ပန္းကေလးေတြ ဖူးတံခ်ီ . . .

ဒီေန႔ ရာသီဥတုက မိုးအုံ႔ၿပီး ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ေလးျဖစ္ေနတယ္။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကစားသမားႀကိဳက္ရာသီဥတုေပါ့။ ကိုယ္ေျပာေနက်စကားနဲ႔ေျပာရရင္ လူပ်င္းႀကိဳက္ရာသီဥတုေလ။ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ခပ္ငယ္ငယ္ေက်ာင္းသားဘ၀က ဆိုရင္ေတာ့ အိပ္ရာထဲမွာ ၀င္ေကြးခ်င္ေကြး၊ ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚမွာ စာအုပ္တစ္အုပ္ေလာက္နဲ႔ ထိုင္ၿပီး ေတြးခ်င္ေတြးနဲ႔ အင္မတန္ အရသာရွိခဲ့တာေပါ့ေလ။ ရာသီဥတုထဲမွာ ေနလည္းမပူ၊ မိုးရြာတာလည္းမဟုတ္တဲ့ အခုလိုရာသီဥတုအေျခအေနမ်ဳိးက ကိုယ္လိုအေတြးသမားအတြက္ အေကာင္းဆံုးရာသီလို႔ဆိုရရင္လည္း မမွားေပဘူးေပါ့။

ရာသီဥတုကလည္း အားေပးတာေၾကာင့္ ေတာင္ေတြးေျမာက္ေတြးေတြးရင္းက ကိုယ္ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးကာစက အညာမွာ လုပ္အားေပးေက်ာင္းဆရာေလး သြားလုပ္ျဖစ္ခဲ့တာကို ထူးထူးျခားျခားသတိရေနမိပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ကိုယ့္အသက္ကလည္း ၁၇ ေက်ာ္ရုံပဲဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ့ကို ငယ္ေသးတာပါ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ပညာသင္ၾကားေရးမွာ ဘယ္ေလာက္စိတ္၀င္စားတယ္ဆိုတာ သိခဲ့ရတဲ့ ကာလအပိုင္းအျခားလို႔လဲ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ တကၠသိုလ္ေတြမဖြင့္ေသးတာေၾကာင့္ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ထိုင္ေစာင့္ေနရတဲ့ ကာလတစ္ေလွ်ာက္လံုးကေတာ့ ေက်ာင္းဆရာဘ၀ကို လံုးလံုးလ်ားလ်ားေရာက္တဲ့ ကာလပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ မနက္၆နာရီကေန ၈နာရီထိ အိမ္မွာ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားေတြကို စာသင္ေပးပါတယ္။ ၈နာရီခြဲေလာက္ကေနစၿပီး ကိုယ္လုပ္အားေပးတဲ့ မူလတန္းေက်ာင္းေလးမွာ စာသင္လိုက္တာ ညေန၃နာရီခြဲလို႔ ေက်ာင္းဆင္းတဲ့အခ်ိန္အထိပါ။ ညေနပိုင္းမွာ ခဏနားၿပီးေတာ့ ၆နာရီကေန ၈နာရီထိ ညပိုင္းစာသင္၀ိုင္းတစ္၀ိုင္း ၈နာရီကေန ၁၀နာရီခြဲထိ ေနာက္ထပ္တစ္၀ိုင္းသင္ၿပီးေတာ့ အဲဒီအိမ္မွာပဲ ညအိပ္ရပါေတာ့တယ္။
မနက္မိုးလင္းရင္ ကိုယ့္အိမ္ကိုျပန္ၿပီးေတာ့ မနက္ပိုင္းစာသင္၊ ၿပီးရင္ ေက်ာင္းသြား...ႏွစ္ႏွစ္လံုး ဒီလိုပဲ ကုန္ဆံုးခဲ့ပါတယ္။ ျပန္မရႏိုင္ေတာ့တဲ့ ဘ၀ရဲ႕အေက်နပ္ဆံုးကာလေတြပါေလ...

လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္က သင္ခဲ့တဲ့ကိုယ့္တပည့္မူလတန္းေက်ာင္းသားေလးေတြ အခုေလာက္ဆိုရင္
ဘြဲ႕ေတြပဲရကုန္ၾကၿပီလား၊ ေတာသူေတာင္သားေတြပီပီ ေစာေစာစီးစီးပဲ ေက်ာင္းကထြက္ၾကၿပီး သားေတြသမီးေတြ တပံုတပင္နဲ႔ လယ္သမားႀကီးေတြ၊ လယ္သူမႀကီးေတြမ်ားျဖစ္ကုန္ၾကၿပီလား မေျပာတတ္ပါ။ အခုေနသူတို႔ဆရာေလးကို ျပန္ေတြ႕ရင္ မွတ္မိေတာ့မယ္လည္းမထင္ပါ။ ျဖစ္ႏို္င္ရင္ေတာ့ အညာကသူတို႔ရြာကေလးကို တစ္ခါေလာက္ေတာ့ အလည္သြားၾကည့္ခ်င္ပါရဲ႕။ ကုိယ့္ဘ၀ အေစာပိုင္းကပ်ဳးိခဲ့ဖူးတဲ့ ပန္းကေလးေတြကမ်ား အရင္ကနဲ႔လံုးလံုးမတူေတာ့တဲ့ သူတို႔ဆရာေလးကို မွတ္မိေနၾကေသးမယ္ဆိုရင္ေလ...