ညေနကဖုန္းထဲက ဓာတ္ပံုေတြေရာ၊ ေပၚတင္ထားျဖစ္တဲ့ ဓာတ္ပံုေတြေရာ ျပန္ၾကည့္ရင္းနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ အမွတ္တရရိုက္ျဖစ္တဲ့ ပံုေလးေတြျပန္ေတြ႕ပါတယ္။ တပည့္ေတြပံုေတြၾကည့္ရင္း စာသင္ႏွစ္တစ္ေလွ်ာက္လံုး တက္ညီလက္ညီ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးေတြကို သတိတရျဖစ္မိပါေတာ့တယ္...
ဒါကေတာ့ ကုိယ့္ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ဆယ္တန္းမေျဖခင္ အမွတ္တရရိုက္ထားတာပါ။ ဓာတ္ပံုရိုက္ေပးတဲ့ ေက်ာင္းသားေတာ့ ပံုထဲမွာ မပါေတာ့ဘူးေပါ့။ စာေမးပြဲမေျဖခင္ တစ္ရက္အလိုမွာ ရိုက္ျဖစ္တဲ့ပံုပါ။ ကင္မရာ အဆင္သင့္မပါလို႔ N72 ကင္မရာနဲ႔ပဲ ရိုက္လိုက္ရတယ္။ ေနာက္ရက္မွာ စာေမးပြဲေျဖမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ ကိုယ့္ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားအားလံုး တက္တက္ႁကြႁကြေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ရွိေနတာျမင္ရပါလိမ့္မယ္။ ဘာမွ ဖိစီးမႈမရွိတဲ့ အေျခအေနေပါ့။ စာေမးပြဲေျဖဖို႔ အေကာင္းဆံုး အေနအထားဆိုရင္လည္း မမွားပါဘူး။
ဒါကေတာ့ ကိုယ့္ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေလးေတြ ေအာင္စာရင္းထြက္ၿပီးေတာ့ ေအာင္ပြဲခံတဲ့ အေနနဲ႔ ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္ၾကရင္း အမွတ္တရ ရိုက္ထားတဲ့ပံုပါ။ တစ္ေယာက္ကေတာ့ မ်က္စိသိပ္မေကာင္းရွာလို႔ ကိုယ္တို႔နဲ႔ မလိုက္ခဲ့ႏုိင္ပါဘူး။ က်သြားရွာတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္လည္း မပါခဲ့ပါဘူး။ သူတစ္ေယာက္ပဲ ကြက္က်န္ခဲ့တာဆိုေတာ့လည္း အားငယ္သြားတယ္ျဖစ္မွာပါ။ ကိုယ္လည္း နားလည္ေပးတဲ့အေနနဲ႔ အတင္းအၾကပ္မေခၚခဲ့ေတာ့ဘူးေလ။ ႀကိဳးစားတဲ့ကေလးမို႔ ေနာက္ႏွစ္တစ္ခါ အခြင့္အေရးျပန္ေပးရမွာေပါ့။ ဘ၀ကို အလြယ္နဲ႔ အရႈံးမေပးမိေအာင္
ေရွ႕ဆံုးတန္း ဘယ္စြန္ကတစ္ေယာက္(ေဘာဂတြဲ)နဲ႔ အလယ္ကတစ္ေယာက္(၀ိဇၹာတြဲ)တို႔က ေဘာဂေဗဒ ၇၄မွတ္နဲ႔ တစ္သက္တာအမွတ္တရ ျဖစ္က်န္ခဲ့ၾကတဲ့သူေတြပါ။ မၾကာခင္ တကၠသိုယ္ေတြတက္ၿပီး ပညာတတ္အသိုင္းအ၀ိုင္းကို ၀င္ဆံ့ၾကေတာ့မယ့္ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြကိုျမင္တိုင္း ဒီႏွစ္ေက်ာင္းသားသစ္ေတြအတြက္လည္း ဒီလိုေအာင္ျမင္၊ ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေပးရမယ္ဆိုတဲ့အသိ အၿမဲ၀င္ျဖစ္ပါတယ္။
ဆရာဆိုတာ ထာ၀ရ ေက်ာင္းသားႀကီးျဖစ္တာမို႔ ကိုယ္ကေတာ့ဆယ္တန္းေအာင္မွာမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ဆယ္တန္းစာေတြခ်ည္းပဲ ႏွစ္တိုင္းျပန္ျပန္က်က္ေနရတာမို႔ပါ...
အင္းေလ...ဒါဟာ ကိုယ္ေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့ဘ၀၊ ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္တဲ့ ၾကည္ႏူးမႈပါပဲ...
No comments:
Post a Comment