လူႀကီးအမ်ားစုကေျပာၾကပါတယ္။ ဒီဘက္ေခတ္ေက်ာင္းသားေတြဟာ အရင္ကေက်ာင္းသားေတြေလာက္ ႀကိဳးစားမႈမရွိေတာ့ဘူးတဲ့။
မွန္ပါတယ္။
အရင္ကေလာက္ေတာ့ ႀကိဳးစားမႈမရွိၾကေတာ့ပါ။ ဒါဟာဘာေၾကာင့္လဲ…
ဘယ္လိုျပဳျပင္ေပးရမလဲ…
စဥ္းစားၾကဖို႔ ေကာင္းေနပါၿပီ။
ထိုင္ၿပီးစိတ္ညစ္ေနၾကမယ့္အစား အေျဖရွာၿပီး ေျဖရွင္းလိုက္ၾကရင္ ပိုၿပီးအက်ဳိးရွိပါလိမ့္မယ္။
တိုးတက္လာတဲ့ေခတ္ႀကီးကို အျပစ္မတင္ပါနဲ႕ …
စာေရးသူတို႔ ေက်ာင္းသားဘ၀က စာသင္ခ်ိန္ၿပီးသြားရင္ ကစားတာရယ္၊ စာဖတ္တာရယ္ကလြဲၿပီး က်န္တဲ့အခ်ိန္ျဖဳန္းစရာမရွိပါ။ ဒါေၾကာင့္ အရင္ေခတ္ကေက်ာင္းသားေတြဟာ ဉာဏ္ရည္ဖြံ႕ၿဖိဳးတဲ့အျပင္၊ ကိုယ္ကာယလည္း ႀကံ႕ခိုင္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေခတ္ေတြတိုးတက္ေျပာင္းလဲလာတဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ အခ်ိန္ျဖဳန္းစရာေတြက ေပါသထက္ေပါလာပါတယ္။ တီဗြီဂိမ္းကစားမလား၊ ရုပ္ရွင္ၾကည့္မလား၊ အြန္လိုင္းပဲသံုးမလား ႀကိဳက္သလိုလုပ္လို႔ရေနေတာ့ စာေပဘက္ကိုအခ်ိန္ေပးတာနည္းလာတာ သိပ္ေတာ့မဆန္းပါ။ အခ်ိန္ျဖဳန္းနည္းအမ်ားစုက ခံုမွာပဲထုိင္ေနရတဲ့ နည္းေတြမ်ားတာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ကာယဖြံ႕ၿဖိဳးမႈပါညံ့လာပါေတာ့တယ္။
ဒါဆိုရင္ဘယ္လို ေျဖရွင္းသင့္သလဲ…
ဘယ္သူမဆိုတိုးတက္တဲ့နည္းပညာကိုေတာ့ ေလ့လာခ်င္မွာမဆန္းပါ။ ဂိမ္းမကစားနဲ႔လို႔ေျပာရင္လည္း ဒါဟာမတရားပါ။ သူ႔ေခတ္နဲ႔သူေပၚလာတဲ့ ကစားနည္းျဖစ္လို႔ ကစားခ်င္မွာေသခ်ာပါတယ္။ ကိုယ္လည္းဒီဘက္ေခတ္မွာ ေက်ာင္းသားျဖစ္ရင္ ဂိမ္းေလာက္ေတာ့ ကစားမွာေသခ်ာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေန႔လူငယ္ေတြကို အျပစ္တင္ေနမယ့္အစား တိုးတက္လာတဲ့နည္းပညာကို သူတို႔ပညာေရးအတြက္ အေထာက္အကူျဖစ္ေအာင္ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေပးဖို႔ ႀကိဳးစားတာကပိုေကာင္းပါလိမ့္မယ္။ သူတို႔ေတြကစားေနၾကတဲ့ ဂိမ္းေတြကို ပညာေရးသင္ေထာက္ကူဂိမ္းေတြျဖစ္ေအာင္ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲလိုက္ႏုိင္ရင္ ဂိမ္းကစားမက္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြ စာပုိရလာမွာေသခ်ာပါတယ္။ ဂိမ္းကစားေနလို႔ ကိုယ္ကာယ မဖြံ႕ၿဖိဳးတာမျဖစ္ရေလေအာင္ က်န္းမာေရးအေထာက္အကူျပဳၿပီး လူကိုယ္တိုင္၀င္ကစားရတဲ့ Wii ဂိမ္းေတြကစားခိုင္းရင္လည္း ရတာပါပဲ။ လိုလွ်င္ႀကံဆ နည္းလမ္းရမဟုတ္ပါလား။
တခ်ဳိ႕လူငယ္ေတြ စာၾကည့္စားပြဲမွာထက္ online ေပၚမွာ အခ်ိန္ပိုေပးၿပီး social network ေတြနဲ႔ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနၾကတာေတြ ရွိပါေသးတယ္။ ဒီအတြက္လည္း ပူစရာမလိုပါ။ နည္းပညာနဲ႔ ေတြ႕ကာစမို႔ အေကာင္းအဆိုး မခြဲႏုိင္ၾကေသးတာပါ။ စာေရးသူတို႔လည္း စာဖတ္တတ္ကာစက သိုင္း၀ထၳဳေတြပဲ ဖတ္ခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့လည္း ကိုယ့္အတြက္ အက်ဳိးရွိမယ့္စာေတြကို ေရြးဖတ္သြားတာပါပဲ။ အခ်ိန္နဲ႔ အရြယ္က သူ႔ဖာသာစကားေျပာသြားပါလိမ့္မယ္။ လူငယ္ဆိုတာမ်ဳိးက ပိတ္ပင္တားဆီးတာမ်ဳိးဆိုရင္ ပိုၿပီးလုပ္ခ်င္တဲ့အက်င့္ေလးေတြရွိၾကတာမို႔ တားဆီးေနမယ့္အစား လမ္းဖြင့္ေပးထားၿပီး နည္းမွန္လမ္းမွန္ျဖစ္သြားေအာင္ လမ္းျပေပးရင္ပိုၿပီး ထိေရာက္ပါလိမ့္မယ္။
ေက်ာင္းသားေတြကို အျပင္စာေတြဖတ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးပါ …
ဒီဘက္ေခတ္ေက်ာင္းသားေတြ အရင္ကေလာက္ စာမဖတ္ၾကေတာ့ပါ။ မွန္ပါတယ္။ ျငင္းစရာမရွိပါ။ ဒါေပမယ့္ လူငယ္ေတြဖတ္စရာ စာအုပ္လည္းမရွိပါ။ စာေပကို ျမတ္ႏုိးလွတဲ့စာေရးသူတို႔ေတာင္ စာအုပ္ရွားပါးတဲ့ျပႆနာနဲ႔ ႀကံဳေနရပါၿပီ။ စာကိုေရြးၿပီးဖတ္ရမယ့္ အရြယ္ေရာက္လာၿပီျဖစ္လို႔ ပိုလို႔ဆိုးလာပါတယ္။ Quality magazine ေတြ ေပါလာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စာရြက္သားကလြဲလို႔ ဖတ္စရာစာရယ္လို႔ Quality ေကာင္းေကာင္းမရွိပါ။ စာအုပ္ရဲ႕ တ၀က္ကေၾကာ္ျငာ၊ က်န္တ၀က္က မင္းသားမင္းသမီးနဲ႔ ကိုရီးယားအေၾကာင္းဆိုေတာ့ စာရြက္ေတြသာႏွေမ်ာစရာေကာင္းေနပါတယ္။ လူငယ္ေတြမဆိုထားနဲ႔ လူႀကီးေတြကိုယ္တိုင္လည္း စာဖတ္နည္းလာပါၿပီ။ အရင္ေခတ္ေတြတုန္းကလို စာအုပ္တစ္အုပ္မွာ လူငယ္စာေပ ဘယ္ႏွစ္ရာခိုင္ႏႈန္းပါရမယ္ဆိုတာ စည္းကမ္းေလးထုတ္ျပန္လိုက္ရင္ ဒီကိစၥေျပလည္သြားပါလိမ့္မယ္။ ေက်ာင္းကဆရာ ဆရာမေတြကလည္း ေက်ာင္းသားေတြကို ေက်ာင္းစာေရာအျပင္စာပါဖတ္ဖို႔ အားေပးရပါလိမ့္မယ္။ အခ်ိန္ျပည့္ ေက်ာင္းစာေတြခ်ည္းပဲဖတ္ၿပီး စာေတာ္ေနေပမယ့္ ေလာကအေၾကာင္း ဘ၀အေၾကာင္းဘာမွနားမလည္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြမျဖစ္ရေအာင္ လုပ္ေပးမွျဖစ္ပါမယ္။ ေလာကမွာ ေက်ာင္းစာအျပင္ က်န္တာေတြလည္း အေရးႀကီးေၾကာင္းသိေအာင္လုပ္ေပးၾကဖို႔ လိုပါေသးတယ္။ ဒီလိုမလုပ္ရင္ေတာ့ ျမန္မာစာစီစာကံုးပါက်က္ေျဖေနၾကတဲ့ အျဖစ္ဆိုးႀကီးကေနလြတ္ေတာ့မွာ မဟုတ္ပါ။
လူငယ္ေတြကို ေနရာေပးပါ…
မွန္ပါတယ္။ ယေန႔လူငယ္ ေနာင္၀ယ္လူႀကီးပါ။ အခုေတာ့ အရွင္ေမြး၊ ေန႔ခ်င္းႀကီးျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီေန႔ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြဟာ အရင္ေခတ္လူႀကီးေတြထက္ ပိုၿပီးဉာဏ္ေျပးတာကို သိသင့္ပါတယ္။ ကိုယ္ကလူႀကီးပဲဆိုတဲ့ အျမင္မ်ဳိးနဲ႔ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြကို အထင္မေသးသင့္ပါ။ ကိုယ္ေက်ာင္းသားဘ၀က ေနသလို ဒီေန႔ေက်ာင္းသားေတြကို ေနခိုင္းသူဟာ ေခတ္ေနာက္ျပန္ဆြဲတဲ့လူ၊ တိုးတက္မႈမရွိတဲ့လူပါ။ အရင္တုန္းကအတုိင္းသာေကာင္းတယ္ဆိုရင္ ေက်ာက္ေခတ္ကေနတက္ေအာင္္ႀကိဳးစားခဲ့ၾကမွာမဟုတ္ပါ။ နည္းပညာေတြတိုးတက္လာသလို အေတြးအေခၚေတြပါ တိုးတက္ေအာင္လုပ္ၾကရပါမယ္။ အထူးသျဖင့္ လူႀကီးေတြကိုယ္တိုင္က တိုးတက္တဲ့အေတြးအေခၚေတြကို လက္ခံက်င့္သံုးသင့္ပါတယ္။ ကိုယ့္ထက္သာ မနာလိုျဖစ္ေနမယ့့္အစား အသိအမွတ္ျပဳေပးလိုက္ရုံေလးနဲ႔ လူငယ္ေလးေတြ တိုးတက္လာပါလိမ့္မယ္။
ေက်ာင္းသားေတြကိုအမွား မေၾကာက္ပါေစနဲ႔…
ဒီေန႔ေက်ာင္းသားေလးေတြကို တစ္ခုခုခိုင္းရင္ ရဲရဲ၀ံ့၀ံံ့မလုပ္ရဲတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ မွားသြားမွာ သိပ္ေၾကာက္ေနၾကပါတယ္။ ဒါဟာလံုး၀မျဖစ္သင့္ပါ။ လူငယ္ေတြ အမွားေၾကာက္ရျခင္းက လူႀကီးေတြ အသံုးမက်လို႔ပါ။ သခ်ၤာတြက္ရင္လည္းမွားရင္ဆူခံရပါတယ္။ မွားတယ္ဆိုတာကို ဂရုမစိုက္လို႔မွားတာလို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်တတ္တဲ့ ခပ္ညံ့ညံ့အေတြးအေခၚရွိတဲ့ ဆရာေတြ၊ မိဘေတြရွိေနသမွ် လူငယ္ေတြဆီက ဘာမွေမွ်ာ္လင့္လို႔ ရမွာမဟုတ္ပါ။ ပုစၦာတစ္ခုမွာ အေျဖမွန္တစ္ခုသာရွိေပမယ့္ အေျဖမွားက သန္းခ်ီၿပီးရွိေနႏုိင္တာ မေမ့သင့္ပါ။ အမွားကိုရင္းမွ အမွန္ရႏုိင္တာျဖစ္တဲ့အတြက္ အမွားေၾကာက္တဲ့ေက်ာင္းသားဆီက အမွန္ထြက္လာဖို႔ အလြန္နည္းသြားပါၿပီ။ ဆရာနဲ႔မိဘက အမွန္ကိုပဲလိုခ်င္တဲ့ အတြက္ သူ႔ဉာဏ္နဲ႔အမွားမခံေတာ့ဘဲ သူမ်ားဉာဏ္နဲ႔ မွန္ေအာင္လုပ္ၾကပါေတာ့မယ္။ ၾကာရင္ေက်ာင္းသားေလးေတြမွာ ကိုယ္ပိုင္ဦးေဏွာက္ေတာင္ရွိၾကေတာ့မွာ မဟုတ္ပါ။ ပညာသင္ယူျခင္းဟာရဲ၀ံံ့ဖို႔မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ေၾကာက္လန္႔ဖို႔ျဖစ္သြားရင္ သိပ္နစ္နာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေလးေတြ တိုးတက္လာေအာင္ မွားၾကပါေစ။ ကိုယ္ပိုင္ဉာဏ္နဲ႔မွားတာမ်ဳိးကုိ ခ်ီးက်ဴးလိုက္ရင္ ေက်ာင္းသားေလးေတြရဲ႕ ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္တက္လာမွာမလြဲပါ။
လူငယ္ေတြကို အဆိုးမျမင္ပါနဲ႔…
လူငယ္ေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ဘ၀ဟာ မိဘနဲ႔ဆရာရဲ႕ ေကာက္ခ်က္ေပၚမွာမွီခိုေနရတာပါ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မသံုးသပ္ႏုိင္ၾကေသးတဲ့ အရြယ္ေတြျဖစ္လို႔ လူႀကီးေတြရဲ႕သံုးသပ္ခ်က္ကိုသာ အမွန္လို႔ယူဆၾကပါတယ္။ ဒါကိုမသိတဲ့ မိဘနဲ႔ဆရာက ေက်ာင္းသားေတြကို အသံုးမက်ဘူးလုိ႔ ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေလးေတြမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို တကယ္အသံုးမက်တဲ့သူလုိ႔ထင္သြားတတ္ပါတယ္။ အဲဒီမွာတင္ ဒီေက်ာင္းသားဘ၀က ဆံုးသြားပါၿပီ။ တကယ္ေတာ့ လံုး၀သံုးမရတဲ့ေက်ာင္းသားဆိုတာမရွိပါ။ ရခဲလွတဲ့ လူ႔ဘ၀ကို ရလာၾကတဲ့ မဟာလူသားေတြျဖစ္လို႔ တစ္ေနရာမွာမသန္ေပမယ့္ တစ္ေနရာမွာေတာ့စြမ္းဦးမွာပါ။ တကယ္ေတာ့ ေက်ာင္းသားဆိုးဆိုတာမရွိပါ။ မိဘနဲ႔ ဆရာအေပၚဆိုးေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြအေပၚမွာ တကယ္ေကာင္းၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို ျမင္ဘူးၾကမွာပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတာ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ မိဘနဲ႔ဆရာက သူ႔ကိုလူဆိုးလို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့အတြက္ သူတို႔ေရွ႕မွာေကာင္းျပစရာမလိုေတာ့ဘူးလို႔သတ္မွတ္ၿပီး သူ႔ကိုသူငယ္ခ်င္းအျဖစ္သတ္မွတ္တဲ့သူေတြအေပၚမွာပဲ သူေကာင္းေကာင္းဆက္ဆံတာပါ။ ဒါဟာသူ႔အတြက္မွန္ပါတယ္။ မွားတာက သူ႔ကိုဆိုးတယ္လို႔သတ္မွတ္တဲ့ မိဘနဲ႔ဆရာေတြရဲ႕အမွားပါ။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ဆီက ေကာင္းတာေတြလိုခ်င္ရင္ ပထမဆံုးသူ႔ကို လူေကာင္းလို႔ျမင္ေပးဖို႔လိုတယ္ဆိ္ုတာ သတိရပါ။
ဆံုးမၿပီးမွ အျပစ္ေပးပါ..
ဒီဘက္ေခတ္ေက်ာင္းသားေတြထက္ ဒီဘက္ေခတ္မိဘနဲ႔ ဆရာအမ်ားစုဟာ သိပ္စိတ္ျမန္ၾကပါတယ္။ စိတ္ျမန္သလို လက္ကလည္းျမန္လွပါတယ္။ အက်ဳိးအေၾကာင္းကို ရွင္းမျပဘဲရိုက္ႏွက္ဆံုးမျခင္းဟာ ေကာင္းက်ုဳိးထက္ ဆိုးက်ဳိးကိုပိုမ်ားေစပါတယ္။ ေက်ာင္းသားဟာ အသားနာသြားေပမယ့္ သူ႔အျပစ္ကိုရွင္းရွင္းလင္းလင္းမျမင္တာေၾကာင့္ သူ႔ကိုရုိက္တဲ့ ဆရာနဲ႔မိဘအေပၚ အမုန္းပြားပါေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြကို ငရဲေပးတာနဲ႔မျခားေတာ့ပါ။ “သင့္ရာအပ္ပို႔ ဆရာတို႔” ဆိုေပမယ့္ ငရဲပို႔ခို္င္းတာ မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ဆရာေတြရွိပါတယ္။ “မင္းတို႔ကိုေကာင္းေစခ်င္လို႔ဆံုးမတာ၊ ငါ့ကိုမုန္းရင္လည္းဂရုမစိုက္ဘူး” လို႔ဆိုပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကို ေလွ်ာ့တြက္တာပါ။ တကယ္ေတာ့ ေက်ာင္းသားဆိုတာ အသိဉာဏ္နည္းတဲ့ တိရစၦာန္ေတြမဟုတ္ပါ။ ေစတနာကိုနားလည္လာေအာင္လုပ္ေပးရင္ နားလည္ၾကပါတယ္။ အခုလိုဆံုးမတာဟာ သူ႔အတြက္ဆိုတာရွင္းရွင္းလင္းလင္းသိသြားရင္ ဘယ္ဆရာကိုမွ အမုန္းမပြားပါ။ အေရးအႀကီးူဆံုးအခ်က္က အခုဆံုးမတာဟာ မိဘနဲ႔ဆရာမႀကိဳက္လို႔မဟုတ္ဘဲ သူ႔အတြက္မေကာင္းလို႔ဆိုတာသိသြားေအာင္ လုပ္ေပးဖို႔လိုပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေဆးလိပ္ခိုးေသာက္လို႔ဘာမွ မေျပာဘဲရုိက္ႏွက္ဆံုးမရင္ ေက်ာင္းသားစိတ္ထဲမွာ “ေဆးလိပ္ေသာက္တာ ဆရာမႀကိဳက္ဘူး၊ မိဘမႀကိဳက္ဘူး” လို႔ျမင္သြားပါလိမ့္မယ္။ ဒီေတာ့ မိဘနဲ႔ဆရာေရွ႕မွာ မေသာက္ေတာ့ဘဲ ကြယ္ရာမွာ ေသာက္ပါလိမ့္မယ္။ ေက်ာင္းသားျဖစ္သူလည္း အသားနာ၊ ဆရာလည္း လူရုိင္းျဖစ္တာကလြဲၿပီး ဆံုးမရျခင္းရဲ႕ရည္ရြယ္ခ်က္လည္း အထမေျမာက္ေတာ့ပါ။ ဘက္ေပါင္းစံုက ဆံုးရႈံးသြားပါၿပီ။ ျဖစ္သင့္တာက ေဆးလိပ္ေသာက္တဲ့ ေက်ာင္းသားကို ေဆးလိ္ပ္ရဲ႕ဆိုးက်ဳိးေတြကို သေဘာေပါက္ေအာင္ရွင္းျပၿပီးမွ ေဆးလိပ္မေသာက္ခိုင္းျခင္းဟာ သူ႔အတြက္အႏၱရာယ္ ျဖစ္မွာစိုးရိမ္လို႔ဆိုတဲ့အေၾကာင္း သေဘာေပါက္ေအာင္ဆံုးမရင္ ေရွ႕မွာေရာ၊ ကြယ္ရာမွာပါ ေဆးလိပ္မေသာက္ေတာ့တဲ့အျပင္ ဆံုးမတဲ့ဆရာကိုပါ ေက်းဇူူးတင္သြားပါဦးမယ္။ ဒါေၾကာင့္ အမုန္းခံႏုိင္လို႔ ဆရာလုပ္တာလို႔ ေႂကြးေၾကာ္ဖို႔ အရင္မစဥ္းစားပါနဲ႔။ ဆရာလုပ္တိုင္းအမုန္းခံရရင္ ေလာကမွာဆရာလုပ္မဲ့သူေတာင္ ရွိမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူးဆိုတာေတာ့ ေခါင္းထဲမွာထည့္ထားေစခ်င္ပါရဲ႕။
နားမလည္တာဟာ အာရုံမစိုက္လို႔မဟုတ္ပါ…
ဆရာစာရွင္းျပၿပီးလို႔ မရွင္းတဲ့စာကို ေက်ာင္းသားကထေမးတဲ့အခါ အခ်ဳိ႕ေသာဆရာေတြက ေက်ာင္းသားကိုဆူေလ့ရွိပါတယ္။ “ငါရွင္းျပတုန္းက အာရုံစိုက္နားမေထာင္ဘူးလား” လို႔ပါ။ ဟုတ္ကဲ့ နားေထာင္လို႔သာ အခုလိုထေမးတာပါ။ နားမေထာင္တဲ့ေက်ာင္းသားကေတာ့ ဘာတစ္လံုးမွမသိတာေၾကာင့္ ဘာမွျပန္မေမးေတာ့ပါ။ စာသင္ခန္းတစ္ခန္းမွာ အနည္းဆံုးေက်ာင္းသား ၄၀ ေလာက္ေတာ့ရွိၾကတာမို႔ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေကာင္းရွင္းျပေပမယ့္ နားမလည္တဲ့ေက်ာင္းသားေတာ့ ရွိေနဦးမယ္ဆိုတာ သေဘာေပါက္ထားရပါမယ္။ “ငါဒီေလာက္ေကာင္းေကာင္းရွင္းျပထားတာေတာင္” ဆိုတဲ့ အေတြးႀကီးေတြ ေဘးဖယ္ထားပါ။ ေနာက္ထပ္သိထားသင့္တဲ့အခ်က္က ေက်ာင္းသားကကိုယ့္ကိုစာေမးတယ္ဆိုတာ ဆရာ့္ကိုယံုၾကည္လို႔ ဆရာေျဖႏုိင္မယ္ထင္လို႔ ေမးတာ၊ တနည္းအားျဖင့္ ဆရာကိုအားကိုး၊ ေလးစားလို႔ေမးတာ ဆိုတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္“ ဒီေကာင္ငါ့ကို ေစာ္ကားတာပဲ”လို႔ေတြးၿပီး ေက်ာင္းသားကိုဆူလိုက္ရင္ အဲဒီေက်ာင္းသားရဲ႕ ပညာလိုခ်င္စိတ္ကို ခ်ဳိးႏွိမ္ရာေရာက္သြားၿပီး ေနာက္တစ္ခါနားမလည္ရင္ ဘာမွထမေမးေတာ့ပဲ နားလည္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေတာ့မွာမို႔ ေက်ာင္းသားေရာဆရာပါ ေရရွည္နစ္နာပါလိမ့္မယ္။ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အေနအထားမွန္ကုိသိမွသာ ေက်ာင္းသားေတြကုိ အေကာင္းဆံုးလမ္းညႊန္မႈေတြ ေပးႏုိင္မွာျဖစ္တာေၾကာင့္ ေမးခ်င္ရာေမးၾကဖို႔ ဖြင့္ေပးထားပါ။ စာေမးျခင္းဟာ ဆရာကိုဂုဏ္ျပဳတာပါလို႔လည္း ရင္ထဲမွာေတြးထားသင့္ပါတယ္။ ဒီလိုစိတ္မ်ဳိးထားတဲ့ ဆရာရဲ႕ေခါင္းေဆာင္မႈေအာက္မွာ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုလိုက္နာၾကမွာျဖစ္လို႔ သင္ၾကားမႈရဲ႕ရည္မွန္းခ်က္ရာႏႈန္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတာ့ ေအာင္ျမင္လာပါလိမ့္မယ္။
ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြ ကိုယ့္ကိုယ္ကို တန္ဖိုးထားတတ္လာေအာင္လုပ္ေပးပါ…
ဒီဘက္ေခတ္ေက်ာင္းသားလူငယ္အမ်ားစု ပ်က္စီးၾကတာဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုတန္ဖိုးမထားၾကလို႔ပါ။ ဘာေၾကာင့္မ်ားတန္ဖိုးမထားၾကပါလိမ့္ဆိုရင္ တန္ဖိုးမသိလို႔ပါ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို တန္ဖိုးရွိမွန္းသိသြားရင္ တန္ဖိုးထားလာမွာျဖစ္လို႔ အပ်က္စီးခံေတာ့မွာမဟုတ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ လူငယ္ဆိုတာ ကိုယ့္တန္ဖိ္ုးကိုယ္ မသတ္မွတ္တတ္ေသးတာေၾကာင့္ လူႀကီးေတြကပဲ သူတို႔ကိုတန္ဖိုးထားေပးရပါမယ္။ လူႀကီးကတန္ဖိုးထားၿပီးေတာ့မွ သူတို႔ကိုတန္ဖိုးရွိေၾကာင္းသိေအာင္လုပ္ေပးရပါမယ္။ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဆိုရင္လည္း အထက္တန္းေက်ာင္းသားနဲ႔တန္တဲ့ တန္ဖိုးထားေလးစားမႈမ်ဳိးေပးၿပီး ဆက္ဆံသင့္ပါတယ္။ ဒါမွသာသူ႔ကိုယ္သူ ပညာတတ္ျဖစ္ေၾကာင္းသိလာပါလိမ့္မယ္။
ၿပီးမွ ပညာတတ္္တို႔ရဲ႕က်င့္၀တ္နဲ႔ ေနထိုင္မႈပံုစံေတြကို လမ္းေၾကာင္းခ်ေပးရင္ ေက်ာင္းသားေတြကိုယ့္ကိုယ္ကို တန္ဖိုးထားရေကာင္းမွန္းသိလာၿပီး မပ်က္စီးေအာင္တန္ဖိုးထားလာၾကပါလိမ့္္မယ္။
လူၾကားထဲမွာ မဆူပါနဲ႔…
ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ အျပစ္တစ္ခုခုလုပ္မိရင္ တစ္ခ်ဳိ႕ဆရာေတြက ေက်ာင္းသားအမ်ားစုရဲ႕ေရွ႕မွာ ဆူေလ့၊ ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ ေက်ာင္းသားရွက္ၿပီး ေနာက္တစ္ခါ အျပစ္မလုပ္ရဲေအာင္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ပါ။ တကယ္ေတာ့ ဒီလိုိလုပ္တာမွားပါတယ္။ အျပစ္ေပးခံရတဲ့ေက်ာင္းသားရဲ႕စိတ္ထဲမွာ ဒဏ္ရာျဖစ္သြားေစတဲ့ အျပင္အညြန္႔ခ်ဳိးသလိုျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲငယ္တဲ့ေက်ာင္းသားျဖစ္ပါေစ သူ႔အရြယ္နဲ႔သူ ထိုက္သင့္တဲ့ ဂုဏ္သိကၡာရွိေနၿပီျဖစ္လို႔ ေသရာပါတဲ့ စိတ္ဒဏ္ရာေတြရသြားရင္ ေကာင္းက်ဳးိထက္ဆိုးက်ဳိးက ပိုမ်ားပါလိမ့္မယ္။ အဂၤလိပ္ဆိုရုိးတစ္ခုကေတာ့ ဒီလိုဆိုပါတယ္…
Praise in the public,
criticise in the private.
အမ်ားၾကားမွာ ခ်ီးမြမ္းၿပီး၊ ႏွစ္ေယာက္တည္းရွိခ်ိန္ေရာက္မွ ေ၀ဖန္ျပစ္တင္ပါတဲ့။
မွန္ပါတယ္။
အျပစ္တစ္ခုကို လူလည္ေခါင္မွာ ထုတ္ေဖာ္ဆံုးမတာနဲ႔ လူၾကားထဲမွာ ခ်ီးမြမ္းတာဟာ ရလာဒ္ခ်င္းအတူတူပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေဘးထြက္ဆိုးက်ဳိးအနည္းဆံုးျဖစ္တဲ့ ဒုတိယနည္းကိုသာသံုးသင့္ပါတယ္။ ဒဏ္ေပးတာကို တြင္တြင္ႀကီးသံုးေနမယ့္အစား ဆုေပးတာကိုေျပာင္းသံုးရင္ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္ပို အားေကာင္းလာမွာေသခ်ာပါတယ္။
ေက်ာင္းသားေတြကို မႏုိင္၀န္မထမ္းခုိင္းပါနဲ႔…
ပညာေရးဆိုတာ ကာယအလုပ္မဟုတ္ပါ။ ဉာဏအလုပ္သာျဖစ္ပါတယ္။
စိတ္ပါ၀င္စားမႈမရွိရင္ အလုပ္ၿပီးေျမာက္မႈ မရွိႏိုင္ပါ။ အခ်ိန္မ်ားမ်ားစာၾကည့္ရင္ စာမ်ားမ်ားရတယ္ဆိုတဲ့ ခပ္ညံံ့ညံ့အေတြးအေခၚေတြကို ေခါင္းထဲကထုတ္လိုက္ပါ။ အေရးအႀကီးဆံုးအခ်က္က စာက်က္ျခင္းရဲ႕အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္က စာရဖို႔ဆိုတာကို ေခါင္းထဲမွာ ထည့္ထားဖို႔လည္းလိုပါေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြကို တစ္ခ်ိန္လံုးစာၾကည့္ခိုင္းဖို႔ မႀကိဳးစားပါနဲ႔။
မင္းဘယ္ေလာက္ထိရရမယ္ ဆိုၿပီးေတာ့လည္း ႀကိဳတင္သတ္မွတ္ေပးမထားပါနဲ႔။
ေက်ာင္းသားေတြကို မႏုိင္၀န္ထမ္းခိုင္းတာနဲ႔တူပါလိမ့္မယ္။
ၾကာလာရင္ ေက်ာင္းသားဟာ သူ႔ကိုယ္သူ ကိုယ္ပိုင္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ဆိုတာ မရွိေတာ့ဘဲ စက္ရုပ္လိုျဖစ္လာၿပီး ကိုယ္ပိုင္ဖန္တီးမႈ အရည္အေသြးေတြက်ဆင္းသြားတဲ့ ျပႆနာနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရပါလိမ့္မယ္။ သတ္မွတ္ခ်က္ကို ျပည့္၀ေအာင္ အေကာင္အထည္မေဖာ္ႏုိင္ရင္ သူ႔ကိုယ္သူ ယံုၾကည္ခ်က္ပါေပ်ာက္ဆံုးသြားပါလိမ့္မယ္။ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ သူနဲ႔ ကိုက္ညီတဲ့ သင္ယူမႈပံုစံကို သူ႔ဖာသာခ်မွတ္ခုိင္းၿပီး မိဘနဲ႔ ဆရာကေဘးကေန ထိမ္းေပးတာမ်ဳိးပဲ ျဖစ္သင့္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားရဲ႕ ဘ၀လမ္းေၾကာင္းေရြးခ်ယ္မႈမွာ
လိုအပ္တဲ့အခ်က္အလက္ေတြကို ထည့္ေပးရုံက လြဲၿပီး က်န္တာကိုေတာ့
ေက်ာင္းသားကိုယ္တိုင္ ေရြးခ်ယ္ဖို႔ ခြင့္ျပဳတာဟာ အမွန္ဆံုးျဖစ္ပါတယ္။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေက်ာင္းသားအတြက္ ဆရာဆိုတာမလိုေတာ့ေအာင္ လုပ္ေပးပါ…
ပညာသင္ၾကားေပးျခင္းရဲ႕ အႏွစ္သာရဟာ အမွီအခိုကင္းကင္းနဲ႔ ဘ၀မွာ ရပ္တည္ႏိုင္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေနရာတကာမွာ ဆရာ့မ်က္ႏွာၾကည့္ၿပီး လုပ္စရာမလုိေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးဖို႔လိုပါတယ္။ အဓိကကေတာ့ ေက်ာင္းသားကို ကိုုယ္ပိုင္ယံုၾကည္ခ်က္ရွိလာေစဖို႔ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေပးရပါလိမ့္မယ္။ ခပ္ရွင္းရွင္းနဲ႔ ရိုင္းရိုင္းေျပာရရင္ေတာ့ ပညာသင္ေပးတာဟာ သခင္ျဖစ္ေအာင္ေလ့က်င့္ေပးတာ ျဖစ္ၿပီး ကၽြန္ျဖစ္ေအာင္က်င့္ေပးတာမဟုတ္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ပညာတတ္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ဟာ နာခံ၊ လိုက္နာတတ္ဖို႔ ဆိုတဲ့ ကၽြန္အက်င့္အျပင္ ကိုယ္တိုင္ဆံုးျဖတ္ရဲျခင္း၊ အမွားအမွန္ကို ကိုယ္တိုင္နားလည္ျခင္းစတဲ႔ အရည္အေသြးေတြကို ေလ့က်င့္ပ်ဳိးေထာင္ေပးရပါလိမ့္မယ္။ ဒီလိုမဟုတ္ဘဲ
ေျပာရင္နားေထာင္၊ ခိုင္းတာလုပ္ဆိုတာမ်ဳိးေတြနဲ႔သာ ေရွ႕ဆက္စခန္းသြားေနရင္
ပညာတတ္ေတြဟာ ကၽြန္ေကာင္းေတြျဖစ္လာမွာကလြဲၿပီး ဘာမွသံုးလို႔ရမွာ မဟုတ္ေတာ့ပါ။ စာတစ္လံုးမွမတတ္တဲ့ လုပ္ငန္းရွင္ရဲ႕လက္ေအာက္မွာ ဘြဲ႕ေလးငါးခုရထားတဲ့ ပညာရွင္က အလုပ္သမားလုပ္ေနရတဲ့ အျမင္မေတာ္စရာ ျမင္ကြင္းမ်ဳိးေတြ ထပ္မျမင္ရဖို႔ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြကို သခင္ျဖစ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးဖို႔ သင့္ေနပါၿပီ။
ပညာတတ္ျခင္းရဲ႔႕ အက်ဳိးေက်းဇူးကို ေက်ာင္းသားေတြသိေအာင္ ေျပာျပပါ…
ဒီဘက္ကာလမိဘ အမ်ားစုဟာ ပညာေရးထက္စီးပြားေရးကို ပိုၿပီးဦးစားေပးလာၾကတာကိုေတြ႕ရပါတယ္။ ပိုက္ဆံရွိမွ ထမင္းစားရမွာ လို႔တဖြဖြ ေျပာေလ့ရွိၾကပါတယ္။ မွန္ပါတယ္။ ပိုက္ဆံရွိမွ ထမင္းစားရမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီပိုက္ဆံကို ရွာတဲ့နည္းေတြထဲမွာ ပညာကိုရင္းၿပီး ရွာတဲ့နည္းဟာ အေကာင္းဆံုးဆိုတာကို ေက်ာင္းသားေတြ သိေအာင္လုပ္ေပးၾကရပါမယ္။ ပိုက္ဆံဘာလုပ္မွာလည္း၊ ပညာသာအဓိက လို႔ေတာ့သြားမေျပာပါနဲ႔။ ပညာသင္တာ ပိုက္ဆံရွာဖို႔လို႔သာ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာလိုက္ပါ။ ပညာသင္ယူျခင္းဆိ္ုတာလည္း စီးပြားေရးလုပ္ျခင္းတစ္မ်ဳိးဆိုတာ ေက်ာင္းသားေတြသိေအာင္ ေျပာျပေပးပါ။ ဒါမွသာ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ပညာတတ္ေတာ့ ဘာလုပ္ရမွာလဲ ဆိုတဲ့ အေတြးမ်ဳိးေတြ ေပ်ာက္သြားၿပီး ပညာေရးဘက္ကို စိတ္လည္လာပါလိမ့္မယ္။ ပညာထက္ေငြကို အဓိကထားတဲ့ မိဘေတြကို သားသမီးျဖစ္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ရင္ဆိုင္ရဲဖို႔ကေတာ့ သူတို႔လည္းစီးပြားေရးလုပ္ေနပါတယ္ဆိုတဲ့ အသိမ်ဳိးေတြ၀င္ေနမွ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ မခ်မ္းသာခ်င္တဲ့လူဆိုတာ မရွိတာမို႔ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ စာႀကိဳးစားဖို႔ တြန္းအားတစ္ခုျဖစ္မွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ပညာမတတ္ျခင္းရဲ႕ ဆိုးက်ဳိးေတြကိုခ်ည္းထိုင္ေျပာေနရင္ ပညာမတတ္ေပမယ့္ ပိုက္ဆံခ်မ္းသာေနၾကတဲ့ သူတို႔မိဘေတြကို ေစာ္ကားေနတယ္လို႔ ထင္သြားႏုိင္ၿပီးေက်ာင္းသားရဲ႕ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈကို ရေတာ့မွာမဟုတ္ပါ။ ဆရာက သူပိုက္ဆံမရွိလို႔ ပိုက္ဆံရွိတဲ့သူေတြကို မေကာင္းေၾကာင္း ေျပာတာလို႔မ်ားထင္သြားရင္ေတာ့ လံုး၀နစ္နာသြားပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ပညာတတ္ရင္ဘယ္လို အက်ဳိးေက်းဇူးေတြ ရႏိုင္ေၾကာင္းကိုပဲ တြင္တြင္ေျပာၿပီး ေက်ာင္းသားေတြကို စည္းရုံးယူမွ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
ဒီေန႔ပညာေရးဟာ ေက်ာင္းသားေတြကို မ႑ိဳင္ထားတဲ့ ပညာေရးျဖစ္ပါတယ္…
အရင္ေခတ္ေတြက ပညာေရးဆိုတာ ပညာသင္ၾကားေပးတဲ့ ဆရာေတြကို မ႑ဳိင္ထားၿပီး တည္ေဆာက္ထားပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ဆရာ့အႀကိဳက္၊ ဆရာျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ပံုစံကို လိုက္ၿပီး အံ၀င္ေအာင္ ႀကိဳးစားရပါတယ္။ ဒါဟာ ပညာရွားပါးတဲ့ ေခတ္နဲ႔လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္တဲ့ စနစ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီဘက္ေခတ္မွာေတာ့ သင္ယူစရာ ပညာေတြ မ်ားလြန္းလွတာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ဆရာေတြရဲ႕ ပံုတူ၊ ကိုယ္ပြားေတြျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနစရာမလိုေတာ့ပါ။ ေက်ာင္းသားျဖစ္ခ်င္တဲ့ပံုစံကုိ ဆရာေတြက ျဖစ္ေအာင္လုပ္ ေပးရမယ့္ ေခတ္ဆိုတာကို သေဘာေပါက္ရပါေတာ့မယ္။ အရင္ကထက္ အျမင္က်ယ္လာၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ေက်နပ္မႈရေအာင္ လုပ္ေပးႏုိင္မွ ဒီဘက္ေခတ္ပညာေရးကို လိုက္မီႏုိင္မွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပညာသင္ၾကားသူ ဆရာေတြအေနနဲ႔ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ပံုစံထဲကို ေက်ာင္းသားေတြကို အတင္းရုိက္သြင္းေနမယ့္အစား ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ခ်င္းစီနဲ႔ သင့္ေတာ္မဲ့ သင္ၾကားမႈပံုစံကို ခ်မွတ္ဖို႔ပိုၿပီး ဦးစားေပးရပါေတာ့မယ္။ ဒါကို သေဘာမေပါက္ရင္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ဆန္႔က်င္မႈကိုရင္ဆိုင္ရႏုိင္ၿပီး ပညာေရးရည္မွန္းခ်က္ပါ ေပ်ာက္ဆံုးသြားပါလိမ့္မယ္။ “သူလိုခ်င္တာသိမွ၊ ကိုယ္လိုခ်င္တာရမယ္” ဆိုတာ ဒီေန႔ပညာေရးရဲ႕ ေဆာင္ပုဒ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ေတြျဖစ္ခ်င္ၾကတဲ့ ပံုစံထဲမွာ ကိုယ့္ရည္မွန္းခ်က္ကို ပီပီျပင္ျပင္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရင္ ထူးခၽြန္တဲ့ ေက်ာင္းသားေကာင္းေတြ ေမြးထုတ္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။
ဆရာဆိုတာ ေက်ာင္းသားဆိုး၊ ေက်ာင္းသားညံ့ေတြအတြက္ မရွိမျဖစ္ပါ…
ဘယ္သူမဆို တက္ႁကြ၊ ႀကိဳးစားၿပီး၊ လိမၼာေရးျခားရွိသူကိုပဲ သေဘာက်ၾကပါလိမ့္မယ္။ ဆရာဆိုတာလည္း လူထဲကလူေတြမို႔ စာေတာ္တဲ့၊ ႀကိဳးစားတဲ့ ေက်ာင္းသားကို ပိုခ်စ္တာ သဘာ၀ေတာ့ က်ပါတယ္။ဒါေပမယ့္ ဒါမျဖစ္သင့္ပါ။ ဆရာဆိုတာ သေဘာသဘာ၀အားျဖင့္ ဆရာ၀န္နဲ႔တူပါတယ္။ ဆရာ၀န္ဆိုတာ လူမမာေတြအတြက္ မရွိ္မျဖစ္ပါ။ လူေကာင္းေတြအတြက္ေတာ့ ဆရာ၀န္ဆိုတာ သိပ္အေရးမႀကီးပါ။ ဒီလိုပါပဲ စာႀကိဳးစားတဲ့ေက်ာင္းသား ထက္ စာမႀကိဳးစားဘဲ ပ်က္စီးေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ဆရာဆိုတာ မရွိမျဖစ္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕အခ်ိန္အေတာ္မ်ားမ်ားကို ပ်က္စီးေနတဲ့ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ အသံုးခ်ရပါလိမ့္မယ္။ လူေတာ္ေတြကို ခ်စ္သလို လူညံ့ေတြကိုလည္းပစ္မထားပါနဲ႔။
“တို႔က ေတာ္မွခ်စ္တာ”ဆိုရင္ေတာ့ ဆရာလုပ္မေနပါနဲ႔ေတာ့။
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ေတာ္ၿပီးသားေက်ာင္းသားအတြက္ ဆရာဆိုတာ အေရးႀကီးပုဂၢဳိလ္မဟုတ္လို႔ပါပဲ။ ပညာသင္ၾကားျခင္းရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ဟာ လူေတာ္ေတြေမြးထုတ္ေပးေရးအျပင္ လူဆိုးေတြကို ျပဳျပင္ေပးေရးပါ ပါတယ္ဆိုတာ သေဘာေပါက္ရင္ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုအတြက္ မဂၤလာရွိေသာ ပညာေရးျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။
ဆရာကိုယ္တိုင္က သူ႔အလုပ္ကို တန္ဖိုးထားရမယ္…
ေက်ာင္းသားေတြ ပညာေရးကို တန္ဖိုးထားေလးစားလာေအာင္ ပထမဆံုးလုပ္ရမယ့္အခ်က္က ပညာသင္ၾကားေပး တဲ့ ဆရာေတြကိုယ္၌က ကိုယ့္အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းအလုပ္ကို တန္ဖိုးထားရပါမယ္။ ေက်ာင္းသားေတြေရွ႕မွာ ဆရာအလုပ္ကို စိတ္ကုန္တဲ့စကားမ်ဳိး မေျပာမိပါေစနဲ႔။ ဒါဟာပညာေရးကို ဖ်က္ဆီးတာပါပဲ။ ကိုယ္တိုင္ကမွ ပညာေရးကို စိတ္ကုန္ေနရင္ ေက်ာင္းသားေတြကို လမ္းညႊန္ျပဖို႔ဆိုတာ လံုး၀မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ ဒီလိုဆရာမ်ဳိးကို ေက်ာင္းသားေတြက ေလးစားေတာ့မွာ မဟုတ္တဲ့အတြက္ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အားထုတ္ႀကိဳးပမ္းမႈမ်ဳိးက်ု ေမွ်ာ္လင့္လို႔မရေတာ့ပါ။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ပညာေရးလုပ္သားေတြျဖစ္တဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြရဲ႕ လစာဟာဘ၀ရပ္တည္ရုံေတာ့ ေလာက္ငရုံပဲရွိတာမွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တိုုင္းျပည္က ဖြံ႕ၿဖိဳးဆဲပဲရွိေသးတာကိုလည္း သတိထားေစခ်င္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ လစာေလးႏွစ္ပဲတစ္ျပားနဲ႔ နင္တို႔ကို သင္ေပးရတာမတန္ဘူးလို႔ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွမေျပာေစခ်င္ပါ။ မစားေလာက္ရင္ထြက္ၿပီး အျပင္အလုပ္သာ လုပ္စားေစခ်င္ပါတယ္။
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ လစာဆိုတာ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔မဆိုင္ဘဲ ႏိုင္ငံရဲ႕ေပၚလစီနဲ႔သာ ဆိုင္တဲ့ကိစၥမို႔ပါ။ မဆီမဆိုင္ ရန္ေတြ႕ခံရတဲ့ ေက်ာင္းသားတိုင္းက ေက်နပ္ၾကမွာ မဟုတ္တာေၾကာင့္
ပညာေရးမွာ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ရုံပဲ ရွိပါလိမ့္မယ္။
ဒီေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေရာ ေက်ာင္းသားေတြကိုပါ မဖ်က္ဆီးပါနဲ႔။
ဆရာအလုပ္ဆိုတာ ေတာ္ရံုဇြဲ၊ စိတ္ဓာတ္ရွိရုံနဲ႔ လုပ္လို႔မတဲ့ အလုပ္ျဖစ္တာေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုဂုဏ္ယူၾကေစခ်င္ပါတယ္။
အလုပ္ကို တန္ဖိုးထားတဲ့ ဆရာကို ေက်ာင္းသားတိုင္းက ေလးစားၾကမွာျဖစ္လို႔ ေက်ာင္းသားေတြကို ပညာေရးမွာ စိတ္ပါ၀င္စားလာေအာင္ အေကာင္းဆံုး လမ္းညႊန္ႏိုင္မွာမလြဲပါ။
ေက်ာင္းေနေပ်ာ္၍ စာေတာ္ပါေစ…
ပညာေရးဌာနရဲ႕ေဆာင္ပုဒ္ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္မွန္တဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ပါ။ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္စာေတာ္ေစဖို႔ စာသင္ေၾကာင္းဟာသူ႔အတြက္ ေပ်ာ္စရာေနရာ ျဖစ္ဖို႔လိုပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ အျပင္မွာေဘာလံုးကန္တာ မေကာင္းဘူးလို႔ ယူဆရင္ ေက်ာင္းမွာေဘာလံုးကန္ႏိုင္ေအာင္လုပ္ေပးရုံပဲ ရွိပါတယ္။ အျပင္မွာ သီခ်င္းမဆိုေစခ်င္ရင္ ေက်ာင္းမွာပဲ သီခ်င္းဆိုႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးရပါလိမ့္မယ္။ အျပင္မွာ ရႏိုင္တဲ့ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ဳိး ေက်ာင္းမွာလည္းရေနတယ္ဆိုရင္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ေက်ာင္းေပ်ာ္လာပါလိမ့္မယ္။ ေက်ာင္းေပ်ာ္လာတဲ့
ေနာက္မွာေတာ့ စာေတာ္ဖို႔ဆိုတာ မေ၀းေတာ့တဲ့ ပန္းတိုင္ျဖစ္လာပါၿပီ။
ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ေက်ာင္းေနေပ်ာ္ဖို႔ဆိုတာ အေျပာလြယ္သေလာက္ အလုပ္ေတာ့ ခက္ပါတယ္။ အေရးႀကီးတာက ေက်ာင္းသားအမ်ားစုရဲ႕ စိတ္ေနစိတ္ထားကို သိထားဖို႔ပါပဲ။ ဒါ့အျပင္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ခ်င္းစီရဲ႕ မိသားစုအေျခအေနေတြကိုပါ တတ္ႏို္င္သေလာက္ သိေအာင္ႀကိဳးစားဖို႔လိုပါတယ္။
အိမ္မွာစိတ္ညစ္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ စာထဲမွာစိတ္မ၀င္စားတာကို ဆူလိုက္၊ ရုိက္လုိက္ရင္ ေက်ာင္းသားအတြက္ အားကိုးရာမဲ့သြားတဲ့အတြက္ စိတ္ဓာတ္က်တာကလြဲၿပီး ေက်ာင္းသားရဲ႕ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ မႈကိုရေတာ့မွာ မဟုတ္ပါ။ အဲဒီအေျခအေနမ်ဳိးမွာ အားေပးစကားေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသားကို ႏွစ္သိမ့္ေပးႏို္င္ရင္ ေက်ာင္းသားရဲ႕အားကိုးမႈ၊ ယံုၾကည္မႈကို ရာႏႈန္းျပည့္ရသြားမွာျဖစ္လို႔ ပညာေရးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ လမ္းညႊန္မႈေတြကိုပါ လိုက္နာေဆာင္ရြက္လာပါလိမ့္မယ္။ ေနာက္ပိုင္းက်ရင္ စာသင္ေၾကာင္းဟာ သူ႔အတြက္ဒုတိယအိမ္ျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။ ဒါဆိုရင္ ပညာေရးအတြက္ ေကာင္းတဲ့အနာဂတ္ကို ပံုေဖာ္ဖို႔မေ၀းေတာ့ပါ။
အိမ္ေန အေဖရုိက္၊
ေက်ာင္းေန ဆရာရုိက္၊
လမ္းေန ပုရြက္ဆိတ္ကိုက္ ဘ၀မ်ဳိး
ဘယ္ေက်ာင္းသားကိုမွ မေရာက္ပါေစနဲ႔။
ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ၀ါသနာကို အားေပးပါ …
စာသင္ေၾကာင္းဆိုတာ စာသင္ရုံသက္သက္မဟုတ္ဘဲ ေက်ာင္းသားေတြကို ဘက္စံု၊ ေထာင့္စံုက ပံ့ပိုးမႈေတြ ေပးတဲ့ေနရာျဖစ္ဖို႔လိုပါတယ္။ ပညာေရးကို မ႑ိဳင္ထားၿပီး က်န္တဲ့လိုအပ္ခ်က္ေတြကိုပါ ျဖည့္ေပးႏို္င္မွ ဘက္ေပါင္းစံုက ျပည့္စံုၿပီး တိုင္းျပည္အတြက္ အားကိုးရတဲ့ ပညာရွင္ေတြ ေမြးထုတ္ေပးႏို္င္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေန႔ပညာေရးစနစ္ဟာ ဘက္စံုပညာေရးစနစ္ျဖစ္ပါတယ္။ အစိုးရက မူ၀ါဒခ်မွတ္တယ္ဆိုေပမယ့္ တကယ္အေကာင္အထည္ေဖာ္ရမွာက ဆရာေတြသာျဖစ္ပါတယ္။ မူ၀ါဒ ဘယ္ေလာက္ပဲေကာင္းေကာင္း အေကာင္အထည္မေဖာ္ႏို္င္ရင္ အလကားပါ။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြ ဘက္စံုတိုးတက္လာဖို႔ တာ၀န္အရွိဆံုးက ဆရာေတြသာျဖစ္ပါတယ္။ ဘက္စံုဖြံ႕ၿဖိဳးဖို႔ဆိုတာကေတာ့ သိပ္မလြယ္တာမွန္ေပမယ့္ သူအားသန္ရာမွာ တိုးတက္မႈရွိေအာင္ ပံ့ပိုးေပးႏို္င္ရင္ကို သိပ္မဆိုးပါ။
ေလာကမွာ အတန္းပညာဆိုတာ အေရးႀကီးသလိုက်န္တာေတြလည္း အေရးပါပါတယ္။ က်န္တဲ့နယ္ပယ္တစ္ခုခုမွာ ထြန္းေပါက္ရင္လည္း ကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ ဘ၀အေထာက္အပံ့ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
ပညာေရးဘက္မွာ ပါရမီမပါေတာ့တဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို ေပယ်ာလကံျပဳမယ့္အစား
သူ၀ါသနာပါရာေလးကို ထြန္းထြန္းေပါက္ေပါက္ျဖစ္သြားေအာင္ ကူညီေပးႏိုင္ရင္လည္း
တိုင္းျပည္ကို အက်ဳိးျပဳမယ့္ သားေကာင္းေတြ ေမြးထုတ္ရာေရာက္ပါတယ္။
လြတ္လပ္ေရးဗိသုကာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေျပာသလို “ပညာသည္ စာအုပ္တြင္သာ ရွိသည္မဟုတ္
စာအုပ္ကို ေက်ာ္လြန္၍ ျမင္ႏိုင္စြမ္းရွိေစရမည္”ပါတဲ့။
ဒါမွသာ တိုင္းျပည္မွာ ပညာတတ္ဘြဲ႕ရေတြ မ်ားသလို အသံုး၀င္သူေတြလည္း မ်ားလာမွာပါ။
အထက္မွာ တင္ျပခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို ျပည့္စံုၿပီလို႔ မဆိုႏိုင္ေသးပါ။ ႏိုင္ငံတကာစံခ်ိန္နဲ႔ယွဥ္ရင္ေတာ့ ရယ္စရာ စီမံကိန္းျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ကေလးေတြကို ဖြံ႕ၿဖိဳးၿပီးႏိုင္ငံေတြက
ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္္လို႔ကေတာ့ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ေသးပါ။ အေရးအႀကီးဆံုးကေတာ့
လက္ရွိအေနအထားကေန တစ္လွမ္းပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရွ႕ကို ေရြ႕သြားဖို႔ပါပဲ။
အဲဒီလို ေဆာင္ရြက္ၾကဖို႔ဆိုတဲ့ေနရာမွာ ဆရာေတြခ်ည္းေတာ့ ထိထိေရာက္ေရာက္စြမ္းေဆာင္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါ။
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ပညာေရးဆိုတာ မိဘ၊ ဆရာ၊ ေက်ာင္းသား သံုးဦးပူးေပါင္းႀကိဳးစားရလို႔ပါ။
သံုးေခ်ာင္းေထာက္ ေခြးေျခနဲ႔တူေနတာေၾကာင့္ မိဘဘက္ကအားနည္းရင္လည္း ပ်က္စီးရမွာပါ။
ေနာက္ေဆာင္းပါးေတြမွာ မိဘေတြအေနနဲ႔ သားသမီးေတြကို ဘယ္လိုထိန္းေက်ာင္းသင့္တယ္ဆိုတာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ တင္ျပပါဦးမယ္။
ပညာေခတ္ႀကီးမွာ
တိုးတက္ေခတ္မီတဲ့ ပညာေရးအေတြးအေခၚေတြနဲ႔ တိုးတက္တဲ့ ပညာေရးလူ႕ေဘာင္သစ္ကို
ထူေထာင္ႏိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားၾကပါစို႔။ ။
