တစ္ရက္တစ္ရက္လည္း မနက္မိုးလင္းအိပ္ရာထကတည္းက တစ္ေနကုန္တစ္ေနခမ္း အလုပ္သရဏံဂစၦာမိေနရတာနဲ႔ပဲ ကိုယ့္မွာပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ အဆက္အသြယ္ျပတ္မွန္းမသိျပတ္လာပါတယ္။ ကိုယ္ပိုင္ေလာကေလးထဲမွာပဲ ေက်နပ္ေနရင္း ေဘးဘယ္ညာကိုလည္း မၾကည့္မိတာၾကာေပါ့။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္စိတ္ရင္းကိုက သူမ်ားနဲ႔ေရာေရာေႏွာေႏွာေနခ်င္တဲ့စိတ္မ်ဳိးမရွိတာေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း လူျဖစ္ရွဳံးတယ္မထင္မိပါ။ ခ်စ္ေကာင္းသီခ်င္းထဲကလို မပိုင္ဆိုင္လိုက္ရတဲ့ကမၻာကိုလည္း တမ္းတမ္းတတမရွိေတာ့ပါ။ ရွိေနတဲ့အေနအထားကိုပဲ အေကာင္းဆံုးအသံုးခ်လို႔ လူနဲ႔လူ႕ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးမဟုတ္ရင္ေတာင္ ကိုယ့္ကိုမွီခိုအားထားေနသူေတြအတြက္ အေကာင္းဆံုးေတြေပးႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေပးဖို႔ပဲ စိတ္ထဲမွာရွိပါေတာ့တယ္။
လူေတြကိုလည္း ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္းနဲ႔စိတ္ကုန္လာသလိုလိုလဲ ရွိပါရဲ႕။ အသက္တန္းတုိတိုေလးမွာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ေဒါသေတြ၊ ေမာဟေတြနဲ႔ မိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္ အခ်ိန္ကုန္ေနၾကတာ စိတ္ပ်က္ပါတယ္။ သူတို႔ေတြအတြက္ ကိုယ့္အခ်ိန္ေတြကို မေပးခ်င္ပါ။ ဘ၀အတြက္ အေကာင္းဆံုးႀကိဳးစားေနၾကတဲ့သူေတြအတြက္ပဲ ကိုယ့္အခ်ိန္ေတြကို ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံဖို႔ အားသန္ပါတယ္။
ငယ္ငယ္ကေတာ့ လုပ္သမွ်အလုပ္တိုင္း ေလာက လူသားအားလံုးအတြက္ျဖစ္ေစရမယ္လို႔ ခပ္ျမင့္ျမင့္ေတြးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အရြယ္ေရာက္လို႔ လူေတြၾကားသြားရင္းလာရင္း လူေတြအေၾကာင္းပိုပိုသိလာေလ ကိုယ့္ေစတနာေတြ၊ အလုပ္ေတြကို ႏွေမ်ာသလိုလိုရွိလာပါေရာ။
ေစတနာေတြထားရင္းထားရင္း ေ၀ဒနာေတြလည္း မ်ားမ်ားလာေလေတာ့ ေရွးလူႀကီးေတြေျပာတဲ့
“ေစတနာသည္ လူတိုင္းနဲ႔မတန္”ဆိုတဲ့စကားကို ေထာက္ခံခ်င္သလိုလို ျဖစ္လာပါတယ္။
ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရားကေတာ့“ ျပန္ရလိုမႈနဲ႔ထားတဲ့ေစတနာသည္ အက်ဳိးမေပး” လို႔ေဟာေတာ္မူထားပါရဲ႕။
ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ကေတာ့ ေလာကီလူသားပီပီ အသိအမွတ္ျပဳတာေလးေတာ့လည္း ခံခ်င္မိပါတယ္။ က်န္တဲ့ ရလိုမႈကေတာ့ ဘာမွမရွိတာ ေသခ်ာပါတယ္။ အက်ဳိးမေပးရင္လည္းေနပါေစေလ...ကိုယ္က စိတ္ေရာကိုယ္ပါကူညီၿပီးေတာ့ အသိအမွတ္မျပဳတဲ့အျပင္ ေစာ္ကားသြားတာမ်ဳိးေတြ မ်ားလာေတာ့လည္း ကိုယ့္ေစတနာကို စစ္စစ္စီစီေလးထားမိပါေတာ့တယ္။
ခပ္ရုိင္းရုိင္းေျပာရရင္ေတာ့“ ေက်းဇူးမတင္တဲ့အျပင္ ဖင္လွန္ျပတာေလးေတြ”မ်ားလာေတာ့
ေစတနာကို ႏွေျမာလာတာေလးေတာ့ သူမ်ားခြင့္မလႊတ္ခ်င္ေန ကိုယ့္တရားကိုယ္စီရင္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခြင့္လႊတ္ထားပါတယ္။
ကိုယ္လဲေလ ေလာကီသားေပမို႔ပါေနာ္...
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္စိတ္ရင္းကိုက သူမ်ားနဲ႔ေရာေရာေႏွာေႏွာေနခ်င္တဲ့စိတ္မ်ဳိးမရွိတာေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း လူျဖစ္ရွဳံးတယ္မထင္မိပါ။ ခ်စ္ေကာင္းသီခ်င္းထဲကလို မပိုင္ဆိုင္လိုက္ရတဲ့ကမၻာကိုလည္း တမ္းတမ္းတတမရွိေတာ့ပါ။ ရွိေနတဲ့အေနအထားကိုပဲ အေကာင္းဆံုးအသံုးခ်လို႔ လူနဲ႔လူ႕ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးမဟုတ္ရင္ေတာင္ ကိုယ့္ကိုမွီခိုအားထားေနသူေတြအတြက္ အေကာင္းဆံုးေတြေပးႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေပးဖို႔ပဲ စိတ္ထဲမွာရွိပါေတာ့တယ္။
လူေတြကိုလည္း ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္းနဲ႔စိတ္ကုန္လာသလိုလိုလဲ ရွိပါရဲ႕။ အသက္တန္းတုိတိုေလးမွာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ေဒါသေတြ၊ ေမာဟေတြနဲ႔ မိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္ အခ်ိန္ကုန္ေနၾကတာ စိတ္ပ်က္ပါတယ္။ သူတို႔ေတြအတြက္ ကိုယ့္အခ်ိန္ေတြကို မေပးခ်င္ပါ။ ဘ၀အတြက္ အေကာင္းဆံုးႀကိဳးစားေနၾကတဲ့သူေတြအတြက္ပဲ ကိုယ့္အခ်ိန္ေတြကို ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံဖို႔ အားသန္ပါတယ္။
ငယ္ငယ္ကေတာ့ လုပ္သမွ်အလုပ္တိုင္း ေလာက လူသားအားလံုးအတြက္ျဖစ္ေစရမယ္လို႔ ခပ္ျမင့္ျမင့္ေတြးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အရြယ္ေရာက္လို႔ လူေတြၾကားသြားရင္းလာရင္း လူေတြအေၾကာင္းပိုပိုသိလာေလ ကိုယ့္ေစတနာေတြ၊ အလုပ္ေတြကို ႏွေမ်ာသလိုလိုရွိလာပါေရာ။
ေစတနာေတြထားရင္းထားရင္း ေ၀ဒနာေတြလည္း မ်ားမ်ားလာေလေတာ့ ေရွးလူႀကီးေတြေျပာတဲ့
“ေစတနာသည္ လူတိုင္းနဲ႔မတန္”ဆိုတဲ့စကားကို ေထာက္ခံခ်င္သလိုလို ျဖစ္လာပါတယ္။
ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရားကေတာ့“ ျပန္ရလိုမႈနဲ႔ထားတဲ့ေစတနာသည္ အက်ဳိးမေပး” လို႔ေဟာေတာ္မူထားပါရဲ႕။
ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ကေတာ့ ေလာကီလူသားပီပီ အသိအမွတ္ျပဳတာေလးေတာ့လည္း ခံခ်င္မိပါတယ္။ က်န္တဲ့ ရလိုမႈကေတာ့ ဘာမွမရွိတာ ေသခ်ာပါတယ္။ အက်ဳိးမေပးရင္လည္းေနပါေစေလ...ကိုယ္က စိတ္ေရာကိုယ္ပါကူညီၿပီးေတာ့ အသိအမွတ္မျပဳတဲ့အျပင္ ေစာ္ကားသြားတာမ်ဳိးေတြ မ်ားလာေတာ့လည္း ကိုယ့္ေစတနာကို စစ္စစ္စီစီေလးထားမိပါေတာ့တယ္။
ခပ္ရုိင္းရုိင္းေျပာရရင္ေတာ့“ ေက်းဇူးမတင္တဲ့အျပင္ ဖင္လွန္ျပတာေလးေတြ”မ်ားလာေတာ့
ေစတနာကို ႏွေျမာလာတာေလးေတာ့ သူမ်ားခြင့္မလႊတ္ခ်င္ေန ကိုယ့္တရားကိုယ္စီရင္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခြင့္လႊတ္ထားပါတယ္။
ကိုယ္လဲေလ ေလာကီသားေပမို႔ပါေနာ္...
No comments:
Post a Comment