အေကာင္းဆံုးေတြ ေပးရေအာင္ . . .

ဆရာေကာင္းတစ္ေယာက္ဆိုတာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္အတြက္ တန္ဖိုးအရွိဆံုးဆုလာဘ္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ မၾကာခဏေျပာဖူးပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္လည္း အဲဒီလိုယံုၾကည္တဲ့အတြက္ ဆရာေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ က်င့္ႀကံအားထုတ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြဆိုတာ အတုခိုးသိပ္ျမန္ၾကတဲ့ ကေလးေတြပါ ။ ဒါေပမယ့္ ေကာင္းတာထက္၊ မေကာင္းတာကိုပိုၿပီး အတုခိုးတတ္ၾကစၿမဲမို႔ ဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေကာင္းတဲ့အမူအက်င့္ေတြထက္ မေကာင္းတဲ့အမူအက်င့္ေတြကို ပိုလို႔အတုခိုးေလ့ရွိတာ သဘာ၀ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္တို႔ဆရာေတြမွာ ကိုယ့္ရဲ႕မေကာင္းတဲ့အက်င့္ေတြကို ေက်ာင္းသားေလးေတြေရွ႕မွာ မျပမိဖို႔ အထူးသတိထားရပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ဆရာဆိုသူေတြမွာလည္း လူသားေတြသာျဖစ္ၾကတာမို႔ သူတို႔မွာလည္း အမ်ားနည္းတူ
ေကာင္းတဲ့အက်င့္ေရာ၊ မေကာင္းတဲ့အက်င့္ပါရွိတတ္စၿမဲပါ။ အားလံုးေကာင္းေနတဲ့ဆရာဆိုရင္ေတာ့လည္း
သူ႔ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ အႀကီးမားဆံုးလက္ေဆာင္တစ္ခုရတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အားလံုးေကာင္းရမယ္လို႔
တစ္ထစ္ခ်ေကာက္ခ်က္ဆြဲရင္ေတာ့ မတရားရာက်ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္တို႔တိုင္းျပည္မွာက ဆရာေတြကို ဘုရားနဲ႔တစ္ဂုိဏ္းထဲထားတာျဖစ္လို႔ တတ္ႏိုင္သေလာက္ေတာ့ ဘက္စံုေထာင့္စံုက ျပည့္စံုေကာင္းမြန္ေနေအာင္
ႀကိဳးစားရပါလိမ့္မယ္။ ဘက္စံုေထာင့္စံုဆိုတာ ေက်ာင္းတြင္းမွာသာမက၊ ျပင္ပလူေနမႈဘ၀ကိုပါဆိုလိုပါတယ္။
ခပ္ငယ္ငယ္ေက်ာင္းဆရာမတစ္ေယာက္က သူ႔ေက်ာင္းသားေတြကိုဆံုးမတာကို ကိုယ္ၾကားဖူးပါတယ္။
“နင္တို႔ေတြ ေက်ာင္းအျပင္ထြက္ရင္ အရက္ေသာက္ခ်င္ေသာက္၊ ဖဲရိုက္ခ်င္ရိုက္ ႀကိဳက္သလိုေနၾက...
ေက်ာင္းမွာေတာ့ ေက်ာင္းစည္းကမ္းလိုက္နာရမယ္”တဲ့။
ကိုယ္ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို စိတ္ညစ္သြားပါတယ္။ ေနာက္မွစံုစမ္းၾကည့္လို႔သိရေတာ့ အဲဒီဆရာမေလးက ေက်ာင္းျပင္ပမွာ သူ႔ရည္းစားေတြတေလွႀကီးနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးကဲတယ္ဆိုပဲ။ ဒီေတာ့လည္း
ေက်ာင္းတြင္းေက်ာင္းျပင္ ႏွစ္ေနရာလံုးစည္းကမ္းရွိရမယ္လို႔ ဆံုးမရင္ သူ႔ဘက္လွည့္လာမွာစိုးတာေၾကာင့္
အျပင္မွာေတာ့ ေနခ်င္သလိုေနလို႔ ဆံုးမရၿပီေပါ့။

ဒီဘက္ေခတ္ ေက်ာင္းသားေလးေတြဟာ တကယ့္လူပါးေလးေတြ၊ လူရည္လည္ေလးေတြပါ။
ကိုယ္တို႔ေခတ္ကထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာပါးၾကနပ္ၾကပါတယ္။ ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္ကေတာ့ ဆရာေျပာတဲ့စကားတိုင္းကို အမွန္လို႔ယူဆၿပီး လိုက္နာခဲ့တာခ်ည္းပါပဲ။ ဒီေန႔ကေလးေတြကေတာ့ တစ္ခုခုဆိုရင္
သူတို႔ဥာဏ္မီသေလာက္ကေတာ့ လုိက္စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ၾကေသးတာမ်ားပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ သဘာ၀မက်တဲ့စည္းကမ္းခ်က္တစ္ခုခုမ်ား ဆရာတစ္ေယာက္ကထုတ္ၿပီဆိုရင္ သူတို႔ကိုနားလည္ေပးေလ့ရွိတဲ့
ကိုယ့္ကိုရင္ဖြင့္ေလ့ရွိၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္တို႔မွာ သူတိ္ု႔ကိုစည္းကမ္းတစ္ခုမထုတ္ခင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို
အရင္ဆံုးျပဳျပင္ရပါတယ္။

ဆံုးမစကားနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ရွိပါတယ္...
“တစ္ခါက ရြာတစ္ရြာက အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္က သူ႔သားဟာသၾကားလံုးေတြ စားလြန္းတာကို ဆံုးမလို႔မရတာေၾကာင့္ သားျဖစ္သူကိုပါေခၚၿပီး ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ဆီသြားၾကပါသတဲ့။ ဆရာေတာ္ဆီေရာက္လို႔ အက်ဳိးအေၾကာင္း ေလွ်ာက္တင္ၿပီးတဲ့အခါ ဆရာေတာ္က အဲဒီအမ်ိဳးသမီးကို သားျဖစ္သူကိုပါေခၚၿပီး ေနာက္တစ္ပတ္ေနမွ ျပန္လာဖို႔ေျပာၿပီး ျပန္လႊတ္လိုက္ပါသတဲ့။ ဒါနဲ႔အကမ်ဳိးသမီးလည္း ေနာက္တစ္ပတ္ေရာက္ေတာ့ သားျဖစ္သူကိုေခၚၿပီး ဆရာေတာ္ဆီကို ျပန္သြားပါေရာ။ ဆရာေတာ္က သားျဖစ္သူကိုၾကည့္ၿပီး ...“ဟဲ့ေမာင္ေက်ာင္းသား...ေနာက္ကိုသၾကားလံုးမစားနဲ႕ေတာ့”လို႔ တစ္ခြန္းတည္း ဆံုးမပါသတဲ့။ အဲဒီမွာတင္ အမ်ဳိးသမီးလည္း နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ၿပီး “ဆရာေတာ့္ႏွယ္ ဒါေလးဆံုးမမွာမ်ား အရင္တစ္ေခါက္ကတည္းက ဆံုးမရင္ ၿပီးတာပဲမဟုတ္လား”လို႔ ေစာဒကတက္ပါေလေရာ။ အဲဒီမွာတင္ ဆရာေတာ္က“ဟဲ့ ဒကာမ...အဲဒီတုန္း ငါလည္း သၾကားလံုးစြဲေနတာဟဲ့”လို႔ မိန္႔ေတာ္မူပါသတဲ့။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အရင္ျပဳျပင္ၿပီးမွ သူမ်ားကိုဆံုးမရမယ္လို႔ေျပာခ်င္တာပါ။

ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေလးေတြကို လူေတာ္လူေကာင္းေလးေတြျဖစ္ေအာင္ အစစအရာရာ
ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေနၾကရတဲ့ ကိုယ္တို႔ေတြလည္း သူတို႔ကိုမဆံုးမခင္မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အရင္ဆံုးျပဳျပင္ၾကရပါလိမ့္မယ္။ “ငါလုပ္သလိုမလုပ္နဲ႔ ငါေျပာသလိုလုပ္”လို႔ ဆံုးမလုိ႔ကေတာ့ ေက်ာင္းသားမေျပာနဲ႔ ကိုယ့္အိမ္က သားသမီးကိုေတာင္ ဆံုးမလို႔ရမွာ မဟုတ္ပါ။ ေတာ္ၾကာ အရက္သမားအေဖျဖစ္သူက သားအရက္သမားကို ဆံုးမသလို“ငါ့သားရယ္...ေသာက္ေတာ့ေသာက္ေပါ့ကြာ...ဒါေပမယ့္ မမူးေစနဲ႔ေပါ့”လို႔ဆံုးမေနရပါလိမ့္မယ္။

ဒါေၾကာင့္ တိုင္းျပည္ရဲ႕မ်ိဳးဆက္သစ္ေလးေတြကို အေရာင္တင္ေပးေနရတဲ့
ကိုယ္တို႔လို ဆရာဆရာမေတြဟာကိုယ့္ဆံုးမမႈ အရာထင္ဖို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အရင္ဆံုးျပဳျပင္ၾကရပါလိမ့္မယ္။ အျပည့္စံုဆံုးမျဖစ္ရင္ေတာင္
ကိုယ့္အတိုင္းအတာနဲ႔ကိုယ္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားၾကမွ
ဘုရားႏွင့္တစ္ဂိုဏ္းထဲထားခံရတဲ့ တန္ဖိုးနဲ႔ညီၾကပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီလိုမဟုတ္ဘဲ အျဖဴအစိမ္းအားကိုးနဲ႔
အနႏၱဂိုဏ္းထဲ၀င္ခ်င္ရင္ေတာ့ ဘယ္လိုမွသင့္ေတာ္မွာမဟုတ္ပါ။
ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ အေကာင္းဆံုးေတြ ေပးဆပ္ၾကပါစို႔....