မေန႔က ေန႔လည္ပိုင္းမွာအျပင္ထြက္ရင္း အသုဘတစ္ခုနဲ႔ဆံုပါတယ္။
ဘာရယ္မဟုတ္ေပမယ့္ ကားမွာကပ္ထားတဲ့ အသက္ကိုၾကည့္လိုက္မိေတာ့ ၂၉ ႏွစ္ပဲရွိေသးတာ ေတြ႕လိုက္တယ္။ ရင္ထဲမွာတစ္မ်ဳိးႀကီးခံစားလိုက္ရသလိုပါပဲ။ တကယ္ဆိုရင္ အဲဒီေလာက္အသက္အရြယ္ဆိုတာ ႏုပ်ဳိတက္ႁကြေနတဲ့ အရြယ္ပဲေလ။ ေကြးေသာလက္ မဆန္႔ခင္၊ ဆန္႔ေသာလက္မေကြးခင္ဆိုတဲ့ တရားကိုသိၿပီးသားျဖစ္ေပမယ့္ အခုလိုမ်ဳိးႀကီး အမွတ္ထင္ထင္ေတြ႕ရေတာ့ မညာတန္း၀န္ခံရရင္ နည္းနည္းတုန္လႈပ္သြားမိတယ္။ အင္း...ေၾကာက္သြားတယ္လို႔ေျပာရင္ေျပာလို႔ရမယ္ ထင္ပါရဲ႕။
ဒါေပမယ့္...ေသရမွာကို ေၾကာက္တာေတာ့ မဟုတ္ပါ။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀မွာ ေမြးဖြားျခင္းနဲ႔ ေသဆံုးျခင္းဆိုတာ အစဥ္တြဲေနတဲ့ သေဘာရွိတာမို႔ တစ္ေန႔မွာ ေသၾကရမွာမဆန္းပါ။ အသက္ဇီ၀ရဲ႕မူလသေဘာတရားမွာကိုက ေသျခင္းတရားတြဲပါၿပီးသားျဖစ္လို႔ပါပဲ။ ေမြးၿပီးကတည္းက ေသဆံုးျခင္းပန္းတိုင္ဆီကို မေရာက္မခ်င္းသြားေနၾကတာ လူတိုင္းမဟုတ္လား။
ကိုယ္ေၾကာက္သြားတာက ကိုယ္ဘာမွထိထိေရာက္ေရာက္မလုပ္ရေဘးတာကိုပါပဲ။
ကိုယ့္အတြက္ဆိုတာေတာ့ သိပ္ျပႆနာမရွိပါ။ လူနဲ႔လူ႕ပတ္၀န္းက်င္အက်ဳိးကို ထိထိေရာက္ေရာက္မလုပ္ျဖစ္ေသးတာေတြးမိသြားတယ္။ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္ ကြက္ကြက္ေလးအတြက္ေတာင္ အေသအလဲႀကိဳးစားေပးေနရတာဆိုေတာ့ အမ်ားအက်ဳိးဆိုတာ သိပ္မေဆာင္ရြက္ႏိုင္ေသးပါ။ စိတ္သာရွိေပမယ့္ ကိုယ့္ေဒါသနဲ႔၊ ကိုယ့္မာနကို မထိန္းႏိုင္ေသးတာေၾကာင့္လဲပါပါရဲ႕။ ဒါေၾကာင့္လဲ အမ်ားအက်ဳိးဆိုလို႔ ေဆးခန္းလာတဲ့ဆင္းရဲသားလူနာေတြကို ေဆးဖိုးမယူတာ၊ ကေလးေတြအတြက္ စာအုပ္ေလးေတြ၀ယ္ၿပီးေ၀တာ၊ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြအတြက္ အနည္းအက်ဥ္းေထာက္ပံ့တာေလာက္ပဲလုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေလာက္ေလးနဲ႔ေတာ့ ရထားတဲ့ဘ၀ရဲ႕အေႁကြးကို ေက်မွာမဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာလို႔ေနပါတယ္။
ျဖတ္သြားတဲ့ အသုဘပုိ႔ကားတန္းႀကီးကိုၾကည့္ရင္း ရွိေနေသးတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ လူ႕႔ပတ္၀န္းက်င္အတြက္ ဒီထက္ပိုၿပီးႀကိဳးစားဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ခဲ့မိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ေရွးလူႀကီးေတြက မသာတစ္ေခါက္ေက်ာင္းဆယ္ေခါက္လို႔ ဆိုရိုးစကားထားခဲ့တာ ျဖစ္မယ္ထင္ပါရဲ႕။ ။
ဘာရယ္မဟုတ္ေပမယ့္ ကားမွာကပ္ထားတဲ့ အသက္ကိုၾကည့္လိုက္မိေတာ့ ၂၉ ႏွစ္ပဲရွိေသးတာ ေတြ႕လိုက္တယ္။ ရင္ထဲမွာတစ္မ်ဳိးႀကီးခံစားလိုက္ရသလိုပါပဲ။ တကယ္ဆိုရင္ အဲဒီေလာက္အသက္အရြယ္ဆိုတာ ႏုပ်ဳိတက္ႁကြေနတဲ့ အရြယ္ပဲေလ။ ေကြးေသာလက္ မဆန္႔ခင္၊ ဆန္႔ေသာလက္မေကြးခင္ဆိုတဲ့ တရားကိုသိၿပီးသားျဖစ္ေပမယ့္ အခုလိုမ်ဳိးႀကီး အမွတ္ထင္ထင္ေတြ႕ရေတာ့ မညာတန္း၀န္ခံရရင္ နည္းနည္းတုန္လႈပ္သြားမိတယ္။ အင္း...ေၾကာက္သြားတယ္လို႔ေျပာရင္ေျပာလို႔ရမယ္ ထင္ပါရဲ႕။
ဒါေပမယ့္...ေသရမွာကို ေၾကာက္တာေတာ့ မဟုတ္ပါ။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀မွာ ေမြးဖြားျခင္းနဲ႔ ေသဆံုးျခင္းဆိုတာ အစဥ္တြဲေနတဲ့ သေဘာရွိတာမို႔ တစ္ေန႔မွာ ေသၾကရမွာမဆန္းပါ။ အသက္ဇီ၀ရဲ႕မူလသေဘာတရားမွာကိုက ေသျခင္းတရားတြဲပါၿပီးသားျဖစ္လို႔ပါပဲ။ ေမြးၿပီးကတည္းက ေသဆံုးျခင္းပန္းတိုင္ဆီကို မေရာက္မခ်င္းသြားေနၾကတာ လူတိုင္းမဟုတ္လား။
ကိုယ္ေၾကာက္သြားတာက ကိုယ္ဘာမွထိထိေရာက္ေရာက္မလုပ္ရေဘးတာကိုပါပဲ။
ကိုယ့္အတြက္ဆိုတာေတာ့ သိပ္ျပႆနာမရွိပါ။ လူနဲ႔လူ႕ပတ္၀န္းက်င္အက်ဳိးကို ထိထိေရာက္ေရာက္မလုပ္ျဖစ္ေသးတာေတြးမိသြားတယ္။ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္ ကြက္ကြက္ေလးအတြက္ေတာင္ အေသအလဲႀကိဳးစားေပးေနရတာဆိုေတာ့ အမ်ားအက်ဳိးဆိုတာ သိပ္မေဆာင္ရြက္ႏိုင္ေသးပါ။ စိတ္သာရွိေပမယ့္ ကိုယ့္ေဒါသနဲ႔၊ ကိုယ့္မာနကို မထိန္းႏိုင္ေသးတာေၾကာင့္လဲပါပါရဲ႕။ ဒါေၾကာင့္လဲ အမ်ားအက်ဳိးဆိုလို႔ ေဆးခန္းလာတဲ့ဆင္းရဲသားလူနာေတြကို ေဆးဖိုးမယူတာ၊ ကေလးေတြအတြက္ စာအုပ္ေလးေတြ၀ယ္ၿပီးေ၀တာ၊ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြအတြက္ အနည္းအက်ဥ္းေထာက္ပံ့တာေလာက္ပဲလုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေလာက္ေလးနဲ႔ေတာ့ ရထားတဲ့ဘ၀ရဲ႕အေႁကြးကို ေက်မွာမဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာလို႔ေနပါတယ္။
ျဖတ္သြားတဲ့ အသုဘပုိ႔ကားတန္းႀကီးကိုၾကည့္ရင္း ရွိေနေသးတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ လူ႕႔ပတ္၀န္းက်င္အတြက္ ဒီထက္ပိုၿပီးႀကိဳးစားဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ခဲ့မိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ေရွးလူႀကီးေတြက မသာတစ္ေခါက္ေက်ာင္းဆယ္ေခါက္လို႔ ဆိုရိုးစကားထားခဲ့တာ ျဖစ္မယ္ထင္ပါရဲ႕။ ။
No comments:
Post a Comment