Wednesday 28 April 2010

သင္းကြဲ...

မိုးခါးေရေပါတဲ့အရပ္မွာမွ

အ၀ီစိတြင္းတူးခ်င္ခဲ့တဲ့ေကာင္ပါ…


ဆူးေတာထဲကလတစ္စင္း

အလင္းမေပးႏုိင္ရင္ေတာင္

အေ၀းကေႏွာင္ဖြဲ႕မိတယ္…


ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ဘ၀

သံသရာဟန္ခ်က္ညီမွ်ဖို႔

ကံၾကမၼာလံွခ်က္ေတြလည္း ေက်နပ္မိပါရဲ႕…


အေရာင္မမည္းေပမယ့္

တစ္ေကာင္တည္းဘ၀မို႔

ေရွာင္လႊဲမရတဲ့လမ္း

ေအာင္ပြဲမရခင္ႏြမ္းလွၿပီ…


ေနပူအလာေနရိပ္ကေစာင့္မိသူရဲ႕အျဖစ္

ႏွစ္ႏွစ္ခုရဲ႕ၾကားမွာ

ေခတ္တစ္ခုျခားခဲ့ေတာ့

တရားနဲ႔မေျဖႏုိင္

အမွားဘြဲ႕ေတြနဲ႔ေနထိုင္ရင္း

အေ၀းကလမင္းကိုလြမ္းတယ္… ။ ။


ဟန္ၾကည္

Friday 23 April 2010

အဘိုး အလြမ္းေျပ ...

Personal ေတြေလွ်ာ့ေရးမယ္စိတ္ကူးေပမယ့္ ဒီ Post မွာေတာ့ စာေရးသူရဲ႕ အဘိုးအေၾကာင္းကို တင္ျဖစ္လိုက္ ပါတယ္။ စာေရးသူရဲ႕ အဘိုးအေၾကာင္းက ခြတီးခြက်ႏုိင္တဲ့အေၾကာင္းကလြဲလို႔ ဂုဏ္ယူစရာ သိပ္မရွိလွတာမို႔ ကိုယ္ရည္ေသြးရာေတာ့ ေရာက္မယ္မထင္ပါဘူး။ ဒါ့အျပင္ မ်ဳိးရုိးထဲမွာ ဘမ်ဳိးဘိုးတူၿပီး စာေရး၀ါသနာ ပါခဲ့တာ လည္း စာေရးသူတစ္ေယာက္ပဲရွိတာမို႔ ဆံုးသြားတာ ၇ ႏွစ္ေက်ာ္သြားၿပီျဖစ္တဲ့ စာေရးသူရဲ႕ အဘိုးအေၾကာင္း ေလး အမွတ္တရပါ။

အဘိုးရဲ႕ဇာတိက ေရႊဘိုနယ္က ကြမ္းတိုင္းရြာကပါ။ စကားေျပာရာမွာ နာမည္ႀကီးလွတဲ့ လွေတာရြာတို႔နဲ႔ သိပ္မေ၀းဘူးလို႔ေတာ့ စာေရးသူရဲ႕ ဖခင္ကေျပာျပဖူးပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ေတာ့ မေရာက္ျဖစ္တဲ့အတြက္
ဖခင္ျဖစ္သူေျပာခဲ့တဲ့ လူဆိုး၊ လူမိုက္ေတာ့တကယ္ေပါတဲ့ရြာဆိုတာပဲ အမွတ္ထင္ထင္က်န္ပါေတာ့တယ္။ စာေရးသူလူူမွန္းသိတတ္တဲ့အရြယ္မွာေတာ့ အဘိုးကအသက္ ၆၀ ေတာ္ေတာ္ေက်ာ္ေနပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္
ငယ္ငယ္က ကာယဗလလိုက္စားတဲ့သူျဖစ္လို႔ ကိုယ္ကာယကေတာ့ ႁကံ့ခိုင္ေနဆဲပါ။ ၁၅ ႏွစ္သားအရြယ္ စာေရးသူနဲ႔ အသက္ ၈၀ နားကပ္ေနတဲ့ အဘိုးတို႔ လက္ေမာင္းခ်င္းအားၿပဳိင္လွဲၾကရင္ေတာင္ တစ္ခါတစ္ခါ
အဘိုးကို စာေရးသူမႏုိင္ပါ။

အဘိုးက ဦးျမႀကီး၊ အဘြားက ေဒၚႏွင္းဆီဆိုေတာ့ သူ႕ေခတ္သူ႕အခါဆိုရင္ေတာ့ လိုက္ဖက္ညီတဲ့ စံုတြဲလို႔ေခၚရပါ့မယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အဲဒီေခတ္က အဆိုေတာ္ ကိုျမႀကီးက သူ႕ခ်စ္သူ မႏွင္းဆီကို ရည္စူး
ၿပီးဆိုထားတဲ့ “ သို႔ ... မခင္ႏွင္းဆီ ”သီခ်င္းကလည္း ေခတ္စားေနခ်ိန္မို႔ပါ။ အဘိုးနဲ႕ အဘြားညားၾကတာ ဒီသီခ်င္းေကာင္းမႈပါခ်င္ပါမယ္လို႔ ေတြးမိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဘိုးဟာ အဂၤလိပ္ေခတ္က ၉ တန္းေအာင္
ျဖစ္ေပမယ့္ သူ႕ပညာကို မယ္မယ္ရရ အသံုးခ်ခဲ့သူမဟုတ္ပါ။ ပညာတတ္အလြန္ရွားတဲ့ေခတ္ျဖစ္လို႔ အလုပ္အလြယ္တကူ ရႏုိင္ေပမယ့္ ဘယ္အစိုးရအလုပ္မွမ၀င္ခဲ့ပါ။ အျပင္အလုပ္ကိုလည္း လက္ေၾကာတင္းေအာင္ မလုပ္ခဲ့ပါ။ ကာယဗလကိုသာ လိုက္စားၿပီး ေပ်ာ္သလိုေနသူျဖစ္လို႔ ေခတ္စကားနဲ႔ ေျပာရင္ေတာ့ “၀ိတ္ေပါႀကီး” ပါ။ ဒါေၾကာင့္ေယာက္ဖျဖစ္သူက မေနသာပဲ သူ႕ဆန္စက္မွာ မန္ေနဂ်ာခန္႔ရပါ ေတာ့တယ္။ ႏွမအတြက္ စိတ္ပူရွာလို႔ထင္ပါရဲ႕။

ဆန္စက္ႀကီးျဖစ္လို႔ တစ္ရက္တစ္ရက္ ၀င္တဲ့၀င္ေငြကမနည္းလွပါ။ ဒီေငြေတြကို ေယာက္ဖစက္ပိုင္ကမကိုင္ဘဲ မန္ေနဂ်ာအဘုိးကို သိမ္းခိုင္းထားၿပီး သံုး၊ ေလးလေနလို႔ အသံုးလိုမွသာေတာင္းေလ့ရွိပါတယ္။ ၾကားကာလ
မွာ အဘိုးကိုဒီေငြေတြလွည့္သံုးၿပီး လုပ္ငန္းလုပ္ေစခ်င္တဲ့စိတ္ကူးနဲ႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ ဦးတိက်အဘိုးက ဒီေငြေတြကို လက္ဖ်ားနဲ႔ေတာင္မတို႔ပဲ ေန႔စဥ္အံဆြဲထဲမွာေသာ့ခတ္ထားၿပီး ေယာက္ဖစက္ပိုင္ေတာင္းမွသာ ထုတ္ေပးပါသ
တဲ့။ ၾကာေတာ့ ေယာက္ဖခမ်ာ မေနသာေတာ့ပဲ ဒီေငြကိုကိုင္ထားၿပီး စပါးတို႔ဘာတို႔၀ယ္ေလွာင္ဖို႔၊ လုပ္ငန္းတစ္ခုခုတြဲဖို႔ ဖြင့္ေျပာရွာရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဘိုးကေတာ့ ငါ၀ါသနာမပါဘူးလို႔တစ္ခြန္းသာျပန္ေျပာၿပီး
ေနၿမဲတိုင္းေနတာပါပဲ။ ေကာင္းလြန္းရွာတဲ့ ပလက္တီနမ္ေယာက္ဖ စက္ပိုင္ခမ်ာဘာမွထပ္မေျပာရဲရွာပါဘူးတဲ့။ ႏွမအတြက္ေတာ့ အေတာ့္ကို စိတ္ပူရွာမယ္ထင္ပါရဲ႕။

အဘိုးကအျပင္လူေတြ အေပၚမွာေကာင္းသေလာက္ မိသားစုအေပၚမွာေတာ့ သံေယာဇဥ္ေတာ္ေတာ့္ကို နည္းလြန္းပါတယ္။ သူ႕ကာယဗလကို မိသားစုအတြက္ပဲ အသံုးခ်ခဲ့ဟန္တူပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ထမင္းစားေနရင္း ငရုတ္သီးမ်ားစပ္သြားရင္ ထမင္းစားပြဲကိုပင့္လို႔ “ သြားေရာ့လဟယ္” ဆိုၿပီး ေမွာက္ပစ္လိုက္ပါေရာတဲ့။ သူနဲ႕အတူတူ ထမင္းစားေနတဲ့သူေတြေတာ့ ထမင္းငတ္ပါေလေရာ။ သားသမီးေတြ ခမ်ာ သူနဲ႔ထမင္းစားရင္ သူ႕မ်က္ႏွာ ၾကည့္ၿပီး ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔စားရရွာပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ကို ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းမဲ့မိသားစုထမင္း၀ိုင္းကို ျမင္ေယာင္ၾကည့္မိပါေသးရဲ႕။

ဒါတင္မကေသး သားသမီးေတြ တစ္ခုခုမွားရင္ စကားနဲ႔မဟုတ္ပဲ လက္နဲ႔သာဆံုးမေလ့ရွိပါသတဲ့။ သူ႕အယူအဆ ကေတာ့ ခပ္ရွင္းရွင္းပါ။ ကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ ႀကိမ္တစ္ေခြ၀ယ္ထားၿပီး ငယ္ငယ္ေလးကစလို႔ ႀကိမ္
ေခြရဲ႕ အဖ်ားဘက္ကေနျဖတ္ျဖတ္ၿပီး ရုိက္ဆံုးမရင္ ႀကိမ္ေခြကုန္လို႔ ကေလးလည္းအရြယ္ေရာက္ရင္ လူလိမၼာျဖစ္ကေရာတဲ့။ ေကာင္းလို္က္တဲ့ ပညာရွိပါပဲ။ သားသမီးတစ္ေယာက္အျပစ္လုပ္မိတာကို မအားလို႔၊ အခြင့္မသာ ေသးလို႔ ရုိက္ခြင့္မႀကံဳခဲ့ရင္ အားတဲ့အခါေခၚၿပီးဘာမေျပာညာမေျပာ ရုိက္ေလ့ရွိပါသတဲ့။ တစ္ခါတစ္ခါ အရုိက္ခံရတဲ့ သားသမီးခမ်ာ ဘာျဖစ္လို႔ရုိက္သလဲဆိုတာေတာင္ ျပန္ေမးယူၾကရရွာပါတယ္။ မေမးရဲရင္လည္း ဒီလိုပဲ ဘုမသိ၊ ဘမသိ ခံၾကရပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္မ်ားဆိုးတဲ့ အဘိုးပါလိမ့္။

အဘြားခမ်ာလည္း အဘိုးရဲ႕ ဆိုးမ်ဳိးကို အေတာ့္ကိုခံရရွာပါတယ္။ ခက္တာက ေဆးလိပ္မေသာက္၊ အရက္မေသာက္၊ ေလာင္းကစားမလုပ္တဲ့ အဘိုးဆိုေတာ့ လူဆိုးေခၚရမွာလည္းခပ္ခက္ခက္ပါ။ လိမၼာၿပီး၊ မေကာင္းတဲ့သူလို႔မ်ားေခၚရင္ ေကာင္းမယ္ထင္ပါရဲ႕။ သားသမီးေတြလူလားေျမာက္ၾကခ်ိန္မွာေတာ့ အဘြားက အဘိုးနဲ႔ခြဲၿပီး သားသမီးေတြနဲ႔ လိုက္ေနပါေတာ့တယ္။ စိတ္နာလြန္းလို႔ထင္ပါတယ္။ ေသသည္အထိ အဘိုးနဲ႔မေတြ႕ေတာ့ပါ။ အဘိုးအေၾကာင္းေတာင္ စကားထဲထည့္မေျပာေတာ့ပါ။ အဘိုးကလည္း သားသမီး ၇ ေယာက္ေမြးထားၿပီး ဖခင္တာ၀န္ေက်ေအာင္ မေဆာင္ရြက္ႏုိင္ခဲ့ပါ။ ဆန္စက္မန္ေနဂ်ာဘ၀နဲ႔ ဆန္စက္၀န္းထဲ ဲမွာ ေနၾကၿပီး ကိုယ္ပိုင္အိမ္တစ္လံုးေတာင္ ပိုင္ေအာင္မႀကိဳးစားပဲ သူ႕ဖာသာေပ်ာ္သလိုေနခဲ့ပါတယ္။ အဘြားက ေဆးလိပ္ခံုေထာင္ၿပီး ပညာသင္ေပးခဲ့လို႕သာ စာေရးသူတို႔ဖခင္နဲ႔၊ ဖခင္ရဲ႕ အစ္ကိုႀကီးတို႔ ဘြဲ႕ရခဲ့ၾကပါတယ္။ က်န္သားသမီးေတြေတာ့ ပညာေကာင္းေကာင္းမသင္လိုက္ရပါ။

အဘိုးရဲ႕ အထင္ရွားဆံုး၀ိေသသကေတာ့ စာေရးတာ၀ါသနာပါလြန္းျခင္းပါ။ အားတဲ့အခ်ိန္တိုင္း သားသမီးေတြ ဆီပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မိတ္ေဆြေတြဆီပဲျဖစ္ျဖစ္ စာေရးေနတာေတြ႕ႏုိင္ပါတယ္။ စာေရး၀ါသနာ ႀကီးလြန္းပံုက
စက္ထဲမွာေန႔စဥ္ေတြ႕ေနရတဲ့ ေယာက္ဖဆန္စက္ပိုင္ကို ေျပာစရာတစ္ခုခုရွိရင္ စကားနဲ႔မေျပာဘဲ စာနဲ႔ေရးၿပီးေပးေလ့ရွိပါတယ္။ “ျမႀကီးရာ မင္းနဲ႔ငါ ေန႔တိုင္းေတြ႕ေနတာပဲ၊ ပါးစပ္ကေျပာလည္းရပါတယ္” လို႔ေျပာယူတာလည္း စာေပးတဲ့အက်င့္ကို မျပင္ခဲ့ပါဘူးတဲ့။ စာေရးသူကိုယ္တိုင္ စာမေရးရရင္ မေနႏို္င္တာ အဘိုးေသြးနည္းနည္းပါလာဟန္တူပါတယ္။ ေကာင္းေမြျဖစ္လို႔ ေက်ေက်နပ္နပ္လက္ခံလိုက္ပါတယ္။

အဘိုးရဲ႕ေနာက္ထပ္၀ါသနာက လမ္းျပင္တာနဲ႔ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္တာပါပဲ။ ဘယ္သားသမီးအိမ္မွာေနေန မနက္စာထမင္းစားေသာက္ၿပီးရင္ လက္နက္အစံုအလင္ယူၿပီး လမ္းျပင္ပါေတာ့တယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ
စာေရးသူကိုပါ “ငါ့ေျမးရ၊ လမ္းျပင္တာ နတ္ျပည္ေရာက္သကြ” ဆိုၿပီး လုပ္အားေပးခိုင္းပါေသးတယ္။ နတ္ျပည္ေရာက္ခ်င္တာထက္ အဘိုးကိုေၾကာက္တာေၾကာင့္ လမ္းလိုက္ျပင္ရေပါင္းမ်ားပါတယ္။ အဘိုးဟာ
ၿခံထဲကိုလည္း တစ္ရက္ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္ တံျမက္စည္းလွဲရမွ ေနသာထိုင္သာရွိတတ္ပါေသးတယ္။ ဒါေတာင္ ထုိင္ေနရင္းသစ္ရြက္ေႁကြတာျမင္ရင္ တံျမက္စည္းေကာက္ၿပီးလွဲတဲ့ အႀကိမ္မပါေသးပါ။ အ၀တ္အစား
ကိုလည္း အသက္ ၈၀ ေက်ာ္ထိ ကိုယ္တိုင္ေလွ်ာ္ရမွ စိတ္တိုင္းက်ေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါေတာ့ ေကာင္းတဲ့အက်င့္ ေလးေတြလို႔ဆိုရပါလိမ့္မယ္။

ငယ္စဥ္က သားသမီးေတြအေပၚမွာ ဖခင္ေကာင္းျဖစ္ေအာင္ မႀကိဳးစားခဲ့တဲ့အဘိုးခမ်ာ အိုလာတဲ့အခါ ဒုကၡေတြ႕ ရွာပါေတာ့တယ္။ အသက္ႀကီးလို႔စိတ္သြားလို႔ကိုယ္မပါေတာ့တဲ့အရြယ္မွာ စကားမ်ားလာတဲ့ အဘိုးကို သားသမီးေတြက သည္းညည္းမခံခ်င္ၾကေတာ့ပါ။ အဘိုးကလည္း ရိပ္သာသြားၿပီးတရားထိုင္တာေတာင္ ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းႀကီးနဲ႔စကားမ်ားၿပီး ညတြင္းခ်င္းအိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အထိ ဂႏၳ၀င္ေျမာက္ေအာင္ လက္ေပါက္ ကပ္သူဆိုေတာ့လည္း အရြယ္ေရာက္လာတဲ့သားသမီးေတြက ရွက္ၾကတာလည္းပါမယ္ထင္ပါတယ္။ ႀကီးေကာင္ႀကီးမနဲ႔ သားသမီးတစ္ေယာက္နဲ႔အဆင္မေျပရင္ ေနာက္တစ္ေယာက္အိမ္ေျပာင္း၊ ေနာက္တစ္ ေယာက္နဲ႔ အေစးမကပ္ရင္ေနာက္ထပ္တစ္ေယာက္ဆီေျပာင္းရင္း ေဘာ္လီေဘာ ပုတ္ သလုိ ပုတ္တာခံရပါ ေတာ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သားအငယ္ဆံုးျဖစ္တဲ့ စာေရးသူရဲ႕ဖခင္ဆီမွာပဲ ေခါင္းခ်ရရွာ ပါတယ္။ မေသခင္က စာေရးသူရဲ႕ဖခင္ကလာေနဖို႔ေျပာတိုင္း မင္းတို႔အိမ္မေနတတ္ပါဘူးလို႔ျငင္းခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ မျငင္းႏုိင္ေတာ့ရွာပါ။ စည္းစံနစ္တက်ေနတတ္လို႔ သူၾကည့္မရတဲ့ သားငယ္ဆီမွာပဲ ေခါင္းခ်သြားရပါေတာ့တယ္။ မေသခင္အခ်ိန္ထိ စာေရးသူရဲ႕ဖခင္ကို ကုသိုလ္ေတြ အမ်ားႀကီးေပးသြားခဲ့တယ္ လို႔ဖခင္ကေျပာလို႔ ဖခင္ကိုေလးစား၊သနားမိပါတယ္။ အဘိုးအေၾကာင္းကို စာေရးသူလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိထားသူမဟုတ္ပါလား။

အဘိုးကလည္း အဘိုးျဖစ္ပါတယ္။ သားေတြသမီးေတြနဲ႔အဆင္မေျပသလို ေျမးေတြနဲ႔ပါ အေစးမကပ္ပါ။ စာတင္ေလာက္ေအာင္ ကပ္ေစးႏွဲတာလည္းပါေသးရဲ႕။ စာေရးသူတစ္သက္လံုးမွာ အဘိုးဆီက မုန္႔ဖိုး၂၀၀ သာရဖူးပါတယ္။ ဒါေတာင္ ဆယ္တန္းေအာင္လို႔ ေဆးေက်ာင္းတက္ကာနီး အေဒၚေတြဆီအလည္သြားရင္း အဘိုးက“ ငါ့ေျမးကိုဂုဏ္ျပဳရမယ္” ဆိုၿပီး ၅၀၀ တန္ တစ္ထပ္ၾကားက ခက္ခက္ခဲခဲရွာၿပီးေပးတာပါ။
စာေရးသူရဲ႕ဖခင္ကေတာ့ “ ငါ့သား၊ အဲဒီပိုက္ဆံ ေရႊခ်ထားကြ။ ငါ့တစ္သက္လံုးမင္းအဘိုးဆီက မုန္႔ဖိုးတစ္ျပားမွမရဖူးဘူး” လို႔အားေပးပါတယ္။ စာေရးသူ ၆ တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ေလာက္က အဘိုးဆီအလည္ေရာက္ေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကိုေခၚသြားၿပီး လက္ဖက္ရည္တိုက္ပံုကလည္း စံတင္ေလာက္ပါတယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ “လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ခြဲ” ဆိုၿပီးမွာပါေလေရာ။ အားလံုးက၀ိုင္းၾကည့္ၾကေပမယ့္ သူကေတာ့ ခပ္တည္တည္ပါ။ စာေရးသူကေတာ့ ရွက္လြန္းလို႔ေနစရာေတာင္မရွိေတာ့ပါ။ ဆိုင္ရွင္ကဘယ္လိုေဖ်ာ္ရမလဲေမးေတာ့ “တစ္ခြက္ခြဲစာေဖ်ာ္ၿပီး ႏွစ္ခြက္မွ်ထည့္လိုက္”ဆိုၿပီးေတာင္ ဆရာလုပ္လိုက္ပါေသးတယ္။ အႏွေျမာမွာေတာ့ စံတင္ေလာက္တဲ့ အဘိုးအေၾကာင္းတစ္ခါတည္းနဲ႔မွတ္ေလာက္သားေလာက္ေအာင္သိသြားေတာ့တာမို႔ ေနာက္ကိုဘယ္ေတာ့မွ အဘိုးတိုက္မဲ့ လက္ဖက္ရည္မေသာက္ရဲေတာ့ပါ။ စာေရးသူ Second MB ေက်ာင္းသားဘ၀မွာေတာ့ အဘိုးဆီက ဖလံထည္အက်ႍတစ္ထည္ ရပါတယ္။ ရေတာင့္ရခဲမို႔ အမွတ္တရသိမ္းထားခဲ့တာ အခုခ်ိန္ထိ ဘယ္ၿမိဳ႕ကိုေျပာင္းေျပာင္း ပါေအာင္ယူခ့ဲတာ အ၀တ္ဗီရုိထဲမွာ ခုထိရွိေနဆဲပါ။ အဲဒီအက်ႍေလးျမင္တိုင္း အင္မတန္မွ ခြတီးခြက်ႏုိင္လွတဲ့ သြားေလသူအဘိုးကို သတိရေနဆဲပါ။

ျဖစ္ေလရာဘ၀တိုင္းမွာ ဖခင္ေကာင္းၿပီသစြာနဲ႔ သားသမီးတိုင္းရဲ႕ေလးစားျမတ္ႏုိးျခင္းကို ရႏုိင္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္ အဘိုးခင္ဗ်ား ...

Tuesday 20 April 2010

ဘ၀ရဲ႕တြန္းအား . . .

Worry pulls tomorrow's cloud over today's bright sunshine.
စိုးရိမ္ပူပန္ျခင္းဟာ ဒီေန႔ရဲ႕ေတာက္ပတဲ့ေနေရာင္ျခည္ကို မနက္ျဖန္ရဲ႕တိမ္ညိဳေတြနဲ႔ ဖံုးအုပ္ေစတဲ့အရာပဲ။

The one thing worse than a quitter is the person who is afraid to begin.
လက္ေလွ်ာ့လိုက္သူတဲ့ ဆိုးတဲ့သူဟာ အစျပဳရမွာေတာင္ေၾကာက္ေနသူေပါ့။

School is a building that has four walls- with tomorrow inside.
စာသင္ေက်ာင္းဆိုတာ မနက္ျဖန္ကိုအတြင္းထဲမွာထည့္ထားတဲ့ နံရံေလးဖက္ပါ အေဆာက္အဦပဲ။

The right to do something does not mean that doing it is right.
တစ္စံုတစ္ခုက္ိုလုပ္ႏိုင္ခြင့္ဆိုတာ လုပ္တဲ့အရာေတြမွန္တယ္လို႔မဆိုလိုႏုိင္ဘူး။

A bad habit is nothing more than a mistake repeated.
အက်င့္ဆိုးဆိုတာ ထပ္ကာထပ္ကာလုပ္မိေနတဲ့ အမွားအယြင္းပါ။

He who sows courtesy reaps friendship, and he who plants kindness gathers love.
ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕ျခင္းကို္မ်ဳိးေစ့ခ်သူက မိတ္ေဆြေတြကိုခူးဆြတ္ရရွိၿပီး၊ ၾကင္နာျခင္းကို စိုက္ပ်ဳိးသူကေတာ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို စုေဆာင္းရရွိပါလိမ့္မယ္။

Joy is not what we own, it's in what we are.
ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဆိုတာ တို႔ပိုင္တဲ့အရာမဟုတ္ပါဘူး၊ တုိ႔ဘာလဲဆိုတာထဲမွာသာရွိပါတယ္။

The best thing you can spend on your children is time.
မင္းရဲ႕သားသမီးေတြအတြက္ အေကာင္းဆံုးအသံုးျပဳသင့္တဲ့အရာကေတာ့ မင္းရဲ႕အခ်ိန္ေတြပါပဲ။

If you can't be a good example, than you will just have to be a horrible warning.( Catherine)
ကိုယ္တိုင္က စံနမူနာေကာင္းမျဖစ္ႏုိင္ရင္ေတာ့ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ သတိေပးခ်က္မ်ဳိးရွိဖို႔လိုတယ္။

Nobody can make you feel inferior without your permission.( Eleanor Roosevelt)
မင္းရဲ႕ခြင့္ျပဳခ်က္မရပဲ ဘယ္သူမွမင္းကို နိမ့္က်ေအာင္မလုပ္ႏုိင္ဘူး။

The secret of success in life is for a man to be ready for his opportunity when it comes.(Benjamin Dieraeli)
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀မွာ ေအာင္ျမင္မႈရဲ႕လွ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္က အခြင့္အေရးႀကဳံတဲ့အခါ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနုျခင္းပဲ။

You are fully responsible for everything you are, everything you have and everything you become.(Brian Tracy)
မင္းဘာျဖစ္မယ္၊ ဘာေတြပိုင္ဆိုင္ရရွိမယ္၊ မင္းဘယ္လိုိလူစားမ်ဳိးလဲဆိုတာအားလံုးအတြက္ မင္းမွာပဲ တာ၀န္ရွိတယ္။

The twin killers of success are inpatient and greed.(Jim Rohn)
ေအာင္ျမင္မႈရဲ႕အဖ်က္သမားႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ စိတ္မရွည္ျခင္းနဲ႔ ေလာဘႀကီးျခင္းပဲ။

Happiness, wealth and success are by-products of goal setting, they cannot be the goal themselves.(Dennis Waitley)
ေပ်ာ္ရႊင္မႈ၊ ႁကြယ္၀ျခင္းနဲ႔ ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာ ပန္းတုိင္ေရာက္ေအာင္ႀကိဳးစားျခင္းရဲ႕ ေဘးထြက္ပစၥည္းသာျဖစ္တယ္။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ပန္းတုိင္မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။

The germ cannot be polished without friction, nor man perfected without trials.(Confucius)
ေက်ာက္မ်က္ရတနာေတြကို မပြတ္တိုက္ဘဲ အေရာင္တင္လို႔မရဘူး။ ဒီလိုပဲ အစမ္းသပ္မခံရဘဲလည္း ဘယ္သူမွျပည့္စံုသူျဖစ္မလာႏုိင္ဘူး။

Let us to be grateful to people who make us happy; they are the charming gardeners who make our souls blossom. ( Marcel Proust)
ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေပ်ာ္ရႊင္ေစသူကို ေက်းဇူးတင္ၾကပါစို႔။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ သူတုိ႔ဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ စိတ္ႏွလံုးကို ဖူးပြင့္ေ၀ဆာေစတဲ့ ရႊင္ျမဴးျခင္းဥယ်ာဥ္မွဴးေတြျဖစ္လို႔ပါပဲ။

O, my luve's like a red, red rose
Thar's newly sprung in June:
O, my luve's like the melodie
That's sweetly play'd in तुने
(Robert Burns)

ကိုယ့္အခ်စ္ဟာ၊ ရဲရင့္ပါတယ္
မာလာႏွင္းဆီ နီေရာင္ရဲရ၊ဲ ဇြန္လထဲမွာ ပြင့္ေနသလို
ကုိယ့္အခ်စ္ဟာ၊ ခ်ဳိျမပါတယ္
သံစဥ္ခ်ဳိျမ၊ ခ်စ္ေတးစကို သီက်ဴးသလို ။ ။

ကိုယ္တိုင္လည္းစိတ္ဓာတ္ေပ်ာ့ညံ့ခ်င္သလိုလိုျဖစ္လာရင္ ဒီအဆိ္ုအမိန္႔ေတြနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ၿပီး တြန္းအားေပးရပါတယ္။ သူမ်ားဆံုးမတာမႀကိဳက္တဲ့ စာေရးသူလိုလူစားမ်ဳိးေတြအတြက္ေတာ့ အေကာင္းဆံုး တြန္းကန္အားေတြပါ ။ ။

မဆံုးေတာ့တဲ့ မနက္ျဖန္ ...

မနက္ျဖန္ဆိုရင္ နားရက္ေတြအားလံုး နိဂံုးခ်ဳပ္လို႔ လုပ္ငန္းခြင္စ၀င္ရပါၿပီ။ မိုးေသာက္ကေန ေန၀င္ထိမနားတမ္း အလုပ္လုပ္ရေတာ့မွာမို႔ အရင္ကလို ညဘက္လင္းအားႀကီးထိ စာေရးႏုိင္ေတာ့မယ္မထင္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ျမင္သမွ်၊ ၾကားသမွ်ကို မွတ္မွတ္သားသားရွိေနတတ္တဲ့ အက်င့္ေၾကာင့္ ေရးစရာေတြကေတာ့ အၿမဲရွိေနတတ္ပါရဲ႕။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဖိစီးမႈမ်ားလွတဲ့ အလုပ္ျဖစ္တာေၾကာင့္ စိတ္ထြက္ေပါက္ေလးျဖစ္တဲ့ ဒီ blog ေလးကိုေတာ့ အားရင္အားသလို ဆက္ေရးေနျဖစ္မွာပါ။ လာလည္ၾကတဲ့ မိတ္ေဆြေတြအတြက္ တစ္ခုခုေတာ့ ရသြားေစခ်င္တာေၾကာင့္ အရင္လို ကုိယ္ေရးကိုယ္တာေတြထက္ ဗဟုသုတျဖစ္ျဖစ္၊ ရသတစ္စံုတစ္ရာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ စိတ္ဓာတ္ခြန္အားပဲျဖစ္ျဖစ္ရေစမယ့္ စာေတြကိုပဲ ဦးစားေပးၿပီးေရးျဖစ္သြားမယ္ထင္ပါတယ္။ စာမေရးရရင္ မေပ်ာ္သူျဖစ္တာေၾကာင့္ ေရးတာေတာ့ အၿမဲေရးျဖစ္မွာေသခ်ာပါတယ္။ ဘ၀ဆိုတာမ်ဳိးဟာလည္း လုပ္ခ်င္တာထက္ လုပ္သင့္တာကိုဦးစားေပးရတာမ်ဳိးဆိုေတာ့လည္း .....

Sunday 18 April 2010

၂၀၁၀ သႀကၤန္ခရီးစဥ္ ( မဲ့ေဆာက္ )

သႀကၤန္အတက္ေန႔မနက္ ၅ နာရီမွာ ေတာင္တက္လမ္းၾကမ္းကို မေမာင္းတတ္ေမာင္းတတ္ေမာင္းၿပီး လာခဲ့တဲ့ စာေရးသူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံဟာ  မနက္ ၈ နာရီခြဲမွာ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာေရာက္ပါတယ္။
အတက္လမ္းကို အာရုံစိုက္ၿပီးေမာင္းခဲ့ရတာမို႔ လမ္းမွာတစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ စကားေတာင္မေျပာအားပါ။ ေနာက္ျပန္ေလွ်ာက်မွာ ေၾကာက္ရ၊ ေဘးေခ်ာ္ၿပီး ေခ်ာက္ထဲက်မွာေၾကာက္ရနဲ႔ တကယ့္ မဟာစြန္႔စားခန္းလို႔ ထင္မိပါတယ္။ ဒီတစ္ခါလည္း ကားတန္းေတြဆင္းတဲ့ရက္မွာ ေတာင္ေပၚျပန္တက္ခဲ့တာမို႔ ေတာင္ေပၚက ဆင္းလာတဲ့ ကားႀကီးေတြကိုေရွာင္ရတာလည္း အေျပာလြယ္သေလာက္ အလုပ္ခက္လွပါရဲ႕။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဘးရန္ကင္းကင္းေမာင္းႏိုင္ခဲ့တာမို႔ငါကြလို႔လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းၿပီးၿမိဳ႕ထဲကိုရင္ေကာ့ၿပီးေမာင္း၀င္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။

အိမ္ေရာက္ေတာ့ ခဏနားၾကၿပီး ၿမိဳ႕ကသႀကၤန္ကို လွည့္ၿပီးေလ့လာျဖစ္ပါတယ္။ ေရရွားၿပီး ေရ၀ယ္သံုးရတဲ့ ေဒသျဖစ္တာေၾကာင့္ ေရေပါေပါနဲ႔ေတာ့ မပက္ႏုိင္ၾကပါ။ အစစ၊ အရာရာစရိတ္ႀကီးလြန္းတဲ့ ၿမိဳ႕ျဖစ္တဲ့အျပင္ သႀကၤန္တြင္းဆိုေတာ့ ေစ်းေတြကေတာ့ ေခါင္ခိုက္ေနပါေတာ့တယ္။ ရုိးရာပြဲေတြဆိုတာ ေငြကုန္ေၾကးက်ေတာ့ မ်ားလွပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ တစ္ႏွစ္လံုးမွ တစ္ခါပဲႀကံဳရတဲ့ပြဲဆိုေတာ့လည္း မရွိရွိရာရွာႀကံလို႔ေပ်ာ္ၾကရရွာပါတယ္။ ဒီၿမိဳ႕မွာေတာ့ ကားေတြဆိုင္ကယ္ေတြ ေပါလြန္းတာေၾကာင့္ လမ္းေတြလည္းျပည့္ေနပါေတာ့တယ္။ ေရပက္တဲ့လူနဲ႔ ေရပက္ခံသူေတြမမွ်တာေၾကာင့္ စာေရးသူတို႔ႏွစ္ေယာက္မွာ ေရေတာင္မစိုခဲ့ပါ။ လူလည္းပင္ပန္းေနၿပီျဖစ္လို႔ အိမ္ျပန္ၿပီးအားရပါးရအနားယူလိုက္ၾကပါေတာ့တယ္။ ေနာက္တစ္ရက္ေရာက္မွ တစ္ဘက္ကမ္းသြားၿပီး သႀကၤန္ေလ့လာေရးဆင္းမယ့္စိတ္ကူးနဲ႔ပါ။


ေနာက္တစ္ရက္ သႀကၤန္အတက္ေန႔မနက္ ၉ နာရီေလာက္မွာေတာ့ ထမင္းစားေသာက္ၿပီး နယ္စပ္ခ်စ္ၾကည္ေရးတံတားႀကီးကိုျဖတ္လို႔ ယိုးဒယားဘက္က မယ္ေသာ္နယ္စပ္ၿမိဳ႕ေလးကို စာေရးသူတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံေရာက္ၾကပါတယ္။ ကမ္းနားကေစ်းထဲ၀င္လို႔ window shopping လုပ္ၿပီး တံတားခ်ဥ္းကပ္လမ္းအဆံုးမွာ လုပ္ေနတဲ့ ေစ်းပြဲေတာ္ကို ၀င္ၾကည့္ျဖစ္ၾကပါေသးတယ္။ အ၀တ္အစားေတြနဲ႔ အိမ္သံုးပစၥည္းေတြကို ေစ်းခ်ဳိခ်ဳိနဲ႔ေရာင္းေနတာေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သႀကၤန္ေလ့လာရုံသာလာခဲ့တာမို႔ ဘာမွေတာ့မ၀ယ္ခဲ့ေတာ့ပါ။ မ်က္စိအစာေကၽြးၿပီးေတာ့သာ ျဖတ္ေလွ်ာက္ခဲ့ပါတယ္။ တံတားအနီးမွာ ေစာင့္ေနတဲ့ လိုင္းကားေပၚတက္ၿပီး မဲ့ေဆာက္ၿမိဳ႕ဘက္ကိုေလ့လာေရးထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ကားခက ၂၅ ဘတ္စီပါ။ ျမန္မာေငြနဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ ၇၅၀ ေက်ာ္ပါတယ္။
ယိုးဒယားကေတာ့ လိပ္ေတြပါ ေဘးမဲ့လႊတ္ပါတယ္.....

တကယ္ေတာ့ မဲ့ေဆာက္ၿမိဳ႕ဆိုတာ နီးနီးေလးပါ။ ကားေပၚတက္ၿပီး ၁၀ မိနစ္သာသာေလာက္စီးလိုက္ရင္ ေရာက္သြားပါၿပီ။ လမ္းမွာေတာ့ ကားထဲကို ေရေတြတဗြမ္းဗြမ္း ပက္သြင္းတာခံရပါေတာ့တယ္။ ၿမိဳ႕ထဲေရာက္လို႕
ကားေပၚကဆင္းေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လံုး ရႊဲရႊဲစိုေနၾကပါေရာ။ ၿမိဳ႕ထဲမွာ ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း ျမန္မာေတြသာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ကားေပၚကဆင္းၿပီး ေစ်းထဲ၀င္ၾကည့္ေတာ့လည္း ယိုးဒယားစကားသံထက္ ျမန္မာစကားသံ ပိုမ်ားေနပါေရာ။ ေစ်းႀကီးပိတ္ထားတာမို႔ လမ္းေဘးမွာ ေစ်းဆိုင္ေတြတန္းစီၿပီးေရာင္းေနတာေတြ႕ရပါတယ္။ ေစ်းထဲမွာရွိေနတုန္း ယိုးဒယားသီခ်င္းသံေတြ ဆူညံလာတာေၾကာင့္ လမ္းဘက္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ယိုးဒယားသႀကၤန္လွည့္လာတာကို ႀကံဳေတာင့္ႀကံဳခဲေတြ႕ရပါေရာ။ ရွည္လ်ားလွတဲ့ ကားတန္းႀကီးနဲ႔အတူ ယိုးဒယား ကေလး၊လူႀကီးအရြယ္စံု ကခုန္ၿပီး လိုက္လာၾကတာေတြ႕ရပါတယ္။ ဒီလူမ်ုဳိးေတြဟာ အင္မတန္မွ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တဲ့ လူမ်ဳိးပါ။ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ ေကြးေနေအာင္ကေနၾကတာ အားရစရာပါ။ သူတို႔ကေတာ့ ေရပက္ဖို႔ထက္ အလွျပၾကတာနဲ႔ ကတာခုန္တာကို ပိုၿပီး၀ါသနာထံုၾကဟန္တူပါရဲ႕။ရုိးရာ၀တ္စံုေတြ၀တ္ထားၾကတဲ့ မိန္းကေလးေတြက ကားေပၚမွာတင္ထားတဲ့ က်ားရုပ္ႀကီးေတြေပၚထိုင္လိုက္လာရင္း ပရိသတ္ကို အစြမ္းကုန္ၿပံဳးျပေနၾကတယ္။ တစ္ခ်ိန္လံုးသာ ၿပံဳးျပေနရရင္ ပါးစပ္ေတာ္ေတာ္ေညာင္းရွာလိမ့္မယ္လို႔ မဆီမဆို္င္ေတြးမိပါေသးရဲ႕။ အရြယ္စံုယိုးဒယားေတြၾကားထဲမွာ ႏုိင္ငံျခားသားသံုးေလးေယာက္ပါကရင္း ခုန္ရင္းလိုက္လာတာေတြ႕ရပါေသးတယ္။ ဖိနပ္ဗလာနဲ႔ ကရင္းခုန္ရင္းပရိသတ္ေမတၱာပါ ရပ္ၿပီးခံယူေနတာေတြ႕ေတာ့ မရယ္ပဲမေနႏုိင္ပါ။ ေရာက္ရာမွာ အဆင္ေျပေအာင္ေနတတ္ၾကတဲ့ သူတို႔ကို ခ်ီးက်ဴးမိပါတယ္။
သူတို႔ဆီက သႀကၤန္အလွမယ္ေတြ.....


မဲ့ေဆာက္က သႀကၤန္အလွျပယာဥ္.....

သူ႔ခမ်ာေတာ့ သႀကၤန္တြင္းလည္း မအားရရွာ .....

တို႔လည္းကမယ္ ခ်န္မထားနဲ႔.....

သႀကၤန္လွည့္တဲ့ ကားတန္းႀကီးအလြန္မွာေတာ့ ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ ေစ်းကေနလွမ္းျမင္ေနရတဲ့ ဘုရားဆီသြားလို႕ဖူးခဲ့ပါေသးရဲ႕။ ဘုရား၀န္းထဲမွာ ေစတီေသးေသးေလးေတြတည္ထားတာေတြ႕ရတာေၾကာင့္
ရပ္ၿပီး ဓာတ္ပံုရုိက္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ေစတီတစ္ဆူမွာ အမ်ုဳိးသားတစ္ေယာက္ရ႕႔႔ဲ ဓာတ္ပံုကပ္ထားတာျမင္ရလို႔ ဒီေစတီေတြဟာ ကြယ္လြန္သူေတြအမွတ္တရ လြမ္းေစတီေတြျဖစ္မယ္လို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်မိပါတယ္။
ဘာပဲေျပာေျပာ မဲ့ေဆာက္ကို သႀကၤန္ခရီးထြက္ရင္း ဘုရားပါဖူးခဲ့ရတာေၾကာင့္ ခရီးစဥ္ကတန္သြားပါတယ္။


ဘုရားထဲကထြက္ၿပီးေနာက္ ေစ်းထဲ၀င္ၿပီး ေတာင္၀ယ္ေျမာက္၀ယ္ ၀ယ္လိုက္မိတာ ပါလာတဲ့ဘတ္ေငြ
ကုန္သြားတာေၾကာင့္ ေစ်းထဲမွာပဲ ေငြလဲရပါေတာ့တယ္။ သူတပါးအခက္အခဲေတြ႕ရင္ ဘယ္လိုမွမေနႏုိင္ပဲ
အျမတ္ထုတ္ရမွ ေက်နပ္ၾကတဲ့ ေရႊျမန္မာေတြပီပီ သာမန္ေပါက္ေစ်းထက္သိသိသာသာႀကီးမ်ားေနတဲ့ မတန္တဆေပါက္ေစ်းနဲ႔ ဘတ္လဲခဲ့ရပါတယ္။ ဘတ္မရွိရင္မျဖစ္တာေၾကာင့္ သိသိခ်ည္းနဲ႔ လဲခဲ့ရပါေတာ့တယ္။
စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဒါေၾကာင့္လည္း “သခင္မ်ဳိးေဟ့၊တို႔ျမန္မာ”ဘ၀ကေန သခင္မ်ဳိးေဟ့၊တို႔မပါ”လို႔ ေျပာင္းေအာ္ ေနရတာေပါ့လို႔ စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ေတြးမိခဲ့ပါတယ္။ ဒါလည္း အေတြ႕အႀကံဳေပါ့ေလ။
မဲ့ေဆာက္ၿမိဳ႕ထဲမွာ လည္လို႔ပတ္လို႔ၿပီးသြားတဲ့ ေန႔လည္ ၂ နာရီေလာက္မွာေတာ့ လိုင္းကားေပၚျပန္တက္လို႔ မဲ့ေဆာက္ၿမိဳ႕ကိုႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္။ အျပန္ကားခက ဘတ္ ၃၀ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ေစ်းႀကီးတယ္ဆိုၿပီး မျပန္လို႔လည္းမျဖစ္တာမို႔ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီးေပးၿပီး ျပည္ေတာ္ျပန္ခဲ့ပါတယ္။ မယ္ေသာ္ဆိပ္ကမ္းေရာက္ေတာ့ ေသာင္ရင္းေခ်ာင္းထဲမွာ လူေတြျပည့္ေနပါၿပီ။ မူးမူးရူးရူးနဲ႔ ေရစပ္မွာအိပ္ေနသူေတြက အိပ္ေနတာ ေတြ႕ခဲ့ပါေသးရဲ႕။ ေနကလည္း မခံမရပ္ႏုိင္ေအာင္ ပူလြန္းေနတာေၾကာင့္ သႀကၤန္ေရကစားသူေတြ အနားယူေလ့ ့ရွိၾကတဲ့ ေရပူဘက္ကိုေျပးခ့ဲရပါတယ္။ ေရပူေရာက္ၾကေတာ့ ေရထဲမွာေရာ၊ ကမ္းေပၚမွာပါ လူေတြျပည့္ေနပါၿပီ။ လူမ်ားမ်ားၾကားထဲမွာ မေနတတ္တဲ့ စာေရးသူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ လူရွင္းတဲ့  ေခ်ာင္းစပ္မွာသြားထိုင္လို႔ သူမ်ားေတြေရကူးေနၾကတာထိုင္ၾကည့္ေနလိုက္ပါတယ္။ ေရစပ္မွာ  Beer ဘူးခြံေတြလိုက္ေကာက္ေနတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ကိုေတြ႕လို႔ တစ္ဘူးဘယ္ေလာက္ရလဲလို႔ စပ္စုမိတာ အရင္ကေတာ့ ၁၉ က်ပ္ရတယ္ အခုေတာ့ ၁၅ က်ပ္ရတယ္လို႔ေျဖပါတယ္။ သူ႔လက္ထဲမွာေတာ့ ဘူး၅၀ ေက်ာ္ ၆၀ ေလာက္ပါမဲ့ အိပ္ႀကီးကိုင္ထားပါတယ္။ ဒီသႀကၤန္ရက္အတြင္းမွာပဲ ၄၊ ၅ေသာင္းေတာ့ ရႏုိင္တာပဲလို႔ေတြးရင္း မုဒိတာပြားမိပါတယ္။ ေရပူမွာလည္း သႀကၤန္ေပ်ာ္ေတြက မ်ားပါဘိ.....

ေရပူေခ်ာင္းေရစပ္မွာ ထိုင္ၿပီး ညေန ၄ နာရီေလာက္မွာေတာ့ လူလည္းမ်က္ေတာင္ေတြစဥ္းလာေတာ့တာမို႔ အိမ္ျပန္ၾကဖို႔ ႏွစ္ဦးသေဘာတူဆံုးျဖတ္ၾကၿပီး ဆိုင္ကယ္ေပၚတက္လို႔ ၂၀၁၀ ျမန္မာ့ရုိးရာ မဟာသႀကၤန္
ပြဲေတာ္ႀကီးကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္။ ည ၇ နာရီခြဲရင္ေတာ့ ကိုယ့္ဒုကၡကိုယ္ရွာလို႔ မန္ယူ၊ မန္စီးတီးပြဲကို အားေပးရဦးမယ္ မဟုတ္ပါလား။ ။

Saturday 17 April 2010

၂၀၁၀ သႀကၤန္ခရီးစဥ္ ( ဘားအံကအျပန္ )

သႀကၤန္အက်ေန႔ မနက္ ၇ နာရီေလာက္မွာ တည္းခိုခန္းကထြက္ၿပီး ဘားအံသႀကၤန္ကို စာေရးသူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံ လွည့္ၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။ ကားလမ္းမႀကီးေပၚမွာေတာ့ မ႑ပ္ေတြအေတာ္မ်ားမ်ားေတြ႕ရပါရဲ႕။ေရကစားသူ အမ်ားစုကေတာ့ ကမ္းနားလမ္းမွာရွိမယ္လို႕ စာေရးသူယူဆၿပီး ကမ္းနားဘက္ကိုဆင္းၾကပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ကမ္းနားဆိုတာ ေရအမ်ားဆံုးရွိတဲ့ ေနရာမဟုတ္လား။ ကမ္းနားဘက္ေရာက္ေတာ့ မ႑ပ္ေတြတသီတတန္းႀကီးေတြ႕ရပါေရာ။ ရုိးရာသႀကၤန္ရဲ႕အေငြ႕အသက္ေတာ့ မေတြ႕ရေတာ့ပါ။ တူးပို႕တူးပို႕သံလည္းမၾကားရ ပိေတာက္လဲမျမင္ရပါ။ ရပ္ကြက္အလိုက္ဧည့္ခံ မ႑ပ္ေတြမွာေတာ့ ယိမ္းေတြကေနတာေတြ႕ပါရဲ႕။ ကေလးေတြက ကၾကၿပီး လူႀကီးေတြူကေတာ့ က်က်နနထိုင္ၿပီးမူးေနၾကေတာ့ အရသာပ်က္ရပါေရာ။ ခ်ာတိတ္ေတြရွိတဲ့ မ႑ပ္ေလးေတြမွာေတာ့ “ကိုႀကီးေက်ာ္၊ ကိုႀကီးေက်ာ္”ဆိုတဲ့ အသံေတြပဲ ၾကားခဲ့ရပါရဲ႕။ အင္း “ အရက္သမားမွန္ရင္ေလ ယွဥ္ၿပိဳင္ကာေသာက္လိုက္ခ်င္ရဲ႕၊ ၾကက္သမားမွန္ရင္ေလ ယွဥ္ၿပိဳင္ကာတိုက္လို္က္ခ်င္ရဲ႕” ဆိုေတာ့လည္း အားရစရာႀကီးမဟုတ္လား။


စာေရးသူတို႕ႏွစ္ေယာက္လည္း ေယာင္ခ်ာခ်ာနဲ႕ ကမ္းနားလမ္းတေလွ်ာက္ေမာင္းလာၾကတာ လမ္းမႀကီးေပၚျပန္တက္တဲ့လမ္းေပ်ာက္သြားၿပီး ဘားအံအစြန္ကရြာေရာက္သြားမွ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ၿပီး
လမ္းျပန္ရွာရတယ္။ မ႑ပ္ေတြေရွ႕ႏွစ္ခါျဖတ္ရေတာ့တာေပါ့။ မေရာက္ဖူးလို႕သြားတာဆိုေပမယ့္ ေရအားျပင္းျပင္းနဲ႕ပက္ခံရလို႕ မ်က္စိေတြ၊ နားေတြ တစ္ခုခုျဖစ္သြားမွာေတာ့ ေၾကာက္ပါရဲ႕။ ဒါေၾကာင့္ မ်က္ႏွာ
ထားကို ခပ္တည္တည္ျပင္ၿပီးတစ္လမ္းလံုး လက္ကာျပၿပီးေမာင္းခဲ့ပါတယ္။ မ်က္ႏွာတင္းတင္းနဲ႕ဆိုေတာ့ တပ္ကအရာရွိႀကီးႀကီးမွတ္ၾကလို႕ထင္ပါရဲ႕ ကေလးေတြခမ်ာ ေရမပက္ရဲၾကေတာ့ပါ။ မ႑ပ္ေတြေက်ာ္သြားမွ စာေရးသူတို႕ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး ရယ္ၾကရပါတယ္။ မ႑ပ္ေတြၾကားမွာ ေရမစိုေအာင္သြားခဲ့တာကေတာ့ တကယ့္အမွတ္တရပါပဲ။


မနက္ ၁၀ နာရီခြဲေလာက္မွာ ဘားအံၿမိဳ႕ကိုလည္း ေနရာစံုသေလာက္ေရာက္ခဲ့ၿပီမို႔ အျပန္ခရီးစခဲ့ပါတယ္။လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး အနီးအနားေဒသေတြက ဘားအံကိုလာလည္ၾကတဲ့ ခ်ာတိတ္ေတြရဲ့ ဆိုင္ကယ္တန္းေတြနဲ႔ မၾကာမၾကာဆံုပါတယ္။ လူငယ္ေလးေတြအားလံုး အနက္ေရာင္ေတြခ်ည္းပဲ၀တ္ထားၾကၿပီး မ်က္ႏွာေတြမွာ make up ေတြနဲ႔ ေၾကာင္ေၾကာင္ၾကားၾကားေတြခ်ယ္ထားလိုက္ေသးတယ္။ လက္သည္းေတြကလည္း အမည္းေရာင္ေတြဆိုးထားလိုက္ၾကေသးတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္စားေနတဲ့ Punk ဆိုတဲ့ style ေတြေပါ့။ သူတုိ႔ေလးေတြကေတာ့ကုိယ့္ကိုယ္ကို လွတယ္ထင္မလားမသိ။ စာေရးသူကေတာ့ သူတို႔ကို သနားမိပါတယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ေနကပူရတဲ့ၾကားထဲ အပူစုပ္တဲ့ အနက္ေရာင္ေတြခ်ည္း၀တ္ထားတဲ့အျပင္ မ်က္ႏွာက make up ေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ ဒီငတေလးေတြ ဘယ္ေလာက္ပူေလာင္ေနၾကမလဲ။ ယဥ္ေက်းမႈေက်ာင္းဆင္း ဒီခ်ာတိတ္ေလးေတြ ၀တ္ထားတဲ့ T shirt ရင္ဘတ္ကစာသားကိုျမင္ေတာ့ စာေရးသူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးေခါင္းႀကီးသြားပါေရာ။ဟုတ္တယ္ေလ၊လက္ခလယ္တစ္ေခ်ာင္းေထာင္ထားတဲ့ပံုေအာက္မွာ Fuck यू လို႔ပါေရးထားေတာ့ ဘယ္ေလာက္ရုိင္းစိုင္းလိုက္လဲ။ တခ်ဳိ႕သတၱ၀ါေလးေတြက အဲဒီစာလံုးႀကီးေတြကို အလံမွာေရးၿပီး တလူလူေတာင္လႊင့္သြားလိုက္ေခ်ေသးတယ္။ ေကာင္းေရာ။ စာေရးသူကေတာ့ ဒီငတေတြကို
ငမည္းေကာင္ေတြလို႔ပဲ ကိုယ့္ဖာသာ နာမည္ေပးလုိက္ပါတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ အတြင္းေရာ၊ အျပင္ပါ ျဖဴမွမျဖဴေတာ့ပဲ။

တစ္လမ္းလံုး ငမည္းေကာင္ေတြကိုေရွာင္ရင္းတိမ္းရင္း တျဖည္းျဖည္းေမာင္းခဲ့ရပါတယ္။ ငမည္းေတြကလည္း အထီးေတြေရာ၊ အမေတြပါစံုေနေတာ့ စာေရးသူမွာ ဒီဘက္ေခတ္ႀကီးထဲ ကေလးေမြးဖို႔ေတာင္ ေတာ္ေတာ္လန္႔သြားပါေရာ။ မေတာ္ ကိုယ့္ကေလးပါ ငမည္းဂိုဏ္း၀င္သြားရင္ ဒုကၡ။ ဒီဘက္ေခတ္မွာ ကိုယ့္အသက္ကလူလတ္ပိုင္းေရာက္ေနတာပဲ ေက်းဇူးတင္ရမယ္။ ကုိယ့္အရြယ္ ခပ္ငယ္ငယ္ဆိုရင္ ကိုယ္ပါ
ငမည္းဘ၀နဲ႔ ဒုကၡေရာက္ရေခ်ရဲ႕။ ဒီဘက္ေခတ္ခ်ာတိတ္မေလးေတြကလည္း ငမည္းမွပဲ လူထင္ေတာ့တာ မဟုတ္လား။

ဘားအံအလြန္ လမ္းေဘးမွာ ထန္းရည္ဆိုင္ေလးေတြ႕ေတာ့ ဆိုင္ကယ္ရပ္ၿပီး နည္းနည္းေသာက္ၾကည့္ျဖစ္ေသးတယ္။ ေနပူေတာ့ ဆီေတြဘာေတြေအာင့္မွာ ေၾကာက္လို႔။ အင္း । । । ဒါလည္း ဆင္ေျခပါ။တကယ္ေတာ့ ထန္းေရမေသာက္ရတာ ေလးငါးႏွစ္ရွိၿပီမို႕ ေသာက္ၾကည့္တာ။ တစ္ျမဴကိုမွ ၃၀၀ ပဲေပးရေတာ့ ေစ်းေပါလြန္းလို႕ တအံ့တၾသျဖစ္ရေသးတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ Beer တစ္ဘူးဆိုရင္ အနည္းဆံုးေတာ့ ၇၀၀ မဟုတ္လား။ အႏၱရာယ္ကင္းၿပီး ဓါတုေဆး၀ါးမပါတဲ့ ထန္းေရက ေစ်းအမ်ားႀကီးသက္သာေနပါတယ္။

ထန္းေရဆိုင္ကထြက္ၿပီး လမ္းမွာနားရင္းေမာင္းရင္းလာလိုက္တာ သူမ်ားေတြ ၃ နာရီသာသာေလာက္ပဲေမာင္းရတဲ့ ခရီးကို ၄ နာရီခြဲၾကာေအာင္ေမာင္းၿပီး ေကာ့ကရိတ္ကို ညေန ၄နာရီထိုးမွေရာက္ပါေတာ့တယ္။ ေကာ့ကရိတ္နဲ႔သိပ္မေ၀းေတာ့တဲ့ က်ဳံဒိုးၿမိဳ႕မွာ မနက္စာစားခဲ့ၾကပါတယ္။ က်ဳံဒိုးမီးပံုပြဲက်င္းပတဲ့ ကြင္းႀကီးေဘးကဆိုင္မွာ။ က်ဳံဒိုးမီးပံုပြဲဆိုတာ ကရင္ရိုးရာပြဲပါ။ ကရင္ႏွစ္ကူးပြဲလိုပဲ စည္ကားပါတယ္။ လူေတြေထာင္ေသာင္းခ်ီၿပီး လာၾကတဲ့ပြဲႀကီးပါ။ ပြဲမရွိတဲ့အခ်ိန္ဆိုေတာ့ ကြင္းက်ယ္ႀကီးပဲက်န္ေနပါတယ္။ အမွတ္တရ ဓာတ္ပံုရိုက္ယူခဲ့ပါတယ္။

က်ဳံဒိုးမီးပံုပြဲ လုပ္တဲ့ကြင္းႀကီးပါ .....

ေကာ့ကရိတ္ေရာက္ေတာ့ စာေရးသူတို႔တည္းတဲ့ မိတ္ေဆြအိမ္သြားၿပီး ေရမိုးခ်ဳိး၊ အ၀တ္လဲၿပီး ၿမိဳ႕ထဲျပန္ထြက္လို႔ မိတ္ေဆြေတြအိမ္သြားၿပီး မ်က္ႏွာျပရပါေတာ့တယ္။ သံုးႏွစ္ၾကာေအာင္ေနခဲ့ၿပီး ေနာက္ထပ္ သံုးႏွစ္ၾကာမွျပန္လာၿပီး ဧည့္သည္ျပန္လုပ္တာျဖစ္လို႔ သြားစရာအိမ္ေတြကမ်ားေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေရးတႀကီး မ၀င္ရင္မေကာင္းတဲ့အိမ္ေတြပဲ ၀င္ခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္အိမ္မွာမွ ထမင္းမစားေတာ့ဘဲ ဆိုင္မွာပဲစားျဖစ္ၾကပါတယ္။ ေတာ္ၾကာဟိုမွာစားၿပီး ဒီမွာမစားရင္ မေကာင္းတတ္ဖူးမဟုတ္ပါလား။ ေကာ့ကရိတ္မွာ တစ္ညအိပ္ၿပီး ေနာက္ေန႔သႀကၤန္အက်တ္ေန႔မွာပဲ  ေတာင္တက္ခရီးကို မေမာင္းရဲေမာင္းရဲေမာင္းလို႔ မနက္ ၅ နာရီမွာပဲ ခရီးစခဲ့ပါေတာ့တယ္။

၂၀၁၀ သႀကၤန္ခရီးစဥ္ ( ဘားအံ )

သႀကၤန္အႀကိဳေန႔မနက္ ၆ နာရီမွာေကာ့ကရိတ္ကေနစထြက္ခဲ့ေနေပမယ့္ ၿမိဳ႕ထဲကေနတကယ္ထြက္ၾကေတာ့ ၉ နာရီခြဲေနပါၿပီ။ ငယ္ငယ္ကတည္းကတြဲခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းေနဖက္သူငယ္ခ်င္းက ၿမဳိ႕အထြက္ကတပ္မွာ တာ၀န္က်ေနတယ္ဆိုလို႔ရွာရတာနဲ႔ပဲတစ္မနက္ခင္းကုန္သြားတယ္။စာေရးသူတို႔သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္မေတြ႕ျဖစ္ၾကတာလည္း ၈ ႏွစ္ေက်ာ္ ၉ႏွစ္နီးပါးရွိၿပီေပါ့။ ဆယ္တန္းအထိအတူတူေက်ာင္းတက္ခဲ့ၾကေပမယ့္ တကၠသိုလ္တက္ၾကေတာ့ ကြဲသြားၾကပါတယ္။ စာေရးသူက ေဆး/မန္း မွာတက္ၿပီး က်န္တဲ့သူငယ္ခ်င္း၂ေယာက္က စစ္/ေဆးမွာတက္ၾကပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက မေတြ႕ျဖစ္ၾကတာ အခုသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေမ့ေဆးပါရဂူဗုိလ္ႀကီးျဖစ္မွ အခုလို ျပန္ဆံုရပါေရာလား။ ဒါေတာင္ တပ္ငါးခုလံုးႏွံ႔ေအာင္ေမႊေႏွာက္ရွာေဖြမွေတြ႕ရတယ္။ ငယ္ငယ္ကသူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္း ေထြရာေလးပါး ေျပာၾကၿပီး ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ရတယ္။ သူကလည္း မအား ကိုယ္ကလည္းသြားစရာရွိေနတယ္မဟုတ္လား။ တပ္ထဲမွာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတာင္မရွိလို႕ သူငယ္ခ်င္းကို လက္ဖက္ရည္ ေတာင္မတိုက္ခဲ့ရပါဘူး။ ေက်ာင္းသားဘ၀တေလွ်ာက္လံုးတြဲခဲ့ၾကေပမယ့္ တာ၀န္ေတြကိုယ္စီထမ္းၾကရေတာ့လည္း ၾကာၾကာလည္း စကားမေျပာအားၾကေတာ့ပါ။



တစ္လမ္းလံုးျဖည္းျဖည္းပဲေမာင္းလာခဲ့တာ ဘားအံကို ေန႔လည္ ၂နာရီခြဲမွပဲေရာက္ပါေတာ့တယ္။ အႀကိဳေန႔ဆိုေတာ့ ေရေတာင္သိပ္မပက္ ေသးပါ။ ဘားအံၿမိဳ႕ကၿမိဳ႕ကြက္က်ယ္ၿပီး လူေနပါးတာေၾကာင့္ လူေနထူထပ္တဲ့ ေဒသမွေနသားက်ေနတဲ့ စာေရးသူတို႕ ဇနီးေမာင္ႏွံ အတြက္ေတာ့ မ်က္စိဆန္းလို႔ေနပါေတာ့တယ္။ စာေရးသူကလည္း ဘားအံကို ျဖတ္သြားျဖတ္လာသာ ေရာက္ဖူးတဲ့အျပင္ ဇနီးျဖစ္သူကေရာက္ေတာင္မေရာက္ဖူးေတာ့ေယာင္ခ်ာခ်ာျဖစ္ေနပါေရာ။ ဘားအံေရာက္တုန္း ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္းကိုရွာမယ္လို႔အားခဲထားတဲ့ ဇနီးသည္ကလည္း သူငယ္ခ်င္းလိပ္စာပါမလာခဲ့ေတာ့ လူလည္ႀကီး ဇနီးေမာင္ႏွံ ဘားအံမွာတလည္လည္ႏွင့္ ရွာပံုေတာ္ဖြင့္ရပါေတာ့တယ္။ ေနပူျပင္းတာေၾကာင့္ထင္တယ္ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြက အိမ္ထဲမွာပဲေအာင္းေနၾကတာမ်ားပါတယ္။ လမ္းေမးဖို႔ေတာင္ လူေတာ္ေတာ္ရွာယူရ ပါတယ္။ တစ္ခါမွမေရာက္ဖူးၾကေပမယ့္ ပါးစပ္ပါရြာေရာက္ဆိုတဲ့ထံုး ႏွလံုးမူၿပီး ရွာလိုက္ၾကတာ ၃နာရီေက်ာ္ေက်ာ္မွာပဲ ဇနီးသည္ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းတို႕အိမ္ကိုရွာေတြ႕ပါတယ္။ မေမွ်ာ္လင့္ပဲေရာက္လာၾကတာမို႔ သူတို႔လည္း၀မ္းသာၾကပါတယ္။ စကားစျမည္ေျပာဆိုၿပီး ေကာ့ကရိတ္မွာ ရင္းႏွီးခဲ့ၾကတဲ့ စိုက္ပ်ဳိးေရးခရုိင္မန္ေနဂ်ာ ဦးဆင္ျမဴရယ္တို႕ အိမ္ကိုအလည္၀င္ျဖစ္ပါတယ္။ သံုးႏွစ္ဆိုတဲ့ ကာလအတြင္းမွာစာေရးသူလည္းအေတာ္ႀကီးေျပာင္းလဲသြားၿပီျဖစ္လို႔ ခရုိင္ဂ်ာလည္းရုပ္ေတာ္ေတာ္ဖမ္းမွ စာေရးသူကို မွတ္မိပါတယ္။ တစ္ဦးတည္းေသာသမီးက အေ၀းမွာေနတဲ့ခရုိင္ဂ်ာတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံလည္း စာေရးသူတို႔ကို မထင္မွတ္ပဲ ေတြ႕ရေတာ့ သားသမီးေတြျပန္ေတြ႕သလို အေတာ္ေပ်ာ္ၾကရွာပါတယ္။



ညေန ၆ နာရီေလာက္မွာေတာ့ ဘားအံကန္ေတာ္ႀကီးေဘးက ကန္သာယာတည္းခိုခန္းမွာ အခန္းတစ္ခန္းယူၿပီး ခဏနားၾကပါတယ္။ တစ္ည ၈၀၀၀ တန္ အထူးခန္းဆိုေပမယ့္ မီးမလာေတာ့ အဆင္မေျပပါ။ ပန္ကာလည္း မလည္ႏိုင္ ရုပ္ျမင္သံၾကားလည္း မျမည္ႏိုင္ပါ။ ရာသီဥတုကပူလြန္းေတာ့ အခန္းထဲမွာ ျပဳတ္ထားသလိုေနၾကရပါတယ္။ ၾကာၾကာမခံႏိုင္ေတာ့တာေၾကာင့္ ေရခ်ဳိးအ၀တ္လဲၾကၿပီး ၿမိဳ႕ထဲကို ထြက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဘားအံက ျပည္နယ္ၿမိဳ႕ျဖစ္တာေၾကာင့္ မ႑ပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ ေဖ်ာ္ေျဖေရးကားေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတြ႕ရပါတယ္။ စာေရးသူတို႔ႏွစ္ေယာက္လည္း ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ လွည့္သြားၾကည့္ၾကတာ တစ္လမ္းကို ႏွစ္ေခါက္ေလာက္၀င္မိတာ သတိထားမိေတာ့မွ ျပန္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ၈ နာရီေလာက္မွာျပန္ေရာက္ၾကေတာ့ မီးလာေနပါၿပီ။ ပန္ကာေလးဖြင့္လို႔ရေတာ့ အပူနည္းနည္းသက္သာပါေသးတယ္။ အခန္းတံခါးက တည္းခိုခန္းရဲ႕ စည္းကမ္းခ်က္က္ိုဖတ္မိေတာ့ ေတာ္ေတာ္ရယ္ခ်င္သြားမိပါတယ္။ ၾကည့္ေလ . . .

သေဘာက်စရာ စည္းကမ္းခ်က္ .....

ပစၥည္းေပ်ာက္ရင္တာ၀န္မယူလည္းေျပာေသးတယ္။ အျပင္ထြက္တိုင္းေသာ့ကို မန္ေနဂ်ာဆီမွာ အပ္ရမယ္ဆိုေတာ့ သဘာ၀က သိပ္မက် ေတာ့ဘူးေပါ့။ သူပဲထိန္းသိမ္းမဲ့ပံုနဲ႕ေသာ့ကိုင္ထားၿပီး ေပ်ာက္ရင္ေတာ့ကိုယ္ျဖစ္ကိုယ္ခံဆိုေတာ့ . . .အင္း . . . ၊ စဥ္းစားမိတာပါ။ ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႕အရပ္နဲ႕ သူ႕ဇာတ္ကေတာ့ ဟပ္ေနလို႔ေနမွာပါလို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်ရင္း အိ္ပ္ရာ၀င္လိုက္တာ ညသန္းေခါင္ ေလာက္မွာ ဘယ္လိုမွ မအိပ္ႏုိင္ေတာ့ပဲ ထၿပီးေတာ့ တံခါးေတြအားလံုးဖြင့္ရပါေရာ။ မီးျပတ္သြားတာနဲ႔ပူလိုက္တဲ့ ဘားအံၿမိဳ႕ႀကီးပဲ။ ေခၽြးတၿပိဳက္ၿပိဳက္နဲ႕ ေရေႏြးအိုးထဲမွာ ထိုင္ေနရသလို ခံၾကရပါေတာ့တယ္။ မခ်ိမဆန္႕ ဒုကၡခံၾကရၿပီး မနက္လင္းအားႀကီးမွပဲ အိပ္ၾကရေတာ့ မနက္ ၇ နာရီေလာက္က်မွပဲ ထႏုိင္ပါေတာ့တယ္။


အိပ္ရာထ၊ ေရခ်ဳိးၿပီးေတာ့ ၈၀၀၀ တန္ တည္းခိုခန္းကို ေသာ့ခတ္လို႕ မန္ေနဂ်ာဆီေသာ့အပ္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္လို္က္ၾကပါတယ္။ ဘားအံရဲ႕ ရုိးရာသႀကၤန္ကို ခဏေတာ့ လွည့္ၿပီးေလ့လာၾကဦးမယ္ေလ . . .

Friday 16 April 2010

၂၀၁၀ သႀကၤန္ခရီးစဥ္ . . .

ဒီႏွစ္ သႀကၤန္ကေတာ့ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ ခရီးအသြားဆံုးသႀကၤန္ပဲလို႔ေျပာရမယ္ထင္ပါရဲ႕။ သႀကၤန္အႀကိဳေန႔မတိုင္ခင္တစ္ရက္ကစၿပီး ခရီးထြက္လိုက္တာ သႀကၤန္အတက္ေန႔အထိ ခရီးသြားလို႔ ေကာင္းတုန္းျဖစ္ေနတယ္။ အႀကိဳေန႔မတို္င္ခင္တစ္ရက္က ေကာ့ကရိတ္ကို သြားျဖစ္ပါတယ္။ ေတာင္ေပၚကေနေတာင္ေအာက္ကိုဆင္းတဲ့လမ္းျဖစ္တဲ့အျပင္ တစ္ခါမွလည္း ေတာင္တက္ေတာင္ဆင္း လမ္းေတြကို ဆိုင္ကယ္မေမာင္းဖူူးေတာ့ ခပ္လန္႔လန္႔နဲ႔ပဲ ဆင္းခဲ့ရတယ္။ ေတာင္ေပၚလမ္းကလဲ ၾကမ္းလိုက္တာ လြန္ပါေရာ။ တစ္လမ္းလံုးေက်ာက္ခၽြန္း၊ ေက်ာက္စေတြ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္နဲ႔ လမ္းေဘးမက်ေအာင္ အံႀကိတ္ၿပီးေမာင္းရတယ္။ ေအာက္က်ရင္ေတာ့ ျပန္လမ္းမဲ့ကၽြန္းေရာက္သြားမွာ ေသခ်ာတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ေအာက္ငံု႔ၾကည့္ရင္ ဘာမွမျမင္ရေအာင္နက္တဲ့ ေခ်ာက္ႀကီးက အဆင္သင့္ ေစာင့္ေနတာကိုး။

လမ္းၾကမ္းလြန္းလို႔ ညည္းမိတဲ့ စာေရးသူအတြက္ တစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္ တစ္ခါမွမေတြ႕ဖူးတဲ့ ဖုန္ေတာႀကီးကဟီးထေနေအာင္ႀကိဳေနပါေရာလား။ ဖုန္ထုကသိပ္ေတာ့မႀကီးပါဘူး။ ဆိုင္ကယ္လဲမွာ စိုးလို႔ေျခေထာက္ေထာက္လိုက္ရင္ ဖိနပ္တစ္ရံလံုးဖုန္ေတာထဲမွာ ေပ်ာက္သြားရုံေလာက္ပါပဲ။ ထူလြန္းတဲ့ ဖုန္ေတာေအာက္မွာ ေက်ာက္ခၽြန္ေတြကအဆင္သင့္ေစာင့္ေနၾကျပန္ေရာ။ တစ္လမ္းလံုး အသက္ေတာင္ ၀ေအာင္မရွဴရဲဘဲ အံႀကိတ္ၿပီးေမာင္းခဲ့ရတယ္။ စာေရးသူရဲ႕ေနာက္ကထိုင္လိုက္တဲ့ ဇနီးသည္ခမ်ာ အထုပ္အပိုးေတြ တစ္ဖက္နဲ႔ဆိုေတာ့ အသံေတာင္မထြက္ႏုိင္ရွာေတာ့ဘူး။ စာေရးသူကလည္း လမ္း မကၽြမ္းတဲ့အထဲမွာ ကားတန္းအတက္ရက္မွာ ေတာင္ေပၚကဆင္းခဲ့တာဆိုေတာ့ လမ္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ ေတာင္ေပၚကိုတက္လာတဲ့ ကားႀကီးေတြကို ေရွာင္ရတဲ့ဒုကၡကလည္း သိပ္ေတာ့မေသးလွပါ။ အေရွာင္ မေတာ္တစ္ေကြ႕မွာ ေတာင္ေအာက္က်သြားရင္ ပြဲၿပီးသြားဖို႕မ်ားပါတယ္။ တစ္ေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ေမာင္းလာ လိုက္တာ ေတာင္ေအာက္ေရာက္ေတာ့မွပဲ အသက္၀၀ရွဴရဲပါေတာ့တယ္။


ဆိုင္ကယ္တက္က္စီသမားေတြ တစ္ေခါက္ဆင္းရင္ ၇၀၀၀ ယူတာအစကမ်ားတယ္ထင္ေပမယ့္ အခုမွမမ်ားမွန္းသိသြားပါေရာ။ လမ္းတစ္၀က္မွာ ဆိုင္ကယ္တစ္ခုခုျဖစ္လို႔ကေတာ့ ဒုကၡနဲ႔ လွလွႀကီး ေတြ႕မွာေသခ်ာေပါ့။ စာေရးသူကေတာ့ကံေကာင္းလြန္းတယ္လို႔ဆိုရပါမယ္။ ေကာ့ကရိတ္အ၀င္ ေရာက္မွပဲ ဆိုင္ကယ္ဘီးေပါက္ပါတယ္။ ဘီးဖာရင္းထမင္းပါစားလိုက္ၾကတယ္။ ခရီးပမ္းတာေၾကာင့္ ထမင္းလည္းစားလို႔မ၀င္ပါ။ ၆ နာရီကေနဆင္းတာ ၉ နာရီခြဲမွပဲေအာက္ေရာက္ေတာ့ ၃ နာရီခြဲေလာက္ ေမာင္းရတယ္ဆိုရမယ္။ လမ္းေၾကာကၽြမ္းတဲ့လူဆိုရင္ေတာ့ ၂ နာရီသာသာပဲေမာင္းရတယ္ လို႔ေျပာသံ ဲံၾကား ရပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေတာင္ေပၚလမ္းဆိုင္ကယ္ေမာင္းဖူးသြားတဲ့ အေတြ႕အႀကံဳကေတာ့ ေကာင္းေကာင္းႀကီးရသြားတယ္ဆိုရမွာေပါ့။


ဖုန္သိပ္မမ်ားဘူးေနာ္ . . .

ေကာ့ကရိတ္ၿမိဳ႕ဆိုတာ စာေရးသူလြန္ခဲ့တဲ့ သံုးႏွစ္ကရင္ျပည္နယ္ကို စေရာက္ေတာ့ ေနခဲ့တဲ့ၿမိဳ႕ပါ။ အရင္ ကေတာ့အထိုက္အေလ်ာက္စည္ကားခဲ့တယ္လို႔ေျပာသံၾကားရဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စာေရးသူေရာက္ခ်ိန္ မွာေတာ့ ၿမိဳ႕ကေသေနပါၿပီ။ ေရ၀င္ေရထြက္မရွိတဲ့ ေရေသအိုင္လိုျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဘားအံ-ျမ၀တီလမ္းပိုင္း ေပၚမွာရွိေပမယ့္ မစည္ကားေတာ့ပါ။ ၃ႏွစ္ၾကာၿပီးမွ ျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း ထူးၿပီးတိုးတက္လာတာ မေတြ႕ရပါ။ အိမ္ေတြပိုၿပီးေဟာင္းသြားတာရယ္ လူေတြပိုၿပီးအသက္ေတြႀကီးလာၾကတာရယ္သာေတြ႕ရ တယ္။ ဆိုင္ေတြဖြင့္ၿပီးထိုင္ေနၾကတာပဲေတြ႕ရပါတယ္။ ၿမိဳ႕ကလူေတြၾကည့္ရတာလည္း တက္တက္ႂကြႂကြ မရွိပါ။ ရသေလာက္နဲ႔ေရာင့္ရဲေနၾကတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ မနက္မိုးလင္းကတည္းက အလုပ္နဲ႔လက္ မျပတ္ ေအာင္လုပ္ေနရတဲ့ စာေရးသူကေတာ့ ဒီၿမိဳ႕ကလူေတြကို ၾကည့္ၿပီးအံ့ၾသမိပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မိတ္ေဆြ ေဟာင္းေတြနဲ႕ျပန္ေတြ႕ရတာကိုေတာ့ ၀မ္းသာရပါတယ္။

ေကာ့ကရိတ္မွာတစ္ညအိပ္ၿပီး ေနာက္တစ္ရက္ သႀကၤန္အႀကိဳေန႔မွာပဲ စာေရးသူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံ မနက္ ၆ နာရီထုိးထၿပီး ကရင္ျပည္နယ္ရဲ႕ၿမိဳ႕ေတာ္ ဘားအံကိုဆိုင္ကယ္နဲ႔ထြက္ခဲ့ၾကပါတယ္။

    Sunday 11 April 2010

    လေရာင္ေ၀းတဲ့ မိုင္တိုင္သစ္

    ဧၿပီ ဆယ့္တစ္
    ရက္ဆန္းသစ္၍
    ေမြးေန႔တစ္ခါေရာက္ျပန္ၿပီ...

    နာရီ၊ ရာသီ
    မတည္ေျပာင္းေရႊ႕
    ေမ့ထားႏုိင္လွ်င္
    ေမ့ႏုိင္ခ်င္မိ
    အျပစ္ရွိ၍ အားငယ္သည္...

    တစ္ႏွစ္တစ္ႏွစ္
    တြက္စစ္ၾကည့္္လွ်င္
    ေန၀င္ေနထြက္
    ဆက္လက္ရုန္းကန္
    ငါရွင္သန္ခဲ့
    မနက္ျဖန္လည္းထုိသို႔သာ...

    ဧၿပီ ဆယ့္တစ္
    တစ္ႏွစ္ကုန္တိုင္း၊ မ်က္ရည္၀ိုင္းမိ
    မိေ၀းဖကြာ၊ သူ႕ရပ္ရြာ၀ယ္
    က်ရာေဆးစက္၊ မ်က္ရည္စြက္၍
    ေန႔တုိင္းညစဥ္၊ အရုပ္ထင္ေစ
    ရုန္းကန္ေနလည္း
    ဌာေနေဟာင္းကို လြမ္းမိုးေစြ...

    ေၾသာ္ . . .
    ေပ်ာ္ရာေတာ္ရာ
    ဘယ္မွာေနေန၊ တာ၀န္ေက်၍
    လူ႕ျပည္ေလာက အလွဆင္ေစ
    ႀကိဳးပမ္းေနသမၽွ
    မိဘေက်နပ္၊ ေမြးက်ဳိးနပ္မည္
    စိတ္ကရည္မိ
    မခ်ိေသာ္လည္း ၿပဳံးပါ့မည္...

    ဆယ့္တစ္ဧၿပီ၊ ေမြးေန႔ဆီမွ
    ဘ၀ေျပာင္းေရႊ႕၊ ေသေန႔အထိ
    ငါ၏ပညာ၊ ငါစြမ္းရာျဖင့္
    လူႏွင့္ေလာက၊ အက်ဳိးလွေအာင္
    ငါစြမ္းေဆာင္မည္၊ ေမွ်ာ္မွန္းရည္သည္
    ႏွစ္ရွည္လမ်ား
    ခြဲခြာထားေသာ
    ငါ့အားမိဖခြင့္လႊတ္ေစ ... ။ ။
    ဟန္ၾကည္

    Friday 9 April 2010

    ဘ၀နဲ႔ပတ္သက္လို႔. . .

    ဘ၀ဆိ္ုတာ သိပ္ထူူးဆန္းပါလားလို႔ မေန႔ကေတြးမိပါတယ္။
    မေန႔က ( ၉.၄.၁၀ ) စာေရးသူ အေမ့အိမ္ကထြက္လာခဲ့တာ ေျခာက္ႏွစ္တင္းတင္းျပည့္တဲ့ႏွစ္ပါ။ အခ်ိန္ေတြကုန္တာ သိပ္ျမန္လြန္းတယ္လို႔ ေတြးမိပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုျပန္စဥ္းစားၾကည့္ရင္ မေန႔တစ္ေန႔ကမွ ဆယ္တန္းေအာင္ခဲ့တယ္လို႔ ထင္ေနမိတုန္းပါပဲ။ ေမြးေန႕ေရာက္ဖို႔္လည္း ႏွစ္ရက္ပဲ လိုပါေတာ့တယ္။ အသက္ႀကီးျပီလို႔ေတာ့ မေျပာႏုိင္ေသးေပမယ့္ မငယ္ေတာ့ဘူးလို႔ေတာ့ ေျပာရေတာ့မဲ့ အရြယ္ေရာက္လာပါၿပီ။ ၂၃ ႏွစ္သားအရြယ္ကစၿပီး လူ႕ေလာကႀကီးထဲမွာ လူးကာလွိမ့္ကာနဲ႔႔ ျဖတ္သန္းခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ့္ေနာက္ျပန္ၾကည့္ရင္လည္း ေက်ာပဲရွိခဲ့တာပါ။ အရင္းအႏွီးဆိုတာလည္း ေခါင္းတစ္လံုးစာဦးေဏွာက္နဲ႔ အသိဉာဏ္ကလြဲၿပီး ေငြေၾကးဆိုတာ ဗလာနတၱိ။ ဘာေတြဘယ္ေလာက္ရင္ဆိုင္ခဲ့ရမယ္ဆိုတာ ျဖတ္သန္းဖူးသူတိုင္းကိုယ္ခ်င္းစာၾကည့္လို႔ရပါတယ္။ေျခာက္ႏွစ္ဆိုတဲ့
    ကာလအတိုင္းအတာတစ္ခုေက်ာ္လြန္ၿပီးခ်ိန္္မွာေတာ့ အသက္ရွဴေခ်ာင္စျပဳလာခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းကသင္ေပးလိုက္တဲ့ ပညာေတြထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ပိုၿပီးခက္တဲ့
    ျမန္မာ့လူမႈေရးပညာဆိုတာႀကီးကို ဒီအခ်ိန္ထိတပင္တပန္းေလ့လာေနရဆဲပါ။

    မေန႔ကၿမိဳ႕ထဲကိုသြားရင္း ကြန္ျပဴတာဆိုင္မွာ ငယ္ငယ္ကေက်ာင္းေနဖက္သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းတစ္ေယာက္နဲ႔ ျပန္ဆံုၾကပါတယ္။ သူကေတာ့ အရင္ကလုိပိန္ပိန္ပါးပါးပဲဆိုေတာ့ စာေရးသူကမွတ္မိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငယ္ငယ္ကလိုပိန္ပိန္ေသးေသးမဟုတ္ေတာ့တဲ့စာေရးသူကိုေတာ့သူငယ္ခ်င္းချမာ ရုပ္ေတာ္ေတာ္ဖမ္းၾကည့္ၿပီးမွ မွတ္မိပါတယ္။ အရင္တုန္းကလို မ်က္ႏွာထားမ်ဳိးမရွိေတာ့ရုပ္ဖမ္းရတာ ပိုခက္သြားမွာေပါ့။ ဘ၀ရဲ့ အထုအေထာင္းေတြကို တနင့္တပိုးႀကီး ခံထားခဲ့ရတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ေက်ာင္းသားဘ၀က အၿပံဳးမ်ဳိးဘယ္မွာ ရွိႏိုင္ပါေတာ့မလဲ။ အခ်ိန္မတိုင္ခင္ အျမန္ရင့္လိုက္ရတဲ့ စာေရးသူမွာေတာ့ ရြယ္တူသူငယ္ခ်င္းေတြထက္ ပိုလို႕ေတာင္ ရင့္က်က္ေနမွာေတာ့ ေသခ်ာေပါ့။

    သူငယ္ခ်င္းကစာေရးသူ ေဆး/မန္းမွာတက္ခ်ိန္မွာ စစ္/ေဆးမွာတက္တာျဖစ္လို႔ အခုေတာ့ စစ္သားတစ္ပိုင္း၊ ဆရာ၀န္တစ္ပိုင္း ျဖစ္ေနပါၿပီ။ သူတို႔ေတြက စာေရးသူတို႔ထက္ ေက်ာင္းဖြင့္တာ ေစာလို႔အခုဆိုရင္ M.Sc လို႔ ဓာတ္မွန္ပါရဂူေတာင္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ တပ္ရင္းေဆးမႉးဘ၀နဲ႔ စာေရးသူေနတဲ့ ၿမိဳ႕နဲ႔မနီးမေ၀းကတပ္မွာ လာၿပီး တာ၀န္က်ပါတယ္။ အသက္၂၂ ေလာက္က ကြဲသြားၾကတာ ၃၀ နားနီးမွပဲ ျပန္ဆံုၾကရတာပါ။ တာ၀န္ေတြကိုယ္စီ
    ရွိေနၾကသူေတြမို႔ တစ္ၿမိဳ႕တည္းမွာ ခုလိုဆံုဖို႔ဆိုတာ ႀကဳံေတာင့္ႀကံဳခဲပါ။ သူေျပာင္းသြားရင္လည္း ေနာက္ထပ္ဆံု
    ၾကဖို႔ ေနာက္ထပ္ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ေတာ့ ၾကာဦးမယ္ထင္ပါရဲ႕။

    သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ခုခ်ိန္ထိအိမ္ေထာင္မျပဳေသးဘဲ လူပ်ဳိႀကီးလုပ္ေနတာျဖစ္တဲ့အျပင္ တပ္ထဲမွာေနတာမို႔ စာေရးသူေလာက္ေတာ့ လူမႈဒုကၡေတြမခံစားရတာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ အရင္ကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ၀မ္းနည္းသလိုရွိခဲ့ေပမယ့္ အခုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြထက္ ကိုယ္ကပိုၿပီး ရင့္က်က္တည္ၿငိမ္ေနတာေတြ႕ရေတာ့
    နည္းနည္းေတာ့ ေျဖသာသလိုရွိလာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း အနင္းခံႏိုင္ေသာစပါး သန္သည္လို႔ တိုင္းရင္းသား
    စကားပံုရွိတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ အင္း ... အနင္းခံရင္းနဲ႔ လွ်ာထြက္မသြားခဲ့တာလည္း ေတာ္ေတာ္ကံေကာင္းခဲ့ပါရဲ႕။

    စာေရးသူက သူတကာေတြလို ကံပစ္ခ်ရာေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးေနၿပီး ဘ၀ခရီးကို အရသာရွိရွိ မျဖတ္သန္းတတ္သူ ဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းခဲ့ပါတယ္။ ရတဲ့အေနအထားကို အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရင္းနဲ႔ ခုခ်ိန္ထိ ဇိမ္
    မခံရေသးပါ။ ကိုယ္တိုင္ကလည္း အလုပ္မရွိရင္ ဖ်ားခ်င္သလိုျဖစ္တတ္ပါေသးတယ္။ workholic မ်ားျဖစ္ေနၿပီလားလို႔လည္း တစ္ခါတစ္ခါေတြးမိပါရဲ႕။ အိမ္မွာထက္၊ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ထက္ အလုပ္ထဲမွာ ပိုေပ်ာ္တာေတာ့ အေသအခ်ာပါ။ တစ္ခါတစ္ခါ ငါ့ဘ၀ႏွယ္သူမ်ားေပ်ာ္သလိုေတာင္ မေပ်ာ္တတ္တဲ့ဘ၀ ဆိုၿပီး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိေပမယ့္ ဒါေၾကာင့္လဲ ခုလိုေလး လူခ်င္းတူတူေနရတာဆိုၿပီး ေျဖရတာလည္းအခါခါပါ။

    ရည္မွန္းခ်က္ေတြကလည္း တသီတတန္းႀကီးထားတတ္သူမို႔ လုပ္စရာေတြေရာ၊ လုပ္ခ်င္တာေတြေရာ တပံုတပင္ ္ႀကီး ရွိေနတတ္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါလည္း ဇနီးသည္ကိုေတာင္ အားနာမိပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္က စာအုပ္တစ္အုပ္
    ေလာက္ရွိရင္ေပ်ာ္တတ္သူျဖစ္ေတာ့ သာမန္လူေတြလို ေပ်ာ္ခ်င္တဲ့ သူ႔ခမ်ာမွာေတာ့ ဒုကၡေရာက္ခ်င္ေရာက္ရွာပါ
    လိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ သူမ်ားေတြလို စိတ္ထဲကမပါဘဲ လွ်ာဖ်ားေလးနဲ႔မေျပာတတ္တဲ့ စာေရးသူကေတာ့ ဒီေန႕အထိ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို အေျပာနဲ႔မဟုတ္ဘဲ ေယာက်္ားေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ေနထုိင္ျခင္း၊ ရုိးသားႀကိဳးစားျခင္း၊ သစၥာရွိျခင္းေတြနဲ႔သာ သက္ေသျပေနဆဲပါ။

    လူ႔ဘ၀ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ တိုတိုေလးပါ။
    ကိုယ့္အသက္လည္း အသက္ ၃၀ေက်ာ္ ဆိုေတာ့ ဘ၀တ၀က္ေတာင္က်ဳးိလုလုေပါ့။ေလာဘေတြ၊
    ေဒါသေတြနဲ႔ ေန႔စဥ္ႀကံဳေတြ႕ေနရတာေတာ့ မေကာင္းမွန္းလည္းသိပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ လူ႔ေလာကီရဲ႕သဘာ၀မို႔ မေရွာင္သာပါ။ အတၱနဲ႔ ပရမွ်တေအာင္ ေနထိုင္ရင္း မိမိရဲ့ရွင္သန္ျခင္းဟာ ေလာကနဲ႔လူသားေတြအတြက္ အက်ဳိး
    ရွိေအာင္ႀကိဳးစားဆဲပါ။ အသက္ ၄၅ ႏွစ္ေလာက္ေရာက္ရင္ေတာ့ ျပင္ဦးလြင္မွာေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနၿပီး ေလာကႀကီးရဲ့အလွေတြကုိ အတိုးခ်ၿပီး ခံစားလို္က္ပါဦးမယ္။ တိမ္ေတြေလနဲ႔ေမ်ာေနတာ၊ ေန၀င္ေနထြက္တာက
    စၿပီး ငွက္ကေလးေတြ သီခ်င္းဆိုတာအထိ အရသာရွိရွိခံစားလိုက္ဦးမယ္။

    ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ... အင္း...

    Thursday 8 April 2010

    “ မိမိပစၥည္း၊ မိမိတာ၀န္ ... ”

    • စာေရးသူတို႔ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက ျမန္မာစာသင္ေပးတဲ့ ဆရာကစာေရးဆရာပါ။ ျမန္မာစာကို ေတာ္ေတာ္ျမတ္ႏုိးတဲ့ဆရာပါပဲ။ စာေရးသူတို႔လည္းငယ္ငယ္ကတည္းက ဆရာရတာကံေကာင္းတယ္လို႔ဆိုရပါလိမ့္မယ္။ ျမန္မာစာကို တကယ့္ကိုေလးစားတန္ဖိုးထားတဲ့ ဆရာဆရာမေတြနဲ႔ပဲ ဆံုခဲ့ရပါတယ္။သင္ခန္းစာထဲက ကဗ်ာေတြသာမက အျပင္ကကဗ်ာေတြပါ ေရးေပးၿပီးေန႔စဥ္ စာသင္ခ်ိန္စတာနဲ႔ ဖတ္ခိုင္းေလ့ရွိတဲ့ ငါးတန္းတုန္းက ဆရာႀကီးကိုလည္း အခုထိသတိရေနဆဲပါ။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ဆရာ့ေၾကာက္လို႔သာဖတ္ခဲ့ရေပမယ့္ ဘာအရသာမွလည္း မေတြ႕ခဲ့ရိုးအမွန္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ေန႔စဥ္ဖတ္ခဲ့ရတာဆိုေတာ့ ကဗ်ာေတြကအလြတ္ရေနၿပီး အခုအခ်ိန္ ေရာက္မွ စဥ္းစားမိတိုင္းအရသာကို ရွိေနပါၿပီ။
    • မွတ္မိပါေသးတယ္။ စာေရးသူ ေျခာက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ကပါ။ “ပန္းေငြမိေက်ာင္း”ဆိုတဲ့ ကဗ်ာကိုသင္ေတာ့ စာေရးသူကေရွ႕ဆံုးတန္းမွာထိုင္ၿပီး မိေက်ာင္းကို မိေခ်ာင္းလို႔ စာလံုးေပါင္း မွားပါေလေရာ။ အဲဒီမွာတင္ ျမန္မာစာဆရာ ဦးခင္ေမာင္ၾကည္ကဘာမွေျပာမေနဘဲ စာေရးသူရဲ႕နဖူးကိုလက္သီးနဲ႔ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလးႏွက္လိုက္တာ အာလူးသီးထလာပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီေန႔က မိေက်ာင္းနဲ႔တင္ အတန္းသားတ၀က္ေက်ာ္ အာလူးဟင္းစားခဲ့ရပါတယ္။ စာလံုးေပါင္းသတ္ပံုကို အဲဒီေလာက္ေတာင္ ဂရုတစိုက္ရွိခဲ့ၾကတာပါ။ ဒါေၾကာင့္လဲ စာေရးသူတို႔ေခတ္တုန္းက ေက်ာင္းသားေတြဟာလက္ေရးသာမလွတာ ရွိခ်င္ရွိပါလိမ့္မယ္။ စာလံုးေပါင္းေတာ့ ေတာ္ရုံတန္ရုံ မွားခဲၾကပါတယ္။
    • ၿပီးေတာ့ စာေရးသူတို႔ ေက်ာင္းသားငယ္ဘ၀က အတန္းခ်ိန္အားရင္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ကဗ်ာ၀ွက္တမ္းကစားေလ့ရွိၾကပါတယ္။ ကဗ်ာ၀ွက္တယ္ဆိုတာ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ ကာရံညီေအာင္ကဗ်ာစပ္ၾကရတာမ်ဳိးပါ။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က “ဆရာခ်စ္၊ တမာျမစ္” လို႔စတည္လိုက္ရင္ ေနာက္တစ္ေယာက္က အဲဒီစာေၾကာင္းနဲ႔ ကာရံညီေအာင္ အျမန္စဥ္းစားရပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္က “ဆရာမုန္း၊ တမာတုံး” ေပါ့။ အဲဒီမွာေနာက္ဆံုးလူေရာက္ေလ ကာရန္ရွားေလပါပဲ။ ကိုယ့္အလွည့္မေရာက္ခင္ အႀကိတ္အနယ္ ေခါင္းပူေအာင္ စဥ္းစားထားရပါတယ္။ အလွည့္က်လို႔မွ ကာရန္မထြက္ရင္ေတာ့ တကယ္ေခါင္းပူၿပီေပါ့။ ကာရန္မထြက္တဲ့သူကို က်န္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြက နဖူး၀ိုင္းေတာက္ၾကတာကိုး။ ကာရန္ရွာဖက္ သူငယ္ခ်င္း စိုးမိုးေအာင္ကိုသတိရမိပါတယ္။ အခုေတာ့လဲ တစ္ေယာက္တစ္ေျမစီေပါ့ေလ။
    • ခုနစ္တန္းနဲ႔ ရွစ္တန္းကိုေတာ့ ဆရာမႀကီးေဒၚ၀င္းသင္ပါတယ္။ ကဗ်ာေတြကို သံေနသံထားနဲ႔ ဖတ္ျပ ေလ့ရွိတာ အခုထိၾကားေယာင္ဆဲပါ။ စာေရးသူူ ကိုးတန္းေက်ာင္းသားဘ၀က ၿမိဳ႕နယ္စာေပနဲ႔ စာနယ္ဇင္းကလုပ္တဲ့ ၀ထၳဳတိုၿပိဳင္ပြဲမွာ ၀င္ၿပိဳင္ေတာ့ စာေရးသူကို အားေပးတဲ့အျပင္ဘယ္ပတ္၀န္းက်င္ကို အေျခခံထားၿပီးေရးသင့္တယ္ကစၿပီး ၀ထၳဳေရးနည္းပါသင္ေပးခဲ့တဲ့ ဆရာမႀကီးပါ။ အေ၀းကေန ဂါရျပဳ လ်က္ပါ ဆရာမႀကီးခင္ဗ်ား။
    • ၿပီးေတာ့ စာေရးသူတို႔ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းနားရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြစုၿပီး တစ္ေယာက္တစ္လွည့္စီ ပံုျပင္ေျပာေႀကး ကစားေလ့ရွိပါေသးတယ္။ ကိုယ္ဖတ္ဖူး၊ ၾကားဖူးတဲ့ ပံုျပင္ကို ျပန္ေျပာျပရတာပါ။ အဲဒီဘက္မွာေတာ့ ေနမ်ဳိးထက္ဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကအစြမ္းဆံုးပါ။ သူ႔ပံုျပင္ေတြက သဘာ၀က်လို႔ အၿမဲတမ္းပြဲေတာင္းခံရပါတယ္။ သူကဖတ္ဖူးတာကို ျပန္ေျပာတဲ့အက်င့္ေတာ့မရွိပါဘူး။ သူ႕စိတ္ထဲရွိတာ ကို ျဖစ္ေအာင္ဇာတ္လမ္းဆင္ၿပီးေျပာတာပါ။ ဘာပဲေျပာေျပာ အဲဒီအက်င့္ေတြေၾကာင့္ စာေရးသူတို႔ တစ္ေတြဟာ စကားေျပာေကာင္းတဲ့သူေတြ ျဖစ္လာၾကပါတယ္။ တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့စာေပေဟာေျပာ ပြဲေတြမွာ စာေရးသူကို သူငယ္ခ်င္းေတြက၀ိုင္းၿပီး အားေပးၾကေတာ့ ငယ္ငယ္ကအက်င့္ေကာင္း ေလးေတြ က အက်ဳိးျပဳတာမွန္း နားလည္ခဲ့ပါတယ္။
    • စာေရးသူတို႔ေခတ္က ေလးငါးတန္းဆိုရင္ ကဗ်ာေလးေတြမေတာက္တေခါက္ေတာ့ ေရးစျပဳေနၾကပါၿပီ။ ေလးတန္းေက်ာင္းသားဘ၀က စာေရးသူေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးပါ ...
    ငယ္ငယ္ကေတာ့၊ ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့
    ယခုမူကား၊ စိတ္မေထြျပား
    ဘ၀ကေပးလာ၊ အသည္းမာေၾကာင့္
    သတ္ရဲေသရဲ၊ ေနရဲၿပီ ...

    မဆိုးပါဘူးေနာ္။ ႏွပ္တြဲေလာင္းဘ၀က ကဗ်ာေလး။ အခုေတာ့လည္း ေခတ္ေတြေျပာင္းခဲ့ၿပီထင္ပါရဲ႕။
    ဒီဘက္ေခတ္ေက်ာင္းသားေလးေတြရဲ႕ျမန္မာစာအရည္အေသြးေတြ ၾကည့္ရတာ စာေရးသူတို႔
    ရင္ေလးပါတယ္။
    • စာေရးသူတို႔ေခတ္က အပန္းေျဖစရာဆိုလို႔ စာဖတ္တဲ့ အလုပ္ပဲရွိပါတယ္။ ရုပ္ျမင္သံၾကား ဆိုတာ ကလည္း ေပၚဦးေပၚဖ်ားဆိုေတာ့ သိပ္ေခတ္မစားပါ။ ကက္ဆက္ဆိုတာကလည္း သူေဌးသံုးပစၥည္း။ ဒီေတာ့ ပ်င္းပ်င္းရွိရင္ စာၾကည့္တိုက္သြားၿပီး စာဖတ္ေပါ့ေလ။ ဒီေတာ့ကေလးဘ၀ကတည္းကစာေပနဲ႔ ရင္းႏွီးၾကပါတယ္။ ဒီဘက္ေခတ္ကေလးမ်ားၾကေတာ့ ကံကေကာင္းလြန္းေနပါေရာ။ တိုးတက္တဲ့ နည္းပညာနဲ႔အတူ အပန္းေျဖစရာေတြကလည္း ေဖာျခင္းေသာျခင္း။ တီဗီြဂိမ္းရုံသြားမလား၊ အိမ္မွာပဲ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ၾကမလား၊ အင္တာနက္ပဲ သံုးၾကမလား၊ အခ်ိန္ျဖဳန္းစရာေတြ အလြန္မ်ားတဲ့ေခတ္ပါ။ ဒီေတာ့လည္း ကေလးေတြဟာ စာေပနဲ႔ သိသိသာသာႀကီးကို ေ၀းလာၾကပါေရာ။
    • ကေလးပဲ စာေပနဲ႔ေ၀းေတာ့ ဘာအေရးႀကီးလို႔လဲလို႔ ေမးခ်င္တဲ့လူေတြလည္း ရွိမွာပါ။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ဆရာေတာ္ဦးဉာဏိႆရ ေျပာဖူးတၾသ၀ါဒတစ္ခြန္းနဲ႔ပဲ ေခ်ပရပါလိမ့္မယ္။ “ကေလးကေလး အထင္မေသးနဲ႔၊ ကေလးကလူႀကီးျဖစ္တာ”တဲ့။ ဟုတ္ပါတယ္။တိုင္းျပည္ရဲ႕အနာဂတ္ဟာ သူတို႔ေလးေတြပါ။ စာေပျမတ္ႏုိးတဲ့ ကေလးေတြကေနႀကီးၿပင္းလာမွ စာေပျမန္ႏုိးတဲ့ လူႀကီးေတြ ျဖစ္လာမွာေပါ့။ ႏြားေသးေလးေတြကေန ဆင္ႀကီးေတြျဖစ္မလာပါ။ ႏြားႀကီးေတြျဖစ္လာၾကမွာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခ်င္းလူမ်ဳိးေတြရဲ႕စကားပံုကိုလည္းမေမ့သင့္ပါ။ ႏြားေနာက္က်ားက ႏြားက်ားပဲေမြးပါသတဲ့။ ဒါဆိုရင္ ကေလးေတြစာေပနဲ႔ေ၀းၾကတာ စာေရးသူတို႔ လူႀကီးေတြရဲ့တာ၀န္လဲ သိပ္ေတာ့ကင္းမယ္မထင္ပါ။
    • စာေရးသူတို႔ပတ္၀န္းက်င္ကိုေရာ သတိထားၾကည့္ပါဦး။ စာလံုးေပါင္းသတ္ပံုေတြ ဘယ္ေလာက္ ေတာင္ ေဖာင္းပြေနၾကၿပီလဲ၊ တစ္ခ်ဳိ႕သတ္ပံုမွားေတြဆိုရင္ မွားပါမ်ားေနလို႔ အမွန္ေတာင္ထင္ေနၾကပါၿပီ။ ၾကည့္ပါ ....
    “သိပ္စြဲေဆာင္မႈရွိတာပဲ ”
    “အရသာက စိမ့္စိမ့္ေလး”
    “ႏြားႏုိ႔ရၿပီး
    ေခတ္မွီ ေဆးကုခန္း”
    “ေရႊျမင့္မိုရ္ စားေသာက္ဆိုင္”

    ေရးျပရရင္ ကုန္ႏိုင္ဖြယ္မရွိပါ။ ပိုၿပီးစိုးရိမ္ဖို႔ေကာင္းေနတာက ဒီစာေတြ၊ ဆိုင္းဘုတ္ေတြ ကလူႀကီးေတြ
    ေရးထားၾကတာေတြခ်ည္းပါ။ ေဆးခန္းနံမည္ ေတာင္ပါေနပါေသးတယ္။ ဘယ္လိုဆရာ၀န္ေတြလည္း
    လို႔ေမးရင္ ကိုယ့္ရွဴးကိုယ့္ပတ္မွာစိုးလို႔ မေမးရဲေၾကာင္းပါ။

    • ကမၻာေပၚမွာ ျမန္မာဆိုတာ တစ္ႏုိင္ငံတည္းရွိပါတယ္။ ျမန္မာစကားေျပာတဲ့ ျမန္မာလူမ်ဳိးဆိုတာ လည္း တစ္မ်ဳိးသာရွိပါတယ္။ စာေရးသူတို႔ အေမရိကန္မွာ ေနေပမယ့္ အေမရိကန္လူမ်ဳိးမျဖစ္ပါ။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသားပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဘယ္မွာေနေနျမန္မာလူမ်ဳိးပဲ ျဖစ္ေနမွာပါ။ မေျပာင္းလဲေတာ့တဲ့ ထာ၀ရသစၥာပါပဲ။ ဘုိလိုဘယ္ေလာက္ပဲ တတ္ေနပါေစ၊ ျမန္မာလွ်ာဟာ ျမန္မာစကားေျပာရတာကိုပဲ ပိုၿပီးအာေတြ႕ပါတယ္။
    • ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္စာေပကိုထိန္းသိမ္းရမွာ စာေရးသူတို႔ တာ၀န္ပါ။ ဘယ္သူကမွလာၿပီးထိန္းမေပးပါ။ စာေပပ်က္စီးသြားရင္လည္း စာေရးသူတို႔လူမ်ဳိးကလြဲၿပီး ဘယ္သူကမွလာၿပီး၀မ္းမနည္းပါ။ ကိုယ့္ပစၥည္းေလးေတြကိုေတာ့ ကိုယ္တိုင္ထိန္းသိမ္းရပါလိမ့္မယ္။ အရင္က လိုင္းကားေတြမွာ ေရးခဲ့ၾကတဲ့ စာတမ္းလိုေပါ့။ “မိမိ္ပစၥည္း၊ မိမိတာ၀န္” ပါတဲ့။
    • ပညာေရးလိုက္စားၾကတဲ့ လူငယ္တိုင္း သတိထားမိေကာင္းသတိထားမိပါလိမ့္မယ္။ အဂၤလိပ္စာကို ေလ့လာမယ္ဆိုရင္ Grammar စာအုပ္ေတြေပါလိုက္တာမွ ေဖာခ်င္းေသာခ်င္းပါပဲ။ ျမန္မာစာ ေလ့လာ မယ္ဆိုၿပီး ျမန္မာသဒၵါစာအုပ္ေလးမ်ားရွာၾကည့္ပါ။ ဘုန္းႀကီးေတြသင္ရတဲ့ ပါဠိသဒၵါပါ ထည့္ေပါင္းရင္ ေတာင္ စာအုပ္ေပါင္းကလက္ဆယ္ေခ်ာင္းျပည့္ေအာင္ မရွိခ်င္ပါ။ အဆိုေတာ္ခ်စ္ေကာင္းစကားးကို ငွားေျပာရရင္ေတာ့ “အဲဒီမွာ စေတြ႕တာပါပဲ”၊
    • စာေရးသူတို႔လူႀကီးေတြ ကိုယ္တိုင္ကေရာ လူငယ္ေတြအတြက္ ျမန္မာစာအထူးျပဳသင္တဲ့ သင္တန္း ေတြမ်ား ဖြင့္ေပးၾကဖူးပါသလား။ ၾကားေတာင္မၾကားဖူးပါ။ အဂၤလိပ္စကားေျပာသင္တန္းမ်ား မႈိလိုေပါက္ ေနသေလာက္ ျမန္မာစာစာစီစာကံုးေရးနည္းသင္တန္းေလးမ်ား ဖြင့္ေပးၾကရင္ မေကာင္းပါလား။
    • တကယ္ေတာ့ စာေရးသူတို႔ ျမန္မာေတြကိုယ္တိုင္လည္း ျမန္မာစကားမေျပာတတ္ၾကေသးတာ မ်ားပါတယ္။ ေ၀ါဟာရ ေခါင္းပါးလာၾကတာေတြ႕ရပါတယ္။ လွတာရယ္၊ ယဥ္တာရယ္၊ ေခ်ာတာရယ္ သံုးမ်ဳိးကိုေတာင္ မခြဲႏိုင္ၾကတာမ်ားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ မဲမဲျမင္ရာကို “ မိုက္တယ္ကြာ”နဲ႔ၿပီးေနၾကရ ရွာပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္စဥ္းစားၾကည့္ၾကပါစို႔။ ကိုယ့္ရင္ထဲမွာ ရွိေနတဲ့ ခံစားခ်က္မ်ဳိး နားေထာင္တဲ့သူပါ ခံစားလာရေအာင္ ေျပာႏုိင္ၿပီလားဆိုတာပါ။ ကိုယ္ကရင္ထဲမွာ နင့္ေနေအာင္ခံစားရလို႔ ျပန္ေျပာျပ ေနတာကို နားေထာင္ေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းမ်က္ႏွာမွာ အနည္းဆံုးေတာ့ အေဆြးရိပ္ေလးေတာ့ ေပၚလာ ေအာင္ ေျပာၾကည့္ပါဦး။ တစ္ခါတစ္ခါ ကိုယ္ရွင္းျပမွပဲ တစ္ဘက္သားနားလည္မႈ ပိုလြဲသြားတာမ်ဳိးေတြေရာ မရွိခဲ့ၾကဘူးလားဆိုတာပါ။
    • ဒါဆိုရင္ေတာ့ စာေရးသူတို႔အေနနဲ႔ ေပါ့ေပါ့ဆဆမေနသင့္ေတာ့တဲ့ အေနအထားဆိုတာသိသင့္ပါၿပီ။ သူမ်ားကိုျပဳျပင္ဖို႔ဆိုတာ တကယ္ေတာ့အေျပာလြယ္သေလာက္ အလုပ္ခက္ပါတယ္။ “ ကိုယ့္ထမင္း ကိုယ္စားၿပီး ဘႀကီးႏြားသြားေက်ာင္းခ်င္တဲ့ေကာင္” လို႔မ်ား၀ိုင္းၿပီး သမုတ္ၾကရင္ အေတာ္ ခံရခက္မယ္ ထင္ပါရဲ့။ “မင္းကဆရာႀကီးလား” ဆိုရင္ ပိုၿပီးကၽြဲၿမီးတုိစရာေကာင္းမယ္ ထင္ပါတယ္။ အေကာင္းဆံုး ကေတာ့ မိမိကိုယ္ကိုျပဳျပင္ျခင္းပါပဲ။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ တစ္ေယာက္ကစ တစ္ရာျဖစ္လာမွာ မလြဲပါဘူး။
    • ဒါေၾကာင့္ အႀကံေပးခ်င္တာက English dictionary တစ္အုပ္၀ယ္ရင္ “ျမန္မာစာလံုးေပါင္း သတ္ပံု က်မ္း”တစ္အုပ္ပါ ၀ယ္ျဖစ္ေအာင္၀ယ္ပါ။ ရုပ္သံကလာတဲ့ ျမန္မာစာျမန္မာစကားအစီအစဥ္ကို တစ္ခါေလာက္ေတာ့ စိတ္လိုလက္ရေလးၾကည့္ေပးပါလုိ႔...။
    • စာေရးသူကေတာ့ လူႀကီးပီပီ အမုန္းခံၿပီး ဆရာလုပ္လိုက္ပါၿပီ။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီ Post ကို ဖတ္ေပးတာကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ရမွာပါ။ စာေရးသူ လူမိုက္ႀကီးကေတာ့ သူမ်ားရည္းစားစာထဲမွာ စာလံုးေပါင္းသတ္ပံုမွားတာေတြ႕ရင္ေတာင္ မင္နီထုတ္ၿပီး၀ိုင္းလို္က္ရမွ ေက်နပ္တဲ့ေရာဂါရွိသူပါ။ ဒါေၾကာင့္လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာကို လုပ္တာလို႔ယူဆၿပီး ထင္ခ်င္သလိုထင္ခြင့္ေပးပါတယ္။
    • ထပ္ေၿပာပါရေစဦး...
    “ မိမိပစၥည္း၊ မိမိတာ၀န္ ”ပါ........

    Tuesday 6 April 2010

    Camera ေလး၀ယ္လိုက္လို႔ ...


    • ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး။ Camera ေရာဂါထေနတာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနပါၿပီ။ အဆင္မသင့္ေသးတာနဲ႔ ၀ယ္ကိုမ၀ယ္ျဖစ္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။ မေန႔ေတာ့ mobile handset ဆိုင္သြားရင္း Fuji camera ေလးတစ္လံုးေတြ႕လို႔ ၀ယ္လိုက္တယ္။ megapixel 12, ISO 3200 အေတာ္အသင့္ေလးပါ။
    • ေစ်းကေတာ့ သိပ္မသင့္ပါဘူး။ တစ္သိန္းေက်ာ္ ေခ်ာသြားေပါ့။ အင္း ... တတ္ႏုိင္သူမ်ားအတြက္ကေတာ့ တစ္၀ိုင္းစာပဲေနမွာပါေလ။ ဒါေပမယ့္ စာေရးသူအတြက္ေတာ့ တနင့္တပိုးႀကီးေတာ့ မဟုတ္ေပမယ့္ နဲနဲေတာ့ ထိသြားတယ္။
    • ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ၊ လူျဖစ္တဲ့သက္တမ္းတေလွ်ာက္ ပထမဆံုးပိုင္တဲ့ camera ေလးဆိုေတာ့လည္း ျမတ္ႏုိးရတာေပါ့ေနာ.....
    • ကင္မရာသစ္ေလးနဲ႔ ရိုက္ထားတဲ့ပံုေပါ့ .....

    “သနပ္ခါး မလိမ္းရဘူးတဲ့ဗ်ာ....”


    • “ ပါးျပင္မွာ xxx သနပ္ခါးေလးနဲ႔ xxx ခ်စ္စရာေကာင္းလိုက္တာကြာ xxx ” သေဘာက်မိတဲ့ သီခ်င္းေအးေအးေလးတစ္ပုဒ္ပါ။ စာေရးသူကိုယ္တိုင္သနပ္ခါးႀကိဳက္သူပါ။ ငယ္ငယ္ကဆိုရင္ စာေရးသူရဲ႕ ဖခင္ျဖစ္သူက စာေရးသူ ၈ တန္းေလာက္ထိ သူ႔ေပါင္ေပၚမွာ ပက္လက္လွန္ခိုင္းၿပီးေက်ာင္းသြားကာ နီးတိုင္း သနပ္ခါးလိမ္းေပးေလ့ရွိပါတယ္။ မ်က္ႏွာတစ္ျပင္လံုးအျပည့္လိမ္း ပါးႏွစ္ဖက္ေပၚမွာ ပါးကြက္ႀကီး ႏွစ္ကြက္၊ ႏွာတံပါထူထူတားေပးေသးတာ။ ၿပီးရင္“ပါးစပ္ဟ” ဆိုၿပီး သနပ္ခါးကိုလက္ညိဴးနဲ႔အျပည့္ ေကာ္ၿပီး ပါးစပ္ထဲထည့္ေပးတာပဲ။ စာေရးသူတို႔ ေမာင္ႏွစ္မကေတာ့ အေဖ့ကိုေၾကာက္တာနဲ႔ ဘာမွမေျပာဘဲ ပါးစပ္ထဲ သနပ္ခါး၀င္တာနဲ႔ တန္းၿပီးၿမိဳခ်လိုက္ၾကတာပါပဲ။ သနပ္ခါးရဲ႕ခါးသက္သက္နဲ႔ ဆိမ့္တဲ့အရသာကို ေနာက္ေတာ့လဲ ႀကိဳက္သြားတာပါပဲ။
    • စာေရးသူသနပ္ခါးႀကိဳက္ပံုကေတာ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀တစ္ေလၽွ်ာက္လံုး ေန႔စဥ္သနပ္ခါးလိမ္းတာပါပဲ။ ငယ္ငယ္ကလို သနပ္ခါးဘဲၾကားေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ခပ္ပါးပါး၊ ညီညီ လိမ္းတာပါ။ ဒါေတာင္ တစ္ခါတစ္ခါ ထူသြားရင္သူငယ္ခ်င္းေတြက သတိေပးရေလ့ရွိပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ward ထဲမ၀င္ခင္ အၿမဲသတိေပးတတ္တဲ့ ေက်ာ္ထက္ေအာင္ကို သတိရလွ်က္ပါ။

    • ငယ္ငယ္ကေတာ့ ဖခင္ႀကိီးကိုေၾကာက္လို႔သာ သနပ္ခါးေန႔စဥ္လိမ္း၊ ေန႔စဥ္စားခဲ့ရတာပါ။ ဘာေတြ ေကာင္းက်ဳိးရွိမွန္း မသိခဲ့ပါဘူး။ အခုအရြယ္ရလာမွ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိထားမိတယ္။ တကယ္ဆို စာေရးသူ ကိုယ္တိုင္က အသားမျဖဴပါ။ ဒါေပမယ့္ သူတကာေတြလိုအသားညိဳပံုနဲ႔မတူဘဲ စိုစိုျပည္ျပည္ ရွိပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ ငယ္ငယ္ကသနပ္ခါးလိ္မ္းခဲ့တာေတြ ျပန္ေတြးမိၿပီး အေဖ့ကိုေတာင္ေက်းဇူး တင္မိ ျပန္ေရာ။

    • တကယ္ေတာ့ သနပ္ခါးဆိုတာ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြအတြက္ အေကာင္းဆံုး၊ အသင့္ေတာ္ဆံုး အလွျပင္ပစၥည္းပါ။ သူ႔သဘာ၀က ေႏြရာသီမွာ ေခၽြးေလး တစိုစိုနဲ႔ သိပ္အသားေအးေစပါတယ္။ ေဆာင္းရာသီမွာက်ေတာ့ ေႏြးေနျပန္ေရာ။ ၿပီးေတာ့ မ်က္ႏွာကအဆီေတြကိုလည္း စုပ္ယူတဲ့သဘာ၀ ရွိပါေသးတယ္။ အနံ႔သင္းသင္းေလး ကလည္း လိမ္းသူေရာ ေဘးလူပါရင္ေအးေစပါတယ္။ ညဘက္ေတြမွာ သနပ္ခါးမဖ်က္ဘဲ အိပ္မိလည္း ျပႆနာမရွိပါဘူး။ မနက္မိုးလင္းရင္ မ်က္ႏွာဟာပိုၿပီး ႏုညံ့ျဖဴစင္ ေနတာေတြ႔ရပါဦးမယ္။ ေစ်းႀကီးေပး၀ယ္ ထားရတဲ့ မိတ္ကပ္မ်ားက်ေတာ့ အဲဒီလိုမ်ားမဖ်က္ပဲ အိပ္မိလို႔ ကေတာ့ မ်က္ႏွာက ေခၽြးေပါက္ေတြ ပိတ္ၿပီး တင္းတိပ္ေတြက်ပါလိမ့္မယ္။ ၿပီးေတာ့ ပါးျပင္ကိုလွခ်င္ေဇာနဲ႔ အတင္းဖိၿပီး မိတ္ကပ္ေတြဆြဲဆြဲလူးတာေၾကာင့္ အရြယ္မတိုင္ခင္ ပါးရည္တြန္႔ပါလိမ့္ဦးမယ္။ ၿပီးေတာ့ သနပ္ခါးဆိုတာ ဓာတုပစၥည္းလံုး၀မပါတဲ့ သဘာ၀ မဟုတ္လား။ သူ႔ထက္ေကာင္းတာ ဘာမ်ားရွိဦးမွာလဲ...။

    • သနပ္ခါးဋီကာခ်ဲ႕ေနတာနဲ႕ အခုထိလိုရင္းမေရာက္ေသးပါဘူး။ ေတာ္ၾကာ ေရႊျပည္နန္းမိသားစုထဲကမ်ား စာေရးသူရဲ႕ post ကိုဖတ္မိရင္ ေၾကာ္ျငာခေတြမ်ား ရေနပါဦးမယ္။

    • စာေရးသူရဲ႕တာ၀န္အရ နယ္စပ္ေဒသတစ္ခုကိုေရာက္ပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္းနယ္စပ္ပီပီ စီးပြားေရး ျဖစ္ထြန္းတဲ့ေဒသေပါ့ေလ။ တစ္ၿမိဳ႕လံုး ဆိုင္ကယ္တ၀ီ၀ီ၊ ကားတစည္စည္နဲ႔ အားရစရာႀကီးေပါ.။ အထက္တန္းေက်ာင္းႀကီးကလည္း ေလးထပ္ေက်ာင္းေဆာင္ႀကီး၊ ဟီးဟီးကိုထလို႔ေပါ.။ ျမင္ရျမင္ရ ဘ၀င္ကိုက် ေနတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ စာေရးသူၾကာၾကာ ဘ၀င္မက်လိုက္ရပါဘူး။ ျမင္တတ္လြန္းတဲ့ မ်က္စိက ျမင္ပါေလေရာ။ ဘာသြားျမင္လဲဆိုေတာ့ လားလား... ဒီၿမိဳ႕က ေက်ာင္းသူေလးမ်ားေပါ့ဗ်ာ။ ပါးျပင္မွာ သနပ္ခါးေလးေတြနဲ႔ ဆိုတာ တစ္ေယာက္မွ မေတြ႕မိေၾကာင္းပါ။ အထက္တန္းေက်ာင္းသူ ေတြျဖစ္လို႔ေနမွာပါဆိုၿပီး မူလတန္းေက်ာင္းသူ ေလးေတြ ၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း ထူးမျခားနားပါပဲ။

    • မဟုတ္ေသးပါဘူူးဆိုၿပီး ရင္းႏွီးေနတဲ့ ေက်ာင္းသူေလး တစ္ေယာက္ကိုေမးမွပဲ အေၾကာင္းစံုသိရပါေလေရာ။ဒီေက်ာင္းက ဆရာမေတြက ေက်ာင္းသူေလးေတြ သနပ္ခါးလိမ္းရင္ ဆူပါ၊ ဆဲပါသတဲ့ဗ်ား။ ပါးစပ္ေပါက္ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဆရာမမ်ားကေတာ့ လင္လိုခ်င္လို႔ သနပ္ခါးလူးတာလားလို႔ ေမးပါသတဲ့။ ဒီေတာ့ စာေရးသူက မင္းတို႔ေတြ ေက်ာင္းသူစိတ္ေပ်ာက္ၿပီး၊ အရပ္စိတ္၀င္မွာစိုးလို႔ ေနမွာပါလို႔ေျပာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးတဲ့။ မ်က္ႏွာမွာ မိတ္ကပ္ေတြ ျပာေနေအာင္ လူးထားတဲ့ ေက်ာင္းသူေတြကိုက်ေတာ့ ဘာမွမေျပာဘူးတဲ့။ ဒီေတာ့ စာေရးသူလဲ ဒါျဖင့္ဘာေၾကာင့္
      သနပ္ခါးမလူးရတာလဲဆိုေတာ့ ေတာသူေတြနဲ႔တူလို႔ပါတဲ့ဗ်ား။ သနပ္ခါးေလးမ်ားလိမ္းၿပီး ဆံပင္ေလးမ်ား စည္းထားလို႔ကေတာ့ ဟုိေကာင္မလယ္ထဲကတက္လာတာလား။ အခုခ်က္ခ်င္းသနပ္ခါးဖ်က္စမ္းလို႔ အမိန္႔ေပးေတာ့တာပါပဲတဲ့။ ဆရာမတစ္ေယာက္တစ္ေလေနမွာပါဆိုေတာ့ ဘယ္ဟုတ္မလဲ၊ တစ္ေက်ာင္းလံုးပဲတဲ့။

    • ဒီေတာ့ ေရငန္ေသာက္၊ မ်က္ေျခာက္စားၿပီး လူျဖစ္လာတဲ့ အညာသားစာေရးသူ ေဒါေဖာင္းၿပီေပါ့။ စဥ္းစားၾကည့္ေလ။ ေတာသူေတာင္သားျဖစ္ေတာ့ ဘာမ်ားျပႆနာရွိလို႔လဲ။ ေတာသားေတြသာ မရွိရင္ စားစရာဆန္ေတာင္ရွိမွာမဟုတ္ဘူးေျပာရင္ ႀကီးက်ယ္တယ္ထင္မွာေပါ့။ တကယ္ေတာ့ ေတာသားေတြသာ မရွိရင္ ျမန္မာျပည္မွာ ဘုန္းႀကီးနဲ႔ စစ္သားေတာင္ရွိမွာ မဟုတ္ဘူး။ စဥ္းစားၾကည့္ေလ။ ဘယ္သူေတြ စစ္ထဲ၀င္ၾက၊ ဘုန္းႀကီး၀တ္ၾကသလဲဆိုတာေပါ.။

    • တိုင္းၿပည္ရဲ႕ ပညာေရး ေခါင္းေဆာင္ေတြ ြြျဖစ္တဲ့ ဆရာမေတြပါးစပ္က ဒီလို လူတန္းစားခြဲျခားတဲ့ စကားမ်ဳိးထြက္တာ စာေရးသူစိတ္မေကာင္းပါ။ ကေလးေတြရဲ႕ အနာဂတ္အတြက္လည္း မေကာင္းပါ။ တကယ္ေတာ့ သနပ္ခါးက စာသင္တာမွ မဟုတ္တာပဲ။ ဦးေဏွာက္ကစာသင္တာပဲ မဟုတ္လား။
    • စာေရးသူလည္း ေဒါသနဲနဲထြက္သြားတာနဲ႔ အဲဒီေက်ာင္းသူေလးကိုေတာင္ ျပန္ေမးမိေသးတယ္။ အဲဒီ ဆရာမေတြကိုယ္တိုင္ေရာ ေတာသူေတာင္သားေတြနဲ႔ ကင္းရဲ႕လားလို႔။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ျမန္မာ့လူဦးေရရဲ႕ ၇၅% ေက်ာ္ဟာေတာမွာေနၾကတာပဲမဟုတ္လား။

    • မဂၤလာပါ ဆရာမတို႔ေရ..... ရင္ထဲမွာ တအံုေႏြးေႏြးျဖစ္ေနခဲ့တာေတာ့ ေရးခ်လိုက္ရလို႔ ေပါ့သြားပါၿပီ။ ငယ္ငယ္ကစာသင္ေပးခဲ့တဲ့ ဆရာႀကီး၊ ဆရာမႀကီးေတြကိုေတာင္ သတိရမိပါေသး။
    • တပည့္မရွား၊ တစ္ျပားမရွိ
    • ပီတိကိုစား၊ အားရွိပါ၏ ...ဆိုတဲ့ ဆရာေတြေပါ့ဗ်ာ၊

    • အခုေတာ့လည္း အိပ္မက္ေတြလို၊ ပံုျပင္လိုလိုေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီေပါ့ေလ ...

    Monday 5 April 2010

    “ဆႏၵ”

    ငါ့ဘ၀မွာ
    ထိရွမ်ားစြာ
    ဒဏ္ရာတို႔ႏွင့္ ကြဲေၾကခဲ့...

    ငါ့အသည္းကား
    ေၾကကြဲမ်ားစြာ
    ေဆြးေျမ႕စြာျဖင့္ ထိရွခဲ့ ...

    ၾကင္နာမႈကင္း
    ငါ့၀န္းက်င္မွာ
    ခ်စ္ျခင္းဗလာ
    ဒုကၡရြာက ခရီးရွင္ ...

    ငါ့ဘ၀လမ္း
    ၾကမ္းတန္းခက္ထန္
    ကႏၱာရေတာ လြင္တီးေခါင္ ...

    ငါ့အိပ္မက္မ်ား
    ေ၀၀ါးရႈပ္ေထြး
    ေႏြးေထြးျခင္းမ်ား ေ၀းလြင့္ေန ...

    ငါ့မနက္ခင္း
    ေလညင္းမသက္
    ေက်းငွက္မသာ
    ရင္နာျခင္းျဖင့္ ေန၀င္သည္ ...

    ေၾသာ္ ...
    ဘ၀ဒဏ္ခ်က္မေရတြက္ခ်င္
    ေန၀င္ေနထြက္
    ခရီးဆက္ရင္း
    ထြက္သက္၀င္ေလ
    ရွင္သန္ေနသမွ်
    မာနမဲ့စြာ
    ေနထိုင္ပါရင္း
    ခ်စ္ျခင္းတို႔ႏွင့္ ေ၀းရေစ ...၊ ။

    ဟန္ၾကည္

    Sunday 4 April 2010

    ရွင္သန္ျခင္းရဲ႕ အႏွစ္သာရ

    တကယ္ေတာ့ဗ်ာ
    ဘ၀ဆိုတာႀကီးက စာေရးသူတို႔လိုိခ်င္လြန္းလို႔ ရလာတဲ့အရာႀကီးမွမဟုတ္ဘဲ။ သူ႔ဖာသာသူ ကံပစ္ခ်လို႔ရလာတဲ့ကိစၥပဲ။ ဒါေပမယ့္ဗ်ာ ကဲၿဖစ္ခ်င္ရာၿဖစ္ ေမာင္ဘခ်စ္ဆိုၿပီး ေပ်ာ္သလုိေနသြားလို႔လည္း ျဖစ္တဲ့အရာမဟုတ္ျပန္ဘူး။ ဒီေလာကႀကီးမွာ ကုိယ္ရွင္သန္ခဲ့ေၾကာင္း သက္ေသတစ္ခုခုေတာ့ ခ်န္ထားခဲ့သင့္တာေပါ့။

    နာမည္ႀကီးရမယ္လို႔ ဆိုလိုတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ရွိတဲ့စြမ္းအားနဲ႔ ေလာကအလွကို ဆင္ၾကဖို႔ေျပာခ်င္တာပါ။ ဒီလိုလုပ္ရတာ မခက္ပါဘူး။ လူတန္းစားမေရြး၊ ဘာသာမေရြး လုပ္ႏိုင္တဲ့အလုပ္ပါ။ ကိုယ္လုပ္သမွ်အလုပ္အေပၚမွာ စိတ္၀င္တစားနဲ႔ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားၾကရုံပါပဲ။ ဆိုက္ကားနင္းရင္လည္း ခရီးသည္စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္၊ ေစ်းေရာင္းစားရင္လည္း ၀ယ္သူစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္၊ ဆရာ၀န္ၿဖစ္ရင္လည္း လူနာစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ လုပ္ေပးရုံေလးပါ။
    ေနာက္ဆံုးအဆင့္ ဘာအလုပ္မွမလုပ္ရင္ေတာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မပ်က္စီးေအာင္ထိန္းသိမ္းတာမ်ဳိးေပါ့။ ေလာကႀကီးအတြက္ အသံုး၀င္တဲ့လူေကာင္းတစ္ေယာက္ မျဖစ္ရင္ေတာင္၊ ေလာကႀကီးကို ဒုကၡေပးတဲ့လူတစ္ေယာက္မျဖစ္ေအာင္ ေနသြားရင္ အသက္ရွင္ရက်ဳိးနပ္တယ္လို႔ ဆိုႏု္ိင္မွာပါ။

    ဒီလိုဆိုရင္ ေပ်ာ္စရာဘယ္ရွိေတာ့မွာလည္းလို႔ ေမးစရာရိွပါတယ္။ မပူပါနဲ႔။ ေပ်ာ္စရာဆိုတာ ကိုယ့္ရင္ထဲမွာ ရွိတဲ့အရာပါ။ တနည္းေျပာရရင္ေတာ့ စိတ္ခံစားခ်က္ပါပဲ။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈအတြက္ ၾကားခံေတြ မလိုပါဘူးေလ။ ဘယ္လိုအေနအထားမ်ဳိးပဲျဖစ္ျဖစ္ လူဆိုတာေတာ့ ေပ်ာ္ၾကတာပါပဲ။ ေပ်ာ္တာခ်င္းအတူတူေတာ့ အက်ဳိးရွိရွိေလး ေပ်ာ္ၾကရင္ပိုမေကာင္းေပဘူးလား။
    အေတြးေလးတစ္စပါ.......

    Saturday 3 April 2010

    ေမွ်ာ္လင့္ရင္ေမာ ေမွာ္ရုံေတာမွာ ...

    “ မနက္ျဖန္ အေမာ ”

    ငါတို႔ေနရာ ငါတုိ႔ရြာမွာ
    ေမတၱာစကား ေခါင္းပါးဘိျခင္း
    ခ်စ္ျခင္းဗလာ သစၥာနတၱိ
    အမိေသာ္လည္း သားေတာ္ခဲ ။

    ၀မ္းေရးတစ္ထြာ သံသရာမၾကည့္
    မိမိအက်ဳိး သယ္ပိုးရြက္ေဆာင္
    သားေကာင္ခ်နင္း
    လူခ်င္းခ်င္းၿပိဳင္ မိုက္သူႏုိင္ၾက
    အလွဗလာ ငါတို႔ရြာ ။

    ဘုရားကားေအာက္ ေမ်ာက္ကားအထက္
    ရက္စက္မွေၾကကြဲ ရဲမွမင္းျဖစ္
    အႏွစ္ဗလာ အကာၿပဲ့ၿပဲ့
    သုခမဲ့ကင္း
    အခ်င္းမဲ့တဲ့ ငါတို႔ရြာ ။
    ေၾသာ္ ...

    လူ႔ျပည္လူူ႔ရြာ သည္ေနရာမွာ
    လူလာ၍ျဖစ္
    လူညစ္ေတြၾကား ငါကားအျဖဴ
    ေဆးကူေရာယွက္ က်ပ္ခိုးတက္၍
    ဆက္လက္ရွင္သန္
    မနက္ျဖန္မွာ
    ငါဘာေရာင္မ်ား ေျပာင္းမည္နည္း ...။

    နိဒါန္းရဲ႕အစ

    • နည္းပညာေတြ တိုးတက္လာလိုက္တာ။ အလ်င္မီေအာင္ မနည္းလိုက္ယူရတယ္။ လွ်ာအလ်ားလိုက္ မထြက္ရုံတမည္ပါပဲ။ ဒီဘက္ေခတ္မွာ လူလာျဖစ္ၾကတဲ့ ေနာက္တက္လူငယ္ေတြမ်ား ကံေကာင္းခ်က္မ်ားေတာ့ လြန္ပါေရာ။ အစစ အရာရာ အဆင္သင့္။ နည္းပညာက လက္တစ္ကမ္းမွာ။ ႀကိဳးစားရင္ ႀကိဳးစားသေလာက္ ထြန္းေပါက္ႏုိင္တဲ့ ေခတ္ႀကီး။ သူတို႔ေလးေတြေတာ့ မေၿပာတတ္ဘူး။ စာေရးသူေတာင္ ၾကီးေကာင္ႀကီးမွ နည္းပညာဆိုတာႀကီးေတြကို ဖုတ္ပူမီးတိုက္ေလ့လာၿပီး မျဖစ္ညစ္က်ယ္ ဒီblogေလးကို ႀကိဳးစားပမ္းစားလုပ္ထားေသးတာပဲ။
    • စာေရးသူကုိယ္တိုင္ကလည္း အေတြးသမား “Mr Thinker”ဆိုေတာ့ ျမင္ျမင္သမွ်ေလးေတြဟာ ေတြးစရာ၊ ေရးစရာ ျဖစ္ကိုေနေတာ့တာပဲ။ မေရးရမေနႏုိင္လို႔ပဲ ေရးေရး၊ ဘာေၾကာင့္ပဲေရးေရး စာဖတ္သူမွာ သုတျဖစ္ျဖစ္၊ ရသျဖစ္ျဖစ္၊ စိတ္ဓာတ္ခြန္အားပဲျဖစ္ျဖစ္ေတာ့ ရေစရမယ္လို႔ေတာ့ ဆံုးျဖတ္ထားတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ၊ ဒါမွလည္း ကိုယ္လက္ေညာင္း၊ သူမ်ားမ်က္စိေညာင္း ျဖစ္ရတာတန္မွာေပါ့။ တကယ္ေတာ့ blogဆိုတာ ဘုန္းႀကီးရူးနဲ႕ ေလွလူးေတြ႕ၾကတာပဲမဟုတ္လား။ ဖိုးေရးခ်င္နဲ႔ ဖိုးဖတ္ခ်င္ ေရာင္းသူ၀ယ္သူ အသံတူရင္ၿပီးေရာဆိုေပမယ့္ တစ္ခုခုေတာ့ရသြားေစခ်င္တာ တကယ့္ေစတနာပါ။
    • ေနာက္ post ေတြက်မွ အေတြးစေလးေတြ ဖတ္ၾကရေအာင္။

    ႀကဳိက္ရင္ေပါ့ေလ . . .

    Powered By Blogger