မေန႔က ကိုယ့္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္အတြက္ ေခါင္းေျခာက္ရပါတယ္...
ေက်ာင္းသားက လိမၼာေရးျခားရွိတဲ့ပံုေလးပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီဘက္ေခတ္ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ဖြဲ႕စည္းပံုမ်ဳိးနဲ႔ ဆိုေတာ့ ပိန္ပိန္ေညာင္ေညာင္ေလးေပါ့။ လူေပ်ာ့သေလာက္လည္း စိတ္မမာတဲ့ေက်ာင္းသားဆိုရင္ မမွားပါဘူး။
ကိုယ္သူတို႔ကို စာသင္ေပးေနတာ သံုးလေက်ာ္လာပါၿပီ။ဒါေပမယ့္ ဘာျပႆနာမွ ႀကီးႀကီးမားမားမေတြ႕ဖူးပါ။ ကိုယ္လုုိခ်င္သေလာက္ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ မေပးႏိုင္ေသးတာေၾကာင့္ အားမလိုအားမရ ျဖစ္ရတာေလာက္ပဲရွိခဲ့တာပါ။ လိုခ်င္တဲ့ပံုစံ၀င္ေအာင္ဆိုတာကလည္း တစ္ရက္တစ္မနက္ထဲနဲ႔ လုပ္ယူလို႔မရႏိုင္တာေၾကာင့္ ျပႆနာလို႔လဲ မထင္ပါ။
မေန႔ကေန႔လည္ပိုင္းကေတာ့ ေက်ာင္းသားမိဘဆီက ဖုန္း၀င္လာပါတယ္။ သားျဖစ္သူက ေက်ာင္းကဆရာမနဲ႔ အဆင္မေျပတာေၾကာင့္ ေက်ာင္းထြက္မယ္ေျပာေနလို႔ ဆရာေျပာေပးပါဦးတဲ့။ ကိုယ္လည္းေခါင္းေတာ္ေတာ္ႀကီး သြားပါေရာ။ စဥ္းစားၾကည့္ေလ ရိုးရိုးသားသားနဲ႔ ေဟာ့ေဟာ့ရမ္းရမ္းမရွိတဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ပါးစပ္က ေက်ာင္းထြက္ေတာ့မယ္ေျပာတာ ကိုယ့္တစ္သက္မွာ ဒီတစ္ခါပဲ ၾကားဖူးေသးတာကိုး။ ဆရာမနဲ႔ သူနဲ႔သိပ္အေစးမကပ္တာေတာ့ အရင္တစ္ခါကတည္းက ကိုယ္သိထားပါတယ္။
ကိုယ့္မွာကလည္း တစ္ေနကုန္တစ္ေနခမ္း အလုပ္ခ်ိန္ေတြျပည့္ေနတာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားမိဘကို ညေနစာသင္ခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသားကိုလႊတ္လိုက္ဖို႔ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ညေနပိုင္းသင္တန္းခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသားေရာက္လာေတာ့လည္း သိပ္ေတာ့ပံုမပ်က္ပါ။ ဒါနဲ႔ အဲဒီေက်ာင္းသားကို ဗဟုိုျပဳလို႔ က်န္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြကိုပါ စိတ္ဓာတ္အင္အားတိုးတက္ေစမယ့္ ဆံုးမစကားေတြကို တစ္နာရီနီးပါးေျပာရပါေတာ့တယ္။ ဒါကေတာ့ ကိုယ့္ထံုးစံပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္မွာ အခက္အခဲတစ္ခုခု ႀကံဳေနရင္ အဲဒီျပႆနာကို အေျချပဳၿပီး က်န္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြကိုပါ သံုးသပ္တတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးရင္ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ျပႆနာေျဖရွင္းႏိုင္စြမ္း တိုးတက္လာတာေၾကာင့္ပါ။
စာသင္ခ်ိန္အၿပီးမွာေတာ့ ေက်ာင္းထြက္ခ်င္တဲ့ ေက်ာင္းသားရဲ႕အိမ္ကိုသြြားၿပီး ေက်ာင္းသားမိဘေတြနဲ႔ ေဆြးေႏြးရပါေတာ့တယ္။ မေဆြးေႏြးလို႔လည္း မျဖစ္ဘူးေလ။ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေရးအႀကီးဆံုးအခ်ိန္၊ အေရးအႀကီးဆံုးႏွစ္အပိုင္းအျခားမွာ ေပါ့ေပါ့ဆဆသေဘာထားလို႔မွ မျဖစ္တာဘဲ။
ျဖစ္စဥ္က ဒီလိုပါ...
ေက်ာင္းသားက ကိုးတန္းတုန္းက အဲဒီဆရာမဆီမွာ က်ဴရွင္ယူပါတယ္။ ေက်ာင္းသားက ညာဏ္ရည္ေလးလဲ မဆိုးေတာ့ ဆရာမစိတ္ႀကိဳက္ေက်ာင္းသားေတြထဲမွာလည္း ပါခဲ့ပါတယ္။ ဆယ္တန္းေရာက္ေတာ့ သူ႔ဆရာမက သူ႔ဆီမွာ က်ဴရွင္ဆက္ယူဖို႔လာေခၚပါသတဲ့။ ေက်ာင္းသားမိဘက သူ႔ဆီမွာမထားဘဲ ကိုယ့္ဆီမွာအပ္ေတာ့ ဆရာမလည္း နဲနဲေတာ့စိတ္ခုသြားပါေရာတဲ့။
ဒါကေတာ့ ျဖစ္တတ္တဲ့သဘာ၀ပါ။
ဘယ္သူမဆုိ စိတ္ထဲမွာေတာ့ တစ္မ်ဳိးတစ္ဖံုခံစားရမွာပဲေလ။ ကိုယ္ကေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွ လိုက္ေခၚဖို႔အိပ္မက္ေတာင္မမက္ဖူးတာမို႔ ဒါမ်ဳိးေတြမႀကံဳဖူးပါ။ တကယ္လို႔ ႀကံဳရင္ေတာင္ ဘယ္သူသင္သင္ ေအာင္ဖို႔၊ တတ္ဖို႔ အေရးႀကီးတာမို႔ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္သင္ေပးတဲ့သူဆီေရာက္ရင္ မုဒိတာေတာင္ပြားမိပါဦးမယ္။ အေရးႀကီးတာက ရွက္သြားတဲ့ ကိုယ့္စိတ္ကို ဘယ္လိုထိန္းသိမ္းရမလဲဆုိတာပါ။
ေက်ာင္းသားရဲ႕ေျပာစကားအရဆိုရင္ အဲဒီဆရာမက သူ႔ကိုပဲပစ္မွတ္ထားၿပီး အၿမဲစာေမးေမးၿပီး ရိုက္ပါသတဲ့။ အရိုက္လြတ္တဲ့ရက္ တစ္ရက္မွမရွိဘူးလို႔ဆိုပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ကိုယ္တို႔ငယ္စဥ္ကတည္းက ႀကံဳေနက်အျဖစ္မ်ဳိးပါ။ ကိုယ္ကေတာ့ အရိုက္လြတ္ေအာင္ စာကိုမရမကက်က္တာေၾကာင့္ ပိုၿပီးေတာ့ အရည္အေသြးျပည့္လာခဲ့ပါတယ္။ ခုျပန္ေတြးေတာ့ အျပစ္ရွာတတ္တဲ့ဆရာမကိုေတာင္ ေက်းဇူးတင္ေနမိပါေရာ။
ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းသားထဲမွာလည္း ကိုယ္ငယ္ငယ္ကလိုစိတ္ထားမ်ဳိးထားႏိုင္တဲ့ေက်ာင္းသားမ်ဳိးက ဒီဘက္ေခတ္မွာ ေတာ္ေတာ္ရွားသြားပါၿပီ။ အမ်ားစုကေတာ့ စိတ္ဓာတ္က်သြားၾကတာမ်ားပါတယ္။ ေက်ာင္းတက္ရတာကို မေပ်ာ္မရႊင္ျဖစ္သြားၿပီး ေက်ာင္းေနမေပ်ာ္ေတာ့တာေၾကာင့္ စာပါညံ့သြားေလ့ရွိပါတယ္။
အခုပဲၾကည့္ပါ...
ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ေက်ာင္းမွာမေပ်ာ္ေတာ့တာေၾကာင့္ ေက်ာင္းထြက္ဖို႔တာစူတဲ့အဆင့္ ေရာက္သြားပါၿပီ။ အဲဒါကို ဆရာမကိုေျပာျပန္ရင္လည္း “ငါကေကာင္းေစခ်င္လို႔စာေမးတာ၊ ရိုက္တာ”လို႔ပဲ ျပန္ေျဖမွာပါပဲ။ သူေျဖတာမွန္ေကာင္းမွန္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ “ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္စာၾကည့္လာေအာင္လုပ္တဲ့နည္းလမ္းထဲမွာ တုတ္နဲ႔ရိုက္တဲ့နည္းလမ္းဟာ ေအာက္တန္းအက်ဆံုးပါပဲ။ ပညာသင္ၾကားမႈနည္းစနစ္ထဲမွာ အယုတ္ည့ံဆံုးနည္းလမ္းပါ။
ရိုက္တိုင္းသာ စာေတာ္မယ္ဆိုရင္ စကၤာပူကႀကိမ္ရိုက္သမားေတြကို ပညာေရးဌာနမွာ တြဲၿပီးခန္႔ထားရုံပဲ ရွိေတာ့တာေပါ့။
အထက္ကျဖစ္စဥ္ကို ျပန္သံုးသပ္ရင္ ဆရာမေရာ၊ ေက်ာင္းသားပါ ႏွစ္ဘက္လံုးအားနည္းခ်က္ေတြရွိတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ဆရာမဆုိတာကေတာ့ ကိုယ္နဲ႔သိပ္မဆိုင္သလို သိပ္လည္းမေျပာခ်င္တာေၾကာင့္ ထဲထဲ၀င္၀င္ မေဆြးေႏြးေတာ့ပါ။ ကို္ယ္နဲ႔ဆိုင္တဲ့ ေက်ာင္းသားအပိုင္းကိုပဲ ေျပာခ်င္တာပါ။
ျမန္မာျပည္ပညာေရးေလာကမွာ ဆရာဆရာမေတြရဲ႕လုပ္ပို္င္ခြင့္ေတြဟာ တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ မ်ားလြန္းေနပါတယ္။ ဥပမာေျပာရရင္ အျပစ္ေသေသခ်ာခ်ာမသိရဘဲ ရိုက္ႏွက္ဆံုးမတာမ်ဳိး၊ ေက်ာင္းသားအရွက္ကြဲေအာင္ လူေရွ႕မွာ အျပစ္ေပးတာမ်ဳိးေတြကို ေဖာဖာသီသီလုပ္ႏုိင္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလမွာ ေက်ာင္းသားမိဘကို ေခၚၿပီးဆူတာေျပာတာမ်ဳိး၊ ေက်ာင္းသားကို ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးရုံုးခန္းပို႔ၿပီး ဆံုးမတာမ်ဳိးေတြလည္း လုပ္လို႔ရပါတယ္။ ဒီကိစၥမ်ဳိးေတြ လုပ္လာတာၾကာၿပီ္ျဖစ္တဲ့ ဒီၿမိဳ႕ကေလးမွာ ဒါေတြဟာ ဆရာေတြရဲ႕ တရား၀င္လုပ္ပိုင္ခြင့္လိုမ်ဳိး ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္လည္း ဒါဟာတရားနည္းလမ္းမက်မွန္း သတိထားမိပံုမရေတာ့ပါ။ အမွားၾကာရင္ အမွန္ျဖစ္လာတတ္တဲ့ သဘာ၀ပဲဆိုပါေတာ့။
ဒါကို ကိုယ့္ေက်ာင္းသားက ေကာင္းေကာင္းသေဘာမေပါက္တာ ပထမအခ်က္ပါ။ ေနာက္တစ္ခ်က္က
သူ႔မွာ တိက်ေသခ်ာတဲ့ ပန္းတိုင္ေပ်ာက္ေနတာပါပဲ။ ခိုင္မာတဲ့ပန္းတိုင္ရွိတဲ့ ေက်ာင္းသားသာဆိုရင္ ဒီလိုျပႆနာမ်ဳိးကို ေခါင္းထဲေတာင္ ထည့္စဥ္းစားမွာ မဟုတ္ပါ။ သူ႔ဘ၀အတြက္ အေရးပါတဲ့ ပညာေရးကိုပဲ အာရုံစိုက္မွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ သေဘာထားမျပည့္၀တဲ့ ဆရာမနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ကိစၥကုိ ေရးႀကီးခြင္က်ယ္လုပ္ေနမွာေတာင္မဟုတ္ပါ။ အခုေတာ့ ကုိယ့္ေက်ာင္းသားမွာ ပန္းတိုင္ႀကီးႀကီးမားမား၊ ရည္မွန္းခ်က္ခိုင္ခုိင္မာမာ မရွိတာေၾကာင့္ ဒီျပႆနာဟာ သူ႔အတြက္ ေရးႀကီးခြင့္က်ယ္ ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။
ဆရာမက သူ႔ကိုမဲၿပီးစာေမးတယ္ဆိုေပမယ့္ စာေမးေတာ့စာရတယ္လို႔သာ သေဘာထားလိုက္ရင္ အားလံုးေျပလည္သြားမွာပါ။
အဲဒီမွာ ဘာသြားေတြ႕လဲဆိုရင္ ေက်ာင္းမွာ သင္ခန္းစာေတြက ကို္ယ္သင္တာထက္ကို ႏွစ္ခန္းေလာက္ေက်ာ္တက္သြားၿပီဆိုတာပါပဲ။ ဆယ္တန္းသခ်ၤာမွာ အခန္း၅ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ေလးအခ်ိန္ယူၿပီးသင္ရပါတယ္။ သခ်ၤာအေျခခံနည္းတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြဆိုရင္ တစ္လခြဲေလာက္ အျပင္းအထန္ေလ့က်င့္ေပးမွ ကၽြမ္းက်င္တဲ့အဆင့္ကိုေရာက္ပါတယ္။ အဲဒီသင္ခန္းစာကို စာသင္ခ်ိန္ေလးငါးခ်ိန္ေလာက္နဲ႔ အၿပီးသင္လိုက္တဲ့ေနာက္ေတာ့ ေကာင္းေကာင္းမတတ္တာ ေက်ာင္းသားရဲ႕ အျပစ္လို႔မေျပာသင့္ပါ။ သတ္မွတ္ထားတဲ့ကာလမွာ သတ္မွတ္သင္ရိုးကို ကုန္ေအာင္သင္ရမယ္ဆိုတာ ကိုယ္သိပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ကိုယ္လည္း ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးကာစက လုပ္အားေပးေက်ာင္းဆရာ ႏွစ္ႏွစ္လုပ္ဖူးတာေၾကာင့္ပါ။ တိုေတာင္းတဲ့အခ်ိန္အတြင္းမွာ ေက်ာင္းသားေတြကို တတ္ေအာင္မသင္ႏိုင္တာ ဆရာမရဲ႕အျပစ္မဟုတ္တာေၾကာင့္ အျပစ္မတင္ပါ။ အျပစ္တင္စရာရွိတာက မတတ္ရေကာင္းလားဆိုၿပီး ရိုက္တာႏွက္တာကိုပါပဲ။ ဒါက်ေတာ့ တရားလက္လြတ္လြန္းတာေၾကာင့္ ကိုယ္သေဘာမေတြ႕ပါ။
ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းသားအရွက္ရေအာင္ ဆူတာဆဲတာေတြလဲလုပ္ပါသတဲ့။ အဲဒီမွာ တစ္ခုေျပာစရာရွိတာက သူ႔က်ဴရွင္က ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြကိုက်ေတာ့ ေက်ာင္းမွာသိပ္ၿပီး မဆူတာ၊ မဆဲတာကိုပါပဲ။ ေက်ာင္းသားဆိုတာကလည္း နားလည္တတ္တဲ့ အရြယ္ေရာက္ၿပီျဖစ္တာေၾကာင့္ ေတြးေတြးၿပီး စိတ္နာတာမ်ဳိးျဖစ္လာတတ္တာမ်ဳိးပါ။
ကိုယ့္အေနနဲ႔ကေတာ့ ဘာျပႆနာမွ မလိုခ်င္တာမို႔ ေက်ာင္းသားမိဘကိုလည္း ေဖ်ာင္းဖ်ရင္း ေက်ာင္းသားကိုပါ အားေပးရပါေတာ့တယ္။ ဆရာမကိုေတာ့လည္း ကိုယ္ဘာမွမေျပာလိုပါ။ သူလုပ္တာကလည္း သူ႔လုပ္ပိုင္ခြင့္ထဲကေန လုပ္ေနတာဆိုေတာ့ ေျပာလို႔လည္းရမွာမဟုတ္ပါ။ ေျပာလို႔ရလည္း မေျပာခ်င္ပါ။ အဲဒီအရြယ္ေတြဆိုတာ သူ႔စရိတ္နဲ႔သူလႊတ္ထားတာပဲ ေကာင္းတယ္လို႔ပဲ ေျဖေတြးေလးေတြးၿပီး ျဖစ္လာတဲ့ အေနအထားအေပၚမွာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးရုံပဲ ရွိေတာ့တာပါ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားကို အခက္အခဲေတြကေန ရင္ဆိုင္ေက်ာ္လႊားနည္း၊ ညစ္ပတ္တတ္တဲ့ အထက္လူႀကီးနဲ႔ေတြ႕ရင္ အဆင္ေျပေအာင္ ေျဖရွင္းနည္းေတြကို ေလ့က်င့္ေပးခြင္႔ရေတာ့မွာ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ကိုယ္ကေတာ့ စိတ္ထဲမွာ က်ိတ္ေပ်ာ္ေနမိတယ္ဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္။
ေက်ာင္းသားတိုင္းေက်ာင္းေနေပ်ာ္လို႔ စာေတာ္ၾကပါေစ....
ေက်ာင္းသားက လိမၼာေရးျခားရွိတဲ့ပံုေလးပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီဘက္ေခတ္ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ဖြဲ႕စည္းပံုမ်ဳိးနဲ႔ ဆိုေတာ့ ပိန္ပိန္ေညာင္ေညာင္ေလးေပါ့။ လူေပ်ာ့သေလာက္လည္း စိတ္မမာတဲ့ေက်ာင္းသားဆိုရင္ မမွားပါဘူး။
ကိုယ္သူတို႔ကို စာသင္ေပးေနတာ သံုးလေက်ာ္လာပါၿပီ။ဒါေပမယ့္ ဘာျပႆနာမွ ႀကီးႀကီးမားမားမေတြ႕ဖူးပါ။ ကိုယ္လုုိခ်င္သေလာက္ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ မေပးႏိုင္ေသးတာေၾကာင့္ အားမလိုအားမရ ျဖစ္ရတာေလာက္ပဲရွိခဲ့တာပါ။ လိုခ်င္တဲ့ပံုစံ၀င္ေအာင္ဆိုတာကလည္း တစ္ရက္တစ္မနက္ထဲနဲ႔ လုပ္ယူလို႔မရႏိုင္တာေၾကာင့္ ျပႆနာလို႔လဲ မထင္ပါ။
မေန႔ကေန႔လည္ပိုင္းကေတာ့ ေက်ာင္းသားမိဘဆီက ဖုန္း၀င္လာပါတယ္။ သားျဖစ္သူက ေက်ာင္းကဆရာမနဲ႔ အဆင္မေျပတာေၾကာင့္ ေက်ာင္းထြက္မယ္ေျပာေနလို႔ ဆရာေျပာေပးပါဦးတဲ့။ ကိုယ္လည္းေခါင္းေတာ္ေတာ္ႀကီး သြားပါေရာ။ စဥ္းစားၾကည့္ေလ ရိုးရိုးသားသားနဲ႔ ေဟာ့ေဟာ့ရမ္းရမ္းမရွိတဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ပါးစပ္က ေက်ာင္းထြက္ေတာ့မယ္ေျပာတာ ကိုယ့္တစ္သက္မွာ ဒီတစ္ခါပဲ ၾကားဖူးေသးတာကိုး။ ဆရာမနဲ႔ သူနဲ႔သိပ္အေစးမကပ္တာေတာ့ အရင္တစ္ခါကတည္းက ကိုယ္သိထားပါတယ္။
ကိုယ့္မွာကလည္း တစ္ေနကုန္တစ္ေနခမ္း အလုပ္ခ်ိန္ေတြျပည့္ေနတာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားမိဘကို ညေနစာသင္ခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသားကိုလႊတ္လိုက္ဖို႔ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ညေနပိုင္းသင္တန္းခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသားေရာက္လာေတာ့လည္း သိပ္ေတာ့ပံုမပ်က္ပါ။ ဒါနဲ႔ အဲဒီေက်ာင္းသားကို ဗဟုိုျပဳလို႔ က်န္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြကိုပါ စိတ္ဓာတ္အင္အားတိုးတက္ေစမယ့္ ဆံုးမစကားေတြကို တစ္နာရီနီးပါးေျပာရပါေတာ့တယ္။ ဒါကေတာ့ ကိုယ့္ထံုးစံပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္မွာ အခက္အခဲတစ္ခုခု ႀကံဳေနရင္ အဲဒီျပႆနာကို အေျချပဳၿပီး က်န္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြကိုပါ သံုးသပ္တတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးရင္ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ျပႆနာေျဖရွင္းႏိုင္စြမ္း တိုးတက္လာတာေၾကာင့္ပါ။
စာသင္ခ်ိန္အၿပီးမွာေတာ့ ေက်ာင္းထြက္ခ်င္တဲ့ ေက်ာင္းသားရဲ႕အိမ္ကိုသြြားၿပီး ေက်ာင္းသားမိဘေတြနဲ႔ ေဆြးေႏြးရပါေတာ့တယ္။ မေဆြးေႏြးလို႔လည္း မျဖစ္ဘူးေလ။ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေရးအႀကီးဆံုးအခ်ိန္၊ အေရးအႀကီးဆံုးႏွစ္အပိုင္းအျခားမွာ ေပါ့ေပါ့ဆဆသေဘာထားလို႔မွ မျဖစ္တာဘဲ။
ျဖစ္စဥ္က ဒီလိုပါ...
ေက်ာင္းသားက ကိုးတန္းတုန္းက အဲဒီဆရာမဆီမွာ က်ဴရွင္ယူပါတယ္။ ေက်ာင္းသားက ညာဏ္ရည္ေလးလဲ မဆိုးေတာ့ ဆရာမစိတ္ႀကိဳက္ေက်ာင္းသားေတြထဲမွာလည္း ပါခဲ့ပါတယ္။ ဆယ္တန္းေရာက္ေတာ့ သူ႔ဆရာမက သူ႔ဆီမွာ က်ဴရွင္ဆက္ယူဖို႔လာေခၚပါသတဲ့။ ေက်ာင္းသားမိဘက သူ႔ဆီမွာမထားဘဲ ကိုယ့္ဆီမွာအပ္ေတာ့ ဆရာမလည္း နဲနဲေတာ့စိတ္ခုသြားပါေရာတဲ့။
ဒါကေတာ့ ျဖစ္တတ္တဲ့သဘာ၀ပါ။
ဘယ္သူမဆုိ စိတ္ထဲမွာေတာ့ တစ္မ်ဳိးတစ္ဖံုခံစားရမွာပဲေလ။ ကိုယ္ကေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွ လိုက္ေခၚဖို႔အိပ္မက္ေတာင္မမက္ဖူးတာမို႔ ဒါမ်ဳိးေတြမႀကံဳဖူးပါ။ တကယ္လို႔ ႀကံဳရင္ေတာင္ ဘယ္သူသင္သင္ ေအာင္ဖို႔၊ တတ္ဖို႔ အေရးႀကီးတာမို႔ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္သင္ေပးတဲ့သူဆီေရာက္ရင္ မုဒိတာေတာင္ပြားမိပါဦးမယ္။ အေရးႀကီးတာက ရွက္သြားတဲ့ ကိုယ့္စိတ္ကို ဘယ္လိုထိန္းသိမ္းရမလဲဆုိတာပါ။
ေက်ာင္းသားရဲ႕ေျပာစကားအရဆိုရင္ အဲဒီဆရာမက သူ႔ကိုပဲပစ္မွတ္ထားၿပီး အၿမဲစာေမးေမးၿပီး ရိုက္ပါသတဲ့။ အရိုက္လြတ္တဲ့ရက္ တစ္ရက္မွမရွိဘူးလို႔ဆိုပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ကိုယ္တို႔ငယ္စဥ္ကတည္းက ႀကံဳေနက်အျဖစ္မ်ဳိးပါ။ ကိုယ္ကေတာ့ အရိုက္လြတ္ေအာင္ စာကိုမရမကက်က္တာေၾကာင့္ ပိုၿပီးေတာ့ အရည္အေသြးျပည့္လာခဲ့ပါတယ္။ ခုျပန္ေတြးေတာ့ အျပစ္ရွာတတ္တဲ့ဆရာမကိုေတာင္ ေက်းဇူးတင္ေနမိပါေရာ။
ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းသားထဲမွာလည္း ကိုယ္ငယ္ငယ္ကလိုစိတ္ထားမ်ဳိးထားႏိုင္တဲ့ေက်ာင္းသားမ်ဳိးက ဒီဘက္ေခတ္မွာ ေတာ္ေတာ္ရွားသြားပါၿပီ။ အမ်ားစုကေတာ့ စိတ္ဓာတ္က်သြားၾကတာမ်ားပါတယ္။ ေက်ာင္းတက္ရတာကို မေပ်ာ္မရႊင္ျဖစ္သြားၿပီး ေက်ာင္းေနမေပ်ာ္ေတာ့တာေၾကာင့္ စာပါညံ့သြားေလ့ရွိပါတယ္။
အခုပဲၾကည့္ပါ...
ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ေက်ာင္းမွာမေပ်ာ္ေတာ့တာေၾကာင့္ ေက်ာင္းထြက္ဖို႔တာစူတဲ့အဆင့္ ေရာက္သြားပါၿပီ။ အဲဒါကို ဆရာမကိုေျပာျပန္ရင္လည္း “ငါကေကာင္းေစခ်င္လို႔စာေမးတာ၊ ရိုက္တာ”လို႔ပဲ ျပန္ေျဖမွာပါပဲ။ သူေျဖတာမွန္ေကာင္းမွန္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ “ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္စာၾကည့္လာေအာင္လုပ္တဲ့နည္းလမ္းထဲမွာ တုတ္နဲ႔ရိုက္တဲ့နည္းလမ္းဟာ ေအာက္တန္းအက်ဆံုးပါပဲ။ ပညာသင္ၾကားမႈနည္းစနစ္ထဲမွာ အယုတ္ည့ံဆံုးနည္းလမ္းပါ။
ရိုက္တိုင္းသာ စာေတာ္မယ္ဆိုရင္ စကၤာပူကႀကိမ္ရိုက္သမားေတြကို ပညာေရးဌာနမွာ တြဲၿပီးခန္႔ထားရုံပဲ ရွိေတာ့တာေပါ့။
အထက္ကျဖစ္စဥ္ကို ျပန္သံုးသပ္ရင္ ဆရာမေရာ၊ ေက်ာင္းသားပါ ႏွစ္ဘက္လံုးအားနည္းခ်က္ေတြရွိတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ဆရာမဆုိတာကေတာ့ ကိုယ္နဲ႔သိပ္မဆိုင္သလို သိပ္လည္းမေျပာခ်င္တာေၾကာင့္ ထဲထဲ၀င္၀င္ မေဆြးေႏြးေတာ့ပါ။ ကို္ယ္နဲ႔ဆိုင္တဲ့ ေက်ာင္းသားအပိုင္းကိုပဲ ေျပာခ်င္တာပါ။
ျမန္မာျပည္ပညာေရးေလာကမွာ ဆရာဆရာမေတြရဲ႕လုပ္ပို္င္ခြင့္ေတြဟာ တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ မ်ားလြန္းေနပါတယ္။ ဥပမာေျပာရရင္ အျပစ္ေသေသခ်ာခ်ာမသိရဘဲ ရိုက္ႏွက္ဆံုးမတာမ်ဳိး၊ ေက်ာင္းသားအရွက္ကြဲေအာင္ လူေရွ႕မွာ အျပစ္ေပးတာမ်ဳိးေတြကို ေဖာဖာသီသီလုပ္ႏုိင္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလမွာ ေက်ာင္းသားမိဘကို ေခၚၿပီးဆူတာေျပာတာမ်ဳိး၊ ေက်ာင္းသားကို ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးရုံုးခန္းပို႔ၿပီး ဆံုးမတာမ်ဳိးေတြလည္း လုပ္လို႔ရပါတယ္။ ဒီကိစၥမ်ဳိးေတြ လုပ္လာတာၾကာၿပီ္ျဖစ္တဲ့ ဒီၿမိဳ႕ကေလးမွာ ဒါေတြဟာ ဆရာေတြရဲ႕ တရား၀င္လုပ္ပိုင္ခြင့္လိုမ်ဳိး ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္လည္း ဒါဟာတရားနည္းလမ္းမက်မွန္း သတိထားမိပံုမရေတာ့ပါ။ အမွားၾကာရင္ အမွန္ျဖစ္လာတတ္တဲ့ သဘာ၀ပဲဆိုပါေတာ့။
ဒါကို ကိုယ့္ေက်ာင္းသားက ေကာင္းေကာင္းသေဘာမေပါက္တာ ပထမအခ်က္ပါ။ ေနာက္တစ္ခ်က္က
သူ႔မွာ တိက်ေသခ်ာတဲ့ ပန္းတိုင္ေပ်ာက္ေနတာပါပဲ။ ခိုင္မာတဲ့ပန္းတိုင္ရွိတဲ့ ေက်ာင္းသားသာဆိုရင္ ဒီလိုျပႆနာမ်ဳိးကို ေခါင္းထဲေတာင္ ထည့္စဥ္းစားမွာ မဟုတ္ပါ။ သူ႔ဘ၀အတြက္ အေရးပါတဲ့ ပညာေရးကိုပဲ အာရုံစိုက္မွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ သေဘာထားမျပည့္၀တဲ့ ဆရာမနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ကိစၥကုိ ေရးႀကီးခြင္က်ယ္လုပ္ေနမွာေတာင္မဟုတ္ပါ။ အခုေတာ့ ကုိယ့္ေက်ာင္းသားမွာ ပန္းတိုင္ႀကီးႀကီးမားမား၊ ရည္မွန္းခ်က္ခိုင္ခုိင္မာမာ မရွိတာေၾကာင့္ ဒီျပႆနာဟာ သူ႔အတြက္ ေရးႀကီးခြင့္က်ယ္ ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။
ဆရာမက သူ႔ကိုမဲၿပီးစာေမးတယ္ဆိုေပမယ့္ စာေမးေတာ့စာရတယ္လို႔သာ သေဘာထားလိုက္ရင္ အားလံုးေျပလည္သြားမွာပါ။
အဲဒီမွာ ဘာသြားေတြ႕လဲဆိုရင္ ေက်ာင္းမွာ သင္ခန္းစာေတြက ကို္ယ္သင္တာထက္ကို ႏွစ္ခန္းေလာက္ေက်ာ္တက္သြားၿပီဆိုတာပါပဲ။ ဆယ္တန္းသခ်ၤာမွာ အခန္း၅ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ေလးအခ်ိန္ယူၿပီးသင္ရပါတယ္။ သခ်ၤာအေျခခံနည္းတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြဆိုရင္ တစ္လခြဲေလာက္ အျပင္းအထန္ေလ့က်င့္ေပးမွ ကၽြမ္းက်င္တဲ့အဆင့္ကိုေရာက္ပါတယ္။ အဲဒီသင္ခန္းစာကို စာသင္ခ်ိန္ေလးငါးခ်ိန္ေလာက္နဲ႔ အၿပီးသင္လိုက္တဲ့ေနာက္ေတာ့ ေကာင္းေကာင္းမတတ္တာ ေက်ာင္းသားရဲ႕ အျပစ္လို႔မေျပာသင့္ပါ။ သတ္မွတ္ထားတဲ့ကာလမွာ သတ္မွတ္သင္ရိုးကို ကုန္ေအာင္သင္ရမယ္ဆိုတာ ကိုယ္သိပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ကိုယ္လည္း ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးကာစက လုပ္အားေပးေက်ာင္းဆရာ ႏွစ္ႏွစ္လုပ္ဖူးတာေၾကာင့္ပါ။ တိုေတာင္းတဲ့အခ်ိန္အတြင္းမွာ ေက်ာင္းသားေတြကို တတ္ေအာင္မသင္ႏိုင္တာ ဆရာမရဲ႕အျပစ္မဟုတ္တာေၾကာင့္ အျပစ္မတင္ပါ။ အျပစ္တင္စရာရွိတာက မတတ္ရေကာင္းလားဆိုၿပီး ရိုက္တာႏွက္တာကိုပါပဲ။ ဒါက်ေတာ့ တရားလက္လြတ္လြန္းတာေၾကာင့္ ကိုယ္သေဘာမေတြ႕ပါ။
ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းသားအရွက္ရေအာင္ ဆူတာဆဲတာေတြလဲလုပ္ပါသတဲ့။ အဲဒီမွာ တစ္ခုေျပာစရာရွိတာက သူ႔က်ဴရွင္က ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြကိုက်ေတာ့ ေက်ာင္းမွာသိပ္ၿပီး မဆူတာ၊ မဆဲတာကိုပါပဲ။ ေက်ာင္းသားဆိုတာကလည္း နားလည္တတ္တဲ့ အရြယ္ေရာက္ၿပီျဖစ္တာေၾကာင့္ ေတြးေတြးၿပီး စိတ္နာတာမ်ဳိးျဖစ္လာတတ္တာမ်ဳိးပါ။
ကိုယ့္အေနနဲ႔ကေတာ့ ဘာျပႆနာမွ မလိုခ်င္တာမို႔ ေက်ာင္းသားမိဘကိုလည္း ေဖ်ာင္းဖ်ရင္း ေက်ာင္းသားကိုပါ အားေပးရပါေတာ့တယ္။ ဆရာမကိုေတာ့လည္း ကိုယ္ဘာမွမေျပာလိုပါ။ သူလုပ္တာကလည္း သူ႔လုပ္ပိုင္ခြင့္ထဲကေန လုပ္ေနတာဆိုေတာ့ ေျပာလို႔လည္းရမွာမဟုတ္ပါ။ ေျပာလို႔ရလည္း မေျပာခ်င္ပါ။ အဲဒီအရြယ္ေတြဆိုတာ သူ႔စရိတ္နဲ႔သူလႊတ္ထားတာပဲ ေကာင္းတယ္လို႔ပဲ ေျဖေတြးေလးေတြးၿပီး ျဖစ္လာတဲ့ အေနအထားအေပၚမွာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးရုံပဲ ရွိေတာ့တာပါ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ေက်ာင္းသားကို အခက္အခဲေတြကေန ရင္ဆိုင္ေက်ာ္လႊားနည္း၊ ညစ္ပတ္တတ္တဲ့ အထက္လူႀကီးနဲ႔ေတြ႕ရင္ အဆင္ေျပေအာင္ ေျဖရွင္းနည္းေတြကို ေလ့က်င့္ေပးခြင္႔ရေတာ့မွာ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ကိုယ္ကေတာ့ စိတ္ထဲမွာ က်ိတ္ေပ်ာ္ေနမိတယ္ဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္။
ေက်ာင္းသားတိုင္းေက်ာင္းေနေပ်ာ္လို႔ စာေတာ္ၾကပါေစ....
No comments:
Post a Comment