေက်ာင္းေဆာင္အားလံုးလည္း သံဃာေဆာင္မဟုတ္ေတာ့ဘဲ စာသင္ေဆာင္ေတြျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ကေလးသံုးေလးေယာက္နဲ႔ နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာေအာင္ေနရရင္ေတာင္ နားေတြပူ၊ မ်က္စိေတြေနာက္ၿပီး ဦးေဏွာက္ေတြပါ ပြက္ကုန္တဲ့ ကိုယ္ေတာ့ ဒီကေလးပုစုခရုေလးေတြနဲ႔ ေက်ာင္းတိုက္ထဲမွာ ေပ်ာ္ေနတဲ့ ဆရာေတာ္ကို မေလးစားဘဲ မေနႏိုင္ပါ။

ပိုေလးစားတဲ့ အခ်က္က
ဒီဘကေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းသားေတြကို ဘာသာမခြဲ၊ လူမ်ဳိးမျခားဘဲ သင္ယူခြင့္ေပးတာကိုပါ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဘာသာ၀င္အမ်ားစုက ဘာသာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ တစ္ေၾကာင္းစြဲဆန္ၾကသူေတြမ်ားတာမို႔ အခုလိုဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ ဆရာေတာ္က ဘာသာစြဲ၊ ဂိုဏ္းဂဏစြဲမထားဘဲ လူကိုသာေရွ႕တန္းတင္ၿပီး ပညာေရးအတြက္ ၀န္ေဆာင္မႈေတြကို စြမ္းစြမ္းတမန္လုပ္ေပးေနတာ ၾကည္ညိဳလြန္းမက ၾကည္ညိဳမိပါတယ္။ ဘာမွအစီအစဥ္ အေထြအထူးမရွိဘဲ ေရွာင္တခင္လို သြားလွဴတာေၾကာင့္ ေက်ာင္းတိုက္မွာ ေက်ာင္းသားေလးေတြအတြက္ ဘာေတြလုိအပ္ေနတယ္ဆိုတာ ေသေသခ်ာခ်ာမေလ့လာမိခဲ့တာေၾကာင့္ ေနာက္တစ္ခါထပ္ၿပီး လွဴဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထားပါေသးတယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
စာသင္ခံုေတြဆိုတာ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ မရွိမျဖစ္အရာေတြျဖစ္တာမို႔ ကိုယ္တို႔လွဴတဲ့ စာသင္ခံုသစ္ေလးေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသားေလးေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ တက္တက္ႁကြႁကြ ပညာသင္ယူေနၾကတဲ့ ပံုကို မ်က္စိထဲမွာ ျမင္ေယာင္ရင္း ဒီေန႔အထိ ေက်နပ္ပီတိျဖစ္ေနမိပါေသးရဲ႕။ ။

Friday 10 December 2010

ဒီဇင္ဘာမိုး . . .

ႀကံႀကီးရယ္တဲ့ စည္ရာ
ေဆာင္းတြင္းမွာ မိုးရြာလို႔
ဘယ္ရာသီ ဘယ္ပံုေျပာင္းတယ္
ေတြးခက္ပါေၾကာင္း

မေန႔က ထူးထူးဆန္းဆန္းပဲ ဒီဇင္ဘာေဆာင္းတြင္းႀကီးမွာ မိုးေတြရြာပါတယ္။ ဒီေန႔လည္း တစ္ေန႔ခင္းလံုး မိုးေတြတဖြဲဖြဲက်ေနေလရဲ႕။ ၾသကာသေလာကႀကီးလည္း ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၿပီလဲ မေျပာတတ္ေတာ့ပါ။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေဆာင္းတြင္းႀကီးမွာ မိုးကာအက်ႌထုတ္၀တ္ၿပီး ရာသီေတာ္ဦးကို ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ပဲ ရင္ဆိုင္လိုက္ရပါေတာ့တယ္။

ရာသီေဖာက္ျပန္တာေၾကာင့္ ဒီဘက္ႏွစ္ေတြမွာ မုန္တိုင္းေတြကလည္း နံမည္အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ေလာကသားေတြဆီကို မၾကာမၾကာ အလည္လာကုန္ၾကပါတယ္။ နာဂစ္၊ ဆူနာမီ၊ ဘစ္ဂ်္လီ ကုလားလိုတစ္မ်ဳိး စပိန္လိုတစ္ဖံု အမ်ဳိးေတြစံုစံုနဲ႔ ကိုယ္တို႔ကို ႏႈတ္ခြန္းေတာ္ေတြ ဆက္သလို႔ မရိုးႏိုင္ေအာင္ ၾကည္စယ္ေတာ္မူရက္ၾကပါေပတယ္။ ရာသီေတြေဖာက္ဆို သစ္ေတာေတြလည္း ေပ်ာက္သေလာက္ရွိကုန္ၾကၿပီ မဟုတ္ပါလား။
ကမၻာ့ေျမလႊာက ရသမွ် ေျမေပၚ၊ ေျမေအာက္ သယံဇာတေတြကို တိုးတက္တဲ့နည္းပညာအကူအညီနဲ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာထုတ္လိုက္ၾက သံုးလိုက္ၾကတာ အခုဆိုရင္ ခန္းမယ့္အေရးကိုေတာင္ ေတြးၿပီးပူေနရပါပေကာလား။ ကိုယ္တို႔တစ္သက္ေတာင္ ဒါေတြကုန္မွာစိုးေနရရင္ ေနာင္လာေနာက္သားေတြအတြက္ဆိုရင္ေတာ့ မလြယ္ေရးခ်မလြယ္တာ ေသခ်ာေနေပါ့။ ခက္တာက ေဖာက္ျပန္လြန္းတဲ့ ဒီရာသီသဘာ၀ကို ျပဳျပင္ၾကဖို႔ဆိုတာကလည္း ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း သစ္ပင္ေတြစိုက္၊ ေလထုသန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေနလို႔ ရတာမဟုတ္တဲ့ ကိစၥျဖစ္ေနတာပါပဲ။

ကိုယ္ကေတာ့ ပညာေရးသမားျဖစ္တာေၾကာင့္ ဒါေတြကို ေျဖရွင္းဖို႔ လူေတြအားလံုး ပညာတတ္ရမယ္လို႔ပဲ ေကာက္ခ်က္ခ်မိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပညာတတ္ေခြးၿမီးေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကရင္လည္း တတ္တဲ့ပညာအားကိုးနဲ႔ ကမၻာကိုဖ်က္မယ့္ ပညာရွင္ႀကီးေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကရင္လည္း ေဆးအတြက္ေလးကုန္ပါဦးမယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူေတြကို ပညာေရာ၊ အသိပါ တြဲၿပီးေပးႏိုင္ရင္ လွပတဲ့ေလာကသစ္(အားလံုးရဲ႕ အိပ္မက္ထဲက ကမၻာ) ကို တည္ေဆာက္ႏိုင္မွာ မလြဲေတာ့ပါ။
အင္း...မနက္ျဖန္သို႔မဟုတ္ ဘယ္ေသာခါမ်ား ျဖစ္ေနမလားေတာ့ မေျပာတတ္ေတာ့...

Thursday 9 December 2010

ရင္ေလးတယ္ . . .

ေက်ာင္းသားေတြကို
နားေနခ်ိန္လံုေလာက္ေအာင္ေပးသင့္သလား။
ဒါမွမဟုတ္...
ရသမွ်အခ်ိန္တိုင္း စာသင္သင့္သလား။

ကိုယ္လည္းစာသင္ေနတဲ့ဆရာျဖစ္ေနၿပီမို႔ ဆရာေတြရဲ႕ခံစားခ်က္ကို နားလည္ပါတယ္။ ဆရာဆိုတာကေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ရသမွ်အခ်ိန္တိုင္း စာသင္ေနခ်င္တာပါ။ တစ္ေရးႏိုးထၿပီးစာသင္ရရင္လည္း ကိုယ္တို႔ဆရာေတြကေတာ့ ေပ်ာ္တာပါပဲ။ လင္မယားရန္ျဖစ္ေနရင္းက ေက်ာင္းသားေတြေရာက္လာရင္လည္း ရန္ျဖစ္ေနတာကို ခဏနားၿပီး စာသင္လိုက္တာပါပဲ။ စာသင္ၿပီးမွ ျပန္ရန္ျဖစ္တာေပါ့ေလ။

ေနမေကာင္းလို႔ ဖ်ားခ်င္သလိုျဖစ္ေနရင္လည္း စာသင္ခ်ိ္န္တစ္ခ်ိန္ေလာက္ အင္တိုက္အားတိုက္သင္လိုက္ရင္ ေခၽြးညီသြားၿပီး အဖ်ားက်သြားေလ့ရွိတာပါ။ ေဆာင္းရာသီခ်မ္းေနရင္လည္း စာသင္ရင္း လႈပ္ရွားလိုက္ရင္ အပူထြက္ၿပီး အခ်မ္းသက္သာသြားပါရဲ႕။ ေႏြရာသီပူပူေလာင္ေလာင္ႀကီးမွာလဲ စာသင္လို္က္ရင္ ေခၽြးထြက္လာၿပီး ေခၽြးေလးတစ္စိုစိုနဲ႔ အပူသက္သာသြားပါေရာ။ အိမ္ေထာင္ေရးျပႆနာ၊ စီးပြားေရးျပႆနာ၊ လူမႈေရးျပႆနာေတြေၾကာင့္ စိတ္ညစ္ေန၊ စိတ္ဆင္းရဲေနရင္လည္း စာတစ္ခ်ိန္ေလာက္သင္လိုက္ရင္ ေက်ာင္းသားေတြၾကားထဲမွာ ရယ္လိုက္ေမာလိုက္ ဆူလိုက္ေငါက္လိုက္နဲ႔ မၾကာခင္ပဲ စိတ္ညစ္ေျပသြားေလ့ရွိပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဆရာဆိုတဲ့ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးအတြက္ စာသင္ျခင္းဟာ သူ႔အတြက္ ရာသီဒဏ္၊ ေလာကဓံ၊ ပတ္၀န္းက်င္ဒဏ္၊ အရာရာ သက္သာေစတဲ့ တကယ့္မဟာၾသသဓေဆးႀကီးတစ္ပါးျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ စာသင္ယူျခင္းကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ေဆးခါးႀကီးပါ။
ေရာဂါေပ်ာက္မွန္းသိေပမယ့္ အ၀င္ဆိုးလွတဲ့ ေဆးခါးႀကီးလိုပဲ ဘ၀အတြက္ လိုအပ္မွန္းသိေပမယ့္ ကေလးတို႔ဘာ၀ ေပ်ာ္ခ်င္ပါးခ်င္၊ လည္ခ်င္ပတ္ခ်င္စိတ္ေတြကို ခ်ဳိးႏွိမ္ၿပီး ကိုယ္ပိုင္လြတ္လပ္ခြင့္ေတြကိုပါ စေတးၾကရတာျဖစ္လို႔ ကေလး၁၀၀မွာ ၁၀၀လံုးပဲ စာသင္ခ်ိန္ေတြကို ပ်င္းၾကေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါကိုလည္း အျပစ္လို႔ျမင္လို႔ မျဖစ္ပါ။ လူ႔သဘာ၀ကို အျပစ္ျမင္ေနလို႔ကေတာ့ ကိုယ္ပဲဒုကၡေရာက္ရပါလိမ့္မယ္။ ကိုယ္လည္း ငယ္ငယ္က ပ်င္းခဲ့တာပါပဲ။ ဘယ္သူမဆို ေက်ာင္းသားဘ၀ကေတာ့ စာသင္ရမွာ၊ စာၾကည့္ရမွာ ပ်င္းခဲ့တဲ့လူေတြခ်ည္းပါပဲ။ အရြယ္ရလာ၊ ရာထူးဌာနႏၲရေတြရလာ၊ ဂုဏ္ပုဒ္ေတြရွိလာမွပဲ ငယ္ငယ္က ၀ီရိယရွိခဲ့သေယာင္ေယာင္၊ စာႀကိဳးစားရမွာ စာေမးပြဲေျဖရမွာ ေပ်ာ္ခဲ့သေယာင္ေယာင္၊ ဆရာေတြဆိုဆံုးမတာေတြကို ေက်နပ္ခဲ့သေယာင္ေယာင္ လုပ္ၾကသူေတြခ်ည္းပါပဲ။

ဒီေတာ့ ကိုယ္တို႔လူႀူကီးေတြအေနနဲ႔ ကေလးေတြေရွ႕မွာ ဟိတ္ဟန္တစ္ခြဲသားနဲ႔ ငယ္ငယ္ကဒီေခတ္ကေလးေတြလိုမဟုတ္ဘဲ ၀ီရိယအရာ၊ စိတ္ဓာတ္အရာမွာ ဧတဒဂ္ရခဲ့သလို ပံုဖမ္းမေနဘဲ ရိုးရိုးသားသားနဲ႔ ကိုယ္တို႔ေတြလည္း ငယ္ငယ္က ပ်င္းခဲ့ေၾကာင္း ရဲရဲႀကီး၀န္ခံလိုက္ေစခ်င္ပါတယ္။ ကိုယ့္တုန္းက ပ်င္းခဲ့ၿပီး သူမ်ားပ်င္းေတာ့မွ နင္ပဲငဆ ဆူေန၊ ေငါက္ေနတာေတြကို ၾကားရလြန္းလို႔ နားၾကားျပင္းကတ္ကတ္ရွိလွတာေၾကာင့္ ဒီိပို႔စ္ကိုေရးျဖစ္တာပါ။ ကေလးေတြရဲ႕ သဘာ၀ကိုလည္း နားမလည္၊ ေခတ္ကိုလည္း ျမင္ေအာင္မၾကည့္၊ ငါႏွင့္ငါသာႏႈိင္းစရာဆိုတဲ့ သံုးမရတဲ့အတၱေတြ တစ္ပုံတစ္ေခါင္းနဲ႔ ပညာေရးလုပ္သားတစ္ခ်ဳိ႕ႏွိပ္စက္တာကို မခ်ိမဆန္႔ခံေနရရွာတဲ့ ကိုယ္တို႔ေက်ာင္းသားေလးေတြကို သနားလာတာေၾကာင့္လဲ ပါပါတယ္။

ဆရာတစ္ခ်ဳိ႕ကေျပာပါေသးတယ္။ “ေပးတဲ့ငါတို႔ကေတာင္ ေပးႏိုင္ေသးတာ၊ ယူတဲ့နင္တို႔က ဘာေၾကာင့္မယူႏိုင္ရတာလဲ” တဲ့။ ေတာ္ေတာ္ေလး မိုက္ရိုင္းတဲ့ ၾသ၀ါဒကထာပါပဲ။ ဒါဆိုရင္ ကိုယ္တစ္ခုေျပာၾကည့္ခ်င္တယ္။ အဲဒီပုဂၢဳိလ္ထူးေတြကို ကိုယ့္အိမ္က အ၀တ္အစားထည့္တဲ့ ဗီရိုတစ္လံုးလက္ေဆာင္ေပးမယ္။ ဒီအတိုင္းသယ္သြားရမယ္လို႔။ မသယ္ႏိုင္ရင္ ကိုယ္ေျပာမယ္ေလ။ “ေပးတဲ့လူကေတာင္ေပးႏိုင္ေသးတာ၊ ယူတဲ့သူက ႏိုင္ေအာင္သယ္သြားေပါ့”လို႔။

ဆရာတစ္ေယာက္က ေပးတယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ဦးေဏွာက္ထဲမွာ ရွိတာကို ထုတ္ေပးတာျဖစ္လို႔ သိပ္အပန္းႀကီးတာမဟုတ္ပါ။ ကေလးတစ္ေယာက္က ယူရတယ္ဆိုတာ တစ္ခါမွမျမင္ဖူး၊ မေတြ႕ဖူးတဲ့ စာေတြကို သူ႔ဦးေဏွာက္ထဲကို အတင္းသြင္းယူရတာျဖစ္လို႔ အင္မတန္မွ ပင္ပန္းပါတယ္။ ဒါေလးေလာက္ေတာင္ နားမလည္ဘဲ ပညာေရးေလာကမွာ မင္းမူေနၾကတဲ့
ခ်စ္လွစြာေသာ ၀ါရင့္(၀ါၿပီးရင့္ေနလို႔ ေႁကြရုံပဲ က်န္ေတာ့တဲ့) ပညာေရး၀န္ထမ္းေတြ နားမလည္ႏိုင္ၾကရင္ျဖင့္ ေနာင္လာေနာက္သားေတြရဲ႕ အနာဂတ္အေရးကို ဦးဟန္ၾကည္ ေတြးရင္းေတြးရင္း ရင္ေလးမိပါေၾကာင္း။ ။

Friday 3 December 2010

ဥယ်ဥ္မွဴး၏ ေသာကမ်ား . . .

စာေမးပြဲတစ္ပတ္ၿပီးသြားျပန္ပါၿပီ။ ေက်ာင္းသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက်ကုန္ၾကပါတယ္။
က်တယ္ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို သံုးစုခြဲၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ -
(၁) ႀကိဳးစားပါလ်က္နဲ႔ ထိုက္သင့္တဲ့အဆင့္မမီေသးလို႔ က်တဲ့ေက်ာင္းသားေတြ
(၂) ဥာဏ္ရည္ရွိပါလ်က္နဲ႔ မႀကိဳးစားလို႔ က်တဲ့ေက်ာင္းသားေတြ
(၃) ဥာဏ္ရည္လည္းမမီ ႀကိဳးလည္းမႀကိဳစားတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ
ဆိုၿပီးေတြ႕ရပါတယ္။

ဒီအုပ္စုသံုးစုထဲမွာ ေနာက္ဆံုးအုပ္စုအင္အားမ်ားသြားရင္ ျပႆနာလွလွႀကီးတက္ပါၿပီ။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ကိုယ့္မွာအဲဒီအုပ္စု၀င္ေက်ာင္းသား ေလးေယာက္ေတြ႕ေနပါတယ္။ ဒုတိယအုပ္စု၀င္ေက်ာင္းသား မ်ားေနၿပီးေတာ့ ပထမအုပ္စု၀င္ေက်ာင္းသား ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ရွိေနပါတယ္။ ပထမအုပ္စုနဲ႔ ဒုတိယအုပ္စုက ေက်ာင္းသားေတြကို ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းေပးရမွာ သိပ္၀န္မေလးပါ။ နည္းနည္းေလး ၀ီရိယစိုက္ထုတ္ၿပီး တြန္းအားေပးလိုက္ရင္ လိုခ်င္တဲ့အတိုင္းအတာမဟုတ္ေသးရင္ေတာင္ အထိုက္အေလ်ာက္ေတာ့ ျဖစ္ေျမာက္လာပါလိမ့္မယ္။ မညာတမ္းေျပာရရင္ေတာ့ တတိယအုပ္စု၀င္ေက်ာင္းသားေတြကိုေတာ့ စိတ္ပ်က္ခ်င္ခ်င္ပါ။ အားနည္းတဲ့ဥာဏ္ရည္ကို သူမ်ားထက္သာတဲ့ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈနဲ႔ ျဖည့္ရမွာျဖစ္ေပမယ့္ ေလလာရာဖင္ေပး၊ ေအးေအးေနၾကတာ ဘယ္လိုမွခံစားလို႔မရပါ။

ဒါေၾကာင့္ တတိယအုပ္စု၀င္ေက်ာင္းသားေတြကို ဒီလေနာက္ဆံုးအႀကိမ္သတိေပးထားပါတယ္။ ေနာက္လစာေမးပြဲမွာ စိတ္ေက်နပ္ေလာက္တဲ့ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈမ်ိဳးမေတြ႕ရရင္ေတာ့ သင္တန္းကေန ပယ္ရပါလိမ့္မယ္။ ဒီလထဲမွာပဲ သင္ခန္းစာေတြကို ျပန္လွန္သင္ၾကားျခင္းေတြစေတာ့မွာမို႔ အရင္လကထက္ေတာ့ ရလဒ္ေတြပိုေကာင္းရမွာပါ။ တကယ္လို႔ ေကာင္းမလာရင္ေတာ့လည္း ရွင္ေတာ္ဘုရားေဟာေတာ္မူတဲ့ ျဗဟၼစိုရ္တရားေလးပါးထဲက ေနာက္ဆံုးတစ္ပါးျဖစ္တဲ့ ဥေပကၡာတရားကို ပီပီျပင္ျပင္က်င့္သံုးၿပီး ေရေလာင္းထားတဲ့ အပင္ေတြရွင္သန္ႀကီးထြားဖို႔ ေပါင္းႏႈတ္ရပါေတာ့မယ္။

အင္း...ဥယ်ာဥ္မွဴး၏ ေသာကမ်ားပါပဲေလ...

Tuesday 30 November 2010

အိပ္မက္သူေဌးႀကီး . . .

တကၠသိုလ္၀င္တန္း
စာေမးပြဲေျဖဖို႔ အခ်ိန္စာရင္း ထြက္လာပါၿပီ။
မတ္လ ၇ရက္ေန႔မွာ ျမန္မာစာ စေျဖရပါလိမ့္မယ္။
မႏွစ္ကလည္း ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ေျဖခဲ့တာမို႔ ေစာလည္းမေစာ၊ ေနာက္လည္း မက်တဲ့ အခ်ိန္ပါ။ ကိုယ္တို႔ေတြ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ကလည္း ဒီရက္ပတ္မွာပဲ ေျဖခဲ့တာမို႔ ႏွစ္ကူးခါနီးေလေလ ရင္ျပန္ခုန္လာေလေလပါ။ အရင္တုန္းကေတာ့ ကိုယ့္အေတြ႕အႀကံဳေတြကို ျပန္ေတြးၿပီး ရင္ျပန္ခုန္ခဲ့ေပမယ့္ ပညာေရးနယ္ပယ္ထဲေရာက္မွာ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ေတြးၿပီးရင္ခုန္ရပါေရာလား။

မႏွစ္က ေက်ာင္းသား ၁၁ေယာက္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေလးရင္ခုန္ခဲ့ရတာဆိုေတာ့
ဒီႏွစ္ေက်ာင္းသား အင္အား ၃၀နီးပါးမွာ မတ္လမေျပာနဲ႔ ဒီဇင္ဘာမွာကတည္းက ရင္ႀကိဳခုန္ေနပါၿပီ။ မခုန္ေနပါရိုးလား။
ေက်ာင္းသား သံုးပံုတစ္ပံုက အပ်င္းစံခ်ိန္တင္ေနၾကတဲ့ ကေလးေတြမို႔ အပ်င္းေရာဂါကို ေဆးကုေပးေနရတာ အခုထိ အျမစ္မျပတ္ခ်င္ေသးတာေၾကာင့္ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ ေခါင္းကိုဆင္နင္းခံရတယ္လို႔ ညတိုင္းညတိုင္း အိပ္မက္မက္ေနပါရဲ႕။

“ပ်င္းတယ္ဆိုတာ နံမည္သာဆိုးတာ လူေတာ့ေတာ္ေတာ္သက္သာတယ္ ငါ့တူရဲ႕”လို႔
မၾကာမၾကာ လက္ခ်ာေပးေလ့ရွိတဲ့ အညာက ကိုယ့္ဘႀကီးသာ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားငပ်င္းေတြကို ေတြ႕ရင္ သူ႔ထက္ပ်င္းတဲ့လူူေတြ႕ၿပီဆိုၿပီး တစ္ခါတည္း ေတာထြက္သြားေလာက္ပါတယ္။
တစ္ခါတစ္ခါမ်ား စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔
“ငါမ်ား အပ်င္းကုမၸဏီေထာင္ၿပီး ေရာင္းစားရင္ ငါ့တပည့္ေတြအားေပးတာနဲ႔တင္ စီးပြားျဖစ္မယ္”လို႔
ေထာပနာျပဳယူရေအာင္ ပ်င္းရက္ၾကပါတယ္။ ပ်င္းဖို႔တာ၀န္က ေမာင္မင္းႀကီးသား၊ မယ္မင္းႀကီးမေလးေတြရဲ႕တာ၀န္။ ေတာ္ေအာင္တတ္ေအာင္လုပ္ေပးဖို႔က ကိုယ့္တာ၀န္မို႔ ကေလးေတြကို ထိုးမယ့္လက္ၫွိဳးကို ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ျပန္ထိုးရင္း ေန႔တိုင္းအားသစ္ေမြးၿပီး နည္းစံနစ္သစ္ေတြထြင္လို႔ ႀကိဳးစားေပးေနဆဲပါ။

တစ္ခါတစ္ခါ စဥ္းစားပါတယ္။
ေက်ာင္းသားေတြ အိမ္မွာစာတစ္လံုးမွ မၾကည့္ဘဲ ေခါင္းထဲကိုစာေတြ တစ္ခါတည္း ရိုက္သြင္း၊ အယူအဆေတြ တစ္ခါတည္း ထည့္ေပးႏိုင္တဲ့ နည္းစံနစ္မ်ား ရွာေတြ႕ရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိမ့္မလဲလို႔ပါ။ ဒီလိုသာဆိုရင္ ကေလးေတြလည္း စိတ္တိုင္းက် ပ်င္းလို႔ရ၊ ပညာလည္းတတ္၊ ဘ၀ေတြလည္း လွကုန္ၾကမွာေသခ်ာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို လုပ္ေပးႏိုင္ဖို႔ သင္ေထာက္ကူပစၥည္းေတြ၊ ပညာေရးပတ္၀န္းက်င္ေကာင္းေတြ အမ်ားႀကီးလိုမွာျဖစ္လို႔႔ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ကိုယ္လည္း အဲဒီေလာက္ မစြမ္းႏိုင္ေသးပါ။ သင္ေထာက္ကူပစၥည္းဆိုတဲ့ ေနရာမွာလည္း အရင္ကလို စကၠဴကထၳဴျပားေပၚမွာ ပံုဆြဲၿပီးျပရမယ့္ ေခတ္မဟုတ္ေတာ့ဘဲ နည္းပညာပစၥည္းအကူအညီေတြ ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ သြားရည္က်ရုံကလြဲၿပီး အိပ္မက္နဲ႔ပဲ က်ိန္းေက်ေနတုန္းပါ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူသားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဘာမွမပိုင္ရင္ေတာင္ အိပ္မက္ေတာ့ ပိုင္ေသးတာမို႔ ဒီေန႔အထိေတာ့ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တဲ့ အလုပ္ေတြ၊ ေပးခ်င္တဲ့ ၀န္ေဆာင္မႈေတြကုိ အိပ္မက္ထဲမွာ ညစဥ္ထည့္မက္ရင္း အိပ္မက္သူေဌးႀကီးဘ၀နဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးလုပ္ငန္းခြင္၀င္ေနဆဲပါေလ။ ။

Monday 29 November 2010

အမ်ဳိးသားေန႔ . . .

ဒီေန႔
တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေက်ာ္ ၁၀ရက္ အမ်ဳိးသားေန႔ ျဖစ္ပါတယ္။

ေခတ္ေတြေျပာင္း၊ စနစ္ေတြေျပာင္း၊ သင္ခန္းစာေတြ ေျပာင္းကုန္တာေၾကာင့္
ဒီဘက္ေခတ္ကေလးေတြခမ်ာ အမ်ဳိးသားေန႔ဆိုတာ ဘာမွန္းမသိၾကေတာ့ပါ။ သိပၸံတြဲယူၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြက ပိုဆိုးပါတယ္။ ဒါေတာင္ စကားေျပမွာ အမ်ဳိးသားပညာ၀န္ဦးဖိုးက်ားေရးတဲ့ အမ်ဳိးသားေန႔စကားေျပပါေနလို႔ ေတာ္ပါေသးတယ္။ ခက္တာက ေက်ာင္းသားေတြက စာဆိုတာကို စာေမးပြဲေအာင္ဖို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ပဲ ၾကည့္ၾကတာျဖစ္လို႔ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ျဖန္႔စဥ္းစားဖို႔ စိတ္မကူးတာပါ။ သမိုင္းေနာက္ခံကိုလည္း ရွာဖို႔ေဖြဖို႔ ၀ါသနာမပါ၊ ေယာင္လို႔လည္း အိပ္မက္မမက္ပါ။ သူတို႔မမက္လည္း ကိုယ္တို႔ကေတာ့ အိပ္မက္ေတြ အငွားထည့္ေပးေနပါတယ္။

မေန႔ကပဲ ကေလးတစ္ေယာက္ကေမးပါတယ္။ အမ်ဳိးသားေန႔က်ေတာ့ရွိၿပီး အမ်ဳိးသမီးေန႔က်ေတာ့ ဘာေၾကာင့္ မရွိတာလဲတဲ့။ ေတာ္ေတာ္ ေရႊဥာဏ္ေတာ္စူးေရာက္ေတာ္မူတဲ့ သေကာင့္သားကို က်ည္ေပြ႕နဲ႔ ဂုဏ္ျပဳခ်င္စိတ္ပါ ေပါက္သြားပါရဲ႕။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကေလးေတြကို သမိုင္းသင္ေပးဖို႔ လိုေနၿပီဆိုတာေတာ့ သေဘာေပါက္သြားမိပါတယ္။ ၾကာရင္ ကိုယ္တို႔ေတြလည္း သမိုင္းမရွိတဲ့လူမ်ဳိးေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကပါေတာ့မယ္။ ေနာက္လွည့္ၾကည့္လည္း ဗလာ၊ ေရွ႕ေမွ်ာ္ၾကည့္လည္း ဟာလာဟင္းလင္းအျဖစ္မ်ဳိးကေတာ့ စဥ္းေတာင္မစဥ္းစားသင့္တဲ့ အေျခအေနပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္တို႔မွာ ကေလးေတြကို ေနာက္ကိုလည္းၾကည့္တတ္၊ ေရွ႕ကိုလည္း ျမင္ႏိုင္ေအာင္ နတ္မ်က္စိပုလင္းကြဲေတြကို အတင္းၿဖဲေပးေနရပါတယ္။ ဒီၾကားထဲ ပံုမွန္တကၠသိုလ္၀င္တန္းကိုလည္း ေအာင္ျမင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေပးေနရပါေသးတယ္။

တစ္ခါတစ္ခါ စဥ္းစားမိပါတယ္။ ႏိုင္ငံတကာက ေက်ာင္းဆရာေတြဟာ ကိုယ္တို႔ထက္ ပိုေတာ္ခ်င္ေတာ္မယ္။ ကိုယ္တို႔ေလာက္ေတာ့ တာ၀န္မႀကီးဘူးလို႔ပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ သိရသေလာက္ကေတာ့ သူတို႔ဆီမွာ ဘာမဆို ကိုယ့္တာ၀န္ကိုယ္ယူၾကတာမ်ားပါတယ္။ ကိုယ္တို႔ဆီမွာက်ေတာ့ အရာရာ ဆရာကိုပံုအပ္ၾကလြန္းလို႔ ဆရာေတြမွာ တာ၀န္ေတြ တစ္ပံုတစ္ေခါင္းႀကီးနဲ႔ ေခါင္းမေဖာ္ႏိုင္ေအာင္ အလုပ္ရႈပ္ရလြန္းပါတယ္။ ဒီလို အျပင္တာ၀န္ေတြမ်ားလြန္းေနတာေၾကာင့္ အဓိကတာ၀န္ျဖစ္တဲ့ သင္ၾကားမႈပိုင္းမွာ အားနည္းကုန္ၾကတာျဖစ္မယ္လို႔လည္း ေတြးၾကည့္မိပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ကိုယ့္အေတြးပါ။ ဟုတ္ခ်င္ဟုတ္မယ္၊ ဟုတ္ခ်င္မွလည္း ဟုတ္မွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္အဓိကတာ၀န္ကိုသာ ဖိိဖိစီးစီး တာ၀န္ယူၾကရရင္ ပိုေတာ္လာမွာေတာ့ ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒါဆို ကိုယ္တို႔ေက်ာင္းသားေတြကို ဘယ္သူေတြက ကူညီလမ္းၫႊန္ေပးၾကမလဲ။ အေျဖရွာလို႔ အခုထိမရေသးတဲ့ ပုစၧာပါ...

ဒီလိုပါပဲ။
ရက္ႀကီး ေန႔ႀကီးေတြေရာက္ရင္ ေတြးစရာေလးေတြက ေပၚလာေတာ့တာပါ။ ေတြးေတြးၿပီး အေကာင္အထည္ေဖာ္ၾကည့္လိုက္၊ မေအာင္ျမင္လိုက္၊ ျပန္ေတြးလိုက္နဲ႔ပဲ ေခါင္းကဆံပင္ေတာင္ အနက္အေရအတြက္ နည္းလာေပါ့။ ။

Saturday 27 November 2010

ဟိုေရႊ႕ သည္ေျပာင္း ဖိုးသံေခ်ာင္း . . .

မေန႔ညက
၂နာရီေက်ာ္ေလာက္မွာ ကိုယ့္အိ္မ္ေဘးကို ငွက္ေပ်ာဖူး ၆လံုးေလာက္ က်ပါတယ္.

တစ္ညလံုး ေကာင္းေကာင္းမအိပ္ရဲပါ။ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ဒီလိုလုပ္သလဲဆိုတာလည္း မသိေတာ့ပါ။ ကံေကာင္းေထာက္မလို႔ ငွက္ေပ်ာဖူးေတြက မကြဲတာပါ။ အိမ္တစ္အိမ္ကေတာ့ ေခါင္မိုးေပါက္သြားပါတယ္။ ျခင္ေထာင္ကိုျဖတ္သြားတဲ့ ငွက္ေပ်ာဖူးက ေျမႀကီးထဲ၀င္သြားတာ ကံေကာင္းလို႔ မကြဲတာလို႔ ေျပာပါတယ္။ မကြဲတဲ့ ငွက္ေပ်ာဖူးေတြကို မနက္မိုးလင္းေတာ့ တပ္ကလာၿပီး သက္စြန္႔ဆံဖ်ား ရွင္းေပးရပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္မ်ား မၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္ လုပ္ေနၾကသလဲဆိုတာ မေတြးတတ္ေတာ့ပါ။ ကိုယ့္အေနနဲ႔ကေတာ့ လူတန္းစားအားလံုး ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတာကိုပဲ ျမင္ခ်င္ေတြ႕ခ်င္ပါတယ္။

အားလံုးေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းျဖစ္သြားရင္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြလည္း တက္တက္ႁကြႁကြနဲ႔ ပညာသင္ႏိုင္ၿပီး တိုင္းျပည္တိုးတက္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္မွာမလြဲပါ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိုကိုယ္တိုင္ မစြမ္းႏိုင္တာေၾကာင့္ ေမတၱာပို႔ ဆုေတာင္းရုံပဲ တတ္ႏိုင္ပါတယ္။ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းျဖစ္ၾကရင္ ကေလးေတြရဲ႕ ပညာေရးကို ဒီထက္ပိုၿပီး ႀကဳိးစားေပးဖို႔ေတာ့ ရည္ရြယ္ထားပါတယ္။

ေနာက္လဆန္းမွာ လူမ်ဳိး၊ ဘာသာမေရြး ဆင္းရဲသားကေလးေတြကို အခမဲ့ပညာသင္ေပးေနတဲ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာေရးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းကို စာသင္ခံုေတြလွဴဖို႔ စီစဥ္ေနပါတယ္။ ခံု၂၀၀န္းက်င္ေလာက္ေတာ့ ရမယ္လို႔မွန္းထားပါတယ္။ ေက်ာင္းသားသစ္၊ ေဟာင္းေတြရဲ႕ ကုသိုလ္တစ္၀က္၊ ကိုယ့္ကုသုိလ္တစ္၀က္ပါ။ ဒီထက္မက လွဴခ်င္ပါေသးတယ္။ ကိုယ္က ပညာေရးနယ္ပယ္ကဆိုေတာ့ ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ဌာနေတြကို လွဴတာပဲ ပိုအားသန္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ပညာေရးဆိုတာ တိုင္းျပည္တိုးတက္ဖို႔ အေျခခံအုတ္ျမစ္ျဖစ္တာေၾကာင့္ ပညာေရးမွာလွဴျခင္းဟာ တိုင္းျပည္ကို အလုပ္အေႁကြးျပဳျခင္းလို႔ျမင္တာေၾကာင့္လည္း ပါပါတယ္။

ဘယ္သူေတြဘာပဲ လုပ္ၾကပါေစ။ ကိုုယ္တို႔ပညာတတ္ေတြအေနနဲ႔ က်ရာတာ၀န္မွာ တာ၀န္ေက်ပြန္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ၾကရင္ျဖင့္ မေ၀းေတာ့တဲ့ အနာဂတ္မွာ ကိုယ္တို႔တိုင္းျပည္ ေရႊေရာင္လႊမ္းလိမ့္မယ္လို႔ ယံုၾကည္ရင္း ဒီတစ္ညေတာ့ အိမ္နဲ႔အေ၀းမွာ အိပ္လိုက္ရပါေၾကာင္း။ ။

Sunday 21 November 2010

နားနားေနေန မေနႏိုင္ . . .

ဒီရက္ပတ္ေတြမွာ
အရင္ကထက္ ႏွစ္ဆေက်ာ္ပိုပင္ပန္းသလိုပါ။

ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ အေျခအေနအရပ္ရပ္ေၾကာင့္ စာသင္ရက္သံုးေလးရက္ေလာက္ နားလိုက္ရၿပီးမွ ပံုမွန္စာသင္ခ်ိန္ျပန္စလိုက္ေတာ့ စာနဲ႔သံုးေလးရက္ေလာက္ ေ၀းကြာသြားတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြဟာ အစိမ္းသက္သက္ ေက်ာင္းသားေတြျပန္ျဖစ္ကုန္ၾကပါေတာ့တယ္။ ဘယ္လိုအေျခအေနပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္တို႔အလုပ္က စာေမးပြဲစစ္ခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသားေတြ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနေအာင္ ျပင္ဆင္ေပးရမွာမို႔ က်သြားတဲ့ အရွိန္ကို အျမန္ဆံုးျပန္တင္ေပးႏိုင္ေအာင္ ႏွစ္ဆႀကိဳးစားရပါေတာ့တယ္။

ဒီၾကားထဲမွာ ေက်ာင္းသားသစ္သံုးေလးေယာက္လည္း တိုးလာပါေသးတယ္။ သစ္လိုက္တဲ့ေက်ာင္းသား သစ္သစ္သစ္သစ္နဲ႔ေတာင္ ျမည္ပါေသးတယ္။ ေလးငါးေျခာက္လလံုး စာတစ္လံုးမွမၾကည့္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ကိုအားကိုးလို႔ လာအပ္တဲ့ ေက်ာင္းသားမိဘေတြကို စိတ္မပ်က္ေစရဆိုတဲ့ ကိုယ့္မူနဲ႔ကိုယ္ပဲ ဒီေက်ာင္းသားသစ္ေတြကို လက္ခံထားပါတယ္။ တစ္ခုပဲရွိပါတယ္။ ႏွစ္ဆတိုးၿပီး ႀကိဳးစားတဲ့ေနရာမွာ ေက်ာင္းသားသစ္ေတြကိုပါ သင္ၾကားမႈေနာက္ပါႏိုင္ေအာင္ အားစိုက္ေပးရေတာ့တာမို႔ သံုးဆႀကိဳးစားေနရတာ တစ္ခုပါ။ ပင္ပန္းတယ္ဆိတာထက္ ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္နည္းသြားတယ္ဆိုတာက ပိုမွန္ပါလိမ့္မယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ကိုယ္က စာသင္ေနရရင္ ဘယ္ေတာ့မွပင္ပန္းတယ္ မထင္တတ္တဲ့ လူစားျဖစ္ေနလို႔ပါ။

တစ္ခုရွိတာက နားတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ အခါတိုင္းလို လုိင္းေပၚသိပ္မတက္ျဖစ္ေတာ့ဘဲ အားေမြးတဲ့အေနနဲ႔ တစ္ေရးတေမာ အိပ္ခ်င္အိပ္။ မအိပ္ခ်င္ရင္လည္း သင္ခန္းစာေတြႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ေနရတာေတြေၾကာင့္ ဒီလေတာ့ စာအေရးႀကဲသြားပါေတာ့တယ္။ တစ္လလံုးေနမွ ပိုစ့္ေလးငါးပုဒ္ပဲ ရပါေသးတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အားရင္အားသလိုေတာ့ ေရးေနျဖစ္ဦးမွာမို႔
အားေပးပါဦး။ ။

Friday 19 November 2010

တန္ေဆာင္တိုင္ရဲ႕ က်က္သေရ . . .

တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ည...

ရာသီဥတု သာသာယာယာရွိတာမို႔ မဂၤလာရွိတဲ့ ေန႔ျဖစ္ပါတယ္။ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ရင္လည္း ဖိုးလမင္းက ရႊန္းရႊန္းျမျမသာေနတာမို႔ ရင္ထဲမွာ ေအးခ်မ္းမႈ သႏၲရသကို ပီပီျပင္ျပင္ ခံစားရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ယိုးဒယားဘက္ကမ္းက တထိုင္းထိုင္းေဖာက္ေနတဲ့ ေျဗာက္အိုးသံေတြေၾကာင့္ ရင္ထဲမွာ စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ ဘယာနကရသပါ နည္းနည္းစြက္ေနတာကိုလည္း မညာခ်င္ပါ။

ကိုယ္တို႔လူမ်ဳိးကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ခ်ီးက်ဴးပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ အခက္အခဲေတြ ထိတ္လန္႔စရာေတြႀကံဳခဲ့ႀကံဳခဲ့ ပြဲလမ္းသဘင္မ်ားေတြ႕ရင္ ျဖစ္ၿပီးသမွ်အားလံုးေမ့ၿပီး ခပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနၾကေတာ့တာပါ။ ခက္တာက ဘာသာတကာ့ဘာသာထဲမွာ ကိုယ္တို႔ဘာသာနဲ႔၊ လူမ်ဳိးတကာ့လူမ်ဳိးထဲမွာ ကိုယ္တို႔လူမ်ဳိးက ပြဲလမ္းသဘင္ အမ်ားဆံုးျဖစ္မယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဆယ့္ႏွစ္လရာသီလံုး လစဥ္ရာသီပြဲတစ္ပြဲစီရွိပါတယ္။ ဒါေတြတင္အားမရေသးပဲ ဘုရားပြဲေက်ာင္းပြဲေတြ ၾကားေဖာက္လုပ္ပါေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘုန္းႀကီးပ်ံေရာ၊ ေက်ာင္းတင္ပြဲပါမက်န္ ပြဲေလးလမ္းေလး ထည့္ရမွာ ေက်နပ္ခ်င္တဲ့လူမ်ဳိးပါ။

ဒါေပမယ့္ တစ္ခုခက္ေနတာက ကိုယ္တို႔လူမ်ဳိးရဲ႕ ရာသီပြဲေတြမွာ ပြဲေတာ္ရဲ႕သရုပ္နဲ႔ အႏွစ္သာရကို ေဖာ္ထုတ္ဖို႔ထက္ လူစုလူေ၀းနဲ႔ ေပ်ာ္ခ်င္ပါးခ်င္စိတ္ကိုပဲ ေရွ႕တန္းတင္ေနတာပါ။ ဘုရားပြဲေက်ာင္းပြဲပါမက်န္ ဘီယာေသာက္ပြဲ မူးပြဲႀကီးျဖစ္ေနတာက မ်ားပါတယ္။ ေသာက္တယ္ဆိုတာ ဘယ္ရက္မဆို ေသာက္လို႔ရပါလ်က္နဲ႔ ဒီလိုအခါႀကီးရက္ႀကီးက်မွ အထူးတလည္ ၀ီရိယစိုက္ထုတ္ၿပီး ေသာက္ၾကေတာ့ ရွင္ေတာ္ဘုရားကို ႀကားထဲက အားနာမိပါေသးတယ္။ မေသာက္တတ္တဲ့ မိန္းကေလးမ်ားက်ျပန္ေတာ့လည္း ဘုရားကိုပဲၾကည္ညိဳသေယာင္ေယာင္၊ ဘာသာေရးပဲ ေလးစားသေယာင္ေယာင္ ေယာင္ေျခာက္ဆယ္ညာတာပါေတးနဲ႔ ညဘက္ပိုင္းမ်ား ဘုရားေပၚမွာ မိတ္ကပ္အေဖြးသား အတိုအျပတ္အထင္းသားနဲ႔ ေၾကာ္ျငာ၀င္တာက မ်ားမ်ားလုပ္ၾကပါေသးတယ္။

ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္ကလည္း ဘာရယ္မဟုတ္ပဲ အခါႀကီးရက္ႀကီးဆိုရင္ ဘုရားသြားရမယ္ လိပ္ဥမတူးေတာင္ ေညွာ္ေလာက္ေတာ့ခံရမယ္လို႔ အနည္းအက်ဥ္းေတာ့ ယူဆခဲ့မိတာ မညာပါ။ ဒါေပမယ့္ လူႀကားထဲသြားရင္ ကို္ယ့္အေကာင္ေသးေသးနဲ႔ သူမ်ားနင္းမိလို႔ ျပားသြားမွာစိုးရိ္မ္ရတာရယ္ ဆရာ၊ ဆရာမေတြေတြ႕ရင္ အထင္ေသးခံရမွာေၾကာက္တာရယ္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က ရႈပ္ရႈပ္ေထြးေထြး၀ါသနာမပါတာရယ္ေၾကာင့္ အခါႀကီးရက္ႀကီးညဘက္မ်ဳိးမွာ ဘုရားေက်ာင္းကန္ကို မသြားျဖစ္တာ မ်ားပါတယ္။ အရြယ္ေလးနည္းနည္းေရာက္လာေတာ့ စဥ္းစားမိပါတယ္။ ကိုယ္တို႔လူမ်ဳိးဟာ သူမ်ားကို ေတာ္ေတာ္ခုတံုးလုပ္တတ္တဲ့ လူမ်ဳိးပဲလို႔။

ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ အခုပဲၾကည့္ပါ။
ကိုယ့္ဖာသာ ေသာက္ခ်င္စားခ်င္ ပဲညွစ္ခ်င္တာကိုပဲ အခါႀကီးရက္ႀကီးကို အေၾကာင္းျပရပါေသးတယ္။ ဒါထက္ပိုဆိုးတာက ဘုရားေက်ာင္းကန္ဆိုတာကို သမီးရည္းစား ခ်ိန္းေတြ႕စရာေနရာ သစၥာႏွံစရာေနရာလို႔ သေဘာထားတာပါပဲ။ စဥ္းစားႀကည့္မယ္ဆိုရင္ ဘယ္ခရစ္ယာန္မွ ဘုရားေက်ာင္းထဲမွာ ခ်ိန္းမေတြ႕ပါ။ ဘယ္အစၥလာမ္မွ ပလီမွာမခ်ိန္းၾကပါ။ ကိုယ္တို႕ၾကမွ ရွင္ေတာ္ဘုရားကို မ်က္စိရွက္ေအာင္ ဘုရားသြားၿပီး မဖြယ္မရာ ျပဳမွျပဳတတ္ၾကပါေပရဲ႕။ သူ႔ဖာသာ တြဲခ်င္ရာနဲ႔တြဲလို႔ ရည္းစားျဖစ္တဲ့သူက မယံုတိုင္း ေဘးလြတ္ရာမွာ ေအးေအးေဆးေဆးစံေနေတာ္မူတဲ့ ရွင္ေတာ္ဘုရားကို သက္ေသထူတာ ေတာ္ေတာ္ရက္စက္ပါေပရဲ႕။ ဘုရားမ်က္ႏွာနဲ႔ တစ္ဖက္က မိန္းကေလးက ယံုမွတ္လို႔ ပံုအပ္ျပန္ရင္လည္း ဘုရားခမ်ာ ၾကားထဲက တရားခံျဖစ္ရမယ့္ ကိန္းပါ။ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ ကိုယ္တို႔လူမ်ဳိးပါကလား။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျမန္မာျဖစ္မွေတာ့ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈဟူသမွ်ကို ခ်စ္ရေတာ့မွာမို႔ ဒီေန႔တန္ေဆာင္တိုင္ပြဲကိုလည္း စိတ္ခ်မ္းသာခ်င္ေယာင္ေဆာင္လို႔(ေၾကာက္စိတ္ေလး အသာေဘးဖယ္ရင္း) ႀကိဳဆိုိလိုက္ပါတယ္။ ေဆးေပါင္းခမွန္းသိေပမယ့္ မယ္ဇလီရွာလို႔ မရတာေၾကာင့္ သုတ္ၿပီးေတာ့လည္္း မစားလိုက္ရပါ။ လသာသာညမွာ အျပင္ခဏထြက္ရင္း ေလညင္းခံျဖစ္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၈နာရီခြဲေလာက္မွာေတာ့ အိမ္ျပန္ရပါတယ္။ (အသက္ကိုဥာဏ္ေစာင့္တယ္ မဟုတ္လား) အိမ္မွာနားနားေနေန ရုပ္ရွင္ထိုင္ၾကည့္ရင္း ေျဗာက္အိုးသံလား ဘာသံလားနားစြင့္ရင္း ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ လတန္ေဆာင္တိုိင္ကို မေအးတေအးပဲ ျဖတ္သန္းလိုက္ပါတယ္။

တစ္ခုေကာင္းတာက ညႀကီးမင္းႀကီး ဘယ္သူမွ အျပင္သိပ္မထြက္ၾကေတာ့တာမို႔ က်ီးမႏိုးပြဲနဲ႔ ေရာၿပီး တကယ္ခိုးမယ့္ (မသိရင္ေျဖာင္၊ သိရင္ေျပာင္ လုပ္မယ့္) ေမာင္မင္းႀကီးသားမ်ားရန္က ကင္းလြတ္တာကိုပဲ တန္ေဆာင္တုိင္ရဲ႕ က်က္သေရလို႔မ်ားေခၚရင္ ေကာင္းမလား စဥ္းစားမိပါေၾကာင္း။

ဆင္းရဲျခင္း လြတ္ကင္းေအာင္ . . .

ညေနပိုင္းက
ဘေလာ့တစ္ခုကို အလည္သြားရင္း ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြ ဘာေၾကာင့္ဆင္းရဲေနၾကသလဲဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ဆရာေတာ္တစ္ပါးက သံုးသပ္ခ်က္ ၁၂ခ်က္ေပးထားတာကို ျပန္လည္ေ၀ငွေပးလို႔ ဖတ္ခဲ့ရပါတယ္။
ဆရာေတာ္ေထာက္ျပထားတဲ့ အခ်က္ေတြထဲမွာ အႀကဳိက္ဆံုးအခ်က္ကေတာ့-

ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြဟာ ဘာသာေရးမွာ သဒၶါတရားထက္သန္သေလာက္ လုပ္ငန္းလုပ္ကိုင္တဲ့ေနရာမွာ သဒၶါတရားနည္းတယ္
ဆိုတဲ့အခ်က္ပါ။

ကိုယ္အပါအ၀င္ အမ်ားစု သတိမထားမိတဲ့ အခ်က္ပါ။ ကိုယ္တို႔လူမ်ဳိးအက်င့္က ဆရာေတာ္ေျပာသလို တကယ္လဲဟုတ္ပါတယ္။ ဘုရား၊ ေက်ာင္း၊ ကန္ေတြမွာ သိန္းေပါင္းေထာင္ခ်ီလွဴေလ့ရွိတဲ့ သူေဌးႀကီး တစ္ခ်ဳိ႕ဟာ သူတို႔အိမ္က အိမ္ေဖာ္၊ အလုပ္သမားေတြကိုက်ေတာ့ ကၽြန္လိုဆက္ဆံၿပီး ညံ့ေပ့ဆိုတဲ့ စားစရာေတြကိုပဲ ေကၽြးတာ ေတြ႕ဖူးပါတယ္။ ေစ်းထဲက ဆိုင္ရွင္တစ္ခ်ဳိ႕ဟာ မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ ပရိတ္ႀကီး၊ စီးပြားတက္မယ့္ဂါထာေပါင္းမ်ားစြာကို အသံခပ္က်ယ္က်ယ္ရြတ္ၿပီး ႁကြလာတဲ့ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြကို အမြန္တျမတ္လွဴေပတန္းေပမယ့္ ဆိုင္မွာေစ်းလာ၀ယ္တဲ့ သူေတြအေပၚမွာေတာ့ ႀကံဳရင္ႀကံဳသလို လွီးတာ၊ ရိတ္တာ၊ ႏႊာတာ၊ လွီးတာ မျမင္ခ်င့္အဆံုး ျမင္ေနရတာပါပဲ။

တကယ္ဆိုရင္ လုပ္ငန္းလုပ္ရာမွာပါ သဒၶါတရားေလးထားသင့္ပါတယ္။ ၀ယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အလုပ္အပ္သူကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေစတနာအျပည့္၊ သဒၶါတရားအျပည့္နဲ႔ ေရာင္းခ်၊ ၀န္ေဆာင္မႈေတြေပးၾကရင္ လုပ္ငန္းေအာင္ျမင္၊ ေရာင္းပန္းလွၿပီး စီးပြားေရးအဆင္ေျပမွာ မလြဲပါ။

ဆရာေတာ္ ေထာက္ျပထားတဲ့ ေနာက္တစ္ခ်က္ကိုလည္း သေဘာက်မိပါတယ္။

ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြဟာ ပ်င္းရိတဲ့အကုသိုလ္ကို ေရာင့္ရဲေက်နပ္တဲ့ ကုသိုလ္ထင္ၿပီး အလုပ္မႀကိဳးစားဘဲေနၾကတယ္။

ေသြးထြက္ေအာင္မွန္တဲ့ အေတြးပါ။ ကိုယ္တို႔လူမ်ဳိးက ကိုယ့္ဖာသာ ပ်င္းလို႔အလုပ္မလုပ္တာကို တို႔ကေတာ့ ေလာဘမႀကီးေပါင္၊ ရတာေလးနဲ႔ပဲ ေရာင့္ရဲၿပီး တရားေတာ္နဲ႔ အညီေနတာပဲ ဆိုတဲ့လက္သံုးစကားနဲ႔ ကိုယ္ပ်င္းတာကို ပ်င္းတယ္၀န္မခံဘဲ ရွင္ေတာ္ဘုရားကိုပါ အမႈတြဲထဲပါေအာင္ ဆြဲထည့္တတ္တဲ့ လူမ်ဳိးပါ။ အဲဒီလိုလူမ်ဳိးေတြမ်ားလြန္းတဲ့ ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာ ဘ၀တိုးတက္ရာတိုးတက္ေၾကာင္း ႀကိဳးႀကိဳးစားစားနဲ႔ ရွာေဖြေနတဲ့လူေတြမွာ အကုသိုလ္ေကာင္၊ ေလာဘအိုးေတြအျဖစ္ သမုတ္ခံရေတာ့တာပါ။

တကယ္ေတာ့ ဘာသာေရးဆိုတာ
လူေတြကို ေလာကီ၊ ေလာကုတ္ႏွစ္ျဖာ အက်ဳိးျပဳဖို႔ ဘုရားေတြ၊ ဖန္ဆင္းရွင္ေတြက ခ်မွတ္ထားတဲ့ လမ္းစဥ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္ဘုရား၊ ဘယ္ဘာသာကမွ ဘာသာေရးလုပ္ရင္ ဆင္းဆင္းရဲရဲေနရမယ္လို႔ သတ္မွတ္ခ်က္မထားပါ။ ဘာသာေရးသမားမွန္ရင္ ဆင္းရဲရမယ္ဆိုလို႔ကေတာ့ ေလာကမွာ ဘယ္သူမွဘာသာေရး လုပ္ၾကေတာ့မယ္မထင္ပါ။ ရွင္ေတာ္ဘုရားက ၀ိသမေလာဘမထားဖို႔ ေဟာၾကားခဲ့ေပမယ့္ ေလာကီလူသားေတြမို႔ သမေလာဘေတာ့ ထားခြင့္ရွိပါတယ္။ အတၱကိုေလွ်ာ့ၿပီး အမ်ားအက်ဳိးျပဳဖို႔ ေငြကိုႀကိဳးႀကိဳးစားစား ရွာေနျခင္းဟာလည္း ကုသုိလ္ေကာင္းမႈျပဳျခင္းလို႔ ကိုယ္တို႔ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ နားလည္လာမွာပါလိမ့္။

ၿငိမ္းခ်မ္းေရး . . .

တထိတ္ထိတ္တလန္႔လန္႔ေနရတယ္ ဆိုတဲ့စကားလံုးကို
၀ထၳဳေရးတဲ့အခါမွာ ထည့္သံုးျဖစ္ဖူးပါတယ္။ အခုမွ ကိုယ္တိုင္ႀကံဳရပါတယ္။

စိတ္ရင္းအမွန္ကို ေျပာရရင္ ဘယ္သူမွ မထိတ္လန္႔ေစခ်င္ပါ။ ဆင္းရဲတာကို လူေတြခံႏိုင္ခ်င္ခံႏိုင္ၾကပါလိမ့္မယ္။ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္ေနရတာကိုေတာ့ ဘယ္သူမွခံႏိုင္မွာမဟုတ္ပါ။ ေၾကာက္လန္႔တၾကားစားရတဲ့ ဟင္းေကာင္းတစ္ခြက္ထက္ တဲကုပ္ေလးထဲမွာ ေအးေအးလူလူစားရတဲ့ ငါးပိရည္တစ္ခြက္ဟာ ပိုအရသာရွိပါလိမ့္မယ္။

တကယ္ဆိုရင္ လူ႔အသက္တန္းဟာ တိုလြန္းပါတယ္။ ကိုယ္တို႔ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြရဲ႕ အသက္တန္းက ပိုလို႔ေတာင္တိုပါေသးတယ္။ ပံုမွန္က်န္းမာေရးရွိတဲ့ အမ်ဳိးသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသက္တန္းဟာ ၆၀ျဖစ္ၿပီး အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသက္တန္းဟာ ၆၅ႏွစ္ပဲရွိတာပါ။ တိုးတက္လာတဲ့ ေခတ္နဲ႔လိုက္ေလ်ာညီေထြေအာင္ ေရာဂါဆန္းေတြကလည္း မ်ားသထက္မ်ားလာေနပါတယ္။ ဒါတင္မကေသးဘဲ သဘာ၀ေဘးဆိုး၊ ကပ္ဆိုးေတြကလည္း ဒီဘက္ဆယ္စုႏွစ္ပိုင္းမွာ ပိုမ်ားလာေနပါတယ္။ ကမၻာႀကီးလည္း က်န္းမာေရးသိပ္မေကာင္းေတာ့ပါ။

ဒီအေျခအေနမ်ဳိးမွာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အာဃာတေတြ ရန္ၿငိဳးေတြ ခ၀ါခ်လို႔ ကမၻာ့က်န္းမာေရးကို ၀ိုင္း၀န္းတာ၀န္ယူသင့္ပါတယ္။ တကယ္လို႔သာ ေဘးဆိုး၊ ကပ္ဆိုးႀကီးေတြဆိုက္လာရင္ လူမ်ဳိးမေရြး၊ ဘာသာမေရြး ေသေဘးနဲ႔ ႀကံဳၾကမွာ မလြဲပါ။ ဒီေလာက္အေနအထားဆိုးႀကီးမွာ အစြဲအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ တိုက္ေနခိုက္ေန၊ သတ္ျဖတ္ေနၾကတာေတြကို ျမင္ရၾကားရတိုင္း ရင္ထဲမွာမေကာင္းပါ။

ကမၻာႀကီး ၿငိမ္းခ်မ္းသင့္ပါၿပီ...


Thursday 11 November 2010

သံေခ်ာင္းတို႔အေဖ . . .

ကံေကာင္းလို႔ မေသတဲ့ သံေခ်ာင္းတို႔ အေဖတစ္ေယာက္ မယ္ေတာ္မွာ ႏွစ္ညအိပ္လိုက္ရၿပီးေတာ့ ၁၀ရက္ေန႔မနက္ပိုင္းမွာပဲ “ျပည္ေတာ္၀င္”ခဲ့ပါတယ္။ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းေတြရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင့္ သူမ်ားတကာလို ထမင္းထုပ္ေတာ့ မစားခဲ့ရတာ ကံေကာင္းပါရဲ႕။ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ယာ ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အတိုးခ်ၿပီး အိပ္မယ္ႀကံေပမယ့္ ရဲရဲနီတဲ့ဗမာ့ေသြးေၾကာင့္ ေကာင္းေကာင္းေမွးလို႔ မရခဲ့ေၾကာင္းပါ။ ဟိုနားက ခၽြတ္ခနဲ အသံၾကားတိုင္း၊ ဒီနားက ခ်က္ကနဲအသံၾကားတိုင္း အသင့္ျပင္ထားတဲ့ အထုပ္၊ အပိုးကိုပဲ မ်က္ေစာင္းထိုးေနမိတာေၾကာင့္လည္း ပါပါရဲ႕။

ဒီၾကားထဲရက္ေတြမွာ လိုင္းေပၚလည္း မတက္ႏုိင္တာေၾကာင့္ စိတ္ပူၿပီး ေမးၾကျမန္းၾကတဲ့ မိတ္ေဆြေတြကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ရပါတယ္။ ဖိုးကံေကာင္းတစ္ေယာက္ ခလုတ္မထိ၊ ဆူးမၿငိဘဲ ႏိုင္ငံျခားကေန ျပန္ေရာက္လာၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သတင္းေကာင္းပါးပါရေစ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
တစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္ ဒီတစ္ခါပဲ ႀကံဳဖူးတဲ့ အေတြ႕အႀကံဳကေတာ့ တစ္ခါတည္းေနာင္က်ဥ္ေအာင္ မွတ္သြားပါေတာ့တယ္။ အ၀တ္တစ္ထည္၊ ကိုယ္တစ္ခုနဲ႔ဆိုေတာ့ ကိုယ့္ခမ်ာ သူ႔တိုင္းလည္မွာ မင္းနံတာ(မင္းနႏၵာမဟုတ္) ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ရွိစုမဲ့စုေလးထုတ္ၿပီး အ၀တ္အစားတစ္စံုပါ ၀ယ္ၿပီးစြတ္ခဲ့ရတာေၾကာင့္ Shopping ထြက္တယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေျဖခဲ့ရပါတယ္။

ဘေလာ့ဆီကိုလည္း မေရာက္တာ ေလးငါးရက္ေလာက္ၾကာသြားပါတယ္။ ဒီရက္ပတ္ေတာ့ စာေရးတာနည္းနည္းက်ဲခ်င္က်ဲသြားႏိုင္တာမို႔ မရွိမဲ့ရွိမဲ့ ပရိသတ္ေလးကို ႀကိဳတင္ေမတၱာရပ္ခံရင္း သံဗုေဒၶရြတ္လို႔ နားပါရေစဦး။ ။

Monday 1 November 2010

ရာသီေတြး . . .

ေဆာင္း၀င္ေလၿပီ

ႏွင္းေငြရည္လည္း
မပီတတ္ေသး
ခ်မ္းေအးလြန္းစြ
၀ါကၽြတ္လ...


ဒီႏွစ္ ေဆာင္း၀င္တာ ေစာပါတယ္။ မႏွစ္ကဆိုရင္ ခရစ္စမတ္ကာလမွာေတာင္ အေအးဓာတ္က သိပ္မပီျပင္တတ္ေသးပါ။ အခုေတာ့ သီတင္းကၽြတ္ၿပီး တစ္ပတ္အတြင္းမွာပဲ အေအးဓာတ္က ဆိုင္းမဆင့္၊ ဗံုမဆင့္ ေရာက္ခ်လာပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏွင္းေငြ႕ကိုေတာ့ တစ္စက္မွမျမင္ရပါ။ အဲဒီလို ႏွင္းမက်ဘဲ ေျခာက္ေျခာက္ေသြ႕ေသြ႕ ေအးေနတာႀကီးက အခံရဆိုးလွပါတယ္။

ဒီႏွစ္ေႏြတုန္းကလည္း ေတာ္ေတာ္ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါး ပူခဲ့ၿပီး မိုးမွာလည္း မိုးႀကီးခဲ့တာမို႔ ေဆာင္းလည္း ေတာ္ေတာ္ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေအးလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။ ရာသီေတြလည္း မမွန္ေတာ့ပါ။ တစ္ခါတစ္ခါမွာ မိုးရာသီထဲမွာတင္ပဲ ေဆာင္းတြင္းပိုုင္းေအးသလို ေအးတတ္ပါေသးတယ္။ ေဆာင္းတြင္းပိုင္းႀကီးမွာ မိုးေတြရြာတတ္တာလည္း မဆန္းေတာ့သလိုပါ။ ဒီကေရွ႕ဆိုရင္ ေႏြ၊ မိုး၊ ေဆာင္းဆိုတဲ့ ရာသီေတြဟာ မည္ကာမတၱပဲ က်န္ေတာ့မယ္ ထင္ပါတယ္။

ရာသီေတြ ေဖာက္ျပန္ရတာ သစ္ေတာေတြ ျပဳန္းတီးကုန္တာေၾကာင့္လို႔ ကိုယ္ေတာ့ ဥာဏ္မီသေလာက္ ေတြးၾကည့္မိပါတယ္။ သစ္ေတာေတြကို ကိုယ္က်ဳိးအတြက္ ခုတ္ထြင္ေရာင္းခ်ေနတဲ့သူေတြကိုလည္း စိတ္တိုမိပါတယ္။ ေရာင္းတဲ့သူကေတာ့ တိုက္ေဆာက္၊ ကားစီးၿပီး ခ်မ္းသာသြားေပမယ့္ သစ္ေတာျပဳန္းလို႔ ရာသီဥတု ေဖာက္ျပန္တဲ့ဒဏ္ကိုက်ေတာ့ တိုင္းသူျပည္သားအားလံုး ညီတူမွ်တူ ခံၾကရပါေတာ့တယ္။ ပိုၿပီးခံရရွာတာက အေျခခံလူတန္းစားေတြပါ။ ဒီလိုေဆာင္းတြင္းပိုင္း ခ်မ္းခ်မ္းဆီးဆီးမွာ အေႏြးထည္မပါဘဲ ေျခဗလာနဲ႔ သြားေနၾကတဲ့ ကေလးေတြကို ျမင္ရတိုင္း သစ္ေတာနဲ႔ သစ္ပင္ေတြကို အလြဲသံုးစားလုပ္တဲ့သူေတြကိုပဲ နာနာေမတၱာပို႔မိပါေတာ့တယ္။

ဒီလိုေဆာင္းတြင္းပိုင္းေရာက္ရင္ ကိုယ့္မိဘေတြကို ျပန္သတိရမိေလ့ရွိပါတယ္။။ ေဆာင္း၀င္ေတာ့မယ္ဆိုတာနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ကိုယ့္ေဖေဖတို႔ အလုပ္ရႈပ္ၾကပါၿပီ။ မနက္ေစာေစာထေျပးဖို႔ စီမံကိန္းေတြခ်ၿပီး အားကစား၀တ္စံုေတြ၊ ဖိနပ္ေတြ ျပင္ၾကဆင္ၾကပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္မွတ္မိသေလာက္ ကိုယ္တို႔သားအဖတေတြ တစ္ခါမွထမေျပးျဖစ္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ေဆာင္း၀င္ေတာ့မယ္ဆိုတိုင္း ကိုယ့္ေမေမက ကိုယ့္အေဖကို “ရွင္တို႔သားအဖႏွစ္ေယာက္ ဒီႏွစ္ေဆာင္းေရာ မနက္ပိုင္းထေျပးၾကဦးမွာလား”လို႔ ခနဲ႔ေမးေလး ေမးေလ့ရွိပါတယ္။ ကိုယ့္အေဖကလည္း “ေျပးမွာေပါ့ မိန္းမရယ္။ တို႔သားအဖ ႏွစ္တိုင္းေျပးလာတာ ဘယ္ထံုးစံပ်က္ခံမလဲ”လို႔ အည့ံမခံျပန္ေျပာေနက်ပါ။ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ က်န္းမာေစေၾကာင္း အေ၀းကေန ဆုေတာင္းေမတၱာပို႔ ပါတယ္။

ေဖေဖ့ဆီက အေမြကို အျပည့္အ၀ဆက္ခံထားတဲ့ကိုယ္လည္း ေဆာင္းမနက္ခင္းတိုင္း ထေျပးျဖစ္ပါတယ္။ အိပ္မက္ထဲမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ အားကစား၀တ္စံုကေတာ့ တစ္ေဆာင္းသစ္ရင္ တစ္ခါ၀ယ္ျဖစ္ပါရဲ႕။ စိတ္ကူးေလးမ်ားေပါက္လို႔ ေျပးျဖစ္ရင္ အဆင္သင့့့္ျဖစ္ရေအာင္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔အထိေတာ့ စိတ္ကူးက မေပါက္ဖုူးေသးပါ။ ေဆာင္းမနက္ပိုင္း ခ်မ္းခ်မ္းေအးေအးေလးမွာ အိပ္ရာထဲေကြးေနရာတဲ့ အရသာကို ဘာနဲ႔မွ မလဲႏိုင္ေသးလို႔ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ အသက္က လူလတ္ပိုင္းအရြယ္ေရာက္လာၿပီျဖစ္လို႔ ထိုက္သင့္တဲ့ က်န္းမာေရးေလ့က်င့္ခန္းေတြေတာ့လုပ္ဖို႔ ကို္္ယ့္ကိုယ္ကို ေမာင္းႏွင္ေနပါၿပီ။

ကိုယ္တို႔ဆရာေတြဟာ သူမ်ားေတြထက္ ပိုၿပီး စိတ္ပိုင္းေရာ၊ ရုပ္ပိုင္းပါ ႀကံ့ခိုင္ဖို႔လိုပါတယ္။ စိန္ေခၚမႈေတြနဲ႔ ေန႔စဥ္ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းျဖစ္တဲ့အျပင္ ကေလးေတြရဲ႕ဘ၀ေတြနဲ႔ရင္းႏွီးၿပီး လုပ္ေနရတာမို႔ တာ၀န္ယူမႈပိုင္းကလည္း သူမ်ားေတြထက္ ပိုျမင့္ပါတယ္။ ဒါတင္မက ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္လည္း နည္းၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္ပိုင္းေရာ၊ ရုပ္ပုိင္းပါ အျမင့္ဆံုးအဆင့္အထိ ႃမွင့္တင္ထားမွ ေတာ္ရာက်ပါမယ္။ အဲဒီအသိေတာ့ ကိုယ့္ေခါင္းထဲမွာ ရွိေပမယ့္ အခုထိေတာ့ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာကိုပဲ အားစိုက္ႃမွင့္တင္ေနျဖစ္ပါေသးတယ္။ က်န္းမာေရး ေလ့က်င့္ခန္းဆိုလို႔ ေရခ်ဳိးကာနီးမွာ အိပ္ထမတင္ေလး အခါႏွစ္ဆယ္ေလာက္လုပ္ဖို႔ ဒိုက္ကေလး နဲနဲထိုးဖို႔ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေမာင္းႏွင္ယူရပါတယ္။ အခုထိေတာ့ ခႏၶာကိုယ္က ႀကံ့ခိုင္မႈျပည့္ေနဆဲပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီအသက္ကေန ေရွ႕ကိုဆက္ရင္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပဳျပဳျပင္ျပင္ေနပါမွ ေတာ္ကာက်ပါေတာ့မယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဒီေဆာင္းတြင္းမွာ မရိုးႏိုင္တဲ့ဓာတ္ျပားေဟာင္းႀကီးအတိုင္းပဲ အားကစား၀တ္စံုတစ္စံုကေတာ့ အဆင္သင့္ျပင္ၿပီး ေျပးဖို႔ႀကံမိျပန္ပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဒီမနက္ကေတာ့ ၆နာရီထိုးမွ အတင္းလူးလဲထၿပီး စာသင္ခ်ိန္မီေအာင္ အႀကိတ္အနယ္ လုပ္ခဲ့ရပါေၾကာင္း . . .။ ။

Saturday 30 October 2010

ေဆာင္းဦးႀကဳိ စာေမးပြဲ . . .

ေဆာင္း၀င္ပါၿပီ။

တျမန္ေန႔ညေန ၄နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ကစလို႔ ရာသီဥတုက အေအးဓာတ္ကဲလာပါတယ္။ တစ္ေႏြလံုး ျခစ္ျခစ္ေတာက္ေအာင္ပူခဲ့ရာကေန အမွတ္မထင္စေအးလိုက္ေတာ့ ေနရထိုင္ရ ေတာ္ေတာ္ခက္သြားသလိုပါ။ ေျပာေလာက္ေအာင္ သိသိသာသာေအးတာေတာ့ မဟုတ္ေပမယ့္ အပူရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ေနသားက်ေနတာ ေလးငါးလေလာက္ၾကာၿပီဆိုေတာ့ ခပ္စိမ့္စိမ့္ေလး ေအးေနသလို ခံစားရပါတယ္။

ည၉နာရီေလာက္ အျပင္ထြက္ေတာ့လည္း ေအးေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စေနညတို႔မွာ ထမ္းေဆာင္ေနက် တာ၀န္ေက်ႃပြန္ရေလေအာင္ ထို္င္ေနက်လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သြားထိုင္ၿပီး အဂၤလန္အမွတ္ေပးေဘာလံုးပြဲေလးေတာ့ ၾကည့္ျဖစ္ေအာင္သြားၾကည့္ရပါတယ္။ လူတစ္ကိုယ္မွာ ၀ါသနာတစ္မ်ဳိးမွ ရွိမထားရင္၊ ကို္ယ့္၀ါသနာကို ကိုယ္သိမထားရင္ ပ်က္စီးဖို႔မ်ားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္အတြက္ စိတ္အပန္းေျဖစရာလည္းျဖစ္၊ အႏၲရာယ္လဲမရွိႏိုင္တဲ့ ဒီ၀ါသနာေလးကိုေတာ့ တယုတယ ေမြးျမဴထားျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ပတ္တစ္ပတ္ ေဘာလံုးပြဲေလးေတြ ေမွ်ာ္ရင္းအသက္ရွင္ရတာလဲ တစ္မ်ဳိးေတာ့ အရသာရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္က သူမ်ားေတြလို ကိုယ္အားေပးတဲ့အသင္းကို ေငြအားေပးတာေတာ့ မဟုတ္ပါ။ လူပဲအားေပးပါတယ္။ သူမ်ားလုပ္အားကေန ကိုယ္ပိုက္ဆံရဖုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္တဲ့သူကေတာ့ မဟာလူမိုက္ႀကီးျဖစ္မွာ ေသခ်ာပါရဲ႕။

မေန႔ကလည္း
ေအးပါတယ္။ သီတင္းလည္းကၽြတ္၊ မိုးေတာ့မလြတ္ေပမယ့္ ရာသီကေတာ့ ေဆာင္းနဲ႔တူလာပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ခက္တာက ဒီေဒသမွာ ႏွင္းမျမင္ရျခင္းပါ။ လူမွန္းသိကတည္းက ေဆာင္းတြင္းဆိုရင္ နွင္းေငြ႕ေ၀ေ၀ထဲမွာ ႀကီးျပင္းခဲ့ရတာျဖစ္လို႔ ႏွင္းေငြ႕ေတြကိုေတာ့ လြမ္းမိပါေသးတယ္။

ဒီေန႔ေတာ့
လဆန္း၁ရက္ေန႔ ေရာက္လာၿပီမို႔ လပတ္စာေမးပြဲ သီတင္းပတ္ေရာက္ျပန္ပါၿပီ။ ညေန၄နာရီကစလို႔ ေျဖလိုက္တာ ခ်မ္းခ်မ္းေအးေအးနဲ႔ ညပိုင္း၇နာရီထ္ိုးမွပဲ ၿပီးပါလိမ့္မယ္။

ဒီလကေတာ့ အခါတိုင္းလို ၁နာရီစာ စာေမးပြဲငယ္မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ၃နာရီစာ စာေမးပြဲႀကီး စစ္ျဖစ္ပါတယ္။ မႏွစ္ကေတာ့ ဒီလပိုင္းမွာ ၁နာရီခြဲစာ စာေမးပြဲလတ္စစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အနာဂတ္ကို လွမ္းမျမင္ရတာေၾကာင့္ တကၠသုိလ္၀င္တန္းစာေမးပြဲ ေစာေစာစစ္ရင္ ကိုယ့္ကေလးေတြ အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္ အခုကတည္းက ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ေနပါၿပီ။ မႏွစ္ကေတာ့ ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေတြ ဘာမွမျပင္ဆင္ၾကေသးပါ။

ဒါေပမယ့္ ဒီႏွစ္ကေတာ့ မႏွစ္ကလို ေအးလို႔မျဖစ္ပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ေက်ာင္းသားအင္အားက မႏွစ္ကထက္ ႏွစ္ဆျဖစ္လာသလို၊ ကိုယ့္နာမည္လည္း မႏွစ္ကထက္ ပိုရလာလို႔ပါ။ ဒါ့အျပင္ ဘယ္လိုေက်ာင္းသားမ်ဳိးမဆို ထိန္းႏို္င္တယ္လို႔ နာမည္ရထားတာေၾကာင့္ ဒီႏွစ္ကေလးေတြမွာ လက္ေရြးစင္ကေလးေတြ ပိုမ်ားလာပါတယ္။ ကို္ယ္ေျပာခ်င္တဲ့ လက္ေရြးစင္ဆိုတာ သူမ်ားေတြလက္နဲ႔ေရြးထုတ္ရာမွာ အျပင္ကိုစင္ထြက္ေနရစ္တဲ့ ကေလးေတြကို ဆိုလိုတာပါ။ အမ်ားစုက မိဘက မႏိုင္ၾကတဲ့ကေလးေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ မိဘမႏိုင္ေပမယ့္ ကိုယ္ကေတာ့ ႏိုင္ေအာင္ ထိန္းရပါလိမ့္မယ္။ အားလံုးရဲ႕ ယံုၾကည္မႈနဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို အေရာင္တင္ေပးရမွာ “ လမ္းျပၾကယ္ ” ရဲ႕ အဓိက တာ၀န္ပါ။

ခါတိုင္းလေတြမွာေတာ့ တစ္၀ိုင္းကို ေမးခြန္းတစ္စံုထုတ္ေပးၿပီး ကိုယ့္၀ိုင္းမွာကိုယ္ပဲ ေျဖခိုင္းပါတယ္။ ဒီစာေမးပြဲကိုေတာ့ ၀ိုင္းအားလံုး၊ ေက်ာင္းသားအားလံုးေပါင္းၿပီး ေမးခြန္းတစ္စံုတည္းကို ေျဖခိုင္းထားပါတယ္။ ဒါမွ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ အေနအထားနဲ႔ အဆင့္အတန္းကို သိႏိုင္မွာမို႔ပါ။ ဒီစာေမးပြဲရမွတ္ဟာ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ တကယ့္အေနအထားမွန္ကိုေတာ့ တိတိက်က်မေဖာ္ျပႏိုင္ေသးေပမယ့္ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ လုပ္အားႏႈန္းနဲ႔ ေလးစားမႈ၊ အာရုံစိုက္မႈကိုေတာ့ အေကာင္းဆံုး သံုးသပ္ႏုိင္ေအာင္ အေထာက္အကူျပဳပါလိမ့္မယ္။ ဒီစာေမးပြဲရလာဒ္ကို အေျခခံၿပီး လာမယ့္သံုးလစာအတြက္ သင္ၾကားမႈစံနစ္ကို ျပန္ၿပီးေရးရမွာပါ။ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ တိုးတက္မႈနဲ႔ လိုအပ္ခ်က္ေတြကိုလည္း အေကာင္းဆံုးျဖည့္ေပးႏိုင္ေအာင္ စီမံကိန္းျပန္ဆြဲေပးရပါလိမ့္မယ္။

ဒီသံုးလဟာ ေတာ္ေတာ္အေရးႀကီးပါတယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ ၉၊ ၁၀၊ ၁၁ သံုးလကို ေက်ာင္းသားသခ်ၤဳိင္းလေတြလို႔ သတ္မွတ္ထားပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ အဲဒီလပိုင္းေတြဟာ ေက်ာင္းဖြင့္တာ သံုးလေက်ာ္လာၿပီျဖစ္လို႔ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ တက္ႁကြမႈနဲ႔ ေလးနက္မႈ က်ဆင္းစျပဳလာတဲ့ လေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ တကၠသိုလ္၀င္တန္းေျဖဖို႔ကလည္း ေလး၊ ငါးလေလာက္ လုိေသးတာျဖစ္လို႔ ေၾကာက္စရာလန္႔စရာနဲ႔လည္း ေ၀းေနပါတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ သီတင္းကၽြတ္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ပြဲလမ္းသဘင္ေတြကလည္း မႈိလိုေပါက္ေအာက္ ေပါလာေလ့ရွိပါေသးတယ္။ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေတြကို ဘယ္ေလာက္ပဲ စိတ္ဓာတ္ေကာင္းေအာင္ က်င့္ေပးထားေပမယ့္ ဆိုင္းသံ၊ ဗံုသံၾကားရင္ မေနႏိုင္ၾကတဲ့ ကေလးသာသာ အရြယ္ေတြမို႔ ဒီလပိုင္းေတြမွာ အာရုံကို ေတာ္ေတာ္စုစည္းႏိုင္ေအာင္ က်င့္ေပးေနရပါတယ္။

ဒါ့အျပင္ လူ႔သဘာ၀အရ ပံုစံတူ တစ္ခုထဲကို ထပ္ကာ၊ ထပ္ကာလုပ္ေနရရင္ ၿငီးေငြ႕လာေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သင္ၾကားမႈပံုစံနဲ႔ အေနအထားကို မၾကာမၾကာ ေျပာင္းေပးမွပဲ အဆင္ေျပပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စာသင္ခ်ိန္ေတြကိုေတာ့ တတ္ႏို္င္သေလာက္ တည္ၿငိမ္မႈရွိေအာင္ ထိန္းထားပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ လူရဲ႕ဦးေဏွာက္ဟာ သူအက်င့္ရေနတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနတတ္တာမို႔ပါ။ ဒါေတြတင္မကဘဲ ေက်ာင္းသားေတြ အၿမဲတမ္းတက္ႁကြမႈရွိေအာင္ အခက္အခဲေတြကို တစ္မ်ဳိးၿပီးတစ္မ်ဳိး မရိုးရေအာင္ ဖန္တီးေပးရပါတယ္။ အခက္အခဲဆိုတာမ်ဳိးဟာ လူေတြရဲ႕ ဇြဲ၊ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ ႀကိဳးစားမႈကို ႃမွင့္တင္ေပးႏိုင္စြမ္းတဲ့ အေကာင္းဆံုး မိတ္ေဆြေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ဓာတ္က်လြယ္တဲ့ အရြယ္ေတြျဖစ္တာမို႔ အခက္အခဲက ႀကီးလြန္းေနရင္ အရႈံးေပးခ်င္စိတ္ေတြ ေပၚလာတတ္တာမို႔ အၿမဲခ်ိန္ဆၿပီး ေပးရပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဒီပညာေရး၀န္ေဆာင္မႈအလုပ္ကို ဆရာ၀န္အလုပ္နဲ႔ သေဘာသဘာ၀ခ်င္းဆင္တူတယ္လို႔ ကိုယ္ယူဆျဖစ္တာပါ။

မႏွစ္တုန္းကေတာ့ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေတြထဲမွာ ႏွစ္တက္ေက်ာင္းသားေတြက ႏွစ္က်ေတြထက္ ပိုၿပီးထူးခၽြန္ပါတယ္။ ဒီႏွစ္မွာေတာ့ ႏွစ္တက္ကေလးေတြက ႏွစ္က်ေတြထက္ ပိုအားနည္းေနျပန္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပိုအာရုံစိုက္ေပးေနရပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ႏွစ္က်ေက်ာင္းသားဆိုတာ အထက္တန္းေက်ာင္းကို သြားစရာမလိုတာေၾကာင့္ ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္ေတြမ်ားၾကပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္ေတြမွာ ကိုယ့္စိတ္ႀကိဳက္ ေမာင္းႏွင္ေပးလို႔ရပါတယ္။ ႏွစ္တက္ကေလးေတြမွာေတာ့ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ အခ်ိန္အေတာ္မ်ားမ်ားေပးထားရတာျဖစ္လို႔ ကိုယ့္လက္ထဲမွာ အခ်ိန္သိပ္မရွိပါ။ ရသမွ်အခ်ိန္ေလးမွာ အတင္းလုပ္ေပးေနရပါတယ္။

ဒီၾကားထဲမွာ ကေလးအမ်ားစုက ငပ်င္းေလးေတြျဖစ္ေနေတာ့ ပိုေတာင္သတိထားရပါေသးတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲပ်င္းပ်င္း အခ်ိန္တန္ရင္ေတာ့ သူတို႔လည္း ေအာင္ခ်င္ၾကမွာေတာ့ ေသခ်ာတာထက္ေတာင္ ပိုပါေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ကိုလည္း ကိုယ့္သင္ၾကားမႈေနာက္ကိုပါလာေအာင္ ႀကိဳးစားေပးရပါတယ္။ အိမ္မွာစာမက်က္ရင္ေတာင္ ကိုယ့္ဆီမွာ ေန႔တုိင္းေက်ာင္းတက္ရင္ တစ္ခ်ဳိ႕တစ္၀က္ကို မက်က္ရဘဲ ေခါင္းထဲထည့္ေပးႏိုင္ေအာင္ အပင္ပန္းခံႀကိဳးစားေပးပါတယ္။ သူတို႔စာမဖတ္ရင္ ကိုယ္ကပဲ သူတို႔နဲ႔အတူ ၀ိုင္းဖတ္ေပးပါတယ္။ သူတို႔စာမက်က္ရင္ ကိုယ္ပါ၀ိုင္းက်က္ေပးပါတယ္။ အိမ္မွာဘာမွ အလုပ္မလုပ္တဲ့ကေလးေတြကို ကိုယ့္မ်က္စိေအာက္မွာပဲ အားလံုးလုပ္ခိုင္းပါတယ္။

ကိုယ့္အေနနဲ႔ ဒီအသက္အရြယ္အထိ ဘယ္ေက်ာင္းသားကိုမွ အိမ္မွာစာကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္က်က္တယ္လို႔ မယံုခဲ့ပါ။ ရည္မွန္းခ်က္ႀကီးခဲ့တဲ့ ကိုယ္တို႔ေတာင္ တစ္ခါတစ္ခါ ပ်င္းစိတ္၀င္တတ္ပါေသးတယ္။ ေက်ာင္းသားဘ၀ကဆိုရင္ ေက်ာင္းသြားရမွာပါ ပ်င္းတဲ့အခါေတြ ရွိပါေသးတယ္။ မိဘရဲ႕ ပံ့ပိုးမႈေတြ ေကာင္းလြန္းလို႔သာ ဒီအဆင့္ကို ေရာက္ခဲ့တာပါ။ ဒီဘက္ေဒသက မိဘမ်ားကေတာ့ ကို္ယ္တိုင္က ပညာမတတ္ရွာၾကရုံသာမက စား၀တ္ေနေရးအတြက္ကို ပိုလို႔အာရုံထားၾကရတာေၾကာင့္ သားသမီးပညာေရးကို ကို္ယ္တို႔မိဘေတြေလာက္ ပံ့ပိုးမႈမေပးႏိုင္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္ကပဲ အစစအရာရာ တာ၀န္ယူမွ အဆင္ေျပပါတယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကေလးပ်င္းေလးေတြမ်ားေလ ကိုယ္တို႔အစြမ္းပိုျပရေလမို႔ ေက်နပ္ပါတယ္။
ပ်င္းခ်င္သေလာက္ပ်င္း၊ ဖ်င္းခ်င္သေလာက္ဖ်င္းပါေစ အခ်ိန္တန္ရင္ေတာ့ ေအာင္ျမင္မႈရေအာင္ ယူႏိုင္ဖို႔ အခုထဲက ခါးေတာင္းႀကိဳက္မျဖဳတ္တမ္းေပါ့။ ။





ျမန္မာကဗ်ာဖြဲ႕နည္း . . .

ျမန္မာကဗ်ာဖြဲ႕နည္းဆိုတာ
ကိုယ္တို႔ခပ္ငယ္ငယ္က အထက္တန္းအဆင့္ စိတ္ႀကိဳက္ျမန္မာစာမွာ သင္တဲ့ျပဌာန္းစာအုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ေရွးရိုးျမန္မာကဗ်ာဖြဲ႕ထံုးေတြကို အေျခခံကစလို႔ က်က်နနရွင္းျပထားလို႔ ေတာ္ေတာ္ေလးေကာင္းတဲ့ စာအုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ့္အေမဘက္က အေဒၚတစ္ေယာက္က အထက္တန္းေက်ာင္းသူဘ၀က စိတ္ႀကိဳက္ျမန္မာစာ အတြဲကိုယူခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ဆီက ဒီကဗ်ာဖြဲ႕နည္းစာအုပ္ကို စာဖတ္တတ္ကာစ လက္တည့္စမ္းခ်င္ေနတဲ့ေလးတန္းေက်ာင္းသားအရြယ္ ကိုယ္ကဖတ္မိတာနဲ႔ ကဗ်ာေတြေတာင္ေရး၊ ေျမာက္ေရးေရးရင္း အလယ္တန္းေက်ာင္းသားအရြယ္ေလာက္မွာ ဒီကဗ်ာဖြဲ႕ထံုးအားလံုးနည္းပါးနဲ႔ ယဥ္ပါးသြားပါေတာ့တယ္။ ခပ္ငယ္ငယ္ကတည္းက ကဗ်ာအေျခခံသေဘာကို နားလည္သြားခဲ့ေတာ့ အသက္ရလာလို႔ ကဗ်ာေကာင္းေကာင္းေရးႏိုင္တဲ့ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ကဗ်ာေရးရတာ အခက္အခဲမရွိေတာ့သလို ေရးလို႔လည္း ေကာင္းလာပါတယ္။ အေတြးေနာက္ကို ကာရန္ပါလာပါေတာ့တယ္။

အဲဒီစာအုပ္က ကိုယ္အထက္တန္းေက်ာင္းသားအရြယ္မွာ အသိမ္းလြန္ရာကေန ေပ်ာက္သြားလိုက္တာ ဘယ္မွာမွရွာလို႔မရတဲ့အျပင္ ျပန္ရွာ၀ယ္ေတာ့လည္း မရေတာ့ပါ။ ဒါေပမယ့္ အင္တာနက္နဲ႔ ေစတနာနဲ႔ေ၀ငွေပးတဲ့ စာခ်စ္သူေတြရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ျမန္မာစာအုပ္ဆိုက္တစ္ခုကေန ျပန္ရွာေတြ႕ခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ္ရထားတဲ့စာအုပ္ကို စာေပနဲ႔ယဥ္ေက်းမႈကို ျမတ္ႏိုးတဲ့အျခားေသာ ပရိသတ္ေတြ ဖတ္ေစခ်င္တဲ့ဆႏၵနဲ႔ ကိုယ့္ဘေလာ့ေပၚမွာ ျပန္တင္ေပးဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာေတာ္ေတာ္ၾကာေနပါၿပီ။ မတင္တတ္တာေၾကာင့္ ေတာင္ေမး၊ ေျမာက္ေမးနဲ႔ ႏွစ္လေက်ာ္ေလာက္ စမ္းတ၀ါး၀ါးျဖစ္ေနရာကေန
KP3 ရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင့္ အခုေတာ့ တင္လို႔ရသြားပါၿပီ။
( KP3 ဆထက္ထမ္းပိုး ေအာင္ျမင္ပါေစလို႔ ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္)

ကဗ်ာခ်စ္သူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔
ေမာ္ဒန္ကဗ်ာ၊ လြတ္လပ္ကာရံ၊ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ႀကိဳက္ခံစားႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကဗ်ာဖြဲ႕သူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ကေတာ့ ကဗ်ာဖြဲ႕ထံုးေပါင္းမ်ားစြာကို ေက်ေက်ညက္ညက္ရွိဖို႔လိုပါတယ္။ ေရွးရိုးကို ရိုးအီသြားတာေၾကာင့္ လမ္းရိုးေဟာင္းမွာ လမ္းသစ္ထြင္တာကို အားေပးပါတယ္။ ဒါဟာ ျဖစ္လည္းျဖစ္သင့္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လမ္းရိုးကို မျမင္ဖူးဘဲ လမ္းသစ္ထြင္ေနတာေတာ့ သဘာ၀သိပ္မက်ပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီဘက္ေခတ္ကေလးေတြအေနနဲ႔ ေရွးရိုးကဗ်ာဖြဲ႕နည္းကို က်က်နနသိေအာင္လုပ္ဖို႔ အခက္အခဲရွိပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ကဗ်ာဖြဲ႕နည္းသင္တန္းဆိုတာမ်ဳိးလည္း မရွိတဲ့အျပင္ ကဗ်ာဖြဲ႕နည္းစာအုပ္လည္း မရွိတာေၾကာင့္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကဗ်ာကို ျမတ္ႏိုးသူေတြအတြက္ ျပန္ေ၀ငွလိုက္ပါတယ္။


ျမန္မာကဗ်ာဖြဲ႕နည္း
http://www.scribd.com/doc/40496964


ျမန္မာစာေပဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ပါေစ...

Thursday 28 October 2010

ေခတ္မီမီ ကမၻာၾကည့္ၾကည့္ျမင္ . . .

ဒီေန႔ေခတ္ေက်ာင္းသားေလးေတြမွာ နားခ်ိန္မရွိပါ...

မနက္၅နာရီခြဲေလာက္ကစလို႔ အိမ္ကထြက္သြားၾကရတာ ညဘက္၈နာရီေလာက္မွပဲ အိမ္ျပန္ေရာက္ၾကပါေတာ့တယ္။ ပံုမွန္ေက်ာင္းေတြမွာ မနက္၉နာရီကစေက်ာင္းတက္လ္ို႔ ညေန၃နာရီခြဲမွ ေက်ာင္းလႊတ္တာျဖစ္ၿပီး ၾကားထဲမွာထမင္းစားခ်ိန္ တစ္နာရီပဲနားေပးတာေၾကာင့္ စုစုေပါင္းစာသင္ခ်ိန္၆နာရီရွိပါတယ္။ ဒီစာသင္ခ်ိန္ကေတာ့ မနည္းလြန္း၊ မမ်ားလြန္းပါ။ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ သင့္ေတာ္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ မနက္၈နာရီကစလို႔ ေက်ာင္းတက္ရပါတယ္။ စေနေန႔ေတြမွာလည္း ေက်ာင္းမပိတ္ပါ။ အခုလိုသီတင္းကၽြတ္ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာေတာင္ တစ္တုိင္းျပည္လံုးကေက်ာင္းေတြပိတ္ေပမယ့္ သူတို႔ေက်ာင္းကေတာ့ လျပည့္ေန႔နဲ႔ လျပည့္ေက်ာ္တစ္ရက္ေန႔ စုစုေပါင္းႏွစ္ရက္ပဲေက်ာင္းပိတ္ေပးၿပီး က်န္ရက္ေတြမွာ ပံုမွန္စာသင္ခ်ိန္အတိုင္းသင္ပါတယ္။ မ်ားမ်ားသင္ရင္ မ်ားမ်ားတတ္မယ္လို႔ ယူဆထားၾကဟန္တူပါရဲ႕။

ဒီၾကားထဲမွာ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုက ေက်ာင္းစာတစ္ခုထဲနဲ႔ အားမရၾကတာမို႔ က်ဴရွင္ယူၾကရပါတယ္။ ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္ကလည္း က်ဴရွင္ယူခဲ့တာပါပဲ။ ေဆးေက်ာင္းသားဘ၀မွာလည္း က်ဴရွင္နဲ႔မကင္းလြတ္ခဲ့ပါ။ သင္ၾကားမႈညံ့ရင္ ထမင္းအိုးေပ်ာက္တတ္တဲ့ သဘာ၀ရွိတာေၾကာင့္ က်ဴရွင္ဆရာေတြဟာ ပံုေသလစာကေတာ့ အၿမဲရေနမွာျဖစ္တဲ့ ၀န္ထမ္းဆရာ၊ ဆရာမေတြထက္ ပိုႀကိဳးစားၾကတာ ထံုးစံပါ။ ဒါတင္မက က်ဴရွင္ဆရာဆီကိုလာတက္တဲ့ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားက တကယ္အားကိုးလို႔လာၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းကဆရာ၊ ဆရာမဆီမွာက်ေတာ့ အားကိုးတယ္၊ မကိုးဘူးစဥ္းစားလို႔မရဘဲ သူသင္ေပးတာကို တာ၀န္အရ လက္ခံရတာပါ။ ဒါ့အျပင္ က်ဴရွင္ဆရာဆိုတာ သူ႔ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားကို ထိန္းသိမ္းဖို႔ သူ႔ကိုယ္သူပဲ အားကိုးရပါတယ္။ ေက်ာင္းပ်က္တဲ့ေက်ာင္းသား၊ စာမႀကိဳးစားတဲ့ေက်ာင္းသား၊ စဥ္းကမ္းမလိုက္နာတဲ့ေက်ာင္းသားေတြကိုလည္း သူ႔ဖာသာအဆင္ေျပေအာင္ ထိန္းသိမ္းယူရပါတယ္။ အဲဒီလိုေက်ာင္းသားမ်ဳိးကို က်ဴရွင္ကေနထုတ္ပစ္မယ္လို႔ ၿခိမ္းေျခာက္လို႔လဲမရႏိုင္ပါ။ ဒီက်ဴရွင္က ထုတ္လိုက္ရင္ တျခားက်ဴရွင္မွာ ရင္ေကာ့ၿပီးသြားတက္လို႔ရတဲ့ ေမာင္ေက်ာင္းသားက အဲဒီလိုစကားလံုးမ်ဳိးကုိ ရင္ေတာင္ခုန္မွာ မဟုတ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာေတာ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြဟာ ေက်ာင္းသားထိန္းသိ္မ္းရတာ သက္သာပါတယ္။ ေျပာမရ၊ ဆိုမရရင္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးရုံုးခန္းကိုပဲ ပို႔မလား၊ မိဘေခၚၿပီး ျပန္အပ္ရမလား နည္းမ်ဳိးစံုနဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ပါတယ္။ လုပ္လည္း လုပ္ေနၾကပါတယ္။ အက်ဳိးဆက္ကေတာ့ က်ဴရွင္ဆရာေတြဟာ ေက်ာင္းသားထိန္းသိမ္းႏိုင္မႈအပိုင္းမွာ ၀န္ထမ္းဆရာေတြထက္ ပိုၿပီးကၽြမ္းက်င္လာၾကျခင္းပါပဲ။

ဒါေပမယ့္ အဓိကေျပာခ်င္တာက ေက်ာင္းေတြကေရာ၊ က်ဴရွင္ေတြကပါ စာသင္ခ်ိန္ေတြ သူ႔ထက္ငါ အၿပိဳင္အဆုိင္ယူၿပီး တြန္းသင္ေနၾကတာကိုပါ။ ေက်ာင္းသားဟာ မနက္၆နာရီထိုးရင္ က်ဴရွင္ေရာက္ေနပါၿပီ။ ညေနေက်ာင္းဆင္း ၃နာရီခြဲတာနဲ႔ က်ဴရွင္သြားလိုက္တာ ၆နာရီေလာက္မွ ျပန္ရပါတယ္။ ညတန္းပါ ယူၾကတဲ့ေက်ာင္းသားမ်ားကေတာ့ အိမ္မွာနာရီ၀က္ေလာက္ နားၿပီးရင္ ၆နာရီခြဲေလာက္ကစလို႔ ည၁၁နာရီေက်ာ္ေလာက္ထိ က်ဴရွင္မွာျပန္၀င္ၿပီး အဲဒီမွာပဲ အိပ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီကေလးေတြဟာ မနက္ဆိုရင္လည္း ၄နာရီခြဲထၿပီး စာသင္ၾကရပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အိပ္ခ်ိန္ဟာ ၅နာရီသာသာပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။ က်ဴရွင္မွာ အိပ္ေရးမ၀ၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြဟာ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ သြားၿပီးေတာ့ ငိုက္ၾကပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေလာက္ မနားမေနစာသင္ေနၾကရတဲ့ ဘယ္ေက်ာင္းသားမွ ေခါင္းထဲမွာ စာ၀င္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ပါ။ သက္မဲ့ျဖစ္တဲ့ ကြန္ပ်ဳတာေတာင္ ဆက္တုိက္ခိုင္းရင္ စက္ပူၿပီးလုပ္အားႏႈန္း က်သြားေလ့ရွိတာပါ။ ဒီေတာ့ တပင္တပန္းနဲ႔ မနားမေနစာသင္ေနၾကရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ လုပ္အားႏႈန္းက်ဆင္းရတာ မထူးဆန္းေတာ့ပါ။

ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို ဆရာေကာင္းေကာင္းက ဘယ္ေလာက္ပဲသင္သင္ သူ႔ကိုယ္ပိုင္စာၾကည့္ခ်ိန္မရွိရင္ ဘယ္လိုမွမတတ္ႏိုင္ပါ။ စာဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ၾကည့္မွရတာပါ။ ဆရာလုပ္သူက နည္းေပးလမ္းျပရုံ၊ ၾကပ္မတ္ရုံပဲ လုပ္ေပးႏိုင္တာပါ။ ငါဟဲ့၀ါရင့္ဆရာဆိုတဲ့ မာနႀကီးတစ္ခြဲသား လက္ကိုင္ထားလို႔ အတင္းဖိသင္ေနၿပီး ကေလးေတြကို ကိုယ္ပိုင္စာၾကည့္ခ်ိန္နဲ႔ နားခ်ိန္ေပးမထားရင္ ေက်ာင္းသားေရာ၊ ဆရာပါ လံုးပါးပါးၿပီး နစ္နာပါလိမ့္မယ္။ ပင္ပန္းလြန္းၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္စရာမေကာင္းတဲ့ ဘယ္အရာကိုမွ လူေတြစိတ္၀င္စားေလ့မရွိတာ သဘာ၀ပါ။ ဒီလိုပါပဲ ေက်ာင္းသားေတြမွာလည္း ပင္ပန္းလြန္းအားႀကီးရင္ စာကိုအာရုံ၀င္စားၾကေတာ့မွာ မဟုတ္ပါ။ စာဘက္မွာ အားနည္းသြားရုံသာမက က်န္းမာေရး၊ ကိုယ္ကာယႁကံ့ခိုင္ေရး၊ လူမႈေရး၊ စိတ္ဓာတ္ေရးရာ၊ အေထြေထြဗဟုသုတေရးရာေတြမွာ အခ်ိန္မေပးႏိုင္ေတာ့တာေၾကာင့္ ဘက္စံုေထာင့္စံုက အရႈံးႀကီးရႈံးကုန္ၾကၿပီး အစစအရာရာ က်ဆင္းသြားပါလိမ့္မယ္။

စာသင္ခ်ိန္တစ္ခ်ိန္ဆိုတာ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ေရာ၊ ဆရာေတြအတြက္ပါ အင္မတန္အေရးႀကီးပါတယ္။ ဆရာေရာ၊ ေက်ာင္းသားေတြပါ အခ်ိန္ေရာ၊ လုပ္အားပါ ေပးၾကရတာပါ။ သိသာထင္ရွားေအာင္ေျပာရရင္ အားလံုးရဲ႕ဘ၀ေရာ လုပ္အားပါေပးထားရတာပါ။ အဲဒီေလာက္ အရင္းအႏွီးႀကီးႀကီးေပးၿပီး လုပ္ထားရတဲ့ စာသင္ခ်ိန္တစ္ခ်ိန္အၿပီး ေက်ာင္းသားရဲ႕ေခါင္းထဲမွာ စာတစ္လံုးမွ ၀င္မသြားခဲ့ဘူးဆိုရင္ အားလံုးရႈံးသြားပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ စာသင္ခ်ိန္ နည္းတယ္၊ မ်ားတယ္ဆိုတာထက္ တစ္ခ်ိန္ခ်င္းစီမွာ အက်ဳိးရွိေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ေပးၾကမလဲ ဆိုတာကိုပဲ ပိုၿပီးအေလးထားရပါလိမ့္မယ္။ ဒီေန႔လက္ခံက်င့္သံုးေနၾကတဲ့ Student centered education ေက်ာင္းသား ဗဟိုျပဳသင္ၾကားေရးစံနစ္မွာ ေပးသူျဖစ္တဲ့ ဆရာေတြထက္၊ လက္ခံသူေတြျဖစ္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ေတြကိုျဖည့္ဆည္းေပးဖို႔ ပိုႀကိဳးစားရပါမယ္။ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ပံုစံထက္ သူတို႔နဲ႔လိုက္ဖက္မယ့္ ပံုစံမ်ဳိးကို ဦးစားေပးၿပီး ေရြးခ်ယ္ေပးသင့္ပါတယ္။ ဒါမွလည္း တိုးတက္မႈ ရွိပါလိမ့္မယ္။

ႏိုင္ငံတကာမွာ ကိုယ္တို႔ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြေလာက္ တပင္တပန္းပညာသင္ယူၾကတာ ဘယ္မွာမွမရွိပါ။ ဒါေပမယ့္ အစစအရာရာမွာ ႏိုင္ငံတကာကို မမီႏိုင္ေသးပါ။ သင္သေလာက္သာ တတ္ၾကမယ္ဆိုရင္ ကမၻာေပၚမွာ ကိုယ္တို႔ေက်ာင္းသားေတြ ထိပ္တန္းကေတာင္ ဆင္းမယ္မထင္ပါ။ ဒါဟာ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ မလိုအပ္ဘဲ စာသင္ခ်ိန္ေတြမ်ားလြန္းေနတာေၾကာင့္ပါ။ နားေနခ်ိန္ရွားပါးလြန္းတာေၾကာင့္ပါ။

ေနာက္တစ္ခ်က္က ေက်ာင္းသားေတြ သင္ၾကားမႈမွာ အာရုံ၀င္စားမႈရေအာင္ သင္ၾကားတဲ့ေနရာနဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ဟာ သက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ေပ်ာ္စရာျဖစ္ေနရင္ ပိုလို႔ေကာင္းပါေသးတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္ႀကီးမွာ ကိုယ္တို႔တိုင္းျပည္ဟာလည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေခတ္မီလာေနပါၿပီ။ အင္တာနက္၊ လက္ကိုင္ဖုန္း၊ ဆိုင္ကယ္၊ တယ္လီေဗးရွင္းဆိုတာေတြဟာ ဇိမ္ခံပစၥည္းဘ၀ကေန လူေတြရဲ႕ ေန႔စဥ္ဘ၀ထဲကိုပါ ေရာက္လာပါၿပီ။ ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္တုန္းကဆိုရင္ အိမ္တစ္အိမ္မွာ ေရဒီယိုတစ္လံုးေတာင္ ရွိၾကတာမဟုတ္ပါ။ အဲဒီလို အစစအရာရာ တိုးတက္လာေနေပမယ့္ စာသင္ေက်ာင္းေတြမွာေတာ့ ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္က သင္ယူခဲ့ၾကရတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္၊ သင္ၾကားမႈပံုစံအတိုင္း သင္ေနၾကတုန္းပါ။ တကယ္ဆုိရင္ စာသင္ေက်ာင္းေတြလည္း ဘက္စံုေထာင့္စံု တိုးတက္သင့္ေနပါၿပီ။ သင္ေထာက္ကူပစၥည္းေတြ အစံုအလင္၊ နည္းပညာသံုးအေထာက္အကူပစၥည္းေတြ အစံုအလင္နဲ႔ အေအးခန္းစာသင္ခန္းေတြ ျဖစ္သင့္ပါၿပီ။
ကိုယ္တို႔ေခတ္ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ဒီေက်ာင္းေတြဟာ ေပ်ာ္စရာျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ ဒီေန႔အိုင္တီေခတ္ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ ကိုယ္တို႔ေခတ္ကစာသင္ေက်ာင္းေတြ၊ သင္ၾကားမႈပံုစံေတြကို ေပ်ာ္စရာလို႔ ျမင္ႏိုင္မွာမဟုတ္ေတာ့ပါ။
ဒါေၾကာင့္ စာသင္ေက်ာင္းေတြနဲ႔ သင္ၾကားမႈပံုစံေတြကိုလည္း ေခတ္မီတဲ့ပံုစံ ေျပာင္းေပးႏိုင္ၾကရင္ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အာရုံစိုက္မႈကို ျပန္ရလာမွာ မလြဲပါ။

ေက်ာင္းေတြမွာ စာရိတၱခ်ိန္၊ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးခ်ိန္၊ ကာယခ်ိန္၊ ဂီတခ်ိန္ဆိုၿပီး အခ်ိန္ေတြတရား၀င္ သတ္မွတ္ေပးထားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ဒီအခ်ိန္ေတြကို အသံုမခ်ပါ။ ခ်မွတ္ထားတဲ့မူ၀ါဒကို လက္ေတြ႕အေကာင္အထည္ မေဖာ္ပါ။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာ စာကိုပဲ ဖိသင္ပါတယ္။ ျမင္ေနရွိေနပါလ်က္နဲ႔ အသံုးခ်ခြင့္မရတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးေတြမွာ ဘယ္ေလာက္မခံခ်ိ၊ မခံသာျဖစ္ၾကလိမ့္မလဲ။ တကယ္လို႔သာ အဲဒီအခ်ိန္ေတြကို သတ္မွတ္ထားတဲ့အတိုင္းသာ အတိအက် အေကာင္အထည္ေဖာ္ေပးႏိုင္ရင္ ကေလးေတြ ေတာ္ေတာ္တိုးတက္လာပါလိမ့္မယ္။ တကယ္ေတာ့ စံနစ္ကေတာ့ အဆင္ေျပေနပါတယ္။ ဒါကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္မႈမွာ အားနည္းေနေသးတာပါ။ တိတိက်က်နဲ႔ ထိထိေရာက္ေရာက္လုပ္ၾကရင္ မျဖစ္ႏိုင္စရာ ဘာမွမရွိပါ။ လုပ္ႀကည့္ႀကဖို႔ လိုပါတယ္။

ဆရာဆိုတဲ့ အဂၤလိပ္စာလံုးေပါင္းဟာ
T = Teaching
E = Expert
A = Active
C = Clever
H = Honest
E = Education
R = Research minded

စတဲ့ စာလံုးေတြကို စုေပါင္းထားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာေတြမွာ သုေတသီစိတ္ထားမ်ဳိးရွိဖို႔ လိုပါတယ္။ နည္းစံနစ္အသစ္ေတြကို စူးစမ္းရွာေဖြၿပီး စမ္းသပ္အသံုးခ်ၾကည့္ဖို႔ လက္မေႏွးသင့္ပါ။ ေဆးေလာကမွာ ကၽြမ္းက်င္ပါတယ္ဆိုတဲ့ ပါရဂူႀကီးေတြေတာင္ လူနာကိုေဆးေပးရာမွာ ေပးတဲ့ေဆးရဲ႕ ထိေရာက္မႈကို မၾကာမၾကာ Monitor လုပ္ၿပီး ကုသမႈကို လိုအပ္သလို ေျပာင္းေပးရေလ့ ရွိပါတယ္။ ဒီလိုပါပဲ ေက်ာင္းေတြက ဆရာေတြ၊ ဆရာမေတြလည္း သင္ၾကားမႈနည္းစံနစ္သစ္၊ ပံုစံသစ္ေတြကို စမ္းသပ္ၾကည့္ၾကၿပီး ထိေရာက္မႈေတြကို မွတ္တမ္းတင္လို႔ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ကိုက္ညီမႈရွိမယ့္ နည္းစံနစ္ေတြကို အသံုးျပဳၿပီး တိုးတက္မႈကို အားသြန္ခြန္စိုက္ လုပ္ေပးသင့္လွပါတယ္။


ကေလးေတြကို ကစားခ်ိန္၊ နားခ်ိ္န္ က်က်နနသတ္မွတ္ေပးထားၿပီး က်န္တဲ့ ဘက္စံုဖြံ႕ၿဖိဳးမႈေတြလည္း မ်က္ေျခမျပတ္ေစရဘဲ တိုးတက္ေခတ္မီတဲ့ ပညာေရးပတ္၀န္းက်င္သစ္၊ နည္းစံနစ္သစ္ေတြနဲ႔ ႀကိဳးစားေပးၾကမယ္ဆိုရင္ လာမယ့္ဆယ္စုႏွစ္ ႏွစ္ခုေလာက္အၾကာမွာ ျမန္မာေတြလည္း မညံ့ၾကတာ ကမၻာကို ႁကြားႏိုင္မွာျဖစ္ေၾကာင္း ရဲရဲႀကီး ယံုၾကည္မိပါေတာ့တယ္။

Wednesday 27 October 2010

ခ်မ္းသာခ်င္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ . . .

တစ္ရက္တစ္ရက္နဲ႔ အသက္ေတြလည္း ႀကီးလို႔လာပါၿပီ...
ဒါေပမယ့္ အလုပ္ထဲမွာ နစ္ေနတာေၾကာင့္ အသက္ကိုေတာင္ သတိမထားမိတာ ၾကာပါၿပီ။

ကိုယ့္အလုပ္ကလည္း နားရက္ယူလို႔ မျဖစ္တဲ့အျပင္
မနက္၆နာရီေလာက္ကတည္းက ဇယ္စက္သလို အလုပ္ေတြလုပ္လိုက္ရတာ ေန႔လည္ ၁နာရီေလာက္မွ အိမ္ျပန္ရပါေတာ့တယ္။ အိမ္ေရာက္ရင္ ေရခ်ဳိး၊ ထမင္းစားၿပီး ၂နာရီေလာက္ကစၿပီး အလုပ္ခြင္ျပန္၀င္လိုက္တာ ည၉နာရီေလာက္ေရာက္မွ တစ္ေန႔တာအလုပ္ၿပီးပါတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ဘာမွမလုပ္ခ်င္မကိုင္ခ်င္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ အားကုန္ေနပါၿပီ။ တစ္လကုန္လို႔ လဆန္း၇ရက္ေန႔ေရာက္မွပဲ တစ္ရက္တာ အနားရပါတယ္။ ကိုႀကီးေက်ာက္ေျပာသလုိ အားကုန္လို႔ ပ်ားအံုစားရမယ့္ကိန္းပါ။

တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း ေတြးမိပါတယ္။
ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီေလာက္ႀကိဳးႀကိဳးစားစား လုပ္ေနမိပါလိမ့္လို႔ပါ။ လူျဖစ္လာတဲ့ဘ၀မွာ သူမ်ားထက္ပုိေတာ္၊ ပိုတတ္၊ ပိုေအာင္ျမင္ခ်င္တဲ့ အတၱေၾကာင့္လို႔ပဲ ေျပာလို႔ရမယ္ ထင္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္က ကိုယ္ကအင္မတန္မွ ခ်မ္းသာခ်င္ပါတယ္။ ေလာဘႀကီးတယ္ေျပာရင္လည္း ေျပာၾကပါေစ။ ဆင္းရဲမွာ အင္မတန္ေၾကာက္ပါတယ္။ သိပၸံပညာရွင္တစ္ေယာက္ေျပာဖူးသလို ဆင္းရဲမွာေၾကာက္တယ္၊ ဆင္းရဲရင္ ဘာမွလုပ္လို႔မရေတာ့ဘူးတဲ့။ ပညာေတြပိုတတ္လာေအာင္၊ သူမ်ားကိုမ်ားမ်ားကူညီႏိုင္ေအာင္ဆိုတာ ကိုယ့္လက္ထဲမွာ ေငြမ်ားမ်ားရွိမွ ျဖစ္တာပါ။ လက္ဗလာနဲ႔ေတာ့ လူမႈေရးလုပ္လို႔ျဖစ္မွာမဟုတ္ပါ။

ေလာကမွာ ကိုယ္၀မ္းအနည္းဆံုးအခ်ိန္ဟာ သူမ်ားက အကူအညီလာေတာင္းတာကို မေပးႏိုင္တဲ့အခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ထမင္းတစ္လုပ္အတြက္ တပင္တပန္းႀကဳိးစားေနရခ်ိန္ကဆိုရင္ သူမ်ားေတြရဲ႕ဒုကၡကို ျမင္ေနလ်က္နဲ႔ မတတ္ႏိုင္လို႔ လက္ပိုက္ၾကည့္ခဲ့ရတာ အင္မတန္၀မ္းနည္းခဲ့ရပါတယ္။ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတဲ့လူေတြကို ကူညီဖို႔၊ လူမႈေရးလုပ္ငန္းေတြလုပ္ဖို႔ဆိုတာ လက္ထဲမွာေငြမရွိရင္ေတာ့ အိပ္မက္သာသာပဲ ျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ကူညီရင္ေတာ့ ရႏိုင္ေပမယ့္ ဆင့္ပါးစပ္ႏွမ္းပက္သလိုျဖစ္ရုံရွိမွာမို႔ ဘာမွထိေရာက္မႈ ရွိမယ္မထင္ပါ။ ကိုယ္က ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္လို႔ စက္ရုံတစ္ခုေထာင္ႏိုင္တယ္ဆိုရင္ အနည္းဆံုးေတာ့ စက္ရုံအလုပ္သမားေတြကို အလုပ္ေပးထားႏိုင္ပါေသးတယ္။ အဲဒီလုိမွမဟုတ္ဘဲ လက္ဗလာနဲ႔ ပရဟိတလုပ္ခ်င္ေနရင္ သူမ်ားအိမ္မွာ ေရသြားထမ္းေပးတာပဲ လုပ္လို႔ရပါလိမ့္မယ္။ ဒါမ်ဳိးသာဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ့္မာနတစ္ခြဲသားနဲ႔ ဒီတစ္သက္ ပရဟိတလုပ္ျဖစ္မွာေတာင္ မဟုတ္ေတာ့ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလုပ္ငန္းေတြအတြက္ ကိုယ့္မွာေငြလိုပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခ်က္က ကိုယ့္ကို လူေနၿခံဳၾကား စိတ္ေနဘံုဖ်ားလို႔ေျပာရင္လည္း မတတ္ႏိုင္ပါ။ ႏိုင္ငံတကာမွာ လုပ္ေနၾကတဲ့ ပညာေရး၀န္ေဆာင္မႈလုပ္ငန္းႀကီးေတြကို အင္မတန္မွအားက်ပါတယ္။ ကိုယ္ပိုင္တကၠသိုလ္ႀကီးမွာ ကိုယ့္ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြကို ကိုယ့္စိတ္ႀကိဳက္ဘာသာရပ္ေတြကို ႏိုင္ငံတကာအဆင့္မီေေအာင္ သင္ၾကားေပးၿပီး ေျမေတာင္ေႃမွာက္ေပးခ်င္တာ တကယ့္ဆႏၵပါ။ ႏိုင္ငံတကာနဲ႔ရင္ေဘာင္တန္းႏိုင္မယ့္ ျမန္မာလူမ်ဳိး ပညာတတ္ႀကီးေတြျဖစ္ေအာင္ ေမြးထုတ္ၿပီး ကိုယ့္တိုင္းျပည္ႀကီးတိုးတက္ေအာင္ လုပ္ခ်င္ပါတယ္။ မကုန္ခမ္းႏိုင္တဲ့ ပညာရင္းျမစ္ေတြကို ႏိုင္ငံတကာကို တင္ပို႔ေရာင္းခ်ၿပီး တိုင္းျပည္ခ်မ္းသာေအာင္ တစ္ဖက္တစ္လမ္းက လုပ္ခ်င္ပါတယ္။ ဒီလိုလုပ္ဖို႔ဆိုတာ လက္ထဲမွာ ႏွစ္ပဲတစ္ျပားရွိရုံနဲ႔ လုပ္လို႔မရႏိုင္ပါ။ အခုဆိုရင္ အစိုးရက ပုဂၢလိကေက်ာင္းေတြတည္ေထာင္ခြင့္ေပးထားတာကို ၀မ္းပါးမိေပမယ့္ အနည္းဆံုးသိန္းသံုးေလးေထာင္ရွိမွ ထူေထာင္ႏိုင္မွာျဖစ္တာမို႔ ေ၀းေ၀းကပဲ လြမ္းေနရပါတယ္။ ေၾကာ္ၿငာတစ္ခုထဲမွာ ေဒြးေျပာသလို
လက္ထဲမွာ ေငြမရွိေသးေတာ့ အိုင္ဒီယာေတြကို ေဘးပံုခ်ထားရပါရဲ႕။

ဒီအေတြးေတြနဲ႔ တစ္ရက္တစ္ရက္ မနားမေနႀကိဳးစားေနေပမယ့္ အခုထိေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ သူေဌးမျဖစ္ေသးပါ။ ဆရာစိုင္းခမ္းလိတ္ရဲ႕ သီခ်င္းထဲကစာသားကို ကိုးကားၿပီးေျပာရရင္ေတာ့ -
“ဒုကၡကိုမ်က္ေျချပတ္ေအာင္ ေျပးခဲ့တဲ့ခရီးပါ...
ဒီဘ၀ႀကီး...
အခုထိေတာ့ မ်က္ေျချပတ္ေအာင္ ျဖတ္လို႔မရလည္း နည္းနည္းေတာ့ အသက္ရွဴ...
ေခ်ာင္လာစ...”
လို႔ပဲ ဆိုရပါလိမ့္မယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ေန႔တစ္လံပုဂံဘယ္မွမေရြ႕ႏိုင္တာ အမွန္ပဲမို႔ တစ္ရက္တစ္ရက္ အေကာင္းျမင္အေတြးေတြနဲ႔ အားသစ္ေတြေမြးရင္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မနက္ျဖန္ေတြနဲ႔အတူ ရွင္သန္ေနဆဲပါ။

Tuesday 26 October 2010

ကိုယ့္မူ၊ ကိုယ့္ဟန္ . . .

တျဖည္းျဖည္းနဲ႔
အခ်ိန္ေတြ ကုန္လိုက္လာတာ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေတြ တကၠသိုလ္၀င္တန္းေျဖဖို႔ ၄လေက်ာ္ပဲ က်န္ပါေတာ့လား။

သင္ခန္းစာကေတာ့ သံုးပံုႏွစ္ပံုျပတ္ေအာင္ သင္ၿပီးေနပါၿပီ။ တစ္ရက္ကိုမွ နည္းနည္းပဲသင္ၿပီး သင္ခန္းစာေက်ညက္မႈကို ဦးစားေပးထားခဲ့တာျဖစ္လို႔ ျပန္လွန္သင္ၾကားမႈပိုင္းကို သိပ္ေတာ့စိတ္မပူမိပါ။ တစ္ပတ္တစ္ခါ၊ ႏွစ္ခါေလာက္ သင္ခန္းစာေတြကို ပိုင္းၿပီးစာေမးပြဲငယ္ေလးေတြ စစ္ေပးထားတာမို႔ ေက်ာင္းသားေတြကိုယ္တိုင္ ျပန္လွန္ေလ့က်င့္ၿပီး ျဖစ္ေအာင္လုပ္ေပးထားပါေသးတယ္။ စာသင္ခ်ိန္မွာ နည္းစံနစ္ထက္ သေဘာတရားကို ဦးစားေပးၿပီး သင္ထားပါတယ္။ သေဘာတရားကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ရွိသြားရင္ နည္းစံနစ္ဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ရွာေဖြယူလို႔ ရတာပါပဲ။ ကိုယ္ေျပာေနက်စကားနဲ႔ဆို ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဆိုတဲ့ How ထက္၊ ဘာေၾကာင့္လုပ္ရသလဲဆိုတဲ့ Why ကို နားလည္သေဘာေပါက္ေအာင္ ႀကိဳးစားေပးထားပါတယ္။ သင္ခန္းစာေတြကို Must know(သိကိုသိရမယ့္စာ)၊ Should know(သိသင့္တဲ့စာ)၊ Good to know(သိရင္ေတာ့ပိုေကာင္းသလို၊ မသိရင္လည္း ျပႆနာသိပ္မရွိတဲ့စာ) ဆိုၿပီး ပိုင္းျခားေပးထားပါေသးတယ္။

ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ကဘယ္ေလာက္ပဲ ေပးေနပါေစ ခံယူသူသာ အဓိကျဖစ္တာမို႔ အူေၾကာင္ၾကားျဖစ္က်န္ရစ္တဲ့ ငတိေတြလည္း ရွိေနပါေသးတယ္။ မ်ဳိးေစ့ဘယ္ေလာက္ပဲေကာင္းပါေစ ေျမဆီေျမႏွစ္ေပၚမွာမူတည္ၿပီး အပင္သန္မႈျခင္းကြာတတ္တာ သဘာ၀မို႔ သိပ္ေတာ့လည္း၀မ္းမနည္းမိပါ။ ပညာေရးေလာကထဲကို စ၀င္ကာစကေတာ့ ကိုယ္ေပးသေလာက္မရရင္ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ၀မ္းနည္းမိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အတၱာဟိ၊ အတၱေနာ၊ နာေထာ(မိမိကိုယ္သာကိုးကြယ္ရာ)ျဖစ္တာမို႔ သူတို႔ဘ၀အတြက္ သူတို႔က ပိုႀကိဳးစားရမွာကို မႀကိဳးစားရင္ေတာ့လည္း ဘုရားေဟာတရားေတာ္ထဲကလို ႏိုင္သေလာက္လုပ္ေပးၿပီး သေဗၺသတၱာကမၼသကာလုပ္ရပါေတာ့တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ဘက္ကေတာ့ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေပးမႈကေတာ့ ဆံခ်ည္တမွ်င္စာေလာက္ေတာင္ မေလ်ာ့ေစရပါ။

ကိုယ့္နည္းစံနစ္က သူမ်ားေတြနဲ႔ တကယ့္ေျပာင္းျပန္ပါ။ စာသင္ခန္းတြင္းမွာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနခိုင္းပါတယ္။ သခ်ၤာတြက္ခ်ိန္မွာဆို လိုအပ္ရင္ သီခ်င္းပါဖြင့္ထားေပးလိုက္ပါေသးတယ္။ သီခ်င္းေလးညည္းရင္းတြက္ေတာ့ ဉာဏ္ရည္ေတာင္ ပိုလို႔ထက္ပါေသးတယ္။ ဆရာ၊ တပည့္ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေႏြးေႏြးေထြးေထြးရွိေအာင္ အာရုံစိုက္ၿပီး ႀကိဳးစားေပးပါတယ္။ သင္တန္းခ်ိန္မွာ ဆရာကို ေၾကာက္ေနဖို႔မလိုပါ။ ၀ါသနာပါရင္ ျငင္းလို႔ေတာင္ရပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သင္တန္းခ်ိန္ျပင္ပမွာေတာ့ ဆရာ၊ တပည့္ေဒြးေရာယွက္တင္ ေနခြင့္မေပးပါ။ ဆရာေရာ၊ တပည့္ပါ သိကၡာအက်မခံပါ။ စာသင္ၾကားမႈကိုလည္း ေဖေဖာ္၀ါရီလပိုင္းထိ ဖိသင္ထားၿပီး လလယ္ေလာက္ကစလို႔ သင္ၾကားမႈကို ေလွ်ာ့ခ်လိုက္ပါတယ္။ က်န္းမာေရးကို ဦးစားေပးၿပီး စိတ္ဓာတ္တက္ႁကြလာေအာင္ပဲ စစ္ဆင္ေရးလုပ္ပါတယ္။ စာေမးပြဲတြင္းမွာ စာအသစ္မသင္ပါ။ ညဘက္မွာ ၁၀နာရီခြဲရင္ အားလံုးအိပ္ခိုင္းပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ တစ္ႏွစ္တာလုပ္ထားတဲ့ အလုပ္ကပဲ စကားေျပာတာပါ။ ဘာေတြထပ္သင္လို႔မွာ အက်ဳိးမရွိေတာ့ပါ။

ေနာက္ ကိုယ္ကဘယ္ေတာ့မွ တစ္ႀကိဳခန္႔မွန္းေမးခြန္း ထုတ္မေပးပါ။ သင္ခန္းစာအားလံုး မႏိုင္တဲ့ေက်ာင္းသားကို သင္ခန္းစာတစ္၀က္ကိုပဲ ႏိုင္ေအာင္၊ ေက်ညက္ေအာင္ ၾကည့္ခိုင္းပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္လုပ္ရဲရင္ ခံရဲေအာင္ က်င့္ေပးထားပါတယ္။ စာမႀကိဳးစားတဲ့ေက်ာင္းသား၊ စိတ္ဓာတ္မေကာင္းတဲ့ ေက်ာင္းသားဆိုရင္ ဘယ္လိုမွအေအာင္မခံႏိုင္ပါ။ ဒီလိုစိတ္ဓာတ္ညံ့ဖ်င္းတဲ႔ကေလးတစ္ေယာက္ ပညာတတ္အသိုင္းအ၀ိုင္းထဲေရာက္လာရင္ ေလာကနာပါလိမ့္မယ္။ အေခ်ာင္သမားစိတ္ဓာတ္နဲ႔ကေလးတစ္ေယာက္မ်ား တိုင္းျပည့္ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သြားခဲ့ရင္ တုိင္းျပည့္အေရး မေတြး၀ံ့စရာျဖစ္သလို သူ႔ကိုသင္ေပးလိုက္မိတဲ့ ဆရာမွာလည္း ရင္ထုမနာျဖစ္ရပါလိမ့္မယ္။

ကိုယ့္ကေလးေတြကို ကိုယ္အၿမဲေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ ကိုယ္သင္ေပးထားတဲ့ပညာဟာ သူမ်ားကို ေစာ္ကားဖို႔၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို စိတ္ႀကီး၀င္ ဘ၀င္ျမင့္ဖို႔ လံုး၀မျဖစ္ေစရဘူးလို႔ပါ။ သူမ်ားကို ကူညီဖို႔ ၊ တိုင္းျပည္ကို အလုပ္အေႁကြးျပဳဖို႔ သင္ေပးထားတာျဖစ္မွန္း သိေအာင္ ရိုက္သြင္းပါတယ္။ ကိုယ္ခံယူခ်က္ကေတာ့ ရွင္းပါတယ္။ တုိင္းျပည္ကို ဒုကၡေပးမယ့္ ဘယ္လိုလူမ်ဳိးမွ ကိုယ့္ပညာကို မရေစရပါ။ ထမင္းတစ္လုပ္အတြက္ ထင္းခုတ္စားလို႔ ရတဲ႔ဒီတိုင္းျပည္မွာ ဘယ္ေတာ့မွ ကိုယ့္ခံယူခ်က္ မပ်က္ေစရပါ။ ကိုယ့္အယူအဆကို အမ်ားကလက္မခံေတာ့တဲ့ ေန႔ေရာက္ရင္ ဒီေလာကကေန ကိုယ္နားပါေတာ့မယ္။

ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ကိုယ့္ဦးေဆာင္မႈေအာက္မွာ ကေလးေတြေရာ မိဘေတြပါ တစ္ေသြးတည္းတစ္သားတည္း ရွိေနတာမို႔ မၾကာခင္ေရာက္လာေတာ့မယ့္ စာေမးပြဲအတြက္ အားသြန္ခြန္စိုက္လုပ္ေပးဖို႔ အခုကတည္းက ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ေနရင္း ေက်နပ္ေနဆဲပါ။ ။

Monday 25 October 2010

ဆရာ၊ ဒကာ ညီညာစြာျဖင့္ . . .

သာသနာဆိုတာ ဆရာ၊ ဒကာေပါင္းစည္းညီညာစြာနဲ႔ ထိမ္းသိမ္းေပးမွ စည္ပင္ဖြံ႕ၿဖိဳးတာပါ။

ဒီအေတြးကို ဘာေၾကာင့္ေကာက္ခါငင္ခါ ေတြးမိရသလဲဆိုရင္ ထိုင္ရင္းေနရင္း ကိုယ့္ေရွ႕မွာအျမင္မေတာ္လြန္းတဲ့ ျမင္ကြင္းကို ျမင္ေနရလို႔ပါ။ ကိုယ္စာသင္တဲ့ ၀ိုင္းတစ္၀ုိင္းရဲ႕ ေရွ႕တည့္တည့္မွာ မြတ္စလင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္ရွိပါတယ္။ ဒီေန႔လည္ ေက်ာင္းသားေတြကို စာေမးပြဲငယ္တစ္ခုစစ္ေနရင္း အိမ္ေရွ႕၀ရန္တာကေန အျပင္ကိုေမွ်ာ္ၾကည့္မိေတာ့ အဲဒီမြတ္စလင္ဆိုင္က လမ္းေဘးအက်ဆံုးစားပြဲမွာ ထိုင္ေတာ္မူၿပီး လက္ဖက္ရည္ဘုဥ္းေပးေတာ္မူေနၾကတဲ့ ဗုဒၶဘာသာဘုန္းေတာ္ႀကီးေလးပါးကို ေတြ႕လိုက္ရပါရဲ႕။ ႏွစ္ပါးကေတာ့ ပဥၨင္းထင္ပါတယ္။ သက္ေတာ္ ၄၀၀န္းက်င္ရွိလို႔ မွန္းၾကည့္လိုက္တာပါ။ ႏွစ္ပါးကေတာ့ ကိုရင္ငယ္ေလးေတြပါ။ သကၤန္းကိုေတာ့ က်က်နနရုံထားတာ ေတြ႕ေနရပါတယ္။

ခက္တာက ကိုယ္ေတာ္ေတြ လက္ဖက္ရည္ဘုဥ္းေပးေနတဲ့ အခ်ိန္က မြန္းလြဲ၃နာရီ ျဖစ္ေနတာပါပဲ။ ဒီအခ်ိန္ဆိုတာ ကိုယ္တို႔သာမန္လူ၀တ္ေၾကာင္ေတြေတာင္ သီလယူထားရင္ လက္ဖက္ရည္ေသာက္လို႔ မရေတာ့တဲ့ အခ်ိန္ႀကီးပါ။ ဒါကို ကိုယ္ေတာ္တို႔က ဘယ္လိုမ်ား ေရႊဥာဏ္ေတာ္စူးေရာက္ၿပီး လက္ဖက္ရည္ဘုဥ္းေပးေတာ္မူေနၾကပါလိမ့္ဆိုတာ စဥ္းစားလို႔ေတာင္မရပါ။ ကိုရင္ငယ္ေလးေတြမို႔ မလိမ္မိုး၊ မလိမ္မာ မွားၾကတာဆိုရင္လည္း သည္းခံလို႔ ရနိုင္ပါေသးတယ္။ အခုလိုပဥၨင္းအရြယ္သံဃာေတာ္ေတြကိုယ္တိုင္ မသင့္ေတာ္တာေတြလုပ္ေနတာ ျမင္ရေတာ့ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးကို သူတို႔ကိုယ္စား မ်က္ႏွာပူမိပါေတာ့တယ္။

အဆိုးတကာ့ အဆိုးဆံုးက သူမ်ားဘာသာ၀င္ေတြေရွ႕မွာ မသင့္ေတာ္တာေတြကို လုပ္ျပတာပါပဲ။ က်န္တဲ့ဘာသာ၀င္ေတြမွာ (ခရစ္ယာန္ Roman Catholic ဂိုဏ္းေတြကလြဲရင္) ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ ပုဂၢဳိလ္ေတြရဲ႕ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈဟာ သာမန္လူေတြနဲ႔ ထူးထူးျခားျခားမကြာလွတာမို႔ သူတို႔ေတြအျပစ္တစ္ခုခုလုပ္ရင္ သိပ္မသိသာပါ။ ကိုယ္တို႔ဘာသာမွာက သံဃာေတာ္ဆိုတာ ဘယ္ကေနၾကည့္ၾကည့္ သိသာျမင္သာထင္ရွားလြန္းတဲ့ သကၤန္းႀကီးေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ အခုလိုမ်ဳိး လုပ္ေနတာ ၾကားထဲကေန မ်က္ႏွာမထားတတ္ေအာင္ ရွက္မိပါတယ္။ ဒီကိုယ္ေတာ္ေတြ ဒီလိုလုပ္ေနရင္ သူတို႔ကိုယ္ကိုးကြယ္၀တ္ျပဳေနၾကတဲ့ ကိုယ္တို႔ေတြကို က်န္တဲ့ဘာသာ၀င္ေတြက ဘယ္လိုျမင္ၾကမွာပါလိမ့္။ ကိုယ္ေတာ္မ်ားကေတာ့ စဥ္းစားေတာ္မူၾကဟန္မတူပါ။ ဒါေၾကာင့္မို႔လည္း အခုလိုမ်ဳိး အစၥလာမ္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ လက္ဖက္ရည္ဘုဥ္းေပးေတာ္ မူေနၾကတာ ျဖစ္မယ္ထင္ပါရဲ႕။

ဘယ္ေနရာမွာမဆို ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ က်န္တဲ့ေနာက္လိုက္ေတြထက္ ပိုၿပီးထိန္းသိမ္းရပါတယ္။ တာ၀န္ပိုယူရပါတယ္။ ေနာက္လိုက္ေတြရဲ႕ အျပစ္ေတြကိုေတာင္ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သူက တာ၀န္ခံေပးရေလ့ ရွိပါတယ္။ အခုေတာ့ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ေတြျဖစ္တဲ့ ဒီကိုယ္ေတာ္ေတြလုပ္ေနတာက သူတို႔လုပ္သမွ်အျပစ္ေတြကို ကိုယ္တို႔ဒကာ၊ ဒကာမေတြက ၀ိုင္း၀န္းခံၾကရေတာ့မလို ျဖစ္ေနပါရဲ႕။

တစ္ခါတစ္ခါမ်ား ကိုယ့္မ်က္စိေရွ႕မွာ အျမင္မေတာ္တာေတြ ေတြ႕ရတာမ်ားလြန္းေတာ့ ကိုယ္ေနေနတာ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာေခါင္းေဆာင္ တိုင္းျပည္ဟုတ္မွ ဟုတ္ပါေလစလို႔ ေတြးယူရပါတယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ဘုရားပြဲရန္ပံုေငြအတြက္ ေလာင္းကစား၀ိုင္းေတြ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲမွာ လုပ္ခြင့္ျပဳပါသတဲ့။ ၀ိုင္းေသးတစ္၀ုိင္းကို ဘယ္ေလာက္၊ ၀ိုင္းႀကီးတစ္၀ိုင္းကို ဘယ္ေလာက္လို႔ သတ္မွတ္ၿပီး အေကာက္ေကာက္ပါတယ္။ အဲဒီရေငြဟာ တစ္ညကို သိန္း၂၀ေလာက္ရွိပါတယ္။ အဲဒီေငြနဲ႔ ဘုရားတည္ေက်ာင္းေဆာက္လုပ္တယ္ဆိုပါဦးေတာ့ ကိုယ္တို႔ေတြ ဘယ္လိုအသိတရား၊ ဘယ္လိုဦးေဏွာက္မ်ဳိးေတြနဲ႔ ဒီဘုရားေက်ာင္းကန္ေတြကို ရွိခိုးကန္ေတာ့ရမွာပါလိမ့္။

တကယ္ဆိုရင္ ဒကာ၊ ဒကာမေတြ ေလာင္းကစားလုပ္ေနရင္ေတာင္ ဆရာဘုန္းႀကီးက တားရျပဳရမွာပါ။ အခုေတာ့ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးေတြကပါ ဦးစီးဦးေဆာင္ ျပဳေတာ္မူေနၾကေတာ့ ပိဋကတ္သံုးပံုထဲမွာ ကစား၀ိုင္းသုတ္မ်ားပါေလေရာ့သလား ေတြးခ်င္စရာ ျဖစ္ေနရပါၿပီ။

တစ္ခါတစ္ေလမွာ ဘုရားပြဲရွိလို႔ ညဘက္ ပြဲေစ်းတန္းလမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္ရင္ အကုသိုလ္ေတြ ေအာတိုက္ေနေအာင္ ရၿပီးမွ အိမ္ျပန္ေရာက္ပါေတာ့တယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ မိန္းကေလးသံုးေလးေယာက္ေလာက္ ဒိုင္ခံေနတဲ့ အံကလုံ၀ိုင္း( အံစာတံုးမ်က္ႏွာေျခာက္ဖက္လံုးမွာ အရုပ္ေတြဆြဲထားပါတယ္။ အဲဒီလို အံစာတံုးမ်ဳိး ေလးလံုး၊ တခ်ဳိ႕က ေျခာက္လံုး၊ ရွစ္လံုးကို တန္းေပၚမွာတင္ထားပါတယ္။ အံစာတံုးေပၚက အရုပ္ေတြကို ေအာက္မွာခင္းထားတဲ့ ပတၱဴေပၚမွာဆြဲေပးထားပါတယ္။ ကိုယ္ထိုးခ်င္တဲ့ အရုပ္ေပၚမွာ ပိုက္ဆံထည့္ၿပီးလို႔ လူစံုရင္ အံစာတုံးေတြတင္ထားတဲ့ တန္းကိုႀကိဳးနဲ႔ ဆြဲခ်ပါတယ္။ ေအာက္က်လာတဲ့ အံစာတံုးေတြရဲ႕ အေပၚမ်က္ႏွာျပင္က အရုပ္ေတြကို ထုိးထားတဲ့သူက အေလ်ာ္ရပါတယ္။ အံစာတံုးႏွစ္တံုးမွာ ကိုယ္ထိုးတဲ့အရုပ္ေပၚရင္ ႏွစ္ဆ၊ သံုးတံုးမွာပါရင္ သံုးဆစသည္ျဖင့္ ေလ်ာ္ေပးတဲ့ ေလာင္းကစားပါ။ အညာမွာေတာ့ ခပ္လြယ္လြယ္ပဲ ဂလုန္းဂလုန္းလို႔ေခၚပါတယ္) မွာ သံဃာေတာ္ေတြခ်ည္းပဲ ဆယ္ပါး၊ ဆယ့္ငါးပါးေလာက္ ေအာ္လိုက္ဟစ္လိုက္နဲ႔ ေလာင္းကစားလုပ္ေနတဲ့ စိတ္ညစ္စရာျမင္ကြင္းမ်ဳိးေတြကို ဘယ္သူခံစားႏိုင္မလဲေလ။ အထူးသျဖင့္ ကိုယ့္ေဘးမွာ တစ္ျခားဘာသာ၀င္တစ္ေယာက္ ပါေနတဲ့အခါမ်ဳိးမွာ ပိုဆိုးပါေသးတယ္။ ကိုယ့္မွာ မ်က္ႏွာပူပူနဲ႔ မျမင္ဟန္ေဆာင္ရေတာ့တာပါပဲ။ အဲဒီအခါမ်ဳိးမွာ ကိုယ့္မိတ္ေဆြကမ်ား တစ္ခုခုကို သေဘာက်လို႔ ျပံဳးရင္ သိကၡာမလံုေတာ့သလို ေနရထိုင္ရတာလည္း မခ်မ္းေႃမ့ေတာ့ပါ။ ဗုဒၶဘာသာကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးရွိၾကတဲ့ တျခားလူေတြလည္း ကိုယ္လုိပဲထပ္တူထပ္မွ် ခံစားဖူးၾကမယ္ထင္ပါတယ္။

ကိုယ္ေဆးေက်ာင္းတတ္ေနတုန္းကပါ။ ကိုယ့္မိတ္ေဆြ ဂ်ာမနီႏိုင္ငံသား သံုးေယာက္နဲ႔အတူ ၿမိဳ႕ထဲကိုထြက္လည္ၾကရင္း မိတ္ေဆြဂ်ာမန္အမ်ဳိးသမီးက ကိုယ့္ကိုေမးပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြ ဘယ္လိုေနထိုင္စားေသာက္ၾကသလဲေပါ့။ သေဘာရိုးနဲ႔ သိခ်င္လို႔ေမးတာပါ။ ကိုယ္ကလည္း ၀မ္းသာအားရနဲ႔ပဲ ရွင္းျပပါတယ္။ ရဟန္းေတာ္ေတြဟာ တစ္သက္တာပတ္လံုး ညေနစာဘုဥ္းမေပးၾကတဲ႔ အေၾကာင္းပါထည့္ၿပီး ရွင္းျပပါတယ္။ ကိုယ္က အဲဒီလိုရွင္းျပေနခ်ိန္မွာပဲ ထမင္းဆိုင္တစ္ဆိုင္ကေန ကိုယ္ေတာ္ေလးႏွစ္ပါး ဟင္းထုပ္ေတြဆြဲၿပီးထြက္လာၾကတာ ျမင္ၾကရပါေရာ။ ကိုယ့္မိတ္ေဆြအမ်ဳိးသမီးရဲ႕ အၾကည့္က အဲဒီကိုယ္ေတာ္ႏွစ္ပါးဆီေရာက္သြားေတာ့တာမို႔ ကိုယ့္မွာကို္ယ့္သံဃာေတြ သိကၡာမက်ရေအာင္ ဒါကသူတို႔ေက်ာင္းမွာ ရွိၾကတဲ့ ဧည့္သည္ေတြကိုေကၽြးရေအာင္ ဟင္းလာ၀ယ္ၾကတာလို႔ ယုတၱိတန္သည္၊ မတန္သည္ မစဥ္းစားႏိုင္ေတာ့ပဲ လိမ္ရပါေတာ့တယ္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ၀မ္းနည္းလိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။

သံဃာေတာ္ေတြဆိုတာ ကိုယ္တို႔ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ ကိုယ္ပြားေတာ္ေတြမို႔ ကိုယ္အင္မတန္ပဲ ၾကည္ညိဳပါတယ္။ ဘာသာ၀င္တိုင္းကလည္း ကိုယ့္လိုပဲ ၾကည္ညိဳၾကမွာ မလြဲပါ။ ၾကည္ညိဳသဒၶါပြားလြန္းလို႔ပဲ တပင္တပန္းရွာေဖြထားၾကတဲ့ စည္းစိမ္ဥစၥာေတြကို အျမတ္တႏိုုး လွဴဒါန္းၾကတာပါ။ ၾကည္ညိဳလြန္းလို႔ပဲ ကိုယ့္ထက္အသက္အဆမတန္ငယ္ၾကတဲ့ ကိုရင္ေလးေတြကိုေတာင္ ဦးခ်ကန္ေတာ့ၾကတာပါ။ သူမ်ားၾကည္ညိဳေလးစားတာ၊ အားကိုးအားထားျပဳခံရတဲ့သူေတြဟာ လံုး၀မွားလို႔မရတဲ့သူေတြျဖစ္ပါတယ္။ အခုလို သူမ်ားကိုးကြယ္ခံရတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေတြဆိုရင္ေတာ့ ပိုၿပီးေတာ့ေတာင္ တာ၀န္ပိုႀကီးပါလိမ့္မယ္။

အထက္မွာေျပာခဲ့သလို ဆရာနဲ႔၊ ဒကာဆိုတာ ကၽြန္းကိုင္းမီ၊ ကိုင္းကၽြန္းမီျဖစ္တာမို႔ ဒကာလမ္းမွားရင္ ဆရာေတာ္သံဃာေတာ္ေတြက ျပဳျပင္ေပးသလို၊ သံဃာေတာ္ေတြကို လမ္းမွားမေရာက္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းၾကဖို႔လည္း ဒကာေတြမွာ တာ၀န္ရွိပါတယ္။ တကယ္ဆိုရင္ မွားတဲ့သူကို မွန္ေအာင္ျပဳျပင္ေပးျခင္းဟာ ကုသုိလ္အင္မတန္ရတဲ႔ အလုပ္ပါ။
ဒါကိုပဲ သာသနာျပဳျခင္းလို႔ ေခၚပါတယ္။ ဘုရားတည္၊ ေက်ာင္းေဆာက္တဲ့ အလုပ္ထက္ပိုၿပီး အေရးႀကီးပါေသးတယ္။ အဲဒီလို တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ၀ိုင္း၀န္းထိန္းသိမ္းၾကရင္ျဖင့္ ကိုယ္တို႔ရဲ႕ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ဟာ ေနလို၊ လလိုထြန္းပလာမွာ မလြဲပါ။

တကယ္လို႔မ်ား ဒီပို႔စ္ကို ဆရာေတာ္၊ သံဃာေတာ္ေတြမ်ား ဖတ္မိခဲ့ရင္ တပည့္ေတာ္တို႔ဒကာ၊ ဒကာမေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္ကို နားလည္စာနာၿပီး သာသနာသန္႔စင္ၾကည္လင္ေရးအတြက္ ၀ိုင္း၀န္းထိန္းသိမ္းေပးေတာ္မူၾကဖို႔ ရိုေသညႊတ္ႏိုး လက္စံုမိုးၿပီး ရွိခိုးေတာင္းပန္အပ္ပါတယ္ဘုရား။ ။

နာေလးနာ . . .

စိတ္တိုလိုက္တာ...

စိတ္တိုရင္ ေက်ာဘယ္ဘက္ျခမ္း(ႏွလံုးရွိတဲ့ေနာက္ဘက္)က ေအာင့္ေအာင့္လာတယ္။
စိတ္မတိုေအာင္ေနမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ထားေပမယ့္ တိုမိရျပန္ၿပီ။ က်န္တ့ဲကိစၥအားလံုးမွာ စိတ္မတိုေအာင္ ထိန္းလို႔ရႏိုင္ေပမယ့္ ဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတာမို႔ ကရုဏာေဒါသကေတာ့ မထြက္ခ်င္လည္း ထြက္ေနရေတာ့တာပါပဲ။

ေက်ာင္းသားေတြကို စာတင္မကဘဲ ဘက္စံုေထာင့္စံုက ေတာ္ေစ၊ ေကာင္းေစခ်င္တာ ကို္ယ့္ဆႏၵပါ။ အစစအရာရာ သူမ်ားထက္ထူးခၽြန္ၾကတဲ့၊ သူမ်ားထက္၀ီရိယေကာင္းတဲ့၊ သူမ်ားထက္ေစတနာပိုတဲ့၊ သူမ်ားထက္အနစ္နာခံႏိုင္တဲ့၊ သူမ်ားထက္ပိုအသိရွိတဲ၊့ သူမ်ားထက္ပိုဇြဲေကာင္းတဲ့၊ သူမ်ားထက္ပိုၿပီးလူေရးလူမႈနားလည္တဲ့၊ သူမ်ားထက္ပိုၿပီးမိဘကိုအလုပ္အေႁကြးျပဳမယ့္၊ သူမ်ားထက္ပိုၿပီးတိုင္းျပည္ကိုတိုးတက္ေစမယ့္ ကေလးေတြျဖစ္ေစခ်င္လွပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္တို႔ေတြ လုပ္ေန၊ ကိုင္ေန၊ ႀကိဳးစားေန၊ ေျပာေန၊ ဆိုေနသမွ်ဟာ သူတို႔ေလးေတြအတြက္ေတြခ်ည္းပါ။ သူတို႔ေလွ်ာက္မယ့္လမ္း ေျဖာင့္ၿဖဴးေအာင္၊ သူတို႔စားမယ့္တမင္း ဟင္းေကာင္းေအာင္၊ သူတိို႔ေနမယ့္တိုက္ ပိုခမ္းနားေအာင္၊ သူတို႔ေမြးလာမယ့္သားသမီး ဂုဏ္ပိုရွိေအာင္၊ သူတို႔ကို သူမ်ားေတြက ပိုေလးစားေအာင္ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ အျပည့္အသိပ္နဲ႔ပါ။

ပညာေရးနယ္ပယ္ထဲကို စ၀င္လိုက္ကတည္းက ကိုယ့္မွာလုပ္သမွ်အလုပ္၊ ဖတ္သမွ်စာ၊ ေတြးသမွ်အေတြးအားလံုး ကိုယ့္ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြအတြက္ခ်ည္းပါပဲ။ ကိုယ္အားသန္တဲ့ ရသစာေပဘက္ကိုေတာင္ ေခါင္းသိပ္မလွည္ျ့ဖစ္ေတာ့ဘဲ ေက်ာင္းသားစိတ္ပညာ၊ သင္ၾကားမႈနည္းစံနစ္ေတြ၊ ကေလးသူငယ္ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းေရးစာေပေတြ၊ သင္ရိုးၫႊန္းတန္းေတြ၊ သင္ေထာက္ကူပစၥည္းေတြ၊ သူတို႔ေတြဗဟုသုတျဖစ္ေစမယ့္ အေၾကာင္းအရာေတြ၊ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ သူတို႔ေတြ အိပ္ငိုက္တတ္တဲ့အခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ေျပာျပရေအာင္ ဟာသတုိေလးေတြပဲ အားစုိက္ဖတ္ရပါတယ္။ ေတြးမွ်အေတြးတိုင္းမွာလည္း ဘယ္ေက်ာင္းသားကို ဘယ္လိုလုပ္ေပးရမလဲဆိုတာေတြပဲ ပါေနပါတယ္။ ဒီလိုစိတ္မ်ဳိးနဲ႔ တစ္ရက္တစ္ရက္မွာ ၁၂နာရီေလာက္ သူတို႔ဘ၀ေကာင္းက်ဳိးကို အားသြန္ခြန္စိုက္ သင္လိုက္၊ ၾကားလို္က္၊ ဆိုဆံုးမလိုက္နဲ႔ လုပ္လိုက္ရတာ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ပါးစပ္ေတာင္မဟႏိုင္ေတာ့တဲ့ အထိဆိုပါေတာ့။

တကယ္ဆို ကိုယ့္ဘ၀တစ္ခုလံုးဟာ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတာပါ။ သူတို႔ေအာင္ျမင္မႈဟာ ကိုယ့္ေအာင္ျမင္မႈပါ။ သူတို႔အနာဂတ္ဟာ ကိုယ့္အနာဂတ္ပါ။ သူတို႔သမိုင္းေၾကာင္းဟာလည္း ကိုယ့္သမိုင္းေၾကာင္းပါပဲ။ ဒါကို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုကလြဲလို႔ ဘယ္သူမွမသိၾကပါ။ သိဖို႔လည္း မလိုအပ္ပါ။ သိလည္း သိစရာမလိုပါ။ သိလည္းမသိေစခ်င္ပါ။ ဒါေပမယ့္ အရင္းႀကီးႀကီးထည့္ထားရရင္ အျမတ္မ်ားမ်ားလိုခ်င္တဲ့ လူ႔သဘာ၀အရ ကိုယ့္ဘ၀တစ္ခုလံုး ရင္းႏွီးထားရတဲ့ ကိုယ့္ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြဆီက အေကာင္းတကာ့အေကာင္းဆံုးေတြ ျပန္ရခ်င္တာ ကိုယ့္အျပစ္လို႔ ဆိုၾကရင္လည္း ရင္ေကာ့ၿပီးခံဖို႔ အသင့္ရွိေနပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ကေလးေတြ ပံုစံမက်ေသးတာ ေတြ႕ရရင္ ဘယ္လိုမွစိတ္ထိန္းလို႔မရေအာင္ စိတ္တိုမိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပညာရွိအမ်က္အျပင္မထြက္ဆိုၿပီး ဘယ္သေကာင့္သားကမွန္းမသိ ဆိုရိုးထားခဲ့တာေၾကာင့္ ကို္ယ့္မွာဘယ္သူူူမွမသိေအာင္ ကိုယ့္ေဒါသကို ျပန္ျပန္ၿမိဳခ်ေနရတာ ေတာ္ေတာ္ဆိုးလွပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ စိတ္တိုေနပါေစ ကိုယ့္ေဒါသယမ္းအိုးကို လူမျမင္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းရင္း ဟန္မပ်က္ေနရတာ ေတာ္ေတာ့္ကို အခံရခက္လွပါရဲ႕။

ၾကားဖူးတဲ့ စကားတစ္ခုက
ဆရာဆိုတာ “ေစတနာ၊ ၀ါသနာ၊ အနစ္နာ” နာသံုးနာနဲ႔ ျပည့္ရပါမယ္တဲ့။ ကိုယ့္မွာေတာ့ နာသံုးနာတင္မက “ႏွလံုးနာ”ပါ ထပ္တိုးလို႔ အခုဆိုရင္ နာေလးနာျဖစ္ေနပါေပါ့လား။ ။

Saturday 23 October 2010

တင္ . . . ေပ်ာက္ . . .

သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ညအေၾကာင္း
အမွတ္တရ တစ္ပုဒ္ေရးၿပီးတင္လိုက္တာ ဘယ္ေရာက္သြားတယ္မသိ။ ေပ်ာက္ျခင္းမလွ ေပ်ာက္သြားတယ္။ စိတ္ပ်က္သြားတယ္။ ထပ္ေရးရင္ရမွန္းသိေပမယ့္ ခံစားခ်က္ခ်င္းက မတူႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ေန႔မွ ျပန္ေရးျဖစ္ေတာ့မယ္။

ဒါေပမယ့္ အမွတ္တရ ေန႔စြဲဆိုတာ ႏွစ္ခါျပန္မရတာမို႔ တစ္ခုခုေတာ့ေရးၿပီး တင္ျဖစ္ေအာင္တင္လိုက္ပါတယ္။

သီတင္းကၽြတ္ျပန္ၿပီ . . .

သီတင္းတစ္ခါ ကၽြတ္ျပန္ပါၿပီ...

လူ႔ဘ၀သက္တန္းတစ္ေလွ်ာက္ သီတင္းကၽြတ္ေပါင္းမ်ားစြာ ႀကံဳခဲ့ရာမွာ ဒီႏွစ္သီတင္းကၽြတ္ေလာက္ သီတင္းကၽြတ္နဲ႔ မတူတာ တစ္ခါမွ မေတြ႕ခဲ့ဖူးပါ။ ငယ္ငယ္ကတည္းက သင္ခဲ့ဖူးတဲ့စာေတြထဲမွာ “သီတင္းလဲကၽြတ္၊ မိုးလည္းလြတ္” လို႔ ပါခဲ့ေပမယ့္ ဒီႏွစ္သီတင္းကၽြတ္ကေတာ့ မိုးထဲေလထဲမွာပဲ ကၽြတ္သြားပါေတာ့တယ္။

ဒီေန႔သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔ျဖစ္တာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြကို ေက်ာင္းတစ္ရက္ ပိတ္ေပးလိုက္ရပါတယ္။ မပိတ္ဘဲထားရင္ ျဖစ္ေပမယ့္ စိတ္ကစာထဲမွာ ရွိၾကမွာမဟုတ္တာ ႀကိဳသိေနပါရဲ႕။ ဒါေၾကာင့္ မပိတ္ခ်င္ပိတ္ခ်င္နဲ႔ပဲ ပိတ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ မနက္ျဖန္ေက်ာင္းတစ္ရက္ ပိတ္ေပးမယ္လည္း ေျပာလိုက္ေရာ ေမာင္မင္းႀကီးသား၊ မယ္မင္းႀကီးမေလးေတြ သိပ္ေတာ့မေပ်ာ္ရွာပါ။ ေဟးခနဲေအာ္လိုက္ၾကတာ လန္႔ေတာင္သြားရပါေရာ။

သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔ျဖစ္ေပမယ့္ ကိုယ္ကေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမသြားျဖစ္လိုက္ပါ။ ရွားရွားပါးပါး နားရက္ေလးမွာ အက်ဳိးရွိေအာင္ အင္တိုက္အားတိုက္ အိပ္ေနရပါရဲ႕။ ဥပုသ္ယူဖို႔ စိတ္သန္ေပမယ့္ လူေတြတအုပ္တမႀကီး အတင္းေျပာၾက ႁကြားၾက၀ါၾကတာေတြကို ႀကိဳျမင္ေနတာေၾကာင့္ ကုသိုလ္တစ္ပဲ ငရဲတစ္တင္းျဖစ္မွာေၾကာက္တာေၾကာင့္ မသြားျဖစ္ပါ။ ငယ္ငယ္ကတည္းက က်န္တဲ့ေန႔ေတြမွာ သီလယူေကာင္းယူျဖစ္ေပမယ့္ ဒီလိုရက္ႀကီးမ်ဳိးမွာ သူမ်ားေယာင္လို႔ေယာင္ရမွာကိုေတာ့ တစ္ခါမွမလုပ္ခဲ့ဖူးတာေၾကာင့္လဲ ပါမယ္ထင္ပါရဲ႕။

ကိုယ့္တရားကိုယ္စီရင္ၿပီး တစ္မနက္ခင္းလံုး တေမ့တေမာအိပ္ေနလိုက္တာ ကန္ေတာ့ဖို႔လာၾကတဲ့ ကေလးေတြေရာက္မွပဲ အိပ္ရာကလူးလဲထရပါေတာ့တယ္။ နာရီၾကည့္ေတာ့ ၁၀နာရီေတာင္ ထုိးေနပါၿပီ။ ဒါနဲ႔ပဲ မ်က္ႏွာကို အေျပးအလႊားသစ္ၿပီး ကန္ေတာ့ခံရပါေတာ့တယ္။ ဒီႏွစ္က ေက်ာင္းသားအင္အားလည္း ၂၅ေယာက္ေလာက္ ရွိေနတာျဖစ္တာေၾကာင့္ ကေလးေတြအားလံုးလာကန္ေတာ့ၾကတာ ေစာင့္ေနရင္းက ေန႔လည္ ၁နာရီေက်ာ္သြားပါေတာ့တယ္။

ေနကလည္း ပူလြန္းတာမို႔ ေန႔ခင္းဘက္ဘယ္မွ မသြားျဖစ္ဘဲ သီခ်င္းနားေထာင္ရင္း ေအးေအးလူလူပဲ စာဖတ္ေနျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေန႔ခင္းတစ္ခုလံုး အလုပ္အေၾကာင္း ေခါင္းထဲကေန အားလံုးထုတ္ထားလိုက္ပါေတာ့တယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ အခုလိုမ်ဳိး ေလာကနဲ႔မဆိုင္သလိုေလး ေနလိုက္ရတာလည္း အရသာတစ္မ်ဳိး ရွိေနပါရဲ႕။

ညေန၄နာရီထိုးေတာ့ ဘုရားသြားဖို႔ စိတ္ကူးေပၚလာတာေၾကာင့္ အျပင္ထြက္ျဖစ္ပါတယ္။ လမ္းမွာပဲ မိုးတဖြဲဖြဲရြာလာပါေတာ့တယ္။ ရြာေနတဲ့မိုးက သည္းလာတာေၾကာင့္ ဘုရားထဲ၀င္ၿပီး မိုးခိုလိုက္ရပါတယ္။ ဘုရားထဲမွာလည္း ကိုယ္လိုမိုးခိုေနၾကတဲ့သူေတြ တစ္အုပ္တစ္မႀကီး ရွိေနပါရဲ႕။ လူေတြၾကားကပဲ ဘုရားကို တိုးတိုးေ၀ွ႕ေ၀ွ႕နဲ႔ ဦးခ်ၿပီး နီးရာလက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာပဲ သြားၿပီးမိုးခိုရပါတယ္။ ညေနေမွာင္စပ်ဳိးခ်ိန္အထိ ကိုေရႊမိုးကလည္း တစ္စိမ့္စိမ့္နဲ႔ ရြာေတာ္မူရွာပါေပရဲ႕။

မိုးရြာေနတာေၾကာင့္ ဆီမီးေတြထြန္းထားတာလည္း မေတြ႕ရပါ။ ေျဗာက္အိုးေဖာက္သံလည္း မၾကားရပါ။ လူမွန္းသိကတည္းက သီတင္းကၽြတ္ၿပီဆိုရင္ ေျဗာက္အိုးေဖာက္သံနဲ႔ ယဥ္ပါးခဲ့တာျဖစ္လို႔ ဒီသီတင္းကၽြတ္ကေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္လို႔ ေနပါရဲ႕။

မိုးေလးနည္းနည္းစဲေတာ့မွ လူရွင္းမယ္ထင္တဲ့ ဘုရားတစ္ဆူဘက္ကို သြားျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီဘုရားေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း လူေတြတစ္အံုတစ္မႀကီး ရွိေနျပန္ပါေရာလား။ ကိုယ္တို႔လူမ်ဳိးကလည္း က်န္တဲ့ေန႔ေတြဆို ဘုရားနဲ႔ရန္ျဖစ္ထားၾကသလား ေအာက္ေမ့ယူရေအာင္ ကင္းကြာသေလာက္ အခါႀကီးရက္ႀကီးမ်ားဆိုရင္ေတာ့ အေျပးအလႊားလာၿပီး မ်က္ႏွာျပတဲ့ အက်င့္ကလည္း ရွိေသးတယ္မဟုတ္ပါလား။ ဒီၾကားထဲမွာ ဘုရားလာၿပီး လိပ္ဥတူးၾကတဲ့ သေကာင့္သားမ်ားကလည္း ဒုနဲ႔ေဒး ရွိေနပါဦးမယ္။ ဘုရားဖူးလာၾကတဲ့ အစ္မေတာ္ဘုရားမ်ားကလည္း မရွိရွိတာေဖာ္လို႔ အတိုအျပတ္၊ အၿပဲအကြဲေတြနဲ႔ အျမင္မေတာ္လြန္းတာေတြ ျမင္ရတာေၾကာင့္ ကိုယ့္ေဒါသကိုယ္အသိဆံုးျဖစ္တာမို႔ ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရားကို အားနာနာနဲ႔ပဲ ခြင့္တင္လိုက္ရပါေတာ့တယ္။

ဒီလိုအခါႀကီးရက္ႀကီးဆိုရင္ ေသာက္ေတာ္ၾကဴးရမယ္လို႔ တရားေသသတ္မွတ္ထားၾကတဲ့ မသူေတာ္ေတြကလည္း မ်ားလွတာမို႔ ယာဥ္အႏၲရာယ္ေၾကာက္တာေၾကာင့္ ခပ္ေစာေစာပဲ အိမ္ျပန္ခဲ့ပါတယ္။
ဒီေန႔လိုရက္မ်ဳိးေသေတာ္ေခၚသြားရင္ နိဗၺာန္တစ္ခါတည္းေရာက္မယ္ဆိုလည္း တစ္မ်ဳိးေပါ့ေလ။

အိမ္ေရာက္ေတာ့ တပည့္တစ္ေယာက္ မေန႔က ခူးလာေပးတဲ့ မယ္ဇလီဖူးကို သုပ္ၿပီးအရသာခံရင္း သီတင္းတစ္ခါေတာ့ ေယာင္ခ်ာခ်ာနဲ႔ ကၽြတ္ခဲ့ရျပန္ေပါ့။ ။

( ဒီပို႔စ္ကိုတင္ေနရင္းေပ်ာက္သြားလို႔ လိုက္ရွာတာ Draft ထဲမွာ တစ္၀က္တစ္ပ်က္မွတ္ၿပီးသား ျဖစ္ေနတာေတြ႕ရလို႔ ျဖည့္ေရးၿပီး ျပန္တင္လိုက္ပါတယ္။ ပို႔စ္ႏွစ္ခုကေတာ့ အေပၚနဲ႔ေအာက္ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္သြားရရွာေပါ့ )

Friday 22 October 2010

ေခြးကေလးေတြရဲ႕ အျပဳအမူဆိုင္ရာ ျပႆနာ၁၀မ်ဳိး . . .

အေတြ႕အႀကံဳရင့္ၾကတဲ့
ေခြးပိုင္ရွင္ေတြကေတာ့ ေခြးကေလးေတြရဲ႕ အျပဳအမူဆိုင္ရာ ျပႆနာေတြကို ေကာင္းေကာင္းနားလည္ သေဘာေပါက္ၿပီး ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခ်ဳိ႕လူေတြအေနနဲ႔ေတာ့ ေခြးေတြဟာ ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုအျပဳအမူေတြ ရွိေနရတယ္ဆိုတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အံ့ၾသစရာေတြ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနႏိုင္ပါတယ္။ ေဟာင္ျခင္း၊ ကိုက္ျခင္း၊ ကိုက္၀ါးျခင္းနဲ႔ ေခြးကေလးေတြရဲ႕ အျခားေသာအျပဳအမူေတြကို ေခြးပိုင္ရွင္ေတြဟာ မၾကာခဏဆိုသလို မွားယြင္းသေဘာေပါက္ေလ့ရွိၾကၿပီး မွားယြင္းစြာကိုင္တြယ္ၾကေလ့ ရွိၾကပါတယ္။

ေခြးပိုင္ရွင္အသစ္တစ္ေယာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေခြးေမြးဖို႔ စိတ္ကူးေနတဲ့သူတစ္ေယာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ေခြးရဲ႕ အျပဳအမူေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ သိနားလည္ထားၿပီး ကိုယ့္ေခြကို အေကာင္းဆံုးကိုင္တြယ္ထိန္းသိမ္းလိုၾကပါတယ္။ ေခြးကေလးေတြရဲ႕ အျပဳအမူေတြကို အေကာင္းဆံုးနားလည္ထားျခင္းဟာ ကိုယ့္ေခြးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ျပႆနာေတြကို အေကာင္းဆံုးကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းဖို႔နဲ႔ ကိုယ့္ေခြးကို ကာကြယ္ေပးႏုိင္ဖို႔ ပထမဆံုးေျခလွမ္းျဖစ္ပါတယ္။

ေခြးကေလးေတြရဲ႕ အျပဳအမူေတြနဲ႔ အဓိပၸာယ္ေတြကို ေအာက္မွာေဖာ္ျပေပးထားပါတယ္ . . .

(၁) ေဟာင္ျခင္း
ေခြးအမ်ားစုဟာ ေဟာင္တာ၊ အီတာ၊ အူတာေတြကို အဆင့္အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ လုပ္ေလ့ရွိၾကပါတယ္။ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ေဟာင္ေနျခင္းကေတာ့ အျပဳအမူဆိုင္ရာ ျပႆနာျဖစ္ၿပီး ေျဖရွင္းေပးဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပႆနာကို မေျဖရွင္းခင္မွာ ကိုယ့္ေခြးဟာဘာေၾကာင့္ ဒီလိုေဟာင္ေနရသလဲဆိုတာကို ေနရာမွာတင္ အရင္စဥ္းစားသင့္ပါတယ္။ ေခြးေတြဟာ ေအာက္ပါအခ်က္ေတြေၾကာင့္ ေဟာင္ေလ့ရွိၾကပါတယ္။
- သတိေပးျခင္း၊ အခ်က္ေပးျခင္း
- ကစားျမဴးထူးျခင္း၊ စိတ္လႈပ္ရွားျခင္း
- အာရုံစိုက္ျခင္း၊ ရွာေဖြျခင္း
- စိုးရိမ္ပူပန္ျခင္း
- ပ်င္းရိၿငီးေငြ႕ျခင္း
- အျခားေခြးမ်ားကို အခ်က္ေပးျခင္း

(၂) ကိုက္၀ါးျခင္း
အရာ၀ထၳဳေတြကို ကိုက္၀ါးျခင္းဟာ ေခြးေတြရဲ႕ သဘာ၀ျဖစ္သလို စိတ္ညစ္စရာအေကာင္းဆံုး အေလ့အက်င့္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္လို႔ ကိုယ့္ေခြးဟာ ကိုက္၀ါးတဲ့အဆင့္ကေန ဖ်က္ဆီးတဲ့အဆင့္ထိ ေရာက္လာရင္ေတာ့ အျပဴအမူဆိုင္ရာ ျပႆနာျဖစ္လာပါၿပီ။ ေခြးေတြကိုက္၀ါးရျခင္း အေၾကာင္းရင္းေတြကေတာ့
- ေခြးသားေပါက္ေလးေတြ သြားေပါက္လာျခင္း
- ပ်င္းရိၿငီးေငြ႕ျခင္း၊ စြမ္းအင္မ်ားပိုလွ်ံျခင္း
- စိုးရိမ္ပူပန္ျခင္း
- ေခြးငယ္ေလးမ်ား သိလိုစိတ္ျပင္းျပျခင္း
ကိုယ့္ေခြးဟာ ကိုက္၀ါးတတ္တဲ့ ၀ါသနာဆိုးဆိုး၀ါး၀ါးရွိေနရင္ ကိုက္၀ါးႏိုင္တဲ့ အရုပ္မ်ားမ်ားထားေပးၿပီး ကိုက္၀ါးေစသင့္ပါတယ္။ အေရးႀကီးတဲ့ ပစၥည္းေတြကို ေခြးနဲ႔အေ၀းမွာ ထားပါ။ ကိုယ္အျပင္သြားစရာရွိရင္ ေခြးကိုပ်က္စီးႏိုင္မႈအနည္းဆံုးေနရာမွာ ထားခဲ့သင့္ပါတယ္။ ေခြးဟာ မကိုက္၀ါးသင့္တာကို ကိုက္၀ါးေနတာေတြ႕ခဲ့ရင္ မလုပ္ဖို႔ ေငါက္ႏိုင္ဆူႏိုင္ပါတယ္။ ၿပီးရင္ သူကိုက္၀ါးေနတဲ့ အရာက္ို ကိုက္၀ါးစရာ အရုပ္တစ္ခုနဲ႔ အစားထိုးေပးပါ။

(၃) တူးဆြျခင္း
အခြင့္အေရးသာရရင္ ေခြးကအမ်ားစုဟာ တူးလို႔ဆြလို႔ရသမွ်ေနရာတိုင္းမွာ တူးၾကယက္ၾကပါလိမ့္မယ္။ ဒါဟာ သူတို႔ရဲ႕ ပင္ကိုဗီဇျဖစ္ပါတယ္။ Terriers လိုေခြးမ်ဳိးေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ အမဲလိုက္တဲ့အေလ့အက်င့္ရာဇ၀င္အရ ပိုၿပီးတူးၾကဆြၾကေလ့ ရွိပါတယ္။ ေယဘုယ်အားျဖင့္ေတာ့ ေခြးေတြဟာ ေအာက္ပါအေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ တူးၾကဆြၾကပါတယ္။
- ပ်င္းရိျခင္း၊ စြမ္းအင္ပိုလွ်ံျခင္း
- စိုးရိမ္ျခင္း၊ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္း
- အမဲလိုက္ဗီဇ
- ပိုင္ဆိုင္မႈ(အရိုး၊ အရုပ္စသည္)ကို သို၀ွက္ရန္
- လြတ္ေျမာက္ရန္၊ တစ္ေနရာရာသို႔ ၀င္ေရာက္ရန္
ကိုယ့္ေခြးဟာ ကိုယ့္ၿခံထဲမွာ တူးဆြေနရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္တူးေနသလဲဆိုတာကို ေလ့လာၿပီး ဆံုးျဖတ္လုပ္ကိုင္ပါ။ ဘယ္လိုမွေျပာလို႔မရေအာင္ တတူးထဲတူးေနရင္ေတာ့ သဲေသတၱာလိုမ်ုဳိး သူတို႔ေတြစိတ္ႀကိဳက္တူးလို႔ဆြလို႔ရမယ့္ အရာတစ္ခုထားေပးလိုက္တာ ပိုအဆင္ေျပပါလိမ့္မယ္။

(၄) စြန္႔ပစ္ခံရမွာ စိုးရိမ္ပူပန္ျခင္း
စြန္႔ပစ္ခံရမွာကို စိုးရိမ္ပူပန္ျခင္းဟာ ေခြးေတြမွာေတြ႕ရေလ့ရွိတဲ့ အျပဳအမူဆိုင္ရာ ျပႆနာတစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ သိသာထင္ရွားတဲ့ သြင္ျပင္လကၡဏာေတြျဖစ္တဲ့ အသံေပးျခင္း၊ ကိုက္၀ါးျခင္း၊ သဘာ၀မက်စြာ ဆီးသြားျခင္း၊ ၀မ္းသြားျခင္း၊ အျခားသဘာ၀မက်တဲ့ အျပဳအမူမ်ားစြာတုိ႔ဟာ ပိုင္ရွင္ျဖစ္သူက စြန္႔ပစ္ခံရတဲ့ ေခြးတစ္ေကာင္မွာ ေတြ႕ေလ့ရွိပါတယ္။ အထက္ေဖာ္ျပပါ အျပဳအမူအားလံုးကို ေတြ႕ရဖို႔ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ထားလို႔ မရျပန္ပါ။ စြန္႔ပစ္ခံရမွာစိုးရိမ္ပူပန္တဲ့ လကၡဏာေတြဟာ ေအာက္ပါအေၾကာင္းေတြေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါေသးတယ္။
- ေခြးပိုင္ရွင္ထြက္ခြာဖို႔ ျပင္ဆင္ေနရင္ ေခြးဟာ စြန္႔ပစ္ခံရမွာ စိုးရိမ္ပူပန္ပါတယ္
- ပိုင္ရွင္ထြက္သြားၿပီး ၁၀မိနစ္က ၁၅မိနစ္အတြင္းမွာ သဘာ၀မက်တဲ့ အျပဳအမူေတြ ျပေလ့ရွိပါတယ္
- ေခြးဟာ ပိုင္ရွင္ေနာက္ကို ေျပးလိုက္ဖို႔ ျပင္ဆင္မယ္
- ပိုင္ရွင္ကို ထိေတြ႕ႏိုင္သမွ် ထိေတြ႕ဖို႔ ၾကိဳးစားမယ္

(၅) မသင့္ေတာ္ေသာ အညစ္အေၾကးစြန္႔ျခင္း
အညစ္အေၾကးကို မဆင္မျခင္စြန္႔တာဟာ ေခြးေတြရဲ႕ စိတ္ပ်က္စရာအေကာင္းဆံုး အျပဳအမူျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုအက်င့္ဆိုးဟာ ကိုယ့္အိမ္ကို ညစ္ပတ္ေစရုံသာမက အျပင္သြားတဲ့အခါ၊ အလည္အပတ္သြားတဲ့အခါမ်ဳိးမွာ ေခြးကိုေခၚသြားလို႔ မျဖစ္ေအာင္ ဆိုးပါတယ္။ ဒီလိုမ်ဳိး အညစ္အေၾကးေတြစြန္႔ေနရင္ တိရစၦာန္ဆရာ၀န္နဲ႔ ပထမဆံုး တိုင္ပင္ၿပီး ေခြးမွာ က်န္းမာေရးျပႆနာရွိေနသလား အရင္စစ္ေဆးသင့္ပါတယ္။ က်န္းမာေရးဆိုင္ရာ ျပႆနာမရွိရင္ေတာ့ ေအာက္ပါအခ်က္ေတြထဲက ဘယ္အခ်က္ေတြေၾကာင့္ ျဖစ္သလဲဆိုတာ ေလ့လာၾကည့္ဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္။
- နယ္ေျမသတ္မွတ္ျခင္း
- စိုးရိမ္ပူပန္ျခင္း
- အာရုံစိုက္ခံရေအာင္ လုပ္ျခင္း
- အိမ္ညစ္ပတ္ေပေရေနျခင္း
ေခြးသားေပါက္ကေလးေတြမွာေတာ့ ၁၂ပတ္သားအရြယ္အထိ ႀကံဳရာေနရာမွာ အညစ္အေၾကးစြန္႔တာကို မေရွင္မလႊဲသာ လက္ခံရပါလိမ့္မယ္။ ေခြးႀကီးေတြမွာဆိုရင္ေတာ့ ဒီအက်င့္ဆိုးကို ေပ်ာက္ေအာင္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ လုပ္ေပးမွ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

(၆) အစာေတာင္းျခင္း
အၿမဲတမ္းစားစရာေတာင္းေနတတ္တာ ေခြးေတြရဲ႕ အက်င့္ဆိုးတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေခြးပ္ိုင္ရွင္အမ်ားစုကေတာ့ ေတာင္းတိုင္းေကၽြးေလ့ရွိၾကပါတယ္။ အဲဒီလိုသာ ေတာင္းတိုင္းေကၽြးေနရင္ ေခြးေတြရဲ႕ အစာေျခဖ်က္မႈမွာ ျပႆနာျဖစ္ႏိုင္တဲ့အျပင္ အ၀လြန္ေရာဂါျဖစ္လာႏိုင္ပါတယ္။ ေခြးေတြက အစားမက္ၾကတာေၾကာင့္ ေတာင္းၾကတာမွန္ေပမယ့္ စားႁကြင္းစားက်န္ကိုေတာ့ မေကၽြးသင့္ပါ။ မွတ္ထားသင့္တာက အစာေကၽြးျခင္းဟာ ေခြးကိုခ်စ္တာ မဟုတ္ပါ။ ကိုယ့္ေခြးက ကိုယ့္ကို တအီအီအစာေတာင္းေနတာကို မေကၽြးဘဲေနဖို႔ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ့ ခဲယဥ္းပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ သူေတာင္းတုိင္း ခ်ခ်ေကၽြးေနရင္ေတာ့ ေရရွည္မွာ ျပႆနာနဲ႔ ၾကံဳရႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္အစာမစားခင္မွာ ကိုယ့္ကိုေငးၾကည့္လို႔ မျမင္ႏိုင္တဲ့ ေနရာမ်ဳိးမွာ ေခြးကိုေနခိုင္းသင့္ပါတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အျခားအခန္းတစ္ခုမွာ ထားသင့္ပါတယ္။ ေခြးက ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေနမယ္ဆိုရင္ ကိုယ္နဲ႔ကိုယ့္မိသားစု စားေသာက္ၿပီးတဲ့အခါမွာ သူ႔ကိုဆုခ်တဲ့အေနနဲ႔ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေကၽြးေမြးျပဳစုေပးရင္ ပိုေကာင္းပါလိမ့္မယ္။

(၇) ေနာက္ကလိုက္ျခင္း
ေခြးေတြဟာ လႈပ္ရွားေနတဲ့ အရာ၀ထၳဳေတြေနာက္ကေန ေျပးလိုက္ေလ့ရွိတာဟာ သူတို႔ရဲ႕ ဗီဇကလာတဲ့ အက်င့္ျဖစ္ပါတယ္။ ေခြးေတြဟာ ေျပးလႊားေနတဲ့ အျခားတိရစၦာန္ေတြ၊ ကားေတြနဲ႔ လူေတြေနာက္ကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ေျပးလိုက္ေလ့ ရွိၾကပါတယ္။ အဲဒီအက်င့္ရဲ႕ ရလာဒ္ကေတာ့ အႏၲရာယ္ျဖစ္ျခင္းနဲ႔ ပ်က္စီးဆံုးရႈံးျခင္းေတြပါပဲ။ ေခြးေတြရဲ႕ အဲဒီလို ေျပးလိုက္ေလ့ရွိတဲ့ အက်င့္ကို ျပင္ေပးဖို႔မတတ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ အပ်က္အစီးနည္းႏိုင္သမွ်နည္းေအာင္ ေအာက္ပါႀကိဳတင္ကာကြယ္ေရးေတြကို ေဆာင္ရြက္ထားသင့္ပါတယ္။
- အိမ္ထဲမွာမဟုတ္တဲ့ အခ်ိန္တိုင္းမွာ ေခြးကို လည္ပတ္ပတ္ၿပီး ႀကိဳးခ်ည္ထားသင့္ပါတယ္
- ကိုယ့္ေခြးကို ကို္ယ္ေခၚရင္လာေအာင္ က်င့္ေပးထားပါ
- ေခြးကကိုယ့္ကို္ အာရုံစိုက္ေစမယ့္ ခရာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆူဆူညံညံ အသံေပးႏိုင္မယ့္အရာပဲျဖစ္ျဖစ္ လက္လွမ္းမီရာမွာ ထားပါ
- လိမ့္ေနတဲ့အရာေတြ ခုန္ေပါက္ေနတဲ့အရာေတြကို အၿမဲသတိထားပါ
အေကာင္းဆံုးကေတာ့ ကိုယ့္ေခြးကို စံနစ္တက် ေလ့က်င့္ေပးထားတာပဲျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလိုေလ့က်င့္ေပးျခင္းအားျဖင့္ ကို္ယ့္ေခြးရဲ႕အသက္အႏၲရာယ္ကိုပါ ကာကြယ္ေပးရာေရာက္ပါတယ္။

(၈) ခုန္ေပါက္ျခင္း
ေခြးငယ္ေလးေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕မိခင္ကို ႀကိဳဆိုဖို႔၊ ႏႈတ္ဆက္ဖုိ႔နဲ႔ အေမနဲ႔ ထိေတြ႕ႏိုင္ဖို႔ ခုန္ေပါက္ေလ့ရွိၾကပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ လူေတြကို ႏႈတ္ဆက္ဖို႔အတြက္ပါ ခုန္ေပါက္ၾကေလ့ရွိပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံမွာ သူတို႔မွာ လႊမ္းမိုးႏိုင္စြမ္းရွိတာကို ေဖာ္ျပႏုိင္ဖို႔လည္း ခုန္ေပါက္ေလ့ရွိပါေသးတယ္။ ခုန္ေပါက္ေနတဲ့ ေခြးတစ္ေကာင္ဟာ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ရသလို အႏၲရာယ္လဲ ႀကီးပါတယ္။ ေခြးေတြခုန္ေပါက္တဲ့အက်င့္ကို ေဖ်ာက္ႏိုင္တဲ့ နည္းလမ္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိေပမယ့္ ေအာင္ေအာင္ျမင္္ျမင္ေတာ့ မေဖ်ာက္ႏိုင္ေသးပါ။ ေခြးရဲ႕ေျခေထာက္ကို ပင့္ေပးလိုက္တာ၊ လက္သည္းေတြကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္တာ၊ ေခြးကို တြန္းလိုက္တာတို႔ဟာ တစ္ခါတစ္ခါမွာ အလုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေခြးအမ်ားစုအတြက္ေတာ့ ဒီလိုလုပ္ျခင္းေၾကာင့္ ေခြးရဲ႕အထင္လြဲမႈကို ရႏိုင္ပါတယ္။ ခုန္ေပါက္တာဟာ တစ္ခါတစ္ရံမွာ လူရဲ႕အာရုံစိုက္မႈကို ရဖို႔လုပ္တဲ့ အျပဳအမူလည္း ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေခြးကဒီလို ခုန္ေပါက္တာဟာ ကိုယ့္အတြက္ ဆုလာဘ္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ သိထားသင့္ပါတယ္။ ဒါကိုမလိုခ်င္ရင္ေတာ့ ဂရုမစိုက္ဘဲ ေရွာင္ထြက္သြားတာဟာ အေကာင္းဆံုးနဲ႔ အရိုးဆံုးနည္းလမ္းျဖစ္ပါတယ္။ ေခြးနဲ႔ မ်က္လံုးခ်င္းမဆံုပါေစနဲ႔။ ေခြးကို စကားလည္းမေျပာပါနဲ႔။ ထိလည္းမထိပါနဲ႔၊ ကိုယ့္အလုပ္ကိုသာ ဟန္မပ်က္ဆက္လုပ္ေနလိုက္ပါ။ ေခြးက ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ျဖစ္သြားရင္ ဆုခ်လိုက္ပါ။ ဒီလိုလုပ္ေပးရင္ မၾကာခင္မွာပဲ ေခြးက ကိုယ့္သေဘာထားကို နားလည္လာပါလိမ့္မယ္။

(၉) ကိုက္ျခင္း
ေခြးေတြဟာ ဗီဇနဲ႔ သူတုိ႔ရဲ႕စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာေၾကာင့္ ကိုက္ၾကေလ့ ရွိပါတယ္။ ေခြးငယ္ေလးေတြဟာ အျခားေခြးေတြနဲ႔ လူေတြကို သူတို႔ရဲ႕ပတ္၀န္းက်င္ကို စူးစမ္းေလ့လာဖို႔နဲ႔ သူတို႔ေနတဲ့ေနရာအေၾကာင္း ေလ့လာဖို႔ ကိုက္ေလ့ခဲေလ့ ရွိၾကပါတယ္။ သြားၿဖဲတာနဲ႔ ကိုက္ခဲတာဟာ လက္သင့္မခံႏိုင္တဲ့ အျပဳအမူျဖစ္ေၾကာင္း ေခြးပိုင္ရွင္က ကိုယ့္ေခြးငယ္ေလးေတြကို သိေအာင္လုပ္ေပးရပါလိမ့္မယ္။ ေခြးငယ္ေလးဘ၀ကရလာတဲ့ အက်င့္အျပင္ ေအာက္ပါအေၾကာင္းေတြေၾကာင့္လည္း ကိုက္ခဲေလ့ရွိၾကပါတယ္။
- ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းႏွင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကာကြယ္ဖို႔
- ပိုင္ဆိုင္မႈကို ကာကြယ္ဖို႔
- နာက်င္ျခင္းႏွင့္ ဖ်ားနာျခင္း
- အင္အားႀကီးေၾကာင္း ျပသဖို႔
- အမဲလိုက္တဲ့ ဗီဇ
အခ်ဳိ႕ေခြးမ်ဳိးေတြဟာ အႏၲရာယ္ေပးႏုိင္တယ္လ္ို႔ ယူဆၾကေပမယ့္ ေခြးအမ်ဳိးအစားေရြးၿပီး ေမြးဖို႔လည္း မလိုပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ပိုင္ရွင္နဲ႔ ေခြးေမြးသူေတြဟာ ကိုယ့္ေခြးကို ေလ့က်င့္ေပးတာ၊ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ အသားက်ေအာင္ လုပ္ေပးတာေတြနဲ႔ ကိုက္ခဲတတ္တဲ့ ဗီဇစိတ္ကို ေလ်ာ့ေအာင္လုပ္ေပးႏိုင္သူေတြ ျဖစ္ၾကလို႔ပါ။

(၁၀) စိတ္တိုေသာင္းက်န္းျခင္း
စိတ္ဆိုးေနတဲ့ ေခြးတစ္ေကာင္ဟာ ဟိန္းေဟာင္ျခင္း၊ မာန္ဖီျခင္း၊ သြားၿဖဲျပျခင္း၊ ကိုက္ခဲျခင္းနဲ႔ ခုန္အုပ္ဖို႔အတြက္ အသင့္ျဖစ္ေနတဲ့ လကၡဏာေတြကို ျပေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒီအျပဳအမူေတြကို ေတြ႕ရရင္ေတာ့ ကိုယ့္ေခြးဟာ စိတ္တိုေသာင္းက်န္းဖို႔ အဆင္သင့့္ျဖစ္ေနၿပီဆိုတာ သတိျပဳၿပီး အရင္က ဘယ္လိုသေဘာေကာင္းတယ္ဆိုတာ ေမ့ပစ္ဖို႔ လိုလာပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အလြယ္တကူအၾကမ္းဖက္ေလ့ရွိၿပီး ႏိုင္ထက္စီးနင္းျပဳေလ့ရွိတဲ့ ရာဇ၀င္ရွိတဲ့ေခြးေတြနဲ႔ စိတ္တိုေသာင္းက်န္းေလ့ရွိတဲ့ မိဘေတြက ေပါက္ဖြားလာတဲ့ ေခြးေတြဟာ အျခားေခြးေတြန႔ဲ လူေတြအေပၚမွာ စိတ္တိုေသာင္းက်န္းအႏိုင္က်င့္ခ်င္တဲ့ လကၡဏာမ်ဳိးေတြ အလြယ္တကူ ျပေလ့ရွိပါတယ္။ စိတ္တိုေသာင္းက်န္းရတဲ့ အေျခခံအေၾကာင္းရင္းဟာ ကိုက္ရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းနဲ႔ ဆင္တူပါတယ္။ ကိုယ္ေမြးထားတဲ့ ေခြးမွာ စိတ္တိုလြယ္ၿပီး ကိုက္ခ်င္ခဲခ်င္တဲ့ အျပဳအမူေတြရွိေနရင္ေတာ့ တိရိစၦာန္ဆရာ၀န္နဲ႔ အရင္တိုင္ပင္သင့္ပါယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ က်န္းမာေရးျပႆနာေတြေၾကာင့္လည္း ေခြးေတြဟာ စိတ္တိုေသာင္းက်န္းေလ့ရွိလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ေခြးမွာ က်န္းမာေရးျပႆနာ မရွိခဲ့ရင္ေတာ့ ကၽြမ္းက်င္တဲ့ ေခြးေလ့က်င့္ေရးဆရာနဲ႔ တိုင္ပင္ရပါလိမ့္မယ္။ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါး ေသာင္းက်န္းတဲ့ေခြးေတြကိုေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ လူေတြကို အေႏွာင့္အယွက္မေပးႏိုင္ေအာင္ သတိထားၿပီး ထိန္းသိမ္းေပးဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္။

ေခြးကေလးေတြရဲ႕ အျပဳအမူေတြဟာ အေတာ္စိတ္၀င္စားဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ သူတို႔မွာ ခံစားတတ္တဲ့ ႏွလံုးသားလည္း ရွိသလို လူေတြလိုပဲ အက်င့္စရုိက္ေတြ ရွိေနတာေၾကာင့္ လူနဲ႔နီးစပ္တယ္လို႔ ေခၚတာျဖစ္မယ္ထင္ပါရဲ႕။

Most experienced dog owners are familiar with common dog behavior problems, but some may wonder why dogs exhibit these behaviors. Barking, biting, chewing and many other common dog behaviors are often misunderstood and mishandled by dog owners. Perhaps you are new to dog ownership, considering getting a dog, or just wish to better manage your dog's behavior problems. Thoroughly understanding the most common dog behavior problems is the first step to solving and preventing them. A solid foundation of obedience training will help you prevent or better control common dog behavior problems.

1. Barking

Most dogs bark, howl and whine to some degree. Excessive barking is considered a behavior problem. Before you can correct barking, determine why your dog is vocalizing in the first place. These are the most common types of barking:
  • Warning or Alert
  • Playfulness/Excitement
  • Attention-seeking
  • Anxiety
  • Boredom
  • Responding to Other Dogs

2. Chewing

Chewing is a natural action for all dogs - it's just a part of the way they are wired. However, chewing can quickly become a behavior problem if your dog causes destruction. The most common reasons dogs chew are as follows:
  • Puppy Teething
  • Boredom / Excess Energy
  • Anxiety
  • Curiosity (especially puppies)
Encourage your dog to chew on the right things by providing plenty of chew toys. Keep personal items away from your dog. When you are not home, keep your dog crated or confined to an area where less destruction can be caused. If you catch your dog chewing the wrong thing, quickly correct him with a sharp noise. Then, replace the item with a chew toy. One of the most important things you can do: make sure your dog gets plenty of exercise!

3. Digging

If given the chance, most dogs will do some amount of digging - it's a matter of instinct. Certain breeds, like Terriers, are more prone to digging because of their hunting histories. In general, most dogs dig for these reasons:
  • Boredom or Excess Energy
  • Anxiety or Fear
  • Hunting Instinct
  • Comfort-Seeking (such as nesting or cooling off)
  • Hiding Possessions (like bones or toys)
  • To Escape or Gain Access
If your dog digs up your yard, it can get pretty frustrating for you. Try and determine the cause of the digging, then work to eliminate that source. Spend more time with your dog, give him more exercise, and work on extra training. If digging is inevitable, set aside an area where your dog can learn it is "okay" to dig, like a sand box.

4. Separation Anxiety

Separation anxiety is one of the most commonly discussed dog behavior problems. Manifestations include vocalization, chewing, inappropriate urination and defecation, and other forms of destruction that occur when a dog is separated from his owner. Not all of these actions are the result of separation anxiety. Signs of true separation anxiety include:
  • Dog becomes anxious when owner prepares to leave
  • Misbehavior occurs in the first 15-45 minutes after owner leaves
  • Dog wants to follow owner around constantly
  • Dog tries to be touching owner whenever possible
True separation anxiety requires dedicated training, behavior modification and desensitization exercises. Medication may be recommended in extreme cases, but this should be a last resort.

5. Inappropriate Elimination

Inappropriate urination and defecation are among the most frustrating dog behaviors. They can damage areas of your home and make your dog unwelcome in public places or at the homes of others. It is most important that you discuss this behavior with your veterinarian first to rule out health problems. If no medical cause is found, try to determine the reason for the behavior, which can come down to one of the following: Inappropriate elimination is unavoidable in puppies, especially before 12 weeks of age. Older dogs are another story - many require serious behavior modification to rid them of the habit because you must often alter their perception of themselves.

6. Begging

Begging is a bad habit, but many dog owners unfortunately encourage it. This can lead to digestive problems and obesity. Dogs beg because they love food - but table scraps are not treats, and food is not love! Yes, it is hard to resist that longing look, but giving in "just this once" creates a problem in the long run. In a pack setting, a subordinate would never beg from alpha dogs without reprimand. When you teach your dog that begging is permitted, you jeopardize your role as pack leader. Before you sit down to eat, tell your dog to stay, preferably where he will not be able to stare at you. If necessary, confine him to another room. If he behaves, give him a special treat only after you and your family are completely finished eating.

7. Chasing

A dog's desire to chase moving things is simply a display of predatory instinct. Many dogs will chase other animals, people and cars. All of these can lead to dangerous and devastating outcomes! While you may not be able to stop your dog from trying to chase, you can take steps to prevent disaster.
  • Keep your dog on a leash at all times (unless directly supervised indoors).
  • Train your dog to come when called.
  • Have a dog whistle or noisemaker on hand to get your dog's attention.
  • Stay aware and watch for potential triggers, like joggers.
Your best chance at success is to keep the chase from getting out of control. Dedicated training over the course of your dog's life will teach him to focus his attention on you first - before running off.

8. Jumping Up

Puppies jump up to reach and greet their mothers. Later, they may jump up when greeting people. Dogs may also jump up to exert dominance. A jumping dog can be annoying and even dangerous. There are many methods to stop a dog's jumping, but not all will be successful. Lifting a knee, grabbing the paws, or pushing the dog away might work for some, but for most dogs this sends the wrong message. Jumping up is often attention-seeking behavior, so any acknowledgment of your dog's actions provide a reward! The best method: simply turn away and ignore your dog. Do not make eye contact, speak, or touch your dog. Go about your business. When he relaxes and remains still, calmly reward him. It won't take long before your dog gets the message.

9. Biting

Dogs bite for reasons that can be traced back to instinct and pack mentality. Puppies bite and nip on other dogs and people as a means for exploring their environment and learning their place in the pack. Owners MUST teach their puppies that mouthing and biting are not acceptable. Beyond puppy behavior, the motivation to bite or snap typically comes from the following:
  • Fear or Defensiveness
  • Protection of Property
  • Pain or Sickness
  • Dominance Assertion
  • Predatory Instinct
Though some breeds are thought to be dangerous, it is my belief that breed specific legislation is not the answer. Owners and breeders are the ones who can help decrease the tendency for any type of dog to bite through proper training, socialization and breeding practices.

10. Aggression

Dog aggression is exhibited by growling, snarling, showing teeth, lunging and biting. It is important to know that any dog has the potential to become aggressive, regardless of breed or history. However, dogs with violent or abusive histories and those bred from dogs with aggressive tendencies are much more likely to exhibit aggressive behavior towards people or other dogs. Reasons for aggression are basically the same as the reasons a dog will bite or snap, but overall canine aggression is a much more serious problem. If your dog has aggressive tendencies, consult your vet first - it may stem from a health problem. Then, seek the help of an experienced dog trainer. Serious measures should be taken to keep others safe from aggressive dogs!


ႀကဳိက္ရင္ေပါ့ေလ . . .

Powered By Blogger