စာေမးပြဲ . . . စာေမးပြဲ . . .

ဒီရက္ပတ္ေတြမွာ အလုပ္အင္မတန္မွ မ်ားပါတယ္။ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေတြကို လစဥ္စာေမးပြဲစစ္တဲ့ သီတင္းပတ္ျဖစ္ေနလို႔ပါ။ လူရႊင္ေတာ္ေတြေျပာတဲ့ေလနဲ႔ေျပာရရင္ေတာ့
ယားတာေတာင္မကုတ္အားလို႔ ထံုးတို႔မွတ္ထားၿပီး အားတဲ့ေန႔မွ စုကုတ္ရတယ္လို႔ပဲ ေျပာရမယ္ထင္ပါတယ္။

စာေမးပြဲဆိုတဲ့အရာဟာ တန္္ေဆး၊လြန္ေဘးပါ။
စာေမးပြဲမရွိျပန္ရင္လည္း ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈေတြ မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး။ စာေမးပြဲငယ္ေတြနဲ႔က်င့္ေပးမွ သူတို႔ေတြ စာဘယ္ေလာက္ရေနတယ္၊ ဘယ္ေနရာေတြမွာ အားနည္းေနတယ္ဆိုတာ သူတို႔ကိုယ္တိုင္သိလာမွာပါ။ အေရးႀကီးတာကလည္း သူတို႔ကိုယ္တိုင္သိဖုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာသိဖို႔ဆိုတာက ဒုတိယဦးစားေပးပါ။ သူတို႔သိမွ သူတို႔ျပင္ႏိုင္မွာျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာ့အလုပ္က ေက်ာင္းသားေတြသူတို႔ အားနည္းခ်က္ေတြကို မျမင္ႏိုင္ရင္ ျမင္ေအာင္ေျပာျပေပးဖို႔ပါပဲ။ ေနာက္တစ္ခ်က္က စာေမးပြဲေတြေျဖရင္းနဲ႔မွ ဘယ္ေမးခြန္းေတြက အမွတ္ဘယ္လိုရတယ္ဆိုတာကို သူတို႔ေတြ သေဘာေပါက္လာမွာျဖစ္ပါတယ္။

လတ္တေလာအေနအထားအရေတာ့ ပညာေရးေလာကမွာ စာေမးပြဲစံနစ္ဟာ ေက်ာင္းသားေတြကို ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေလ့က်င့္ေပးတဲ့ေနရာမွာ အသင့္ေတာ္ဆံုးျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေကာင္းဆံုးလို႔ေတာ့လည္း မဆိုုႏိုင္ေသးပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ စာေမးပြဲစံနစ္ဟာ ေမးခြန္းအေပၚမွာ အားျပဳထားတာျဖစ္လို႔ ေမးခြန္းအေျခအေနအရ အရည္အေသြးစံသတ္မွတ္ခ်က္ေတြ ကြာျခားသြားႏိုင္လို႔ပါပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အရည္အေသြးကို ႃမွင့္တင္ဖို႔ၾကိဳးစားတဲ့ေနရာမွာ ကိုယ္တို႔လည္း စာေမးပြဲစံနစ္ကိုပဲ အေကာင္းလုပ္ၿပီး သံုးေနရတုန္းပါ။

တစ္ခုေျပာစရာရွိတာက အမ်ားစုအေနနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြကို စာေမးပဲြငယ္ေတြနဲ႔ ေလက်င့္ေပးတဲ့ေနရာမွာ အမ်ားစုရဲ႕ရည္ရြယ္ခ်က္က အတန္းတင္စာေမးပြဲႀကီးအတြက္ အေထာက္အကူျဖစ္ဖို႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ကေတာ့ အတန္းတင္စာေမးပြဲဆိုတာကို ေခါင္းထဲမွာ တစ္ခါမွထည့္မထားပါ။ ရင္လည္းမခုန္ပါ။ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေလးေတြကို စာေမးပြဲငယ္ေတြစစ္ရျခင္းရဲ႕ရည္ရရြယ္ခ်က္က သူတို႔ေတြရဲ႕ ေခါင္းထဲမွာကိုယ္ထည့္ေပးလိုက္တဲ့ အသိေတြကို လက္ေတြ႕အေျခအေနမွာ ဘယ္လိုအသံုးခ်မလဲဆိုတာ ေလ့က်င့္ေပးတာပါ။ ကိုယ္က စာသင္တယ္ဆိုတာထက္ သူတို႔ဘ၀ေနနည္းကို ပိုလို႔ဦးစားေပးၿပီးသင္ေပးတာပါ။ ဘယ္ေတာ့မွလည္း ကိုယ္ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ပံုစံထဲကို ေက်ာင္းသားေတြကို ရိုက္မထည့္ခဲ့ပါ။ သူတို႔နဲ႔သင့္ေတာ္မယ့္ သူတို႔အတြက္ျဖစ္သင့္တဲ့ နည္းစံနစ္အတိုင္း၊ ပံုစံအတိုင္း ကိုယ္လိုက္လုပ္ေပးတာပါ။ ကိုယ့္အယူအဆကေတာ့ အဲဒါကပဲ ဆရာ့အလုပ္လို႔ထင္ပါတယ္။

စာေမးပြဲစစ္ရာမွာ တန္ေဆး၊ လြန္ေဘးလို႔ အထက္မွာ ကိုယ္ေျပာခဲ့ပါတယ္။ စာေမးပြဲမ်ားသြားရင္လည္း ေက်ာင္းသားေတြဆိုတာ ညည္းေငြ႕သြားပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ သူတို႔အတြက္ မထူးဆနု္းတဲ့အရာ ျဖစ္သြားတာမို႔ တန္ဖိုးထားမႈ၊ အေလးထားမႈပါ ေလ်ာ့သြားႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီလို အေျခအေနမ်ဳိးေရာက္သြားရင္ စာေမးပြဲဟာ အရႈံးေပၚသြားပါၿပီ။ အခ်ိန္ေတြ၊ ေငြေတြ၊ စိုက္ထုတ္မႈေတြနဲ႔ရင္းထားရတဲ့ စာေမးပြဲတစ္ခု အလဟႆျဖစ္သြားရင္ တကယ္ႏွေျမာဖို႔ေကာင္းပါတယ္။

တန္ေဆးနဲ႔ လြန္ေဘးၾကားမွာ အလႊာပါးပါးေလးပဲ ရွိတာျဖစ္လို႔ ကိုယ္တို႔မွာ အေတာ္ႀကီးကို သတိထားရပါတယ္။ စာေမးပြဲကို ေက်ာင္းသားေတြမေၾကာက္ေအာင္က်င့္ေပးတာမွန္ေပမယ့္ တန္ဖိုးမထားတဲ့အဆင့္ထိေရာက္သြားဖို႔ ရည္ရြယ္မထားတာေၾကာင့္ စာေမးပြဲဲကို ေက်ာင္းသားေတြမရိုးေအာင္ နည္းမ်ဳိးစံုနဲ႔လုပ္ရပါေတာ့တယ္။ တစ္ခါတစ္ခါေပ်ာ္စရာေကာင္းေအာင္ေတာင္ လုပ္ေပးရပါေသးတယ္။ ပညာေရးေလာကဆိုတာ ခ်ဲ႕ရင္ခ်ဲ႕သေလာက္က်ယ္သလို၊ လုပ္ရင္လုပ္သေလာက္ အလုပ္မ်ားတာေၾကာင့္ လစဥ္ပထမပတ္စာေမးပြဲကာလတိုင္းမွာ ကိုယ္ေတာ့ယားတာေတာင္ မကုတ္အားပါလို႔ေျပာရပါလိမ့္မယ္။

ဒီေဆာင္းပါးကိုေတာင္ ေက်ာင္းသားေတြစာေမးပြဲေျဖေနခ်ိန္မွာ အခ်ိန္္လုၿပီးေရးပါတယ္။ ညပိုင္းဆိုရင္လည္း ေမးခြန္းထုတ္ရ၊ အေျဖလႊာစစ္ရနဲ႔ ႏွစ္နာရီေလာက္မွ အိပ္ရတာမ်ားပါတယ္။ အိပ္ရာထဲ၀င္အိပ္ရင္ မနက္ပိုင္းမွာ မႏိုးမွာစိုးရတာေၾကာင့္ ကုလားထိုင္ေပၚမွာပဲ အိပ္ရတာလည္း သိပ္ေတာ့မနိပ္လွပါ။ ဒါေပမယ့္ ဆရာျဖစ္ေနမွေတာ့ အပင္ပန္းခံရမွာေပါ့လို႔အားတင္းၿပီး ကိုယ္စြမ္းဥာဏ္စြမ္း ရွိသေလာက္ေတာ့လည္း ႀကိဳးစားပါတယ္။

ကိုယ္ဆံုးျဖတ္ထားတာက ေစတနာအျပည့္နဲ႔ လုပ္ေနႏိုင္သမွ် ဒီေလာကထဲမွာ ကိုယ္လုပ္မယ္။ တကယ္လို႔ ေစတနာမထားႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ေစတနာ မသန္႔ေတာ့ဘူးလို႔ ကုိယ့္ကိုယ္ကို ယူဆတဲ့ေန႔ေရာက္ရင္ေတာ့ ပညာေရးေလာကကို ႏႈတ္ဆက္ပါမယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ဆရာအလုပ္ဆိုတဲ့ မြန္ျမတ္သန္႔စင္တဲ့ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းမႈကို တန္ဖိုးထားေလးစားလို႔ပါ။

ဒီေဆာင္းပါးကို ဆရာလုပ္တာ လြယ္ပါတယ္ ၊
ဆရာေတြဟာ ေငြကိုလြယ္လြယ္ရေနၾကပါတယ္လိူ႕ထင္သူမ်ားအတြက္ အထူးရည္ရြယ္ၿပီးေရးပါတယ္...