စာေရးပါေတာ့မယ္...

တစ္ရက္တစ္ရက္လည္း အလုပ္ေတြမ်ားလြန္းတာေၾကာင့္ စာမေရးျဖစ္တာ ရက္္ေပါင္းေတာ္ေတာ္ၾကာသြားပါၿပီ။ ကိုယ့္ blog ေလးက မျဖစ္ညစ္က်ယ္ေလးဆိုေတာ့ တစ္ရက္တစ္ရက္ လာလည္တဲ့လူ သိပ္မရွွိလို႔သာ ေတာ္ပါေတာ့တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္အတြက္ ရင္ဖြင့္စရာ အေကာင္းဆံုးနဲ႔ တစ္ခုတည္းေသာေနရာျဖစ္တဲ့ ဒီ blogေလးကိုေတာ့ ခင္တြယ္တာ အမွန္ပါ။ အရြယ္ကလည္း လူလတ္ပိုင္းထဲ၀င္လာၿပီမို႔ ခပ္ငယ္ငယ္ကလို သူမ်ားတကာကို သြားၿပီးရင္ဖြင့္ေနလို႔လည္း ေကာင္းေတာ့တာမွ မဟုတ္ပဲကိုး။ ၿပီးေတာ့ ကေလးေတြလို လူတကာနဲ႔ စကားထိုင္ေျပာေနလို႔လည္း မေကာင္းေတာ့တဲ့ ဘ၀မ်ဳိးမွာ က်င္လည္ေနရတာဆိုေတာ့ ပိုဆိုးတာေပါ့ေလ။ ဒီေတာ့လည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ရင္ဖြင့္လို႔ရတဲ့ ေနရာေလးကိုပဲ ခင္တြယ္ရေတာ့တာဆန္းေတာ့လည္း မဆန္းပါ။အလုပ္ေတြမတရားမ်ားလြန္းလို႔ စာမေရးျဖစ္တာၾကာေနေပမယ့္ စိတ္ထဲကေတာ့ အျမင္မေတာ္တာေတြေတြ႕တိုင္း စာတစ္ပုဒ္ေတာ့ ေရးျဖစ္ေနက်ပါ။ အခုေတာ့ အားရင္အားသလို စာေရးျဖစ္ေအာင္ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိေပးေနရပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ဒီblog ေလးက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ကိုယ့္ရဲ႕ေန႔စဥ္မွတ္တမ္း ျဖစ္မွန္းမသိျဖစ္လာေနၿပီကိုး။

ဒါေၾကာင့္အရင္က စာမေရးျဖစ္ခဲ့တာေတြကို ေတာင္းပန္ရင္း ေနာက္ကို စာမၾကာမၾကာေရးျဖစ္ပါေတာ့မယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေၿပာပါရေစ...