သင့္ရာအပ္ပို႔ . . .

မေန႔ကတစ္ေနကုန္ အလုပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားရပါတယ္။ ကုိယ့္တပည့္ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြ အမွတ္စာရင္းေတြထုတ္ၾကၿပီးေတာ့ တကၠသိုလ္၀င္ခြင့္ေလွ်ာက္ေပးဖို႔ ျပင္ဆင္ေပးေနရတာေၾကာင့္ပါ။ သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ ဘ၀တစ္ဆစ္ခ်ဳိးျဖစ္တာေၾကာင့္ ကိုယ့္မွာ သူတို႔ရထားၾကတဲ့ အမွတ္ေတြနဲ႔ ရႏိုင္မယ့္လုိင္းေတြကို စဥ္းစားေပးရပါတယ္။ စဥ္းစားတယ္ဆိုတာထက္ ေလွ်ာက္ေပးရတယ္လို႔ေျပာရင္ ပိုေကာင္းပါလိမ့္မယ္။
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြေရာ ေက်ာင္းသားမိဘေတြပါ ပညာေရးနဲ႔ပတ္သက္ၾကရင္ ဘာတစ္ခုမွ မသိနားမလည္ၾကတာေၾကာင့္ အစစအရာရာ ဆရာျဖစ္သူကပဲ လုိက္လုပ္ေပးရလို႔ပါ။
ခပ္ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ေတာ့ သူတို႔ဘ၀တစ္ခုလံုးကို ကိုယ့္လက္ထဲကို ပံုအပ္လိုက္ၾကတာပါပဲ။

တကယ္ေတာ့ ကိုယ့့္လက္ရွိအလုပ္က စိတ္ထားရင္ ထားသေလာက္ တာ၀န္ႀကီးလြန္းပါတယ္။
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ေက်ာင္းသားေလးေတြဆုိတာ သူတို႔မိဘေပးတဲ့ အသက္နဲ႔ရွင္သန္ၾကၿပီးေတာ့
ကိုယ္ခ်ေပးတဲ့ ဘ၀နဲ႔ရပ္တည္ၾကမွာမို႔ပါပဲ။ ဆရာ၀န္ဘ၀ဆိုတာလည္း လူေတြရဲ႕အသက္ေတြကိုရင္းၿပီးလုပ္ရတာျဖစ္လို႔ တာ၀န္ႀကီးသလို ဆရာဘ၀ဆိုတာလည္း ေက်ာင္းသားေတြရ႕ဲ
ဘ၀ေတြနဲ႔ရင္းၿပီးလုပ္ရတာမို႔ တာ၀န္ႀကီးတာခ်င္းေတာ့ သိပ္မကြာလွပါ။ကိုယ့္အျမင္ကေတာ့ ဆရာဘ၀ဟာ
ဆရာ၀န္ဘ၀ထက္ေတာင္ ပိုၿပီးမြန္ျမတ္တယ္ထင္ပါတယ္။

ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ တကၠသိုလ္၀င္ခြင့္ေလွ်ာက္တယ္ဆိုတဲ့ အလုပ္ကလည္း အေျပာလြယ္သေလာက္ အလုပ္အင္မတန္မွ ခက္ပါတယ္။ ကိုယ့္တုန္းကေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ရည္မွန္းခ်က္နဲ႔ ဆရာ၀န္ျဖစ္ရမယ္ဆုိတဲ့စိတ္နဲ့ ႀကိဳးစားခဲ့တာမို႔ အမွတ္မီတာနဲ႔ ဘာမွစဥ္းစားစရာ သိပ္မလ္ိုခဲ့ပါ။ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေတြမွာေတာ့ ကိုယ္လို
ရည္မွန္းခ်က္ေတြ၊ ဘာေတြ ျမင့္ျမင့္မားမားရွိခဲ့ၾကတာမဟုတ္ဘဲ ဆရာျဖစ္တဲ့သူရဲ႕တြန္းအားေတြေၾကာင့္ ဆယ္တန္းေအာင္ၾကရတာျဖစ္လို႔ သူတို႔ခမ်ာ ဘာေတြေလွ်ာက္္လို႔၊ ဘာတကၠသိုလ္ေတြ တက္ရမွန္း မသိၾကပါ။
ပညာေရးစနစ္သစ္အရ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဆယ္တန္းမွာ ယူခဲ့တဲ့ဘာသာတြဲေပၚမွာ မူတည္ၿပီးေတာ့ အမွတ္ခ်င္းတူေပမယ့္ တက္ခြင့္ရတဲ့ တကၠသုိလ္က ကြဲပါတယ္။ ဒီထက္ပိုဆိုးေနတာက ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေတြက ထူးခၽြန္ၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြမျဖစ္ခဲ့တာေၾကာင့္ သူတို႔ရထားတဲ့အမွတ္ေတြက ေတာင္မမီ ေျမာက္မမီေလးေတြ ျဖစ္ေနၾကပါေရာ။

ေက်ာင္းသားဆယ္ေယာက္မွာ အမွတ္ ၃၅၀ ေက်ာ္တဲ့ ေက်ာင္းသူကေတာ့ နည္းပညာတကၠသိုလ္ကို တက္ခြင့္ရတာေသခ်ာတာမို႔ သိပ္ေတာ့စဥ္းစားစရာမလိုလိုက္ပါ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔မိဘခမ်ာ နည္းပညာတကၠသိုလ္ဆိုတာႀကီးကို ဘာႀကီးမွန္းမသိတာေၾကာင့္ ကိုယ့္မွာအာေပါက္ေအာင္ရွင္းျပရျပန္ပါတယ္။
အမွတ္ ၃၃၀ ေက်ာ္ရတဲ့ ၀ိဇၹာေက်ာင္းသူအတြက္ေတာ့ ကိုယ္ေတာ္ေတာ္ေခါင္းေျခာက္ရပါေရာ။ တကယ္ေတာ့ သူရတဲ့အမွတ္က သူတို႔ေတြတက္ခြင့္ရတဲ့ တကၠသိုလ္ထဲက အျမင့္ဆံုးျဖစ္တဲ့ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ကို မီပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ကိုေက်ာင္းထားေပးမယ့္ အဖြားျဖစ္သူနားလည္ေအာင္ ဒီေန႔သြားၿပီးရွင္းျပရပါတယ္။ ရန္ကုန္မွာ သြားတက္ရမွာျဖစ္ေပမယ့္ စိတ္မပူဖို႔၊ တကၠသိုလ္တက္မွ လူေတြနဲ႔ေပါင္းတတ္သင္းတတ္တဲ့ ပညာကို ရမွာမို႔ တက္ခို္င္းဖို႔အျပင္ ဘြဲ႕ရရင္ ဘယ္လိုအလားအလာေကာင္းေတြရွိတယ္ဆိုတာေတြပါရွင္းရပါေတာ့တယ္။ ကိုယ့္ေက်ာင္းသူေတြခမ်ာမွာလည္း သူတို႔ေတြတကၠသိုလ္တက္ေရးဟာ သူတို႔ဆရာအေပၚမွာမူတည္ေနတာေၾကာင့္ ေဘးမွာထိုင္ၿပီး ဆရာ့မ်က္ႏွာသာ ၾကည့္ေနပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဖြားျဖစ္သူက ေခတ္အျမင္ရွိတာေၾကာင့္ လြယ္လြယ္ကူကူ လက္ခံလို႔ ေတာ္ပါေတာ့တယ္။
အဲဒီေက်ာင္းသူေလးႏွစ္ေယာက္ ခမ်ာ ေဘာဂေဗဒရမွတ္ ၇၄ မွတ္စီနဲ႔ ဂုဏ္ထူးနဲ႔သီသီေလးလြဲၿပီး အေတာ္ေလး ခံစားရရွာပါတယ္။ ကိုယ့္တုန္းကလည္း ျမန္မာစာဂုဏ္ထူးကို သီသီေလးျပဳတ္လာတာဆိုေတာ့ ကေလးေတြကို ကုိယ္ခ်င္းစာေပးလို႔ရပါတယ္။

က်န္တဲ့ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြအတြက္က ပိုလို႔ေတာင္ ေခါင္းစားရပါတယ္။ သူတို႔ရႏုိင္တဲ့ တကၠသိုလ္ကို စဥ္းစားေပးရတာ တစ္မ်ဳိး၊ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ အက်င့္ေတြ၊ ၀ါသနာေတြနဲ႔ ကိုက္ညီမယ့္အျပင္ အနာဂတ္အလားအလာေကာင္းမယ့္ လုိင္းမ်ဳိးကုိေရြးေပးရုံသာမက အေ၀းသင္မတက္ခ်င္ၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြျဖစ္တာေၾကာင့္သူတို႔ကို ေန႔ေက်ာင္းထားဖို႔အေရး သူတို႔မိဘေတြကို နားလည္ေအာင္ရွင္းျပ၊ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေတြကို ုတာ၀န္ယူရ၊ အာမခံေပးရပါေသးတယ္။ ဒီၾကားထဲက ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေတြကမ်ား လမ္းေခ်ာ္သြားရင္ ၾကားထဲက ဆရာျဖစ္သူမွာ ေခါင္းဆင္နင္းကိန္းဆိုက္မွာမို႔ ေက်ာင္းသားေတြကိုပါ ဆံုးမရပါေသးတယ္။

တစ္ေနကုန္တစ္ေနခမ္း ပါးစပ္ေရာ၊ လက္ပါ မနားမေနအလုပ္လုပ္ရသလို ပံုမွန္သင္တန္းက ေက်ာင္းသားသစ္ေတြကိုလည္း တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္လွည့္ၿပီး စာသင္ေပးရပါေသးရဲ႕။ ညပိုင္းအိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ၉နာရီခြဲပါေရာ။ ပံုမွန္ဆိုရင္ ၇ နာရီဆိုရင္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေပမယ့္ မ်က္စိေကာင္းေကာင္းမျမင္ရတဲ့ ကိုယ့္ေက်ာင္းသူေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ေလွ်ာက္လႊာကို သူ႔မိဘေတြနဲ႔တိုင္ပင္ၿပီး ေလွ်ာက္ေပးေနရေသးတယ္ေလ။
ျပန္လည္းေရာက္ေရာ ကိုယ့္မွာ လူေရွ႕သူေရွ႕မွာ မာန္တင္းထားသမွ် အတိုးခ်ၿပီး ပင္ပန္းလိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။

ဒါေပမယ့္ ဒီလိုပင္ပန္းရတာမ်ဳိးကေတာ့ ဆယ္ဆျပန္ပင္ပန္းပါေစ။ ကိုယ္မမႈပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ေနာက္သံုးေလးလဆိုရင္ ကိုယ့္ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေလးေတြ သူတို႔ဆရာ ခင္းေပးလိုက္တဲ့ ဘ၀လမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ ေလွ်ာက္ရင္း တုိင္းျပည္အတြက္ ပညာတတ္ သားေကာင္းရတနာေတြ ျဖစ္လာၾကေတာ့မွာ မဟုတ္လား။