စာေရးမယ္လို႔ ေျပာထားေပမယ့္ တကယ္ေတာ့လည္း စိတ္ထင္တိုင္းမေပါက္ပါ။ စက္ဖြင့္လိုက္တာနဲ႔ လုပ္စရာအလုပ္ေတြကို အရင္ဆံုးဦးစားေပးၿပီးလုပ္ရပါေတာ့တယ္။ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္သင္ခန္းစာေတြ ေလ့က်င့္ခန္းေတြကို တစ္ေန႔တစ္ေန႔ရုိက္ေနရတာ နည္းနည္းမဟုတ္ေတာ့ စာေရးတာဘက္ကို အားနည္းေနပါေရာ။
ကိုယ္တို႔ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေလးေတြခမ်ာ နည္းပညာဆိုတာကို အထီး၊ အမေတာင္မကြဲၾကရွာတာ သနားစရာပါ။ netbook ကိုေတာင္ ဘာႀကီးလဲလို႔ ေမးရွာၾကေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လိုမွ မေကာင္းႏိုင္ပါ။ တကယ္ဆိုရင္ ကိုယ္တို႔လူႀကီးေတြက ကေလးေတြကို နည္းပညာနဲ႔ပတ္သက္ရင္ ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပေပးၾကရမွာပါ။ မိဘေတြ၊ ဆရာေတြဆိုတာ ေက်ာင္းသားေတြ၊ သားသမီးေတြထက္ဆယ္ဆမက ေတာ္ေနတတ္ေနၾကရမယ္လို႔ ကိုယ္ေတာ့ယူဆပါတယ္။ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္အတြက္ ဆရာေကာင္းတစ္ေယာက္ဆိုတာ အထိုက္တန္ဆံုးဆုလာဘ္ပါ။ ဒီလိုပဲ သားသမီးတစ္ေယာက္အတြက္လည္း မိဘေကာင္းတစ္ေယာက္ဆိုတာ အထိုက္တန္ဆံုးဆုလာဘ္ပါပဲ။
ကိုယ့္မွာ မိဘေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ဖို႔တာ၀န္မရွိေသးတာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ဘာေတြလုပ္ေပးရမလဲဆိုတာ အခ်ိန္နဲ႔အမွ်စဥ္းစားေနျဖစ္ပါတယ္။ တိုးတက္တဲ့ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြက စာသင္ခန္းေတြကို online ေပၚမွာ ျမင္ရတိုင္း ကိုယ့္ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြကိုလည္း သူတို႔ဆီက ေက်ာင္းသားေတြလိုမ်ဳိးသင္ယူေစခ်င္ပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ အစစအရာရာ ထူေထာင္ေနရတဲ့ အေနအထားဆိုေတာ့လည္း ျမင္သာျမင္ရ၊ မၾကင္ရေမာင့္မွာ ဘ၀မ်ဳိးမွာ ေလာဘကို အတတ္ႏိုင္ဆံုးသတ္ရပါတယ္။ တျဖည္းျဖည္းေတာ့ ျဖစ္လာမွာပါပဲဆိုၿပီးထိုင္ေစာင့္ေနရတဲ့ ဘ၀မ်ဳိးကို အရင္ကတည္းက မလိုခ်င္တာပါ။ ရန္ကုန္လိုၿမိဳ႕ႀကီးမွာေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ေခတ္မီတဲ့စာသင္ခန္းႀကီးေတြမွာ နည္းပညာအကူအညီနဲ႔ အားပါးတရသင္ယူေနၾကတာရုပ္သံမွာ ျမင္ရရင္ သိပ္ေက်နပ္မိပါတယ္။ အရင္ကတည္းက ျမန္မာလူမ်ဳိးဟာ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးနိမ့္က်ခဲ့တာ မဟုတ္ေလေတာ့ တိုးတက္တဲ့နည္းပညာအကူအညီေတြသာ ေကာင္းေကာင္းသံုးႏိုင္ရင္ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမၾကာခင္မွာ ႏိုင္ငံတကာမွာ ျမန္မာပညာရွင္ေတြ ေနရာေကာင္းေကာင္းရလာမွာပါ။
ၿမိဳ႕ႀကီးကေက်ာင္းသားေတြလိုမ်ဳိး ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေလးေတြကို တိုးတက္ေအာင္လုပ္မယ္ဆိုေပမယ့္ အေရးအႀကီးဆံုးျပႆနာက ကေလးေတြမွာ ကိုယ္တို႔ေခတ္ကလို ပညာကို အင္တိုက္အားတိုက္ စိုက္လိုက္မတ္တပ္ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္နည္းေနတာပါပဲ။ တိုးတက္တဲ့နည္းပညာကို ကိုယ္တို႔က ပညာေရးမွာ အသံုးမခ်ႏိုင္ၾကေသးေပမယ့္ ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ အသံုးခ်ေနၾကပါရဲ႕။ ထံုးစံအတိုင္း သူတို႔အသံုးခ်တဲ့ေနရက ကြန္ျပဴတာဆိုရင္ Game ကစားၾကၿပီး၊ online ေပၚတက္ရင္ ခ်က္ႀကီးေတြျဖစ္ကုန္ၾကပါတယ္။ သူတို႔ကို ေကာင္းတဲ့ဘက္ေတြေရာက္ေအာင္ အခ်ိန္မီလမ္းမညႊန္ႏိုင္ရင္ေတာ့ ပညာေရးဟာ လိုက္ေလေ၀းေလျဖစ္မွာေသခ်ာပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ကိုယ္ဆံုးျဖတ္မိတယ္...ကိုယ္ႏိုင္သေလာက္ေတာ့ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကို အလုပ္အေၿကြးျပဳတဲ့အေနနဲ႔ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေတြကို အခ်ိန္ရရင္ရသလို နည္းပညာအကူအညီယူၿပီး တိုးတက္တဲ့ပညာတတ္ေတြျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားေပးမယ္လို႔။ ျဖစ္တယ္၊မျဖစ္ဘူးဆိုတာလုပ္မၾကည့္ရင္ သိႏိုင္တဲ့ကိစၥမဟုတ္တာေၾကာင့္ လုပ္ၾကည့္မွ သိရမွာပါ။ တကယ္လို႔ ထင္သလိုျဖစ္မလာခဲ့ရင္ေတာင္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြအေနနဲ႔ နည္းပညာနဲ႔မစိမ္းေတာ့တဲ့ အက်ဳိးေက်းဇူးေတာ့ရမွာျဖစ္လို႔ ဘယ္ဘက္ကတြက္တြက္ အရွဴံးမရွိဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။
ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ သက္ေတာင့္သက္သာရွိတဲ့စ့ာသင္ခန္းေတြထဲမွာထိုင္ရင္း ကြန္ပ်ဴတာကိုယ္စီေရွ႕မွာခ်လို႔ projector နဲ႔ထိုးျပေနတဲ့သင္ခန္းစာေတြကို စိတ္၀င္တစားသင္ယူေနၾကတယ္ဆိုတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ေန႔ခင္းအိပ္မက္ကေလး တစ္ေန႔ေန႔မွာေတာ့ အေကာင္အထည္ေပၚလာေအာင္ႀကိဳးစားပါဦးမယ္ေလ.....
ကိုယ္တို႔ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေလးေတြခမ်ာ နည္းပညာဆိုတာကို အထီး၊ အမေတာင္မကြဲၾကရွာတာ သနားစရာပါ။ netbook ကိုေတာင္ ဘာႀကီးလဲလို႔ ေမးရွာၾကေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လိုမွ မေကာင္းႏိုင္ပါ။ တကယ္ဆိုရင္ ကိုယ္တို႔လူႀကီးေတြက ကေလးေတြကို နည္းပညာနဲ႔ပတ္သက္ရင္ ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပေပးၾကရမွာပါ။ မိဘေတြ၊ ဆရာေတြဆိုတာ ေက်ာင္းသားေတြ၊ သားသမီးေတြထက္ဆယ္ဆမက ေတာ္ေနတတ္ေနၾကရမယ္လို႔ ကိုယ္ေတာ့ယူဆပါတယ္။ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္အတြက္ ဆရာေကာင္းတစ္ေယာက္ဆိုတာ အထိုက္တန္ဆံုးဆုလာဘ္ပါ။ ဒီလိုပဲ သားသမီးတစ္ေယာက္အတြက္လည္း မိဘေကာင္းတစ္ေယာက္ဆိုတာ အထိုက္တန္ဆံုးဆုလာဘ္ပါပဲ။
ကိုယ့္မွာ မိဘေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ဖို႔တာ၀န္မရွိေသးတာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ဘာေတြလုပ္ေပးရမလဲဆိုတာ အခ်ိန္နဲ႔အမွ်စဥ္းစားေနျဖစ္ပါတယ္။ တိုးတက္တဲ့ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြက စာသင္ခန္းေတြကို online ေပၚမွာ ျမင္ရတိုင္း ကိုယ့္ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြကိုလည္း သူတို႔ဆီက ေက်ာင္းသားေတြလိုမ်ဳိးသင္ယူေစခ်င္ပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ အစစအရာရာ ထူေထာင္ေနရတဲ့ အေနအထားဆိုေတာ့လည္း ျမင္သာျမင္ရ၊ မၾကင္ရေမာင့္မွာ ဘ၀မ်ဳိးမွာ ေလာဘကို အတတ္ႏိုင္ဆံုးသတ္ရပါတယ္။ တျဖည္းျဖည္းေတာ့ ျဖစ္လာမွာပါပဲဆိုၿပီးထိုင္ေစာင့္ေနရတဲ့ ဘ၀မ်ဳိးကို အရင္ကတည္းက မလိုခ်င္တာပါ။ ရန္ကုန္လိုၿမိဳ႕ႀကီးမွာေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ေခတ္မီတဲ့စာသင္ခန္းႀကီးေတြမွာ နည္းပညာအကူအညီနဲ႔ အားပါးတရသင္ယူေနၾကတာရုပ္သံမွာ ျမင္ရရင္ သိပ္ေက်နပ္မိပါတယ္။ အရင္ကတည္းက ျမန္မာလူမ်ဳိးဟာ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးနိမ့္က်ခဲ့တာ မဟုတ္ေလေတာ့ တိုးတက္တဲ့နည္းပညာအကူအညီေတြသာ ေကာင္းေကာင္းသံုးႏိုင္ရင္ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမၾကာခင္မွာ ႏိုင္ငံတကာမွာ ျမန္မာပညာရွင္ေတြ ေနရာေကာင္းေကာင္းရလာမွာပါ။
ၿမိဳ႕ႀကီးကေက်ာင္းသားေတြလိုမ်ဳိး ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေလးေတြကို တိုးတက္ေအာင္လုပ္မယ္ဆိုေပမယ့္ အေရးအႀကီးဆံုးျပႆနာက ကေလးေတြမွာ ကိုယ္တို႔ေခတ္ကလို ပညာကို အင္တိုက္အားတိုက္ စိုက္လိုက္မတ္တပ္ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္နည္းေနတာပါပဲ။ တိုးတက္တဲ့နည္းပညာကို ကိုယ္တို႔က ပညာေရးမွာ အသံုးမခ်ႏိုင္ၾကေသးေပမယ့္ ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ အသံုးခ်ေနၾကပါရဲ႕။ ထံုးစံအတိုင္း သူတို႔အသံုးခ်တဲ့ေနရက ကြန္ျပဴတာဆိုရင္ Game ကစားၾကၿပီး၊ online ေပၚတက္ရင္ ခ်က္ႀကီးေတြျဖစ္ကုန္ၾကပါတယ္။ သူတို႔ကို ေကာင္းတဲ့ဘက္ေတြေရာက္ေအာင္ အခ်ိန္မီလမ္းမညႊန္ႏိုင္ရင္ေတာ့ ပညာေရးဟာ လိုက္ေလေ၀းေလျဖစ္မွာေသခ်ာပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ကိုယ္ဆံုးျဖတ္မိတယ္...ကိုယ္ႏိုင္သေလာက္ေတာ့ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကို အလုပ္အေၿကြးျပဳတဲ့အေနနဲ႔ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေတြကို အခ်ိန္ရရင္ရသလို နည္းပညာအကူအညီယူၿပီး တိုးတက္တဲ့ပညာတတ္ေတြျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားေပးမယ္လို႔။ ျဖစ္တယ္၊မျဖစ္ဘူးဆိုတာလုပ္မၾကည့္ရင္ သိႏိုင္တဲ့ကိစၥမဟုတ္တာေၾကာင့္ လုပ္ၾကည့္မွ သိရမွာပါ။ တကယ္လို႔ ထင္သလိုျဖစ္မလာခဲ့ရင္ေတာင္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြအေနနဲ႔ နည္းပညာနဲ႔မစိမ္းေတာ့တဲ့ အက်ဳိးေက်းဇူးေတာ့ရမွာျဖစ္လို႔ ဘယ္ဘက္ကတြက္တြက္ အရွဴံးမရွိဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။
ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ သက္ေတာင့္သက္သာရွိတဲ့စ့ာသင္ခန္းေတြထဲမွာထိုင္ရင္း ကြန္ပ်ဴတာကိုယ္စီေရွ႕မွာခ်လို႔ projector နဲ႔ထိုးျပေနတဲ့သင္ခန္းစာေတြကို စိတ္၀င္တစားသင္ယူေနၾကတယ္ဆိုတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ေန႔ခင္းအိပ္မက္ကေလး တစ္ေန႔ေန႔မွာေတာ့ အေကာင္အထည္ေပၚလာေအာင္ႀကိဳးစားပါဦးမယ္ေလ.....
No comments:
Post a Comment