ေက်ာင္းသားဘ၀ကို သတိရလိုက္တာ...
အသက္ရွင္သန္ေနသမွ် ရင္ထဲမွာ အၿမဲတမ္းသတိတရနဲ႔ လြမ္းေနျဖစ္မွာ တကၠသိုယ္ေက်ာင္းသားဘ၀ပဲျဖစ္မယ္ ထင္ပါရဲ႕။ အပူအပင္ တစ္စက္ကေလးမွမရွိတဲ့ ပီဘိလူငယ္ဘ၀၊ ဘာေရာင္ေတြမွ မစြန္းထင္ေသးတဲ့ အရြယ္၊ ဘ၀ရဲ႕ အေတာက္ပဆံုးေန႔ရက္ေတြကို ဘယ္လိုမွမေမ့ႏုိင္တာကို အျပစ္တစ္ခုလို႔ထင္ရင္လည္း ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီးခံဖို႔ အသင့္ပါပဲေလ။
အေပါင္းအသင္းနည္းခဲ့တဲ့ ကိုယ္ေတာင္မွ သူငယ္ခ်င္းေတြကို သတိတရရွိေနေသးရင္ အေပါင္းအသင္းနဲ႔ သိုင္းသိုင္း၀ိုင္း၀ိုင္းေနခဲ့တဲ့ က်န္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုရင္ ေက်ာင္းသားဘ၀ကို ဘယ္ေလာက္မ်ား သတိရေနၾကမလဲ။ အင္း ျမစ္တစ္ခုမွာ ေရႏွစ္ခါမခ်ဳိးႏိုင္တာ သိေပမယ့္ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ တစ္ရက္ေလာက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားဘ၀ကို ျပန္ရခ်င္ပါေသးတယ္။
တကယ္ဆိုရင္ ကို္ယ္တုိ႔တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀က စာေမးပြဲေတြနဲ႔ နပန္းလံုးေနရတာမ်ားပါတယ္။ အၿမဲတမ္းလိုလို စာေမးခံရ၊ အဆဲအဆိုခံရနဲ႔ဆိုေတာ့ သူမ်ားေတြအတြက္ကေတာ့ နည္းနည္းမွေပ်ာ္စရာေကာင္း မယ္ထင္မွာမဟုတ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ လူဆိုတာမ်ဳိးကလည္း ျဖစ္သမွ်ဘ၀အေျခအေနမွာ ေပ်ာ္ေအာင္ေနတတ္ၾကတာခ်ည္းပဲမို႔ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေပ်ာ္တာပါပဲ။
ေဆးေက်ာင္းသားတို႔ထံုးစံ လူနာေတြေရွ႕မွာ အိေႁႏၵၾကီးတစ္ခြဲသားနဲ႔ေနရတာလည္း တကယ္ဆိုရင္ မလြယ္တဲ့ကိစၥပါ။ ဘယ္ေလာက္ပဲ အားရပါးရရယ္ခ်င္ေပမယ့္ မ်က္ႏွာပိုးသတ္ၿပီး ၿပံဳးရုံေလာက္ပဲ ၿပံဳးျဖစ္ေအာင္ က်င့္ရတာလည္း သိပ္ေတာ့မစားသာတဲ့ ကိစၥျဖစ္ပါတယ္။ ၾကာေတာ့လည္း ကိုယ္တို႔မွာ စက္ရုပ္သာသာျဖစ္လာပါေရာ။ ဒါေပမယ့္..
ကိုယ္တို႔ကေတာ့ အဲဒီလိုအျဖစ္မခံပါ။ ဒါေၾကာင့္ တရား၀င္ေပါခြင့္ရေအာင္ အၿမဲလိုလို ႀကံေလ့ရွိပါတယ္။
ဒါကေတာ့ မၾကာမၾကာ ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္တာပါပဲ။
ေဆးရုံတစ္ရုံကေန ေနာက္တစ္ရုံေျပာင္းရရင္လည္း ၀ဒ္ေျပာင္းပါတီလုပ္ပါတယ္။ ပြဲေတာ္ရက္ေတြမွာလည္း ေခါင္းစဥ္မ်ဳိးစံုတပ္ၿပီး ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ကိုယ္တို႔ကို ျမင္ရတဲ့သူေတြကေတာ့ ဘုရားစူးေဆးေက်ာင္းသားေတြလို႔ေခၚၾကမွာ မလြဲပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ေပါခြင့္ရသေလာက္ေတာ့ အားရပါးရေပါၾကတာကိုး။
အင္း...အခုေတာ့လည္း
ေက်ာင္းသားဘ၀ဆုိတာ မနီးမေ၀းမွာ မႈန္၀ါး၀ါးနဲ႔ မပီ၀ိုးတ၀ါးပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔လည္း အြန္လိုင္းေပၚမွာ ဆံုျဖစ္တာကလြဲလို႔ အျပင္မွာ မေတြ႕ႏိုင္ၾကေတာ့ပါ။ တကယ္လို႔ ျပန္ေတြ႕ျဖစ္ၾကရင္ေတာင္ အရင္တုန္းက ေက်ာင္းသားဘ၀လိုေတာ့ ေပ်ာ္စရာေကာင္းေတာ့မွာ မဟုတ္တာ ႀကိဳသိေနပါတယ္။
ေပ်ာ္ရႊင္မႈနဲ႔ အသက္အရြယ္ဆိုတာ ေျပာင္းျပန္အခ်ဳိးက်တယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကို
ၾကာေလသိေလ
ေက်ာင္းသားဘ၀ကို ပိုလြမ္းေလပါပဲေနာ္...
အသက္ရွင္သန္ေနသမွ် ရင္ထဲမွာ အၿမဲတမ္းသတိတရနဲ႔ လြမ္းေနျဖစ္မွာ တကၠသိုယ္ေက်ာင္းသားဘ၀ပဲျဖစ္မယ္ ထင္ပါရဲ႕။ အပူအပင္ တစ္စက္ကေလးမွမရွိတဲ့ ပီဘိလူငယ္ဘ၀၊ ဘာေရာင္ေတြမွ မစြန္းထင္ေသးတဲ့ အရြယ္၊ ဘ၀ရဲ႕ အေတာက္ပဆံုးေန႔ရက္ေတြကို ဘယ္လိုမွမေမ့ႏုိင္တာကို အျပစ္တစ္ခုလို႔ထင္ရင္လည္း ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီးခံဖို႔ အသင့္ပါပဲေလ။
အေပါင္းအသင္းနည္းခဲ့တဲ့ ကိုယ္ေတာင္မွ သူငယ္ခ်င္းေတြကို သတိတရရွိေနေသးရင္ အေပါင္းအသင္းနဲ႔ သိုင္းသိုင္း၀ိုင္း၀ိုင္းေနခဲ့တဲ့ က်န္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုရင္ ေက်ာင္းသားဘ၀ကို ဘယ္ေလာက္မ်ား သတိရေနၾကမလဲ။ အင္း ျမစ္တစ္ခုမွာ ေရႏွစ္ခါမခ်ဳိးႏိုင္တာ သိေပမယ့္ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ တစ္ရက္ေလာက္ေတာ့ ေက်ာင္းသားဘ၀ကို ျပန္ရခ်င္ပါေသးတယ္။
တကယ္ဆိုရင္ ကို္ယ္တုိ႔တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀က စာေမးပြဲေတြနဲ႔ နပန္းလံုးေနရတာမ်ားပါတယ္။ အၿမဲတမ္းလိုလို စာေမးခံရ၊ အဆဲအဆိုခံရနဲ႔ဆိုေတာ့ သူမ်ားေတြအတြက္ကေတာ့ နည္းနည္းမွေပ်ာ္စရာေကာင္း မယ္ထင္မွာမဟုတ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ လူဆိုတာမ်ဳိးကလည္း ျဖစ္သမွ်ဘ၀အေျခအေနမွာ ေပ်ာ္ေအာင္ေနတတ္ၾကတာခ်ည္းပဲမို႔ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေပ်ာ္တာပါပဲ။
ေဆးေက်ာင္းသားတို႔ထံုးစံ လူနာေတြေရွ႕မွာ အိေႁႏၵၾကီးတစ္ခြဲသားနဲ႔ေနရတာလည္း တကယ္ဆိုရင္ မလြယ္တဲ့ကိစၥပါ။ ဘယ္ေလာက္ပဲ အားရပါးရရယ္ခ်င္ေပမယ့္ မ်က္ႏွာပိုးသတ္ၿပီး ၿပံဳးရုံေလာက္ပဲ ၿပံဳးျဖစ္ေအာင္ က်င့္ရတာလည္း သိပ္ေတာ့မစားသာတဲ့ ကိစၥျဖစ္ပါတယ္။ ၾကာေတာ့လည္း ကိုယ္တို႔မွာ စက္ရုပ္သာသာျဖစ္လာပါေရာ။ ဒါေပမယ့္..
ကိုယ္တို႔ကေတာ့ အဲဒီလိုအျဖစ္မခံပါ။ ဒါေၾကာင့္ တရား၀င္ေပါခြင့္ရေအာင္ အၿမဲလိုလို ႀကံေလ့ရွိပါတယ္။
ဒါကေတာ့ မၾကာမၾကာ ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္တာပါပဲ။
ေဆးရုံတစ္ရုံကေန ေနာက္တစ္ရုံေျပာင္းရရင္လည္း ၀ဒ္ေျပာင္းပါတီလုပ္ပါတယ္။ ပြဲေတာ္ရက္ေတြမွာလည္း ေခါင္းစဥ္မ်ဳိးစံုတပ္ၿပီး ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ကိုယ္တို႔ကို ျမင္ရတဲ့သူေတြကေတာ့ ဘုရားစူးေဆးေက်ာင္းသားေတြလို႔ေခၚၾကမွာ မလြဲပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ေပါခြင့္ရသေလာက္ေတာ့ အားရပါးရေပါၾကတာကိုး။
အင္း...အခုေတာ့လည္း
ေက်ာင္းသားဘ၀ဆုိတာ မနီးမေ၀းမွာ မႈန္၀ါး၀ါးနဲ႔ မပီ၀ိုးတ၀ါးပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔လည္း အြန္လိုင္းေပၚမွာ ဆံုျဖစ္တာကလြဲလို႔ အျပင္မွာ မေတြ႕ႏိုင္ၾကေတာ့ပါ။ တကယ္လို႔ ျပန္ေတြ႕ျဖစ္ၾကရင္ေတာင္ အရင္တုန္းက ေက်ာင္းသားဘ၀လိုေတာ့ ေပ်ာ္စရာေကာင္းေတာ့မွာ မဟုတ္တာ ႀကိဳသိေနပါတယ္။
ေပ်ာ္ရႊင္မႈနဲ႔ အသက္အရြယ္ဆိုတာ ေျပာင္းျပန္အခ်ဳိးက်တယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကို
ၾကာေလသိေလ
ေက်ာင္းသားဘ၀ကို ပိုလြမ္းေလပါပဲေနာ္...
No comments:
Post a Comment