မက်န္းမာျခင္း . . .

ဒီရက္ပတ္ေတြမွာ က်န္းမာေရးျပန္ေကာင္းလာတာေၾကာင့္ ေနရထိုင္ရတာ လန္းလန္းဆန္းဆန္း ရွိလာတယ္။ ၾကားေနက်အသံေတြေတာင္ နား၀င္ပီယံရွိေနသလိုလို။ ျမင္ေနက်မ်က္ႏွာေတြေတာင္ ပိုခ်စ္စရာေကာင္းေနသလိုလို။ စားေနက်ထမင္းေတာင္ ပိုအရသာရွိေနသလိုလို ခံစားရပါတယ္။

က်န္းမာေရးရဲ႕ အေရးပါပံုကို ကိုယ့္လူနာေတြကို မၾကာမၾကာေျပာျပျဖစ္ေပမယ့္ ဘယ္ေလာက္အေရးပါတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ကိုယ္တိုင္မက်န္းမာမွဘဲ သိရပါေတာ့တယ္။
က်န္းမာေရးနဲ႔ လြတ္လပ္ေရးဆိုတာ ေလလိုပါပဲ။ ရေနတုန္းက တန္ဖိုးထားရေကာင္းမွန္းမသိဘဲ ဆံုးရႈံးသြားမွဘဲ တန္ဖိုးရွိမွန္းပိုသိရတာပါ။ ေလကိုေန႔စဥ္ရွဴေနရေပမယ့္ ဘယ္ေလာက္အေရးပါတယ္ဆိုတာ လူတိုင္းမသိၾကပါ။ ႏွာေစးတဲ့အခါ၊ ႏွာေခါင္းပိတ္ေနတဲ့အခါ၊ အဆုပ္က်န္းမာေရးမေကာင္းလို႔ အသက္ေကာင္းေကာင္းမရွဴႏိုင္တဲ့ အခါမ်ဳိးေရာက္မွ ေလဟာဘယ္ေလာက္ထိ အေရးႀကီးမွန္းသိလာရပါတယ္။ က်န္းမာေရးလည္း ဒီလိုပါပဲ၊ က်န္းမာေနလို႔ သြားႏိုင္လာႏိုင္ေနတုန္းကေတာ့ က်န္းမာေရးရဲ႕အရသာကို ကိုယ္ေကာင္းေကာင္းမသိခဲ့ရိုးအမွန္ပါ။ မက်န္းမမာလည္းျဖစ္လာေရာ အရင္က်န္းမာခ်ိန္က ဘ၀ရဲ႕အရသာေတြကို လြမ္းလိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။

မက်န္းမာေနတဲ့အခ်ိန္မွာ
ဘာလုပ္လုပ္၊ ဘာစားစား အရသာမရွိတဲ့အျပင္ ဘ၀ႀကီးမွာရွင္သန္ေနရတာ၊ အလုပ္လုပ္ေနရတာပါ အႏွစ္သာရမဲ့ေနသလိုပါ။ တစ္ခါတစ္ေလမွာ အလုပ္လုပ္ေနရင္းနဲ႔ ဘယ္ေလာက္လုပ္လုပ္ တစ္ေန႔ေသမွာပဲေလဆိုတဲ့ အေတြးဆိုးႀကီး၀င္လာရင္ အလုပ္ကိုစြမ္းတမန္လုပ္ခ်င္စိတ္ေတာင္ ကုန္သလို၊ ခမ္းသလို ျဖစ္သြားပါေလေရာ။ ပညာရွင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဘယ္လိုအေနအထားမ်ဳိးမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ တိုင္းျပည္နဲ႔လူမ်ဳိးအေပၚ တာ၀န္ေက်ရမယ္ဆိုတဲ့ အေတြးကို မ၀င္၀င္ေအာင္ရိုက္ထည့္ၿပီး ျပန္ျပန္ေမာင္းႏွင္ရတာလဲ အခါခါပါ။

မက်န္းမာတဲ့ အေတာအတြင္းမွာ
စာေတြေရးေနျဖစ္တယ္။ အခ်ိန္ရရင္ ရသလိုကိုယ့္ပညာေတြ၊ ဗဟုသုတေတြကို ျဖန္႔ေ၀ေပးဖို႔ ႀကိဳးစားျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္ေသသြားခဲ့ရင္ ကိုယ္ေလ့လာထားသမွ် ကိုယ့္ေနာက္ကို အလဟႆအပါမခံႏိုင္ပါ။ အမ်ားအတြက္မဟုတ္ႏိုင္ရင္ေတာင္ အနည္းစုအတြက္ေလာက္ကေတာ့ အက်ဳိးရွိေအာင္လုပ္သြားခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီအေတြး၀င္လာတာ၊ ကိုယ့္တာ၀န္ကို ပိုသိလာတာေတြကေတာ့ မက်န္းမာျခင္းရဲ႕ အျမတ္ေတြပဲ ျဖစ္မယ္ထင္ပါရဲ႕။

ႏွလံုးအေျခအေနကို ECG ဆြဲၾကည့္ဖို႔ စိတ္ကူးရွိေပမယ့္ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ မအားေသးပါ။ ဒါ့အျပင္ ရင္ဘတ္လည္း အရင္လိုမေအာင့္ေတာ့သလို ႏွလံုးခုန္တာလဲ ပံုမွန္ျပန္ျဖစ္သြားတာေၾကာင့္ ေကာင္းသြားၿပီလို႔ ခပ္ေဖာ့ေဖာ့ေလးေတြးထားပါတယ္။ အရာရာကို အေကာင္းျမင္စိတ္၊ ခ်စ္တဲ့စိတ္နဲ႔ၾကည့္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနတာလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ့ ခရီးေပါက္ေနပါၿပီ။

မက်န္းမာရာကေန ရလာတဲ့ စိတ္ဓာတ္ခြန္အားေတြ၊ အေတြးအျမင္ေတြကို ခိုင္မာေအာင္တည္ေဆာက္ၿပီး စာေတြဆက္ေရးပါ့မယ္။ ဖတ္တဲ့သူနည္းေနေသးတဲ့ ဘေလာ့ေလးသာသာျဖစ္ေပမယ့္ ဖတ္သူတစ္ေယာက္စီအတြက္ အက်ဳိးရွိႏိုင္သမွ်ရွိေအာင္ ႀကိဳးစားေပးမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ထားပါတယ္။

အားလံုး က်န္းမာရႊင္လန္းႏိုင္ၾကပါေစ...

ပန္းထိမ္ေရာက္ ၀ရဇိန္ . . .

“ ဘုရားကို ႏွစ္ရစ္လိမ္ ”

နန္းေမရုျပာသာဒ္၊ လမ္းျဖတ္တဲ့ဣႏၵာ
ကမ္းသတ္လို႔ ႏွိမ္ရွာတယ္၊ အလိမၼာလြန္သား
ေထာက္လွမ္းခ်က္ သုဓမၼာ၀ယ္၊ ခုအခါ လစ္ၾကသလား
ဘုရားက သိၾကားကိုမွာတယ္၊ ဌကထာရွိသား
သာသနာငါထားခဲ့၊ မမွားေအာင္ေစ့ေဆာ္
မေကာင္းသူ႔ ေကာင္းသူတို႔ကို၊ ေၾကာင္းယူလို႔ ဆန္းစစ္ကာေမွ်ာ္
၀ိမာလနန္းသစ္ေပၚ၊ သန္းရွစ္ေဖာ္ ေရြမ်ားႏွင့္
ဘုရားကို ႏွစ္ရစ္လိမ္၊ ညစ္တဲ့မာဃိ္န္
ပစ္ရွာမယ့္ ၀ရဇိန္ငယ္၊ ပန္းထိမ္မွာ ျပင္တုန္းထင့္ေလး ။ ။
ဦးပုည


စကားေျပ
နန္းျပသာဒ္ႀကီးတြင္ေနေသာ သိၾကားမင္းသည္
ေဒါသတရားတို႔ကိုဖယ္ခြာ၍ အလိမၼာလြန္ေနသည္ထင္ပါသည္။ သုဓမၼာနတ္သဘင္ အစည္းအေ၀းတြင္လည္း လူ႔ျပည္ကို ေထာက္လွမ္းစစ္ေဆးမႈမ်ား ယခုအခါတြင္ မျပဳလုပ္ေတာ့ဟု ထင္ရပါသည္။ အဌကဌာက်မ္းမ်ားတြင္မူ ဘုရားရွင္က သိၾကားမင္းကို သာသနာကို ေစာင့္ေရွာက္ၿပီး မေကာင္းသူ၊ ေကာင္းသူမ်ားကို ေလ့လာစစ္ေဆးေနရန္ မွာၾကားခဲ့သည္ဟု ေရးသားထားပါသည္။ သို႔ေသာ္ သိၾကားမင္းသည္ ၀ိမာလ နတ္ဘံုနတ္နန္းသစ္ႀကီးေပၚတြင္ ရွစ္သန္းခန္႔ရွိေသာ ရံေရြေဖာ္မ်ားႏွင့္ ေပ်ာ္ပါးေနၿပီး ဘုရားကိုေပးခဲ့သည့္ ကတိမ်ားကိုေမ့ကာ ဘုရားကိုႏွစ္ခါလိမ္ေနသည္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ စိတ္ထားညစ္ေသာ သိၾကားမင္းသည္ မေကာင္းသူမ်ားကို ပစ္မည့္၀ရဇိန္လက္နက္ကို ပန္းထိမ္တြင္ ျပင္ေနဆဲျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မပစ္ႏိုင္ျခင္းျဖစ္ပါလိမ့္မည္ ။ ။

သိၾကားမင္းကို မၾကာမၾကာရန္လွမ္းေတြ႕တတ္သူေတြထဲမွာ
ဦးပုညႀကီးက အဆိုးဆံုးျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ လူ႔ေလာကပတ္၀န္းက်င္မွာ သူ႔စိတ္နဲ႔ အခန္႔မသင့္တာေတြေတြ႕တိုင္း မိုးေပၚက သိၾကားမင္းကို လွမ္းလွမ္းၿပီး မိုးႀကိဳးနဲ႔ မပစ္ဘူးလား၊ မ်က္စိမႈန္ေနသလားလို႔ ခနဲ႔တတ္ပါေသးတယ္။ ကိုယ္လည္း တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ ဦးပုညႀကီးလို ခနဲ႔ခ်င္သား။ ဒါေပမယ့္ သိၾကားမင္းက လူဆိုး၊ လူမိုက္ေတြကုိေတာ့ မပစ္ဘဲ သူ႔ကိုေ၀ဖန္၊ အပစ္တင္တဲ့ ကိုယ့္ကုိမွ ပစ္ထည့္လိုက္ရင္ လွလွႀကီးခံရမွာမို႔ ေဘးကေနပဲ ဦးပုညကို လက္ခုပ္တီးေပးရင္း ေယာနိေသာပါပဲ ။ ။

ေႃမြဆိပ္ကရတဲ့ Botox . . .

ေႃမြဆိပ္ဆိုတာ . . .
ၾကားဖူးသေလာက္ကေတာ့ လူကိုေကာင္းက်ဳိးျပဳတယ္ဆိုတာ တစ္ခါမွမၾကားဖူးပါ။ အခုေတာ့ ပညာရွင္ေတြေက်းဇူးေၾကာင့္ မလွခ်င္တို႔အတြက္ ေႃမြဆိပ္ကေန ေဆးတစ္မ်ဳိးထုတ္ယူေပးလိုက္ႏိုင္ပါၿပီ။

ေႃမြဆိပ္နဲ႔ေဖာ္စပ္ထားတဲ့ အေရတြန္႔ေပ်ာက္ေဆးပါ . . .

The £6 tubes of Lacura Wrinkle Stop containa synthetic form of the poison produced by Asian temple viper snakes

အသစ္ေဖာ္စပ္ထားတဲ့ အသားအေရတြန္႔ေပ်ာက္ေစတဲ့ လိမ္းေဆးမွာ အဆိပ္ျပင္းလွတဲ့ အာရွေႃမြေပြးတစ္မ်ဳိးရဲ႕အဆိပ္ကရတဲ့ ၿဒပ္ေပါင္းတစ္မ်ဳိးနဲ႔ ေဖာ္စပ္ထားပါတယ္။ တစ္ပုလင္းကိုမွ ေျခာက္ေပါင္သာေပးရတဲ့ Lacura Wrinkle Stop ထဲမွာ Syn-Ake ေခၚတဲ့ ျဒပ္ေပါင္းပါ၀င္ပါတယ္။ အဲဒီျဒပ္ေပါင္းကို အာရုံေၾကာေတြ တံု႔ဆိုင္းေစတဲ့ snake's paralysing venom ေႃမြဆိပ္ကေန ထုတ္ယူထားတာပါ။ အဲဒီေႃမြဆိပ္ဟာ မ်က္ႏွာႁကြက္သားေတြကို ႀကံဳ႕ေစတဲ့ အာရုံေၾကာေတြကို ပိတ္ဆို႔ေစၿပီး မ်က္ႏွာႁကြက္သားေတြကို ပံုမပ်က္ေတာ့ဘဲ တစ္ေျပးညီရွိေစမယ္လို႔ အာမခံထားပါတယ္။


အဲဒီေဆးပုလင္းပါပဲ . . .


ဒီေႃမြရဲ႕ အဆိပ္ကေန ထုတ္ထားတယ္ . . .

သုေတသနျပဳခ်က္ေတြအရ အဲဒီေဆးရည္ကို တစ္ေန႔ကို ႏွစ္ႀကိမ္ႏႈန္းနဲ႔ ေလးပတ္ၾကာေအာင္လိမ္းသြားရင္ မ်က္ႏွာအေရတြန္႔ျခင္းကို ၅၂ရာခိုင္ႏႈန္း ေလ်ာ့နည္းေစတယ္လို႔ ေတြ႕ရွိရပါတယ္။


ဒီလိုထိုးေဆးမ်ဳိးလဲ လာပါေသးတယ္ . . .

တစ္ပုလင္းကို ေပါင္၆၀ေပးရတဲ့ Syn-Ake ပါ အျခားေဆးတစ္မ်ဳိးကေတာ့ ေဟာလိ၀ုဒ္မွာပါ နံမည္ႀကီးေနၿပီး Gwyneth Paltrow နဲ႔ Hilary Swank အစရွိတဲ့ မင္းသမီးေတြ သံုးၾကပါတယ္။

အသားအေရ စိုျပည္တင္းရင္းေစတဲ့ ေနာက္ေဆးသစ္တစ္မ်ဳိးကိုေတာ့ Aldi stores ေတြမွာ ဧၿပီ ၂၀ ရက္ေန႔ကေနစၿပီး ဆိုင္တင္ေရာင္းခ်မွာျဖစ္ပါတယ္။ ေျပာေရးဆိုခြင့္ရွိသူတစ္ဦးကေတာ့ ဒီေဆးရည္ဟာ ေငြေၾကးအေျမာက္အမ်ားသံုးစြဲၿပီး ၀ယ္ယူရတဲ့ တန္ဖိုးႀကီးေဆး၀ါးေတြ၊ နာက်င္တဲ့ခြဲစိတ္မႈေတြ လုပ္စရာမလိုဘဲ အသားအေရတြန္႔ျခင္းကို ေလ်ာ့က်ေစႏိုင္တဲ့ ၿပီးၿပည့္စံုတဲ့ ေဆးရည္ျဖစ္ပါတယ္လို႔ ညြန္းထားပါတယ္။

ခင္လွခ်င္တို႔ကေတာ့ ေႃမြဆိပ္ကေနပဲထုတ္ထုတ္၊ ဒိုင္ႏိုေဆာဥကေနပဲထုတ္ထုတ္ လွမယ္ဆိုရင္ေတာ့ လိမ္းမွာေသခ်ာပါတယ္။ ေဆးလိမ္းရင္းနဲ႔မ်ား မေတာ္တဆ ပါးစပ္ထဲ၀င္သြားရင္ေတာ့ ဘာေတြျဖစ္မလဲ ေျပာမထားေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ေၾကာစိမ့္မိပါေသးရဲ႕။ ဘာေဆးပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ကေတာ့ သဘာ၀တရားကို အရွိအရွိအတိုင္း လက္ခံတတ္သူျဖစ္တာေၾကာင့္ မလိမ္းေရးခ်မလိမ္းပါပဲ။ ။

A new cream claims to smooth wrinkles using a synthetic form of the poison produced by Asian temple viper snakes.

The £6 tubes of Lacura Wrinkle Stop contain a compound called Syn-Ake, which mimics the snake's paralysing venom. It promises to block the nerve signals which cause facial muscles to contract and can lead to lines.

Tests show that twice-daily application of the cream for four weeks may reduce the appearance of wrinkles by 52 per cent.

Other products containing Syn-Ake cost up to £60 per pot, and are popular with Hollywood stars including Gwyneth Paltrow and Hilary Swank.

The new moisturiser will be stocked in Aldi stores from April 20. A spokesman said: "It offers the perfect solution for wrinkle reduction without the need for spending an excessive amount of money on expensive products and painful procedures.”

မင္းဆိုသမွ် . . .

“ ထမင္းမစားခ်င္ ”
လကၡဏာဟန္မက်ခ်င္ေတာ့၊ အနႏၲခက္ေထြ၊
ကံမမွ အသက္ရွည္မယ္၊ က်မ်က္ရည္ယိုဆင္း။

ေတြးမိတိုင္း စိတ္နာတယ္၊ မအိပ္တာ ေလးညဥ့္အလင္း၊
ကာလကို ေထာင္းခ်င္သည္၊ ေၾကာင္းအင္ေနာ္မရွင္း၊
ေကာင္းခ်င္ေသာ္ ႏုံဖ်င္းလို႔၊ ဒံုရင္းသို႔လွည့္မယ္၊
မခ်ိလို႔ေပၚတဲ့သြားေတာင္၊ ရယ္သလားေမးၾကျပန္တယ္။

စကားေၾကာင့္တရားကြယ္၊ အလား၀ယ္ ကုန္ခမ္းလို႔၊
ဘံုနန္းျမင့္အေဆာင္ေဆာင္၊ ကင္းရေလေအာင္၊
မင္းဆိုသမွ်ကြင္းေရွာင္မယ္၊ ထမင္းေတာင္စားခ်င္ဘုေလး ။ ။
ဦးပုည

စကားစပ္
ကံဇာတာမေကာင္းသျဖင့္ အခက္ေပါင္းမ်ားစြာႀကံဳေနရပါသည္။ ကံေကာင္းေထာက္မမွသာ အသက္ရွည္ရပါေတာ့မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မ်ည္ရည္မ်ားက်ဆင္းေနမိပါသည္။ အျဖစ္အပ်က္တို႔ကို ေတြးမိတိုင္းစိတ္နာေသာေၾကာင့္ ေလးညတိတိမအိပ္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ စဥ္းစားမရႏိုင္ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ႀကံဳေနရေသာေၾကာင့္ ေခတ္ကာလကိုသာ ေဒါသထြက္မိပါေတာ့သည္။ မည္မွ်ပင္ေကာင္းေအာင္ေနေသာ္လည္း ည့ံဖ်င္းလြန္းေသာေၾကာင့္ မေကာင္းႏိုင္ဘဲ ဒံုရင္းအတိုင္းသာျပန္ျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။ ရင္ထဲတြင္မခ်ိေသာေၾကာင့္ သြားၿဖဲေနရသည္ကိုပင္ ၿပံဳးေနသလားဟု အမ်ားကေမးၾကျပန္ပါသည္။ လိမ္ညာလွည့္ပတ္ေျပာဆိုၾကေသာ စကားမ်ားေၾကာင့္ အမွန္တရားမ်ားလည္း ကြယ္ေပ်ာက္ေနပါၿပီ။ အနာဂတ္အတြက္ ေကာင္းေသာအလားအလာမ်ားလည္း ကြယ္ေပ်ာက္ေနပါၿပီ။ ေရႊဘံုေရႊနန္းစေသာ ထီးနန္းအေဆာင္အေယာင္မ်ားႏွင့္လည္း ခပ္ကင္းကင္းသာေနလိုပါေတာ့သည္။ မင္းဟူသမွ်ကို ေရွာင္ကြင္းလိုေသာေၾကာင့္ ထမင္းပင္စားခ်င္စိတ္မရွိေတာ့ပါ။ ။

နန္းေတာ္ထဲမွာ မင္းပါးစိုးခြင္ေနရရွာတဲ့ စေလဦးပုညခမ်ာ ျမန္မာ့နန္းတြင္းရဲ႕ ရႈပ္ေထြးလွတဲ့ ျပႆနာေပါင္းေသာင္းေျခာက္ေထာင္နဲ႔ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ်ႀကံဳေနရျပန္ေတာ့လည္း စိတ္ပ်က္ရပါလိ္မ့္မယ္။
ခုတစ္မ်ဳိး၊ ေတာ္ၾကာတစ္မ်ဳိး စိတ္ထင္သလိုလုပ္တတ္တဲ့ ကုန္းေဘာင္မင္းေတြကို စိတ္ပ်က္ရွာလြန္းတာေၾကာင့္ အထက္ကေတးထပ္နဲ႔ ရင္ဖြင့္ခဲ့တာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း မင္းနဲ႔အေ၀းကို မေျပးႏိုင္ခဲ့တာေၾကာင့္ ပေဒသရာဇ္စနစ္ရဲ႕ဒဏ္နဲ႔ပဲ အသက္ဆံုးရရွာပါတယ္။

အထက္ကေတးထပ္ကို comment မွာ request လုပ္ထားခဲ့တဲ့ အတြက္ရွာေပးလိုက္ပါတယ္။ comment ေတြကို ျပန္မဖတ္လိုက္မိတာေၾကာင့္ ေနာက္အေတာ္က်မွ တင္ေပးႏိုင္တာကိုေတာ့ နားလည္ခြင့္လႊတ္ေစခ်င္ပါတယ္။

စူ႕ထက္စူ . . .

ဆင္ဆိုတာ . . .
ကုန္းသတၱ၀ါထဲမွာ အင္အားအႀကီးဆံုးပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဆင္ေတြေတာင္ေၾကာက္ရတဲ့ တကယ့္အင္အားႀကီး သတၱ၀ါတစ္မ်ဳိးကို သုေတသီေတြက မၾကာမီက ေလ့လာေတြ႕ရွိခဲ့ပါတယ္။


Any elephant foolish enough to approach an ant-protected tree is liable to find swarms of the angry insects crawling up its trunk
ိ
အဲဒီသတၱ၀ါကေတာ့ အမ်ားသိၾကတဲ့ ပုရြက္ဆိတ္ပါပဲ။

အာဖရိက ဆဗားနားေဒသမွာ ပုရြက္ဆိတ္ဟာ ခြန္အားအႀကီးဆံုုးသတၱ၀ါ ျဖစ္ေနတာကို သုေတသီေတြ ေတြ႕ရွိခဲ့ျခင္းပါ။ အဲဒီေဒသမွာပုရြက္ဆိတ္ေတြဟာ ရွားေစာင္းပင္ acacia ရဲ႕ အေစာင့္ေတြလို မွီတင္းေနထိုင္ၾကတာေၾကာင့္ အဲဒီအပင္ေတြကိုစားဖို႔ဆိုတာ ဆင္ေတြအတြက္ မဟာစြန္႔စားခန္းႀကီးတစ္ရပ္ ျဖစ္လို႔ေနပါတယ္။ အဲဒီလို ပုရြက္ဆိတ္ေတြေစာင့္ေရွာက္ထားတဲ့ အပင္ကို စားရဲေလာက္ေအာင္ မိုက္မဲတဲ့ဆင္ခမ်ာလည္း ေဒါသထြက္ေနတဲ့ ပုရြက္ဆိတ္ေတြက ႏွာေမာင္းထဲ၀င္ၿပီး ကိုက္တာခဲတာကို မခ်ိမဆန္႔ ခံရေတာ့တာပါပဲ။

ဒီသုေတသနကို ဦးေဆာင္ခဲ့တဲ့ ဖေလာ္ရီဒါတကၠသိုလ္က Professor Todd Palmer ကေတာ့ ပုရြက္ဆိတ္ေတြက သူတို႔ေနတဲ့သစ္ပင္ကို အခုလိုေစာင့္ေရွာက္ၿပီး
အရြက္စားသတၱ၀ါထဲမွာ အႀကီးဆံုးျဖစ္တဲ့ ဆင္ေတြကို အႏိုင္ရလို႔ ေဂဟအဖြဲ႕အစည္းမွာ အေရးပါေနတဲ့ ဒီျဖစ္ရပ္ကိုၾကည့္ရတာ ေဒးဗစ္နဲ႔ ဂိုလိယက္ဇာတ္လမ္းလိုပါပဲ လို႔မွတ္ခ်က္ေပးပါတယ္။ ( အဲဒီသမၼာက်မ္းစာလာ ဇာတ္လမ္းမွာ အေကာင္ေသးၿပီး အင္အားနည္းပါးတဲ့ ေဒးဗစ္ဟာ အေကာင္ႀကီးၿပီး ခြန္အားႀကီးမားလွတဲ့ ဂိုလိယက္ကို ေလာက္လႊဲနဲ႔ပစ္ၿပီး အႏိုင္ယူခဲ့ပါတယ္ )

အပင္တစ္ပင္မွာ ေနၾကတဲ့ စုစုေပါင္းအေလးခ်ိန္ ငါးမီလီဂရမ္ေလာက္ပဲ ရွိတဲ့ ပုရြက္ဆိတ္ေတြဟာ သူတို႔ထက္ အဆသန္းေပါင္းမ်ားစြာႀကီးတဲ့ သတၱ၀ါႀကီးေတြကိုေတာင္ ယွဥ္ၿပိဳင္အံတုၿပီး သူတို႔ေနတဲ့ သစ္ပင္ကို ကာကြယ္ႏိုင္စြမ္းရွိေနပါတယ္။ ဒီျဖစ္ရပ္ကို စၿပီးသတိထားမိေစတာကေတာ့ ဆင္ေတြမၾကာမၾကာအစားခံရေလ့ရွိတဲ့ ရွားေစာင္းပင္မ်ဳိးစိတ္တစ္ခုျဖစ္တဲ့ Acacia drepanolobium ကို သတိထားမိၾကလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ပုရြက္ဆိတ္မရွိတဲ့ အဲဒီရွားေစာင္းပင္တစ္ခ်ဳိ႕ကိုပဲ ဆင္ေတြစားတာကိုျမင္ရၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ အဲဒီျဖစ္ရပ္ဟာ ထူးဆန္းေနတာကို ေလ့လာသူေတြက ေတြ႕ရွိခဲ့ျခင္းပါ။

ပညာရွင္ေတြဟာ အဲဒီရွားေစာင္းပင္မ်ဳိးစိတ္တစ္ခ်ဳိ႕ကို ပုရြက္ဆိတ္ေတြဖယ္ၿပီး ဆင္ေတြစားမစား စမ္းသပ္ၾကည့္ၾကပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ဆင္ေတြႀကိဳက္တဲ့ အျခားရွားေစာင္းပင္မ်ဳိးတစ္မ်ဳိးျဖစ္တဲ့ A. mellifera မွာ ပုရြက္ဆိတ္ေတြထားၿပီး စမ္းသပ္ျပန္ပါတယ္။ အဲဒီမွာပဲ ဆင္ေတြဟာ ပုရြက္ဆိတ္ရွိတဲ့ အပင္ကို လံုး၀မစားၾကေတာ့တာကို ေတြ႕ရပါေတာ့တယ္။

Current Biology စာအုပ္မွာ ေရးထားတဲ့အခ်က္အရ ဆင္ေတြရဲ႕ အားအနည္းဆံုးေနရာ Achilles' heel ကေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ႏွာေမာင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဆင္ေတြရဲ႕ ႏွာေမာင္းအတြင္းပိုင္းဟာ အႏုညံ့ဆံုးျဖစ္သလို အာရုံခံႏိုင္စြမ္းလည္း အျမင့္ဆံုးျဖစ္ပါတယ္။ ႏွာေမာင္းထဲကို ပုရြက္ဆိတ္ေတြ၀င္ကိုက္မွာကိုေတာ့ ဘယ္ဆင္မွႀကိဳက္မွာ မဟုတ္တာေသခ်ာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပုရြက္ဆိတ္အန႔ံရတာနဲ႔တစ္ၿပိဳင္နက္ ဆင္ေတြဟာ အဲဒီအပင္ကို ေ၀းေ၀းကေန ေရွာင္ၾကေတာ့တာပါပဲ။

အထက္က ေဆာင္းပါးကိုလည္းဖတ္ၿပီးေရာ
ေလာကမွာ အင္အားအႀကီးဆံုးဆိုတာ ဘာမွမရွိတာကို ေတြးမိပါေတာ့တယ္။ ဘယ္ေလာက္အင္အားႀကီးတဲ့ သတၱ၀ါျဖစ္ပါေစ အားနည္းခ်က္တစ္ခ်က္ေတာ့ ရွိၾကစၿမဲပါ။ အဲဒီအားနည္းခ်က္ကို အႏိုင္ယူႏိုင္ရင္ေတာ့ ေပါက္ေဖာ္ႀကီးေတြေျပာသလို
“ စူ႕ထက္စူ လူစြမ္းေကာင္းေတြခ်ည္းပဲ ” ေပါ့။

Ants are getting the better of nature's biggest land beast on the African savannah, scientists have discovered.

The ants act as guardians of acacia trees, which risk being ravaged by hungry elephants.

Any elephant foolish enough to approach an ant-protected tree is liable to find swarms of the angry insects crawling up its trunk.

Experts believe the ant tree-guards play a vital ecosystem role that has previously been overlooked.

Professor Todd Palmer, from the University of Florida, US, who took part in the research, said: ''It really is a David and Goliath story, where these little ants are up against these huge herbivores, protecting trees and having a major impact on the ecosystems in which they live.

''Swarming groups of ants that weigh about five milligrams each can and do protect trees from animals that are about a billion times more massive.''

The researchers stumbled onto the discovery after noticing that one species of acacia tree, Acacia drepanolobium, was seldom bothered by elephants.

''We thought that was really interesting because we often see elephants feeding on other species of trees that do not harbour ants,'' said Prof Palmer.

The scientists carried out tests in which some of the trees were stripped of their ants. They also ''added'' ants to one of the elephants' favourite tree foods, a different Acacia species called A. mellifera.

''When either tree species had ants on them, the elephants avoided those trees like a kid avoids broccoli,'' said Prof Palmer.

Writing in the journal Current Biology, the researchers said the elephant's Achilles' heel was its trunk.

Although externally tough, an elephant's trunk is highly sensitive inside and loaded with nerve endings.

''It seems that elephants simply do not like ants swarming up the insides of their trunks, and I can't say I blame them,'' said Prof Palmer.

Elephants appeared to be alerted to the presence of tree ants by their smell, said the scientists.

This raised the possibility of using ant odours on crops to deter elephants.

ငွက္ကိုစားတဲ့ ပင့္ကူ . . .

အြန္လိုင္းေပၚတက္ၿပီး
ေတာင္ေမႊေျမာက္ေမႊလုပ္လိုက္ရင္ မျမင္ဖူးတာေတြျမင္ရ မၾကားဖူးတာေတြၾကားရနဲ႔ တစ္ခါတစ္ခါ အံ့ၾသဖို႔ေတာင္ ေမ့ေနမိတတ္ပါတယ္။ အသက္နည္းနည္းရလာမွ အင္တာနက္ဆိုတာႀကီးနဲ႔ နဖူးေတြ႕ဒူးေတြ႕ ေတြ႕ရတာဆိုေတာ့ ျမင္ျမင္သမွ်၊ ၾကားၾကားသမွ်ကေတာ့ ထူးဆန္းလို႔ေနေတာ့တာပါပဲ။ ေခတ္ကေလးမ်ား တယ္ကံေကာင္းပါကလားလု႔ိလဲ မၾကာမၾကာ ေတြးမိပါေသးတယ္။

အခုလဲ ငွက္ကိုစားေနတဲ့ပင့္ကူတဲ့ . . .

ဓာတ္ပံုထဲမွာ ေျခေခ်ာင္းအနက္ေရာင္ေတြရွိတဲ့ ပင့္ကူႀကီးတစ္ေကာင္က သူ႔အိမ္က ပင့္ကူမွ်င္ေတြထဲမွာၿငိၿပီး တြဲေလာင္းျဖစ္ေနတဲ့ ငွက္ေသကေလးတစ္ေကာင္ကို ရစ္ပတ္ၿပီးစားေနတာကို ေတြ႕ႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီပံုကို Queensland's tropical north မွာရွိတဲ့ Atheron မွာ ရိုက္ယူခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ နည္းပညာအကူအညီနဲ႔ ျပဳျပင္ထားျခင္းမရွိတဲ့ ပံုအစစ္လို႔ပဲ ယူဆရပါတယ္။



ၾသစႀတီးယန္း တြားသြားသတၱ၀ါဥယ်ာဥ္ Australian Reptile Park က ပင့္ကူထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္သူျဖစ္တဲ့ Joel Shakespeare ကေတာ့ အထက္ပါပင့္ကူမ်ဳိးဟာ Golden Orb Weaver မ်ဳိးျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အဲဒီပင့္ကူမ်ဳိးဟာ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ အင္းဆက္အႀကီးစားေတြကိုပဲ စားေလ့ရွိတာပါ။ အခုလိုမ်ဳိး ငွက္ကိုစားေနတာကေတာ့ ထူးျခားလြန္းပါတယ္လို႔ ninemsn.com. ကိုေျပာခဲ့ပါတယ္။

Queensland ျပတိုက္ကေတာ့ ပံုထဲကငွက္မ်ဳိးဟာ Chestnut-breasted Mannikin ငွက္မ်ဳိးျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ က အဲဒီငွက္ဟာ ပ်ံလာရင္းနဲ႔ ပင့္ကူအိမ္နဲ႔တိုးမိၿပီး ၿငိသြားတာျဖစ္မယ္လို႔ ထင္ျမင္ခ်က္ေပးပါတယ္။ ပင့္ကူဟာ အဲဒီငွက္ကို ကုန္ေအာင္ေတာ့ စားႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါ။ ပင့္ကူဟာ ငွက္ကိုေခ်ဖ်က္ဖို႔ အဆိပ္ကိုသံုးၿပီး ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ အစားအစာအထုပ္တစ္ခု ျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။

Queensland Museum က Greg Czechura ကေတာ့ ဒီပင့္ကူေတြဟာ ငွက္ေတြကိုစားတယ္ဆိုတာ လူသိမ်ားၿပီးသားျဖစ္ေပမယ့္ မ်က္ျမင္ေတြ႕ရတာေတာ့ ရွားပါတယ္လို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်ပါတယ္။ အဲဒီပင့္ကူအိမ္ေတြဟာ အင္မတန္မွခိုင္မာတဲ့ ပင့္ကူမွ်င္ေတြနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပင့္ကူဟာ ငွက္ကေလး အားအင္မကုန္ခမ္းခင္ေတာ့ ငွက္ကိုတိုက္ခိုက္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါ။

Golden Orb Weaver ပင့္ကူေတြဟာ ပရိုတိန္းအမ်ားအျပားပါၿပီး ခိုင္မာတဲ့ပင့္ကူအိမ္ေတြနဲ႔ သားေကာင္ကို ေထာင္ဖမ္းေလ့ရွိပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ သူတို႔ဟာ အဲဒီအိမ္ေတြမွာ တြယ္ၿငိေနတဲ့ သားေကာင္ေတြကိုပဲ အစားအစာအျဖစ္ မွီခုိေနရလို႔ပါပဲ။ ။

• Another spider eats a bird
• Mouse bites snake to death
• Film of a hug from a lion

The pictures show the spider with its long black legs wrapped around the body of a dead bird suspended in its web.

The startling images were reportedly taken in Atheron, close to Queensland's tropical north.

Despite their unlikely subject matter, the pictures appear to be real.

Joel Shakespeare, head spider keeper at the Australian Reptile Park, said the spider was a Golden Orb Weaver.

"Normally they prey on large insects… it's unusual to see one eating a bird," he told ninemsn.com.

Mr Shakepeare said he had seen Golden Orb Weaver spiders as big as a human hand but the northern species in tropical areas were known to grow larger.

Queensland Museum identified the bird as a native finch called the Chestnut-breasted Mannikin.

• Heron eats rabbit
• Leopard savages crocodile
• Shark's killing display

Mr Shakespeare told ninemsn the bird must have flown into the spider web and become stuck.

"It wouldn't eat the whole bird," he said.

"It uses its venom to break down the bird for eating and what it leaves is a food parcel," he said.

Greg Czechura from Queensland Museum said cases of the Golden Orb Weaver eating small birds were "well known but rare".

"It builds a very strong web," he said.

But he said the spider would not have attacked until the bird weakened.

The Golden Orb Weaver spins a strong web high in protein because it depends on it to capture large insects for food.

ျမန္မာ့လူ႔ေဘာင္ က်င့္၀တ္ေတြ . . .

ဥေရာပယဥ္ေက်းမႈမွာေတာ့ . . .

လူတန္းစားအသီးသီးအတြက္ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ လိုက္နာရမယ့္ က်င့္၀တ္ေတြ၊ စည္းကမ္းေတြဆိုတာ အစစအရာရာ စနစ္တက်ရွိေနၿပီးသားပါ။ ကိုယ္တို႔ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈမွာေတာ့ က်င့္၀တ္၊ နီတိနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ စတုရဂၤဗလအမတ္ႀကီးေရးထားခဲ့တဲ့ ေလာကနီတိကလြဲလို႔ က်န္တာေလာက္ေလာက္လားလား မေတြ႕ရပါ။ ေလာကနီတိဆိုတာကလည္း ပါဠိလိုေရးထားတာမို႔ သာမန္အရပ္သားေတြနဲ႔ အလွမ္းကြာလြန္းေနပါတယ္။
လူ႔က်င့္၀တ္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ လူတန္းစားအမ်ဳိးမ်ဳိးအတြက္ သက္ဆိုင္ရာက်င့္၀တ္ေတြကို လကၤာပံုစံေရးထားတာေတာ့ ေတြ႕ရပါတယ္။ အမ်ားစုသိၿပီးသားျဖစ္ႏိုင္ေပမယ့္ တစ္စုတစ္ေ၀းထဲျဖစ္သြားေအာင္ စုစည္းေပးလိုက္ပါတယ္။

အေလးအျမတ္ျပဳရမည့္ အရပ္ေျခာက္မ်က္ႏွာ
အေရွ႕မိဘ
ေတာင္မွာဆရာ၊ ေနာက္မွာမယား
ေျမာက္ကားမိတ္ေဆြ၊ ေအာက္ေျခကၽြန္မွတ္
ထက္ရပ္သံဃာ၊ မွတ္သားပါ
ေျခာက္ျဖာတံခါးေပါက္ ။ ။

သားသမီးက်င့္၀တ္ ငါးပါး
ေကၽြးေမြးမပ်က္၊ ေဆာင္ရြက္စီမံ
ေမြခံထိုက္ေစ၊ လွဴမွ်ေ၀၍
ေစာင့္ေလမ်ဳိးႏြယ္၊ ၀တ္ငါးသြယ္
က်င့္ဖြယ္သားတုိ႔တာ ။ ။

မိဘက်င့္၀တ္ ငါးပါး
မေကာင္းျမစ္တာ၊ ေကာင္းရာၫႊန္လတ္
အတ္သင္ေစ၊ ေပးေ၀ႏွီးရင္း
ထိမ္းျမားျခင္းလွ်င္၊ ၀တ္ငါးအင္
ဖခင္မယ္တို႔တာ ။ ။

တပည့္က်င့္၀တ္ ငါးပါး
ညီညာထႁကြ၊ ဆံုးမနာယူ
လာမူႀကိဳဆီး၊ ထံနီးလုပ္ေႁကြး
သင္ေတြးအံရြတ္၊ တပည့္၀တ္
မခၽြတ္ငါးခုသာ ။ ။

ဆရာက်င့္၀တ္ ငါးပါး
အတတ္လည္းသင္၊ ပဲ့့့ျပင္ဆံုးမ
သိပၸမခ်န္၊ ေဘးရန္ဆီးကာ
သင့္ရာအပ္ပို႔၊ ဆရာတို႔
က်င့္ဖို႔၀တ္ငါးျဖာ ။ ။

လင္က်င့္၀တ္ ငါးပါး
မထီမဲ့ကင္း၊ အပ္ႏွင္းဥစၥာ
မိစၧာမမွား၊ ၀တ္စားဆင္ယင္
ျမတ္ႏိုးၾကင္၊ ငါးအင္လင္က်င့္ရာ ။ ။

မယားက်င့္၀တ္ ငါးပါး
အိမ္တြင္းမႈလုပ္၊ သိမ္းထုပ္ေသခ်ာ
မိစၧာၾကဥ္ေရွာင္၊ ေလ်ာ္ေအာင္ျဖန္႔ခ်ိ
ပ်င္းရိမမူ၊ ၀တ္ငါးဆူ
အိမ္သူက်င့္အပ္စြာ ။ ။

မိတ္ေဆြက်င့္၀တ္ ငါးပါး
ေပးကမ္းခ်ီးႃမွင့္၊ ကိုယ္ႏွင့္ယွဥ္ထား
စီးပြားေဆာင္ရြက္၊ ႏႈတ္ႃမြက္ခ်ဳိသာ
သစၥာမွန္ေစ၊ ၀တ္ငါးေထြ
က်င့္ေလမိတ္သဟာ ။ ။

အလုပ္ရွင္က်င့္၀တ္ ငါးပါး
၀စြာေကၽြးေမြး၊ ျပဳေရးစီရင္
နာလွ်င္ကုေစ၊ ငွေ၀ရသာ
အခါကိုလႊတ္၊ အရွင္၀တ္
မခၽြတ္ငါးခုသာ ။ ။

လုပ္သားက်င့္၀တ္ ငါးပါး
အိပ္ေသာ္ေနာက္က်၊ ထေသာ္ကားေရွ႕
ေပးမွယူအပ္၊ ေစ့စပ္ေဆာင္ရြက္
ေက်းဇူးႃမြက္၊ ငါးခ်က္လုပ္သား၀တ္ ။ ။

ဒါယကာက်င့္၀တ္ ငါးပါး
ေမတၱာစိတ္သက္၊ ေဆာင္ရြက္ခ်စ္ခင္
ခင္မင္ႏႈတ္ခ်ဳိ၊ လိုလွ်င္ဖိတ္ထား
တတ္အားလွဴေစ၊ ၀တ္ငါးေထြ
ျပဳေလဒါယကာ ။ ။

ရဟန္းက်င့္၀တ္ ငါးပါး
မေကာင္းျမစ္ထာ၊ ေကာင္းရာညႊန္္လစ္
အသစ္ေဟာက်ဴး၊ နာဖူးထပ္မံ
နတ္ထံတင္ရာ။ ေမတၱာလည္းျပဳ
ရဟန္းမႈ၊ ေျခာက္ခုလြန္ေသခ်ာ ။ ။

သက္ဆိုင္ရာက်င့္၀တ္ေတြကို ၾကည့္ရင္တကယ္လိုအပ္၊ လိုက္နာသင့္တဲ့ က်င့္၀တ္ေတြျဖစ္တာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ေလာက္က ေပၚေပါက္ခဲ့တဲ့က်င့္၀တ္ေတြလို႔ ယူဆရေပမယ့္ ဒီဘက္ေခတ္အထိ ေခတ္မီေနေသးပါတယ္။ မိမိနယ္ပယ္အသီးသီးမွာ သက္ဆိုင္ရာက်င့္၀တ္ေတြနဲ႔အညီ တိုင္းျပည္နဲ႔၊ လူမ်ဳိး၊ မိမိပတ္၀န္းက်င္ကို အေထာက္အကူျပဳႏိုင္ၾကပါေစ ။ ။

နာက်င္မႈေတြ ေလ်ာ့က်ေအာင္ . . .

ကိုယ္တို႔ေတြ လက္ေခ်ာင္း၊ ေျခေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္းနာရင္ ဘာေၾကာင့္ လက္ေခ်ာင္း၊ ေျခေခ်ာင္းေတြအားလံုးကို ဆုပ္ကိုင္ၾကတာလဲ...

သုေတသီေတြက ဒီအခ်က္ကို ရွာေဖြေတြ႕ရွိခဲ့ပါၿပီ။
ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုဆုပ္ကိုင္ၾကသလဲဆိုရင္ ခႏၶာကိုယ္ေျပာင္းလဲမႈဟာ ဦးေဏွာက္ကိုအက်ဳိးသက္ေရာက္ေစတဲ့အတြက္ျဖစ္တယ္လို႔ သုေတသီေတြက ယံုၾကည္ၾကပါတယ္။

University College London က သုေတသီတစ္စုဟာ thermal grill illusion (TGI) နည္းစံနစ္ကို သံုးၿပီး လူသားေတြရဲ႕ နာက်င္မႈအေပၚ အလုိလိုတံု႕ျပန္ခ်က္ကို ေလ့လာခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီစမ္းသပ္ခ်က္မွာ ေစတနာ့၀န္ထမ္း စမ္းသပ္ခံေတြရဲဲ႕ လက္ၫဳိွးနဲ႔လက္သူႁကြယ္ကို ေရေအးထဲမွာ ႏွစ္ထားခိုင္းၿပီး လက္ခလယ္ကိုေတာ့ ေရေႏြးထဲမွာ ႏွစ္ထားခိုင္းပါတယ္။ အဲဒီမွာ လက္ခလယ္ကို မီးေလာင္သလိုပူေလာင္တဲ့ ထင္ေယာင္ထင္မွားခံစားခ်က္ကို ျဖစ္ေစပါတယ္လို႔ စမ္းသပ္မႈေခါင္းေဆာင္ Professor Patrick Haggardက ဆိုပါတယ္။

စမ္းသပ္ခံေတြရဲ႕လက္ႏွစ္ဖက္စလံုးကို အထက္မွာေျပာခဲ့သလို ႏွစ္ထားခိုင္းၿပီးေနာက္ လက္သံုးေခ်ာင္းလံုးကို ေရထဲကရုတ္တရက္ ႏႈတ္ယူၿပီး လက္ၫွိဳး၊ လက္ခလယ္၊ လက္သူႁကြယ္ အခ်င္းခ်င္းထိေတြ႕ေစပါတယ္။
အဲဒီမွာတင္
ေစာေစာကခံစားရတဲ့ လက္ခလယ္ နာက်င္မႈ၊ ပူေလာင္မႈေ၀ဒနာဟာ
၆၄ရာခိုင္ႏႈန္းသက္သာသြားတာကို ေတြ႕ရွိၾကရပါတယ္။

လက္တစ္ဖက္ထဲက လက္ေခ်ာင္းသံုးေခ်ာင္းကိုပဲ ေရေအး၊ ေရေႏြးထဲမွာ အထက္ကအတုိုင္း ႏွစ္ေစၿပီးစမ္းသပ္တဲ့အခါမွာေတာ့ အနာသက္သာရာရတာကို မေတြ႕ရပါ။ လက္ႏွစ္ဖက္လံုးက လက္ေခ်ာင္း တစ္ေခ်ာင္း( သို႔ ) ႏွစ္ေခ်ာင္းကိုပဲ ႏွစ္ေစၿပီးစမ္းသပ္ရာမွာလည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္းပါပဲ။ လက္သံုးေခ်ာင္းလံုးကေန အပူနဲ႔ထိေတြ႕မႈကို ဦးေဏွာက္က ရရွိမွသာ နာက်င္မႈသက္သာေစတယ္လို႔ ပညာရွင္ေတြက ဆိုပါတယ္။

ဒီစမ္းသပ္ခ်က္က နာက်င္မႈဆိုတာ ဦးေဏွာက္ဆီကိုေရာက္လာတဲ့ နာက်င္မႈဆိုင္ရာသတင္းအခ်က္အလက္ေတြသာမက ခႏၶာကို္ယ္တစ္ခုလံုးရဲ႕ သရုပ္ေဖာ္မႈ၊ အမူအယာနဲ႔လည္း သက္ဆိုင္ေနတယ္ ဆိုတဲ့အယူအဆကို ေဖာ္ထုတ္ေပးပါတယ္။

Prof Haggardက ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ အာရုံခံႏိုင္စြမ္းကို ႁမွုင့္တင္ေပးႏိုင္တဲ့ ကုထံုးစနစ္ဟာ နာက်င္မႈကို သက္သာေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးႏိုင္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

ကိုယ္တို႔ေတြ ေက်ာင္းမွာ သင္ခဲ့ရတာကေတာ့
နာက်င္မႈျဖစ္တဲ့ေနရာကို ပြတ္သပ္ေပးရင္ အာရုံေၾကာထံုးတစ္ခုတည္းက ခံစားေနရတဲ့ နာက်င္မႈကို က်န္တဲ့အာရုံေၾကာထံုးေတြဆီ မွ်ေ၀ေပးသလိုျဖစ္သြားၿပီး အနာသက္သာေစပါတယ္တဲ့။ အထက္မွာေဖာ္ျပခဲ့တဲ စမ္းသပ္မႈနဲ႔ သေဘာသဘာ၀ခ်င္းဆင္ေပမယ့္ အယူအဆခ်င္းကေတာ့ ကြာျခားေနတာေတြ႕ရပါတယ္။

The research could explain why most people make a grab for finger or toe that has been injured.

The effect is due to change in the way the body is represented in the brain, researchers believe.

Scientists from University College London used a technique called thermal grill illusion (TGI) to study self-touch in volunteers who were made to feel pain.

In the experiment, the index and ring fingers were placed in warm water while the middle finger was plunged into cold water.

This generated the illusion that the middle finger was "painfully hot", said study leader Professor Patrick Haggard.

Participants had TGI induced in both hands, and then immediately afterwards touched the three fingers of one hand with the same fingers of the other.

When this was done, the painful heat experienced by the middle fingers dropped by 64%.

The same effect was not seen when only one hand was placed under TGI conditions, or when only one or two fingers were pressed against each other.

Pain relief only occurred when the temperature sense and tactile information from all three fingers was fully integrated, said the scientists, whose research is reported in the journal Current Biology.

"Pain is quite an important, but also complicated, experience and can be caused in many different ways," said Prof Haggard.

"We show that levels of acute pain depend not just on the signals sent to the brain, but also on how the brain integrates these signals into a coherent representation of the body as a whole."

Earlier studies of chronic pain had indicated the importance of body representation in pain experience, he said.

For example, the "phantom" pain often felt after amputation of a limb lessens with time as the brain updates its overview of the body.

The new findings highlight the important role of body representation to acute pain, said Prof Haggard.

"Our work suggests that therapies aimed at strengthening the multisensory representation of the body may be effective in reducing pain," he added.

တိုက္ျမင့္ျမင့္မွာ ေနခ်င္လား . . .

အထပ္ျမင့္ျမင့္မွာေနရင္ အသက္ပိုတိုတယ္ ဆိုပါလား . . .




ဖတ္ေနက် ဆိုဒ္တစ္ခုမွာ ဖတ္လုိက္မိတာ ေခါင္းေတာင္ႀကီးသြားပါေတာ့တယ္။ သိပၸံနည္းက် စနစ္တက် သုေတသနျပဳထားတဲ့ အတည္ျပဳခ်က္ျဖစ္ရုံသာမက ရာစုႏွစ္ရဲ႕အေတာ္ဆံုးရူပေဗဒပညာရွင္ အိုင္းစတိုင္းရဲ႕ ရီေလတီဗတီသီအိုရီကို ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံထားတဲ့ သက္ေသျပခ်က္ေတြနဲ႔ပါဆိုေတာ့လည္း ယံုဖို႔ေကာင္းေနပါေတာ့တယ္။

သူေျပာတာက အသက္တိုတယ္လုိ႔ေတာ့ တိုက္ရိုက္မဆိုလိုပါ။ ပိုျမင့္တဲေနရာမွာဆိုရင္ အခ်ိန္ဟာပိုၿပီးျမန္ျမန္ကုန္လြယ္တယ္ လို႔ေျပာထားတာပါ။ ဒါေပမယ့္လည္း အခ်ိန္ကျမန္ျမန္သြားတယ္ဆိုမွေတာ့ျဖင့္ အသက္တိုရုံပဲရွိေတာ့တယ္မဟုတ္လား။

အိုင္းစတိုင္းရဲ႕သီအိုရီကေျပာထားတာက “ကမၻာနဲ႔ေ၀းေလ အခ်ိန္ဟာပိုၿပီးျမန္ျမန္သြားေလ”ပါတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ မိုးထိတိုက္ႀကီးေတြရဲ႕ထိပ္ဆံုးထပ္ေတြမွာေနတဲ့သူေတြဟာ ဘန္ဂလိုေလးေတြမွာေနတဲ့သူေတြထက္ ပိုၿပီးအသက္ႀကီးရင့္လြယ္ပါသတဲ့။

အုိင္းစတိုင္းရဲ႕သီအိုရီကို လူေတြလက္ခံထားၾကတာေတာ့ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ လက္ေတြ႕သက္ေသထူတာကိုေတာ့ အခုမွဘဲလုပ္ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။ ရလာတဲ့အေျဖကလည္း အံ့ၾသဖို႔ေကာင္းေအာင္ မွန္ေနပါေတာ့တယ္။ National Institute of Standard and Technology ( Colorado ) က ရူပေဗဒပညာရွင္ေတြဟာ ကမၻာ့အတိက်ဆံုးနာရီေတြကို သံုးလို႔စမ္းသပ္မႈေတြလုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီမွာ နာရီတစ္လံုးဟာ တစ္ျခားတစ္လုံးထက္ တစ္ေပေလာက္ ပိုျမင့္သြားတာနဲ႔ ပိုျမန္သြားတာကို ေတြ႕ၾကရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စကၠန္႔ရဲ႕အစိတ္အပိုင္းေလာက္သာ ပိုျမန္တဲ့အတြက္ သာမန္မ်က္လံုးမ်ဳိးနဲ႔ေတာ့ သိႏိုင္မွာမဟုတ္ပါ။ စနစ္တက် တြက္ခ်က္မႈေတြအရဆုိရင္ေတာ့ တစ္ေပျမင့္သြားတိုင္း ၇၉ႏွစ္မွာ တစ္စကၠန္႔ရဲ႕ တစ္သန္းပံုမွာ ၇၉ပံု ပိုျမန္ပါသတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ေပ၁၂၉၀ျမင့္တဲ့ Empire State အေဆာက္အဦရဲ႕ထိပ္ဖ်ားမွာေနတဲ့သူတစ္ေယာက္ဟာ စကၠန္႔တိုင္းမွာ တစ္စကၠန္ု႔ရဲ႕တစ္သန္းပံု ၁၀၂ပံု ဆံုးရႈံးပါလိမ့္မယ္လို႔ ပညာရွင္တစ္ဦးျဖစ္တဲ့ Chin-Wan Chou က ဆိုပါတယ္။

အခုစမ္းသပ္ခ်က္မွာသံုးထားတဲ့ နာရီေတြက Quantum logic atomic clock ေတြပါ။
ႏွစ္ေပါင္း ၃.၇ဘီလီယံၾကာမွ တစ္စကၠန္႔ပဲ အတိမ္းအေစာင္းျဖစ္တဲ့အထိ မွန္ကန္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ နာရီကိုေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ ယံုၾကည္လို႔ရသလို စမ္းသပ္မႈကိုလည္း ယံုၾကည္ထိုက္ပါတယ္။

အထက္မွာေတြ႕ရွိခဲ့တဲ့ ေတြ႕ရွိခ်က္ဟာ လူသားေတြရဲ႕လက္ရွိအသက္တမ္းေပၚမွာေတာ့ ေျပာေလာက္ေအာင္ အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈေတာ့ မရွိပါ။ ဒါေပမယ့္ အနာဂတ္သိပၸံပညာမွာေတာ့ အမ်ားႀကီးအေထာက္အကူျပဳပါလိမ့္မယ္။ ပညာရွင္ေတြအဆိုကေတာ့
နာရီေတြဟာဒီလိုျမန္ရျခင္းကေတာ့ ေျမဆြဲအားဟာ ေျမနဲ႔ေ၀းေလေလ်ာ့လာေလ ျဖစ္လို႔ပါတဲ့။
အာကာသ သိပၸံပညာမွာ အမ်ားႀကီးအသံုး၀င္မဲ့ အခ်က္ပါပဲ။

Researchers have demonstrated one of Einstein's theories of relativity - that the further away from the Earth you are, the faster time passes works even on a human scale.

That means – even though the differences are tiny – you really will age faster if you live on the top floor of a skyscraper than in a bungalow.

The discovery, made by scientists in the US, confirms a theory first proposed by Einstein – that clocks run faster the further away from the ground they are.

Although the concept has been accepted for many years, now the difference can be measured for the first time with astonishing accuracy.

Using a pair of the world's most precise clocks, physicists at the National Institute of Standards and Technology, Colorado, discovered that simply going upstairs will make you age faster.

If one of the clocks was moved just a foot higher, then it ran a little bit faster – albeit by a tiny fraction of a second.

So, taking just a couple of steps upwards will remove 90 billionths of a second to a 79-year lifetime.

By moving about 10 feet to the top of the stairs, you would age quicker by 900 billionths of a second.

And if you were to spend your life at the top of the 102-storey Empire State Building (1250 feet) you would lose 104 millionths of a second, said one of the researchers, James Chin-Wen Chou.

The experiments used "quantum logic" atomic clocks which can keep time to within one second over 3.7 billion years.

They prove the theory that clocks at higher elevations run faster because they are subject to less gravitational force.

A NIST spokesman admitted the phenomenon, called "gravitational time dilation", would not impact on people's lives.

"The difference is much too small for humans to perceive but it may provide practical applications in geophysics and other fields," he said.

The team's calculations will be used to improve technology used to measure the Earth and the gravitational field.

The findings are published in the journal Science.

The system does work in space rockets and aircraft as the forward movement offsets the height.

ရယ္မိတယ္ . . .

“ နားေလးသူမို႔ပါ ”
“ ခုနက စင္ေပၚမွာ အသံအားေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ဟဲဗီးသီခ်င္းဆိုုသြားတာ ခင္ဗ်ားမဟုတ္လား ”
“ ဟုတ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္က တက္သစ္စ ဟဲဗီးအဆိုေတာ္ပါ ”
“ ဒါဆို တစ္ဆိတ္ကူညီစမ္းပါဗ်ာ၊ ပြဲခင္းထဲမွာ က်ဳပ္မိန္းမနဲ႔ လူခ်င္းကြဲသြားလို႔ ခပ္က်ယ္က်ယ္ေလးေအာ္ေခၚေပးစမ္းပါ။ သူက နားနည္းနည္းေလးတယ္ ”

“ အပင္ပန္းမခံပါနဲ႔ ”
“ ခင္ဗ်ားကို ၀မ္းနည္းစကားေျပာရဦးမယ္၊ ခင္ဗ်ားဗိုက္က ခ်ဳပ္ရိုးေတြ ျပန္ဖြင့္ရမယ္ဗ်ာ ”
“ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေဒါက္တာ ”
“ ခင္ဗ်ားဗိုက္ထဲမွာ ကပ္ေၾကးတစ္လက္ေမ့က်န္ခဲ့လို႔ပါ ”
“ ကတ္ေၾကးတစ္လက္မ်ား ႏွေျမာမေနပါနဲ႔ေတာ့ ေဒါက္တာရယ္၊
ေရာ့...ပိုက္ဆံ၊ အသစ္တစ္လက္ ၀ယ္လုိက္ေပါ့ ”

“ ပူမေနစမ္းပါနဲ႔ ”
“ ေဟ့လူေတြ လိုက္မယ္ဆိုျမန္ျမန္လုပ္ၾကေလ၊ ဟိုမွာ သေဘၤာက ဥၾသဆြဲေနၿပီ ”
“ အိုကြာ...သူ႔ဖာသာ ဘယ္ေလာက္ဥၾသဆြဲဆြဲ လက္မွတ္က ငါ့ဆီမွာပဲဟာ ”

“ ေစတနာရွင္ ”
၀တ္ေကာင္းစားလွႏွင့္ လူတစ္ဦးသည္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တစ္ခုထဲ ၀င္လာၿပီးေနာက္ -
“ ကဲ...ဆိုင္မွာရွိတဲ့ လူေတြအားလံုး ကၽြန္ေတာ္ေသာက္သလို လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္စီ ေသာက္ၾကပါခင္ဗ်ား ”
ဆိုင္ထဲရွိလူအားလံုးလည္း ထိုသူဒကာခံမည္အထင္ျဖင့္ ေျပာသည့္အတုိုင္း လက္ဖည္ရည္မွာေသာက္လိုက္ၾကသည္။ အားလံုးေသာက္ၿပီးေသာအခါ -
“ ေသာက္ၿပီးရင္ ကၽြန္ေတာ္ရွင္းသလို ရွင္းေပးလိုက္ၾကပါခင္ဗ်ား ”

ေတာ္သလင္း . . .

မေန႔ညက . . .
တစ္ေရးမွေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမအိပ္လိုက္ရပါ။

ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ မနက္ဆိုရင္ ေရာက္ၿပီျဖစ္တဲ့ ေတာ္သလင္းလျပည့္ေန႔ကို ႀကိဳဆိုဂုဏ္ျပဳ ေထာက္ခံေသာအားျဖင့္ သုနကၡပါတီက ကိုယ္တို႔အိမ္ေရွ႕မွာ အူပြဲႀကီးက်င္းပေနၾကလုိ႔ပါပဲ။ သုနကၡေပါင္း ၃၀ေလာက္ တစ္ခဲနက္၊ အင္တိုက္အားတိုက္ အင္အားျပ အူလိုက္၊ ဟစ္လိုက္ၾကတာ ေအာင္နက္၊ ဂုတ္ၾကား၊ ပါပီပါမက်န္ပါ။ ဆြဲဆြဲငင္ငင္ အူတဲ့ေကာင္ကအူ၊ ေဟာင္အူအူတဲ့ေကာင္ကအူနဲ႔
တစ္ရပ္ကြက္လုံး ပြက္ေလာကို ညံေနပါေရာလား။

ကိုယ္ကလည္း ညကို အိပ္ပစ္ရမွာ ႏွေျမာတဲ့လူစားထဲမွာ ပါတာမို႔ မေန႔ညက တစ္နာရီေက်ာ္မွ အိပ္တာပါ။ မအိပ္ခင္အထိ ေမာင္မင္းႀကီးသားမ်ားနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ဒုကၡေရာက္ပါတယ္။ သူတို႔က ေရွ႕ကအင္တိုက္အားတို္က္ အူသမွ်ကို ကိုယ္လည္းခံႏိုင္သေလာက္ခံပါတယ္။ ပါတီ၀င္ရွိရွိသမွ်က တစ္ခဲနက္အားေပးတာဆိုေတာ့လည္း ၾကာၾကာသည္းမခံႏိုင္ျပန္ပါ။ ဒါနဲ႔ တံခါးဖြင့္ၿပီး ေခါင္းျပဴၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း သေကာင့္သားမ်ားက အၿမီးေလးေတြ တလူလူနန္႔ၿပၿပီး ကိုယ့္အိမ္ေရွ႕ကေန ထြက္သြားၾကျပန္ပါေရာ။ စိ္တ္ေအးလက္ေအးနဲ႔ တံခါးျပန္ပိတ္ၿပီး လုပ္စရာရွိတာ ဆက္လုပ္ေနျပန္ေတာ့လည္း ကိုယ္ေတာ္ျမတ္မ်ားက ၁၀မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ကိုယ့္အိမ္ေရွ႕မွာပဲ ထပ္ၿပီးအင္အားျပျပန္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ တံခါးျပန္ဖြင့္ၾကည့္ရျပန္ပါေရာ။ ကိုယ့္ျမင္ေတာ့ ျပန္ထြက္သြားလိုက္ၾက တံခါးပိတ္သြားရင္ ျပန္လာလိုက္ၾကနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ေနၾကတဲ့ပံုေတာင္ ေပါက္ေနပါေသးတယ္။

ေတြ႕တာနဲ႔ ေကာက္ကက္ေပါက္လိုက္ျပန္ရင္လည္း
ေခြးနဲ႔ရန္ျဖစ္လို႔ ေခြးထက္မိုက္တဲ့လူ ျဖစ္မွာစိုးတာေၾကာင့္ မလုပ္ရဲျပန္ပါ။
ဒါနဲ႔ပဲ သုနကၡပါတီ၀င္ေတြနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ တူတူပုန္းတန္းကစားလိုက္ၾကတာ ညႏွစ္နာရီေလာက္ေရာက္ေတာ့ ကိုယ္ပဲလက္နက္ခ်လိုက္ရပါတယ္။ လုပ္စရာေတြလဲ ၿပီးသြားၿပီ ျဖစ္တဲ့အျပင္ မနက္ကိုလဲ အခ်ိန္မီထရမွာျဖစ္တာေၾကာင့္ အိပ္ရာ၀င္ရပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွပဲ အရန္အင္အားစုေတြပါ စစ္ကူေခၚလို႔ အင္အားျပည့္အူလိုက္ေဟာင္လုိက္ၾကတာ ကိုယ့္မွာနားကို အတင္းပိတ္လို႔ သည္းခံစိတ္ကို မရရေအာင္ေမြးၿပီး ေပ်ာ္ေအာင္အိပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားရၿပီေပါ့။ အိပ္ေဆးေသာက္အိပ္ျပန္ရင္လည္း မနက္မႏိုးမွာစိုးတာေၾကာင့္ မေသာက္ရဲပါ။ အိပ္ရာထဲမွာ တလူးလူးတလိမ့္လိမ္႔နဲ႔ ေမာင္မင္းႀကီးသားမ်ား ႏွိပ္စက္သမွ် မခ်ိမဆန္႔ခံစားရင္း မနက္၃နာရီေက်ာ္မွပဲ အိပ္ေပ်ာ္ပါေတာ့တယ္။

မနက္ေရာက္ေတာ့ ၇နာရီေက်ာ္မွ အတင္းကုန္းရုန္းထယူရပါေတာ့တယ္။ ဒါေတာင္ အိပ္ေရးသိပ္မ၀လို႔ မူးေနာက္မူးေနာက္ ျဖစ္ေနပါေရာလား။ အိမ္ေရွ႕ထြက္ၾကည့္ေတာ့ တစ္ညလံုး ကိုယ့္ကိုေရာ ရပ္ကြက္ကိုပါ အားပါးတရ ႏွိပ္စက္ခဲ့ၾကတဲ့ သတၱ၀ါတစ္အုပ္က ကိုယ့္ကို အၿမီးေလးေတြနန္႔ျပၿပီး သြားေလးေတြၿပိဳင္တူၿဖဲလို႔
“ မဂၤလာ မနက္ခင္းပါ ဆရာ ” ဆိုပါလား . . .

ေပါင္ ၁၆၀ . . .

မေန႔ညေနက . . .
မေတြ႕တာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ေတြ႕ဖို႔
သူထိုင္တဲ့ေဆးခန္းကို သြားျဖစ္ပါတယ္။ ႏွစ္ေယာက္လံုးကလည္း အလုပ္ကိုယ္စီ၊ တာ၀န္ကိုယ္စီနဲ႔ တစ္ခ်က္မွမအားရသူေတြျဖစ္တာမို႔ တစ္ေယာက္န႔ဲတစ္ေယာက္ေတြ႕ဖို႔ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္အားထုတ္ယူၾကရပါတယ္။ မေန႔ကေတာင္ ကိုယ့္ပံုမွန္စာသင္ခ်ိန္က ည၈နာရီေက်ာ္မွၿပီးတာကို တစ္နာရီေစာလႊတ္ၿပီး တကူးတကန္႔ သြားေတြ႕ရတာပါ။

သူ႕ကိုလည္းေတြ႕ေရာ ကိုယ့္မွာ သူ႔ရုပ္ကိုေတာ္ေတာ္ေလး ျပန္ဖမ္းယူရပါတယ္္။ သူငယ္ခ်င္းက နဂိုကပိန္ရတဲ့အထဲမွာ ငွက္ဖ်ားတစ္ပတ္ေက်ာ္မိလိုက္တာ နဂိုပိန္မွာ ငွက္ပိန္ေပါင္းလို႔ အရိုးေပၚမွာအေရကပ္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ပိန္လို႔ေနပါေတာ့တယ္။ အင္း...ေရာဂါဆိုတာမ်ဳိးကလည္း ဆရာ၀န္ေသာ၊ ဘာေသာ ေရြးတာမွမဟုတ္တာဘဲ။ ဒါေၾကာင့္လဲ မမွားေသာေရွ႕ေန၊ မေသေသာေဆးသမားလို႔ ဆိုၾကတာေပါ့။

သူ႔ေဆးခန္းမွာ အသင့္ေတြ႕ရတဲ့ ေပါင္ခ်ိန္စက္ေပၚမွာ သူေပါင္ခ်ိန္ေနတာေတြ႕လို႔ ကိုယ္လည္းအားက်မခံတက္ခ်ိန္ၾကည့္မိပါတယ္။ ေပါင္ခ်ိန္စက္မွာေပၚေနတဲ့ ဒိုင္ခြက္ထဲကျမားကိုၾကည့္ရင္း ကိုယ့္မ်က္လံုးကိုေတာင္ မယံုႏိုင္ေအာင္ျဖစ္သြားရပါေရာလား။ သူငယ္ခ်င္းတုန္းက ၁၀၄မွာပဲ ျပခဲ့တဲ့ ေပါင္ခ်ိန္စက္ဟာ ကိုယ့္က်မွ ၁၆၀တိတိကို အားပါးတရႀကီးျပေနပါေတာ့တယ္။
အသက္ပဲ ဒီအရြယ္ေရာက္လာပါတယ္ တစ္ခါမွ ေပါင္၁၁၀မေက်ာ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္က အခုေတာ့ ေပါင္၁၆၀ေက်ာ္ႀကီးေတာင္ျဖစ္လို႔ေနပါၿပီ။ ကိုယ့္အရပ္က ျမန္မာေနရွင္နယ္အရပ္(Myanmar National Height) ပဲရွိတာေၾကာင့္ BMI တြက္ၾကည့္ရင္ ၀တယ္လို႔ေျပာလို႔ရတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ ျဖစ္လို႔ေနပါေပါ့။

အလုပ္မ်ားသလို၊ စိတ္လည္းပင္ပန္းတဲ့ ပညာေရးေလာကမွာ တစ္ရက္တစ္ရက္ကို ၁၂နာရီ၊ ကေန ၁၅နာရီထိ အလုပ္လုပ္ေနရတာေတာင္ ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီေလာက္ေပါင္ခ်ိန္တက္လာရပါလိမ့္လို႔ စဥ္းစားမိပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ႏွစ္က ၂၈လက္မပဲရွိတဲ့ ကိုယ့္ခါးကလည္း အခုဆို ၃၂ျဖစ္ေနတာမို႔ နည္းနည္းေတာ့ သတိထားမိလာလို႔ပါ။ တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္ ၀လာတာမို႔ ကိုယ္အလုပ္ပင္ပန္းတယ္ေျပာရင္ ဘယ္သူမွေတာင္ မယံုခ်င္ပါ။ မသိတဲ့လူမ်ားဆိုရင္ ကိုယ္ေတာ့စားလိုက္၊ အိပ္လိုက္နဲ႔ ဇိမ္ခံေနတယ္ထင္စရာႀကီး ျဖစ္ေနပါေရာ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္တြက္ၾကည့္ျပန္ရင္လည္း တစ္ခါမွ နားနားေနေနနဲ႔ ဇိမ္မခံျဖစ္ပါ။ ဒါေတာင္ Weight တက္ေနတယ္ဆုိေတာ့ ကိုယ့္အလုပ္ထဲမွာ စိတ္ခ်မ္းသာလြန္းလို႔ပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

အလုပ္ထဲမွာ စိတ္ကေတာ့ ဘာခ်မ္းသာသလဲ မေမးပါနဲ႔။
မနက္မိုးလင္းလို႔ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြမ်က္ႏွာ ျမင္လုိက္ရတာနဲ႔ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ
မဂၤလာရွိေသာ နံနက္ခင္းလို႔ ေတြးလိုက္ၿပီးသားပါ။
စာသင္ခ်ိန္ေတြမွာ ေက်ာင္းသားေတြက ကုိယ္ရွင္းျပသမွ် ဒက္ခနဲ၊ ဒက္ခနဲ နားလည္သြားရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို တယ္ေတာ္တဲ့ငါပဲလို႔ မရွက္တမ္းေႁကြးေၾကာ္ၿပီး စိတ္ထဲက ေပ်ာ္ပါတယ္။ တစ္ခါနဲ႔ နားမလည္ၾကျပန္ရင္လည္း ေနာက္တစ္မ်ဳိးရွင္းျပဖို႔ ထပ္စဥ္းစားရတာေၾကာင့္ အပ်င္းေျပပါတယ္။ ေတာ္တဲ့ေက်ာင္းသား၊ ေျပာစကားကို ေျမ၀ယ္မက် နားေထာင္လုိက္နာတဲ့ ေက်ာင္းသားနဲ႔ ေတြ႕ရရင္ ရင္ထဲမွာ ပီတိအျပည့္နဲ႔ ၾကည္ႏူးရပါတယ္။ ညံ့တဲ့ေက်ာင္းသား၊ ေျပာရခက္တဲ့ေက်ာင္းသားမ်ားနဲ႔ ႀကံဳရျပန္ရင္လည္း သူတို႔ေလးေတြ ေတာ္လာေအာင္၊ ေျပာစကားနားေထာင္ လိုက္နာတဲ့ လူလိမၼာေလးေတြ ျဖစ္ရေအာင္ နည္းလမ္းမ်ဳိးစံု၊ ဗ်ဴဟာမ်ဳိးစံု သံုးလို႔ မရိုးႏိုင္ေအာင္ ဆံုးမရတာေၾကာင့္
ပ်င္းခ်ိန္၊ စိတ္ပ်က္ခ်ိန္ နည္းနည္းမွေတာင္ မရွိပါ။ ဒါေၾကာင့္လဲ အခုလိုအေလးခ်ိန္ေတြ တိုးလာတာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

အခုလို ဖြံ႕ဖြံ႕ထြားထြားႀကီးျဖစ္လာတာကို ကို္ယ့္သူငယ္ခ်င္းကေတာ့
“ေကာင္းတာေပါ့ သူငယ္ခ်င္းရာ ... အဟန္႔ရွိတာေပါ့”လို႔ ေထာပနာျပဳပါတယ္။ သူေျပာတာလည္း ဟုတ္လို႔ေတာ့ ေနတာပါပဲ။ အလံုးအထည္ေလးရွိလာေတာ့လည္း လူၾကားထဲမွာ ထည္ထည္၀ါ၀ါေလးေတာ့ ရွိသြားတာေတာ့ အမွန္ပါ။ အရင္က ဖလံေလးဘ၀တုန္းကေတာ့ လူၾကားထဲမွာ ကိုယ့္အေကာင္ေလးက ေပ်ာက္ေနတာကိုး။ ဒါေပမယ့္...
သြားရလာရတာ အရင္ကေလာက္ေတာ့ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလးမရွိေတာ့တာေတာ့ ၀န္ခံရပါလိမ့္မယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ပညာေရးေလာကမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔၊ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ခ်မ္းသာေနရလို႔ အခုလို ၀ေနတယ္လို႔ ကိုယ့္တရားကိုယ္စီရင္ၿပီး ေပါင္ ၁၆၀ ကုိလည္း ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီးလက္ခံရင္း
ကိုယ္ကေတာ့...
ဖိန္႔ဖိန္႔ႀကီးေနၿပီး မိန္႔မိန္႔ႀကီးၿပံဳးလို႔...

ဖိစီးမႈေတြ . . . ဖိစီးမႈေတြ . . .

စိတ္ဖိစီးမႈဆိုတာ . . .
ဒီေန႔လိုု ၿပိဳင္ဆိုင္မႈ ျပင္းထန္လြန္းတဲ့ေခတ္ႀကီးမွာ လုပ္ငန္းလုပ္ေနတဲ့သူ အမ်ားစုခံစားေနရတဲ့ အရာပါ။ စိတ္ဖိစီးမႈနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဖတ္စရာ၊ ေလ့လာစရာေတြမ်ားလွသလို လိုက္နာေလ့က်င့္စရာေတြလည္း ဒုနဲ႔ေဒးပါ။ ဒါေပမယ့္ ဖိစီးမႈကိုရင္ဆိုင္ဖို႔ဆိုတဲ့ ကိစၥဟာ အေျပာလြယ္သေလာက္ အလုပ္တကယ္ကိုခက္ပါတယ္။

ကိုယ့္မွာလည္း ေယာနိေသာနဲ႔ေနဖို႔ အထူးအာရုံစိုက္ေနေပမယ့္
ေျပာမရတဲ့ ေလာကလူသား၊ ငမိုက္သားေပမို႔ အရင္ကေလာက္ စိတ္မပင္ပန္းေတာ့ေပမယ့္ ေဒါသေတြ၊ ဖိစီးမႈေတြကေတာ့ အနည္းအက်ဥ္းရွိေနဆဲပါ။ ဖိစီးမႈဆိုတဲ့ အရာကလည္း
နည္းနည္းေလးကေန အမ်ားႀကီးျဖစ္ေအာင္ပြားတတ္တဲ့ သဘာ၀ရွိေပတာမို႔ ဖိစီးမႈေလးနည္းေနတုန္းကို ႏွိမ္ထားမယ္ဆိုတဲ့စိတ္ကူးနဲ႔ စာအုပ္ေတြရွာဖတ္ရင္းက ဆရာခ်စ္စံ၀င္းရဲ႕ဖိစီးမႈႏွင့္အတူ ေနထိုင္ျခင္းဆိုတဲ့ စာအုပ္ကိုသြားေတြ႕ပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတဲ့စာအုပ္ပါ။ တျခားစာအုပ္ေတြလို ေဆးပညာဆိုင္ရာေ၀ါဟာရေတြ၊ စိတ္ပညာဆိုင္ရာေ၀ါဟာရေတြနဲ႔ စာဖတ္သူနားေ၀းစရာဘာမွ မပါပါဘူး။ သာမန္လူေတြပါ နားလည္ႏိုင္ေအာင္ေရးထားတဲ့ ဆရာရဲ႕ေစတနာကို ေလးစားစရာေတြ႕ရပါတယ္။

ကိုယ္တိုင္လည္းဖတ္ရင္း၊ လုိက္နာရင္း ကိုယ္လို စိတ္ဖိစီးစရာလုပ္ငန္းေတြနဲ႔ လံုးေထြးေနရသူေတြပါ အက်ဳိးျဖစ္ထြန္းရေအာင္ ေခါင္းစဥ္တစ္ခုယူၿပီး ေရးသြားေပးဖို႔ စိတ္ကူူးပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ စာအုပ္တစ္အုပ္လံုးျပန္ေရးဖို႔ထက္ လိုအပ္တဲ့၊ အေရးပါတဲ့ အခ်က္ေတြကိုပဲ ေကာက္ႏုတ္ၿပီးေရးသြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေဆာင္းပါးေတြကို ျပည္ပႏိုင္ငံေတြမွာ အလုပ္ကိုယ္စီ၊ ဖိစီးမႈကိုယ္စီနဲ႔ ရွင္သန္ဖုိ႔ ရုန္းကန္ေနၾကရတဲ့ ျမန္မာျပည္သားေတြအတြက္ အထူးရည္ရြယ္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ကိုယ္တို႔အတြက္က ႀကိဳက္တဲ့ျမန္မာစာအုပ္ကို ႀကိဳက္တဲ့အခ်ိန္၀ယ္ဖတ္ႏိုင္ေပမယ့္ ျပည္ပမွာေတာ့ ကိုယ္တို႔ေလာက္မလြယ္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဖတ္ေစလိုတဲ့ ေစတနာ၊ ဆႏၵနဲ႔ပါ။


ကဲ...အခ်ီးကို ဒီေလာက္နဲ႔ ရပ္လို႔ စိတ္ဖိစီးမႈေတြအေၾကာင္း ဇာတ္လမ္းစဖြင့္ၾကပါစို႔ရဲ႕ . . .

ဘာေတြက ကိုယ္တို႔ကို စိတ္ဖိစီးေအာင္လုပ္ေနပါသလဲ...
(၁) အလ်င္အျမန္ေျပာင္းလဲမႈ
(၂) အျခားသူမ်ားႏွင့္ရင္ေပါင္တန္းေနလိုျခင္း
(၃) ပိုမိုႀကီးမားေသာေတာင္းဆိုမႈမ်ား
(၄) မွားယြင္းေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား

ဖိစီးမႈဟာအသက္ ၂၀ကေန ၃၉ႏွစ္အတြင္းမွာ အျဖစ္မ်ားပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ အဲဒီအသက္အပိုင္းအျခားဟာ လူ႔ေလာကထဲကို စ၀င္ကာစ၊ လုပ္ငန္းေလာကထဲကိုစ၀င္ကာစ တစ္နည္းေျပာရရင္ အထိုင္မက်ေသးတဲ့ ကာလျဖစ္ပါတယ္။ အရြယ္ကလည္း ႏုနယ္ေသးခ်ိန္ျဖစ္တာေၾကာင့္ သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္ေအာင္ ႏွလံုးမသြင္းႏိုင္ေသးခ်ိန္လည္း ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီအရြယ္အတြင္းမွာ စိတ္ဖိစီးမႈကို ပိုၿပီးခံရေလ့ရွိတာပါ။ႈ

စိတ္ဖိစီးေစတဲ့ အခ်က္ေတြထဲမွာ အမ်ားဆံုးကေတာ့ လုပ္ငန္းခြင္ေၾကာင့့့္ျဖစ္ပါတယ္။ လုပ္ငန္းခြင္မွာ ဘယ္အခ်က္ေတြက စိတ္ဖိစီးေစသလဲဆိုရင္ -
(၁) အလုပ္ခ်ိန္ရွည္ၾကာလြန္းျခင္း
(၂) အလုပ္ခ်ိန္မမွန္ျခင္းႏွင့္ တာ၀န္ေျပာင္းလဲယူရျခင္း
(၃) အလုပ္အကိုင္သစ္ရွာေဖြရျခင္း
(၅) အလုပ္သစ္ႏွင့္ ေနသားတက်ျဖစ္ေအာင္ ညိွႏႈိင္းသည္းခံရျခင္း
(၇) ရာထူးတိုးျခင္းႏွင့္ ရာထူးေလွ်ာက်ျခင္း
(၈) လုပ္ငန္းတာ၀န္ႀကီးျမင့္ျခင္း
(၉) အလုပ္ခြင္ လံုၿခံဳမႈ၊ အာမခံခ်က္မရွိျခင္း စတဲ့အခ်က္ေတြေၾကာင့္ျဖစ္ေလ့ရွိပါတယ္။

ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ စိတ္ဖိစီးမႈျဖစ္ေစတဲ့ အခ်က္ေတြလည္း ရွိပါေသးတယ္။ အဲဒါေတြကေတာ့ -
(၁) ဘ၀၏ အဓိပၸာယ္
(၂) လိင္ကိစၥ
(၃) စိတ္လႈပ္ရွားမႈ ျပႆနာ
(၄) လူငယ္ဘ၀ က်ား၊ မေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး စတဲ့အခ်က္ေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။

မိသားစုတြင္း ဖိစီးမႈျဖစ္ေစတဲ့ အခ်က္ေတြကေတာ့ -
(၁) ကိုယ္၀န္ေဆာင္ရျခင္း
(၂) ကေလးငယ္ကို ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ရျခင္း
(၃) ကေလးမ်ား ေက်ာင္းထားျခင္းႏွင့္ ကေလးတို႔၏ စာေမးပြဲမ်ား
(၄) မိသားစုတြင္း သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ား မက်န္းမာျခင္း
(၅) အိမ္ေထာင္ေရးပဋိပကၡမ်ား
(၆) အိမ္ေထာင္ဆက္၏ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းမ်ား
(၇) မိသားစုႏွင့္ ခြဲခြာေနထိုင္ရျခင္း

သီးျခားခံစားမႈေၾကာင့္ ျဖစ္ရေသာ စိတ္ဖိစီးမႈေတြကေတာ့ -
(၁) က်န္းမာေရးခ်ဳိ႕တဲ့ျခင္း၊ ဖ်ားနာျခင္း
(၂) ခ်စ္ခင္တြယ္တာရသူူမ်ား ေသဆံုးျခင္း
(၃) ခြဲစိတ္ကုသခံရျခင္း
(၄) အိမ္ရာကိစၥပူပန္ရျခင္း
(၅) စီးပြားေရးကိစၥမ်ား

အထက္ပါအခ်က္ေတြအျပင္ အေထြေထြစိတ္ဖိစီးမႈျဖစ္ေစတဲ့ အခ်က္ေတြလည္း ရွိပါေသးတယ္။ အဲဒီအခ်က္ေတြကေတာ့ -
(၁) မိတ္ေဆြမ်ား၊ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး
(၂) ဘ၀ကို ေနသားတက်ျဖစ္ေအာင္ ထိန္းညိွျပဳျပင္ရျခင္း
(၃) ပြဲလမ္းသဘင္မ်ား၊ အားလပ္ရပ္မ်ား
(၄) ဆူညံသံမ်ား
(၅) ယာဥ္စည္းကမ္းျပႆနာမ်ား

အထက္မွာေဖာ္ျပခဲ့တာေတြက စင္ကာပူမွာေကာက္ယူခဲ့တဲ့ စစ္တမ္းအေပၚအေျခခံထားပါတယ္။ အခ်ဳိ႕အခ်က္ေတြဟာ ကိုယ္တို႔တိုင္းျပည္နဲ႔ သိပ္ေတာ့မသက္ဆိုင္ေပမယ့္ အမ်ားစုကေတာ့ ကိုယ္တို႔တိုင္းျပည္နဲ႔ ဆီေလ်ာ္ပါတယ္။

အထက္မွာေဖာ္ျပထားတဲ့ ဖိစီးမႈအမ်ဳိးအစားအလိုက္ ျဖစ္ပြားမႈရာခိုင္ႏႈန္းေတြကေတာ့ -
အလုပ္အကိုင္ - ၃၁ ရာႏႈန္း
ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ - ၂၃ ရာႏႈန္း
သီးသန္႔ကိစၥမ်ား - ၁၄ ရာႏႈန္း
မိသားစု - ၁၂ ရာႏႈန္း
အေထြေထြ -၉ ရာႏႈန္း
အျခားကိစၥမ်ား - ၈ ရာႏႈန္း


ဆက္ပါဦးမယ္...

ဂဏန္းတစ္ေကာင္၏ မာန . . .

မနက္ျဖန္ ခရီးတိုတစ္ခု သြားစရာရွိပါတယ္။

ေလာကလူ႔ေဘာင္ဆိုေတာ့လည္း က်ယ္ျပန္႔လွတဲ့လူမႈေရးေတြနဲ႔ ေထြးလံုးရစ္ပတ္ေနရတာပါပဲ။ တစ္သက္လံုးသင္ယူေနရမယ့္ ျမန္မာ့လူမႈေရးပညာရပ္ေတြကို ကိုယ္ေတာ့အခုထိ မတတ္ေသးတာ ၀န္ခံရပါလိမ့္မယ္။

ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္
လူမႈေရးနယ္ပယ္မွာ အေရးအႀကီးဆံုးက ဟန္ေဆာင္ေကာင္းဖို႔ပါ။ ဟန္မေဆာင္ဘဲ စိတ္ထဲရွိရိိွတဲ့အတိုင္း ေျပာေန၊ လုပ္ေန၊ ပြင့္လင္းေနလို႔ကေတာ့ လူရိုင္း၊ ယဥ္ေက်းမႈမရွိတဲ့သူဆိုတဲ့ ကင္ပြန္းတပ္ခံရမွာ မလြဲပါ။
ကိုယ္ဆိုတာကလည္း ဟန္ေဆာင္ရတဲ့အလုပ္ကို အင္မတန္မွ စိတ္ပ်က္တဲ့သူျဖစ္လို႔ ျမန္မာ့လူမႈေရးကို တစ္ခါတစ္ခါ စိတ္ကုန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း လူႀကီးျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ လူမႈေရးမွာ လူရိုင္းမျဖစ္ရေလေအာင္ အလုပ္မအားတဲ့ၾကားကပဲ ခရီးထြက္ၿပီး မဂၤလာေဆာင္ကို သြားရပါေတာ့မယ္။ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈမွာ
သူ႔မို႔၊ ငါ့မို႔ဆိုတဲ့ မို႔ေတြကလည္း အမ်ားသားျဖစ္တာေၾကာင့္ သူမ်ားမသြားရင္ ျပႆနာသိပ္မႀကီးေပမယ့္ ကိုယ္မသြားရင္ေတာ့ ဘယ္လိုမွမျဖစ္တာလဲ ေတာ္ေတာ္ကိုဆိုးတာပါကလား။

တစ္ခါတစ္ခါ ကိုယ္တုိ႔ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈအေၾကာင္းကို စဥ္းစားမိရင္ စိတ္ပ်က္ခ်င္သလို္လိုပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ အေပၚယံေတြမ်ားေနသလားလို႔။ ကိုယ္ထမင္းစားေနတုန္း ဧည့္သည္လာရင္ “စားပါဦး”လို႔ ေခၚရပါတယ္။ ေကၽြးခ်င္စိတ္ရွိတာ၊ မရွိတာေနာက္ထားေပါ့ေလ။ အလိုက္မသိတဲ့ ဧည့္သည္ကတကယ္မ်ား ၀င္စားလိုက္ရင္ ေတာ္ေတာ္ၾကည့္ေကာင္းပါလိမ့္မယ္။ ရွိပါေသးတယ္ တစ္ခါတစ္ခါ လမ္းမွာေတြ႕ရင္ “စားၿပီးလား”လို႔ ေလာကြတ္ေခ်ာ္ပါတယ္။ ဒီေလာက္ကေတာ့ရပါေသးတယ္။ ဆိုးတာက စားၿပီးၿပီလို႔ေျဖလိုက္ရင္“ဘာဟင္းလဲ”လို႔ထပ္ေမးတာပါပဲ။ ဟင္းမေကာင္းရင္ သူပဲေကၽြးမလို႔လား မသိေတာ့ပါ။

အဆိုးတကာ့ အဆိုးဆံုးကေတာ့ လူခ်င္းရင္းႏွီးလာရင္ ပုဂၢိဳလ္ေရးေမးခြန္းေတြ ေမးတာပါပဲ။ ကို္ယ့္လူမ်ဳိးကလည္း ဒါမ်ဳိးမွ ပြင့္လင္းရင္းႏွီးတာလို႔ ယူဆထားေလေတာ့လည္း ခက္လို႔ေတာင္ေနပါေရာ။ ကိုယ္တို႔လို ပုဂၢိဳလ္ေရးလြတ္လပ္မႈကို ေရွ႕တန္းတင္တတ္သူေတြမွာေတာ့ ဒုကၡမၾကာမၾကာေတြ႕ရပါတယ္။ အဲဒီလုိေမးခြန္းမ်ဳိးေတြကို မေျဖျပန္ရင္“ဒါေလးေမးတာမ်ား ဘာျဖစ္သြားတာမွတ္လို႔”ဆိုၿပီး ကိုယ္တို႔ေတြကို စိတ္ႀကီး၀င္သူေတြလို႔ သမုတ္တာခံရပါေသးရဲ႕။ ကိုယ္တစ္ခါတစ္ခါ စဥ္းစားပါတယ္။ အဲဒီမဆီမဆိုင္ေမးခြန္းေတြကို ကိုယ္မေျဖေတာ့ေရာ သူတို႔မွာဘာျဖစ္သြားလို႔လဲ၊ ဘာေတြမ်ား ဆံုးရႈံးသြားသလဲလို႔။ ကိုယ္ကေတာ့ရွင္းပါတယ္။ ယဥ္ေက်းမႈေခါင္းစဥ္၊ ရင္းႏွီးမႈေခါင္းစဥ္ေအာက္က ေတာင္ေမးေျမာက္ေမး ေမးခြန္းေတြကို ေရွာင္တဲ့အေနနဲ႔ စာကပ္ထားလိုက္ပါတယ္။
“မိမိႏွင့္ မသက္ဆိုင္ေသာေမးခြန္းမ်ားကို ေမးျမန္းျခင္း မျပဳရ”လို႔။

ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေလးေတြက ကိုယ့္ကိုတစ္ခါတစ္ခါ ပညာေရးနဲ႔မဆိုင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေရးေမးခြန္းေတြေမးရင္ ကိုယ္ကေတာ့ခပ္ေျပာင္ေျပာင္ပဲ -
“ဘာလဲ...ျမန္မာ့စိတ္ရင္း စပ္စုျခင္းလား”လို႔ ့ျပန္ေမးတာပါပဲ။

ေနာက္ထပ္မႀကိဳက္တာတစ္ခုက ခင္မင္ရင္းႏွီးရင္ အိမ္လည္တာပါပဲ။ တကယ္ဆိုရင္ သူမ်ားအိမ္ကို အေၾကာင္းမရွိအေၾကာင္းရွာ အလည္သြားတယ္ဆိုတာ အေတာ္စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းတဲ့ အေလ့အက်င့္ပါ။ အားလို႔ဧည့္သည္သြားလုပ္တယ္ဆိုေပမယ့္ အိမ္ရွင္လုပ္တဲ့လူခမ်ာ မအားဘဲဧည့္ခံရတာ ဘယ္ေလာက္ဆိုးတဲ့ အေလ့အက်င့္ပါလိမ့္။

အိမ္လည္တဲ့အက်င့္ကို ကိုယ္ကေတာ့ ေရွ႕တန္းကေန တက္တက္ႁကြႁကြ ဆန္႔က်င္ပါတယ္။ အိမ္မွာအားတဲ့ဧည့္သည္လာရင္ ကိုယ္ေတာ့ခပ္ရွင္းရွင္းပဲ မအားဘူးလို႔ ေျပာလႊတ္တာပါပဲ။ ဟုတ္တယ္ေလ ကိုယ္အိပ္ခ်င္လည္းအိပ္ေနမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အိပ္တယ္ဆိုတာလည္း အေၾကာင္းမဲ့မွမဟုတ္တာ။ အလုပ္လုပ္ဖို႔အားေမြးေနတာပါပဲ။ တနည္းေျပာရရင္ေတာ့ အိပ္တဲ့အလုပ္လုပ္ေနတာေပါ့။

ေနာက္ဆံုးတစ္ခ်က္ ကိုယ္မႀကိဳက္တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈကေတာ့ လူႀကီးသူမကို ျပန္မေျပာရဘူးဆိုတဲ့ အခ်က္ပါ။ ဒီတစ္ခ်က္ကေတာ့ တုိင္းျပည္နဲ႔လူမ်ဳိးကိုပါ လူညြန္႔တံုးေအာင္လုပ္တဲ့ အခ်က္ပါပဲ။
လူႀကီးေျပာရင္ ဟုတ္ဟုတ္၊ မဟုတ္ဟုတ္နားေထာင္ရမယ္၊ ျပန္မေျပာရဘူး၊ ျပန္ေျပာရင္ ရိုင္းတယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ပါ။ အဲဒီမွာတင္ အသိပညာ၊ အတတ္ပညာေတြဟာ တစ္လမ္းေမာင္းျဖစ္ကုုန္ပါတယ္။ သက္ႀကီးစကား သက္ငယ္ၾကားရမွာျဖစ္သလို၊ သက္ငယ္စကားကိုလည္း သက္ႀကီးၾကားဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ဒါမွ ေခတ္အခ်င္းခ်င္း ဖလွယ္ႏိုင္ၿပီး ပိုတိုးတက္၊ ပိုေကာင္းမြန္လာတဲ့ ေခတ္သစ္ကို ထူေထာင္ႏိုင္မွာပါ။
ေနာက္တစ္ခ်က္က လူႀကီးျဖစ္ျဖစ္၊ လူငယ္ျဖစ္ျဖစ္ အမွားနဲ႔မကင္းႏုိင္ၾကပါ။ လူငယ္မွားရင္္ လူႀကီးေထာက္ျပသလို လူႀကီးမွားရင္လည္း လူငယ္ကေထာက္ျပခြင့္ရွိကိုရွိရပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီလိုမဟုတ္ရင္ လူႀကီးေတြကို အထိန္းအကြပ္မရွိေတာ့တာေၾကာင့္ ထင္ရာစိုင္းခြင့္ေပးသလို ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ ျပန္ေဆြးေႏြးတာဟာ ေစာ္ကားတာမဟုတ္ပါ။ ျပန္ၿပီးေထာက္ပံ့ကူညီျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ေလးစားျခင္းသာျဖစ္ပါတယ္။

ကိုယ္ကေတာ့ ကိုယ့္ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြကို တရား၀င္ျငင္းခုန္ခြင့္ မွန္တယ္ထင္ရင္ ျပန္ေျပာခြင့္ အျပည့္ေပးထားပါတယ္။ ေက်ာင္းသားဘက္ကမွန္ၿပီး ဆရာ့ဘက္ကမွားေနရင္လည္း ဦးမေလးဘဲ ခ်က္ခ်င္းေတာင္းပန္လိုက္တာခ်ည္းပါပဲ။ အဲဒီလိုလုပ္တဲ့အတြက္လည္း ကေလးေတြရဲ႕ ေလးစားမႈမေလ်ာ့ပါ။ ပိုလို႔ေတာင္ေလးစားလာပါေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္အားနည္းခ်က္ေတြကို သူတို႔ကို ေထာက္ျပခြင့္ေပးထားသလို ေ၀ဖန္ခြင့္လည္းေပးထားတာေၾကာင့္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း သတိထားၿပီးသားျဖစ္သြားလို႔ ပိုၿပီးတိုးတက္လာပါတယ္။ ကေလးေတြကိုလည္း ကိုယ္အၿမဲေျပာပါတယ္။
“ငါရွင္းျပတာကို ဘာမွျပန္မေဆြးေႏြးဘဲ ေခါင္းညိတ္ေနတာ ငါ့ကိုေစာ္ကားတာ၊ ေသခ်ာနားေထာင္ၿပီး ျပန္ေဆြးေႏြးတာ၊ မွန္တယ္ထင္ရင္ ျပန္တင္ျပ၊ ျပန္ျငင္းတာကမွ ငါ့ကိုတကယ္ေလးစားတာ”လို႔ပါ။

ေျပာရရင္ေတာ့ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈရိုးရာထဲမွာ ကိုယ့္စိတ္နဲ႔မေတြ႕တာေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ အဲဒီလိုေျပာလို႔လည္း ကိုယ္ကျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈကို တန္ဖိုးမထားသူလို႔ေတာ့ ေယာင္လို႔ေတာင္မထင္ေစခ်င္ပါ။ အေနာက္တိုင္းလို အ၀တ္မ်ားေပမယ့္ ျမန္မာ့ဂီတ၊ ျမန္မာ့အႏုပညာ၊ စာေပကို ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ျမတ္ႏိုးထိန္းသိမ္းသလဲဆ္ိုတာ ကိုယ္တိုင္အသိဆံုးပါ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ျမတ္ႏိုးလို႔ဆိုတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္တစ္ခုထည္းနဲ႔ အရာရာကို မေ၀ဖန္ပဲ စြတ္ၿပီးေကာင္းေနရင္ ေခါင္းထဲကဦးေႏွာက္ေတြ အလကားျဖစ္ၿပီေပါ့။

အင္း...တခ်ဳိ႕တခ်ဳိ႕ေသာ ယဥ္ေက်းမႈေတြၾကားထဲမွာေတာ့ ကိုယ္က “ဂဏန္း”တစ္ေကာင္ေပါ့ေနာ။
ဂဏန္းျဖစ္ခ်င္လည္း ျဖစ္ပါေစေတာ့...မႀက္ိဳက္တာႀကီးကိုေတာ့ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး ႀကိဳက္ဟန္မေဆာင္ခ်င္တာမို႔ ဂဏန္းဘ၀မွာပဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးေပါ့...

ေယာနိေသာနဲ႔ ေနေတာ့မယ္ . . .

“ေယာနိေသာ မနသီကာရ”
သင့္တင့္ေလွ်ာက္ပတ္စြာႏွလံုးသြင္းပါ။

ရွင္ေတာ္ဘုရားေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့တာပါ။
ေလာကီေရာ၊ ေလာကုတၱရာအတြက္ပါ လိုက္နာက်င့္သံုးသင့္တဲ့ တရားေတာ္ပါပဲ။
ဒီေခတ္၊ ဒီအခါလို အျမင္မေတာ္တာေတြ၊ စိတ္ဖိစီးစရာေတြမ်ားလြန္းတဲ့ ေလာကႀကီးမွာ သင့္တင့္ေလွ်ာက္ပတ္ေအာင္ ႏွလံုးမသြင္းႏိုင္ရင္ေတာ့ ကိုယ္ပဲဒုကၡေရာက္ဖို႔မ်ားပါတယ္။

ေလာေလာဆယ္ေတာ့ သင့္တင့္ေလွ်ာက္ပတ္ေအာင္ ႏွလံုးမသြင္းႏိုင္ေသးတဲ့ ကိုယ့္မွာေရာဂါစေနပါၿပီ။ ႏွလံုးသိပ္မေကာင္းေတာ့တာပါပဲ။ ကိုယ့္အသက္က ၃၀ပတ္လည္ဆိုေတာ့ တကယ္တမ္းေျပာရရင္ ဒီေရာဂါမ်ဳိးနဲ႔ ဘယ္လိုမွမပတ္သက္သင့္တဲ့ အရြယ္ပါ။ ဘာေၾကာင့္ဒီေရာဂါ အစပ်ဳိးတာပါလိမ့္လို႔ စဥ္းစားမိေတာ့ အထက္ကတရားေတာ္ကို သြားေတြ႕တာပါပဲ။

ကိုယ့္အက်င့္ဆိုးတစ္ခုက အျမင္မေတာ္တာေတြေတြ႕ရင္ ဘယ္လိုမွမေနႏိုင္တာပါ။ သူမ်ားေ၀ဒနာကို ကိုယ့္ရင္နဲ႔ခံစားတတ္သူလို႔ စကားလံုးလွလွ ေျပာရင္ပိုေကာင္းမယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွမလုပ္ႏိုင္တဲ့ အေနအထားမွာ ထိုင္သနားေနျခင္းဟာ အတၱကိလမထ(ကိုယ့္ကိုယ္ကို ႏွိပ္စက္ျခင္း)သက္သက္ပါပဲ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုႏွိပ္စက္လာလိုက္တာ ႏွစ္ေပါင္း၂၀ေက်ာ္ေက်ာ္ဆိုေတာ့လည္း ႏွလံုးချမာမခံႏိုင္ေတာ့ရွာဘူးထင္ပါရဲ႕။ အသက္ရွဴေကာင္းေကာင္းမ၀တာ၊ အပင္ပန္းမခံႏိုင္တာ၊ ေက်ာဘယ္ျခမ္းကေအာင့္တာတို႔နဲ႔ ကိုယ့္ကိုအခ်က္ေပးပါေတာ့တယ္။

ကိုယ့္လုပ္ငန္းသဘာ၀က စိတ္ပင္ပန္းလြန္းပါတယ္။ ပညာေရးေလာကဆိုေတာ့ နကိုကမွတာ၀န္ႀကီးရတဲ့ၾကားထဲမွာ ကိုယ္ကိုယ့္ကိုေပးထားခဲ့တဲ့ တာ၀န္ေတြကပိုလို႔ေတာင္မ်ားေနပါေသးတယ္။ ဒါ့အျပင္ ရည္ရြယ္ခ်က္တူေပမယ့္ မၾကည္ျဖဴႏိုင္ၾကတဲ့ အျခားပညာေရးေလာကသား ဆရာ၊ ဆရာမေတြရဲ႕ တုိက္ခိုက္ထိုးႏွက္တာေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားခံရပါေသးတယ္။ ဒါကိုေတာ့ ကိုယ္ေခါင္းထဲေတာင္ ထည့္မစဥ္းစားတာမို႔ ျပႆနာမဟုတ္ပါ။ ကိုယ့္ကိုဒုကၡေပးေနတာက ဘာမဆိုအေကာင္းဆံုးျဖစ္ခ်င္တဲ့စိတ္ပါပဲ။ ေက်ာင္းသားဘ၀ကတည္းက ဘာပဲလုပ္လုပ္ေကာင္းေကာင္းေလးလုပ္ခ်င္ခဲ့တာဆိုေတာ့ ဒီအက်င့္ကလည္း အရိုးစြဲေနေတာ့တာပါပဲ။ ပိုဆိုတာက ကို္ယ့္ပတ္၀န္းက်င္ကိုလည္း ေကာင္းေစခ်င္လြန္းတာပါ။ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေတြကိုလည္း သူမ်ားထက္ပိုေတာ္၊ ပိုစိတ္ဓာတ္ေကာင္းတဲ့
တုိင္းျပည့္သားေကာင္းေတြ ျဖစ္ေစခ်င္တာပါပဲ။

ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ အေကာင္းဆံုးလုပ္တာေတာ့ ဘာျပႆနာမွ မရွိပါ။
ကုိယ့္စိတ္ကို ကိုယ္ပိုင္တာျဖစ္လို႔ အခက္အခဲလည္း မရွိခဲ့ပါ။ သူမ်ားကို ေကာင္းေအာင္ျပဳျပင္ရာမွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကိုခက္ခဲပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ သူငယ္တန္းကေန ကိုးတန္းေလာက္ထိ စိတ္ဓာတ္၊ စည္းကမ္း၊ ဇြဲ ဘာတစ္ခုမွမပါခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားေလးေတြကို အရွင္ေမြးေန႔ခ်င္းႀကီးသလိုျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရတဲ့ကိစၥက အေျပာမလြယ္သလို၊ အလုပ္ကလည္း တကယ္ခက္ပါတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ မလုပ္ႏိုင္လို႔ ေဘးထိုင္ေနေပမယ့္ ပါးစပ္မၿငိမ္တဲ့ပုဂၢဳိလ္ထူးေတြရဲ႕ ေလေသနတ္ကိုလည္း ခံရပါေသးတယ္။
ကုလားမႏိုင္၊ ရခိုင္မဲတတ္တဲ့ ခ်စ္စြာေသာေက်ာင္းဆရာမတို႔ရဲ႕ ဗ်ဴဟာျဖစ္တဲ့ ကိုယ့္ကိုစိတ္အလိုမက်လို႔ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေလးေတြကို
ရမယ္ရွာရန္လုပ္တိုင္းလည္း ကေလးေတြအတြက္ စိတ္တိုရတာေတြလည္း မနည္းမေနာပါ။

ဒီအခက္အခဲေတြကို အံတုၿပီးရင္ဆိုင္လာခဲ့တာ ခုနစ္ႏွစ္ေျမာက္ပါၿပီ။
လူလည္းေတာ္ေတာ္အီေနပါၿပီ။
ေသမွာကိုေတာ့ မေၾကာက္ပါ။ လူဆိုတာ တစ္ေန႔မဟုတ္ တစ္ေန႔ေတာ့ ေသရမွာခ်ည္းပါပဲ။
အလုပ္မလုပ္ႏိုင္မွာကိုေတာ့ ေသတာထက္ပိုေၾကာက္ပါတယ္။ ကိုယ္ဘာမွမလုပ္ႏိုင္ရင္ ကိုယ့္ပညာေတြ အလကားျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဆံုးမေနရပါၿပီ။ စိတ္မတိုေအာင္၊ ေဒါသမထြက္ေအာင္ အၿမဲသတိထားပါတယ္။ ကုိယ့္အတြက္ အခက္ဆံုးျဖစ္တဲ့ ဥေပကၡာပါရမီကိုလည္း ျဖည့္ႏိုင္ဖို႔ႀကိဳးစားပါတယ္။ ကိုယ္မေျပာနဲ႔ ရွင္ေတာ္ဘုရားေတာင္မွ ခၽြတ္လို႔မကၽြတ္ခဲ့တဲ့ သတၱ၀ါေတြပဲလို႔ ေဖာ့ေတြးၿပီး သက္သာေအာင္လည္းေနပါတယ္။

ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ေတာ့ အဲဒီလိုေနတာဟာ ကိုယ့္စရိုက္မဟုတ္တာေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ ကသီလင္တႏိုင္ပါတယ္။ မေတာ္တဲ့အ၀တ္ႀကီးကို ၀တ္ေနရသလိုပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ မႏိုင္၀န္ႀကီးအတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုႏွိပ္စက္ၿပီး အသက္ကုန္သြားတာထက္စာရင္ေတာ့ ႏိုင္သေလာက္ေလးလုပ္ၿပီး အသက္ရွည္ေအာင္ေနတာက ပညာရွိပိုဆန္တာေၾကာင့္ ဒီေန႔ကစလို႔
ေယာနိေသာ မနသီကေရာေတာ ပါ။

ဒန္႔ကၽြဲပင္က ပုခက္မ်ား . . .

ကိုယ္တို႔မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြ တိုးတက္ေနပါၿပီ...

တကယ္ပါ။ မယံုမရွိပါနဲ႔...

ပညာေရးပိုင္း၊ စိတ္ဓာတ္ပို္င္း၊ ညာဏ္ရည္ပိုင္း တိုးတက္တာေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ေက်ာင္းသားအရြယ္ေလးေတြနဲ႔ ရည္းစားထားတတ္လာၾကတာကို ေျပာတာပါ။

ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္ကဆိုရင္ ေက်ာင္းသားအရြယ္မွာ ရည္းစားထားဖို႔ဆိုတာ အင္မတန္္မွ ၀န္ေလးပါတယ္။ အျပစ္တစ္ခုလို႔ ယူဆထားလို႔ ေယာင္လို႔ေတာင္ မစဥ္းစားရဲပါ။ ေက်ုာင္းသားအရြယ္မွာ ရည္းစားထားတဲ့သူေတြ မရွိဘူးလို႔ေတာ့ မဆိုလိုပါ။ ကိုယ္တို႔ထက္ အသက္ႀကီးတဲ့ေက်ာင္းသားႀကီးေတြေတာ့ ရည္းစားေတြဘာေတြထားၾကတာ ေတြ႕ဖူးပါတယ္။
ဒါေပမယ့္...
လူမသိသူမသိေအာင္ တိတ္တိတ္ပုန္းၿပီး ထားၾကရတာပါ။

ေခတ္ေတြေျပာင္းလာတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ဒီေန႔မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြ အလွည့္မွာေတာ့ ေက်ာင္းသားအရြယ္မွာ ရည္းစားထားတာဟာ မထူးဆန္းေတာ့တဲ့ ဖက္ရွင္ျဖစ္လာပါၿပီ။ မိန္းကေလးတစ္ခ်ဳိ႕ဆုိရင္ ေျခာက္တန္းေက်ာင္းသူအရြယ္ အသက္၁၂၊ ၁၃ ေလာက္မွာေတာင္ ရည္းစားထားေနပါေရာလား။ ေယာက်္ားေလးကေတာ့ ႀကီးေကာင္၀င္တာ ေနာက္က်တဲ့သဘာ၀ေၾကာင့္ ခုႏွစ္တန္း၊ ရွစ္တန္းေလာက္မွာမွ ရည္းစားစထားၾကပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္မ်က္စိထဲမွာ ကေလးလို႔ျမင္ထားၾကတဲ့ အရြယ္ေလးေတြ အတြဲကိုယ္စီနဲ႔သြားေနၾကတာျမင္ရေတာ့ စိတ္ထဲမွာ အီလည္လည္ႀကီးပါ။ ပညာေရးစကား၊ စာေမးပြဲအေၾကာင္း၊ သူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္း ေျပာရမယ့္ ပါးစပ္ေလးေတြကေန ခ်စ္ပါတယ္၊ ႀကိ္ဳက္ပါတယ္ဆိုတဲ့ စကားသံေတြထြက္ေနတာ ၾကားလို႔ဘယ္လိုမွ အဆင္မေျပပါ။

လူရယ္လို႔ျဖစ္လာၾကရင္ေတာ့ ေလာကနိယာမအရ ဆန္႔က်င္ဘက္လိင္ကို စိတ္၀င္စားၾကစၿမဲပါ။ ဒါကေတာ့ သဘာ၀ျဖစ္တာမို႔ အျပစ္ေျပာလို႔မရပါ။ ဒါေပမယ့္ အရြယ္မေရာက္ေသးခင္ ေလး၊ ငါးတန္းအရြယ္မွာ ရည္းစားထားတာကေတာ့ ကန္႔ကြက္ရပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီအရြယ္မွာလည္း ဆန္႔က်င္ဘက္လိင္ကို စၿပီးေတာ့ စိတ္၀င္စားတတ္တာ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႕အေကာင္အထည္ေဖာ္ရဲေလာက္ေအာင္ေတာ့ သတၱိမရွိသင့္ေသးတဲ့ အရြယ္ပါ။

ဘာေၾကာင့္မ်ား ကေလးေတြငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ရည္းစားထားခ်င္စိတ္ေတြ ၀င္ကုန္ၾကတာလဲ...

ဒီေမးခြန္းကို တစ္ခုတည္းေျဖလို႔ ျပည့္စံုမွာမဟုတ္ပါ။ အေျခခံ အေၾကာင္းရင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရွိတာေၾကာင့္ ေခါင္းစဥ္ခြဲေတြနဲ႔ ေျဖမွ ပိုျပည့္စံုပါလိမ့္မယ္။

(၁) ကေလးေတြကို ကေလးသဘာ၀အတိုင္း မထားျခင္း
ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္ကဆိုရင္ ေျခာက္တန္း၊ ခုနစ္တန္းအရြယ္အထိ ေယာက်္ားေလး၊ မိန္းကေလး ေက်ာပိုးတမ္းကစားတုန္းပါပဲ။ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူမွ ရွက္ရမွန္းေတာင္ မသိပါ။ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္လက္ဆြဲၿပီး ေျပးလို႔လႊားလို႔ေကာင္းတုန္းရွိပါေသးတယ္။ ဒီဘက္ေခတ္မွာေတာ့ ကေလးေတြဟာ ငါးတန္းေလာက္အရြယ္ကစလို႔ ဆန္႔က်င္ဘက္လိင္အေပၚမွာ ရွက္စိတ္၀င္ေနပါၿပီ။ လြန္ခဲ့တဲ့ေလးငါးႏွစ္က ျဖစ္ရပ္ေလးကို ျပန္ေဖာက္သည္ခ်ရရင္ ပိုေကာင္းမယ္ထင္ပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္က မူလတန္း၊ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားေတြကို ကိုယ္က ေႏြရာသီမွာ အေျခခံအဂၤလိပ္သဒၵါကို အခမဲ့ပညာဒါနအျဖစ္သင္ေပးပါတယ္။ ေလးတန္းကစလို႔ ခုနစ္တန္းရွစ္တန္းအရြယ္ေလးေတြပါပါတယ္။ အဲဒီလိုသင္ေပးလိုက္တဲ့ ေလးတန္းေက်ာင္းသူေလးတစ္ေယာက္က ေက်ာင္းဖြင့္ေတာ့ ငါးတန္းေက်ာင္းသူႀကီးျဖစ္ၿပီေပါ့။ ဒါနဲ႔ တစ္ရက္မွာ အဲဒီငါးတန္းေက်ာင္းသူႀကီးနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ လမ္းမွာဆံုၾကေတာ့ ကိုယ္က ကိုယ့္တပည့္ကို ႏႈတ္ဆက္မိပါတယ္။ အဲဒီမွာ ေခါင္းႀကီးရေတာ့တာပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ အဲဒီတပည့္ ပိစိေကြးေလးက ဆရာနဲ႔စကားေျပာရတာေတာင္ ရွက္ၿပီး အပ်ဳိႀကီးစတိုင္ဖမ္းေနတာ သြားေတြ႕ရလို႔ပါပဲ။ တကယ္ဆုိ ဒီအတန္းေလးေတြဆိုတာ ရိုးရိုးသားသားျဖဳျဖဴစင္စင္နဲ႔ ခ်စ္စရာေကာင္းေနရမွာပါ။ အခုေတာ့...

ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုျဖစ္ရလဲဆိုရင္ ကေလးေတြကို အရြယ္မေရာက္ခင္မွာ မိဘေတြက အလွျပင္ေပးလြန္းလို႔ပါပဲ။ သံုးေလးတန္းအရြယ္ သမီးျဖစ္သူကို အပ်ဳိႀကီးေတြ ဆင္သလိုဆင္ေပးမွေတာ့ျဖင့္ ဒီကေလးဟာ ျမန္ျမန္အပ်ဳိျဖစ္ပါေလေရာ။ ပိုဆိုးတာက ေက်ာင္းေတြမွာ ငါးတန္းကစလို႔ ရင္ဖုံးအက်ီီၤ၀တ္ခိုင္းတာပါပဲ။ ရင္ဖံုး၀တ္လိုက္တဲ့ကေလးဟာ သူ႔ကိုယ္သူ အပ်ဳိလို႔ထင္သြားပါေတာ့တယ္။ ေဆးပညာအရပဲျဖစ္ျဖစ္၊ စိတ္ပညာသေဘာအရျဖစ္ျဖစ္ ႀကီးေကာင္၀င္မႈကို အက်ဳိးသက္ေရာက္ေစတဲ့ အရာေတြမွာ အ၀တ္အစား၊ ပတ္၀န္းက်င္စတာေတြ ပါပါတယ္။ ငါးတန္းနဲ႔ အပ်ဳိျဖစ္တဲ့ကေလးတစ္ေယာက္ဟာ ရွစ္တန္းမွာ ရည္းစားထားတာ သိပ္ေတာ့မထူးဆန္းေတာ့ပါ။ ရင္ဖံုးေလးနဲ႔ ၾကည့္လို႔လွရုံတစ္ခ်က္တည္းနဲ႔ ကေလးေတြ အရြယ္အျမန္ေရာက္ကုန္ၾကတာ မထိုက္တန္ပါ။ ဆင္ျခင္ေပးႏိုင္ရင္ ေကာင္းပါလိမ့္မယ္...

(၂) ကိုရီးယားဇာတ္ကားေတြ ေခတ္စားလြန္းျခင္း
ဒီဘက္ေခတ္က ကိုရီးယားမွ ကိုရီးယားျဖစ္ေနတာ လြန္လြန္းပါတယ္။ တကယ္လို႔မ်ား ကိုရီးယားက ျမန္မာႏိုင္ငံကို လာသိမ္းမယ္ဆိုရင္ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴနဲ႔ ေပးၾကမယ္ထင္ရပါတယ္။ “အုိပါး”ခ်င္း မိုးမႊန္ေအာင္ေခၚၿပီး ကိုရီးယားကို အေျပးကေလး လင္ေတာ္ခ်င္သူေတြကလည္း အမ်ားသားျဖစ္ေနတယ္ မဟုတ္လား။ ကိုရီးယားကားႏွစ္ကား၊ သံုးကားေတာ့ၾကည့္ဖူးပါတယ္။ ရည္းစားထားတာရယ္၊ ေဆးရုံတက္တာရယ္၊ ထမင္းစားတာရယ္၊ ဆိုဂ်ဳေသာက္တာရယ္ပဲ ေတြ႕ရပါတယ္။ အ၀တ္အစား၊ အသံုးအေဆာင္ ေၾကာ္ၿငာေနတာ မ်ားတာပါပဲ။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ တစ္ခ်စ္ထဲခ်စ္ေနတာပါ။ တစ္ခါတစ္ေလမ်ား တစ္ေယာက္ကတစ္ေယာက္ကုိ ၀ိုင္းႀကီးပတ္ပတ္ဒူေ၀ေ၀ လိုက္ႀကိဳက္ေနလိုက္ေခ်ပါေသးတယ္။

ေစ်းေပါေပါရတဲ့ ကိုရီးယားကားေတြ မ်ားမ်ားႀကည့္ၿပီး ဘာေရာဂါေတြျဖစ္ကုန္ၾကသလဲဆိုရင္ ေယာက်္ားေလးေတြက ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ ခပ္ေျခာက္ေျခာက္ေတြျဖစ္ကုန္ၾကၿပီး မိန္းကေလးေတြက ရည္းစားေတြသူ႔ထက္ငါထားကုန္ၾကတာပါပဲ။ ကေလးေတြရည္းစားထားတာနဲ႔ သူတို႔နဲ႔မဆိုင္ဘူးလို႔ မေျပာေစခ်င္ပါ။ ကိုယ္တကၠသိုုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀က အိမ္ေဘးကရွစ္တန္းေက်ာင္းသားေလးေျပာတာ နားေထာင္ၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။

တစ္ရက္မွာ အဲဒီေက်ာင္းသားေလးက ကိုယ့္ကိုေျပာပါတယ္။ သူရည္းစားထားခ်င္ပါသတဲ့။ ကိုယ္လည္းေခါင္းႀကီးသြားတာနဲ႔ ဘယ္လိုျဖစ္သလဲေပါ့၊ ကေလးက ကေလးလိုမေနခ်င္တာကို ေမးၾကည့္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ သူဘာျပန္ေျပာသလဲဆိုေတာ့ အစ္ကိုရာတဲ့ အိမ္ကျမန္မာကားေတြ ငွားငွားၾကည့္ေတာ့ ဇာတ္ကားေတြထဲမွာ သူမ်ားေတြရည္းစားထားတာျမင္ၿပီး သားလည္းအားက်လို႔ပါတဲ့။ ကိုယ္ေတာ္ေတာ္ေလး စဥ္းစားမိသြားပါတယ္။ ၾကားပါမ်ားေတာ့ယဥ္၊ ျမင္ပါမ်ားေတာ့ ရိုးဆိုတဲ့အတိုင္း ေန႔ရွိသ၍ ရည္းစားထားတာ၊ ခ်စ္တာႀကိဳက္တာေတြ ျမင္ေနရတဲ့ မ်ဳိးဆက္သစ္ ေက်ာင္းသားအရြယ္ေလးေတြဟာ ရည္းစားထားျခင္းကို အျပစ္လို႔မျမင္ၾကေတာ့ဘဲ ခပ္လြယ္လြယ္၊ အေပ်ာ္ကိစၥလို႔ သတ္မွတ္လိုက္ၾကပါေတာ့တယ္။

(၃) မိမိကိုယ္မိမိ တန္ဖိုးထားမႈ စံလြဲျခင္း
တကယ္ဆို ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ဟာ သူ႔ပညာေရးဟာ သူ႔ဂုဏ္သိကၡာျဖစ္တယ္ဆိုတာ သေဘာေပါက္ရမွာပါ။ ပညာေရးမွာ ေအာင္ျမင္ျခင္းသည္ သူ႔ရဲ႕အဓိက ရည္မွန္းခ်က္ျဖစ္ေၾကာင္း နားလည္ထားရမွာပါ။

ဒီေခတ္ကေလးေတြမွာ ဘာေတြသြားေတြ႕သလဲဆိုရင္ လူႀကိဳက္မ်ားျခင္း၊ စာလိုက္ေပးသူမ်ားျခင္းကို ဂုဏ္တစ္ခုလို႔ ယူဆေနၾကတာပါပဲ။ ျဖစ္သင့္တာက အဲဒီကိစၥဟာ ဒီအရြယ္မွာ မျဖစ္သင့္ေသးေၾကာင္း၊ ႀက္ိဳက္တဲ့သူမ်ားျခင္းဟာ မထူးဆန္းတဲ့အေၾကာင္းေျပာထားသင့္ပါတယ္။ ဒါဟာ သူ႔အတြက္ မက္ေလာက္စရာ ဂုဏ္သိကၡာ မဟုတ္ေသးတာကို သိေအာင္လုပ္ေပးသင့္ပါတယ္။

အခုေတာ့ ကေလးေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ဂုဏ္သိကၡာကို ဘယ္မွာသြားရွာရမွန္း မသိဘဲျဖစ္ေနပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာဆိုတာ ဘာလဲမသိၾကလို႔ပါ။

(၄) မိဘ၊ ဆရာတို႔ထံမွ ေမတၱာတရားႏွင့္ ဂရုစိုက္မႈကို လံုေလာက္ေအာင္မရျခင္း
ေက်ာင္းက ဆရာ၊ အိမ္ကမိဘတို႔ရဲ႕ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္မႈကို ျပည့္ျပည့္၀၀မရတဲ့ေက်ာင္းသားေတြဟာ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ရည္းစားထားေလ့ရွိၾကပါတယ္။ ေမတၱာအစစ္မရႏိုင္လို႔ ေမတၱာအတုကို ရွာတဲ့သေဘာပါပဲ။ တစ္ခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း ရည္းစားမ်ားတာ စိတ္၀င္စားတဲ့လူမ်ားတာကို ဂုဏ္ယူတတ္ပါေသးတယ္။ ဒါဟာ သဘာ၀ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္သူမဆို ကိုယ့္ကို လွတယ္ေျပာတာေတာ့ ႀကိဳက္ၾကတာပါပဲ။ အမွားအမွန္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ မသံုးသပ္ႏိုင္ေသးတဲ့ ကေလးအရြယ္မွာ ပိုဆိုးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္
ဆရာနဲ႔၊ မ္ိဘတို႔က ကေလးေတြရဲ႕ အေနအထားကို အၿမဲသတိရွိဖို႔လိုပါတယ္။ ဆန္႔က်င္ဘက္တို႔ရဲ႕ သဘာ၀ကိုလည္း လိုအပ္သလို သိေအာင္ေျပာထားသင့္ပါတယ္။



(၅) လံုေလာက္ေသာ ပညာေပးမႈ မရျခင္း
မိဘအမ်ားစုနဲ႔ ဆရာအမ်ားစုက ကေလးေတြရည္းစားထားတာကို မႀကိဳက္ၾကပါ။ မွန္ပါတယ္။ ဘယ္သူမွမႀကိဳက္ပါ။ ဒါဆိုရင္ သူတို႔ဘာလုပ္ၾကပါသလဲ။ ရည္းစားထားမိတဲ့ ကေလးကို အျပစ္ရွိတယ္လို႔ယူဆၿပီး ရိုက္ႏွက္ဆံုးမေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါဟာ အလြန္မွားပါတယ္။ မိဘနဲ႔ ဆရာဆီက ရိုက္ႏွက္မႈ၊ အျပစ္တင္ဆဲဆိုမႈေတြဟာ ကေလးကို သူ႔ရည္းစားနဲ႔ ပိုနီးစပ္ေအာင္၊ ပိုအားကိုးသြားေအာင္ လုပ္သလိုျဖစ္ေစပါတယ္။ အားကိုးရာမရွိေတာ့ရင္ မရွိရွိတာ အားကိုးတတ္တဲ့လူ႔သဘာ၀အရ အရြယ္မတိုင္ခင္ အိမ္ကထြက္ေျပးၿပီး အိမ္ေထာင္က်ရတဲ့ အျဖစ္မ်ဳိးေတြႀကံဳမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

အရိုးဆံုးနဲ႔ အရွင္းဆံုးေျပာရရင္ေတာ့ ကေလးေတြကို ေစတနာအျပည့္နဲ႔ ေစာင့္ေရွာက္ေပးမယ္ဆုိရင္ ဘယ္ကေလးမွ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ရည္းစားထားျဖစ္မွာ မဟုတ္ေတာ့ပါ။

တစ္ခ်ဳိ႕မိဘေတြရွိပါတယ္။ သူတို႔သမီးကို စာလိုက္ေပး၊ စကားလိုက္ေျပာတဲ့ ေကာင္ေလးေတြကို ပါးစပ္နဲ႔ေရာ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ပါ က်ဴးလြန္ေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဘာအက်ဳိးရွိပါသလဲ။ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ အဲဒီလို လုပ္ျခင္းဟာ ကိုယ့္ကေလးကို အဲဒီေကာင္ေလးနဲ႔ ပိုၿပီးနီးစပ္ေအာင္လုပ္ေပးေနတာပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ သနားတတ္တဲ့မိန္းကေလးသဘာ၀အရ မိဘေမာင္ဘြားေတြရဲ႕ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္လုပ္ခံရတဲ့ ေကာင္ေလးကို မိန္းကေလးက သနားၿပီး ေမတၱာသက္၀င္သြားေလ့ရွိလို႔ပါ။

ျဖစ္သင့္တာက ကေလးေတြ ႀကီးေကာင္၀င္ကတည္းက က်ားသဘာ၀၊ မသဘာ၀ေတြကို နားလည္ေအာင္ေျပာထားရပါမယ္။ ကိုယ္တုိ႔ငယ္ငယ္က ကိုယ့္ေမေမက မိန္းမေတြသဘာ၀ကို ေျပာထားေတာ့ အေၾကာင္းသိေနၿပီျဖစ္လို႔ မိန္းကေလးေတြနဲ႔ႀကံဳေတာ့ ထူးၿပီးရင္မခုန္ေတာ့ပါ။ ဒီလိုပဲ ကိုယ့္ညီမကိုလည္း ကိုယ့္အေဖက ေယာက်္ားေတြအေၾကာင္းကို ႀကိဳေျပာထားပါတယ္။ ဒီလိုလုပ္ျခင္းအားျဖင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္လိင္အေၾကာင္းကို သိသြားၿပီး လက္ေတြ႕စူးစမ္းစရာမလိုတဲ့အတြက္ ရည္းစားထားခ်င္စိတ္ ေစာေစာစီးစီးမေပၚေတာ့ပါ။

ကေလးေတြ ေက်ာင္းသားအရြယ္မွာ ရည္းစားထားေတာ့ ဘာျပႆနာျဖစ္ႏုိင္လဲ...

ျပႆနာမွ တကယ့္ျပႆနာႀကီးေတြ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီျပႆနာေတြက..

(၁) ပညာေရးဘက္မွာ အာရုံစိုက္မႈ က်ဆင္းျခင္း
ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္မွာ ရည္းစားထားတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ရည္းစားထားခ်င္စိတ္ ၀င္လာတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ပထမဆင့္ကေတာ့ ေက်ာင္းစာကို အာရုံမစိုက္ေတာ့တာပါပဲ။ ေက်ာင္းစာအစား အလွျပင္တာ၊ အျပင္ထြက္တာေတြကို ပိုၿပီးအေလးေပးလာပါေတာ့တယ္။ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သူ႕ရဲ႕အဓိက တာ၀န္ျဖစ္တဲ့ ပညာေရးကို အာရုံစူးစိုက္မႈ က်ဆင္းသြားျခင္းဟာ တကယ့္မဟာ ျပႆနာျဖစ္ပါေတာ့တယ္။

(၂) အရြယ္မတိုင္ခင္ အိမ္ေထာင္က်ျခင္း
ရည္းစားထားတာခ်င္းတူေပမယ့္ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ရည္းစားထားသူေတြမွာ ေစာေစာစီးစီးအိမ္ေထာင္က်ဖို႔ အခြင့္အေရးပိုမ်ားပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ေက်ာင္းသားအရြယ္မွာ ဘာကိုမဆိုမစူးစမ္းမဆင္ျခင္ဘဲ လုပ္တတ္တဲ့ဥာဥ္ကေလးေတြ ရွိတတ္တဲ့အျပင္ မ်ဳိးဆက္ပြားပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔လည္း အသိဥာဏ္ဖြြံ႕ၿဖိိဳးမႈ မရွိေသးတာေၾကာင့္ပါပဲ။ ကိုယ္တို႔တုိင္းျပည္မွာ လိင္ပညာေပးဆုိတာ အခုထိနားစိမ္းေနဆဲပါ။ တကယ္ေတာ့ လူရယ္လို႔ျဖစ္လာရရင္ ဒီကိစၥေတြဟာ သဘာ၀တရားေတြပဲမို႔ ႀကၤီးေကာင္၀င္တာနဲ႔ ကေလးေတြကို အသိထည့္ေပးဖို႔ လိုကိုလိုအပ္ပါတယ္။ အခုေတာ့ မိဘေရာ၊ ဆရာေရာက အဲဒီကိစၥကို ရွက္စရာလို႔ သေဘာထားၿပီး ကေလးေတြကို အသိမေပးဘဲထားေလ့ရွိတာေၾကာင့္ ကေလးေတြမွာ အေနအထိုင္မွားသြားလို႔ ျဖစ္တဲ့ဲျပႆနာကို မေျဖရွင္းတတ္ေတာ့ဘဲ အိမ္ေထာင္ျပဳရတာမ်ဳိးေတြ ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။

အဲဒီလို အရြယ္မတိုင္ခင္ အိမ္ေထာင္က်တဲ့ အတြဲေတြအနက္က အမ်ားစုဟာ ၃ႏွစ္အတြင္းမွာ ကြဲေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒီလို္မွမဟုတ္ရင္္လည္း ကေလးတစ္ေယာက္ရတဲ့အခါ ကြဲေလ့ရွိပါတယ္။ ငယ္ရြယ္လြန္းတဲ့ မိဘအေနနဲ႔ သားသမီးထိန္းသိမ္းမႈ ပညာ၊ ဥာဏ္ရည္ မဖြံ႕ၿဖိဳးေသးတာေၾကာင့္ မ်ဳိးဆက္သစ္ရဲ႕ မ်ဳိးဆက္သစ္ရင္ေသြးငယ္ေလးေတြမွာ အစစအရာရာ လိုအပ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ဒုကၡေတြ႕ရပါေတာ့တယ္။ တိုင္းျပည္ရဲ႕ စာရိတၱမ႑ိဳင္ပါ က်ဆင္းပါလိမ့္မယ္။ ပိုဆိုးတာက ကေလးရေနေပမယ့္ အရြယ္ေလးေတြက ေပ်ာ္ခ်င္ပါးခ်င္တဲ့ အရြယ္ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ကေလးကို ထိန္းသိမ္းရတာ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးလို႔ ခံစားလာရတတ္ၿပီး ကေလးဘ၀မွာ စိတ္ဒဏ္ရာေတြျဖစ္ေစပါတယ္။ အဲဒီကေလးရဲ႕ အနာဂတ္လည္း လွပမွာ မဟုတ္ေတာ့ပါ။

(၃) လိင္မွတစ္ဆင့္ ကူးစက္တဲ့ေရာဂါေတြ ျပန္႔ပြားလြယ္ျခင္း
ေက်ာင္းသားအရြယ္ဆိုတာ ဘာမဆုိ လက္တည့္စမ္းခ်င္တဲ့အရြယ္ပါ။ ဒီေခတ္သမီးရည္းစားနဲ႔ ကိုယ္တို႔ေခတ္က သမီးရည္းစားေတာ္ေတာ္ကို ကြာေနပါၿပီ။ ကိုယ္တို႔ေခတ္က ကိုယ့္ရည္းစားရဲ႕လက္ကေလးကိုင္ဖို႔ေတာင္ ေတာ္ေတာ္သတၱိေမြးရေပမယ့္ ဒီေခတ္မွာေတာ့ အဲဒီအပရိက ကိစၥေလးေတြဟာ ကေလးေတြအတြက္ စာရင္းမ၀င္တဲ့ အေသးအဖြဲေလးေတြျဖစ္ေနပါၿပီ။ တခ်ဳိ႕ဆိုရင္ ေက်ာင္းသားအရြယ္ သမီးရည္းစားဘ၀နဲ႔ လင္မယားအရာေျမာက္ၿပီးသူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားလာပါၿပီ။

လိင္ကိစၥဆိုတာ အရြယ္မတိုင္ခင္ အထမေျမာက္သင့္တဲ့ အရာျဖစ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ကိုယ္တို႔တိုင္းျပည္မွာပါ။ အေနာက္တိုင္းမွာေတာ့ ျပႆနာမရွိပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ သူတို႔ဆီက မိန္းကေလးေတြက ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈ၊ စိတ္ဓာတ္ခြန္အား စတာေတြမွာ ကိုယ္တို႔ကေလးေတြလို မဟုတ္ပါ။ ကိုယ္တို႔ကေလးေတြကေတာ့ မိဘအုပ္ထိမ္းမႈေအာက္မွာ ရွိတဲ့အျပင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈလည္း နည္းၾကတာမုိ႔ စြဲလမ္းေစတတ္တဲ့ ဒီကိစၥနဲ႔ အရြယ္မေရာက္ခင္ ရင္းႏွီးသြားရင္ မိဘေမာင္ဖြား အရွက္ရစရာေတြ ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။

ႏုနယ္တဲ့အရြယ္မွာ လိင္ကိစၥကိုအာရုံ၀င္စားသြားရင္ေတာ့ Sexual transmitted disease(STD)ဆိုတဲ့ လိင္မွတစ္ဆင့္ ျဖစ္ပြားေစတတ္ေသာ ေရာဂါေတြ ျပန္႔ပြားမႈကို ထိန္းခ်ဳပ္ရာမွာ အခက္အခဲေတြေတြ႕မွာမလြဲပါ။

အဲဒီေလာက္ဆိုရင္ ေက်ာင္းသားအရြယ္မွာ ရည္းစားထားျခင္းဟာ ဘယ္ေလာက္အႏၲရာယ္ႀကီးတယ္ဆိုတာ သိေလာက္ပါၿပီ။ ေဆာင္းပါးလည္း ေတာ္ေတာ္ရွည္ေနၿပီျဖစ္လို႔ နိဂုံးခ်ဳပ္မွျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ အရြယ္မေရာက္ခင္ အိမ္ေထာင္ေရးကို စိတ္မ၀င္စားေအာင္ ဘယ္လိုနည္းလမ္းေတြ သံုၾကရမယ္ဆိုတာကို ေနာက္ေဆာင္းပါးေတြမွာ ထပ္တင္ျပပါဦးမယ္။

မ်ဳိးဆက္သစ္တို႔ရဲ႕ ႏုပ်ဳိတဲ႔စိတ္ဓာတ္အင္အားေတြနဲ႔ တုိင္းျပည္ရဲ႕အနာဂတ္ကို လွပေအာင္တည္ေဆာက္ႏိုင္ဖို႔ ၀ိုင္း၀န္းကူညီ ႀကိဳးစားေပးၾကပါစို႔လား။

စာေမးပြဲ . . . စာေမးပြဲ . . .

ဒီရက္ပတ္ေတြမွာ အလုပ္အင္မတန္မွ မ်ားပါတယ္။ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေတြကို လစဥ္စာေမးပြဲစစ္တဲ့ သီတင္းပတ္ျဖစ္ေနလို႔ပါ။ လူရႊင္ေတာ္ေတြေျပာတဲ့ေလနဲ႔ေျပာရရင္ေတာ့
ယားတာေတာင္မကုတ္အားလို႔ ထံုးတို႔မွတ္ထားၿပီး အားတဲ့ေန႔မွ စုကုတ္ရတယ္လို႔ပဲ ေျပာရမယ္ထင္ပါတယ္။

စာေမးပြဲဆိုတဲ့အရာဟာ တန္္ေဆး၊လြန္ေဘးပါ။
စာေမးပြဲမရွိျပန္ရင္လည္း ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈေတြ မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး။ စာေမးပြဲငယ္ေတြနဲ႔က်င့္ေပးမွ သူတို႔ေတြ စာဘယ္ေလာက္ရေနတယ္၊ ဘယ္ေနရာေတြမွာ အားနည္းေနတယ္ဆိုတာ သူတို႔ကိုယ္တိုင္သိလာမွာပါ။ အေရးႀကီးတာကလည္း သူတို႔ကိုယ္တိုင္သိဖုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာသိဖို႔ဆိုတာက ဒုတိယဦးစားေပးပါ။ သူတို႔သိမွ သူတို႔ျပင္ႏိုင္မွာျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာ့အလုပ္က ေက်ာင္းသားေတြသူတို႔ အားနည္းခ်က္ေတြကို မျမင္ႏိုင္ရင္ ျမင္ေအာင္ေျပာျပေပးဖို႔ပါပဲ။ ေနာက္တစ္ခ်က္က စာေမးပြဲေတြေျဖရင္းနဲ႔မွ ဘယ္ေမးခြန္းေတြက အမွတ္ဘယ္လိုရတယ္ဆိုတာကို သူတို႔ေတြ သေဘာေပါက္လာမွာျဖစ္ပါတယ္။

လတ္တေလာအေနအထားအရေတာ့ ပညာေရးေလာကမွာ စာေမးပြဲစံနစ္ဟာ ေက်ာင္းသားေတြကို ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေလ့က်င့္ေပးတဲ့ေနရာမွာ အသင့္ေတာ္ဆံုးျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေကာင္းဆံုးလို႔ေတာ့လည္း မဆိုုႏိုင္ေသးပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ စာေမးပြဲစံနစ္ဟာ ေမးခြန္းအေပၚမွာ အားျပဳထားတာျဖစ္လို႔ ေမးခြန္းအေျခအေနအရ အရည္အေသြးစံသတ္မွတ္ခ်က္ေတြ ကြာျခားသြားႏိုင္လို႔ပါပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အရည္အေသြးကို ႃမွင့္တင္ဖို႔ၾကိဳးစားတဲ့ေနရာမွာ ကိုယ္တို႔လည္း စာေမးပြဲစံနစ္ကိုပဲ အေကာင္းလုပ္ၿပီး သံုးေနရတုန္းပါ။

တစ္ခုေျပာစရာရွိတာက အမ်ားစုအေနနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြကို စာေမးပဲြငယ္ေတြနဲ႔ ေလက်င့္ေပးတဲ့ေနရာမွာ အမ်ားစုရဲ႕ရည္ရြယ္ခ်က္က အတန္းတင္စာေမးပြဲႀကီးအတြက္ အေထာက္အကူျဖစ္ဖို႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ကေတာ့ အတန္းတင္စာေမးပြဲဆိုတာကို ေခါင္းထဲမွာ တစ္ခါမွထည့္မထားပါ။ ရင္လည္းမခုန္ပါ။ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေလးေတြကို စာေမးပြဲငယ္ေတြစစ္ရျခင္းရဲ႕ရည္ရရြယ္ခ်က္က သူတို႔ေတြရဲ႕ ေခါင္းထဲမွာကိုယ္ထည့္ေပးလိုက္တဲ့ အသိေတြကို လက္ေတြ႕အေျခအေနမွာ ဘယ္လိုအသံုးခ်မလဲဆိုတာ ေလ့က်င့္ေပးတာပါ။ ကိုယ္က စာသင္တယ္ဆိုတာထက္ သူတို႔ဘ၀ေနနည္းကို ပိုလို႔ဦးစားေပးၿပီးသင္ေပးတာပါ။ ဘယ္ေတာ့မွလည္း ကိုယ္ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ပံုစံထဲကို ေက်ာင္းသားေတြကို ရိုက္မထည့္ခဲ့ပါ။ သူတို႔နဲ႔သင့္ေတာ္မယ့္ သူတို႔အတြက္ျဖစ္သင့္တဲ့ နည္းစံနစ္အတိုင္း၊ ပံုစံအတိုင္း ကိုယ္လိုက္လုပ္ေပးတာပါ။ ကိုယ့္အယူအဆကေတာ့ အဲဒါကပဲ ဆရာ့အလုပ္လို႔ထင္ပါတယ္။

စာေမးပြဲစစ္ရာမွာ တန္ေဆး၊ လြန္ေဘးလို႔ အထက္မွာ ကိုယ္ေျပာခဲ့ပါတယ္။ စာေမးပြဲမ်ားသြားရင္လည္း ေက်ာင္းသားေတြဆိုတာ ညည္းေငြ႕သြားပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ သူတို႔အတြက္ မထူးဆနု္းတဲ့အရာ ျဖစ္သြားတာမို႔ တန္ဖိုးထားမႈ၊ အေလးထားမႈပါ ေလ်ာ့သြားႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီလို အေျခအေနမ်ဳိးေရာက္သြားရင္ စာေမးပြဲဟာ အရႈံးေပၚသြားပါၿပီ။ အခ်ိန္ေတြ၊ ေငြေတြ၊ စိုက္ထုတ္မႈေတြနဲ႔ရင္းထားရတဲ့ စာေမးပြဲတစ္ခု အလဟႆျဖစ္သြားရင္ တကယ္ႏွေျမာဖို႔ေကာင္းပါတယ္။

တန္ေဆးနဲ႔ လြန္ေဘးၾကားမွာ အလႊာပါးပါးေလးပဲ ရွိတာျဖစ္လို႔ ကိုယ္တို႔မွာ အေတာ္ႀကီးကို သတိထားရပါတယ္။ စာေမးပြဲကို ေက်ာင္းသားေတြမေၾကာက္ေအာင္က်င့္ေပးတာမွန္ေပမယ့္ တန္ဖိုးမထားတဲ့အဆင့္ထိေရာက္သြားဖို႔ ရည္ရြယ္မထားတာေၾကာင့္ စာေမးပြဲဲကို ေက်ာင္းသားေတြမရိုးေအာင္ နည္းမ်ဳိးစံုနဲ႔လုပ္ရပါေတာ့တယ္။ တစ္ခါတစ္ခါေပ်ာ္စရာေကာင္းေအာင္ေတာင္ လုပ္ေပးရပါေသးတယ္။ ပညာေရးေလာကဆိုတာ ခ်ဲ႕ရင္ခ်ဲ႕သေလာက္က်ယ္သလို၊ လုပ္ရင္လုပ္သေလာက္ အလုပ္မ်ားတာေၾကာင့္ လစဥ္ပထမပတ္စာေမးပြဲကာလတိုင္းမွာ ကိုယ္ေတာ့ယားတာေတာင္ မကုတ္အားပါလို႔ေျပာရပါလိမ့္မယ္။

ဒီေဆာင္းပါးကိုေတာင္ ေက်ာင္းသားေတြစာေမးပြဲေျဖေနခ်ိန္မွာ အခ်ိန္္လုၿပီးေရးပါတယ္။ ညပိုင္းဆိုရင္လည္း ေမးခြန္းထုတ္ရ၊ အေျဖလႊာစစ္ရနဲ႔ ႏွစ္နာရီေလာက္မွ အိပ္ရတာမ်ားပါတယ္။ အိပ္ရာထဲ၀င္အိပ္ရင္ မနက္ပိုင္းမွာ မႏိုးမွာစိုးရတာေၾကာင့္ ကုလားထိုင္ေပၚမွာပဲ အိပ္ရတာလည္း သိပ္ေတာ့မနိပ္လွပါ။ ဒါေပမယ့္ ဆရာျဖစ္ေနမွေတာ့ အပင္ပန္းခံရမွာေပါ့လို႔အားတင္းၿပီး ကိုယ္စြမ္းဥာဏ္စြမ္း ရွိသေလာက္ေတာ့လည္း ႀကိဳးစားပါတယ္။

ကိုယ္ဆံုးျဖတ္ထားတာက ေစတနာအျပည့္နဲ႔ လုပ္ေနႏိုင္သမွ် ဒီေလာကထဲမွာ ကိုယ္လုပ္မယ္။ တကယ္လို႔ ေစတနာမထားႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ေစတနာ မသန္႔ေတာ့ဘူးလို႔ ကုိယ့္ကိုယ္ကို ယူဆတဲ့ေန႔ေရာက္ရင္ေတာ့ ပညာေရးေလာကကို ႏႈတ္ဆက္ပါမယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ဆရာအလုပ္ဆိုတဲ့ မြန္ျမတ္သန္႔စင္တဲ့ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းမႈကို တန္ဖိုးထားေလးစားလို႔ပါ။

ဒီေဆာင္းပါးကို ဆရာလုပ္တာ လြယ္ပါတယ္ ၊
ဆရာေတြဟာ ေငြကိုလြယ္လြယ္ရေနၾကပါတယ္လိူ႕ထင္သူမ်ားအတြက္ အထူးရည္ရြယ္ၿပီးေရးပါတယ္...