ၾကည္ေရ...

ဒီေန႔ အာဇာနည္ေန႔ပါ။ အမ်ားျပည္သူရုံးပိတ္ရက္လည္းျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ ကိုယ္ဆံုးျဖတ္ထားသလို အနားမယူဘဲ အလုပ္ခ်ိန္ကို သြားခဲ့ပါတယ္။ က်ဆံုးသြားၾကတဲ့ အာဇာနည္ေတြကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႔ပါ။

ဒါေပမယ့္ အမ်ားစုကေတာ့ ကိုယ္တို႔ရဲ႕အာဇာနည္ေတြကို ေမ့ကုန္ၾကၿပီထင္ပါရဲ႕။ ဘယ္သူ႕မ်က္ႏွာမွာမွ ၀မ္းနည္းရိပ္ေတြမေတြ႕ရေတာ့ပါ။ အာဇာနည္ေန႔ တို႔မေမ့လို႔ဆိုခဲ့ၾကဖူးတဲ့ ကိုယ္တို႔ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွေမ့မွာမဟုတ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီဘက္ေခတ္လူငယ္ေတြကေတာ့ ေမ့ကုန္ၾကပါၿပီ။ သူဘာေတြေပးဆပ္ခဲ့သလဲဆိုတာမေျပာနဲ႔ ဘယ္ရက္မွာေမြးလို႔ ဇာတိဘယ္ကဆိုတာေတာင္ မသိၾကေတာ့တာ အင္မတန္မွစိတ္ထိခိုက္ရပါတယ္။ အသက္ေပးသြားတဲ့သူေတြကိုေတာင္ လြယ္လြယ္ေလးနဲ႔ေမ့ႏုိင္ေပ်ာက္ႏွိင္ေလာက္တဲ့ ေက်းဇူးမသိတတ္တဲ့ လူမ်ဳိးေတြျဖစ္ကုန္ၾကေတာ့မယ္ထင္ပါရဲ႕။ ေက်းဇူးမသိတတ္တဲ့သူေတြျဖစ္ၿပီဆိုရင္ေတာ့ ေက်းဇူးကန္းတဲ့အဆင့္ေရာက္ဖို႔ သိပ္မေ၀းေတာ့ပါ။ အဲဒီလိုအျဖစ္မ်ဳိးသာေရာက္ၾကရင္ေတာ့ ကိုယ္တို႔တိုင္းျပည္ႀကီး ေသခ်ာေပါက္ပ်က္စီးပါၿပီ။ ေထရ၀ါဒ တိုင္းျပည္ျဖစ္ၿပီး တုိင္းသူျပည္သားေတြမွာ သိမ္ေမြ႕ႏူးညံ့တဲ့စိတ္ထားေတြဘယ္မ်ားေရာက္ကုန္ၾကပါလိမ့္။

ကိုယ္တို႔ေတြ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကုိေလးစားတယ္ဆိုတာ သူ႕ရဲ႕အေတြးအေခၚေတြထက္ သူ႕ရဲ႕ျဖဴစင္တဲ့စိတ္ထားကိုပိုေလးစားတာပါ။ သာမန္လူသားတစ္ေယာက္ျဖစ္တာမို႔ သူ႕ရဲ႕တစ္ခ်ဳိ႕လုပ္ရပ္ေတြဟာ မွားခ်င္မွားႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ရဲ႕စိတ္ေနစိတ္ထားကေတာ့ သန္႔စင္မြန္ျမတ္လြန္္းတာ ေသခ်ာပါရဲ႕။ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ ေကာင္းေကာင္းေနႏိုင္တဲ့အခြင့္အေရး၊ ေကာလိပ္ေက်ာင္းကၿပီးရင္ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာေနႏိုင္တဲ့ အခြင့္အေရးေတြကို စြန္႔လႊတ္ၿပီး တိုင္းျပည္အတြက္ဆိုတာကို ေခါင္းထဲထည့္ခဲ့တာကို ေလးစားလို႔မဆံုးႏိုင္ပါ။ ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ ေလာကစည္းစိမ္ဆိုတာ ကိုယ္တို႔လည္းလိုခ်င္တာမို႔ ဒါေတြကိုစြန္႔ခဲ့တဲ့သူ႕ကို မေလးစားဘဲမေနႏိုင္ပါ။

“ၾကည္ေရ...ပဲျပဳတ္နဲ႔ နံျပားရရင္ စားခ်င္တယ္ကြာ”ဆိုတဲ့ စာသားေလးကို ေတြးမိတိုင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ၾကည္ညိဳတယ္ဗ်ာ...