ကိုငွက္ေရ...
မ်က္ရည္ဆိုတာ
သာမန္အေျခ ေ၀လို႔မရ
သမုဒယရဲ႕ အႏုသယႏြယ္
ခင္တြယ္သူမ်ား ခြဲခြာသြားမွ
အမ်ားအားျဖင့္
ပြင့္ေ၀တတ္တဲ့ လြမ္းပန္းပြင့္...
ေယာက်္ားမ်က္ရည္...
ေတာ္ရုံေ၀ခဲ
ရင္အသည္းမွာ ဒဏ္ရာထိခတ္
ေသမတတ္လြမ္း သည္းေျခႏြမ္းမွ
ေႁကြက်တတ္ေသာ ရင္ဖြင့္လႊာ...
ကိုငွက္ေရ...
ပုဂၢဳိလ္မစြဲ ခင္လည္းမခင္
သံေယာဇဥ္လဲ မတြယ္ဘဲႏွင့္
ရင္ထဲႏြမ္းလ်
တမ္းတခါခါ လြမ္းမိပါသည္
ဂီတာျမင္တိုင္းေၾကကြဲေန...
ဂ်ပ္ဆင္ထိပ္က လရိပ္ျပာျပာ
ရွာမေတြ႕ႏိုင္ အလင္းဆိုင္မွာ
ဒဏ္ရာ၀တ္စံု မလံုၿခံဳေသး
ေတြေ၀ေလးကန္ အထီးက်န္စြာ
မဟာ၀ီရ အိုဗုဒၶကို
စိတ္ကတိုင္တည္ မ်က္ရည္လည္မိ
ကိုငွက္သိမွသိပါစ...။ ။
ဟန္ၾကည္ၤ
၁၅.၈.၂၀၁၀ ( တနဂၤေႏြေန႔ )
ထူးအိမ္သင္ေန႔ကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႔ ဒီကဗ်ာကို ေရးျဖစ္ပါတယ္။
ျမန္မာေတးေရးဆရာေတြထဲမွာ အလကၤာေက်ာ္စြာ ဆရာၿမိဳ႕မၿငိမ္း ၿပီးရင္ ဆရာစိုင္းခမ္းလိတ္ ေနာက္မွာေတာ့ ထူးအိမ္သင္ကို အေလးစားဆံုးျဖစ္ပါတယ္။ ဂီတတစ္ခုအတြက္ ဘ၀ပါရင္းၿပီး ခ်စ္ျမတ္ႏိုးၾကတဲ့ ဂီတအႏုပညာ
ရွင္ေတြ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ေႁကြလြင့္ကုန္ၾကတဲ့ေနာက္ ေနာက္ထပ္မဆံုးရႈံးခ်င္ေတာ့ပါ။ ျမန္မာ့အႏုပညာစစ္စစ္ေတြနဲ႔ ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္ ဂီတေတြ ရွင္သန္တိုးတက္ပါေစ...
No comments:
Post a Comment